Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
zondag 27 mei 2007 om 16:23
Ik heb het de hele week van me af kunnen praten,ik kan op elk moment van de dag bellen,dit doe ik dan ook.
Ik ben de hele week druk geweest,haast niet thuis geweest,veel bij mijn vader gebleven met de kinderen.
Ze zijn nu bij hun vader, mijn ex......ik ben gisternacht voor het eerst alleen geweest,omdat ik anders alles blijf ontvluchten.
Vandaag is het precies een week geleden.Op het tijdstip dat mijn moeder stierf heb ik met mijn schoonzusje gebeld.
Ik voelde me ineens weer zo rot.alles komt met vlagen.Het dringt nog niet echt tot me door.
Neus wel vaker op het Viva forum, heb laatst nog gereageerd op een topic op de relatiepijler over een verbroken relatie.
Op dat moment besef je niet dat het "peanuts"is ,vergeleken met het topic waar ik nu in meeschrijf.
Ik ben wel alleen,maar de band met zus en broers is echt heel goed.Ik voel me nu ook niet eenzaam.Ik wilde gewoon even alleen zijn om alles goed tot me door te laten dringen.
Ik ga vanavond naar een oude vriend,een echte.Hij is in de zeventig,ouder dan mijn moeder was.
Dat is het gekke,ik was altijd bang om me teveel aan hem te hechten,omdat hij toch van een bepaalde leeftijd is.En dan nu......is mijn eigen moeder er niet meer.
Ik had hem ook als een van de eersten gebeld,nadat mijn moeder was overleden.
Ik ga zo eerst nog even de andere berichten lezen.
Ik ben de hele week druk geweest,haast niet thuis geweest,veel bij mijn vader gebleven met de kinderen.
Ze zijn nu bij hun vader, mijn ex......ik ben gisternacht voor het eerst alleen geweest,omdat ik anders alles blijf ontvluchten.
Vandaag is het precies een week geleden.Op het tijdstip dat mijn moeder stierf heb ik met mijn schoonzusje gebeld.
Ik voelde me ineens weer zo rot.alles komt met vlagen.Het dringt nog niet echt tot me door.
Neus wel vaker op het Viva forum, heb laatst nog gereageerd op een topic op de relatiepijler over een verbroken relatie.
Op dat moment besef je niet dat het "peanuts"is ,vergeleken met het topic waar ik nu in meeschrijf.
Ik ben wel alleen,maar de band met zus en broers is echt heel goed.Ik voel me nu ook niet eenzaam.Ik wilde gewoon even alleen zijn om alles goed tot me door te laten dringen.
Ik ga vanavond naar een oude vriend,een echte.Hij is in de zeventig,ouder dan mijn moeder was.
Dat is het gekke,ik was altijd bang om me teveel aan hem te hechten,omdat hij toch van een bepaalde leeftijd is.En dan nu......is mijn eigen moeder er niet meer.
Ik had hem ook als een van de eersten gebeld,nadat mijn moeder was overleden.
Ik ga zo eerst nog even de andere berichten lezen.
zondag 27 mei 2007 om 17:14
dat mijn vader overleed eind 2006 vond ik dit een mooi liedje om te krijgen van een vriendin. misschien kun je het downloaden ...
Testament
En als als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is de heimwee die ik achter liet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten
En als ik dood ga treur maar niet,
ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is het verlangen wat ik achter liet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
het is maar een lichaam wat ik achter liet,
dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.
dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Bram Vermeulen.
de rauwe stem de waarheid in de tekst en het minimale aan instrumenten, maakt het liedje heel pakkend
Testament
En als als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
Het is de heimwee die ik achter liet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten
En als ik dood ga treur maar niet,
ik ben niet echt weg moet je weten.
Het is het verlangen wat ik achter liet,
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.
