Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
donderdag 24 maart 2016 om 11:03
Nou niet zozeer over de kinderwens eigenlijk, meer over hoe ik met dingen omga en met mijn man omga en of ik dat wel goed doe ik vind het moeilijk om mijn kwetsbaarheid hierin toe te geven maar ergens denk ik van (en ja dan denk ik weer te ver vooruit):
Stel het zou niet lukken in de MM en stél we moeten dan denken aan 'hoe nu verder' en stél mijn man wil dan niet voor donorzaad of adoptie gaan... En ik denk dat dat gewoon is waarom ik steeds zover vooruit wil denken omdat ik het 'weg' wil denken: stel dat hij op een gegeven moment zou willen stoppen, dan weet ik gewoon niet of ik dat zou kunnen accepteren. En die gedachte, dat ik gewoon onvoorwaardelijk van mijn man houdt tot het punt waar ik doordat hij zegt: het is genoeg geweest, ongewenst kinderloos zou blijven, die kan ik gewoon niet verdragen.
Ik weet niet of het zo is, misschien zou ik het tegen die tijd wel prima vinden, het ís ook te vroeg om daar over na te denken en hopelijk komt die situatie überhaupt nooit aan de orde, maar ik voel me dan gewoon alsof ik niet genoeg van mijn man hou. En ik denk niet dat dat waar is, ik hou meer van hem dan van wie ook ter wereld en ik ben bezig met een soort zinloos gedachte-experiment waarin ik hem probeer in te ruilen tegen een kind in allerlei situaties die ik helemaaaaal niet zou willen en ik voel me gewoon een horrible horrible person dat ik me door dit hele gedoe gewoon realiseer dat toen ik 2 jaar geleden mijn geloften schreef voor ons huwelijk en zei dat ik tot de laatste snik zou vechten om bij elkaar te blijven, ik gewoon nooit, maar dan ook nooit had kúnnen bevroeden dat er iets op de wereld bestaat dat ik eventueel, puur hypothetisch gezien, boven hem zou stellen.
I guess dat dat me gewoon ongelooflijk tegenvalt van mezelf. En ik bedoel, daar hebben we het gisteren ook over gehad en zelfs dat begrijpt hij wel en zelfs dan zegt hij: ik kan me net zo goed voorstellen dat je zou weggaan als ik geen kinderwens had, als dat ik me kan voorstellen dat je weggaat als ik niet meer verder wil voor een kind en dat het voor jou nog niet afgerond is, hij is er verder ook niet boos over.
Maar om de een of andere reden ben ik zelf heel erg met die keuze bezig, hoe klein de kans ook is dat ik hem ooit moet maken. Gek genoeg is het niet mijn man die moet accepteren dat de onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat ik hem zou verlaten, maar ik heb me gewoon nooit eerder gerealiseerd dat er ooit iets zou kunnen voorvallen wat zou maken dat IK weg zou gaan.
En om de een of andere reden valt het me gewoon ongelooflijk van mezelf tegen dat ik kennelijk dus toch niet onvoorwaardelijk van hem hou en dat er iets is dat ik belangrijker vind. Misschien heeft dat wel te maken met het feit dat ik vond dat mijn moeder dat deed, met 2 scheidingen voor ze 18 was, zichzelf boven haar geliefden stellen bedoel ik, ofzoiets. Beetje psychologie van de koude grond allemaal.
Ik ben denk ik uiteindelijk niet zozeer bang voor de uitkomst van het traject, ik ben gewoon ontzettend teleurgesteld in mezelf dat ik ontdek dat er voor misschien mij een grens aan zou zitten, aan ons huwelijk. Misschien. Ik weet dat het stom is en dat ik er mocht het zo ver komen misschien wel totaal anders overdenken.
Maar ik word gewoon voor het eerst in onze relatie geconfronteerd met de gedachte dat er ooit de zeer onwaarschijnlijke mogelijkheid is dat ik niet meer verder zou willen. Verstandelijk gezien weet ik heus wel dat die mogelijkheid er is, dat je ooit uit elkaar groeit of gaat. Maar ik heb het nooit eerder echt gevoeld zeg maar.
En denk dat het 'wat als het helemaal niet lukt' daarom zo'n gigantisch ding voor me is. En totaal niet nuttig, dat weet ik ook echt wel. Maar ik ben gewoon ontzettend geschrokken van het feit dat ik voor het eerst in mijn leven een reden zou kunnen bedenken waarom ik mijn man zou kunnen verlaten. Ook al word ik alleen al bij de gedachte kotsmisselijk en lig ik om die gedachte een hele nacht te huilen. Ik voel me gewoon kwetsbaar denk ik, ik wist het altijd zo zeker, NIKS zou me OOIT aan het twijfelen kunnen brengen over hem.
En ik twijfel niet. Maar opeens weet ik niet meer zo zeker of ik NOOIT zou twijfelen.
Hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen. Ik wil absoluut niet bij mijn man weg en ik wil het allerallerliefst een heleboel kinderen met en van hem. Maar ik weet gewoon niet of ik een 'tot hier en niet verder' van hem zou kunnen accepteren. En dus ben ik als de dood voor dat moment.
Stel het zou niet lukken in de MM en stél we moeten dan denken aan 'hoe nu verder' en stél mijn man wil dan niet voor donorzaad of adoptie gaan... En ik denk dat dat gewoon is waarom ik steeds zover vooruit wil denken omdat ik het 'weg' wil denken: stel dat hij op een gegeven moment zou willen stoppen, dan weet ik gewoon niet of ik dat zou kunnen accepteren. En die gedachte, dat ik gewoon onvoorwaardelijk van mijn man houdt tot het punt waar ik doordat hij zegt: het is genoeg geweest, ongewenst kinderloos zou blijven, die kan ik gewoon niet verdragen.
Ik weet niet of het zo is, misschien zou ik het tegen die tijd wel prima vinden, het ís ook te vroeg om daar over na te denken en hopelijk komt die situatie überhaupt nooit aan de orde, maar ik voel me dan gewoon alsof ik niet genoeg van mijn man hou. En ik denk niet dat dat waar is, ik hou meer van hem dan van wie ook ter wereld en ik ben bezig met een soort zinloos gedachte-experiment waarin ik hem probeer in te ruilen tegen een kind in allerlei situaties die ik helemaaaaal niet zou willen en ik voel me gewoon een horrible horrible person dat ik me door dit hele gedoe gewoon realiseer dat toen ik 2 jaar geleden mijn geloften schreef voor ons huwelijk en zei dat ik tot de laatste snik zou vechten om bij elkaar te blijven, ik gewoon nooit, maar dan ook nooit had kúnnen bevroeden dat er iets op de wereld bestaat dat ik eventueel, puur hypothetisch gezien, boven hem zou stellen.
I guess dat dat me gewoon ongelooflijk tegenvalt van mezelf. En ik bedoel, daar hebben we het gisteren ook over gehad en zelfs dat begrijpt hij wel en zelfs dan zegt hij: ik kan me net zo goed voorstellen dat je zou weggaan als ik geen kinderwens had, als dat ik me kan voorstellen dat je weggaat als ik niet meer verder wil voor een kind en dat het voor jou nog niet afgerond is, hij is er verder ook niet boos over.
Maar om de een of andere reden ben ik zelf heel erg met die keuze bezig, hoe klein de kans ook is dat ik hem ooit moet maken. Gek genoeg is het niet mijn man die moet accepteren dat de onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat ik hem zou verlaten, maar ik heb me gewoon nooit eerder gerealiseerd dat er ooit iets zou kunnen voorvallen wat zou maken dat IK weg zou gaan.
En om de een of andere reden valt het me gewoon ongelooflijk van mezelf tegen dat ik kennelijk dus toch niet onvoorwaardelijk van hem hou en dat er iets is dat ik belangrijker vind. Misschien heeft dat wel te maken met het feit dat ik vond dat mijn moeder dat deed, met 2 scheidingen voor ze 18 was, zichzelf boven haar geliefden stellen bedoel ik, ofzoiets. Beetje psychologie van de koude grond allemaal.
Ik ben denk ik uiteindelijk niet zozeer bang voor de uitkomst van het traject, ik ben gewoon ontzettend teleurgesteld in mezelf dat ik ontdek dat er voor misschien mij een grens aan zou zitten, aan ons huwelijk. Misschien. Ik weet dat het stom is en dat ik er mocht het zo ver komen misschien wel totaal anders overdenken.
Maar ik word gewoon voor het eerst in onze relatie geconfronteerd met de gedachte dat er ooit de zeer onwaarschijnlijke mogelijkheid is dat ik niet meer verder zou willen. Verstandelijk gezien weet ik heus wel dat die mogelijkheid er is, dat je ooit uit elkaar groeit of gaat. Maar ik heb het nooit eerder echt gevoeld zeg maar.
