Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
vrijdag 25 maart 2016 om 20:13
Ik denk niet dat het alleen maar een controledingetje is. Ook verwerking. Maar het klopt zeker dat je niet te ver door moet draaien in het denken. Mijn psycholoog zegt dus van: ook al word je wel moeder, dan nog heb je een stuk verwerking te doen, dat is nu al in gang gezet. Of je nu moeder wordt of niet, je wordt nu toch al geconfronteerd met een stukje rouw/angst/verdriet en daar moet je ook wat mee, het is niet alleen maar slecht dat dat er is.
Overigens probeer ik juist bijvoorbeeld lekker van m'n wijn te genieten, ik leef gezond omdat ik me daar fijn bij voel (voldoende fruit, groente en sport, matig snoepen is mijn standaard zeg maar). Maar als ik eenmaal moeder ben (ja positief hè hoe ik dat zeg ) dan ga ik zooooooo erg missen dat je gewoon lekker kan gaan borrelen, of, zoals nu, lekker alleen thuis met een glas wijn en bestelde sushi op de bank (man is op stap) en ik heb niks of niemand om mee rekening te houden.
Of uitslapen. Dat koester ik echt elk weekend intens
Overigens probeer ik juist bijvoorbeeld lekker van m'n wijn te genieten, ik leef gezond omdat ik me daar fijn bij voel (voldoende fruit, groente en sport, matig snoepen is mijn standaard zeg maar). Maar als ik eenmaal moeder ben (ja positief hè hoe ik dat zeg ) dan ga ik zooooooo erg missen dat je gewoon lekker kan gaan borrelen, of, zoals nu, lekker alleen thuis met een glas wijn en bestelde sushi op de bank (man is op stap) en ik heb niks of niemand om mee rekening te houden.
Of uitslapen. Dat koester ik echt elk weekend intens
vrijdag 25 maart 2016 om 20:33
quote:avocado878 schreef op 25 maart 2016 @ 15:01:
Ha lux,
Ik heb een soortgelijk maar toch ook anders topic geopend ( Angst zwanger worden kinderwens ) en vind hier best wel veel herkenning, en heb zoveel behoefte om erover te praten wat ik gewoon nergens anders irl echt wil, dat ik hier ook graag even wat typ .
Wat ik heel erg herken bij je is dat die onzekerheid zo naar is. Als je nu wist, ok over 10 jaar heb je een kind: prima! Niks aan de hand. Dan ga ik mijn leven leiden en wacht het rustig af. Je hebt net als ik een neiging tot piekeren schrijf je en die onzekerheid en gebrek aan controle is wat bij mij het angstdenken volgens mij ontzettend in de hand werkt. 'Wat als, wat als, wat als' totdat je er gek van wordt. Ik ben nog niet zo lang bezig met proberen zwanger te worden maar heb wel zelf kans op problemen door zaken in mijn voorgeschiedenis. Dus voor mij sluimert deze angst eigenlijk al lang voordat ik begonnen was met proberen kinderen te krijgen. Ik voel me alsof ik als waarzegger de hele tijd in een glazen bol aan het turen ben, maar aangezien daar niks te zien zal zijn komt het neer op geduld en geduld.
Ik denk voor mezelf wel dat het belangrijk is om bij de kern te blijven van waar het om gaat, ik merk altijd hoe meer ik over allerlei details ga nadenken hoe meer ik verzand in allerlei zijwegen die er eigenlijk niet zo toe doen, herken jij dat ook? Normaalgesproken bespreek ik dit dan met anderen maar nu ik op mezelf ben aangewezen is er dus eerder het risico om de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor mij zijn de hoofdlijnen denk ik om te leren omgaan met onzekerheid, en enigszins te vertrouwen op de toekomst. Dat moet ik meer gaan leren. Hoe is dat voor jou?
Liefs
Hoi! Vervelend zeg, dat je misschien verklevingen hebt. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt!
Ik denk dat het bij mij wel wat anders is, bij mij weet iedereen het, en eigenlijk vind ik dat juist wel fijn. Ik was ook heel open over dat ik zwanger wilde worden en ook dat vond ik heel fijn. Vaak is het toch super obvious bij mensen dat ze bezig zijn ook al denken ze zelf van niet, en als iemand begint dat ze ab heeft voor blaasontsteking en daarom niet drinkt, dan weet je al hoe laat het is
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
Ha lux,
Ik heb een soortgelijk maar toch ook anders topic geopend ( Angst zwanger worden kinderwens ) en vind hier best wel veel herkenning, en heb zoveel behoefte om erover te praten wat ik gewoon nergens anders irl echt wil, dat ik hier ook graag even wat typ .
Wat ik heel erg herken bij je is dat die onzekerheid zo naar is. Als je nu wist, ok over 10 jaar heb je een kind: prima! Niks aan de hand. Dan ga ik mijn leven leiden en wacht het rustig af. Je hebt net als ik een neiging tot piekeren schrijf je en die onzekerheid en gebrek aan controle is wat bij mij het angstdenken volgens mij ontzettend in de hand werkt. 'Wat als, wat als, wat als' totdat je er gek van wordt. Ik ben nog niet zo lang bezig met proberen zwanger te worden maar heb wel zelf kans op problemen door zaken in mijn voorgeschiedenis. Dus voor mij sluimert deze angst eigenlijk al lang voordat ik begonnen was met proberen kinderen te krijgen. Ik voel me alsof ik als waarzegger de hele tijd in een glazen bol aan het turen ben, maar aangezien daar niks te zien zal zijn komt het neer op geduld en geduld.
