Psyche
alle pijlers
Uitblijvende zwangerschap
woensdag 23 maart 2016 om 12:59
Pfff ik vind het moeilijk om dit topic te openen. Ga het toch doen. Bij voorbaat excuus voor het lange verhaal.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
Bijna 2 jaar geleden zijn mijn man en ik getrouwd en inmiddels zijn we anderhalf jaar bezig met onze kinderwens. Tot op heden ben ik helaas nog niet 1x zwanger geweest. Mensen die later begonnen met proberen dan ik zijn inmiddels bijna allemaal bevallen of hoogzwanger.
We weten inmiddels dat mijn man's zaad niet optimaal is. Niet super slecht, maar slecht genoeg dat de gynaecoloog met behandeling wil starten. We horen binnenkort of het zaad nog goed genoeg is voor IUI, of dat het direct IVF wordt. Bij mij ziet alles er perfect uit, het toonbeeld van een vruchtbare vrouw, zei de gynaecoloog, en perfecte leeftijd, 26 jaar.
Maar het probleem is dat ik sinds de diagnose geen zin meer heb in sex. We zijn na een jaar naar de huisarts gegaan en nu dus alweer een halfjaar verder, maar mijn libido is gewoon weg. Je zou deze maanden eigenlijk niet eens mee kunnen tellen, als we 2x per maand sex hebben is het veel. Heb er gewoon geen behoefte meer aan. Het voelt zinloos en als we het doen krijg ik toch hoop en dan is ongesteld worden alleen maar teleurstelling, dus dan doe ik het maar liever helemaal niet meer.
En op meer punten zit ik slecht in mijn vel: snel huilerig, weinig kunnen hebben, slecht slapen, concentratievermogen is 0 en moe moe moe. Soms aanhankelijk en soms heel afstandelijk naar mijn man.
Ik probeer gewoon mijn leven te leiden, heb me toch ingeschreven voor de studie die ik graag wil doen, grote reis ingepland en heb er allemaal zin in maar het blijft m'n leven beheersen.
Ik kan alleen maar bij mezelf denken: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Als er straks hormonen bijkomen, teleurstellingen als een behandeling weer mislukt (want heb eigenlijk ook geen enkel vertrouwen in de behandelingen om de een of andere reden), de relatie met mijn man goed houden, ooit weer een seksleven hebben..
Het enige dat ik op dit moment leuk vind in mijn leven is elke week mijn paardrijles en verder m'n katten. Ik hou van m'n man maar voel me in de relatie zo rot omdat ik geen zin meer heb in sex, ook al zegt hij dat het niet erg is, maar ik voel gewoon zo'n afstand tot hem en weet niet hoe ik weer dichterbij hem en überhaupt dichter bij mezelf kom. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje kwijtraak in die kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en die wens was zó sterk toen we net begonnen en nu? Ik heb geen hoop dat het goedkomt (uit zelfbescherming denk ik) maar ik weet ook echt niet hoe het verder zou moeten als het niet zou lukken. Het plezier in proberen een kind te maken, het plezier in de wens is überhaupt weg.
Daar pieker ik veel over en ben daar nu voor in gesprek met mijn psycholoog en ik merk dat dat wel wat helpt.
Maar ik zou zo graag m'n relatie weer een beetje terug brengen naar hoe het was, maar ik weet gewoon niet hoe en daarom dit hele verhaal. Ik zit zo vol in mijn hoofd dat er geen ruimte meer lijkt voor mijn man en dat vind ik heel erg. En hij houdt zich groot maar ik zie gewoon aan hem dat hij zich afgewezen voelt. En ik wijs hem ook af maar ik wil het niet!
We proberen wel wat leuke dingen te ondernemen en dan is het altijd gezellig en áls we sporadisch sex hebben dan is de sex geweldig, alleen ik wil gewoon het gevoel in het dagelijks leven weer terug, dat het gewoon goed en fijn is en zoals het was en dat lukt me maar niet.
En ik weet gewoon niet wat ik moet doen en ik hoop gewoon dat er hier iemand is die het herkent denk ik of die tips heeft..
Sorry voor mijn warrige verhaal maar ik mis gewoon zo hoe fijn het was om gewoon samen thuis te zijn en dat ik me erop verheugde weer naar huis te gaan, gezellig met mijn man. Nu wil ik eigenlijk het liefst gewoon zoveel mogelijk alleen zijn.
woensdag 23 maart 2016 om 14:13
Lux, wat een moeilijk situatie
Je klachten klinken alsof je je energiebalans niet meer helemaal in orde hebt, niet heel gek natuurlijk met alles wat er speelt, dat vreet toch energie. (Oke, ik realiseer me dat dit een beetje zweverig klinkt, maar ik bedoel het meer zoals bij een burn out).
Wat mijzelf uiteindelijk heeft geholpen bij dergelijke klachten was leren leven in 'het hier en nu'. Dat heeft me veel tijd en moeite gekost, en ik had daar veel begeleiding bij nodig. Maar leren om dat grote plaatje van hoe het volgens mij zou moeten zijn, los te laten en me te kunnen richten op wat ik op dít moment wil en kan, heeft me veel energie en plezier in het leveb terug gegeven. Tips zoals het condoom kunnen daarbij zeker helpen, want dan gaat seks alleen nog maar om seks en intimiteit en niet meer om jullie zwangerschapswens. Wat ook kan helpen als het bij je past is mindfullness of iets dergelijks.
Ik weet niet wat je hierover bespreekt met je psycholoog, maar voor mij qas een coach ontzettend nuttig om hier inzicht in te krijgen en ook tips om ermee aan de slag te gaan.
Heel veel sterkte en ik hoop van harte dat jouw wens in vervulling gaat!
Je klachten klinken alsof je je energiebalans niet meer helemaal in orde hebt, niet heel gek natuurlijk met alles wat er speelt, dat vreet toch energie. (Oke, ik realiseer me dat dit een beetje zweverig klinkt, maar ik bedoel het meer zoals bij een burn out).
Wat mijzelf uiteindelijk heeft geholpen bij dergelijke klachten was leren leven in 'het hier en nu'. Dat heeft me veel tijd en moeite gekost, en ik had daar veel begeleiding bij nodig. Maar leren om dat grote plaatje van hoe het volgens mij zou moeten zijn, los te laten en me te kunnen richten op wat ik op dít moment wil en kan, heeft me veel energie en plezier in het leveb terug gegeven. Tips zoals het condoom kunnen daarbij zeker helpen, want dan gaat seks alleen nog maar om seks en intimiteit en niet meer om jullie zwangerschapswens. Wat ook kan helpen als het bij je past is mindfullness of iets dergelijks.
Ik weet niet wat je hierover bespreekt met je psycholoog, maar voor mij qas een coach ontzettend nuttig om hier inzicht in te krijgen en ook tips om ermee aan de slag te gaan.
Heel veel sterkte en ik hoop van harte dat jouw wens in vervulling gaat!
woensdag 23 maart 2016 om 14:15
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 13:57:
Het is gewoon dat ik het vroeger fijn vond om thuis te komen en samen te zijn en gewoon juist dat huiselijke leventje. We zijn de dates enzo niet zozeer kwijt, dat voelt gewoon nog zoals vroeger, maar ik voel me gewoon juist eenzaam in het dagelijks leven, ook al zijn we samen en dat had ik vroeger nooit.
Dit heb ik ook gehad, vooral in de periode voor de behandeling. Je valt dan toch een beetje tussen wal en schip. Nu is het beter, nu is het man en ik tegen de grote boze onvruchtbaarheid. Nu is het ook tastbaar voor de mensen om ons heen.
Als het even niet gaat dan zeg ik hardop tegen mezelf: Ik kan dit! Ik ben sterk genoeg hiervoor! En dat ben jij ook! Je gaat door met je leven, je laat je niet klein maken door dit!
En voor de rest probeer ik te accepteren dat het k*t is. Dan is het in iedergeval niet meer k*t dat het k*t is.
Het is gewoon dat ik het vroeger fijn vond om thuis te komen en samen te zijn en gewoon juist dat huiselijke leventje. We zijn de dates enzo niet zozeer kwijt, dat voelt gewoon nog zoals vroeger, maar ik voel me gewoon juist eenzaam in het dagelijks leven, ook al zijn we samen en dat had ik vroeger nooit.
Dit heb ik ook gehad, vooral in de periode voor de behandeling. Je valt dan toch een beetje tussen wal en schip. Nu is het beter, nu is het man en ik tegen de grote boze onvruchtbaarheid. Nu is het ook tastbaar voor de mensen om ons heen.
Als het even niet gaat dan zeg ik hardop tegen mezelf: Ik kan dit! Ik ben sterk genoeg hiervoor! En dat ben jij ook! Je gaat door met je leven, je laat je niet klein maken door dit!
En voor de rest probeer ik te accepteren dat het k*t is. Dan is het in iedergeval niet meer k*t dat het k*t is.
woensdag 23 maart 2016 om 14:20
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 14:04:
[...]
jij ook knuffel. Wat erg dat het bij jullie nooit gelukt is. Weten ze waarom? En hoe ga je nu dan verder? Ik kan me daar zo niks bij voorstellen. Kan niet zeggen dat kinderen het énige is dat ik nooit heb gewild, maar ik zie gewoon echt geen toekomst zonder voor me, al weet ik dat als het moet het vast wel zal lukken. Ik heb alleen gewoon oprecht geen idee hoe dat zou moeten.
Nou zouden man en ik misschien wel andere manieren proberen als het niet gaat lukken (donor/adoptie), maar het is nog wat te vroeg om daarover na te denken en ook dat geeft geen garanties.
Tja waarom?
Man zelfde probleem als jouw man. Ik te dik en ooit een onbehandelde soa, chlamydia.
(hoop dat ik het zo goed schrijf)
Waardoor ik een kijkoperatie nodig had, om te kijken of mijn eierstokken wel goed waren. Maar men wilde mij niet opereren wegens overgewicht. En iui wilde ze niet doen omdat ik dus te zwaar ben en ze me niet moedwillig in gevaar wilde brengen. En het kindje dus ook.
Nou moest ik dus minstens 30 kilo afvallen
En dat is niet gelukt. Eetstoornis en man al "op leeftijd". Dus tijd die we hadden was te kort.
Man had al kinderen dus in eerste instantie dachten we beiden dat het aan mij lag.
Onderzoek wees uit dat ik buiten mijn gewicht dus gezond was.
Pas later man laten onderzoeken.
