Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
vrijdag 11 mei 2007 om 09:55
Hoi,
Ik heb nog niet alles gelezen maar al wel een hoop en ben af en toe tot tranen toe geroerd wat een verdriet er toch soms leeft onder mensen wat je vaak ook helemaal niet weet omdat we inderdaad in een land leven waar emoties zoals rouw en verdriet vaak niet lijken te zijn toegestaan, je zet meestal je beste gezicht maar op en gaat maar door maar van binnen voelt het vaak helemaal niet ok.
Ik ben op vrij jonge leeftijd mijn moeder verloren, ik was toen net 19 en ze heeft zelfmoord gepleegd. Dit was echt heel erg heftig omdat ik het ook niet echt heb zien aankomen. Ze was sinds een jaar gescheiden van mijn vader en psychisch is ze eigenlijk nooit in orde geweest , maar ja daar leefden we al jaren mee. Ze had soms hele erge manische buien waarin ze ontzettend veel dronk en totaal een ander persoon was maar kon ook maandenlang gewoon heel normaal zijn. Ik was zelf noodgedwongen al het huis uit omdat het allemaal niet meer ging thuis omdat ze mij soms als een samenspanner met mijn vader zag en allerlei complottheorien in haar hoofd had zitten waarin ze dacht dat mijn vader haar wilde vermoorden. Ja nu denk je echt .... hoe kon zo iemand gewoon thuis met haar 3 kinderen functioneren maar toendertijd werden we echt door iedereen aan ons lot overgelaten en dacht je eigenlijk gewoon dat dat normaal was. En omdat we thuis al jaren met haar buien en aanvallen te maken hadden verwacht je dan eigenlijk niet dat ze er uiteindelijk toch nog zelf uit is gestapt. Of het opzet is geweest of een poging tot ... aandacht? zullen we nooit weten, het is haar in 1x gelukt. 42 jaar is ze geworden en voor haar is het denk ik echt beter geweest want ze had gewoon geen leven door haar ziekte. Mijn 2 jaar jongere zus woonde samen met mijn broertje van 13 nog bij haar en die heeft het ontdekt. Gelukkig niet gevonden maar ze vermoedde het wel en heeft de huisarts ingeschakeld en omdat mijn moeder de deur had gebarricardeerd met een kast ervoor (dat deed ze altijd omdat ze nogal paranoia kon zijn ) is de politie ingeschakeld. en is ze op die manier gevonden. Heel heftig allemaal en wat ik toen vooral zo erg vond was de schaamte. Ik vond het heel moeilijk om tegen anderen te zeggen dat ze zelfmoord had gepleegd dus zat er altijd een beetje omheen te kletsen. Dus afgzien van het feit dat mijn moeder dood was, was het ook nog eens heel moeilijk om het over de oorzaak te hebben. Ik was dat al gewend om mijn mond te houden, omdat het bij ons thuis af en toe gewoon een hel was en ik daar eigenlijk nooit over sprak, ook op school niet.
In 1999 is mijn schoonvader plotseling overleden, 6 maanden na een zware hartaanval kreeg hij bij een controle in het ziekenhuis een fatale hartstilstand en is toen in de armen van een arts gestorven. Ook erg plotseling en toch nog onverwachts. Ik heb dit ook als erg heftig ervaren maar hij was al wat ouder en was eigenlijk gewoon op de beste plek waar het kon gebeuren ... hadden ze hem nog kunnen redden was dat daar echt wel gebeurd.
Maar ik heb dus wel vaak dat als andere mensen te maken hebben met een overlijden dat ik ook helemaal dichtklap. Het overlijden van mijn moeder heeft bij mij heel erg traumatisch doorgewerkt en de gevoelens die ik toen ervaren heb komen dan heel erg naar boven. Ik kan er ook heel slecht over praten en ben er nog heel vaak mee bezig, ook al is het al meer dan 15 jaar geleden. Ze lag gewoon in bed in foetushouding en was net een paar uur dood toen ze gevonden werd. En dan lees ik hier over zelfmoorden waarbij jullie je vaders zelf hebben gevonden en ook al in ontbindende staat .... wat lijkt me dat vreselijk!
Nou ben ook blij dat ik het hier even van me af heb kunnen schrijven!
Risotje
Ik heb nog niet alles gelezen maar al wel een hoop en ben af en toe tot tranen toe geroerd wat een verdriet er toch soms leeft onder mensen wat je vaak ook helemaal niet weet omdat we inderdaad in een land leven waar emoties zoals rouw en verdriet vaak niet lijken te zijn toegestaan, je zet meestal je beste gezicht maar op en gaat maar door maar van binnen voelt het vaak helemaal niet ok.
Ik ben op vrij jonge leeftijd mijn moeder verloren, ik was toen net 19 en ze heeft zelfmoord gepleegd. Dit was echt heel erg heftig omdat ik het ook niet echt heb zien aankomen. Ze was sinds een jaar gescheiden van mijn vader en psychisch is ze eigenlijk nooit in orde geweest , maar ja daar leefden we al jaren mee. Ze had soms hele erge manische buien waarin ze ontzettend veel dronk en totaal een ander persoon was maar kon ook maandenlang gewoon heel normaal zijn. Ik was zelf noodgedwongen al het huis uit omdat het allemaal niet meer ging thuis omdat ze mij soms als een samenspanner met mijn vader zag en allerlei complottheorien in haar hoofd had zitten waarin ze dacht dat mijn vader haar wilde vermoorden. Ja nu denk je echt .... hoe kon zo iemand gewoon thuis met haar 3 kinderen functioneren maar toendertijd werden we echt door iedereen aan ons lot overgelaten en dacht je eigenlijk gewoon dat dat normaal was. En omdat we thuis al jaren met haar buien en aanvallen te maken hadden verwacht je dan eigenlijk niet dat ze er uiteindelijk toch nog zelf uit is gestapt. Of het opzet is geweest of een poging tot ... aandacht? zullen we nooit weten, het is haar in 1x gelukt. 42 jaar is ze geworden en voor haar is het denk ik echt beter geweest want ze had gewoon geen leven door haar ziekte. Mijn 2 jaar jongere zus woonde samen met mijn broertje van 13 nog bij haar en die heeft het ontdekt. Gelukkig niet gevonden maar ze vermoedde het wel en heeft de huisarts ingeschakeld en omdat mijn moeder de deur had gebarricardeerd met een kast ervoor (dat deed ze altijd omdat ze nogal paranoia kon zijn ) is de politie ingeschakeld. en is ze op die manier gevonden. Heel heftig allemaal en wat ik toen vooral zo erg vond was de schaamte. Ik vond het heel moeilijk om tegen anderen te zeggen dat ze zelfmoord had gepleegd dus zat er altijd een beetje omheen te kletsen. Dus afgzien van het feit dat mijn moeder dood was, was het ook nog eens heel moeilijk om het over de oorzaak te hebben. Ik was dat al gewend om mijn mond te houden, omdat het bij ons thuis af en toe gewoon een hel was en ik daar eigenlijk nooit over sprak, ook op school niet.
