Relaties
alle pijlers
broer aan de drugs
maandag 4 juni 2007 om 11:16
Hallo,
Ik zal me eerst even voorstellen want ik ben nieuw, ik ben een 31-jarige moeder, van een dochter van 5, ik ben getrouwd.
Ik heb momenteel erg de behoefte om even wat van me af te schrijven, ik heb namelijk een broer die zwaar aan de drugs zit. Ik trek het me behoorlijk aan omdat wij een goede band hebben en we schelen nog geen 2 jaar in leeftijd dus we zijn samen opgegroeid. We hebben een vrij normale jeugd gehad, onze ouders hadden weleens ruzie maar verder viel het allemaal wel mee.
Toen mijn broer 18 was heeft hij ook een periode gehad dat hij aan de drugs zat, maar toen hij zijn vriendin leerde kennen is hij gestopt. Ik moet wel zeggen dat hij er nu veel verder in zit. Het is 8 jaar goed met hem gegaan maar zijn relatie liep niet lekker en hij ging hun huis ontlopen, zo kwam hij weer bij oude en nieuwe foute vrienden terecht. Nu speelt dit een goed half jaar maar wat een gigantische ellende is dit, hij is alles kwijt zijn huis, zijn baan, zijn vriendin en al zijn spullen heft hij de afgelopen weken verkocht. Het ergste is dat je kan doen en zeggen wat je wilt het heeft geen zin, de enne na de andere leugen verteld hij. Alles met maar 1 doel: geld krijgen. Ik kan er nu wel beter mee om gaan omdat ik niets meer geloof van wat hij zegt, zo stelt hij me ook niet meer teleur. Maar ik zie mijn ouders ook langzaam kapot gaan, hij zit nu tijdelijk bij hun in huis maar dat is geen doen. Ze hebben het advies gekregen he eruit te zetten, maar dat is natuurlijk erg moeilijk je kind op straat zetten. Maar ik ben bang dat het wel
zijn enige redding kan zijn. De huisarts heft gezegd dat als hij zo doorgaat hij misschien over 2 jaar er niet meer is, hij heeft namelijk slechte longen door longaandoeningen die hij in zijn jeugd heeft gehad....
Het is misschien een chaotisch verhaal zo, maar ik ben zo benieuwd of er meer mensen zijn die dit probleem kennen, hoe zijn zij er mee omgegaan ?
Ik hou het hier even bij voor nu.
Groetjes,
Babette
Ik zal me eerst even voorstellen want ik ben nieuw, ik ben een 31-jarige moeder, van een dochter van 5, ik ben getrouwd.
Ik heb momenteel erg de behoefte om even wat van me af te schrijven, ik heb namelijk een broer die zwaar aan de drugs zit. Ik trek het me behoorlijk aan omdat wij een goede band hebben en we schelen nog geen 2 jaar in leeftijd dus we zijn samen opgegroeid. We hebben een vrij normale jeugd gehad, onze ouders hadden weleens ruzie maar verder viel het allemaal wel mee.
Toen mijn broer 18 was heeft hij ook een periode gehad dat hij aan de drugs zat, maar toen hij zijn vriendin leerde kennen is hij gestopt. Ik moet wel zeggen dat hij er nu veel verder in zit. Het is 8 jaar goed met hem gegaan maar zijn relatie liep niet lekker en hij ging hun huis ontlopen, zo kwam hij weer bij oude en nieuwe foute vrienden terecht. Nu speelt dit een goed half jaar maar wat een gigantische ellende is dit, hij is alles kwijt zijn huis, zijn baan, zijn vriendin en al zijn spullen heft hij de afgelopen weken verkocht. Het ergste is dat je kan doen en zeggen wat je wilt het heeft geen zin, de enne na de andere leugen verteld hij. Alles met maar 1 doel: geld krijgen. Ik kan er nu wel beter mee om gaan omdat ik niets meer geloof van wat hij zegt, zo stelt hij me ook niet meer teleur. Maar ik zie mijn ouders ook langzaam kapot gaan, hij zit nu tijdelijk bij hun in huis maar dat is geen doen. Ze hebben het advies gekregen he eruit te zetten, maar dat is natuurlijk erg moeilijk je kind op straat zetten. Maar ik ben bang dat het wel
zijn enige redding kan zijn. De huisarts heft gezegd dat als hij zo doorgaat hij misschien over 2 jaar er niet meer is, hij heeft namelijk slechte longen door longaandoeningen die hij in zijn jeugd heeft gehad....
Het is misschien een chaotisch verhaal zo, maar ik ben zo benieuwd of er meer mensen zijn die dit probleem kennen, hoe zijn zij er mee omgegaan ?
Ik hou het hier even bij voor nu.
Groetjes,
Babette
zondag 17 juni 2007 om 20:25
Hoi Hicha,
Het is nog moeilijk ook om er echt werk van te maken, omdat hij bij hun in huis woont kan de politie er niet veel mee. Ik vind dat maar vreemd.
Wat verwacht jij nu Hicha ? Ik bedoel je eigen ouders bestelen, wat kunnen we nog meer verwachten van hem. Hoe ging dat bij jouw broer ?
Net belde mijn broer mij op, ja nu kan het ineens weer wel.
Hij vroeg of ik even bij hem langs wilde gaan (bij zijn vriend dan) ik vroeg waarom, hij zei dat hij dat niet door de telefoon kon zeggen. Ik bleef doorvragen van wat is er dan ? Toen vroeg hij of ik hem wilde sponseren met 30 euro want hij werd bedreigd door dealers. Verdomme gisteren 500 erdoor gejaagd en nu weer om geld vragen.Ik kreeg het geld morgen terug want hij ging maandag weer aan het werk, haha wat een grap hij is niet eens in staat om 20 passen te lopen volgens mij. Dan die domme leugens al zou die al gaan werken morgen, dan heeft hij toch echt geen geld op zijn rekening staan diezelfde dag.
Toen zei hij gelukkig weet die gozer niet waar pa en ma wonen en zijn ex.
Ik zei nou gelukkig maar dan..normaal was het altijd dat ze wel wisten waar iedereen woonde, dit is zeker weer een nieuwe tactiek. Hij klonk heel erg opgefokt en praatte heel snel, heeft zeker weer wat nodig.
Het is nog moeilijk ook om er echt werk van te maken, omdat hij bij hun in huis woont kan de politie er niet veel mee. Ik vind dat maar vreemd.
Wat verwacht jij nu Hicha ? Ik bedoel je eigen ouders bestelen, wat kunnen we nog meer verwachten van hem. Hoe ging dat bij jouw broer ?
