Relaties
alle pijlers
Afwachten... of zelf weggaan...? Wanhoop nabij
woensdag 30 januari 2008 om 08:47
Hi allemaal,
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
donderdag 31 januari 2008 om 08:37
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 19:57:
[...]
Ik zei niet dat ik helemaal niets zeg, ik zei dat ik geen grote prater ben in gezelschap, dat is iets anders.
Zeg jij echt helemaal niets? Of bedoel je dat je niet veel zegt?
Ik denk dat je dat ook wel een beetje kunt leren, om een gesprek aan te gaan.Als het mensen zijn die ik al ken, dan zeg ik ook wel iets, maar nog steeds niet super veel. Ik zal nooit een kletsmajoor worden. Maar bij onbekende mensen, zeg ik echt zo goed als niets.. bv. als ik naar een cursus voor m'n werk ga, dan kijk ik daar erg tegenop. Tijdens de cursus is er weinig aan de hand, want dan ben je met de stof bezig, maar dan komt het moment van de lunch.... iedereen gaat gezellig bij elkaar zitten en kletst... en ik.... weet niks te zeggen, voel me ongemakkelijk, zou het liefst de lunch mee nemen naar buiten en daar opeten, zodat ik me niet zo hoef te voelen...
[...]
Ik zei niet dat ik helemaal niets zeg, ik zei dat ik geen grote prater ben in gezelschap, dat is iets anders.
Zeg jij echt helemaal niets? Of bedoel je dat je niet veel zegt?
Ik denk dat je dat ook wel een beetje kunt leren, om een gesprek aan te gaan.Als het mensen zijn die ik al ken, dan zeg ik ook wel iets, maar nog steeds niet super veel. Ik zal nooit een kletsmajoor worden. Maar bij onbekende mensen, zeg ik echt zo goed als niets.. bv. als ik naar een cursus voor m'n werk ga, dan kijk ik daar erg tegenop. Tijdens de cursus is er weinig aan de hand, want dan ben je met de stof bezig, maar dan komt het moment van de lunch.... iedereen gaat gezellig bij elkaar zitten en kletst... en ik.... weet niks te zeggen, voel me ongemakkelijk, zou het liefst de lunch mee nemen naar buiten en daar opeten, zodat ik me niet zo hoef te voelen...
donderdag 31 januari 2008 om 11:35
quote:Malaysiagirl schreef op 31 januari 2008 @ 08:37:
[...]
Tijdens de cursus is er weinig aan de hand, want dan ben je met de stof bezig, maar dan komt het moment van de lunch.... iedereen gaat gezellig bij elkaar zitten en kletst... en ik.... weet niks te zeggen, voel me ongemakkelijk, zou het liefst de lunch mee nemen naar buiten en daar opeten, zodat ik me niet zo hoef te voelen...
Dat is inderdaad vervelend, toen ik heel jong was had ik dat ook een beetje, maar ik ben er als het ware overheen gegroeid. Moeilijk om uit te leggen hoe dat gegaan is. Ik kan je daar niet echt raad in geven. Toch maar eens naar die psych toegaan, al vind je het eng!
Iets wat mij geholpen heeft, om 'enge' dingen te doen: mezelf de vraag stellen 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?'. En toen stelde ik vast dat er eigenlijk helemaal niets ergs kon gebeuren.
[...]
Tijdens de cursus is er weinig aan de hand, want dan ben je met de stof bezig, maar dan komt het moment van de lunch.... iedereen gaat gezellig bij elkaar zitten en kletst... en ik.... weet niks te zeggen, voel me ongemakkelijk, zou het liefst de lunch mee nemen naar buiten en daar opeten, zodat ik me niet zo hoef te voelen...
Dat is inderdaad vervelend, toen ik heel jong was had ik dat ook een beetje, maar ik ben er als het ware overheen gegroeid. Moeilijk om uit te leggen hoe dat gegaan is. Ik kan je daar niet echt raad in geven. Toch maar eens naar die psych toegaan, al vind je het eng!
Iets wat mij geholpen heeft, om 'enge' dingen te doen: mezelf de vraag stellen 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?'. En toen stelde ik vast dat er eigenlijk helemaal niets ergs kon gebeuren.
donderdag 31 januari 2008 om 12:29
hey MG, goed dat je al wat onderneemt (telefoonnr psych opzoeken). Ik herken het niet op je gemak voelen in een groep die je niet kent. Wat mij helpt, is het luisteren naar gesprekken van de anderen. Vaak kan ik dan wel een aanknopingspunt vinden waar ik in mee kan kletsen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 31 januari 2008 om 13:07
quote:rosanna08 schreef op 31 januari 2008 @ 12:29:
hey MG, goed dat je al wat onderneemt (telefoonnr psych opzoeken). Ik herken het niet op je gemak voelen in een groep die je niet kent. Wat mij helpt, is het luisteren naar gesprekken van de anderen. Vaak kan ik dan wel een aanknopingspunt vinden waar ik in mee kan kletsen.
Hi Rosanna,
Dat probeer ik ook, hoor. Mijn probleem is dat ik door mijn onzekerheid al snel denk "wat ik te zeggen heb, zullen andere mensen wel niet interessant vinden" of ik vind het zelf niet interessant wat ik te melden heb.... Dus dan houd ik mijn mond, dan ga ik denken "Zeg nou wat, je komt over als een stom wijf als je je bek niet opentrekt", daardoor klap ik helemaal dicht....
En doordat ik geen vrienden heb, beleef ik ook heel weinig, dus kan ik vaak ook niet meepraten..... Je wilt natuurlijk ook niet elke keer vertellen dat je in het weekend geen zak hebt uitgevoerd....
hey MG, goed dat je al wat onderneemt (telefoonnr psych opzoeken). Ik herken het niet op je gemak voelen in een groep die je niet kent. Wat mij helpt, is het luisteren naar gesprekken van de anderen. Vaak kan ik dan wel een aanknopingspunt vinden waar ik in mee kan kletsen.
