Paniek door de herbelevingen - deel VII

@becoming me: dat er niet gericht naar je gevraagd wordt, betekent zeker niet dat je hier niet meer welkom bent. Ik zou het fijn vinden te lezen waar je nu in therapie mee bezig bent. Misschien 'hoort' het niet in dit topic, maar ik geloof niet dat daar echt regels over zijn of zo. Dus als je wilt delen.... ik lees graag.
Wat je schrijft over je partner met relatietwijfels, het kan zijn dat dit te maken heeft met hoe goed je bezig bent. En misschien ook niet. Daarmee bedoel ik dat het kan dat je nu in een ontwikkeling zit die je partner niet kan of wil bijbenen. Als voorbeeld: ik ben mede dankzij het harde werken tijdens therapie veel minder pleasend en lief naar anderen toe geworden, veel assertiever, zelfbewuster en ook egoïstischer geworden. Daar ben ik heel blij mee. Maar dat geldt niet voor alle mensen in mijn omgeving. Niet elke ontwikkeling is positief voor iedereen.
Maar misschien kun je kijken of het positief is voor jou.
Word jij er meer de mens van die je diep van binnen bent en ook wilt zijn?
Als het antwoord op deze vraag 'ja' is, komen er vanzelf weer mensen in je leven die je waarderen en van je houden.
Zeker weten.

Ik kom heel verlegen even kijken

Roos_85 schreef: ↑

26-11-2018 21:21

Ik kom heel verlegen even kijken

Schrijven mag ook!

Leuk motto, trouwens.

Schrijven is eng.

Roos_85 schreef: ↑

27-11-2018 10:40

Schrijven is eng.

En als het té eng voelt, doe je het gewoon (nog even) niet.

@Tobbie: ben je je baan aan het afronden nu? Of komt dat pas later? En al aan het oefenen met de geurtjes, zalfjes en andere fijne, zorgende spulletjes voor je lijf?

@ST: lukt het met het overleven vieren van de feestdagen?

@Selune: hoe gaat het met je?

@Hanke:

@Snow: ik hoop dat het goed met je gaat.

@Ping/Pruttel: ik hoop dat je het in deze periode heel druk hebt met je nieuwe bedrijfje, want dan loopt het goed!

En voor iedereen die ik niet genoemd heb (jullie zijn niet vergeten):

Heb ook angst/paniek en kan bij niemand terecht. Niemand lijkt het te begrijpen. Echt heel erg. Angst is het ergste gevoel wat ik ken.

Hoi Vanille, wat erg voor je. Angst is inderdaad een verschrikkelijk gevoel. Heb je voor je angst al professionele hulp gezocht of bij de huisarts langsgeweest?

Het is inderdaad heel moeilijk te begrijpen voor mensen die er geen last van hebben. Ik moet zeggen, ik heb goede en slechte periodes in mijn leven gehad, en als ik in een goede periode zit kan ik me niet meer voorstellen hoeveel angst ik voelde bij bepaalde situaties, dus dan begrijp ik mezelf niet eens...

Verder een update van mij...

Weer een klap in mijn gezicht gekregen, maar wel een goede, denk ik.
Ik was ongelofelijk aan het vermijden en aan het minimaliseren. Heb een paar weken waarin ik me goed voel, veel voor elkaar krijg, therapeutisch werken gaat lekker, weinig angsten en weinig herbelevingsklachten.

Ik begon te denken.. heb ik wel ptss? Laat staan complex trauma? Ik begon te denken dat ik om de een of andere manier de psycholoog en de psychiatrisch verpleegkundige en een stel agogen om de tuin had geleid, want ik heb toch helemaal geen ptss. Want hoe erg was het nou wat ik heb meegemaakt. Heb het toch echt zelf gedaan. En nu gaat het toch allemaal best goed... Daarnaast heel veel 'gedaan'. Heel veel 'bezig geweest'. Niet stilstaan maar doorgaan (rode vlag! Valkuil!)

En toen had ik weer een afspraak met de psycholoog. Ik zit nu in de stabilisatiefase voor de emdr. Peut zegt dat we de herbelevingen in kaart gaan brengen en we beginnen met de beelden waar ik het meeste last van heb, zodat we meteen de ergste dingen weg kunnen ruimen.
En er komt me toch een golf van angst en paniek over me heen, wat peut zag. En toen bleek dat ik het niet kon vertellen. Eerder wilde ik het niet vertellen. Maar ik kon letterlijk geen enkel woord dat bij een enkel beeld hoorde uitspreken. Uiteindelijk hebben we gebruik gemaakt van 'codewoorden', waardoor Peut een lijstje heeft, en ik heb een associatie met die woorden naar het juiste beeld toe.