En denk dat het 'wat als het helemaal niet lukt' daarom zo'n gigantisch ding voor me is. En totaal niet nuttig, dat weet ik ook echt wel. Maar ik ben gewoon ontzettend geschrokken van het feit dat ik voor het eerst in mijn leven een reden zou kunnen bedenken waarom ik mijn man zou kunnen verlaten. Ook al word ik alleen al bij de gedachte kotsmisselijk en lig ik om die gedachte een hele nacht te huilen. Ik voel me gewoon kwetsbaar denk ik, ik wist het altijd zo zeker, NIKS zou me OOIT aan het twijfelen kunnen brengen over hem.
En ik twijfel niet. Maar opeens weet ik niet meer zo zeker of ik NOOIT zou twijfelen.
Hoop dat ik het een beetje heb kunnen uitleggen. Ik wil absoluut niet bij mijn man weg en ik wil het allerallerliefst een heleboel kinderen met en van hem. Maar ik weet gewoon niet of ik een 'tot hier en niet verder' van hem zou kunnen accepteren. En dus ben ik als de dood voor dat moment.
donderdag 24 maart 2016 om 11:11
En ja ik weet dat dit vooruitdenken misschien alleen maar meer kwaad doet dan goed. En dat ik nu over iets nadenk wat hopelijk nooit aan de orde gaat zijn.
Maar dat is ook niet zozeer het punt. Ik ben gewoon zo teleurgesteld in mezelf dat ik me van mezelf kan voorstellen dat ik iemand ben die dat zou doen.
Sorry het is gewoon een beetje chaos in m'n hoofd.
Maar dat is ook niet zozeer het punt. Ik ben gewoon zo teleurgesteld in mezelf dat ik me van mezelf kan voorstellen dat ik iemand ben die dat zou doen.
Sorry het is gewoon een beetje chaos in m'n hoofd.
donderdag 24 maart 2016 om 11:20
Lux, wat een eerlijke, open post. Je wens om moeder te worden is zo sterk dat je bang bent dat dit aan het einde van het traject je relatie gaat breken. Maar deze angst kan nu al tussen jullie in gaan staan en ten koste gaan van de relatie.
Ik denk als jullie samen dit traject in gaan, dat je ook samen groeit en het jullie relatie alleen maar sterker kan maken. Mocht jullie kinderwens uiteindelijk onvervuld blijven, dan hebben jullie samen een hele lange weg afgelegd van veel hoop en tegenslagen. Dit kan ervoor zorgen dat je heel anders hier tegen aan gaat kijken dan dat je nu doet. Daarnaast is de kans dat jullie kinderwens niet vervuld gaat worden heel klein, en als ik het zo lees heb je een onwijs lieve, begripvolle man.
Ik denk als jullie samen dit traject in gaan, dat je ook samen groeit en het jullie relatie alleen maar sterker kan maken. Mocht jullie kinderwens uiteindelijk onvervuld blijven, dan hebben jullie samen een hele lange weg afgelegd van veel hoop en tegenslagen. Dit kan ervoor zorgen dat je heel anders hier tegen aan gaat kijken dan dat je nu doet. Daarnaast is de kans dat jullie kinderwens niet vervuld gaat worden heel klein, en als ik het zo lees heb je een onwijs lieve, begripvolle man.
donderdag 24 maart 2016 om 11:25
Heel confronterend wat je hier schrijft en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dit soort gevoelens niet ook gehad heb in de afgelopen maand.
Misschien in mindere mate, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik na de eerste mislukte ICSI ook even zoiets had van: waarom ben ik hieraan begonnen, wat als het niet lukt, blijf ik dan bij deze man van wie ik eigenlijk zo ontzettend veel hou?! Was het niet makkelijker geweest wanneer ik een andere keuze (lees voor een jongere man) had gemaakt zonder deze strijd? En aan de andere kant weet ik verdomd goed waarom ik de keuze heb gemaakt: simpelweg omdat ik zielsveel van mijn man hou en ook ik zeker niet weg wil bij hem.
Eerlijk is eerlijk, ook ik heb gemerkt dat dit soort ideeën opeens begonnen te borrelen en dat vond ik weer heel slecht van mijzelf. Ik heb het eigenlijk verdomd goed voor elkaar en voelde mij heel erg ondankbaar voor al hetgeen ik wel heb. Daarbij wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn: begon meteen over een donor en privé klinieken, hetgeen hem ontzettend frustreerde en daar hebben we ook heel serieus over gesproken.
Ik denk, dat dit soort onrustige gevoelens gewoon voortkomen uit een intens verlangen naar een kindje en dat je op dit moment nog helemaal niet wil/kan accepteren dat het misschien wel helemaal nooit lukt. Wat je je alleen niet, althans niet voldoende, realiseert is dat je wel in het hier en nu leeft. Het heeft geen zin om je nu druk te maken over dingen die eigenlijk nog helemaal niet spelen. Ik probeer het nu stapje voor stapje aan te pakken - het valt niet altijd mee, maar het gaat nu wel een stuk beter dan in de week na de mislukte poging.
Ook ik weet niet wat ik zou doen indien het niet lukt en hij pertinent weigert om bijvoorbeeld een donor in te zetten. We zien het alleen dan wel - we zijn daar nog niet aanbeland dus doe ik mijzelf en mijn huwelijk alleen maar onnodig geweld aan wanneer ik mij daar op dit moment op ga focussen. Ik zou mij kunnen voorstellen dat hoe meer jij in dit stadium over dit soort doem scenario's gaat praten, des te meer jij je man daarmee frustreert. En dan is de 'tot hier en niet verder' misschien wel eerder aan de orde dan jij denkt. Mijn man heeft duidelijk aangegeven op dit moment niet te willen nadenken over dit soort dingen en dat we het tegen die tijd wel zien. En dat geeft op een gekke manier ook wel rust.
En tenslotte voor de duidelijkheid, Lux, je gevoelens zijn niet vreemd want veel dames die te maken hebben met verminderde vruchtbaarheid en de wens voor een kindje kampen met dit soort problemen. Het is wat dat betreft een ultieme relatietest.
Misschien in mindere mate, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik na de eerste mislukte ICSI ook even zoiets had van: waarom ben ik hieraan begonnen, wat als het niet lukt, blijf ik dan bij deze man van wie ik eigenlijk zo ontzettend veel hou?! Was het niet makkelijker geweest wanneer ik een andere keuze (lees voor een jongere man) had gemaakt zonder deze strijd? En aan de andere kant weet ik verdomd goed waarom ik de keuze heb gemaakt: simpelweg omdat ik zielsveel van mijn man hou en ook ik zeker niet weg wil bij hem.
Eerlijk is eerlijk, ook ik heb gemerkt dat dit soort ideeën opeens begonnen te borrelen en dat vond ik weer heel slecht van mijzelf. Ik heb het eigenlijk verdomd goed voor elkaar en voelde mij heel erg ondankbaar voor al hetgeen ik wel heb. Daarbij wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn: begon meteen over een donor en privé klinieken, hetgeen hem ontzettend frustreerde en daar hebben we ook heel serieus over gesproken.
Ik denk, dat dit soort onrustige gevoelens gewoon voortkomen uit een intens verlangen naar een kindje en dat je op dit moment nog helemaal niet wil/kan accepteren dat het misschien wel helemaal nooit lukt. Wat je je alleen niet, althans niet voldoende, realiseert is dat je wel in het hier en nu leeft. Het heeft geen zin om je nu druk te maken over dingen die eigenlijk nog helemaal niet spelen. Ik probeer het nu stapje voor stapje aan te pakken - het valt niet altijd mee, maar het gaat nu wel een stuk beter dan in de week na de mislukte poging.
Ook ik weet niet wat ik zou doen indien het niet lukt en hij pertinent weigert om bijvoorbeeld een donor in te zetten. We zien het alleen dan wel - we zijn daar nog niet aanbeland dus doe ik mijzelf en mijn huwelijk alleen maar onnodig geweld aan wanneer ik mij daar op dit moment op ga focussen. Ik zou mij kunnen voorstellen dat hoe meer jij in dit stadium over dit soort doem scenario's gaat praten, des te meer jij je man daarmee frustreert. En dan is de 'tot hier en niet verder' misschien wel eerder aan de orde dan jij denkt. Mijn man heeft duidelijk aangegeven op dit moment niet te willen nadenken over dit soort dingen en dat we het tegen die tijd wel zien. En dat geeft op een gekke manier ook wel rust.
En tenslotte voor de duidelijkheid, Lux, je gevoelens zijn niet vreemd want veel dames die te maken hebben met verminderde vruchtbaarheid en de wens voor een kindje kampen met dit soort problemen. Het is wat dat betreft een ultieme relatietest.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 24 maart 2016 om 11:32
Ik weet het, ik moet er ook niet over nadenken, maar het zit er nu eenmaal. Heb het eigenlijk ook alleen maar gepost omdat ik denk: als ooit iemand zich hetzelfde voelt en dit topic leest dan weet diegene tenminste dat ze niet de enige is en eerlijk zijn doet somspijn maar het helpt meestal wel om toe te geven vind ik. Dus dat doe ik dan maar.
