Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
zondag 24 juni 2007 om 18:09
Hallo Felicity,
Ben je het weekend nog een beetje doorgekomen?
En ja, ik weet het, de hele maand december is gewoon een rotmaand als je iemand hebt verloren. Het duurt gelukkig nog een half jaar voor we daar weer zijn. En geloof me, over een half jaar doet het nog steeds pijn, maar waarschijnlijk niet meer zo heftig als nu. En je kan ook gewoon beslissen dat je helemaal niets wilt doen met de feestdagen dit jaar. Dat is jouw keuze.
*;
Ben je het weekend nog een beetje doorgekomen?
En ja, ik weet het, de hele maand december is gewoon een rotmaand als je iemand hebt verloren. Het duurt gelukkig nog een half jaar voor we daar weer zijn. En geloof me, over een half jaar doet het nog steeds pijn, maar waarschijnlijk niet meer zo heftig als nu. En je kan ook gewoon beslissen dat je helemaal niets wilt doen met de feestdagen dit jaar. Dat is jouw keuze.
*;
zondag 1 juli 2007 om 09:36
Ik vind het zo raar !!
Ik had er er gisteren met mijn zus over,het is net of we het overlijden van onze moeder al een soort van "geaccepteerd" hebben.
Maar daar is het toch nog veel te vroeg voor ?
Het is vandaag precies 6 weken geleden dat ze overleed.
Ik ben nog wel heel rusteloos,en dan vooral bij de gedachte dat mijn vader,vooral nu op zo'n zondagmiddag in zin uppie in huis zit.
Op het moment ben ik in huis aan het klussen en dan merk ik toch dat ik soms gewoon net zoals vroeger met liedjes mee zit te bleren.
en dan bekruipt me gelijk het gevoel dat dit toch nog niet "kan " ?? Dat ik haar soms al een soort van "vergeten " ben.
Want dat zou ik heel erg vinden !!! een soort van ontrouw aan de nagedachtenis aan mijn moeder !!
Felicity
Ik had er er gisteren met mijn zus over,het is net of we het overlijden van onze moeder al een soort van "geaccepteerd" hebben.
Maar daar is het toch nog veel te vroeg voor ?
Het is vandaag precies 6 weken geleden dat ze overleed.
Ik ben nog wel heel rusteloos,en dan vooral bij de gedachte dat mijn vader,vooral nu op zo'n zondagmiddag in zin uppie in huis zit.
Op het moment ben ik in huis aan het klussen en dan merk ik toch dat ik soms gewoon net zoals vroeger met liedjes mee zit te bleren.
en dan bekruipt me gelijk het gevoel dat dit toch nog niet "kan " ?? Dat ik haar soms al een soort van "vergeten " ben.
Want dat zou ik heel erg vinden !!! een soort van ontrouw aan de nagedachtenis aan mijn moeder !!
Felicity
zondag 1 juli 2007 om 09:52
Felicity, wees niet bang. Dat hoort er denk ik bij, echt waar. Weet je, na de begrafenis van mijn moeder, heb ik een Hema-hotdog gehaald, daar had ik trek in.
Het nare gevoel zal met periodes komen, als golfbewegingen. Wees niet bang dat je haar vergeet, dat zal je nooit doen. Nu niet, nooit niet. Ook niet de kleine dingetjes.
Liefs
fleur
Het nare gevoel zal met periodes komen, als golfbewegingen. Wees niet bang dat je haar vergeet, dat zal je nooit doen. Nu niet, nooit niet. Ook niet de kleine dingetjes.
Liefs
fleur
zondag 1 juli 2007 om 10:03
Felicity,
Volgens mij is dat heel normaal, is het ook een soort overlevingsmechanisme van je geest. Die zit waarschijnlijk nog gewoon in de ontkenningsfase. En dan ineens... bam! Dan zit je er weer middenin. Het is een soort manier om dat enorme verdriet in fases tot je door te laten dringen, denk ik.
Ik ging hier lezen omdat het zondag is en ik me dus weer onwijs klote voel. Zondagen zijn altijd al van die stomme dagen, maar sinds mijn moeder op een zondag zomaar dood was is het elke week weer een dag waarop ik onrustig ben en ook meestal erg verdrietig ben. Dan zitten de tranen hoog, loop ik met mijn ziel onder mijn arm, voel ik me eenzaam en vooral: weet ik gewoon niet wat te doen.
Ik had van de week een gesprek met mijn broertje, en toen hadden we erover dat er niemand meer is voor wie je altijd prioriteit bent. Bij wie je gewoon kunt "zijn". Dat valt me zoooo zwaar, vooral op zondagen omdat dat bij uitstek een dag is die de rest van de wereld met zijn geliefden lijkt door te brengen. Op zondag ga je altijd bij je ouders op bezoek. Of bij je schoonouders. Of blijf je lekker thuis met je lieffie. En tja, die heb ik allemaal niet. Daar kan ik maar niet aan wennen, dat er niemand meer is met wie je op zondagen gewoon kunt "zijn".