En dan hoor je dus dat het eigenlijk aan beide ligt, in die zin gelukkig dat we het elkaar niet "kunnen verwijten"
Adoptie e.d. Waren voor ons beide geen optie.
En je leven gaat gewoon door. En verdriet is er soms nog steeds.
Maar het went echt. Je zoekt gewoon andere dingen.
En die vind je dus ook.
Tuurlijk kun je veel dingen niet vergelijken met kinderen.
Maar op de een of andere manier ga je ook wel de "nadelen" van kinderen zien. En dat biedt mij wel wat troost. Of houvast
En als ik nu toch nog zwanger zou raken, zijn al die nadelen natuurlijk weg.
Ik heb me gerealiseerd dat kinderen inderdaad een wonder zijn. Maar dat je ook "volwaardig" kunt leven zonder.
Ik denk wel dat het vaker minder vanzelfsprekend is dat je binnen nog time zwanger raakt, als men doet voorkomen.
Kortom, geef de hoop niet op, maar leef wel je leven.
[...]
jij ook knuffel. Wat erg dat het bij jullie nooit gelukt is. Weten ze waarom? En hoe ga je nu dan verder? Ik kan me daar zo niks bij voorstellen. Kan niet zeggen dat kinderen het énige is dat ik nooit heb gewild, maar ik zie gewoon echt geen toekomst zonder voor me, al weet ik dat als het moet het vast wel zal lukken. Ik heb alleen gewoon oprecht geen idee hoe dat zou moeten.
Nou zouden man en ik misschien wel andere manieren proberen als het niet gaat lukken (donor/adoptie), maar het is nog wat te vroeg om daarover na te denken en ook dat geeft geen garanties.
Tja waarom?
Man zelfde probleem als jouw man. Ik te dik en ooit een onbehandelde soa, chlamydia.
(hoop dat ik het zo goed schrijf)
Waardoor ik een kijkoperatie nodig had, om te kijken of mijn eierstokken wel goed waren. Maar men wilde mij niet opereren wegens overgewicht. En iui wilde ze niet doen omdat ik dus te zwaar ben en ze me niet moedwillig in gevaar wilde brengen. En het kindje dus ook.
Nou moest ik dus minstens 30 kilo afvallen
En dat is niet gelukt. Eetstoornis en man al "op leeftijd". Dus tijd die we hadden was te kort.
Man had al kinderen dus in eerste instantie dachten we beiden dat het aan mij lag.
Onderzoek wees uit dat ik buiten mijn gewicht dus gezond was.
Pas later man laten onderzoeken.
En dan hoor je dus dat het eigenlijk aan beide ligt, in die zin gelukkig dat we het elkaar niet "kunnen verwijten"
Adoptie e.d. Waren voor ons beide geen optie.
En je leven gaat gewoon door. En verdriet is er soms nog steeds.
Maar het went echt. Je zoekt gewoon andere dingen.
En die vind je dus ook.
Tuurlijk kun je veel dingen niet vergelijken met kinderen.
Maar op de een of andere manier ga je ook wel de "nadelen" van kinderen zien. En dat biedt mij wel wat troost. Of houvast
En als ik nu toch nog zwanger zou raken, zijn al die nadelen natuurlijk weg.
Ik heb me gerealiseerd dat kinderen inderdaad een wonder zijn. Maar dat je ook "volwaardig" kunt leven zonder.
Ik denk wel dat het vaker minder vanzelfsprekend is dat je binnen nog time zwanger raakt, als men doet voorkomen.
Kortom, geef de hoop niet op, maar leef wel je leven.
Scherven brengen geluk
woensdag 23 maart 2016 om 14:29
quote:Glassnijdersuus schreef op 23 maart 2016 @ 14:20:
[...]
Tja waarom?
Man zelfde probleem als jouw man. Ik te dik en ooit een onbehandelde soa, chlamydia.
(hoop dat ik het zo goed schrijf)
Waardoor ik een kijkoperatie nodig had, om te kijken of mijn eierstokken wel goed waren. Maar men wilde mij niet opereren wegens overgewicht. En iui wilde ze niet doen omdat ik dus te zwaar ben en ze me niet moedwillig in gevaar wilde brengen. En het kindje dus ook.
Nou moest ik dus minstens 30 kilo afvallen
En dat is niet gelukt. Eetstoornis en man al "op leeftijd". Dus tijd die we hadden was te kort.
Man had al kinderen dus in eerste instantie dachten we beiden dat het aan mij lag.
Onderzoek wees uit dat ik buiten mijn gewicht dus gezond was.
Pas later man laten onderzoeken.
En dan hoor je dus dat het eigenlijk aan beide ligt, in die zin gelukkig dat we het elkaar niet "kunnen verwijten"
Adoptie e.d. Waren voor ons beide geen optie.
En je leven gaat gewoon door. En verdriet is er soms nog steeds.
Maar het went echt. Je zoekt gewoon andere dingen.
En die vind je dus ook.
Tuurlijk kun je veel dingen niet vergelijken met kinderen.
Maar op de een of andere manier ga je ook wel de "nadelen" van kinderen zien. En dat biedt mij wel wat troost. Of houvast
En als ik nu toch nog zwanger zou raken, zijn al die nadelen natuurlijk weg.
Ik heb me gerealiseerd dat kinderen inderdaad een wonder zijn. Maar dat je ook "volwaardig" kunt leven zonder.
Ik denk wel dat het vaker minder vanzelfsprekend is dat je binnen nog time zwanger raakt, als men doet voorkomen.
Kortom, geef de hoop niet op, maar leef wel je leven.
Ah wat een treurig verhaal wat stom dat ze dan toch niet willen behandelen, zeker met je es verleden. Dat zouden ze toch moeten weten, hoe moeilijk dat is. Ik was helemaal in de stress dat het aan m'n gewicht lag bij mij (bmi van 25.5 maar ja, ook eetstoornis gehad en dan kunnen dat soort gedachten nogal een leven gaan leiden), dus ik vroeg meteen of ik moest gaan afvallen en heb m'n achtergrond uitgelegd en de gynaecoloog zei: los van het feit dat je gewicht echt prima is, is het allerlaatste dat ik een vrouw met jouw voorgeschiedenis in een psychisch belastend traject zou vragen om af te vallen. Ze hebben een grens bij BMI 30 maar die is wel bespreekbaar als je geen PCOS hebt.
Stom. Maar ja heb jij ook niks aan.
Blij te horen dat je je weg er wel in hebt gevonden.
[...]
Tja waarom?
Man zelfde probleem als jouw man. Ik te dik en ooit een onbehandelde soa, chlamydia.
(hoop dat ik het zo goed schrijf)
Waardoor ik een kijkoperatie nodig had, om te kijken of mijn eierstokken wel goed waren. Maar men wilde mij niet opereren wegens overgewicht. En iui wilde ze niet doen omdat ik dus te zwaar ben en ze me niet moedwillig in gevaar wilde brengen. En het kindje dus ook.
Nou moest ik dus minstens 30 kilo afvallen
En dat is niet gelukt. Eetstoornis en man al "op leeftijd". Dus tijd die we hadden was te kort.
Man had al kinderen dus in eerste instantie dachten we beiden dat het aan mij lag.
Onderzoek wees uit dat ik buiten mijn gewicht dus gezond was.
Pas later man laten onderzoeken.
En dan hoor je dus dat het eigenlijk aan beide ligt, in die zin gelukkig dat we het elkaar niet "kunnen verwijten"
Adoptie e.d. Waren voor ons beide geen optie.
En je leven gaat gewoon door. En verdriet is er soms nog steeds.
Maar het went echt. Je zoekt gewoon andere dingen.
En die vind je dus ook.
Tuurlijk kun je veel dingen niet vergelijken met kinderen.
Maar op de een of andere manier ga je ook wel de "nadelen" van kinderen zien. En dat biedt mij wel wat troost. Of houvast
En als ik nu toch nog zwanger zou raken, zijn al die nadelen natuurlijk weg.
Ik heb me gerealiseerd dat kinderen inderdaad een wonder zijn. Maar dat je ook "volwaardig" kunt leven zonder.
Ik denk wel dat het vaker minder vanzelfsprekend is dat je binnen nog time zwanger raakt, als men doet voorkomen.
Kortom, geef de hoop niet op, maar leef wel je leven.
Ah wat een treurig verhaal wat stom dat ze dan toch niet willen behandelen, zeker met je es verleden. Dat zouden ze toch moeten weten, hoe moeilijk dat is. Ik was helemaal in de stress dat het aan m'n gewicht lag bij mij (bmi van 25.5 maar ja, ook eetstoornis gehad en dan kunnen dat soort gedachten nogal een leven gaan leiden), dus ik vroeg meteen of ik moest gaan afvallen en heb m'n achtergrond uitgelegd en de gynaecoloog zei: los van het feit dat je gewicht echt prima is, is het allerlaatste dat ik een vrouw met jouw voorgeschiedenis in een psychisch belastend traject zou vragen om af te vallen. Ze hebben een grens bij BMI 30 maar die is wel bespreekbaar als je geen PCOS hebt.
Stom. Maar ja heb jij ook niks aan.
Blij te horen dat je je weg er wel in hebt gevonden.
woensdag 23 maart 2016 om 14:38
quote:chantalzr-7 schreef op 23 maart 2016 @ 14:15:
Geloof me, dit gaat nooit over.
Je leert er mee leven en er beter mee om te gaan. Maar er is altijd wel iemand in je omgeving zwanger. Dat is dan elke keer weer terugvallen in een verdrietige emotie.
Bij jou is het dus ook nooit gelukt? Lijkt me zo moeilijk. Wanneer zet je er dan een punt achter? Ik heb het gevoel dat ik dan tot de overgang ook altijd een beetje hoop zou houden, lijkt me zo erg. Die duurt nog zo lang!! En tegelijkertijd vind ik dat een opluchting omdat 'wie weet wat ze over 14 jaar kunnen'. Pffffff het is gewoon ook allemaal zo dubbel.
@mssfiddler: misschien helpt het inderdaad als we begonnen zijn. Nu hang ik ook een beetje in een soort niemandsland voor m'n gevoel. En ben vandaag weer ongesteld geworden en ook al was er echt heel minieme kans deze maand, ik voelde me afgelopen week al rot en nu voel ik me helemaal klote. Keurige cyclus van 25 dagen. Nooit een keertje overtijd. Alleen in het begin een paar keer van de spanning, maar je kan de klok erop zetten bij mij. Misschien zou de teleurstelling wel groter zijn, maar zou zo graag een keertje hoop hebben. Al vindt mijn gyn die regelmatige cyclus het beste nieuws ooit, ik word er gewoon GEK van dat mijn lichaam elke maand weer perfect lijkt te zijn maar niet in staat is een kind te dragen. Als die eicellen zo goed zijn, waarom komt dat ene zaadje dat ervoor nodig is er dan niet bij?
