Relaties
alle pijlers
Afwachten... of zelf weggaan...? Wanhoop nabij
woensdag 30 januari 2008 om 08:47
Hi allemaal,
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
schrijf al een tijdje op een ander topic, maar hoop via een eigen topic nog meer reacties/advies te krijgen.
Eind vorig jaar heb ik te horen gekregen dat mijn vriend twijfels heeft over de relatie. Totaal onverwacht.... Sindsdien leef ik in grote onzekerheid, angst en soms pure wanhoop....
Nu, weken later, is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik heb mijn vriend duidelijk gemaakt dat ik hem niet kwijt wil, van hem hou, voor hem en onze relatie wil vechten. Hij wil er ook wel voor vechten, maar wil zich eerst bewust worden van wat er precies mis is. Hij is wel uit dat het niet alleen de relatie is, maar ook zijn werk, zijn vrienden...
Door alle onzekerheid en angst om hem te verliezen wordt het me soms allemaal te veel en wil ik gewoon praten. Mijn vriend vindt dat ik hem dan onder druk zet, omdat hij nog geen antwoorden heeft... Maar het kan toch niet zo zijn dat ik om die reen maar mijn mond moet houden, ik lig helemaal in de kreukels en kan het nergens kwijt. Dit alles heeft gisteren (net als 2 a 3 weken geleden) geleid tot een uitbarsting. Ik kan gewoonweg niet meer.... kan alleen maar weer huilen, niet slapen, niet eten... Door de ruzie van gisteren ben ik bang dat ik hem over het randje heb gejaagd, dat hij nu zeker weg zal gaan....
En dat terwijl we een leuk weekend hebben gehad: uitgeweest, uit ons dak gegaan, voor het eerst sinds lange tijd weer gevreeën. Ik voelde weer een closeness die er weken niet is geweest. Ik zei er wat over, en zijn reactie deed mijn goede gevoel helemaal wegvagen.... Hij voelde het niet zo, hij had mede met mij gevreeën omdat hij lichtelijk aangeschoten was, dat mannen sex en closeness kunnen scheiden. Door deze woorden kroop ik helemaal in mijn schulp. Hij gaf aan wel een heel leuk weekend gehad te hebben, waarom ik dan niet gewoon genoegen kan nemen met dat gegeven. Hij vindt dat ik alles zo negatief uitleg (daar heeft hij mss wel een beetje gelijk in, door mijn onzekerheid zoek ik bevestiging) Ik was daar ook erg blij mee, en wilde mijn gevoel daarover delen. Gisteren zat ik helemaal op slot, wist niet wat ik moets zeggen, was norsig en erg bezig met wat ik nu moet... Toen kwam die uitbarsting.... Daarna nog wel even tegen hem aan gelegen en geknuffeld, maar ik ben zooooo bang dat hij het nu helemaal met mij gehad heeft....
Ik ben altijd al onzeker geweest, Heb weinig tot geen vrienden, dus als mijn vriend bij me weggaat heb ik eigenlijk niemand meer... Ben ik helemaal alleen... Ik probeer dat wel te veranderen; heb nu via een andere site mailcontact met een aaantal meiden, maar daar zomaar wat mee afspreken durf ik niet. Weet niet wat ik moet zeggen.... Probeer een eigen leven op te bouwen, maar vind het erg moeilijk.... weet niet hoe, ben mezelf in de loop van mijn leven (door allerlei gebeurtenissen) zo kwijt geraakt... hoe vind ik de weg terug naar mezelf.... hoe word ik weer die leuke meid waar mijn vriend destijds verliefd op is geworden???
Door mijn onzekerheid heb ik wel vaker van die "buien", weet niet zo goed hoe dat ik moet uitleggen, dat ik helemaal in schulp kruip, waar ik dan moeilijk uit kom. Dat is voor mijn vriend altijd lastig geweest. Ben bang dat gisteren de druppel was.....
Ik hou zo ontzettend veel van hem, wil hem niet kwijt, we zijn al zolang bij elkaar, al die jaren gooi je toch niet zomaar weg???? Ik probeer echt om niet elke dag aan hem te vragen of hij er al uit is, zodat hij de tuijd en ruimte heeft om dat voor zichzelf uit te zoeken, maar soms word het me te veel..... Hij weet niet wanneer hij er uit is, het kan dus mss nog wel weken duren, moetik dan al die tijd maar afwachten.....?
Ik weet niet wat ik zonder hem moet.... maar soms denk ik dat het beter om er zelf maar mee te stoppen, dan ben ik al die onzekerheid kwijt en kan ik verder, maar wil ik wel verder zonder hem??? Nu heb ik me stellig voorgenomen om niet meer te beginnen over hoe nou gaat, en te wachten tot hij er uit is... Hij heeft wel gezegd dat als hij voor zichzelf op een rijtje heeft wat er precies mis is, dat we dan kunnen gaan kijken HOE we eraan kunnen werken, maar wil hij dat nu nog wel??? Durf en kan dat nu ook niet meer vragen, want dan zet ik hem alleen maar meer onder druk....