Maar dat was weer even een snapback into reality. Als ik echt 'nergens last van heb', zoals ik mezelf de afgelopen tijd aanpraat, zou ik niet die enorme angst en paniek voelen en de woorden zou ik over mijn lippen kunnen krijgen op een of andere manier. Maar het lukte niet.

Dus ik weet nu, ik ben aan het minimaliseren. Ik weet ook dat ik aan het vermijden ben. Vermijden bestaat voor mij uit twee kanten: Vermijden van triggers van buitenaf, vermijden van triggers van binnenuit. Ik vermijd alles van binnenuit door te doen alsof er niks aan de hand is. Ontkenning, bijna.

En ik weet nu dus niet wat ik hiermee moet. Balans is een.... dingetje bij mij. Alles is zwart wit. Of ik verdrink in een zwart gat van wanhoop en ellende of ik ga weer als een speer. Ik moet mezelf nu gaan herrinneren aan mijn problemen en valse overtuigingen en nare herinneringen om te zorgen dat ik niet weer doorschiet in de ontkenning, maar dat is zo eng en vervelend en energierovend, en tegelijkertijd moet ik stabiel zijn en blijven en een leven hebben en copingskills.

Ik heb het gevoel dat ik op een weegschaal sta. Ik wil dolgraag op het ene plaatje blijven staan, maar ik weet dat dat andere plaatje heel zwaar is. En zwaarder wordt. En dat ik steeds harder moet duwen en springen om het goede plaatje laag te krijgen, terwijl ik eigenlijk die zware dingen van dat andere plaatje af moet halen. Maar omdat te doen, moet ik naar dat zware plaatje toe, en dan wordt hij nóg zwaarder. En dan krijg ik hem toch nooit meer omhoog?
Dus ik moet met de ene voet op het ene plaatje staan, en de ander op het ander plaatje, en balans vinden. Dat is heel, heel moeilijk.

Aanstaande dinsdag afspraak met peut 2. Denk dat ik dit maar eens voor ga lezen. Ik ga ook wat beter mijn symptomen/rode vlaggen bijhouden in mijn bullet journal. Ik heb een crisissignaleringsplan, maar kijk er niet echt in. Als ik dagelijks kijk of ik bepaalde rode vlaggen heb ervaren (heb nu al dagen stijve schouders en nek, dat is er bijvoorbeeld eentje), en deze kan aanvinken, heb ik een goed overzicht van hoe mijn klachten erbij staan, en kan ik mezelf misschien eerder terugfluiten dan nu gebeurd is.

.

Hoi allemaal,

Een beetje angstig kom ik kijken. Ik herken zoveel! Heb ptss/borderline en doe eens per week therapie. Daarnaast ook regelmatig telefonisch contact met mn psycholoog, voor nu is dat even nodig. In Mei zijn we begonnen met het ophalen en bewerken van nare herinneringen. Ik moet dan een herinnering oproepen en omschrijven, en dan komt zij in het beeld. Om me weg te halen uit de situatie. Dat wat mensen jaren geleden hadden moeten doen. Ze neemt me dan mee naar de VP (Veilige Plek), waar ik tot rust kan komen.

Dit is een onderdeel van de schema therapie. Daarvoor moest ik alle kanten in kaart brengen en met name de straffer is nog heel erg op de voorgrond. Die proberen we ook echt weg te sturen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Gelukkig begint het wel minder te worden, maar er is nog een lange weg te gaan. Dat komt ook nog omdat ik mezelf beschadig, en dat voedt de straffer weer. Naast de straffer is ook mn kleine kind heel erg aanwezig. Bang voor straf. Want praten of typen mag niet. Dit voelt nu ook heel erg eng, en voor nu is het even genoeg.

@Anne, knap dat je hier gedeeld hebt, als het zo eng voelt. Ik ben niet zo thuis in schematherapie (heb daar zelf geen ervaring mee), zoals je er over schrijft klinkt het alsof het je helpt inzicht te krijgen in de processen die in jezelf gaande zijn. En dat is bemoedigend, lijkt me.