Hi Rosanna,
Dat probeer ik ook, hoor. Mijn probleem is dat ik door mijn onzekerheid al snel denk "wat ik te zeggen heb, zullen andere mensen wel niet interessant vinden" of ik vind het zelf niet interessant wat ik te melden heb.... Dus dan houd ik mijn mond, dan ga ik denken "Zeg nou wat, je komt over als een stom wijf als je je bek niet opentrekt", daardoor klap ik helemaal dicht....
En doordat ik geen vrienden heb, beleef ik ook heel weinig, dus kan ik vaak ook niet meepraten..... Je wilt natuurlijk ook niet elke keer vertellen dat je in het weekend geen zak hebt uitgevoerd....
donderdag 31 januari 2008 om 13:10
quote:Reiger100 schreef op 31 januari 2008 @ 11:35:
[...]
Dat is inderdaad vervelend, toen ik heel jong was had ik dat ook een beetje, maar ik ben er als het ware overheen gegroeid. Moeilijk om uit te leggen hoe dat gegaan is. Ik kan je daar niet echt raad in geven. Toch maar eens naar die psych toegaan, al vind je het eng!
Iets wat mij geholpen heeft, om 'enge' dingen te doen: mezelf de vraag stellen 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?'. En toen stelde ik vast dat er eigenlijk helemaal niets ergs kon gebeuren.
Reiger, je had me 2 boeken aangeraden. Ik heb ze even opgezocht op bol. Zijn het erg 'amerikaanse' boeken? Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, want ik kan niet echt goed uitleggen wat ik nou eigenlijk bedoel Als je kijkt naar bv. Oprah of Dr. Phil: het is allemaal zo 'over the top', al moet ik bekennen dat ik nu wel bezig ben in een boek van Dr. Phil
Ben vooral op zoek naar veel praktische adviezen, die je mss 1 voor 1 kan proberen toe te passen in je dagelijks leven. Het zal natuurlijk veel moeite kosten om dingen te veranderen, die je al jaren volgens een bepaald partoon / denkwijze doet, maar ik weet dat het ECHT nodig is...
[...]
Dat is inderdaad vervelend, toen ik heel jong was had ik dat ook een beetje, maar ik ben er als het ware overheen gegroeid. Moeilijk om uit te leggen hoe dat gegaan is. Ik kan je daar niet echt raad in geven. Toch maar eens naar die psych toegaan, al vind je het eng!
Iets wat mij geholpen heeft, om 'enge' dingen te doen: mezelf de vraag stellen 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?'. En toen stelde ik vast dat er eigenlijk helemaal niets ergs kon gebeuren.
Reiger, je had me 2 boeken aangeraden. Ik heb ze even opgezocht op bol. Zijn het erg 'amerikaanse' boeken? Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, want ik kan niet echt goed uitleggen wat ik nou eigenlijk bedoel Als je kijkt naar bv. Oprah of Dr. Phil: het is allemaal zo 'over the top', al moet ik bekennen dat ik nu wel bezig ben in een boek van Dr. Phil
Ben vooral op zoek naar veel praktische adviezen, die je mss 1 voor 1 kan proberen toe te passen in je dagelijks leven. Het zal natuurlijk veel moeite kosten om dingen te veranderen, die je al jaren volgens een bepaald partoon / denkwijze doet, maar ik weet dat het ECHT nodig is...
vrijdag 1 februari 2008 om 10:11
Ben weer helemaal in war....... het lijkt wel of ik me niet op mezelf kan richten, ben alleen maar bezig met mijn vriend, het hem naar z'n zin te maken..... zodat hij weer van me gaat houden...
Ik vind het mezelf niet waard om tijd en aandacht aan mezelf te schenken en me op mezelf te richten... Liever richt ik me op hem, dan hoef ik niet bij mezelf stil te staan....
Vanochtend had ik me stellig voorgenomen om in m'n eentje te gaan zwemmen, blijkt dat vriend de auto heeft meegenomen, dus dat gaat niet lukken, heb echt een auto nodig om er te komen.... En dat terwijl hij gister nog vroeg of ik de auto nodig had. Ik wist toen niet zeker of ik wel wilde gaan, omdat ik het ook heel erg eng vind, dus ik zei dat hij de auto kon meenemen als hij wilde.... Mijn eigen schuld dus......
Heb gisteravond de hele avond op internet zitten lezen.... weet niet meer of ik naar een psych wil..... ik zal het toch zelf moeten doen.... kan dat alleen met zelfhulpboeken?? Daarmee moet je het ook zelf doen, wat is de meerwaarde van een psych?? Ik ben al eens bij een psych geweest, vanwege mijn negativiteit. Dat heeft niet echt geholpen, die wilde dat ik al mijn negatieve gedachten opschreef en dan ging kijken of het realistische gedachten waren en of ze me hielpen... Ik weet ook echt wel dat zulke gedachten niet realistich zijn en dat ze me niet helpen om gelukkig te worden, om me beter over mezelf te voelen.... Maar zelfs als ik dat zelf allemaal kan bedenken gaan die gedachten maar door.....
Ik weet het allemaal niet meer, wil dat het werkt tussen ons, maar hoe? Of is het toch beter om alleen door te gaan....?
Ik vind het mezelf niet waard om tijd en aandacht aan mezelf te schenken en me op mezelf te richten... Liever richt ik me op hem, dan hoef ik niet bij mezelf stil te staan....
Vanochtend had ik me stellig voorgenomen om in m'n eentje te gaan zwemmen, blijkt dat vriend de auto heeft meegenomen, dus dat gaat niet lukken, heb echt een auto nodig om er te komen.... En dat terwijl hij gister nog vroeg of ik de auto nodig had. Ik wist toen niet zeker of ik wel wilde gaan, omdat ik het ook heel erg eng vind, dus ik zei dat hij de auto kon meenemen als hij wilde.... Mijn eigen schuld dus......
Heb gisteravond de hele avond op internet zitten lezen.... weet niet meer of ik naar een psych wil..... ik zal het toch zelf moeten doen.... kan dat alleen met zelfhulpboeken?? Daarmee moet je het ook zelf doen, wat is de meerwaarde van een psych?? Ik ben al eens bij een psych geweest, vanwege mijn negativiteit. Dat heeft niet echt geholpen, die wilde dat ik al mijn negatieve gedachten opschreef en dan ging kijken of het realistische gedachten waren en of ze me hielpen... Ik weet ook echt wel dat zulke gedachten niet realistich zijn en dat ze me niet helpen om gelukkig te worden, om me beter over mezelf te voelen.... Maar zelfs als ik dat zelf allemaal kan bedenken gaan die gedachten maar door.....