En als ik dood ga huil maar niet,
ik ben niet echt dood moet je weten.
het is maar een lichaam wat ik achter liet,
dood ben ik pas
als jij me bent vergeten.
dood ben ik pas als jij me bent vergeten
Bram Vermeulen.
de rauwe stem de waarheid in de tekst en het minimale aan instrumenten, maakt het liedje heel pakkend
zondag 27 mei 2007 om 17:46
Ach meissie toch, ik wou dat ik je kon troosten, maar dat kan niet. Je gaat nog zoveel pijn krijgen, en verdriet en onbegrip en dat hoort er allemaal bij. Laat het over je heen komen en ga erin mee. Boos zijn mag, pijn hebben en huilen ook. Gelukkig heb je mensen om je heen waar je bij terecht kunt. Dat is zo belangrijk. Ik wens je alle sterkte toe de komende tijd. xx
zondag 27 mei 2007 om 18:55
Hallo,
Mijn moeder is sept. 2005 overleden. Ze woonde in Spanje met mijn vader. Ze werd opgenomen inhet ziekenhuis omdat ze galstenen had en geopereerd zou worden. Twee weken later was ze dood, waren geen galstenen maar kanker in haar hele spijsverteringskanaal. Zo bizar. Mijn vader had al 2x op het randje gelegen door deze K. ziekte maar kwam er steeds bovenop (gelukkig). Mijn moeder was 59. En ik heb het er nog regelmatig moeilijk mee, zoals bijv. nu ik in scheiding lig. Of als ik bloed verlies op momenten dat het niet hoort. (heb het al laten uitzoeken hoor, niks aan de hand). Gelukkig heb ik wel mensen om mij heen die mij steunen. Maar ook die zeggen zoek hulp, hoezo mag ik niet verdrietig zijn ofzo?
Sterkte allemaal, geniet van de kleine dingen in het leven en geniet vooral van het nu want je weet niet wat morgen brengt
Mijn moeder is sept. 2005 overleden. Ze woonde in Spanje met mijn vader. Ze werd opgenomen inhet ziekenhuis omdat ze galstenen had en geopereerd zou worden. Twee weken later was ze dood, waren geen galstenen maar kanker in haar hele spijsverteringskanaal. Zo bizar. Mijn vader had al 2x op het randje gelegen door deze K. ziekte maar kwam er steeds bovenop (gelukkig). Mijn moeder was 59. En ik heb het er nog regelmatig moeilijk mee, zoals bijv. nu ik in scheiding lig. Of als ik bloed verlies op momenten dat het niet hoort. (heb het al laten uitzoeken hoor, niks aan de hand). Gelukkig heb ik wel mensen om mij heen die mij steunen. Maar ook die zeggen zoek hulp, hoezo mag ik niet verdrietig zijn ofzo?
Sterkte allemaal, geniet van de kleine dingen in het leven en geniet vooral van het nu want je weet niet wat morgen brengt
zondag 27 mei 2007 om 21:17
felicity,
Ik zit hier gewoon te janken als ik jouw verhaal lees. Vooral als je het over die laatste bos bloemen hebt. Dat roept bij mij direct herinneringen op.
Ik wist dat mijn moeder ging sterven en een maand voor haar overlijden heb ik aan haar ziekbed mijn verjaardag "gevierd". Zit je daar een stuk cake door je strot te duwen terwijl je weet dat het de laatste verjaardag is, die ze zal meemaken. Ik kreeg van haar en mijn vader een envelop met geld waar ze zelf nog een felicitatie op geschreven had. Die envelop heb ik nog steeds en het geld heb ik maanden lang niet uit durven geven omdat het het laatste was dat ik van haar kreeg. Na haar overlijden vond ik in de keukenla bij mijn ouders nog een zakje bloemenzaad uit haar tuin met een briefje voor mij erbij. Dit heb ik ingelijst met een foto van haar. Inmiddels hoef ik niet meer iedere keer te huilen als ik aan mijn moeder denk, maar het kost zo veel tijd voor je weer een beetje kunt functioneren. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, want het is nu gewoon een rottijd en daar moet je doorheen. Hele dikke knuffel! *;
duet
Ik zit hier gewoon te janken als ik jouw verhaal lees. Vooral als je het over die laatste bos bloemen hebt. Dat roept bij mij direct herinneringen op.