En dan op maandagen weer al die verhalen aanhoren van collega's. "even bij mijn moeder wezen eten" "met mijn moeder wezen winkelen", "mijn ouders kwamen langs" "naar de verjaardag van mijn moeder" "de kinderen waren bij oma aan het logeren". Etcetera, etcetera. ;(
Volgens mij is dat heel normaal, is het ook een soort overlevingsmechanisme van je geest. Die zit waarschijnlijk nog gewoon in de ontkenningsfase. En dan ineens... bam! Dan zit je er weer middenin. Het is een soort manier om dat enorme verdriet in fases tot je door te laten dringen, denk ik.
Ik ging hier lezen omdat het zondag is en ik me dus weer onwijs klote voel. Zondagen zijn altijd al van die stomme dagen, maar sinds mijn moeder op een zondag zomaar dood was is het elke week weer een dag waarop ik onrustig ben en ook meestal erg verdrietig ben. Dan zitten de tranen hoog, loop ik met mijn ziel onder mijn arm, voel ik me eenzaam en vooral: weet ik gewoon niet wat te doen.
Ik had van de week een gesprek met mijn broertje, en toen hadden we erover dat er niemand meer is voor wie je altijd prioriteit bent. Bij wie je gewoon kunt "zijn". Dat valt me zoooo zwaar, vooral op zondagen omdat dat bij uitstek een dag is die de rest van de wereld met zijn geliefden lijkt door te brengen. Op zondag ga je altijd bij je ouders op bezoek. Of bij je schoonouders. Of blijf je lekker thuis met je lieffie. En tja, die heb ik allemaal niet. Daar kan ik maar niet aan wennen, dat er niemand meer is met wie je op zondagen gewoon kunt "zijn".
En dan op maandagen weer al die verhalen aanhoren van collega's. "even bij mijn moeder wezen eten" "met mijn moeder wezen winkelen", "mijn ouders kwamen langs" "naar de verjaardag van mijn moeder" "de kinderen waren bij oma aan het logeren". Etcetera, etcetera. ;(
Am Yisrael Chai!
zondag 1 juli 2007 om 10:50
Het is allemaal wel heel herkenbaar wat jullie schrijven.
Morgen is het alweer 6 wkn geleden, dat mijn vader onverwachts
overleed. :(
Eigenlijk wil je dat de tijd stil blijft staan, maar alles gaat door.
Ik zelf ook.
Gisteren was ik in de stad en is er een paar keer gevraagd, hoe het met me gaat. Tja, wat moet je zeggen, want eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik me voel.
Die golfbeweging klopt echt. Want het ene moment ben ik in totale ontkenning en het andere moment zo verdrietig dat ik het gevoel heb, dat ik nooooooooooit meer kan stoppen met huilen. ;(
En voor de rest hang je er maar wat tussen in.. en voelt je leeg en totaal ongeinteresseerd in dingen, die normaal wel belangrijk leken.
Ik weet niet of het uitmaakt of iemand onverwacht overlijd of na een ziekbed. Dat vraag ik me eigenlijk wel af. Omdat ik het eigenlijk niet kan/'wil geloven dat hij er niet meer is. Die eerste week waren wij echt in een soort van shock.
Veel mensen zeggen dat dat komt, door het onverwachte, maar ik denk dat je je nooit kan voorbereiden op de dood van je ouders.
Felicity en Fashionv.. *;
Morgen is het alweer 6 wkn geleden, dat mijn vader onverwachts
overleed. :(
Eigenlijk wil je dat de tijd stil blijft staan, maar alles gaat door.
Ik zelf ook.
Gisteren was ik in de stad en is er een paar keer gevraagd, hoe het met me gaat. Tja, wat moet je zeggen, want eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik me voel.
Die golfbeweging klopt echt. Want het ene moment ben ik in totale ontkenning en het andere moment zo verdrietig dat ik het gevoel heb, dat ik nooooooooooit meer kan stoppen met huilen. ;(
En voor de rest hang je er maar wat tussen in.. en voelt je leeg en totaal ongeinteresseerd in dingen, die normaal wel belangrijk leken.
Ik weet niet of het uitmaakt of iemand onverwacht overlijd of na een ziekbed. Dat vraag ik me eigenlijk wel af. Omdat ik het eigenlijk niet kan/'wil geloven dat hij er niet meer is. Die eerste week waren wij echt in een soort van shock.
Veel mensen zeggen dat dat komt, door het onverwachte, maar ik denk dat je je nooit kan voorbereiden op de dood van je ouders.
Felicity en Fashionv.. *;
zondag 1 juli 2007 om 11:29
Sunny,
Bij mij is het alweer 2,5 jaar geleden, terwijl het nog voelt als gister vaak. Maar ik heb er vaak over nagedacht of het nu makkelijker zou zijn als het niet zo onverwachts was geweest. Ik denk aan de ene kant wel, dat het had geholpen als ik het had zien aankomen, als ik 's ochtends had geweten dat dit de laatste keer had kunnen zijn dat ik haar sprak, in plaats van te denken dat ik haar 's middags gewoon nog zou zien. (Ik liep letterlijk grapjes te maken op de parkeerplaats van het ziekenhuis en had een tas vol tijdschriften en pyjamas en sokken en ondergoed enzo bij me, ervan overtuigd dat ze gewoon in een bed zou liggen.) Ik denk dat als je weet dat je moeder of vader ziek is, je in ieder geval probeert om een soort van afscheid te nemen, een keer een goed gesprek hebt, nog dingen vraagt, dat soort dingen.