Net belde mijn broer mij op, ja nu kan het ineens weer wel.
Hij vroeg of ik even bij hem langs wilde gaan (bij zijn vriend dan) ik vroeg waarom, hij zei dat hij dat niet door de telefoon kon zeggen. Ik bleef doorvragen van wat is er dan ? Toen vroeg hij of ik hem wilde sponseren met 30 euro want hij werd bedreigd door dealers. Verdomme gisteren 500 erdoor gejaagd en nu weer om geld vragen.Ik kreeg het geld morgen terug want hij ging maandag weer aan het werk, haha wat een grap hij is niet eens in staat om 20 passen te lopen volgens mij. Dan die domme leugens al zou die al gaan werken morgen, dan heeft hij toch echt geen geld op zijn rekening staan diezelfde dag.
Toen zei hij gelukkig weet die gozer niet waar pa en ma wonen en zijn ex.
Ik zei nou gelukkig maar dan..normaal was het altijd dat ze wel wisten waar iedereen woonde, dit is zeker weer een nieuwe tactiek. Hij klonk heel erg opgefokt en praatte heel snel, heeft zeker weer wat nodig.
zondag 17 juni 2007 om 21:27
Babette, alle goede adviezen zijn al gegeven. Maar ik wilde je graag even een hart onder de riem steken, wat een ongelofelijk beroerde situatie, wat een verdriet. Moet er niet aan denken om iemand waar je van houdt, zo hard af te moeten wijzen. En wil er al helemaal niet aan denken als diegene je kind is.
Heel veel sterkte met de situatie. Ik hoop dat jij en je ouders je staande kunnen houden.
Heel veel sterkte met de situatie. Ik hoop dat jij en je ouders je staande kunnen houden.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 17 juni 2007 om 22:01
Ik weet eigenlijk niet wat je nog kunt verwachten maar zolang hij niet geholpen wordt zal hij jullie altijd lastig vallen.
Mijn broer heeft ook zoveel ellende veroorzaakt hij heeft ons bestolen , heeft alle huisraad van mn zus verkocht , de buren van mn vader bestolen., zelfs mensen op straat beroofd.
Wij hebben toen radicaal met hem gebroken en hij is toen ook op straat terech gekomen.
Toch kon en kan ik hem niet helemaal laten vallen toen hij weer contact zocht ,ook omdat we hem in het begin te weinig gesteund hebben en hij met heel veel vragen zat over mn moeder. en haar dood nooit verwerkt heeft.
Hij heeft wel in 3 verslavingsklinieken gezeten altijd ging het even goed en dan ging het weer mis..
Als hij clean is is het een hele leuke jongen hij is ook weer bij ons op bezoek geweest en dat ging dan heel goed.Maar toch kan hij de druk van het alleen wonen niet aan ofzo ik weet niet wat het precies is.
Hij moet wel een beresterk lichaam hebben na alle rommel die hij gesnoven en geslikt heeft en dan nog de chemo`s erbij.
Daarom hoop ik dat het nu goed blijft gaan maar de angst dat het weer mis gaat is er altijd.
Ik hoop dat jou broer meer geluk heeft en snel geholpen kan worden.
I
Mijn broer heeft ook zoveel ellende veroorzaakt hij heeft ons bestolen , heeft alle huisraad van mn zus verkocht , de buren van mn vader bestolen., zelfs mensen op straat beroofd.
Wij hebben toen radicaal met hem gebroken en hij is toen ook op straat terech gekomen.
Toch kon en kan ik hem niet helemaal laten vallen toen hij weer contact zocht ,ook omdat we hem in het begin te weinig gesteund hebben en hij met heel veel vragen zat over mn moeder. en haar dood nooit verwerkt heeft.
Hij heeft wel in 3 verslavingsklinieken gezeten altijd ging het even goed en dan ging het weer mis..
Als hij clean is is het een hele leuke jongen hij is ook weer bij ons op bezoek geweest en dat ging dan heel goed.Maar toch kan hij de druk van het alleen wonen niet aan ofzo ik weet niet wat het precies is.
Hij moet wel een beresterk lichaam hebben na alle rommel die hij gesnoven en geslikt heeft en dan nog de chemo`s erbij.
Daarom hoop ik dat het nu goed blijft gaan maar de angst dat het weer mis gaat is er altijd.
Ik hoop dat jou broer meer geluk heeft en snel geholpen kan worden.
I
zondag 17 juni 2007 om 22:12
Hicha, ik heb je verhaal gelezen en vind het in en in triest, wat er allemaal met jou broer is gebeurd en nog steeds gebeurt. Maar idd, je kan daar geen verantwoordelijkheid voor nemen. Je schrijft dat je je schuldig voelt omdat het mis is gegaan bij het overlijden van je moeder. Wat ik niet begrijp is waarom hij niet bij de begrafenis is geweest. Wil je vertellen waarom dat was?
Niet dat dat DE oorzaak is van alle ellende, begrijp me goed, maar ik vroeg het me af toen ik je verhaal las.
Niet dat dat DE oorzaak is van alle ellende, begrijp me goed, maar ik vroeg het me af toen ik je verhaal las.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 18 juni 2007 om 00:47
Poesewoes.
Mijn vader vond destijds dat hij te jong was om naar de begravenis te gaan Wij dachten toen ook dat het beter was dat hij niet meeging.Achteraf natuurlijk een hele slechte beslissing.Dit is wel ruim 30 jaar geleden.
Mijn broer heeft het daar ook erg moeilijk meegehad en heeft haar dood nooit goed kunnen verwerken.
Ik denk wel dat zijn problemen daar mee te maken hebben.Hij heeft mijn moeder ook gevonden , mijn moeder is plotseling overleden aan een hersenbloeding.Ook is hij toen niet goed opgevangen.Mijn vader werkte erg veel en hij is toen erg aan zn lot overgelaten..
Wij waren allemaal net getrouwd hadden nog kleine kinderen en waren erg met ons eigen verdriet bezig ..
Maar je kunt de dingen niet meer veranderen en hij heeft later echt veel kansen en steun gehad om zijn leven te beteren maar op 1 of andere manier lukt dit hem niet.
Ik heb het hier wel met mn broer over gehad en hij neemt ons ook niks kwalijk en is blij dat we nog contact met hem willen hebben.
Hij heeft nu een leuke vriendin die niet aan de drugs is en ik hoop dat ze het samen redden.
Mijn vader vond destijds dat hij te jong was om naar de begravenis te gaan Wij dachten toen ook dat het beter was dat hij niet meeging.Achteraf natuurlijk een hele slechte beslissing.Dit is wel ruim 30 jaar geleden.
