Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
dinsdag 8 mei 2007 om 08:56
Ook hier een reactie omdat ook ik er bijna nooit over praat en het fijn vind het weer eens kwijt te kunnen.. Mijn vader is niet zo lang geleden overleden door wrschnlk zelfmoord en ik was de gelukkige vinder van een totaal ontbonden lijk. Door zijn zeer ernstige alcoholverslaving was hij de laatste jaren aan het zwerven van kamer naar tent naar caravan. Ik had nog wel goed contact met hem omdat ik van hem hield en had zijn manier van leven geaccepteerd en probeerde hem te helpen de laatste jaren van zijn leven toch nog aangenaam te maken. Dat ik hem niet telefonisch kon bereiken vond ik in eerste instantie ook niet vreemd, want hij was wel vaker aan de boemel. de dag dat we hem vonden is de gruwelijkste dag uit mijn leven. Doordat hij al 10 dagen dood was en lag in een warme kamer hebben ze niet meer kunnen vaststellen wat de doodsoorzaak was, maar hij was altijd veel bezig met de dood en wat spullen in zijn kamer wezen op een onnatuurlijke dood.
Omdat het een naar verhaal is weten mensen indd vaak niet hoe ze moeten reageren hierop, dus om het voor iedereen wat makkelijker te maken heb ik het er zelden over. Maar ik mis hem nog iedere dag en ik baal iedere dag dat het zo is afgelopen.
Omdat het een naar verhaal is weten mensen indd vaak niet hoe ze moeten reageren hierop, dus om het voor iedereen wat makkelijker te maken heb ik het er zelden over. Maar ik mis hem nog iedere dag en ik baal iedere dag dat het zo is afgelopen.
dinsdag 8 mei 2007 om 09:01
In 1995 overleed mijn vader aan longkanker. Ik was toen 24. In 2003 is mijn moeder overleden aan een combinatie van longkanker en een zware beroerte. Op mijn 34-ste was ik beide ouders kwijt.
Mijn vader heeft eerst chemo gehad en het leek redelijk goed. Alleen waren de heren doktoren niet bedacht geweest op uitzaaiingen in de hersenen. Zijn longen waren schoon, zijn hersenen echter niet. De kanker was daar wijd verspreid. Hij kwam in bed te liggen, raakte de kluts helemaal kwijt en overleed nog geen 2 weken later.
Mijn moeder kreeg onverwacht een hele zware beroerte. Ze kon niets meer, niet praten, niet bewegen. Ze kon één hand een beetje bewegen. Dat was het. Testen, testen en testen in het ziekenhuis. Bleek er later dus een hele zeldzame vorm van longvlieskanker actief te zijn. Ze heeft uiteindelijk nog ongeveer anderhalve maand geleefd en is na een zwaar ziekbed overleden.
Wat ik het aller ergste vind, was dat de communnicatie met mijn ouders weg was. Mijn vader was van de wereld door de kanker in zijn hoofd. Mijn moeders geest was zo ongeveer het enige wat nog werkte, maar ze kon niet praten. Niets geen zinvol afscheid nemen dus, maar langs de zijlijn kijken naar hun lijdensweg.
Ik mis ze nog dagelijks. Wat hebben ze veel gemist inmiddels. Het is ook zo raar dat je ouderlijk huis opeens weg is. Samen met je ouders ben je opeens een stuk geschiedenis kwijt. En dat is wel heel moeilijk.
Mijn vader heeft eerst chemo gehad en het leek redelijk goed. Alleen waren de heren doktoren niet bedacht geweest op uitzaaiingen in de hersenen. Zijn longen waren schoon, zijn hersenen echter niet. De kanker was daar wijd verspreid. Hij kwam in bed te liggen, raakte de kluts helemaal kwijt en overleed nog geen 2 weken later.
Mijn moeder kreeg onverwacht een hele zware beroerte. Ze kon niets meer, niet praten, niet bewegen. Ze kon één hand een beetje bewegen. Dat was het. Testen, testen en testen in het ziekenhuis. Bleek er later dus een hele zeldzame vorm van longvlieskanker actief te zijn. Ze heeft uiteindelijk nog ongeveer anderhalve maand geleefd en is na een zwaar ziekbed overleden.
Wat ik het aller ergste vind, was dat de communnicatie met mijn ouders weg was. Mijn vader was van de wereld door de kanker in zijn hoofd. Mijn moeders geest was zo ongeveer het enige wat nog werkte, maar ze kon niet praten. Niets geen zinvol afscheid nemen dus, maar langs de zijlijn kijken naar hun lijdensweg.
Ik mis ze nog dagelijks. Wat hebben ze veel gemist inmiddels. Het is ook zo raar dat je ouderlijk huis opeens weg is. Samen met je ouders ben je opeens een stuk geschiedenis kwijt. En dat is wel heel moeilijk.
dinsdag 8 mei 2007 om 09:02
Mijn moeder belde mij op dat zij niet lekker was. Ik erheen en ineens werd het een ander verhaal. Hartstilstand, 112 gebeld en die waren er echt binnen 2 minuten. Ik was aan het reanimeren en dat werd overgenomen door de ambulancemedewerkers. Het mocht allemaal niet meer baten. Mijn moeder lag 6 weken in coma en toen was daar de dood. In een hospice en in de eerste nacht dat wij haar, op aandringen van het hospice personeel, alleen lieten. Maar nu, na 3 jaar, kan ik het een plekje geven. Het is het diepste verdriet; rouwen.
dinsdag 8 mei 2007 om 09:03
Wat een ontzettend verdrietige verhalen, hopelijk lucht het jullie op om van je af te schrijven. Wat ik zeker ook herken, is het feit dat mensen in het algemeen niets vragen oid. Nu kun je zeggen: wat hard en asociaal, maar ik denk dat het ons instinct is om te vluchten of te negeren wat we moeilijk vinden! Ik denk dat het niet de bedoeling van mensen is om je te kwetsen, maar dat ze zich geen houding weten te geven.
Ik probeer iedere dag positief te zijn ( nu even een dip van een paar dagen)) en vooruit te blijven kijken. Ik wil dat mijn vader trots op mij is, dus vaak denk ik bij een moeilijke uitdaging :"Nou pa, deze is voor jou!"
Overigens is het volgens mij net zo moeilijk om een ouder aan een ziekte te verliezen dan plotseling hoor! Je hebt maar een vader en moeder. Mensen verexcuseren zich soms haast en zeggen dan " Ja, ze was al oud, dus het is niet zo erg ". Het lijkt me altijd vreselijk!
Ik probeer iedere dag positief te zijn ( nu even een dip van een paar dagen)) en vooruit te blijven kijken. Ik wil dat mijn vader trots op mij is, dus vaak denk ik bij een moeilijke uitdaging :"Nou pa, deze is voor jou!"
Overigens is het volgens mij net zo moeilijk om een ouder aan een ziekte te verliezen dan plotseling hoor! Je hebt maar een vader en moeder. Mensen verexcuseren zich soms haast en zeggen dan " Ja, ze was al oud, dus het is niet zo erg ". Het lijkt me altijd vreselijk!
dinsdag 8 mei 2007 om 09:08
@ December77: Ik herken me zo in je verhaal!!
