Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
maandag 7 mei 2007 om 13:23
Beste internetredactie,
Willen jullie gewoon sect een verhaal wat een overlijden van je naaste je psychisch heeft gedaan? Met welke reden willen jullie dat weten?
Het is juist prettig meer te weten waar iemand mee zit en uit die situatie steun of advies vraagd. Om nou gewoon mijn verhaal neer te zetten zie ik niet zitten. Daar heb ik andere topics voor hier op het forum, waar mensen je terwille van advies en tips zijn.
Willen jullie gewoon sect een verhaal wat een overlijden van je naaste je psychisch heeft gedaan? Met welke reden willen jullie dat weten?
Het is juist prettig meer te weten waar iemand mee zit en uit die situatie steun of advies vraagd. Om nou gewoon mijn verhaal neer te zetten zie ik niet zitten. Daar heb ik andere topics voor hier op het forum, waar mensen je terwille van advies en tips zijn.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 7 mei 2007 om 13:49
Beste MV & Noa,
in Viva 19 heeft Nancy verteld over de dood van een familielid, in haar geval haar vader. Dit topic is bedoelt om (naar aanleiding van het artikel verder) te kunnen praten over hoe het is om een familielid of andere dierbare te verliezen.
Wij zijn niet op zoek naar verhalen en mochten we dat wel zijn dan plaatsen we een oproepje op het prikbord. Geen zorgen dus dat jouw verhaal ineens in Viva staat.
Vriendelijke groet,
Nathalie Vervat
Internetredactrice
in Viva 19 heeft Nancy verteld over de dood van een familielid, in haar geval haar vader. Dit topic is bedoelt om (naar aanleiding van het artikel verder) te kunnen praten over hoe het is om een familielid of andere dierbare te verliezen.
Wij zijn niet op zoek naar verhalen en mochten we dat wel zijn dan plaatsen we een oproepje op het prikbord. Geen zorgen dus dat jouw verhaal ineens in Viva staat.
Vriendelijke groet,
Nathalie Vervat
Internetredactrice
maandag 7 mei 2007 om 16:22
Beste mensen, ik heb me zojuist geregistreerd. Ben nieuw op het Vivaforum, maar gezien het onderwerp zou ik graag een reaktie geven.
Mijn vader is na een hard en moeilijk leven uit het leven gestapt afgelopen september. We hadden goed contact, verder was hij na een verbroken relatie heel eenzaam, kennissen voor wie hij jarenlang klaarstond ( en daar werd goed misbruik van gemaakt) hebben hem als een baksteen laten vallen.
Ik ben er na zijn dood achter gekomen dat hij alles al maandenlang heeft voorbereid zonder onze argwaan te wekken.
Het wrange is, dat hij me de middag voordat hij het heeft gedaan, nog heeft gebeld om mijn postcode. Die avond heeft hij mijn verjaardagskaart nog gepost en daarna nog enkele telefoontjes gepleegd met zijn zussen.
Waarschijnlijk heeft hij toen rond 0.00 zelfmoord gepleegd.
Vier dagen later vond ik hem thuis. Hij zou op mijn verjaardag komen, maar was toen al niet meer onder ons. Ik kreeg argwaan en ben naar zijn huis geraced. Deur ingetrapt en de rest zal ik jullie besparen.
Mijn verjaardag - eigenlijk mijn hele leven - zal nooit meer hetzelfde zijn.
Vandaag zit ik thuis, af en toe heb ik enkele dagen waarop ik alleen maar kan rouwen.
Wel een lang verhaal, maar het lucht wel op om het van me af te schrijven.
En over mijn omgeving: je merkt inderdaad wie je ware vriendinnen zijn. Niemand laat iets horen en liever hoort men helemaal niets over dit alles. Ik heb dan ook besloten om deze mensen niet meer te zien.:(
Mijn vader is na een hard en moeilijk leven uit het leven gestapt afgelopen september. We hadden goed contact, verder was hij na een verbroken relatie heel eenzaam, kennissen voor wie hij jarenlang klaarstond ( en daar werd goed misbruik van gemaakt) hebben hem als een baksteen laten vallen.
