Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel VII
donderdag 1 november 2018 om 10:33
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Nu 2 jaren later open ik met veel positieve, dankbare gevoelens deel 7.
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
Onderstaand gedicht van Rumi (gedeeld dankzij EV) verwoordt dit welkom zijn prachtig:
Kom tot mij
Kom weerom
Wie je ook bent
Deze poort leidt niet naar schuld of schaamte
Zelf al deed je duizenden geloften
En verbrak ze alle
Duizend keer
Deze poort is voor ieder open
Kom gewoon weer
Kom zoals je bent
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al mee schrijft of meegeschreven heeft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor wederom een nieuw topic, waar we elkaar kunnen ontmoeten.
Bedankt voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is.
Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| Verdwalen in je hoofd | Een verdedigingsstrategie van je hersenen waarbij je zaken anders waarneemt dan ze in werkelijkheid zijn. |
| Domino-effect | 1. Dat moment waarop iets je nét teveel wordt en je hele kaartenhuis van zelfzorg, nieuwe inzichten, en nieuw gedrag instort zodat het voelt alsof je weer helemaal opnieuw moet beginnen. Zie ook 'dansen'. 2. Een woord/ervaring/gedachte/gevoel/persoon triggert jou, waarna een negatieve gedachte volgt. Deze wordt vervolgens weer gevolgd door nog een negatieve gedachte. En nog een. Dit gaat door tot je je helemaal overspoeld en wanhopig voelt, waardoor je niet in staat bent nog te relativeren. |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Al die topics lezen mag, maar is beslist niet verplicht, Kom maar gewoon binnenvallen wanneer je daar aan toe bent
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Link naar deel 5:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... ges/376579
Link naar deel 6:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... p=29194425
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 10 november 2018 om 09:22
*trigger mogelijk*
Ken je dat, dat het ene moment je lekker aan het poetsen bent in huis en het opeens 'op' is?
De afwas is gedaan, aanrecht en gasstel schoon, boekenkasten en dressoir gestoft, ene vensterbank gedaan en dan terwijl ik de plantjes optil en denk dat verpotten eigenlijk wel moet een keer...merk ik dat ik hijg, dat mijn rug stram is en dat ik opeens allemaal pijn aan het wegpuffen ben (of aan het maken/verzinnen?).
En meteen nu strenge stem van peut in mijn hoofd dat we nu even niet gaan verdwalen in de vraag (accusatie) of ik het allemaal wel verzin...
Niet quoten, haal onderstaand later weg.
Zo naar gisteren dat plaatje. Dat buiten mijn gezichtsveld, op een paar meter afstand, mijn moeder zit te werkenb ratelend op een schrijfmachine en een telex die herrie maakt en ik (leeftijd van lakschoentjes en kanten sokjes) in de keuken van de baas zit en die meneer dingen met me doet die walgelijk zijn. Ik verbaas me er over dat ik het destijds niet uitgegild heb want gisteren bleek wat hij deed extreem pijnlijk te zijn geweest.
Maar sneaky als die meneer was, bleef hij ondertussen tegen me aanpraten en zei dan hoe ik het moest vinden. Het was een soort hypnose....zijn stem had ik altijd als prettig en geruststellend ervaren. Hij was lief voor me. Gaf me lekkere hapjes. Gaf me kadootjes. Hij kon mijn moeder in toom houden - en dat konden niet veel mensen. Alleen opa en hij. Daardoor dacht ik dat hij fijn was. En nu dit.
De brutaliteit om bij een kind dat nog de tafels moet leren dit te doen. Het verraad. En de verbijstering dat ik zó verstarde.
In de emdr heb ik 'm van me af getrapt. In zijn ballen. Gefantaseerd om hem van de trap af te duwen. Gevoeld dat wat ik in de kliniek als herbeleving ervoer idd deze gekmakende pijn was.
Ik vind het nog steeds lastig dat ik lijkt te reageren en lijk te hebben opgeslagen in stukjes. Gisteren totaal in paniek in een tissue snotterend in de sessie, opeens dacht urine te ruiken en dan als een kind van die leeftijd over mijn toeren ben.
Ik laat het maar gebeuren. Voorheen was ik bang om voor hysterisch verzinwijf uitgemaakt te worden. Dat hoeft bij peut niet kennelijk. En vandaag terugdenkend denk ik dat er aardig wat flarden Hanke hebben meegdaan.
Peut zei dat ik niet alles hoefde te vertellen tijdens de emdr. Doe ik ook niet. Alleen dat wat ik relevant vind of denk dat later ook nog aan bod gaat komen (zodat zij er al wat vertrouwd mee is)...
Dus toen ze dat zei en ik antwoordde 'Ja weet ik, doe ik ook niet. Het is in mijn optiek net als bevallen.' keek ze vragend en ik zei: 'Ik ervaar het als een natuurlijk proces. Als je weeën hebt en de verloskundige ondertussen tegen je aan kletst dan zeg je ook niet allemaal wat je voelt en denkt.' Ze proestte het uit.
