Paniek door de herbelevingen - deel VII

.

Van mij ook, voor iedereen die het nodig heeft:
en voor de warmte deze:

Snow, je ontreddering is zo begrijpelijk.

Vwb naar buiten gaan en in beweging blijven; ben je misschien behalve op katten ook gek op honden? Dan zou het misschien kunnen helpen om een oppashond te zoeken. Ik weet niet of het overal is, maar bij mij in de buurt loopt een project (k meen van de Dierenbescherming) waarbij voor ouderen en zieken vrijwilligers gezocht worden om 1 of meerdere malen per week een hond uit te laten.

Misschien vind je zoiets niks, hoor. Maar ik ken meerdere mensen die er enorm van opknappen om op die manier een doel te hebben om de deur voor uit te gaan. (En zelf zou ik zonder mijn eigen hond misschien al wel 100 keer een burnout hebben gehad omdat ik dan de motivatie zou missen om dagelijks buiten mijn hoofd leeg te laten waaien.)

k Vind het al een poosje lastig om te reageren, maar lees wel alles. Sofie, wat een fijn bericht heb jij onlangs ook geplaatst (je 'egopost'). Er zijn als jezelf. En dat dat fijn kan voelen... Een mooi streven voor ons allemaal denk ik en het is je meer dan gegund dat het zo blijft. Of anders in elk geval steeds weer (en liefst steeds sterker) terugkomt als de danspassen ff een poosje niet zo lekker gaan.

Diva, lukt het je al wat meer om de werkstress los te laten? En hoe gaat het thuis?

Hanke en Selune, allebei net de voor jullie lastigste tijd van het jaar achter de rug. Sterkte.

Hier een beetje rare tijden. Veel werkstress nog steeds. En vandaag een verwarrend gesprek met de psych nadat ik juist een poos het gevoel had dat ik in therapie helemaal stil stond omdat alle energie nu naar de werksituatie gaat.
Deels is de werkstress onontkoombaar en vallen er de laatste jaren ook al te veel collega's om daardoor. Maar deels zoek ik het ook zelf op, ga ik actief de strijd aan met de personen/instanties/bestuurslagen die er in mijn ogen op z'n minst gedeeltelijk verantwoordelijkheid voor dragen.
Ook al weet ik dat het vechten tegen de bierkaai is. Maar iemand moet het doen (en ik ben gelukkig ook niet de enige overigens).

Vandaag drong het ineens keihard tot me door dat het mijn manier is om met tegenslagen om te gaan. En dat ik er misschien over na moet gaan denken of dat wel de beste (of de enige) manier is om ermee om te gaan.

Maar dat besef roept wel heel veel op. Ik zet woede, frustratie, verdriet etc. om in strijdlust; in de hoop eraan bij te dragen dat anderen niet hetzelfde overkomt. Eigenlijk vind ik dat voor mezelf ook de enige acceptabele manier om ermee om te gaan. Dus ik voel een enorme weerstand alleen al bij de gedachte dat het dat weleens niet zou kunnen zijn. En werkelijk alles wat ik hier nu typ en wat ik erover denk of vandaag gezegd heb roept gigantische schaamtegevoelens op. En ik ben ook ontzettend bang om in een afgrond en ongelooflijke leegte te vallen als ik de gedachte 'uit moeilijke situaties put ik kracht' los zou laten, alsof dan de negatieve ervaringen die ik in mijn leven heb opgedaan totaal zinloos en alleen nog maar onrechtvaardig zijn.

Oh Knuff, ik Ik kreeg echt kippenvel toen ik je bericht las.
Het is jou/jullie zo gegund!

Je schrijft ook...anders. Positief anders hoor! Je hebt nu zo veel meer inzichten over wat er vroeger allemaal fout is gegaan en je hebt zo ongelooflijk hard gewerkt om weer in jezelf te gaan geloven. Het leest alsof je nu meer boven alles staat, alsof je er van een wat grotere afstand naar kunt kijken. Misschien ben ik een beetje vaag, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.

@ Snow: wat zit je in een moeilijke tijd. Balen dat het vinden van een ander huis zolang duurt. Ik denk dat een nieuw, eigen stekkie wel zou helpen bij het maken van een nieuwe start. Je zit nu nog fysiek in de oude situatie. Ik hoop dat er snel betere tijden voor je aanbreken.

