Paniek door de herbelevingen - deel VII

niet quoten
Met mij ging het een tijd wel goed. Totdat ik ineens weer overspoeld werd door een gevoel van machteloosheid. Werkelijk alles wat er is gebeurd aan ellende in mijn leven komt neer op machteloosheid. Nu weer aan het opkrabbelen. Voor mezelf bepaald dat ik het zelf ga proberen en half januari hulp ga inroepen als het niet lukt.

Ik las net in een ander topic dat je sommige mensen niet moet proberen te begrijpen, want dan word je gek. Ik snap heel veel mensen niet. Zoveel mensen die wel iets wisten, of zelfs alles, en geen hulp hebben ingeroepen voor mijn zus, of voor ons. Het moest allemaal geheim blijven. Ik heb altijd zoveel afstand gevoeld tot iedereen met wie je normaal gesproken hecht zou moeten zijn. Een buitenstaander, een observant. Een bijrol in mijn autobiografie. Een grote kloof tussen emoties en gedrag en woorden.

Er werd niet over gesproken totdat alles echt helemaal kapot was. Zou het anders zijn geweest als ik het eerder had geweten? Het zou zeker anders zijn geweest als we hechter waren geweest. Als mijn ouders hadden geweten hoe ze een enigszins hecht gezin moesten opbouwen. Als mijn grootouders het hadden geweten. Als er niet trauma op trauma werd gestapeld. Als mijn ouders niet afwisselend hun boosheid hadden afgereageerd op de verkeerde mensen en dan weer hun slachtofferschap centraal hadden gesteld. Zo pijnlijk allemaal.

Ik lees wel eens mee in het topic over rouw, en ik vraag me dan af hoe ik me voel als mijn ouders er niet meer zijn. Op dat moment zal mijn contact met familie helemaal over zijn. Is het dan opluchting, nog meer pijn, spijt misschien...? De familie weet ervan, heeft zus altijd anders behandeld dan de rest. Tegelijkertijd kwam ze meer weg met kattekwaad en werden ze bozer op haar om dingen die er niet toe deden. Als kind snap je daar niks van. Ik snap er nog steeds niks van.

Het is soms zo groot allemaal. Dit, het pesten, verwaarlozing van mijn ouders, geen andere mogelijkheid om het te overleven dan door boeken te verslinden en in mijn fantasie een ander gezin te bedenken. Er is geen oplossing. Ik sta machteloos. Ik weet niet hoe ik nog contact moet hebben met familie, anders dan mijn ouders. Ik heb perioden waarin ik mijn ouders ook niet wil. Ik weet niet hoe ik moet omgaan met de combinatie van boosheid en verdriet en mijn bijrol in alles. Ik was de jongste, hoe moest ik het weten... Maar nu ben ik ruimschoots volwassen en weet ik het nog steeds niet.

Ja lieve Snow dat is niet niks. Je verwoordt het heel helder. Kan je goed volgen.

Ik had van jongs af aan al goed in de gaten wie wat waarom deed in gezin en familie. Daarom paste ik me thuis zo goed aan. Kwam ik niet in opstand.

Waar het bij mij aan schortte was niet het goed kunnen inspelen op anderen (al kwam dat wél vaak naar voren dat ik sociaal onhandig zou zijn), het blijkt veeleer het voor mezelf klaarstaan en mijn eigen grenzen waarnemen, respecteren, accepteren en daar naar handelen gebleken.
Het mezelf toestaan dat ik besta en niet op één of andere gedooglijst sta. Ik niet in angst op de grillen van een ander hoef in te spelen.

Dat veel van wat normaal en gezond is aan een gezinsleven me niet is gegeven en ik me dus ook niet eigen heb gemaakt, neem ik de rest van mijn leven mee. De schaamte daarover ebt langzaam weg.

Wat jij vertelt over familie is heel pijnlijk en ik snap je verwarring. Tav geheimen die uitkomen en familie/samenlevingsdynamiek heb ik veel gehad aan dat boek van Judith Herman. Het je een zwart schaap voelen (of half gevlekt omdat je vlak bij het zwarte schaap staat) en dat dat vaak een positie is waar je door anderen in gezet wordt en tav hen sta je machteloos. Dus dat machteloosheid in het heden veel oproept kan haast niet anders.