Aan de andere kant denk ik weer dat het verschrikkelijk is om die ziekte mee te maken, om je ouder te zien aftakelen, om te weten dat elke dag en elk uur het laatste kan zijn.
Dus soms ben ik blij dat ik het niet heb zien aankomen, en soms ook weer niet. Als ik had geweten dat mijn tijd met haar nog zo kort zou zijn, had ik bijvoorbeeld fotos van haar gemaakt. Had ik niet haar stem op mijn antwoordapparaat gewist, dat soort dingen. Ik heb zo weinig tastbaars, omdat ik echt dacht dat ze nog heel lang zou leven.
Bij mij is het alweer 2,5 jaar geleden, terwijl het nog voelt als gister vaak. Maar ik heb er vaak over nagedacht of het nu makkelijker zou zijn als het niet zo onverwachts was geweest. Ik denk aan de ene kant wel, dat het had geholpen als ik het had zien aankomen, als ik 's ochtends had geweten dat dit de laatste keer had kunnen zijn dat ik haar sprak, in plaats van te denken dat ik haar 's middags gewoon nog zou zien. (Ik liep letterlijk grapjes te maken op de parkeerplaats van het ziekenhuis en had een tas vol tijdschriften en pyjamas en sokken en ondergoed enzo bij me, ervan overtuigd dat ze gewoon in een bed zou liggen.) Ik denk dat als je weet dat je moeder of vader ziek is, je in ieder geval probeert om een soort van afscheid te nemen, een keer een goed gesprek hebt, nog dingen vraagt, dat soort dingen.
Aan de andere kant denk ik weer dat het verschrikkelijk is om die ziekte mee te maken, om je ouder te zien aftakelen, om te weten dat elke dag en elk uur het laatste kan zijn.
Dus soms ben ik blij dat ik het niet heb zien aankomen, en soms ook weer niet. Als ik had geweten dat mijn tijd met haar nog zo kort zou zijn, had ik bijvoorbeeld fotos van haar gemaakt. Had ik niet haar stem op mijn antwoordapparaat gewist, dat soort dingen. Ik heb zo weinig tastbaars, omdat ik echt dacht dat ze nog heel lang zou leven.
Am Yisrael Chai!
zondag 1 juli 2007 om 15:42
Sunny, mijn vader is ook onverwacht overleden, 6,5 maand geleden. Hij was nooit ziek, kreeg op zondagmorgen een hersenbloeding, kwam in een coma en is nooit meer wakker geworden. Je gaat op zoek naar tekenen, voor de hersenbloeding. Had hij vaker hoofdpijn dan anders, had hij andere klachten enz. Helemaal niets wees erop dat hij er opeens niet meer was. Ik koester de laatste foto's die van hem zijn gemaakt, ergens in september. Ik heb ze van de week weer even bekeken en toen viel me opeens op dat hij er ouder uitzag op die foto's dan ik me herinner. Misschien voelde hij zich toch niet zo lekker, we weten het niet. Misschien had hij naar een dokter moeten gaan, zichzelf moeten laten onderzoeken. Dat zou hij trouwens toch niet gewild hebben, hij ging nooit naar een dokter.
Ik denk dat het voor mij, mijn moeder en mijn zus beter was geweest als we het van te voren hadden zien aankomen. Je kan bewust afscheid proberen te nemen. Maar voor hem was het vreselijk geweest, hij was toch al niet zo'n prater en hij haatte ziekenhuizen. Achteraf was het dus beter zo. Maar het blijft vreselijk veel pijn doen, dat je hem nooit meer hebt kunnen zeggen dat je hem vreselijk zal missen en dat je van hem houdt.
Je gaat een moeilijke tijd tegemoet, maar ik ga er maar vanuit dat ik hij nog om me heen hangt (op de 1 of andere manier, ik ben niet gelovig) en ik zeg nog steeds iedere dag even iets tegen hem (zijn foto). Misschien zien we elkaar allemaal ooit eens terug na onze dood.
*; voor iedereen
Ik denk dat het voor mij, mijn moeder en mijn zus beter was geweest als we het van te voren hadden zien aankomen. Je kan bewust afscheid proberen te nemen. Maar voor hem was het vreselijk geweest, hij was toch al niet zo'n prater en hij haatte ziekenhuizen. Achteraf was het dus beter zo. Maar het blijft vreselijk veel pijn doen, dat je hem nooit meer hebt kunnen zeggen dat je hem vreselijk zal missen en dat je van hem houdt.
Je gaat een moeilijke tijd tegemoet, maar ik ga er maar vanuit dat ik hij nog om me heen hangt (op de 1 of andere manier, ik ben niet gelovig) en ik zeg nog steeds iedere dag even iets tegen hem (zijn foto). Misschien zien we elkaar allemaal ooit eens terug na onze dood.