@ST: mijn huid reageert nogal afwijzend op de meeste verzorgingsproducten, maar ik heb een paar dingetjes gevonden die geen problemen veroorzaken. De geuren mogen allemaal, ik geniet er zelfs van . En het zacht inmasseren voelt op een aantal plekken ook acceptabel oké fijn.

Feestdagen? Daar doe ik niet speciaal aan. Kerst is versmald tot een bezoek aan een theatervoorstelling met familie (overigens echt een aanrader, zeker als er kinderen zijn). Sint vind ik een heerlijk feest eigenlijk alleen heb ik geen kinderen en sla ik het dit jaar over. Ik ga die avond wel iets leuks doen, om mezelf niet al te veel in te peperen dat ik kindloos ben.

@Lovako: wat verwoord je mooi hoe je worstelt met het houden van je balans. Je zoekt naar nieuwe manieren om om te gaan met moeilijke 'oude' rotzooi. Logisch dat manieren die in het verleden zo goed gewerkt hebben, die je zo goed beschermd hebben, zo trekken. En vaak al aan het werk gaan voordat je het ze gevraagd hebt.
Herstel kan zwaar zijn en vraagt veel moed, uithoudingsvermogen, geduld, liefde en steun.

Mooi verwoord Lovako. Herkenbaar voor me, zeker in het verleden. Dat als ik energie had, en graag wilde, en van alles deed, ik niet kon en/of wilde voelen wat het me kostte en wat er onder lag. Ik liep op drijfzand ook al was het oprecht óók mij, die drive, die interesse, dat vooruit willen.

----

Ik heb het zwaar gehad de laatste weken. Het voelde alleen en 'in de woestijn', zoals ik dat in verhalen uit mijn net niet orthodox christelijke opvoeding heb horen vertellen. Leeg, droog, zonder resultaat.

Pislink was ik dat 'het' niet lukte bij voorlaatste sessie. Het me niet lukte om de sud (het cijfer tav de lading over het plaatje waar je emdr over hebt) naar beneden te krijgen.
Boos en vertwijfeld was ik dat ik tijdens de emdr verdwaalde in oordelen over mezelf. Ik de verwarring en de pijn van de dubbele binding met de dader waarnam.

Zó boos en onmachtig dat het me nog niet lukte om los te laten wat ik in positief opzicht van hem kreeg. De Hanke van toen daar hunkerde zó naar aandacht, naar 'er toe doen', naar speciaal zijn. Wat als ik die binding loslaat? Ik ervoer weerstand, angst voor de leegte, angst voor het onverbondene. Wie is er nog als ik dit loslaat? Wat blijft er dan van me over? Kan ik er dan voor mij zijn?

Ik bemerkte mijn ongeduld en perfectionisme. Mijn resultaat agenda ipv een proces agenda. Wéér een voorwaardelijke houding naar mezelf.

Ik werd op pijnlijke wijze geconfronteerd met de verinnerlijkte walging tav mijn kinderlijke behoeftigheid. De weerzin die ik bij mijn moeder had waargenomen, (die bij mijn onthulling tav mijn vermoedens van misbruik reageerde met "je was altijd al zo plakkerig") heb ik overgenomen. Het is voor mij een taai iets om mededogen te hebben voor de Hanke toen daar.

Máár hoewel ik pislink op mezelf was en intra persoonlijk het lastig heb en ik soms verzuip in de intertie, gaat het interpersoonlijk best aardig. Had ik een leuk weekend met familie, waar de drang om gehoord, gezien of begrepen te worden er eigenlijk helemaal niet was en ik kon genieten van het hier en nu. En was het weekend ervoor met zelfhulpgedoe ook erg goed verlopen. Geen gedoe met anderen. In contact. Op tijd rust. Doseren. Lol. Grenzen voelen, doorgeven wat me is gegeven op mijn unieke Hanke manier.

De laatste sessie ging wél. Kennelijk hoort dat stroeve, woestijnachtige er óók bij.
Kon ik de Hanke toen daar wel vanuit mij als volwassen Hanke koesterend/beschermend bejegenen.
Een mooi iets. En was er die leegte, van niemand daar, van het onverbondene er.