Heb nog steeds het vreselijke beeld voor ogen toen we hem vonden, het is ook iets dat je niet aan anderen zult beschrijven omdat het te gruwelijk voor woorden is.
Ik heb mijn vader nooit kwalijk genomen wat hij deed, kan alleen veel pijn voelen bij de gedachte wat er door hem heen gegaan moet zijn de laatste dagen.
Ik wens je alle sterkte toe!!*;
Heb nog steeds het vreselijke beeld voor ogen toen we hem vonden, het is ook iets dat je niet aan anderen zult beschrijven omdat het te gruwelijk voor woorden is.
Ik heb mijn vader nooit kwalijk genomen wat hij deed, kan alleen veel pijn voelen bij de gedachte wat er door hem heen gegaan moet zijn de laatste dagen.
Ik wens je alle sterkte toe!!*;
dinsdag 8 mei 2007 om 09:56
Veel van jullie merken op dat mensen om jullie heen niet vragen naar jullie of niet weten hoe met jullie om te gaan na het overlijden van vader/moeder etc.
Wisten jullie dan voor dit overlijden wel hoe je diende om te gaan met mensen die een dierbare hadden verloren ?
Zie het niet negatief, maar bedenk dat dit pure onwetendheid is. Daarnaast rouwt ieder mens anders en zelfs in dat proces heb je verschillende fases waarin iemand juist wel of niet wil praten.
Ondanks dat ik m'n kindje en m'n vader heb verloren weet ik nog vaak niet goed hoe te reageren op mensen die iemand verliezen. Ook wist ik vaak niet goed om te gaan met mensen die hun medeleven toonde of omdat ik er op dat moment geen zin had om constant herinnerd te worden of mensen die domme opmerkingen maakten, maar ik ze dat niet kwalijk kon nemen (weet dat ze het goed bedoelen).
Wisten jullie dan voor dit overlijden wel hoe je diende om te gaan met mensen die een dierbare hadden verloren ?
Zie het niet negatief, maar bedenk dat dit pure onwetendheid is. Daarnaast rouwt ieder mens anders en zelfs in dat proces heb je verschillende fases waarin iemand juist wel of niet wil praten.
Ondanks dat ik m'n kindje en m'n vader heb verloren weet ik nog vaak niet goed hoe te reageren op mensen die iemand verliezen. Ook wist ik vaak niet goed om te gaan met mensen die hun medeleven toonde of omdat ik er op dat moment geen zin had om constant herinnerd te worden of mensen die domme opmerkingen maakten, maar ik ze dat niet kwalijk kon nemen (weet dat ze het goed bedoelen).
dinsdag 8 mei 2007 om 10:15
Dat ben ik met Wipkipje eens. Bij mij is het geen angst dat iemand zou gaan huilen of me geen houding weten te geven (nu ja, dat laatste soms wel een beetje).
Maar als die persoon er zelf niet over begint... Wat moet je dan doen? Je kan toch moeilijk midden in een gesprek erover beginnen. Of wel? Stel dat die persoon er net even niet aan dacht en door mijn toedoen weer heel verdrietig wordt... Dat vind ik heel lastig.
Als ze er zelf over beginnen, ligt het natuurlijk anders. Maar ik geef toe dat het soms moeilijk is. Want wat moet je zeggen? Je kan luisteren en zeggen hoe erg je het vindt, maar je kan eigenlijk niks doen om te helpen. Ik vind het niet echt fair om andere mensen daarop af te rekenen.
Maar als die persoon er zelf niet over begint... Wat moet je dan doen? Je kan toch moeilijk midden in een gesprek erover beginnen. Of wel? Stel dat die persoon er net even niet aan dacht en door mijn toedoen weer heel verdrietig wordt... Dat vind ik heel lastig.
Als ze er zelf over beginnen, ligt het natuurlijk anders. Maar ik geef toe dat het soms moeilijk is. Want wat moet je zeggen? Je kan luisteren en zeggen hoe erg je het vindt, maar je kan eigenlijk niks doen om te helpen. Ik vind het niet echt fair om andere mensen daarop af te rekenen.
dinsdag 8 mei 2007 om 10:20
Mooi verwoord Kipje. Klopt helemaal. Na de dood van mijn vader (hij is 38 geworden) en broertje (hij is 16 geworden) heb ik ook met tegenstrijdige reacties geworsteld. Nare reacties, begripvolle, liefdevolle, zeker onbegripvolle. Maar als ik naar mijzelf kijk, zie ik ook dat ik vaak twijfel bij vriendinnen en mijn ex hoe ik moet reageren. Moet ik er over praten, of afwachten tot de ander aangeeft dat die er behoefte aan heeft. Verwacht de ander dat ik erover begin of had ik het moeten aanvoelen dat als je er niet over begint, het er niet over wilt hebben. Soms heeft iemand er behoefte aan, soms ook niet. Maar wanneer is dat? Ik weet gelukkig mijn eigen verjaardagsdatum maar van andere niet. Oeps, erg onattent van mij dat ik op bepaalde datums niet even wat laat horen. Maar wat zeg je dan. Ik weet op verjaardagen of sterfdagen van mijn vader en broer niet wat ik moet zeggen tegen mijn moeder, dus zeg dan maar niets.
En waar ik vrede mee heb, voor andere mensen gaat het leven gewoon door. Dat jouw leven even stilstaat, en later op bepaalde momenten stilstaat, wilt niet zeggen dat het ook opgaat voor anderen. Een eigen verlies voelt natuurlijk heel anders aan (en zeker om mee te dragen) dan het verlies van iemand die verder van je af staat.
Nogmaals *; voor alle posters hier.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 8 mei 2007 om 13:37
Dat vond ik zo vreemd, toen mijn zus net overleden was, dat alles gewoon doorging, stoplichten sprongen op rood en groen, mensen deden boodschappen en konden niet weten dat alles voor mij stilstond. Dat was een rare gewaarwording. Ik had daar trouwens ok snel vrede mee. Ben ook heel duidelijk geweest tegen vrienden dat dit niet betekende dat ze niets meer tegen me konden zeggen of hun eigen problemen moesten bagatelliseren naar mij toe. Daarom was het ook zo jammer dat ik via via hoorde dat iemand had gezegd (toen ze koud een maand overleden was): dat ik mijn zus als een excuus gebruikte. Ik weet niet eens meer in welke context het gezegd was, maar het voelde zo negatief.
dinsdag 8 mei 2007 om 13:47
@pipi, jij ook veel sterkte.. wat bizar dat er afgelopen september gewoon andere mensen rondliepen die hetzelfde mee hebben gemaakt. Mijn vader heb ik ook aan het begin van die (warme) maand gevonden. Ikzelf denk iedere dag aan hem, maar kan eigenlijk niet zo goed ECHT aan hem denken want het is zo zielig en pijnlijk allemaal. Wij waren ook veel bezig met het reconstrueren van zijn laatste dagen.. wanneer is hij overleden, wie heeft die gewassen en gestreken trui door de brievenbus geduwd en vooral; wanneer?! Waar is hij nog gezien, in welke stemming was hij toen.. daar ben ik nog steeds veel mee bezig. Heel soms denk ik aan de geur die in zijn huis hing, wat een nachtmerrie...