*; voor iedereen
zondag 1 juli 2007 om 16:20
Inmiddels 2 - 3 jaar geleden. In minder dan een jaar tijd ben ik vier familie leden verloeren. 2 ooms, een tante en mijn laatste oma.
Vooral kanker speelde mee, bij de ooms en tante. Mijn oma rommelde wat met haar gezondheid het half jaar voor haar overlijden. Maar ineens ging het best snel. We zijn nog met spoed naar de andere kant van het land gereden en namen afscheid van haar. De dagen daarna bloeide ze weer wat op, wisten wij veel dat het een opleving zou zijn.. Maandags zijn we nog bij haar geweest en vrijdag op zaterdag was ze overleden.
We waren nog niet klaar met rouwen van de eerst, toen mijn oma volgde, 3 maand later volgde mijn tante en nog een maand later mijn oom. Rouwen heb ik vrij weinig gedaan. Ik denk vooral veel aan mn oma (andere opa''s en oma nooit gekend, waren al voor mijn geboorte overleden)
Vind het vervelend om te horen als anderen iets leuks vertellen over hun opa's en oma's. Ik mis dat enorm! Heb niet zo'n oma gehad, die woonde aan de andere kant van het land en zag ik maar 2 keer per jaar., soms wat vaker
Mensen dachten wel dat ik geen verdriet had, omdat ik er nooit zo veel van liet merken. Ik wilde sterk zijn, wilde niet rouwen om alles. 3 dagen nadat mijn oma is overleden had ik mijn laatste schooldag voor de examens. Een feestje en ik deed gewoon vrolijk mee. Achteraf enorm schuldig gevoeld, maar nu weet ik dat het goed was zo.
Huilen heb ik weinig gedaan... soms word ik ineens verdrietig en huil dan. Maar noooooit waar anderen bij zijn, ik krop veel op. Tis al wat dat ik hierover op het forum schrijf !! Indertijd heb ik wel in mijn dagboek geschreven, maar dit zijn maar korte stukjes...
Wil nog een dingetje kwijt :-) Als ik verdrietig ben pak ik wel eens de doos met brieven en foto's. Deze brieven en foto's had ik door de jaren heen (vanaf groep vier tot mijn 14e ) naar mijn oma gestuurd. Dan kan ik even uithuilen en er weer even tegen :-)
Vooral kanker speelde mee, bij de ooms en tante. Mijn oma rommelde wat met haar gezondheid het half jaar voor haar overlijden. Maar ineens ging het best snel. We zijn nog met spoed naar de andere kant van het land gereden en namen afscheid van haar. De dagen daarna bloeide ze weer wat op, wisten wij veel dat het een opleving zou zijn.. Maandags zijn we nog bij haar geweest en vrijdag op zaterdag was ze overleden.
We waren nog niet klaar met rouwen van de eerst, toen mijn oma volgde, 3 maand later volgde mijn tante en nog een maand later mijn oom. Rouwen heb ik vrij weinig gedaan. Ik denk vooral veel aan mn oma (andere opa''s en oma nooit gekend, waren al voor mijn geboorte overleden)
Vind het vervelend om te horen als anderen iets leuks vertellen over hun opa's en oma's. Ik mis dat enorm! Heb niet zo'n oma gehad, die woonde aan de andere kant van het land en zag ik maar 2 keer per jaar., soms wat vaker
Mensen dachten wel dat ik geen verdriet had, omdat ik er nooit zo veel van liet merken. Ik wilde sterk zijn, wilde niet rouwen om alles. 3 dagen nadat mijn oma is overleden had ik mijn laatste schooldag voor de examens. Een feestje en ik deed gewoon vrolijk mee. Achteraf enorm schuldig gevoeld, maar nu weet ik dat het goed was zo.
Huilen heb ik weinig gedaan... soms word ik ineens verdrietig en huil dan. Maar noooooit waar anderen bij zijn, ik krop veel op. Tis al wat dat ik hierover op het forum schrijf !! Indertijd heb ik wel in mijn dagboek geschreven, maar dit zijn maar korte stukjes...
Wil nog een dingetje kwijt :-) Als ik verdrietig ben pak ik wel eens de doos met brieven en foto's. Deze brieven en foto's had ik door de jaren heen (vanaf groep vier tot mijn 14e ) naar mijn oma gestuurd. Dan kan ik even uithuilen en er weer even tegen :-)
zondag 1 juli 2007 om 17:51
Fashionvictim,
Het is zo waar wat je schrijft ! Mijn moeder is ook op een zondag overleden,heel overwachts,ze was ook nog niet oud.
Ik had al niet zoveel op met de zondagen want alleen, dwz zonder partner maar wel met 2 kinderen, en sinds het overlijden van mijn moeder vind ik het helemaal killing.
Om de 2 weken gaan mijn kinderen een weekend naar hun vader toe en dan zit ik op zondag dus ook meestal alleen.