Mijn broer heeft het daar ook erg moeilijk meegehad en heeft haar dood nooit goed kunnen verwerken.
Ik denk wel dat zijn problemen daar mee te maken hebben.Hij heeft mijn moeder ook gevonden , mijn moeder is plotseling overleden aan een hersenbloeding.Ook is hij toen niet goed opgevangen.Mijn vader werkte erg veel en hij is toen erg aan zn lot overgelaten..
Wij waren allemaal net getrouwd hadden nog kleine kinderen en waren erg met ons eigen verdriet bezig ..
Maar je kunt de dingen niet meer veranderen en hij heeft later echt veel kansen en steun gehad om zijn leven te beteren maar op 1 of andere manier lukt dit hem niet.
Ik heb het hier wel met mn broer over gehad en hij neemt ons ook niks kwalijk en is blij dat we nog contact met hem willen hebben.
Hij heeft nu een leuke vriendin die niet aan de drugs is en ik hoop dat ze het samen redden.
maandag 18 juni 2007 om 00:53
Jeetje, te jong om de begrafenis mee te maken? hij was 15!
Het is 30 jaar geleden, dus het heeft geen zin om daar nog over te debatteren. Maar hebben jullie, je andere broers en zussen en je vader, ooit excuus aangeboden aan hem, dat jullie dat verkeerd hebben in geschat?
Volgens mij zou zo'n excuus jou ook heel erg goed doen. Je bent niet schuldig aan zijn verval, maar je voelt je er wel schuldig aan. Je zegt ook, dat jullie hem hebben laten vallen.
Misschien is het goed om daar eens over te praten met elkaar.
Het is 30 jaar geleden, dus het heeft geen zin om daar nog over te debatteren. Maar hebben jullie, je andere broers en zussen en je vader, ooit excuus aangeboden aan hem, dat jullie dat verkeerd hebben in geschat?
Volgens mij zou zo'n excuus jou ook heel erg goed doen. Je bent niet schuldig aan zijn verval, maar je voelt je er wel schuldig aan. Je zegt ook, dat jullie hem hebben laten vallen.
Misschien is het goed om daar eens over te praten met elkaar.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 18 juni 2007 om 11:26
Inderdaad als je terug denkt is het natuurlijk hel erg stom geweest om hem niet naar de begrafenis te laten gaan.Ik weet niet of je kunt spreken van laten vallen . Wij waren allemaal ook nog erg jong en realiseerden ons dat niet zo maar achteraf is dat wel zo geweest.
Ik heb het er wel met mn broer over gehad maar mijn andere broer en zussen hebben weinig contact met hem.
Ik ga deze zomer als ik naar nederland ga bij hem op bezoek en dan wil ik nog eens vragen hoe hij dat toedertijd ervaren heeft.
Mijn broer en mijn vader konden absoluut niet met elkaar overweg en mijn vader was iemand die vond dat hij niks fout gedaan heeft.
Mijn vader was een man die altijd aan het werk was en zich nooit met de kinderen bemoeide en toen ineens stond hij er alleen voor met een zoon van 15.
Maar we kunnen er toch niks meer aan veranderen . Het is gebeurd allemaal en het is jammer dat het zo gelopen is.
Maaar nu genoeg over mijn broer dit is het topic over de broer van Babette.
Ik heb het er wel met mn broer over gehad maar mijn andere broer en zussen hebben weinig contact met hem.
Ik ga deze zomer als ik naar nederland ga bij hem op bezoek en dan wil ik nog eens vragen hoe hij dat toedertijd ervaren heeft.
Mijn broer en mijn vader konden absoluut niet met elkaar overweg en mijn vader was iemand die vond dat hij niks fout gedaan heeft.
Mijn vader was een man die altijd aan het werk was en zich nooit met de kinderen bemoeide en toen ineens stond hij er alleen voor met een zoon van 15.
Maar we kunnen er toch niks meer aan veranderen . Het is gebeurd allemaal en het is jammer dat het zo gelopen is.
Maaar nu genoeg over mijn broer dit is het topic over de broer van Babette.
maandag 18 juni 2007 om 11:28
Lieve dames,
Mijn broer is gisteren weer bij mijn ouders aan komen waaien. Helemaal verrot kon amper lopen. Hij heeft wat gegeten dat betekend dat hij niets heeft gebruikt, andrs kan hij beslist niet eten. Niet dat hij dat zo wilde maar alle geldkranen zijn dichtgedraaid naar hem. Dan is hij ook niet meer welkom bij zijn "vrienden". Maar goed hij zei dat hij geen zin meer in het leven had en zichzelf voor de trein wilde gooien. Hij kon niet meer het leven was niet leuk meer, enz...
Tja, dit was wel te verwachtten, nu is het niet zo dat hij al jaren gebruikt maar pas 8 maanden, hij doet het alleen allemaal heel snel waar een andere junk jaren over doet dat , zover is hij nu al.
Dat maakt het zo frustrerend een jaar geleden was er niets aan de hand en nu, moet je hem eens zien !
Kijk dit soort suicidale uitspraken maakt het natuurlijk extra moeilijk om hem de deur te wijzen. Als mijn ouders hem de deur uit hadden gezet, had hij zichzelf zeer waarchijnlijk wat aan gedaan. Dus dan suren mijn ouders hem niet weg. Zijn exvriendin was ook bij hem gisteren maar hij viel steeds weg en heeft vannacht goed geslapen. Mijn ouders hebben voor vanmiddag een afspraak bij de huisarts gemaakt en morgen WEEr een intake gesprek geregeld bij een afkickkliniek.
Mijn broer heeft ook weleens laten vallen dat er iets met hem is, iets dat in zijn hoofd zit zegt hij. Ik heb meerdere malen geprobeerd erover te praten met hem maar hij zegt er verder niets over. Hij is een jongen met gebruiksaanwijzing heeft altijd moeite gehad met het normale burgelijke leven.
Maar ik hou zoveel van hem en momenteel trek ik het echt niet goed, het is zo moeilijk, zo erg en je bent zo machteloos !
Mijn broer is gisteren weer bij mijn ouders aan komen waaien. Helemaal verrot kon amper lopen. Hij heeft wat gegeten dat betekend dat hij niets heeft gebruikt, andrs kan hij beslist niet eten. Niet dat hij dat zo wilde maar alle geldkranen zijn dichtgedraaid naar hem. Dan is hij ook niet meer welkom bij zijn "vrienden". Maar goed hij zei dat hij geen zin meer in het leven had en zichzelf voor de trein wilde gooien. Hij kon niet meer het leven was niet leuk meer, enz...