@ Dana: wat lief dat je naar mij vraagt. Op het werk is het na mijn laatste gesprek met de lg wat rustiger. Dingen zijn wat beter geregeld. Wel weet ik dat ik weg moet zodra mijn zieke collega terugkomt. Misschien kan ik dan nog naar een andere locatie, maar ik weet niet of ik dat wel wil. Zorgt onbewust toch voor een onrustig gevoel. En dan heb ik ook nog een (te) grote klas op dit moment en wil ik iedereen zo goed mogelijk bedienen, dus ben ik veel tijd kwijt met voorbereiden en dan kan ik nog niet aan mijn eigen kwaliteitsnorm voldoen. Ik probeer dat laatste wel steeds meer los te laten. Vooralsnog zijn er nog geen klachten.

Met solliciteren gaat het niet zo goed, maar dat is ook omdat mijn hoofd er echt helemaal niet naar staat. Ik doe het wel hoor, ik zal wel moeten, heb ww, maar ik heb totaal geen rust om het echt serieus aan te pakken / na te denken over wat ik nou echt wil / dingen uit te zoeken. Het lukt nu gewoon niet.

De laatste 2 weken ben ik ook weer voortdurend overprikkeld en heb ik echt (te) weinig energie voor wat dan ook. Ook leuke dingen breken me helemaal op. Wat dat betreft hoop ik dat ik snel aan de beurt ben bij de psych, want ik vind het echt niet meer leuk!

Ik doe ook wel leuke dingen, zoals een talencursus en sinds kort yoga en ik zing nog steeds. En we spreken af met vrienden en gaan weekendjes weg enzo. Maar het voelt alsof ik in een voortdurende staat van overprikkeling ben of er net tegenaan zit. Ik moet steeds bedenken of ik iets wel of niet moet doen, of ik het wel aankan, ook leuke dingen dus!

@ Dana: ik herken ook wel een stukje van jouw verhaal, dat je jezelf een deel van de werkstress zelf aan doet door meer op te pakken dan nodig. Ik probeer dit te minderen, maar het lukt nog niet altijd. Gisteren heb ik ook weer bijna de hele middag doorgewerkt, terwijl ik om 12:00 uur klaar was. En dan kom ik zwaar overprikkeld thuis en wil ik eigenlijk alleen maar slapen, maar moet dan nog koken en 's avonds naar een hobby. Het lijkt alsof ik constant de verkeerde keuzes maak: klaarstaan voor alles en iedereen (ook omdat niemand anders het doet) en mezelf compleet vergeten (met alle gevolgen van dien).

Wat jouw verhaal betreft: is het nodig om de gedachte 'uit negatieve situaties put ik kracht?' los te laten? Je kunt dat ook zien als een goede eigenschap, toch? Dat je anderen wilt behoeden om hetzelfde mee te maken als jij.

Ik doe ook teveel op het werk om te voorkomen dat mijn leerlingen problemen met instanties e.d. krijgen. Ik wéét dat ik teveel doe, maar ik praat het voor mezelf goed omdat ik er voor mijn gevoel wel iets goeds mee doe: anderen helpen. Ik doe het dus niet voor niks. De enige vraag is hoeveel kostbare energie het waard is. Als ik of jij zo door blijven gaan, heb je alleen jezelf er maar mee en als je er ziek door wordt, kun je immers niemand meer helpen.

Een voor jou.

Ook voor alle anderen die er een nodig hebben

Thnx lieverds. Misschien gek, maar ik ben zó blij dat jullie het niet gek lijken te vinden wat ik typ. Voel me nog steeds verward. Ben ook al meerdere malen begonnen aan een antwoord aan jullie maar ik krijg het niet onder woorden gebracht. Mijn hoofd is een grote chaotische piekerbende.

.

Lieve Dana,

Wat je schrijft, klinkt voor mij niet vreemd of gek, eerder juist logisch. Zou het kunnen dat je een heel belangrijk besef hebt gekregen, deze:

Dana schreef: ↑

05-10-2019 01:23

[...]
Vandaag drong het ineens keihard tot me door dat het mijn manier is om met tegenslagen om te gaan. En dat ik er misschien over na moet gaan denken of dat wel de beste (of de enige) manier is om ermee om te gaan.