In 1999 is mijn schoonvader plotseling overleden, 6 maanden na een zware hartaanval kreeg hij bij een controle in het ziekenhuis een fatale hartstilstand en is toen in de armen van een arts gestorven. Ook erg plotseling en toch nog onverwachts. Ik heb dit ook als erg heftig ervaren maar hij was al wat ouder en was eigenlijk gewoon op de beste plek waar het kon gebeuren ... hadden ze hem nog kunnen redden was dat daar echt wel gebeurd.
Maar ik heb dus wel vaak dat als andere mensen te maken hebben met een overlijden dat ik ook helemaal dichtklap. Het overlijden van mijn moeder heeft bij mij heel erg traumatisch doorgewerkt en de gevoelens die ik toen ervaren heb komen dan heel erg naar boven. Ik kan er ook heel slecht over praten en ben er nog heel vaak mee bezig, ook al is het al meer dan 15 jaar geleden. Ze lag gewoon in bed in foetushouding en was net een paar uur dood toen ze gevonden werd. En dan lees ik hier over zelfmoorden waarbij jullie je vaders zelf hebben gevonden en ook al in ontbindende staat .... wat lijkt me dat vreselijk!
Nou ben ook blij dat ik het hier even van me af heb kunnen schrijven!
Risotje
vrijdag 11 mei 2007 om 13:14
Hoi allemaal,
Ik heb jullie verhalen gelezen en vind veel overeenkomsten! Ik zal proberen in het kort te vertellen wat mij is overkomen!
Juli 2004 werd er bij mijn moeder longkanker ontdekt, en na een paar dagen kregen we te horen dat ze een hele agressieve vorm had en dat die niet meer te genezen was hooguit verlenging van maanden tot misschien een paar jaar.. Mijn moeder wilde ervoor vechten en besloot om de zware chemokuren aan te gaan. Ze heeft 3 kuren gehad en knapte zienderogen op.. totdat op een vrijdag eind augustus 2004, we erachter kwamen dat ze ook nog eens getroffen was door de hersenbloeding, in eerste instantie een kleintje.. Die nacht werden we gebeld dat we met spoed naar het zk moesten komen want de hersenbloeding had doorgezet en ze zou er wel eens kunnen overlijden.. Na een nacht vol angst is ze die nacht toch nog bij ons gebleven maar ze was totaal gehandicapt, kon niet meer normaal praten, eten en zich zeker niet meer bewegen.. Dit alles viel ons ontzettend zwaar, dan heb je al agressieve kanker en dan ook dit er nog bij alsof we nog niet genoeg moesten doorstaan.. Maar helaas het was nog niet erg genoeg, ongeveer 2 weken later (begin september 2004) kregen we te horen dat de behandeling niet aansloeg en ze opgegeven was.. We vroegen de artsen hoe lang? konden ze niet zeggen maar het zou zeker wel haar laatste kerst worden.. We hebben toen besloten on haar naar huis te laten komen en wij zelf voor gingen zorgen.. dit hebben we gedaan en op sommige momenten vergat je gewoon dat ze naast de verlamming ook nog kanker had want dan maakte we lol en lachte we.. Vanaf de dag dat mn moeder de hersenbloeding kreeg is ze niet meer buiten geweest en zaterdag 30 oktober zou het zover zijn, we hadden een speciale stoel geregeld en dan eindelijk was het zover.. Alleen het noodlot sloeg toe en mn vader belde mij om 7 uur 's ochtends dat het niet goed ging en dat ik moest komen en ik liep nog niet op de trap of hij belde weer dat ze het niet meer deed, dat waren zijn exacte woorden.. Ik weet niet meer hoe ik met de auto gereden ben maar ik ben er gekomen en toen ik binnenkwam lag mijn moeder dood in bed.. Ze heeft geen lucht gekregen en is toen langzaam in mn vaders armen gestorven.. Wat er dan door je heen gaat kan niemand ervaren als die het zelf heeft meegemaakt.. mijn leven is zo ontzettend veranderd, ik was 24 toen ze stierf en dan kan je nog lang niet zonder moeder maar ja ik had geen keuze en moest wel verder. Na anderhalf jaar lang mezelf te hebben verwaarloosd en niet meer van mijzelf laat staan van anderen te kunnen houden heb ik de draad opgepakt en ik kan nu zeggen dat het eindelijk weer goed gaat en ik gelukkig ben maar toch die schaduwzijde blijft er tot aan mijn dood.. dat ik mijn moeder moet missen en niet meer de dingen kan delen.. en dat voelt nog steeds als amputatie..
Nou meiden het is een heel verhaal geworden!
Groetjes Saskia
Ik heb jullie verhalen gelezen en vind veel overeenkomsten! Ik zal proberen in het kort te vertellen wat mij is overkomen!