Tja, dit was wel te verwachtten, nu is het niet zo dat hij al jaren gebruikt maar pas 8 maanden, hij doet het alleen allemaal heel snel waar een andere junk jaren over doet dat , zover is hij nu al.
Dat maakt het zo frustrerend een jaar geleden was er niets aan de hand en nu, moet je hem eens zien !
Kijk dit soort suicidale uitspraken maakt het natuurlijk extra moeilijk om hem de deur te wijzen. Als mijn ouders hem de deur uit hadden gezet, had hij zichzelf zeer waarchijnlijk wat aan gedaan. Dus dan suren mijn ouders hem niet weg. Zijn exvriendin was ook bij hem gisteren maar hij viel steeds weg en heeft vannacht goed geslapen. Mijn ouders hebben voor vanmiddag een afspraak bij de huisarts gemaakt en morgen WEEr een intake gesprek geregeld bij een afkickkliniek.
Mijn broer heeft ook weleens laten vallen dat er iets met hem is, iets dat in zijn hoofd zit zegt hij. Ik heb meerdere malen geprobeerd erover te praten met hem maar hij zegt er verder niets over. Hij is een jongen met gebruiksaanwijzing heeft altijd moeite gehad met het normale burgelijke leven.
Maar ik hou zoveel van hem en momenteel trek ik het echt niet goed, het is zo moeilijk, zo erg en je bent zo machteloos !
maandag 18 juni 2007 om 11:33
Babette, vraag je ouders het volgende in overweging te nemen. Zolang hij aan de drugs is is hij eigenlijk bezig met een langzame zelfmoord. En dit gekoppeld aan dat je de drugs facilieert zolang je hem nog onderdak geeft.
Wat niet wegneemt dat ik me kan voorstellen dat je hem niet weg durft te sturen bij zo een dreiging. Probeer jezelf anders in te lezen over zelfmoordrisico's. Er zijn heel wat meer mensen die dreigen er een einde aan te maken dan die het daadwerkelijk doen.
Wat niet wegneemt dat ik me kan voorstellen dat je hem niet weg durft te sturen bij zo een dreiging. Probeer jezelf anders in te lezen over zelfmoordrisico's. Er zijn heel wat meer mensen die dreigen er een einde aan te maken dan die het daadwerkelijk doen.
maandag 18 juni 2007 om 12:56
Mamzelle, ik weet het dat hij het net zo goed niet kan doen, maar wat ik al zei hij is een best apart mannetje. Ook is hij niet in staat helder te denken, het intereseert hem op dat moment denken wij echt niet of hij dood gaat.
Wat nu als we ze hem de deur wijzen en hij doet het wel ?
Het is zo moeilijk allemaal en naar ik nu weet ook zo totaal anders of je het verhaal hoort of er zelf midden in zit.
Ik woon zelf ook niet echt in de buurt van mijn ouders en ik zou zo graag naar ze toewillen en naar mijn broer. Al ben ik bang om hem te zien want hij schijnt er echt heel vreselijk uit te zien. Ik ben vandaag ook helemaal niet sterk en krijg het niet uit mijn hoofd.
Wat nu als we ze hem de deur wijzen en hij doet het wel ?
Het is zo moeilijk allemaal en naar ik nu weet ook zo totaal anders of je het verhaal hoort of er zelf midden in zit.
Ik woon zelf ook niet echt in de buurt van mijn ouders en ik zou zo graag naar ze toewillen en naar mijn broer. Al ben ik bang om hem te zien want hij schijnt er echt heel vreselijk uit te zien. Ik ben vandaag ook helemaal niet sterk en krijg het niet uit mijn hoofd.
maandag 18 juni 2007 om 15:15
Ik woon samen met een ex-verslaafde. Hij is nu 4 jaar 'clean' (heeft helaas af en toe nog wel een terugval); ik ken hem nu iets meer dan 2 jaar; waarvan we er anderhalf jaar samenwonen.
Ik weet wel dat iedereen (inclusief de verslavingszorg) roept dat je een drugsverslaafde moet laten vallen, maar mijn vriend heeft altijd terecht gekund bij zijn moeder.
Hij zegt ook dat hij alles aan zijn moeder te danken heeft, dankzij haar is hij er nog en heeft hij kunnen afkicken.
Zijn moeder heeft alles op alles gezet om hem geplaatst te krijgen in een afkickcentrum / kliniek, ookal moest hij daarvoor eerst veroordeeld worden tot een voorwaardelijk TBS (dit omdat hij iemand heeft bedreigd).
Ik sta er zelf dus een beetje anders tegenover dan de rest van de meningen hier.... Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar ik kan me zo goed verplaatsen in de ouders! Zijn moeder heeft hem ooit eens 1x (op aanraden van haar vriend) buiten laten staan, daar heeft ze nu nog nachtmerries van.
Nu gaat het prima met mijn vriend (en zijn moeder), en hij is haar eeuwig dankbaar dat ze hem nooit heeft laten vallen.
In ieder geval héél erg veel sterkte! In sommige gevallen zal het echt wel beter zijn dat je ouders hem loslaten, maar bij mijn vriend werkte het dus anders....
Ik weet wel dat iedereen (inclusief de verslavingszorg) roept dat je een drugsverslaafde moet laten vallen, maar mijn vriend heeft altijd terecht gekund bij zijn moeder.
Hij zegt ook dat hij alles aan zijn moeder te danken heeft, dankzij haar is hij er nog en heeft hij kunnen afkicken.
Zijn moeder heeft alles op alles gezet om hem geplaatst te krijgen in een afkickcentrum / kliniek, ookal moest hij daarvoor eerst veroordeeld worden tot een voorwaardelijk TBS (dit omdat hij iemand heeft bedreigd).
Ik sta er zelf dus een beetje anders tegenover dan de rest van de meningen hier.... Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar ik kan me zo goed verplaatsen in de ouders! Zijn moeder heeft hem ooit eens 1x (op aanraden van haar vriend) buiten laten staan, daar heeft ze nu nog nachtmerries van.
Nu gaat het prima met mijn vriend (en zijn moeder), en hij is haar eeuwig dankbaar dat ze hem nooit heeft laten vallen.
In ieder geval héél erg veel sterkte! In sommige gevallen zal het echt wel beter zijn dat je ouders hem loslaten, maar bij mijn vriend werkte het dus anders....
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
maandag 18 juni 2007 om 15:58
Babette, helaas voor mij ook bekend terrein.
Drugs is een wereldje dat bloed en bloed link is.