En ja mijn man is echt heel begripvol en echt the better person in onze relatie op dit moment... maar hij vindt het wel verdrietig natuurlijk, ook al begrijpt hij het wel. En dat vind ik ook heel logisch. We hebben allebei toevallig vandaag een gesprek met onze psychologen en denk dat dat wel goed is na gisteravond. Ik zei: je mag ook boos zijn hè, je hebt er alle reden toe. Maar ik hoop dat hij met z'n psycholoog erover heeft kunnen praten wat het met hem doet, waar ik allemaal mee zit bedoel ik.
En ja mijn man is echt heel begripvol en echt the better person in onze relatie op dit moment... maar hij vindt het wel verdrietig natuurlijk, ook al begrijpt hij het wel. En dat vind ik ook heel logisch. We hebben allebei toevallig vandaag een gesprek met onze psychologen en denk dat dat wel goed is na gisteravond. Ik zei: je mag ook boos zijn hè, je hebt er alle reden toe. Maar ik hoop dat hij met z'n psycholoog erover heeft kunnen praten wat het met hem doet, waar ik allemaal mee zit bedoel ik.
donderdag 24 maart 2016 om 11:43
Misschien is het gewoon makkelijker om het allemaal los te laten als ik het juist niet zo probeer te onderdrukken, bedoel ik eigenlijk. Als ik gewoon aan mezelf toegeef dat ik nu eenmaal die nare gedachten heb en het gewoon ook niet kan veranderen, dan hoop ik dat ik het makkelijker los kan laten. Het proberen te onderdrukken helpt iig NIET, ben ik inmiddels achter.
Alleen het punt is dat ik wel aan m'n man wil vertellen hoe ik me voel en eerlijk wil zijn en me tegelijkertijd schuldig voel omdat dit alleen maar in mij zit en het eigenlijk ook alleen maar een soort zelfdestructief gedrag vind waarmee ik uiteindelijk misschien zelf wel m'n relatie saboteer.
Ik weet gewoon niet zo goed wat goed is om te doen. Ik hou van hem dus ik wil hem niet kwetsen en tegelijkertijd wil ik niet dingen voor hem verbergen omdat ik niet wil dat hij zich ooit bedrogen door me voelt ofzo. Moeilijk moeilijk.
Alleen het punt is dat ik wel aan m'n man wil vertellen hoe ik me voel en eerlijk wil zijn en me tegelijkertijd schuldig voel omdat dit alleen maar in mij zit en het eigenlijk ook alleen maar een soort zelfdestructief gedrag vind waarmee ik uiteindelijk misschien zelf wel m'n relatie saboteer.
Ik weet gewoon niet zo goed wat goed is om te doen. Ik hou van hem dus ik wil hem niet kwetsen en tegelijkertijd wil ik niet dingen voor hem verbergen omdat ik niet wil dat hij zich ooit bedrogen door me voelt ofzo. Moeilijk moeilijk.
donderdag 24 maart 2016 om 12:05
Ik waardeer trouwens al jullie reacties heel erg maar het is veel om op alles te reageren voor me. Heb er echt veel aan, ga het ook meenemen in m'n gesprek vanavond. Ik heb inderdaad gewoon heel veel moeite om in het nu te denken op dit moment, en denk dat deel van het probleem is dat ik in het 'nu' gewoon niet echt veel heb waar ik blij van word (omdat ik dus ook niet lekker zit wb werk). Dus ik denk dat het ook goed is als ik ga proberen m'n week iets meer in te richten met dingen die ik leuk vind, nu leef ik eigenlijk alleen maar van rijles naar rijles en dat is niet veel om je op te focussen in een week.
Het is gewoon een beetje een ongelukkige samenloop van omstandigheden dat ik nu los van de kinderwens eigenlijk ook niet zo tevreden ben over m'n leven (en dan bedoel ik carrièretechnisch).
Het is gewoon een beetje een ongelukkige samenloop van omstandigheden dat ik nu los van de kinderwens eigenlijk ook niet zo tevreden ben over m'n leven (en dan bedoel ik carrièretechnisch).
donderdag 24 maart 2016 om 12:08
Het is ook lastig allemaal. Wees alsjeblieft niet te hard voor jezelf. Je voelt wat je voelt en je denkt hier goed over na.
Leest je man nog mee? Je schrijft hier zo open en eerlijk over je gevoelens, dat ik me niet kan indenken dat hij teleurgesteld zal zijn.
Overigens weet ik dat mijn vriendin dit ook had. Ze wilde zo graag moeder worden en, ondanks dat ze vreselijk veel van haar man hield en houdt, dat stelde ze op een gegeven moment boven haar liefde voor hem. Ik weet nog dat ik destijds in shock was (ik was nogal bleu destijds), maar nu snap ik haar wel. Wat ze deed was dat ze op advies van een psycholoog pas ging omgaan met de "wat als" op het moment dat dat zo was. Haar man wilde bijvoorbeeld nog niet nadenken over donorzaad en zij wel voor het geval het niet zou lukken. Dit heeft een enorme commotie teweeg gebracht en ze zijn bijna uit elkaar gegaan daardoor, maar hebben in therapie elkaars gevoelens en gedachten leren waarderen. Zoals ze destijds zei: "Er is geen slechte of een goede manier om met ongewenste kinderloosheid om te gaan, maar we moeten elkaar leren begrijpen en waarderen dat we het beiden op onze eigen manier doen."
Ze zijn nog steeds bij elkaar en uiteindelijk ouder geworden van vier prachtige kinderen. Ik hoop voor je dat jullie ook een stamp mini-Luxjes op de wereld mogen zetten!
Leest je man nog mee? Je schrijft hier zo open en eerlijk over je gevoelens, dat ik me niet kan indenken dat hij teleurgesteld zal zijn.
Overigens weet ik dat mijn vriendin dit ook had. Ze wilde zo graag moeder worden en, ondanks dat ze vreselijk veel van haar man hield en houdt, dat stelde ze op een gegeven moment boven haar liefde voor hem. Ik weet nog dat ik destijds in shock was (ik was nogal bleu destijds), maar nu snap ik haar wel. Wat ze deed was dat ze op advies van een psycholoog pas ging omgaan met de "wat als" op het moment dat dat zo was. Haar man wilde bijvoorbeeld nog niet nadenken over donorzaad en zij wel voor het geval het niet zou lukken. Dit heeft een enorme commotie teweeg gebracht en ze zijn bijna uit elkaar gegaan daardoor, maar hebben in therapie elkaars gevoelens en gedachten leren waarderen. Zoals ze destijds zei: "Er is geen slechte of een goede manier om met ongewenste kinderloosheid om te gaan, maar we moeten elkaar leren begrijpen en waarderen dat we het beiden op onze eigen manier doen."
Ze zijn nog steeds bij elkaar en uiteindelijk ouder geworden van vier prachtige kinderen. Ik hoop voor je dat jullie ook een stamp mini-Luxjes op de wereld mogen zetten!
donderdag 24 maart 2016 om 12:13
quote:lux. schreef op 24 maart 2016 @ 12:05:
Ik waardeer trouwens al jullie reacties heel erg maar het is veel om op alles te reageren voor me. Voel je alsjeblieft niet verplicht om op alles te reageren. Laat dit topic een uitlaatklep voor je zijn, laat dit topic je handvatten geven om verder te komen, laat dit topic jou helpen in dit proces.
Ik waardeer trouwens al jullie reacties heel erg maar het is veel om op alles te reageren voor me. Voel je alsjeblieft niet verplicht om op alles te reageren. Laat dit topic een uitlaatklep voor je zijn, laat dit topic je handvatten geven om verder te komen, laat dit topic jou helpen in dit proces.
donderdag 24 maart 2016 om 12:19
@ MejuffrouwMuis: dat verhaal van jouw vriendin komt zo overeen met mijn situatie. Ik denk dat veel vrouwen (en daar sta je echt niet alleen in Lux) van tijd tot tijd die "wanhoopgevoelens" hebben en altijd bang zijn voor het moment dat het echt over is en kinderloosheid een feit is en wat je dan moet doen en hoe je dan tegenover je partner staat...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 24 maart 2016 om 12:38
Heel herkenbaar, je gevoel tof je partner. Heb ik ook gehad. Maar ik heb me ingeprent dat het niet zijn schuld is. Hij wil het ook niet zo.
Eerder had ik aangegeven dat ik altijd als iemand zegt dat diegene zwanger is, ik verdrietig ben. Wat totaal niet wil zeggen dat ik niet blij ben voor ze. Ik doe ook enthousiast tegenover hun. Maar mijn hart bloedt.
Dat is toch niet misgunnen. Hoe kun je iemand iets niet gunnen wat je zelf heel graag wilt.
Maar ik ben uit de fase van proberen. Ik ben inmiddels te oud. Ik kijk nu uit naar een toekomst die ik liever anders zag, maar ook heel erg fijn kan zijn.