Juli 2004 werd er bij mijn moeder longkanker ontdekt, en na een paar dagen kregen we te horen dat ze een hele agressieve vorm had en dat die niet meer te genezen was hooguit verlenging van maanden tot misschien een paar jaar.. Mijn moeder wilde ervoor vechten en besloot om de zware chemokuren aan te gaan. Ze heeft 3 kuren gehad en knapte zienderogen op.. totdat op een vrijdag eind augustus 2004, we erachter kwamen dat ze ook nog eens getroffen was door de hersenbloeding, in eerste instantie een kleintje.. Die nacht werden we gebeld dat we met spoed naar het zk moesten komen want de hersenbloeding had doorgezet en ze zou er wel eens kunnen overlijden.. Na een nacht vol angst is ze die nacht toch nog bij ons gebleven maar ze was totaal gehandicapt, kon niet meer normaal praten, eten en zich zeker niet meer bewegen.. Dit alles viel ons ontzettend zwaar, dan heb je al agressieve kanker en dan ook dit er nog bij alsof we nog niet genoeg moesten doorstaan.. Maar helaas het was nog niet erg genoeg, ongeveer 2 weken later (begin september 2004) kregen we te horen dat de behandeling niet aansloeg en ze opgegeven was.. We vroegen de artsen hoe lang? konden ze niet zeggen maar het zou zeker wel haar laatste kerst worden.. We hebben toen besloten on haar naar huis te laten komen en wij zelf voor gingen zorgen.. dit hebben we gedaan en op sommige momenten vergat je gewoon dat ze naast de verlamming ook nog kanker had want dan maakte we lol en lachte we.. Vanaf de dag dat mn moeder de hersenbloeding kreeg is ze niet meer buiten geweest en zaterdag 30 oktober zou het zover zijn, we hadden een speciale stoel geregeld en dan eindelijk was het zover.. Alleen het noodlot sloeg toe en mn vader belde mij om 7 uur 's ochtends dat het niet goed ging en dat ik moest komen en ik liep nog niet op de trap of hij belde weer dat ze het niet meer deed, dat waren zijn exacte woorden.. Ik weet niet meer hoe ik met de auto gereden ben maar ik ben er gekomen en toen ik binnenkwam lag mijn moeder dood in bed.. Ze heeft geen lucht gekregen en is toen langzaam in mn vaders armen gestorven.. Wat er dan door je heen gaat kan niemand ervaren als die het zelf heeft meegemaakt.. mijn leven is zo ontzettend veranderd, ik was 24 toen ze stierf en dan kan je nog lang niet zonder moeder maar ja ik had geen keuze en moest wel verder. Na anderhalf jaar lang mezelf te hebben verwaarloosd en niet meer van mijzelf laat staan van anderen te kunnen houden heb ik de draad opgepakt en ik kan nu zeggen dat het eindelijk weer goed gaat en ik gelukkig ben maar toch die schaduwzijde blijft er tot aan mijn dood.. dat ik mijn moeder moet missen en niet meer de dingen kan delen.. en dat voelt nog steeds als amputatie..
Nou meiden het is een heel verhaal geworden!
Groetjes Saskia
vrijdag 11 mei 2007 om 13:24
Een paar maanden geleden heb ik mijn vader verloren. Weer een paar maanden daarvoor hoorden we dat hij kanker had. De eerste weken leefden we tussen hoop en wanhoop, maar al snel bleek dat er niets meer te hopen viel.
Mijn leven werd op zijn kop gezet. Mijn vader was ziek. Hij kon er zelf niet mee omgaan, is tot een paar dagen voor zijn dood psychotisch geweest. Hij wilde niet toegeven dat hij ziek was, aan alle bezoek vertelde hij dat het allemaal zo geweldig ging. Vertelde de meest waanzinnige verhalen over zijn leven, waar ik helemaal niets van herkende, ook al was ik er zelf bij.
Mijn vader had een eigen bedrijf. Ik had geen keus dan naast mijn eigen werk ook de verantwoordelijkheid voor het bedrijf te nemen. En darbij kwam ik dingen tegen die ik niet had willen weten. Dat mijn ouders in grote luxe leefden, maar dat er vrijwel niets geregeld was in geval van ziekte, van overlijden. Dat mijn moeder berooid achter zou blijven. Maar mijn vader beweerde in zijn psychotische toestand alleen maar dat hij het allemaal zo geweldig geregeld had.
Ik ben zo ontzettend bóós geweest. Ik werkte 7 dagen per week, tot ik niet meer op mijn benen kon staan om naast mijn eigen werk ook het bedrijf te runnen en orde op zaken te stellen, en daarnaast moest ik ook nog tijd vinden om bij mijn vader te zijn. En tegelijk deed ik het niet goed genoeg, was ik er niet vaak genoeg in zijn ogen, maakte ik me zorgen om niets - want alles was geweldig geregeld.
Volgens mijn vader was hij een fantastische vader voor me geweest. Dat maakte me nog bozer. Ik was nooit goed genoeg, heb nooit enige waardering van hem gekregen. Thuis was voor mij nooit een veilige plek wanneer hij thuis was, ik was bang van hem. Het heeft me heel lang gekost voor ik me realiseerde dat ik er óók mocht zijn, dat ik zelf mag bepalen hoe ik mijn leven inricht, dat ik niet perfect hoef te zijn in de ogen van anderen.
En er is zoveel meer gebeurd, wat ik om reden van herkenbaarheid niet hier kan opschrijven.
De laatste dagen voor zijn dood kon hij niets meer, was hij totaal hulpbehoevend. Samen met mijn moeder heb ik fulltime voor hem gezorgd, dag en nacht, geen thuiszorg meer, het was het laatste wat we voor hem konden doen. Voor het eerst liet mijn vader me dicht bij hem toe. Voor mij hebben die paar dagen een wereld van verschil gemaakt. Mijn boosheid ebde weg, we hebben hem vol liefde laten gaan, wetende dat voor hem een eind aan zijn lijden kwam.
Mijn gevoelens zijn heel dubbel. Ik heb weinig tijd om na te denken, ik ben nog steeds met de afhandeling van het bedrijf bezig. Ik mis mijn vader, want ondanks alles hield ik van hem, was ik er van overtuigd dat hij geen enkele kwade intentie had. Uit de verhalen van anderen, na zijn dood, is ook een heel ander beeld naar voren gekomen. Tegen anderen kon hij wel zijn gevoel uiten, zijn liefde, zijn trots op ons. En tegelijk voelt het als een opluchting, alsof ik voor het eerst in mijn leven geen verantwoordeing hoef af te leggen, of ik eindelijk gewoon mag zijn wie ik ben. Dat heeft me veel rust gegeven, maar tegelijk voelt het als verraad...
Mijn leven werd op zijn kop gezet. Mijn vader was ziek. Hij kon er zelf niet mee omgaan, is tot een paar dagen voor zijn dood psychotisch geweest. Hij wilde niet toegeven dat hij ziek was, aan alle bezoek vertelde hij dat het allemaal zo geweldig ging. Vertelde de meest waanzinnige verhalen over zijn leven, waar ik helemaal niets van herkende, ook al was ik er zelf bij.
