Afwachten... of zelf weggaan...? Wanhoop nabij

Hi allemaal,



schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.



Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....



Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...



Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....



En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....



Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???



Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....



Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?



Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....



Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?



Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....

quote:Puck9 schreef op 01 februari 2008 @ 19:42:

Malaysiagirl, heb je vroeger wel vriendinnetjes gehad?

En hoe is de band met je familie, heb je daar contact mee?



Eenzaamheid is een van de rotste gevoelens die er zijn, en je ervoor schamen voelt helemaal rot... Maar je hoeft je niet te schamen, echt niet.



Ik had vroeger wel vriendinnetjes, maar dat is allemaal uit elkaar gegroeid, tijdens studie had ik ook wel meiden met wie ik omging, maar dat is ook verwaterd toen ik samen ging wonen met mijn vriend en het halve land door ging verhuizen....



Band met mijn familie is niet super... jeugd was ook niet geweldig, heeel veel ruzie thuis, en ik die maar probeerde als meisje alles bij elkaar te houden en te zorgen dat mijn ouders geen ruzie maakten.... één van de redenen dat ik zo gworden ben als ik nu ben denk ik.... de psych waar ik jaren geleden ben geweest zei ook dat ik me nooit echt veilig heb kunnen voelen...

quote:Puck9 schreef op 01 februari 2008 @ 19:44:

Het hoeft niet ineens goed te gaan, je begint met stapje 1 en dan komt langzaam de rest. Dat je zo eerlijk bent over hoe je je voelt, dat is al een hele stap, toch?



Dank je!!



Zit nu alleen maar te janken om alle lieve reacties...

Ik wil er mijn vriend nu ook niet mee lastig vallen, hij heeft het ook al genoeg aan zijn hoofd, en ik wil de situatie niet erger maken....



Wil me alleen maar kunnen ontspannen en van ons weekendje samen genieten en wat leuks doen met hem.... en mss zo een beetje dichter bij elkaar komen.... Vorig weekend was ook super.... Maar m'n hoofd zit zo vol....

quote:rosanna08 schreef op 01 februari 2008 @ 19:53:

[...]





misschien kun je proberen om uit de reacties hier te voelen dat je er toe doet en dat je de moeite waard bent!

Waarom moet je je schamen dat je het momenteel moeilijk hebt?

Hoe is dat vroeger gegaan, toen je op school zat?





Op school was ik ook altijd het stille, verlegen meisje, maar ik had wel vriendinnetjes.... heb nog foto's van verjaardagsfeestjes...



Na de lagere school gaat iedereen toch een beetje z'n eigen weg... de een gaat naar de mavo, de ander naar de havo of het vwo.... Daar had ik ook wel vriendinnetjes, maar blijkbaar niet zo hecht, dat je contact blijft houden als je na de middelbare school gaat studeren.... met eentje heb ik nog contact. Maar zij heeft heel erg veel meegemaakt, waardoor ze erg veranderd is, en niet veel ruimte meer voor mij heeft. Ze heeft nu ook een gezinnetje en is daar druk mee, een heel ander leven. Het contact komt altijd van mij uit... dat doet ook zeer... .dat ik blijkbaar niet meer zo belangrijk ben voor haar... Ik heb nog contact met iemand die ik tijdens een bijbaantje tijdens mijn studie heb leren kennen, maar die woont aan de andere kant van het land, dus die zie ik bijna nooit... maar als we elkaar zien, dan is het wel gezellig.... maar die keren zijn ook op 1 hand te tellen...



Nu mail ik met een aantal meisjes, mailen is altijd makkelijker, dan kan ik langer nadenken over wat ik wil zeggen, maar wat moet ik zeggen als zij vragen wat ik zoal doe in mijn dagelijks leven.... zij zitten toch ook niet op zo'n probleemgeval te wachten, iemand die geen eigen leven heeft... dat zal me een gezellige vriendin worden (denk ik dat ze zullen denken)

quote:Puck9 schreef op 01 februari 2008 @ 20:06:

[...]





Maar je kunt het dus wel, vriendinnen maken, want eerder had je ze ook. Is er iets wat je heel graag doet? Tekenen, dansen, weetikveel. Iets wat je vanuit jezelf echt leuk vindt?