Ik weet het allemaal niet meer, wil dat het werkt tussen ons, maar hoe? Of is het toch beter om alleen door te gaan....?
vrijdag 1 februari 2008 om 10:21
De meerwaarde van een psycholoog zou voor jou kunnen zijn, dat je je gedachten wat meer kunt gaan ordenen. Je bent nu totaal overgeleverd aan wat hij allemaal doet én aan die eeuwig malende gedachten.
Aan de andere kant Malaysiagirl, wat is er te verliezen wanneer je wat extra hulp krijgt?
Een ding is wel duidelijk en dat is dat zo doorgaan geen optie is. Het gaat slechter en slechter met je en dat is niet alleen slecht voor jou, maar ook voor jullie relatie.
Ook een psycholoog kan jou geen pasklare oplossing bieden. Met behulp van bijv. de psycholoog zul je zelf toch aan de slag moeten gaan om sterker en weerbaarder te worden.
Dus, pak die telefoon en maak een afspraak!
Aan de andere kant Malaysiagirl, wat is er te verliezen wanneer je wat extra hulp krijgt?
Een ding is wel duidelijk en dat is dat zo doorgaan geen optie is. Het gaat slechter en slechter met je en dat is niet alleen slecht voor jou, maar ook voor jullie relatie.
Ook een psycholoog kan jou geen pasklare oplossing bieden. Met behulp van bijv. de psycholoog zul je zelf toch aan de slag moeten gaan om sterker en weerbaarder te worden.
Dus, pak die telefoon en maak een afspraak!
vrijdag 1 februari 2008 om 10:34
MG, je schrijft : "Ik ben al eens bij een psych geweest, vanwege mijn negativiteit. Dat heeft niet echt geholpen, die wilde dat ik al mijn negatieve gedachten opschreef en dan ging kijken of het realistische gedachten waren en of ze me hielpen... Ik weet ook echt wel dat zulke gedachten niet realistich zijn en dat ze me niet helpen om gelukkig te worden, om me beter over mezelf te voelen..."
Je ging dus naar een psycholoog omdat je zo negatief was. En grappig genoeg ben je ermee gestopt omdat je zo negatief was. Want 'het had toch geen zin'.
Wat mij opvalt, is dat je niet alleen erg onzeker bent, maar inderdaad met name heel negatief. Je probeert niets, want je ziet er geen heil in. Je 'wilt het wel' maar 'wat kun je daar nou helemaal van verwachten?' Op alles wat je aangeraden wordt, weet jij wel een reden te verzinnen waarom ook dat niet zal helpen bij jou, want jij bent immers zo onzeker en zo negatief.
Wanneer je je graag wilt verschuilen achter je onzekerheid en je negatieve houding, is dat helemaal niet erg. Maar accepteer dan wel dat de manier van in je leven zitten die je nu hebt, daar wel direct mee te maken heeft.
Een ander zal de dingen niet voor je veranderen. Dat weet je rationeel wel, maar ik krijg de indruk dat je het je niet daadwerkelijk realiseert.
Soms moeten mensen nog ongelukkiger worden voordat ze actie ondernemen. Misschien is dat in jouw geval ook zo. Mooier zou het zijn als je daadkracht ontwikkelt en jezelf aanpakt. Dat geeft bovendien veel voldoening, het geeft je meer zelfverzekerdheid en positiviteit.
Je ging dus naar een psycholoog omdat je zo negatief was. En grappig genoeg ben je ermee gestopt omdat je zo negatief was. Want 'het had toch geen zin'.
Wat mij opvalt, is dat je niet alleen erg onzeker bent, maar inderdaad met name heel negatief. Je probeert niets, want je ziet er geen heil in. Je 'wilt het wel' maar 'wat kun je daar nou helemaal van verwachten?' Op alles wat je aangeraden wordt, weet jij wel een reden te verzinnen waarom ook dat niet zal helpen bij jou, want jij bent immers zo onzeker en zo negatief.
Wanneer je je graag wilt verschuilen achter je onzekerheid en je negatieve houding, is dat helemaal niet erg. Maar accepteer dan wel dat de manier van in je leven zitten die je nu hebt, daar wel direct mee te maken heeft.
Een ander zal de dingen niet voor je veranderen. Dat weet je rationeel wel, maar ik krijg de indruk dat je het je niet daadwerkelijk realiseert.
Soms moeten mensen nog ongelukkiger worden voordat ze actie ondernemen. Misschien is dat in jouw geval ook zo. Mooier zou het zijn als je daadkracht ontwikkelt en jezelf aanpakt. Dat geeft bovendien veel voldoening, het geeft je meer zelfverzekerdheid en positiviteit.
vrijdag 1 februari 2008 om 10:45
malaysiagirl, ik begrijp je weerstand tegen de therapie. Ik heb deze vorm van therapie gevolgd en in het begin had ik dezelfde reactie als jij. Ik wist ook wel dat mijn gedachten niet reeel waren, maar hoe kun je die gedachten dan omdraaien? Juist die psycholoog kan met jou gaan kijken hoe je daar mee om kunt gaan. En geloof me, het is al moeilijk genoeg om dit samen met iemand te doen, laat staan alleen. En ga kijken per dag hoe het gaat. Er staat nergens dat je alles van de ene op de andere dag opgelost moet hebben. Probeer te kijken naar wat die dag goed is gegaan i.p.v. wat er allemaal niet goed is gegaan. En dat hoeven helemaal geen grote dingen te zijn! Bijv ik heb vandaag lekker gekookt of ik heb op mijn werk iets goed afgerond of ik heb gedag gezegd tegen iemand op straat. Maar ga uit van de dingen die JIJ hebt gedaan. Succes meissie!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 1 februari 2008 om 10:51
Alleen kom jij hier denk ik niet uit. Het zou teveel zijn en dat zou ontzettend demotiveren. Maar misschien heb ik het mis. Ik denk dat je zeker veel hulp en ondersteuning zou kunnen vinden in de juiste therapie met de goede therapeut voor jou.
