Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
woensdag 23 maart 2016 om 18:26
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 17:37:
[...]
[...] Maar het klopt dat ik een beetje de neiging heb om alvast te willen rouwen voor de ramp is gebeurd ofzo Dat herken ik wel. Komt ook gewoon door de wanhoop. Dat de hang naar een kindje zo groot kan zijn is geen gek verschijnsel. Ook ik ben de koningin van de "But what IF..." terwijl sommige dingen gewoon nog helemaal niet aan de orde zijn. Geldt misschien ook een beetje voor jou? Hoop wel dat het je lukt om de dialoog met je man in stand te houden (lastig - ik weet het). Dikke knuffel - je bent niet alleen hierin Lux!
[...]
[...] Maar het klopt dat ik een beetje de neiging heb om alvast te willen rouwen voor de ramp is gebeurd ofzo Dat herken ik wel. Komt ook gewoon door de wanhoop. Dat de hang naar een kindje zo groot kan zijn is geen gek verschijnsel. Ook ik ben de koningin van de "But what IF..." terwijl sommige dingen gewoon nog helemaal niet aan de orde zijn. Geldt misschien ook een beetje voor jou? Hoop wel dat het je lukt om de dialoog met je man in stand te houden (lastig - ik weet het). Dikke knuffel - je bent niet alleen hierin Lux!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 23 maart 2016 om 18:27
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 14:52:
[...]
Dat zegt mijn psycholoog ook idd, dat ik teveel in de toekomst leef. Ze stelde ook iets mindfulnessachtigs voor, weet de naam niet meer. Ik voel me idd ontzettend moe de laatste tijd, loop enorm op m'n tandvlees, helpt natuurlijk niet echt mee in het leuk hebben, maar hoop dat de reis me wat rust gaat geven. Wat niet meehelpt is dat ik ook niet zo lekker in m'n vel zit op m'n werk, maar ga pas in september weer studeren, dus zit er nog even aan vast voorlopig.
Dit vind ik trouwens ook een goede!
Dat deden we ook hoor, teveel in de toekomst leven. Wat als... hier houdt de generatie op...nu kan ik mijn genen niet doorgeven terwijl we toch van die leuke mensen zijn... je kan jezelf er enorm de put mee inpraten. Terwijl je het nu met elkaar moet doen, een relatie hebben Iets mindfullachtigs kan zeker helpen.
Geef jezelf even een time out van de dingen die je moet.
Hierboven zij trouwens iemand dat het altijd pijn doet als er weer iemand in je omgeving zwanger is. Dat is voor mij niet zo. Het doet soms wel eens pijn hoor maar niet altijd.
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.
[...]
Dat zegt mijn psycholoog ook idd, dat ik teveel in de toekomst leef. Ze stelde ook iets mindfulnessachtigs voor, weet de naam niet meer. Ik voel me idd ontzettend moe de laatste tijd, loop enorm op m'n tandvlees, helpt natuurlijk niet echt mee in het leuk hebben, maar hoop dat de reis me wat rust gaat geven. Wat niet meehelpt is dat ik ook niet zo lekker in m'n vel zit op m'n werk, maar ga pas in september weer studeren, dus zit er nog even aan vast voorlopig.
Dit vind ik trouwens ook een goede!
Dat deden we ook hoor, teveel in de toekomst leven. Wat als... hier houdt de generatie op...nu kan ik mijn genen niet doorgeven terwijl we toch van die leuke mensen zijn... je kan jezelf er enorm de put mee inpraten. Terwijl je het nu met elkaar moet doen, een relatie hebben Iets mindfullachtigs kan zeker helpen.
Geef jezelf even een time out van de dingen die je moet.
Hierboven zij trouwens iemand dat het altijd pijn doet als er weer iemand in je omgeving zwanger is. Dat is voor mij niet zo. Het doet soms wel eens pijn hoor maar niet altijd.
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.
woensdag 23 maart 2016 om 18:38
quote:lionlily schreef op 23 maart 2016 @ 15:47:
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
Hee Lionlily, ik heb jou ook al eerder voorbij zien komen in het na 1 jaar niet zwanger topic toch?!