Ik wist dat mijn moeder ging sterven en een maand voor haar overlijden heb ik aan haar ziekbed mijn verjaardag "gevierd". Zit je daar een stuk cake door je strot te duwen terwijl je weet dat het de laatste verjaardag is, die ze zal meemaken. Ik kreeg van haar en mijn vader een envelop met geld waar ze zelf nog een felicitatie op geschreven had. Die envelop heb ik nog steeds en het geld heb ik maanden lang niet uit durven geven omdat het het laatste was dat ik van haar kreeg. Na haar overlijden vond ik in de keukenla bij mijn ouders nog een zakje bloemenzaad uit haar tuin met een briefje voor mij erbij. Dit heb ik ingelijst met een foto van haar. Inmiddels hoef ik niet meer iedere keer te huilen als ik aan mijn moeder denk, maar het kost zo veel tijd voor je weer een beetje kunt functioneren. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, want het is nu gewoon een rottijd en daar moet je doorheen. Hele dikke knuffel! *;
duet
maandag 28 mei 2007 om 01:37
Mayou,Yamuna en Duet,zo lief jullie reacties !!
Iedereen veel sterkte,ik kan gewon weer niet slapen,ik heb het de hele avond weer over mijn moeder gehad.Op de terugweg naar huis bedacht ik me opeens met schrik dat ik nooit meer oud en nieuw met mijn beide ouders kan vieren.
Het definitieve doet zo'n pijn.Ik was altijd al een (dagboek ) schrijver,nu richt ik mijn verhalen direct aan mijn moeder.Klinkt misschien heel gek,maar ik voel me er beter door.
Ik heb ook een zakdoekje uit haar kast gepakt,met haar zo eigen geur eraan.De geur van thuis,van mijn jeugd.
Dingen waar ik iets meer dan een week geleden nog wakker van lag zijn nu zo totaal onbelangrijk.
Ik mis haar zo,ik kwam best vaak thuis bij mijn ouders,en het was zo vanzelfsprekend dat ze er altijd was.
Soms was ze even boodschappen doen of bij een vriendin,en na een tijdje hoorde ik dan altijd het tuinhek open zwiepen en wist ik dat ze eraan kwam.Ik weet zelfs nog hoe het klonk als ze haar fiets op de standaard zette !
Ik ben de eerste dagen na haar dood naar heel veel plekken gegaan waar ik met haar geweest ben,als in een soort van trance,de eerste keer dat ik er geweest ben na haar dood..........moest gewoon van mezelf,ik kan het niet uitleggen.
Totdat ik met mijn oudste naar de stad moest,ik zag er zo tegen op.......omdat ik wist dat ik haar nooit meer onverwacht tegen kan komen.En zo zijn er nog wel meer dingen,speciale dingen van de kinderen op school,ze was er altijd bij.Schoolreisjes uitzwaaien,toneelstukjes.Ik word weer even heel verdrietig nu.
Iedereen veel sterkte,ik kan gewon weer niet slapen,ik heb het de hele avond weer over mijn moeder gehad.Op de terugweg naar huis bedacht ik me opeens met schrik dat ik nooit meer oud en nieuw met mijn beide ouders kan vieren.
Het definitieve doet zo'n pijn.Ik was altijd al een (dagboek ) schrijver,nu richt ik mijn verhalen direct aan mijn moeder.Klinkt misschien heel gek,maar ik voel me er beter door.
Ik heb ook een zakdoekje uit haar kast gepakt,met haar zo eigen geur eraan.De geur van thuis,van mijn jeugd.