@wipkipje; ik wist indd voor het overlijden van mijn vader ook nooit goed hoe ik moest reageren op iemand die een dierbare had verloren. Je bent toch bang dat je iets pijnlijks/doms/lomps zegt.. Nu weet ik in ieder geval dat het niet zo heel veel uitmaakt Wat je zegt, Als je maar iets zegt. (vind ik dan..)
@wipkipje; ik wist indd voor het overlijden van mijn vader ook nooit goed hoe ik moest reageren op iemand die een dierbare had verloren. Je bent toch bang dat je iets pijnlijks/doms/lomps zegt.. Nu weet ik in ieder geval dat het niet zo heel veel uitmaakt Wat je zegt, Als je maar iets zegt. (vind ik dan..)
dinsdag 8 mei 2007 om 15:24
Ik lees veel verhalen over mensen die hun ouders hebben verloren. Ik heb ze (gelukkig) nog allebei, maar heb al wel heel wat mensen verloren.
Op 11 september 2001 overleed de moeder van mijn beste vriendin. Ze had slokdarm - maag kanker en is 43 geworden. Voor mij was ze een soort tweede moeder. Mijn vriendin was toen 14, ik 15. Het was natuurlijk een rot datum. Iedereen had het maar over Amerika terwijl ons dat op dat moment niets kon schelen. En wat ik ook zo oneerlijk vond was dat mijn oma van 91 nog wel leefde. Terwijl die zowat iedere dag aan Maria vroeg of ze "alsjeblief naar de hemel mocht." ( Ze was nogal katholiek. En dement.) Toen mijn oma 9 maanden later overleed was ik natuurlijk verdrietig, maar we hadden er vrede mee.
Ik ben geboren met een lichamelijke handicap en heb daarom 13 jaar op een school gezeten waar allemaal gehandicapte en chronisch zieke kinderen / jongeren op zaten. Ik had dus ook een aantal chronisch zieken in mijn vriendenkring.
In 2004 verloor ik een vriend van me aan de spierzieke duchenne. Hij was toen 17 en ik ook. Ik vond het erg, maar ik wist ook dat hij het leven met zijn ziekte zwaar vond. Hij wilde zoveel, maar ging snel achteruit en kon op het einde bijna niets meer. Dan heb je ook wel zoiets van: het is goed zo. Op zijn rouwkaart stond ook: Na alle strijd eindelijk rust. In liefde los gelaten." En zo was het eigenlijk ook wel. Toch was het heel raar om iemand van je eigen leeftijd te begraven.
Wat ook moeilijk was, was dat toen hij overleed ik al 1,5 jaar een relatie had met een jongen die ook duchenne had. Het was zo confronterend. Natuurlijk wisten we dat hij ook dood zou gaan, maar daar wil je niet altijd aan denken. Maar als je dan iemand moet begraven die dezelfde ziekte had, dan wordt je wel erg met je neus op de feiten gedrukt.
Bijna 2 jaar later overleed de vriendin van mijn beste vriend. Ze had jeugdreuma en kreeg ten gevolge daarvan een accute galblaas ontsteking. Het ergste bij haar vond ik dat ze ten eerste nog jonger was ( 16) maar ook dat ze het zelf aanvoelde komen. Ze heeft echt gezegd: " dit trek ik niet" en nog geen minuur later was ze dood. En ook erg was dat haar vriend ( die vriend van mij dus) te laat in het ziekenhuis aan kwam. Het ging ineens heel snel en hij heeft geen afscheid kunnen nemen. Dat vond ( vind) ik voor hem gewoon zo vreselijk.
Tien maanden later, eind januari 2007 overleed mijn ( inmiddels ex - maar we hadden nog goed contact) vriend. Waar ik al die jaren bang voor ben geweest was ineens echt gebeurd. Het gebeurde toch nog vrij onverwachts. Kreeg een hartstilstand. Hij was net terug uit het ziekenhuis en ze zouden hem de volgende dag verder onderzoeken. Maar de volgende dag heeft hij dus niet meer gehaald. Ik ben dankbaar dat ik vijf dagen voor zijn dood nog twee uur met hem heb kunnen praten. We hebben herinneringen opgehaald aan onze relatie ( die 3 jaar duurde) en nog gezegd hoe mooi en fijn het was.
En ik ben blij dat hij in zijn eigen bed is gestrorven. Daar hoopte hij altijd op. Als het zou gebeuren dan thuis en bij zijn familie. En zo heeft het dus ook mogen zijn. Gelukkig niet in het ziekenhuis.
Gisteren was hij eigenlijk jarig. Hij zou 21 geworden zijn. Ik had verwacht dat ik heel de dag zou janken maar ik heb geen traan gelaten. Ik had ook gedacht dat het vandaag wel weer "over" zou zijn maar ik ben moe en heb gehuild. Ook ben ik niet naar school gegaan ( gisteren ook niet) terwijl dat eigenlijk wel moest. Morgen moet ik ook, wil ik eigenlijk ook niet, maar ga ik het toch maar doen denk ik.
Soms vind ik dat "gewoon door gaan" zo moeilijk. Voor mij lijkt de wereld inderdaad stil te staan. ( Ja, soms heb ik dat gevoel nog steeds.) Ook heb ik een tijdje het gevoel gehad dat ik nog zo lang verder moest zonder hem. Zo van: "Ik ben pas 20, misschien moet ik nog wel 60 jaar leven zonder hem!" Nu probeer ik daar niet meer aan te denken. Ik kijk meestal niet veel verder dan morgen. Ik zie wel hoe en wat er komt.
Om het allemaal te verwerken schrijf ik een soort boek over alles wat we samen hebben meegemaakt. Hier doe ik ook foto´s in, songteksten van liedjes die we luisterden en stukjes uit msn-gesprekken die nog op mijn computer stonden. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Ik kan niet gewoon in een hoekje zitten en denken: Zo, en dan ga ik nu rouwen. Hoewel ik soms ook wel bewust muziek op zet waarvan ik weet dat ik ga huilen omdat ik anders te veel geneigd ben om de tranen weg te stoppen.
Omdat ik best veel mensen om me heen heb die ook ( veel) jonge dierbaren hebben verloren ervaar ik het niet zo erg dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren. Behalve op school ( ik volg een hbo-opleiding) dan. Daar hebben jongeren vaak niet zoveel ervaring met de dood, zij vinden het moeilijker. Op school praat ik er dan ook bijna nooit over.
Dat was een lang verhaal... Maar ook ik vond het fijn om van me af te schrijven.
Op 11 september 2001 overleed de moeder van mijn beste vriendin. Ze had slokdarm - maag kanker en is 43 geworden. Voor mij was ze een soort tweede moeder. Mijn vriendin was toen 14, ik 15. Het was natuurlijk een rot datum. Iedereen had het maar over Amerika terwijl ons dat op dat moment niets kon schelen. En wat ik ook zo oneerlijk vond was dat mijn oma van 91 nog wel leefde. Terwijl die zowat iedere dag aan Maria vroeg of ze "alsjeblief naar de hemel mocht." ( Ze was nogal katholiek. En dement.) Toen mijn oma 9 maanden later overleed was ik natuurlijk verdrietig, maar we hadden er vrede mee.
