Relaties
alle pijlers
Afwachten... of zelf weggaan...? Wanhoop nabij
woensdag 30 januari 2008 om 08:47
Hi allemaal,
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
woensdag 30 januari 2008 om 14:46
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 14:32:
[...]
Mss gaat het idd wel niet meer werken tussen ons, dat denk ik zelf ook steeds vaker en als jullie reacties lees, dan wordt dat alleen maar versterkt....
Door welke reacties wordt dat dan versterkt?
Denk je dat het voor je vriend al te ver gekomen is of denk je dat het voor jou niet haalbaar is om jouw aandeel te veranderen (bijv. door hem meer complimentjes te geven, door de zijne niet af te wimpelen, door hulp te zoeken voor het seksprobleem...) of denk je dat, zelfs al zou jij je aandeel veranderen, hij daardoor niet zal veranderen?
Ik vermoed dat je onzekerheid jou in een eventuele volgende relatie opnieuw parten zou kunnen spelen. Als je je nu eens zou voornemen om je vanaf nu te gedragen alsof je helemaal niet onzeker bent? Dus geen complimentjes meer afwimpelen, enz. Er is aangetoond dat als je je gedrag verandert, je gevoelens daardoor ook uiteindelijk gaan veranderen.
Volg bijvoorbeeld een cursus assertiviteit! Lees de boeken die ik je heb aangeraden. Pas toe wat je geleerd hebt. Laat je vriend even voor wat hij is, vraag hem niet meer naar zijn gevoelens over jullie relatie, richt je op jezelf en op wat jij wil en leuk vindt, start daar NU mee (kijk meteen op internet waar je een cursus assertiviteit kunt volgen in de buurt) en kijk dan over een paar maanden eens hoe je er voor staat.
[...]
Mss gaat het idd wel niet meer werken tussen ons, dat denk ik zelf ook steeds vaker en als jullie reacties lees, dan wordt dat alleen maar versterkt....
Door welke reacties wordt dat dan versterkt?
Denk je dat het voor je vriend al te ver gekomen is of denk je dat het voor jou niet haalbaar is om jouw aandeel te veranderen (bijv. door hem meer complimentjes te geven, door de zijne niet af te wimpelen, door hulp te zoeken voor het seksprobleem...) of denk je dat, zelfs al zou jij je aandeel veranderen, hij daardoor niet zal veranderen?
Ik vermoed dat je onzekerheid jou in een eventuele volgende relatie opnieuw parten zou kunnen spelen. Als je je nu eens zou voornemen om je vanaf nu te gedragen alsof je helemaal niet onzeker bent? Dus geen complimentjes meer afwimpelen, enz. Er is aangetoond dat als je je gedrag verandert, je gevoelens daardoor ook uiteindelijk gaan veranderen.
Volg bijvoorbeeld een cursus assertiviteit! Lees de boeken die ik je heb aangeraden. Pas toe wat je geleerd hebt. Laat je vriend even voor wat hij is, vraag hem niet meer naar zijn gevoelens over jullie relatie, richt je op jezelf en op wat jij wil en leuk vindt, start daar NU mee (kijk meteen op internet waar je een cursus assertiviteit kunt volgen in de buurt) en kijk dan over een paar maanden eens hoe je er voor staat.
woensdag 30 januari 2008 om 14:59
Ik sluit me wederom aan bij Reiger. Focus je op jezelf, werk aan je onzekerheden, ga die nieuwe contacten opzoeken. Laat de relatie even voor wat hij is, je kunt de dingen niet afdwingen en forceren heeft geen zin. Doe geen dingen die emotioneel slecht voor je zijn, doe geen concessies die je niet wilt doen. En ga je leven leven ipv je te verbergen achter je muren. Je loopt een hoop leuke en mooie dingen mis daardoor en het is niet nodig.
Om de memorabele woorden van mijn vader aan te halen die mij een geheel nieuw perspectief boden: ga doen waar jij gelukkig van wordt, richt je op jezelf en je eigen geluk en verantwoordelijkheid daarin en trek een tijdje geen conclusies. Het wordt dan vanzelf duidelijk wat je moet doen met die relatie, de antwoorden komen vanzelf. Het werkte bijzonder bevrijdend voor mij. Misschien heb je er wat aan .
Om de memorabele woorden van mijn vader aan te halen die mij een geheel nieuw perspectief boden: ga doen waar jij gelukkig van wordt, richt je op jezelf en je eigen geluk en verantwoordelijkheid daarin en trek een tijdje geen conclusies. Het wordt dan vanzelf duidelijk wat je moet doen met die relatie, de antwoorden komen vanzelf. Het werkte bijzonder bevrijdend voor mij. Misschien heb je er wat aan .
woensdag 30 januari 2008 om 15:00
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 14:46:
[...]
Door welke reacties wordt dat dan versterkt?
Denk je dat het voor je vriend al te ver gekomen is of denk je dat het voor jou niet haalbaar is om jouw aandeel te veranderen (bijv. door hem meer complimentjes te geven, door de zijne niet af te wimpelen, door hulp te zoeken voor het seksprobleem...) of denk je dat, zelfs al zou jij je aandeel veranderen, hij daardoor niet zal veranderen?
Ik vermoed dat je onzekerheid jou in een eventuele volgende relatie opnieuw parten zou kunnen spelen. Als je je nu eens zou voornemen om je vanaf nu te gedragen alsof je helemaal niet onzeker bent? Dus geen complimentjes meer afwimpelen, enz. Er is aangetoond dat als je je gedrag verandert, je gevoelens daardoor ook uiteindelijk gaan veranderen.
Volg bijvoorbeeld een cursus assertiviteit! Lees de boeken die ik je heb aangeraden. Pas toe wat je geleerd hebt. Laat je vriend even voor wat hij is, vraag hem niet meer naar zijn gevoelens over jullie relatie, richt je op jezelf en op wat jij wil en leuk vindt, start daar NU mee (kijk meteen op internet waar je een cursus assertiviteit kunt volgen in de buurt) en kijk dan over een paar maanden eens hoe je er voor staat.
Dank je Reiger, dat je steeds de moeite neemt om te reageren! Ik waardeer het echt!
Ik krijg een beetje het gevoel bij alle reacties "dat je daar genoegen mee neemt".