Met zo'n jeugd heb je jezelf vast steeds op de achtergrond gezet en weet je gewoon niet zo goed hoeveel je waard bent. Ik denk dat 't helemaal geen slecht idee is als je iemand zoekt, een therapeut, bij wie je je oké voelt en die je op weg kan helpen. Ik vind zelf haptotherapie ook een mooie vorm, is een combinatie van praten en vooral voelen, weer bij je eigen gevoel komen.Ik kon het toen in ieder geval wel, maar als je jong (ja,ja oma ) bent en op de lagere school zit gaat dat toch allemaal wat makkelijker. Op mijn leeftijd nu heeft iedereen al een eigen leven, eigen vrienden, een relatie of zelfs al kinderen, dan gaat dat mss toch lastiger...

quote:rosanna08 schreef op 01 februari 2008 @ 20:25:

kan het even gemist hebben, maar hoe oud ben je?Ben in de 30, vriend eind dertig.

quote:An_ViveLaVie schreef op 02 februari 2008 @ 16:00:

Hi!



Net heb ik wat berichten uit dit topic gelezen, en veel dingen zijn herkenbaar MGirl! Ik zit in een soortgelijke situatie: mijn vriend heeft ook eind vorig jaar aangegeven dat hij niet meer weet wat hij precies voor mij voelt. Ook ik probeer hem niet te pushen en dit onderwerp een beetje te laten rusten, maar soms raak ik compleet in paniek door onzekerheid wat betreft deze relatie. Ik hou echt van mijn vriend, en wil hem de tijd en ruimte geven die hij nodig heeft, maar ik kan niet veel langer meer in onzekerheid leven. De afgelopen dagen waren echt weer dramatisch, ik leefde echt in mijn eigen bezorgde, depressieve wereld. Natuurlijk schiet je met dit soort gedrag helemaal niks op. Dus vanavond vroeg naar bed, veel slapen, en morgen met een frisse blik de wereld in.

Ik ben ook best onzeker over mezelf, ben niet erg outgoing en opvallend, hou enorm van mijn eigen dingen doen, en heb ook niet veel vrienden (meer). Ik voel nu dat ik misschien te veel op mijn vriend leun, en ik wil niet dat mijn eigen leven alleen leuk is als het samen met hem is. Mijn leven moet ook gewoon leuk kunnen zijn zonder hem.

(Nieuwe) dingen ondernemen, actief zijn, en vooral niet bij de pakken neerzitten is denk ik het beste medicijn om door deze onzekere periode heen te komen, waarbij het wrsch noodzakelijk is vriendlief een beetje op de achtergrond te plaatsen en vooral op jezelf te focussen.



Hi An!! wat een herkenning in jouw verhaal! Vreselijk dat je ook in zo;n situatie zit! Hoe lang zit jij al in onzekerheid? Hoe ga je daar mee om? Lukt het jou om je vriend niet onder druk te zetten en hem de rust en ruimte te geven, je vriend een beetje op de achtergrond te plaatsen? Hoe doe je dat dan (aangezien je ook schrijft dat je niet echt outgoing bent en niet veel vrienden hebt)?

Sorry voor het vragenvuur, maar ik vind het fijn te weten dat ik niet de enige ben die in zo'n situatie zit, ook al is het voor jou helemaal klote natuurlijk.



Ik moet ook minder op mijn vriend leunen, maar dat is zo verdomd moeilijk omdat ik verder niemand heb... Gister heb ik lekker tegen hem aan gelegen en uiteindelijk bij hem op schoot in slaap gevallen... Vandaag zijn we naar de film geweest en nog wat gewinkeld en lekker buitenshuis geluncht... Wil meteen weten hoe hij dat dan vindt, hoe hij het ervaart, maar heb mezelf weten in te houden en het niet gevraagd...

quote:rosanna08 schreef op 02 februari 2008 @ 19:28:

[...]





en hoe voelde jij je vandaag door met je vriend leuke dingen te doen? Kun je er echt van genieten of ben je alleen bezig met dat hij het naar zijn zin heeft?