Maar goed ik puf df uit op de bank na rug, pijn, wazig zijn. Eerst thee nu.
Ken je dat, dat het ene moment je lekker aan het poetsen bent in huis en het opeens 'op' is?
De afwas is gedaan, aanrecht en gasstel schoon, boekenkasten en dressoir gestoft, ene vensterbank gedaan en dan terwijl ik de plantjes optil en denk dat verpotten eigenlijk wel moet een keer...merk ik dat ik hijg, dat mijn rug stram is en dat ik opeens allemaal pijn aan het wegpuffen ben (of aan het maken/verzinnen?).
En meteen nu strenge stem van peut in mijn hoofd dat we nu even niet gaan verdwalen in de vraag (accusatie) of ik het allemaal wel verzin...
Niet quoten, haal onderstaand later weg.
Zo naar gisteren dat plaatje. Dat buiten mijn gezichtsveld, op een paar meter afstand, mijn moeder zit te werkenb ratelend op een schrijfmachine en een telex die herrie maakt en ik (leeftijd van lakschoentjes en kanten sokjes) in de keuken van de baas zit en die meneer dingen met me doet die walgelijk zijn. Ik verbaas me er over dat ik het destijds niet uitgegild heb want gisteren bleek wat hij deed extreem pijnlijk te zijn geweest.
Maar sneaky als die meneer was, bleef hij ondertussen tegen me aanpraten en zei dan hoe ik het moest vinden. Het was een soort hypnose....zijn stem had ik altijd als prettig en geruststellend ervaren. Hij was lief voor me. Gaf me lekkere hapjes. Gaf me kadootjes. Hij kon mijn moeder in toom houden - en dat konden niet veel mensen. Alleen opa en hij. Daardoor dacht ik dat hij fijn was. En nu dit.
De brutaliteit om bij een kind dat nog de tafels moet leren dit te doen. Het verraad. En de verbijstering dat ik zó verstarde.
In de emdr heb ik 'm van me af getrapt. In zijn ballen. Gefantaseerd om hem van de trap af te duwen. Gevoeld dat wat ik in de kliniek als herbeleving ervoer idd deze gekmakende pijn was.
Ik vind het nog steeds lastig dat ik lijkt te reageren en lijk te hebben opgeslagen in stukjes. Gisteren totaal in paniek in een tissue snotterend in de sessie, opeens dacht urine te ruiken en dan als een kind van die leeftijd over mijn toeren ben.
Ik laat het maar gebeuren. Voorheen was ik bang om voor hysterisch verzinwijf uitgemaakt te worden. Dat hoeft bij peut niet kennelijk. En vandaag terugdenkend denk ik dat er aardig wat flarden Hanke hebben meegdaan.
Peut zei dat ik niet alles hoefde te vertellen tijdens de emdr. Doe ik ook niet. Alleen dat wat ik relevant vind of denk dat later ook nog aan bod gaat komen (zodat zij er al wat vertrouwd mee is)...
Dus toen ze dat zei en ik antwoordde 'Ja weet ik, doe ik ook niet. Het is in mijn optiek net als bevallen.' keek ze vragend en ik zei: 'Ik ervaar het als een natuurlijk proces. Als je weeën hebt en de verloskundige ondertussen tegen je aan kletst dan zeg je ook niet allemaal wat je voelt en denkt.' Ze proestte het uit.
Maar goed ik puf df uit op de bank na rug, pijn, wazig zijn. Eerst thee nu.
zaterdag 10 november 2018 om 14:42
Nou waarschijnlijk meer dan je denkt. Als ik het alleen al even over de 1ste topics heb
En wat een super lief berichtje vandaag ook weer! Als er een tvp bestond op forummers (zoiets dus als een Terug Vind PostER), dan had ik ‘m sowieso bij jou gebruikt
Ik moet nog steeds geregeld eens lachen om jouw bijdrages, en ik heb serieus op een niet-enge-manier screenshots in mijn telefoon van bepaalde posts van jou (dus ook van jou in andere topics afgelopen jaar). Okeee misschien komt dit toch wat stalkerig over, maar zo is het echt niet bedoeld! Ik kan gewoon wel genieten van jouw bijdrages. Heel fijn je even gelezen te hebben hier!
Hanke
En alle andere lieverds
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 10 november 2018 om 15:43
Hahaha creepy in a good wayKnuffelbeertjes schreef: ↑10-11-2018 14:42
Nou waarschijnlijk meer dan je denkt. Als ik het alleen al even over de 1ste topics heb
Als er een tvp bestond op forummers (zoiets dus als een Terug Vind PostER), dan had ik ‘m sowieso bij jou gebruikt
Okeee misschien komt dit toch wat stalkerig over, maar zo is het echt niet bedoeld! Ik kan gewoon wel genieten van jouw bijdrages. Heel fijn je even gelezen te hebben hier!