Kunnen twee mensen die al heel lang samen zijn en er allebei voor willen vechten er uitkomen en de relatie weer op de rails krijgen?? Is dat überhaupt mogelijk, of is het allemaal verspilde moeite....? Hoe ziet het leven van andere stellen eruit? We willen wel dingen veranderen, maar zitten in zo'n sleur: vroeg op om te gaan werken, drukke banen, 's avonds boodschapen, koken, eten en dan uitgeblust en moe om nog wat leuks te doen, dan nog het huis een beetje schoonhouden... Hoe doen andere stellen dat?
Ik wil zo graag dat alles goed komt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar, of is het al te laat? Ben de wanhoop nabij.... weet het allemaal niet meer.....
woensdag 30 januari 2008 om 10:51
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 10:45:
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
Je bent echt heel negatief over jezelf... Iedereen heeft kanten waar hij of zij minder tevreden mee is, maar dat maakt je nog niet waardeloos! Kijk liever ook eens naar je positieve kanten en zie de negatieve kanten als iets om mee aan de slag te gaan.
Ik denk dat het, ook los van de problemen nu met je vriend, heel fijn voor jou is om met een psycholoog te gaan praten, want je zelfwaardering laat te wensen over. Je moet weer van jezelf gaan houden.
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
Je bent echt heel negatief over jezelf... Iedereen heeft kanten waar hij of zij minder tevreden mee is, maar dat maakt je nog niet waardeloos! Kijk liever ook eens naar je positieve kanten en zie de negatieve kanten als iets om mee aan de slag te gaan.
Ik denk dat het, ook los van de problemen nu met je vriend, heel fijn voor jou is om met een psycholoog te gaan praten, want je zelfwaardering laat te wensen over. Je moet weer van jezelf gaan houden.
woensdag 30 januari 2008 om 10:54
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 10:45:
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik denk dat je daar professionele hulp voor zou kunnen zoeken. Slechte seks kan inderdaad behoorlijk dodelijk zijn voor een relatie.
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
Jij bent geen hopeloos geval, als je het echt wil kun je heel wat bereiken. Ik had vroeger ook een aantal dingen waarover ik helemaal niet tevreden was, ik ben er helemaal van af gekomen door zelfhulpboeken. Ik zou je sterk aanraden om hulp te zoeken, loop eens langs bij een Riagg bijvoorbeeld. Zij kunnen je helpen om de gepaste hulp te vinden.
[...]
De sex is nooit super geweest, dat heeft niks met hem te maken maar alles met mij. Ik ben gewoon superonzeker, durf me niet helemaal te geven, de controle los te laten, waardoor hij ook niet meer durft, bang om wéér afgewezen te worden.... Ik WIL wel ongeremde sex, soms lukt het, maar meestal niet.....
Ik denk dat je daar professionele hulp voor zou kunnen zoeken. Slechte seks kan inderdaad behoorlijk dodelijk zijn voor een relatie.
Ik ben gwoon een hopeloos geval..... hij kan mss inderdaad maar beter op zoek naar een ander.
Jij bent geen hopeloos geval, als je het echt wil kun je heel wat bereiken. Ik had vroeger ook een aantal dingen waarover ik helemaal niet tevreden was, ik ben er helemaal van af gekomen door zelfhulpboeken. Ik zou je sterk aanraden om hulp te zoeken, loop eens langs bij een Riagg bijvoorbeeld. Zij kunnen je helpen om de gepaste hulp te vinden.
woensdag 30 januari 2008 om 10:56
Malaysiagirl je doet me echt heel erg denken aan een goede vriendin van mij die is ook zo super onzeker (mishandeld tijdens huwelijk). Zij loopt nu bij een psych en is een heel stuk rustiger geworden. Een onzeker persoon vreet energie, zijn eigen energie maar ook die van de mensen om zich heen. Kan soms erg vermoeiend zijn. Ik ben dol op die vriendin, ze is mijn beste vriendin, maar ik heb ook wel periodes dat ik zoiets heb van nu wil ik even rust.
woensdag 30 januari 2008 om 11:01
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 10:48:
[...]
DAt hij me niet handen draagt, komt vooral door zijn twijfels op dit moment, maar daarvoor was hij àltijd voor me, als ik me weer eens volkomen kut voelde over mezelf, als ik weer eens totaal onzeker was (bijna altijd eigenlijk), probeerde me over mijn onzekerheid heen te helpen, maar dat moet ik toch écht zelf doen. Hij is echt een bijzonder man... al kan hij nu wel af en toe bot reageren, dat veegt niet de afgelopen jaren weg... wil hem nu ook niet afvallen, want ik wil met HEM verder
[...]