Het is hartverscheurend om te zien hoe ver iemand kan zakken dat hij zijn eigen familie besteelt. Ik heb zelfs ooit met mijn broer gevochten Het is verschrikkelijk te zien hoe iemand alles kan verspelen voor een wit poedertje, en pillen enzo.
Je MOET afstand nemen, je moet grenzen stellen. Juist daarmee help je iemand. En dat is niet hetzelfde als iemand laten vallen, want zoals iemand anders al schreef, je helpt hem juist niet door de omstandigheden in stand te houden waarin hij gebruikt.
Waar ik veel aan gehad heb is hulp voor de familie in de verschillende klinieken. Daar zou je achteraan kunnen gaan. Voor mijn ouders werd het minder moeilijk om hun grenzen aan te geven toen ze van de hulpverleners hoorden dat dat de enige manier is.
Sterkte, en blijf je verhalen hier opschrijven.
Drugs is een wereldje dat bloed en bloed link is.
Het is hartverscheurend om te zien hoe ver iemand kan zakken dat hij zijn eigen familie besteelt. Ik heb zelfs ooit met mijn broer gevochten Het is verschrikkelijk te zien hoe iemand alles kan verspelen voor een wit poedertje, en pillen enzo.
Je MOET afstand nemen, je moet grenzen stellen. Juist daarmee help je iemand. En dat is niet hetzelfde als iemand laten vallen, want zoals iemand anders al schreef, je helpt hem juist niet door de omstandigheden in stand te houden waarin hij gebruikt.
Waar ik veel aan gehad heb is hulp voor de familie in de verschillende klinieken. Daar zou je achteraan kunnen gaan. Voor mijn ouders werd het minder moeilijk om hun grenzen aan te geven toen ze van de hulpverleners hoorden dat dat de enige manier is.
Sterkte, en blijf je verhalen hier opschrijven.
maandag 18 juni 2007 om 16:36
Ik weet nu dat mijn moeder hem de deur niet wijst, ze stellen wel hun grenzen heel duidelijk en geven hem geen geld.
Net is hij bij de huisarts geweest en die is gaan informeren bij een kliniek waar hij ook psycholische hulp kan krijgen. Toen ze thuis kwamen is hij er meteen weer vandoor gegaan, als het woord psychiater valt of iets in die richting dan is hij weg. Ze hadden zijn autosleutel wel afgepakt maar meneer had nog een reservesleutel in zijn bezit. Ze hebben geprobeerd hem tegen te houden maar dat is dus echt niet te doen, met geen 9 paarden.
Toen belde de huisarts terug dat hij toch niet geplaatst kan worden omdat ze geen verslaafde bij psychische patienten mogen zetten, ook wel logisch. Op naar het volgende drama dus....
Net is hij bij de huisarts geweest en die is gaan informeren bij een kliniek waar hij ook psycholische hulp kan krijgen. Toen ze thuis kwamen is hij er meteen weer vandoor gegaan, als het woord psychiater valt of iets in die richting dan is hij weg. Ze hadden zijn autosleutel wel afgepakt maar meneer had nog een reservesleutel in zijn bezit. Ze hebben geprobeerd hem tegen te houden maar dat is dus echt niet te doen, met geen 9 paarden.
Toen belde de huisarts terug dat hij toch niet geplaatst kan worden omdat ze geen verslaafde bij psychische patienten mogen zetten, ook wel logisch. Op naar het volgende drama dus....
maandag 18 juni 2007 om 18:27
Heel lastig inderdaad Babet. Hij valt er dus overal net buiten. Ook bekend terrein. Te zwaar 'gestoord' voor een afkickkliniek en te verslaafd voor een psychiatrische afdeling.
Ik leef ontzettend met je mee.
Kun je niet eens bij de huisarts informeren over hulp voor jullie als familie? Is echt slim hoor om te doen. Je krijgt een hoop info over wat wel en wat niet te doen, en nog belangrijker: je wordt gehoord. Want vaak is er alleen aandacht voor de patient, terwijl de achterwacht het ook zwaar heeft.
Als je behoefte hebt kun je me mailen, adres staat volgens mij wel in mijn profiel.
Ik leef ontzettend met je mee.
Kun je niet eens bij de huisarts informeren over hulp voor jullie als familie? Is echt slim hoor om te doen. Je krijgt een hoop info over wat wel en wat niet te doen, en nog belangrijker: je wordt gehoord. Want vaak is er alleen aandacht voor de patient, terwijl de achterwacht het ook zwaar heeft.
Als je behoefte hebt kun je me mailen, adres staat volgens mij wel in mijn profiel.
maandag 18 juni 2007 om 21:13
Hallo,
Ik heb inderdaad al eens contcact opgenomen met een hulpinstantie voor de familieleden. Ik zou daar hun ook worden teruggebeld maar dat is nog niet gebeurd. Denk dat ik ze morgen maar weer eens ga bellen.
Ik vind het prettig om erover te praten en mijn moeder niet, die loopt als een kip zonder kop rond. Levensgevaarlijk eigenlijk dat ze nu nog auto rijdt, Haar moeder ligt ook nog in het ziekenhuis dus dat heeft ze er ook nog bij.
En de ouders van mijn broer's ex sturen nu brieven naar mijn ouders, ze moeten maar eventjes mijn broer's schuld inlossen want het staat nu ook op hun dochter's naam omdat ze een samenlevingscontract hadden en de ex van mijn broer nu dus ook betaald voor zijn schulden. Ja heel vervelend maar daar zijn mijn ouders toch niet verantwoordelijk voor.
Het is een en al gezeik en mijn ouders hebben ook steeds onenigheid met elkaar om hem....
Ik heb inderdaad al eens contcact opgenomen met een hulpinstantie voor de familieleden. Ik zou daar hun ook worden teruggebeld maar dat is nog niet gebeurd. Denk dat ik ze morgen maar weer eens ga bellen.
Ik vind het prettig om erover te praten en mijn moeder niet, die loopt als een kip zonder kop rond. Levensgevaarlijk eigenlijk dat ze nu nog auto rijdt, Haar moeder ligt ook nog in het ziekenhuis dus dat heeft ze er ook nog bij.
En de ouders van mijn broer's ex sturen nu brieven naar mijn ouders, ze moeten maar eventjes mijn broer's schuld inlossen want het staat nu ook op hun dochter's naam omdat ze een samenlevingscontract hadden en de ex van mijn broer nu dus ook betaald voor zijn schulden. Ja heel vervelend maar daar zijn mijn ouders toch niet verantwoordelijk voor.