Tjezus, wat vals
zaterdag 10 november 2018 om 17:05
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 10 november 2018 om 19:01
@Lovako, dankjewel. Het is helpend voor me om dit te lezen. Soms is het een hele klus om het juiste te blijven doen. Om, in de woorden van de bus van Tobbie, de bus rustig rijdend te houden. Niet als een scheurpiloot, maar ook niet stilstaand op de lang-parkeren-plek. Ik vergeet soms even dat kleine triggers kunnen maken dat ik sneller wil, of dat ik juist vol op die rem stamp. Gelukkig word ik er steeds beter in om kleine signaaltjes op te pikken, waardoor ik wat eerder kan bijsturen en de schade voor mezelf beperkt blijft.
Dankjewel.
@Hanke: wat dapper dat je je beelden beschrijft. Daar heb ik heel veel respect voor. Voor die moed. Tenminste, ik vind het moedig. En ik vind het echt ongelofelijk geweldig dat je deze verschrikkelijke ervaringen samen met je therapeut aanpakt. Echt. Ik kan niet eens zeggen hoe geweldig. Je bent een lieve, sterke, moedige vrouw.
@MevrouwJack: tof! (En dank voor je verklaring van de voor mij zijnde geheimtaal) Ik vind het echt leuk dat je nog altijd meeleest (en schrijft ) en dat je ons dan ook nog zoiets positiefs meegeeft...... Lief!
Dankjewel.
@Hanke: wat dapper dat je je beelden beschrijft. Daar heb ik heel veel respect voor. Voor die moed. Tenminste, ik vind het moedig. En ik vind het echt ongelofelijk geweldig dat je deze verschrikkelijke ervaringen samen met je therapeut aanpakt. Echt. Ik kan niet eens zeggen hoe geweldig. Je bent een lieve, sterke, moedige vrouw.
@MevrouwJack: tof! (En dank voor je verklaring van de voor mij zijnde geheimtaal) Ik vind het echt leuk dat je nog altijd meeleest (en schrijft
) en dat je ons dan ook nog zoiets positiefs meegeeft...... Lief!
zaterdag 10 november 2018 om 21:45
Nou lieverd, in mijn ogen een zeer begrijpelijke reden hoor, die (waarschijnlijk aan meerdere, menselijke gevoelens) raakt.
Het ‘stomme’ met ongeduld is alleen helaas dat het vaak zo weinig helpend is. Dat wat je graag zou willen, laat zich niet pushen door tijdsdruk, het besef dat het leven eindig is en/of een enorme dosis motivatie en doorzettingsvermogen.
Wat in moeilijke, andere tijden betekenis gekregen heeft, opgebouwd is en een netwerk aan associaties, verbindingen, ideeën en emoties gevormd heeft, heeft de oh zo nodige tijd, geduld, aandacht, begrip en liefde nodig. Van jou, door jou, met jou.
Die drive waar je over schrijft kan een enorme kracht zijn mits in gezonde banen geleid. Dat is vaak de kunst toch? Ik gun het je zeer dat je je vechtlust in zet voor jezelf Sofie, voor het opbrengen van geduld, begrip en mededogen richting de unieke persoon die jij bent. Ik heb je dat vaker met veel respect zien doen, ik heb daar vaak een voorbeeld aan gehad, je kunt dat vaak zo mooi en helpend toepassen én beschrijven Sofie
En als ik dit weg moet halen, gewoon zeggen hoor. Maar lieve Sofie, je vergooit niks. Jij hebt deze tijd nodig. Net als elk mens. Deze tijd waarin je oefent met geruststellen en inhalen wat je tekort gekomen bent. Het is allesbehalve het vergooien van wat dan ook. Het is een investering. In jouw leven, in jou als persoon, die dat verdient!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 14 november 2018 om 17:25
Wat een mooie berichten EV. Het is je zo gegund!
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld op het werk en ik ga deze week ook niet meer werken. Ik ben zwaar over m’n grenzen gegaan, met name gisteren.
Eerst gewerkt van 8:30 tot 15:15 en (officieel werk ik tot 12:00 uur, maar dat is echt alleen op papier). Toen in de studiezaal van de bibliotheek in het centrum verder aan een opdracht voor de opleiding. Daar ook wat eten en koffie besteld, want ik was helemaal uitgeput (tijdens het doorwerken). Toen kreeg ik een enorme hyperfocus/flow en heb ik totdat de zaal ging sluiten om 20:00 uur doorgetypt. Man zou sowieso laat thuis zijn, dus ik hoefde ook niet eerder thuis te zijn.