En dat dit besef er voor zorgt dat er getornd wordt aan een aantal heel belangrijke 'Dana-grondwetten'. Of te wel, aan hoe je iets altijd hebt gedaan, aan houvast, aan dat wat jij hebt geleerd dat het juiste is om te doen.
Dat dit nog iets groots is, en ook heel beangstigend, maakt misschien dat het heftige gevoelens en gedachten bij je oproept, deze:

Dana schreef: ↑

05-10-2019 01:23

[...]
Maar dat besef roept wel heel veel op. Ik zet woede, frustratie, verdriet etc. om in strijdlust; in de hoop eraan bij te dragen dat anderen niet hetzelfde overkomt. Eigenlijk vind ik dat voor mezelf ook de enige acceptabele manier om ermee om te gaan. Dus ik voel een enorme weerstand alleen al bij de gedachte dat het dat weleens niet zou kunnen zijn. En werkelijk alles wat ik hier nu typ en wat ik erover denk of vandaag gezegd heb roept gigantische schaamtegevoelens op. [...]

Als dat wat ik schrijf past bij hoe het voor jou is, zou je jezelf nu vooral gerust moeten stellen, dat je voorzichtig, samen met je psycholoog, gaat verkennen wat dit besef betekent voor hoe je in de toekomst gaat leven. Niets hoeft rigoureus anders, en er zit heel veel tussen 'altijd voor alles en iedereen opkomen' en 'onverschilligheid t.a.v. onrecht en leed in de wereld'.
Je kunt dit, rustig, gaan ontdekken, ervaren wat er in Dana allemaal in opstand komt, maar ook wat er in Dana zit dat zich hier wel prettig bij voelt. En dan een manier vinden waarop het voor jou oke is, een manier die in ontwikkeling is, dus steeds een beetje dichter komt bij gedrag wat goed voor jou is. En met goed bedoel ik dan niet alleen dat het goed voelt, maar ook dat het gezond gedrag is.

Nog iets anders: als je anderen graag wilt helpen doordat je niet wilt dat hen overkomt wat jou is overkomen, dan kun je beter werken aan het versterken van die ander, dan aan het bestrijden van al het (mogelijk) gevaar wat er voor de ander op de loer ligt. Daarmee maak je de ander minder afhankelijk van jou én minder afhankelijk van de situatie waar die gene in zit.
En met opkomen voor de ander, krijg je niet alsnog voor elkaar dat iemand eerder in jouw leven, voor jou was opgekomen.

Thnx, jullie zeggen allemaal een hoop rake dingen en het komt binnen.

Small, ook jij bedankt, ik had je bericht gelezen voor je het weghaalde. Zou je de link nog een keer willen plaatsen ajb?

Bijzonder hoe jullie allemaal weer net een ander stukje benoemen en daarmee de complexe puzzels in m'n hoofd wat overzichtelijker helpen maken.

Een heleboel voor iedereen hier.

@Dana, wat vragen die bij me opkomen nu ik je berichten opnieuw lees.
Moet je die instanties in je eentje aanpakken of kun je daar hulp van medestanders bij inroepen? Als het dat laatste is, doe je dat dan ook?
Wil je iedereen helpen om het goed genoeg te doen voor jezelf of kun je ook een paar situaties kiezen waarbij je 100% inzet en dat je de andere situaties dan een lager percentage kiest? Zodat je het werk volhoudt?
Voel je je goed als je een situatie tot een goed einde hebt gebracht, dus werkelijk iemand geholpen hebt, of voel je dan nog steeds een leegte? Stort je je dan direct op de volgende situatie?

Je hoeft de vragen niet hier te beantwoorden natuurlijk.

Nu lees ik mijn eigen bericht ineens door een andere bril. En zie opeens zo'n typische boze man voor me (hoewel je dat vast niet bedoelde met je berichtje, Snow) die voortdurend met de hele wereld in oorlog is en alles en iedereen bestookt met boze brieven.

Het hoort bij mijn werk, het wordt ook van me verwacht... dus tot op zekere hoogte doe ik het ook zeker niet alleen.

Maar ik ga wel ver, en stort me inderdaad meteen op de volgende situatie. Soort faalangst, denk ik. Altijd bang dat iemand zal zeggen dat ik meer had kunnen doen en dat het 'dus' (maak ik er in mijn hoofd dan van) mijn schuld is als een situatie tóch niet op z'n pootjes terecht komt.