DAt hij me niet handen draagt, komt vooral door zijn twijfels op dit moment, maar daarvoor was hij àltijd voor me, als ik me weer eens volkomen kut voelde over mezelf, als ik weer eens totaal onzeker was (bijna altijd eigenlijk), probeerde me over mijn onzekerheid heen te helpen, maar dat moet ik toch écht zelf doen. Hij is echt een bijzonder man... al kan hij nu wel af en toe bot reageren, dat veegt niet de afgelopen jaren weg... wil hem nu ook niet afvallen, want ik wil met HEM verder
woensdag 30 januari 2008 om 11:03
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 11:01:
[...]
DAt hij me niet handen draagt, komt vooral door zijn twijfels op dit moment, maar daarvoor was hij àltijd voor me, als ik me weer eens volkomen kut voelde over mezelf, als ik weer eens totaal onzeker was (bijna altijd eigenlijk), probeerde me over mijn onzekerheid heen te helpen, maar dat moet ik toch écht zelf doen. Hij is echt een bijzonder man... al kan hij nu wel af en toe bot reageren, dat veegt niet de afgelopen jaren weg... wil hem nu ook niet afvallen, want ik wil met HEM verder
Dan staat je maar één ding te doen: professionele hulp zoeken!!!
Liefst met zijn tweeën. Als hij dat niet wil, geeft hij niet genoeg om je.
[...]
DAt hij me niet handen draagt, komt vooral door zijn twijfels op dit moment, maar daarvoor was hij àltijd voor me, als ik me weer eens volkomen kut voelde over mezelf, als ik weer eens totaal onzeker was (bijna altijd eigenlijk), probeerde me over mijn onzekerheid heen te helpen, maar dat moet ik toch écht zelf doen. Hij is echt een bijzonder man... al kan hij nu wel af en toe bot reageren, dat veegt niet de afgelopen jaren weg... wil hem nu ook niet afvallen, want ik wil met HEM verder
Dan staat je maar één ding te doen: professionele hulp zoeken!!!
Liefst met zijn tweeën. Als hij dat niet wil, geeft hij niet genoeg om je.
woensdag 30 januari 2008 om 11:07
Tja, met zo'n vriend heb je geen vijanden meer nodig lijkt me zo. Hem de liefde van je leven noemen... Zou je niet liever wachten tot je tachtig bent om te bepalen wie de liefde van je leven is geweest? Je bent begin dertig en je hebt met een beetje geluk nog vijftig jaar voor je liggen. Weet jij veel hoeveel fantastische en liefhebbende mannen jij nog gaat ontmoeten. Of dacht je serieus dat jouw (ex-) vriend de enige is waar jij een relatie mee kunt hebben. Nee toch? Het verbreken van een relatie is heel naar en verdrietig maar je zult ontdekken dat de wereld gewoon blijft doordraaien. Al dit drama (ik krijg mijn leven nooit meer op de rails, kan niet meer verder, ben de wanhoop nabij, wil nooit meer een andere man) kost veel energie en brengt je vermoedelijk nergens. Komop zeg, wees flink, realiseer je dat een relatie is bedoeld als fijne aanvulling op een eigen leven en zet de stappen die je moet zetten. Succes daarbij!
woensdag 30 januari 2008 om 11:08
Dank jullie voor alle reacties!
Heb al eens hulp gezocht, maar werkte niet. Zit er de laaste tijd weer over na te denken. Probleem is dat ik niet goed weet waar ik mee moet beginnen:
- werken aan mijn onzekerheid
- werken aan omgaan met andere mensen, zodat ik wat makkelijker contacten kan leggen, leer waar ik over kan praten met nieuwe mensen
- werken aan een beter sexleven, dus naar een sexuoloog, zodat ik mss leer de controle leer los te laten en te genieten en ik sex met passie en hartstocht kan hebben.
Op een club gaan, een cursus gaan doen, ik kan het allemaal zelf bedenken, ik vind het alleen doodeng om te doen, want dan kom ik in aanraking met andere, onbekende mensen, dan weet ik weer niet waar ik over moet praten, denk dat ze me wel stom zullen vinden, omdat ik zo stil ben en geen gesprek kan beginnen, laat staan op gang houden...
Heb al eens hulp gezocht, maar werkte niet. Zit er de laaste tijd weer over na te denken. Probleem is dat ik niet goed weet waar ik mee moet beginnen:
- werken aan mijn onzekerheid
- werken aan omgaan met andere mensen, zodat ik wat makkelijker contacten kan leggen, leer waar ik over kan praten met nieuwe mensen
- werken aan een beter sexleven, dus naar een sexuoloog, zodat ik mss leer de controle leer los te laten en te genieten en ik sex met passie en hartstocht kan hebben.