Héb je wat te willen? Mag je daar naar handelen? Van jezelf? Van anderen?
Het is al heel wat dat je je hardop durft te vragen of je überhaupt hen nog wil in je leven als je ouders wegvallen.

Ach Snow, waarom zo streng voor jezelf als het blijkbaar al een tijdje zelf niet lukt en gaat? Waarom wachten tot je hulp vraagt? Kun je (zeker ivm wachtlijsten) niet beter nu al aan de bel trekken?

Dat het moeilijk is om met al die dingen waar je over schrijft te dealen als niemand je ooit voorgeleefd heeft hoe dat moet en zonder de broodnodige steun van je familie (zelfs toen je nota bene nog een kind was) staat als een paal boven water. Dat ís gewoon heel moeilijk. Maar probeer minder naar de anderen van toen te kijken, als het lukt. Je bent zelf (gelukkig maar) zó ontzettend anders dan de mensen die jou en je familie zo veel kwaad hebben gedaan door het pesten en meer. Daardoor zal je het nooit helemaal gaan begrijpen. Want jij voelt, denkt, en bent anders. Jij bent bijvoorbeeld zorgzaam, hulpvaardig, en wil mensen geen pijn doen. Die mensen niet, en daarom zal een verklaring/reden/oorzaak vanuit hun perspectief vanuit jouw perspectief nooit goed voelen.

Blijft over jezelf nu de zorg en liefde geven die je toen (en nu, bij de herinneringen) zo miste. En andere dingen doen die jij fijn vindt.

Ik lees af en toe in het rouw topic, maar dat is niet goed voor je stemming. En je weet toch pas wat en hoe als er mensen wegvallen als het zover is. Dan kun je voelen wat jij wil doen, wat de beste manier voor jou dan, in die situatie is om te reageren.

Knuffel, goed bezig! Ga je die intensieve traumatherapie met je eigen peuten doen? Herkenbaar ook wat jij schrijft over eenzaamheid en zelfbedachten stemmen (mogen we ze tegenwoordig zo noemen van je? Met m'n peut heb ik het zelf gewoon wel over m'n stemmetjes) en wat Snow schrijft over fantasiefamilies om naar te vluchten.

Knuffelbeertjes schreef: ↑

05-12-2018 16:32

Dan besef ik dat ik volwassen ben en het oud zeer is dat verzorging nodig heeft. Maar in mijn eentje verzuip ik nog regelmatig, en ben ik doodmoe van deze strijd.

Soms zit ik zo vast in m'n stemmen dat ik vergeet dat ik volwassen ben en dus regie kan voeren over 't geheel. Is een puntje waar we in therapie aan werken. Dat ik dat niet meer vergeet. (Laat het even weten als je wil dat ik dit weghaal.) Ik snap dat je er doodmoe van wordt

Verder gaat het hier ook ff niet zo lekker. Maar ik ga straks alweer m'n vijfde adventcadeautje uitpakken en dat gaat soepeler dan vorig jaar (minder 'maar dat heb je helemaal niet verdiend!!!!') . Het gebruik gaat nog niet zo soepel. Vergeet ik ook nog vaak, en gebruik is vaak nog instrumenteel ipv voor de lekker, maar het is work in progress.

voor iedereen. Ik lees jullie en leef mij, ook als ik niet reageer.

@ Snow: Ik voel me zwaar als ik je bericht lees, zo goed omschrijf je je gevoelens. Besef dat het ook mág, je mág hier van balen, erom rouwen, er verdrietig en kwaad over zijn. Dat is oké.
Besef je ook dat je geen contact met je familie 'moet' hebben. Jij mag daar nu ook zelf een keuze in maken, al is dat natuurlijk geen makkelijke keuze.
Ik ben het ermee eens dat je liever voor je zelf mag zijn, want ook hulp inschakelen mag. De wachtlijsten zijn inderdaad erg lang, tenzij je nog een zijweggetje beschikbaar hebt, zou ik zeker nu al aan de bel trekken. Het zou zonde zijn als de dip nog dieper word.