Ik heb wel een periode gehad dat ik me voelde alsof mijn leven voor niets is geweest.
Maar dat is gelukkig wel weer over gegaan.
Eerder had ik aangegeven dat ik altijd als iemand zegt dat diegene zwanger is, ik verdrietig ben. Wat totaal niet wil zeggen dat ik niet blij ben voor ze. Ik doe ook enthousiast tegenover hun. Maar mijn hart bloedt.
Dat is toch niet misgunnen. Hoe kun je iemand iets niet gunnen wat je zelf heel graag wilt.
Maar ik ben uit de fase van proberen. Ik ben inmiddels te oud. Ik kijk nu uit naar een toekomst die ik liever anders zag, maar ook heel erg fijn kan zijn.
Ik heb wel een periode gehad dat ik me voelde alsof mijn leven voor niets is geweest.
Maar dat is gelukkig wel weer over gegaan.
donderdag 24 maart 2016 om 13:23
Ik ga het hem vanavond wel weer laten lezen denk ik. Ik ben iig heeeeeel blij dat ik niet de enige ben met deze gedachte en dat hij misschien ook gewoon niet zo realistisch is überhaupt. Ik word wel wat rustiger van hier schrijven.
Wat iemand eerder al schreef: ik had gewoon nooit gedacht dat het zo heftig zou zijn als het niet meteen zou lukken.
Ik denk trouwens niet dat het raar is dat je ook een steek van verdriet voelt als je van een zwangerschap hoort en zeker niet dat je iemand dan iets misgunt, chantal. In mijn omgeving is nog bijna niemand bezig met zwanger worden en ken bijna alleen maar forummers die er ook al lang mee bezig zijn en bij hen ben ik eigenlijk alleen maar blij. Blij dat het hen eindelijk is gelukt en dat zij niet meer bang hoeven te zijn dat het nooit zal komen en blij om te zien bij hoeveel mensen het toch nog lukt, dat geeft me namelijk ook hoop. Voor jou is dat er natuurlijk niet.
Wat iemand eerder al schreef: ik had gewoon nooit gedacht dat het zo heftig zou zijn als het niet meteen zou lukken.
Ik denk trouwens niet dat het raar is dat je ook een steek van verdriet voelt als je van een zwangerschap hoort en zeker niet dat je iemand dan iets misgunt, chantal. In mijn omgeving is nog bijna niemand bezig met zwanger worden en ken bijna alleen maar forummers die er ook al lang mee bezig zijn en bij hen ben ik eigenlijk alleen maar blij. Blij dat het hen eindelijk is gelukt en dat zij niet meer bang hoeven te zijn dat het nooit zal komen en blij om te zien bij hoeveel mensen het toch nog lukt, dat geeft me namelijk ook hoop. Voor jou is dat er natuurlijk niet.
donderdag 24 maart 2016 om 16:48
Oh je bent zeker niet de enige met die gedachte, ik heb ze ook gehad.
Ik had daar best wat tijd voor nodig om te bedenken of ik het mijn man niet kwalijk zou nemen als ik bij 'm zou blijven en geen kinderen zou krijgen. Voelde ik me ook best rot over want het kan een beetje op jezelf overkomen als ' ik zocht kennelijk alleen een spermadonor' ook al weet je dat het niet zo is.
Wat mij hielp was die gedachten er gewoon laten zijn. Het zijn maar gedachten, niet de waarheid. Gewoon een beetje laten ronddwalen, niet in paniek raken, niet jezelf er om veroordelen en vooral geen actie/ beslissingen gaan nemen. Het hoort er bij.
Vind trouwens dat je er mooi & open over schrijft, echt mooi dat je zo eerlijk tegen jezelf durft te zijn.
Chantal, ik snap zeker dat het steeds weer even rauw op je dak kan vallen en dat is geen misgunnen.
Ik heb het zelf alleen niet zo.Het verbaast me ook van mezelf dat ik er relatief makkelijk mee om kan gaan. Dat had ik niet verwacht. Ik weet ook van mensen die het echt vreselijk vinden, dat soort nieuws. Je hebt het ook niet altijd zelf in de hand wat je primaire reactie is.
Waar kijk je trouwens naar uit in de toekomst? (Gewoon benieuwd.)
Ik merkte zelf dat toen toekomst niet meer helemaal op kindkindkindkind gefocust was de weg ineens weer vrij was voor allerlei leuke nieuwe plannen op het gebied van werk, hobbies, vakantie etc. Vond ik echt een fijne gewaarwording, dat ik dus toch wel zin in dingen had
Ik had daar best wat tijd voor nodig om te bedenken of ik het mijn man niet kwalijk zou nemen als ik bij 'm zou blijven en geen kinderen zou krijgen. Voelde ik me ook best rot over want het kan een beetje op jezelf overkomen als ' ik zocht kennelijk alleen een spermadonor' ook al weet je dat het niet zo is.
Wat mij hielp was die gedachten er gewoon laten zijn. Het zijn maar gedachten, niet de waarheid. Gewoon een beetje laten ronddwalen, niet in paniek raken, niet jezelf er om veroordelen en vooral geen actie/ beslissingen gaan nemen. Het hoort er bij.
Vind trouwens dat je er mooi & open over schrijft, echt mooi dat je zo eerlijk tegen jezelf durft te zijn.
Chantal, ik snap zeker dat het steeds weer even rauw op je dak kan vallen en dat is geen misgunnen.
Ik heb het zelf alleen niet zo.Het verbaast me ook van mezelf dat ik er relatief makkelijk mee om kan gaan. Dat had ik niet verwacht. Ik weet ook van mensen die het echt vreselijk vinden, dat soort nieuws. Je hebt het ook niet altijd zelf in de hand wat je primaire reactie is.
Waar kijk je trouwens naar uit in de toekomst? (Gewoon benieuwd.)
Ik merkte zelf dat toen toekomst niet meer helemaal op kindkindkindkind gefocust was de weg ineens weer vrij was voor allerlei leuke nieuwe plannen op het gebied van werk, hobbies, vakantie etc. Vond ik echt een fijne gewaarwording, dat ik dus toch wel zin in dingen had
donderdag 24 maart 2016 om 17:03
Jemig Lux, waar denk je toch allemaal over na! Ik snap dat dit jouw copingmechanisme is, bij voorbaat alle mogelijke problemen vast oplossen zodat je ze in je hoofd uit de weg ruimt maar lieverd, dit is toch geen doen.
Mijn coach heeft een tegen mij gezegd dat ik gewend ben 10 kilometer verderop te leven, dat is wat ik bij jou ook terug lees. Maar je lost er niks mee op want je hebt helemaal geen invloed op de problemen en oplossingen die ni op je pad komen. Sterker nog, nu heb je ook nog verdriet omdat je erachter komt dat jouw kinderwens misschien wel sterker is dan de liefde voor je man en dat je theoretisch ooit zou kunnen besluiten bij hem weg te gaan. Dat is toch vreselijk vermoeiend en verdrietig!
Ik heb je wel vaker gelezen en volgens mij heb je geen makkelijk leven gehad, maar je bent wel iemand die ondanks alle tegenslagen enorm hard kan vechten en dan uiteindelijk toch daar komt waar ze wil zijn. Maar nu ben je in een situatie terecht gekomen waar je nog zo kan vechten, maar je hebt nog altijd geen enkele invloed op de uitkomst. Volgens mij is de beste manier om hier mee om te gaan om niet weken/maanden/jaren vooruit te gaan kijken, maar je echt meer te richten op nu. Ik weet hoe moeilijk dat is, hoewel ik je de theorie nu mooi kan verkopen. Maar geloof me, ik herken zoveel van de mechanismen in jouw verhaal, en leren om al die mogelijke theoretische situaties los te laten en te gaan genieten van het hier en nu heeft mij enorm veel geholpen.
Mijn coach heeft een tegen mij gezegd dat ik gewend ben 10 kilometer verderop te leven, dat is wat ik bij jou ook terug lees. Maar je lost er niks mee op want je hebt helemaal geen invloed op de problemen en oplossingen die ni op je pad komen. Sterker nog, nu heb je ook nog verdriet omdat je erachter komt dat jouw kinderwens misschien wel sterker is dan de liefde voor je man en dat je theoretisch ooit zou kunnen besluiten bij hem weg te gaan. Dat is toch vreselijk vermoeiend en verdrietig!