Op een club gaan, een cursus gaan doen, ik kan het allemaal zelf bedenken, ik vind het alleen doodeng om te doen, want dan kom ik in aanraking met andere, onbekende mensen, dan weet ik weer niet waar ik over moet praten, denk dat ze me wel stom zullen vinden, omdat ik zo stil ben en geen gesprek kan beginnen, laat staan op gang houden...
woensdag 30 januari 2008 om 11:10
quote:Reiger100 schreef op 30 januari 2008 @ 11:03:
[...]
Dan staat je maar één ding te doen: professionele hulp zoeken!!!
Liefst met zijn tweeën. Als hij dat niet wil, geeft hij niet genoeg om je.Heb relatietherapie voorgesteld, dat ziet hij idd niet zitten. Vind het kort door de bocht om dan te zeggen dant hij dan niet genoeg om me geeft, hij wil eerst voor zichzelf bewust worden wat er mis is....
[...]
Dan staat je maar één ding te doen: professionele hulp zoeken!!!
Liefst met zijn tweeën. Als hij dat niet wil, geeft hij niet genoeg om je.Heb relatietherapie voorgesteld, dat ziet hij idd niet zitten. Vind het kort door de bocht om dan te zeggen dant hij dan niet genoeg om me geeft, hij wil eerst voor zichzelf bewust worden wat er mis is....
woensdag 30 januari 2008 om 11:11
quote:Malaysiagirl schreef op 30 januari 2008 @ 11:08:
Dank jullie voor alle reacties!
Heb al eens hulp gezocht, maar werkte niet. Op een club gaan, een cursus gaan doen, ik kan het allemaal zelf bedenken, ik vind het alleen doodeng om te doen, want dan kom ik in aanraking met andere, onbekende mensen, dan weet ik weer niet waar ik over moet praten, denk dat ze me wel stom zullen vinden, omdat ik zo stil ben en geen gesprek kan beginnen, laat staan op gang houden...
Ach arm kind, jij zit in een negatieve spiraal zeg..
Als je het denken van andere mensen nou eens aan hen overlaat, en jij niet voor hen gaat denken; dat kunnen ze prima zelf!
En hulp zoeken helpt wel, menig mishandelde/verkrachtte vrouw heeft haar leven weer kunnen oppakken. Dus jij kan het ook!
Dank jullie voor alle reacties!
Heb al eens hulp gezocht, maar werkte niet. Op een club gaan, een cursus gaan doen, ik kan het allemaal zelf bedenken, ik vind het alleen doodeng om te doen, want dan kom ik in aanraking met andere, onbekende mensen, dan weet ik weer niet waar ik over moet praten, denk dat ze me wel stom zullen vinden, omdat ik zo stil ben en geen gesprek kan beginnen, laat staan op gang houden...
Ach arm kind, jij zit in een negatieve spiraal zeg..
Als je het denken van andere mensen nou eens aan hen overlaat, en jij niet voor hen gaat denken; dat kunnen ze prima zelf!
En hulp zoeken helpt wel, menig mishandelde/verkrachtte vrouw heeft haar leven weer kunnen oppakken. Dus jij kan het ook!
woensdag 30 januari 2008 om 11:12
quote:wuiles schreef op 30 januari 2008 @ 11:07:
Tja, met zo'n vriend heb je geen vijanden meer nodig lijkt me zo. Hem de liefde van je leven noemen... Zou je niet liever wachten tot je tachtig bent om te bepalen wie de liefde van je leven is geweest? Je bent begin dertig en je hebt met een beetje geluk nog vijftig jaar voor je liggen. Weet jij veel hoeveel fantastische en liefhebbende mannen jij nog gaat ontmoeten. Of dacht je serieus dat jouw (ex-) vriend de enige is waar jij een relatie mee kunt hebben. Nee toch? Het verbreken van een relatie is heel naar en verdrietig maar je zult ontdekken dat de wereld gewoon blijft doordraaien. Al dit drama (ik krijg mijn leven nooit meer op de rails, kan niet meer verder, ben de wanhoop nabij, wil nooit meer een andere man) kost veel energie en brengt je vermoedelijk nergens. Komop zeg, wees flink, realiseer je dat een relatie is bedoeld als fijne aanvulling op een eigen leven en zet de stappen die je moet zetten. Succes daarbij!
Je hebt ook gelijk.... voel me alleen zo verdrietig, waardoor er geen uitweg lijkt en het nooit meer goed komt met me.....
