Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
woensdag 9 mei 2007 om 10:31
Jeetje Mayle, ik heb tranen in mijn ogen..
Je hebt het precies gezegd zoals het is. Ook hier geen foto's, aandenkens of mooie verhalen voor mijn dochtertjes, maar slechts afschuwelijke herinneringen van iemand die zichzelf helemaal kwijt was geraakt en in wie wij onze vader niet meer herkenden.
Ik kon het doen met; "het is maar beter zo" en "wie zo leeft kan er op wachten alleen te sterven"
Voor wie is het beter? Wij hadden zo graag onze echte vader nog een keer willen zien voordat hij ging.. maar die vader is al jaren dood.
Je hebt het precies gezegd zoals het is. Ook hier geen foto's, aandenkens of mooie verhalen voor mijn dochtertjes, maar slechts afschuwelijke herinneringen van iemand die zichzelf helemaal kwijt was geraakt en in wie wij onze vader niet meer herkenden.
Ik kon het doen met; "het is maar beter zo" en "wie zo leeft kan er op wachten alleen te sterven"
Voor wie is het beter? Wij hadden zo graag onze echte vader nog een keer willen zien voordat hij ging.. maar die vader is al jaren dood.
woensdag 9 mei 2007 om 10:43
Goh, open ik gisteren een nieuw topic in het kader van moederdag terwijl je moederloos bent en geef ik aan dat er weinig in het forum gesproken wordt over het verliezen van je moeder (of familieleden), tref ik dit nieuwe onderwerp aan.
Toen ik 2 jaar was werd mijn moeder getroffen door een herseninfarct. Ze heeft dit overleeft maar haar levenskwaliteit was drastisch achteruit gegaan. Ze kon niet meer thuis wonen en werd verzorgt in een zorginstelling. Ze had blijvende beschadigingen in de hersenen, wat als gevolg had dat haar spraakvermogen ernstig was aangetast en haar arm en been verlamd waren. Geestelijk was ze wel helemaal bij, maar omdat ze slecht sprak was een goed gesprek voeren onmogelijk.
Omdat dit gebeurde toen ik zo jong was heb ik geen enkele herinnering van een gezonde moeder, zoals ze echt was.
Doordat je met deze situatie opgroeit is het min of meer normaal.
Toen mijn moeder jaren later, ik was 15 jaar, getroffen werd door een hersenbloeding kwam dat voor mij als donderslag aan heldere hemel.
2 dagen heeft ze nog geleefd en is vervolgens in alle rust ingeslapen.
Voor haar was dit goed. Zoveel jaren een leven geleid die je noodgedwongen moest leiden. Van een afstand naar je gezin kijken waar je niet meer op die manier aan kan deelnemen. Je kinderen niet meer kan opvoeden. Ze heeft zoveel wilskracht gehad die jaren, ze is altijd vrolijk geweest.
Wat ik al eerder las van een andere forummer, ook onze familie kwam niet dichterbij te staan, alleen maar verder van elkaar af. Op de crematie had ik steun aan mijn vriendinnetjes, maar niet aan mijn familie of vader/broers.
Doordat mijn moeder al jaren ziek was, kreeg ik de meest bezopen reacties. Zoals, je hebt je moeder toch nooit gekend...dus...
Mijn hele leven zal ik een deel van mezelf missen, omdat ik haar mis en niet heb gekend. Ik kan me niet identificeren aan haar. Wat is karakter, wat heb ik mezelf aangeleerd, van wie heb ik dit of dat.... ?
Ik heb vrede met haar dood, omdat het haar rust betekend.
Ik blijf beschadigd achter en moet er maar mee omgaan.
Je draagt het je hele leven bij je.
Voor iedereen *;
Toen ik 2 jaar was werd mijn moeder getroffen door een herseninfarct. Ze heeft dit overleeft maar haar levenskwaliteit was drastisch achteruit gegaan. Ze kon niet meer thuis wonen en werd verzorgt in een zorginstelling. Ze had blijvende beschadigingen in de hersenen, wat als gevolg had dat haar spraakvermogen ernstig was aangetast en haar arm en been verlamd waren. Geestelijk was ze wel helemaal bij, maar omdat ze slecht sprak was een goed gesprek voeren onmogelijk.
Omdat dit gebeurde toen ik zo jong was heb ik geen enkele herinnering van een gezonde moeder, zoals ze echt was.
Doordat je met deze situatie opgroeit is het min of meer normaal.
Toen mijn moeder jaren later, ik was 15 jaar, getroffen werd door een hersenbloeding kwam dat voor mij als donderslag aan heldere hemel.
2 dagen heeft ze nog geleefd en is vervolgens in alle rust ingeslapen.
Voor haar was dit goed. Zoveel jaren een leven geleid die je noodgedwongen moest leiden. Van een afstand naar je gezin kijken waar je niet meer op die manier aan kan deelnemen. Je kinderen niet meer kan opvoeden. Ze heeft zoveel wilskracht gehad die jaren, ze is altijd vrolijk geweest.
Wat ik al eerder las van een andere forummer, ook onze familie kwam niet dichterbij te staan, alleen maar verder van elkaar af. Op de crematie had ik steun aan mijn vriendinnetjes, maar niet aan mijn familie of vader/broers.
Doordat mijn moeder al jaren ziek was, kreeg ik de meest bezopen reacties. Zoals, je hebt je moeder toch nooit gekend...dus...
Mijn hele leven zal ik een deel van mezelf missen, omdat ik haar mis en niet heb gekend. Ik kan me niet identificeren aan haar. Wat is karakter, wat heb ik mezelf aangeleerd, van wie heb ik dit of dat.... ?