Ik denk voor mezelf wel dat het belangrijk is om bij de kern te blijven van waar het om gaat, ik merk altijd hoe meer ik over allerlei details ga nadenken hoe meer ik verzand in allerlei zijwegen die er eigenlijk niet zo toe doen, herken jij dat ook? Normaalgesproken bespreek ik dit dan met anderen maar nu ik op mezelf ben aangewezen is er dus eerder het risico om de hoofdlijnen uit het oog te verliezen. Voor mij zijn de hoofdlijnen denk ik om te leren omgaan met onzekerheid, en enigszins te vertrouwen op de toekomst. Dat moet ik meer gaan leren. Hoe is dat voor jou?
Liefs
Hoi! Vervelend zeg, dat je misschien verklevingen hebt. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt!
Ik denk dat het bij mij wel wat anders is, bij mij weet iedereen het, en eigenlijk vind ik dat juist wel fijn. Ik was ook heel open over dat ik zwanger wilde worden en ook dat vond ik heel fijn. Vaak is het toch super obvious bij mensen dat ze bezig zijn ook al denken ze zelf van niet, en als iemand begint dat ze ab heeft voor blaasontsteking en daarom niet drinkt, dan weet je al hoe laat het is
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
vrijdag 25 maart 2016 om 20:49
vrijdag 25 maart 2016 om 21:26
quote:lux. schreef op 25 maart 2016 @ 20:33:
[...]
Hoi! Vervelend zeg, dat je misschien verklevingen hebt. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt!
Ik denk dat het bij mij wel wat anders is, bij mij weet iedereen het, en eigenlijk vind ik dat juist wel fijn. Ik was ook heel open over dat ik zwanger wilde worden en ook dat vond ik heel fijn. Vaak is het toch super obvious bij mensen dat ze bezig zijn ook al denken ze zelf van niet, en als iemand begint dat ze ab heeft voor blaasontsteking en daarom niet drinkt, dan weet je al hoe laat het is
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
Dank je. De kans dat er iets aan de hand is is klein, ik moet mezelf niet gelijk al zo druk lopen maken. Geduld is een schone zaak moet wat beter tot me doordringen.
Denk inderdaad dat het anders is dat jij alles met je omgeving deelt. Denk ook dat het voor iedereen anders is wat prettig voelt. Ik weet wel dat mensen om me heen het in ieder geval niet vermoeden aan mijn niet-drinken, want ik dronk al zelden voordat we begonnen met proberen. Ik wil het niet vertellen omdat ik denk dat dat bij mij averechts werkt op het proces. Als er bijvoorbeeld steeds naar gevraagd wordt of mensen steeds naar mijn buik gaan gluren verwacht ik dat dat op zowel mijzelf als op mijn vriend nog eens extra druk legt. Nu kunnen we gewoon gezellig aanrommelen. Als het allemaal achter de rug is vind ik het prima om het te delen in het geval een ander er iets aan heeft. Nu verwacht ik dat het mijn doel in de weg zal staan.
Vind het ook best gek als ik erover nadenk, zoveel mensen in mijn omgeving die heel trots aan iedereen vertellen dat het in 2 of 3 keer raak was. Ze staan er waarschijnlijk helemaal niet bij stil en ik neem het ze ook absoluut niet kwalijk maar het kan een ander wel stress geven.
[...]
Hoi! Vervelend zeg, dat je misschien verklevingen hebt. Kan me voorstellen dat je je zorgen maakt!
Ik denk dat het bij mij wel wat anders is, bij mij weet iedereen het, en eigenlijk vind ik dat juist wel fijn. Ik was ook heel open over dat ik zwanger wilde worden en ook dat vond ik heel fijn. Vaak is het toch super obvious bij mensen dat ze bezig zijn ook al denken ze zelf van niet, en als iemand begint dat ze ab heeft voor blaasontsteking en daarom niet drinkt, dan weet je al hoe laat het is
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
Dank je. De kans dat er iets aan de hand is is klein, ik moet mezelf niet gelijk al zo druk lopen maken. Geduld is een schone zaak moet wat beter tot me doordringen.
Denk inderdaad dat het anders is dat jij alles met je omgeving deelt. Denk ook dat het voor iedereen anders is wat prettig voelt. Ik weet wel dat mensen om me heen het in ieder geval niet vermoeden aan mijn niet-drinken, want ik dronk al zelden voordat we begonnen met proberen. Ik wil het niet vertellen omdat ik denk dat dat bij mij averechts werkt op het proces. Als er bijvoorbeeld steeds naar gevraagd wordt of mensen steeds naar mijn buik gaan gluren verwacht ik dat dat op zowel mijzelf als op mijn vriend nog eens extra druk legt. Nu kunnen we gewoon gezellig aanrommelen. Als het allemaal achter de rug is vind ik het prima om het te delen in het geval een ander er iets aan heeft. Nu verwacht ik dat het mijn doel in de weg zal staan.
