Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen
zaterdag 26 november 2016 om 17:04
Hallo,
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 12:36
Ik kom je even een brengen vanuit de meeleesstand Knuffelbeertjes. Heel moedig en terecht van je dat je dit topic geopend hebt, je verdient aandacht en medeleven helemaal voor jou alleen, echt. Het vereist nogal wat kracht om zo eerlijk te schrijven over wat er in je omgaat, je kan dit aan!
En je schrijft echt goed
En je schrijft echt goed
zaterdag 3 december 2016 om 12:46
quote:Knuffelbeertjes schreef op 03 december 2016 @ 12:35:
Ik verdien straf omdat ik gepraat heb over mijn gedachten, omdat ik hier zoveel aandacht vraag, omdat ik bloemen heb gekocht voor mezelf, omdat ik tien kilo (!) zwaarder weeg dan vorig jaar, omdat ik een miskraam heb gehad, omdat ik mijn ouders niet kon redden, omdat mijn moeder nu voor altijd ziek blijft, omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er slecht aan toe is nu ze volwassen zijn, omdat ik niet meer enorme hoeveelheden eten neem, omdat ik niet meer overgeef, omdat ik medicatie slik, omdat ik mijn werk niet 100% kan doen, omdat ik te weinig seks met mijn vriend, omdat ik slecht ben.
En in plaats daarvan gaan jullie bovenstaande ontkennen en de psycholoog ook en doen alsof ik er niks aan kan doen, wat natuurlijk niet waar is. Ik zie nu heel moeilijk in waarom ik niet zou toegeven aan de gedachten. Dat kost me enorm veel energie, een enorme strijd, want alles in mij schreeuwt om gestraft te worden.. de reden dat ik het niet doe, is omdat ik bang ben geen hulp meer te krijgen en jullie en de psycholoog en vriend teleur te stellen, terwijl jullie me zo geholpen hebben, maar daarom zeggen ze ook steeds dat ik het wel stiekem kan doen, het is zo moeilijk nu
Ik zal je niet tegenspreken over wat je hierboven schrijft, hoe graag ik dat zou willen. Zoals ik je lees, ben je zo bezig met jezelf straffen, met jezelf niets gunnen, jezelf opofferen aan anderen dat het bij míj bijna pijn doet.
Weet je waarom ik hier schrijf? Omdat ik iemand zie die ondanks wat ze meegemaakt heeft, de moeite waard is. Hoe lief je tegen mij bent wanneer je zegt dat je het erg vindt dat ik ziek ben, hoe je met je vriend meeleeft, hoe je er voor anderen wil zijn, hoe dapper je geweest bent om deze stappen te zetten, hoe je andere jonge meisjes hebt beschermd. En tegelijkertijd ook nog een baan hebt, daar je best voor wil doen, je gasten een aardige avond wil geven, dat je ondanks de stemmen in je hoofd tóch die cake gaat maken en hoe open je hier durft te zijn. Want je schrijft dat je je niet kwetsbaar durft op te stellen, maar kijk eens wat je hier durft schrijven aan ons! Je bent tot zoveel moois in staat, ik gun je zo dat je dat ook richting jezelf kan gaan zien en dat voor jezelf kunt inzetten.
Daarom schrijf ik hier, en ik denk (maar eigenlijk mag ik ook niet voor anderen denken ) dat dat voor meer mensen hier geldt.
Ik verdien straf omdat ik gepraat heb over mijn gedachten, omdat ik hier zoveel aandacht vraag, omdat ik bloemen heb gekocht voor mezelf, omdat ik tien kilo (!) zwaarder weeg dan vorig jaar, omdat ik een miskraam heb gehad, omdat ik mijn ouders niet kon redden, omdat mijn moeder nu voor altijd ziek blijft, omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er slecht aan toe is nu ze volwassen zijn, omdat ik niet meer enorme hoeveelheden eten neem, omdat ik niet meer overgeef, omdat ik medicatie slik, omdat ik mijn werk niet 100% kan doen, omdat ik te weinig seks met mijn vriend, omdat ik slecht ben.