De ene psych is de andere niet. Kijk goed naar de filosofie achter een bepaalde therapie, of het je aanspreekt, en kijk goed naar een therapeut of je een klik ervaart, of je je prettig voelt etc. Bij sommigen heb je dat wel en bij anderen niet, dat is heel persoonlijk en daar is ook niets raars aan.
De ene psych is de andere niet. Kijk goed naar de filosofie achter een bepaalde therapie, of het je aanspreekt, en kijk goed naar een therapeut of je een klik ervaart, of je je prettig voelt etc. Bij sommigen heb je dat wel en bij anderen niet, dat is heel persoonlijk en daar is ook niets raars aan.
vrijdag 1 februari 2008 om 10:52
quote:Omen schreef op 01 februari 2008 @ 10:34:
MG, je schrijft : "Ik ben al eens bij een psych geweest, vanwege mijn negativiteit. Dat heeft niet echt geholpen, die wilde dat ik al mijn negatieve gedachten opschreef en dan ging kijken of het realistische gedachten waren en of ze me hielpen... Ik weet ook echt wel dat zulke gedachten niet realistich zijn en dat ze me niet helpen om gelukkig te worden, om me beter over mezelf te voelen..."
Je ging dus naar een psycholoog omdat je zo negatief was. En grappig genoeg ben je ermee gestopt omdat je zo negatief was. Want 'het had toch geen zin'.
Wat mij opvalt, is dat je niet alleen erg onzeker bent, maar inderdaad met name heel negatief. Je probeert niets, want je ziet er geen heil in. Je 'wilt het wel' maar 'wat kun je daar nou helemaal van verwachten?' Op alles wat je aangeraden wordt, weet jij wel een reden te verzinnen waarom ook dat niet zal helpen bij jou, want jij bent immers zo onzeker en zo negatief.
Wanneer je je graag wilt verschuilen achter je onzekerheid en je negatieve houding, is dat helemaal niet erg. Maar accepteer dan wel dat de manier van in je leven zitten die je nu hebt, daar wel direct mee te maken heeft.
Een ander zal de dingen niet voor je veranderen. Dat weet je rationeel wel, maar ik krijg de indruk dat je het je niet daadwerkelijk realiseert.
Soms moeten mensen nog ongelukkiger worden voordat ze actie ondernemen. Misschien is dat in jouw geval ook zo. Mooier zou het zijn als je daadkracht ontwikkelt en jezelf aanpakt. Dat geeft bovendien veel voldoening, het geeft je meer zelfverzekerdheid en positiviteit.
Dank je voor je reactie, Omen. Mss heb je gelijk, ik kan het allemaal wel zelf bedenken, maar dringt het niet echt DIEP van binnen tot me door....
Wat het ook is, ik zou DOLGRAAG willen veranderen en gelukkig met mezelf worden, maar dat kost zoveel tijd, moeite en energie. Ik weet niet of ik die energie heb, voel me zo leeg en futloos, moe en enrgieloos). Alle energie die ik heb stop ik in mijn werk, en daarna in het huishouden en vriend (boodschappen, schoonmaken enz.), pas daarna kom ik zelf aan de beurt (niet dus, want dan ben ik op, uitgeblust...).
MG, je schrijft : "Ik ben al eens bij een psych geweest, vanwege mijn negativiteit. Dat heeft niet echt geholpen, die wilde dat ik al mijn negatieve gedachten opschreef en dan ging kijken of het realistische gedachten waren en of ze me hielpen... Ik weet ook echt wel dat zulke gedachten niet realistich zijn en dat ze me niet helpen om gelukkig te worden, om me beter over mezelf te voelen..."
Je ging dus naar een psycholoog omdat je zo negatief was. En grappig genoeg ben je ermee gestopt omdat je zo negatief was. Want 'het had toch geen zin'.
Wat mij opvalt, is dat je niet alleen erg onzeker bent, maar inderdaad met name heel negatief. Je probeert niets, want je ziet er geen heil in. Je 'wilt het wel' maar 'wat kun je daar nou helemaal van verwachten?' Op alles wat je aangeraden wordt, weet jij wel een reden te verzinnen waarom ook dat niet zal helpen bij jou, want jij bent immers zo onzeker en zo negatief.
Wanneer je je graag wilt verschuilen achter je onzekerheid en je negatieve houding, is dat helemaal niet erg. Maar accepteer dan wel dat de manier van in je leven zitten die je nu hebt, daar wel direct mee te maken heeft.
Een ander zal de dingen niet voor je veranderen. Dat weet je rationeel wel, maar ik krijg de indruk dat je het je niet daadwerkelijk realiseert.
Soms moeten mensen nog ongelukkiger worden voordat ze actie ondernemen. Misschien is dat in jouw geval ook zo. Mooier zou het zijn als je daadkracht ontwikkelt en jezelf aanpakt. Dat geeft bovendien veel voldoening, het geeft je meer zelfverzekerdheid en positiviteit.
Dank je voor je reactie, Omen. Mss heb je gelijk, ik kan het allemaal wel zelf bedenken, maar dringt het niet echt DIEP van binnen tot me door....
Wat het ook is, ik zou DOLGRAAG willen veranderen en gelukkig met mezelf worden, maar dat kost zoveel tijd, moeite en energie. Ik weet niet of ik die energie heb, voel me zo leeg en futloos, moe en enrgieloos). Alle energie die ik heb stop ik in mijn werk, en daarna in het huishouden en vriend (boodschappen, schoonmaken enz.), pas daarna kom ik zelf aan de beurt (niet dus, want dan ben ik op, uitgeblust...).
vrijdag 1 februari 2008 om 10:54
quote:rosanna08 schreef op 01 februari 2008 @ 10:45:
malaysiagirl, ik begrijp je weerstand tegen de therapie. Ik heb deze vorm van therapie gevolgd en in het begin had ik dezelfde reactie als jij. Ik wist ook wel dat mijn gedachten niet reeel waren, maar hoe kun je die gedachten dan omdraaien? Juist die psycholoog kan met jou gaan kijken hoe je daar mee om kunt gaan. En geloof me, het is al moeilijk genoeg om dit samen met iemand te doen, laat staan alleen. En ga kijken per dag hoe het gaat. Er staat nergens dat je alles van de ene op de andere dag opgelost moet hebben. Probeer te kijken naar wat die dag goed is gegaan i.p.v. wat er allemaal niet goed is gegaan. En dat hoeven helemaal geen grote dingen te zijn! Bijv ik heb vandaag lekker gekookt of ik heb op mijn werk iets goed afgerond of ik heb gedag gezegd tegen iemand op straat. Maar ga uit van de dingen die JIJ hebt gedaan. Succes meissie!