Ze zeggen wel : spreek dan af met vriendinnen,maar echt alle vriendinnen hebben een relatie,en ja,het weekend is toch bij uitstek de tijd die je het liefst met je partner doorbrengt.
Tenminste,dit is mijn ervaring.Ze zitten dan niet bepaald op je te wachten.Ik doe het wel eens maar dan hang je er toch echt als het vijfde wiel aan de wagen bij en dat heb ik liever niet.
Wat je hierboven schreef vind ik zo treffend : je bent geen prioriteit meer.Ik heb mijn vader dan nog wel,maar met je moeder is het toch extra speciaal.Ze kwam meestal langs als ik iets nieuws had,dat kon op allerlei gebieden zijn : een nieuw recept,een nieuwe wasmachine,iets met de kinderen.
en de handige tips die ze dan gaf.
Ik mis het,ook het speciaal zijn,ik ben de jongste thuis,en was altijd nog een beetje het kleine meisje.Na mijn scheiding hebben mijn ouders me heel goed opgevangen,en de band met mijn moeder is er enorm door verstevigd.
Dat gewoon alle zorgen van me afvielen zodra ik de deur bij mijn ouders binnenstapte.
Gewoon weer even mezelf kunnen zijn,zorgeloos.Want daar was altijd mijn moeder die op me wachtte,en blij was dat ik even langskwam.
Dat is nu allemaal weggevallen.
Liefs, Felicity
dikke *; voor allen !!
zondag 1 juli 2007 om 21:42
Lapin, ik moest wel lachen toen ik je stukje las, over hoe je vader tegenover dokters etc stond.
Ik had nl precies hetzelfde over mijn vader kunnen schrijven.
Sweetcandy, ik doe dat ook, dat ik op bepaalde momenten mij even laat gaan met mijn verdriet.
Mijn tante is in februari overleden en haar man (ze hadden allebei kanker en een lang ziekbed ) is een week voor mijn vader overleden.
Dus op woensdag met zijn begrafenis zeiden we nog.... wie zal de volgende zijn.
Niemand had toen gedacht dat het 5 dagen later mijn vader zou zijn. :(
Ik had nl precies hetzelfde over mijn vader kunnen schrijven.
Sweetcandy, ik doe dat ook, dat ik op bepaalde momenten mij even laat gaan met mijn verdriet.
Mijn tante is in februari overleden en haar man (ze hadden allebei kanker en een lang ziekbed ) is een week voor mijn vader overleden.
Dus op woensdag met zijn begrafenis zeiden we nog.... wie zal de volgende zijn.
Niemand had toen gedacht dat het 5 dagen later mijn vader zou zijn. :(
dinsdag 18 september 2007 om 12:27
Dit jaar is het 3 jaar geleden dat mijn vader gestorven is.. Het was op 1ste Kerstdag notabene mijn moeders verjaardag...
Ikheb het aardig weten te vewerken maar de laatste 2 mnd heb ik het er moeilijk mee... 2 weken geleden bij de Appie en man die op mijn vader leek en dezelfde soort boodschappen in zijn kar had waar mijn vader ook gek op was. Het liep hetzelfde, had net zo'n bril als mijn vader...
En toen hij opeens beschuit pakte sprongen de tranen in mijn ogen.. Mijn vader was gek op beschuit..
De week erna was er een taptoe in het dorp, normaal doet het me niet veel maar ineens kwam zijn fav. liedje ik alweer in tranen. Ik mis hem nu meer als ooit...
Ikheb het aardig weten te vewerken maar de laatste 2 mnd heb ik het er moeilijk mee... 2 weken geleden bij de Appie en man die op mijn vader leek en dezelfde soort boodschappen in zijn kar had waar mijn vader ook gek op was. Het liep hetzelfde, had net zo'n bril als mijn vader...
En toen hij opeens beschuit pakte sprongen de tranen in mijn ogen.. Mijn vader was gek op beschuit..
De week erna was er een taptoe in het dorp, normaal doet het me niet veel maar ineens kwam zijn fav. liedje ik alweer in tranen. Ik mis hem nu meer als ooit...
dinsdag 18 september 2007 om 13:15
Hallo Jolantje,
Ja, stom he, dat je opeens iemand ziet die op je vader lijkt. Had ik laatst ook hier in het dorp, er fietste iemand voorbij, precies mijn vader en mijn vader zat altijd op de fiets.
Mijn vader is vorig jaar op 12 december overleden en ik zie ook zo vreselijk op tegen de kerstdagen dit jaar. Voor jou moet het helemaal moeilijk zijn (en voor je moeder).
Ik denk dat je dat voorlopig ook nog houdt, dat je er opeens weer meer mee bezig bent. Daarom heb ik onderanderen dit topic ook weer naar boven gehaald. Ik heb het er sinds een paar weken opeens ook weer moeilijker mee.
Gisteren is het huis van mijn ouders verkocht. Weer een stukje van het leven van mijn vader afgesloten. Het is niet anders.
Ja, stom he, dat je opeens iemand ziet die op je vader lijkt. Had ik laatst ook hier in het dorp, er fietste iemand voorbij, precies mijn vader en mijn vader zat altijd op de fiets.