En in plaats daarvan gaan jullie bovenstaande ontkennen en de psycholoog ook en doen alsof ik er niks aan kan doen, wat natuurlijk niet waar is. Ik zie nu heel moeilijk in waarom ik niet zou toegeven aan de gedachten. Dat kost me enorm veel energie, een enorme strijd, want alles in mij schreeuwt om gestraft te worden.. de reden dat ik het niet doe, is omdat ik bang ben geen hulp meer te krijgen en jullie en de psycholoog en vriend teleur te stellen, terwijl jullie me zo geholpen hebben, maar daarom zeggen ze ook steeds dat ik het wel stiekem kan doen, het is zo moeilijk nu
Ik zal je niet tegenspreken over wat je hierboven schrijft, hoe graag ik dat zou willen. Zoals ik je lees, ben je zo bezig met jezelf straffen, met jezelf niets gunnen, jezelf opofferen aan anderen dat het bij míj bijna pijn doet.
Weet je waarom ik hier schrijf? Omdat ik iemand zie die ondanks wat ze meegemaakt heeft, de moeite waard is. Hoe lief je tegen mij bent wanneer je zegt dat je het erg vindt dat ik ziek ben, hoe je met je vriend meeleeft, hoe je er voor anderen wil zijn, hoe dapper je geweest bent om deze stappen te zetten, hoe je andere jonge meisjes hebt beschermd. En tegelijkertijd ook nog een baan hebt, daar je best voor wil doen, je gasten een aardige avond wil geven, dat je ondanks de stemmen in je hoofd tóch die cake gaat maken en hoe open je hier durft te zijn. Want je schrijft dat je je niet kwetsbaar durft op te stellen, maar kijk eens wat je hier durft schrijven aan ons! Je bent tot zoveel moois in staat, ik gun je zo dat je dat ook richting jezelf kan gaan zien en dat voor jezelf kunt inzetten.
Daarom schrijf ik hier, en ik denk (maar eigenlijk mag ik ook niet voor anderen denken ) dat dat voor meer mensen hier geldt.
Tjezus, wat vals
zaterdag 3 december 2016 om 12:48
quote:Knuffelbeertjes schreef op 03 december 2016 @ 12:35:
Ik verdien straf omdat ik gepraat heb over mijn gedachten, omdat ik hier zoveel aandacht vraag, omdat ik bloemen heb gekocht voor mezelf, omdat ik tien kilo (!) zwaarder weeg dan vorig jaar, omdat ik een miskraam heb gehad, omdat ik mijn ouders niet kon redden, omdat mijn moeder nu voor altijd ziek blijft, omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er slecht aan toe is nu ze volwassen zijn, omdat ik niet meer enorme hoeveelheden eten neem, omdat ik niet meer overgeef, omdat ik medicatie slik, omdat ik mijn werk niet 100% kan doen, omdat ik te weinig seks met mijn vriend, omdat ik slecht ben.
En in plaats daarvan gaan jullie bovenstaande ontkennen en de psycholoog ook en doen alsof ik er niks aan kan doen, wat natuurlijk niet waar is. Ik zie nu heel moeilijk in waarom ik niet zou toegeven aan de gedachten. Dat kost me enorm veel energie, een enorme strijd, want alles in mij schreeuwt om gestraft te worden.. de reden dat ik het niet doe, is omdat ik bang ben geen hulp meer te krijgen en jullie en de psycholoog en vriend teleur te stellen, terwijl jullie me zo geholpen hebben, maar daarom zeggen ze ook steeds dat ik het wel stiekem kan doen, het is zo moeilijk nu
Je verdient een schouderklopje omdat je, ondanks dat je het heel eng vindt en vond, toch gepraat hebt over je gedachten. Je verdient aandacht omdat jij er mag zijn. Je verdient bloemen omdat die je huis opvrolijken. Je verdient mildheid voor jezelf dat je het toch maar volhoudt terwijl het zo zwaar voor je is. Je verdient een knuffel en troost omdat je een miskraam hebt gehad. Je verdient het om de verantwoordelijkheid voor je ouders van je af te zetten, want het was echt niet aan jou om je ouders en vooral je moeder te behoeden voor ziekte. Je verdient een medaille omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er nog slechter aan toe zou zijn als jij je mond niet had opengedaan op je 10e. Je verdient nog een schouderklopje omdat je niet meer overgeeft en omdat je je medicatie slikt. Je verdient een pluim dat je nog steeds naar je werk gaat en je daarvoor inzet. Je verdient nog een knuffel omdat je vriend van je houdt en het vast wel begrijpt dat je hoofd en lijf op dit moment wat minder of helemaal niet zin in seks hebben. Je verdient liefde omdat jij goed bent.