@Knuff: Als ik dit zo lees mag je inderdaad heel erg trots op jezelf zijn! Je lijkt te hebben geaccepteerd wat er aan de hand is, zelfs ook dat het niet jouw schuld is(?), en hebt de moed om al die pijnlijke herinneringen te confronteren. Dat je daarin soms te snel gaat dan voor jou goed is is natuurlijk niet goed, maar gelukkig heb je je peuten. Je mag echt heel trots zijn, ik vind het knap.


Ik zelf had gisteren met Peut 1 een afspraak voor traumabehandeling en de dag ervoor met Peut 2 voor stabilisatie.
Nou mensen, ik voel me alles behalve stabiel. Die balans zoeken, het grijze gebied, volgens Peut 2 ben ik daar goed mee bezig en ben ik daar al. Maar ik voel me juist zo UIT balans, en dat is dus het hele punt. Goede en slechte momenten door elkaar heen. Het is vervelend. Het is makkelijker om alles weer te negeren en me 'gewoon' goed te voelen. Maar ik denk niet dat ik het nog wil, want dan kom ik nooit verder.

Ik gebruik mijn bullet journal erg veel voor mijn mentale gezondheid. Ik heb een lijst aan dagelijkse bezigheden, qua activiteiten, sociale contacten, beweging, zelfzorg, en symptomen. Zo kan ik goed bijhouden wat ik dagelijks doe.
Daarnaast hou ik mijn stemming bij, op drie momenten per dag vul ik op 3 verschillende gebieden in hoe ik me voel (een schaal op energie, op onrust/angst, op blijheid/depressei). Aan het eind van de dag heb ik dan een getal wat de dag reflecteert. Als ik me 's avonds erg angstig voel en ik kan niet van de bank afkomen lijkt de dag erger dan de dag van gisteren, maar als ik naar het cijfertje kijk kan ik zeggen dat dat niet zo is.
En Peuten zijn er ook weg van, want mijn symptomen en de sterkte ervan worden zo ook goed bijgehouden.
Ik heb namelijk een onvermogen om 'de afgelopen week' correct te herinneren qua wat ik heb gedaan en hoe ik me heb gevoeld. Ik moet het echt bijhouden.
Daarnaast heb ik wat hulpmiddelen. Zo heb ik een pagina volgeschreven met een stuk of 100 verschillende emoties, zodat ik deze kan doorlezen en misschien een woord kan geven aan wat ik voel. Ook dat vind ik moeilijk.
De Bullet journal helpt me om bewust bezig te blijven met mijn herstel, met de goede en slechte momenten, om er een redelijk objectieve blik op te kunnen werpen die niet afhankelijk is van mijn stemming 'in het moment'.

In Januari ga ik starten met de EMDR. De eerste behandeling, althans. We hebben een beeld gekozen waar ik het meeste last van heb. Het gaat over douchen, en nu voelt gaan douchen voor mij als een russisch roulette: Herbeleving of niet? Als het slecht gaat moet mijn man in de buurt blijven omdat ik bang ben dat ik een herbeleving krijg en er niet meer uit kom. Als dat minder wordt, zou het heel fijn zijn.

Ik kon vorige week peut niet vertellen wat de beelden waren, wat er was gebeurd, hoe het eruit zag. Heb ze afgelopen week wel uitgetypt, en de bladzijdes dichtgevouwen naar peut doorgeschoven. Ik heb gezegd dat ik het niet wilde bespreken, dat kon ik niet aan. Die papiertjes doorgeven was een pakje met mijn grootste angsten en schaamtes doorgeven, en het idee dat peut dat nu allemaal heeft gelezen is zo ontzettend beangstigend, maar als ik er dieper over nadenk, ook een heel klein beetje bevrijdend. Het zit niet meer alleen in míjn hoofd. Er is nu iemand anders die deze dingen ook weet. (Wat peut dan wel niet van mij moet denken negeer ik dan even, want rationeel weet ik wel dat peut daar professioneel in is, en dat ik misschien geen keus had hierin, maar in mijn hoofd rinkelen nu contstant alarmbellen en zwaailichten en er rennen schreeuwende mensen rond FASE ROOD FASE ROOD het is ontsnapt!) Arghhhhh zo verwarrend allemaal.

