Paniek door de herbelevingen - deel VII

@Knuffelbeertjes, wat een mooi en krachtig onderschrift heb je.

Zo blij dat ik vakantie heb
De eerste week zit er alweer op en ik heb veel geslapen en tot vandaag niks aan de opleiding gedaan. Vandaag in de studiezaal van de bibliotheek er weer aan begonnen, want overmorgen moet ik de laatste dingen inleveren. Zo lekker een middagje in de bieb zitten, met goede focus! Nu nog even thuis door, want ik moet nog veel doen, maar het werkt zoveel fijner als ik niet steeds zo moe ben.

Vannacht wel over werk gedroomd, over wat me in januari allemaal te wachten staat met alle veranderingen en ik heb er echt helemaal geen zin in. Als ik heel eerlijk ben (en in de vakantie bedenk ik zulke dingen altijd) zou ik ander werk moeten hebben, wat minder stressvol is. Maar stap 2, het wat, krijg ik dan niet bedacht.

Knuffels voor iedereen

Dank aan jullie allemaal voor het afgelopen jaar waarin ik heb mogen lezen over jullie moed, kwetsbaarheid en kracht. Dank ook voor de steunende, bemoedigende en opbeurende woorden aan elkaar, voor de spiegels die werden voorgehouden, voor het respecteren van elkaars grenzen, voor het... nou, voor alles eigenlijk.


Het laatste half jaar ben ik gaan oefenen met het leven léven. Ik probeer om dingen echt te ervaren en ook aan te gaan, zonder dat ik gebruik mag maken van de uitvlucht die dissociatie heet. Ik oefen zichtbaar te zijn, ruimte in te nemen.
Het is spannend en moeilijk en verdrietig en frustrerend af en toe. Maar het is vooral ook mooi.
De verdrietige of akelige dingen in mijn leven krijgen nu een gouden randje, of een randje met bloemen of soms een randje vol knuffels, of.... Niet dat ik ze opeens leuk vind en er meer van wil. Nee, dat niet. Ik ervaar nu dat met dit soort ellendige dingen iets meereist wat je liefde, zorgzaamheid, mededogen, steun kunt noemen. Als het me lukt deze te ontvangen, want dat is nog wel een dingetje .
De shit van vroeger is meestal ook echt 'de shit van vroeger'. Ik moet mezelf daar met enige regelmaat aan herinneren, dat wel. Als ik dat doe, dringt dat besef binnen en dat is fijn.

Ik ben volop (in Ieniemienie-stapjes) aan het ontdekken dat ik mag bestaan als mijzelf. Ik voel, zie, hoor verwachtingen, invullingen en hoop van anderen, maar ik hoef daar niet in mee te gaan. En als ik mezelf laat zien, als mezelf, gebeurt er heel vaak iets waardoor ik denk WTF?! Ik mag er nog steeds zijn?! Mensen praten nog steeds met mij?! Mensen vinden mij aardig?!
Verwondering en ook iets van: ik begin te geloven dat het écht zo is. Dat er echt echt echt mensen zijn die me waarderen als 'mijn' Sofie. Niet de Sofie die ze dachten of hoopten of verwachtten dat ik was, maar de Sofie die ik ben.

Dus ik ben er. Ook in 2019. Heb ik besloten. Dat gaat niet makkelijk zijn. Maar ik geloof dat het voor mij de enige manier is. Er zichtbaar zijn. Zonder die dissociatie die, hoe goed ik ook weet dat het niet veilig is, me zo vaak een veilig gevoel heeft gegeven.

Ik wens jullie

Hoi allemaal, allereerst de beste wensen voor 2019! Ik hoop dat jullie allemaal een hoop positiviteit, gezondheid en geluk vinden in het komende jaar!!

Het is lang geleden dat ik hier heb geschreven.. Voornamelijk vanwege tijdgebrek maar ook omdat ik de behoefte niet had, op een positieve manier!
Ik combineer nog steeds meerdere banen en ondanks dat dit heel zwaar is, geniet ik er volop van. Lichamelijk wisselt het nog wel eens, maar mijn lichaam begint het zelf herstellende vermogen weer op te pakken, dus daar ben ik heel blij mee.

Mentaal gaat het oprecht goed. Feestdagen en winter is voor mij altijd een moeilijke periode vanwege depressies.
Kerst was dit jaar ook niet echt optimaal, waarom weet ik niet precies. Één van de kerstdagen was ontzettend naar vanwege problemen op het werk, waarbij we de beveiliging moesten inschakelen om ons te "beschermen". Helaas heb ik nog steeds niet echt mensen in mijn omgeving waarmee ik over dit soort dingen kan praten. Op één iemand na, sinds een klein aantal maanden heb ik namelijk een relatie.