Ik ben geboren met een lichamelijke handicap en heb daarom 13 jaar op een school gezeten waar allemaal gehandicapte en chronisch zieke kinderen / jongeren op zaten. Ik had dus ook een aantal chronisch zieken in mijn vriendenkring.
In 2004 verloor ik een vriend van me aan de spierzieke duchenne. Hij was toen 17 en ik ook. Ik vond het erg, maar ik wist ook dat hij het leven met zijn ziekte zwaar vond. Hij wilde zoveel, maar ging snel achteruit en kon op het einde bijna niets meer. Dan heb je ook wel zoiets van: het is goed zo. Op zijn rouwkaart stond ook: Na alle strijd eindelijk rust. In liefde los gelaten." En zo was het eigenlijk ook wel. Toch was het heel raar om iemand van je eigen leeftijd te begraven.
Wat ook moeilijk was, was dat toen hij overleed ik al 1,5 jaar een relatie had met een jongen die ook duchenne had. Het was zo confronterend. Natuurlijk wisten we dat hij ook dood zou gaan, maar daar wil je niet altijd aan denken. Maar als je dan iemand moet begraven die dezelfde ziekte had, dan wordt je wel erg met je neus op de feiten gedrukt.
Bijna 2 jaar later overleed de vriendin van mijn beste vriend. Ze had jeugdreuma en kreeg ten gevolge daarvan een accute galblaas ontsteking. Het ergste bij haar vond ik dat ze ten eerste nog jonger was ( 16) maar ook dat ze het zelf aanvoelde komen. Ze heeft echt gezegd: " dit trek ik niet" en nog geen minuur later was ze dood. En ook erg was dat haar vriend ( die vriend van mij dus) te laat in het ziekenhuis aan kwam. Het ging ineens heel snel en hij heeft geen afscheid kunnen nemen. Dat vond ( vind) ik voor hem gewoon zo vreselijk.
Tien maanden later, eind januari 2007 overleed mijn ( inmiddels ex - maar we hadden nog goed contact) vriend. Waar ik al die jaren bang voor ben geweest was ineens echt gebeurd. Het gebeurde toch nog vrij onverwachts. Kreeg een hartstilstand. Hij was net terug uit het ziekenhuis en ze zouden hem de volgende dag verder onderzoeken. Maar de volgende dag heeft hij dus niet meer gehaald. Ik ben dankbaar dat ik vijf dagen voor zijn dood nog twee uur met hem heb kunnen praten. We hebben herinneringen opgehaald aan onze relatie ( die 3 jaar duurde) en nog gezegd hoe mooi en fijn het was.
En ik ben blij dat hij in zijn eigen bed is gestrorven. Daar hoopte hij altijd op. Als het zou gebeuren dan thuis en bij zijn familie. En zo heeft het dus ook mogen zijn. Gelukkig niet in het ziekenhuis.
Gisteren was hij eigenlijk jarig. Hij zou 21 geworden zijn. Ik had verwacht dat ik heel de dag zou janken maar ik heb geen traan gelaten. Ik had ook gedacht dat het vandaag wel weer "over" zou zijn maar ik ben moe en heb gehuild. Ook ben ik niet naar school gegaan ( gisteren ook niet) terwijl dat eigenlijk wel moest. Morgen moet ik ook, wil ik eigenlijk ook niet, maar ga ik het toch maar doen denk ik.
Soms vind ik dat "gewoon door gaan" zo moeilijk. Voor mij lijkt de wereld inderdaad stil te staan. ( Ja, soms heb ik dat gevoel nog steeds.) Ook heb ik een tijdje het gevoel gehad dat ik nog zo lang verder moest zonder hem. Zo van: "Ik ben pas 20, misschien moet ik nog wel 60 jaar leven zonder hem!" Nu probeer ik daar niet meer aan te denken. Ik kijk meestal niet veel verder dan morgen. Ik zie wel hoe en wat er komt.
Om het allemaal te verwerken schrijf ik een soort boek over alles wat we samen hebben meegemaakt. Hier doe ik ook foto´s in, songteksten van liedjes die we luisterden en stukjes uit msn-gesprekken die nog op mijn computer stonden. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Ik kan niet gewoon in een hoekje zitten en denken: Zo, en dan ga ik nu rouwen. Hoewel ik soms ook wel bewust muziek op zet waarvan ik weet dat ik ga huilen omdat ik anders te veel geneigd ben om de tranen weg te stoppen.
Omdat ik best veel mensen om me heen heb die ook ( veel) jonge dierbaren hebben verloren ervaar ik het niet zo erg dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren. Behalve op school ( ik volg een hbo-opleiding) dan. Daar hebben jongeren vaak niet zoveel ervaring met de dood, zij vinden het moeilijker. Op school praat ik er dan ook bijna nooit over.
Dat was een lang verhaal... Maar ook ik vond het fijn om van me af te schrijven.
dinsdag 8 mei 2007 om 17:01
In dec. 1993 zijn mijn oom en tante overleden tijdens het vliegtuig ongeluk in Portugal. Dit was voor onze familie natuurlijk een hele grote schok dat zelfs nu nog impact heeft.
Je zou verwachten dat een familieband na zo'n tragisch ongeluk misschien nog meer versterkt. In ons geval was dat jammer genoeg niet zo. Onze familie is hierdoor helemaal uit elkaar gevallen.
Ben niet alleen mijn dierbare oom en tante kwijt maar ook mijn andere ooms en tantes en mijn nichten en neven.
Je zou verwachten dat een familieband na zo'n tragisch ongeluk misschien nog meer versterkt. In ons geval was dat jammer genoeg niet zo. Onze familie is hierdoor helemaal uit elkaar gevallen.
Ben niet alleen mijn dierbare oom en tante kwijt maar ook mijn andere ooms en tantes en mijn nichten en neven.
dinsdag 8 mei 2007 om 17:39
*; voor iedereen hier op dit topic.
2 jaar geleden is een vriend overleden aan kanker, de dag na de begravenis is de moeder van een goed vriendin plotseling overleden. Ze was de dag ervoor nog op de begravenis. Kende haar ongeveer al 20 jaar.
In diezelfde week kreeg ik te horen dat mijn vader darmkanker had.
Er volgde een klote tijd, operatie, nog een operatie, stoma, stoma eruit.
Daarna waren er 2/3 weken dat mijn vader weer de oude was, maar helaas de 'hernia' bleek een uitzaaiing te zijn die op een niet te behandelen plek zat. Bestraling volgde maar hielp niet, mijn vader had heel veel pijn, schreeuwde het soms uit, waarop ik naar de nachapotheek rende om nog zwardere morfinepleisters te halen.
Na een hele nare tijd belde mijn moeder mij op of ik langs wilde komen want m'n vader moest naar het ziekenhuis omdat ze dachten dat hij een nierbekkenontstekking had. Aangezien hij niet meer kon lopen sinds 2 dagen wilde ze hem naar het ziekenhuis brengen ivm met de verzorging.