Ik heb je wel vaker gelezen en volgens mij heb je geen makkelijk leven gehad, maar je bent wel iemand die ondanks alle tegenslagen enorm hard kan vechten en dan uiteindelijk toch daar komt waar ze wil zijn. Maar nu ben je in een situatie terecht gekomen waar je nog zo kan vechten, maar je hebt nog altijd geen enkele invloed op de uitkomst. Volgens mij is de beste manier om hier mee om te gaan om niet weken/maanden/jaren vooruit te gaan kijken, maar je echt meer te richten op nu. Ik weet hoe moeilijk dat is, hoewel ik je de theorie nu mooi kan verkopen. Maar geloof me, ik herken zoveel van de mechanismen in jouw verhaal, en leren om al die mogelijke theoretische situaties los te laten en te gaan genieten van het hier en nu heeft mij enorm veel geholpen.
donderdag 24 maart 2016 om 17:14
quote:lux. schreef op 24 maart 2016 @ 12:05:
Ik waardeer trouwens al jullie reacties heel erg maar het is veel om op alles te reageren voor me. Heb er echt veel aan, ga het ook meenemen in m'n gesprek vanavond. Ik heb inderdaad gewoon heel veel moeite om in het nu te denken op dit moment, en denk dat deel van het probleem is dat ik in het 'nu' gewoon niet echt veel heb waar ik blij van word (omdat ik dus ook niet lekker zit wb werk). Dus ik denk dat het ook goed is als ik ga proberen m'n week iets meer in te richten met dingen die ik leuk vind, nu leef ik eigenlijk alleen maar van rijles naar rijles en dat is niet veel om je op te focussen in een week.
Het is gewoon een beetje een ongelukkige samenloop van omstandigheden dat ik nu los van de kinderwens eigenlijk ook niet zo tevreden ben over m'n leven (en dan bedoel ik carrièretechnisch).
Ik heb alles gelezen en nog niet eerder gereageerd. Dit is een heel herkenbaar en belangrijk punt. Ik zat een paar jaar geleden ook 'vast' op alle vlakken, en het meest op de uitblijvende kinderwens. Dat vrat aan mij, aan mn relatie en aan mn zin in alles. Het duurde een tijdje voor ik mezelf kon motiveren het beste van NU te maken. Want zoals iemand anders al schreef, op het zwangerword (en zwanger blijf, en baren van een gezond kind) proces heb je nu eenmaal slechts een heel beperkte invloed. Voor mensen met een type a persoonlijkheid (ik heb het over mezelf hier) is dat moeilijk te verkroppen. Het is een keiharde confrontatie met jezelf, een les in nederigheid, het is oneerlijk, het is doodeng en het kan je relatie ook nog eens een knal verkopen.
Je leven vormgeven (naast het inplannen, ondergaan en evalueren van de behandelingen) was voor mij het belangrijkste wat ik kon doen. Ik stond mezelf toe iedere maand twee dagen heel erg te balen en huilen nav de succesloze poging (eerst samen thuis, daarna met hulp) en daarna weer door. Ik heb daardoor in de jaren voordat ik zwanger raakte wel een leven gehad en ook samen met mijn man genoten (al was de impact op onze relatie niet gering). Daar ben ik nu ontzettend dankbaar voor, en het heeft me ook geholpen om te gaan met de postnatale inzinking toen ik eindelijk had gekregen wat ik al zoveel jaar wilde - maar totaal niet mee om kon gaan. Maar dat is een verhaal voor een ander topic. Veel sterkte, ik hoop dat je wat mooie plannen kan maken. Je bent veeel meer dan een baarmoeder in afwachting van, vergeet dat niet.
Ik waardeer trouwens al jullie reacties heel erg maar het is veel om op alles te reageren voor me. Heb er echt veel aan, ga het ook meenemen in m'n gesprek vanavond. Ik heb inderdaad gewoon heel veel moeite om in het nu te denken op dit moment, en denk dat deel van het probleem is dat ik in het 'nu' gewoon niet echt veel heb waar ik blij van word (omdat ik dus ook niet lekker zit wb werk). Dus ik denk dat het ook goed is als ik ga proberen m'n week iets meer in te richten met dingen die ik leuk vind, nu leef ik eigenlijk alleen maar van rijles naar rijles en dat is niet veel om je op te focussen in een week.
Het is gewoon een beetje een ongelukkige samenloop van omstandigheden dat ik nu los van de kinderwens eigenlijk ook niet zo tevreden ben over m'n leven (en dan bedoel ik carrièretechnisch).
Ik heb alles gelezen en nog niet eerder gereageerd. Dit is een heel herkenbaar en belangrijk punt. Ik zat een paar jaar geleden ook 'vast' op alle vlakken, en het meest op de uitblijvende kinderwens. Dat vrat aan mij, aan mn relatie en aan mn zin in alles. Het duurde een tijdje voor ik mezelf kon motiveren het beste van NU te maken. Want zoals iemand anders al schreef, op het zwangerword (en zwanger blijf, en baren van een gezond kind) proces heb je nu eenmaal slechts een heel beperkte invloed. Voor mensen met een type a persoonlijkheid (ik heb het over mezelf hier) is dat moeilijk te verkroppen. Het is een keiharde confrontatie met jezelf, een les in nederigheid, het is oneerlijk, het is doodeng en het kan je relatie ook nog eens een knal verkopen.
Je leven vormgeven (naast het inplannen, ondergaan en evalueren van de behandelingen) was voor mij het belangrijkste wat ik kon doen. Ik stond mezelf toe iedere maand twee dagen heel erg te balen en huilen nav de succesloze poging (eerst samen thuis, daarna met hulp) en daarna weer door. Ik heb daardoor in de jaren voordat ik zwanger raakte wel een leven gehad en ook samen met mijn man genoten (al was de impact op onze relatie niet gering). Daar ben ik nu ontzettend dankbaar voor, en het heeft me ook geholpen om te gaan met de postnatale inzinking toen ik eindelijk had gekregen wat ik al zoveel jaar wilde - maar totaal niet mee om kon gaan. Maar dat is een verhaal voor een ander topic. Veel sterkte, ik hoop dat je wat mooie plannen kan maken. Je bent veeel meer dan een baarmoeder in afwachting van, vergeet dat niet.
vrijdag 25 maart 2016 om 08:14
@Mlle: ik heb inderdaad heel veel 'stilgelegd' voor mijn kind, en nu ben ik langzamerhand dus idd weer dingen aan het plannen (reis, master), omdat ik denk: wie weet duurt het nog jaren, ik kan toch niet jaren niks doen.
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn psycholoog wel. Ze zei: lux, ik ken je nu al jaren (kwam al bij haar voor es, angststoornis, depressie) en ze zegt: dit is ook een beetje wie jij bent hè en uitéíndelijk is het ook je kracht. Jij pluist elke gedachte en emotie die je hebt tot op de bodem uit, je gaat ze niet uit de weg. Dat is moeilijk, want je loopt erin vast, zoals nu, maar uiteindelijk maakt dat wel dat je zo goed kunt herstellen van psychische problemen.
Ze zegt: wat je nu aan het doen bent is gewoon al die emoties en gedachten die bij je opkomen wegen en onderzoeken en je ziet dat er misschien eigenlijk ook een leven voor je zou kunnen bestaan zonder man, maar ze zegt: ik denk dat je misschien ook wel een leven voor je ziet zonder kinderen met man, al is het nog niet bewust. Daar heb ik even over nagedacht en dat klopt eigenlijk wel, want een van mijn gedachten is ook 'als het dan toch niet lukt dan wil ik in de ontwikkelingssamenwerking voor kinderen werken' - in het ontwikkelingsland zelf. Dat zou ik niet willen met kinderen. (Ik ga een master doen die is gericht op internationaal pedagogisch beleid & onderzoek en opvoeding en onderwijs en veiligheid in westerse en niet-westerse culturen) ze zegt: zie je, dus je ziet ook een leven met je man voor je, je bent gewoon aan het onderzoeken wat al die gedachten zijn en daar is opzich niks mis mee, maar het kost tijd om uit te vogelen, en zeker voor iemand die zoals jij zo relentless al haar emoties en gedachten tot op de bodem wil begrijpen en duiden, is dat lastig. Maar besef dat je gedachten puur theoretisch zijn omdat je bezig bent met hoe jij hiermee om moet gaan en wat dit je over jezelf leert, het is veel te vroeg om te weten welke gedachten uiteindelijk bij je gaan blijven en welke niet.
Ze was het wel met me eens dat het duidelijk een beetje teveel was, al zei ze: dat is vast ook omdat je volgende week de uitslag IUI of IVF hebt, daar zou ieder mens doodzenuwachtig voor zijn. Maar ze vond het belangrijk dat ik me realiseerde dat piekeren eigenlijk best wel goed was, omdat ik er wel mezelf mee leer kennen in een nieuwe situatie, maar dat ik het iets meer moet doseren.
Ik heb dus een piekeruur moeten instellen. Ik mag elke dag een halfuur ongebreideld over de kinderwens nadenken en daarna moet ik me focussen op het hier en nu, met ontspanningsoefeningen en dingen die ik leuk vind te doen. En als ik dan toch een gedachte krijg moet ik hem opschrijven in mijn 'piekerboek', zodat ik er de volgende dag over na kan denken.