Het is een en al gezeik en mijn ouders hebben ook steeds onenigheid met elkaar om hem....
dinsdag 19 juni 2007 om 12:00
Ik zal vast mensen tegen de schenen schoppen, maar 'mijn' ervaring is dat je met 'hulp'-verlening niet veel op schiet.
Wat de moeder van mijn vriend niet allemaal heeft moeten doen om hem ergens geplaatst te krijgen... Idd zoals Echo al zegt: ook mijn vriend viel overal buiten. Hij wilde wel hulp, maar kon het niet krijgen!!! Dat was nog het meest frustrerende.
Babette: ik hoop van harte dat je broer snel ergens terecht kan. Maar helaas: hij moet wel zelf willen.
Heel veel sterkte met je ouders en je broer!
Wat de moeder van mijn vriend niet allemaal heeft moeten doen om hem ergens geplaatst te krijgen... Idd zoals Echo al zegt: ook mijn vriend viel overal buiten. Hij wilde wel hulp, maar kon het niet krijgen!!! Dat was nog het meest frustrerende.
Babette: ik hoop van harte dat je broer snel ergens terecht kan. Maar helaas: hij moet wel zelf willen.
Heel veel sterkte met je ouders en je broer!
"Please God, if you can't make me thin, make my friends fat!"
dinsdag 19 juni 2007 om 13:12
Het is inderdaad waar dat je met de hulpverlening niet veel opschiet.
Mijn broer kwam altijd pas in een afkickkliniek als hij weer opgepakt was en tbs kreeg.
Ik begrijp je moeder ook wel.
Mijn vader had ook heel veel moeite om mijn broer op straat te zetten.
Pas toen mijn broer mijn vader ging bedreigen kon hij hem voor de deur laten staan, maar altijd bang dat hij toch binnen zou komen.
Maar hij had geen andere keus meer.
Het is inderdaad intriest dat mensen tot zulke dingen instaat zijn alleen voor een wit poedertje.
Mijn broer kwam altijd pas in een afkickkliniek als hij weer opgepakt was en tbs kreeg.
Ik begrijp je moeder ook wel.
Mijn vader had ook heel veel moeite om mijn broer op straat te zetten.
Pas toen mijn broer mijn vader ging bedreigen kon hij hem voor de deur laten staan, maar altijd bang dat hij toch binnen zou komen.
Maar hij had geen andere keus meer.
Het is inderdaad intriest dat mensen tot zulke dingen instaat zijn alleen voor een wit poedertje.
woensdag 20 juni 2007 om 12:54
wow.. wat een herkenning zeg!
Ook mijn broer is drugsverslaafd.. Het is begonnen toen ik een jaar of 8 was en hij was toen een jaar of 14. Mijn broer was altijd al behoorlijk agressief en heel erg dominant wat alleen maar verergerde toen hij aan de drugs begon..
In de jaren dat we met hem in één huis woonde was er veel angst in huis. Mijn broer kon in één seconde veranderen van een lieve oudste broer in een terroriserende agressieve onbekende. In die jaren heb ik hem soms bijna dagelijks met mijn vader zien vechten (niet het duw en trekwerk, maar echt op de vuist gaan..) en hem mijn moeder zelfs zien slaan. Ook sloeg hij mijn één na oudste broer zonder enkele reden.. Het verkeerd eten van je soep kon al aanleiding voor hem zijn om door te slaan en om zich heen te slaan. We waren een keer met het hele gezin op vakantie toen hij zonder reden ineens kwaad werd in de bioscoop en weg was gegaan, toen we de bioscoop uitkwamen en gingen eten bij de McDonald's was hij in geen velden of wegen te bekennen. Mijn vader ging vervolgens eten halen en kwam met twee volle dienbladen onze kant oplopen toen ineens mijn broer het restaurant instormde en op m'n vader begon in te slaan. Die vernedering, die pijn, die angst en die hulploosheid zal ik nooit meer vergeten.. Zo zijn er nog talloze voorvallen geweest waarbij er altijd wel iemand lichamelijk de grond in werd getrapt.
Toen mijn broer 17 was is hij uiteindelijk door mijn vader voor de eerste keer uit huis gezet. Maar mijn broer is/was een meester in liegen en bedriegen dus de jaren erna kwam en ging hij weer.
Ook hij is in afkickcentra geweest en naar eigen zeggen binnen een maand afgekickt. Maar steeds als hij eruit kwam ging íe weer richting de drugs. Hij is inmiddels al een aantal keer getrouwd geweest en in die huwelijken kreeg hij z'n ex vrouwen allemaal op de grond met drugs en mishandeling. De ommekeer kwam toen eindelijk een ex (en moeder van zijn enige zoon) hulp durfde te vragen bij mijn ouders en zijn hele image wat hij toen had opgebouwd aan diggelen werd geholpen. Ergens verbaasde het me niks dat hij nog steeds aan de drugs was en zijn vrouw had mishandeld, ik had het een keer met eigen gezien maar durfde er niks van te zeggen. Ik heb hem als kind mijn vader in elkaar zien slaan en die angst die ik als kind had, had ik als 22-jarige nog steeds.
Mijn ouders hebben toen hun handen (eindelijk) van hem afgehaald.. Ze hebben 6 kinderen waaronder mijn broer, en zijn 5 zusjes en broertjes hadden meer dan genoeg gehad.. Inmiddels hebben mijn ouders weer contact met hem, ik begrijp dat hij voor hun altijd hun zoon zal blijven, maar ik heb hem uit m'n leven verbannen. Hij is geen broer van me en zal dat ook nooit meer worden. Hoe erg hij zijn leven ook naar eigen zeggen heeft gebeterd. Via mijn ouders probeert hij wel dingen goed te praten, maar hij heeft mij (ons) 15 jaar lang geterroriseerd, dus als hij zich 15 jaar lang koest kan houden dan pas zou ik kunnen geloven dat hij ook daadwerkelijk veranderd is, maar mijn grote broer zal hij nooit worden..Vijf jaar is hij nu uit ons leven, en pas nu word mijn familie een beetje een familie.. 15 jaar lang waren verjaardagen, logeerpartijtjes, kerst, nieuwjaar enz. niet mogelijk bij onze familie omdat mijn broer het negen van de tien keer wist te verpesten door met iemand in gevecht te raken en daarbij het hele huis kort en klein te slaan. Ik snap wel dat je zo graag wilt dat je broer clean word, jij hebt je broer tenslotte gekent zoals hij echt is.
Ik was 8 toen het allemaal begon en 23 toen het (voor mij persoonlijk) eindigde. Op het moment dat hij begon aan de drugs is mijn broer verdwenen en kwam de verslaafde tevoorschijn.