Ik ben er na zijn dood achter gekomen dat hij alles al maandenlang heeft voorbereid zonder onze argwaan te wekken.
Het wrange is, dat hij me de middag voordat hij het heeft gedaan, nog heeft gebeld om mijn postcode. Die avond heeft hij mijn verjaardagskaart nog gepost en daarna nog enkele telefoontjes gepleegd met zijn zussen.
Waarschijnlijk heeft hij toen rond 0.00 zelfmoord gepleegd.
Vier dagen later vond ik hem thuis. Hij zou op mijn verjaardag komen, maar was toen al niet meer onder ons. Ik kreeg argwaan en ben naar zijn huis geraced. Deur ingetrapt en de rest zal ik jullie besparen.
Mijn verjaardag - eigenlijk mijn hele leven - zal nooit meer hetzelfde zijn.
Vandaag zit ik thuis, af en toe heb ik enkele dagen waarop ik alleen maar kan rouwen.
Wel een lang verhaal, maar het lucht wel op om het van me af te schrijven.
En over mijn omgeving: je merkt inderdaad wie je ware vriendinnen zijn. Niemand laat iets horen en liever hoort men helemaal niets over dit alles. Ik heb dan ook besloten om deze mensen niet meer te zien.:(
maandag 7 mei 2007 om 18:46
Mijn eerste kindje is overleden tijdens een operatie toen ze 3 maanden oud was en m'n vader is overleden toen ik 12 was. Gelukkig is dit allemaal al lang geleden waardoor er bij mij de scherpe kantjes af zijn. Kan me alleen nog steeds heel erg kwaad maken als ik berichtjes in de krant lees over mensen die hun kinderen mishandelen/verwaarlozen/mishandelen. Voor de rest heb ik er wel inmiddels vrede mee/het een plaats gegeven in m'n leven, maar daar zijn wel wat jaartjes overheen gegaan.
maandag 7 mei 2007 om 19:25
Ach zo, dan vind ik het oke.
Mijn moeder is vorige maand overleden (mijn vader 20 jaar geleden al)
en hoewel het beter is voor haar (was erg ziek) kan ik het niet echt
bevatten. Gewoon het hele idee dat ik haar nooit meer zal zien en dat
ik nu geen ouders meer heb, vind ik erg moeilijk om te verkroppen.
Gelukkig heb ik wel veel vrienden waar ik wat aan heb en een leuke
broer en zus. Er zijn wel wat mensen die me tegengevallen zijn, maar ik
moet zeggen dat dat juist degenen waren waar ik al steeds minder een
band mee had en daar ben ik nu klaar mee.
Cum non tum age
maandag 7 mei 2007 om 19:29
Kleine aanvulling hierop. Het volgende staat in de uitleg bij dit forum:
"Tevens willen we je er op wijzen dat citaten van het Viva-forum terug
kunnen keren in verschillende media. Het Viva-forum is openbaar en valt
onder vrije nieuwsgaring."
Dat betekent dus dat de redactie die je hier geeft, ook in de Viva afgedrukt kan worden. Dat je het even weet.
* Off-topic: Dit topic is bedoeld.
Ik vind dat je jezelf als redacteur langzamerhand wel te kijk zet, met telkens die d-t-fouten. Een keertje kan iedereen gebeuren in de haast, maar steeds opnieuw? *
maandag 7 mei 2007 om 20:18
Hallo. Ook ik ben nieuw op het viva forum, sinds vanavond, 7 mei, en altijd als ik lees dat iemand een dierbaar persoon heeft verloren, grijpt mij dat aan.
Bij mij is het alweer een poos geleden dat mijn vader, toen 48 jaar, plotseling overleed. Dat gebeurde toen ik zelf net 20 was en het heeft zo'n grote impact gehad!
Ik vond het altijd erg moeilijk om erover te preten. Zijn er op dit forum mensen die dat ook hadden/hebben?
Bij mij is het alweer een poos geleden dat mijn vader, toen 48 jaar, plotseling overleed. Dat gebeurde toen ik zelf net 20 was en het heeft zo'n grote impact gehad!