Door gisteravond denk ik eigenlijk wel dat het snel afgelopen zal zijn. Maar voor volgende week hadden we plannen gemaakt, die wil hij dus gewoon door laten gaan. Ik vrrag me dan meteen af: "Wil je door laten gaan, omdat het écht wilt, of omdat we dat nu eenmaal hebben afgesproken"
IK weet niet of het voor mijn vriend te ver gekomen is, want hij weet het zelf niet eens. Ik weet niet of ik kan veranderen, ben ook bang voor die verandering denk ik.Nu weet ik wat ik heb, als is het kut. Al zou ik graag ook een leven hebben waarin in blij met mezelf kan zijn, waarin ik gelukkig met mezelf kan zijn, waarin ik onbekommerd andere mensen tegemoet kan komen....
Ik kan hem best meer complimentjes geven, geen probleem, graag zelfs. Ik heb eens ergens gelezen/gehoord dat als je zelf je eigen houding verandert, je ook een andere reactie terugkrijgt. Kan hij dan weer van me gaan houden?? Ik weet niet of hij gaat veranderen, als ik verander. Hij zal me altijd het beste toewensen, of we nu bij elkaar zijn of niet.
Ik ga straks idd op zoek naar een psych voor die onzekerheid
[...]
Door welke reacties wordt dat dan versterkt?
Denk je dat het voor je vriend al te ver gekomen is of denk je dat het voor jou niet haalbaar is om jouw aandeel te veranderen (bijv. door hem meer complimentjes te geven, door de zijne niet af te wimpelen, door hulp te zoeken voor het seksprobleem...) of denk je dat, zelfs al zou jij je aandeel veranderen, hij daardoor niet zal veranderen?
Ik vermoed dat je onzekerheid jou in een eventuele volgende relatie opnieuw parten zou kunnen spelen. Als je je nu eens zou voornemen om je vanaf nu te gedragen alsof je helemaal niet onzeker bent? Dus geen complimentjes meer afwimpelen, enz. Er is aangetoond dat als je je gedrag verandert, je gevoelens daardoor ook uiteindelijk gaan veranderen.
Volg bijvoorbeeld een cursus assertiviteit! Lees de boeken die ik je heb aangeraden. Pas toe wat je geleerd hebt. Laat je vriend even voor wat hij is, vraag hem niet meer naar zijn gevoelens over jullie relatie, richt je op jezelf en op wat jij wil en leuk vindt, start daar NU mee (kijk meteen op internet waar je een cursus assertiviteit kunt volgen in de buurt) en kijk dan over een paar maanden eens hoe je er voor staat.
Dank je Reiger, dat je steeds de moeite neemt om te reageren! Ik waardeer het echt!
Ik krijg een beetje het gevoel bij alle reacties "dat je daar genoegen mee neemt".
Door gisteravond denk ik eigenlijk wel dat het snel afgelopen zal zijn. Maar voor volgende week hadden we plannen gemaakt, die wil hij dus gewoon door laten gaan. Ik vrrag me dan meteen af: "Wil je door laten gaan, omdat het écht wilt, of omdat we dat nu eenmaal hebben afgesproken"
IK weet niet of het voor mijn vriend te ver gekomen is, want hij weet het zelf niet eens. Ik weet niet of ik kan veranderen, ben ook bang voor die verandering denk ik.Nu weet ik wat ik heb, als is het kut. Al zou ik graag ook een leven hebben waarin in blij met mezelf kan zijn, waarin ik gelukkig met mezelf kan zijn, waarin ik onbekommerd andere mensen tegemoet kan komen....
Ik kan hem best meer complimentjes geven, geen probleem, graag zelfs. Ik heb eens ergens gelezen/gehoord dat als je zelf je eigen houding verandert, je ook een andere reactie terugkrijgt. Kan hij dan weer van me gaan houden?? Ik weet niet of hij gaat veranderen, als ik verander. Hij zal me altijd het beste toewensen, of we nu bij elkaar zijn of niet.
Ik ga straks idd op zoek naar een psych voor die onzekerheid
woensdag 30 januari 2008 om 15:03
quote:Feliciaatje schreef op 30 januari 2008 @ 14:59:
Ik sluit me wederom aan bij Reiger. Focus je op jezelf, werk aan je onzekerheden, ga die nieuwe contacten opzoeken. Laat de relatie even voor wat hij is, je kunt de dingen niet afdwingen en forceren heeft geen zin. Doe geen dingen die emotioneel slecht voor je zijn, doe geen concessies die je niet wilt doen. En ga je leven leven ipv je te verbergen achter je muren. Je loopt een hoop leuke en mooie dingen mis daardoor en het is niet nodig.
Om de memorabele woorden van mijn vader aan te halen die mij een geheel nieuw perspectief boden: ga doen waar jij gelukkig van wordt, richt je op jezelf en je eigen geluk en verantwoordelijkheid daarin en trek een tijdje geen conclusies. Het wordt dan vanzelf duidelijk wat je moet doen met die relatie, de antwoorden komen vanzelf. Het werkte bijzonder bevrijdend voor mij. Misschien heb je er wat aan .
De relatie laten voor wat ie is en aan mezelf werken... wat betekent dat? Doorgaan met de relatie zoals ie nu is en genieten van de goede dingen als ze voorbij komen en de negatieve dingen laten voor wat ze zijn? Of er een punt achter zetten en echt op mezelf focussen?
Mooie woorden van je vader!
Ik sluit me wederom aan bij Reiger. Focus je op jezelf, werk aan je onzekerheden, ga die nieuwe contacten opzoeken. Laat de relatie even voor wat hij is, je kunt de dingen niet afdwingen en forceren heeft geen zin. Doe geen dingen die emotioneel slecht voor je zijn, doe geen concessies die je niet wilt doen. En ga je leven leven ipv je te verbergen achter je muren. Je loopt een hoop leuke en mooie dingen mis daardoor en het is niet nodig.
Om de memorabele woorden van mijn vader aan te halen die mij een geheel nieuw perspectief boden: ga doen waar jij gelukkig van wordt, richt je op jezelf en je eigen geluk en verantwoordelijkheid daarin en trek een tijdje geen conclusies. Het wordt dan vanzelf duidelijk wat je moet doen met die relatie, de antwoorden komen vanzelf. Het werkte bijzonder bevrijdend voor mij. Misschien heb je er wat aan .
De relatie laten voor wat ie is en aan mezelf werken... wat betekent dat? Doorgaan met de relatie zoals ie nu is en genieten van de goede dingen als ze voorbij komen en de negatieve dingen laten voor wat ze zijn? Of er een punt achter zetten en echt op mezelf focussen?