En zit ik nu in dat proces. Er was niemand. Geen vertrouwens- of hechtings figuur. Niemand om aan vast te houden of tegen aan te trappen.

Dat Hanke toen daar in de emdr haar lijfservaringen met me wilde delen stuitte op hersens van mij die dat niet kunnen. Díe onmacht kwam naar voren. Ik kan haar lijfservaringen niet in mijn hersenen integreren. Daarin voel ik als volwassen Hanke me ernstig tekortschieten (waar ik dan meteen emdr over kreeg). Pas op dát punt kan ik zien en begrijpen dat de dissociatie er niet voor niks is en was. Alsof ik pas gisteren respect kreeg voor dat mechanisme. En ik meer snap dat ik dat écht niet kan.

Het is drukker hier in mijn hoofd met flinters Hanke bij tijd en wijle. Ik schrik er minder van. Erken wel de energie die het kost. Een wc bezoek is geen sinecure als ik 5 verschillende reacties tegelijk ervaar. Of ik in een bus op weg naar 'peut allerlei verschillende sensaties meemaak. Voorheen noemde ik mezelf dan een fantast, een neurotische zenuwlijder of een onopgevoede, ongediciplineerde aandachttrekker. Nu plant ik dan oordopjes in mijn oren en zet ik iets op wat alles van binnen kan boeien. Ik ga wat meer de pragmatische kant op. Niet meer tot op het bot alles maar moeten verdragen. Alsof ik daar van leren zou...

Ik ben veel moe. Veel stram en pijnlijk lijf. Veel moeite mijn motoriek aan te sturen. Ik zoek meestal prikkelarme routes uit als ik boodschappen doe. Kom dagen niet buiten. Bank aardappel pur sang.

En toch.. zeggen mensen die me goed kennen en me in deze periode regelmatig spreken dat het best ok gaat met me. En geloof ik ze. Zonder voorbehoud. Dát alleen al is mooi.

Jullie kunnen het allemaal goed verwoorden. Knap hoor. Ik heb momenteel veel afleiding nodig, dan denk ik er niet aan en heb ik er minder last van. Daarom kom ik hier even lezen. Wil er ook niet veel over kwijt. Het is wel fijn lotgenoten te hebben die niet denken, daar heb je haar weer en zo erg kan het allemaal niet zijn.

Ik kom even een voorraadje knuffels brengen:

Ik heb het zo druk de laatste tijd. De laatste loodjes van de opleiding wegen erg zwaar. Het hele weekend weer bezig geweest met een verslag. Ik was er eigenlijk niet tevreden over, maar heb het toch maar ingeleverd, onder het motto ‘als het maar voldoende is.’ Ik ben aan het oefenen met genoegen nemen met minder. Zie ook mijn nieuwe onderschrift Eind januari ben ik hopelijk geslaagd, nog even doorbijten dus. Straks heb ik ook 2 weken kerstvakantie, daar zie ik ook erg naar uit.

Ik ga nu slapen, anders begin ik de week al meteen slecht. Welterusten voor iedereen

Hier ook geen woorden, alleen en voor wie wil.

Ik heb echt hard zitten twijfelen of ik dit ga zeggen, want ik wil niemand aanvallen of beledigen, maar ik zit even met wat negatieve emoties van mezelf en wil dat graag uitspreken, omdat dit topic nu voor mij even wat minder veilig voelt.

Anne, zoals wij allemaal ga ook jij door een moeilijke tijd heen. Waarschijnlijk heb je een hoop rotemoties die je even niet onder woorden kan brengen, dat is heel normaal en hebben we allemaal wel eens. Maar door alleen deze emoji's te posten krijg ik het gevoel - en dat kan natuurlijk helemaal aan mij liggen - dat je intentie is dat iemand hier vervolgens vraagt hoe het gaat (zoals wel vaker gebeurd op social media bv). Ik zeg niet dat dat je intentie is, maar dat idee krijg ik er wel bij en ik voel me daardoor een beetje gemanipuleerd. Ik vind dat iedereen mag vragen om een beetje aandacht en liefde, maar dit komt gewoon verkeerd over op mij...

Geenzins een aanval, het is natuurlijk volledig mijn eigen interpretatie, maar ik denk dat het goed is voor mij en mijn herstel om het uit te spreken.