Ik vond het altijd erg moeilijk om erover te preten. Zijn er op dit forum mensen die dat ook hadden/hebben?
maandag 7 mei 2007 om 22:08
Ik ben meer een lezer dan een schrijver... maar kan hier helaas over meepraten. Ik was 15 toen mijn moeder plotseling overleed (inmiddels een paar jaar geleden).
Praten vind ik ook moeilijk... het is ook een beetje de verwachting van de buitenwereld dat je het wel hebt verwerkt (zo ervaar ik het wel) en dat maakt praten ook moeilijk.
Vaak vraag ik me af: wat zou mijn moeder vinden van de keuzes die ik heb gemaakt tot nu toe? Het blijft pijnlijk.. dat op die vragen nooit een antwoord zal komen.
Ik heb dan nog het ''geluk'' dat ze plotseling is overleden en niet is vermoord of zelfmoord heeft gepleegd, zoals ik hier ook lees in reacties Vreselijk...!
Ben wel benieuwd hoe andere mensen omgaan met verlies van een dierbare.
Praten vind ik ook moeilijk... het is ook een beetje de verwachting van de buitenwereld dat je het wel hebt verwerkt (zo ervaar ik het wel) en dat maakt praten ook moeilijk.
Vaak vraag ik me af: wat zou mijn moeder vinden van de keuzes die ik heb gemaakt tot nu toe? Het blijft pijnlijk.. dat op die vragen nooit een antwoord zal komen.
Ik heb dan nog het ''geluk'' dat ze plotseling is overleden en niet is vermoord of zelfmoord heeft gepleegd, zoals ik hier ook lees in reacties Vreselijk...!
Ben wel benieuwd hoe andere mensen omgaan met verlies van een dierbare.
maandag 7 mei 2007 om 22:54
Ik ben mijn beiden ouders verloren aan kanker.
Mijn moeder overleed eind 2000 aan eierstokkanker en mijn vader nu precies 2 jaar geleden aan longkanker.
De ziekte-periode van mijn mam was het meest ingrijpend. Haar ziekte werd geconstateerd in 1997 en we waren zo naief, ondanks haar kanker steeds terugkwam, te denken dat ze wel beter zou worden. Die hele periode, ook de geboorte van mijn jongste dochtertje, werd overschaduwd door angst, verdriet, machteloosheid, maar ook "hoop" Vanaf het moment na diverse chemokuren etc, dat de artsen zeiden dat ze niet meer beter zou worden ging ze achteruit. Ze werd alsmaar zieker en zieker tot het moment ze echt helemaal niets meer kon. Ze had er voor gekozen om thuis te sterven maar ondanks het verdriet was deze periode ook ontzettend liefdevol, mooi en warm. We waren er 24/7 voor haar en we beleefde behalve verdriet zoveel meer dan ik hier op kan schrijven.
Mijn pap had het enorm moeilijk en kon heel moeilijk de draad van zijn leven weer oppakken. Toen hij eindelijk na jaren zijn leven op de rails kreeg nadat hij een leven lang keihard gewerkt had, kreeg hij longkanker. Dit vind ik nog altijd moeilijk te verkroppen. Eindelijk kreeg hij weer zin in het leven en dan dit!
Het moeilijkste vond ik hun immense verdriet te zien. Ze wisten immers dat ze kwamen te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vonden ze het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.
Ik kan er heel makkelijk over praten maar mijn ervaring is dat er vaak nauwelijks gereageerd wordt. Daar bedoel ik mee dat men bang is dat je óf in huilen uitbarst, óf men weet niet wat te zeggen. In het ergste geval wordt er gezegd dat het al zolang geleden is. Dat terwijl er geen standaard periode is voor het verwerken van rouw. Door deze ervaring praat ik er weinig over en als ik het doe dan is het "lachend".