Dingen waar ik iets meer dan een week geleden nog wakker van lag zijn nu zo totaal onbelangrijk.
Ik mis haar zo,ik kwam best vaak thuis bij mijn ouders,en het was zo vanzelfsprekend dat ze er altijd was.
Soms was ze even boodschappen doen of bij een vriendin,en na een tijdje hoorde ik dan altijd het tuinhek open zwiepen en wist ik dat ze eraan kwam.Ik weet zelfs nog hoe het klonk als ze haar fiets op de standaard zette !
Ik ben de eerste dagen na haar dood naar heel veel plekken gegaan waar ik met haar geweest ben,als in een soort van trance,de eerste keer dat ik er geweest ben na haar dood..........moest gewoon van mezelf,ik kan het niet uitleggen.
Totdat ik met mijn oudste naar de stad moest,ik zag er zo tegen op.......omdat ik wist dat ik haar nooit meer onverwacht tegen kan komen.En zo zijn er nog wel meer dingen,speciale dingen van de kinderen op school,ze was er altijd bij.Schoolreisjes uitzwaaien,toneelstukjes.Ik word weer even heel verdrietig nu.
maandag 28 mei 2007 om 10:19
Sunny, jij ook gecondoleerd met je grote verlies.
Felicity wat je schrijft is zo vreselijk herkenbaar. Toen mijn zus net overleden was deed werkelijk alles pijn. Iedere herinnering, iedere gedachte, ieder minuut zonder haar (ze was ook nog mijn beste vriendin). Ik weet toen nog dat ik dacht: dit gaat nooit meer over, ik word nooit meer wie ik hiervoor was, ik zal nooit meer 100% kunnen lachen , omdat er een stukje in mij ook dood is gegaan. Een hele goeie vriend van mij, die 2 jaar ervoor zijn vader verloren had zei toen dat iedere herinnering die nu nog pijn doet heel langzaam over zal gaan in een herinnering die een glimlach op je gezicht brengt. Ik kon me dat toen niet voorstellen, maar het is wel waar. Heel geleidelijk aan worden alle pijnlijke herinnerinen vervangen door mooie momenten. en de eerste keer dat ik weer de slappe lach had, schoot ik helemaal vol. Ik mis haar nog steeds, maar de pijn is eraf. Ik weet dat je er niets aan hebt nu, maar misschien is het een houvast. *;
Felicity wat je schrijft is zo vreselijk herkenbaar. Toen mijn zus net overleden was deed werkelijk alles pijn. Iedere herinnering, iedere gedachte, ieder minuut zonder haar (ze was ook nog mijn beste vriendin). Ik weet toen nog dat ik dacht: dit gaat nooit meer over, ik word nooit meer wie ik hiervoor was, ik zal nooit meer 100% kunnen lachen , omdat er een stukje in mij ook dood is gegaan. Een hele goeie vriend van mij, die 2 jaar ervoor zijn vader verloren had zei toen dat iedere herinnering die nu nog pijn doet heel langzaam over zal gaan in een herinnering die een glimlach op je gezicht brengt. Ik kon me dat toen niet voorstellen, maar het is wel waar. Heel geleidelijk aan worden alle pijnlijke herinnerinen vervangen door mooie momenten. en de eerste keer dat ik weer de slappe lach had, schoot ik helemaal vol. Ik mis haar nog steeds, maar de pijn is eraf. Ik weet dat je er niets aan hebt nu, maar misschien is het een houvast. *;
dinsdag 29 mei 2007 om 09:35
het is moeilijk als mensen naar je toe komen.
bij mij was het zo dat eigenlijk niemand er over begon, en niemand het er over had. en als je er zelf over begon dat men er eigenlijk geen zin in had.
dat is ook moeilijk.
dus hoe je het wend of keert ... het is niet makkelijk, het word niet makkelijk en het blijft niet makkelijk !