Ik verdien straf omdat ik gepraat heb over mijn gedachten, omdat ik hier zoveel aandacht vraag, omdat ik bloemen heb gekocht voor mezelf, omdat ik tien kilo (!) zwaarder weeg dan vorig jaar, omdat ik een miskraam heb gehad, omdat ik mijn ouders niet kon redden, omdat mijn moeder nu voor altijd ziek blijft, omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er slecht aan toe is nu ze volwassen zijn, omdat ik niet meer enorme hoeveelheden eten neem, omdat ik niet meer overgeef, omdat ik medicatie slik, omdat ik mijn werk niet 100% kan doen, omdat ik te weinig seks met mijn vriend, omdat ik slecht ben.
En in plaats daarvan gaan jullie bovenstaande ontkennen en de psycholoog ook en doen alsof ik er niks aan kan doen, wat natuurlijk niet waar is. Ik zie nu heel moeilijk in waarom ik niet zou toegeven aan de gedachten. Dat kost me enorm veel energie, een enorme strijd, want alles in mij schreeuwt om gestraft te worden.. de reden dat ik het niet doe, is omdat ik bang ben geen hulp meer te krijgen en jullie en de psycholoog en vriend teleur te stellen, terwijl jullie me zo geholpen hebben, maar daarom zeggen ze ook steeds dat ik het wel stiekem kan doen, het is zo moeilijk nu
Je verdient een schouderklopje omdat je, ondanks dat je het heel eng vindt en vond, toch gepraat hebt over je gedachten. Je verdient aandacht omdat jij er mag zijn. Je verdient bloemen omdat die je huis opvrolijken. Je verdient mildheid voor jezelf dat je het toch maar volhoudt terwijl het zo zwaar voor je is. Je verdient een knuffel en troost omdat je een miskraam hebt gehad. Je verdient het om de verantwoordelijkheid voor je ouders van je af te zetten, want het was echt niet aan jou om je ouders en vooral je moeder te behoeden voor ziekte. Je verdient een medaille omdat een groot deel van de misbruikte meisjes er nog slechter aan toe zou zijn als jij je mond niet had opengedaan op je 10e. Je verdient nog een schouderklopje omdat je niet meer overgeeft en omdat je je medicatie slikt. Je verdient een pluim dat je nog steeds naar je werk gaat en je daarvoor inzet. Je verdient nog een knuffel omdat je vriend van je houdt en het vast wel begrijpt dat je hoofd en lijf op dit moment wat minder of helemaal niet zin in seks hebben. Je verdient liefde omdat jij goed bent.
zaterdag 3 december 2016 om 12:56
En iets persoonlijks: toen ik ziek was wilde ik eigenlijk van niemand hulp. Ik wilde andere mensen niet tot last zijn, vond mezelf zwak, een aansteller en wilde het liefst alleen zijn tot ik weer beter was. En dat vooral omdat ik dacht dat dat het makkelijkst was voor anderen.
Toen kreeg een vriendin van mij heel slecht nieuws en ik wilde niets liever dan er voor haar zijn, bij haar zijn. Kon niet, want ze moest naar het buitenland en behalve af en toe bellen kon ik helemaal niks voor haar betekenen. Voelde me zo machteloos. En toen ben ik gaan begrijpen dat ik het mijn familie, vrienden en collega's helemaal niet makkelijk maakte door me zo zelfstandig mogelijk op te stellen. Hoe blij mij moeder was dat ze een keer boodschappen voor me mocht doen en hoe blij een collega was toen ik vroeg of ze iets van me over kon nemen.