Er zijn vrouwen die wel zwanger worden van hun man ondanks het mindere zaad. Waarom kan mijn lichaam dat dan niet als het zo vruchtbaar is? Die menstruatie voelt gewoon als een soort pesterij van m'n eierstokken.
Geloof me, dit gaat nooit over.
Je leert er mee leven en er beter mee om te gaan. Maar er is altijd wel iemand in je omgeving zwanger. Dat is dan elke keer weer terugvallen in een verdrietige emotie.
Bij jou is het dus ook nooit gelukt? Lijkt me zo moeilijk. Wanneer zet je er dan een punt achter? Ik heb het gevoel dat ik dan tot de overgang ook altijd een beetje hoop zou houden, lijkt me zo erg. Die duurt nog zo lang!! En tegelijkertijd vind ik dat een opluchting omdat 'wie weet wat ze over 14 jaar kunnen'. Pffffff het is gewoon ook allemaal zo dubbel.
@mssfiddler: misschien helpt het inderdaad als we begonnen zijn. Nu hang ik ook een beetje in een soort niemandsland voor m'n gevoel. En ben vandaag weer ongesteld geworden en ook al was er echt heel minieme kans deze maand, ik voelde me afgelopen week al rot en nu voel ik me helemaal klote. Keurige cyclus van 25 dagen. Nooit een keertje overtijd. Alleen in het begin een paar keer van de spanning, maar je kan de klok erop zetten bij mij. Misschien zou de teleurstelling wel groter zijn, maar zou zo graag een keertje hoop hebben. Al vindt mijn gyn die regelmatige cyclus het beste nieuws ooit, ik word er gewoon GEK van dat mijn lichaam elke maand weer perfect lijkt te zijn maar niet in staat is een kind te dragen. Als die eicellen zo goed zijn, waarom komt dat ene zaadje dat ervoor nodig is er dan niet bij?
Er zijn vrouwen die wel zwanger worden van hun man ondanks het mindere zaad. Waarom kan mijn lichaam dat dan niet als het zo vruchtbaar is? Die menstruatie voelt gewoon als een soort pesterij van m'n eierstokken.
woensdag 23 maart 2016 om 14:46
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 14:38:
[...]
Bij jou is het dus ook nooit gelukt? Lijkt me zo moeilijk. Wanneer zet je er dan een punt achter? Ik heb het gevoel dat ik dan tot de overgang ook altijd een beetje hoop zou houden, lijkt me zo erg. Die duurt nog zo lang!! En tegelijkertijd vind ik dat een opluchting omdat 'wie weet wat ze over 14 jaar kunnen'. Pffffff het is gewoon ook allemaal zo dubbel.
@mssfiddler: misschien helpt het inderdaad als we begonnen zijn. Nu hang ik ook een beetje in een soort niemandsland voor m'n gevoel. En ben vandaag weer ongesteld geworden en ook al was er echt heel minieme kans deze maand, ik voelde me afgelopen week al rot en nu voel ik me helemaal klote. Keurige cyclus van 25 dagen. Nooit een keertje overtijd. Alleen in het begin een paar keer van de spanning, maar je kan de klok erop zetten bij mij. Misschien zou de teleurstelling wel groter zijn, maar zou zo graag een keertje hoop hebben. Al vindt mijn gyn die regelmatige cyclus het beste nieuws ooit, ik word er gewoon GEK van dat mijn lichaam elke maand weer perfect lijkt te zijn maar niet in staat is een kind te dragen. Als die eicellen zo goed zijn, waarom komt dat ene zaadje dat ervoor nodig is er dan niet bij?
Er zijn vrouwen die wel zwanger worden van hun man ondanks het mindere zaad. Waarom kan mijn lichaam dat dan niet als het zo vruchtbaar is? Die menstruatie voelt gewoon als een soort pesterij van m'n eierstokken.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben nog steeds erg kwaad op mijn lijf
Ook een cyclus waar je de klok op kan zetten. Nog steeds
Van mij mag de hele handel er uit
Als het dan toch niet werkt, wil ik ook geen menstruatie meer.
Die boosheid is niet prettig. Werkt door op mijn eetstoornis.
Dus ik snap je, maar ben niet zo boos op je lichaam. Dat is misschien ook wel waarom je geen zin meer hebt in sex.
Tenminste dat denk ik bij mezelf
Wees niet zo hard voor jezelf.
Luister naar deze ouwe sok
[...]
Bij jou is het dus ook nooit gelukt? Lijkt me zo moeilijk. Wanneer zet je er dan een punt achter? Ik heb het gevoel dat ik dan tot de overgang ook altijd een beetje hoop zou houden, lijkt me zo erg. Die duurt nog zo lang!! En tegelijkertijd vind ik dat een opluchting omdat 'wie weet wat ze over 14 jaar kunnen'. Pffffff het is gewoon ook allemaal zo dubbel.
@mssfiddler: misschien helpt het inderdaad als we begonnen zijn. Nu hang ik ook een beetje in een soort niemandsland voor m'n gevoel. En ben vandaag weer ongesteld geworden en ook al was er echt heel minieme kans deze maand, ik voelde me afgelopen week al rot en nu voel ik me helemaal klote. Keurige cyclus van 25 dagen. Nooit een keertje overtijd. Alleen in het begin een paar keer van de spanning, maar je kan de klok erop zetten bij mij. Misschien zou de teleurstelling wel groter zijn, maar zou zo graag een keertje hoop hebben. Al vindt mijn gyn die regelmatige cyclus het beste nieuws ooit, ik word er gewoon GEK van dat mijn lichaam elke maand weer perfect lijkt te zijn maar niet in staat is een kind te dragen. Als die eicellen zo goed zijn, waarom komt dat ene zaadje dat ervoor nodig is er dan niet bij?
Er zijn vrouwen die wel zwanger worden van hun man ondanks het mindere zaad. Waarom kan mijn lichaam dat dan niet als het zo vruchtbaar is? Die menstruatie voelt gewoon als een soort pesterij van m'n eierstokken.
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben nog steeds erg kwaad op mijn lijf
Ook een cyclus waar je de klok op kan zetten. Nog steeds
Van mij mag de hele handel er uit
Als het dan toch niet werkt, wil ik ook geen menstruatie meer.
Die boosheid is niet prettig. Werkt door op mijn eetstoornis.
Dus ik snap je, maar ben niet zo boos op je lichaam. Dat is misschien ook wel waarom je geen zin meer hebt in sex.
Tenminste dat denk ik bij mezelf
Wees niet zo hard voor jezelf.
Luister naar deze ouwe sok
Scherven brengen geluk
woensdag 23 maart 2016 om 14:52
quote:Adaline schreef op 23 maart 2016 @ 14:13:
Lux, wat een moeilijk situatie
Je klachten klinken alsof je je energiebalans niet meer helemaal in orde hebt, niet heel gek natuurlijk met alles wat er speelt, dat vreet toch energie. (Oke, ik realiseer me dat dit een beetje zweverig klinkt, maar ik bedoel het meer zoals bij een burn out).
Wat mijzelf uiteindelijk heeft geholpen bij dergelijke klachten was leren leven in 'het hier en nu'. Dat heeft me veel tijd en moeite gekost, en ik had daar veel begeleiding bij nodig. Maar leren om dat grote plaatje van hoe het volgens mij zou moeten zijn, los te laten en me te kunnen richten op wat ik op dít moment wil en kan, heeft me veel energie en plezier in het leveb terug gegeven. Tips zoals het condoom kunnen daarbij zeker helpen, want dan gaat seks alleen nog maar om seks en intimiteit en niet meer om jullie zwangerschapswens. Wat ook kan helpen als het bij je past is mindfullness of iets dergelijks.
Ik weet niet wat je hierover bespreekt met je psycholoog, maar voor mij qas een coach ontzettend nuttig om hier inzicht in te krijgen en ook tips om ermee aan de slag te gaan.
Heel veel sterkte en ik hoop van harte dat jouw wens in vervulling gaat!Dat zegt mijn psycholoog ook idd, dat ik teveel in de toekomst leef. Ze stelde ook iets mindfulnessachtigs voor, weet de naam niet meer. Ik voel me idd ontzettend moe de laatste tijd, loop enorm op m'n tandvlees, helpt natuurlijk niet echt mee in het leuk hebben, maar hoop dat de reis me wat rust gaat geven. Wat niet meehelpt is dat ik ook niet zo lekker in m'n vel zit op m'n werk, maar ga pas in september weer studeren, dus zit er nog even aan vast voorlopig.
Lux, wat een moeilijk situatie
Je klachten klinken alsof je je energiebalans niet meer helemaal in orde hebt, niet heel gek natuurlijk met alles wat er speelt, dat vreet toch energie. (Oke, ik realiseer me dat dit een beetje zweverig klinkt, maar ik bedoel het meer zoals bij een burn out).
Wat mijzelf uiteindelijk heeft geholpen bij dergelijke klachten was leren leven in 'het hier en nu'. Dat heeft me veel tijd en moeite gekost, en ik had daar veel begeleiding bij nodig. Maar leren om dat grote plaatje van hoe het volgens mij zou moeten zijn, los te laten en me te kunnen richten op wat ik op dít moment wil en kan, heeft me veel energie en plezier in het leveb terug gegeven. Tips zoals het condoom kunnen daarbij zeker helpen, want dan gaat seks alleen nog maar om seks en intimiteit en niet meer om jullie zwangerschapswens. Wat ook kan helpen als het bij je past is mindfullness of iets dergelijks.
Ik weet niet wat je hierover bespreekt met je psycholoog, maar voor mij qas een coach ontzettend nuttig om hier inzicht in te krijgen en ook tips om ermee aan de slag te gaan.
Heel veel sterkte en ik hoop van harte dat jouw wens in vervulling gaat!Dat zegt mijn psycholoog ook idd, dat ik teveel in de toekomst leef. Ze stelde ook iets mindfulnessachtigs voor, weet de naam niet meer. Ik voel me idd ontzettend moe de laatste tijd, loop enorm op m'n tandvlees, helpt natuurlijk niet echt mee in het leuk hebben, maar hoop dat de reis me wat rust gaat geven. Wat niet meehelpt is dat ik ook niet zo lekker in m'n vel zit op m'n werk, maar ga pas in september weer studeren, dus zit er nog even aan vast voorlopig.
woensdag 23 maart 2016 om 15:01
quote:Glassnijdersuus schreef op 23 maart 2016 @ 14:46:
[...]