Vind het ook best gek als ik erover nadenk, zoveel mensen in mijn omgeving die heel trots aan iedereen vertellen dat het in 2 of 3 keer raak was. Ze staan er waarschijnlijk helemaal niet bij stil en ik neem het ze ook absoluut niet kwalijk maar het kan een ander wel stress geven.
vrijdag 25 maart 2016 om 22:43
quote:lux. schreef op 25 maart 2016 @ 20:33:
[...]
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
Je hebt absoluut gelijk, dit is ook de reden waarom ik het ook vertel. Doorgaans gooi je er een kwartje in en er komen hele verhalen dat mensen zelf eindeloos geprobeerd hebben/ directe familie of vrienden hebben die in zo'n procedure zitten/you name it. Ze zijn er dus wel, die mensen. Dat was voor mij een hele geruststelling, ze zijn er dus wel, die mensen en ze willen er ook nog over praten. Ik heb het nu ook weer, ik ben mijn AD aan het afbouwen. Ik kende niemand die AD slikt. Nu ik aan het stoppen ben, ontrekkingsverschijnselen heb en er over praat zijn er ineens bosjes mensen die ook AD slikken. Echt, nou moe
Alleen vinden die mensen het moeilijk er zelf over te beginnen. Doorgaans is er geen directe aanleiding om zoiets vertellen (tenzij je er zelf over begint dus) en niet iedereen durft of wil open zijn daarin. Jammer, want het open zijn heeft me veel opgeleverd. Ik heb een direct familielid die hetzelfde heeft als wij en ik zou graag willen weten hoe zij het beleven. Maar er over beginnen is bijna onmogelijk, er zit zoveel afweer & moeilijkheid omheen. Waarom weet ik niet maar het is zo dus ik respecteer dat.
Soms is het wel irritant dat je altijd de eerste moet zijn.
Maar het is wel mooi dat jij dat kan. Daar heb je zelf wat aan maar degene met wie je praat ook. Daarom ben ik blij dat jij zo'n topic opent. Dat helpt jou maar mij ook
[...]
Dus voor mij is het niet zo'n groot ding dat ik in m'n eentje draag, maar ik vind het wel heel moeilijk dat alle verhalen van: je nichtje is ook pas na 10 jaar proberen gekomen etc. gewoon nu pas komen, nu het niet lukt. Ik dacht echt dat ik de enige ter wereld was, en waarom? Ik hoop juist dat mensen zien dat het ook moeilijk kan zijn en zich dan hopelijk wat minder eenzaam gaan voelen. Ik denk echt dat erover praten een functie kan hebben.
Je hebt absoluut gelijk, dit is ook de reden waarom ik het ook vertel. Doorgaans gooi je er een kwartje in en er komen hele verhalen dat mensen zelf eindeloos geprobeerd hebben/ directe familie of vrienden hebben die in zo'n procedure zitten/you name it. Ze zijn er dus wel, die mensen. Dat was voor mij een hele geruststelling, ze zijn er dus wel, die mensen en ze willen er ook nog over praten. Ik heb het nu ook weer, ik ben mijn AD aan het afbouwen. Ik kende niemand die AD slikt. Nu ik aan het stoppen ben, ontrekkingsverschijnselen heb en er over praat zijn er ineens bosjes mensen die ook AD slikken. Echt, nou moe
Alleen vinden die mensen het moeilijk er zelf over te beginnen. Doorgaans is er geen directe aanleiding om zoiets vertellen (tenzij je er zelf over begint dus) en niet iedereen durft of wil open zijn daarin. Jammer, want het open zijn heeft me veel opgeleverd. Ik heb een direct familielid die hetzelfde heeft als wij en ik zou graag willen weten hoe zij het beleven. Maar er over beginnen is bijna onmogelijk, er zit zoveel afweer & moeilijkheid omheen. Waarom weet ik niet maar het is zo dus ik respecteer dat.
Soms is het wel irritant dat je altijd de eerste moet zijn.
Maar het is wel mooi dat jij dat kan. Daar heb je zelf wat aan maar degene met wie je praat ook. Daarom ben ik blij dat jij zo'n topic opent. Dat helpt jou maar mij ook
vrijdag 25 maart 2016 om 22:49
Over gluren naar je buik: mensen doen het toch wel. Bij mij althans wel. Als begin 30-er die net getrouwd is heb je alle schijn tegen Het is nu goddank wat minder maar er is een periode geweest dat ik wekelijks gefeliciteerd werd. Dat was dus vlak na mijn trouwen maar het gebeurde dus ook door mensen die dat helemaal niet wisten. Pas nog een collega van wie zijn ogen de hele tijd af zag dwalen naar mijn buik. In een winkel waar ik regelmatig kom zitten ze te vissen of ik kinderen wil.
Het is kennelijk nogal een ding, dat zwanger zijn. Nu ik bovenstaande opschrijf kan ik me ook weer goed voorstellen dat je je mond dicht houdt.
Het is kennelijk nogal een ding, dat zwanger zijn. Nu ik bovenstaande opschrijf kan ik me ook weer goed voorstellen dat je je mond dicht houdt.
vrijdag 25 maart 2016 om 23:10
Och lieverd..
Ik zag de titel, dacht meteen dat moet ik even lezen.. Omdat ik ook in die situatie zit zoals je weet..
Toen zag ik dat jij het geopend had, zo herkenbaar stuk dit. Ik voel me zo ongeveer hetzelfde als jou dus ik weet hoe het voelt helaas.. Ik lees mee..