En dat is voor mij nog wel de grootste stap geweest, ik had niet gedacht dat ik me ooit nog aan iemand zou kunnen binden. Het is bijzonder gelopen tussen ons en het is echt een hele oorlog geweest in mijn hoofd. Maar hij was en is zo geduldig en ik voelde me direct altijd al vertrouwd bij hem. Hij kent het hele verhaal uit mijn jeugd en we kunnen over alles praten. Het is zo fijn om iemand te kunnen vast houden als ik dat nodig heb, en dat al mijn zorgen dan ook echt van mij afglijden.

Oud en nieuw heb ik gevierd op het werk. Ik moest tijdens de jaarwisseling gewoon werken, maar wel als onderdeel van een vuurwerkshow. Ik heb echt optimaal genieten en ben ontzettend benieuwd wat 2019 mij gaat brengen.
Want jeetje, 2018 heeft heel veel met mijn leven gedaan, positief gezien!

Allemaal een zo mooi mogelijk 2019 gewenst, waarin je het goed hebt met jezelf en met de mensen om je heen.

@Dagdromer24: wat fijn, zo'n positief berichtje van je te lezen. Met een open, nieuwsgierige blik 2019 in, super!

@EV: dankjewel! Hoe is het met jou?

Knuffelbeertjes schreef: ↑

31-12-2018 11:19

Snow, dankjewel

Diva fijne vakantie nog verder, met hopelijk nog wat slaap, rust en ontspan momenten

Dankje Knuffel. Zo kan ik m’n vakantie wel omschrijven: slapen, rusten en ontspannen. Met uitzondering van de kerstdagen en de vier dagen typen dan.

M’n praktijkverslag en reflectie is wel goed gekeurd. Nu alleen nog de video en het eindgesprek.

Afgelopen dagen ben ik steeds downer geworden. Ik doe echt weinig. Kijk met angst en beven naar maandag uit, als ik weer moet werken en meteen weer in de stress (voor alles te weinig tijd) beland. Veeleisende cursisten, dingen die ik moet regelen. Ik heb er helemaal geen zin in. Het liefst wil ik ander werk, minder stressvol, waarin ik ook eens tijd heb voor een kopje koffie drinken. Waarin ik niet chronisch te weinig tijd heb voor alles of nog veel in m’n eigen tijd zit te doen. Ik ben bezig met het opstellen van een profiel. Zoals de loopbaancoach destijds geadviseerd had. Ben een eind, in steekwoorden dan, moet er nog een verhaaltje (zinnen) van maken. Misschien moet ik nog eens contact met hem opnemen voor stap 2. Hoewel, hij adviseerde netwerken, maar dat past echt slecht bij mij. Ik stap niet zo snel op mensen af.

Knuffels voor iedereen

Een heel mooi, gelukkig & gezond 2019 gewenst! Ik hoop dat het nieuwe jaar net zoveel progressie biedt als het oude, en misschien wel een beetje meer

Dagdromer, goed om een update van je te lezen!

Sofie, ik ben heel benieuwd hoe het leven van Sofie er over een jaar uitziet. Je hebt het over Ieniemienie-stapjes, maar al die stapjes hebben al tot grote veranderingen geleid. Dat was heel mooi, en bemoedigend, om de lezen. Ik hoop dit jaar net zulke stapjes te lezen.

Snow, hoe is het nu? De dagen worden langzaamaan weer langer, ik hoop dat dat een beetje bijdraagt aan je beter voelen!

Knuffel, wat een verschil, jouw afgelopen kerst en je kerst in het eerste topic. Ongelofelijk. Je hebt ook afgelopen jaar weer zoveel stappen gezet! Fijn dat je nog steeds af en toe deelt hoe het gaat.

EV, hoe gaat het met je? Ik heb al een tijdje geen berichtjes over jouzelf gelezen, of heb ik het mis?

Hanke, ik heb jou ook al even niet gelezen, klopt dat? Ik hoop dat het goed gaat.

Selune, hoe ben jij de kerst doorgekomen? Ik hoop dat het niet alleen maar zware dagen waren, maar dat je ook die stiften voor jezelf onder de boom hebt gelegd en daar nu lekker mee bezig bent! Heb je al een baan gevonden?

Pingkoningin, hoe gaat het? Ik mis je vrolijke bijdragen aan het topic, maar ik ik hoop dat je afwezigheid betekent dat het goed gaat met je zaken!