Dat zel het heus wel, maar zo voelt het op dit moment niet
Tja, met zo'n vriend heb je geen vijanden meer nodig lijkt me zo. Hem de liefde van je leven noemen... Zou je niet liever wachten tot je tachtig bent om te bepalen wie de liefde van je leven is geweest? Je bent begin dertig en je hebt met een beetje geluk nog vijftig jaar voor je liggen. Weet jij veel hoeveel fantastische en liefhebbende mannen jij nog gaat ontmoeten. Of dacht je serieus dat jouw (ex-) vriend de enige is waar jij een relatie mee kunt hebben. Nee toch? Het verbreken van een relatie is heel naar en verdrietig maar je zult ontdekken dat de wereld gewoon blijft doordraaien. Al dit drama (ik krijg mijn leven nooit meer op de rails, kan niet meer verder, ben de wanhoop nabij, wil nooit meer een andere man) kost veel energie en brengt je vermoedelijk nergens. Komop zeg, wees flink, realiseer je dat een relatie is bedoeld als fijne aanvulling op een eigen leven en zet de stappen die je moet zetten. Succes daarbij!
Je hebt ook gelijk.... voel me alleen zo verdrietig, waardoor er geen uitweg lijkt en het nooit meer goed komt met me.....
Dat zel het heus wel, maar zo voelt het op dit moment niet
woensdag 30 januari 2008 om 11:13
quote:marie_liselotte1981 schreef op 30 januari 2008 @ 11:11:
[...]
Ach arm kind, jij zit in een negatieve spiraal zeg..
Als je het denken van andere mensen nou eens aan hen overlaat, en jij niet voor hen gaat denken; dat kunnen ze prima zelf!
En hulp zoeken helpt wel, menig mishandelde/verkrachtte vrouw heeft haar leven weer kunnen oppakken. Dus jij kan het ook!
Dat zegt mijn vriend dus ook altijd (dat van die andere mensen..)!
Ben wel bezig met zelfhulpboeken..... een eerste stapje??
[...]
Ach arm kind, jij zit in een negatieve spiraal zeg..
Als je het denken van andere mensen nou eens aan hen overlaat, en jij niet voor hen gaat denken; dat kunnen ze prima zelf!
En hulp zoeken helpt wel, menig mishandelde/verkrachtte vrouw heeft haar leven weer kunnen oppakken. Dus jij kan het ook!
Dat zegt mijn vriend dus ook altijd (dat van die andere mensen..)!
Ben wel bezig met zelfhulpboeken..... een eerste stapje??
woensdag 30 januari 2008 om 11:15
Malaysiagirl ik zou maar eens beginnen met die onzekerheid dan komt de rest ook een stuk makkelijker. Ik weet wel nog dat ik vroeger als ik alleen al aan dacht iemand op straat om de tijd te moeten vragen bijvoorbeeld ik werkelijk doodsangsten uitstond. Dat durfde ik echt niet wat moesten die mensen wel niet van mij denken?! Nu ben ik niet meer (zo) onzeker en heb daar totaal geen problemen meer mee.
woensdag 30 januari 2008 om 11:21
Natuurlijk voelt het nu niet zo. Maar wie heeft gezegd dat je gevoel leidend moet zijn? In sommige gevallen is het veel beter om naar je verstand te luisteren. Dat verstand zou je zeggen dat je nu moet investeren om je straks beter te voelen. Ga een avond in de week sporten en ga een cursus volgen. Oja, niet vergeten: ga een avond vrijwilligerswerk doen met mensen die een moeilijker leven hebben dan jij. De snelste manier om verdriet een plek te geven is gaan relativeren en oog krijgen voor wat er wél goed gaat in je leven. Bovendien geeft vrijwiliigerswerk je een goed gevoel over jezelf. Nu jij weer!
woensdag 30 januari 2008 om 11:25
Malaysiagirl,
Besef dat je nooit alleen in een relatie zit, die heb je met je partner.
Ik lees nergens dat hij ook maar iéts heeft gedaan om enige onzekerheid bij jou weg te nemen.
Ga daarom eerst aan je zelf werken meid.
Zoek een psych waar je je goed bij voelt en je zult zien dat ze jou met andere ogen naar jezelf laat kijken.Dat is enorm confronterend en vermoeiend maar zal uiteindelijk z'n vruchten afwerpen.
Zoek niet steeds de fout bij jezelf, ik snap dat je gek wordt van die onzekerheid, maar hij mag dan ook wel eens een keer meer duidelijkheid gaan geven over het hoe of wat.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
Besef dat je nooit alleen in een relatie zit, die heb je met je partner.
Ik lees nergens dat hij ook maar iéts heeft gedaan om enige onzekerheid bij jou weg te nemen.
Ga daarom eerst aan je zelf werken meid.
Zoek een psych waar je je goed bij voelt en je zult zien dat ze jou met andere ogen naar jezelf laat kijken.Dat is enorm confronterend en vermoeiend maar zal uiteindelijk z'n vruchten afwerpen.