Ik heb vrede met haar dood, omdat het haar rust betekend.
Ik blijf beschadigd achter en moet er maar mee omgaan.
Je draagt het je hele leven bij je.
Voor iedereen *;
woensdag 9 mei 2007 om 10:48
Het is inderdaad erg storend dat sommige mensen voor jou denken uit te kunnen maken dat je nu maar klaar moet zijn met rouwen. Denken ze nu echt dat, als je leven zo ingrijpend veranderd, dat dat zo gemakkelijk is? Vaak kan ik nu redelijk omgaan met de dood van mijn ouders (die trouwens 64 en 69 zijn geworden), maar soms ook niet. Toen ik vorig jaar trouwde vond ik het heel erg dat ze mijn man nooit hebben leren kennen. Op vaderdag en moederdag, als alle reclamefolders al weken van tevoren in de bus vallen, denk ik vaak G####D!!!
Natuurlijk ben ik dankbaar voor het feit dat het echte ouders waren, waar ik altijd bij terecht kon. Maar af en toe maakt dat de pijn niet kleiner, maar juist groter. Want er is zoveel weg, wat nooit meer terug komt.
*; voor iedereen hier. Jullie weten allemaal wat verlies met een mens doet.
woensdag 9 mei 2007 om 14:09
Wat je gequote hebt, Winx68 , was mijn reactie.
Heftig wat je allemaal meegemaakt hebt, meid.. Kan me levendig voorstellen dat het je ook pijn gedaan doet niet bij je vader geweest te zijn op het moment dat hij stief., terwijl jullie er constant waren. Weet je.. sommige willen dat ook zo en kiezen hun "eigen" moment. Hoe moeilijk aanvaardbaar ook. Wellicht om extra pijn te besparen? Thirza, wat je hier zegt klinkt voor mij als ik er zo over nadenk heel logisch, zou echt iets voor mijn vader zijn om zijn eigen moment te 'kiezen' om ons nog meer pijn te besparen. Toen we bij hem mochten toen hij gewassen etc. was, was ook het eerste dat mij op viel zijn gezicht. Zo mooi, rustig, ik zei nog hij glimlacht nog net niet. Wat voor ons ook weer een troost was omdat hij waarschijnlijk geen pijn gehad heeft op het moment zelf.Zoals ik het lees kom je, evenals ik, uit een heel hecht gezin en dat maakt het zo moeilijk. Idd kom ik ook uit een heel hecht gezin, zien elkaar vaak maar wel alles zonder moeten, gewoon omdat wij dat zelf willen. Met mijn moeder praat ik regelmatig over mijn vader, over hoe het gegaan is etc. Mijn zus kan dat niet, die kan/wil er niet over praten. En dat respecteren wij ook. Ieder doet het op zijn eigen manier. Ik ga bv vaak naar het graf van mijn vader, mijn zus gaat bijna nooit omdat ze er met een rot gevoel vandaan gaat, nou dan moet je niet gaan, ik kom er juist tot rust. Soms ben ik er maar heel even, maar toch.Het moeten loslaten van beiden kanten hoewel er nog niemand klaar voor is, in hoeverre je daar klaar voor kunt zijn. Ons gezin was altijd erg hecht, hoewel nu helemaal niet meer sinds onze ouders niet meer leven. Dat vind ik erg spijtig. Dat is zeker spijtig *;juist omdat je (als je dat wil) tegen elkaar kan zeggen, 'weet je nog toen.....' Niemand kent je ouders beter dan jijzelf en je broers/zussen.Onze ouders waren ook zo dol op hun kleinkinderen. Dagelijks vind ik het nog jammer dat mijn ouders mijn kids niet meer kunnen zien. Tegen je ouders kan je zo heerlijk "opscheppen" hoe goed je kids het wel niet doen, tegen anderen niet. Dat mis ik heel erg. Gelukkig is jouw moeder erg sterk. Misschien ook omdat ze door oa. jou bijgestaan wordt? Het heeft voor zowel mijn moeder als voor mij heel goed geholpen om met elkaar te praten, in het begin vaak hetzelfde. Maar je hebt aan een half woord genoeg om te weten wat de ander bedoeld. Mijn moeder was altijd al erg zelfstandig, ze hadden een leven samen maar ook voor zichzelf. Soms hoor je dat stellen echt alles samen doen, dan kan ik mij voorstellen dat je na het overlijden van 1 in een groot gat valt. Maar mijn moeder doet haar eigen 'ding'. Ze gaat niet bij de pakken neer zitten en denken, oooh waarom ik, ik ben zielig. Totaal niet. En dat vind ik echt heel erg goed van haar.
Ik kan me wel voorstellen dat het voor mensen moeilijk is te reageren wanneer iemand in rouw is. Voordat mijn ouders overleden had ik die ervaring niet en ontliep dat waarschijnlijk ook liever. Nu kan ik door wat ik meegemaakt hebt gelukkig vriendinnen en anderen steunen. Ik neem het ook niemand kwalijk dat het zo stil blijft, maar er is een tussenweg.... Je kan ook kenbaar maken dat je meeleeft maar met de situatie geen raad weet. Alles beter dan de "stilte". Al is het maar een veelzeggende meelevende blik die duidelijk maakt dat het begrepen wordt.