Verder besproken wat er nog moet gebeuren. We gaan het crisissignaleringsplan nogmaals doornemen, peuten zijn vooral ongerust over de automutilatie. Ik ook wel, maar niet zoveel als zij. Ik ben een aantal jaren clean geweest, vlak voor mijn crisisopname daar dus een terugval in gehad. 3x gedaan, csp gemaakt, niet meer gedaan. Maar mijn emoties zijn ook niet meer zo hoog opgelopen, dus ik weet het niet.
Ergens weet ik dat ik het wel een big deal moet vinden, maar door de jaren heen is dat gewoon 'afgezwakt'. Bij mijn vorige opname werd je ervoor 'gestraft'. Mijn ouders boeide het ook niet. In mijn hoofd is het allemaal zo erg niet.

Daarnaast komt mijn man een keertje mee om te bespreken over het proces, wat voor effect het kan hebben op mij, wat ik van hem nodig heb, hoe hij mij kan ondersteunen etc.

En ik moet een brief aan mezelf schrijven. Nu ja, dat wil ik zelf ook. Als ik me nu rot voel, ben ik inactief. Ik krijg niet veel gedaan. Ik weet waar ik me beter door voel, maar ik kom niet in actie, ik doe het niet. Ik zit vervolgens continue mezelf af te straffen, heel erg zelfbekritiserend naar mezelf te snauwen dat het dom is dat ik niet gewoon die dingen doe, wat is er mis met je... etc.

Dus, ik moet tegen mezelf praten met validatie, begrip, en mezelf motiveren om toch te proberen een stukje te wandelen, een stukje piano te spelen. Ik weet het wel, maar ik weet niet hoe ik die brief moet schrijven. Als ik zo lief tegen mezelf doe, voelt het nogal 'cringy'. Misschien moet ik doen alsof ik het tegen iemand anders zeg. Ik kan heel lief zijn voor anderen.
Maar goed, die brief aan mezelf schrijven dus.

Ik moest gisteren therapeutisch werken, maar heb het afgezegd omdat ik een afspraak met peut had en mijn kat gecastreerd werd, en meer kon ik echt even niet hebben. Het voelde verkeerd om niet te gaan, maar ben toch blij dat ik mijn grenzen heb gevoeld en aangegeven. Goed geoefend, en gedaan.

Ik ben vastbesloten om vandaag wat schermvrijer te zijn. Lekker het huis poetsen met een muziekje op, een stukje wandelen met een podcast, verder werken en tekenen in mijn bujo. Lekker veel voor mezelf doen.

Dat heb ik teveel verzaakt. En ik ben wiebelig.

Bedankt voor de reacties. Ik moet het nog wat laten bezinken.

@Lovako, wat jij schrijft:

En ik moet een brief aan mezelf schrijven. Nu ja, dat wil ik zelf ook. Als ik me nu rot voel, ben ik inactief. Ik krijg niet veel gedaan. Ik weet waar ik me beter door voel, maar ik kom niet in actie, ik doe het niet. Ik zit vervolgens continue mezelf af te straffen, heel erg zelfbekritiserend naar mezelf te snauwen dat het dom is dat ik niet gewoon die dingen doe, wat is er mis met je... etc.

ken ik heel goed. Soms word ik dat gesnauw naar mezelf zo beu dat ik toch maar wat ga doen. Dat gesnauw kost veel energie, hè? Als je weet waardoor je je beter voelt, kun je dan iets doen wat heel weinig energie kost? En zou het bijvoorbeeld helpen als je man bevestigt dat je dat mag doen als je je rot voelt? Mij helpt het wel dat m'n vriend vindt dat ik iets liefs voor mezelf moet doen als ik me rot voel. Het verlicht het schuldgevoel een beetje.

Ik lees jullie, maar ik heb gen puf om op jullie te reageren. Ik zou het wel willen, maar ik voel dat ik er de energie niet voor heb.

Ik zit nog steeds midden in de drukte.
Het verslag waar ik niet tevreden over was, is goedgekeurd. Een bewijs van mijn ‘minder-is-genoeg-experiment.’ De video was ook goed, feedback waar ik wel iets mee kan. Deze week heb, behalve werk, nog niks gedaan. Ik ben zo moe steeds. ‘s Avonds kom ik niet in bed en ‘s ochtends kom ik er niet uit. Ik slaap wel gelukkig (maar te kort). Ik had wel wat moeten doen deze week, dus ik ga vanavond nog even aan de groepsopdracht. Heb ook stress vanwege alles wat ik allemaal nog moet doen (in de twee weken voor de kerstvakantie). Plannen wanneer ik nog kan filmen in de les etc.