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben nog steeds erg kwaad op mijn lijf
Ook een cyclus waar je de klok op kan zetten. Nog steeds
Van mij mag de hele handel er uit
Als het dan toch niet werkt, wil ik ook geen menstruatie meer.
Die boosheid is niet prettig. Werkt door op mijn eetstoornis.
Dus ik snap je, maar ben niet zo boos op je lichaam. Dat is misschien ook wel waarom je geen zin meer hebt in sex.
Tenminste dat denk ik bij mezelf
Wees niet zo hard voor jezelf.
Luister naar deze ouwe sok Ik ben helaas goed in boos zijn op mijn lijf, eetstoornis idd. Al gaat eten goed, ben heel gemotiveerd om níét in eetstoornisgedrag te vervallen want dan ben ik nog verder van huis. Misschien heb ik idd daarom wel geen zin ik weet het niet. Ik denk gewoon vooral van: kom op hoe moeilijk kan het zijn? Zowat iedere vrouw van jouw leeftijd is in staat een kind te dragen, dus waarom jij niet?
[...]
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ben nog steeds erg kwaad op mijn lijf
Ook een cyclus waar je de klok op kan zetten. Nog steeds
Van mij mag de hele handel er uit
Als het dan toch niet werkt, wil ik ook geen menstruatie meer.
Die boosheid is niet prettig. Werkt door op mijn eetstoornis.
Dus ik snap je, maar ben niet zo boos op je lichaam. Dat is misschien ook wel waarom je geen zin meer hebt in sex.
Tenminste dat denk ik bij mezelf
Wees niet zo hard voor jezelf.
Luister naar deze ouwe sok Ik ben helaas goed in boos zijn op mijn lijf, eetstoornis idd. Al gaat eten goed, ben heel gemotiveerd om níét in eetstoornisgedrag te vervallen want dan ben ik nog verder van huis. Misschien heb ik idd daarom wel geen zin ik weet het niet. Ik denk gewoon vooral van: kom op hoe moeilijk kan het zijn? Zowat iedere vrouw van jouw leeftijd is in staat een kind te dragen, dus waarom jij niet?
woensdag 23 maart 2016 om 15:14
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 15:01:
[...]
Ik ben helaas goed in boos zijn op mijn lijf, eetstoornis idd. Al gaat eten goed, ben heel gemotiveerd om níét in eetstoornisgedrag te vervallen want dan ben ik nog verder van huis. Misschien heb ik idd daarom wel geen zin ik weet het niet. Ik denk gewoon vooral van: kom op hoe moeilijk kan het zijn? Zowat iedere vrouw van jouw leeftijd is in staat een kind te dragen, dus waarom jij niet?
Ja...
Elke gek kan zwanger raken. Die die geen kinderen willen hoeven maar 1x naar elkaar te kijken en zijn al zwanger.
En noem het maar allemaal op. Ik ken het.
Maar het levert niks op. Zo denken.
Het lastige is dat je je leven voorwaarts leeft en achterwaarts begrijpt.
Probeer er op te vertrouwen dat alles om een reden gebeurt. Al kun je die reden nu niet zien.
[...]
Ik ben helaas goed in boos zijn op mijn lijf, eetstoornis idd. Al gaat eten goed, ben heel gemotiveerd om níét in eetstoornisgedrag te vervallen want dan ben ik nog verder van huis. Misschien heb ik idd daarom wel geen zin ik weet het niet. Ik denk gewoon vooral van: kom op hoe moeilijk kan het zijn? Zowat iedere vrouw van jouw leeftijd is in staat een kind te dragen, dus waarom jij niet?
Ja...
Elke gek kan zwanger raken. Die die geen kinderen willen hoeven maar 1x naar elkaar te kijken en zijn al zwanger.
En noem het maar allemaal op. Ik ken het.
Maar het levert niks op. Zo denken.
Het lastige is dat je je leven voorwaarts leeft en achterwaarts begrijpt.
Probeer er op te vertrouwen dat alles om een reden gebeurt. Al kun je die reden nu niet zien.
Scherven brengen geluk
woensdag 23 maart 2016 om 15:27
Ik weet het. Kan me zo kwaad maken om van die 'ik wilde eigenlijk geen kinderen en toen was ik oepsie zwanger en heb ik het maar gehouden en nu vind ik het best ok'-opmerkingen. Ik weet het. Het slaat nergens op. Maar dat is vooral de ergernis dat men zo luchtig omgaat met jouw grootste wens denk ik. Zo m'n 'best' gedaan op een goede opleiding, fijn huis, fijne man die een goede vader zou zijn uitgezocht, aan onze eigen psychische problemen gewerkt, echt ons best gedaan op een goede situatie voor het kind.
En ik weet dat ik dan moet denken: niet voor het kind, voor jezelf, het gaat nu goed met jullie allebei en dat is toch fijn en fijne relatie en goede opleiding, mooi huis, enzenz, maar het lijkt alsof iemand in mijn hoofd gewoon een dikke streep door 'jezelf' heeft gezet en er 'het kind dat niet komt' van maakt en dat niet doen is lastig..
Ik wil zo graag m'n leven leiden en het kind zien als een aanvulling en niet als een invulling, zeg maar, maar op dit moment is dat echt onmogelijk voor me. Ik heb ook lang moeten wachten tot mijn man er klaar voor was om kinderen te krijgen en misschien neem ik hem dat wel kwalijk. Dat ik al zo lang moest wachten en dat m'n geduld nu nog meer op de proef wordt gesteld.
Ik weet het niet zo goed. Ik voel me niet boos op hem maar ergens vind ik het wel oneerlijk dat ik al 3.5 jaar wacht en hij nog maar 1.5 naar. Die 2 jaar op hem wachten voelen namelijk wel als 'zijn schuld'.
En ik weet dat ik dan moet denken: niet voor het kind, voor jezelf, het gaat nu goed met jullie allebei en dat is toch fijn en fijne relatie en goede opleiding, mooi huis, enzenz, maar het lijkt alsof iemand in mijn hoofd gewoon een dikke streep door 'jezelf' heeft gezet en er 'het kind dat niet komt' van maakt en dat niet doen is lastig..
Ik wil zo graag m'n leven leiden en het kind zien als een aanvulling en niet als een invulling, zeg maar, maar op dit moment is dat echt onmogelijk voor me. Ik heb ook lang moeten wachten tot mijn man er klaar voor was om kinderen te krijgen en misschien neem ik hem dat wel kwalijk. Dat ik al zo lang moest wachten en dat m'n geduld nu nog meer op de proef wordt gesteld.
Ik weet het niet zo goed. Ik voel me niet boos op hem maar ergens vind ik het wel oneerlijk dat ik al 3.5 jaar wacht en hij nog maar 1.5 naar. Die 2 jaar op hem wachten voelen namelijk wel als 'zijn schuld'.
woensdag 23 maart 2016 om 15:36
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 15:29:
Maar dat bedenk ik me ook pas net. Daar moet ik nog even over nadenken, hoe 'groot' dat voor mij is.
Niet groter maken dan het is.
Wel bespreekbaar maken. Niet gaan verwijten, dan raak je elkaar meer kwijt. En dan wacht je wellicht nog langer.
Hij zal zijn redenen hebben. En die zijn in die zin niet minder relevant dan.jouw redenen
Maar dat bedenk ik me ook pas net. Daar moet ik nog even over nadenken, hoe 'groot' dat voor mij is.
Niet groter maken dan het is.
Wel bespreekbaar maken. Niet gaan verwijten, dan raak je elkaar meer kwijt. En dan wacht je wellicht nog langer.
Hij zal zijn redenen hebben. En die zijn in die zin niet minder relevant dan.jouw redenen
Scherven brengen geluk
woensdag 23 maart 2016 om 15:41
quote:Glassnijdersuus schreef op 23 maart 2016 @ 15:36:
[...]
Niet groter maken dan het is.
Wel bespreekbaar maken. Niet gaan verwijten, dan raak je elkaar meer kwijt. En dan wacht je wellicht nog langer.
Hij zal zijn redenen hebben. En die zijn in die zin niet minder relevant dan.jouw redenenNee dat was ik zeker niet van plan. Ik zat gewoon na te denken over of ik boos was op mijn man en ik denk dat áls ik dat dan ben, dat dat dan niets te maken heeft met het zaad, maar meer met de tijd ervoor. En hij had echt prima redenen toen hoor, ik denk zelfs dat het heel goed is dat we toen nog niet aan kinderen zijn begonnen. Maar ik voel me hierin wel al heel veel jaren heel machteloos inmiddels en dat maakt het misschien wel zwaar en dat maakt misschien ook dat ik graag alleen wil zijn: het is al jaren 'mijn' verdriet en misschien weet ik gewoon niet hoe ik het moet 'delen' nu het ook zijn verdriet is geworden.
[...]
Niet groter maken dan het is.
Wel bespreekbaar maken. Niet gaan verwijten, dan raak je elkaar meer kwijt. En dan wacht je wellicht nog langer.
Hij zal zijn redenen hebben. En die zijn in die zin niet minder relevant dan.jouw redenenNee dat was ik zeker niet van plan. Ik zat gewoon na te denken over of ik boos was op mijn man en ik denk dat áls ik dat dan ben, dat dat dan niets te maken heeft met het zaad, maar meer met de tijd ervoor. En hij had echt prima redenen toen hoor, ik denk zelfs dat het heel goed is dat we toen nog niet aan kinderen zijn begonnen. Maar ik voel me hierin wel al heel veel jaren heel machteloos inmiddels en dat maakt het misschien wel zwaar en dat maakt misschien ook dat ik graag alleen wil zijn: het is al jaren 'mijn' verdriet en misschien weet ik gewoon niet hoe ik het moet 'delen' nu het ook zijn verdriet is geworden.
woensdag 23 maart 2016 om 15:46
quote:lux. schreef op 23 maart 2016 @ 15:41:
[...]