Mooie woorden van je vader!
woensdag 30 januari 2008 om 15:38
Het betekent je verwachtingen, wensen, angsten enz over je relatie los te laten. Door erover te stressen verandert er niks, het maakt hooguit de dingen erger en/of moeilijker. Ik kan het me voorstellen als jij nu denkt: loslaten, dat zeg je nou wel zo makkelijk maar dat kan ik niet! Dat kun je wel, je moet het alleen wel willen. Ik merkte toendertijd dat ik er depressief van begon te worden, dat ik me moe en mat voelde ed. En daar had ik gewoon geen zin meer in, ik wilde me levend voelen.
Wat ik bedoelde met de relatie even laten voor wat hij is, is dit: je verlegt de focus naar jezelf en je houdt op met je relatie te willen definieren (wat hebben we nou eigenlijk, wat voel je voor mij, is er een toekomst enz). Je gaat uit van wat er is in jezelf en wat je wil. En daar werk je aan. Al je concentratie op jezelf en je eigen leven. Je zult zien dat je gaat ontdekken dat je in feite een flinke energiepoel tot je beschikking hebt, alleen dat je nu je energie richt op je relatie en in feite die energie verloren gaat in de negatieve patronen die jullie hebben opgebouwd. Gebruik die energie voor positieve, stimulerende ontwikkelingen en ervaringen voor jezelf.
Ik geloof niet in niet kunnen veranderen. Ik heb ook mijn portie in het leven gehad en ik heb alle begrip voor je kut voelen, voor je vastgelopen voelen, voor je verdrietig voelen. Maar uiteindelijk zijn dat wel gevoelens waar je heel praktisch iets aan kunt gaan doen over het algemeen. Je kunt je perspectief veranderen en daardoor verandert ook je leven (ik roep nog net geen tjakka hier *brrrr* maar goed ). Kunnen veranderen is voor mij een feit, of je het wil is een tweede.
Wat ik bedoelde met de relatie even laten voor wat hij is, is dit: je verlegt de focus naar jezelf en je houdt op met je relatie te willen definieren (wat hebben we nou eigenlijk, wat voel je voor mij, is er een toekomst enz). Je gaat uit van wat er is in jezelf en wat je wil. En daar werk je aan. Al je concentratie op jezelf en je eigen leven. Je zult zien dat je gaat ontdekken dat je in feite een flinke energiepoel tot je beschikking hebt, alleen dat je nu je energie richt op je relatie en in feite die energie verloren gaat in de negatieve patronen die jullie hebben opgebouwd. Gebruik die energie voor positieve, stimulerende ontwikkelingen en ervaringen voor jezelf.
Ik geloof niet in niet kunnen veranderen. Ik heb ook mijn portie in het leven gehad en ik heb alle begrip voor je kut voelen, voor je vastgelopen voelen, voor je verdrietig voelen. Maar uiteindelijk zijn dat wel gevoelens waar je heel praktisch iets aan kunt gaan doen over het algemeen. Je kunt je perspectief veranderen en daardoor verandert ook je leven (ik roep nog net geen tjakka hier *brrrr* maar goed ). Kunnen veranderen is voor mij een feit, of je het wil is een tweede.
woensdag 30 januari 2008 om 15:44
Ik vind je vriend eigenlijk helemaal geen hufter ....... ik kan me voorstellen dat wanneer je eens eerlijk naar je relatie kijkt en je tot de ontdekking komt dat haar geluk totaal van jou afhangt en dat je meer en meer hulpverlener bent geworden dan een volwaardige partner en er weinig hoogtepunten meer zijn dat je je dan gaat afvragen ; is dit alles ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 30 januari 2008 om 16:00
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 januari 2008 @ 15:44:
Ik vind je vriend eigenlijk helemaal geen hufter ....... ik kan me voorstellen dat wanneer je eens eerlijk naar je relatie kijkt en je tot de ontdekking komt dat haar geluk totaal van jou afhangt en dat je meer en meer hulpverlener bent geworden dan een volwaardige partner en er weinig hoogtepunten meer zijn dat je je dan gaat afvragen ; is dit alles ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?
BGB, dank je voor je reactie!
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
Ik neem idd niet die stap.... je kunt je afvragen waarom niet..... Zelf denk ik dat het toch een soort van schijnveiligheid geeft, en als alles gaat veranderen dan weet je ook nooit wat er gaat gebeuren. Mijn negatieve inslag zegt dat het ook slechter kan worden, dus dan maar zo doorgaan..... MAAR STEL, dat mijn leven zoveel beter, mooier en gelukkiger word..... dan wil ik er ook voor gaan...
Ik vind je vriend eigenlijk helemaal geen hufter ....... ik kan me voorstellen dat wanneer je eens eerlijk naar je relatie kijkt en je tot de ontdekking komt dat haar geluk totaal van jou afhangt en dat je meer en meer hulpverlener bent geworden dan een volwaardige partner en er weinig hoogtepunten meer zijn dat je je dan gaat afvragen ; is dit alles ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?
BGB, dank je voor je reactie!
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
Ik neem idd niet die stap.... je kunt je afvragen waarom niet..... Zelf denk ik dat het toch een soort van schijnveiligheid geeft, en als alles gaat veranderen dan weet je ook nooit wat er gaat gebeuren. Mijn negatieve inslag zegt dat het ook slechter kan worden, dus dan maar zo doorgaan..... MAAR STEL, dat mijn leven zoveel beter, mooier en gelukkiger word..... dan wil ik er ook voor gaan...
woensdag 30 januari 2008 om 16:10
In het leven heb je geen garanties, ja , dat je doodgaat , ............
Dus je wil pas moeite doen als het je zeker te weten een betere relatie oplevert , of , eigenlijk , wil je het pas doen als je vriend maar blijft ; beter hoeft nog geen eens zo nodig . Voor jezelf heb je het niet over ????
Dus je wil pas moeite doen als het je zeker te weten een betere relatie oplevert , of , eigenlijk , wil je het pas doen als je vriend maar blijft ; beter hoeft nog geen eens zo nodig . Voor jezelf heb je het niet over ????
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 30 januari 2008 om 16:19
Je vraagt "hoe moeten we de spullen verdelen want er is natuurlijk niks geregeld" Dat is niet natuurlijk, dat is erg onverstandig. Maar goed, je was er zelf bij en wie zijn billen brandt moet op de (financiële) blaren zitten. Je bent niet de enige in dit land en al die andere mensen die niks geregeld hadden hebben de breuk ook overleefd.
woensdag 30 januari 2008 om 16:35
MG, ik blijf reageren omdat ik zelf ook ooit ongelukkig was en toen ook veel gehad heb aan praten met mensen.