Wat fijn dat jullie inmiddels een kind hebben, gefeliciteerd!
Ik pik je laatste gedeelte er even uit. Ik vind dit namelijk een mooie gedachte.
Ook al weet je niet hoe, je wil het wel. Ook al zie je nu niet hoe dat moet, het komt nog wel. Waarschijnlijk in de vorm van een 'bumpy road' maar dat kan helaas niet anders.
voor jou
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
Hee Lionlily, ik heb jou ook al eerder voorbij zien komen in het na 1 jaar niet zwanger topic toch?!
Wat fijn dat jullie inmiddels een kind hebben, gefeliciteerd!
Ik pik je laatste gedeelte er even uit. Ik vind dit namelijk een mooie gedachte.
Ook al weet je niet hoe, je wil het wel. Ook al zie je nu niet hoe dat moet, het komt nog wel. Waarschijnlijk in de vorm van een 'bumpy road' maar dat kan helaas niet anders.
voor jou
woensdag 23 maart 2016 om 18:40
quote:moringa schreef op 23 maart 2016 @ 18:27:
[...].
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.
Het is niet anders.Daar ben ik het helemaal mee eens Moringa! Ik probeer ook oprecht blij te zijn en te blijven voor anderen. Natuurlijk blijf ik hoop houden dat het ons ook gegund is, maar om anderen het te misgunnen of gekwetst te zijn is ook weer zo wat. Bovendien kan je daar zo verzuurd van worden. Neemt niet weg dat wanneer iemand zegt dat het 'bij de eerste poging raak was' ik dat wel lastig vind om te moeten horen. Maar goed, het zij zo - per saldo veranderd dat mijn situatie natuurlijk ook niet.
[...].
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.
Het is niet anders.Daar ben ik het helemaal mee eens Moringa! Ik probeer ook oprecht blij te zijn en te blijven voor anderen. Natuurlijk blijf ik hoop houden dat het ons ook gegund is, maar om anderen het te misgunnen of gekwetst te zijn is ook weer zo wat. Bovendien kan je daar zo verzuurd van worden. Neemt niet weg dat wanneer iemand zegt dat het 'bij de eerste poging raak was' ik dat wel lastig vind om te moeten horen. Maar goed, het zij zo - per saldo veranderd dat mijn situatie natuurlijk ook niet.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 23 maart 2016 om 18:47
Soms doet het inderdaad ook ff pijn Baggal.
We krijgen binnenkort een neefje of nichtje. Toen mijn zus dat vertelde was ik heel blij. En de volgende dag voelde ik me toch k*t. Ik vind ook dat ik dat mag zeggen: ik ben hartstikke blij voor jou maar de volgende dag was wel k*t omdat het me met mn neus op de feiten drukt.
Dat haalt voor mij de lading eraf en meestal is het daarmee ook klaar.
Het is idd jammer om verzuurd te raken. Daarmee mis je namelijk pas echt een hoop mooie dingen.
En het helpt al met al geen fuck.
We krijgen binnenkort een neefje of nichtje. Toen mijn zus dat vertelde was ik heel blij. En de volgende dag voelde ik me toch k*t. Ik vind ook dat ik dat mag zeggen: ik ben hartstikke blij voor jou maar de volgende dag was wel k*t omdat het me met mn neus op de feiten drukt.
Dat haalt voor mij de lading eraf en meestal is het daarmee ook klaar.
Het is idd jammer om verzuurd te raken. Daarmee mis je namelijk pas echt een hoop mooie dingen.
En het helpt al met al geen fuck.
woensdag 23 maart 2016 om 19:00
quote:moringa schreef op 23 maart 2016 @ 18:27:
[...]
Dit vind ik trouwens ook een goede!