Ik zag de titel, dacht meteen dat moet ik even lezen.. Omdat ik ook in die situatie zit zoals je weet..
Toen zag ik dat jij het geopend had, zo herkenbaar stuk dit. Ik voel me zo ongeveer hetzelfde als jou dus ik weet hoe het voelt helaas.. Ik lees mee..
Weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet
zaterdag 26 maart 2016 om 02:17
Ah wished hier schrijven helpt me echt even enorm op het moment! Dat het juist even niet over de behandelingen enzo gaat, maar gewoon puur over het psychische gedeelte. Misschien heb jij daar ook wat aan!
@moringa: mensen vroegen mij of ik soms zwanger was toen ik aankondigde te gaan trouwen en krijg meer vragen 'of het al zover is' en 'of ik geen kinderen wil' en allerlei goede raad over de beste tijd om zwanger te worden van mensen die níét weten dat we ermee bezig zijn, dan van mensen die dat wel weten
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het er zelf over beginnen. Ik vind dat niet zo moeilijk geloof ik, maar ik verwerk ook door te delen, dus het helpt me ook gewoon verder. Als je dat niet hebt is delen wellicht veel moeilijker.
@moringa: mensen vroegen mij of ik soms zwanger was toen ik aankondigde te gaan trouwen en krijg meer vragen 'of het al zover is' en 'of ik geen kinderen wil' en allerlei goede raad over de beste tijd om zwanger te worden van mensen die níét weten dat we ermee bezig zijn, dan van mensen die dat wel weten
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het er zelf over beginnen. Ik vind dat niet zo moeilijk geloof ik, maar ik verwerk ook door te delen, dus het helpt me ook gewoon verder. Als je dat niet hebt is delen wellicht veel moeilijker.
zaterdag 26 maart 2016 om 12:58
Mensen praten. Dat doen ze nou eenmaal, daar heb ik me bij neergelegd.
Tenzij ze weten dat er iets moeilijks is, dan praten ze niet! (aaarghhh)
Als de mevrouw van de winkel zit te vissen naar mijn kinderwens doet ze dat omdat ze me heeft zien lopen met een oppaskindje en ze zich afvraagt of ik dat ook wil. Dat zie ik maar gewoon als chit chat. Mensen die het weten zijn er veel zorgvuldiger mee en dat is ook wel weer fijn. Dat we een neefje of nichtje krijgen werd ons ook eerst verteld en daarna de rest zodat het niet zo rauw op ons dak zou vallen. Dat vind ik echt lief.
De enige keer dat ik echt kwaad was, was toen mijn man helemaal lamgeslagen thuiskwam omdat iemand op hem in had zitten praten dat er met homeopathische middelen en het zaad de goede kant op denken het echt helemaal goed zou komen. Kortom: het is je eigen schuld want je hebt niet de goede mindset. Echt, pleur op. Woest was ik, een beetje mijn man rot laten voelen over zichzelf.
Tenzij ze weten dat er iets moeilijks is, dan praten ze niet! (aaarghhh)
Als de mevrouw van de winkel zit te vissen naar mijn kinderwens doet ze dat omdat ze me heeft zien lopen met een oppaskindje en ze zich afvraagt of ik dat ook wil. Dat zie ik maar gewoon als chit chat. Mensen die het weten zijn er veel zorgvuldiger mee en dat is ook wel weer fijn. Dat we een neefje of nichtje krijgen werd ons ook eerst verteld en daarna de rest zodat het niet zo rauw op ons dak zou vallen. Dat vind ik echt lief.
De enige keer dat ik echt kwaad was, was toen mijn man helemaal lamgeslagen thuiskwam omdat iemand op hem in had zitten praten dat er met homeopathische middelen en het zaad de goede kant op denken het echt helemaal goed zou komen. Kortom: het is je eigen schuld want je hebt niet de goede mindset. Echt, pleur op. Woest was ik, een beetje mijn man rot laten voelen over zichzelf.
zaterdag 26 maart 2016 om 18:38
Lux, ik lees je vaak op de zwangerschapspijler en herken me wel een stukje in je verhaal. Wij zijn nu zo'n 8 maanden bezig, ik weet dat dat niet heel lang is maar ben er door middel van temperaturen achter gekomen bijna geen eisprong te hebben, dus mijn gevoel zegt dat het zonder mm niet zomaar gaat lukken.
Ben zelf een beetje aan het zoeken hoe het beste ermee om te gaan. Ben nog jong, bijna 25 maar wel al veel familie en vrienden die kind/kinderen hebben. De meeste zijn in de eerste rondes al zwanger geraakt. Heb wel altijd wen voorgevoel gehad dat het ons niet zomaar ging lukken..
Iig dikke voor jou en ik lees graag mee
Ben zelf een beetje aan het zoeken hoe het beste ermee om te gaan. Ben nog jong, bijna 25 maar wel al veel familie en vrienden die kind/kinderen hebben. De meeste zijn in de eerste rondes al zwanger geraakt. Heb wel altijd wen voorgevoel gehad dat het ons niet zomaar ging lukken..