Ik kan niet precies inschatten hoe je relatie geworden is tot wat ze nu is, omdat ik maar één kant van het verhaal hoor en niet alles me duidelijk is. Maar net zoals BGB krijg ik niet de indruk dat je vriend een hufter is (in eerste instantie had ik die indruk wel, maar dat is veranderd door je volgende postings). Misschien heeft hij inderdaad het gevoel gekregen dat hij een soort hulpverlener voor je is, dat het geen gelijkwaardige relatie is, dat jij teveel energie uit hem 'zuigt' en hij weinig of geen energie 'terugkrijgt' uit de relatie. Nogmaals, ik ben daar helemaal niet zeker van, het is een indruk die ik krijg.
Verder sluit ik me helemaal bij de laatste post van Feliciaatje aan.
Laat je angsten om het verdere verloop van je relatie even 'los', geniet van de goede dingen en ga je voorlopig even niet meer afvragen hoe je vriend het ervaart; leef vanuit je zelf (doe dingen die je leuk vindt) en het is helemaal niet onmogelijk dat jouw vriend het weer leuk met je zal vinden, zodat hij jou ook weer meer zal kunnen geven. (Maar dat laatste is niet het belangrijkste, het belangrijkste is dat jij jezelf een leuke persoon gaat vinden). Succes!
Ik kan niet precies inschatten hoe je relatie geworden is tot wat ze nu is, omdat ik maar één kant van het verhaal hoor en niet alles me duidelijk is. Maar net zoals BGB krijg ik niet de indruk dat je vriend een hufter is (in eerste instantie had ik die indruk wel, maar dat is veranderd door je volgende postings). Misschien heeft hij inderdaad het gevoel gekregen dat hij een soort hulpverlener voor je is, dat het geen gelijkwaardige relatie is, dat jij teveel energie uit hem 'zuigt' en hij weinig of geen energie 'terugkrijgt' uit de relatie. Nogmaals, ik ben daar helemaal niet zeker van, het is een indruk die ik krijg.
Verder sluit ik me helemaal bij de laatste post van Feliciaatje aan.
Laat je angsten om het verdere verloop van je relatie even 'los', geniet van de goede dingen en ga je voorlopig even niet meer afvragen hoe je vriend het ervaart; leef vanuit je zelf (doe dingen die je leuk vindt) en het is helemaal niet onmogelijk dat jouw vriend het weer leuk met je zal vinden, zodat hij jou ook weer meer zal kunnen geven. (Maar dat laatste is niet het belangrijkste, het belangrijkste is dat jij jezelf een leuke persoon gaat vinden). Succes!
woensdag 30 januari 2008 om 16:39
quote:
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
MG, ik ben ook niet zo'n prater in een gezelschap. Maar ik maak me daar geen zorgen (meer) om. Als ik geen zin heb om iets te zeggen, zeg ik niets, als ik wel zin heb, doe ik dat wel. Precies omdat je denkt dat je veel moet praten, voel je je niet lekker. Maar je hoeft niet veel te praten! Ik vind mensen die niet zoveel praten en die luisteren, erg rustgevend. Mijn man zegt ook nauwelijks iets in gezelschap, maar hij kan heel goed luisteren.
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
MG, ik ben ook niet zo'n prater in een gezelschap. Maar ik maak me daar geen zorgen (meer) om. Als ik geen zin heb om iets te zeggen, zeg ik niets, als ik wel zin heb, doe ik dat wel. Precies omdat je denkt dat je veel moet praten, voel je je niet lekker. Maar je hoeft niet veel te praten! Ik vind mensen die niet zoveel praten en die luisteren, erg rustgevend. Mijn man zegt ook nauwelijks iets in gezelschap, maar hij kan heel goed luisteren.
woensdag 30 januari 2008 om 16:53
hey MG ga nou niet te snel met het verdelen van spullen e.d.! Even pas op de plaats! Wat ik en ook veel van de anderen hier zeggen is ga eerst eens kijken wat jij wil, wat vor jou belangrijk is. Niet of dit jullie relatie kan redden of dat je vriend dan weer van je gaat houden, maar datJIJ van JEZELF gaat houden! Dat is het allerbelangrijkste.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 30 januari 2008 om 18:03
quote:wuiles schreef op 30 januari 2008 @ 16:19:
Je vraagt "hoe moeten we de spullen verdelen want er is natuurlijk niks geregeld" Dat is niet natuurlijk, dat is erg onverstandig. Maar goed, je was er zelf bij en wie zijn billen brandt moet op de (financiële) blaren zitten. Je bent niet de enige in dit land en al die andere mensen die niks geregeld hadden hebben de breuk ook overleefd.Dat "natuurlijk" was heel erg cynisch bedoeld, want ik weet zelf ook wel dat het niet zo slim is...
Je vraagt "hoe moeten we de spullen verdelen want er is natuurlijk niks geregeld" Dat is niet natuurlijk, dat is erg onverstandig. Maar goed, je was er zelf bij en wie zijn billen brandt moet op de (financiële) blaren zitten. Je bent niet de enige in dit land en al die andere mensen die niks geregeld hadden hebben de breuk ook overleefd.Dat "natuurlijk" was heel erg cynisch bedoeld, want ik weet zelf ook wel dat het niet zo slim is...
woensdag 30 januari 2008 om 18:06
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 16:39:
quote:
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
MG, ik ben ook niet zo'n prater in een gezelschap. Maar ik maak me daar geen zorgen (meer) om. Als ik geen zin heb om iets te zeggen, zeg ik niets, als ik wel zin heb, doe ik dat wel. Precies omdat je denkt dat je veel moet praten, voel je je niet lekker. Maar je hoeft niet veel te praten! Ik vind mensen die niet zoveel praten en die luisteren, erg rustgevend. Mijn man zegt ook nauwelijks iets in gezelschap, maar hij kan heel goed luisteren.Maar vinden andere mensen dat dan niet saai? Jij maakt je daar niet (meer) druk om, ik wel... Want hoe kun je nieuwe contacten leggen als je niks zegt, hoe maak je nieuwe vrienden als je niets te melden hebt? (ik merk nu dat ik ook wat dit betreft van het negatieve uitga: als ik niks zeg, zullen mensen me saai vinden en maak ik nooit nieuwe vrienden, leg ik nooit nieuwe contacten, dat maakt de druk alleen maar groter en groter....)
quote:
Ik denk niet dat ik de enige ben die het eng vind om op een club te gaan. Ik heb wel eens geprobeerd, en het blijkt (of lijkt) dat die andere mensen veel makkelijker contact leggen met elkaar, heel gemakkelijk een gesprek aanknopen, zomaar weten waar ze over moeten praten, wat ze moeten zeggen om een gesprek om gang te krijgen en te houden. Ik zit er dan als een soort van kneusje bij (zo voelt het in ieder geval), dat niks te zeggen heeft of niet weet wat ze moet zeggen. Ik heb het idee dat mensen dan al snel denken "saaie piet". Kijk, ik vraag ook wel dingen als waar kom je vandaan, wat voor werk doe je. Maar dan ben ik snel uitgeluld, om het plat te zeggen. Ik klap dan als het ware dicht, ga zitten denken "zeg nou wat, zeg nou wat", nou dan komt er dus HELEMAAL niks meer! Ben altijd stil, verlegen en onzeker geweest, maar zou ook zo graag eens een ongedwongen, spontaan gesprek willen voeren, zonder me zorgen te moeten maken over wat me moet zeggen. Mss hebben anderen hier ook last van, maar ik merk het niet...