Dat deden we ook hoor, teveel in de toekomst leven. Wat als... hier houdt de generatie op...nu kan ik mijn genen niet doorgeven terwijl we toch van die leuke mensen zijn... je kan jezelf er enorm de put mee inpraten. Terwijl je het nu met elkaar moet doen, een relatie hebben Iets mindfullachtigs kan zeker helpen.
Geef jezelf even een time out van de dingen die je moet.
Hierboven zij trouwens iemand dat het altijd pijn doet als er weer iemand in je omgeving zwanger is. Dat is voor mij niet zo. Het doet soms wel eens pijn hoor maar niet altijd.
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.Het helpt mij ook heel erg om ons leven los te zien van dat van anderen. Ik leef mijn leven en ben er ook open over zodat er naast het geluk van anderen ook ruimte is voor onze situatie. Vergelijken met anderen helpt helemaal niks een je praat er jezelf alleen maar de put mee in.
[...]
Dit vind ik trouwens ook een goede!
Dat deden we ook hoor, teveel in de toekomst leven. Wat als... hier houdt de generatie op...nu kan ik mijn genen niet doorgeven terwijl we toch van die leuke mensen zijn... je kan jezelf er enorm de put mee inpraten. Terwijl je het nu met elkaar moet doen, een relatie hebben Iets mindfullachtigs kan zeker helpen.
Geef jezelf even een time out van de dingen die je moet.
Hierboven zij trouwens iemand dat het altijd pijn doet als er weer iemand in je omgeving zwanger is. Dat is voor mij niet zo. Het doet soms wel eens pijn hoor maar niet altijd.
Ik realiseerde me namelijk dat mijn evt zwangerschap totaal losstaat van die van andere mensen.
Klinkt misschien vaag maar ik heb mijn leven en andere mensen hebben hun leven.Het helpt mij ook heel erg om ons leven los te zien van dat van anderen. Ik leef mijn leven en ben er ook open over zodat er naast het geluk van anderen ook ruimte is voor onze situatie. Vergelijken met anderen helpt helemaal niks een je praat er jezelf alleen maar de put mee in.
woensdag 23 maart 2016 om 19:23
In vind het meestal niet zo heel erg als andere mensen vertellen dat ze zwanger zijn, wél de 'tja ongelukjes', die vind ik moeilijk.
Thanks baggal! Ik weet dat ik niet alleen ben, helaas , maar omdat ik nog best jong ben heb ik in mijn omgeving vooral mensen zeggen: maar je hebt nog zo lang!
Maar dat maakt de wens niet minder groot.
Grappig genoeg praat ik het liefst met een vriendin die onlangs een abortus heeft ondergaan, zo graag wil ze GEEN kinderen. Ze zei: ik weet hoe vreselijk je ze NIET kunt willen en hoe vreselijk het dan is als het toch gebeurt. Ik kan me dus ook voorstellen hoe vreselijk graag je ze WEL wil en hoe vreselijk het is als het dan niet gebeurt.
Thanks baggal! Ik weet dat ik niet alleen ben, helaas , maar omdat ik nog best jong ben heb ik in mijn omgeving vooral mensen zeggen: maar je hebt nog zo lang!
Maar dat maakt de wens niet minder groot.
Grappig genoeg praat ik het liefst met een vriendin die onlangs een abortus heeft ondergaan, zo graag wil ze GEEN kinderen. Ze zei: ik weet hoe vreselijk je ze NIET kunt willen en hoe vreselijk het dan is als het toch gebeurt. Ik kan me dus ook voorstellen hoe vreselijk graag je ze WEL wil en hoe vreselijk het is als het dan niet gebeurt.
woensdag 23 maart 2016 om 19:28
Oh ik voel me trouwens ook gewoon heel erg failen @ life want ik kan geen kind krijgen en daar kan ik niet mee omgaan en ik kan dan ook nog eens geen sex hebben maar ik ben ZELFS niet in staat om m'n relatie gewoon goed te houden.
En ik ben er niet zo bang voor dat we uit elkaar gaan, maar ik kwets hem en dat wil ik niet. Ik wil er ook voor hem zijn.