Mag ik vragen hoe lang jij bezig bent geweest met die therapie? Hoe lang voordat je vooruitgang ziet?
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
malaysiagirl, ik begrijp je weerstand tegen de therapie. Ik heb deze vorm van therapie gevolgd en in het begin had ik dezelfde reactie als jij. Ik wist ook wel dat mijn gedachten niet reeel waren, maar hoe kun je die gedachten dan omdraaien? Juist die psycholoog kan met jou gaan kijken hoe je daar mee om kunt gaan. En geloof me, het is al moeilijk genoeg om dit samen met iemand te doen, laat staan alleen. En ga kijken per dag hoe het gaat. Er staat nergens dat je alles van de ene op de andere dag opgelost moet hebben. Probeer te kijken naar wat die dag goed is gegaan i.p.v. wat er allemaal niet goed is gegaan. En dat hoeven helemaal geen grote dingen te zijn! Bijv ik heb vandaag lekker gekookt of ik heb op mijn werk iets goed afgerond of ik heb gedag gezegd tegen iemand op straat. Maar ga uit van de dingen die JIJ hebt gedaan. Succes meissie!
Mag ik vragen hoe lang jij bezig bent geweest met die therapie? Hoe lang voordat je vooruitgang ziet?
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
vrijdag 1 februari 2008 om 10:57
quote:Feliciaatje schreef op 01 februari 2008 @ 10:51:
Alleen kom jij hier denk ik niet uit. Het zou teveel zijn en dat zou ontzettend demotiveren. Maar misschien heb ik het mis. Ik denk dat je zeker veel hulp en ondersteuning zou kunnen vinden in de juiste therapie met de goede therapeut voor jou.
De ene psych is de andere niet. Kijk goed naar de filosofie achter een bepaalde therapie, of het je aanspreekt, en kijk goed naar een therapeut of je een klik ervaart, of je je prettig voelt etc. Bij sommigen heb je dat wel en bij anderen niet, dat is heel persoonlijk en daar is ook niets raars aan.Bij de psych waar ik ben geweest een aantal jaar geleden had ik idd geen klik, voelde me niet prettig, maar durfde het niet te zeggen omdat ik bang was dat ze me stom zou vinden.... precies het probleem waar ik ook voor kwam
Alleen kom jij hier denk ik niet uit. Het zou teveel zijn en dat zou ontzettend demotiveren. Maar misschien heb ik het mis. Ik denk dat je zeker veel hulp en ondersteuning zou kunnen vinden in de juiste therapie met de goede therapeut voor jou.
De ene psych is de andere niet. Kijk goed naar de filosofie achter een bepaalde therapie, of het je aanspreekt, en kijk goed naar een therapeut of je een klik ervaart, of je je prettig voelt etc. Bij sommigen heb je dat wel en bij anderen niet, dat is heel persoonlijk en daar is ook niets raars aan.Bij de psych waar ik ben geweest een aantal jaar geleden had ik idd geen klik, voelde me niet prettig, maar durfde het niet te zeggen omdat ik bang was dat ze me stom zou vinden.... precies het probleem waar ik ook voor kwam
vrijdag 1 februari 2008 om 11:02
quote:Malaysiagirl schreef op 01 februari 2008 @ 10:54:
[...]
Mag ik vragen hoe lang jij bezig bent geweest met die therapie? Hoe lang voordat je vooruitgang ziet?
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
Ik heb 10 maanden dagbehandeling gehad, daarna een jaar bezig geweest om thuis alles op orde te krijgen en daarna ben ik 2 jaar bezig geweest met therapie voor mijn eetstoornis. In beide therapievormen zat een onderdeel waarin negatieve gedachten onder handen worden genomen. In beide gevallen ging het ook om groepstherapie.
Ja wanneer ging ik resultaat merken? Ik kan eigenlijk geen specifiek moment herinneren, het is meer dat ik ging merken dat andere mensen anders gingen reageren en ik daar weer anders op reageerde. Het is een heel geleidelijk proces.
[...]
Mag ik vragen hoe lang jij bezig bent geweest met die therapie? Hoe lang voordat je vooruitgang ziet?
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
Ik heb 10 maanden dagbehandeling gehad, daarna een jaar bezig geweest om thuis alles op orde te krijgen en daarna ben ik 2 jaar bezig geweest met therapie voor mijn eetstoornis. In beide therapievormen zat een onderdeel waarin negatieve gedachten onder handen worden genomen. In beide gevallen ging het ook om groepstherapie.
Ja wanneer ging ik resultaat merken? Ik kan eigenlijk geen specifiek moment herinneren, het is meer dat ik ging merken dat andere mensen anders gingen reageren en ik daar weer anders op reageerde. Het is een heel geleidelijk proces.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 1 februari 2008 om 11:09
quote:Malaysiagirl schreef op 01 februari 2008 @ 10:54:
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
En dat werkt dus niet . Gedrag wat je al heel lang hebt, verander je niet van de ene op de andere dag. Zelfs met geweldige aha inzichten heeft het tijd nodig om in te zinken en zich dan fysiek te gaan manifesteren. Daar ontkom je niet aan.
Nou kun je dat als een teleurstelling zien. Maar dan benader je het te simplistisch. Dit gedrag komt ergens vandaan en je hebt een (voor jou misschien onduidelijke) goede reden voor om het in stand te (willen) houden anders had je je gedrag veranderd. Om het aan te pakken moet je jezelf moeilijke, confronterende en eerlijke vragen stellen en daarop weer heel eerlijk antwoorden. Daar groei je in. Een therapeut kan hierbij goed helpen omdat hij of zij je kan helpen met de juiste vragen en nieuwe perspectieven.