Ik vond de "stilte" iig heel pijnlijk en ook het gevoel een zeur te zijn wanneer ik voorzichtig over begon. Uiteindelijk hield ik het allemaal maar voor me en dat voelt toch erg eenzaam. Ik moest immers sterk zijn. Gek genoeg verwacht iedereen dat je het wel red en sterk genoeg bent. Ja iedereen gaat door met zijn eigen leven en voor jou staat de tijd stil. Je doet je dingen omdat je verder moet maar niemand ziet je echte verdriet. Ook als je ergens bent en mee lacht en doet denken de mensen snel, ooooh het gaat alweer helemaal goed terwijl het voor jezelf moeite kost om door te gaan met de gewone dingen. Aan de andere kant kan je ook niet verwachten dat iedereen stil blijft staan bij jouw verdriet, bij een aantal goede vrienden gaat dat wel, maar iedereen heeft zijn eigen dingen die voor hun belangrijk zijn. Ik heb gelukkig wel een aantal mensen om mij heen waar ik, mocht ik willen, mijn verhaal kwijt kan.
Wat mij trouwens nog altijd bijblijft is het volgende (heel raar) maar misschien herkenbaar voor sommige. Mijn moeder lag op haar sterfbed en wij waren er constant. Uiteraard moest er ook gegeten worden en dus boodschappen gehaald worden. Als ik in de supermarkt liep was ik altijd bezig met houdbaarheidsdata! Of het pak melk langer houdbaar was dan het leven van mijn moeder. Ik noem maar wat. Ik besef dat het stom klinkt maar die houdbaarheidsdata op verpakkingen denk ik nog altijd aan terug. Nogmaals, ik weet dat het raar over kan komen maar daar was ik destijds zo mee bezig.Is niet raar hoor. Ik hoor vaker wel dat mensen 'rare' dingen doen op zulke momenten. Zo dacht mijn moeder toen mijn vader overleden was......nu kan ik een klein kerstboompje kopen.......omdat mijn vader altijd een joekel van een boom wilde. Later zei ze, naaaaah waar je op zo'n moment aan dénkt. Dus je bent echt niet de enige met rare dingen
Hoe dan ook wens ik iedereen op dit topic veel kracht en sterkte toe.
woensdag 9 mei 2007 om 14:43
quote :Ik neem het ook niemand kwalijk dat het zo stil blijft, maar er is een tussenweg.... Je kan ook kenbaar maken dat je meeleeft maar met de situatie geen raad weet. Alles beter dan de "stilte". Al is het maar een veelzeggende meelevende blik die duidelijk maakt dat het begrepen wordt.
IRL heb ik heel weinig begrip gekregen. ik heb echt soms staan klapperen met mijn oren hoe lomp sommige mensen kunnen zijn.
Echter sommige forummers waren heel byzonder in de tijd. heb van hun heel byzondere mails en sms jes ontvangen.
ik denk dat online mensen mij beter begrepen dan irl....
en de stilte.... sja eigenlijk na zijn begravenis heeft niemand het er meer over gehad. het is blijkbaar zoooo 2006...
(met mijn broers spreken we er wel regelmatig over)
IRL heb ik heel weinig begrip gekregen. ik heb echt soms staan klapperen met mijn oren hoe lomp sommige mensen kunnen zijn.
Echter sommige forummers waren heel byzonder in de tijd. heb van hun heel byzondere mails en sms jes ontvangen.
ik denk dat online mensen mij beter begrepen dan irl....
en de stilte.... sja eigenlijk na zijn begravenis heeft niemand het er meer over gehad. het is blijkbaar zoooo 2006...
(met mijn broers spreken we er wel regelmatig over)
woensdag 9 mei 2007 om 14:49
Malye, komt dat soms omdat er mensen irl in je vriendenkring er geen ervaring mee hebben, zelf mee gemaakt. Hier op het forum tref je veel mensen die dierbare hebben verloren. Velen hebben hier ook gelezen en meegepraat in dat topic wat je toen had geopend. Ik denk dat mensen hier er meer voor openstaan. Als je zo'n onderwerp niet wilt lezen sla je het over. Dus hou je mensen over die oprecht meevoelen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 9 mei 2007 om 14:59
2 jaar geleden is mijn moeder na een lang en zwaar ziekbed overleden. na het overlijden kon en hoefde ik niet te huilen. Ook niet met de begrafenis en ook niet daarna.. Er was veel gebeurd en ik was meer verdoofd en met verdriet van anderen bezig dan met mezelf.
De maanden daarna begonnen bij mij de problemen. Maar inmiddels was het alweer 'zolang' geleden dat ik me niet moest aanstellen en gewoon weer vrolijk moest doen.. zo voelde het tenminste..
Laats nog kreeg ik het verwijt van iemand van wie ik ooit dacht dat het een vriend was dat ik glashard was, ik had geen gevoel omdat ik niet had hoeven huilen.
Diezelfde persoon heeft in de periode van het overlijden niks van zich laten horen, is ook niet naar de begrafenis geweest en hij durft een oordeel over mij te geven..
Het stomme was ook nog dat ik het me eerst aantrok.. had haast de neiging om me te verdedigen dat ik niet hard ben.. dat ik wel geveol heb.. heb dat gelukkig niet gedaan, want ik hoef me niet te verandwoorden. Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier.. het is alleen jammer dat mensen er zo vaak alleen in staan..
Toen mijn moeder overleed hadden mijn vriend en ik net 6 weken verkering. Menig man was weggelopen, maar hij bleef bij me en steunde me.. ook de maanden erna. En nog steeds! want nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Zeker nu we volgend jaar gaan trouwen en mijn moeder er niet bij zal zijn.
geen jurk samen uitzoeken, niks overleggen, geen verhalen over vroeger toen zij zelf trouwde..
Je leeft je eigen leven, wat zij er ook van vind.
Je bent al lang geen kind meer, toch blijf je wel haar kind
Je wilt er wel over praten, maar niet op haar manier,
Je zal haar soms best verdriet doen, maar niet voor je plezier.