sorry mooier kunnen we het niet maken, niet leuker en zeker niet makkelijker ..
je moet er doorheen, al die fases , eerste keer zonder ... eerste keer sinds...
onverwachte confrontaties verstopt op de meest onlogische plekken...
het hoort er allemaal bij
succes vandaag sunny2 met alle eerste keren zonder ... en succes vandaag met de overwachte confrontaties.*;
bij mij was het zo dat eigenlijk niemand er over begon, en niemand het er over had. en als je er zelf over begon dat men er eigenlijk geen zin in had.
dat is ook moeilijk.
dus hoe je het wend of keert ... het is niet makkelijk, het word niet makkelijk en het blijft niet makkelijk !
sorry mooier kunnen we het niet maken, niet leuker en zeker niet makkelijker ..
je moet er doorheen, al die fases , eerste keer zonder ... eerste keer sinds...
onverwachte confrontaties verstopt op de meest onlogische plekken...
het hoort er allemaal bij
succes vandaag sunny2 met alle eerste keren zonder ... en succes vandaag met de overwachte confrontaties.*;
dinsdag 29 mei 2007 om 09:50
wat een fijne herkenning dat moet toch een warm gevoel geven, zo leeft hij voor altijd een beetje in je voort.
Dank je wel, Yamuna
Gelukkig zijn wij wel mensen die overal wat positiefs uit proberen te halen.
Dat is afgelopen week wel gebleken. Mijn vader was ook zo. En ik heb nou eenmaal voor 50 % de genen van mijn paps.
bij ons was het contact tussen mij en mijn broers zo hecht geworden, heel speciaal om dat te ervaren.
dinsdag 29 mei 2007 om 13:16
Sunny en Yamuna,
De berichtjes van jullie zijn me uit het hart gegrepen.Het stukje van even naar de stad moeten....
Ik woon in dezelfde plaats als mijn ouders en heel vaak kwam ik ze dan tegen,en nu kom ik mijn vader dan tegen terwijl hij alleen is.......( is nog niet gebeurd )
A.s. donderdag ga ik ook ergens naar toe waar ik mijn ouders heel vaak tegenkwam,ik heb met mijn vriendin afgesproken dat we gewoon gaan,en als het me dan teveel wordt dat geef ik haar een seintje en dan gaan we.
Dat soort dingen wil ik gewoon mee doorgaan,niet ontlopen.
Want het gaat toch allemaal door,terwijl ik het in mijn hart niet eerlijk vind,omdat mijn moeder niet meer van het leven kan genieten,met alle aspecten die daar bij horen.
Oh,terwijl ik dit type krijg ik gewoon weer tranen in mijn ogen.Dat de wereld gewoon door blijft draaien,terwijl er zo'n lief iemand ons ontvallen is.
Met mijn vader gaat het wel redelijk,gelukkig,het is iemand die zich wel weet te redden,qua practische dingen dan.En we praten heel veel met elkaar.
Ik had altijd een goede,vaste band met mijn broers en zus,die is na het overlijden van mijn moeder alleen nog maar hechter geworden,je deelt het zelfde diepe verdriet.
Tja,en de buitenwereld : de reacties,heel warme,en dan echt van de mensen van wie je dat niet verwacht.
Maar ik ben ook al heel erg teleurgesteld in iemand,wij gingen heel goed met elkaar om,ook onze ouders kenden elkaar goed.Niks van gehoord,niet even een belletje,helemaal niks.
en hoe moet je dan reageren als je weer tegenover elkaar staat ? Je kunt zeggen,tja,misschien weet ze zich geen houding te geven,maar dan nog,ik vind die opstelling zo makkelijk.
Mijn vriendin heeft lange tijd geleden haar moeder verloren,ik wist ook niet wat ik moest zeggen,kon ook alleen maar haar hand vasthouden en naar haar verhaal luisteren.Dan zeg je maar niks,dat maakt verder niks uit.Maar je bent er gewoon,en dat is al genoeg.
