Relaties
alle pijlers
Afwachten... of zelf weggaan...? Wanhoop nabij
woensdag 30 januari 2008 om 08:47
Hi allemaal,
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
woensdag 30 januari 2008 om 12:00
Zoals hierboven al diverse malen beschreven is dit geen gezonde relatie. Je betrekt al het slechte en negatieve op jezelf. Je haalt jezelf zo omlaag. Je zit samen in deze relatie en je zult er dan ook samen uit moeten komen. Wel denk ik dat je daarnaast ook aan jezelf moet gaan werken.
Het is inderdaad veel te vroeg om deze man de liefde van je leven te noemen. Toen een half jaar geleden mijn relatie op de klippen liep dacht ik ook dat mijn ex mijn enige, grote liefde was en kon zijn. Nou ik ben er nu wel achter dat dit zeker niet het geval is. Je gaat hem romantiseren, ophemelen.
Ik heb ook een hele tijd op het andere topic meegeschreven en ik weet dat je verhaal nu al een tijd speelt. Je moet nu echt knopen door gaan hakken; aan je relatie gaan werken SAMEN of er gewoon mee kappen. Want jullie draaien nu al zo'n tijd in het hetzelfde kringetje rond en jij bent al tijden ongelukkig. Hier kan je niet mee doorgaan, want je vergooid je leven. Schouders naar achter, hoofd omhoog en nu een keuze maken meid (hoe moeilijk en zwaar het ook is)
Het is inderdaad veel te vroeg om deze man de liefde van je leven te noemen. Toen een half jaar geleden mijn relatie op de klippen liep dacht ik ook dat mijn ex mijn enige, grote liefde was en kon zijn. Nou ik ben er nu wel achter dat dit zeker niet het geval is. Je gaat hem romantiseren, ophemelen.
Ik heb ook een hele tijd op het andere topic meegeschreven en ik weet dat je verhaal nu al een tijd speelt. Je moet nu echt knopen door gaan hakken; aan je relatie gaan werken SAMEN of er gewoon mee kappen. Want jullie draaien nu al zo'n tijd in het hetzelfde kringetje rond en jij bent al tijden ongelukkig. Hier kan je niet mee doorgaan, want je vergooid je leven. Schouders naar achter, hoofd omhoog en nu een keuze maken meid (hoe moeilijk en zwaar het ook is)
woensdag 30 januari 2008 om 12:09
quote:_Soleil_ schreef op 30 januari 2008 @ 12:00:
Ok, je wilt vast niet horen wat ik nu ga schrijven, maar ik schrijf het toch
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Omdat hij met je vrijt, gewoon om de seks, zonder gevoelens. Gewoon omdat hij wat lozen moet. En dat, terwijl hij donders goed weet hoe jij je voelt, wat jouw gevoelens zijn en dat het voor jou wél betekenis heeft.
Nou, ik zal even stoppen met schrijven, maar ik kan nog wel wat dingen bedenken...
Malaysiagirl, denk je écht dat dit de man van je leven is? Word je écht gelukkig op deze manier, met hem? Hoe lang ben je nog van plan om te wachten op zijn beslissing, waar je zelf geen invloed op hebt en van hem ook niet mag hebben? Weet je zeker, dat je zélf zo onzeker en angstig bent in het leven, of wordt dit misschien gevoed door hem? Is het een gevolg van hoe je relatie nu (en waarschijnlijk al een tijdje) is? Vroeger was je niet zo, zei je... Hoe kun je nou aan jezelf gaan werken, een nieuw leven opbouwen en van je onzekerheden afraken, als je nog zo druk bent met hém en zijn gevoelens en onzekerheden? Als je hem niet los kunt laten en hij het ook niet toelaat om hem los te laten?
Fleurtje zegt het misschien wat bot, maar ze heeft ook wel een beetje gelijk. Soms moet je jezelf even een schop onder je kont geven. Natuurlijk is hulp zoeken moelijk, naar een club of sportschool gaan ook, de knoop doorhakken wat betreft je relatie al helemaal, maar soms moet je jezelf dwingen, omdat je rationeel wéét, dat het beter is, dat het een betere toekomst biedt al je het wél doet. Zonder actie gebeurt er niks en zit je nog jaren zo.
Natuurlijk heb je ook gelijk.... ik denk er soms precies zo over... Gisteren had ik bijna de knoop zelf doorgehakt... maar niet gedaan uiteindelijk....
Elke keer is weer dat stemmetje dat zegt: "Stel dat mijn vriend de tijd en ruimte heeft gekregen om na te denken, en hij is eruit en hij houdt nog wel van me, wil voor ons gaan en voor ons, voor mij vechten, stel dat we er helemaal uit gaan komen en weer helemaal gelukkig worden, dan is het nu toch zonde om er een eind aan te maken, want stel...."
Soms zegt hij dat hij niks had moeten zeggen, maar als je van niks weet dan kun je er ook niet aan werken en dingen veranderen en verbeteren....
Ok, je wilt vast niet horen wat ik nu ga schrijven, maar ik schrijf het toch
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Omdat hij met je vrijt, gewoon om de seks, zonder gevoelens. Gewoon omdat hij wat lozen moet. En dat, terwijl hij donders goed weet hoe jij je voelt, wat jouw gevoelens zijn en dat het voor jou wél betekenis heeft.
Nou, ik zal even stoppen met schrijven, maar ik kan nog wel wat dingen bedenken...
Malaysiagirl, denk je écht dat dit de man van je leven is? Word je écht gelukkig op deze manier, met hem? Hoe lang ben je nog van plan om te wachten op zijn beslissing, waar je zelf geen invloed op hebt en van hem ook niet mag hebben? Weet je zeker, dat je zélf zo onzeker en angstig bent in het leven, of wordt dit misschien gevoed door hem? Is het een gevolg van hoe je relatie nu (en waarschijnlijk al een tijdje) is? Vroeger was je niet zo, zei je... Hoe kun je nou aan jezelf gaan werken, een nieuw leven opbouwen en van je onzekerheden afraken, als je nog zo druk bent met hém en zijn gevoelens en onzekerheden? Als je hem niet los kunt laten en hij het ook niet toelaat om hem los te laten?
Fleurtje zegt het misschien wat bot, maar ze heeft ook wel een beetje gelijk. Soms moet je jezelf even een schop onder je kont geven. Natuurlijk is hulp zoeken moelijk, naar een club of sportschool gaan ook, de knoop doorhakken wat betreft je relatie al helemaal, maar soms moet je jezelf dwingen, omdat je rationeel wéét, dat het beter is, dat het een betere toekomst biedt al je het wél doet. Zonder actie gebeurt er niks en zit je nog jaren zo.
Natuurlijk heb je ook gelijk.... ik denk er soms precies zo over... Gisteren had ik bijna de knoop zelf doorgehakt... maar niet gedaan uiteindelijk....
Elke keer is weer dat stemmetje dat zegt: "Stel dat mijn vriend de tijd en ruimte heeft gekregen om na te denken, en hij is eruit en hij houdt nog wel van me, wil voor ons gaan en voor ons, voor mij vechten, stel dat we er helemaal uit gaan komen en weer helemaal gelukkig worden, dan is het nu toch zonde om er een eind aan te maken, want stel...."
