Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
maandag 28 maart 2016 om 10:26
quote:leoni schreef op 26 maart 2016 @ 19:41:
He lux,
Zoals je waarschijnlijk nog wel weet heeft het hier 4 jaar geduurd voordat de eerste er was. Ik weet nog wel dat toen wij na 1,5 met iui begonnen ik stiekem blij was dat er even sex meer nodig was. Mijn vriend zei dat later ook. Het was op een gegeven moment een soort verplicht geworden en het was niet echt leuk meer. Langzamerhand is dat terug gekomen tijdens de behandelingen.
Wel is daar op een gegeven moment weer een behoorlijk dip in gekomen, maar dat had te maken dat mijn schildklier waardes leken te reageren op de hormonen die ik kreeg. Het heeft uiteindelijk meer dan een half jaar gekost om mij weer stabiel te krijgen.
Wat ik het vervelenste vond is dat ik vrij open was, maar dat ík daardoor toch nog opmerkingen kreeg waar ik echt niets mee kon. Zo ooit dat het van zelfs wel beter zaad werd als er niet gerookt of gedronken werd. Nu lijkt dar geen domme opmerking maar wel als je het over iemand heb die beide niet doet. Ik mocht daar dan niets van zeggen want goed bedoelt. Die kwamen mijn neus uit.
Het was nooit bij mij het niet gunnen, maar meer de teleurstelling dat ik al die afspraken moest doorlopen waarbij de uitkomst zo onzeker was. Ik heb ook verschillende mensen om mij heen die al twee kinderen hadden voordat ik er een had en dat maakte mij echt onzeker. Daarnaast ook nog eens verschillende keren dat ik maanden achter of zwangerschap aankondiging en vervolgens de geboorte kaartjes. Oh ja waarbij ik ook nog een 3 miskramen kreeg waarbij andere wel een gezond kregen. Als ik dan weer een geboortekaartje kreeg dat ik ook uitgerekende was dan zakte de moed mij echt in de schoenen. Ik heb toen ook regelmatig een traan gelaten.
Wat bij ons hield dat wij gingen werken aan plannen als er geen kinderen kwamen. Deze plannen werden ook steeds leuker en was de acceptatie van het eventueel niet krijgen van een kind makkelijker. Ik vond langzamerhand ook het traject steeds makkelijker.
Wat je therapeut zegt van de verwerking merk ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels 2 gezonde kinderen en misschien komt er ooit nog eens een derde als een van de cryo's blijft zitten in de toekomst, maar als ik een zwangerschapsaankondiging krijgt komt het verveelde gevoel boven. Dit gevoel wordt langzaam minder.
Sterkte meiden het merendeel wordt uiteindelijk zwanger.
Ja jouw verhaal ken ik wel ja. Heftig hoor! Wat fijn dat je toch kinderen hebt gekregen maar wat fijn ook dat je zin kreeg in een toekomst zonder kinderen! Het lijkt me eigenlijk ook heel waardevol om die toekomst voor je te kunnen zien. Op dit moment zie ik die toekomst nog met angst en beven tegemoet
Ik kan me voorstellen dat je nog steeds een raar gevoel hebt als er een zwangerschapsaankondiging komt, dat zal echt moeten slijten. Jullie zijn dus uiteindelijk met ivf/icsi zwanger geraakt? Of sorry, JIJ bent zwanger geraakt
He lux,
Zoals je waarschijnlijk nog wel weet heeft het hier 4 jaar geduurd voordat de eerste er was. Ik weet nog wel dat toen wij na 1,5 met iui begonnen ik stiekem blij was dat er even sex meer nodig was. Mijn vriend zei dat later ook. Het was op een gegeven moment een soort verplicht geworden en het was niet echt leuk meer. Langzamerhand is dat terug gekomen tijdens de behandelingen.
Wel is daar op een gegeven moment weer een behoorlijk dip in gekomen, maar dat had te maken dat mijn schildklier waardes leken te reageren op de hormonen die ik kreeg. Het heeft uiteindelijk meer dan een half jaar gekost om mij weer stabiel te krijgen.
Wat ik het vervelenste vond is dat ik vrij open was, maar dat ík daardoor toch nog opmerkingen kreeg waar ik echt niets mee kon. Zo ooit dat het van zelfs wel beter zaad werd als er niet gerookt of gedronken werd. Nu lijkt dar geen domme opmerking maar wel als je het over iemand heb die beide niet doet. Ik mocht daar dan niets van zeggen want goed bedoelt. Die kwamen mijn neus uit.