Diva, het klinkt niet alsof je echt tot rust bent gekomen deze vakantie (en volgens mij was dat bij je zomervakantie ook al zo). Die opleidingsstress en deadlines houden binnenkort op, toch? Voor nu zou ik: 1) de voorbereiding voor morgen en de zorgen over hoe alles anders wordt proberen te parkeren, 2) morgen oud en nieuw in NL met je cursisten bespreken, en de laatste les voor de vakantie herhalen als opfrissing, 3) koffiepauzes invoeren - desnoods gezamenlijk met de hele klas (en dan dus meegaan) zodat zij je ook 'bij de les' kunnen houden (vertel een klas wanneer de pauzes zijn, en meestal herinneren ze je er wel aan elke pauze). Daarnaast zou ik overwegen om, als jullie geen carnaval/voorjaarsvakantie in het nabije vooruitzicht hebben, je binnenkort een week ziek te melden om uit te rusten. Want je klinkt in je bericht van gisteren bijzonder gestrest, eerlijk gezegd. Ziekmelden vind ik eigenlijk niet ok, maar het is beter dan straks overspannen zijn. En ik zou naar je huisarts gaan om te vragen of hij een manier weet om je stressbestendigheid te vergroten (misschien bij de poh wat gesprekken ofzo), want druk en stress is er bij (bijna) elke baan wel. Dat klinkt misschien hard, en maar beter nu echt goed in jezelf investeren dan in de toekomst tegen hetzelfde aanlopen.

Oh, en bergen voor jullie allemaal en nog extra voor iedereen die ik vergeten ben! (Dat ligt niet aan jullie, maar aan mij - en ik zou het zeker leuk vinden om een update te lezen.)

@Tobbert: lief wat je schrijft. Dankjewel.
Hoe is het met jou?

@Diva: het lijkt een beetje alsof je kringetjes draait. Je wilt rust en genieten, maar blijft ook vasthouden aan het voldoen aan verwachtingen die je jezelf oplegt, of waarvan je toestaat dat anderen ze je opleggen. Dus is het nu de opleiding die veel van je vraagt en als je deze straks hebt behaald, is het je werk. Of iets anders waarvan je meent dat het belangrijk is.
Zo belangrijk dat je ermee over je eigen grens gaat.
En blijft gaan.
Dus lijkt het mij tijd voor een serieuzer plan van aanpak. Geen loopbaancoach, maar gewoon een goede psycholoog.
Ondertussen kun je best andere lijntjes uitzetten, zoeken naar minder belastende banen die je wel leuk vindt, je netwerk uitbreiden (dat kan heel makkelijk op andere manieren dan praten met mensen, start maar eens met LinkedInn en je zult versteld staan hoeveel mensen je in je netwerk hebt en via via in je netwerk krijgt, of gewoon eens genieten van een boek op de bank, of het zingen met je koor.
Ik bedoel het niet gemeen, echt oprecht niet, ik zou het alleen ontzettend naar voor je vinden als je moet doormaken wat verschillende andere schrijfsters in dit topic hebben doorgemaakt: een-volledige-crash-burn-out. En daar steven je wel op af.

Tobbert en Sofie: ik heb jullie gelezen. Dankjewel voor de adviezen.

@ Tobbert: de opleiding is na deze week zo goed als af. Ik heb eind januari alleen nog een eindgesprek. Ik heb de lessen vandaag zonder echte voorbereiding gedraaid. Het ging eigenlijk wel. Vanmiddag was ik binnen een uur na de
middagles weg en dat ben ik nooit, terwijl ik nog genoeg had kunnen doen. Dat zit nu wel in mijn hoofd, maar ik doe het morgen maar weer zo. Nu ben ik moe.

Ziekmelden/vrijnemen is wel een ding. Ik heb heel weinig vakantie—uren doordat wij niet onder de onderwijscao vallen en ik heb al zitten puzzelen hoe ik in maart of april nog ergens een weekje vakantie kan plannen. Eigenlijk lukt dat niet, alleen als ik heel creatief met mijn verlofuren omga. Maar dat moet dan wel worden goedgekeurd. Ziekmelden doe ik zodra ik me erg moe of overspannen voel. Voelt voor mij ook slecht, maar liever 1 dagje thuis dan weer mijn stressklacht. Dus dat deed ik al.