Vond het wel leuk, maar was toch vooral bezig met het hem naar zijn zin maken, proberen te peilen (aan gedrag, blikken enz) of hij het ook leuk vond, of alleen maar zo zo......



Blijft moeilijk om me op mezelf te richten...

quote:An_ViveLaVie schreef op 02 februari 2008 @ 23:45:

[...]





Sinds ongeveer half december zit ik al in onzekerheid. Toen ik hoorde dat mijn vriend niet meer weet of hij van mij houdt, stortte mijn wereld echt in. Ik heb twee weken lang gehuild. Ik was in paniek, wist niet wat ik wilde doen, kon niet meer normaal nadenken. Daarna ging het een paar weken wat beter, en heb ik vooral aan mezelf gedacht. De laatste paar weken raak ik juist steeds meer in paniek door de onzekerheid. Maar daar heb ik nu echt genoeg van.



Omdat ik nu een paar maanden in het buitenland woon, wonen we niet samen, en ik probeer (in tegenstelling tot de afgelopen weken) mijn vriend nu zo weinig mogelijk te spreken. Hij heeft me al een aantal keer geprobeerd te bellen en heeft een paar emails gestuurd, maar ik wil nu helemaal niet meer aan hem denken. Hij moet maar begrijpen dat hij me niet eeuwig in onzekerheid kan laten zitten. Ik ben weken redelijk geduldig (hoewel met een paar heel boze uitvallen naar hem toe) geweest, maar ik kan niet meer uren aan de telefoon leuten en doen alsof er niks is. Hij wil namelijk niet over dit probleem praten, en ik kan mijn mond er niet over houden, omdat ik net als jij wilt weten hoe hij dingen ervaart. Het is voor mij moeilijk te begrijpen dat als we het samen gezellig hebben, hij dat heel anders ervaart. Ik denk dat hij (en misschien geldt dat ook voor jouw vriend?) in een soort crisis verkeert, mijn vriend weet op dit moment helemaal niks. Hij is gestopt met studeren, maar weet niet wat hij wel wil doen; hij heeft zijn huis op gezegd, maar heeft geen nieuw huis, weet niet precies waar 'ie wil gaan wonen; en hij lijkt helemaal niet lekker in z'n vel te zitten. Dat is allemaal heel rot voor hem, maar als hij zich niet door mij of door wie dan ook wil laten helpen (ik mag eigenlijk niks zeggen over deze hele situatie, hij wil gewoon wat tijd en ruimte...), dan moet hij het zelf maar oplossen.



Het is eigenlijk vrij nieuw dat ik zo denk, want zoals ik al zei, hier zijn weken van een rotgevoel aan vooraf gegaan. Ik hoop dat ik zo blijf denken.





Wat een herkenning in jouw verhaal! Vooral ook in de reacties van jouw vriend. Mijn vriend wil er ook niet over praten, niet zolang hij er voor zichzelf niet uit is... ik kan dus lekker gaan zitten wachten in onzekerheid



Vandaag een kleine confrontatie gehad. We hadden voor later dit jaar grootse plannen. Die heeft hij afgezegd door zijn twijfels en onzekerheid. Ik had alles op mijn werk geregeld (bv. een langere periode achter elkaar vrij), maar hij zei nog wel dat het mss door kon gaan. Nu wil ik gewoon een beslissing maken, dus begon erover. dat was tegen het verkeerde been, want hij kon geen antwoord geven en ik zette hem weer onder druk. Ik vind dat hij in ieder geval een beslissing moet/kan maken over onze plannen... als die niet doorgaan wil ik mijn vakantiedagen niet kwijt zijn aan iets wat niet doorgaat. Hij kan geen antwoord geven. Ik werd daardoor een beetje geïrriteerd, want hij laat mij gwoon weer hangen. Toen zei hij dat hij het er ook heel erg moeilijk mee heeft.... Toen was ik even heel boos: "gaat hij nu het slachtoffer uithangen, terwijl zijn twijfels en onzekerheden de oorzaak zijn", dat heb ik dus ook gezegd: Maak dan een belsissing, zodat ik ook weet waar ik aan toe ben.... Maar dat kan hij niet, hij weet geen antwoorden, wil zich eerst bewust worden van de problemen, en dan kijken wat er aan gedaan kan worden....