Ik vond dat eigenlijk wel een fijn idee want ik merk dat als iemand zegt dat ik moet 'stoppen' met piekeren dat ik gewoon nog niet daaraan toe ben. Dat ik denk van: ja maar ik heb nog veel te denken. Alleen tegelijkertijd word ik gek van die gedachten. Dus misschien fijn om ze in een afgekaderd halfuurtje te 'vangen', dan heb ik ook wat meer vrijheid in m'n hoofd op andere momenten. Ze zegt: als je die gedachten heel erg gaat tegenhouden ben je alleen maar met jezelf in gevecht, je mag ze best serieus nemen, je bent nu eenmaal een heel filosofisch ingesteld mens. Alleen soms verdrinken die een beetje in al het denken.
Zo voel ik me inderdaad hoop dat het piekerhalfuurtje gaat werken
En ik voel me ook wat beter over m'n relatie, in de zin van: ik voel me geen slechte vrouw meer omdat ik soms 'slechte' gedachten heb (mijn psycholoog vindt het geen slechte gedachten, ze vindt het logische gedachten en dat gedachten nu eenmaal niet altijd positief zijn). We hebben het gister nog even erover gehad en hij zei: schat, ik ken jou toch, ik weet toch dat je in je hoofd gaat zitten als er iets is, ik denk net als je psycholoog: dat heb jij nodig, ik voel me er niet door bedreigd of beledigd. Hij vindt het vooral vervelend voor mij dat ik er zo in vast loop.
Nou heel verhaal maar voel me nu een stuk beter. Ze weet altijd precies wat ze moet zeggen/doen om me er weer een beetje bovenop te helpen, zo fijn is dat. Oké ze heeft ervoor geleerd maar ik heb ook wel eens een psycholoog gehad bij wie ik alleen maar een averechts gevoel had, alsof diegene me helemaal niet begreep.
Hoop dat mijn piekerhalfuurtje gaat helpen ik zal hier nog wel posten maar nog maar 1x per dag dus. Heel erg bedankt nogmaals voor al jullie reacties en vooral de herkenning. Doet me echt goed om te lezen.
Oh en wat ik me ook realiseerde is dat ik het prima zou vinden als iemand zou zeggen: over 14 jaar krijg je een kind. Dan zou ik nu m'n leven gaan leven en leuke dingen gaan doen en denken: het komt toch. Dus het is eigenlijk niet eens zozeer dat ik er 'haast' mee heb, het is meer dat ik zekerheid wil. Mijn psycholoog zei: probeer anders gewoon toch die gedachte te hebben: over 14 jaar heb ik hoogstwaarschijnlijk wel een kind, maak je er dan van. Misschien helpt het om je dat te realiseren en dan maar leuke dingen te gaan doen omdat 14 jaar wachten wel erg lang is. Ze zegt: die 14 jaar is dan een beetje kunstmatig, maar het effect werkt misschien wel: jezelf voorhouden dat het nog 14 jaar kan duren en dat je waarschijnlijk geen 14 jaar wil weggooien aan wanhopen. Want ik heb heel erg een mechanisme in mijn hoofd dat ik denk van: 'als ik zwanger ben is het allemaal voorbij' ofzo, en daar is ze het niet mee eens, ze zegt: nu dit in gang gezet is moet je het ook verwerken, je kan niet meer terug. Dus ook al ben je volgende maand zwanger, op een gegeven moment zul je dan toch ruimte gaan inbouwen om je vragen te beantwoorden, zo ben jij.
Dat vind ik gek genoeg wel een geruststelling: of ik nu wel of geen kind krijg, ik moet dit toch voor mezelf op een rijtje krijgen. Kan ik dan beter nu maar vast doen. Wordt het vast ook minder zwaar van allemaal
Gisteren een goed gesprek gehad met mijn psycholoog wel. Ze zei: lux, ik ken je nu al jaren (kwam al bij haar voor es, angststoornis, depressie) en ze zegt: dit is ook een beetje wie jij bent hè en uitéíndelijk is het ook je kracht. Jij pluist elke gedachte en emotie die je hebt tot op de bodem uit, je gaat ze niet uit de weg. Dat is moeilijk, want je loopt erin vast, zoals nu, maar uiteindelijk maakt dat wel dat je zo goed kunt herstellen van psychische problemen.
Ze zegt: wat je nu aan het doen bent is gewoon al die emoties en gedachten die bij je opkomen wegen en onderzoeken en je ziet dat er misschien eigenlijk ook een leven voor je zou kunnen bestaan zonder man, maar ze zegt: ik denk dat je misschien ook wel een leven voor je ziet zonder kinderen met man, al is het nog niet bewust. Daar heb ik even over nagedacht en dat klopt eigenlijk wel, want een van mijn gedachten is ook 'als het dan toch niet lukt dan wil ik in de ontwikkelingssamenwerking voor kinderen werken' - in het ontwikkelingsland zelf. Dat zou ik niet willen met kinderen. (Ik ga een master doen die is gericht op internationaal pedagogisch beleid & onderzoek en opvoeding en onderwijs en veiligheid in westerse en niet-westerse culturen) ze zegt: zie je, dus je ziet ook een leven met je man voor je, je bent gewoon aan het onderzoeken wat al die gedachten zijn en daar is opzich niks mis mee, maar het kost tijd om uit te vogelen, en zeker voor iemand die zoals jij zo relentless al haar emoties en gedachten tot op de bodem wil begrijpen en duiden, is dat lastig. Maar besef dat je gedachten puur theoretisch zijn omdat je bezig bent met hoe jij hiermee om moet gaan en wat dit je over jezelf leert, het is veel te vroeg om te weten welke gedachten uiteindelijk bij je gaan blijven en welke niet.
Ze was het wel met me eens dat het duidelijk een beetje teveel was, al zei ze: dat is vast ook omdat je volgende week de uitslag IUI of IVF hebt, daar zou ieder mens doodzenuwachtig voor zijn. Maar ze vond het belangrijk dat ik me realiseerde dat piekeren eigenlijk best wel goed was, omdat ik er wel mezelf mee leer kennen in een nieuwe situatie, maar dat ik het iets meer moet doseren.
Ik heb dus een piekeruur moeten instellen. Ik mag elke dag een halfuur ongebreideld over de kinderwens nadenken en daarna moet ik me focussen op het hier en nu, met ontspanningsoefeningen en dingen die ik leuk vind te doen. En als ik dan toch een gedachte krijg moet ik hem opschrijven in mijn 'piekerboek', zodat ik er de volgende dag over na kan denken.
Ik vond dat eigenlijk wel een fijn idee want ik merk dat als iemand zegt dat ik moet 'stoppen' met piekeren dat ik gewoon nog niet daaraan toe ben. Dat ik denk van: ja maar ik heb nog veel te denken. Alleen tegelijkertijd word ik gek van die gedachten. Dus misschien fijn om ze in een afgekaderd halfuurtje te 'vangen', dan heb ik ook wat meer vrijheid in m'n hoofd op andere momenten. Ze zegt: als je die gedachten heel erg gaat tegenhouden ben je alleen maar met jezelf in gevecht, je mag ze best serieus nemen, je bent nu eenmaal een heel filosofisch ingesteld mens. Alleen soms verdrinken die een beetje in al het denken.
Zo voel ik me inderdaad hoop dat het piekerhalfuurtje gaat werken
En ik voel me ook wat beter over m'n relatie, in de zin van: ik voel me geen slechte vrouw meer omdat ik soms 'slechte' gedachten heb (mijn psycholoog vindt het geen slechte gedachten, ze vindt het logische gedachten en dat gedachten nu eenmaal niet altijd positief zijn). We hebben het gister nog even erover gehad en hij zei: schat, ik ken jou toch, ik weet toch dat je in je hoofd gaat zitten als er iets is, ik denk net als je psycholoog: dat heb jij nodig, ik voel me er niet door bedreigd of beledigd. Hij vindt het vooral vervelend voor mij dat ik er zo in vast loop.
Nou heel verhaal maar voel me nu een stuk beter. Ze weet altijd precies wat ze moet zeggen/doen om me er weer een beetje bovenop te helpen, zo fijn is dat. Oké ze heeft ervoor geleerd maar ik heb ook wel eens een psycholoog gehad bij wie ik alleen maar een averechts gevoel had, alsof diegene me helemaal niet begreep.
Hoop dat mijn piekerhalfuurtje gaat helpen ik zal hier nog wel posten maar nog maar 1x per dag dus. Heel erg bedankt nogmaals voor al jullie reacties en vooral de herkenning. Doet me echt goed om te lezen.