Wat moet je nog met haar, en met haar ouderlijk gezag,
En dan opeens dan is ie er, die dag.
De dag waarop je moeder sterft,
De dag die alle dagen,
Van dan af aan wat grijzer verft,
Al hou je niks te klagen.
Je hebt je vader en familie nog,
Die staan je ook dichtbij.
En als je, je vrienden nodig hebt,
Staan ze aan je zij.
Maar niemand zal meer weten,
Hoe je met je pop kon spelen,
En niemand zal nog ooit je, vroegste vroeger met je delen.
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein,
De dag waarna je nooit meer, kind zal zijn.
(de korte versie)
www.mariskaenmartijn.onzebruiloftsite.nl
De maanden daarna begonnen bij mij de problemen. Maar inmiddels was het alweer 'zolang' geleden dat ik me niet moest aanstellen en gewoon weer vrolijk moest doen.. zo voelde het tenminste..
Laats nog kreeg ik het verwijt van iemand van wie ik ooit dacht dat het een vriend was dat ik glashard was, ik had geen gevoel omdat ik niet had hoeven huilen.
Diezelfde persoon heeft in de periode van het overlijden niks van zich laten horen, is ook niet naar de begrafenis geweest en hij durft een oordeel over mij te geven..
Het stomme was ook nog dat ik het me eerst aantrok.. had haast de neiging om me te verdedigen dat ik niet hard ben.. dat ik wel geveol heb.. heb dat gelukkig niet gedaan, want ik hoef me niet te verandwoorden. Iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier.. het is alleen jammer dat mensen er zo vaak alleen in staan..
Toen mijn moeder overleed hadden mijn vriend en ik net 6 weken verkering. Menig man was weggelopen, maar hij bleef bij me en steunde me.. ook de maanden erna. En nog steeds! want nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Zeker nu we volgend jaar gaan trouwen en mijn moeder er niet bij zal zijn.
geen jurk samen uitzoeken, niks overleggen, geen verhalen over vroeger toen zij zelf trouwde..
Je leeft je eigen leven, wat zij er ook van vind.
Je bent al lang geen kind meer, toch blijf je wel haar kind
Je wilt er wel over praten, maar niet op haar manier,
Je zal haar soms best verdriet doen, maar niet voor je plezier.
Wat moet je nog met haar, en met haar ouderlijk gezag,
En dan opeens dan is ie er, die dag.
De dag waarop je moeder sterft,
De dag die alle dagen,
Van dan af aan wat grijzer verft,
Al hou je niks te klagen.
Je hebt je vader en familie nog,
Die staan je ook dichtbij.
En als je, je vrienden nodig hebt,
Staan ze aan je zij.
Maar niemand zal meer weten,
Hoe je met je pop kon spelen,
En niemand zal nog ooit je, vroegste vroeger met je delen.
De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein,
De dag waarna je nooit meer, kind zal zijn.
(de korte versie)
www.mariskaenmartijn.onzebruiloftsite.nl
woensdag 9 mei 2007 om 15:32
quote :Laats nog kreeg ik het verwijt van iemand van wie ik ooit dacht dat het een vriend was dat ik glashard was, ik had geen gevoel omdat ik niet had hoeven huilen
daar ben je niet de enige in hoor.
mijn broertje kón gewoon niet huilen.
niet bij de laatste keer dat we hem bij leven zagen in het ziekenhuis.
in het rouwcentrum liet hij geen traan.
ook op de begrafenis kwam er meer dan een verbeten gezicht niet vanaf.
maar glas hard is hij zeker niet, hij gaat alleen anders met de situatie om.
al vind ik het wel simpel van die persoon om zo gemakkelijk te oordelen over een ander.
daar ben je niet de enige in hoor.
mijn broertje kón gewoon niet huilen.
niet bij de laatste keer dat we hem bij leven zagen in het ziekenhuis.
in het rouwcentrum liet hij geen traan.
ook op de begrafenis kwam er meer dan een verbeten gezicht niet vanaf.
maar glas hard is hij zeker niet, hij gaat alleen anders met de situatie om.
al vind ik het wel simpel van die persoon om zo gemakkelijk te oordelen over een ander.
woensdag 9 mei 2007 om 16:04
Hoi Allen,
Op 23 maart 06 deed mijn nichtje, Nina, van 13 zelfmoord. Niemand zag het aankomen. Misschien heeft iemand van jullie er wel over gehoord vanuit de media.
Op die dag belde haar moeder (mijn tante) me nog 's ochtends: "Ik ga nog snel even 1,5 uur werken en dan ga ik me thuis klaarmaken voor vanmiddag, ik heb er zin in!". We zouden met wat dames naar de huishoudbeurs gaan.
Ook ik ging nog naar een vergadering op het werk. Toen ik rond 12:00 daarvan klaar was en mijn GSM weer aandeed, kreeg ik al snel telefoon van mijn vriend. Het was zo hectisch (hij was bij Nina thuis en had Nina al dood gezien), dat ik er niets van snapte. Ik besloot mijn moeder te bellen, en toen kwam het vreselijke bericht. Ik vroeg nog "welke Nina?", ik kende er maar 1, maar kon niet geloven dat het mijn nichtje van 13 was.
Ik zat in de auto en ik had moeite om me te concentreren in het drukke verkeer. Het was alsof de wereld om me heen zwart werd, en de bodem wegzakte. Ik was onderweg naar een andere vergadering maar die heb ik afgebeld. Ik ben toen rechtstreeks naar het huis van Nina gereden en bij de rest van de dag bij hen gebleven.
Ik heb een herdenkingssite over gemaakt: (site Nina). Ontzettend veel mensen hebben daar een berichtje op geplaatst. Dit gaf veel steun aan de familie.