Je moet in feite je basis, je fundament stuk gooien en opnieuw gaan bouwen. Dat kost tijd. Zie het als een investering in jezelf .
Meestal wil ik idd dingen van de een op de andere dag verandeen en verbeteren...
En dat werkt dus niet . Gedrag wat je al heel lang hebt, verander je niet van de ene op de andere dag. Zelfs met geweldige aha inzichten heeft het tijd nodig om in te zinken en zich dan fysiek te gaan manifesteren. Daar ontkom je niet aan.
Nou kun je dat als een teleurstelling zien. Maar dan benader je het te simplistisch. Dit gedrag komt ergens vandaan en je hebt een (voor jou misschien onduidelijke) goede reden voor om het in stand te (willen) houden anders had je je gedrag veranderd. Om het aan te pakken moet je jezelf moeilijke, confronterende en eerlijke vragen stellen en daarop weer heel eerlijk antwoorden. Daar groei je in. Een therapeut kan hierbij goed helpen omdat hij of zij je kan helpen met de juiste vragen en nieuwe perspectieven.
Je moet in feite je basis, je fundament stuk gooien en opnieuw gaan bouwen. Dat kost tijd. Zie het als een investering in jezelf .
vrijdag 1 februari 2008 om 12:06
quote:rosanna08 schreef op 01 februari 2008 @ 11:02:
[...]
Ik heb 10 maanden dagbehandeling gehad, daarna een jaar bezig geweest om thuis alles op orde te krijgen en daarna ben ik 2 jaar bezig geweest met therapie voor mijn eetstoornis. In beide therapievormen zat een onderdeel waarin negatieve gedachten onder handen worden genomen. In beide gevallen ging het ook om groepstherapie.
Ja wanneer ging ik resultaat merken? Ik kan eigenlijk geen specifiek moment herinneren, het is meer dat ik ging merken dat andere mensen anders gingen reageren en ik daar weer anders op reageerde. Het is een heel geleidelijk proces.
Wat houdt een dagbehandeling precies in?
Fijn dat het bij jou gewerkt heeft!
[...]
Ik heb 10 maanden dagbehandeling gehad, daarna een jaar bezig geweest om thuis alles op orde te krijgen en daarna ben ik 2 jaar bezig geweest met therapie voor mijn eetstoornis. In beide therapievormen zat een onderdeel waarin negatieve gedachten onder handen worden genomen. In beide gevallen ging het ook om groepstherapie.
Ja wanneer ging ik resultaat merken? Ik kan eigenlijk geen specifiek moment herinneren, het is meer dat ik ging merken dat andere mensen anders gingen reageren en ik daar weer anders op reageerde. Het is een heel geleidelijk proces.
Wat houdt een dagbehandeling precies in?
Fijn dat het bij jou gewerkt heeft!
vrijdag 1 februari 2008 om 12:11
Ik ga er nog eens goed over nadenken.... Voel me helemaal leeg en verdrietig van binnen... Krijg knallende koppijn van alle shit....
Wil me niet zo voelen.... Wil vanavond een leuke avond hebben met mijn vriend, dat gaat niet lukken als ik me zo voel, dan kruip ik helemaal in mijn schulp.... Nog een reden voor hem om nog meer te gaan twijfelen dan hij al doet.....
Wil me niet zo voelen.... Wil vanavond een leuke avond hebben met mijn vriend, dat gaat niet lukken als ik me zo voel, dan kruip ik helemaal in mijn schulp.... Nog een reden voor hem om nog meer te gaan twijfelen dan hij al doet.....
vrijdag 1 februari 2008 om 12:13
quote:Malaysiagirl schreef op 01 februari 2008 @ 12:06:
[...]
Wat houdt een dagbehandeling precies in?
Fijn dat het bij jou gewerkt heeft!de dagbehandeling voor mij hield in dat ik 4 dagen per week een aantal verschillende therapieen kreeg. Groepsgesprekken, creatieve therapie, bewegingstherapie, drama. Bij iedere therapie gaat het om de wisselwerking tussen jou en de rest van de groep. Zelfs zo iets simpels als groepjes kiezen tijdens de bewegingstherapie kan aanleiding geven tot een heel gesprek. Soms wordt je er knettergek van want alles wat je doet, wordt op therapeutische basis bekeken. Het is heel intensief, ik kon er echt niets naast doen, maar net wat feliciaatje al zei, het is een investering in jezelf!
[...]
Wat houdt een dagbehandeling precies in?
Fijn dat het bij jou gewerkt heeft!de dagbehandeling voor mij hield in dat ik 4 dagen per week een aantal verschillende therapieen kreeg. Groepsgesprekken, creatieve therapie, bewegingstherapie, drama. Bij iedere therapie gaat het om de wisselwerking tussen jou en de rest van de groep. Zelfs zo iets simpels als groepjes kiezen tijdens de bewegingstherapie kan aanleiding geven tot een heel gesprek. Soms wordt je er knettergek van want alles wat je doet, wordt op therapeutische basis bekeken. Het is heel intensief, ik kon er echt niets naast doen, maar net wat feliciaatje al zei, het is een investering in jezelf!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 1 februari 2008 om 12:24
Haal effe diep adem en besluit iets te gaan doen. Voor mijn part de straat op en glimlachen tegen mensen. Het kan iets heel kleins zijn maar een van de belangrijkste inzichten voor mij was dat wat ik uitstraal, ik ook terug krijg. Als ik negativiteit uitstraal, krijg ik een hoop negativiteit terug. Straal ik daarentegen belangstelling en warmte uit, dan krijg ik dat terug.
Iets kleins als glimlachen tegen vreemden kan grappig genoeg heel duidelijk aantonen voor jezelf dat jij ook oorzaak en gevolg in werking zet. Dat een "klein en onbeduidend" wezen als jij uberhaupt effect kan hebben. Want dat heb je. En dan merk je dat je helemaal niet zo onzichtbaar en onbeduidend bent als je denkt. Aan jou de keuze welk effect je wil hebben .