Het was nooit bij mij het niet gunnen, maar meer de teleurstelling dat ik al die afspraken moest doorlopen waarbij de uitkomst zo onzeker was. Ik heb ook verschillende mensen om mij heen die al twee kinderen hadden voordat ik er een had en dat maakte mij echt onzeker. Daarnaast ook nog eens verschillende keren dat ik maanden achter of zwangerschap aankondiging en vervolgens de geboorte kaartjes. Oh ja waarbij ik ook nog een 3 miskramen kreeg waarbij andere wel een gezond kregen. Als ik dan weer een geboortekaartje kreeg dat ik ook uitgerekende was dan zakte de moed mij echt in de schoenen. Ik heb toen ook regelmatig een traan gelaten.
Wat bij ons hield dat wij gingen werken aan plannen als er geen kinderen kwamen. Deze plannen werden ook steeds leuker en was de acceptatie van het eventueel niet krijgen van een kind makkelijker. Ik vond langzamerhand ook het traject steeds makkelijker.
Wat je therapeut zegt van de verwerking merk ik nu nog steeds. Ik heb inmiddels 2 gezonde kinderen en misschien komt er ooit nog eens een derde als een van de cryo's blijft zitten in de toekomst, maar als ik een zwangerschapsaankondiging krijgt komt het verveelde gevoel boven. Dit gevoel wordt langzaam minder.
Sterkte meiden het merendeel wordt uiteindelijk zwanger.
Ja jouw verhaal ken ik wel ja. Heftig hoor! Wat fijn dat je toch kinderen hebt gekregen maar wat fijn ook dat je zin kreeg in een toekomst zonder kinderen! Het lijkt me eigenlijk ook heel waardevol om die toekomst voor je te kunnen zien. Op dit moment zie ik die toekomst nog met angst en beven tegemoet
Ik kan me voorstellen dat je nog steeds een raar gevoel hebt als er een zwangerschapsaankondiging komt, dat zal echt moeten slijten. Jullie zijn dus uiteindelijk met ivf/icsi zwanger geraakt? Of sorry, JIJ bent zwanger geraakt
maandag 28 maart 2016 om 10:31
quote:lady79 schreef op 26 maart 2016 @ 20:57:
Lux, geen idee of je er wat aan hebt maar ik deel het toch met je. Hier 5 jaar moeten wachten op een zwangerschap. In die jaren zoveel gevoelens en gedachten gehad. Uit onderzoek bleek dat er bij mij iets niet goed zat. De kinderwens en deze uitkomst heeft veel druk op de relatie en mijn eigen psychische gesteldheid gelegd. Alle vraagstukken die jij nu hebt zijn hier ook de revue gepasseerd. Het voordeel daarvan is dat als je hier samen je weg in weet te vinden, je dit ook goed kunt gebruiken/inzetten als je een moeder mag worden.
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor.
Verder had ik het gevoel dat ik heel erg moest genieten en vooral niet mocht klagen, dit wilde ik immers al zo lang. Genieten ging vanzelf maar alle kwaaltjes en lastige dingen heb ik naar de achtergrond gedrukt. Ook na de geboorte. Omdat ik dit zo graag wilde had ik het gevoel dat ik vooral,dankbaar moet zijn. En dat ben ik ook. Maar een kind krijgen, zeker in het begin, is een enorme aanpassing. Een transformatie. En die gaat ook gepaard met minder leuke gevoelens en gedachten. Maar die mag je voor je gevoel niet hebben. Nou zo lees je. Wat jij nu doet en hoe je je voelt gaat dan ook tijdens de zwangerschap en daarna door.
Dus: alles wat je nu leert en wat je investeert met hiermee omgaan is winst voor de rest van je leven voor iedere lastige situatie die je ooit nog gaat tegenkomen. Je zal er enorm van groeien. En mocht je dan op een dag moeder worden kun je hier je voordeel mee doen. Maar ook als je geen moeder wordt of op een andere manier dan je nu denkt/wenst gaat dit je helpen.
Uiteindelijk is onze relatie veel sterker geworden na alle twijfels en dat werkt enorm in ons voordeel nu we vader en moeder zijn geworden. We kunnen wel wat hebben en kunnen wel wat aan.
Knuffel en neem je tijd. Deze trajecten zijn enorm pittig.