Soms zegt hij dat hij niks had moeten zeggen, maar als je van niks weet dan kun je er ook niet aan werken en dingen veranderen en verbeteren....
woensdag 30 januari 2008 om 12:14
Ik snap wel dat je dat denkt en dat het erg moeilijk is om de knoop ddoor te hakken hoor! Maar ik vraag me af óf hij er überhaupt ooit uit zal komen. Iemand die al zo lang twijfelt... Weet je dan eigenlijk niet al genoeg? En dan nog hè, stel hij neemt die beslissing, dan wordt het toch nooit meer als voorheen? Want dit is nou eenmaal gebeurd. Dat kan noch hij noch jij vergeten. Dus de relatie zal nooit meer hetzefde zijn. En is die relatie dan nog de moeite waard?
woensdag 30 januari 2008 om 12:17
quote:_Soleil_ schreef op 30 januari 2008 @ 12:14:
Ik snap wel dat je dat denkt en dat het erg moeilijk is om de knoop ddoor te hakken hoor! Maar ik vraag me af óf hij er überhaupt ooit uit zal komen. Iemand die al zo lang twijfelt... Weet je dan eigenlijk niet al genoeg? En dan nog hè, stel hij neemt die beslissing, dan wordt het toch nooit meer als voorheen? Want dit is nou eenmaal gebeurd. Dat kan noch hij noch jij vergeten. Dus de relatie zal nooit meer hetzefde zijn. En is die relatie dan nog de moeite waard?Kun je er met z'n tweeen niet sterker uitkomen. Door die twijfels heenwerken en dan weer opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, samen sterker dan ooit, omdat je juist al die twijfels hebt overleefd? Of romantiseer ik nu teveel?
Ik snap wel dat je dat denkt en dat het erg moeilijk is om de knoop ddoor te hakken hoor! Maar ik vraag me af óf hij er überhaupt ooit uit zal komen. Iemand die al zo lang twijfelt... Weet je dan eigenlijk niet al genoeg? En dan nog hè, stel hij neemt die beslissing, dan wordt het toch nooit meer als voorheen? Want dit is nou eenmaal gebeurd. Dat kan noch hij noch jij vergeten. Dus de relatie zal nooit meer hetzefde zijn. En is die relatie dan nog de moeite waard?Kun je er met z'n tweeen niet sterker uitkomen. Door die twijfels heenwerken en dan weer opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, samen sterker dan ooit, omdat je juist al die twijfels hebt overleefd? Of romantiseer ik nu teveel?
woensdag 30 januari 2008 om 12:18
quote:_Soleil_ schreef op 30 januari 2008 @ 12:00:
Ok, je wilt vast niet horen wat ik nu ga schrijven, maar ik schrijf het toch
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Ik ben het hier enigszins mee eens. Tegelijkertijd denk ik: ja maar: je wordt zo behandeld als je je láát behandelen. Het is geen hufter, de situatie is aan beiden te wijten. TO geeft met al haar onzekerheden aan haar vriend geen enkele grenzen aan van wat zij wil, wat haar gevoelens zijn, wanneer híj te ver gaat.
Daarom vind ik echt dat TO moet gaan beginnen met grenzen te stellen, en haar eigen gevoelens en belangen duidelijk maken. Dit schiet echt niet op zo, TO cijfert zichzelf helemaal weg...
Ok, je wilt vast niet horen wat ik nu ga schrijven, maar ik schrijf het toch
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Ik ben het hier enigszins mee eens. Tegelijkertijd denk ik: ja maar: je wordt zo behandeld als je je láát behandelen. Het is geen hufter, de situatie is aan beiden te wijten. TO geeft met al haar onzekerheden aan haar vriend geen enkele grenzen aan van wat zij wil, wat haar gevoelens zijn, wanneer híj te ver gaat.
Daarom vind ik echt dat TO moet gaan beginnen met grenzen te stellen, en haar eigen gevoelens en belangen duidelijk maken. Dit schiet echt niet op zo, TO cijfert zichzelf helemaal weg...
woensdag 30 januari 2008 om 12:21
Ik denk dat je in dit geval je geen zorgen moet maken over mogelijkheden openlaten voor hem. Kies voor jezelf, leer zelfstandig en onafhankelijk te functioneren. Als hij echt van je houdt zal het hem rauw op zijn dak vallen en dan gaat hij vanzelf echt nadenken ipv dit zinloze, negatieve gehang.
Je verliest iemand niet door te zeggen in een situatie als deze: ik kan dit niet aan. Als je iemand daardoor kwijtraakt was je hem in essentie allang kwijt. En anders confronteert het iemand met wat je eigenlijk voor diegene betekent.
Ga 's een tijdje voor waarheid en realiteit ipv troost en geborgenheid. Is niet altijd even leuk maar het is een goede en leerzame instelling wanneer je moet werken aan onzekerheden en afhankelijkheden die makkelijk daarbij komen kijken.
Enne... er is hoop. Ik was vroeger een sociale ramp. Tegenwoordig draai ik mijn hand er niet meer voor om. Voor mij was de sleutel daarin: oprechte interesse in mensen en durven vragen wat er in me opkomt. Ik weet heel goed hoe hoog die muur voelt wanneer je je zo onzeker en verlegen voelt. Maar je kunt er overheen klimmen, echt .
Je verliest iemand niet door te zeggen in een situatie als deze: ik kan dit niet aan. Als je iemand daardoor kwijtraakt was je hem in essentie allang kwijt. En anders confronteert het iemand met wat je eigenlijk voor diegene betekent.
Ga 's een tijdje voor waarheid en realiteit ipv troost en geborgenheid. Is niet altijd even leuk maar het is een goede en leerzame instelling wanneer je moet werken aan onzekerheden en afhankelijkheden die makkelijk daarbij komen kijken.
Enne... er is hoop. Ik was vroeger een sociale ramp. Tegenwoordig draai ik mijn hand er niet meer voor om. Voor mij was de sleutel daarin: oprechte interesse in mensen en durven vragen wat er in me opkomt. Ik weet heel goed hoe hoog die muur voelt wanneer je je zo onzeker en verlegen voelt. Maar je kunt er overheen klimmen, echt .
woensdag 30 januari 2008 om 12:24
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 12:17:
[...]
Kun je er met z'n tweeen niet sterker uitkomen. Door die twijfels heenwerken en dan weer opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, samen sterker dan ooit, omdat je juist al die twijfels hebt overleefd? Of romantiseer ik nu teveel?
Ik denk van niet. Maar zeker weten doe ik dat niet natuurlijk.
Ik denk dat het een periode is, die altijd tussen jullie in blijft staan en die je elkaar blijft verwijten. En die altijd voor nieuwe onzekerheden blijft zorgen. Als hij bijv. een keer een slechte periode heeft, of een chagerijnige bui, denk je dan niet meteen: o jee, daar begint het weer? Ik denk ook dat jij hierna altijd op je tenen zult blijven lopen bij hem, uit angst voor weer zulke twijfel, uit angst om weer iets fout te doen of te verpesten.
[...]