Want als mensen van je houden, willen ze er voor je zijn, iets voor je betekenen, ben je niet teveel. En dat geldt ook voor de mensen die in jouw omgeving zijn: je vriend, je vrienden, familieleden die je dierbaar zijn... Je mag je kwetsbaar opstellen, bij hen en bij mensen die je vanuit professioneel oogpunt kunnen helpen.
En is dat makkelijk? Nee helemaal niet, ik bak er af en toe ook nog niks van
Toen kreeg een vriendin van mij heel slecht nieuws en ik wilde niets liever dan er voor haar zijn, bij haar zijn. Kon niet, want ze moest naar het buitenland en behalve af en toe bellen kon ik helemaal niks voor haar betekenen. Voelde me zo machteloos. En toen ben ik gaan begrijpen dat ik het mijn familie, vrienden en collega's helemaal niet makkelijk maakte door me zo zelfstandig mogelijk op te stellen. Hoe blij mij moeder was dat ze een keer boodschappen voor me mocht doen en hoe blij een collega was toen ik vroeg of ze iets van me over kon nemen.
Want als mensen van je houden, willen ze er voor je zijn, iets voor je betekenen, ben je niet teveel. En dat geldt ook voor de mensen die in jouw omgeving zijn: je vriend, je vrienden, familieleden die je dierbaar zijn... Je mag je kwetsbaar opstellen, bij hen en bij mensen die je vanuit professioneel oogpunt kunnen helpen.
En is dat makkelijk? Nee helemaal niet, ik bak er af en toe ook nog niks van
Tjezus, wat vals
zaterdag 3 december 2016 om 14:00
MevrouwJack, wat fijn dat je zulke lieve mensen in je omgeving hebt en dat je ze uiteindelijk toegelaten hebt, dat lijkt me niet makkelijk, heel knap dat je dat doet/gedaan hebt. Ik herken wel wat je schrijft. En ik merk ook dat mensen het fijn vinden iets te kunnen betekenen. Ik vind dat nog steeds heel moeilijk te verdragen. Zoals bij de miskraam, allemaal kaartjes en berichtjes, en mensen vragen er nu nog naar en vragen ook of ze iets kunnen doen. Ik zou niet weten wat, want hulp vragen is zwak. In jouw geval niet hoor, dat ligt anders. Maar in mijn geval moet ik het toch echt zelf kunnen redden.
Ik vind het fijn je redenen te lezen waarom je hier toch nog schrijft, ondanks mijn negativiteit, bedankt voor dat inzicht
Snowfall, ik word zo verdrietig van je bericht, omdat ik zou willen dat het zo was, dat het waar is wat jij zegt. Maar mijn hoofd zegt dat er niks van klopt, dat ik anderen niet voor de gek mag houden, dat mijn beeld klopt.
Het spijt me echt dat dat zo is, want ik begrijp wel dat het voor jullie ook voelt als water naar de zee dragen. Dat ik toch alles weerleg en bekijk vanuit mijn werkelijkheid en dat jullie geduld wel eens op is. Dat snap ik echt wel. Ik wil niet iemand zijn die op alles 'ja maar' zegt..
VivaFleur, eerder heb jij uitgelegd dat je je omgeving vertelde wat er aan de hand was zodat je je niet meer groot hoefde te houden. Ik heb daarom mijn vriend in vertrouwen genomen, meer aan hem uitgelegd (heel veel nog niet, maar wel wat belangrijke dingen). En hij zei dat hij nu eindelijk ook begreep waarom hij me soms niet mag aanraken, waarom ik soms opeens boos kan worden en later weer heel lief: ik snap nu dat je dan al genoeg aan jezelf hebt en je worstelt met die gedachten, dat is heel begrijpelijk.
Ik hoop dat dat wat lucht geeft, want anders voelt het thuis ook steeds alsof ik op mijn tenen moet lopen en dat trek ik niet. Ik heb ook aangegeven dit weekend niet teveel te kunnen. We hebben afgesproken een kerstboom te halen (trigger, dus best wel een pittige activiteit..), samen te koken, even naar buiten en verder zien we het wel. Het is nu ook prima als hij even alleen naar de bouwmarkt gaat, of alleen naar zijn vader, ik ben zo moe en mag daar nu ook even aan toegeven.