Toen mijn vader naar beneden kwam ondersteund door de ziekenbroeders storte hij op de derde tree in. Helemaal grauw.....ben even later ook naar het ziekenhuis gegaan en ze waren bezig met testen. Hij had zo'n zuurstof slangetje gekregen maar hij had het niet benauwd zei hij. Hij zakte vaak weg maar mijn moeder heeft hem nog een paar stukjes brood gevoerd.
Eigenlijk was er verder 'niets' aan de hand.
Ik ben toen mijn dochter van school gaan halen en mijn moeder naar huis gebracht zodat ze met haar eigen auto naar het ziekenhuis kon gaan.
Toen ik net weer in het huis van mijn ouders was, ging de telefoon.
Ik moest met spoed naar het ziekenhuis komen........daar aangekomen zag ik mijn moeder zitten......ze hebben je vader naar de IC gebracht en zijn met hem bezig.....even later komt er een verpleegkundige om te vertellen dat ze aan het reanimeren waren, we moesten in een kamertje gaan zitten, we mochten er niet bij........even later kwamen ze vertellen dat hij overleden was...........en wij waren er niet bij.......geen afscheid kunnen nemen, niets......hij was gewoon dood.....het hele jaar dat hij ziek was is mijn moeder bijna dag en nacht bij mijn vader geweest...en nu op het laatste moment was er niemand van ons bij.
Dat is gewoon zo kut, het is niet goed afgesloten, hoewel niemand ook de artsen niet hadden gedacht dat hij die dag zou overlijden.
Dan komt de roes, je doet en regeld alles in een roes...
Mijn tante (de zus van mijn moeder) was al dik 25 jaar ziek. Maar elke keer was er een kuur of id en dan ging het weer even beter. Toen hoorde we dat er niets meer op de plank lag en dat het nu afwachten zou zijn.
Toen mijn tante hoorde van mijn vader, is het heel snel achteruit gegaan met haar.........ze overleed nog geen 4 weken na mijn vader.
Eigenlijk is toen op haar begravenis alles eruit gekomen, zowel bij mijn moeder als bij mij.
Dit was gewoon even teveel in een te korte tijd.
Kan nu, na iets meer dan een jaar, zeggen dat het 'goed' gaat.
Mijn moeder vind ik zo verschrikkelijk sterk, daar heb ik geen woorden voor.
Ze waren op 1 maand na 40 jaar getrouwd.
Mijn vader zou net met de vut gaan toen hij ziek werd, heeft geen dag van zijn vut kunnen genieten.
Ook hij wilde zo graag, zijn kinderen en vooral zijn kleinkinderen waren alles voor hem, en dat is ook zo moeilijk....hij wilde nog zooo graag.....hij wilde zo graag de kleinkinderen op zien groeien.....maar helaas.....gelukkig heeft hij nog wel de jongste van mijn zus gekend een aantal maanden.
En idd wat ik hier al las: 'Het moeilijkste vond ik zijn immense verdriet te zien. Hij wist immers dat hij kwam te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vond hij het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.'
Dat doet zo'n pijn om dat te zien....
Mijn vader zei de dag toen hij hoorde dat hij ziek was.....ik heb nog 1 jaar......en dat is op 2 dagen na uitgekomen.....
Tis een ook een beetje een lang verhaal geworden, maar het helpt om af en toe de dingen op te schrijven.
*;
2 jaar geleden is een vriend overleden aan kanker, de dag na de begravenis is de moeder van een goed vriendin plotseling overleden. Ze was de dag ervoor nog op de begravenis. Kende haar ongeveer al 20 jaar.
In diezelfde week kreeg ik te horen dat mijn vader darmkanker had.
Er volgde een klote tijd, operatie, nog een operatie, stoma, stoma eruit.
Daarna waren er 2/3 weken dat mijn vader weer de oude was, maar helaas de 'hernia' bleek een uitzaaiing te zijn die op een niet te behandelen plek zat. Bestraling volgde maar hielp niet, mijn vader had heel veel pijn, schreeuwde het soms uit, waarop ik naar de nachapotheek rende om nog zwardere morfinepleisters te halen.
Na een hele nare tijd belde mijn moeder mij op of ik langs wilde komen want m'n vader moest naar het ziekenhuis omdat ze dachten dat hij een nierbekkenontstekking had. Aangezien hij niet meer kon lopen sinds 2 dagen wilde ze hem naar het ziekenhuis brengen ivm met de verzorging.
Toen mijn vader naar beneden kwam ondersteund door de ziekenbroeders storte hij op de derde tree in. Helemaal grauw.....ben even later ook naar het ziekenhuis gegaan en ze waren bezig met testen. Hij had zo'n zuurstof slangetje gekregen maar hij had het niet benauwd zei hij. Hij zakte vaak weg maar mijn moeder heeft hem nog een paar stukjes brood gevoerd.
Eigenlijk was er verder 'niets' aan de hand.
Ik ben toen mijn dochter van school gaan halen en mijn moeder naar huis gebracht zodat ze met haar eigen auto naar het ziekenhuis kon gaan.
Toen ik net weer in het huis van mijn ouders was, ging de telefoon.
Ik moest met spoed naar het ziekenhuis komen........daar aangekomen zag ik mijn moeder zitten......ze hebben je vader naar de IC gebracht en zijn met hem bezig.....even later komt er een verpleegkundige om te vertellen dat ze aan het reanimeren waren, we moesten in een kamertje gaan zitten, we mochten er niet bij........even later kwamen ze vertellen dat hij overleden was...........en wij waren er niet bij.......geen afscheid kunnen nemen, niets......hij was gewoon dood.....het hele jaar dat hij ziek was is mijn moeder bijna dag en nacht bij mijn vader geweest...en nu op het laatste moment was er niemand van ons bij.
Dat is gewoon zo kut, het is niet goed afgesloten, hoewel niemand ook de artsen niet hadden gedacht dat hij die dag zou overlijden.
Dan komt de roes, je doet en regeld alles in een roes...
Mijn tante (de zus van mijn moeder) was al dik 25 jaar ziek. Maar elke keer was er een kuur of id en dan ging het weer even beter. Toen hoorde we dat er niets meer op de plank lag en dat het nu afwachten zou zijn.
Toen mijn tante hoorde van mijn vader, is het heel snel achteruit gegaan met haar.........ze overleed nog geen 4 weken na mijn vader.
Eigenlijk is toen op haar begravenis alles eruit gekomen, zowel bij mijn moeder als bij mij.
Dit was gewoon even teveel in een te korte tijd.
Kan nu, na iets meer dan een jaar, zeggen dat het 'goed' gaat.
Mijn moeder vind ik zo verschrikkelijk sterk, daar heb ik geen woorden voor.
Ze waren op 1 maand na 40 jaar getrouwd.
Mijn vader zou net met de vut gaan toen hij ziek werd, heeft geen dag van zijn vut kunnen genieten.