Houdt hij me nu aan het lijntje.... gek word ik er van..... Wil hij dat IK de beslissing neem, zodat hij het niet meer hoeft te doen? Hij wil alle mogelijkheden open houden (al wil hij dat ook niet met zoveel worden zeggen/toegeven), want hij weet niet wat er de problemen zijn, en stel dat alles goed komt, dan heeft hij straks voor niks alle plannen getorpedeerd....



Ik ben niet gaan zitten mokken, maar heb me erover heen gezet en ben mijn eigen ding gaan doen. Nu is de sfeer weer ok, tenminste zo ervaar ik dat....



ZUCHT

quote:Reiger100 schreef op 03 februari 2008 @ 17:58:

Hoi MGirl, ik ben even een paar dagen niet op het forum geweest, vandaar mijn late antwoord. De boeken die ik je aanraadde zijn inderdaad Amerikaans, maar ze bevatten heel concrete tips waarmee je aan de slag kunt, tenminste, zo heb ik het ervaren. Ze zijn niet zo 'zweverig' (vind het goede woord niet) als veel andere Amerikaanse boeken. (Zijn latere boeken vind ik echter minder goed.)

Maar ik sluit me bij de anderen aan: erover lezen is niet genoeg, en een goede psych, dat wil zeggen iemand bij wie je je prettig voelt, zou zeker een meerwaarde zijn.

Is er iets wat je echt leuk vindt? Hou je van honden, paarden? Van kinderen? Van een bepaalde sport? Fotograferen? Bergwandelingen? Reizen? Films? Talen? Zingen? Dansen? enz... Of is er iets dat je altijd had willen doen maar nooit geprobeerd hebt, bijvoorbeeld gitaar/piano spelen?

Een goede manier om zelfvertrouwen te krijgen is aan de slag gaan met iets wat je echt leuk vindt. Je wordt er dan ook goed in en je krijgt erkenning ervoor van andere mensen.



Hi Reiger!



Thanks voor je reactie, ik heb de boeken inmiddels al besteld. Ik had ze op bol bekeken en van eentje kon je de inhoudsopgave bekijken, die sprak me wel aan. Dank je voor de tips! En heb me inmiddels aangemeld voor een schildercursus.



Die psych heb ik nog steeds m'n twijfels bij..... wil eerst ook even goed uitzoeken wat er wel en niet vergoed wordt door mijn zorgverzekering, anders wordt het mss helemaal een dure aangelegenheid.... En hoe zoek je een goede uit?

Na een paar goede dagen, voel ik me weer langzaam in die put zakken.... Ben zo bang om hem kwijt te raken.....

Hoe kunnen we onze relatie redden? Vriend heeft komende tijd meer tijd voor zichzelf, dus dan kan hij nadenken en tot zichzelf komen..... maar wat als dat betekent dat hij mij dan aan de kant zet??? Dat hij zich realiseert dat hij idd niet van me houdt.....



Wat moet ik dan?? Wat moet ik in godsnaam zonder hem....



Hoe kunnen we ons sexleven nieuw leven inblazen? Hoe pak je dat stapje voor stapje aan? Eerst vaker knuffelen, vaker zoenen? Hoe krijgen we weer dat vertrouwen terug? Hoe kan ik leren om de controle los te laten, om ongeremd te genieten? Hoe kan ik hem dat vertrouwen weer terug geven, dat hij ook weer kan genieten.... dat hij mij mooi vindt, sexy...? Dat hij weer opgewonden van me wordt? Kan dat uberhaupt nog wel, als je sexleven zo in de kreukels ligt.......



Soms denk ik "we gaan er absoluut uitkomen" , maar dan komen er weer van die momenten dat ik me totaal hopeloos voel.... als ik denk aan wat er allemaal moet veranderen...... niet alleen aan mezelf... maar ook tussen ons...... Kun je over die grote problemen (zoals twijfels aan houden van, slecht sexleven) wel echt helemaal heen komen? Is het niet vechten tegen de bierkaai....



Ik ben zo bang voor het antwoord......