Mijn vader had een eigen bedrijf. Ik had geen keus dan naast mijn eigen werk ook de verantwoordelijkheid voor het bedrijf te nemen. En darbij kwam ik dingen tegen die ik niet had willen weten. Dat mijn ouders in grote luxe leefden, maar dat er vrijwel niets geregeld was in geval van ziekte, van overlijden. Dat mijn moeder berooid achter zou blijven. Maar mijn vader beweerde in zijn psychotische toestand alleen maar dat hij het allemaal zo geweldig geregeld had.
Ik ben zo ontzettend bóós geweest. Ik werkte 7 dagen per week, tot ik niet meer op mijn benen kon staan om naast mijn eigen werk ook het bedrijf te runnen en orde op zaken te stellen, en daarnaast moest ik ook nog tijd vinden om bij mijn vader te zijn. En tegelijk deed ik het niet goed genoeg, was ik er niet vaak genoeg in zijn ogen, maakte ik me zorgen om niets - want alles was geweldig geregeld.
Volgens mijn vader was hij een fantastische vader voor me geweest. Dat maakte me nog bozer. Ik was nooit goed genoeg, heb nooit enige waardering van hem gekregen. Thuis was voor mij nooit een veilige plek wanneer hij thuis was, ik was bang van hem. Het heeft me heel lang gekost voor ik me realiseerde dat ik er óók mocht zijn, dat ik zelf mag bepalen hoe ik mijn leven inricht, dat ik niet perfect hoef te zijn in de ogen van anderen.
En er is zoveel meer gebeurd, wat ik om reden van herkenbaarheid niet hier kan opschrijven.
De laatste dagen voor zijn dood kon hij niets meer, was hij totaal hulpbehoevend. Samen met mijn moeder heb ik fulltime voor hem gezorgd, dag en nacht, geen thuiszorg meer, het was het laatste wat we voor hem konden doen. Voor het eerst liet mijn vader me dicht bij hem toe. Voor mij hebben die paar dagen een wereld van verschil gemaakt. Mijn boosheid ebde weg, we hebben hem vol liefde laten gaan, wetende dat voor hem een eind aan zijn lijden kwam.
Mijn gevoelens zijn heel dubbel. Ik heb weinig tijd om na te denken, ik ben nog steeds met de afhandeling van het bedrijf bezig. Ik mis mijn vader, want ondanks alles hield ik van hem, was ik er van overtuigd dat hij geen enkele kwade intentie had. Uit de verhalen van anderen, na zijn dood, is ook een heel ander beeld naar voren gekomen. Tegen anderen kon hij wel zijn gevoel uiten, zijn liefde, zijn trots op ons. En tegelijk voelt het als een opluchting, alsof ik voor het eerst in mijn leven geen verantwoordeing hoef af te leggen, of ik eindelijk gewoon mag zijn wie ik ben. Dat heeft me veel rust gegeven, maar tegelijk voelt het als verraad...
vrijdag 11 mei 2007 om 13:37
Mijn moeder kreeg in 1988 borstkanker. Nadat ze genezen was verklaard, is het in 2000 terug gekomen. Lang verhaal, maar ze heeft hormoonmedicijnen gekregen, chemo; alles wat maar mogelijk was. Af en toe krompen de metastases, vaker werden ze groter En meer. Ze werd steeds dunner, lopen ging niet meer.
Ik was zwanger. Mijn moeder ging voor de eerste keer in de rolstoel toen we een kinderwagen gingen kopen. In augustus ging ze op vakantie. Een dag voordat ze een afspraak in het ziekenhuis had, kwam ze terug met heel veel vocht in haar buik. Dat vocht hebben ze toen weggehaald.
Een week later, op mijn laatste werkdag voor mijn verlof, belde ik mijn moeder. Mijn moeder huilde nooit om pijn, maar nu kreeg ik haar huilend aan de telefoon, ze voelde zich zo rot.
Maandag 28 augustus hoorde ze dat ze uitbehandeld was, maar ze zouden er alles aan doen om 10 oktober te halen, mijn uitgerekende datum; volgens de artsen zou dat haalbaar zijn.
Vrijdag 1 september kwam ze naar huis.
10 oktober is mijn dochter geboren. Mijn moeder is 5 september overleden.
Ik was zwanger. Mijn moeder ging voor de eerste keer in de rolstoel toen we een kinderwagen gingen kopen. In augustus ging ze op vakantie. Een dag voordat ze een afspraak in het ziekenhuis had, kwam ze terug met heel veel vocht in haar buik. Dat vocht hebben ze toen weggehaald.
Een week later, op mijn laatste werkdag voor mijn verlof, belde ik mijn moeder. Mijn moeder huilde nooit om pijn, maar nu kreeg ik haar huilend aan de telefoon, ze voelde zich zo rot.
Maandag 28 augustus hoorde ze dat ze uitbehandeld was, maar ze zouden er alles aan doen om 10 oktober te halen, mijn uitgerekende datum; volgens de artsen zou dat haalbaar zijn.
Vrijdag 1 september kwam ze naar huis.
10 oktober is mijn dochter geboren. Mijn moeder is 5 september overleden.
vrijdag 11 mei 2007 om 22:07
vrijdag 11 mei 2007 om 22:47
wat een herkenning al deze verhalen, de gevoelens, wat je doormaakt......
Mijn verhaal; in 1990 werd mijn eerste zoon geboren, wat een geluk! In 1991 is mijn lieve moeder overleden aan borstkanker, net 57 jaar geworden.Diep verdriet! In 1992 kregen we een tweede zoon, blijdschap vermengd met een enorm gemis om mijn moeder, In 1993 overlijd mijn vader, 59 jaar. Weer een diep dal! In 1997 volgde onze scheiding. Weer diep verdriet en een enorm gemis.
Nu, jaren later gaat het goed met mij. Maar het gemis blijft altijd! Ik heb enorm geleerd om te genieten van hele kleine dingen.
Mijn verhaal; in 1990 werd mijn eerste zoon geboren, wat een geluk! In 1991 is mijn lieve moeder overleden aan borstkanker, net 57 jaar geworden.Diep verdriet! In 1992 kregen we een tweede zoon, blijdschap vermengd met een enorm gemis om mijn moeder, In 1993 overlijd mijn vader, 59 jaar. Weer een diep dal! In 1997 volgde onze scheiding. Weer diep verdriet en een enorm gemis.