Mijn vader is vorig jaar op 12 december overleden en ik zie ook zo vreselijk op tegen de kerstdagen dit jaar. Voor jou moet het helemaal moeilijk zijn (en voor je moeder).
Ik denk dat je dat voorlopig ook nog houdt, dat je er opeens weer meer mee bezig bent. Daarom heb ik onderanderen dit topic ook weer naar boven gehaald. Ik heb het er sinds een paar weken opeens ook weer moeilijker mee.
Gisteren is het huis van mijn ouders verkocht. Weer een stukje van het leven van mijn vader afgesloten. Het is niet anders.
dinsdag 18 september 2007 om 13:23
dinsdag 18 september 2007 om 13:36
heel herkenbaar ... ik meen mijn pa nog regelmatig te zien op zijn scootertje.
het geen wat ik wel teleurstellend vind is dat er echt nooooit iemand het nog over hem heeft.
30- 11-2006 is hij overleden 5 december begraven en niemand heeft er meer over gesproken in 2007.
mijn partner is al geen prater, maar zelfs hij heeft het nooit meer over mijn pa.
net alsof hij nooit heeft bestaan
het geen wat ik wel teleurstellend vind is dat er echt nooooit iemand het nog over hem heeft.
30- 11-2006 is hij overleden 5 december begraven en niemand heeft er meer over gesproken in 2007.
mijn partner is al geen prater, maar zelfs hij heeft het nooit meer over mijn pa.
net alsof hij nooit heeft bestaan
dinsdag 18 september 2007 om 13:44
Heel veel mensen durven denk ik niet over een overleden persoon te praten, omdat ze bang zijn dat je dan weer verdrietig wordt. Ik begin zelf regelmatig over mijn vader, ik wil niet dat hij vergeten wordt en ik zal er voor zorgen dat dat niet gebeurt. Gelukkig hebben mijn moeder en mijn zus datzelfde gevoel, dus we hebben het vaak over hem. Over zijn verzamelwoede bijv. Als we weer een keer een schroevedraaier of een stanleymes nodig hebben. We vonden na mijn vaders dood 76 stanleymessen in zijn schuur 
.
En zijn historische uitspraken: 'doe mij maar iets met friet erbij' als we uit eten gingen. Ach, ik mis hem gewoon.
Dus Yamuna, gewoon over hem praten, al is het alleen maar voor jezelf.
.En zijn historische uitspraken: 'doe mij maar iets met friet erbij' als we uit eten gingen. Ach, ik mis hem gewoon.
Dus Yamuna, gewoon over hem praten, al is het alleen maar voor jezelf.
dinsdag 18 september 2007 om 13:52
Op mijn werk heb ik het de laatste tijd veel over mijn vader.. Gewoon de uitspraken wat hij deed en ook zijn gewoontes. Mijn baas ligt dan dubbel. Mijn vader was gewoon een coole man en ik ben veel hetzelfde als hem.. Mijn zusje is weer precies mijn moeder terwijl ze een echt papa's kindje was...
Ik heb ook maar 1 foto van hem aan de muur waar hij er eigenlijk op staat met een gek gezicht.. Gewoon leuk want zo was hij..
Ik ben nooit zo'n knuffel type geweest met mijnvader kusje enzo gaf ik hem nooit, maar op heilig avond, de avond voor zijn overlijden heb ik hem geknuffeld en bij het weg gaan in het ziekenhuis hem nog een kus gegegen.. De dag daarna is hij overleden. Die kus is me heel dierbaar bij gebleven...
Ik heb ook maar 1 foto van hem aan de muur waar hij er eigenlijk op staat met een gek gezicht.. Gewoon leuk want zo was hij..
Ik ben nooit zo'n knuffel type geweest met mijnvader kusje enzo gaf ik hem nooit, maar op heilig avond, de avond voor zijn overlijden heb ik hem geknuffeld en bij het weg gaan in het ziekenhuis hem nog een kus gegegen.. De dag daarna is hij overleden. Die kus is me heel dierbaar bij gebleven...
dinsdag 18 september 2007 om 15:36
Toen mijn moeder 14 jaar geleden overleed was ik blij voor haar dat ze maar een ziekbed van een 3 weken had gehad en vond het heel naar voor mijn vader dat hij zijn partner moest missen. Mijn eigen verdriet heb ik ver weg gestopt. dat is erna het overlijden van mijn zwager en vader en relationele trouwbles en stress op het werk door de burnout naar boven gekomen. Ik heb de laatste maanden er behoorlijk wat over gejankt. verdriet kun je dus niet weg stoppen. het komt altijd een x boven borrelen/spuiten.
dinsdag 18 september 2007 om 15:42
yamuna...het is heel herkenbaar mijn man heeft het ook haas tnooit over mijn vader ik dank dat het is omda tie bang is dat ik weer verdrietig wordt terwijl het juist erger is om het niet over hem tehebben, soms irriteer ik me ook mateloos aanhet feit dat ienooit even vraagt hoe het met me is en hoe ik er mee om ga... zal wel mannen eigen zijn....