Iemand die aan de drugs verslaafd is zichzelf verloren, die is zichzelf niet meer.. Als je broer om geld komt vragen of moeilijk doet is het niet je broer, maar de drugs die tegen je praten.. Ik ken mijn broer daarom ook niet, ik ken alleen de drugs die in z'n bloed stroomde..
Hij was altijd al agressief maar de drugs maakte hem geweldadig. Ik ken hem ook alleen maar geweldadig en wil ik ook niks meer met hem te maken hebben. Een paar jaar terug zag ik hem zwerven in Rotterdam, met een plastic tas bij zich waar al z'n spullen inzaten, zover was íe gezonken.
Heel erg misschien, maar het kon me geen barst schelen....
Ook mijn broer is drugsverslaafd.. Het is begonnen toen ik een jaar of 8 was en hij was toen een jaar of 14. Mijn broer was altijd al behoorlijk agressief en heel erg dominant wat alleen maar verergerde toen hij aan de drugs begon..
In de jaren dat we met hem in één huis woonde was er veel angst in huis. Mijn broer kon in één seconde veranderen van een lieve oudste broer in een terroriserende agressieve onbekende. In die jaren heb ik hem soms bijna dagelijks met mijn vader zien vechten (niet het duw en trekwerk, maar echt op de vuist gaan..) en hem mijn moeder zelfs zien slaan. Ook sloeg hij mijn één na oudste broer zonder enkele reden.. Het verkeerd eten van je soep kon al aanleiding voor hem zijn om door te slaan en om zich heen te slaan. We waren een keer met het hele gezin op vakantie toen hij zonder reden ineens kwaad werd in de bioscoop en weg was gegaan, toen we de bioscoop uitkwamen en gingen eten bij de McDonald's was hij in geen velden of wegen te bekennen. Mijn vader ging vervolgens eten halen en kwam met twee volle dienbladen onze kant oplopen toen ineens mijn broer het restaurant instormde en op m'n vader begon in te slaan. Die vernedering, die pijn, die angst en die hulploosheid zal ik nooit meer vergeten.. Zo zijn er nog talloze voorvallen geweest waarbij er altijd wel iemand lichamelijk de grond in werd getrapt.
Toen mijn broer 17 was is hij uiteindelijk door mijn vader voor de eerste keer uit huis gezet. Maar mijn broer is/was een meester in liegen en bedriegen dus de jaren erna kwam en ging hij weer.
Ook hij is in afkickcentra geweest en naar eigen zeggen binnen een maand afgekickt. Maar steeds als hij eruit kwam ging íe weer richting de drugs. Hij is inmiddels al een aantal keer getrouwd geweest en in die huwelijken kreeg hij z'n ex vrouwen allemaal op de grond met drugs en mishandeling. De ommekeer kwam toen eindelijk een ex (en moeder van zijn enige zoon) hulp durfde te vragen bij mijn ouders en zijn hele image wat hij toen had opgebouwd aan diggelen werd geholpen. Ergens verbaasde het me niks dat hij nog steeds aan de drugs was en zijn vrouw had mishandeld, ik had het een keer met eigen gezien maar durfde er niks van te zeggen. Ik heb hem als kind mijn vader in elkaar zien slaan en die angst die ik als kind had, had ik als 22-jarige nog steeds.
Mijn ouders hebben toen hun handen (eindelijk) van hem afgehaald.. Ze hebben 6 kinderen waaronder mijn broer, en zijn 5 zusjes en broertjes hadden meer dan genoeg gehad.. Inmiddels hebben mijn ouders weer contact met hem, ik begrijp dat hij voor hun altijd hun zoon zal blijven, maar ik heb hem uit m'n leven verbannen. Hij is geen broer van me en zal dat ook nooit meer worden. Hoe erg hij zijn leven ook naar eigen zeggen heeft gebeterd. Via mijn ouders probeert hij wel dingen goed te praten, maar hij heeft mij (ons) 15 jaar lang geterroriseerd, dus als hij zich 15 jaar lang koest kan houden dan pas zou ik kunnen geloven dat hij ook daadwerkelijk veranderd is, maar mijn grote broer zal hij nooit worden..Vijf jaar is hij nu uit ons leven, en pas nu word mijn familie een beetje een familie.. 15 jaar lang waren verjaardagen, logeerpartijtjes, kerst, nieuwjaar enz. niet mogelijk bij onze familie omdat mijn broer het negen van de tien keer wist te verpesten door met iemand in gevecht te raken en daarbij het hele huis kort en klein te slaan. Ik snap wel dat je zo graag wilt dat je broer clean word, jij hebt je broer tenslotte gekent zoals hij echt is.
Ik was 8 toen het allemaal begon en 23 toen het (voor mij persoonlijk) eindigde. Op het moment dat hij begon aan de drugs is mijn broer verdwenen en kwam de verslaafde tevoorschijn.
Iemand die aan de drugs verslaafd is zichzelf verloren, die is zichzelf niet meer.. Als je broer om geld komt vragen of moeilijk doet is het niet je broer, maar de drugs die tegen je praten.. Ik ken mijn broer daarom ook niet, ik ken alleen de drugs die in z'n bloed stroomde..
Hij was altijd al agressief maar de drugs maakte hem geweldadig. Ik ken hem ook alleen maar geweldadig en wil ik ook niks meer met hem te maken hebben. Een paar jaar terug zag ik hem zwerven in Rotterdam, met een plastic tas bij zich waar al z'n spullen inzaten, zover was íe gezonken.
Heel erg misschien, maar het kon me geen barst schelen....
donderdag 21 juni 2007 om 12:51
Om jullie weer even op de hoogte te stellen van de ontwikkelingen omtrent mijn broer:
Hij heeft 2 nachten thuis geslapen en is toen weer weggegaan, ook heeft hij een intake gesprek gehad en hij heeft een uur met een hulpverlener gesproken.
Een opname zal nog wel even duren en dan moet hij nog wel zelf willen en dat wisselt nogal bij hem...
Het is weer afwachten waar het schip strandt.
Jaehnaah,
Weer zo'n lekker verhaal over drugs ongelovelijk wat het met mensen doet he ? Mijn broer is nog niet aggresief alleen kortaf en chagerijnig.
Het is mijn grootste angst dat ik mijn broer ooit tegenkom met een zakje bezittingen in een grote stad. Ik zou echt helemaal gek worden.
Maar als je al zoveel hebt meegemaakt dan ga je er wel anders over denken, ik zit er pas vanaf februari in, voor die tijd heeft hij het nog geheim kunnen houden.