Zoals ik al in jullie berichtjes las,zal dat in de toekomst nog wel vaker gebeuren,ook dat sommige mensen je misschien wel gaan ontlopen,om er maar niet geconfronteerd mee te worden.
Zo,heb mijn hart weer gelucht,moet nu echt weer verder aan het werk ( pfff ook zoiets,er is iets heel ingrijpends gebeurd in je leven,maar ja,je gaat toch gewoon door,ach en het is misschien maar goed ook,zijn je gedachten ook bij andere dingen )
Ps. Het gekke is,ik heb vandaag zomaar alweer een paar keer gelachen,en daarna geeft het me weer zo'n schuldgevoel.Zo van : he,het is nog maar zo kort geleden en ik zit gewoon al weer te lachen ???
De berichtjes van jullie zijn me uit het hart gegrepen.Het stukje van even naar de stad moeten....
Ik woon in dezelfde plaats als mijn ouders en heel vaak kwam ik ze dan tegen,en nu kom ik mijn vader dan tegen terwijl hij alleen is.......( is nog niet gebeurd )
A.s. donderdag ga ik ook ergens naar toe waar ik mijn ouders heel vaak tegenkwam,ik heb met mijn vriendin afgesproken dat we gewoon gaan,en als het me dan teveel wordt dat geef ik haar een seintje en dan gaan we.
Dat soort dingen wil ik gewoon mee doorgaan,niet ontlopen.
Want het gaat toch allemaal door,terwijl ik het in mijn hart niet eerlijk vind,omdat mijn moeder niet meer van het leven kan genieten,met alle aspecten die daar bij horen.
Oh,terwijl ik dit type krijg ik gewoon weer tranen in mijn ogen.Dat de wereld gewoon door blijft draaien,terwijl er zo'n lief iemand ons ontvallen is.
Met mijn vader gaat het wel redelijk,gelukkig,het is iemand die zich wel weet te redden,qua practische dingen dan.En we praten heel veel met elkaar.
Ik had altijd een goede,vaste band met mijn broers en zus,die is na het overlijden van mijn moeder alleen nog maar hechter geworden,je deelt het zelfde diepe verdriet.
Tja,en de buitenwereld : de reacties,heel warme,en dan echt van de mensen van wie je dat niet verwacht.
Maar ik ben ook al heel erg teleurgesteld in iemand,wij gingen heel goed met elkaar om,ook onze ouders kenden elkaar goed.Niks van gehoord,niet even een belletje,helemaal niks.
en hoe moet je dan reageren als je weer tegenover elkaar staat ? Je kunt zeggen,tja,misschien weet ze zich geen houding te geven,maar dan nog,ik vind die opstelling zo makkelijk.
Mijn vriendin heeft lange tijd geleden haar moeder verloren,ik wist ook niet wat ik moest zeggen,kon ook alleen maar haar hand vasthouden en naar haar verhaal luisteren.Dan zeg je maar niks,dat maakt verder niks uit.Maar je bent er gewoon,en dat is al genoeg.
Zoals ik al in jullie berichtjes las,zal dat in de toekomst nog wel vaker gebeuren,ook dat sommige mensen je misschien wel gaan ontlopen,om er maar niet geconfronteerd mee te worden.
Zo,heb mijn hart weer gelucht,moet nu echt weer verder aan het werk ( pfff ook zoiets,er is iets heel ingrijpends gebeurd in je leven,maar ja,je gaat toch gewoon door,ach en het is misschien maar goed ook,zijn je gedachten ook bij andere dingen )
Ps. Het gekke is,ik heb vandaag zomaar alweer een paar keer gelachen,en daarna geeft het me weer zo'n schuldgevoel.Zo van : he,het is nog maar zo kort geleden en ik zit gewoon al weer te lachen ???
dinsdag 29 mei 2007 om 15:22