Liefs van Marlique
Op 23 maart 06 deed mijn nichtje, Nina, van 13 zelfmoord. Niemand zag het aankomen. Misschien heeft iemand van jullie er wel over gehoord vanuit de media.
Op die dag belde haar moeder (mijn tante) me nog 's ochtends: "Ik ga nog snel even 1,5 uur werken en dan ga ik me thuis klaarmaken voor vanmiddag, ik heb er zin in!". We zouden met wat dames naar de huishoudbeurs gaan.
Ook ik ging nog naar een vergadering op het werk. Toen ik rond 12:00 daarvan klaar was en mijn GSM weer aandeed, kreeg ik al snel telefoon van mijn vriend. Het was zo hectisch (hij was bij Nina thuis en had Nina al dood gezien), dat ik er niets van snapte. Ik besloot mijn moeder te bellen, en toen kwam het vreselijke bericht. Ik vroeg nog "welke Nina?", ik kende er maar 1, maar kon niet geloven dat het mijn nichtje van 13 was.
Ik zat in de auto en ik had moeite om me te concentreren in het drukke verkeer. Het was alsof de wereld om me heen zwart werd, en de bodem wegzakte. Ik was onderweg naar een andere vergadering maar die heb ik afgebeld. Ik ben toen rechtstreeks naar het huis van Nina gereden en bij de rest van de dag bij hen gebleven.
Ik heb een herdenkingssite over gemaakt: (site Nina). Ontzettend veel mensen hebben daar een berichtje op geplaatst. Dit gaf veel steun aan de familie.
Liefs van Marlique
donderdag 10 mei 2007 om 04:11
Ook ik heb iemand verloren die dicht bij me stond, namelijk mijn vader. Het is inmiddels bijna 13 jaar geleden (ik was toen 10 jaar), maar het doet nog regelmatig pijn (bijna echt lichamelijk) als ik eraan denk en me realiseer dat ik hem nooit meer zal zien of spreken. Over het algemeen gaat het goed, maar er zijn momenten dat het besef heel hard aankomt......
Mijn vader was 39 jaar toen hij overleed, hij was altijd gezond en sportte regelmatig, was gestopt met roken en werkte als verpleegkundige op de IC. Toch kreeg hij zomaar een hartstilstand, het was in de zomervakantie, ik weet het nog goed, ik hoorde vreemde geluiden beneden (ik sliep op de zolder) en toen ik naar beneden ging zag ik dat mijn moeder op mijn vader zat (nu weet ik dat ze hem aan het reanimeren was) toen snapte ik er niets van. Mijn moeder zei: ga maar weer naar boven, en dat heb ik gedaan. Even later kwam ook mijn zusje en samen hebben we zitten wachten op wat komen zou. Mijn oom kwam ons vrij snel ophalen en we zijn naar zijn huis gegaan en daar in bed gelegd. Steeds ging de telefoon en probeerde ik te luisteren wat er gezegd werd, maar ik kon het niet verstaan.
Een paar uur later kwam onze moeder naar ons toe om te vertellen dat mijn vader dood was. Ik was nog jong, realiseerde me niet wat het betekende, de eerste dagen/ weken zijn als een roes voorbij gegaan. Na de vakantie ging ik naar groep 8 en had ik mijn leven weer redelijk normaal opgepakt. De klap kwam op de middelbare school, nieuwe school, nieuw leven, vriendschappen die niet zo lekker liepen........ toen drong het pas tot me door wat het inhield, hem nooit meer zien, aanraken, met hem praten......
Ik heb er geen professionele hulp voor gehad (nog steeds niet) en uiteindelijk ben ik er aardig bovenop gekomen. Ik heb mijn school gewoon afgemaakt, ook mijn vervolgopleiding (ik ben nu ook verpleegkundige net als mijn vader) en heb nu een leuke baan. De moeilijke periodes blijven af en toe komen, maar het heeft (het grootste deel van de tijd) wel een soort van plaatsje gekregen.........
Mijn vader was 39 jaar toen hij overleed, hij was altijd gezond en sportte regelmatig, was gestopt met roken en werkte als verpleegkundige op de IC. Toch kreeg hij zomaar een hartstilstand, het was in de zomervakantie, ik weet het nog goed, ik hoorde vreemde geluiden beneden (ik sliep op de zolder) en toen ik naar beneden ging zag ik dat mijn moeder op mijn vader zat (nu weet ik dat ze hem aan het reanimeren was) toen snapte ik er niets van. Mijn moeder zei: ga maar weer naar boven, en dat heb ik gedaan. Even later kwam ook mijn zusje en samen hebben we zitten wachten op wat komen zou. Mijn oom kwam ons vrij snel ophalen en we zijn naar zijn huis gegaan en daar in bed gelegd. Steeds ging de telefoon en probeerde ik te luisteren wat er gezegd werd, maar ik kon het niet verstaan.
Een paar uur later kwam onze moeder naar ons toe om te vertellen dat mijn vader dood was. Ik was nog jong, realiseerde me niet wat het betekende, de eerste dagen/ weken zijn als een roes voorbij gegaan. Na de vakantie ging ik naar groep 8 en had ik mijn leven weer redelijk normaal opgepakt. De klap kwam op de middelbare school, nieuwe school, nieuw leven, vriendschappen die niet zo lekker liepen........ toen drong het pas tot me door wat het inhield, hem nooit meer zien, aanraken, met hem praten......