Een uur geleden was het zo erg, dat ik de seroquel genomen heb. Nu ben ik minder helder en zijn de gedachten dragelijker.
Ik vind het fijn je redenen te lezen waarom je hier toch nog schrijft, ondanks mijn negativiteit, bedankt voor dat inzicht
Snowfall, ik word zo verdrietig van je bericht, omdat ik zou willen dat het zo was, dat het waar is wat jij zegt. Maar mijn hoofd zegt dat er niks van klopt, dat ik anderen niet voor de gek mag houden, dat mijn beeld klopt.
Het spijt me echt dat dat zo is, want ik begrijp wel dat het voor jullie ook voelt als water naar de zee dragen. Dat ik toch alles weerleg en bekijk vanuit mijn werkelijkheid en dat jullie geduld wel eens op is. Dat snap ik echt wel. Ik wil niet iemand zijn die op alles 'ja maar' zegt..
VivaFleur, eerder heb jij uitgelegd dat je je omgeving vertelde wat er aan de hand was zodat je je niet meer groot hoefde te houden. Ik heb daarom mijn vriend in vertrouwen genomen, meer aan hem uitgelegd (heel veel nog niet, maar wel wat belangrijke dingen). En hij zei dat hij nu eindelijk ook begreep waarom hij me soms niet mag aanraken, waarom ik soms opeens boos kan worden en later weer heel lief: ik snap nu dat je dan al genoeg aan jezelf hebt en je worstelt met die gedachten, dat is heel begrijpelijk.
Ik hoop dat dat wat lucht geeft, want anders voelt het thuis ook steeds alsof ik op mijn tenen moet lopen en dat trek ik niet. Ik heb ook aangegeven dit weekend niet teveel te kunnen. We hebben afgesproken een kerstboom te halen (trigger, dus best wel een pittige activiteit..), samen te koken, even naar buiten en verder zien we het wel. Het is nu ook prima als hij even alleen naar de bouwmarkt gaat, of alleen naar zijn vader, ik ben zo moe en mag daar nu ook even aan toegeven.
Een uur geleden was het zo erg, dat ik de seroquel genomen heb. Nu ben ik minder helder en zijn de gedachten dragelijker.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 14:07
zaterdag 3 december 2016 om 14:34
Weet je, het is altijd veel makkelijker om de negatieve gedachten van een ander te weerleggen dan mijn eigen. Ik heb ook wel dagen dat er niks uit mijn handen komt, omdat ik al mijn energie nodig heb om te strijden tegen de negativiteit in mijn hoofd. En dat, terwijl ik best weet dat die gedachten niet de waarheid zijn, maar soms voelt het wel alsof ze de waarheid zijn. Wat dat betreft leer ik nog steeds.
Wat een fijne vriend heb jij. Knap van je dat je je ook naar hem steeds meer durft open te stellen.
Wat een fijne vriend heb jij. Knap van je dat je je ook naar hem steeds meer durft open te stellen.
zaterdag 3 december 2016 om 15:46
zaterdag 3 december 2016 om 16:04
Snowfall ik vind het echt erg om te horen dat dat soms ook zo werkt bij jou tegelijk fijn want blijkbaar hebben anderen ook wel negativiteit in hun hoofd en ben ik daar niet de enige in. Maar ik vind het wel erg voor je.
MevrouwJack omdat jij mij niet bent en andersom
Ik vind het zo pittig wat allemaal boven komt
Ik denk dat mijn moeder mij een vertekend beeld van de wereld (mensen, activiteiten, werk, normen en waarden, zelfzorg) meegegeven heeft. Al wil ik niet negatief over haar praten. Maar al die uitspraken van haar komen boven en doen pijn. Vooral veel pijn ervaar ik voor haar, ik vind het vreselijk hoe haar leven is (geweest) en had haar veel meer moeten helpen. Ze zei altijd dat als ik echt van haar hield, ik me niet zo zou gedragen en een beter kind zou zijn geweest.
Nu is ze voor altijd ziek en kan ik niks meer doen, voelt als een waardeloze dochter. Het enige wat ik kan doen is zorgen dat mijn leven nu goed loopt en dat lukt me niet eens.