Ik heb zeker wat aan je reactie! Ik heb namelijk die gedachten nu al, als ik topics van andere mensen lees over hoe zwaar zwangerschap/baby is. Dan denk ik: wees blij!!!! Ik zou echt niks vervelend vinden, 9 maanden kotsen... Ja maar je krijgt wel een BABY! Zou me niets uitmaken.
En dat is natuurlijk onzin want het lijkt me afschuwelijk om 9 maanden te moeten kotsen.
Maar ik denk dat ik ook niet zou willen klagen (tegenover mezelf of tegenover anderen) omdat het dan eindelijk gelukt is en ik dan eindelijk heb wat ik zo graag wilde al die jaren. Dus goed om te lezen dat je daar ook voor moet waken denk ik.
En het sterkt me in het gevoel dat ik nu best een stukje verwerking mag doen, ook van emoties die nog niet aan de orde zijn. Dus dankje
Lux, geen idee of je er wat aan hebt maar ik deel het toch met je. Hier 5 jaar moeten wachten op een zwangerschap. In die jaren zoveel gevoelens en gedachten gehad. Uit onderzoek bleek dat er bij mij iets niet goed zat. De kinderwens en deze uitkomst heeft veel druk op de relatie en mijn eigen psychische gesteldheid gelegd. Alle vraagstukken die jij nu hebt zijn hier ook de revue gepasseerd. Het voordeel daarvan is dat als je hier samen je weg in weet te vinden, je dit ook goed kunt gebruiken/inzetten als je een moeder mag worden.
Want ja, wat je psycholoog zegt is waar. Als is dat nu een ver van je bed show. Eenmaal zwanger en een kind is het niet afgelopen . Sterker nog, ik heb daardoor juist druk ervaren. De eerste maanden kwam er veel los door de opluchting dat het gelukt was. Maar daardoor gaan twee dingen door elkaar lopen. In het nu de zwangerschap en in het verleden al die jaren dat je je machteloos hebt gevoeld en hoe moeilijk dat was. Dat je het gevoel had tekort te schieten en geen echte vrouw. Daar komt dan pas echte ruimte voor.
Verder had ik het gevoel dat ik heel erg moest genieten en vooral niet mocht klagen, dit wilde ik immers al zo lang. Genieten ging vanzelf maar alle kwaaltjes en lastige dingen heb ik naar de achtergrond gedrukt. Ook na de geboorte. Omdat ik dit zo graag wilde had ik het gevoel dat ik vooral,dankbaar moet zijn. En dat ben ik ook. Maar een kind krijgen, zeker in het begin, is een enorme aanpassing. Een transformatie. En die gaat ook gepaard met minder leuke gevoelens en gedachten. Maar die mag je voor je gevoel niet hebben. Nou zo lees je. Wat jij nu doet en hoe je je voelt gaat dan ook tijdens de zwangerschap en daarna door.
Dus: alles wat je nu leert en wat je investeert met hiermee omgaan is winst voor de rest van je leven voor iedere lastige situatie die je ooit nog gaat tegenkomen. Je zal er enorm van groeien. En mocht je dan op een dag moeder worden kun je hier je voordeel mee doen. Maar ook als je geen moeder wordt of op een andere manier dan je nu denkt/wenst gaat dit je helpen.
Uiteindelijk is onze relatie veel sterker geworden na alle twijfels en dat werkt enorm in ons voordeel nu we vader en moeder zijn geworden. We kunnen wel wat hebben en kunnen wel wat aan.
Knuffel en neem je tijd. Deze trajecten zijn enorm pittig.
Ik heb zeker wat aan je reactie! Ik heb namelijk die gedachten nu al, als ik topics van andere mensen lees over hoe zwaar zwangerschap/baby is. Dan denk ik: wees blij!!!! Ik zou echt niks vervelend vinden, 9 maanden kotsen... Ja maar je krijgt wel een BABY! Zou me niets uitmaken.
En dat is natuurlijk onzin want het lijkt me afschuwelijk om 9 maanden te moeten kotsen.
Maar ik denk dat ik ook niet zou willen klagen (tegenover mezelf of tegenover anderen) omdat het dan eindelijk gelukt is en ik dan eindelijk heb wat ik zo graag wilde al die jaren. Dus goed om te lezen dat je daar ook voor moet waken denk ik.
En het sterkt me in het gevoel dat ik nu best een stukje verwerking mag doen, ook van emoties die nog niet aan de orde zijn. Dus dankje
maandag 28 maart 2016 om 10:36
quote:moringa schreef op 25 maart 2016 @ 22:43:
[...]