En ik ben er niet zo bang voor dat we uit elkaar gaan, maar ik kwets hem en dat wil ik niet. Ik wil er ook voor hem zijn.
woensdag 23 maart 2016 om 20:13
Lux, je faalt niet! (knoop dat in je oren) Dat het nu niet lukt om geen kinderen te krijgen betekent niet dat je faalt, ook al denk ik dat ik je wel begrijp. Je hebt je best gedaan om alles op orde te krijgen zodat je moeder kunt worden. Alles is gelukt, alleen moeder worden gaat niet zo snel als je had gehoopt en van wat je om je heen ziet.
Een vriendin van mij zat een aantal jaar geleden ongeveer in hetzelfde schuitje als jij nu. Intimiteit met haar man was ver te zoeken, iedereen om haar heen kreeg aan de lopende band baby's en zij zat al jaren te klooien met ICSI, hormonen en weet ik veel wat. Wat haar heel erg heeft geholpen was om het uit te spreken naar niet alleen haar partner, maar ook haar vriendinnen. Zo praatte ze de eenzaamheid van zich af en kon ze duidelijk haar grenzen duidelijk aangeven, zonder dat iedereen met argusogen naar haar buik keek.
Wat haar het meeste heeft geholpen is om het hele traject in kleine stukjes te verdelen. Het uiteindelijke doel was zwanger worden, maar de tussendoelen waren op die momenten het belangrijkst. Op die manier kreeg zij niet het gevoel te verzanden ofzo. Ik zie haar volgende week en wil best aan haar vragen of ze nog een hart onder de riem voor je heeft.
Een vriendin van mij zat een aantal jaar geleden ongeveer in hetzelfde schuitje als jij nu. Intimiteit met haar man was ver te zoeken, iedereen om haar heen kreeg aan de lopende band baby's en zij zat al jaren te klooien met ICSI, hormonen en weet ik veel wat. Wat haar heel erg heeft geholpen was om het uit te spreken naar niet alleen haar partner, maar ook haar vriendinnen. Zo praatte ze de eenzaamheid van zich af en kon ze duidelijk haar grenzen duidelijk aangeven, zonder dat iedereen met argusogen naar haar buik keek.
Wat haar het meeste heeft geholpen is om het hele traject in kleine stukjes te verdelen. Het uiteindelijke doel was zwanger worden, maar de tussendoelen waren op die momenten het belangrijkst. Op die manier kreeg zij niet het gevoel te verzanden ofzo. Ik zie haar volgende week en wil best aan haar vragen of ze nog een hart onder de riem voor je heeft.
woensdag 23 maart 2016 om 20:31
Het gaat meer om het deel erna. Dat ik vind dat ik er zo slecht mee om kan gaan.
Heb trouwens net het topic aan m'n man laten lezen en dat is wel goed denk ik. Althans hij is super begripvol en ik was in tranen maar dat helpt misschien wel. We gaan nu even een docu kijken ter voorbereiding op onze reis
Heb trouwens net het topic aan m'n man laten lezen en dat is wel goed denk ik. Althans hij is super begripvol en ik was in tranen maar dat helpt misschien wel. We gaan nu even een docu kijken ter voorbereiding op onze reis
woensdag 23 maart 2016 om 20:40
Lux, wat vind jij dan een goede manier van er mee omgaan? (Deze vraag komt lulliger uit mijn toetsenbord dan ik bedoel. Sorry! ) Het is nogal niet niks als je zo graag kinderen wil en het lukt niet. Accepteren dat er gedoe bij komt kijken is lastig. Tenminste, als ik naar mijn vriendin kijk. Zij zei jaren geleden eens dat ze de angsten, onzekerheden, ziekenhuizen en dat soort dingen pas kon accepteren toen ze eenmaal zwanger was. Is het misschien zoiets?
Wat lief dat je je topic aan hem hebt laten lezen en dat hij super begripvol is! Hopelijk helpt het. Waar gaan jullie eigenlijk naar toe?