Komend weekend ben ik met mijn familie weg. Dat vind ik leuk, maar het kost me wel het hele weekend. Misschien toch maar m’n laptop mee , maar ik denk dat ik me niet goed ga kunnen concentreren. Met z’n tienen in een huisje. Ik hoop dat ik er wel van ga kunnen genieten, want ik vind dat soort weekenden (ondanks de drukte) wel erg gezellig. Ook gaan we dan Sinterklaas vieren.

Net een cadeau met een sinterklaasgedicht verstuurd. Een vriendin is dit jaar gescheiden en is naar de andere kant van het land verhuisd. Ze heeft ook geen fijne jeugd gehad en zat daarna in een huwelijk waarin ze niet gelukkig was. Ze is zichzelf nu aan het ontdekken, zo mooi om te zien! Ik ben benieuwd naar haar reactie als ze mijn pakje krijgt

*Strooit knuffels*

Zo te lezen ben je er in ieder geval voor je vriendin geweest, Diva, ook al was het op afstand ipv irl. En een gedicht erbij kost sowieso meer moeite dan een kattebelletje. Zéker als je het al zo druk bent en zo moe bent. Maar je hebt dus niet helemaal niets gedaan. Nu lekker doorgaan met je 'minder is meer'-experiment

Dankje voor je reactie Tobbie

Het ‘minder is meer’ experiment is voor vandaag al mislukt.
Vanavond dus nog aan de groepsopdracht gezeten. Als het niet in een groepje was, had ik het nu niet gedaan. Nu voel ik dat ik dus weer teveel gedaan heb en ben ik bang dat ik morgen weer plat lig. En dat ook het weekend aan m’n neus voorbij gaat. Ik ben ook zo dom dat ik steeds over m’n grenzen moet gaan.
Nu durf ik niet te slapen, bang voor mijn stress-klacht

Je bent helemaal niet dom. Je bent gewoon iets nieuws en engs aan het leren en dat is heel moeilijk. Het kost nou eenmaal tijd om te leren waar je grenzen liggen, om dat op het juiste moment te voelen, om dat vervolgens ook nog aan te geven, om dan ook nog op een goede manier om te gaan met een tegenwerkende omgeving (want het komt anderen helemaal niet uit dat je je ineens anders opstelt). Ik heb er jaren over gedaan en nog denk ik soms: oh nee, wat heb ik nu weer gedaan. Nou, daar leer je van en de volgende keer probeer je het weer beter te doen.

Diva, ik ben het helemaal eens met Snow. Plus dat wat mij betreft alles wat om 1.17u 's nachts gebeurt nog bij de avond ervoor hoort. Dus vandaag is zeker nog niet mislukt! Hou het rustig en klein vandaag en ga lekker naar de familieweekend. Dat is ongetwijfeld vermoeiend, maar klonk ook leuk. Dus doen!

@Lovako, Knuff, Tobbie, Diva, Vanille, Anne, Hanke, EV, bedankt dat ik jullie verhalen (en soms alleen een enkel woordje) heb mogen lezen.

Lieve Snow,
ik heb je gelezen. Hoe dingen van vroeger door het leven van nu heen blijven wandelen. Ik ga proberen iets tegen je te zeggen hierover zonder dat ik je quote, als je wilt dat ik mijn woorden weghaal, zeg je het dan even?
Of ik je woorden helemaal goed interpreteer, of ik hoor wat je wil zeggen, dat weet ik niet. Ik hoop van wel, maar ik weet het niet. Dus als ik planken mis sla of dingen nog meer verwarrend voor je maak, zeg het me dan, oké?

