Psyche
alle pijlers
Wat is jou weg naar geluk?
zaterdag 9 oktober 2021 om 00:56
Ik ben nu op een leeftijd (26) dat ik merk dat de mensen om mij heen steeds vaker tegen zichzelf aanlopen. Vrienden en vriendinnen van ongeveer dezelfde leeftijd. Dit uit zich in verschillende psychische klachten zoals bijvoorbeeld een burn-out of een depressie. En door met deze vrienden te praten en ze te ondersteunen besef ik mezelf steeds meer hoe ver dit van mijn bed staat. Ik ben gelukkig.
Dit zette mij aan het denken. Wat zorgt ervoor dat ik gelukkig ben?
- Ik ken mezelf. Hierdoor weet ik heel goed wat ik wel en niet leuk vind en kan ik hierin mijn grenzen aangeven;
- Ik accepteer mijzelf in mijn kracht maar óók in mijn zwaktes;
- Ik heb een fijn sociaal leven met leuke vrienden waarbij ik mezelf kan zijn, en een leuke, gelijkwaardige, relatie die mijn leven aanvult en niet invult;
- Ik heb geen stress (meer) over zaken zoals werk, geld of een woning;
- Ik kan heel blij worden en genieten van grote, maar vooral ook kleine dingen;
- Ik ben realistisch en weet dat er vast tijden zullen komen dat ik minder gelukkig zal zijn. Maar ik voel me zelfverzekerd en veerkrachtig genoeg om te beseffen dat dat uiteindelijk ook wel weer goed komt.
Dit is voor mij heel persoonlijk natuurlijk en zal ook voor iedereen verschillen. Ik ben benieuwd: wat is voor jou de weg naar geluk is geweest? Wat maakt jou gelukkig? Bén je gelukkig? En zo niet, wat moet er veranderen in jou optiek om wel (weer) gelukkig te zijn? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en andere inzichten over dit onderwerp.
Dit zette mij aan het denken. Wat zorgt ervoor dat ik gelukkig ben?
- Ik ken mezelf. Hierdoor weet ik heel goed wat ik wel en niet leuk vind en kan ik hierin mijn grenzen aangeven;
- Ik accepteer mijzelf in mijn kracht maar óók in mijn zwaktes;
- Ik heb een fijn sociaal leven met leuke vrienden waarbij ik mezelf kan zijn, en een leuke, gelijkwaardige, relatie die mijn leven aanvult en niet invult;
- Ik heb geen stress (meer) over zaken zoals werk, geld of een woning;
- Ik kan heel blij worden en genieten van grote, maar vooral ook kleine dingen;
- Ik ben realistisch en weet dat er vast tijden zullen komen dat ik minder gelukkig zal zijn. Maar ik voel me zelfverzekerd en veerkrachtig genoeg om te beseffen dat dat uiteindelijk ook wel weer goed komt.
Dit is voor mij heel persoonlijk natuurlijk en zal ook voor iedereen verschillen. Ik ben benieuwd: wat is voor jou de weg naar geluk is geweest? Wat maakt jou gelukkig? Bén je gelukkig? En zo niet, wat moet er veranderen in jou optiek om wel (weer) gelukkig te zijn? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen en andere inzichten over dit onderwerp.
zondag 10 oktober 2021 om 18:15
zondag 10 oktober 2021 om 18:33
Die telefoontjes heb ik gekregen, vaker dan me lief was, maar ik denk wel dat het heel erg afhangt van je geestelijke veerkracht hoe je ermee omgaat. Hoe je je ermee kunt verzoenen. Hoe je, precies zoals jij zegt, beseft dat dit soort dingen - of telefoontjes, drama’s, onvoorziene wendingen - ook bij het leven horen, en dat je niet de enige bent die klappen krijgt.
Toen ik 16 was, of 18, of zelfs 28, was ik nog totaal niet voorbereid op deze wrede kant van het leven. Gelukkig was ik al ruim in de 30 toen het eerste levensveranderende telefoontje kwam. En er zouden er nog heel wat volgen, want zo gaat dat helaas, maar rond die tijd had ik al genoeg levenservaring (en veiligheid en vertrouwen en liefde) om er niet door verwoest te worden. Wel getekend en verwond, en ik ben er zeker ook heel erg door veranderd, maar het heeft me niet verwoest of getraumatiseerd.
Dat is het verschil: als je jong bent, ben je op geen enkele manier voorbereid op de hardheid en de wreedheid die het lot in petto heeft, voor iedereen (of bijna iedereen).
Daar moet je je tegen kunnen wapenen, en volgens mij gaat dit topic vooral dáárover: hoe kun je sterk (of ‘gelukkig’ of ‘overeind’) blijven als het leven je een streek levert?
Natuurlijk verandert je leven volledig na een dramatisch telefoontje. De vraag is alleen of je daarna de kracht en de levensdrift en de wijsheid hebt (en die wijsheid komt met de jaren, als het goed is) om dat verlies en die pijn te aanvaarden. En om dóór te gaan. Om niet weg te zakken in zelfmedelijden of onmacht, maar om dit soort gebeurtenissen te beschouwen als deel van het leven. Want het leven is niet leuk, dat leerde ik al jong. Of nee: het leven is niet alléén maar leuk. Dat is een belangrijke les. En die begrijp je gewoon nog niet op je 18e.
zondag 10 oktober 2021 om 20:10
Toen mijn moeder overleed, heb ik het daar toentertijd zwaar mee gehad. In de tijd dat ze ziek was (1,5 jaar) en daarna. Vooral het ziek zijn was heel intens omdat ik nog thuis woonde. En het is inderdaad heel pittig om op een jonge leeftijd zo’n belangrijk persoon te moeten missen. Dat valt inderdaad echt niet te bagataliseren.
Wel denk ik inderdaad dat doordat ik een fijne familie en vrienden heb, ik er relatief goed uitgekomen ben. Maar mijn broer heeft er bijvoorbeeld veel meer last van gehad. Dus het is ook echt iets persoonlijks, denk ik.
Wel denk ik inderdaad dat doordat ik een fijne familie en vrienden heb, ik er relatief goed uitgekomen ben. Maar mijn broer heeft er bijvoorbeeld veel meer last van gehad. Dus het is ook echt iets persoonlijks, denk ik.