Oh en wat ik me ook realiseerde is dat ik het prima zou vinden als iemand zou zeggen: over 14 jaar krijg je een kind. Dan zou ik nu m'n leven gaan leven en leuke dingen gaan doen en denken: het komt toch. Dus het is eigenlijk niet eens zozeer dat ik er 'haast' mee heb, het is meer dat ik zekerheid wil. Mijn psycholoog zei: probeer anders gewoon toch die gedachte te hebben: over 14 jaar heb ik hoogstwaarschijnlijk wel een kind, maak je er dan van. Misschien helpt het om je dat te realiseren en dan maar leuke dingen te gaan doen omdat 14 jaar wachten wel erg lang is. Ze zegt: die 14 jaar is dan een beetje kunstmatig, maar het effect werkt misschien wel: jezelf voorhouden dat het nog 14 jaar kan duren en dat je waarschijnlijk geen 14 jaar wil weggooien aan wanhopen. Want ik heb heel erg een mechanisme in mijn hoofd dat ik denk van: 'als ik zwanger ben is het allemaal voorbij' ofzo, en daar is ze het niet mee eens, ze zegt: nu dit in gang gezet is moet je het ook verwerken, je kan niet meer terug. Dus ook al ben je volgende maand zwanger, op een gegeven moment zul je dan toch ruimte gaan inbouwen om je vragen te beantwoorden, zo ben jij.
Dat vind ik gek genoeg wel een geruststelling: of ik nu wel of geen kind krijg, ik moet dit toch voor mezelf op een rijtje krijgen. Kan ik dan beter nu maar vast doen. Wordt het vast ook minder zwaar van allemaal
vrijdag 25 maart 2016 om 09:02
Mooie sessie bij je psycholoog Lux!
Wat me wel een beetje aangreep was dat je en passant schreef over slechte gedachtes. Je psycholoog had daar wel een mooi antwoord op: logische gedachten die niet altijd positief zijn. En weet je, daar heeft ze gelijk in! Niet altijd positief denken is echt niet erg en het kan heel verhelderend zijn.
Overigens herken ik het wel dat je in je hoofd gaat zitten als je het even niet meer weet. Ik doe dat ook en dat kan heel moeilijk zijn voor mijn omgeving, maar je laatste post heeft me het inzicht gegeven dat ik dat blijkbaar nodig heb. (en tel daarbij een moeder op die met al haar eigen issues me verweet dat ik zo'n piekeraar ben. Als jonge muis trok ik me dat aan en dacht dat ik dus niet goed genoeg was -hoe zwart/wit!-, maar piekeren kan me ook heel veel opleveren.
Wat ik wel bij je proef is dat je vrij hard naar jezelf bent. Dat is niet nodig! Volgens mij ben je een hartstikke leuk mens, ook al heb je wel eens gedachten die je liever niet hebt.
Wat me wel een beetje aangreep was dat je en passant schreef over slechte gedachtes. Je psycholoog had daar wel een mooi antwoord op: logische gedachten die niet altijd positief zijn. En weet je, daar heeft ze gelijk in! Niet altijd positief denken is echt niet erg en het kan heel verhelderend zijn.
Overigens herken ik het wel dat je in je hoofd gaat zitten als je het even niet meer weet. Ik doe dat ook en dat kan heel moeilijk zijn voor mijn omgeving, maar je laatste post heeft me het inzicht gegeven dat ik dat blijkbaar nodig heb. (en tel daarbij een moeder op die met al haar eigen issues me verweet dat ik zo'n piekeraar ben. Als jonge muis trok ik me dat aan en dacht dat ik dus niet goed genoeg was -hoe zwart/wit!-, maar piekeren kan me ook heel veel opleveren.
Wat ik wel bij je proef is dat je vrij hard naar jezelf bent. Dat is niet nodig! Volgens mij ben je een hartstikke leuk mens, ook al heb je wel eens gedachten die je liever niet hebt.
vrijdag 25 maart 2016 om 12:09
Herkenbaar wat hier geschreven wordt.
Wij hebben jarenlang moeten wachten op een baby. Door omstandigheden heb ik daarbij aan beide kanten van de streep gestaan: eerst lag de reden voor het uitblijven van een zwangerschap bij mijn man, later bij mij. Beiden hebben we weleens tegen de ander gezegd: ga maar met een ander verder, met wie je wel kinderen kunt krijgen. En inderdaad de gedachte: als ik maar zou weten dat ik aan het einde van de rit een kind zou hebben, dan maakt het me niet uit, maar die onzekerheid...En ja, door die onzekerheid heb je nogal de neiging om de rest van je leven on hold te zetten.
Uiteindelijk hebben we kort op elkaar twee kinderen gekregen. Het is me sindsdien al drie keer overkomen dat vrouwen in een gesprek over gezinsplanning/kinderwens tegen me zeiden dat ze hun kinderen graag dichter op elkaar hadden gewild/meer kinderen hadden gewild, "maar ja, dat is niet altijd te plannen, niet bij iedereen gaat het zo makkelijk", met een bijna beschuldigde blik. Soms kan het verkeren... Ik hoop voor iedereen die hiermee worstelt op een gelukkig einde.
Wij hebben jarenlang moeten wachten op een baby. Door omstandigheden heb ik daarbij aan beide kanten van de streep gestaan: eerst lag de reden voor het uitblijven van een zwangerschap bij mijn man, later bij mij. Beiden hebben we weleens tegen de ander gezegd: ga maar met een ander verder, met wie je wel kinderen kunt krijgen. En inderdaad de gedachte: als ik maar zou weten dat ik aan het einde van de rit een kind zou hebben, dan maakt het me niet uit, maar die onzekerheid...En ja, door die onzekerheid heb je nogal de neiging om de rest van je leven on hold te zetten.
Uiteindelijk hebben we kort op elkaar twee kinderen gekregen. Het is me sindsdien al drie keer overkomen dat vrouwen in een gesprek over gezinsplanning/kinderwens tegen me zeiden dat ze hun kinderen graag dichter op elkaar hadden gewild/meer kinderen hadden gewild, "maar ja, dat is niet altijd te plannen, niet bij iedereen gaat het zo makkelijk", met een bijna beschuldigde blik. Soms kan het verkeren... Ik hoop voor iedereen die hiermee worstelt op een gelukkig einde.
vrijdag 25 maart 2016 om 13:10
Herkenbaar Muis, zo'n moeder had ik ook! Ik ben misschien inderdaad soms een beetje streng voor mezelf, ik wil het gewoon graag goed doen allemaal. Op andere vlakken kan dat vooruitkijken en perfectionisme juist óók een positief effect hebben maar bij kinderloosheid is dat eigenlijk niet echt nuttig
Ik vind het trouwens eigenlijk wel jammer dat er niet veel openheid is over kinderloosheid. Ik vind het echt zo'n verademing om hier vrouwen tegen te komen die alles herkennen. In het dagelijks leven lijkt het net of iedereen patsboem zwanger is en als je hier een tijdje meeleest/schrijft op de zwangerpijler dan zie je hoeveel leed er is rondom zwanger worden en blijven, zo jammer dat het irl nog best een soort taboe lijkt te zijn ofzo.
Ik vind het trouwens eigenlijk wel jammer dat er niet veel openheid is over kinderloosheid. Ik vind het echt zo'n verademing om hier vrouwen tegen te komen die alles herkennen. In het dagelijks leven lijkt het net of iedereen patsboem zwanger is en als je hier een tijdje meeleest/schrijft op de zwangerpijler dan zie je hoeveel leed er is rondom zwanger worden en blijven, zo jammer dat het irl nog best een soort taboe lijkt te zijn ofzo.
vrijdag 25 maart 2016 om 14:36
Ik denk dat dat komt doordat zwangerschappen en baby's erg romantisch en roze wolkerig moeten zijn en de commercie speelt daar handig op in. De realiteit is niet zo engeltjesgetrompetter als iedereen zou willen. Voor heel veel vrouwen is zwanger worden niet makkelijk, of vinden ze zwanger zijn niet leuk en anders is het wel dat ze eigenlijk hun baby het liefste groot kijken, omdat ze niet veel met een klein, hulpeloos bundeltje mens aan kunnen dat op slechte dagen heel de dag aan het bleren is.
Mijn destijds ongewenst kinderloze vriendin was in het begin vrij open tegen alles en iedereen dat het niet zo wilde vlotten met zwanger worden. (we zaten dan ook midden in een babyboom) De opmerkingen die ze naar haar hoofd heeft gekregen waren op z'n minst opmerkelijk. Bij haar lag het aan haar man dat het niet natuurlijk kon, dus een gast van onze leeftijd tetterde vrolijk op een verjaardag dat hij best wilde voordoen hoe je zwanger moest worden. (sans gene) Anderen waren weer vrij spiritueel als het op het niet zwanger kunnen worden aankwam. Zo zei iemand dat ze blijkbaar geen goede match met haar man was, anders was het wel gelukt.
De meest kwetsende opmerking was destijds toch wel dat ieder kindje "daarboven" zijn eigen ouders uit kiest. Voor mijn vriendin was het een klap van een moker: blijkbaar was er geen kind dat haar als moeder wilde. De persoon die deze opmerking maakte beaamde dat ook nog...