MevrouwJack omdat jij mij niet bent en andersom
Ik vind het zo pittig wat allemaal boven komt
Ik denk dat mijn moeder mij een vertekend beeld van de wereld (mensen, activiteiten, werk, normen en waarden, zelfzorg) meegegeven heeft. Al wil ik niet negatief over haar praten. Maar al die uitspraken van haar komen boven en doen pijn. Vooral veel pijn ervaar ik voor haar, ik vind het vreselijk hoe haar leven is (geweest) en had haar veel meer moeten helpen. Ze zei altijd dat als ik echt van haar hield, ik me niet zo zou gedragen en een beter kind zou zijn geweest.
Nu is ze voor altijd ziek en kan ik niks meer doen, voelt als een waardeloze dochter. Het enige wat ik kan doen is zorgen dat mijn leven nu goed loopt en dat lukt me niet eens.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 16:14
Vriend en ik waren bijvoorbeeld zo net bij een winkel.
Ik moest een kleinigheid uitzoeken voor een sinterklaas feest.
En ik zag iets moois, hij zag het ook.
Maar ik vond het ook mooi voor mezelf/ons.
Hij had dat pas door toen we verder liepen met het cadeautje.
'of vind jij het cadeautje ook leuk? dan kopen we het toch ook voor ons?'
zei hij toen.
Ik stond er niet eens bij stil dat dat ook kan.
Vooral dat dat ook mag.
Ik word daar dan zo onzeker van.
Nu hebben we het gekocht en denk ik: dat is raar
dat mag eigenlijk niet..
Nu hebben we een kerstboom in huis
dat was eng, maar goed te doen.
Alleen, is het niet heel raar dat die nu al in huis staat?
Terwijl het nog maar sinterklaas weekend is.
nou, zegt vriend, dan is dit mijn sinterklaas cadeau voor jou
dan is het misschien minder raar in je hoofd?
ehh ja, klopt, dan is het wel toegestaan
volgens de gedachten..
zo stom
Ik moest een kleinigheid uitzoeken voor een sinterklaas feest.
En ik zag iets moois, hij zag het ook.
Maar ik vond het ook mooi voor mezelf/ons.
Hij had dat pas door toen we verder liepen met het cadeautje.
'of vind jij het cadeautje ook leuk? dan kopen we het toch ook voor ons?'
zei hij toen.
Ik stond er niet eens bij stil dat dat ook kan.
Vooral dat dat ook mag.
Ik word daar dan zo onzeker van.
Nu hebben we het gekocht en denk ik: dat is raar
dat mag eigenlijk niet..
Nu hebben we een kerstboom in huis
dat was eng, maar goed te doen.
Alleen, is het niet heel raar dat die nu al in huis staat?
Terwijl het nog maar sinterklaas weekend is.
nou, zegt vriend, dan is dit mijn sinterklaas cadeau voor jou
dan is het misschien minder raar in je hoofd?
ehh ja, klopt, dan is het wel toegestaan
volgens de gedachten..
zo stom
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 17:14
quote:Knuffelbeertjes schreef op 03 december 2016 @ 16:30:
Soms komt het verdriet van de miskraam ook opeens langs en dan word ik zo verdrietig maar het mag niet meer want het is al 5 weken geleden. En toch doet het dan zo'n pijn en baal ik van mijn lichaam en mezelf en komt alles langs wat ik mogelijk verkeerd gedaan heb maar volgens de vk was het domme pech, dat geloof ik wel, daarom mag het geen pijn meer doenOch knuffelbeertjes, ik heb 2 miskramen gehad en daar ben ik in beide gevallen 3 maanden flink verdrietig van geweest. En ik kan er nog verdrietig over zijn, ondanks dat het 5 en 4 jaar geleden is en we inmiddels een zoon hebben. 5 weken is heel kort, je beseft net pas wat er gebeurd is, dat je dromen voor de komende tijd weer helemaal veranderen en dat je geen zwangere buik gaat krijgen etc. Dat is echt heel verdrietig en daar mag je echt verdrietig over zijn.