Wat lief dat je je topic aan hem hebt laten lezen en dat hij super begripvol is! Hopelijk helpt het. Waar gaan jullie eigenlijk naar toe?
woensdag 23 maart 2016 om 20:52
Nee ik bedoel dat ik me niet zozeer voel failen omdat ik niet zwanger word, maar omdat ik het niet goed kan handelen, haha.
Ik denk wel dat je vriendin gelijk zou kunnen hebben trouwens en dat het voor mij goed zou zijn om het in stapjes te zien. Maar dat vind ik moeilijk. Daarom probeer ik ook andere dingen te plannen (reizen, master), omdat ik dan achievable goals heb (daar heb ik tenminste invloed op), dat geeft me wat meer grip op het leven, ik voel me nu vooral heel erg geleefd door de kinderwens geloof ik.
We gaan naar Japan. gekoesterde droom van ons beiden
Ik denk wel dat je vriendin gelijk zou kunnen hebben trouwens en dat het voor mij goed zou zijn om het in stapjes te zien. Maar dat vind ik moeilijk. Daarom probeer ik ook andere dingen te plannen (reizen, master), omdat ik dan achievable goals heb (daar heb ik tenminste invloed op), dat geeft me wat meer grip op het leven, ik voel me nu vooral heel erg geleefd door de kinderwens geloof ik.
We gaan naar Japan. gekoesterde droom van ons beiden
woensdag 23 maart 2016 om 20:56
Aaah, nu snap ik het! Vond het al wat vaag, maar mijn hersenen werken even niet mee vandaag. (buikgriep, dus mijn brein heeft bedacht om gewoon maar niets meer te doen. Ben zo traag vandaag!)
Japan! Wat tof! Dat is een van de landen die hoog op mijn lijstje staat om eens naar toe te gaan! Ben er dus nog nooit geweest, maar heb van meerdere mensen dat het een bizar (Tokyo), maar prachtig land is waar je direct verliefd op wordt. Hoelang gaan jullie?
Japan! Wat tof! Dat is een van de landen die hoog op mijn lijstje staat om eens naar toe te gaan! Ben er dus nog nooit geweest, maar heb van meerdere mensen dat het een bizar (Tokyo), maar prachtig land is waar je direct verliefd op wordt. Hoelang gaan jullie?
woensdag 23 maart 2016 om 22:24
Lux, ik zie wel eens berichten van je voorbij komen en die lees ik altijd met een glimlach. Je klinkt zo mooi open en wijs!
Zelf zit ik in een vergelijkbare situatie (behalve dan dat er bij ons niets gevonden is in het onderzoek, ook niet bij mijn vriend; desondanks al bijna twee jaar -niet fulltime
- zonder resultaat aan het "proberen") (ik vind "proberen" altijd zo'n stom woord, maar dat komt volgens mij ook omdat dat voor mij klinkt alsof je er iets aan kunt doen, dus voor mij is "proberen" en het feit dat het niet "lukt" dan ook verbonden aan falen, en zo wil ik het niet zien, daarom wil ik die woorden eigenlijk ook niet gebruiken, maar soms kun je er toch bijna niet omheen, haha) ... en ik herken veel van wat je zegt. En ik wou je ook gewoon nog even een sturen want het is soms gewoon veel ingewikkeldheid wat het losmaakt en waar we ons dan weer een weg door moeten banen (op dit moment zie ik dat wel als winst van dit hele traject, maar dat kan ik morgen ook weer heel anders beleven). Wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf, het is heel begrijpelijk dat het bij jezelf zowel lichamelijk als geestelijk reacties oproept die je niet meteen (of nooit) zult begrijpen. Iemand zei overigens ooit tegen me: be-grijpen impliceert dat je het onder controle wilt krijgen (letterlijk: grijpen), terwijl dat met sommige dingen gewoon niet kan, omdat deze dingen ongrijpbaar zijn en die kun je dan maar beter de ruimte geven (ter vergelijking: stel je voor dat licht wilt vangen met je handen). Alles wat je (automatisch) doet om er grip op te krijgen, is dan verspilde energie. Dit heeft mij wel geholpen. Als ik bij mezelf merk dat ik weer in Begrijpmodus sta, probeer ik dat te stoppen en in plaats daarvan ruimte te geven en probeer ik daarvan vanuit vertrouwen te gaan denken, zodat dat ook kan groeien...