Hey LoVaKo,

Dat was geenszins mijn insteek. Ik had een flinke terugslag en even geen woorden. Maar zo ontzettend veel frustratie en wanhoop. En je mag je gedachten gewoon uitspreken, ik voel me niet aangevallen.

Hier dus niet goed gegaan vanmiddag. Terugslag en zelfbeschadiging. Vind het moeilijk om erover te schrijven. Bang om te herkenbaar te zijn. Want ja, een van mijn daders probeert op allerlei manieren contact te krijgen. Overal geblokkeerd, accounts opgeheven, tel nr geheim en dankzij recente verhuizing weet dader ook geen adres meer. Maar het blijft pijn doen om zo'n beslissing te nemen, en overal over mijn schouder te kijken - wat een nare gewoonte is geworden.

Anne, fijn dat je zo reageert, dankjewel. Heb een slechte dag dus mijn valse overtuigingen spelen een beetje op.

Wat een verschrikkelijke situatie is het, waar je in zit... en wat zonde van je terugval.
Ik zit om dezelfde reden niet op social media, nadat ik jaren later een vriendschapsverzoek kreeg van de dader. Ik snap de angst

Heb je toevallig al een crisissignaleringsplan? Ik heb er eentje specifiek voor de automutolatie gemaakt en het heeft mij sindsdien veel geholpen.

Sterkte, ik hoop dat morgen liever voor je is

Ik heb een signaleringsplan, maar niet specifiek voor automutilatie. Dat zouden we nog wel kunnen proberen, bedankt voor de tip.

Hopelijk gaat morgen lief zijn, woensdag wordt een automatische piloot dag. Ja, dat weet ik nu al. Dat is ieder jaar zo Hele nare herinneringen aan die feestdag.

Wat een helder stuk, @Hanke. Ik lees dat je minder streng voor jezelf wordt door minder te moeten doorstaan van jezelf, en jezelf meer mag troosten en helpen door dingen te doen die fijn voor je zijn, zoals oordopjes in. Heel sterk.

Welkom nieuwe meeschrijvers/-lezers!

.

.

Dank je wel Snow. Hoe vergaat het jou?

En fijn je te lezen Small. Heb die docu ook gezien en ik miste de laag (en lijdensdruk) van de cptss eronder. Het wordt in die docu als fenomeen neergezet. Dan ben je het wel of niet en kun je makkelijk in de strijd gaan zitten of je zo ook bent of niet -dat ken ik tenminste van mezelf- terwijl ik het veel meer als een glijdende schaal ervaar.

Laatst het boek 'het belaagde zelf' gelezen en ik herken mijzelf in de beschrijving van structurele secundaire dissociatie.

Sterkte morgen Anne. Naar die datum herbelevingsdagen.

En Lovako fijn je te lezen, je verwoordt de dingen zo prettig.

Diva, drukke dagen met werk en studie of heb je ze nu zo'n beetje gehad?

Ik ben op dit moment moe, wil eigenlijk al naar bed ( durf dat niet ofzo?) en mijn gekke hoofd maakt er dan van dat een eetbui me gaat helpen. Dussss...ik reik uit naar lotgenoten, (die nemen niet op - het is partner-/eet-/family time), neem nog een kop thee en typ hier wat. Ik doe wat ik kan. Neem zo een douche en wacht tot mijn gillende, stampende bovenbuur in bed ligt een stil is. Of ga met tablet naar bed en kijk met oortjes in nog wat tv.

@Becomingme, hoe is het nu? Is je partner wel eens met je mee geweest naar therapie? Bij m'n vriend en ik ging het ook hobbelig in het begin. De eerste 4 of 5 jaar van onze relatie was ik depressief, hij kende me eigenlijk niet anders. Het hielp wel om af en toe samen naar mijn therapeut gegaan. Later zijn we nog in relatietherapie geweest, omdat onze relatie te ongelijkwaardig was geworden. Hij deed al het zorgen. Gelukkig hebben we dat gedaan.

Hoe ziet dat er bij jullie uit? Wat is er volgens je partner onoverkomelijk op dit moment? En ik ben ook benieuwd waaraan jij zelf merkt dat je vooruitgang hebt geboekt? En hoezo is je therapie een heel andere kant uitgegaan? Dat kan natuurlijk en dat hoeft niet erg te zijn. Soms heb je een probleem en blijkt er een heel ander probleem onder te liggen. Zolang je er maar achter staat, lijkt het me prima.