Zoek niet steeds de fout bij jezelf, ik snap dat je gek wordt van die onzekerheid, maar hij mag dan ook wel eens een keer meer duidelijkheid gaan geven over het hoe of wat.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
woensdag 30 januari 2008 om 11:41
Op een gegeven is 't toch genoeg geweest met al dat gehuil, wakker liggen, hopen, bang zijn en op eieren lopen?
Je schrijft dat je graag zou willen dat alles goed komt en hoe je dat voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat dat niet aan jou ligt, de bal ligt nu bij hem.
Jij zou voor jezelf moeten kiezen - niemand anders die zo goed voor jezelf zorgt dan jijzelf. Hij heeft zijn prioriteit nu liggen bij wat hij wilt in zijn leven (want het zou niet alleen om jullie relatie gaan, maar ook zijn werk en vrienden) en daar zit zijn hoofd nu bij. En die van jou dus ook en daarmee doe je jezel flink te kort. Je staat al weken stil en zit te hopen. Allemaal prima, ieder doet zo z'n ding op eigen manier. Maar jij gaat hier eigenhandig niets aan veranderen, dat moet hij dan ook willen en daar lijkt het nu niet echt op.
Zorg voor een deadline (las ik hier al eerder), houd je daaraan en kies dan voor jezelf. Wie weet hoe hard hij plots weer naar je toe rent.
Je schrijft dat je graag zou willen dat alles goed komt en hoe je dat voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat dat niet aan jou ligt, de bal ligt nu bij hem.
Jij zou voor jezelf moeten kiezen - niemand anders die zo goed voor jezelf zorgt dan jijzelf. Hij heeft zijn prioriteit nu liggen bij wat hij wilt in zijn leven (want het zou niet alleen om jullie relatie gaan, maar ook zijn werk en vrienden) en daar zit zijn hoofd nu bij. En die van jou dus ook en daarmee doe je jezel flink te kort. Je staat al weken stil en zit te hopen. Allemaal prima, ieder doet zo z'n ding op eigen manier. Maar jij gaat hier eigenhandig niets aan veranderen, dat moet hij dan ook willen en daar lijkt het nu niet echt op.
Zorg voor een deadline (las ik hier al eerder), houd je daaraan en kies dan voor jezelf. Wie weet hoe hard hij plots weer naar je toe rent.
woensdag 30 januari 2008 om 11:51
Ik herken wel wat van wat je zegt. Heb 't zelf ook altijd moeilijk gevonden om een gesprek te beginnen en op gang te houden met een onbekende. Wist gewoonweg niet waar ik over moest praten, en was 'bang' dat ze me maar stom vonden. Heb gewoon voor mezelf de conclusie getrokken dat ik niet zo makkelijk over koetjes en kalfjes praat met een onbekende, maar dat hoeft ook niet. Ondanks dát heb ik genoeg vrienden. Voor jou ligt het iets moeilijker omdat je juist nieuwe mensen wilt leren kennen. Daarom zou ik, als ik jou was, écht naar een psycholoog gaan. Niet samen met je vriend, maar alleen. Werk aan die onzekerheid met je psycholoog; zodra dat beter gaat, praat je ook makkelijker met mensen. Omdat het er niet meer zo toe doet wat ze van je denken. Jij bent jij, mooi meegenomen als ze je leuk vinden...en zo niet, jammer dan! Succes!
woensdag 30 januari 2008 om 11:57
quote:BlueSky schreef op 30 januari 2008 @ 11:41:
Op een gegeven is 't toch genoeg geweest met al dat gehuil, wakker liggen, hopen, bang zijn en op eieren lopen?
Je schrijft dat je graag zou willen dat alles goed komt en hoe je dat voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat dat niet aan jou ligt, de bal ligt nu bij hem.
Jij zou voor jezelf moeten kiezen - niemand anders die zo goed voor jezelf zorgt dan jijzelf. Hij heeft zijn prioriteit nu liggen bij wat hij wilt in zijn leven (want het zou niet alleen om jullie relatie gaan, maar ook zijn werk en vrienden) en daar zit zijn hoofd nu bij. En die van jou dus ook en daarmee doe je jezel flink te kort. Je staat al weken stil en zit te hopen. Allemaal prima, ieder doet zo z'n ding op eigen manier. Maar jij gaat hier eigenhandig niets aan veranderen, dat moet hij dan ook willen en daar lijkt het nu niet echt op.
Zorg voor een deadline (las ik hier al eerder), houd je daaraan en kies dan voor jezelf. Wie weet hoe hard hij plots weer naar je toe rent.
Soms ben ik m'n eigen gejank en gezeur ook zat. Zo'n moment heeft er bv. voor gezorgd dat ik me heb ingeschreven voor een nieuwe woning, omdat ik niet lijdzaam wilde gaan zitten afwachten. Maar waar ik woon duurt het jaren voordat je dan kans maakt op een woning, maar dan sta ik alvast maar ingeschreven. Ons huidige huis is waarschijnlijk te duur voor me om in m'n eentje te kunnen bekostigen.