Kun je er met z'n tweeen niet sterker uitkomen. Door die twijfels heenwerken en dan weer opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, samen sterker dan ooit, omdat je juist al die twijfels hebt overleefd? Of romantiseer ik nu teveel?
Ik denk van niet. Maar zeker weten doe ik dat niet natuurlijk.
Ik denk dat het een periode is, die altijd tussen jullie in blijft staan en die je elkaar blijft verwijten. En die altijd voor nieuwe onzekerheden blijft zorgen. Als hij bijv. een keer een slechte periode heeft, of een chagerijnige bui, denk je dan niet meteen: o jee, daar begint het weer? Ik denk ook dat jij hierna altijd op je tenen zult blijven lopen bij hem, uit angst voor weer zulke twijfel, uit angst om weer iets fout te doen of te verpesten.
woensdag 30 januari 2008 om 12:25
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 12:09:
[...]
Natuurlijk heb je ook gelijk.... ik denk er soms precies zo over... Gisteren had ik bijna de knoop zelf doorgehakt... maar niet gedaan uiteindelijk....
Elke keer is weer dat stemmetje dat zegt: "Stel dat mijn vriend de tijd en ruimte heeft gekregen om na te denken, en hij is eruit en hij houdt nog wel van me, wil voor ons gaan en voor ons, voor mij vechten, stel dat we er helemaal uit gaan komen en weer helemaal gelukkig worden, dan is het nu toch zonde om er een eind aan te maken, want stel...."
Malaysiagirl: juist híerom denk ik dat het goed is om een deadline te stellen wanneer je vriend met een beslissing komt. Ik begrijp je gedachten hierover heel goed, ik had ze toenertijd exact hetzelfde. Alleen: deze gedachten kloppen niet helemaal, namelijk: je kan de toekomst niet voorspellen, je weet níet, welke actie van jou voor welke réactie van hem gaat zorgen:
Bijvoorbeeld: misschien als jij deze deadline stelt bedenkt hij zich juist dat hij het wel wilt, terwijl als je geen deadline stelt en het zo laat doorsudderen hij denkt ik wil het niet. Je weet gewoon niet wat er voor zal zorgen dat hij wel met je verder wilt, dat ligt niet in jouw controle.
[...]
Natuurlijk heb je ook gelijk.... ik denk er soms precies zo over... Gisteren had ik bijna de knoop zelf doorgehakt... maar niet gedaan uiteindelijk....
Elke keer is weer dat stemmetje dat zegt: "Stel dat mijn vriend de tijd en ruimte heeft gekregen om na te denken, en hij is eruit en hij houdt nog wel van me, wil voor ons gaan en voor ons, voor mij vechten, stel dat we er helemaal uit gaan komen en weer helemaal gelukkig worden, dan is het nu toch zonde om er een eind aan te maken, want stel...."
Malaysiagirl: juist híerom denk ik dat het goed is om een deadline te stellen wanneer je vriend met een beslissing komt. Ik begrijp je gedachten hierover heel goed, ik had ze toenertijd exact hetzelfde. Alleen: deze gedachten kloppen niet helemaal, namelijk: je kan de toekomst niet voorspellen, je weet níet, welke actie van jou voor welke réactie van hem gaat zorgen:
Bijvoorbeeld: misschien als jij deze deadline stelt bedenkt hij zich juist dat hij het wel wilt, terwijl als je geen deadline stelt en het zo laat doorsudderen hij denkt ik wil het niet. Je weet gewoon niet wat er voor zal zorgen dat hij wel met je verder wilt, dat ligt niet in jouw controle.
woensdag 30 januari 2008 om 12:28
Hou toch op. Een relatie onderhouden is geen bergbeklimming!
Ik krijg echt vlekken van termen als 'vechten voor je relatie', 'door twijfels heenwerken en alle twijfels overleven', 'opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen (een taalkundig novum overigens, maar dat terzijde). Het zijn lege begrippen die alleen maar aangeven dat er kennelijk een hoop drama aan te pas is gekomen. En zoals je al hebt ondekt: drama brengt je nergens.
Ik krijg echt vlekken van termen als 'vechten voor je relatie', 'door twijfels heenwerken en alle twijfels overleven', 'opnieuw onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen (een taalkundig novum overigens, maar dat terzijde). Het zijn lege begrippen die alleen maar aangeven dat er kennelijk een hoop drama aan te pas is gekomen. En zoals je al hebt ondekt: drama brengt je nergens.
woensdag 30 januari 2008 om 12:32
Als iemand duidelijk het probleem kan benoemen en de ander luistert er naar, kijk dan kun je er echt aan werken. Dan leer je elkaar beter kennen, je groeit gezamenlijk in een nieuwe situatie. Heel mooi allemaal. Dat vereist wel goede communicatie. En de bereidheid om zowel goed te kijken naar wat de ander nodig heeft als goed je eigen grenzen in de gaten durven houden.
Het idee wat jij hebt, dat werkt niet als 1 van de twee doodsbang is om de ander te verliezen. Dan ben je bereid tot alles. En dat geeft continu een vertekende balans. Mensen willen graag hun zin hebben maar wat ze vaak nog veel liever hebben is respect voor hun partner en het vertrouwen dat die ander eerlijk en duidelijk is.
Daar waar je geen respect opeist ontstaat heel makkelijk onverschilligheid en sleur.
Het idee wat jij hebt, dat werkt niet als 1 van de twee doodsbang is om de ander te verliezen. Dan ben je bereid tot alles. En dat geeft continu een vertekende balans. Mensen willen graag hun zin hebben maar wat ze vaak nog veel liever hebben is respect voor hun partner en het vertrouwen dat die ander eerlijk en duidelijk is.
Daar waar je geen respect opeist ontstaat heel makkelijk onverschilligheid en sleur.
woensdag 30 januari 2008 om 12:34
quote:summerparty schreef op 30 januari 2008 @ 12:18:
[...]
Ik ben het hier enigszins mee eens. Tegelijkertijd denk ik: ja maar: je wordt zo behandeld als je je láát behandelen. TO geeft met al haar onzekerheden aan haar vriend geen enkele grenzen aan van wat zij wil, wat haar gevoelens zijn, wanneer híj te ver gaat.
Daarom vind ik echt dat TO moet gaan beginnen met grenzen te stellen, en haar eigen gevoelens en belangen duidelijk maken. Dit schiet echt niet op zo, TO cijfert zichzelf helemaal weg...
SOms begin ik er idd over, omdat ik het zat, ik heb toch ook recht om te weten waar ik aan toe ben (en ja, ik weet dat ik ook voor mezelf die beslissing kan nemen), maar zegt vriend dat ik hem onder druk zet, en dan ga ik me naderhand weer schuldig voelen dat ik dat idd WEER gedaan heb, dan neem ik me opnieuw voor om er niet meer over te beginnen, keihard aan mezelf te werken en hem te laten zien wat hij gaat missen als hij besluit weg te gaan, maar dat gevoel komt ooit weer de kop op zetten en dan trek ik m'n mond weer open omdat IK erover wil praten, en dan begint het verhaaal weer van voor af aan.