Nu, jaren later gaat het goed met mij. Maar het gemis blijft altijd! Ik heb enorm geleerd om te genieten van hele kleine dingen.
zaterdag 12 mei 2007 om 20:10
Beste allemaal,
Ook ik heb op jonge leeftijd een dierbaar persoon verloren, namelijk mijn moeder. Ik was 5 jaar (m'n oudste zus bijna 7 en m'n jongste zus 3). Ze was pas 38 jaar. De klachten begonnen een half jaar eerder. Ze had rugklachten en men dacht aan een hernia. Na allerlei onderzoeken bleek dat het niet te zijn. Het bleek uiteindelijk long- en later botkanker te zijn. Ze heeft ongeveer 3 maanden in het ziekenhuis gelegen, alwaar ze ook is overleden. Ik ging regelmatig op bezoek bij m'n moeder, ze lag op een aparte kamer. Ik kan me nog herinneren dat ze een blikje met snoepjes in haar kastje had liggen. Als we dan op bezoek kwamen, kregen we een snoepje van haar. We keken er bijna naar uit om naar haar toe te gaan vanwege de snoepjes. Nu ik dit zo zit te typen, krijg ik tranen in m'n ogen als ik daar aan terugdenk. Ik mis haar nog elke dag! Zeker op een dag zoals morgen, moederdag. Ik ben van plan naar haar graf te gaan. Beste meiden, heel veel sterkte allemaal!
Groetjes Tilly
zondag 13 mei 2007 om 10:42
Mijn moeder is ook veel te jong overleden. Ik had net mijn eerste kindje gekregen toen we van het ene op het andere moment te horen kregen dat ze kanker had en al in een terminaal stadium was. Mijn moeder had al langere tijd problemen met haar gezondheid, maar de artsen had nooit wat kunnen vinden...... Elf weken later, op eerste kerstdag is ze na een afschuwelijk ziekbed overleden. Omdat ik niet echt in de buurt woonde, ben ik de laatste dagen met mijn kindje bij mijn ouders in huis gaan wonen om te helpen bij de verzorging van mijn moeder. Dat was erg dubbel: zit je daar met je pasgeboren baby aan het sterfbed van je moeder. Mijn moeder heeft nog wel genoten van deze laatste momenten. Ze heeft bijvoorbeeld nooit achter de kinderwagen kunnen lopen, heeft geen eerste verjaardag mee mogen maken, ik heb haar ook niks meer kunnen vragen over mijn eigen kindertijd. Daar heb ik het nog steeds moeilijk mee, ook als ik andere jonge moeders met hun kindje en moeder in de stad zie lopen.
Wat iemand hier ook al zei, de rest van de wereld leeft gewoon verder. Wij moesten op tweede kerstdag dus een kist gaan uitzoeken en het zaaltje gaan bekijken waar we na de uitvaart de koffietafel zouden krijgen. Zie je daar allemaal mensen aan de kerstbrunch zitten en realiseer je je ineens dat het kerstmis is! En jij loopt daar totaal wezenloos omdat je net je moeder kwijt bent.
Ik kan me alles uit die tijd nog haarscherp herinneren ook al is het nu al een paar jaar geleden. Ik denk nog iedere dag aan mijn moeder, mis haar zo erg.......
Wat iemand hier ook al zei, de rest van de wereld leeft gewoon verder. Wij moesten op tweede kerstdag dus een kist gaan uitzoeken en het zaaltje gaan bekijken waar we na de uitvaart de koffietafel zouden krijgen. Zie je daar allemaal mensen aan de kerstbrunch zitten en realiseer je je ineens dat het kerstmis is! En jij loopt daar totaal wezenloos omdat je net je moeder kwijt bent.
Ik kan me alles uit die tijd nog haarscherp herinneren ook al is het nu al een paar jaar geleden. Ik denk nog iedere dag aan mijn moeder, mis haar zo erg.......
zondag 13 mei 2007 om 20:23
Hallo allemaal,
Wat een heftige verhalen allemaal, ik wil iedereen veel sterkte wensen bij het verwerken van het verdriet en hoop dat het een plekje kan krijgen.
Ikzelf heb bijna twee jaar geleden mijn vader verloren. Hij had een aantal jaren daarvoor darmkanker gehad en daarvan werden uitzaaiingen gevonden in de lever. Hij heeft het in zijn leven niet altijd makkelijk gehad (hij had ook de ziekte van Crohn). Zeker de laatste maanden heeft hij echt geleden en dat was vreselijk om te zien, om die reden was het wel een opluchting toen hij overleed.
Een half jaar na het overlijden leek het allemaal wel goed te gaan, ik stortte me op mijn studie, tot het er op een dag allemaal uitkwam. Via de universiteit heb ik me aangesloten bij een rouwgroepje, allemaal jonge mensen waarmee ik over mijn ervaringen kon praten. Dat heeft me erg goed gedaan.
Nu mis ik mijn vader heel erg. We konden het altijd goed samen vinden en ik vind het vreselijk dat ik hem nooit meer zal zien.
Fijn dat ik het hier met jullie kan delen,
Liefs
Wat een heftige verhalen allemaal, ik wil iedereen veel sterkte wensen bij het verwerken van het verdriet en hoop dat het een plekje kan krijgen.
Ikzelf heb bijna twee jaar geleden mijn vader verloren. Hij had een aantal jaren daarvoor darmkanker gehad en daarvan werden uitzaaiingen gevonden in de lever. Hij heeft het in zijn leven niet altijd makkelijk gehad (hij had ook de ziekte van Crohn). Zeker de laatste maanden heeft hij echt geleden en dat was vreselijk om te zien, om die reden was het wel een opluchting toen hij overleed.
Een half jaar na het overlijden leek het allemaal wel goed te gaan, ik stortte me op mijn studie, tot het er op een dag allemaal uitkwam. Via de universiteit heb ik me aangesloten bij een rouwgroepje, allemaal jonge mensen waarmee ik over mijn ervaringen kon praten. Dat heeft me erg goed gedaan.
Nu mis ik mijn vader heel erg. We konden het altijd goed samen vinden en ik vind het vreselijk dat ik hem nooit meer zal zien.
Fijn dat ik het hier met jullie kan delen,
Liefs
zondag 13 mei 2007 om 21:50
Allereerst iedereen veel sterkte bij het verwerken van het verlies van een dierbare.