Toen naar huis, naar de supermarkt, pizza in de oven en toen ik met samenwerkingsmaatje aan het appen was over wat ik had gedaan en wat er nog gedaan moest worden en wat ik na de pizza nog wilde gaan doen, drong het besef langzaam tot me door dat ik de hele dag nog geen pauze had gehad (genomen).
Alleen maar door gegaan en het uiterste vanmezelf gevergd...
Studiegenootje zei meteen dat ik dan nu niks meer mocht gaan doen, eerst uitrusten en tot die conclusie kwam ik zelf toen ook. De rest van de avond met een vol hoofd rondgelopen, alles was teveel. Man kwam thuis met hele verhalen, tv aan, dus toen ben ik maar boven gaan zitten met een rustig muziekje op. Uiteindelijk in bed gaan liggen en tegen man gezegd dat ik me echt niet goed voelde, teveel stress in m’n lichaam had en dat ik ook steeds overal spierpijn had. Hij zei dat ik ook niet goed bezig ben zo. Dat zo lang achter elkaar zitten typen niet goed is en dat ik leuke dingen moet doen in de tijd dat ik niet werk. Ja, makkelijk praten. Ik zit eind opleiding en moet nog zoveel doen, dingen die ik om 0:00 uur ook nog ben gaan opnoemen...
Nouja, vanmorgen helemaal draaierig, opstaan was geen optie, dus heb me ziek gemeld. Het gaat nu iets beter, maar ik merk dat ik echt rustig aan moet doen. Niet fijn met een opdracht die door m’n hoofd blijft spoken die we vandaag wilden inleveren en waar studiegenootje nu alleen mee bezig is. En ik ben al niet tevreden met de samenwerking van de laatste tijd, maar ik heb helemaal geen energie om me daar ook nog druk om te maken. (Bang dat er weer van alles gewijzigd/weggehaald wordt van hetgeen ik getypt heb en dat ik gisteren ook nog alles voor niks gedaan heb. Zoals zij eerder gedaan heeft.)
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld op het werk en ik ga deze week ook niet meer werken. Ik ben zwaar over m’n grenzen gegaan, met name gisteren.
Eerst gewerkt van 8:30 tot 15:15 en (officieel werk ik tot 12:00 uur, maar dat is echt alleen op papier). Toen in de studiezaal van de bibliotheek in het centrum verder aan een opdracht voor de opleiding. Daar ook wat eten en koffie besteld, want ik was helemaal uitgeput (tijdens het doorwerken). Toen kreeg ik een enorme hyperfocus/flow en heb ik totdat de zaal ging sluiten om 20:00 uur doorgetypt. Man zou sowieso laat thuis zijn, dus ik hoefde ook niet eerder thuis te zijn.
Toen naar huis, naar de supermarkt, pizza in de oven en toen ik met samenwerkingsmaatje aan het appen was over wat ik had gedaan en wat er nog gedaan moest worden en wat ik na de pizza nog wilde gaan doen, drong het besef langzaam tot me door dat ik de hele dag nog geen pauze had gehad (genomen).
Alleen maar door gegaan en het uiterste vanmezelf gevergd...Studiegenootje zei meteen dat ik dan nu niks meer mocht gaan doen, eerst uitrusten en tot die conclusie kwam ik zelf toen ook. De rest van de avond met een vol hoofd rondgelopen, alles was teveel. Man kwam thuis met hele verhalen, tv aan, dus toen ben ik maar boven gaan zitten met een rustig muziekje op. Uiteindelijk in bed gaan liggen en tegen man gezegd dat ik me echt niet goed voelde, teveel stress in m’n lichaam had en dat ik ook steeds overal spierpijn had. Hij zei dat ik ook niet goed bezig ben zo. Dat zo lang achter elkaar zitten typen niet goed is en dat ik leuke dingen moet doen in de tijd dat ik niet werk. Ja, makkelijk praten. Ik zit eind opleiding en moet nog zoveel doen, dingen die ik om 0:00 uur ook nog ben gaan opnoemen...
Nouja, vanmorgen helemaal draaierig, opstaan was geen optie, dus heb me ziek gemeld. Het gaat nu iets beter, maar ik merk dat ik echt rustig aan moet doen. Niet fijn met een opdracht die door m’n hoofd blijft spoken die we vandaag wilden inleveren en waar studiegenootje nu alleen mee bezig is. En ik ben al niet tevreden met de samenwerking van de laatste tijd, maar ik heb helemaal geen energie om me daar ook nog druk om te maken. (Bang dat er weer van alles gewijzigd/weggehaald wordt van hetgeen ik getypt heb en dat ik gisteren ook nog alles voor niks gedaan heb. Zoals zij eerder gedaan heeft.)
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
donderdag 15 november 2018 om 19:08
@Elmervrouw: Wat een mooie dingen schrijf je! Heel erg vervelend van je kinderen, gelukkig laat je dat niet de rest van de mooie ervaringen overschaduwen.