Als we het er niet over hebben, dan is soms best gezellig. We kunnen lekker kletsen, knuffelen, zoenen af en toe, doen soms leuke dingen (zoals afgelopen weekend), maar weet niet of hij die dingen net zo ervaart als ik.... Heb er weken terug wel eens naar gevraagd. Zijn antwoord was: soms gaat het slecht (dat was na één van mijn uitbarstingen) en soms gaat het redelijk.... Terwijl we dan vrienden over de vloer hebben gehad (of iets anders leuks hebben gedaan) en het gezellig hebben gehad. Dan ervaart hij het dus heel anders, want ik denk dat we het dan leuk hebben, gezellig, maar dat is voor hem blijkbaar niet genoeg. Hoe moet het voor hem gaan wil hij zeggen dat het best goed gaat.... Komt dat omdat hij nu zelf zo in de knoop zit? Soms zegt hij ook dat het helemaal niet zo slecht gaat... is dat om mij te troosten als ik me weer eens kut voel en zit te huilen (waar hij ook niet goed tegen kan, kreeg ik gisteren te horen), of meent hij dat ook?
Ik ken hem als iemand die altijd eerlijk is in wat hij zegt, daarom kan hij ook nu niks zeggen, omdat hij geen dingen wil zeggen die niet waar / eerlijk zijn. Ook is hij iemand van understatements... Mss moet ik de dingen die hij zegt niet zo analyseren en op een gouden schaaltje leggen, door mijn gevoel over mezelf leg ik de dingen idd vaak negatief uit.
[...]
Ik ben het hier enigszins mee eens. Tegelijkertijd denk ik: ja maar: je wordt zo behandeld als je je láát behandelen. TO geeft met al haar onzekerheden aan haar vriend geen enkele grenzen aan van wat zij wil, wat haar gevoelens zijn, wanneer híj te ver gaat.
Daarom vind ik echt dat TO moet gaan beginnen met grenzen te stellen, en haar eigen gevoelens en belangen duidelijk maken. Dit schiet echt niet op zo, TO cijfert zichzelf helemaal weg...
SOms begin ik er idd over, omdat ik het zat, ik heb toch ook recht om te weten waar ik aan toe ben (en ja, ik weet dat ik ook voor mezelf die beslissing kan nemen), maar zegt vriend dat ik hem onder druk zet, en dan ga ik me naderhand weer schuldig voelen dat ik dat idd WEER gedaan heb, dan neem ik me opnieuw voor om er niet meer over te beginnen, keihard aan mezelf te werken en hem te laten zien wat hij gaat missen als hij besluit weg te gaan, maar dat gevoel komt ooit weer de kop op zetten en dan trek ik m'n mond weer open omdat IK erover wil praten, en dan begint het verhaaal weer van voor af aan.
Als we het er niet over hebben, dan is soms best gezellig. We kunnen lekker kletsen, knuffelen, zoenen af en toe, doen soms leuke dingen (zoals afgelopen weekend), maar weet niet of hij die dingen net zo ervaart als ik.... Heb er weken terug wel eens naar gevraagd. Zijn antwoord was: soms gaat het slecht (dat was na één van mijn uitbarstingen) en soms gaat het redelijk.... Terwijl we dan vrienden over de vloer hebben gehad (of iets anders leuks hebben gedaan) en het gezellig hebben gehad. Dan ervaart hij het dus heel anders, want ik denk dat we het dan leuk hebben, gezellig, maar dat is voor hem blijkbaar niet genoeg. Hoe moet het voor hem gaan wil hij zeggen dat het best goed gaat.... Komt dat omdat hij nu zelf zo in de knoop zit? Soms zegt hij ook dat het helemaal niet zo slecht gaat... is dat om mij te troosten als ik me weer eens kut voel en zit te huilen (waar hij ook niet goed tegen kan, kreeg ik gisteren te horen), of meent hij dat ook?
Ik ken hem als iemand die altijd eerlijk is in wat hij zegt, daarom kan hij ook nu niks zeggen, omdat hij geen dingen wil zeggen die niet waar / eerlijk zijn. Ook is hij iemand van understatements... Mss moet ik de dingen die hij zegt niet zo analyseren en op een gouden schaaltje leggen, door mijn gevoel over mezelf leg ik de dingen idd vaak negatief uit.
woensdag 30 januari 2008 om 12:38
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 12:34:
[...]
Mss moet ik de dingen die hij zegt niet zo analyseren en op een gouden schaaltje leggen, door mijn gevoel over mezelf leg ik de dingen idd vaak negatief uit.Misschien moet je eens luisteren naar wat hij zegt. Hij vindt het niet leuk met jou ( hooguit "slecht" of "redelijk") en hij heeft zelf niet eens de ballen om de knoop door te hakken maar laat dat aan zijn (mede door zijn toedoen) onzekere meisje over. Wat een lapzwans.
[...]
Mss moet ik de dingen die hij zegt niet zo analyseren en op een gouden schaaltje leggen, door mijn gevoel over mezelf leg ik de dingen idd vaak negatief uit.Misschien moet je eens luisteren naar wat hij zegt. Hij vindt het niet leuk met jou ( hooguit "slecht" of "redelijk") en hij heeft zelf niet eens de ballen om de knoop door te hakken maar laat dat aan zijn (mede door zijn toedoen) onzekere meisje over. Wat een lapzwans.
woensdag 30 januari 2008 om 12:40
Het ligt niet alleen aan jou. Als je een leuke en prettige relatie hebt, bevestig je elkaar vanzelf regelmatig. Dan zeg je de dingen die jij nu zo nodig hebt zonder erover na te denken. Want je vindt die ander over het algemeen leuk, lief, een mooi mens, sexy.
Geeft hij jou regelmatig complimenten en accepteer jij die niet? Accepteer jij alleen de negatieve opmerkingen? Of geeft hij je uberhaupt geen complimenten? Als je complimenten niet kan accepteren, is dat iets waar je echt aan moet werken. Je ontneemt iemand het plezier iets moois over je te zeggen en het te menen en daarbij leer je iemand het af om jou nog complimenten te geven. En je ontneemt jezelf een compliment, da's gewoon misdadig .
Geeft hij jou regelmatig complimenten en accepteer jij die niet? Accepteer jij alleen de negatieve opmerkingen? Of geeft hij je uberhaupt geen complimenten? Als je complimenten niet kan accepteren, is dat iets waar je echt aan moet werken. Je ontneemt iemand het plezier iets moois over je te zeggen en het te menen en daarbij leer je iemand het af om jou nog complimenten te geven. En je ontneemt jezelf een compliment, da's gewoon misdadig .
woensdag 30 januari 2008 om 12:42
quote:Feliciaatje schreef op 30 januari 2008 @ 12:40:
Het ligt niet alleen aan jou. Als je een leuke en prettige relatie hebt, bevestig je elkaar vanzelf regelmatig. Dan zeg je de dingen die jij nu zo nodig hebt zonder erover na te denken. Want je vindt die ander over het algemeen leuk, lief, een mooi mens, sexy.