Maar valt het jullie ook op, dat je maar een bepaalde tijd mag rouwen. Mijn moeder is in augustus verleden jaar plotseling overleden tijdens een tenniswedstrijd aan een hartstilstand. Heb het daar heel moeilijk mee, zeker de laatste paar maanden. Gaat nu weer wat beter. Maar heb het idee, omdat het meer dan een half jaar geleden is, dat je er maar overheen moet zijn. Een collega zei zelfs, maar heb je het daar nog steeds moeilijk mee, ze is toch al een tijdje overleden.
Maar valt het jullie ook op, dat je maar een bepaalde tijd mag rouwen. Mijn moeder is in augustus verleden jaar plotseling overleden tijdens een tenniswedstrijd aan een hartstilstand. Heb het daar heel moeilijk mee, zeker de laatste paar maanden. Gaat nu weer wat beter. Maar heb het idee, omdat het meer dan een half jaar geleden is, dat je er maar overheen moet zijn. Een collega zei zelfs, maar heb je het daar nog steeds moeilijk mee, ze is toch al een tijdje overleden.
zondag 13 mei 2007 om 23:14
Typisch, hoe verschillend mensen kunnen reageren.
In de periode dat mijn moeder dus ziek was en ik nog werkte, zat ik natuurlijk wel vaker al huilend op mijn werk. Een van mijn collega's huilde met mij mee en zei: zie je dat je zelfs na 7 jaar kun je nog huilen om je moeder! Dat vond ik zo mooi! (Haar moeder was van ouderdom gestorven)
dinsdag 15 mei 2007 om 11:58
Ik merk dat nu heel sterk, dat er een limiet op rouwen staat. Ik wil graag professioneel een andere kant op , een daarvoor heb ik te maken met een deadline, over een paar weken. Ik krijg dus het verwijt dat ik wacht tot te kort voor de dealine, dat ik dus niet echt gemotiveerd ben.
Het is 5 maanden geleden dat mijn vader overleed, ik heb maandenlang ieder vrij moment voor hem gezorgd (vooral door de zaak waar te nemen). Ik was kapot toen hij overleed, maar veel tijd om na te denken had ik niet, want de zaak moest verkocht worden, van alles geregeld, etc...
Pas de laatste weken heb ik het ietsje rustiger, en heb ik weer de energie en de concentratie om me op die deadline te richten (naast een fulltime job, en 4 uur reistijd per dag). Ik ben heel blij dat het me gaat lukken, dat ik op tijd klaar ben. Maar ik moet me dus verdedigen dat ik dat de afgelopen maanden niet erbij kon hebben... alsof het raar is dat je de eerste paar maanden na het veel te vroege overlijden van je vader niet kapot bent...
Het is 5 maanden geleden dat mijn vader overleed, ik heb maandenlang ieder vrij moment voor hem gezorgd (vooral door de zaak waar te nemen). Ik was kapot toen hij overleed, maar veel tijd om na te denken had ik niet, want de zaak moest verkocht worden, van alles geregeld, etc...
Pas de laatste weken heb ik het ietsje rustiger, en heb ik weer de energie en de concentratie om me op die deadline te richten (naast een fulltime job, en 4 uur reistijd per dag). Ik ben heel blij dat het me gaat lukken, dat ik op tijd klaar ben. Maar ik moet me dus verdedigen dat ik dat de afgelopen maanden niet erbij kon hebben... alsof het raar is dat je de eerste paar maanden na het veel te vroege overlijden van je vader niet kapot bent...
dinsdag 15 mei 2007 om 12:07
Toen mijn moeder overleed zat ik nog op school en liep stage bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Doordat het zo slecht ging met mijn moeder zat ik natuurlijk niet lekker in mijn vel, en deed mijn werk ook altijd niet zo goed als ik anders zou kunnen. (maar deed mijn werk wel naar behoren, niet dat ik helemaal niks deed of alles fout deed)Toen ik daar aan mijn stage begeleider vertelde dat mijn moeder ziek was en dat ze waarschijnlijk zou overlijden reageerde hij niet echt.De volgende dag kreeg ik een telefoontje van school dat het stage adres mijn school had gebeld en dat ik niet meer welkom was op mijn stage adres. Een reden werd niet gegeven..Daardoor kreeg ik voor mijn stage een onvoldoende en kon ik een half jaar overdoen.Toen zat ik dus behalve met de zorgen om mijn moeder ook nog met problemen met school en stage..Niet iedereen is begripvol dus..[Bewerkt door moderator, spam/reclame]bewerkt door moderator,
woensdag 23 mei 2007 om 14:39
Ik moet dit even van me afschrijven. Ik ben nl vandaag de verjaardag van mijn vader, die vorig jaar 12 december is gestorven, vergeten. Ik werd net door mijn moeder gebeld, die natuurlijk ook helemaal verdrietig is vandaag. En ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik haar vanmorgen vroeg niet heb gebeld. Ik denk nog steeds iedere dag aan mijn vader en ik mis hem vreselijk, hoe kan ik dan zijn verjaardag vergeten??????
Snik
Snik
woensdag 23 mei 2007 om 18:52
Echt, neem jezelf dat niet kwalijk! Je denkt iedere dag aan hem notabene! Wat is een verjaardag in vergelijking met een heel mensenleven?
Ik weet de verjaardagen van mijn oma en opa (die ik intens liefhad en helaas veel te vroeg aan die rottige ziekte kanker zijn gestorven) heel goed, maar ik houd er geen rekening mee als het zover is (met mijn ouders dan). Dat vind ik ook heel erg, voor mijn ouders is het natuurlijk veel erger geweest dan voor mij!
woensdag 23 mei 2007 om 19:13
*slik*
een week niet op viva geweest en nu zie ik gelijk deze topic
kreeg gisteren een telefoontje van mn moeder dat haar broer (mijn enige oom) volgende week de keuze maakt om er mee te stoppen, hij is op en kan en wil niet meer (heeft een zeer agressieve vorm van kanker)
as zaterdag komt zijn oudste dochter aan (woont verweg in het buitenland) en dan dinsdag of woensdag is het zo ver.....
het doet me meer dan dat ik dacht, ga hem ondanks dat er geen dagelijks contact was enorm missen....