Je kunt niet weten hoe je om moet gaan met de dingen die je als kind hebt ervaren, omdat je kind was. De machteloosheid van toen, de onwetendheid, alles wat daarbij hoort, je kunt niet weten hoe je daar nu mee om moet gaan, als het iets van toen was.
Dus ook al ben je nu volwassen, dit wil niet zeggen dat je nu alsnog met terugwerkende kracht kunt omgaan met iets wat vroeger was. Tenzij je heel goed onderscheid maakt tussen wat van vroeger was en wat van nu.
Dat van toen, daar ga je luisteren naar je kind-zijn, zodat vanzelf begrip ontstaat en je dit kunt vertalen naar troost en mededogen voor dat kind.
Dat wat van nu is, kun je ontdekken. Waar ervaar je nu de machteloosheid in en is het daadwerkelijk zo dat je hierin machteloos bent. Is het iets waarop je volstrekt geen invloed kunt uitoefenen?
Als het antwoord op deze vraag ja is, echt ja, dan mag je proberen de machteloosheid te voelen zonder dat hier de machteloosheid (en daarbij horende heftigheid) van vroeger overheen golft.
Nou ja, wat ik eigenlijk bedoel te zeggen, is dat ik uit je verhaal haal (voor wat het waard is, want het is hoe ik het lees) dat er twee dingen door elkaar lopen, die niet echt te scheiden zijn, maar wel te ónderscheiden zijn van elkaar. Door te merken waarmee je te dealen hebt, is het makkelijker oplossingen te vinden voor hoe er mee om te gaan.

Want je bent inderdaad volwassen. Een volwassene met een meisje in zich wat worstelt met de vraag hoe ze zich moet gedragen in een wereld waarin mensen waarvan ze afhankelijk is onbegrijpelijke dingen doen. Ze kon niet anders.
En nu , als volwassene, heb je keuzes te maken. De wereld is op sommige punten net zo onbegrijpelijk, alleen kun jij wel kiezen. Dat is ingewikkeld, maar anders ingewikkeld dan het voor dat meisje Snow is.

Ik hoop dat mijn woorden je iets geven, ik voeg deze er nog aan toe:

.

Ik heb je gelezen Small.

Wat ik zelf leer en wat ook in mijn eerste post van dit laatste topic staat, is dat veiligheid voorwaarde is voor samenwerken. Van binnen, en in de buitenwereld met anderen.

Ik vond het lastig hoe dat soort docs van laatst worden neergezet. Het gaat op tv meer over een soort innerlijk (en ook in gedrag naar de buitenwereld toe) Villa Kakelbont ipv dat het een gevolg is van trauma in combinatie met verwaarlozing. Met alle herbeleving, hypoarousal, hyperarousal, wegmaken, enzovoorts die daarbij horen.

Wat jij beschrijft is meer standaard. Maar 'verkoopt' minder in de media.

In dat zelfhulp gedoe tav eten leer ik dat ik ook erg de ziekte van het vergelijken heb. Als zo'n docu me erg raakt gaat het vaak daarover. Het helpt mij om te zien at ik veel meer mag vertrouwen op mijn eigen proces in herstel. Dat zolang ik zo eerlijk mogelijk ben, ik die wat ik kan. En dat dat genoeg is.

.

Even een rondje knuffels. Zelf niet zoveel woorden.

Zo ladies, hoe is het hier? Is geen bericht, goed bericht? Dat zou goed nieuws zijn!

Diva, nog één weekje maar, toch? Tot je meer dan welverdiende einde opleiding en vakantie?


Hier gaat het redelijk. Ik sta ziek gemeld op het werk. Ik heb geprobeerd mijn contract uit te werken, maar was helemaal op van de spanning en toestanden daar en heb (vrij ernstige) concentratieproblemen en huilbuien. Inmiddels kom ik eindelijk een beetje tot rust, maar nu helaas gepush van werkgever om me beter te melden, en gedoe met de bedrijfsarts. Maar ik probeer te blijven kiezen voor mezelf, wat heel moeilijk is. Ik had het er afgelopen vrijdag ook in therapie over willen hebben, maar m'n peut was ziek. Nieuwe afspraak is pas volgend jaar. Dat vond ik heel vervelend, want de gedachte 'als je kunt lopen, ga je werken, en als je niet kunt lopen, ga je maar in een rolstoel, luiwammes' is héél sterk op dit moment, maar ik denk dat eraan toegeven - op de lange termijn - óók en misschien wel méér problemen geeft.