klinkt misschien een beetje abstract of zweverig allemaal, dus je mag het ook langs laten zweven als je er niks mee kunt
Zelf zit ik in een vergelijkbare situatie (behalve dan dat er bij ons niets gevonden is in het onderzoek, ook niet bij mijn vriend; desondanks al bijna twee jaar -niet fulltime
- zonder resultaat aan het "proberen") (ik vind "proberen" altijd zo'n stom woord, maar dat komt volgens mij ook omdat dat voor mij klinkt alsof je er iets aan kunt doen, dus voor mij is "proberen" en het feit dat het niet "lukt" dan ook verbonden aan falen, en zo wil ik het niet zien, daarom wil ik die woorden eigenlijk ook niet gebruiken, maar soms kun je er toch bijna niet omheen, haha) ... en ik herken veel van wat je zegt. En ik wou je ook gewoon nog even een sturen want het is soms gewoon veel ingewikkeldheid wat het losmaakt en waar we ons dan weer een weg door moeten banen (op dit moment zie ik dat wel als winst van dit hele traject, maar dat kan ik morgen ook weer heel anders beleven). Wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf, het is heel begrijpelijk dat het bij jezelf zowel lichamelijk als geestelijk reacties oproept die je niet meteen (of nooit) zult begrijpen. Iemand zei overigens ooit tegen me: be-grijpen impliceert dat je het onder controle wilt krijgen (letterlijk: grijpen), terwijl dat met sommige dingen gewoon niet kan, omdat deze dingen ongrijpbaar zijn en die kun je dan maar beter de ruimte geven (ter vergelijking: stel je voor dat licht wilt vangen met je handen). Alles wat je (automatisch) doet om er grip op te krijgen, is dan verspilde energie. Dit heeft mij wel geholpen. Als ik bij mezelf merk dat ik weer in Begrijpmodus sta, probeer ik dat te stoppen en in plaats daarvan ruimte te geven en probeer ik daarvan vanuit vertrouwen te gaan denken, zodat dat ook kan groeien... klinkt misschien een beetje abstract of zweverig allemaal, dus je mag het ook langs laten zweven als je er niks mee kunt
woensdag 23 maart 2016 om 22:45
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 20:52:
Nee ik bedoel dat ik me niet zozeer voel failen omdat ik niet zwanger word, maar omdat ik het niet goed kan handelen, haha.
Ik denk wel dat je vriendin gelijk zou kunnen hebben trouwens en dat het voor mij goed zou zijn om het in stapjes te zien. Maar dat vind ik moeilijk. Daarom probeer ik ook andere dingen te plannen (reizen, master), omdat ik dan achievable goals heb (daar heb ik tenminste invloed op), dat geeft me wat meer grip op het leven, ik voel me nu vooral heel erg geleefd door de kinderwens geloof ik.
We gaan naar Japan. gekoesterde droom van ons beiden
Ja, en? Je kan het heus wel handelen hoor, alleen nu even niet. Dat maakt je geen mislukking. Even vastzitten in je verdriet lijkt me een hele normale fase bij dit soort dingen. Top dat je het aan je man hebt laten lezen trouwens! Dat brengt je weer een beetje dichter bij elkaar.
En volgens mij komt hier ook de mindfullness om de hoek kijken
Het leven is geen archievable goal. Er zijn wel kleine dingen waar je op kan sturen (een reis boeken om maar iets te noemen ). In grote lijnen komt het zoals het komt en heb je er helemaal geen controle over.
Je wil graag de controle maar die heb je niet. En dat is heel beangstigend. Je maakt jezelf gek met je eigen doemscenario 'wat als er geen kind komt'. Nu, er komt heus wel wat, ook als er geen kind komt. En het zal bij lange na niet zo erg zijn als je nu denkt. Maar er is ook nog steeds kans dat er wel een kind komt. Je hebt alleen geen zekerheid.