Iets kleins als glimlachen tegen vreemden kan grappig genoeg heel duidelijk aantonen voor jezelf dat jij ook oorzaak en gevolg in werking zet. Dat een "klein en onbeduidend" wezen als jij uberhaupt effect kan hebben. Want dat heb je. En dan merk je dat je helemaal niet zo onzichtbaar en onbeduidend bent als je denkt. Aan jou de keuze welk effect je wil hebben .
vrijdag 1 februari 2008 om 16:59
Voel me steeds verder weer wegzakken in al het verdriet en wanhoop.... Wat als hij bij me weggaat....... Ik wil ZOOOOOOOOOO graag dat het werkt......
IK HOU ZOVEEL VAN HEM!!!
Beelden van hem met een nieuwe vriendin spoken door mijn hoofd.... ik word er letterlijk misselijk van, bij die gedachte dat mss ooit iemand anders tegen hem aan ligt, dat hij met iemand anders knuffelt, zoent, vrijt..... Ik wil met hem verder..... waarom kan hij niet van mij houden......
Zit alleen maar weer te janken.... wil ook niet dat hij mij zo ziet, en hij komt zometeen alweer thuis, hoe kom ik uit deze bui, zodat ik nog wel een leuke avond en een leuk weekend met hem kan hebben...... Ik wil ZO graag aan hem laten zien dat ik wel leuk, lief en lovable ben...... (en wat klinkt dat weer misselijkmakend kruiperig...., maar ik kan er niks aan doen, zo voel ik dat op dit moment...)..... Hoe kan alles tussen ons na al die jaren weg zijn, kapot gaan.....
IK HOU ZOVEEL VAN HEM!!!
Beelden van hem met een nieuwe vriendin spoken door mijn hoofd.... ik word er letterlijk misselijk van, bij die gedachte dat mss ooit iemand anders tegen hem aan ligt, dat hij met iemand anders knuffelt, zoent, vrijt..... Ik wil met hem verder..... waarom kan hij niet van mij houden......
Zit alleen maar weer te janken.... wil ook niet dat hij mij zo ziet, en hij komt zometeen alweer thuis, hoe kom ik uit deze bui, zodat ik nog wel een leuke avond en een leuk weekend met hem kan hebben...... Ik wil ZO graag aan hem laten zien dat ik wel leuk, lief en lovable ben...... (en wat klinkt dat weer misselijkmakend kruiperig...., maar ik kan er niks aan doen, zo voel ik dat op dit moment...)..... Hoe kan alles tussen ons na al die jaren weg zijn, kapot gaan.....
vrijdag 1 februari 2008 om 18:46
meisje....wat heb jij een laag zelfbeeld! Je moet hulp zoeken in mijn optiek.
Is er echt niemand ,buiten je vriend om, waarmee je eens iets kunt ondernemen? Een collega, familie . Je hebt je compleet gefixeerd op hem en . zo lijkt het, totaal geen eigen leven .
Er zijn echt zoveel mogelijkheden mensen te ontmoeten, ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je claimt je vriend ook wel erg door deze levenswijze.
Het kan natuurlijk zo zijn dat hij dat benauwend vindt, en daarom nu wat afstand gaat nemen.
Hoe moeilijk je t ook vindt, je moet echt iets gaan doen. Hulp zoeken dus. Zoals je nu denkt en leeft los je de problemen niet op, je zult echt tot aktie over moeten gaan.
Wens je veel sterkte en kracht. Kom op. Je kunt het
Is er echt niemand ,buiten je vriend om, waarmee je eens iets kunt ondernemen? Een collega, familie . Je hebt je compleet gefixeerd op hem en . zo lijkt het, totaal geen eigen leven .
Er zijn echt zoveel mogelijkheden mensen te ontmoeten, ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je claimt je vriend ook wel erg door deze levenswijze.
Het kan natuurlijk zo zijn dat hij dat benauwend vindt, en daarom nu wat afstand gaat nemen.
Hoe moeilijk je t ook vindt, je moet echt iets gaan doen. Hulp zoeken dus. Zoals je nu denkt en leeft los je de problemen niet op, je zult echt tot aktie over moeten gaan.
Wens je veel sterkte en kracht. Kom op. Je kunt het
vrijdag 1 februari 2008 om 19:12
lieve meid, je maakt jezelf helemaal gek op deze manier! Even pas op de plaats, goed ademhalen en tot rust komen. De put waar je nu in zit heb je niet in 1 nacht bereikt, neem dus de tijd om er rustig weer uit te klauteren. Dat gaat je echt lukken, maar niet als je gaat hyperventileren! Je bent je nu allerlei beelden voor de geest halen over je geliefde met andere vrouwen en dat is nog helemaal niet aan de orde! Probeer er een lekker rustig weekend van te maken samen met je vriend en neem even de tijd om alles wat je hier aan adviezen hebt gekregen op je in te laten werken.
Een hele dikke knuffel van Roos en ik denk aan je!
Een hele dikke knuffel van Roos en ik denk aan je!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 1 februari 2008 om 19:31
quote:roma12 schreef op 01 februari 2008 @ 18:46:
meisje....wat heb jij een laag zelfbeeld! Je moet hulp zoeken in mijn optiek.
Is er echt niemand ,buiten je vriend om, waarmee je eens iets kunt ondernemen? Een collega, familie . Je hebt je compleet gefixeerd op hem en . zo lijkt het, totaal geen eigen leven .
Er zijn echt zoveel mogelijkheden mensen te ontmoeten, ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je claimt je vriend ook wel erg door deze levenswijze.
Het kan natuurlijk zo zijn dat hij dat benauwend vindt, en daarom nu wat afstand gaat nemen.
Hoe moeilijk je t ook vindt, je moet echt iets gaan doen. Hulp zoeken dus. Zoals je nu denkt en leeft los je de problemen niet op, je zult echt tot aktie over moeten gaan.
Wens je veel sterkte en kracht. Kom op. Je kunt het
Roma, dank je voor je reactie! Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik claimerig ben, dat klopt.... ik heb ook geen eigen leven.... ik fixeer me ook op hem, zodat ik niet met mezelf bezig hoef te zijn...
Eigenlijk schaam ik me ook dood dat ik verder niemand heb.... dat wil je toch ook aan niemand vertellen...... Het doet ook zo'n pijn om dat zo op beeld te zien staan....