Nu denk ik dagelijks aan mijn ouders, maar vaak ook (gelukkig) met de gedachte dankbaar te zijn, dat ik zulke geweldige ouders gehad heb. Dan voel ik geen verdriet maar ook écht dankbaarheid. Toch heb ik ook regelmatig momenten dat ik wel verdrietig word en terugdenk aan hun ziekte-bed, de pijn, wanhoop, het onheroepelijke, emoties etc. en ze zó ontzettend mis. Vooral mijn mam! Mijn mam was mijn alles. Dan brand ik mijn kaarsje voor ze en sowieso bezoek ik trouw hun grafje. Dat laatste geeft mij altijd een goed gevoel.
Het overlijden van een dierbaar persoon verwerkt iedereen op een eigen manier. Ik probeer er "positief"" mee om te gaan en als dat mij niet lukt laat ik mijn verdriet toe, ga terug in mijn herinneringen en huil gewoon. Voor mij werkt dat het best. Soms is het ook best lekker te zwelgen in (zelf)medelijden.
Het overlijden van een dierbaar persoon heeft énorm veel impact op je leven en ik denk dat je eigenlijk nooit helemaal klaar mee bent. Het blijft altijd ergens aan je knagen en helemaal kwijtraken doe je het nooit.
Dat laatste geeft ook niets... ik vind dat mijn ouders het verdiend hebben dat ik er nog dagelijks aan hen denk.... Je bent immers pas écht dood als je vergeten bent.
Mijn moeder overleed eind 2000 aan eierstokkanker en mijn vader nu precies 2 jaar geleden aan longkanker.
De ziekte-periode van mijn mam was het meest ingrijpend. Haar ziekte werd geconstateerd in 1997 en we waren zo naief, ondanks haar kanker steeds terugkwam, te denken dat ze wel beter zou worden. Die hele periode, ook de geboorte van mijn jongste dochtertje, werd overschaduwd door angst, verdriet, machteloosheid, maar ook "hoop" Vanaf het moment na diverse chemokuren etc, dat de artsen zeiden dat ze niet meer beter zou worden ging ze achteruit. Ze werd alsmaar zieker en zieker tot het moment ze echt helemaal niets meer kon. Ze had er voor gekozen om thuis te sterven maar ondanks het verdriet was deze periode ook ontzettend liefdevol, mooi en warm. We waren er 24/7 voor haar en we beleefde behalve verdriet zoveel meer dan ik hier op kan schrijven.
Mijn pap had het enorm moeilijk en kon heel moeilijk de draad van zijn leven weer oppakken. Toen hij eindelijk na jaren zijn leven op de rails kreeg nadat hij een leven lang keihard gewerkt had, kreeg hij longkanker. Dit vind ik nog altijd moeilijk te verkroppen. Eindelijk kreeg hij weer zin in het leven en dan dit!
Het moeilijkste vond ik hun immense verdriet te zien. Ze wisten immers dat ze kwamen te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vonden ze het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.
Ik kan er heel makkelijk over praten maar mijn ervaring is dat er vaak nauwelijks gereageerd wordt. Daar bedoel ik mee dat men bang is dat je óf in huilen uitbarst, óf men weet niet wat te zeggen. In het ergste geval wordt er gezegd dat het al zolang geleden is. Dat terwijl er geen standaard periode is voor het verwerken van rouw. Door deze ervaring praat ik er weinig over en als ik het doe dan is het "lachend".
Nu denk ik dagelijks aan mijn ouders, maar vaak ook (gelukkig) met de gedachte dankbaar te zijn, dat ik zulke geweldige ouders gehad heb. Dan voel ik geen verdriet maar ook écht dankbaarheid. Toch heb ik ook regelmatig momenten dat ik wel verdrietig word en terugdenk aan hun ziekte-bed, de pijn, wanhoop, het onheroepelijke, emoties etc. en ze zó ontzettend mis. Vooral mijn mam! Mijn mam was mijn alles. Dan brand ik mijn kaarsje voor ze en sowieso bezoek ik trouw hun grafje. Dat laatste geeft mij altijd een goed gevoel.
Het overlijden van een dierbaar persoon verwerkt iedereen op een eigen manier. Ik probeer er "positief"" mee om te gaan en als dat mij niet lukt laat ik mijn verdriet toe, ga terug in mijn herinneringen en huil gewoon. Voor mij werkt dat het best. Soms is het ook best lekker te zwelgen in (zelf)medelijden.