Ook hij wilde zo graag, zijn kinderen en vooral zijn kleinkinderen waren alles voor hem, en dat is ook zo moeilijk....hij wilde nog zooo graag.....hij wilde zo graag de kleinkinderen op zien groeien.....maar helaas.....gelukkig heeft hij nog wel de jongste van mijn zus gekend een aantal maanden.
En idd wat ik hier al las: 'Het moeilijkste vond ik zijn immense verdriet te zien. Hij wist immers dat hij kwam te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vond hij het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.'
Dat doet zo'n pijn om dat te zien....
Mijn vader zei de dag toen hij hoorde dat hij ziek was.....ik heb nog 1 jaar......en dat is op 2 dagen na uitgekomen.....
Tis een ook een beetje een lang verhaal geworden, maar het helpt om af en toe de dingen op te schrijven.
*;
dinsdag 8 mei 2007 om 18:34
had meteen gereageerd en daarna pas pagina 2 van de reacties gelezen.. wat jullie zeggen over niet weten wat je moet zeggen als je het zelf niet hebt meegemaakt vind ik ook wel kloppen hoor, maar soms kan het zoooo irriteren dat er niemand meer iets zegt of dat ze alleen maar naar m'n moeder vragen!
Vind het nu inderdaad zelf wel makkelijker om dingen te vragen of te bespreken met een naaste van een erg ziek iemand of met iemand die net iemand heeft verloren, inderdaad door de ervaring (al had ik die ervaring liever nog heeeel lang niet gehad)
Vind het nu inderdaad zelf wel makkelijker om dingen te vragen of te bespreken met een naaste van een erg ziek iemand of met iemand die net iemand heeft verloren, inderdaad door de ervaring (al had ik die ervaring liever nog heeeel lang niet gehad)
dinsdag 8 mei 2007 om 18:53
Verdorie zeg, wat een verhalen, ik ben er helemaal stil van en schaam me om mijn futiele dagelijkse probleempjes.
Zo veel sterkte toegewenst, ik kan het niet omschrijven wat jullie losmaken.
Ik heb het bij een vriendin gezien die jong haar vader verloor; mensen die zo koud waren en een paar maanden erna verwachtten dat ze maar eens eroverheen moest zijn. Dat mensen dat hun strot uitkrijgen!! Van mij mag iedereen janken op elk moment van de dag om een overleden dierbare, hoelang het ook is geleden. Dat je niet weet wat te zeggen kan ik me inbeelden, maar zulke grove opmerkingen...bah.
Zo veel sterkte toegewenst, ik kan het niet omschrijven wat jullie losmaken.
Ik heb het bij een vriendin gezien die jong haar vader verloor; mensen die zo koud waren en een paar maanden erna verwachtten dat ze maar eens eroverheen moest zijn. Dat mensen dat hun strot uitkrijgen!! Van mij mag iedereen janken op elk moment van de dag om een overleden dierbare, hoelang het ook is geleden. Dat je niet weet wat te zeggen kan ik me inbeelden, maar zulke grove opmerkingen...bah.
dinsdag 8 mei 2007 om 23:07
Ik heb 13 januari j.l. tot mijn intense verdriet afscheid moeten nemen van mijn lieve, lieve vader. Hij was 56 jaar. We missen hem...gaan door want zo werkt het leven....maar missen hem. We hadden een fijne band, hij was mijn onvoorwaardelijke rots in de branding. Weinig woorden hadden we nodig, het was gewoon goed.
Eind november 2006 werd hij ineens geel en was hij 'niet lekker'. Er werd gedacht aan hepatitis gezien zijn werk (anesthesie-ass in het ziekenhuis)...Bloedonderzoek volgde, 4 december werd er nav van de uitslag een echo gemaakt en daar werd het vonnis min of meer geveld: een kwaadaardig proces bij de galwegen. 2 dagen later volgde een CT en toen wist ik eigenlijk al (en mijn vader zelf ook) dat het kansloos was...de primaire tumor zat in de alvleesklier en er werden uitzaaiingen gevonden in de galwegen, lever en buikholte. Omdat zijn galwegen door de tumor af waren gesloten volgde er een aantal pogingen om de obstructie op te heffen...2 keer mislukte dit en godzijdank lukte het op 12 december in het AMC wel (we komen zelf uit Twente). Anders was hij binnen een paar overleden.
Door de ingreep hebben we 1 ding gekregen: wat tijd. Ondanks dat het een behoorlijke heftige, zelfs traumatische tijd was hebben we nog mooie momenten gehad samen, die ik nu en altijd zal koesteren. Ik heb mijn vader tot en met het einde zelf kunnen verzorgen (samen met mijn moeder en broer). En dankzij mijn verpleegkundige ervaring heb ik af en toe nog extra pijn kunnen voorkomen/verzachten.
Deze rotziekte heeft in nog geen 6 weken tijd een kerngezonde man van 1.90m..geen gram overgewicht...altijd gesport...nooit gerookt, nooit gedronken...een zeer puur en zachtaardig karakter...letterlijk en figuurlijk gesloopt. Voor mij als dochter was dit meer dan verschrikkelijk om te zien, de machteloosheid...wetende dat hetgeen wat komen gaat onoverkomelijk is.
De laatste dag van het leven van mijn vader staat in mijn geheugen gegrifd. Zijn nieren waren gestopt, wat zoveel extra pijn veroorzaakte..hij wist niet meer hoe hij liggen moest...hij kon niet meer, wilde niet meer en nam vervolgens de regie in eigen hand. Mbv palliatieve sedatie kwam aan zijn pijn een einde...en enkele uren later blies hij zijn laatste adem uit, in het bijzijn van zijn dierbaren.
Mijn vader heeft slechts 1 belofte niet na kunnen komen...Zijn snor zou er eindelijk eens af gaan op de dag dat ik zou gaan trouwen. Toen ik een jaar of 8 was hebben we die afspraak gemaakt en ik hielp hem er vervolgens elk jaar aan herinneren :-) Dat zal ik dus helaas nooit meemaken.
Maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor alles wat hij voor mij en mijn broer heeft gedaan, hoe gelukkig hij mijn moeder heeft gemaakt en dat hij een fijn leven heeft gehad. Dat troost me enorm.
Eind november 2006 werd hij ineens geel en was hij 'niet lekker'. Er werd gedacht aan hepatitis gezien zijn werk (anesthesie-ass in het ziekenhuis)...Bloedonderzoek volgde, 4 december werd er nav van de uitslag een echo gemaakt en daar werd het vonnis min of meer geveld: een kwaadaardig proces bij de galwegen. 2 dagen later volgde een CT en toen wist ik eigenlijk al (en mijn vader zelf ook) dat het kansloos was...de primaire tumor zat in de alvleesklier en er werden uitzaaiingen gevonden in de galwegen, lever en buikholte. Omdat zijn galwegen door de tumor af waren gesloten volgde er een aantal pogingen om de obstructie op te heffen...2 keer mislukte dit en godzijdank lukte het op 12 december in het AMC wel (we komen zelf uit Twente). Anders was hij binnen een paar overleden.