@Diva: Ja, je bent over je grenzen gegaan, maar dat herken je nu ook en je probeert nu je rust te nemen. Dat is ook voor jezelf zorgen. Heel veel sterkte, ik hoop dat je je snel beter voelt.
@Small: Vervelend, ik heb gelukkig nooit last van een winterdip. Bij mij is het het voorjaar, maar dat is ook omdat het de tijd van het jaar is waarin veel dingen zijn gebeurd in het verleden, denk ik...
Met mij gaat het wel goed - denk ik. Heel verwarrend wel. Voor het eerst weer therapeutisch gewerkt, wat op zich gewoon goed ging. Ik kreeg er geen energie van en was er meer aan kwijt. En mijn hoofd loopt toch vaak over, want ik zou dingen moeten doen die GOED voor me zijn, voor mezelf zorgen, niet werken. De bedrijfsarts en mijn behandelaar zetten hun twijfels erbij of het goed is dat ik therapeutisch aan de slag ben of niet, en nu twijfel ik dus ook. Zelfzorg en grenzen zijn nieuw voor me en het lukt nog niet altijd goed. Dezelfde dag heeft mijn man een promotie gemaakt. Ik was ontzettend moe maar heb een cadeautje voor hem gehaald, ik had alleen echt de energie niet om ook nog naar de supermarkt te gaan om brood voor hem te halen. Hij doet het zonder klagen na een werkdag van 12 uur, hij laat weten dat hij het helemaal niet erg vind en het begrijpt, maar ik voel me nu naast hem zo'n mislukkeling en een slechte echtgenote. Dan check ik die gedachte en weet ik rationeel dat het niet zo is, maar dat gevoel moet er nog achteraan komen...
Verder ben ik steeds weer aan het proberen hobbies op te pakken wat lastig blijkt. Ik heb een aantal dingen waarvan ik weet dat ik me erdoor goed voel.. Bullet journaling, lezen, piano spelen en sporten. Maar op de een of andere manier schiet bijna alles erbij in. Wat dat betreft heeft iedereen gelijk: Ik moet leren voor mezelf te zorgen, tijd voor mezelf te nemen en deze tijd goed in te vullen.
Maar ik ben bang dat als ik niet ga werken, ik nog steeds niet die dingen ga doen. Ik wacht volgende week nog even af, en kijk dan verder. Stiekem heb ik nog steeds wekelijks 3 behandelafspraken staan, en dat vind ik behoorlijk wat. Dus als ik dan ook 2x ga werken heb ik NOG elke dag iets gepland....
Anyways, ook successen! Want ik ben vandaag naar de sportschool gegaan, en ik heb ervan genoten.
@Diva: Ja, je bent over je grenzen gegaan, maar dat herken je nu ook en je probeert nu je rust te nemen. Dat is ook voor jezelf zorgen. Heel veel sterkte, ik hoop dat je je snel beter voelt.
@Small: Vervelend, ik heb gelukkig nooit last van een winterdip. Bij mij is het het voorjaar, maar dat is ook omdat het de tijd van het jaar is waarin veel dingen zijn gebeurd in het verleden, denk ik...
Met mij gaat het wel goed - denk ik. Heel verwarrend wel. Voor het eerst weer therapeutisch gewerkt, wat op zich gewoon goed ging. Ik kreeg er geen energie van en was er meer aan kwijt. En mijn hoofd loopt toch vaak over, want ik zou dingen moeten doen die GOED voor me zijn, voor mezelf zorgen, niet werken. De bedrijfsarts en mijn behandelaar zetten hun twijfels erbij of het goed is dat ik therapeutisch aan de slag ben of niet, en nu twijfel ik dus ook. Zelfzorg en grenzen zijn nieuw voor me en het lukt nog niet altijd goed. Dezelfde dag heeft mijn man een promotie gemaakt. Ik was ontzettend moe maar heb een cadeautje voor hem gehaald, ik had alleen echt de energie niet om ook nog naar de supermarkt te gaan om brood voor hem te halen. Hij doet het zonder klagen na een werkdag van 12 uur, hij laat weten dat hij het helemaal niet erg vind en het begrijpt, maar ik voel me nu naast hem zo'n mislukkeling en een slechte echtgenote. Dan check ik die gedachte en weet ik rationeel dat het niet zo is, maar dat gevoel moet er nog achteraan komen...
Verder ben ik steeds weer aan het proberen hobbies op te pakken wat lastig blijkt. Ik heb een aantal dingen waarvan ik weet dat ik me erdoor goed voel.. Bullet journaling, lezen, piano spelen en sporten. Maar op de een of andere manier schiet bijna alles erbij in. Wat dat betreft heeft iedereen gelijk: Ik moet leren voor mezelf te zorgen, tijd voor mezelf te nemen en deze tijd goed in te vullen.