Het overlijden van een dierbaar persoon heeft énorm veel impact op je leven en ik denk dat je eigenlijk nooit helemaal klaar mee bent. Het blijft altijd ergens aan je knagen en helemaal kwijtraken doe je het nooit.
Dat laatste geeft ook niets... ik vind dat mijn ouders het verdiend hebben dat ik er nog dagelijks aan hen denk.... Je bent immers pas écht dood als je vergeten bent.
maandag 7 mei 2007 om 23:13
Ik kan er heel makkelijk over praten maar mijn ervaring is dat er vaak nauwelijks gereageerd wordt. Daar bedoel ik mee dat men bang is dat je óf in huilen uitbarst, óf men weet niet wat te zeggen.
Dat heb ik ook al ervaren, dat mensen nauwelijks reageren. Dat vind ik zo raar. Ik ben zelf helemaal niet zo, vraag altijd van alles, ik snap nu wel dat mensen zo veel aan mij vertellen altijd.
Dat heb ik ook al ervaren, dat mensen nauwelijks reageren. Dat vind ik zo raar. Ik ben zelf helemaal niet zo, vraag altijd van alles, ik snap nu wel dat mensen zo veel aan mij vertellen altijd.
Cum non tum age
maandag 7 mei 2007 om 23:21
@Noa. Dat mensen niet of nauwelijks reageren is angst en deels gemakzucht. Angst dat je gaat huilen en zij zich met hun houding geen raad weten of niets weten te zeggen. Wat is dan makkelijker om het onderwerp te negeren?
Jij bent waarschijnlijk heel open naar andere mensen toe en altijd een luisterend oor. Misschien moet je daar toch wat selectiever in worden?
Jouw moeder is nog maar kort geleden overleden. Mag ik vragen waaraan ze overleden is?
dinsdag 8 mei 2007 om 08:32
Wat een herkenning !Mijn vader is 5 maanden geleden overleden aan kanker. Hij kreeg nog 3 tot 6 maanden van de artsen als hij besloot geen chemo te doen, deed hij dit wel dan kon zijn leven verlengd worden met enkele maanden, zo niet jaren. Het werden 6 weken....Het wrange was voor mij dat ik een week nadat hij opgenomen was ben bevallen van ons 1e kindje waar we 5 jaar op hebben gewacht. Jaren waarin ik fantaseerde hoe het zou zijn om een kind te krijgen en een leuke kraamtijd te hebben. Nou dat laatste hebben we niet gehad want toen zoonlief enkele uren oud was zijn we met 'm naar mijn vader gegaan om 'm voor te stellen aan zijn opa.Op een nacht droomde ik dat ik op de begrafenis van mijn vader achter de kinderwagen liep en daardoor wist ik dat hij het niet zou gaan halen, mijn dromen komen meestal uit....Toen onze knul 4 weken was kregen we het bericht dat het zo was en 6 weken later liepen we inderdaad al achter de kist.Ik mis mijn vader verschrikkelijk. Ben zo trots op mijn kleine mannetje en zou dat heel graag met hem delen. Heb vaak de neiging om de telefoon te pakken om te vertellen dat hij weer iets nieuws kan.Zoals andere al schreven ; de mensen om je heen gaan door met hun leven en zijn amper geinteresseerd in jou en jouw verhaal. Begrijpen het echt niet als je eens een dagje niet zo vrolijk kan zijn. Blijkbaar moet je zelf iemand verloren hebben om je in te kunnen leven.Zelfs familieleden laten het afweten. Vinden een operatie die ze zelf hebben gehad erger dan het overlijden van mijn vader.Ik krijg ook de vraag hoe het met mijn moeder is. Natuurlijk is het voor haar het meest ingrijpend maar dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb.Gelukkig kunnen wij er zijn voor elkaar, ze komt iedere dag hier eten en met de kleine man kroelen.Het is een lang verhaal geworden maar zoals iemand al eerder schreef ; het is echt lekker om het even van je af te schrijven.