@ Sofie: ja, je hebt wel gelijk en jij benoemt ook precies mijn probleem: aan de ene kan rust willen, maar tegelijkertijd vasthouden aan het willen blijven voldoen aan mijn verwachtingen. En dat laatste weegt altijd zwaarder. Oja en ik doe het ook nog niet eens goed genoeg. Dat gevoel heb ik ook heel erg. Ik zie voortdurend waar ik nog tekort schiet en waar het beter kan (zou moeten als ik mijn grenzen hierin al niet ben tegengekomen, maar dus blijf ik altijd tekort schieten).

Ik ben naar die loopbaancoach gegaan om beter met mijn perfectionisme om te gaan. Omdat ik de combinatie werk-opleiding totaal niet zag zitten, omdat ik er eigenlijk niks bij kon hebben. Er zijn wel wat dingetjes veranderd, zoals ‘s avonds niet meer werken. Maar het gevolg is dat ik langer op het het werk blijft of dat het werk ‘a vonds in m’n hoofd blijf, omdat ik het nog niet af heb...

Een psycholoog...ik heb altijd het gevoel dat ik die niet nodig heb. Dat mijn probleem niet zo erg is. Ik moet ‘gewoon’ een betere balans zien te krijgen tussen werk en privé. En minder perfectionistisch worden. Ik weet het, maar ik weet alleen niet hoe ik dat voor elkaar krijg. Is dat goed genoeg voor een hulpvraag? Ik weet dat ik hier in elke baan tegenaan zal lopen. Hoewel, mijn vorige baan was te saai, daar keek ik elke minuut weg (en kreeg ik daar stress van!). Nu is het qua uitdaging goed, maar is het te stressvol. Ik ben bang dat een volgende baan weer te saai gaat zijn. Daarom dacht ik aan een loopbaancoach, die ik had was ook loopbaanpsycholoog. Alleen is het als particulier niet te betalen als je echt een traject in wil.

Alle op hande zijnde veranderingen doen me ook geen goed. Ik krijg deze maand meer taken erbij, maar ik wil het niet. Ik wil niet meer uur en ik wil die taken niet doen. Wordt ook nog interessant...

Diva, ik herken heel veel in hoe jij in je werk staat. Vind de post van Sophie ook best confronterend, want realiseer me dat ik zelf ook maar al te bang ben dat ik afsteven op zo'n 'volledige-crash-burn-out'.

Ik weet niet goed wat ik ertegen kan doen. Therapie maakt de laatste tijd best veel los en ik merk dat ik daardoor emotioneler reageer. De tranen zitten hoger dan normaal en ik weet daar niet goed weg mee. Heb ook echt het gevoel dat ik me te veel laat gaan op m'n werk de laatste tijd, te snel mijn ergernissen en frustraties over sommige dingen uit. Ook hier veel veranderingen op werk en ik voel me daardoor bedreigd - waardoor ik het gevoel heb op mijn tenen te moeten lopen, maar daar word ik dan weer zo gespannen van dat ik concentratieproblemen krijg en het juist minder goed lukt allemaal.

Diva, ik vind wat je aangeeft wel genoeg voor een hulpvraag trouwens. Het is immers duidelijk dat je al een hele poos vastloopt door dat perfectionisme.

...

Oef wat kl•te Fragolisa. Begrijp ik het goed dat jullie een baby'tje hebben? Hopelijk is dat een reden om versneld in aanmerking te komen voor hulp.

Heb je wel mensen in je omgeving die je steunen, en die misschien in praktische zin een handje helpen om jullie gezin een beetje gaande te houden?

Ik hoop dat de huisarts iets voor jullie kan betekenen. Vind het innig triest dat jullie door alles wat er speelt niet rustig van het leven met de baby kunnen genieten.

Welkom hier, en sterkte.

...

@Diva, als je je problemen niet erg genoeg vindt voor een psycholoog, misschien is de praktijkondersteuner van je huisarts dan een makkelijkere stap?

@Dana, dat je je nu misschien meer uit op je werk over ergernissen en frustraties is vrij normaal. Een therapeute legde het me een keer uit als dat het een pendel is en als je heel lang alles maar steeds hebt opgekropt en dat werkt niet meer, dat je dan juist even te snel overal wat van zegt. Dat heeft tijd nodig en dan komt de pendel wel weer ergens in het midden uit.

@Fragisola, welkom. Hopelijk zorgt de afspraak bij de huisarts er vandaag voor dat jullie hulp krijgen. Wat voor hulp zou je willen krijgen?
Een tip voor later die ik eens op het forum las is om veel filmpjes en foto's te maken van je baby, zodat jullie die later, als het wat beter gaat, kunnen bekijken.