Maar ik ben bang dat als ik niet ga werken, ik nog steeds niet die dingen ga doen. Ik wacht volgende week nog even af, en kijk dan verder. Stiekem heb ik nog steeds wekelijks 3 behandelafspraken staan, en dat vind ik behoorlijk wat. Dus als ik dan ook 2x ga werken heb ik NOG elke dag iets gepland....
Anyways, ook successen! Want ik ben vandaag naar de sportschool gegaan, en ik heb ervan genoten.
donderdag 15 november 2018 om 22:09
Ik ben weer op de been, wel nog thuis.
Veel geslapen. Vanmiddag / vanavond de opdracht afgemaakt, zodat we toch de deadline nog gehaald hebben. Maatje wilde uitstel, want ze kon er niet meer naar kijken vandaag (en blijkbaar heeft ze weinig vertrouwen in mijn kunnen), maar heb gezegd dat ik het afmaak, want dat juist die opdracht een bron van stress is en dat ik er morgen niet meer naar om wil hoeven kijken. Ik wil rust!
Nu issie af en heb ik hem ingeleverd, maar zij nog niet en ik verwacht ieder moment bericht van haar erover. En nu wil ik met andere mensen samenwerken die minder controlfreakerig zijn, maar hoe ga ik dat fatsoenlijk aan haar mededelen?
Veel geslapen. Vanmiddag / vanavond de opdracht afgemaakt, zodat we toch de deadline nog gehaald hebben. Maatje wilde uitstel, want ze kon er niet meer naar kijken vandaag (en blijkbaar heeft ze weinig vertrouwen in mijn kunnen), maar heb gezegd dat ik het afmaak, want dat juist die opdracht een bron van stress is en dat ik er morgen niet meer naar om wil hoeven kijken. Ik wil rust!
Nu issie af en heb ik hem ingeleverd, maar zij nog niet en ik verwacht ieder moment bericht van haar erover. En nu wil ik met andere mensen samenwerken die minder controlfreakerig zijn, maar hoe ga ik dat fatsoenlijk aan haar mededelen?
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 17 november 2018 om 13:10
@Diva: volgens mij kun je dit heel goed aangeven door het bij jezelf te houden: 'Ik ben flink aan het oefenen met tevreden zijn met een zes en ik denk dat het daarom voor mij beter is de komende periode samen te werken met iemand die daarin wat beter is dan jij'.
Iets zeggen wat voor de ander confronterend of moeilijk kan zijn, wil niet zeggen dat je dit op een onvriendelijke manier moet doen.
Het zegt net zoveel over jou dat je liever niet met haar samenwerkt, dan dat het over haar zegt.
Door dit uit te spreken en er naar te handelen, neem je verantwoordelijkheid voor je (persoonlijk) leerproces. En wat zij met dat van haar doet, mag ze zelf weten, toch?
Overigens denk ik dat je er zelf met een fikse waarschuwing vanaf gekomen bent. Hoe moeilijk het ook is jezelf hierin te (laten?) begrenzen, het wordt wel tijd dat je dit serieus gaat nemen. En daarin andere samenwerkingspartners kiezen, is een eerste stap. Waarbij je de focus op jezelf moet houden: wat heb jij nodig om hierin te leren. Iemand die tenminste zo perfectionistisch in het leven staat als jij, is niet helpend. Maar wie of wat dan wel? Wat ga je om je heen verzamelen en organiseren zodat je leert dat een zes (of vooruit, een zeven) echt wel goed genoeg is? En dat een herkansing niet het einde van de wereld betekent?
@Lovako: oefenen en ervaren, dat doe je knap. En dat betekent ook dat het mis mag gaan. Dat je mag leren deze signalen te herkennen en te onderkennen. Fijn dat behandelaar en bedrijfsarts met je meekijken. Je kunt vast van ze leren hoe je het zelf kunt gaan doen.
@ST: geen last van de tijd van het jaar hier. Ik word niet zo vrolijk van de kou, wel van elk zonnestraaltje wat ik voel. Ik houd niet van de winter, maar dat is vooral omdat ik dan minder plezier beleef aan buiten zijn (en ik zo ontzettend graag buiten ben). Dus ik schop mezelf maar gewoon naar buiten. Dat werkt voor mij.
@EV: knap dat je je kinderen minder macht geeft. Het is echt pijnlijk dat je op je verjaardag geen contact met ze hebt gehad. En het is geweldig mooi dat je dit hebt kunnen voelen, zonder dat je in hun greep van emotionele manipulatie bent geraakt.
voor de voorraad!
Iets zeggen wat voor de ander confronterend of moeilijk kan zijn, wil niet zeggen dat je dit op een onvriendelijke manier moet doen.
Het zegt net zoveel over jou dat je liever niet met haar samenwerkt, dan dat het over haar zegt.