Vandaag voel ik me wel sterker wat betreft mijn broer, maar dat kan over een paar dagen weer anders zijn. Het enne moment jank je en het andere gaat het wel weer.Vaak tot de volgende klap en wanneer die komt weet je niet...
groetjes,
Babette
Hij heeft 2 nachten thuis geslapen en is toen weer weggegaan, ook heeft hij een intake gesprek gehad en hij heeft een uur met een hulpverlener gesproken.
Een opname zal nog wel even duren en dan moet hij nog wel zelf willen en dat wisselt nogal bij hem...
Het is weer afwachten waar het schip strandt.
Jaehnaah,
Weer zo'n lekker verhaal over drugs ongelovelijk wat het met mensen doet he ? Mijn broer is nog niet aggresief alleen kortaf en chagerijnig.
Het is mijn grootste angst dat ik mijn broer ooit tegenkom met een zakje bezittingen in een grote stad. Ik zou echt helemaal gek worden.
Maar als je al zoveel hebt meegemaakt dan ga je er wel anders over denken, ik zit er pas vanaf februari in, voor die tijd heeft hij het nog geheim kunnen houden.
Vandaag voel ik me wel sterker wat betreft mijn broer, maar dat kan over een paar dagen weer anders zijn. Het enne moment jank je en het andere gaat het wel weer.Vaak tot de volgende klap en wanneer die komt weet je niet...
groetjes,
Babette
donderdag 21 juni 2007 om 19:40
Hoe zeer het ook doet, ook ik zie mijn broer soms meer als verslaafde dan als broer.
En mijn ergste nachtmerrie is ook dat ik hem in de stad tegenkom als dakloze......
Jammer van de wachtlijsten. Er zijn ook particuliere klinieken waar je terecht kunt, en vaak zonder lange wachtlijst. Heb je daar al eens naar gekeken Babet? Is erg duur, maar soms is financiering mogelijk. Wij waren in een vergevorderd stadium om hem daar heen te laten gaan, maar op het laatste moment 'beterde' hij zijn leven en was het niet nodig.
En mijn ergste nachtmerrie is ook dat ik hem in de stad tegenkom als dakloze......
Jammer van de wachtlijsten. Er zijn ook particuliere klinieken waar je terecht kunt, en vaak zonder lange wachtlijst. Heb je daar al eens naar gekeken Babet? Is erg duur, maar soms is financiering mogelijk. Wij waren in een vergevorderd stadium om hem daar heen te laten gaan, maar op het laatste moment 'beterde' hij zijn leven en was het niet nodig.
donderdag 21 juni 2007 om 20:26
donderdag 21 juni 2007 om 22:04
Maar Babette, je ouders en jij zijn bezig met zoeken naar een geschikte instelling, een eventuele financiering.....en je broer zelf dan??? Hij moet willen, hij moet inzien dat het zo niet langer kan, hij moet in alle opzichten aan de grond zitten. Anders wordt het nooit iets. Je kunt hem wél helpen als hij, maar dan ook echt HIJ, de allereerste stap neemt.
Heel veel sterkte!!
Heel veel sterkte!!
vrijdag 22 juni 2007 om 20:28
Helmy,
Wat open jij mij weer even de ogen zeg.
Ik besef niet eens meer dat wij inderdaad alles voor hem doen.
Terwijl we dondersgoed weten dat hij ook moet willen, bij ons is het een beetje zo geworden van: we moeten eerst wat vinden waar hij terecht kan en dan gaat hij wel, maar ik ben bang van niet.
Gisteren heeft hij zijn pinpas, die mijn moeder in haar bezit heeft om hem nog een beetje uit de schulen te houden en ze heeft zelf ook nog veel geld van hem te goed, gevonden er was net geld opgestort van zijn uikering.
Maanden heeft mijn moeder erachteraan gezeten en net als hij zijn pas heeft storten ze dus geld en hij heeft alles opgenomen. Vandaar dus dat we hem alweer een tijdje niet hebben gezien of gehoord, hij is weer onder de pannen. Inderdaad mijn moeder heeft ook alles voor zijn uitkering geregeld, maar dat is ook in haar belang omdat ze anders haar geld nooit meer terugziet dat hij heeft geleend.
Hij moest vandaag bellen naar een afkickliniek ben benieuwd of hij dat heeft gedaan. Mijn ouders zeggen hem nu wel de deur te wijzen als hij weer aankomt....
Hoe beroerd ook,mijn moeder zegt dat ze hem dan wel op straat vinden ergens want als hij bij hun aanklopt is hij meer dood dan levend.
Dat moet dan maar, is misschien zijn enige redding.
We moeten hem los gaan laten, ik bel hem ook niet meer.
Mijn ouders ook niet, hij vindt het wel makkelijk dat we allemaal achter zijn kont aanlopen dat moet maar eens afgelopen zijn.
Ik weet het niet meer met hem, ik word er ook doodmoe van....
Wat open jij mij weer even de ogen zeg.
Ik besef niet eens meer dat wij inderdaad alles voor hem doen.
Terwijl we dondersgoed weten dat hij ook moet willen, bij ons is het een beetje zo geworden van: we moeten eerst wat vinden waar hij terecht kan en dan gaat hij wel, maar ik ben bang van niet.
Gisteren heeft hij zijn pinpas, die mijn moeder in haar bezit heeft om hem nog een beetje uit de schulen te houden en ze heeft zelf ook nog veel geld van hem te goed, gevonden er was net geld opgestort van zijn uikering.
Maanden heeft mijn moeder erachteraan gezeten en net als hij zijn pas heeft storten ze dus geld en hij heeft alles opgenomen. Vandaar dus dat we hem alweer een tijdje niet hebben gezien of gehoord, hij is weer onder de pannen. Inderdaad mijn moeder heeft ook alles voor zijn uitkering geregeld, maar dat is ook in haar belang omdat ze anders haar geld nooit meer terugziet dat hij heeft geleend.
Hij moest vandaag bellen naar een afkickliniek ben benieuwd of hij dat heeft gedaan. Mijn ouders zeggen hem nu wel de deur te wijzen als hij weer aankomt....
Hoe beroerd ook,mijn moeder zegt dat ze hem dan wel op straat vinden ergens want als hij bij hun aanklopt is hij meer dood dan levend.
Dat moet dan maar, is misschien zijn enige redding.
We moeten hem los gaan laten, ik bel hem ook niet meer.
Mijn ouders ook niet, hij vindt het wel makkelijk dat we allemaal achter zijn kont aanlopen dat moet maar eens afgelopen zijn.
Ik weet het niet meer met hem, ik word er ook doodmoe van....