MG, ik ben ook niet zo'n prater in een gezelschap. Maar ik maak me daar geen zorgen (meer) om. Als ik geen zin heb om iets te zeggen, zeg ik niets, als ik wel zin heb, doe ik dat wel. Precies omdat je denkt dat je veel moet praten, voel je je niet lekker. Maar je hoeft niet veel te praten! Ik vind mensen die niet zoveel praten en die luisteren, erg rustgevend. Mijn man zegt ook nauwelijks iets in gezelschap, maar hij kan heel goed luisteren.Maar vinden andere mensen dat dan niet saai? Jij maakt je daar niet (meer) druk om, ik wel... Want hoe kun je nieuwe contacten leggen als je niks zegt, hoe maak je nieuwe vrienden als je niets te melden hebt? (ik merk nu dat ik ook wat dit betreft van het negatieve uitga: als ik niks zeg, zullen mensen me saai vinden en maak ik nooit nieuwe vrienden, leg ik nooit nieuwe contacten, dat maakt de druk alleen maar groter en groter....)
woensdag 30 januari 2008 om 18:08
woensdag 30 januari 2008 om 19:08
Hey MG,
Ik heb je topic net helemaal gelezen.
Tuurlijk wil je je vriend niet verliezen, en je mag er ook best wat voor doen om dit te voorkomen. Maar hij zal ook zijn deel hieraan moeten bijdragen. Anders werkt het natuurlijk niet.
En aan die onzekerheid moet je gewoon echt wat gaan doen. Want het beperkt je echt in je doen en laten. Dus los van of de relatie wel of niet door zal gaan, zoek hulp!
Sterkte!
Ik heb je topic net helemaal gelezen.
Tuurlijk wil je je vriend niet verliezen, en je mag er ook best wat voor doen om dit te voorkomen. Maar hij zal ook zijn deel hieraan moeten bijdragen. Anders werkt het natuurlijk niet.
En aan die onzekerheid moet je gewoon echt wat gaan doen. Want het beperkt je echt in je doen en laten. Dus los van of de relatie wel of niet door zal gaan, zoek hulp!
Sterkte!
woensdag 30 januari 2008 om 19:49
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 januari 2008 @ 15:44:
Ik vind je vriend eigenlijk helemaal geen hufter ....... ik kan me voorstellen dat wanneer je eens eerlijk naar je relatie kijkt en je tot de ontdekking komt dat haar geluk totaal van jou afhangt en dat je meer en meer hulpverlener bent geworden dan een volwaardige partner en er weinig hoogtepunten meer zijn dat je je dan gaat afvragen ; is dit alles ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, maar wil toch vast reageren. Ik was nl. degene die het over "hufter" had. Natuurlijk bedoelde ik daarmee niet, dat alle schuld alleen maar bij de vriend van MG ligt. En na het verder lezen, denk ik dat er ook zeker een aandeel bij haar ligt. Maar dan nog vind ik het lullig, dat hij haar zo lang aan het lijntje houdt en in onzekerheid laat. Stel nou dat het klopt wat jij zegt, blijfgewoonbianca, hij voelt zich hulpverlener ipv partner, hij haalt geen plezier meer uit de relatie etc. Dat mág, een relatie werkt nou eenmaal niet altijd, soms verandert de relatie en veranderen de gevoelens. Maar is het dan niet aan hem om er een punt achter te zetten? Waarom laat hij het dan zo voortkabbelen? Dat is niet eerlijk tegenover MG. En ook niet tegenover hemzelf trouwens. Wat moet je nou toch (en dat geldt voor zowel vriend als TO) in een relatie die niet bevredigend werkt, daar wordt toch niemand blij van? Schep dan duidelijkheid en zet er een punt achter. MG zo in het onzekere laten en zo laten kruipen, dat vind ik hufterig, ja.
Ik vind je vriend eigenlijk helemaal geen hufter ....... ik kan me voorstellen dat wanneer je eens eerlijk naar je relatie kijkt en je tot de ontdekking komt dat haar geluk totaal van jou afhangt en dat je meer en meer hulpverlener bent geworden dan een volwaardige partner en er weinig hoogtepunten meer zijn dat je je dan gaat afvragen ; is dit alles ?
Je bezit zo te lezen een gezonde dosis zelfinzicht , maar de stap om dingen aan te pakken en te veranderen die neem je niet .
Je hebt het over sleur , maar er iets aan doen ;........ dat heb ik je nog niet zien schrijven .
Als jij zo ontzettend graag wil dat deze relatie slaagt kun je dan niet de stap zetten naar professionele hulp ?
Waarom denk je trouwens dat van alle mensen op een clubje jij de enige bent die het eng vindt ?Ik ben nog niet helemaal bijgelezen, maar wil toch vast reageren. Ik was nl. degene die het over "hufter" had. Natuurlijk bedoelde ik daarmee niet, dat alle schuld alleen maar bij de vriend van MG ligt. En na het verder lezen, denk ik dat er ook zeker een aandeel bij haar ligt. Maar dan nog vind ik het lullig, dat hij haar zo lang aan het lijntje houdt en in onzekerheid laat. Stel nou dat het klopt wat jij zegt, blijfgewoonbianca, hij voelt zich hulpverlener ipv partner, hij haalt geen plezier meer uit de relatie etc. Dat mág, een relatie werkt nou eenmaal niet altijd, soms verandert de relatie en veranderen de gevoelens. Maar is het dan niet aan hem om er een punt achter te zetten? Waarom laat hij het dan zo voortkabbelen? Dat is niet eerlijk tegenover MG. En ook niet tegenover hemzelf trouwens. Wat moet je nou toch (en dat geldt voor zowel vriend als TO) in een relatie die niet bevredigend werkt, daar wordt toch niemand blij van? Schep dan duidelijkheid en zet er een punt achter. MG zo in het onzekere laten en zo laten kruipen, dat vind ik hufterig, ja.
woensdag 30 januari 2008 om 19:57
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 18:06:
[...]