Je hebt absoluut gelijk, dit is ook de reden waarom ik het ook vertel. Doorgaans gooi je er een kwartje in en er komen hele verhalen dat mensen zelf eindeloos geprobeerd hebben/ directe familie of vrienden hebben die in zo'n procedure zitten/you name it. Ze zijn er dus wel, die mensen. Dat was voor mij een hele geruststelling, ze zijn er dus wel, die mensen en ze willen er ook nog over praten. Ik heb het nu ook weer, ik ben mijn AD aan het afbouwen. Ik kende niemand die AD slikt. Nu ik aan het stoppen ben, ontrekkingsverschijnselen heb en er over praat zijn er ineens bosjes mensen die ook AD slikken. Echt, nou moe
Alleen vinden die mensen het moeilijk er zelf over te beginnen. Doorgaans is er geen directe aanleiding om zoiets vertellen (tenzij je er zelf over begint dus) en niet iedereen durft of wil open zijn daarin. Jammer, want het open zijn heeft me veel opgeleverd. Ik heb een direct familielid die hetzelfde heeft als wij en ik zou graag willen weten hoe zij het beleven. Maar er over beginnen is bijna onmogelijk, er zit zoveel afweer & moeilijkheid omheen. Waarom weet ik niet maar het is zo dus ik respecteer dat.
Soms is het wel irritant dat je altijd de eerste moet zijn.
Maar het is wel mooi dat jij dat kan. Daar heb je zelf wat aan maar degene met wie je praat ook. Daarom ben ik blij dat jij zo'n topic opent. Dat helpt jou maar mij ook
Ja dit topic helpt mij sowieso heel goed. Ik heb sowieso op dit moment veel behoefte aan (h)erkenning van mijn emoties en gedachten, dat ik niet de enige ben die dit zo moeilijk vindt en hier in vastloopt. Maar ook gewoon in praten. Praten helpt, vind ik altijd. Wat het ook is.
Iemand zei eens tegen mij: als er iemand doodgaat moet je een kilometer huilen. Volgens mij moet ik juist praten. Al huil ik ook veel
[...]
Je hebt absoluut gelijk, dit is ook de reden waarom ik het ook vertel. Doorgaans gooi je er een kwartje in en er komen hele verhalen dat mensen zelf eindeloos geprobeerd hebben/ directe familie of vrienden hebben die in zo'n procedure zitten/you name it. Ze zijn er dus wel, die mensen. Dat was voor mij een hele geruststelling, ze zijn er dus wel, die mensen en ze willen er ook nog over praten. Ik heb het nu ook weer, ik ben mijn AD aan het afbouwen. Ik kende niemand die AD slikt. Nu ik aan het stoppen ben, ontrekkingsverschijnselen heb en er over praat zijn er ineens bosjes mensen die ook AD slikken. Echt, nou moe
Alleen vinden die mensen het moeilijk er zelf over te beginnen. Doorgaans is er geen directe aanleiding om zoiets vertellen (tenzij je er zelf over begint dus) en niet iedereen durft of wil open zijn daarin. Jammer, want het open zijn heeft me veel opgeleverd. Ik heb een direct familielid die hetzelfde heeft als wij en ik zou graag willen weten hoe zij het beleven. Maar er over beginnen is bijna onmogelijk, er zit zoveel afweer & moeilijkheid omheen. Waarom weet ik niet maar het is zo dus ik respecteer dat.
Soms is het wel irritant dat je altijd de eerste moet zijn.
Maar het is wel mooi dat jij dat kan. Daar heb je zelf wat aan maar degene met wie je praat ook. Daarom ben ik blij dat jij zo'n topic opent. Dat helpt jou maar mij ook
Ja dit topic helpt mij sowieso heel goed. Ik heb sowieso op dit moment veel behoefte aan (h)erkenning van mijn emoties en gedachten, dat ik niet de enige ben die dit zo moeilijk vindt en hier in vastloopt. Maar ook gewoon in praten. Praten helpt, vind ik altijd. Wat het ook is.
Iemand zei eens tegen mij: als er iemand doodgaat moet je een kilometer huilen. Volgens mij moet ik juist praten. Al huil ik ook veel
woensdag 30 maart 2016 om 19:28
Heel herkenbaar hoor ProudMaMa. De zwangerschappen van anderen hebben natuurlijk niets met jou te maken, maar het maakt het er gewoon allemaal niet makkelijker op.