Zulke momenten zorgen er ook voor dat ik af en toe denk dat ik er zelf maar een punt achter moet zetten, dan ben ik van alle onzekerheid af, kan ik verder een leven voor mezelf opbouwen. Soms denk ik dan ook dat ik ook gewoon iemadn verdien die 100% voor mij gaat en niet twijfelt.... zulke momenten duren alleen nooit lang, en dan slaat de onzekerheid weer toe, de angst om hem te verliezen...
Op een gegeven is 't toch genoeg geweest met al dat gehuil, wakker liggen, hopen, bang zijn en op eieren lopen?
Je schrijft dat je graag zou willen dat alles goed komt en hoe je dat voor elkaar krijgt. Het mag duidelijk zijn dat dat niet aan jou ligt, de bal ligt nu bij hem.
Jij zou voor jezelf moeten kiezen - niemand anders die zo goed voor jezelf zorgt dan jijzelf. Hij heeft zijn prioriteit nu liggen bij wat hij wilt in zijn leven (want het zou niet alleen om jullie relatie gaan, maar ook zijn werk en vrienden) en daar zit zijn hoofd nu bij. En die van jou dus ook en daarmee doe je jezel flink te kort. Je staat al weken stil en zit te hopen. Allemaal prima, ieder doet zo z'n ding op eigen manier. Maar jij gaat hier eigenhandig niets aan veranderen, dat moet hij dan ook willen en daar lijkt het nu niet echt op.
Zorg voor een deadline (las ik hier al eerder), houd je daaraan en kies dan voor jezelf. Wie weet hoe hard hij plots weer naar je toe rent.
Soms ben ik m'n eigen gejank en gezeur ook zat. Zo'n moment heeft er bv. voor gezorgd dat ik me heb ingeschreven voor een nieuwe woning, omdat ik niet lijdzaam wilde gaan zitten afwachten. Maar waar ik woon duurt het jaren voordat je dan kans maakt op een woning, maar dan sta ik alvast maar ingeschreven. Ons huidige huis is waarschijnlijk te duur voor me om in m'n eentje te kunnen bekostigen.
Zulke momenten zorgen er ook voor dat ik af en toe denk dat ik er zelf maar een punt achter moet zetten, dan ben ik van alle onzekerheid af, kan ik verder een leven voor mezelf opbouwen. Soms denk ik dan ook dat ik ook gewoon iemadn verdien die 100% voor mij gaat en niet twijfelt.... zulke momenten duren alleen nooit lang, en dan slaat de onzekerheid weer toe, de angst om hem te verliezen...
woensdag 30 januari 2008 om 11:57
quote:Discus schreef op 30 januari 2008 @ 09:36:
Tja, zelf wat aan je onzekerheid doen, volgens mij weet je wel waar het probleem zit, maar je durft niet, niemand anders doet het voor je.....als je niks veranderd ben je je vriend misschien wel kwijt......en bij je vriend blijven omdat je anders niemand hebt.....dat is geen liefde.
Misschien wat kort door de bocht gezegd, maar jij bent baas over je eigen leven en moet keuzes, beslissingen nemen. Kom op.Helemaal mee eens. Je zegt dat je, naast je vriend, niemand hebt. Probeer daar ook eens iets aan te doen en focus je niet alleen op je vriend. Ga sporten of bloemschikken voor mijn part maar begeef je onder de mensen.
Tja, zelf wat aan je onzekerheid doen, volgens mij weet je wel waar het probleem zit, maar je durft niet, niemand anders doet het voor je.....als je niks veranderd ben je je vriend misschien wel kwijt......en bij je vriend blijven omdat je anders niemand hebt.....dat is geen liefde.
Misschien wat kort door de bocht gezegd, maar jij bent baas over je eigen leven en moet keuzes, beslissingen nemen. Kom op.Helemaal mee eens. Je zegt dat je, naast je vriend, niemand hebt. Probeer daar ook eens iets aan te doen en focus je niet alleen op je vriend. Ga sporten of bloemschikken voor mijn part maar begeef je onder de mensen.
woensdag 30 januari 2008 om 11:59
quote:Evidenza schreef op 30 januari 2008 @ 11:57:
Volgens mij is het moeilijk je emoties te herkennen en benoemen als je al in paniek raakt bij de gedachte dat hij weg zou gaan. Is dat wel liefde die je voelt? Of gewoon de angst om de enige persoon die je "hebt" te verliezen?
Daar denk ik de laatste tijd ook veel over na.... weet het niet....
Ik hou ECHT zo veel van hem!
Volgens mij is het moeilijk je emoties te herkennen en benoemen als je al in paniek raakt bij de gedachte dat hij weg zou gaan. Is dat wel liefde die je voelt? Of gewoon de angst om de enige persoon die je "hebt" te verliezen?