Geeft hij jou regelmatig complimenten en accepteer jij die niet? Accepteer jij alleen de negatieve opmerkingen? Of geeft hij je uberhaupt geen complimenten? Als je complimenten niet kan accepteren, is dat iets waar je echt aan moet werken. Je ontneemt iemand het plezier iets moois over je te zeggen en het te menen en daarbij leer je iemand het af om jou nog complimenten te geven. En je ontneemt jezelf een compliment, da's gewoon misdadig .Met complimenten kan ik idd slecht omgaan!
Het ligt niet alleen aan jou. Als je een leuke en prettige relatie hebt, bevestig je elkaar vanzelf regelmatig. Dan zeg je de dingen die jij nu zo nodig hebt zonder erover na te denken. Want je vindt die ander over het algemeen leuk, lief, een mooi mens, sexy.
Geeft hij jou regelmatig complimenten en accepteer jij die niet? Accepteer jij alleen de negatieve opmerkingen? Of geeft hij je uberhaupt geen complimenten? Als je complimenten niet kan accepteren, is dat iets waar je echt aan moet werken. Je ontneemt iemand het plezier iets moois over je te zeggen en het te menen en daarbij leer je iemand het af om jou nog complimenten te geven. En je ontneemt jezelf een compliment, da's gewoon misdadig .Met complimenten kan ik idd slecht omgaan!
woensdag 30 januari 2008 om 12:49
Dat vermoeden had ik al, ik kon het ook niet. Kreeg een rood hoofd en begon het gelijk te ontkrachten waarom het niet zo was en ik een vreselijk, lelijk, afzichtelijk monster was .
Serieus, je kunt je echt veel beter over jezelf voelen. Ga daar ajb aan werken. En leer complimenten te accepteren, je bent geen vreselijk mens, je bent hooguit een onzeker mens met een hoop mooie eigenschappen, dat weet ik zeker. En ja ook mindere, dat hoort erbij. Niemand is perfect en dat hoeft ook niet, zolang je maar kan genieten van je positieve kanten, ze deelt met je omgeving en kritisch maar mild naar je mindere kanten kunt kijken en daaraan werkt of het accepteert.
Serieus, je kunt je echt veel beter over jezelf voelen. Ga daar ajb aan werken. En leer complimenten te accepteren, je bent geen vreselijk mens, je bent hooguit een onzeker mens met een hoop mooie eigenschappen, dat weet ik zeker. En ja ook mindere, dat hoort erbij. Niemand is perfect en dat hoeft ook niet, zolang je maar kan genieten van je positieve kanten, ze deelt met je omgeving en kritisch maar mild naar je mindere kanten kunt kijken en daaraan werkt of het accepteert.
woensdag 30 januari 2008 om 12:55
MG, ik denk dat de vragen van Feliciaatje heel belangrijk zijn. Je geeft er geen duidelijk antwoord op.
Heb jij hem afgeleerd om jou bevestiging te geven of heeft hij die nooit gegeven?
Heb je jouw onzekerheid altijd al gehad of heb je die gekregen doordat hij je nooit de normale bevestiging gaf die partners elkaar geven?
Heb jij hem de bevestiging gegeven die hij ongetwijfeld ook nodig heeft?
Ik vind het niet zo duidelijk, in je verhaal, of zijn twijfels aan hém liggen ofwel of jij die in de hand gewerkt hebt. Daarom zeg ik ook niet zo categoriek als anderen hier, dat alles aan hém ligt.
Je had het over zelfhulpboeken: die van Wayne Dyer vind ik hele goede, vooral 'Niet morgen maar nu' en 'Het heft in eigen handen'. Heel goed voor onzekere mensen!
Heb jij hem afgeleerd om jou bevestiging te geven of heeft hij die nooit gegeven?
Heb je jouw onzekerheid altijd al gehad of heb je die gekregen doordat hij je nooit de normale bevestiging gaf die partners elkaar geven?
Heb jij hem de bevestiging gegeven die hij ongetwijfeld ook nodig heeft?
Ik vind het niet zo duidelijk, in je verhaal, of zijn twijfels aan hém liggen ofwel of jij die in de hand gewerkt hebt. Daarom zeg ik ook niet zo categoriek als anderen hier, dat alles aan hém ligt.
Je had het over zelfhulpboeken: die van Wayne Dyer vind ik hele goede, vooral 'Niet morgen maar nu' en 'Het heft in eigen handen'. Heel goed voor onzekere mensen!
woensdag 30 januari 2008 om 12:56
En durf jezelf te bevrijden uit deze situatie. Dit is killing voor je eigenwaarde, dit heb je nou echt heeeelemaal niet nodig. Ik begrijp dat het heel moeilijk is om los te laten, dit is een stukje veiligheid en je hebt er maar zo weinig van. Maar je kunt dat stukje veiligheid jezelf leren bieden, daar heb je geen ander voor nodig (het helpt wel en het is prettig maar het is niet noodzakelijk). En dan hoef je geen grenzen over te gaan in jezelf, geen opofferingen te maken die je niet zou moeten maken.
Verleg de focus van hem naar jou. En ga eens goed kijken wat jij nodig hebt. Hou je helemaal niet bezig met wat hij nodig heeft, het klinkt alsof hij daar prima zelf voor kan zorgen (helaas ten koste van jou, heel slecht teken meis). Er is hier iemand stilletjes aan aan het doodhongeren op emotioneel vlak en dat ben jij. Zorg voor jezelf. Voed jezelf. Je bent dat echt wel degelijk waard.
Verleg de focus van hem naar jou. En ga eens goed kijken wat jij nodig hebt. Hou je helemaal niet bezig met wat hij nodig heeft, het klinkt alsof hij daar prima zelf voor kan zorgen (helaas ten koste van jou, heel slecht teken meis). Er is hier iemand stilletjes aan aan het doodhongeren op emotioneel vlak en dat ben jij. Zorg voor jezelf. Voed jezelf. Je bent dat echt wel degelijk waard.
woensdag 30 januari 2008 om 13:20
Ik krijg altijd de kriebels van dit soort topics, sorry malaysiagirl.
Ik snap nooit dat vrouwen bij een man willen blijven die eigenlijk niet bij hen wil zijn. Echt, als mijn vent ooit met zo'n verhaal komt aanzetten: "ik weet niet of ik wel verder wil met jou, blablabla". Dan krijgt ie misschien een paar weken om z'n mind op te maken maar daarna, opzouten!!!
Wat denkt ie nou wel niet, alsof jij niet aan iedere vinger 10 andere kerels kunt krijgen, ofzo? En denkt ie echt dat ie op elke hoek van de straat een vrouw vindt die zo 100% voor hem gaat en hem zo op een voetstuk plaatst? Iemand vinden die oprecht van je houdt en zo toegewijd is aan het laten slagen van de relatie, is echt niet zo makkelijk. Misschien kan ie zich dat eens realiseren?
Ik word hier altijd so pissed van! (plaatsvervangende woede) En echt, ook al ben ik al 17 jaar samen met mijn lief en hebben we drie koters: Als hij denkt dat ie beter kan krijgen: ga, ga, ga!!!!!!!! Daar ga ik echt m'n energie niet in steken.
Kijk, als hij legitieme klachten heeft, natuurlijk wil ik daar naar luisteren en proberen er iets mee te doen maar ik blijf wel ik en ik ga toch echt m'n eigen persoonlijkheid geen geweld aan doen om hem maar geïnteresseerd te houden.