Lux: hoe is het met jou?
Lux: hoe is het met jou?
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 30 maart 2016 om 19:52
Opzich wel goed. Piekerhalfuurtje is prettig merk ik, dan kan ik wat gedachten kwijt. Voel me ook wat minder ontheemd bij m'n man in de buurt al is m'n seksdrive nog niet terug (we hebben het dus wel 1 keertje gedaan van 't weekend maar ben nu weer een beetje uitgeblust op dat gebied).
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.
woensdag 30 maart 2016 om 20:02
Kan me voorstellen dat je wat zenuwachtig bent - het is ook niet niks. Ik heb zelf nooit IUI ondergaan, want het was meteen duidelijk dat het ICSI zou moeten worden. Wens je succes morgen en ik ben blij te horen dat je ietsjes beter in je vel zit.
Hier gaat het in beginsel goed - soms kleine dalen en dan voel ik me opeens zo onmachtig. Het hoort er helaas allemaal bij...
Hier gaat het in beginsel goed - soms kleine dalen en dan voel ik me opeens zo onmachtig. Het hoort er helaas allemaal bij...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 30 maart 2016 om 20:25
Ik weet het nog niet. Ik mag 11 April terug komen voor het follow up gesprek. Eerder werd mij medegedeeld dat een volgende ronde 3-6 maanden op zich laat wachten. Mijn man moet nog een bioptie ondergaan bij zijn prostaat (waarschijnlijk niets ernstigs, maar het moet wel gebeuren) dus ik hoop dat we misschien iets kunnen eerder komen. We gaan het zien - jij morgen veel sterkte meis! Denk aan je.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 30 maart 2016 om 20:53
quote:lux. schreef op 30 maart 2016 @ 20:20:
Ja dat pieken en dalen herken ik baggal! Wanneer heb je je volgende icsi?
@kaartje: thanks ik wacht helaas nog even door dus..@lux ja helaas wel. Zo lang wachten op een zwangerschap lijkt mij vele malen zwaarder dan wachten op het weg gooien van anticonceptie. Maar zoals je eerder altijd geschreven hebt blijf er in geloven dat het ooit goed komt.
Ja dat pieken en dalen herken ik baggal! Wanneer heb je je volgende icsi?
@kaartje: thanks ik wacht helaas nog even door dus..@lux ja helaas wel. Zo lang wachten op een zwangerschap lijkt mij vele malen zwaarder dan wachten op het weg gooien van anticonceptie. Maar zoals je eerder altijd geschreven hebt blijf er in geloven dat het ooit goed komt.
woensdag 30 maart 2016 om 20:56
quote:lux. schreef op 30 maart 2016 @ 19:52:
Opzich wel goed. Piekerhalfuurtje is prettig merk ik, dan kan ik wat gedachten kwijt. Voel me ook wat minder ontheemd bij m'n man in de buurt al is m'n seksdrive nog niet terug (we hebben het dus wel 1 keertje gedaan van 't weekend maar ben nu weer een beetje uitgeblust op dat gebied).
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.
Hee rustig aan he. Vorige week was het nog k*t en nu voel je je al een stuk beter ondanks dat je morgen uitslag IUI of IVF krijgt. Die zin in seks is heus niet ineens als bij toverslag terug, ook dat gaat geleidelijk.
Maakt het je trouwens uit: IUI of IVF?
Of ben je blij dat er überhaupt wat gebeurt?
Opzich wel goed. Piekerhalfuurtje is prettig merk ik, dan kan ik wat gedachten kwijt. Voel me ook wat minder ontheemd bij m'n man in de buurt al is m'n seksdrive nog niet terug (we hebben het dus wel 1 keertje gedaan van 't weekend maar ben nu weer een beetje uitgeblust op dat gebied).
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.
Hee rustig aan he. Vorige week was het nog k*t en nu voel je je al een stuk beter ondanks dat je morgen uitslag IUI of IVF krijgt. Die zin in seks is heus niet ineens als bij toverslag terug, ook dat gaat geleidelijk.
Maakt het je trouwens uit: IUI of IVF?
Of ben je blij dat er überhaupt wat gebeurt?
woensdag 30 maart 2016 om 21:29
quote:lux. schreef op 30 maart 2016 @ 19:52:
Opzich wel goed. Piekerhalfuurtje is prettig merk ik, dan kan ik wat gedachten kwijt. Voel me ook wat minder ontheemd bij m'n man in de buurt al is m'n seksdrive nog niet terug (we hebben het dus wel 1 keertje gedaan van 't weekend maar ben nu weer een beetje uitgeblust op dat gebied).