Maar vinden andere mensen dat dan niet saai? Jij maakt je daar niet (meer) druk om, ik wel... Want hoe kun je nieuwe contacten leggen als je niks zegt, hoe maak je nieuwe vrienden als je niets te melden hebt? (ik merk nu dat ik ook wat dit betreft van het negatieve uitga: als ik niks zeg, zullen mensen me saai vinden en maak ik nooit nieuwe vrienden, leg ik nooit nieuwe contacten, dat maakt de druk alleen maar groter en groter....)
Ik zei niet dat ik helemaal niets zeg, ik zei dat ik geen grote prater ben in gezelschap, dat is iets anders.
Zeg jij echt helemaal niets? Of bedoel je dat je niet veel zegt?
Ik denk dat je dat ook wel een beetje kunt leren, om een gesprek aan te gaan.
[...]
Maar vinden andere mensen dat dan niet saai? Jij maakt je daar niet (meer) druk om, ik wel... Want hoe kun je nieuwe contacten leggen als je niks zegt, hoe maak je nieuwe vrienden als je niets te melden hebt? (ik merk nu dat ik ook wat dit betreft van het negatieve uitga: als ik niks zeg, zullen mensen me saai vinden en maak ik nooit nieuwe vrienden, leg ik nooit nieuwe contacten, dat maakt de druk alleen maar groter en groter....)
Ik zei niet dat ik helemaal niets zeg, ik zei dat ik geen grote prater ben in gezelschap, dat is iets anders.
Zeg jij echt helemaal niets? Of bedoel je dat je niet veel zegt?
Ik denk dat je dat ook wel een beetje kunt leren, om een gesprek aan te gaan.
woensdag 30 januari 2008 om 21:28
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 18:08:
Ik kom net thuis, zet nauwelijks een voet in de woonkamer of vriend komt op me af en geeft me een dikke zoen en een stevige knuffel.......
(ik word weer week in de knieen en ben meteen bereid alles voor hem te doen, om dit niet te verliezen.... )
Is dit omdat hij misschien al voelt dat jíj nu bezig bent om afstand van hem te nemen? Want het zou natuurlijk ook best eens kunnen dat wanneer jij afstand van hem neemt ipv andersom dat bij hem ineens de vraagtekens gaan opkomen van wat er gebeurt.
Hij is nu hartstikke safe, want jij bent als de dood om hem kwijt te raken. Hij hoeft zich eigenlijk helemaal niks af te vragen, na te denken of zich ergens voor in te zetten, jij bent er toch wel.
Tot het moment dat je er niet meer bent, en daar heeft hij waarschijnlijk nog helemaal niet op gerekend.
Ik kom net thuis, zet nauwelijks een voet in de woonkamer of vriend komt op me af en geeft me een dikke zoen en een stevige knuffel.......
(ik word weer week in de knieen en ben meteen bereid alles voor hem te doen, om dit niet te verliezen.... )
Is dit omdat hij misschien al voelt dat jíj nu bezig bent om afstand van hem te nemen? Want het zou natuurlijk ook best eens kunnen dat wanneer jij afstand van hem neemt ipv andersom dat bij hem ineens de vraagtekens gaan opkomen van wat er gebeurt.
Hij is nu hartstikke safe, want jij bent als de dood om hem kwijt te raken. Hij hoeft zich eigenlijk helemaal niks af te vragen, na te denken of zich ergens voor in te zetten, jij bent er toch wel.
Tot het moment dat je er niet meer bent, en daar heeft hij waarschijnlijk nog helemaal niet op gerekend.
woensdag 30 januari 2008 om 22:44
quote:_Soleil_ schreef op 30 januari 2008 @ 19:49:
[...]
Stel nou dat het klopt wat jij zegt, blijfgewoonbianca, hij voelt zich hulpverlener ipv partner, hij haalt geen plezier meer uit de relatie etc. Dat mág, een relatie werkt nou eenmaal niet altijd, soms verandert de relatie en veranderen de gevoelens. Maar is het dan niet aan hem om er een punt achter te zetten? Waarom laat hij het dan zo voortkabbelen? Dat is niet eerlijk tegenover MG. En ook niet tegenover hemzelf trouwens. Wat moet je nou toch (en dat geldt voor zowel vriend als TO) in een relatie die niet bevredigend werkt, daar wordt toch niemand blij van? Schep dan duidelijkheid en zet er een punt achter. MG zo in het onzekere laten en zo laten kruipen, dat vind ik hufterig, ja.
En stel nou dat hij er nog niet uit is ? Dat hij veel van haar houdt , maar tegelijkertijd ook niet erg heppiedepeppie is met hoe het nu gaat .
Mag die jongen daar ook even flink over twijfelen ? Ze delen tenslotte een verleden , een huis , liefde - neem ik aan - ....
En dat ze kruipt...... misschien logisch , maar niet heel " slim " ; je wordt er niet aantrekkelijker van , zullen we maar zeggen . Terwijl die uitgesproken twijfel eigenlijk hét moment is om SAMEN om de tafel te gaan zitten en te bedenken wat er mis is , of je daar samen iets aan kan doen , wat je mist , wat je graag anders wil zien , wat je in elkaar waardeert , etc . is zij af aan het wachten en aan het trekken ( ben je er al uit , vind je me nog lief , voel jij dit of dat ) .
[...]
Stel nou dat het klopt wat jij zegt, blijfgewoonbianca, hij voelt zich hulpverlener ipv partner, hij haalt geen plezier meer uit de relatie etc. Dat mág, een relatie werkt nou eenmaal niet altijd, soms verandert de relatie en veranderen de gevoelens. Maar is het dan niet aan hem om er een punt achter te zetten? Waarom laat hij het dan zo voortkabbelen? Dat is niet eerlijk tegenover MG. En ook niet tegenover hemzelf trouwens. Wat moet je nou toch (en dat geldt voor zowel vriend als TO) in een relatie die niet bevredigend werkt, daar wordt toch niemand blij van? Schep dan duidelijkheid en zet er een punt achter. MG zo in het onzekere laten en zo laten kruipen, dat vind ik hufterig, ja.
En stel nou dat hij er nog niet uit is ? Dat hij veel van haar houdt , maar tegelijkertijd ook niet erg heppiedepeppie is met hoe het nu gaat .
Mag die jongen daar ook even flink over twijfelen ? Ze delen tenslotte een verleden , een huis , liefde - neem ik aan - ....