Zeker in een wereld waarin je geleerd wordt 'dat alles wel lukt als je er maar echt voor gaat' is dit lastig.
Bullshit. Natuurlijk moet je er voor gaan. Het biedt alleen geen garantie op de gewenste uitkomst.
Nee ik bedoel dat ik me niet zozeer voel failen omdat ik niet zwanger word, maar omdat ik het niet goed kan handelen, haha.
Ik denk wel dat je vriendin gelijk zou kunnen hebben trouwens en dat het voor mij goed zou zijn om het in stapjes te zien. Maar dat vind ik moeilijk. Daarom probeer ik ook andere dingen te plannen (reizen, master), omdat ik dan achievable goals heb (daar heb ik tenminste invloed op), dat geeft me wat meer grip op het leven, ik voel me nu vooral heel erg geleefd door de kinderwens geloof ik.
We gaan naar Japan. gekoesterde droom van ons beiden
Ja, en? Je kan het heus wel handelen hoor, alleen nu even niet. Dat maakt je geen mislukking. Even vastzitten in je verdriet lijkt me een hele normale fase bij dit soort dingen. Top dat je het aan je man hebt laten lezen trouwens! Dat brengt je weer een beetje dichter bij elkaar.
En volgens mij komt hier ook de mindfullness om de hoek kijken
Het leven is geen archievable goal. Er zijn wel kleine dingen waar je op kan sturen (een reis boeken om maar iets te noemen ). In grote lijnen komt het zoals het komt en heb je er helemaal geen controle over.
Je wil graag de controle maar die heb je niet. En dat is heel beangstigend. Je maakt jezelf gek met je eigen doemscenario 'wat als er geen kind komt'. Nu, er komt heus wel wat, ook als er geen kind komt. En het zal bij lange na niet zo erg zijn als je nu denkt. Maar er is ook nog steeds kans dat er wel een kind komt. Je hebt alleen geen zekerheid.
Zeker in een wereld waarin je geleerd wordt 'dat alles wel lukt als je er maar echt voor gaat' is dit lastig.
Bullshit. Natuurlijk moet je er voor gaan. Het biedt alleen geen garantie op de gewenste uitkomst.
donderdag 24 maart 2016 om 08:45
Lux,
Balen zeg, ook nog slecht geslapen. Het zit je echt dwars he...
Ik ben het eens met bovenstaande, probeer het in kleine stapjes te zien. Dat maakt het behapbaar en draaglijk. Misschien kun je een paar momenten in de week in bouwen voor me-time. Beloof jezelf een goed boek of een warm bad. Ik kan daar altijd erg naar uit zien en het helpt me de dag door. Zeker omdat je ook aangeeft dat je werk je ook begint tegen te staan.
Ik ben bij iemand geweest voor mijn gedachten, ik vond mezelf ook een slechte vrouw. Naast dat het niet lukt kon ik daar ook niet mee omgaan en daardoor voelde ik me nog slechter. Ik moest reeele gedachten gaan opschrijven, het idee is dat je gevoel niet komt door wat er gebeurd, maar door de gedachten die je er over hebt. Door het actief nadenken van reeele gedachten m.b.t. heftige situaties (bijvoorbeeld weer eens ongesteld worden of lang wachten op behandeling) en het teruglezen van deze teksten ben ik me een stuk beter gaan voelen. Tuurlijk is het nog steeds niet leuk, maar het helpt wel om je beter over jezelf te voelen.
Balen zeg, ook nog slecht geslapen. Het zit je echt dwars he...
Ik ben het eens met bovenstaande, probeer het in kleine stapjes te zien. Dat maakt het behapbaar en draaglijk. Misschien kun je een paar momenten in de week in bouwen voor me-time. Beloof jezelf een goed boek of een warm bad. Ik kan daar altijd erg naar uit zien en het helpt me de dag door. Zeker omdat je ook aangeeft dat je werk je ook begint tegen te staan.