Door de ingreep hebben we 1 ding gekregen: wat tijd. Ondanks dat het een behoorlijke heftige, zelfs traumatische tijd was hebben we nog mooie momenten gehad samen, die ik nu en altijd zal koesteren. Ik heb mijn vader tot en met het einde zelf kunnen verzorgen (samen met mijn moeder en broer). En dankzij mijn verpleegkundige ervaring heb ik af en toe nog extra pijn kunnen voorkomen/verzachten.
Deze rotziekte heeft in nog geen 6 weken tijd een kerngezonde man van 1.90m..geen gram overgewicht...altijd gesport...nooit gerookt, nooit gedronken...een zeer puur en zachtaardig karakter...letterlijk en figuurlijk gesloopt. Voor mij als dochter was dit meer dan verschrikkelijk om te zien, de machteloosheid...wetende dat hetgeen wat komen gaat onoverkomelijk is.
De laatste dag van het leven van mijn vader staat in mijn geheugen gegrifd. Zijn nieren waren gestopt, wat zoveel extra pijn veroorzaakte..hij wist niet meer hoe hij liggen moest...hij kon niet meer, wilde niet meer en nam vervolgens de regie in eigen hand. Mbv palliatieve sedatie kwam aan zijn pijn een einde...en enkele uren later blies hij zijn laatste adem uit, in het bijzijn van zijn dierbaren.
Mijn vader heeft slechts 1 belofte niet na kunnen komen...Zijn snor zou er eindelijk eens af gaan op de dag dat ik zou gaan trouwen. Toen ik een jaar of 8 was hebben we die afspraak gemaakt en ik hielp hem er vervolgens elk jaar aan herinneren :-) Dat zal ik dus helaas nooit meemaken.
Maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor alles wat hij voor mij en mijn broer heeft gedaan, hoe gelukkig hij mijn moeder heeft gemaakt en dat hij een fijn leven heeft gehad. Dat troost me enorm.
dinsdag 8 mei 2007 om 23:44
quote: Winx68 reageerde
En idd wat ik hier al las: 'Het moeilijkste vond ik zijn immense verdriet te zien. Hij wist immers dat hij kwam te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vond hij het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.'
Dat doet zo'n pijn om dat te zien....
Mijn vader zei de dag toen hij hoorde dat hij ziek was.....ik heb nog 1 jaar......en dat is op 2 dagen na uitgekomen.....
Tis een ook een beetje een lang verhaal geworden, maar het helpt om af en toe de dingen op te schrijven.
*;
Wat je gequote hebt, Winx68 , was mijn reactie.
Heftig wat je allemaal meegemaakt hebt, meid.. Kan me levendig voorstellen dat het je ook pijn gedaan doet niet bij je vader geweest te zijn op het moment dat hij stief., terwijl jullie er constant waren. Weet je.. sommige willen dat ook zo en kiezen hun "eigen" moment. Hoe moeilijk aanvaardbaar ook. Wellicht om extra pijn te besparen? Zoals ik het lees kom je, evenals ik, uit een heel hecht gezin en dat maakt het zo moeilijk. Het moeten loslaten van beiden kanten hoewel er nog niemand klaar voor is, in hoeverre je daar klaar voor kunt zijn. Ons gezin was altijd erg hecht, hoewel nu helemaal niet meer sinds onze ouders niet meer leven. Dat vind ik erg spijtig. Onze ouders waren ook zo dol op hun kleinkinderen. Dagelijks vind ik het nog jammer dat mijn ouders mijn kids niet meer kunnen zien. Tegen je ouders kan je zo heerlijk "opscheppen" hoe goed je kids het wel niet doen, tegen anderen niet. Dat mis ik heel erg. Gelukkig is jouw moeder erg sterk. Misschien ook omdat ze door oa. jou bijgestaan wordt?
Ik kan me wel voorstellen dat het voor mensen moeilijk is te reageren wanneer iemand in rouw is. Voordat mijn ouders overleden had ik die ervaring niet en ontliep dat waarschijnlijk ook liever. Nu kan ik door wat ik meegemaakt hebt gelukkig vriendinnen en anderen steunen. Ik neem het ook niemand kwalijk dat het zo stil blijft, maar er is een tussenweg.... Je kan ook kenbaar maken dat je meeleeft maar met de situatie geen raad weet. Alles beter dan de "stilte". Al is het maar een veelzeggende meelevende blik die duidelijk maakt dat het begrepen wordt.
Ik vond de "stilte" iig heel pijnlijk en ook het gevoel een zeur te zijn wanneer ik voorzichtig over begon. Uiteindelijk hield ik het allemaal maar voor me en dat voelt toch erg eenzaam. Ik moest immers sterk zijn. Gek genoeg verwacht iedereen dat je het wel red en sterk genoeg bent.
Wat mij trouwens nog altijd bijblijft is het volgende (heel raar) maar misschien herkenbaar voor sommige. Mijn moeder lag op haar sterfbed en wij waren er constant. Uiteraard moest er ook gegeten worden en dus boodschappen gehaald worden. Als ik in de supermarkt liep was ik altijd bezig met houdbaarheidsdata! Of het pak melk langer houdbaar was dan het leven van mijn moeder. Ik noem maar wat. Ik besef dat het stom klinkt maar die houdbaarheidsdata op verpakkingen denk ik nog altijd aan terug. Nogmaals, ik weet dat het raar over kan komen maar daar was ik destijds zo mee bezig.
Hoe dan ook wens ik iedereen op dit topic veel kracht en sterkte toe.
En idd wat ik hier al las: 'Het moeilijkste vond ik zijn immense verdriet te zien. Hij wist immers dat hij kwam te overlijden en wilde zo ontzettend graag nog een poos langer op deze aardkloot rondlopen. Daarbij vond hij het zo verschrikkelijk ons achter te laten. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom mensen zo ziek moeten worden.'
Dat doet zo'n pijn om dat te zien....
Mijn vader zei de dag toen hij hoorde dat hij ziek was.....ik heb nog 1 jaar......en dat is op 2 dagen na uitgekomen.....
Tis een ook een beetje een lang verhaal geworden, maar het helpt om af en toe de dingen op te schrijven.
*;
Wat je gequote hebt, Winx68 , was mijn reactie.
Heftig wat je allemaal meegemaakt hebt, meid.. Kan me levendig voorstellen dat het je ook pijn gedaan doet niet bij je vader geweest te zijn op het moment dat hij stief., terwijl jullie er constant waren. Weet je.. sommige willen dat ook zo en kiezen hun "eigen" moment. Hoe moeilijk aanvaardbaar ook. Wellicht om extra pijn te besparen? Zoals ik het lees kom je, evenals ik, uit een heel hecht gezin en dat maakt het zo moeilijk. Het moeten loslaten van beiden kanten hoewel er nog niemand klaar voor is, in hoeverre je daar klaar voor kunt zijn. Ons gezin was altijd erg hecht, hoewel nu helemaal niet meer sinds onze ouders niet meer leven. Dat vind ik erg spijtig. Onze ouders waren ook zo dol op hun kleinkinderen. Dagelijks vind ik het nog jammer dat mijn ouders mijn kids niet meer kunnen zien. Tegen je ouders kan je zo heerlijk "opscheppen" hoe goed je kids het wel niet doen, tegen anderen niet. Dat mis ik heel erg. Gelukkig is jouw moeder erg sterk. Misschien ook omdat ze door oa. jou bijgestaan wordt?