komt ook nog bij dat het mijn moeder haar enige broer is, zij de oudste is en ze hierdoor dus haar laatst levende rechtstreekse familielid kwijt raakt....
gaat een moeilijke week worden, maar ben wel blij met de rust die hij nu al heeft nu hij de keuze heeft gemaakt....het is goed geweest, hij is niet bang om te sterven.....
een week niet op viva geweest en nu zie ik gelijk deze topic
kreeg gisteren een telefoontje van mn moeder dat haar broer (mijn enige oom) volgende week de keuze maakt om er mee te stoppen, hij is op en kan en wil niet meer (heeft een zeer agressieve vorm van kanker)
as zaterdag komt zijn oudste dochter aan (woont verweg in het buitenland) en dan dinsdag of woensdag is het zo ver.....
het doet me meer dan dat ik dacht, ga hem ondanks dat er geen dagelijks contact was enorm missen....
komt ook nog bij dat het mijn moeder haar enige broer is, zij de oudste is en ze hierdoor dus haar laatst levende rechtstreekse familielid kwijt raakt....
gaat een moeilijke week worden, maar ben wel blij met de rust die hij nu al heeft nu hij de keuze heeft gemaakt....het is goed geweest, hij is niet bang om te sterven.....
woensdag 23 mei 2007 om 19:40
Persephone en Fleurtje,
Dankjewel voor jullie lieve en opbeurende reactie.
Ik weet wel dat het er eigenlijk niet zo veel toe doet, maar je voelt je toch even schuldig. Ook omdat mijn leven min of meer gewoon doorgaat en dat van mijn moeder compleet anders is geworden.
Volgende maand gaan we zijn as uitstrooien en daarna lekker met z'n allen ergens eten. Mijn vader zou ook willen dat we doorgaan met ons leven.
C'est la vie.
*; XXX
Dankjewel voor jullie lieve en opbeurende reactie.
Ik weet wel dat het er eigenlijk niet zo veel toe doet, maar je voelt je toch even schuldig. Ook omdat mijn leven min of meer gewoon doorgaat en dat van mijn moeder compleet anders is geworden.
Volgende maand gaan we zijn as uitstrooien en daarna lekker met z'n allen ergens eten. Mijn vader zou ook willen dat we doorgaan met ons leven.
C'est la vie.
*; XXX
woensdag 23 mei 2007 om 21:39
Lapin, je vader vindt dat echt niet erg hoor, maar ik kan me jouw gevoel wel voorstellen. Een dikke *;.
Cardhu, voor jou ook een dikke *;. Zeg nog alles tegen je oom wat je altijd nog wilde zeggen, nu kan het nog. Veel sterkte.
Eigenlijk een dikke *; voor iedereen hier.
Ik moet meestal spontaan huilen als ik op dit topic zit. Had gisteren een hele nare dag, op mn werk gehuild en toen ik thuis was ook nog flink zitten janken, op het hysterische af bijna. Slecht geslapen. Het hoort er allemaal bij, ik weet het, maar sommige dagen zijn zo extra rot.
Cardhu, voor jou ook een dikke *;. Zeg nog alles tegen je oom wat je altijd nog wilde zeggen, nu kan het nog. Veel sterkte.
Eigenlijk een dikke *; voor iedereen hier.
Ik moet meestal spontaan huilen als ik op dit topic zit. Had gisteren een hele nare dag, op mn werk gehuild en toen ik thuis was ook nog flink zitten janken, op het hysterische af bijna. Slecht geslapen. Het hoort er allemaal bij, ik weet het, maar sommige dagen zijn zo extra rot.
Cum non tum age
zondag 27 mei 2007 om 14:26
Ook hier een reactie van iemand met de tranen in de ogen. Ik ben mijn vader verloren in 2003, hij had longkanker. Het is echt enorm snel gegaan, de artsen gaven hem maximaal een half jaar maar het werden nog geen drie maanden. Net als ik ergens aan "gewend" was, takelde hij weer verder af.
Gelukkig had ik in die tijd veel steun aan mijn cheffin, zij had zelf haar vader verloren aan kanker toen ze in de 20 was en ze zei me: "Je kan het niet geloven, maar zo erg als dat het was op de dag dat je hoorde dat hij kanker had, wordt het nooit meer." Achteraf gezien had ze gelijk. De dag dat ik het bericht kreeg, werd de trein naar de hel in gang gezet en dan rest je niets anders meer dan de rit uit te zitten.
Ik was op mijn werk toen ik het hoorde, ik wist dat mijn pa een longfoto moest laten maken en wij hadden afgesproken samen te stoppen met roken als hij "schoon" bleek te zijn (omdat iedere roker nu eenmaal zich haldood schrikt als er longfoto's gemaakt moeten worden) Ik belde hem en hij nam op met de woorden: "(... mijn naam....), laat ik het zó zeggen: je mag blijven roken." Ik stond op m'n werk met m'n gsm in m'n handen compleet te flippen, mijn baas en mijn collega's hebben me opgevangen en naar huis gebracht. Daar in allerijl de rest van de familie op de hoogte gebracht, die ook meteen naar ons toe kwamen. Het was een mooie zonnige dag, en ik weet nog dat ik daar de pest over had omdat dat zo erg niet rijmde met mijn gevoel. Hoe waagde de zon het om zo uitbundig te schijnen als net mijn wereld in elkaar stort????!
In korte periode is mijn vader toen heel erg afgetakeld, net alsof het weten dat het kanker was het traject oneindig versneld heeft. Hij kreeg zo'n lijdensweg dat ik begon uit te zien naar zijn dood, dan zouden we allemaal weer verder kunnen: hij aan de andere kant van de regenboog, wij hier, maar in ieder geval niet meer de afbraak en de pijn en het verdriet binnen de vier muren van dat rotziekenhuis. Mijn vader ging er zelf heel goed mee om, hij heeft zijn eigen afscheidsspeech geschreven en die heb ik voorgelezen op de begrafenis. Er waren meer dan 100 mensen gekomen, ook mijn collega's en mijn baas waren er, en de wtenschap dat mijn vader nu geen pijn meer had maakte me rustig en zorgde ervoor dat ik er vrede mee had.