gelukkig hebben mijn knulletjes het nog dagelijks over opa.... gister vertelde de oudste dat ie niet kon wachten om te gaan slapen zodat ie opa kon zien...en ik vroeg aan hem droom je over opa...ja ...en hijkomt naast me liggen in mijn bed todat ik slaap...tja dan slik je wel....
in mijn naaste omgeving zijn de laaste paar weken weer heel wat mensen geweest di eeen dierbare hebben verloren aan kanker... haalt de wond weer open..hun pijn...een weer spiegeling van mijn pijn..... een realistatie da thet nooit makkelijker zal worden..
gelukkig hebben mijn knulletjes het nog dagelijks over opa.... gister vertelde de oudste dat ie niet kon wachten om te gaan slapen zodat ie opa kon zien...en ik vroeg aan hem droom je over opa...ja ...en hijkomt naast me liggen in mijn bed todat ik slaap...tja dan slik je wel....
in mijn naaste omgeving zijn de laaste paar weken weer heel wat mensen geweest di eeen dierbare hebben verloren aan kanker... haalt de wond weer open..hun pijn...een weer spiegeling van mijn pijn..... een realistatie da thet nooit makkelijker zal worden..
zaterdag 22 september 2007 om 19:15
Het is triest ja hoe andere mensen kunnen reageren...mijn vader is 1,5 jaar geleden overleden aan de gevolgen van longemfyseem. Ik ben na een week weer aan het werk gegaan (omdat mijn baas dat verlangde..) en hoe sommige reacties van collega' s waren daar heb ik me echt over verbaasd! Ik was er totaal nog niet aan toe om te werken, was er gewoon niet bij met mijn gedachte. Ik kreeg echt reacties te horen dat sommigen vonden dat ik wel eens wat meer kon lachen als ik de trap af liep (mijn kantoor was boven) en dat ze het mij kwalijk namen dat ik zoveel op mijn eigen kantoor was en me niet liet zien in de groep beneden! Ook een dag toen ging het me zeer slecht, ik kon eigenlijk alleen maar janken, dus deed de collega die met mij het kantoor deelde (wel een begripvolle collega) de deur dicht zodat niet iedereen mijn tranen kon zien. Toen kwam de eerste medewerker binnen envroeg waarom de deur dicht was. Toen zei ik dus huilend dat het niet goed met me ging. Waarop hij doodleuk zei: "hoezo, is er iets dan, heb ik iets gemist?" dat was 1,5 week na het overlijden...nou ja dan heb je echt geen behoefte om nog tekst en uitleg te geven hoor! Ongeloofelijk vind ik zo iets! Terwijl ik zelf juist altijd heel bergipvol en meelevend naar andere mensen ben.
Ook heb ik helaas ervaren dat je na zoiets ingrijpend je cehte vrienden leert kennen. Het is een cliché, maar zo waar! Een heel "goede vriendin" liet gewoon niks maar dan ook niks weten, die heb ik zelf na 6 (!) maanden weer eens moeten bellen. De vriendschap zal nooit meer worden wat hij was omdat ik het gewoon niet kan! Nog een andere "vriendin" waar ik voorheen echt alles mee kon bespreken begon op een moment dat ik er echt doorheen zat en dat ook zei over haar keuken die ze geverfd had....dan voel je je dus echt letterlijk in de kou staan hoor! Helaas is haar vader enkele maanden na mijn vader plotseling overleden en heb ik haar tot op de dag van vandaag nog niet aan durven/kunnen spreken hierover dat dit me zo gekwetst heeft toen. Wel verwachtte ze toen van mij dat ik er voor haar was maar ik heb toen wel eerlijk aangegeevn dat ik het niet altijd kon, omdat ik zelf nog zo vol verdriet zat, het was net of alles wat nog maar 6 mnd geleden bij mezelf was gebeurd weer helemaal terug kwam...dat was heel moeilijk.
Wat ik heel raar vond maar ook heel mooi dat ik van mensen waar ik het totaal niet van verwachtte wel steun en begrip vond, dat zal ik dan ook nooit vergeten!
Het was een heel verdrietig en moeilijke periode maar ik heb er heel veel van geleerd ghoe mensen kunnen zijn...
en nog is het soms heel moeilijk, al merk ik zelf dat ik er nu toch anders (beter) mee om kan gaan omdat ik het waarschijnlijk een plekje heb kunnen geven.
Ook heb ik helaas ervaren dat je na zoiets ingrijpend je cehte vrienden leert kennen. Het is een cliché, maar zo waar! Een heel "goede vriendin" liet gewoon niks maar dan ook niks weten, die heb ik zelf na 6 (!) maanden weer eens moeten bellen. De vriendschap zal nooit meer worden wat hij was omdat ik het gewoon niet kan! Nog een andere "vriendin" waar ik voorheen echt alles mee kon bespreken begon op een moment dat ik er echt doorheen zat en dat ook zei over haar keuken die ze geverfd had....dan voel je je dus echt letterlijk in de kou staan hoor! Helaas is haar vader enkele maanden na mijn vader plotseling overleden en heb ik haar tot op de dag van vandaag nog niet aan durven/kunnen spreken hierover dat dit me zo gekwetst heeft toen. Wel verwachtte ze toen van mij dat ik er voor haar was maar ik heb toen wel eerlijk aangegeevn dat ik het niet altijd kon, omdat ik zelf nog zo vol verdriet zat, het was net of alles wat nog maar 6 mnd geleden bij mezelf was gebeurd weer helemaal terug kwam...dat was heel moeilijk.