Ik snap ook dat als je zo'n laag zelfbeeld hebt als TO dat het moeilijk wordt om op bovenstaande manier tegen de situatie aan te kijken. Dat is dan ook echt wel iets waar je aan moet werken maar dat kan toch niet de reden zijn dat ie je in de steek wil laten? Zou ik echt superzwak van hem vinden, temeer aangezien hij ook debet is aan jouw onzekerheid, ook al zie jij dat niet zo.
Heel veel sterkte!
(f)
Ik snap nooit dat vrouwen bij een man willen blijven die eigenlijk niet bij hen wil zijn. Echt, als mijn vent ooit met zo'n verhaal komt aanzetten: "ik weet niet of ik wel verder wil met jou, blablabla". Dan krijgt ie misschien een paar weken om z'n mind op te maken maar daarna, opzouten!!!
Wat denkt ie nou wel niet, alsof jij niet aan iedere vinger 10 andere kerels kunt krijgen, ofzo? En denkt ie echt dat ie op elke hoek van de straat een vrouw vindt die zo 100% voor hem gaat en hem zo op een voetstuk plaatst? Iemand vinden die oprecht van je houdt en zo toegewijd is aan het laten slagen van de relatie, is echt niet zo makkelijk. Misschien kan ie zich dat eens realiseren?
Ik word hier altijd so pissed van! (plaatsvervangende woede) En echt, ook al ben ik al 17 jaar samen met mijn lief en hebben we drie koters: Als hij denkt dat ie beter kan krijgen: ga, ga, ga!!!!!!!! Daar ga ik echt m'n energie niet in steken.
Kijk, als hij legitieme klachten heeft, natuurlijk wil ik daar naar luisteren en proberen er iets mee te doen maar ik blijf wel ik en ik ga toch echt m'n eigen persoonlijkheid geen geweld aan doen om hem maar geïnteresseerd te houden.
Ik snap ook dat als je zo'n laag zelfbeeld hebt als TO dat het moeilijk wordt om op bovenstaande manier tegen de situatie aan te kijken. Dat is dan ook echt wel iets waar je aan moet werken maar dat kan toch niet de reden zijn dat ie je in de steek wil laten? Zou ik echt superzwak van hem vinden, temeer aangezien hij ook debet is aan jouw onzekerheid, ook al zie jij dat niet zo.
Heel veel sterkte!
(f)
woensdag 30 januari 2008 om 13:38
Malaysiagirl
ik krijg kippenvel als ik dit topic doorlees, ik snap sommige reacties heel goed en begrijp tegelijkertijd ook wel wat je doormaakt.
Je zit gevangen in je relatie en bent daar zo door beinvloed dat je geen andere oplossingen ziet dan alleen maar voor hem kiezen en al je zekerheden op hem te zetten.
Maar:
ik lees nergens dat hij jou als persoon ziet staan
ik lees dat je alle schuld en verantwoordelijkheid bij jezelf neerlegt terwijl een relatie toch echt uit 2 personen bestaat.
Wat kun je doen:
Aan jezelf werken, hem verander je niet, en als hij blijft twijfelen en jij blijft hierin doorgaan dat kom je er na vele jaren achter dat je veel eerder de signalen serieus had moeten nemen.
Een relatie is geen berg die je moet beklimmen want je zult op die manier nooit de top bereiken. Ik vind dat Reiger al veel dingen richting jou over een relatie goed verwoord heeft.
Uit elkaar gaan omdat het gewoon niet werkt tussen jullie voelt voor jou op dit moment op als een enorm hoge berg waarvan je moed in schoenen zinkt he, en dus blijf je onderaan de voet maar stilstaan en vasthouden aan wat jij denkt. En onzekerheid is lastig, maar ik vind dat die vriend van jou jou maar mooi laat bungelen en nog onzekerder maakt. Dus ga werken aan jezelf, zorg dat je zekerder word, een deadline voor jezelf stellen kan hierin heel goed werken. Want echt, doordat je er nu middenin zit zie je geen andere oplossingen meer. En alles wat je nu doet doe je met die dreiging van zijn onzekerheid, ook niet bevordelijk voor het aangaan van nieuwe dingen voor jezelf. Ik zie nu het laaste stukje van OP voor me en vind het zo opvallend. Je schrijft: We willen wel dingen veranderen en dan: Ik wil zo graag dat alles goedkomt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar. Dus jij moet ervoor zorgen dat deze relatie in het juiste spoor komt? Ten koste van jezelf, want realiseer je heel goed, al de energie die je hierin stop kun je niet in jezelf stoppen.
Wees niet bang, durf over die berg heen te kijken, word nieuwsgierig naar wat erachter ligt en begin met klimmen. Wie weet brengt het verandering binnen de relatie en anders zeker veel positieve gevolgen voor jezelf.
Meer zelfkennis, meer vertrouwen in jezelf en meer respect voor jezelf
ik krijg kippenvel als ik dit topic doorlees, ik snap sommige reacties heel goed en begrijp tegelijkertijd ook wel wat je doormaakt.
Je zit gevangen in je relatie en bent daar zo door beinvloed dat je geen andere oplossingen ziet dan alleen maar voor hem kiezen en al je zekerheden op hem te zetten.
Maar:
ik lees nergens dat hij jou als persoon ziet staan
ik lees dat je alle schuld en verantwoordelijkheid bij jezelf neerlegt terwijl een relatie toch echt uit 2 personen bestaat.
Wat kun je doen:
Aan jezelf werken, hem verander je niet, en als hij blijft twijfelen en jij blijft hierin doorgaan dat kom je er na vele jaren achter dat je veel eerder de signalen serieus had moeten nemen.
Een relatie is geen berg die je moet beklimmen want je zult op die manier nooit de top bereiken. Ik vind dat Reiger al veel dingen richting jou over een relatie goed verwoord heeft.
Uit elkaar gaan omdat het gewoon niet werkt tussen jullie voelt voor jou op dit moment op als een enorm hoge berg waarvan je moed in schoenen zinkt he, en dus blijf je onderaan de voet maar stilstaan en vasthouden aan wat jij denkt. En onzekerheid is lastig, maar ik vind dat die vriend van jou jou maar mooi laat bungelen en nog onzekerder maakt. Dus ga werken aan jezelf, zorg dat je zekerder word, een deadline voor jezelf stellen kan hierin heel goed werken. Want echt, doordat je er nu middenin zit zie je geen andere oplossingen meer. En alles wat je nu doet doe je met die dreiging van zijn onzekerheid, ook niet bevordelijk voor het aangaan van nieuwe dingen voor jezelf. Ik zie nu het laaste stukje van OP voor me en vind het zo opvallend. Je schrijft: We willen wel dingen veranderen en dan: Ik wil zo graag dat alles goedkomt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar. Dus jij moet ervoor zorgen dat deze relatie in het juiste spoor komt? Ten koste van jezelf, want realiseer je heel goed, al de energie die je hierin stop kun je niet in jezelf stoppen.