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.Lux wordt het geen ICSI ipv IVF? Je schrijft dat t probleem bij je man ligt, bij ons zeiden ze toen dat IVF ook niet haalbaar was.
Opzich wel goed. Piekerhalfuurtje is prettig merk ik, dan kan ik wat gedachten kwijt. Voel me ook wat minder ontheemd bij m'n man in de buurt al is m'n seksdrive nog niet terug (we hebben het dus wel 1 keertje gedaan van 't weekend maar ben nu weer een beetje uitgeblust op dat gebied).
Morgen weten we of het IUI of IVF wordt, dus ben vooral zenuwachtig nu, ook al mochten we van IUI uitgaan.Lux wordt het geen ICSI ipv IVF? Je schrijft dat t probleem bij je man ligt, bij ons zeiden ze toen dat IVF ook niet haalbaar was.
woensdag 30 maart 2016 om 21:39
quote:GateKeeper schreef op 30 maart 2016 @ 21:29:
[...]
Lux wordt het geen ICSI ipv IVF? Je schrijft dat t probleem bij je man ligt, bij ons zeiden ze toen dat IVF ook niet haalbaar was.
Nee want mijn man heeft wel beweeglijke cellen, maar niet zo veel. Voor IUI moest het boven de 2 miljoen zijn en de gynaecoloog dacht dat we dat wel moesten kunnen halen als ze hun best deden bij de opwerking. Als het zaad niet goed opwerkbaar is, wordt het dus IVF.
@moringa: ik weet het niet. Aan de ene kant denk ik: meer kans met IUI én IVF en aan de andere kant hoor ik IUI vaak mislukken en dan maar liever meteen IVF dan nog weet ik hoe vaak teleurstelling. Denk dat het er ook vanaf hangt. Stel het zaad is goed opwerkbaar en het worden er wel 7 miljoen! Dan wil ik wel IUI denk ik. Maar stel het zijn er net aan 2 miljoen... Dat zou ik moeilijker vinden denk ik. En ik geloof dat ik toch wel verdrietig zou zijn als het onder de 2 miljoen is, dus toch wel een lichte voorkeur voor IUI denk ik.
[...]
Lux wordt het geen ICSI ipv IVF? Je schrijft dat t probleem bij je man ligt, bij ons zeiden ze toen dat IVF ook niet haalbaar was.
Nee want mijn man heeft wel beweeglijke cellen, maar niet zo veel. Voor IUI moest het boven de 2 miljoen zijn en de gynaecoloog dacht dat we dat wel moesten kunnen halen als ze hun best deden bij de opwerking. Als het zaad niet goed opwerkbaar is, wordt het dus IVF.
@moringa: ik weet het niet. Aan de ene kant denk ik: meer kans met IUI én IVF en aan de andere kant hoor ik IUI vaak mislukken en dan maar liever meteen IVF dan nog weet ik hoe vaak teleurstelling. Denk dat het er ook vanaf hangt. Stel het zaad is goed opwerkbaar en het worden er wel 7 miljoen! Dan wil ik wel IUI denk ik. Maar stel het zijn er net aan 2 miljoen... Dat zou ik moeilijker vinden denk ik. En ik geloof dat ik toch wel verdrietig zou zijn als het onder de 2 miljoen is, dus toch wel een lichte voorkeur voor IUI denk ik.
woensdag 30 maart 2016 om 21:40
quote:Baggal schreef op 30 maart 2016 @ 20:25:
Ik weet het nog niet. Ik mag 11 April terug komen voor het follow up gesprek. Eerder werd mij medegedeeld dat een volgende ronde 3-6 maanden op zich laat wachten. Mijn man moet nog een bioptie ondergaan bij zijn prostaat (waarschijnlijk niets ernstigs, maar het moet wel gebeuren) dus ik hoop dat we misschien iets kunnen eerder komen. We gaan het zien - jij morgen veel sterkte meis! Denk aan je.Oh da's vervelend zeg. Hoop dat je snel groen licht krijgt! En dankje, ik zal morgen even komen vertellen
Ik weet het nog niet. Ik mag 11 April terug komen voor het follow up gesprek. Eerder werd mij medegedeeld dat een volgende ronde 3-6 maanden op zich laat wachten. Mijn man moet nog een bioptie ondergaan bij zijn prostaat (waarschijnlijk niets ernstigs, maar het moet wel gebeuren) dus ik hoop dat we misschien iets kunnen eerder komen. We gaan het zien - jij morgen veel sterkte meis! Denk aan je.Oh da's vervelend zeg. Hoop dat je snel groen licht krijgt! En dankje, ik zal morgen even komen vertellen
woensdag 30 maart 2016 om 21:44
quote:kaartje1 schreef op 30 maart 2016 @ 20:53:
[...]