Ik kan me wel voorstellen dat het voor mensen moeilijk is te reageren wanneer iemand in rouw is. Voordat mijn ouders overleden had ik die ervaring niet en ontliep dat waarschijnlijk ook liever. Nu kan ik door wat ik meegemaakt hebt gelukkig vriendinnen en anderen steunen. Ik neem het ook niemand kwalijk dat het zo stil blijft, maar er is een tussenweg.... Je kan ook kenbaar maken dat je meeleeft maar met de situatie geen raad weet. Alles beter dan de "stilte". Al is het maar een veelzeggende meelevende blik die duidelijk maakt dat het begrepen wordt.
Ik vond de "stilte" iig heel pijnlijk en ook het gevoel een zeur te zijn wanneer ik voorzichtig over begon. Uiteindelijk hield ik het allemaal maar voor me en dat voelt toch erg eenzaam. Ik moest immers sterk zijn. Gek genoeg verwacht iedereen dat je het wel red en sterk genoeg bent.
Wat mij trouwens nog altijd bijblijft is het volgende (heel raar) maar misschien herkenbaar voor sommige. Mijn moeder lag op haar sterfbed en wij waren er constant. Uiteraard moest er ook gegeten worden en dus boodschappen gehaald worden. Als ik in de supermarkt liep was ik altijd bezig met houdbaarheidsdata! Of het pak melk langer houdbaar was dan het leven van mijn moeder. Ik noem maar wat. Ik besef dat het stom klinkt maar die houdbaarheidsdata op verpakkingen denk ik nog altijd aan terug. Nogmaals, ik weet dat het raar over kan komen maar daar was ik destijds zo mee bezig.
Hoe dan ook wens ik iedereen op dit topic veel kracht en sterkte toe.
woensdag 9 mei 2007 om 06:36
begin dec 2006:
Ze is van mijn leeftijd, het meisje op het internet.
Ze is haar moeder verloren afgelopen week vertrouwd ze me toe
In diezelfde week verloor ik mijn vader.
Althans, mijn pa ging dood.
mijn vader was ik allang verloren.
Het meisje vertelt over het gemis, en de zoete herinneringen aan haar moeder.
Haar moeder heeft doosjes gemaakt met persoonlijke spulletjes en gedichtjes,
“Voor haar toekomstige kleinkinderen die ze nooit zal zien opgroeien of leren kennen.” Vertelde ze me
Ik denk na over zoete herinneringen
Maar ik moet zo ver terug in de tijd dat het pijn doet.
Ik moet huilen om alles wat er al jaren niet meer is of was geweest.
Mijn vriendinnen vragen waarom ik toch niet lach, ik ben er toch mooi vanaf?
Deze kreet fysiek ondersteund door een opmonterende klap op de schouder.
Dat mijn vader aan de drank raakte mocht ik niet huilen,
“het kon immer allemaal nog goed komen” vertelde men mij.
Nu is hij dood, en mag ik weer niet huilen. Hij was immer toch een waardeloze vader.
Waarom mag je geen verdriet hebben over iets wat je verloren hebt?
Vertel mij eens; hoe kan je iets verliezen wat je al jaren niet had?
Voor mijn toekomstige kinderen heb ik geen zoete herinneringen, geen doosjes met persoonlijke spulletjes, geen gedichtjes.
Slechts één foto van mijn vader 56 jaar oud, dood in zijn kist.
Hoe kon hij nou zomaar doodgaan ?
Ik was nog niet klaar met boos zijn.
Hij is er nog niet aan toe gekomen om het allemaal goed te maken.
Ik heb hem niet vergeven op zijn sterf bed.
…en en en hij heeft nog geen sorry gezegd.
Het is allemaal nog niet af.
Hoe kan het dan allemaal over zijn.
Ik had meer tijd nodig !!!!
Ze is van mijn leeftijd, het meisje op het internet.
Ze is haar moeder verloren afgelopen week vertrouwd ze me toe
In diezelfde week verloor ik mijn vader.
Althans, mijn pa ging dood.
mijn vader was ik allang verloren.
Het meisje vertelt over het gemis, en de zoete herinneringen aan haar moeder.
Haar moeder heeft doosjes gemaakt met persoonlijke spulletjes en gedichtjes,
“Voor haar toekomstige kleinkinderen die ze nooit zal zien opgroeien of leren kennen.” Vertelde ze me
Ik denk na over zoete herinneringen
Maar ik moet zo ver terug in de tijd dat het pijn doet.
Ik moet huilen om alles wat er al jaren niet meer is of was geweest.
Mijn vriendinnen vragen waarom ik toch niet lach, ik ben er toch mooi vanaf?
Deze kreet fysiek ondersteund door een opmonterende klap op de schouder.
Dat mijn vader aan de drank raakte mocht ik niet huilen,
“het kon immer allemaal nog goed komen” vertelde men mij.
Nu is hij dood, en mag ik weer niet huilen. Hij was immer toch een waardeloze vader.
Waarom mag je geen verdriet hebben over iets wat je verloren hebt?
Vertel mij eens; hoe kan je iets verliezen wat je al jaren niet had?
Voor mijn toekomstige kinderen heb ik geen zoete herinneringen, geen doosjes met persoonlijke spulletjes, geen gedichtjes.
Slechts één foto van mijn vader 56 jaar oud, dood in zijn kist.
Hoe kon hij nou zomaar doodgaan ?
Ik was nog niet klaar met boos zijn.
Hij is er nog niet aan toe gekomen om het allemaal goed te maken.
Ik heb hem niet vergeven op zijn sterf bed.
…en en en hij heeft nog geen sorry gezegd.
Het is allemaal nog niet af.
Hoe kan het dan allemaal over zijn.
Ik had meer tijd nodig !!!!
woensdag 9 mei 2007 om 09:51
@ Malye: Heel mooi verwoord vind ik.
Het is inderdaad een soort tweestrijd wanneer je een moeizaam ( of zelfs geen) contact met iemand hebt.
Aan de ene kant is er een slechte verstandhouding, misschien een poosje geen contact, dan weer wel ( zo ging het bij mijn vader en mij).
Maar toch, je hebt maar 1 vader. Ook al was hij te zwak om de alcohol te weerstaan, dat doet daar niets aan af en je kunt nog steeds heel veel van iemand houden.
Ik heb je stukje een paar keer gelezen en vond het heel mooi... en ook weer zo triest...:(
Het is inderdaad een soort tweestrijd wanneer je een moeizaam ( of zelfs geen) contact met iemand hebt.
Aan de ene kant is er een slechte verstandhouding, misschien een poosje geen contact, dan weer wel ( zo ging het bij mijn vader en mij).
Maar toch, je hebt maar 1 vader. Ook al was hij te zwak om de alcohol te weerstaan, dat doet daar niets aan af en je kunt nog steeds heel veel van iemand houden.
Ik heb je stukje een paar keer gelezen en vond het heel mooi... en ook weer zo triest...:(