Verder ben ik alweer op dag 16 van mijn adventkalender (zo toevallig ;-p ), en gaat het pakjes uitpakken vrij aardig (weinig tegengas van boze stemmen dat ik niets verdiend heb), maar gebruiken nog niet zo goed. Maar gister wel de night balm for hands (van vorig jaar, waar nauwelijks iets uit was) na het douchen op m'n ultradroge benen gesmeerd. Is geloof ik niet de bedoeling, maar werkte wel.

Willen jullie niet quoten ajb?

@ Tobbie: wat lief dat je naar mij vraagt
Ja, nog één week gelukkig. Ik ben nu nog met de laatste opdracht bezig, waarvoor ik een paar dagen uitstel heb gekregen. Gelukkig zijn de docenten wel een beetje invoelend zo met de laatste loodjes. Het is niet zo moeilijk (een verslag), maar m'n hoofd wil niet. En ik moet deze week de eindvideo nog maken en daar zie ik erg tegenop. En daarnaast is het op het werk nog aan het rommelen met een reorganisatie en functieveranderingen en last minute ingeplande informatiebijeenkomsten. En ik heb het al helemaal gehad met alles. Dus blij als deze week voorbij is. Dan heb ik twee weken vakantie en hoef ik alleen nog maar allerlei reflectieverslagen te schrijven (en de video te bewerken), maar dat ga ik lekker op mijn gemak in de tweede vakantieweek doen.

Ik voel me eigenlijk helemaal niet zo goed. Deels komt dat door alle drukte met werk en opleiding, waardoor ik nooit het gevoel heb écht even niks te moeten. Ik ben ook de hele tijd moe. Ik kom 's ochtends m'n bed niet uit en 's avonds niet erin. Ook in het weekend niet. Ik had gisteren kerstoptreden met mijn koort en zelfs daar kon ik niet echt van genieten. Al die mensen en met niemand heb ik echt aansluiting. En dat interesseert me eigenlijk nog niet eens zoveel, want ik kom daar in de eerste plaats om te zingen, maar dan denk ik weer dat ze mij saai en stom vinden en op zo'n moment dat ik me al niet zo fijn voel, geloof ik dat ook. Ik hoop dat het in het nieuwe jaar als de opleiding achter de rug is allemaal weer wat beter gaat en dat ik dan ook weer meer energie heb.

Tobbie: goed van je dat je nu niet aan het werk bent en ook niet in gaat op gepush. Ik ben het niet met je eens dat 'als je kunt lopen' betekent dat je ook wel kunt werken. Ik denk dat je er heel goed aan doet om nu eens voor jezelf te kiezen. Je schrijft dat je graag je contract had willen uitwerken. Kan ik daaruit concluderen dat je contract afloopt? Zo ja, dan wil jouw werkgever graag dat je je voor de einddatum weer beter meldt, zodat je daar helemaal uit dienst bent. Daarom zit hij denk ik zo te pushen. Maar jij bent de enige die kan bepalen of je ziek (of: niet in staat om te werken) of niet bent en een aflopend contract maakt daarbij helemaal niet uit. Tobbie first!

Knuffel voor wie heb gebruiken kan

Tobbie
Ik begrijp je gedachten en ik heb ze ook. Toch vind ik het heel erg goed van je dat je voor jezelf kiest. Enorm knap. En inderdaad laat je niet overhalen om je beter te melden voordat je uit contract afloopt, daar bewijs je jezelf geen dienst mee.

Knuff
En ook voor iedereen een

Ik weet even niet waarvoor ik vecht of tegen wie. Steeds meer denk ik tegen mezelf en een wereld waarin ik niet pas, niet hoor. Een 'gedichtje' dat ik schreef over dit gevoel.

When I think of you I turn cold inside out,
It is as if my breating freezes,
My lungs colapse,
My heart is racing,
My head exploding,
I don't want to think about you,
I just do,
I feel, smell, hear,
I remember,
And I am back with you.

I hate these memories,
I can't escape,
I hate you for them,
I hate all of the pain,
I hate myself,
For I am as much a monster as you are.

Selune
en voor wie 'm ook nodig heeft:

Ik heb een foute kersttrui besteld, dikke vinger tegen heel deze shittijd met alle herinneringen die ik niet wil voelen.

Ik heb niet echt woorden, sorry, maar wel knuffels.

.

Over 3 dagen (2 nachtjes!) wordt het elke dag weer iets vroeger licht en later donker.