Wat ik heel raar vond maar ook heel mooi dat ik van mensen waar ik het totaal niet van verwachtte wel steun en begrip vond, dat zal ik dan ook nooit vergeten!
Het was een heel verdrietig en moeilijke periode maar ik heb er heel veel van geleerd ghoe mensen kunnen zijn...
en nog is het soms heel moeilijk, al merk ik zelf dat ik er nu toch anders (beter) mee om kan gaan omdat ik het waarschijnlijk een plekje heb kunnen geven.
zaterdag 22 september 2007 om 21:05
Zelf ben ik van mening dat wanneer iemand dood is, hoe lang/kort geleden dan ook, die persoon niet nog eens doodgezwegen hoeft te worden, door hem/haar niet meer te benoemen. Dat kunnen leuke, minder leuke dingen zijn, maar ook de (minder) grappigheden van iemand. Dat heeft nu juist die persoon gemaakt tot wat hij/zij was. De groen- en geel ergenissen die iemand destijds teweeg kon brengen....
Mijn man is tijdens mijn zwangerschap verongelukt, bijna 7 jaar geleden, en onder vrienden hebben we het er nog wel eens over. In het begin zeker vaker, maar hij wordt zeker niet doodgezwegen. Gisteren had ik bijv. een bruiloft van een vriendin waarbij een groot deel van mijn vriendenclub aanwezig was. Dat gebeuren haalde ook best wel weer wat naar boven, ook ons huwelijk destijds. En het was deels met een soort van 'weemoed', deels met grote humor en veel lachen.
Wat ik nog steeds merk, ondanks dat idd de scherpe kanten er van zijn gesleten, is dat ik mijn man niet hoef/moet te verdoezelen. Hij is zowel in mijn leven zeker, maar ook in dat van vrienden en familie, erg erbij/betrokken geweest.
Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee, als familie of vrienden hem 'erbij' halen als er weer eens wat op stapel staat. In tegendeel zelfs. Dat wil niet zeggen dat ik de moeilijke en lastige periodes uitsluit, helemaal niet, maar ik heb gemerkt dat ze nu in balans zijn gekomen. Dat heeft wel een aantal jaren gekost, met een giga terugval van mijn kant een paar jaar geleden.
Heb boeken verslonden over het rouwproces. Allemachtig, wat zag ik daar een herkenning in, maar ook tegenstrijdigheden. Want al die stadia die 'men' zou moeten doorlopen....daar herkende ik mezelf absoluut niet in. Ja.......dag...dus wel....alleen veel en veel later....
Gek genoeg leverde dat ook zeker hilarische momenten op. Kaas in de afwasmachine en koffie in de koelkast....Helemaal de weg kwijt.
Nu niet meer, gelukkig...maar het kost tijd, veel tijd en veel liefde en geduld van zowel familie als vrienden.
Mijn man is tijdens mijn zwangerschap verongelukt, bijna 7 jaar geleden, en onder vrienden hebben we het er nog wel eens over. In het begin zeker vaker, maar hij wordt zeker niet doodgezwegen. Gisteren had ik bijv. een bruiloft van een vriendin waarbij een groot deel van mijn vriendenclub aanwezig was. Dat gebeuren haalde ook best wel weer wat naar boven, ook ons huwelijk destijds. En het was deels met een soort van 'weemoed', deels met grote humor en veel lachen.
Wat ik nog steeds merk, ondanks dat idd de scherpe kanten er van zijn gesleten, is dat ik mijn man niet hoef/moet te verdoezelen. Hij is zowel in mijn leven zeker, maar ook in dat van vrienden en familie, erg erbij/betrokken geweest.
Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee, als familie of vrienden hem 'erbij' halen als er weer eens wat op stapel staat. In tegendeel zelfs. Dat wil niet zeggen dat ik de moeilijke en lastige periodes uitsluit, helemaal niet, maar ik heb gemerkt dat ze nu in balans zijn gekomen. Dat heeft wel een aantal jaren gekost, met een giga terugval van mijn kant een paar jaar geleden.
Heb boeken verslonden over het rouwproces. Allemachtig, wat zag ik daar een herkenning in, maar ook tegenstrijdigheden. Want al die stadia die 'men' zou moeten doorlopen....daar herkende ik mezelf absoluut niet in. Ja.......dag...dus wel....alleen veel en veel later....
Gek genoeg leverde dat ook zeker hilarische momenten op. Kaas in de afwasmachine en koffie in de koelkast....Helemaal de weg kwijt.
Nu niet meer, gelukkig...maar het kost tijd, veel tijd en veel liefde en geduld van zowel familie als vrienden.