Iig dikke voor jou en ik lees graag mee
Every day is a new beginning. Take a deep breath en start again..
zaterdag 26 maart 2016 om 19:41
He lux,
Zoals je waarschijnlijk nog wel weet heeft het hier 4 jaar geduurd voordat de eerste er was. Ik weet nog wel dat toen wij na 1,5 met iui begonnen ik stiekem blij was dat er even sex meer nodig was. Mijn vriend zei dat later ook. Het was op een gegeven moment een soort verplicht geworden en het was niet echt leuk meer. Langzamerhand is dat terug gekomen tijdens de behandelingen.
Wel is daar op een gegeven moment weer een behoorlijk dip in gekomen, maar dat had te maken dat mijn schildklier waardes leken te reageren op de hormonen die ik kreeg. Het heeft uiteindelijk meer dan een half jaar gekost om mij weer stabiel te krijgen.
Wat ik het vervelenste vond is dat ik vrij open was, maar dat ík daardoor toch nog opmerkingen kreeg waar ik echt niets mee kon. Zo ooit dat het van zelfs wel beter zaad werd als er niet gerookt of gedronken werd. Nu lijkt dar geen domme opmerking maar wel als je het over iemand heb die beide niet doet. Ik mocht daar dan niets van zeggen want goed bedoelt. Die kwamen mijn neus uit.
Het was nooit bij mij het niet gunnen, maar meer de teleurstelling dat ik al die afspraken moest doorlopen waarbij de uitkomst zo onzeker was. Ik heb ook verschillende mensen om mij heen die al twee kinderen hadden voordat ik er een had en dat maakte mij echt onzeker. Daarnaast ook nog eens verschillende keren dat ik maanden achter of zwangerschap aankondiging en vervolgens de geboorte kaartjes. Oh ja waarbij ik ook nog een 3 miskramen kreeg waarbij andere wel een gezond kregen. Als ik dan weer een geboortekaartje kreeg dat ik ook uitgerekende was dan zakte de moed mij echt in de schoenen. Ik heb toen ook regelmatig een traan gelaten.
Wat bij ons hield dat wij gingen werken aan plannen als er geen kinderen kwamen. Deze plannen werden ook steeds leuker en was de acceptatie van het eventueel niet krijgen van een kind makkelijker. Ik vond langzamerhand ook het traject steeds makkelijker.
Wat je therapeut zegt van de verwerking merk ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels 2 gezonde kinderen en misschien komt er ooit nog eens een derde als een van de cryo's blijft zitten in de toekomst, maar als ik een zwangerschapsaankondiging krijgt komt het verveelde gevoel boven. Dit gevoel wordt langzaam minder.
Sterkte meiden het merendeel wordt uiteindelijk zwanger.
Zoals je waarschijnlijk nog wel weet heeft het hier 4 jaar geduurd voordat de eerste er was. Ik weet nog wel dat toen wij na 1,5 met iui begonnen ik stiekem blij was dat er even sex meer nodig was. Mijn vriend zei dat later ook. Het was op een gegeven moment een soort verplicht geworden en het was niet echt leuk meer. Langzamerhand is dat terug gekomen tijdens de behandelingen.
Wel is daar op een gegeven moment weer een behoorlijk dip in gekomen, maar dat had te maken dat mijn schildklier waardes leken te reageren op de hormonen die ik kreeg. Het heeft uiteindelijk meer dan een half jaar gekost om mij weer stabiel te krijgen.
Wat ik het vervelenste vond is dat ik vrij open was, maar dat ík daardoor toch nog opmerkingen kreeg waar ik echt niets mee kon. Zo ooit dat het van zelfs wel beter zaad werd als er niet gerookt of gedronken werd. Nu lijkt dar geen domme opmerking maar wel als je het over iemand heb die beide niet doet. Ik mocht daar dan niets van zeggen want goed bedoelt. Die kwamen mijn neus uit.
Het was nooit bij mij het niet gunnen, maar meer de teleurstelling dat ik al die afspraken moest doorlopen waarbij de uitkomst zo onzeker was. Ik heb ook verschillende mensen om mij heen die al twee kinderen hadden voordat ik er een had en dat maakte mij echt onzeker. Daarnaast ook nog eens verschillende keren dat ik maanden achter of zwangerschap aankondiging en vervolgens de geboorte kaartjes. Oh ja waarbij ik ook nog een 3 miskramen kreeg waarbij andere wel een gezond kregen. Als ik dan weer een geboortekaartje kreeg dat ik ook uitgerekende was dan zakte de moed mij echt in de schoenen. Ik heb toen ook regelmatig een traan gelaten.
Wat bij ons hield dat wij gingen werken aan plannen als er geen kinderen kwamen. Deze plannen werden ook steeds leuker en was de acceptatie van het eventueel niet krijgen van een kind makkelijker. Ik vond langzamerhand ook het traject steeds makkelijker.
Wat je therapeut zegt van de verwerking merk ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels 2 gezonde kinderen en misschien komt er ooit nog eens een derde als een van de cryo's blijft zitten in de toekomst, maar als ik een zwangerschapsaankondiging krijgt komt het verveelde gevoel boven. Dit gevoel wordt langzaam minder.
Sterkte meiden het merendeel wordt uiteindelijk zwanger.
zaterdag 26 maart 2016 om 20:57
Lux, geen idee of je er wat aan hebt maar ik deel het toch met je. Hier 5 jaar moeten wachten op een zwangerschap. In die jaren zoveel gevoelens en gedachten gehad. Uit onderzoek bleek dat er bij mij iets niet goed zat. De kinderwens en deze uitkomst heeft veel druk op de relatie en mijn eigen psychische gesteldheid gelegd. Alle vraagstukken die jij nu hebt zijn hier ook de revue gepasseerd. Het voordeel daarvan is dat als je hier samen je weg in weet te vinden, je dit ook goed kunt gebruiken/inzetten als je een moeder mag worden.