@lux ja helaas wel. Zo lang wachten op een zwangerschap lijkt mij vele malen zwaarder dan wachten op het weg gooien van anticonceptie. Maar zoals je eerder altijd geschreven hebt blijf er in geloven dat het ooit goed komt.Nou eigenlijk vind ik het wachten nu makkelijker. Heb er wel een soort berusting in gevonden. Maar ik vind het psychisch wel veel zwaarder om positief te zijn en er plezier in te hebben. Ik ben nu vooral down en verdrietig, vroeger was het iets om naar uit te kijken en nu denk ik vooral: ik wou dat het voorbij was. Ik zit allang niet meer elke maand reikhalzend naar m'n menstruatie uit te kijken.
[...]
@lux ja helaas wel. Zo lang wachten op een zwangerschap lijkt mij vele malen zwaarder dan wachten op het weg gooien van anticonceptie. Maar zoals je eerder altijd geschreven hebt blijf er in geloven dat het ooit goed komt.Nou eigenlijk vind ik het wachten nu makkelijker. Heb er wel een soort berusting in gevonden. Maar ik vind het psychisch wel veel zwaarder om positief te zijn en er plezier in te hebben. Ik ben nu vooral down en verdrietig, vroeger was het iets om naar uit te kijken en nu denk ik vooral: ik wou dat het voorbij was. Ik zit allang niet meer elke maand reikhalzend naar m'n menstruatie uit te kijken.
woensdag 30 maart 2016 om 22:09
Waarom zou je er positief in moeten staan? Gewoon berustend is ook goed toch?! Je klinkt er al een stuk meer ontspannen onder dan vorige week. Wachten is ook gewoon vervelend, vooral als het morgen een spannende dag is.
En je weet het vast al maar ook als het lukt is het niet voorbij. Maar ik ken de neiging om je maar op een punt in de toekomst te kunnen focussen.
Als het trouwens 1-2 keer een slechte score is met IUI ga je door met IVF, je hoeft niet perse eerst 6 keer IUI te doen oid. Althans zo was het bij ons maar na de IUI zijn we nooit begonnen aan de IVF. (De potjes liggen hier nog ergens in de kast)
En je weet het vast al maar ook als het lukt is het niet voorbij. Maar ik ken de neiging om je maar op een punt in de toekomst te kunnen focussen.
Als het trouwens 1-2 keer een slechte score is met IUI ga je door met IVF, je hoeft niet perse eerst 6 keer IUI te doen oid. Althans zo was het bij ons maar na de IUI zijn we nooit begonnen aan de IVF. (De potjes liggen hier nog ergens in de kast)
woensdag 30 maart 2016 om 22:15
quote:moringa schreef op 30 maart 2016 @ 22:09:
Waarom zou je er positief in moeten staan? Gewoon berustend is ook goed toch?! Je klinkt er al een stuk meer ontspannen onder dan vorige week. Wachten is ook gewoon vervelend, vooral als het morgen een spannende dag is.
En je weet het vast al maar ook als het lukt is het niet voorbij. Maar ik ken de neiging om je maar op een punt in de toekomst te kunnen focussen.
Als het trouwens 1-2 keer een slechte score is met IUI ga je door met IVF, je hoeft niet perse eerst 6 keer IUI te doen oid. Althans zo was het bij ons maar na de IUI zijn we nooit begonnen aan de IVF. (De potjes liggen hier nog ergens in de kast)
Ja ik ben ook meer ontspannen. Die gedachten zaten me al een tijd gewoon enorm dwars en nu iedereen zegt dat dat een heel normale fase is en dat ik daar niet per se mijn hele relatie aan hoef op te hangen vind ik het opeens een stuk makkelijker
Dat wist ik niet van als het 2x slecht is ga je door naar IVF. We zullen wel zien dan. Voor nu hoop ik maar gewoon op veel cellen.