Weet je Lux, ik denk dat het veroordelen (want dat is een taboe mijns inziens) van het niet makkelijk zwanger kunnen worden vooral te maken heeft met iemands eigen onzekerheden die je liever niet aan jezelf wil toegeven. Het is confronterend dat je zoiets natuurlijks niet in de had hebt en dat het leven niet zo maakbaar is als de maatschappij je voorspiegelt. En het niet in de hand hebben, dat is eng.
Mijn destijds ongewenst kinderloze vriendin was in het begin vrij open tegen alles en iedereen dat het niet zo wilde vlotten met zwanger worden. (we zaten dan ook midden in een babyboom) De opmerkingen die ze naar haar hoofd heeft gekregen waren op z'n minst opmerkelijk. Bij haar lag het aan haar man dat het niet natuurlijk kon, dus een gast van onze leeftijd tetterde vrolijk op een verjaardag dat hij best wilde voordoen hoe je zwanger moest worden. (sans gene) Anderen waren weer vrij spiritueel als het op het niet zwanger kunnen worden aankwam. Zo zei iemand dat ze blijkbaar geen goede match met haar man was, anders was het wel gelukt.
De meest kwetsende opmerking was destijds toch wel dat ieder kindje "daarboven" zijn eigen ouders uit kiest. Voor mijn vriendin was het een klap van een moker: blijkbaar was er geen kind dat haar als moeder wilde. De persoon die deze opmerking maakte beaamde dat ook nog...
Weet je Lux, ik denk dat het veroordelen (want dat is een taboe mijns inziens) van het niet makkelijk zwanger kunnen worden vooral te maken heeft met iemands eigen onzekerheden die je liever niet aan jezelf wil toegeven. Het is confronterend dat je zoiets natuurlijks niet in de had hebt en dat het leven niet zo maakbaar is als de maatschappij je voorspiegelt. En het niet in de hand hebben, dat is eng.
vrijdag 25 maart 2016 om 15:01
Ha lux,
Ik heb een soortgelijk maar toch ook anders topic geopend ( Angst zwanger worden kinderwens ) en vind hier best wel veel herkenning, en heb zoveel behoefte om erover te praten wat ik gewoon nergens anders irl echt wil, dat ik hier ook graag even wat typ .
Wat ik heel erg herken bij je is dat die onzekerheid zo naar is. Als je nu wist, ok over 10 jaar heb je een kind: prima! Niks aan de hand. Dan ga ik mijn leven leiden en wacht het rustig af. Je hebt net als ik een neiging tot piekeren schrijf je en die onzekerheid en gebrek aan controle is wat bij mij het angstdenken volgens mij ontzettend in de hand werkt. 'Wat als, wat als, wat als' totdat je er gek van wordt. Ik ben nog niet zo lang bezig met proberen zwanger te worden maar heb wel zelf kans op problemen door zaken in mijn voorgeschiedenis. Dus voor mij sluimert deze angst eigenlijk al lang voordat ik begonnen was met proberen kinderen te krijgen. Ik voel me alsof ik als waarzegger de hele tijd in een glazen bol aan het turen ben, maar aangezien daar niks te zien zal zijn komt het neer op geduld en geduld.
Ik denk voor mezelf wel dat het belangrijk is om bij de kern te blijven van waar het om gaat, ik merk altijd hoe meer ik over allerlei details ga nadenken hoe meer ik verzand in allerlei zijwegen die er eigenlijk niet zo toe doen, herken jij dat ook? Normaalgesproken bespreek ik dit dan met anderen maar nu ik op mezelf ben aangewezen is er dus eerder het risico om de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor mij zijn de hoofdlijnen denk ik om te leren omgaan met onzekerheid, en enigszins te vertrouwen op de toekomst. Dat moet ik meer gaan leren. Hoe is dat voor jou?
Liefs
Ik heb een soortgelijk maar toch ook anders topic geopend ( Angst zwanger worden kinderwens ) en vind hier best wel veel herkenning, en heb zoveel behoefte om erover te praten wat ik gewoon nergens anders irl echt wil, dat ik hier ook graag even wat typ .
Wat ik heel erg herken bij je is dat die onzekerheid zo naar is. Als je nu wist, ok over 10 jaar heb je een kind: prima! Niks aan de hand. Dan ga ik mijn leven leiden en wacht het rustig af. Je hebt net als ik een neiging tot piekeren schrijf je en die onzekerheid en gebrek aan controle is wat bij mij het angstdenken volgens mij ontzettend in de hand werkt. 'Wat als, wat als, wat als' totdat je er gek van wordt. Ik ben nog niet zo lang bezig met proberen zwanger te worden maar heb wel zelf kans op problemen door zaken in mijn voorgeschiedenis. Dus voor mij sluimert deze angst eigenlijk al lang voordat ik begonnen was met proberen kinderen te krijgen. Ik voel me alsof ik als waarzegger de hele tijd in een glazen bol aan het turen ben, maar aangezien daar niks te zien zal zijn komt het neer op geduld en geduld.
Ik denk voor mezelf wel dat het belangrijk is om bij de kern te blijven van waar het om gaat, ik merk altijd hoe meer ik over allerlei details ga nadenken hoe meer ik verzand in allerlei zijwegen die er eigenlijk niet zo toe doen, herken jij dat ook? Normaalgesproken bespreek ik dit dan met anderen maar nu ik op mezelf ben aangewezen is er dus eerder het risico om de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor mij zijn de hoofdlijnen denk ik om te leren omgaan met onzekerheid, en enigszins te vertrouwen op de toekomst. Dat moet ik meer gaan leren. Hoe is dat voor jou?
Liefs
vrijdag 25 maart 2016 om 15:49
Lux, wat heb jij een wijze psycholoog! Goede sessie hoor. Ik hoop dat het dagelijkse halfuur waarin je wel mag piekeren en nadenken over je kinderwens je gaat helpen om het de rest van de dag los te kunnen laten. Dat zou prachtig zijn, want natuurlijk hoef je je gevoelens niet volledig weg te stoppen, maar dit zou wel kunnen helpen om het te doseren.
En wat je zelf al schrijft, had ik ook nog tegen je willen zeggen. Alles tot in de puntjes doordenken en voorbereid zijn op alle mogelijkheden is een supergoede eigenschap, alleen in een situatie waarin je geen controle hebt niet erg helpend. Ik hoop dat je weer wat minder streng voor jezelf gaat zijn en toch komende maanden/jaren van het leven kan blijven genieten!
En wat je zelf al schrijft, had ik ook nog tegen je willen zeggen. Alles tot in de puntjes doordenken en voorbereid zijn op alle mogelijkheden is een supergoede eigenschap, alleen in een situatie waarin je geen controle hebt niet erg helpend. Ik hoop dat je weer wat minder streng voor jezelf gaat zijn en toch komende maanden/jaren van het leven kan blijven genieten!
vrijdag 25 maart 2016 om 17:25
Ik denk dat er ook weinig over gesproken wordt, omdat in de meeste gevallen mensen "gewoon" zwanger worden. Ik heb ook vaak de vraag gekregen of ik kinderen wilde. Alsof ik deze online zou kunnen bestellen? Alsof je kinderen 'neemt'. Men gaat er altijd maar vanuit dat als je kinderen wil, deze er ook gewoon komen en helaas is dat niet in alle gevallen zo.
Hier is ook zo'n ''wat als dit'' en ''wat als dat'' twijfelaar. Echter, ik begin mezelf wel steeds meer te realiseren dat ik hier tot slechts een beperkte mate controle op kan uitoefenen. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven - op gewicht te blijven - niet te roken en geen alcohol te drinken. Verder heb ik het niet in de hand en heeft het denken aan situaties die (nog) helemaal niet aan de orde zijn gewoon geen zin. Ik bereik daar niets mee - behalve dan dat ik alleen maar angstig word van het idee dat de reële kans bestaat dat ik eventueel nooit moeder zal worden. Maar ik leef wel nu en mocht het mij toch gegeven zijn moeder te worden dan heb ik mijzelf wel geweld aan gedaan met mijn onzinnige gedachten. Op deze manier probeer ik er mee om te gaan en het lukt wel - stapje bij beetje. Misschien kun je hier iets mee.
Hier is ook zo'n ''wat als dit'' en ''wat als dat'' twijfelaar. Echter, ik begin mezelf wel steeds meer te realiseren dat ik hier tot slechts een beperkte mate controle op kan uitoefenen. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven - op gewicht te blijven - niet te roken en geen alcohol te drinken. Verder heb ik het niet in de hand en heeft het denken aan situaties die (nog) helemaal niet aan de orde zijn gewoon geen zin. Ik bereik daar niets mee - behalve dan dat ik alleen maar angstig word van het idee dat de reële kans bestaat dat ik eventueel nooit moeder zal worden. Maar ik leef wel nu en mocht het mij toch gegeven zijn moeder te worden dan heb ik mijzelf wel geweld aan gedaan met mijn onzinnige gedachten. Op deze manier probeer ik er mee om te gaan en het lukt wel - stapje bij beetje. Misschien kun je hier iets mee.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