En dat ze kruipt...... misschien logisch , maar niet heel " slim " ; je wordt er niet aantrekkelijker van , zullen we maar zeggen . Terwijl die uitgesproken twijfel eigenlijk hét moment is om SAMEN om de tafel te gaan zitten en te bedenken wat er mis is , of je daar samen iets aan kan doen , wat je mist , wat je graag anders wil zien , wat je in elkaar waardeert , etc . is zij af aan het wachten en aan het trekken ( ben je er al uit , vind je me nog lief , voel jij dit of dat ) .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 30 januari 2008 om 23:03
Natuurlijk mag hij daar over nadenken, maar moet dat zó lang? TO heeft het over dat hij nadenkt sinds vorig jaar. Dan hebben we het dus over 2 of 3 maanden. Hoe lang wil hij daar dan mee doorgaan? Hoe lang moet MG dan maar afwachten? En moet het op deze manier? MG mag van háár twijfels of vragen niks laten merken. Lekker makkelijk, alleen met zijn eigen zorgen bezig zijn. Terwijl deze situatie wel op béiden effect heeft. Je zegt het zelf ook, ze zouden SAMEN aan die twijfel moeten werken, maar dat gebeurt hier niet.
woensdag 30 januari 2008 om 23:09
qoute : Je zegt het zelf ook, ze zouden SAMEN aan die twijfel moeten werken, maar dat gebeurt hier niet.
Dat ze het niet doen is dan ook aan BEIDEN te wijten , niet alleen aan hem . Zij kan ook morgen na het eten zeggen ; en nou gaan WE eens heel goed praten , ipv bibberend te vragen " en ? weet je het al ? "
Dat ze het niet doen is dan ook aan BEIDEN te wijten , niet alleen aan hem . Zij kan ook morgen na het eten zeggen ; en nou gaan WE eens heel goed praten , ipv bibberend te vragen " en ? weet je het al ? "
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 31 januari 2008 om 08:28
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 januari 2008 @ 23:09:
qoute : Je zegt het zelf ook, ze zouden SAMEN aan die twijfel moeten werken, maar dat gebeurt hier niet.
Dat ze het niet doen is dan ook aan BEIDEN te wijten , niet alleen aan hem . Zij kan ook morgen na het eten zeggen ; en nou gaan WE eens heel goed praten , ipv bibberend te vragen " en ? weet je het al ? "
Ik heb al een paar keer geprobeerd op die manier het gesprek aan te zwengelen (niet alleen bibberend, angsig en bijna wanhopig), maar het eerste wat mijn vriend dan zegt (op wat voor manier ik er ook over begin), is dat hij het nog niet weet en dat ik hem op die manier onder druk zet en dat hij dan helemaal emotioneel dichtslaat, en helemaal niet bij zijn gevoel kan komen. Daar heeft hij nl. RUST en RUIMTE voor nodig. Ik heb ook voorgesteld om tijdelijk uit elkaar te gaan, zodat hij echt rustig kan nadenken zonder dat ik steeds bij hem rondhang. Ik zie ook niet helemaal hoe je dat praktisch moet realiseren, aangezien we geen familie in de buurt hebben wonen, maar dan moet één van ons maar naar een hotel. Ook dat heb ik tegen hem gezegd. Eigenlijk vind ik dan stiekem dat hij degene moet zijn die naar een hotel verkast (hij twijfelt immers, heeft die rust/ruimte nodig), maar hij ziet een tijdelijke break ook als geen oplossing.... Moet ík dan maar naar een hotel?
Zoals ik al eerder heb geschreven ben ik niet echt makkelijk, met al mijn onzekerheden en minderwaardigheidscomplex. Daar ben ik me ook wel bewust van. Soms kan ik ook echt rete irritant zijn en "zuigen". Ik denk heel eerlijk dat het feit dat hij nu zo twijfelt met name aan mij te wijten is, ik ben degene van ons tweeen met de problemen, die hebben natuurlijk ook effect op hem.
Maar aan de andere kant zo heeft hij mij ook leren kennen, want zo was ik ook al voordat ik hem ontmoette. Blijkbaar heeft dat hem niet tegengehouden dat hij verliefd op mij werd. Hij begreep mij juist heel goed, waqnt heeft het ook niet altijd makkelijk gehad. Maar ikl kan ook begrijpen dat hij na al die jaren gewoon zat is van mijn onzekerheid e.d.
Er is één periode in mijn leven geweest waarin ik écht gelukkig was, vlak voor ik hem leerde kennen (met hem ben ik ook meestal wel gelukkig hoor), maar toen was ik meer gelukkig met mezelf. Ik maakte me niet druk om wat andere mensen over me dachten. Hij begrijpt niet dat ik nu ook niet zo zijn kan, want hij hoort ook mijn verhalen over die periode en ziet de foto's. Ik begrijp zelf ook niet waarom dat nu niet meer lukt. In die periode was het meer onbekommerd (studietijd), nu heb ik allemaal verantwoordelijkheden: werk, huishouden en ik denk dat ik mezelf ook redelijk opzij geschoven heb voor mijn vriend.
Ik moet mezelf weer zien te vinden, daar heb ik hulp bij nodig. Heb gister wel gezocht naar een psych bij mij in de buurt, maar vind het ook eng en moeilijk om een afspraak te gaan maken. Ik denk dan "kan ik er gewoon niet zelf uitkomen", door boeken te lezen, en ik denk dat ik zelf ook wel wat inzicht in mijn problemen heb. Maar aan de andere kant kan een psych je daar toch weer wat beter bij helpen, die zit niet in die situatie, kan er met afstand naar kijken.....
Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om voor mezelf te kiezen, ben toch snel geneigd ben mij weer te wijden aan mijn vriend, en het hem naar z'n zin t e maken..... Dan hoef ik ook niet met mezelf bezig te zijn....
qoute : Je zegt het zelf ook, ze zouden SAMEN aan die twijfel moeten werken, maar dat gebeurt hier niet.
Dat ze het niet doen is dan ook aan BEIDEN te wijten , niet alleen aan hem . Zij kan ook morgen na het eten zeggen ; en nou gaan WE eens heel goed praten , ipv bibberend te vragen " en ? weet je het al ? "
Ik heb al een paar keer geprobeerd op die manier het gesprek aan te zwengelen (niet alleen bibberend, angsig en bijna wanhopig), maar het eerste wat mijn vriend dan zegt (op wat voor manier ik er ook over begin), is dat hij het nog niet weet en dat ik hem op die manier onder druk zet en dat hij dan helemaal emotioneel dichtslaat, en helemaal niet bij zijn gevoel kan komen. Daar heeft hij nl. RUST en RUIMTE voor nodig. Ik heb ook voorgesteld om tijdelijk uit elkaar te gaan, zodat hij echt rustig kan nadenken zonder dat ik steeds bij hem rondhang. Ik zie ook niet helemaal hoe je dat praktisch moet realiseren, aangezien we geen familie in de buurt hebben wonen, maar dan moet één van ons maar naar een hotel. Ook dat heb ik tegen hem gezegd. Eigenlijk vind ik dan stiekem dat hij degene moet zijn die naar een hotel verkast (hij twijfelt immers, heeft die rust/ruimte nodig), maar hij ziet een tijdelijke break ook als geen oplossing.... Moet ík dan maar naar een hotel?