Soms komt het verdriet van de miskraam ook opeens langs en dan word ik zo verdrietig maar het mag niet meer want het is al 5 weken geleden. En toch doet het dan zo'n pijn en baal ik van mijn lichaam en mezelf en komt alles langs wat ik mogelijk verkeerd gedaan heb maar volgens de vk was het domme pech, dat geloof ik wel, daarom mag het geen pijn meer doenOch knuffelbeertjes, ik heb 2 miskramen gehad en daar ben ik in beide gevallen 3 maanden flink verdrietig van geweest. En ik kan er nog verdrietig over zijn, ondanks dat het 5 en 4 jaar geleden is en we inmiddels een zoon hebben. 5 weken is heel kort, je beseft net pas wat er gebeurd is, dat je dromen voor de komende tijd weer helemaal veranderen en dat je geen zwangere buik gaat krijgen etc. Dat is echt heel verdrietig en daar mag je echt verdrietig over zijn.
zaterdag 3 december 2016 om 17:27
Ik heb gewoon het idee dat 'het universum/de natuur/what ever' ingegrepen heeft
Omdat ik niet voor een kind kan zorgen
Omdat ik misschien net als mijn moeder wordt
Omdat ik zulke achterlijke gedachten heb
Daarom had ik er hard aan gewerkt om in elk geval de basis stabiel te krijgen, werk, relatie, financiën, huis, sociaal netwerk, etc
En nu blijkt dat ik nog heel veel meesleep uit het verleden wat ik allang verwerkt had moeten hebben
Aikidoka wat erg dat je het twee keer mee hebt moeten maken
Omdat ik niet voor een kind kan zorgen
Omdat ik misschien net als mijn moeder wordt
Omdat ik zulke achterlijke gedachten heb
Daarom had ik er hard aan gewerkt om in elk geval de basis stabiel te krijgen, werk, relatie, financiën, huis, sociaal netwerk, etc
En nu blijkt dat ik nog heel veel meesleep uit het verleden wat ik allang verwerkt had moeten hebben
Aikidoka wat erg dat je het twee keer mee hebt moeten maken
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 20:54
Normale mensen genieten nu van hun zaterdagavond
En ik zit met die stomme beelden in m'n hoofd
Die weggedrukt kunnen worden
Maar op manieren die niet meer mogen
Daarom kom ik nu over als een aandachttrekker
Ik ben zo moe
En ik zit met die stomme beelden in m'n hoofd
Die weggedrukt kunnen worden
Maar op manieren die niet meer mogen
Daarom kom ik nu over als een aandachttrekker
Ik ben zo moe
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 3 december 2016 om 23:29
quote:Knuffelbeertjes schreef op 03 december 2016 @ 20:34:
Er zijn steeds teveel beelden
Dat mijn moeder dronken was
En van de trap viel
En de politie die kwam
En naar mijn vader vroeg
Maar hij had niks gedaan
Maar volgens haar wel
En mijn broertje en ik twijfelden
Was papa wel echt lief
Of klopte mama's verhaal
Ze vroeg steeds: zeg dan tegen de politie
Dat je gezien hebt dat hij me sloeg
Maar dat was niet zo
Dus wat moesten we zeggen??
En 's avonds bleef ze schreeuwen
De hele nacht
Ik weet dat ik meestal sliep na 4.04 uur
Dat vond ik een mooie tijd
Op de wekker
Dan was het ergste voorbij
Dan kon mijn kussen weer onder mijn hoofd
Ik wilde mijn broertje beschermen
Maar hij ging zijn eigen gang
Ik wilde dat het schreeuwen op hield
Maar als ik zei dat ik niet slapen kon
Kreeg ik straf
Als ik moest huilen omdat ik zo verdrietig was
Om mijn moeder
Kreeg ik straf
Ze schreeuwde zo luid...
Dat ik zoveel op mijn vader leek
En dat ze dat vreselijk vond
Want haar huwelijk was een grote vergissing
En ik het resultaat daarvan
Gelukkig leek mijn broertje wel op haar
Dat maakte het dragelijk
Het was zo moeilijk toen ik haar
Per ongeluk 10 jaar geleden tegenkwam
Op de verjaardag van mijn opa
Haar vader
Ze bleef maar vragen: maar ik was toch een goede moeder?