Ik heb er geen professionele hulp voor gehad (nog steeds niet) en uiteindelijk ben ik er aardig bovenop gekomen. Ik heb mijn school gewoon afgemaakt, ook mijn vervolgopleiding (ik ben nu ook verpleegkundige net als mijn vader) en heb nu een leuke baan. De moeilijke periodes blijven af en toe komen, maar het heeft (het grootste deel van de tijd) wel een soort van plaatsje gekregen.........
donderdag 10 mei 2007 om 09:35
donderdag 10 mei 2007 om 11:12
marlique, wat een mooie site. Eentje om trots op te zijn .Ik heb het toen idd op het nieuws en zo gehoord, een meisje van 13 vreselijk.
Mijn broer heeft bijna 2 jaar geleden zelfmoord gepleegd en als je dan die site leest , komt alles weer ff boven. Hij was 36.
Met tranen over mijn wangen heb ik de hele site gelezen en bekeken.
Sterkte meid ,ook voor de familie.
Mijn broer heeft bijna 2 jaar geleden zelfmoord gepleegd en als je dan die site leest , komt alles weer ff boven. Hij was 36.
Met tranen over mijn wangen heb ik de hele site gelezen en bekeken.
Sterkte meid ,ook voor de familie.
donderdag 10 mei 2007 om 13:00
Wees juist blij dat deze mensen niet deze ervaring hebben waardoor ze die domme/onwetende opmerkingen maken. En dan nog, wat voor de een troost is voor de ander een 'domme opmerking'...
Daarnaast ervaart iedereen een sterfgeval anders, net als dat je niet standaard dezelfde gevoelens hebt bij andere situaties, zoveel mensen, zoveel gevoelens.
Ik weet wat het is om een kind en een vader te verliezen, maar dat wil niet zeggen dat ik weet wat jou zou troosten. Ik heb ooit een overlijden van een kindje in de omgeving meegemaakt en ik vermeed die mensen juist liever omdat het bij mij nog te vers was het er over te hebben.
Uiteraard heb ik ze verteld dat ik het heel erg voor ze vind (haat nl het woord gecondoleerd, klinkt net als gefeliciteerd), maar meer kon ik er echt niet mee op dat moment.
Nu is het bij mij allemaal al veel langer geleden + het feit dat ik bijvb kind was (12 jr) toen mijn vader overleed, waardoor ik bijvb. niet weet hoe het is als volwassene een vader te verliezen.
Jouw oordeel is misschien wel net zo hard als wat je andere mensen verwijt.
donderdag 10 mei 2007 om 13:57
quote: wipkipje reageerde
Wees juist blij dat deze mensen niet deze ervaring hebben waardoor ze die domme/onwetende opmerkingen maken. En dan nog, wat voor de een troost is voor de ander een 'domme opmerking'...
Daarnaast ervaart iedereen een sterfgeval anders, net als dat je niet standaard dezelfde gevoelens hebt bij andere situaties, zoveel mensen, zoveel gevoelens.
Ik weet wat het is om een kind en een vader te verliezen, maar dat wil niet zeggen dat ik weet wat jou zou troosten. Ik heb ooit een overlijden van een kindje in de omgeving meegemaakt en ik vermeed die mensen juist liever omdat het bij mij nog te vers was het er over te hebben.
Uiteraard heb ik ze verteld dat ik het heel erg voor ze vind (haat nl het woord gecondoleerd, klinkt net als gefeliciteerd), maar meer kon ik er echt niet mee op dat moment.
Nu is het bij mij allemaal al veel langer geleden + het feit dat ik bijvb kind was (12 jr) toen mijn vader overleed, waardoor ik bijvb. niet weet hoe het is als volwassene een vader te verliezen.
Jouw oordeel is misschien wel net zo hard als wat je andere mensen verwijt.
Daar heb je misschien wel gelijk in, dat is dan met de jaren zo gegroeid. Ik geloof ook niet dat 'op de verkeerde manier troosten' bestaat, inderdaad: iedereen doet dat op zijn eigen manier. De ene manier hoeft niet de jouwe te zijn, maar soit. Maar ik kan werkelijk waar, geen enkel begrip opbrengen voor mensen die helemaal níets zeggen. Dat gaat er bij mij gewoon niet in.
Ik wens het niemand toe, zeker niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat je het niet hoeft meegemaakt te hebben om een ander te troosten. Wat is er mis met zeggen dat je niet wéét wat je moet zeggen?
En sorry, met een bèètje verstand máák je sommige opmerkingen niet. Ieder weldenkend mens zou dat weten (bijvoorbeeld toen mijn vader was overleden: Joh, mijn opa is net overleden, ík huil toch ook niet?)
Wees juist blij dat deze mensen niet deze ervaring hebben waardoor ze die domme/onwetende opmerkingen maken. En dan nog, wat voor de een troost is voor de ander een 'domme opmerking'...
Daarnaast ervaart iedereen een sterfgeval anders, net als dat je niet standaard dezelfde gevoelens hebt bij andere situaties, zoveel mensen, zoveel gevoelens.
Ik weet wat het is om een kind en een vader te verliezen, maar dat wil niet zeggen dat ik weet wat jou zou troosten. Ik heb ooit een overlijden van een kindje in de omgeving meegemaakt en ik vermeed die mensen juist liever omdat het bij mij nog te vers was het er over te hebben.
Uiteraard heb ik ze verteld dat ik het heel erg voor ze vind (haat nl het woord gecondoleerd, klinkt net als gefeliciteerd), maar meer kon ik er echt niet mee op dat moment.
Nu is het bij mij allemaal al veel langer geleden + het feit dat ik bijvb kind was (12 jr) toen mijn vader overleed, waardoor ik bijvb. niet weet hoe het is als volwassene een vader te verliezen.
Jouw oordeel is misschien wel net zo hard als wat je andere mensen verwijt.