Zo'n kip-ei-probleem is dat. Had ik ooit een aantal nare gebeurtenissen kunnen voorkomen als ik harder gevochten had (toen voor mezelf)? Of was het een prachtig geschenk voor mijn daders dat ik van nature nogal vatbaar ben voor de suggestie 'het zal je eigen schuld wel zijn, dan had je maar beter van je af moeten bijten' zodat ik niet boos op hén werd maar op mezelf?

Ik wil daar na al die jaren helemaal niet meer mee bezig zijn.

Maar heb de laatste jaren soms wel net te vaak het gevoel dat diezelfde emoties weer aangeraakt worden. Dat ik soms denk 'wat er gebeurt klopt toch gewoon écht niet', maar dat de verantwoordelijkheid keihard naar mijzelf teruggekaatst wordt: 'Maar wat heb je er dan zelf tegen gedaan?' En dat dan toch altijd diezelfde diepe twijfel terugkomt: moet ik dan toch nog harder lopen, schiet ik dan toch weer tekort?

Nou ja, daar moet ik dus maar mee aan de slag, denk ik.

Tijd voor pizza. (Hoe zou het met de Pingkoningin zijn?)

Iemand anders ook een stukje?

Van harte gefeliciteerd Knuffelbeertjes! Wat een top nieuws en je klinkt goed, fijn, positief! Ik ben ontzettend blij voor je.

@Dana:

Dana schreef: ↑

15-10-2019 05:35

[...]
Nou ja, daar moet ik dus maar mee aan de slag, denk ik.

Dat lijkt me een mooi plan.


@Snow:

.

Thnx & voor jullie allemaal!

(Small, k heb geen pm ontvangen, weet niet of het aan vf ligt of dat je het nog niet hebt gestuurd.)

@Dana, en wat als je toen harder had gevochten voor jezelf? Dan had je misschien ook met meer geweld te maken gehad. Of er waren andere gevolgen geweest. Je weet natuurlijk best dat het geen zin heeft om je af te vragen wat er gebeurd zou zijn als je vroeger iets anders had gedaan. Het is nu eenmaal zo gegaan. Daar zit een deel van wat je moet verwerken en accepteren, lijkt mij.

Slaap je wel goed? Lig je er wakker van?

Hier sinds kort een wandeladresje, twee honden (een Shar Pei en een boomertje), en ja, dat is echt ontspannend en fijn. Aanrader, als je zelf de verantwoordelijkheid voor huisdieren (nu) niet wilt. Het doet mij goed.

Intussen nog een gesprek met de POH gehad, ze had contact met mijn vorige therapeute gehad en ze zijn het er beiden volledig over eens dat traumatherapie géén goed idee is. POH herinnert zich nog de eerste gesprekken met mij, voor ze mij doorverwees naar therapeute, en zegt dat ik bij de minste trigger al helemaal dissocieerde. Wat ook klopte. Beiden vinden ze dat evt. schematherapie nog een optie zou kunnen zijn, maar zij vindt het ook een overweging om 'het zo te laten', 'zoveel mogelijk rustig en ontspannen te leven' en 'te genieten, genieten!' Op mijn leeftijd is het misschien ook eens een keer gewoon zoals het is - dat zei ze.

Ik weet nog niet wat ik daarvan vind.
Kom er ook wel achter dat inzichten, ervaringen etc bij mij altijd enige tijd nodig hebben om te bezinken. Op het moment zelf is bijna alles blijkbaar nog steeds te overweldigend.

Tot zover mijn egopost

Ik heb weinig tijd om er goed over na te denken, EV, maar mijn eerste reactie is: kun jij leven en genieten zoals het nu is? Kun je wat gebeurd is daarvoor genoeg loslaten?

@Elmervrouw, je kunt het bijvoorbeeld een week uitproberen. Doe alsof je het nu verder zo gaat laten en kijk hoe dat voelt. En dan bepaal je volgende week donderdag of dat inderdaad prettig is of niet.

De afspraak is gelukkig pas over drie weken en ik ga eerst op vakantie (21-30 oktober). Tijd genoeg dus om alles even goed te gaan bekijken. Ik heb wel de neiging om hun professionele mening als waar aan te nemen, dat wel.

@Knuf: die Shar Pei is anders een grote lobbes hoor! En hij is al 11. Maar dat vind ik juist fijn, zo'n groot dier. De andere is een enthousiast boomertje van 3 jaar, speels. Ook heel leuk! Combi is een beetje lastig met wandelen, eentje aan iedere kant, maar het gaat wél goed. Ben honden gewend