Door dit uit te spreken en er naar te handelen, neem je verantwoordelijkheid voor je (persoonlijk) leerproces. En wat zij met dat van haar doet, mag ze zelf weten, toch?
Overigens denk ik dat je er zelf met een fikse waarschuwing vanaf gekomen bent. Hoe moeilijk het ook is jezelf hierin te (laten?) begrenzen, het wordt wel tijd dat je dit serieus gaat nemen. En daarin andere samenwerkingspartners kiezen, is een eerste stap. Waarbij je de focus op jezelf moet houden: wat heb jij nodig om hierin te leren. Iemand die tenminste zo perfectionistisch in het leven staat als jij, is niet helpend. Maar wie of wat dan wel? Wat ga je om je heen verzamelen en organiseren zodat je leert dat een zes (of vooruit, een zeven) echt wel goed genoeg is? En dat een herkansing niet het einde van de wereld betekent?
@Lovako: oefenen en ervaren, dat doe je knap. En dat betekent ook dat het mis mag gaan. Dat je mag leren deze signalen te herkennen en te onderkennen. Fijn dat behandelaar en bedrijfsarts met je meekijken. Je kunt vast van ze leren hoe je het zelf kunt gaan doen.
@ST: geen last van de tijd van het jaar hier. Ik word niet zo vrolijk van de kou, wel van elk zonnestraaltje wat ik voel. Ik houd niet van de winter, maar dat is vooral omdat ik dan minder plezier beleef aan buiten zijn (en ik zo ontzettend graag buiten ben). Dus ik schop mezelf maar gewoon naar buiten. Dat werkt voor mij.
@EV: knap dat je je kinderen minder macht geeft. Het is echt pijnlijk dat je op je verjaardag geen contact met ze hebt gehad. En het is geweldig mooi dat je dit hebt kunnen voelen, zonder dat je in hun greep van emotionele manipulatie bent geraakt.
voor de voorraad!
dinsdag 20 november 2018 om 21:11
@ST, kun je de feestdagen aanpassen waardoor het ook voor jou een beetje als een feestje voelt? Niet een feest zoals het hoort, maar jouw of jullie feestje?
Of misschien kun je er een grapje aan verbinden, wat alleen jij snapt, waardoor het toch een soort van leuk is?
Ik ben me ervan bewust dat je onder sommige dingen niet uitkomt, dus verzin dan op welke manier deze dagen wel behapbaar voor je zijn. Je hoeft niet alle Sintfeestjes met de kinderen af te lopen bijvoorbeeld, er zijn vaak ook vrienden, ooms, tantes, opa's, oma's, die het heel leuk vinden om er eens heen te gaan. Of ze kunnen met vriendjes mee.
Sterkte
Of misschien kun je er een grapje aan verbinden, wat alleen jij snapt, waardoor het toch een soort van leuk is?
Ik ben me ervan bewust dat je onder sommige dingen niet uitkomt, dus verzin dan op welke manier deze dagen wel behapbaar voor je zijn. Je hoeft niet alle Sintfeestjes met de kinderen af te lopen bijvoorbeeld, er zijn vaak ook vrienden, ooms, tantes, opa's, oma's, die het heel leuk vinden om er eens heen te gaan. Of ze kunnen met vriendjes mee.
Sterkte
donderdag 22 november 2018 om 00:20
Dankje Sofie voor je reactie
Het ‘probleem’ met die studiegenoot heeft zichzelf opgelost afgelopen weekend. Ik zat nog te dubben of en hoe ik haar zou gaan zeggen dat ik liever met iemand anders wilde samenwerken, maar toen kwam ze er zelf mee dat ze vanwege omstandigheden thuis uitstel heeft aangevraagd voor de overige opdrachten. Dus ik zit nu bij een ander groepje.
En ja, een flinke waarschuwing heb ik wel gehad, maar ik heb nog het gevoel alsof ik op een koord loop en er elk moment af kan vallen. In het weekend ben ik met man er even tussenuit geweest. Een hotel in een bosrijke omgeving, lekker wandelen. Ik voelde me weer goed. Maandag een hele werkdag en dan ‘s avonds ook nog aan het werk, omdat het moest voor de dag erna. Alle stress en spanning was meteen weer terug. Dinsdagochtend zenuwachtig want ik moest mijn les filmen. Slecht geslapen, droom waarin alles (natuurlijk) misging. Uiteindelijk ging het (natuurlijk) gewoon goed en vond iedereen het een hele goede les. Daarna voelde ik me op een haar na hetzelfde als vorige week. Met rustgevende muziek op gaan slapen (binaural beats, zegt iemand dat wat?).