Nee dat was ik zeker niet van plan. Ik zat gewoon na te denken over of ik boos was op mijn man en ik denk dat áls ik dat dan ben, dat dat dan niets te maken heeft met het zaad, maar meer met de tijd ervoor. En hij had echt prima redenen toen hoor, ik denk zelfs dat het heel goed is dat we toen nog niet aan kinderen zijn begonnen. Maar ik voel me hierin wel al heel veel jaren heel machteloos inmiddels en dat maakt het misschien wel zwaar en dat maakt misschien ook dat ik graag alleen wil zijn: het is al jaren 'mijn' verdriet en misschien weet ik gewoon niet hoe ik het moet 'delen' nu het ook zijn verdriet is geworden.
Klinkt heel plausibel
Lastig hé, dat gegraaf in jezelf
[...]
Nee dat was ik zeker niet van plan. Ik zat gewoon na te denken over of ik boos was op mijn man en ik denk dat áls ik dat dan ben, dat dat dan niets te maken heeft met het zaad, maar meer met de tijd ervoor. En hij had echt prima redenen toen hoor, ik denk zelfs dat het heel goed is dat we toen nog niet aan kinderen zijn begonnen. Maar ik voel me hierin wel al heel veel jaren heel machteloos inmiddels en dat maakt het misschien wel zwaar en dat maakt misschien ook dat ik graag alleen wil zijn: het is al jaren 'mijn' verdriet en misschien weet ik gewoon niet hoe ik het moet 'delen' nu het ook zijn verdriet is geworden.
Klinkt heel plausibel
Lastig hé, dat gegraaf in jezelf
Scherven brengen geluk
woensdag 23 maart 2016 om 15:47
He lux,
wat een rotsituatie, meid. Ik moest er even over nadenken of ik ook mijn verhaal neer zou zetten, maar ik dacht: misschien help ik je er wel mee, dus ik doe het gewoon.
Wij hebben ook in de medische molen gezeten, van anticonceptie de deur uit tot arriveren van Welp duurde 3 jaar, het proberen (inclusief IUI) iets meer dan 2 jaar dus. Een slopende tijd waarin ik van hot naar her dacht: het gebeurt niet, het komt vast nog, ik ben te oud, ik had eerder moeten beginnen, ik wil geen kinderen meer, ik wil niets anders meer dan een kind, ik kan dit niet, ik kan dit wel, ik wil dit niet meer met mijn man, ik wil dit alleen maar met mijn man, laat maar zitten, wat is er mis met mij, ik ben geen echte vrouw, wat is er mis met de wereld dat ik geacht word een kind te krijgen. Enzovoorts.
En nu hebben we een kind. Het is een prachtig meisje en ik ben dolgelukkig met haar. Maar seks? Ho maar. Sinds net voor de IUI hebben we het gelaten voor wat het was, we hebben sinds december 2014 geen seks meer gehad. Er lag gewoonweg te veel druk op. Dit hebben we ook overlegd met de gynaecoloog, die heel begripvol was. Hij gaf aan dat veel stellen tijdens een ziekenhuistraject stoppen met seks hebben. Het heeft gewoonweg te lang op de klok moeten gebeuren en uiteindelijk is dat fnuikend. Tijdens de zwangerschap was ik te misselijk.
En nu? We weten het niet. Mijn man wil graag weer seks, maar ik ben bang. Ik heb een zware bevalling gehad en ben nog niet hersteld, geef borstvoeding, ben aan het ontzwangeren, heb nog slappe huid, en ons kind slaapt op onze kamer, maar heb vooral veel moeite met het idee. Ik ben gewoonweg echt bang voor seks. Dat het tegenvalt, dat ik me weer voel alsof ik zwanger 'moet' gaan worden. Alsof seks besmet is geraakt.
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
wat een rotsituatie, meid. Ik moest er even over nadenken of ik ook mijn verhaal neer zou zetten, maar ik dacht: misschien help ik je er wel mee, dus ik doe het gewoon.
Wij hebben ook in de medische molen gezeten, van anticonceptie de deur uit tot arriveren van Welp duurde 3 jaar, het proberen (inclusief IUI) iets meer dan 2 jaar dus. Een slopende tijd waarin ik van hot naar her dacht: het gebeurt niet, het komt vast nog, ik ben te oud, ik had eerder moeten beginnen, ik wil geen kinderen meer, ik wil niets anders meer dan een kind, ik kan dit niet, ik kan dit wel, ik wil dit niet meer met mijn man, ik wil dit alleen maar met mijn man, laat maar zitten, wat is er mis met mij, ik ben geen echte vrouw, wat is er mis met de wereld dat ik geacht word een kind te krijgen. Enzovoorts.
En nu hebben we een kind. Het is een prachtig meisje en ik ben dolgelukkig met haar. Maar seks? Ho maar. Sinds net voor de IUI hebben we het gelaten voor wat het was, we hebben sinds december 2014 geen seks meer gehad. Er lag gewoonweg te veel druk op. Dit hebben we ook overlegd met de gynaecoloog, die heel begripvol was. Hij gaf aan dat veel stellen tijdens een ziekenhuistraject stoppen met seks hebben. Het heeft gewoonweg te lang op de klok moeten gebeuren en uiteindelijk is dat fnuikend. Tijdens de zwangerschap was ik te misselijk.
En nu? We weten het niet. Mijn man wil graag weer seks, maar ik ben bang. Ik heb een zware bevalling gehad en ben nog niet hersteld, geef borstvoeding, ben aan het ontzwangeren, heb nog slappe huid, en ons kind slaapt op onze kamer, maar heb vooral veel moeite met het idee. Ik ben gewoonweg echt bang voor seks. Dat het tegenvalt, dat ik me weer voel alsof ik zwanger 'moet' gaan worden. Alsof seks besmet is geraakt.
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
woensdag 23 maart 2016 om 15:51
Lieve Lux, ik heb geen tips of trucs voor je, maar wilde je laten weten dat ik met je meeleef en hoop dat jij op een gegeven moment een prachtig, vers baby'tje mag krijgen.
Ik heb trouwens een pluim voor je: ik vind het sterk van je dat je zo open en eerlijk deelt wat je bezig houdt. Ik denk dat dit voor iedereen die in hetzelfde traject zit als jij en de mensen die er zijdelings mee te maken hebben (bijvoorbeeld een vriendin bij wie het maar niet lukt) het heel verhelderend is om jouw emoties te lezen.
Luxje, voor jou een hele dikke Gewoon, omdat ik je graag lees. Wat MdmQuetesh al schreef: ik heb geen ervaring (wel zijdelings als vriendin van iemand), maar wel een luisterend oog en een werkend toetsenbord.
Ik heb trouwens een pluim voor je: ik vind het sterk van je dat je zo open en eerlijk deelt wat je bezig houdt. Ik denk dat dit voor iedereen die in hetzelfde traject zit als jij en de mensen die er zijdelings mee te maken hebben (bijvoorbeeld een vriendin bij wie het maar niet lukt) het heel verhelderend is om jouw emoties te lezen.
Luxje, voor jou een hele dikke Gewoon, omdat ik je graag lees. Wat MdmQuetesh al schreef: ik heb geen ervaring (wel zijdelings als vriendin van iemand), maar wel een luisterend oog en een werkend toetsenbord.
woensdag 23 maart 2016 om 16:14
Ik herken jouw gevoelens deels. Deels omdat ik mijn eentje zwanger probeerde te raken dus de gevoelens betreft jouw man, ken ik dan niet.
Wel dat het zo enorme onzekere tijd is. Je gaat uiteindelijk in de molen maar dat geeft je nog steeds geen garantie dat het gaat lukken. En wat is jouw grens van de medische molen en hoe bewaak je deze grens.
Ik heb altijd gezegd, als iemand maar kon garanderen dat je uiteindelijk zwanger zou raken, dan zou ik die twee lange jaren prima doorstaan.
Het voelde voor mij ook heel eenzaam en alsof mijn leven stil stond. Toekomstplannen maken vond ik heel lastig omdat je altijd in je achterhoofd hebt dat daar een zwangerschap of een kind bij hoorde.
Ik zou je graag willen zeggen dat het uiteindelijk goed komt maar helaas kan ik dat niet. Je leest hier zelf al de verdrietige verhalen. Bij mij is het na 5x iui wel gelukt dus er is zeker hoop.
Ik wens je veel kracht!
Wel dat het zo enorme onzekere tijd is. Je gaat uiteindelijk in de molen maar dat geeft je nog steeds geen garantie dat het gaat lukken. En wat is jouw grens van de medische molen en hoe bewaak je deze grens.
Ik heb altijd gezegd, als iemand maar kon garanderen dat je uiteindelijk zwanger zou raken, dan zou ik die twee lange jaren prima doorstaan.
Het voelde voor mij ook heel eenzaam en alsof mijn leven stil stond. Toekomstplannen maken vond ik heel lastig omdat je altijd in je achterhoofd hebt dat daar een zwangerschap of een kind bij hoorde.
Ik zou je graag willen zeggen dat het uiteindelijk goed komt maar helaas kan ik dat niet. Je leest hier zelf al de verdrietige verhalen. Bij mij is het na 5x iui wel gelukt dus er is zeker hoop.
Ik wens je veel kracht!
woensdag 23 maart 2016 om 16:23
quote:lionlily schreef op 23 maart 2016 @ 15:47:
He lux,
wat een rotsituatie, meid. Ik moest er even over nadenken of ik ook mijn verhaal neer zou zetten, maar ik dacht: misschien help ik je er wel mee, dus ik doe het gewoon.
Wij hebben ook in de medische molen gezeten, van anticonceptie de deur uit tot arriveren van Welp duurde 3 jaar, het proberen (inclusief IUI) iets meer dan 2 jaar dus. Een slopende tijd waarin ik van hot naar her dacht: het gebeurt niet, het komt vast nog, ik ben te oud, ik had eerder moeten beginnen, ik wil geen kinderen meer, ik wil niets anders meer dan een kind, ik kan dit niet, ik kan dit wel, ik wil dit niet meer met mijn man, ik wil dit alleen maar met mijn man, laat maar zitten, wat is er mis met mij, ik ben geen echte vrouw, wat is er mis met de wereld dat ik geacht word een kind te krijgen. Enzovoorts.
En nu hebben we een kind. Het is een prachtig meisje en ik ben dolgelukkig met haar. Maar seks? Ho maar. Sinds net voor de IUI hebben we het gelaten voor wat het was, we hebben sinds december 2014 geen seks meer gehad. Er lag gewoonweg te veel druk op. Dit hebben we ook overlegd met de gynaecoloog, die heel begripvol was. Hij gaf aan dat veel stellen tijdens een ziekenhuistraject stoppen met seks hebben. Het heeft gewoonweg te lang op de klok moeten gebeuren en uiteindelijk is dat fnuikend. Tijdens de zwangerschap was ik te misselijk.