Wees niet bang, durf over die berg heen te kijken, word nieuwsgierig naar wat erachter ligt en begin met klimmen. Wie weet brengt het verandering binnen de relatie en anders zeker veel positieve gevolgen voor jezelf.
Meer zelfkennis, meer vertrouwen in jezelf en meer respect voor jezelf
woensdag 30 januari 2008 om 13:47
Ik sluit me daarin aan bij Reiger, het is voor mij niet duidelijk of het nou een "klootzak" is of dat dit een typisch geval van projectie en selffulfilling prophecy is.
Het moeilijke van onzekerheid is, is dat je heel goed relaties kunt saboteren ermee. Je dwingt een ander in feite om op een andere manier met jou om te gaan dan hij met anderen zou doen, met andere regels, andere wetten. Begrip hebben voor een situatie, een ander steunen, dat is belangrijk in een relatie. Maar het moet niet de verantwoordelijkheid worden van de ander dat jij je zo voelt, dat is je eigen verantwoordelijkheid en daar moet je zelf constructief aan werken.
Ik heb beide kanten meegemaakt, ben zoals al eerder gezegd vreselijk onzeker geweest. Maar heb ook meegemaakt met een ander dat diegene me nooit geloofde als ik wat positiefs zei. Die negatief in het leven stond. Dat slurpt zo'n hoop energie. En je krijgt daarbij op een gegeven moment het gevoel dat iemand je niet gelooft, niet vertrouwt, je woorden niet op waarde schat. Het is begrijpelijk maar daarom nog niet acceptabel dat dat zo de rest van je leven blijft.
Het gaat niet om schuld en boete, het gaat erom dat je gaat inzien dat dit niet voor je werkt en dat door de hele verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en het te zien als een uitdaging, je hierin kan groeien en daadwerkelijk anders en positief in het leven kunt staan. Door die verantwoordelijkheid op te eisen krijg je zelf controle over je leven ipv dat je afhankelijk bent van anderen daarin. En dat is een heel fijn en comfortabel gevoel.
Het moeilijke van onzekerheid is, is dat je heel goed relaties kunt saboteren ermee. Je dwingt een ander in feite om op een andere manier met jou om te gaan dan hij met anderen zou doen, met andere regels, andere wetten. Begrip hebben voor een situatie, een ander steunen, dat is belangrijk in een relatie. Maar het moet niet de verantwoordelijkheid worden van de ander dat jij je zo voelt, dat is je eigen verantwoordelijkheid en daar moet je zelf constructief aan werken.
Ik heb beide kanten meegemaakt, ben zoals al eerder gezegd vreselijk onzeker geweest. Maar heb ook meegemaakt met een ander dat diegene me nooit geloofde als ik wat positiefs zei. Die negatief in het leven stond. Dat slurpt zo'n hoop energie. En je krijgt daarbij op een gegeven moment het gevoel dat iemand je niet gelooft, niet vertrouwt, je woorden niet op waarde schat. Het is begrijpelijk maar daarom nog niet acceptabel dat dat zo de rest van je leven blijft.
Het gaat niet om schuld en boete, het gaat erom dat je gaat inzien dat dit niet voor je werkt en dat door de hele verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en het te zien als een uitdaging, je hierin kan groeien en daadwerkelijk anders en positief in het leven kunt staan. Door die verantwoordelijkheid op te eisen krijg je zelf controle over je leven ipv dat je afhankelijk bent van anderen daarin. En dat is een heel fijn en comfortabel gevoel.
woensdag 30 januari 2008 om 14:11
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 10:45:
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
malaysiagirl, ik voel 2 reacties bij me naar boven komen als ik alles zo lees. De eerste reactie is: och meissie toch, kom hier , je krijgt een dikke knuffel van me.
De tweede is iets minder lief: kom op meid laat jezelf niet zo in de slachtofferrol duwen.
Ik begrijp uit je verhaal dat je niet altijd zo extreem onzeker bent geweest (als ik het verkeerd heb, moet je het zeggen hoor), wat is er gebeurt dat het is uitgegroeid tot deze proporties?
Voor mij ligt de sleutel in dit verhaal bij jou. Als jij iets aan je onzekerheid kunt doen (en ik zou daar zeker hulp voor gaan zoeken) dan zal dat ook zeker van invloed zijn op je relatie. Of dat betekent dat jullie een geweldige toekomst tegemoet gaan of dat jij tot de ontdekking komt dat je meer wilt dan dat je nu krijgt, is iets dat alleen de tijd je kan leren. Laat alleen niet alle macht bij hem, als hij lief tegen je is, voel jij alsof je op de top van de wereld bent en als hij zegt dat hij de closeness niet voelt, zit je in de diepste put. Lijkt mij geen gezonde relatie!
Kom op meissie, ga kijken wat voor jou belangrijk is (buiten hem om dan) en ga dat proberen te verwezelijken
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
malaysiagirl, ik voel 2 reacties bij me naar boven komen als ik alles zo lees. De eerste reactie is: och meissie toch, kom hier , je krijgt een dikke knuffel van me.
De tweede is iets minder lief: kom op meid laat jezelf niet zo in de slachtofferrol duwen.
Ik begrijp uit je verhaal dat je niet altijd zo extreem onzeker bent geweest (als ik het verkeerd heb, moet je het zeggen hoor), wat is er gebeurt dat het is uitgegroeid tot deze proporties?
Voor mij ligt de sleutel in dit verhaal bij jou. Als jij iets aan je onzekerheid kunt doen (en ik zou daar zeker hulp voor gaan zoeken) dan zal dat ook zeker van invloed zijn op je relatie. Of dat betekent dat jullie een geweldige toekomst tegemoet gaan of dat jij tot de ontdekking komt dat je meer wilt dan dat je nu krijgt, is iets dat alleen de tijd je kan leren. Laat alleen niet alle macht bij hem, als hij lief tegen je is, voel jij alsof je op de top van de wereld bent en als hij zegt dat hij de closeness niet voelt, zit je in de diepste put. Lijkt mij geen gezonde relatie!
Kom op meissie, ga kijken wat voor jou belangrijk is (buiten hem om dan) en ga dat proberen te verwezelijken
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 30 januari 2008 om 14:21
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 12:55:
MG, ik denk dat de vragen van Feliciaatje heel belangrijk zijn. Je geeft er geen duidelijk antwoord op.
Heb jij hem afgeleerd om jou bevestiging te geven of heeft hij die nooit gegeven?
Ik zal het hem wel afgeleerd hebben, ik kan niet met complimentjes omgaan, ga alles ontkrachten, "bewijzen" aanvoeren om aan te tonen dat de complimentjes niet kloppen.
Heb je jouw onzekerheid altijd al gehad of heb je die gekregen doordat hij je nooit de normale bevestiging gaf die partners elkaar geven?
Mijn onzekerheid heb ik al mijn hele leven, komt door dingen die ik meegemaakt heb.
Heb jij hem de bevestiging gegeven die hij ongetwijfeld ook nodig heeft?
Ik geef hem wel af en toe bevestiging, zeker voor al dit gedoe, maar mss wel te weinig. We nemen elkaar wat dat betreft ook voor vanzelfsprekend.