Hoe heb ik het in godsnaam zo ver kunnen laten komen....
meisje....wat heb jij een laag zelfbeeld! Je moet hulp zoeken in mijn optiek.
Is er echt niemand ,buiten je vriend om, waarmee je eens iets kunt ondernemen? Een collega, familie . Je hebt je compleet gefixeerd op hem en . zo lijkt het, totaal geen eigen leven .
Er zijn echt zoveel mogelijkheden mensen te ontmoeten, ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je claimt je vriend ook wel erg door deze levenswijze.
Het kan natuurlijk zo zijn dat hij dat benauwend vindt, en daarom nu wat afstand gaat nemen.
Hoe moeilijk je t ook vindt, je moet echt iets gaan doen. Hulp zoeken dus. Zoals je nu denkt en leeft los je de problemen niet op, je zult echt tot aktie over moeten gaan.
Wens je veel sterkte en kracht. Kom op. Je kunt het
Roma, dank je voor je reactie! Hij heeft ook wel eens gezegd dat ik claimerig ben, dat klopt.... ik heb ook geen eigen leven.... ik fixeer me ook op hem, zodat ik niet met mezelf bezig hoef te zijn...
Eigenlijk schaam ik me ook dood dat ik verder niemand heb.... dat wil je toch ook aan niemand vertellen...... Het doet ook zo'n pijn om dat zo op beeld te zien staan....
Hoe heb ik het in godsnaam zo ver kunnen laten komen....
vrijdag 1 februari 2008 om 19:41
quote:rosanna08 schreef op 01 februari 2008 @ 19:12:
lieve meid, je maakt jezelf helemaal gek op deze manier! Even pas op de plaats, goed ademhalen en tot rust komen. De put waar je nu in zit heb je niet in 1 nacht bereikt, neem dus de tijd om er rustig weer uit te klauteren. Dat gaat je echt lukken, maar niet als je gaat hyperventileren! Je bent je nu allerlei beelden voor de geest halen over je geliefde met andere vrouwen en dat is nog helemaal niet aan de orde! Probeer er een lekker rustig weekend van te maken samen met je vriend en neem even de tijd om alles wat je hier aan adviezen hebt gekregen op je in te laten werken.
Een hele dikke knuffel van Roos en ik denk aan je!
Rosanna, dank je wel!!!!
Het doet me zoveel dat er mensen hier zijn die telkens maar weer reageren en proberen me op te vrolijken..... en dat terwijl ze me helemaal niet kennen...
Dank jullie wel allemaal (f)
Ik zou zo graag een goede vriendin willen hebben, bij wie ik dit soort gevallen aan kan kloppen.... en het doet zo'n pijn dat dat niet het geval is...... En zo'n soort vriendschap bouw je ook niet zomaar even op natuurlijk.....
Het lijkt me zo leuk om naast mijn vriend ook zelf dingen met een vriendin te kunnen doen... Elkaar bellen om bij te kletsen of samen thee drinken, naar de bios of winkelen of sporten of gewoon zomaar om bij uit te huilen.... Dan voelt mijn vriend zich ook niet zo geclaimd.... hij zou het voor mij ook heel erg leuk vinden.... Hij vroeg vanavond idd of ik niet door de weeks een sport wil gaan doen, dan ben ik er even uit (vindt hij waarschijnlijk ook wel fijn), en kan ik nieuwe mensen ontmoeten...... Maar ik vind het zo eng..... wat moet zeggen om in contact te komen met nieuwe mensen.... ben ik wel interessant genoeg.... heb ik wel wat te melden... rennen ze niet keihard weg als ze door krijgen hoe ik ben en als ze horen dat ik geen leven heb..... ik schaam me kapot om dat te vertellen.....
Ik wil zo graag dat er mensen zijn die om me geven, die van me kunnen houden..... maar mss wil ik nog wel het liefst dat ik mezelf dat kan geven....
lieve meid, je maakt jezelf helemaal gek op deze manier! Even pas op de plaats, goed ademhalen en tot rust komen. De put waar je nu in zit heb je niet in 1 nacht bereikt, neem dus de tijd om er rustig weer uit te klauteren. Dat gaat je echt lukken, maar niet als je gaat hyperventileren! Je bent je nu allerlei beelden voor de geest halen over je geliefde met andere vrouwen en dat is nog helemaal niet aan de orde! Probeer er een lekker rustig weekend van te maken samen met je vriend en neem even de tijd om alles wat je hier aan adviezen hebt gekregen op je in te laten werken.
Een hele dikke knuffel van Roos en ik denk aan je!
Rosanna, dank je wel!!!!
Het doet me zoveel dat er mensen hier zijn die telkens maar weer reageren en proberen me op te vrolijken..... en dat terwijl ze me helemaal niet kennen...
Dank jullie wel allemaal (f)
Ik zou zo graag een goede vriendin willen hebben, bij wie ik dit soort gevallen aan kan kloppen.... en het doet zo'n pijn dat dat niet het geval is...... En zo'n soort vriendschap bouw je ook niet zomaar even op natuurlijk.....
Het lijkt me zo leuk om naast mijn vriend ook zelf dingen met een vriendin te kunnen doen... Elkaar bellen om bij te kletsen of samen thee drinken, naar de bios of winkelen of sporten of gewoon zomaar om bij uit te huilen.... Dan voelt mijn vriend zich ook niet zo geclaimd.... hij zou het voor mij ook heel erg leuk vinden.... Hij vroeg vanavond idd of ik niet door de weeks een sport wil gaan doen, dan ben ik er even uit (vindt hij waarschijnlijk ook wel fijn), en kan ik nieuwe mensen ontmoeten...... Maar ik vind het zo eng..... wat moet zeggen om in contact te komen met nieuwe mensen.... ben ik wel interessant genoeg.... heb ik wel wat te melden... rennen ze niet keihard weg als ze door krijgen hoe ik ben en als ze horen dat ik geen leven heb..... ik schaam me kapot om dat te vertellen.....
Ik wil zo graag dat er mensen zijn die om me geven, die van me kunnen houden..... maar mss wil ik nog wel het liefst dat ik mezelf dat kan geven....
vrijdag 1 februari 2008 om 19:42