En nu? We weten het niet. Mijn man wil graag weer seks, maar ik ben bang. Ik heb een zware bevalling gehad en ben nog niet hersteld, geef borstvoeding, ben aan het ontzwangeren, heb nog slappe huid, en ons kind slaapt op onze kamer, maar heb vooral veel moeite met het idee. Ik ben gewoonweg echt bang voor seks. Dat het tegenvalt, dat ik me weer voel alsof ik zwanger 'moet' gaan worden. Alsof seks besmet is geraakt.
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
Ah lion! Ik weet natuurlijk dat jullie langer bezig geweest zijn en ben heel blij dat je zo'n mooie dochter hebt en dat het goed met jullie gaat. Ik had je wel al gefeliciteerd toch? Anders alsnog gefeliciteerd!
Maar wat vervelend dat jullie sexleven zo doodgeslagen is, en dat je nog steeds geen zin hebt. Fijn dat je man wel heel begripvol is! Dat is de mijne ook, maar ik vind het zelf zo lastig, want vroeger had ik eigenlijk best regelmatig zin in sex en áls ik dan een keer zin heb is het ook meteen echt sterren van de hemel zeg maar, dus waarom lukt het dan niet om zin te krijgen? Moeilijk moeilijk. Heb ook het idee dat ik het alleen maar erger maak met het graag willen
Vervelend dat je bevalling zo heftig was. Hoop dat je snel volledig hersteld bent! Hoe oud is
je dochter nu? Bedankt voor het delen van je verhaal fijn om te horen dat het volgens jouw gyn heel normaal is!
He lux,
wat een rotsituatie, meid. Ik moest er even over nadenken of ik ook mijn verhaal neer zou zetten, maar ik dacht: misschien help ik je er wel mee, dus ik doe het gewoon.
Wij hebben ook in de medische molen gezeten, van anticonceptie de deur uit tot arriveren van Welp duurde 3 jaar, het proberen (inclusief IUI) iets meer dan 2 jaar dus. Een slopende tijd waarin ik van hot naar her dacht: het gebeurt niet, het komt vast nog, ik ben te oud, ik had eerder moeten beginnen, ik wil geen kinderen meer, ik wil niets anders meer dan een kind, ik kan dit niet, ik kan dit wel, ik wil dit niet meer met mijn man, ik wil dit alleen maar met mijn man, laat maar zitten, wat is er mis met mij, ik ben geen echte vrouw, wat is er mis met de wereld dat ik geacht word een kind te krijgen. Enzovoorts.
En nu hebben we een kind. Het is een prachtig meisje en ik ben dolgelukkig met haar. Maar seks? Ho maar. Sinds net voor de IUI hebben we het gelaten voor wat het was, we hebben sinds december 2014 geen seks meer gehad. Er lag gewoonweg te veel druk op. Dit hebben we ook overlegd met de gynaecoloog, die heel begripvol was. Hij gaf aan dat veel stellen tijdens een ziekenhuistraject stoppen met seks hebben. Het heeft gewoonweg te lang op de klok moeten gebeuren en uiteindelijk is dat fnuikend. Tijdens de zwangerschap was ik te misselijk.
En nu? We weten het niet. Mijn man wil graag weer seks, maar ik ben bang. Ik heb een zware bevalling gehad en ben nog niet hersteld, geef borstvoeding, ben aan het ontzwangeren, heb nog slappe huid, en ons kind slaapt op onze kamer, maar heb vooral veel moeite met het idee. Ik ben gewoonweg echt bang voor seks. Dat het tegenvalt, dat ik me weer voel alsof ik zwanger 'moet' gaan worden. Alsof seks besmet is geraakt.
Ik weet niet hoe we hier uit moeten komen, maar ik denk dat het ons gaat lukken. Mijn man heeft geen enorm hoog-libido dus hij geeft ook aan dat het geen probleem is, dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, maar ik weet ook dat we die intimiteit nodig gaan hebben voor onszelf, voor onze relatie. En ik weet nog even niet hoe het aan te pakken, ik zie er enorm tegenop.
Ah lion! Ik weet natuurlijk dat jullie langer bezig geweest zijn en ben heel blij dat je zo'n mooie dochter hebt en dat het goed met jullie gaat. Ik had je wel al gefeliciteerd toch? Anders alsnog gefeliciteerd!
Maar wat vervelend dat jullie sexleven zo doodgeslagen is, en dat je nog steeds geen zin hebt. Fijn dat je man wel heel begripvol is! Dat is de mijne ook, maar ik vind het zelf zo lastig, want vroeger had ik eigenlijk best regelmatig zin in sex en áls ik dan een keer zin heb is het ook meteen echt sterren van de hemel zeg maar, dus waarom lukt het dan niet om zin te krijgen? Moeilijk moeilijk. Heb ook het idee dat ik het alleen maar erger maak met het graag willen
Vervelend dat je bevalling zo heftig was. Hoop dat je snel volledig hersteld bent! Hoe oud is
je dochter nu? Bedankt voor het delen van je verhaal fijn om te horen dat het volgens jouw gyn heel normaal is!
woensdag 23 maart 2016 om 16:44
quote:Mejuffrouwmuis schreef op 23 maart 2016 @ 15:51:
Lieve Lux, ik heb geen tips of trucs voor je, maar wilde je laten weten dat ik met je meeleef en hoop dat jij op een gegeven moment een prachtig, vers baby'tje mag krijgen.
Ik heb trouwens een pluim voor je: ik vind het sterk van je dat je zo open en eerlijk deelt wat je bezig houdt. Ik denk dat dit voor iedereen die in hetzelfde traject zit als jij en de mensen die er zijdelings mee te maken hebben (bijvoorbeeld een vriendin bij wie het maar niet lukt) het heel verhelderend is om jouw emoties te lezen.
Luxje, voor jou een hele dikke Gewoon, omdat ik je graag lees. Wat MdmQuetesh al schreef: ik heb geen ervaring (wel zijdelings als vriendin van iemand), maar wel een luisterend oog en een werkend toetsenbord.
Wat lief dank je! Voor iedereen trouwens, sorry als ik niet op iedereen reageer, dat is even teveel, maar waardeer alle knuffels heel erg!
@yajes: blij dat jij een kind hebt mogen krijgen. Ik hoop dat wij ook nog IUI mogen en dat het dan eindelijk eens gaat gebeuren.
Wat ik trouwens ook moeilijk vond, bedacht ik me, is dat mijn man er niet eens bij stilstaat dat het soms niet lukt. En ik bedoel, de gynaecoloog was ook echt heel super positief en vond het heel fijn dat hij 'eigenlijk zeker bij zo'n jonge, vruchtbare vrouw en verminderde zaadkwaliteit wist dat ze zwanger de deur uit zouden gaan' en hij zei ook dat we echt niet de hoop moesten opgeven omdat het ook zeker spontaan nog wel kans had, maar gewoon veel langer zou duren. Maar ergens voel ik me dan ook alsof ik in mijn eentje de last van 'wat als het niet lukt' draag. Ergens is het een geruststelling dat het spontaan ook nog kan lukken, maar ergens voedt het ook mijn: 'maar waarom dan nog niet?'-gevoel. En ja de gynaecoloog zegt dat de kans per maand nu eenmaal kleiner is en dat het daarom langer duurt en dat hij daarom ook wil behandelen, omdat hij denkt dat we dan meer kansen hebben.
Maar iedereen is zo positief. En ik ben gewoon bang en voel me dan een beetje in de steek gelaten en niet serieus genomen.
Lieve Lux, ik heb geen tips of trucs voor je, maar wilde je laten weten dat ik met je meeleef en hoop dat jij op een gegeven moment een prachtig, vers baby'tje mag krijgen.
Ik heb trouwens een pluim voor je: ik vind het sterk van je dat je zo open en eerlijk deelt wat je bezig houdt. Ik denk dat dit voor iedereen die in hetzelfde traject zit als jij en de mensen die er zijdelings mee te maken hebben (bijvoorbeeld een vriendin bij wie het maar niet lukt) het heel verhelderend is om jouw emoties te lezen.
Luxje, voor jou een hele dikke Gewoon, omdat ik je graag lees. Wat MdmQuetesh al schreef: ik heb geen ervaring (wel zijdelings als vriendin van iemand), maar wel een luisterend oog en een werkend toetsenbord.
Wat lief dank je! Voor iedereen trouwens, sorry als ik niet op iedereen reageer, dat is even teveel, maar waardeer alle knuffels heel erg!
@yajes: blij dat jij een kind hebt mogen krijgen. Ik hoop dat wij ook nog IUI mogen en dat het dan eindelijk eens gaat gebeuren.
Wat ik trouwens ook moeilijk vond, bedacht ik me, is dat mijn man er niet eens bij stilstaat dat het soms niet lukt. En ik bedoel, de gynaecoloog was ook echt heel super positief en vond het heel fijn dat hij 'eigenlijk zeker bij zo'n jonge, vruchtbare vrouw en verminderde zaadkwaliteit wist dat ze zwanger de deur uit zouden gaan' en hij zei ook dat we echt niet de hoop moesten opgeven omdat het ook zeker spontaan nog wel kans had, maar gewoon veel langer zou duren. Maar ergens voel ik me dan ook alsof ik in mijn eentje de last van 'wat als het niet lukt' draag. Ergens is het een geruststelling dat het spontaan ook nog kan lukken, maar ergens voedt het ook mijn: 'maar waarom dan nog niet?'-gevoel. En ja de gynaecoloog zegt dat de kans per maand nu eenmaal kleiner is en dat het daarom langer duurt en dat hij daarom ook wil behandelen, omdat hij denkt dat we dan meer kansen hebben.
Maar iedereen is zo positief. En ik ben gewoon bang en voel me dan een beetje in de steek gelaten en niet serieus genomen.
woensdag 23 maart 2016 om 17:20
Lieve Lux, ik 'ken' je natuurlijk ook uit een ander topic en het is gewoon heel lastig als een diepgewortelde kinderwens niet meteen uitkomt. Helaas, en dat geldt ook als je de medische molen in gaat, heb je geen garantie op een zwangerschap en zelfs een zwangerschap geeft geen garantie op een kindje. Ik begrijp je wanhoop, maar ik denk dat je het stapje bij stapje moet bekijken. Ik kreeg dit advies een tijdje terug van iemand anders op het forum en ik kon hier wel wat mee. Uiteindelijk kun je alleen maar hopen dat het goed komt, maar jij bent nog helemaal niet in de fase dat het misschien nooit goed komt en bovendien heb jij ook je leeftijd en gezondheid ontzettend mee.