Daar denk ik de laatste tijd ook veel over na.... weet het niet....
Ik hou ECHT zo veel van hem!
woensdag 30 januari 2008 om 12:00
Ok, je wilt vast niet horen wat ik nu ga schrijven, maar ik schrijf het toch
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Omdat hij met je vrijt, gewoon om de seks, zonder gevoelens. Gewoon omdat hij wat lozen moet. En dat, terwijl hij donders goed weet hoe jij je voelt, wat jouw gevoelens zijn en dat het voor jou wél betekenis heeft.
Nou, ik zal even stoppen met schrijven, maar ik kan nog wel wat dingen bedenken...
Malaysiagirl, denk je écht dat dit de man van je leven is? Word je écht gelukkig op deze manier, met hem? Hoe lang ben je nog van plan om te wachten op zijn beslissing, waar je zelf geen invloed op hebt en van hem ook niet mag hebben? Weet je zeker, dat je zélf zo onzeker en angstig bent in het leven, of wordt dit misschien gevoed door hem? Is het een gevolg van hoe je relatie nu (en waarschijnlijk al een tijdje) is? Vroeger was je niet zo, zei je... Hoe kun je nou aan jezelf gaan werken, een nieuw leven opbouwen en van je onzekerheden afraken, als je nog zo druk bent met hém en zijn gevoelens en onzekerheden? Als je hem niet los kunt laten en hij het ook niet toelaat om hem los te laten?
Fleurtje zegt het misschien wat bot, maar ze heeft ook wel een beetje gelijk. Soms moet je jezelf even een schop onder je kont geven. Natuurlijk is hulp zoeken moelijk, naar een club of sportschool gaan ook, de knoop doorhakken wat betreft je relatie al helemaal, maar soms moet je jezelf dwingen, omdat je rationeel wéét, dat het beter is, dat het een betere toekomst biedt al je het wél doet. Zonder actie gebeurt er niks en zit je nog jaren zo.
Jij hebt het erover, dat je vriend de man van je leven is, dat hij goed voor je is en weet ik wat meer.
Maar weet je wat ik lees? Ik vind het een hufter.
Een hufter, omdat hij jou zo in onzekerheid laat. Al 2 of 3 maanden zelfs. Omdat hij er niks aan doet om verandering in de situatie te brengen. Een beetje nadenken doet hij ja, maar daar verandert natuurlijk niks mee.
Omdat hij jou de mond snoert, je mag niks vragen, je mag niks zeggen, je mag niet verdrietig zijn of boos, want daarmee zet je hem onder druk. En jij dan? Heb jij geen druk nu?
Omdat je niet onzeker van hem mag zijn. Ja hallo, van zo'n kerel zou ik ook onzeker worden!
Omdat hij van jou verwacht dat je de tijd maar uit zit, dat je maar afwacht, totdat hij een keer weet wat hij wil. En jij dan? Heb jij geen recht op actie, op zekerheid, op een knoop die doorgehakt gaat worden? Hij houdt je aan he lijntje, lijkt me zo.
Omdat hij met je vrijt, gewoon om de seks, zonder gevoelens. Gewoon omdat hij wat lozen moet. En dat, terwijl hij donders goed weet hoe jij je voelt, wat jouw gevoelens zijn en dat het voor jou wél betekenis heeft.
Nou, ik zal even stoppen met schrijven, maar ik kan nog wel wat dingen bedenken...
Malaysiagirl, denk je écht dat dit de man van je leven is? Word je écht gelukkig op deze manier, met hem? Hoe lang ben je nog van plan om te wachten op zijn beslissing, waar je zelf geen invloed op hebt en van hem ook niet mag hebben? Weet je zeker, dat je zélf zo onzeker en angstig bent in het leven, of wordt dit misschien gevoed door hem? Is het een gevolg van hoe je relatie nu (en waarschijnlijk al een tijdje) is? Vroeger was je niet zo, zei je... Hoe kun je nou aan jezelf gaan werken, een nieuw leven opbouwen en van je onzekerheden afraken, als je nog zo druk bent met hém en zijn gevoelens en onzekerheden? Als je hem niet los kunt laten en hij het ook niet toelaat om hem los te laten?
Fleurtje zegt het misschien wat bot, maar ze heeft ook wel een beetje gelijk. Soms moet je jezelf even een schop onder je kont geven. Natuurlijk is hulp zoeken moelijk, naar een club of sportschool gaan ook, de knoop doorhakken wat betreft je relatie al helemaal, maar soms moet je jezelf dwingen, omdat je rationeel wéét, dat het beter is, dat het een betere toekomst biedt al je het wél doet. Zonder actie gebeurt er niks en zit je nog jaren zo.