Daar heb je misschien wel gelijk in, dat is dan met de jaren zo gegroeid. Ik geloof ook niet dat 'op de verkeerde manier troosten' bestaat, inderdaad: iedereen doet dat op zijn eigen manier. De ene manier hoeft niet de jouwe te zijn, maar soit. Maar ik kan werkelijk waar, geen enkel begrip opbrengen voor mensen die helemaal níets zeggen. Dat gaat er bij mij gewoon niet in.
Ik wens het niemand toe, zeker niet. Maar ik ben ervan overtuigd dat je het niet hoeft meegemaakt te hebben om een ander te troosten. Wat is er mis met zeggen dat je niet wéét wat je moet zeggen?
En sorry, met een bèètje verstand máák je sommige opmerkingen niet. Ieder weldenkend mens zou dat weten (bijvoorbeeld toen mijn vader was overleden: Joh, mijn opa is net overleden, ík huil toch ook niet?)
donderdag 10 mei 2007 om 21:23
Hoi allemaal,
Heb me net geregistreerd, gaat lekker snel trouwens.
Ik heb jullie verhalen net met veel belangstelling gelezen en er een hoop in herkend. Mijn vader is vorig jaar in december onverwacht overleden. Hij had een hersenbloeding en lag daarna nog 3 dagen in coma. Ik verwijt mezelf de hele tijd dat ik niet wat vaker bij mijn ouders ben geweest, ik woon in zwitserland en mijn ouders in nederland. Natuurlijk zag ik ze wel regelmatig maar het is altijd te weinig (achteraf) als er zoiets gebeurd. Ik heb er van geleerd, dit jaar ben ik al 4 x bij mijn moeder geweest.
De eerste maand na zijn dood werd ik soms bijna letterlijk gek van verdriet, als ik mijn hond uitliet in het bos, liep ik alleen maar te huilen.
De tijd heelt een heleboel en alles (zelfs zoiets ingrijpends) went min of meer, hoewel het soms nog steeds heel veel pijn doet.
Ik heb ook inderdaad gemerkt dat bijna niemand er nog over praat, met uitzondering van je familie. Aan de ene kant begrijp ik dat wel, ik denk dat je eerst zelf zoiets moet hebben meegemaakt om te begrijpen wat zoiets met je doet. Ik probeer nu zelf wel om met mensen te praten over hun verlies omdat ik heb gemerkt bij mezelf dat het helpt om er over te praten.
Heel veel sterkte voor iedereen die een dierbare heeft verloren. Het doet pijn maar bijna niemand ontkomt er aan.*;
Heb me net geregistreerd, gaat lekker snel trouwens.
Ik heb jullie verhalen net met veel belangstelling gelezen en er een hoop in herkend. Mijn vader is vorig jaar in december onverwacht overleden. Hij had een hersenbloeding en lag daarna nog 3 dagen in coma. Ik verwijt mezelf de hele tijd dat ik niet wat vaker bij mijn ouders ben geweest, ik woon in zwitserland en mijn ouders in nederland. Natuurlijk zag ik ze wel regelmatig maar het is altijd te weinig (achteraf) als er zoiets gebeurd. Ik heb er van geleerd, dit jaar ben ik al 4 x bij mijn moeder geweest.
De eerste maand na zijn dood werd ik soms bijna letterlijk gek van verdriet, als ik mijn hond uitliet in het bos, liep ik alleen maar te huilen.
De tijd heelt een heleboel en alles (zelfs zoiets ingrijpends) went min of meer, hoewel het soms nog steeds heel veel pijn doet.
Ik heb ook inderdaad gemerkt dat bijna niemand er nog over praat, met uitzondering van je familie. Aan de ene kant begrijp ik dat wel, ik denk dat je eerst zelf zoiets moet hebben meegemaakt om te begrijpen wat zoiets met je doet. Ik probeer nu zelf wel om met mensen te praten over hun verlies omdat ik heb gemerkt bij mezelf dat het helpt om er over te praten.
Heel veel sterkte voor iedereen die een dierbare heeft verloren. Het doet pijn maar bijna niemand ontkomt er aan.*;
vrijdag 11 mei 2007 om 01:56
Als jij het hebt over mensen die helemaal niks zeggen, heb je het dan over mensen die heel dicht bij je staan of over mensen die je slechts oppervlakkig kent ? Ik kan me nl wel voorstellen dat je als je iemand niet zo geweldig kent dat je echt niet heel diep op een verhaal ingaat.
Ik zeg vaak alleen maar dat ik het heel erg vind en dat ik idd niet weet wat ik moet zeggen. Bij mensen die ik wel goed ken geef ik aan dat als ze willen praten dat ze altijd bij me terecht kunnen, maar ik zal niet uit mezelf snel het onderwerp aansnijden. Ik ben nl ook iemand die er soms best over wil praten, maar zeker toen het nog allemaal vers was, wilde ik niks, maar dan ook niks horen in die richting. Ik heb gemerkt dat als er iets heel ergs gebeurd dat ik eerst maanden op een soort automatische piloot voortleef en dan langzamerhand begin te verwerken.
En uiteraard heb ik ook m'n portie domme opmerkingen over me heen gehad. Zelfs de chirurg heeft tegen mij gezegd na de dood van m'n kindje: Je bent nog zo jong, je kan nog zat kinderen krijgen. Ook kreeg ik van mensen te horen: 'Het leven gaat door' 'Gelukkig was ze maar pas 3 maanden' blablabla... Gelukkig zijn deze dingen in een tijd zegt dat ik nog op die automatische piloot zat en eigenlijk niks tot me doordrong.