Pfft, het is gewoon te druk en teveel, maar het moet. Net ook twee uur bezig geweest met de video editen, morgen afmaken. Vanmiddag had ik een gesprek met lg, daar heb ik het ook weer aangegeven. Hij zegt dat ik echt prioriteiten moet stellen. Ik heb nu net extra taken op het werk gekregen (hele slechte timing). Bijvoorbeeld de vergadering voorbereiden en voorzitten, aanspreekpunt voor collega’s en vrijwilligers en externe partijen. Lg zegt ook, is die vergadering volgende week wel echt nodig en kijk wat collega’s van je kunnen overnemen (eentje is al zelf naar me toegekomen). Dus: ik heb de vergadering nu geannuleerd, dat scheelt al wat en ik ga denk ik voor de studie een planning maken, zodat ik niks vergeet. In het weekend ook maar wat doen, zodat het niet allemaal na het werk nog moet. De laatste loodjes, maar ik vind ze eigenlijk te zwaar. Ik hoop dat ik het volhoud. Nu slapen
Het ‘probleem’ met die studiegenoot heeft zichzelf opgelost afgelopen weekend. Ik zat nog te dubben of en hoe ik haar zou gaan zeggen dat ik liever met iemand anders wilde samenwerken, maar toen kwam ze er zelf mee dat ze vanwege omstandigheden thuis uitstel heeft aangevraagd voor de overige opdrachten. Dus ik zit nu bij een ander groepje.
En ja, een flinke waarschuwing heb ik wel gehad, maar ik heb nog het gevoel alsof ik op een koord loop en er elk moment af kan vallen. In het weekend ben ik met man er even tussenuit geweest. Een hotel in een bosrijke omgeving, lekker wandelen. Ik voelde me weer goed. Maandag een hele werkdag en dan ‘s avonds ook nog aan het werk, omdat het moest voor de dag erna. Alle stress en spanning was meteen weer terug. Dinsdagochtend zenuwachtig want ik moest mijn les filmen. Slecht geslapen, droom waarin alles (natuurlijk) misging. Uiteindelijk ging het (natuurlijk) gewoon goed en vond iedereen het een hele goede les. Daarna voelde ik me op een haar na hetzelfde als vorige week. Met rustgevende muziek op gaan slapen (binaural beats, zegt iemand dat wat?).
Pfft, het is gewoon te druk en teveel, maar het moet. Net ook twee uur bezig geweest met de video editen, morgen afmaken. Vanmiddag had ik een gesprek met lg, daar heb ik het ook weer aangegeven. Hij zegt dat ik echt prioriteiten moet stellen. Ik heb nu net extra taken op het werk gekregen (hele slechte timing). Bijvoorbeeld de vergadering voorbereiden en voorzitten, aanspreekpunt voor collega’s en vrijwilligers en externe partijen. Lg zegt ook, is die vergadering volgende week wel echt nodig en kijk wat collega’s van je kunnen overnemen (eentje is al zelf naar me toegekomen). Dus: ik heb de vergadering nu geannuleerd, dat scheelt al wat en ik ga denk ik voor de studie een planning maken, zodat ik niks vergeet. In het weekend ook maar wat doen, zodat het niet allemaal na het werk nog moet. De laatste loodjes, maar ik vind ze eigenlijk te zwaar. Ik hoop dat ik het volhoud. Nu slapen
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
maandag 26 november 2018 om 09:21
maandag 26 november 2018 om 12:09
@Becomingme, ik ken je naam nog wel, hoor. Heb je wel het idee dat je iets aan de therapie hebt? Al is het maar een houvast? Bij mij was het ook zo dat het eerst slechter ging in therapie. Allemaal vragen van therapeuten waar ik helemaal geen antwoord op had. Dat diepe gegraaf waardoor nog meer ellende aan de oppervlakte kwam. Toch leidde dat op een gegeven moment tot inzichten. Ik hoop dat dat bij jou ook zo zal zijn, en liefst zo gauw mogelijk.
maandag 26 november 2018 om 15:36
Thnx dat jullie me nog niet compleet vergeten zijn.
Qua therapie weet k het ff niet meer ook. Zijn hele andere weg ingeslagen en past eigenlijk ook niet meer in dit topic.
@tobbert het was niet mijn bff gelukkig. Meer een vriendin. OoK belangrijk destijds maar minder dan mijn bff zeg maar.
Mijn partner dreigt er nu een punt achter te zetten. Dat waar ik dacht dat vooruitgang boekte is hij het er niet mee eens blijkbaar...
Qua therapie weet k het ff niet meer ook. Zijn hele andere weg ingeslagen en past eigenlijk ook niet meer in dit topic.
@tobbert het was niet mijn bff gelukkig. Meer een vriendin. OoK belangrijk destijds maar minder dan mijn bff zeg maar.
Mijn partner dreigt er nu een punt achter te zetten. Dat waar ik dacht dat vooruitgang boekte is hij het er niet mee eens blijkbaar...