@wished: thanks!
Waarom zou je er positief in moeten staan? Gewoon berustend is ook goed toch?! Je klinkt er al een stuk meer ontspannen onder dan vorige week. Wachten is ook gewoon vervelend, vooral als het morgen een spannende dag is.
En je weet het vast al maar ook als het lukt is het niet voorbij. Maar ik ken de neiging om je maar op een punt in de toekomst te kunnen focussen.
Als het trouwens 1-2 keer een slechte score is met IUI ga je door met IVF, je hoeft niet perse eerst 6 keer IUI te doen oid. Althans zo was het bij ons maar na de IUI zijn we nooit begonnen aan de IVF. (De potjes liggen hier nog ergens in de kast)
Ja ik ben ook meer ontspannen. Die gedachten zaten me al een tijd gewoon enorm dwars en nu iedereen zegt dat dat een heel normale fase is en dat ik daar niet per se mijn hele relatie aan hoef op te hangen vind ik het opeens een stuk makkelijker
Dat wist ik niet van als het 2x slecht is ga je door naar IVF. We zullen wel zien dan. Voor nu hoop ik maar gewoon op veel cellen.
@wished: thanks!
woensdag 30 maart 2016 om 22:22
woensdag 30 maart 2016 om 23:04
Dag Lux (en anderen),
Ik hoop dat ik ook even mag reageren op dit topic. Ergens las ik in een reactie dat het om de psychische kant gaat en ik merk ook dat ik dat prettig vind aan dit topic. In het begin las ik nog wel eens mee op een topic waarbij het ‘lang’ duurt voordat je zwanger bent, maar op de een of andere manier was ik er dan (te) geforceerd mee bezig en dat gaf bij mij geen prettig gevoel. Dat was ook het moment toen ik tot de conclusie kwam dat we twee manden enkel rond de eisprong seks hadden. Ik dacht echt, dat is niet de bedoeling van seks! Ik probeer echt mijn best te doen er niet te veel mee bezig te zijn en het gaat redelijk.
Hier dus ook een gevalletje 2 jaar bezig en niet zwanger en geen duidelijke oorzaak gevonden, behalve een lange/onregelmatige cyclus van mijn kant die inmiddels met clomid redelijk onder controle is.
Momenteel is het alleen rond het moment wanneer ik ongesteld moet worden (en dan met name bij de lange cyclussen) dat ik ‘gek’ word. Zeker wanneer ik de 30 dagen passeer denk ik de hele dag ‘zou het, zou het, ik hoop het, nog steeds niet ongesteld, weer een dag verder, zou het dan toch, en dan BAF toch ongesteld…
En wat iemand ook al schreef, als je nou gewoon weet dat het gaat lukken kan ik nog wel een jaar (langer niet ) wachten, maar dat is het lastige, je weet niet hoe lang (en of) het gebeurt.
Veel succes (morgen)!
Ik hoop dat ik ook even mag reageren op dit topic. Ergens las ik in een reactie dat het om de psychische kant gaat en ik merk ook dat ik dat prettig vind aan dit topic. In het begin las ik nog wel eens mee op een topic waarbij het ‘lang’ duurt voordat je zwanger bent, maar op de een of andere manier was ik er dan (te) geforceerd mee bezig en dat gaf bij mij geen prettig gevoel. Dat was ook het moment toen ik tot de conclusie kwam dat we twee manden enkel rond de eisprong seks hadden. Ik dacht echt, dat is niet de bedoeling van seks! Ik probeer echt mijn best te doen er niet te veel mee bezig te zijn en het gaat redelijk.
Hier dus ook een gevalletje 2 jaar bezig en niet zwanger en geen duidelijke oorzaak gevonden, behalve een lange/onregelmatige cyclus van mijn kant die inmiddels met clomid redelijk onder controle is.
Momenteel is het alleen rond het moment wanneer ik ongesteld moet worden (en dan met name bij de lange cyclussen) dat ik ‘gek’ word. Zeker wanneer ik de 30 dagen passeer denk ik de hele dag ‘zou het, zou het, ik hoop het, nog steeds niet ongesteld, weer een dag verder, zou het dan toch, en dan BAF toch ongesteld…
En wat iemand ook al schreef, als je nou gewoon weet dat het gaat lukken kan ik nog wel een jaar (langer niet ) wachten, maar dat is het lastige, je weet niet hoe lang (en of) het gebeurt.
Veel succes (morgen)!