Zoals ik al eerder heb geschreven ben ik niet echt makkelijk, met al mijn onzekerheden en minderwaardigheidscomplex. Daar ben ik me ook wel bewust van. Soms kan ik ook echt rete irritant zijn en "zuigen". Ik denk heel eerlijk dat het feit dat hij nu zo twijfelt met name aan mij te wijten is, ik ben degene van ons tweeen met de problemen, die hebben natuurlijk ook effect op hem.
Maar aan de andere kant zo heeft hij mij ook leren kennen, want zo was ik ook al voordat ik hem ontmoette. Blijkbaar heeft dat hem niet tegengehouden dat hij verliefd op mij werd. Hij begreep mij juist heel goed, waqnt heeft het ook niet altijd makkelijk gehad. Maar ikl kan ook begrijpen dat hij na al die jaren gewoon zat is van mijn onzekerheid e.d.
Er is één periode in mijn leven geweest waarin ik écht gelukkig was, vlak voor ik hem leerde kennen (met hem ben ik ook meestal wel gelukkig hoor), maar toen was ik meer gelukkig met mezelf. Ik maakte me niet druk om wat andere mensen over me dachten. Hij begrijpt niet dat ik nu ook niet zo zijn kan, want hij hoort ook mijn verhalen over die periode en ziet de foto's. Ik begrijp zelf ook niet waarom dat nu niet meer lukt. In die periode was het meer onbekommerd (studietijd), nu heb ik allemaal verantwoordelijkheden: werk, huishouden en ik denk dat ik mezelf ook redelijk opzij geschoven heb voor mijn vriend.
Ik moet mezelf weer zien te vinden, daar heb ik hulp bij nodig. Heb gister wel gezocht naar een psych bij mij in de buurt, maar vind het ook eng en moeilijk om een afspraak te gaan maken. Ik denk dan "kan ik er gewoon niet zelf uitkomen", door boeken te lezen, en ik denk dat ik zelf ook wel wat inzicht in mijn problemen heb. Maar aan de andere kant kan een psych je daar toch weer wat beter bij helpen, die zit niet in die situatie, kan er met afstand naar kijken.....
Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om voor mezelf te kiezen, ben toch snel geneigd ben mij weer te wijden aan mijn vriend, en het hem naar z'n zin t e maken..... Dan hoef ik ook niet met mezelf bezig te zijn....
donderdag 31 januari 2008 om 08:32
quote:blijfgewoonbianca schreef op 30 januari 2008 @ 22:44:
[...]
En stel nou dat hij er nog niet uit is ? Dat hij veel van haar houdt , maar tegelijkertijd ook niet erg heppiedepeppie is met hoe het nu gaat .
Mag die jongen daar ook even flink over twijfelen ? Ze delen tenslotte een verleden , een huis , liefde - neem ik aan - ....
En dat ze kruipt...... misschien logisch , maar niet heel " slim " ; je wordt er niet aantrekkelijker van , zullen we maar zeggen . Terwijl die uitgesproken twijfel eigenlijk hét moment is om SAMEN om de tafel te gaan zitten en te bedenken wat er mis is , of je daar samen iets aan kan doen , wat je mist , wat je graag anders wil zien , wat je in elkaar waardeert , etc . is zij af aan het wachten en aan het trekken ( ben je er al uit , vind je me nog lief , voel jij dit of dat ) .
Hij is idd niet erg happy met hoe de dingen nu gaan.... maar hij heeft ook gezegd dat hij niet weet of hij nog van me houdt.... Mss komt dat door al die twijfels.... Hij wil er dus eerst voor zichzelf uitkomen wat er mis is, zich daarvan bewust worden.
Pas daarna wil hij er met mij over praten, want dan weet hij waar hij over moet praten en dan kunnen we SAMEN kijken hoe we de problemen op kunnen lossen, als dat al mogelijk is..... Hij heeft ook gezegd dat hij wil dat ik nadenk over alles, zodat ik me ook bewust kan worden van wat ík wil, wat ík wil veranderen, wat ík wel en niet goed vind gaan.
Maar soms word ik gweoon gek van die onzekerheid, en dan ga ik soms trekken..... niet goed natuurlijk, maar soms kan ik gewoon niet meer....
[...]
En stel nou dat hij er nog niet uit is ? Dat hij veel van haar houdt , maar tegelijkertijd ook niet erg heppiedepeppie is met hoe het nu gaat .
Mag die jongen daar ook even flink over twijfelen ? Ze delen tenslotte een verleden , een huis , liefde - neem ik aan - ....
En dat ze kruipt...... misschien logisch , maar niet heel " slim " ; je wordt er niet aantrekkelijker van , zullen we maar zeggen . Terwijl die uitgesproken twijfel eigenlijk hét moment is om SAMEN om de tafel te gaan zitten en te bedenken wat er mis is , of je daar samen iets aan kan doen , wat je mist , wat je graag anders wil zien , wat je in elkaar waardeert , etc . is zij af aan het wachten en aan het trekken ( ben je er al uit , vind je me nog lief , voel jij dit of dat ) .
Hij is idd niet erg happy met hoe de dingen nu gaan.... maar hij heeft ook gezegd dat hij niet weet of hij nog van me houdt.... Mss komt dat door al die twijfels.... Hij wil er dus eerst voor zichzelf uitkomen wat er mis is, zich daarvan bewust worden.
Pas daarna wil hij er met mij over praten, want dan weet hij waar hij over moet praten en dan kunnen we SAMEN kijken hoe we de problemen op kunnen lossen, als dat al mogelijk is..... Hij heeft ook gezegd dat hij wil dat ik nadenk over alles, zodat ik me ook bewust kan worden van wat ík wil, wat ík wil veranderen, wat ík wel en niet goed vind gaan.
Maar soms word ik gweoon gek van die onzekerheid, en dan ga ik soms trekken..... niet goed natuurlijk, maar soms kan ik gewoon niet meer....