Je weet toch dat ik mijn best gedaan heb?
Wat moest ik zeggen??
Natuurlijk weet ik dat ze haar best gedaan heeft
En toen er vorig jaar een klein berichtje in de krant stond:
Dronken vrouw breekt arm door winkeldeur
En mijn oom me daarop attendeerde
Dat die dronken vrouw mijn moeder is
Dan ga ik kapot van schuldgevoel
Dan zou ik willen dat ik de tijd kon terugdraaien
Dan had ik er voor haar kunnen zijn
Dan had ik andere keuzes gemaakt
Ook richting mijn vader
Nu stonden ze er zo alleen voor
Wat een afschuwelijk verhaal. En dan nog eindig je met dat JIJ andere keuzes had moeten maken. Dat kan ik maar moeilijk snappen, jij als kind, zij als volwassene met de verantwoordelijkheid. ZIJ had andere keuzes moeten maken, zij had moeten zorgen dat jij een fatsoenlijke nachtrust kreeg, zij had moeten zorgen dat jij niet hoefde te kiezen tussen je vader en je moeder, zij had moeten zorgen dat jij niet al dit soort dingen te zien kreeg. Je moeder is vast geen slecht mens, maar ze heeft wel ongelooflijk gefaald.
Maar je hebt dus geen contact meer met haar?
Er zijn steeds teveel beelden
Dat mijn moeder dronken was
En van de trap viel
En de politie die kwam
En naar mijn vader vroeg
Maar hij had niks gedaan
Maar volgens haar wel
En mijn broertje en ik twijfelden
Was papa wel echt lief
Of klopte mama's verhaal
Ze vroeg steeds: zeg dan tegen de politie
Dat je gezien hebt dat hij me sloeg
Maar dat was niet zo
Dus wat moesten we zeggen??
En 's avonds bleef ze schreeuwen
De hele nacht
Ik weet dat ik meestal sliep na 4.04 uur
Dat vond ik een mooie tijd
Op de wekker
Dan was het ergste voorbij
Dan kon mijn kussen weer onder mijn hoofd
Ik wilde mijn broertje beschermen
Maar hij ging zijn eigen gang
Ik wilde dat het schreeuwen op hield
Maar als ik zei dat ik niet slapen kon
Kreeg ik straf
Als ik moest huilen omdat ik zo verdrietig was
Om mijn moeder
Kreeg ik straf
Ze schreeuwde zo luid...
Dat ik zoveel op mijn vader leek
En dat ze dat vreselijk vond
Want haar huwelijk was een grote vergissing
En ik het resultaat daarvan
Gelukkig leek mijn broertje wel op haar
Dat maakte het dragelijk
Het was zo moeilijk toen ik haar
Per ongeluk 10 jaar geleden tegenkwam
Op de verjaardag van mijn opa
Haar vader
Ze bleef maar vragen: maar ik was toch een goede moeder?
Je weet toch dat ik mijn best gedaan heb?
Wat moest ik zeggen??
Natuurlijk weet ik dat ze haar best gedaan heeft
En toen er vorig jaar een klein berichtje in de krant stond:
Dronken vrouw breekt arm door winkeldeur
En mijn oom me daarop attendeerde
Dat die dronken vrouw mijn moeder is
Dan ga ik kapot van schuldgevoel
Dan zou ik willen dat ik de tijd kon terugdraaien
Dan had ik er voor haar kunnen zijn
Dan had ik andere keuzes gemaakt
Ook richting mijn vader
Nu stonden ze er zo alleen voor
Wat een afschuwelijk verhaal. En dan nog eindig je met dat JIJ andere keuzes had moeten maken. Dat kan ik maar moeilijk snappen, jij als kind, zij als volwassene met de verantwoordelijkheid. ZIJ had andere keuzes moeten maken, zij had moeten zorgen dat jij een fatsoenlijke nachtrust kreeg, zij had moeten zorgen dat jij niet hoefde te kiezen tussen je vader en je moeder, zij had moeten zorgen dat jij niet al dit soort dingen te zien kreeg. Je moeder is vast geen slecht mens, maar ze heeft wel ongelooflijk gefaald.
Maar je hebt dus geen contact meer met haar?