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor.
Verder had ik het gevoel dat ik heel erg moest genieten en vooral niet mocht klagen, dit wilde ik immers al zo lang. Genieten ging vanzelf maar alle kwaaltjes en lastige dingen heb ik naar de achtergrond gedrukt. Ook na de geboorte. Omdat ik dit zo graag wilde had ik het gevoel dat ik vooral,dankbaar moet zijn. En dat ben ik ook. Maar een kind krijgen, zeker in het begin, is een enorme aanpassing. Een transformatie. En die gaat ook gepaard met minder leuke gevoelens en gedachten. Maar die mag je voor je gevoel niet hebben. Nou zo lees je. Wat jij nu doet en hoe je je voelt gaat dan ook tijdens de zwangerschap en daarna door.
Dus: alles wat je nu leert en wat je investeert met hiermee omgaan is winst voor de rest van je leven voor iedere lastige situatie die je ooit nog gaat tegenkomen. Je zal er enorm van groeien. En mocht je dan op een dag moeder worden kun je hier je voordeel mee doen. Maar ook als je geen moeder wordt of op een andere manier dan je nu denkt/wenst gaat dit je helpen.
Uiteindelijk is onze relatie veel sterker geworden na alle twijfels en dat werkt enorm in ons voordeel nu we vader en moeder zijn geworden. We kunnen wel wat hebben en kunnen wel wat aan.
Knuffel en neem je tijd. Deze trajecten zijn enorm pittig.
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor.
Verder had ik het gevoel dat ik heel erg moest genieten en vooral niet mocht klagen, dit wilde ik immers al zo lang. Genieten ging vanzelf maar alle kwaaltjes en lastige dingen heb ik naar de achtergrond gedrukt. Ook na de geboorte. Omdat ik dit zo graag wilde had ik het gevoel dat ik vooral,dankbaar moet zijn. En dat ben ik ook. Maar een kind krijgen, zeker in het begin, is een enorme aanpassing. Een transformatie. En die gaat ook gepaard met minder leuke gevoelens en gedachten. Maar die mag je voor je gevoel niet hebben. Nou zo lees je. Wat jij nu doet en hoe je je voelt gaat dan ook tijdens de zwangerschap en daarna door.
Dus: alles wat je nu leert en wat je investeert met hiermee omgaan is winst voor de rest van je leven voor iedere lastige situatie die je ooit nog gaat tegenkomen. Je zal er enorm van groeien. En mocht je dan op een dag moeder worden kun je hier je voordeel mee doen. Maar ook als je geen moeder wordt of op een andere manier dan je nu denkt/wenst gaat dit je helpen.
Uiteindelijk is onze relatie veel sterker geworden na alle twijfels en dat werkt enorm in ons voordeel nu we vader en moeder zijn geworden. We kunnen wel wat hebben en kunnen wel wat aan.
Knuffel en neem je tijd. Deze trajecten zijn enorm pittig.
zaterdag 26 maart 2016 om 20:58
Die opmerking is echt schokkend Moringa: kan mij goed voorstellen dat die je destijds in het verkeerde keelgat schoot. De enige opmerking die ik ooit gehad heb (en die mij geducht dwarszat) ging over het vrijen op de juiste dagen. Zo van ''weet je wel dat je het tijdens de ovulatie moet doen?!" Ongetwijfeld welgemeend, maar ook ik heb biologieles gehad...
Leoni: ik denk dat ik het vooral vervelend vind dat, zoals jij ook opmerkt, de uitkomst gewoon erg onzeker is. Ik heb het vaker gezegd: broek uit en wijdbeens liggen voor verschillende artsen, injecties, medicatie, etc. vind ik nog het minst erge. Ik denk dat ik gewoon een soort van zekerheid op een goede afloop wil, maar realiseer me ook gewoon dat dit er niet is. Het merendeel wordt uiteindelijk zwanger - en dat is een aangenaam idee, maar toch...
Hoe is het met jou vandaag Lux?
Leoni: ik denk dat ik het vooral vervelend vind dat, zoals jij ook opmerkt, de uitkomst gewoon erg onzeker is. Ik heb het vaker gezegd: broek uit en wijdbeens liggen voor verschillende artsen, injecties, medicatie, etc. vind ik nog het minst erge. Ik denk dat ik gewoon een soort van zekerheid op een goede afloop wil, maar realiseer me ook gewoon dat dit er niet is. Het merendeel wordt uiteindelijk zwanger - en dat is een aangenaam idee, maar toch...
Hoe is het met jou vandaag Lux?
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zaterdag 26 maart 2016 om 23:37
Ik lees morgen even bij! Ik heb een heerlijke dag gehad met heel veel afleiding want man en ik zijn een nachtje op pad, maar lees een aantal mooie dingen. Heb alleen iets teveel wijntjes op (ben toch ongesteld ) om nu goed te kunnen reageren daarop dus dat doe ik liever morgen maar met mij gaat het dus wel goed en met ons sexleven ging het vandaag ook goed
Slaap lekker iedereen!