Ik vind het niet zo duidelijk, in je verhaal, of zijn twijfels aan hém liggen ofwel of jij die in de hand gewerkt hebt. Daarom zeg ik ook niet zo categoriek als anderen hier, dat alles aan hém ligt.
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat ik niet altijd even makkelijk ben, door mijn onzekerheid en negativiteit
Je had het over zelfhulpboeken: die van Wayne Dyer vind ik hele goede, vooral 'Niet morgen maar nu' en 'Het heft in eigen handen'. Heel goed voor onzekere mensen!
MG, ik denk dat de vragen van Feliciaatje heel belangrijk zijn. Je geeft er geen duidelijk antwoord op.
Heb jij hem afgeleerd om jou bevestiging te geven of heeft hij die nooit gegeven?
Ik zal het hem wel afgeleerd hebben, ik kan niet met complimentjes omgaan, ga alles ontkrachten, "bewijzen" aanvoeren om aan te tonen dat de complimentjes niet kloppen.
Heb je jouw onzekerheid altijd al gehad of heb je die gekregen doordat hij je nooit de normale bevestiging gaf die partners elkaar geven?
Mijn onzekerheid heb ik al mijn hele leven, komt door dingen die ik meegemaakt heb.
Heb jij hem de bevestiging gegeven die hij ongetwijfeld ook nodig heeft?
Ik geef hem wel af en toe bevestiging, zeker voor al dit gedoe, maar mss wel te weinig. We nemen elkaar wat dat betreft ook voor vanzelfsprekend.
Ik vind het niet zo duidelijk, in je verhaal, of zijn twijfels aan hém liggen ofwel of jij die in de hand gewerkt hebt. Daarom zeg ik ook niet zo categoriek als anderen hier, dat alles aan hém ligt.
Ik zal de eerste zijn die toegeeft dat ik niet altijd even makkelijk ben, door mijn onzekerheid en negativiteit
Je had het over zelfhulpboeken: die van Wayne Dyer vind ik hele goede, vooral 'Niet morgen maar nu' en 'Het heft in eigen handen'. Heel goed voor onzekere mensen!
woensdag 30 januari 2008 om 14:32
quote:Feliciaatje schreef op 30 januari 2008 @ 13:47:
Ik sluit me daarin aan bij Reiger, het is voor mij niet duidelijk of het nou een "klootzak" is of dat dit een typisch geval van projectie en selffulfilling prophecy is.
Het moeilijke van onzekerheid is, is dat je heel goed relaties kunt saboteren ermee. Je dwingt een ander in feite om op een andere manier met jou om te gaan dan hij met anderen zou doen, met andere regels, andere wetten. Begrip hebben voor een situatie, een ander steunen, dat is belangrijk in een relatie. Maar het moet niet de verantwoordelijkheid worden van de ander dat jij je zo voelt, dat is je eigen verantwoordelijkheid en daar moet je zelf constructief aan werken.
Ik heb beide kanten meegemaakt, ben zoals al eerder gezegd vreselijk onzeker geweest. Maar heb ook meegemaakt met een ander dat diegene me nooit geloofde als ik wat positiefs zei. Die negatief in het leven stond. Dat slurpt zo'n hoop energie. En je krijgt daarbij op een gegeven moment het gevoel dat iemand je niet gelooft, niet vertrouwt, je woorden niet op waarde schat. Het is begrijpelijk maar daarom nog niet acceptabel dat dat zo de rest van je leven blijft.
Het gaat niet om schuld en boete, het gaat erom dat je gaat inzien dat dit niet voor je werkt en dat door de hele verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en het te zien als een uitdaging, je hierin kan groeien en daadwerkelijk anders en positief in het leven kunt staan. Door die verantwoordelijkheid op te eisen krijg je zelf controle over je leven ipv dat je afhankelijk bent van anderen daarin. En dat is een heel fijn en comfortabel gevoel.
Mss gaat het idd wel niet meer werken tussen ons, dat denk ik zelf ook steeds vaker en als jullie reacties lees, dan wordt dat alleen maar versterkt....
Maar hoe pak je dat praktisch aan? Iemand moet dan het huis uit, wie gaat dat worden? Ik kan ons huis denk ik niet lang in m'n eentje opbrengen, ik sta pas net ingeschreven, dus kans op een ander huis is er ook niet. Ik heb geen familie in de buurt wonen, en mijn vriend ook niet. Een koophuis kan ik ook niet opbrengen denk ik, wat blijft er dan nog over? Hoe moeten we de spullen verdelen, want er is natuurlijk niks geregeld, geen samenlevingscontract of iets dergelijks....
Moet ik dan maar terug naar mijn familie? Maar ik heb een te leuke baan nu, dus die wil ik ook niet zomaar opgeven....
Ik sluit me daarin aan bij Reiger, het is voor mij niet duidelijk of het nou een "klootzak" is of dat dit een typisch geval van projectie en selffulfilling prophecy is.
Het moeilijke van onzekerheid is, is dat je heel goed relaties kunt saboteren ermee. Je dwingt een ander in feite om op een andere manier met jou om te gaan dan hij met anderen zou doen, met andere regels, andere wetten. Begrip hebben voor een situatie, een ander steunen, dat is belangrijk in een relatie. Maar het moet niet de verantwoordelijkheid worden van de ander dat jij je zo voelt, dat is je eigen verantwoordelijkheid en daar moet je zelf constructief aan werken.
Ik heb beide kanten meegemaakt, ben zoals al eerder gezegd vreselijk onzeker geweest. Maar heb ook meegemaakt met een ander dat diegene me nooit geloofde als ik wat positiefs zei. Die negatief in het leven stond. Dat slurpt zo'n hoop energie. En je krijgt daarbij op een gegeven moment het gevoel dat iemand je niet gelooft, niet vertrouwt, je woorden niet op waarde schat. Het is begrijpelijk maar daarom nog niet acceptabel dat dat zo de rest van je leven blijft.
Het gaat niet om schuld en boete, het gaat erom dat je gaat inzien dat dit niet voor je werkt en dat door de hele verantwoordelijkheid hiervoor te nemen en het te zien als een uitdaging, je hierin kan groeien en daadwerkelijk anders en positief in het leven kunt staan. Door die verantwoordelijkheid op te eisen krijg je zelf controle over je leven ipv dat je afhankelijk bent van anderen daarin. En dat is een heel fijn en comfortabel gevoel.
Mss gaat het idd wel niet meer werken tussen ons, dat denk ik zelf ook steeds vaker en als jullie reacties lees, dan wordt dat alleen maar versterkt....
Maar hoe pak je dat praktisch aan? Iemand moet dan het huis uit, wie gaat dat worden? Ik kan ons huis denk ik niet lang in m'n eentje opbrengen, ik sta pas net ingeschreven, dus kans op een ander huis is er ook niet. Ik heb geen familie in de buurt wonen, en mijn vriend ook niet. Een koophuis kan ik ook niet opbrengen denk ik, wat blijft er dan nog over? Hoe moeten we de spullen verdelen, want er is natuurlijk niks geregeld, geen samenlevingscontract of iets dergelijks....
Moet ik dan maar terug naar mijn familie? Maar ik heb een te leuke baan nu, dus die wil ik ook niet zomaar opgeven....