Voor wat betreft de relatie met je man is seks natuurlijk niet iets dat je alleen maar doet om kinderen te maken. Seks is ook ontspannend, fijn en intiem. Ik heb sterk de indruk dat het bij jullie destijds een beetje een 'moetje' is geworden en je er nu totaal geen behoefte meer aan hebt. Dit kan je relatie natuurlijk ontzettend onder druk zetten. Het hebben van een kinderwens en dit niet ten uitvoer kunnen leggen is gewoon ontzettend frustrerend en kan ook (tijdelijk) je leven beheersen. Maar je bent nog niet eens begonnen aan het traject: geen reden tot wanhoop in dit stadium.
Na mijn 1e mislukte ICSI poging pakken mijn man en ik de draad langzaam weer op en proberen (zonder verwachtingen te hebben!) toch ook op de natuurlijke manier zwanger te worden nu we wachten op de tweede ICSI poging (onder het mom: wonderen bestaan). Ik verwacht niet dat het ons gegeven is op de natuurlijke manier en mag van mezelf ook niet teleurgesteld zijn als ik weer ongesteld word. Ik probeer nu toch ook gewoon te blijven genieten van dit soort dingen. Toen mijn eerste poging mislukte wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn en begon ik in al mijn wanhoop zelfs over een donor en maakte daarbij enorme passeer fouten naar hem toe, hetgeen ons huwelijk ook geen goed deed. Het gaat beter nu - ondanks het feit dat het nog steeds heel vers is.
Tuurlijk, mijn grootste angst is dat ik straks aan het eind van het traject met lege handen sta, maar angst is altijd een enorm slechte raadgever. Probeer, hoe moeilijk het ook is, blij te zijn met je man en dankbaar dat je het geluk gevonden hebt bij hem en dat nu wanhopen totaal geen zin heeft. Loslaten is ontzettend moeilijk - ik weet het - maar onnodig piekeren heeft ook geen zin. Moet daarbij wel opmerken dat ik nooit beseft heb hoe diep mijn wens eigenlijk zit. Ik hoop dat het jullie uiteindelijk gegeven is om een kindje van jullie samen te krijgen...
Voor wat betreft de relatie met je man is seks natuurlijk niet iets dat je alleen maar doet om kinderen te maken. Seks is ook ontspannend, fijn en intiem. Ik heb sterk de indruk dat het bij jullie destijds een beetje een 'moetje' is geworden en je er nu totaal geen behoefte meer aan hebt. Dit kan je relatie natuurlijk ontzettend onder druk zetten. Het hebben van een kinderwens en dit niet ten uitvoer kunnen leggen is gewoon ontzettend frustrerend en kan ook (tijdelijk) je leven beheersen. Maar je bent nog niet eens begonnen aan het traject: geen reden tot wanhoop in dit stadium.
Na mijn 1e mislukte ICSI poging pakken mijn man en ik de draad langzaam weer op en proberen (zonder verwachtingen te hebben!) toch ook op de natuurlijke manier zwanger te worden nu we wachten op de tweede ICSI poging (onder het mom: wonderen bestaan). Ik verwacht niet dat het ons gegeven is op de natuurlijke manier en mag van mezelf ook niet teleurgesteld zijn als ik weer ongesteld word. Ik probeer nu toch ook gewoon te blijven genieten van dit soort dingen. Toen mijn eerste poging mislukte wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn en begon ik in al mijn wanhoop zelfs over een donor en maakte daarbij enorme passeer fouten naar hem toe, hetgeen ons huwelijk ook geen goed deed. Het gaat beter nu - ondanks het feit dat het nog steeds heel vers is.
Tuurlijk, mijn grootste angst is dat ik straks aan het eind van het traject met lege handen sta, maar angst is altijd een enorm slechte raadgever. Probeer, hoe moeilijk het ook is, blij te zijn met je man en dankbaar dat je het geluk gevonden hebt bij hem en dat nu wanhopen totaal geen zin heeft. Loslaten is ontzettend moeilijk - ik weet het - maar onnodig piekeren heeft ook geen zin. Moet daarbij wel opmerken dat ik nooit beseft heb hoe diep mijn wens eigenlijk zit. Ik hoop dat het jullie uiteindelijk gegeven is om een kindje van jullie samen te krijgen...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 23 maart 2016 om 17:23
quote:yajes schreef op 23 maart 2016 @ 16:14:
Ik heb altijd gezegd, als iemand maar kon garanderen dat je uiteindelijk zwanger zou raken, dan zou ik die twee lange jaren prima doorstaan. Ik geloof dat ik dit geschreven zou kunnen hebben! Onderbroek uit en wijdbeens liggen voor wildvreemde artsen, pillen, echo's, injecties - ik vind het geen probleem meer. Maar de angst om met lege handen te staan is de meest vreselijke en onzekere die er is...
Ik heb altijd gezegd, als iemand maar kon garanderen dat je uiteindelijk zwanger zou raken, dan zou ik die twee lange jaren prima doorstaan. Ik geloof dat ik dit geschreven zou kunnen hebben! Onderbroek uit en wijdbeens liggen voor wildvreemde artsen, pillen, echo's, injecties - ik vind het geen probleem meer. Maar de angst om met lege handen te staan is de meest vreselijke en onzekere die er is...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
woensdag 23 maart 2016 om 17:37
quote:Baggal schreef op 23 maart 2016 @ 17:20:
Lieve Lux, ik 'ken' je natuurlijk ook uit een ander topic en het is gewoon heel lastig als een diepgewortelde kinderwens niet meteen uitkomt. Helaas, en dat geldt ook als je de medische molen in gaat, heb je geen garantie op een zwangerschap en zelfs een zwangerschap geeft geen garantie op een kindje. Ik begrijp je wanhoop, maar ik denk dat je het stapje bij stapje moet bekijken. Ik kreeg dit advies een tijdje terug van iemand anders op het forum en ik kon hier wel wat mee. Uiteindelijk kun je alleen maar hopen dat het goed komt, maar jij bent nog helemaal niet in de fase dat het misschien nooit goed komt en bovendien heb jij ook je leeftijd en gezondheid ontzettend mee.
Voor wat betreft de relatie met je man is seks natuurlijk niet iets dat je alleen maar doet om kinderen te maken. Seks is ook ontspannend, fijn en intiem. Ik heb sterk de indruk dat het bij jullie destijds een beetje een 'moetje' is geworden en je er nu totaal geen behoefte meer aan hebt. Dit kan je relatie natuurlijk ontzettend onder druk zetten. Het hebben van een kinderwens en dit niet ten uitvoer kunnen leggen is gewoon ontzettend frustrerend en kan ook (tijdelijk) je leven beheersen. Maar je bent nog niet eens begonnen aan het traject: geen reden tot wanhoop in dit stadium.
Na mijn 1e mislukte ICSI poging pakken mijn man en ik de draad langzaam weer op en proberen (zonder verwachtingen te hebben!) toch ook op de natuurlijke manier zwanger te worden nu we wachten op de tweede ICSI poging (onder het mom: wonderen bestaan). Ik verwacht niet dat het ons gegeven is op de natuurlijke manier en mag van mezelf ook niet teleurgesteld zijn als ik weer ongesteld word. Ik probeer nu toch ook gewoon te blijven genieten van dit soort dingen. Toen mijn eerste poging mislukte wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn en begon ik in al mijn wanhoop zelfs over een donor en maakte daarbij enorme passeer fouten naar hem toe, hetgeen ons huwelijk ook geen goed deed. Het gaat beter nu - ondanks het feit dat het nog steeds heel vers is.
Tuurlijk, mijn grootste angst is dat ik straks aan het eind van het traject met lege handen sta, maar angst is altijd een enorm slechte raadgever. Probeer, hoe moeilijk het ook is, blij te zijn met je man en dankbaar dat je het geluk gevonden hebt bij hem en dat nu wanhopen totaal geen zin heeft. Loslaten is ontzettend moeilijk - ik weet het - maar onnodig piekeren heeft ook geen zin. Moet daarbij wel opmerken dat ik nooit beseft heb hoe diep mijn wens eigenlijk zit. Ik hoop dat het jullie uiteindelijk gegeven is om een kindje van jullie samen te krijgen...
Ik weet het ik weet het maar waar zit mijn piekerknopje dan, dan kon ik het uitzetten
Ik weet niet of het echt was dat sex een moetje werd trouwens. Ik had er eigenlijk tot de diagnose nog wel lol in. Het is gewoon alsof ik sinds de diagnose al m'n vertrouwen erin kwijt ben, met of zonder medische hulp en alsof mijn lichaam zoiets heeft van (want met mijn hoofd heb ik nog wel behoefte aan intimitieit maar ik raak gewoon niet meer opgewonden): nou als er toch geen kind komt hoeven we ook geen sex meer te hebben. Het voelt ook als iets dat niet in mijn hoofd zit, maar juist in mijn lichaam.
Wij praten ook (nog) niet over donoren enzo hoor, het is wel eens ter sprake gekomen en daar kwam m'n man mee, maar zoals ik al zei, daar is het echt nog wat te vroeg voor. Maar het klopt dat ik een beetje de neiging heb om alvast te willen rouwen voor de ramp is gebeurd ofzo mijn psycholoog denkt trouwens dat dit komt door iets omtrent m'n vaders ziekte (teveel gedoe om helemaal uit te leggen) en dat het mijn copingstrategie is omdat het copen toen helemaal mis ging. Dus we gaan daar zelfs EMDR voor doen.
Ben er echt wel mee bezig. Wat ik wil is gewoon als ik thuiskom het gevoel hebben van: wat fijn dat m'n man er is. Nu wil ik hem niet om me heen hebben maar als hij er dan niet is wil ik weer niet alleen zijn en dat hij terugkomt.
Lieve Lux, ik 'ken' je natuurlijk ook uit een ander topic en het is gewoon heel lastig als een diepgewortelde kinderwens niet meteen uitkomt. Helaas, en dat geldt ook als je de medische molen in gaat, heb je geen garantie op een zwangerschap en zelfs een zwangerschap geeft geen garantie op een kindje. Ik begrijp je wanhoop, maar ik denk dat je het stapje bij stapje moet bekijken. Ik kreeg dit advies een tijdje terug van iemand anders op het forum en ik kon hier wel wat mee. Uiteindelijk kun je alleen maar hopen dat het goed komt, maar jij bent nog helemaal niet in de fase dat het misschien nooit goed komt en bovendien heb jij ook je leeftijd en gezondheid ontzettend mee.