Slaap lekker iedereen!
zondag 27 maart 2016 om 11:28
quote:lady79 schreef op 26 maart 2016 @ 20:57:
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor..Dit hoeft niet, hoewel ik heel goed snap dat dit wel gebeurt. Zelf heb ik mijn hele eerste zwangerschap op een roze wolk gezeten en ook daarna heb ik niet met deze thematiek geworsteld. Wel is het zo dat ik het nooit zal vergeten. Het is niet voor niets dat ik dit soort topics nog lees en er zelfs soms in meeschrijf, terwijl mijn oudste al zeven is. Wel overvalt mij soms (nog steeds!) een gevoel van bevreemding over het feit dat we kinderen hebben en een gezinsleven leiden. Ik tel ook weleens terug: stel dat we meteen kinderen hadden kunnen krijgen, dan hadden ze nu al op de middelbare school gezeten.
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor..Dit hoeft niet, hoewel ik heel goed snap dat dit wel gebeurt. Zelf heb ik mijn hele eerste zwangerschap op een roze wolk gezeten en ook daarna heb ik niet met deze thematiek geworsteld. Wel is het zo dat ik het nooit zal vergeten. Het is niet voor niets dat ik dit soort topics nog lees en er zelfs soms in meeschrijf, terwijl mijn oudste al zeven is. Wel overvalt mij soms (nog steeds!) een gevoel van bevreemding over het feit dat we kinderen hebben en een gezinsleven leiden. Ik tel ook weleens terug: stel dat we meteen kinderen hadden kunnen krijgen, dan hadden ze nu al op de middelbare school gezeten.
zondag 27 maart 2016 om 11:53
quote:Pink-Ink schreef op 27 maart 2016 @ 11:28:
[...]
Dit hoeft niet, hoewel ik heel goed snap dat dit wel gebeurt. Zelf heb ik mijn hele eerste zwangerschap op een roze wolk gezeten en ook daarna heb ik niet met deze thematiek geworsteld. Wel is het zo dat ik het nooit zal vergeten. Het is niet voor niets dat ik dit soort topics nog lees en er zelfs soms in meeschrijf, terwijl mijn oudste al zeven is. Wel overvalt mij soms (nog steeds!) een gevoel van bevreemding over het feit dat we kinderen hebben en een gezinsleven leiden. Ik tel ook weleens terug: stel dat we meteen kinderen hadden kunnen krijgen, dan hadden ze nu al op de middelbare school gezeten.
Heet je daarom ook pink-ink? fijn dat jij dat niet had. Mij is het nogal overvallen, had het niet verwacht. Zo is het voor iedereen anders. Wellicht omdat ik vlak voor ik zwanger ben geworden de diagnose kreeg en dat nog niet had kunnen verwerken?
Ja dat gevoel van bevreemding herken ik wel. Maar zelfs bij jou dus 7 jaar later? Het enige wat ik lastig blijf vinden is als mensen heel makkelijk zeggen: we nemen een kind.
Lux: fijn dat je hebt genoten gisteren!
[...]
Dit hoeft niet, hoewel ik heel goed snap dat dit wel gebeurt. Zelf heb ik mijn hele eerste zwangerschap op een roze wolk gezeten en ook daarna heb ik niet met deze thematiek geworsteld. Wel is het zo dat ik het nooit zal vergeten. Het is niet voor niets dat ik dit soort topics nog lees en er zelfs soms in meeschrijf, terwijl mijn oudste al zeven is. Wel overvalt mij soms (nog steeds!) een gevoel van bevreemding over het feit dat we kinderen hebben en een gezinsleven leiden. Ik tel ook weleens terug: stel dat we meteen kinderen hadden kunnen krijgen, dan hadden ze nu al op de middelbare school gezeten.
Heet je daarom ook pink-ink? fijn dat jij dat niet had. Mij is het nogal overvallen, had het niet verwacht. Zo is het voor iedereen anders. Wellicht omdat ik vlak voor ik zwanger ben geworden de diagnose kreeg en dat nog niet had kunnen verwerken?
Ja dat gevoel van bevreemding herken ik wel. Maar zelfs bij jou dus 7 jaar later? Het enige wat ik lastig blijf vinden is als mensen heel makkelijk zeggen: we nemen een kind.
Lux: fijn dat je hebt genoten gisteren!
zondag 27 maart 2016 om 12:02
Haha, nee, mijn nickname komt weer heel ergens anders vandaan
Wij hebben zeven jaar moeten wachten op een zwangerschap en hadden ons er eigenlijk langzaam maar zeker bij neergelegd dat het er niet van zou komen. Dat het wel lukte en dat ik toen ook nog ineens twee kinderen vlak achter elkaar kreeg, is iets wat ik waarschijnlijk altijd als een wonder zal beschouwen. En daar hoort bij mij kennelijk een gevoel van bevreemding bij.
Wij hebben zeven jaar moeten wachten op een zwangerschap en hadden ons er eigenlijk langzaam maar zeker bij neergelegd dat het er niet van zou komen. Dat het wel lukte en dat ik toen ook nog ineens twee kinderen vlak achter elkaar kreeg, is iets wat ik waarschijnlijk altijd als een wonder zal beschouwen. En daar hoort bij mij kennelijk een gevoel van bevreemding bij.
maandag 28 maart 2016 om 10:18
quote:moringa schreef op 26 maart 2016 @ 12:58:
Mensen praten. Dat doen ze nou eenmaal, daar heb ik me bij neergelegd.