Ik ben bij iemand geweest voor mijn gedachten, ik vond mezelf ook een slechte vrouw. Naast dat het niet lukt kon ik daar ook niet mee omgaan en daardoor voelde ik me nog slechter. Ik moest reeele gedachten gaan opschrijven, het idee is dat je gevoel niet komt door wat er gebeurd, maar door de gedachten die je er over hebt. Door het actief nadenken van reeele gedachten m.b.t. heftige situaties (bijvoorbeeld weer eens ongesteld worden of lang wachten op behandeling) en het teruglezen van deze teksten ben ik me een stuk beter gaan voelen. Tuurlijk is het nog steeds niet leuk, maar het helpt wel om je beter over jezelf te voelen.
donderdag 24 maart 2016 om 09:07
Geen inhoudelijke reactie, wilde je alleen even laten weten dat ik veel aan je heb gedacht sinds ik dit topic heb gelezen.
Ondanks dat ik er zelf anders in sta, kan ik me namelijk echt alles bij je gevoel voorstellen en vind het ontzettend kl*te voor je. Ik hoop dat je hier snel uit gaat komen. Volgens mij ben je echt op de goede weg, hoop dat je dat zelf ook ziet.
Ondanks dat ik er zelf anders in sta, kan ik me namelijk echt alles bij je gevoel voorstellen en vind het ontzettend kl*te voor je. Ik hoop dat je hier snel uit gaat komen. Volgens mij ben je echt op de goede weg, hoop dat je dat zelf ook ziet.
donderdag 24 maart 2016 om 09:21
Wat vervelend dat je ook nog slecht geslapen hebt - liggen malen? Een probleem dat je niet kan oplossen is iets waar je tijdelijk mee moet leven is mij wel eens gezegd want ook ik herken, zij het in beperkte mate, een deel van je wanhoop en je angst. Nogmaals, en ik zie ook dat andere dames dat ook hebben gezegd, ik hoop dat je in stapjes kunt denken. Je moet niet van jezelf willen verwachten dat je direct weer alles onder controle kunt hebben en ik denk dat het niet verkeerd is om jezelf af en toe gewoon toe te staan dat je emotioneel bent en het allemaal lastig vindt. Per slot van rekening is het ook ontzettend zwaar en dat geldt straks ook voor de medische molen. Wees lief en zorg goed voor jezelf!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 24 maart 2016 om 09:29
Ik heb niks zinnigs bij te dragen, maar ik wil toch even een knuffel komen geven.
En over dat failen in life: dat is natuurlijk onzin. Dit soort ellende en geworstel ís ook leven, dat hoort er net zo hard bij als blij zijn, goed met dingen omgaan, sterk blijven.
Soms is het gewoon kut en weet je het even niet meer. Ookal zie je dat het allemaal veel erger kan, soms is het gewoon even kut. De kunst is dan gewoon stug doorgaan en de dingen doen waarvan je nog niet voelt dat het zin heeft maar waarvan je wéét dat het uiteindelijk gaat helpen. En dat doe je nu al door gewoon dingen te blijven doen en plannen, erover te praten, enz. Maar ondertussen blijft het gewoon even kut, er is geen mooie of goede manier om met kut om te gaan
En over dat failen in life: dat is natuurlijk onzin. Dit soort ellende en geworstel ís ook leven, dat hoort er net zo hard bij als blij zijn, goed met dingen omgaan, sterk blijven.
Soms is het gewoon kut en weet je het even niet meer. Ookal zie je dat het allemaal veel erger kan, soms is het gewoon even kut. De kunst is dan gewoon stug doorgaan en de dingen doen waarvan je nog niet voelt dat het zin heeft maar waarvan je wéét dat het uiteindelijk gaat helpen. En dat doe je nu al door gewoon dingen te blijven doen en plannen, erover te praten, enz. Maar ondertussen blijft het gewoon even kut, er is geen mooie of goede manier om met kut om te gaan