Pas later kwam alles wer boven hoe het was voordat hij ziek werd, begon ik te beseffen dat ik hem noot meer in dit leven zou zien, en toen ben ik alsnog ingestort. Nu gaat het weer een beetje, maar er zijn momenten dat ik ineens in tranen schiet. Een liedje horen, een krabbeltje van hem vinden, iets doen waarvan ik weet dat hij er graag bij had willen zijn... Ik vraag me af of die pijn ooit weggaat.
Gelukkig had ik in die tijd veel steun aan mijn cheffin, zij had zelf haar vader verloren aan kanker toen ze in de 20 was en ze zei me: "Je kan het niet geloven, maar zo erg als dat het was op de dag dat je hoorde dat hij kanker had, wordt het nooit meer." Achteraf gezien had ze gelijk. De dag dat ik het bericht kreeg, werd de trein naar de hel in gang gezet en dan rest je niets anders meer dan de rit uit te zitten.
Ik was op mijn werk toen ik het hoorde, ik wist dat mijn pa een longfoto moest laten maken en wij hadden afgesproken samen te stoppen met roken als hij "schoon" bleek te zijn (omdat iedere roker nu eenmaal zich haldood schrikt als er longfoto's gemaakt moeten worden) Ik belde hem en hij nam op met de woorden: "(... mijn naam....), laat ik het zó zeggen: je mag blijven roken." Ik stond op m'n werk met m'n gsm in m'n handen compleet te flippen, mijn baas en mijn collega's hebben me opgevangen en naar huis gebracht. Daar in allerijl de rest van de familie op de hoogte gebracht, die ook meteen naar ons toe kwamen. Het was een mooie zonnige dag, en ik weet nog dat ik daar de pest over had omdat dat zo erg niet rijmde met mijn gevoel. Hoe waagde de zon het om zo uitbundig te schijnen als net mijn wereld in elkaar stort????!
In korte periode is mijn vader toen heel erg afgetakeld, net alsof het weten dat het kanker was het traject oneindig versneld heeft. Hij kreeg zo'n lijdensweg dat ik begon uit te zien naar zijn dood, dan zouden we allemaal weer verder kunnen: hij aan de andere kant van de regenboog, wij hier, maar in ieder geval niet meer de afbraak en de pijn en het verdriet binnen de vier muren van dat rotziekenhuis. Mijn vader ging er zelf heel goed mee om, hij heeft zijn eigen afscheidsspeech geschreven en die heb ik voorgelezen op de begrafenis. Er waren meer dan 100 mensen gekomen, ook mijn collega's en mijn baas waren er, en de wtenschap dat mijn vader nu geen pijn meer had maakte me rustig en zorgde ervoor dat ik er vrede mee had.
Pas later kwam alles wer boven hoe het was voordat hij ziek werd, begon ik te beseffen dat ik hem noot meer in dit leven zou zien, en toen ben ik alsnog ingestort. Nu gaat het weer een beetje, maar er zijn momenten dat ik ineens in tranen schiet. Een liedje horen, een krabbeltje van hem vinden, iets doen waarvan ik weet dat hij er graag bij had willen zijn... Ik vraag me af of die pijn ooit weggaat.
zondag 27 mei 2007 om 14:40
Wat een verhalen allemaal hier. Ik moet er echt van huilen. En dat zégt iets.
Ik ben zo bang voor de dag dat mijn ouders iets zal overkomen. Want face it, dat gebéurt. Ik kan mijzelf zo slecht uiten naar mensen wat betreft gevoelens, en ik hoop maar dat als mijn ouders onverwachts komen te overlijden dat ze hebben geweten hoeveel ik van ze hield/houd. En ik hoop dat mijn oma dat ook wist. Ze overleed aan kanker, na een lange lijdensweg. Ik keek altijd zo uit naar haar bezoekjes eens in de maand op zondag. Mijn vader vond het niet spetterend, mijn broer is een harteloos persoon die altijd maar wegging als zij kwam, en mijn moeder hield van haar maar vond het ook een beetje lastig als zij er was. Maar ik hield zo van haar verhalen over vroeger, en ze was zo warm. Toen ze ziek werd, ben ik de meest laffe persoon op de aardbol geworden. Ik heb haar nooit meer bezocht, ik kon het niet. Ze heef tmijn moeder zelfs gevraagd of ik wel wist dat ik ziek was. Dat breekt mijn hart nog altijd. Mijn moeder heeft het me ook kwalijk genomen, maar ik kon het niet zeggen. Ik was de enige die niet huilde op de begrafenis, omdat ik dat niet kán. Maar ik lig er nog nachten wakker van. Na haar dood had ze voor alle kleinkinderen nog tien euro klaarliggen, zoals ze bij haar leven ook deed. Dat was echt een breekpunt voor mij. Dat ze daaraan nog dácht...Wat is die rottige tien euro nou? Ik zou mijn hele hebben en houwen weggeven om haar terug te krijgen, verdomme!
Ik ben zo bang voor de dag dat mijn ouders iets zal overkomen. Want face it, dat gebéurt. Ik kan mijzelf zo slecht uiten naar mensen wat betreft gevoelens, en ik hoop maar dat als mijn ouders onverwachts komen te overlijden dat ze hebben geweten hoeveel ik van ze hield/houd. En ik hoop dat mijn oma dat ook wist. Ze overleed aan kanker, na een lange lijdensweg. Ik keek altijd zo uit naar haar bezoekjes eens in de maand op zondag. Mijn vader vond het niet spetterend, mijn broer is een harteloos persoon die altijd maar wegging als zij kwam, en mijn moeder hield van haar maar vond het ook een beetje lastig als zij er was. Maar ik hield zo van haar verhalen over vroeger, en ze was zo warm. Toen ze ziek werd, ben ik de meest laffe persoon op de aardbol geworden. Ik heb haar nooit meer bezocht, ik kon het niet. Ze heef tmijn moeder zelfs gevraagd of ik wel wist dat ik ziek was. Dat breekt mijn hart nog altijd. Mijn moeder heeft het me ook kwalijk genomen, maar ik kon het niet zeggen. Ik was de enige die niet huilde op de begrafenis, omdat ik dat niet kán. Maar ik lig er nog nachten wakker van. Na haar dood had ze voor alle kleinkinderen nog tien euro klaarliggen, zoals ze bij haar leven ook deed. Dat was echt een breekpunt voor mij. Dat ze daaraan nog dácht...Wat is die rottige tien euro nou? Ik zou mijn hele hebben en houwen weggeven om haar terug te krijgen, verdomme!