Tenzij ze weten dat er iets moeilijks is, dan praten ze niet! (aaarghhh)
Als de mevrouw van de winkel zit te vissen naar mijn kinderwens doet ze dat omdat ze me heeft zien lopen met een oppaskindje en ze zich afvraagt of ik dat ook wil. Dat zie ik maar gewoon als chit chat. Mensen die het weten zijn er veel zorgvuldiger mee en dat is ook wel weer fijn. Dat we een neefje of nichtje krijgen werd ons ook eerst verteld en daarna de rest zodat het niet zo rauw op ons dak zou vallen. Dat vind ik echt lief.
De enige keer dat ik echt kwaad was, was toen mijn man helemaal lamgeslagen thuiskwam omdat iemand op hem in had zitten praten dat er met homeopathische middelen en het zaad de goede kant op denken het echt helemaal goed zou komen. Kortom: het is je eigen schuld want je hebt niet de goede mindset. Echt, pleur op. Woest was ik, een beetje mijn man rot laten voelen over zichzelf.
Erg hè. Iemand zei tegen mij dat mijn man en ik genetisch wel niet zo goed bij elkaar zouden passen, want zij was zó zwanger van haar vent, maar ja zij had hem gewoon handig uitgezocht en sommige mensen waren nu eenmaal geen match.
Ik zat echt: moet dit nu troostend zijn ofzo? Want ze zei het echt op een toontje van
Mensen praten. Dat doen ze nou eenmaal, daar heb ik me bij neergelegd.
Tenzij ze weten dat er iets moeilijks is, dan praten ze niet! (aaarghhh)
Als de mevrouw van de winkel zit te vissen naar mijn kinderwens doet ze dat omdat ze me heeft zien lopen met een oppaskindje en ze zich afvraagt of ik dat ook wil. Dat zie ik maar gewoon als chit chat. Mensen die het weten zijn er veel zorgvuldiger mee en dat is ook wel weer fijn. Dat we een neefje of nichtje krijgen werd ons ook eerst verteld en daarna de rest zodat het niet zo rauw op ons dak zou vallen. Dat vind ik echt lief.
De enige keer dat ik echt kwaad was, was toen mijn man helemaal lamgeslagen thuiskwam omdat iemand op hem in had zitten praten dat er met homeopathische middelen en het zaad de goede kant op denken het echt helemaal goed zou komen. Kortom: het is je eigen schuld want je hebt niet de goede mindset. Echt, pleur op. Woest was ik, een beetje mijn man rot laten voelen over zichzelf.
Erg hè. Iemand zei tegen mij dat mijn man en ik genetisch wel niet zo goed bij elkaar zouden passen, want zij was zó zwanger van haar vent, maar ja zij had hem gewoon handig uitgezocht en sommige mensen waren nu eenmaal geen match.
Ik zat echt: moet dit nu troostend zijn ofzo? Want ze zei het echt op een toontje van
maandag 28 maart 2016 om 10:21
quote:Juul2014 schreef op 26 maart 2016 @ 18:38:
Lux, ik lees je vaak op de zwangerschapspijler en herken me wel een stukje in je verhaal. Wij zijn nu zo'n 8 maanden bezig, ik weet dat dat niet heel lang is maar ben er door middel van temperaturen achter gekomen bijna geen eisprong te hebben, dus mijn gevoel zegt dat het zonder mm niet zomaar gaat lukken.
Ben zelf een beetje aan het zoeken hoe het beste ermee om te gaan. Ben nog jong, bijna 25 maar wel al veel familie en vrienden die kind/kinderen hebben. De meeste zijn in de eerste rondes al zwanger geraakt. Heb wel altijd wen voorgevoel gehad dat het ons niet zomaar ging lukken..
Iig dikke voor jou en ik lees graag meeVervelend meid ik heb ook áltijd geroepen dat het bij ons moeilijk zou gaan. Maar ik had ook redenen om te denken dat er iets met man's zaad zou kunnen zijn, alleen de gyn betwijfelt of het komt door waar ik denk dat het door komt, dus waarschijnlijk is het gewoon toeval.
Lux, ik lees je vaak op de zwangerschapspijler en herken me wel een stukje in je verhaal. Wij zijn nu zo'n 8 maanden bezig, ik weet dat dat niet heel lang is maar ben er door middel van temperaturen achter gekomen bijna geen eisprong te hebben, dus mijn gevoel zegt dat het zonder mm niet zomaar gaat lukken.
Ben zelf een beetje aan het zoeken hoe het beste ermee om te gaan. Ben nog jong, bijna 25 maar wel al veel familie en vrienden die kind/kinderen hebben. De meeste zijn in de eerste rondes al zwanger geraakt. Heb wel altijd wen voorgevoel gehad dat het ons niet zomaar ging lukken..
Iig dikke voor jou en ik lees graag meeVervelend meid ik heb ook áltijd geroepen dat het bij ons moeilijk zou gaan. Maar ik had ook redenen om te denken dat er iets met man's zaad zou kunnen zijn, alleen de gyn betwijfelt of het komt door waar ik denk dat het door komt, dus waarschijnlijk is het gewoon toeval.