Met mij gaat het wel redelijk. Na mijn topicje een tijd geleden over omgaan met boosheid van een ander ben ik @Hanke's advies in de praktijk aan het brengen. Met vallen en opstaan, zoals dat gaat. Accepteren dat het gewoon zo is dat ik me rot voel als iemand anders boos of chagrijnig is.

Ook ik leg de lat te hoog blijkbaar. Alle scherpe kantjes moeten van mijn persoon af zodat ik een geweldig mens word. Nog steeds zit daaronder die angst dat mensen mij anders niet allemaal aardig zullen vinden. Nu probeer ik te oefenen mezelf maar eens fijn te vinden zoals ik ben, inclusief scherpe kantjes.

.

.

.

...

.

@Fragolisa, het klinkt als een pittige en ingewikkelde situatie waarin je zit. Ik merk dat ik getriggerd word door wat je schrijft over 'bemoeizorg die je van je af hebt weten te schudden'. Misschien bedoel je het anders dan ik het interpreteer. Of bedoel je het wel zo, maar kijk je vanuit een ander perspectief. Ik kijk vanuit je kindje en daar vanuit wens ik je heel veel goede, liefdevolle bemoeizorg toe.
Hoe graag je je kindje ook bij je wilt houden, volgens mij hoort je vraag altijd te zijn hoe je kindje zo gelukkig mogelijk kan opgroeien. Overigens lijkt het me ontzettend waarschijnlijk dat dit mét hulp van mensen die meedenken en ondersteunen juist wel bij jullie lukt. Instanties plaatsen kinderen zeker niet snel elders dan bij hun eigen ouders.
Misschien reageer ik een beetje overgevoelig.
Dat zou zomaar kunnen (en hoop ik ergens ook).
Want eerlijk is eerlijk: ik zou willen dat bemoeizorg bij Knuff had doorgepakt.
Ik zou willen dat mijn leraren harder aan de bel getrokken hadden.
Als mijn moeder niet zo bang was geweest voor psychische hulpverlening, niet zo wantrouwig jegens psychologen, had dit mij en andere betrokkenen toch best wel wat ellende bespaard.
Dus vandaar.

Mooi wat @Snow zegt over het maken van foto's en filmpjes. Zeker doen! Het is ook een heel mooi gebaar naar je kindje toe voor later.
En ik bedoel het niet veroordelend over de situatie waarin je zit, waarvan ik begrijp dat deze echt moeilijk en #$%&* is. Ik wens je daar heel veel sterkte bij.

@Dana: in het traject waarin je nu zit, is het volgens mij heel logisch dat je lontje wat korter is, dat je er wat minder bij kunt hebben. Natuurlijk kan dit ook op je werk spelen. Als er daar dan ook nog veranderingen komen, is dat heel vervelend. Want juist als het voor je gevoel overal wiebelt, wil je ergens stabiliteit en rust hebben. Ik geef je een stom advies, maar als het lukt er op deze manier naar te kijken, werkt het wel: het is allemaal onbelangrijk. De veranderingen op je werk: onbelangrijk. Een leeg schap in de Albert Heijn: onbelangrijk. Geen schone sokken: onbelangrijk.
Wat wel belangrijk is: jij. Jouw proces. Besteed daar op een lieve manier aandacht aan , heel veel aandacht aan en zeg bij al het andere: o ja.... dat is er ook nog. Dat is er, daar draai ik in mee, maar dat heeft van mij nu even geen liefde nodig.
En dan geef je al die aan jezelf!

@Snow: fijn dat je er bent

@ST: ik was te laat je eerdere posts te lezen. Hoop dat het je goed gaat.

@Diva: misschien is die tip over de praktijkondersteuner niet zo'n gek idee. Ik begrijp je idee over een loopbaanpsycholoog heel goed. Het een sluit het ander niet uit. Ik zou me kunnen voorstellen dat een beetje begeleiding vanuit een psycholoog of ondersteuner, in combinatie met bijvoorbeeld een loopbaanprogramma, jou heel gericht vooruit kan helpen.
Ik ken een programma waarbij je samen met een coach onderzoekt waar je echte (werk)drive zit en hoe deze zich verhoudt tot andere dingen die je nodig hebt in je leven. Dat heet Motivatie kompas. Misschien is dat nog iets voor je, in combinatie met iets psychologisch?

Geen idee waarom ik al deze ongevraagde adviezen kom brengen deze ochtend....... Doe er vooral niets mee als je er niet op zat te wachten en geef het me vooral terug als je er last van hebt. Ik geloof dat ik mijn leerpunt, dat ik me vooral moet richten op mezelf, vanmorgen een beetje uit het oog verloren ben .

Liefs voor iedereen!

.