Waar ik me wel heel erg aan stoor is het 'meten' van verdriet. Volgens de boekjes is het ergste wat je kan overkomen is dat je je kind verliest. F*ck dat meten !!! Als iemand z'n oma verliest en dat is voor die persoon de hefstigste ervaring in zijn/haar leven dan is dat voor die persoon het ergste wat hem/haar is overkomen !!! Iemand die in de oorlog heel z'n familie is verloren is voor die persoon het ergste. Al is het bij wijze van spreken je kat die overleden is, je gaat verdriet toch niet meten ?
Het is toch verschrikkelijk voor ieder persoon op zich !
Mensen die mij ooit vertellen dat ze een miskraam hebben gehad en ik vertel over mijn kindje voelen zich gelijk bezwaard dat hun verdriet niet in verhouding zou staan tot mijn verdriet. Nee, wat mij is overkomen is voor mij het ergste en wat die mensen is overkomen is voor hen het ergste, maar ga niet liggen meten aub ! Want dat zou dus inhouden dat ik minder verdriet zou hebben dan iemand wiens kind is vermoord, want dat moet erger zijn. Nee, verdriet is verdriet.
vrijdag 11 mei 2007 om 08:49
Helemaal mee eens Wipkipje.
Verdriet is persoonsgebonden en afhankelijk van je eigen referentiekader. Ik kon er bijvoorbeeld veel makkelijker mee omgaan dat mijn oma van 92 in 1997 overleed. Wat wel heel heftig was, was dat haar jongste zoon (mijn vader) 2 jaar voor haar overleed. Het verdriet van dat mensje, dat ze haar jongste overleefde, was enorm. En als trouw bezoeker kreeg je, naast je eigen verdriet, ook iedere keer dat verdriet over je heen. Toen ze uiteindelijk overleed was dat niet dramatisch, eerder een zegen. Alhoewel er wel weer iemand wegviel waarmee ik over mijn vader kon praten.
Je kunt om zoveel verschillende dingen verdriet hebben: in duigen vallende toekomstdromen (bijv. scheiding, ongewenst kinderloosheid of ziekte), dood van dierbaren, ander leed van dierbaren, dood van een huisdier. Verdriet is verdriet en zoals Wipkipje zegt, als dat op dat moment het hefstigste is wat iemand ooit heeft meegemaakt, doet het verdraaid zeer!
vrijdag 11 mei 2007 om 08:55
Maak jezelf geen verwijten Lapin. Het helpt niets en je voelt je er alleen maar naarder door. Ik ben tijdens de sterfprocessen van beide ouders heel veel aanwezig geweest en was erbij toen mijn vader stierf. Bij mijn moeder was ik er niet bij. Ik had net samen met mijn jongste zus het grootste deel van de zondag bij haar gezeten en we waren om 10 uur afgelost door de "nachtploeg". Die nacht is ze overleden. Mijn zwager belde pas nadat het gebeurd was. Ieder ander was er GVD bij, maar ons hebben ze niet gebeld, terwijl ze het zagen aankomen, het ruim 2 uur geduurd heeft en we er binnen 3 kwartier hadden kunnen zijn. Dat neem ik ze nog steeds kwalijk.
Ik heb mezelf eerst verwijten gemaakt dat ik er niet bij was, maar later heb ik me gerealiseerd dat ik er niets aan kon doen. IK wist het niet en had die dag al 8 uur naast haar gezeten.
Voor je gevoel heb je altijd te weinig gedaan. Vertrouw erop dat je vader wist dat je van hem hield. Om close te zijn, hoef je niet letterlijk dichtbij te zijn!
vrijdag 11 mei 2007 om 09:16
Dank je wel voor je reactie Pinksterbloempje.
Wat erg dat ze je niet gebeld hebben. Dat is een onvergeeflijke fout. Gelukkig was je de hele dag bij haar. Ik heb ook wel eens gehoord, dat mensen soms niet willen sterven terwijl de meest dierbare persoon er bij is, maar wachten tot die persoon vertrokken is. Ik weet niet of dat echt zo is, maar als het wel waar is heeft je moeder gewacht tot jij en je zus vertrokken waren.
Ik was gelukkig nog wel op tijd in het ziekenhuis om afscheid te kunnen nemen. Ik heb 2 dagen en nachten naast zijn bed gezeten. De rit naar Nederland (850 km) hebben we in 6,5 uur gereden. Maar hij lag in coma. Ik denk wel dat hij wist dat ik er was. Toen ik even weg was, samen met mijn zus, is hij in de armen van mijn moeder overleden.
Ik heb vandaag weer even een terugval, het doet pijn er weer aan te denken terwijl ik dit schrijf. Maar dat is denk ik ook een vorm van verwerken, dus het is goed zo.
Wat erg dat ze je niet gebeld hebben. Dat is een onvergeeflijke fout. Gelukkig was je de hele dag bij haar. Ik heb ook wel eens gehoord, dat mensen soms niet willen sterven terwijl de meest dierbare persoon er bij is, maar wachten tot die persoon vertrokken is. Ik weet niet of dat echt zo is, maar als het wel waar is heeft je moeder gewacht tot jij en je zus vertrokken waren.
Ik was gelukkig nog wel op tijd in het ziekenhuis om afscheid te kunnen nemen. Ik heb 2 dagen en nachten naast zijn bed gezeten. De rit naar Nederland (850 km) hebben we in 6,5 uur gereden. Maar hij lag in coma. Ik denk wel dat hij wist dat ik er was. Toen ik even weg was, samen met mijn zus, is hij in de armen van mijn moeder overleden.
Ik heb vandaag weer even een terugval, het doet pijn er weer aan te denken terwijl ik dit schrijf. Maar dat is denk ik ook een vorm van verwerken, dus het is goed zo.