Voor wat betreft de relatie met je man is seks natuurlijk niet iets dat je alleen maar doet om kinderen te maken. Seks is ook ontspannend, fijn en intiem. Ik heb sterk de indruk dat het bij jullie destijds een beetje een 'moetje' is geworden en je er nu totaal geen behoefte meer aan hebt. Dit kan je relatie natuurlijk ontzettend onder druk zetten. Het hebben van een kinderwens en dit niet ten uitvoer kunnen leggen is gewoon ontzettend frustrerend en kan ook (tijdelijk) je leven beheersen. Maar je bent nog niet eens begonnen aan het traject: geen reden tot wanhoop in dit stadium.
Na mijn 1e mislukte ICSI poging pakken mijn man en ik de draad langzaam weer op en proberen (zonder verwachtingen te hebben!) toch ook op de natuurlijke manier zwanger te worden nu we wachten op de tweede ICSI poging (onder het mom: wonderen bestaan). Ik verwacht niet dat het ons gegeven is op de natuurlijke manier en mag van mezelf ook niet teleurgesteld zijn als ik weer ongesteld word. Ik probeer nu toch ook gewoon te blijven genieten van dit soort dingen. Toen mijn eerste poging mislukte wilde ik mijn man ook steeds een stap voor zijn en begon ik in al mijn wanhoop zelfs over een donor en maakte daarbij enorme passeer fouten naar hem toe, hetgeen ons huwelijk ook geen goed deed. Het gaat beter nu - ondanks het feit dat het nog steeds heel vers is.
Tuurlijk, mijn grootste angst is dat ik straks aan het eind van het traject met lege handen sta, maar angst is altijd een enorm slechte raadgever. Probeer, hoe moeilijk het ook is, blij te zijn met je man en dankbaar dat je het geluk gevonden hebt bij hem en dat nu wanhopen totaal geen zin heeft. Loslaten is ontzettend moeilijk - ik weet het - maar onnodig piekeren heeft ook geen zin. Moet daarbij wel opmerken dat ik nooit beseft heb hoe diep mijn wens eigenlijk zit. Ik hoop dat het jullie uiteindelijk gegeven is om een kindje van jullie samen te krijgen...
Ik weet het ik weet het maar waar zit mijn piekerknopje dan, dan kon ik het uitzetten
Ik weet niet of het echt was dat sex een moetje werd trouwens. Ik had er eigenlijk tot de diagnose nog wel lol in. Het is gewoon alsof ik sinds de diagnose al m'n vertrouwen erin kwijt ben, met of zonder medische hulp en alsof mijn lichaam zoiets heeft van (want met mijn hoofd heb ik nog wel behoefte aan intimitieit maar ik raak gewoon niet meer opgewonden): nou als er toch geen kind komt hoeven we ook geen sex meer te hebben. Het voelt ook als iets dat niet in mijn hoofd zit, maar juist in mijn lichaam.
Wij praten ook (nog) niet over donoren enzo hoor, het is wel eens ter sprake gekomen en daar kwam m'n man mee, maar zoals ik al zei, daar is het echt nog wat te vroeg voor. Maar het klopt dat ik een beetje de neiging heb om alvast te willen rouwen voor de ramp is gebeurd ofzo mijn psycholoog denkt trouwens dat dit komt door iets omtrent m'n vaders ziekte (teveel gedoe om helemaal uit te leggen) en dat het mijn copingstrategie is omdat het copen toen helemaal mis ging. Dus we gaan daar zelfs EMDR voor doen.
Ben er echt wel mee bezig. Wat ik wil is gewoon als ik thuiskom het gevoel hebben van: wat fijn dat m'n man er is. Nu wil ik hem niet om me heen hebben maar als hij er dan niet is wil ik weer niet alleen zijn en dat hij terugkomt.
woensdag 23 maart 2016 om 18:19
Hoi Lux,
Ik heb de rest van de reacties nog niet gelezen maar nu vast een reactie omdat ik je een hart onder de riem wil steken. Ik zit namelijk exact in dezelfde situatie als jij (alleen ben ik begin 30). Er lijkt bij mij niks aan de hand, hij is verminderd vruchtbaar. We zijn alleen wat verder in het traject dan jij dus ik kan er met wat meer afstand naar kijken.
We merkten ook dat we wat van elkaar wegdreven, seks was ook niet wat het geweest was, je kan wat minder van elkaar hebben/ bent wat eerder knorrig. Jij ziet je toekomstplaatje in duigen vallen. Je man zal met z'n eigen issues zitten, hij kan jou namelijk iets groots wat jij wil niet aan je geven. Dat zal aan hem knagen, die van mij voelde zich ook 'schuldig' dat het aan hem lag.
Ik kan je een paar dingen aanraden.
Ga met een relatietherapeut praten, samen. Een kind doe je ook samen, nu, bij dit soort dingen is het heel belangrijk om elkaar niet uit het oog te verliezen omdat je allebei zo vast zit in je eigen verdriet.Wij zijn er uiteindelijk maar 1x geweest maar het heeft ontzettend geholpen dat iemand die wat afstand van ons had, ons kon bevragen op wat er nu eigenlijk het verdriet veroorzaakte en hoe je daar mee om kan gaan.
Ga inderdaad gewoon door met je leven. Ik merkte dat bij ons alles een beetje 'on hold' kwam te staan vanwege het kind wat er nog helemaal niet was. Kunnen we wel doorzakken in de kroeg? Straks is het slecht voor je zaad! Kunnen we wel vakantie plannen? Straks ben je zwanger! Gek word je ervan. Ook al voelt het nu ff niet zo, er zijn nog een hoop leuke dingen in het leven (als ik dit zo lees klinkt het als een dooddoener 1e klas, zo bedoel ik m niet )
Ik trok zelf ziekenhuisbezoeken slecht. Gedoe met potjes en geloer van gynaecologen, ik voelde me een machine waar wat stuk aan was. Er is geen ruimte voor de gevoelskant, het is 'hup het protocol in'. Het voelde als weinig keuze. Tot we ons beseften dat we wel degelijk een keuze hadden, namelijk om alles op ons eigen tempo te doen en bij elke stap opnieuw een beslissing te maken.
Oh ja, het IS nu even een kutperiode en een jaar slechte seks maakt je relatie heus niet kapot. Probeer vertrouwen te hebben, het komt wel weer. Verdriet hebben is normaal.
Oh ja, je houdt het inderdaad vol hoor. Het is nu nog vers, jullie zitten nog niet zo lang in de medische molen. Geen wonder dat het nu allemaal hard binnenkomt, er komt veel op je af, jij en je man hebben nog niet de manier gevonden hoe je hier samen mee om kan/ wil gaan, er is angst dat het nooit zal gebeuren etc.
Hier is er trouwens nog steeds geen kind (ik ben bijna 3 jaar gestopt met de pil). Gaat er voorlopig ook niet komen vermoed ik. IVF is voor ons voorlopig een brug te ver. Vooral omdat we dan de hele tijd bezig zijn met wat we niet hebben ipv wat we wel hebben. En dat is heel veel. Over het algemeen gaat het goed met mij en ons.
Ik heb de rest van de reacties nog niet gelezen maar nu vast een reactie omdat ik je een hart onder de riem wil steken. Ik zit namelijk exact in dezelfde situatie als jij (alleen ben ik begin 30). Er lijkt bij mij niks aan de hand, hij is verminderd vruchtbaar. We zijn alleen wat verder in het traject dan jij dus ik kan er met wat meer afstand naar kijken.
We merkten ook dat we wat van elkaar wegdreven, seks was ook niet wat het geweest was, je kan wat minder van elkaar hebben/ bent wat eerder knorrig. Jij ziet je toekomstplaatje in duigen vallen. Je man zal met z'n eigen issues zitten, hij kan jou namelijk iets groots wat jij wil niet aan je geven. Dat zal aan hem knagen, die van mij voelde zich ook 'schuldig' dat het aan hem lag.
Ik kan je een paar dingen aanraden.
Ga met een relatietherapeut praten, samen. Een kind doe je ook samen, nu, bij dit soort dingen is het heel belangrijk om elkaar niet uit het oog te verliezen omdat je allebei zo vast zit in je eigen verdriet.Wij zijn er uiteindelijk maar 1x geweest maar het heeft ontzettend geholpen dat iemand die wat afstand van ons had, ons kon bevragen op wat er nu eigenlijk het verdriet veroorzaakte en hoe je daar mee om kan gaan.
Ga inderdaad gewoon door met je leven. Ik merkte dat bij ons alles een beetje 'on hold' kwam te staan vanwege het kind wat er nog helemaal niet was. Kunnen we wel doorzakken in de kroeg? Straks is het slecht voor je zaad! Kunnen we wel vakantie plannen? Straks ben je zwanger! Gek word je ervan. Ook al voelt het nu ff niet zo, er zijn nog een hoop leuke dingen in het leven (als ik dit zo lees klinkt het als een dooddoener 1e klas, zo bedoel ik m niet )
Ik trok zelf ziekenhuisbezoeken slecht. Gedoe met potjes en geloer van gynaecologen, ik voelde me een machine waar wat stuk aan was. Er is geen ruimte voor de gevoelskant, het is 'hup het protocol in'. Het voelde als weinig keuze. Tot we ons beseften dat we wel degelijk een keuze hadden, namelijk om alles op ons eigen tempo te doen en bij elke stap opnieuw een beslissing te maken.
Oh ja, het IS nu even een kutperiode en een jaar slechte seks maakt je relatie heus niet kapot. Probeer vertrouwen te hebben, het komt wel weer. Verdriet hebben is normaal.
Oh ja, je houdt het inderdaad vol hoor. Het is nu nog vers, jullie zitten nog niet zo lang in de medische molen. Geen wonder dat het nu allemaal hard binnenkomt, er komt veel op je af, jij en je man hebben nog niet de manier gevonden hoe je hier samen mee om kan/ wil gaan, er is angst dat het nooit zal gebeuren etc.
Hier is er trouwens nog steeds geen kind (ik ben bijna 3 jaar gestopt met de pil). Gaat er voorlopig ook niet komen vermoed ik. IVF is voor ons voorlopig een brug te ver. Vooral omdat we dan de hele tijd bezig zijn met wat we niet hebben ipv wat we wel hebben. En dat is heel veel. Over het algemeen gaat het goed met mij en ons.
