Relaties
alle pijlers
Dood van familieleden
maandag 7 mei 2007 om 13:16
In Viva 19 vertelt Nancy (21) over het meest ingrijpende moment in haar leven. Op een winterse zaterdagmiddag wordt haar vader door de buurman doodgeschoten. De dood van haar vader heeft meer teweegebracht dan alleen verdriet. Zo heeft ze bijvoorbeeld ook geleerd wie haar echte vrienden zijn en is haar familie nóg hechter geworden. Heb jij ook zoiets heftigs meegemaakt? Praat hier mee over de dood van familieleden. bewerkt door moderator,
dinsdag 29 mei 2007 om 15:59
Wat een topic zeg!! Jee, zit te huilen achter de pc.
Ik heb 6 jaar geleden mijn grote liefde verloren aan een auto- ongeluk!
Hij was op slag dood, en we hebben hem nooit meer mogen zien!
Het ene moment ben je samen, en het andere moment rinkelt de telefoon om te zeggen dat hij er niet meer is! Op dat moment stierf bij mij ook een stukje, en nu, 6 jaar later, is dat nog steeds niet helemaal terug!
Vriendinnen en familie zeggen nog altijd dat die stralende ogen er niet meer zijn! 6 jaar terug vielen mijn dromen weg, mijn toekomst, onze toekomst. Onvoorwaardelijke liefde, ooit trouwen, kinderen, etc...
Ik heb nieuwe liefde ondervonden, maar dat was niet sterk genoeg, mede door mijn onverwerkte rouw! Ben blij met alle lieve mensen om me heen, maar mis nog altijd die ene belangrijke persoon!! Mijn maatje...
Ik heb 6 jaar geleden mijn grote liefde verloren aan een auto- ongeluk!
Hij was op slag dood, en we hebben hem nooit meer mogen zien!
Het ene moment ben je samen, en het andere moment rinkelt de telefoon om te zeggen dat hij er niet meer is! Op dat moment stierf bij mij ook een stukje, en nu, 6 jaar later, is dat nog steeds niet helemaal terug!
Vriendinnen en familie zeggen nog altijd dat die stralende ogen er niet meer zijn! 6 jaar terug vielen mijn dromen weg, mijn toekomst, onze toekomst. Onvoorwaardelijke liefde, ooit trouwen, kinderen, etc...
Ik heb nieuwe liefde ondervonden, maar dat was niet sterk genoeg, mede door mijn onverwerkte rouw! Ben blij met alle lieve mensen om me heen, maar mis nog altijd die ene belangrijke persoon!! Mijn maatje...
donderdag 31 mei 2007 om 16:35
Wat een verdrietige verhalen. *; voor iedereen
Ik herken het nare gevoel dat niemand er iets over zegt. Mijn vader is nog maar een paar maanden geleden overleden aan kanker. Ik zit nu echt midden in mijn verdriet, slaap slecht en kan maar moeilijk mijn 'koppie boven water houden'. Maar heb het gevoel dat ik gewoon maar door moet gaan. Alsof dat ene weekje na de begrafenis voldoende was om het te verwerken en nu weer op volle toeren alles voort te zetten....
Ondanks dat ik er wel met mijn broers en zus over kan praten heb ik echt het gevoel dat ik er compleet alleen voorsta. Zij hebben ook hun eigen verdriet en dan kun je elkaar niet echt meer troosten. Mijn kennissen, 'vrienden' en de rest van de familie lijkt echt maar heel weinig aan mij te denken. Iedereen vraagt alleen hoe het met mijn moeder gaat, als men al wat vraagt. Ik snap best dat het moeilijk is om iets opbeurends te zeggen in deze situatie maar ik zou het fijn vinden als men in ieder geval laat weten en voelen dat ze aan me denken. Natuurlijk is het iets dat ik alleen zal moeten verwerken maar ik snak wel naar een lief kaartje of telefoontje.
Ik gaf laatst aan mijn baas aan dat ik het wel lastig vind om in deze moeilijke tijd met alles door te gaan en dan ook nog een cursus met zelfstudie voor mijn werk te gaan volgen. Weet je wat hij zei "Hoezo moeilijke tijd? Wat is er zo moeilijk dan?" :o
Ik herken het nare gevoel dat niemand er iets over zegt. Mijn vader is nog maar een paar maanden geleden overleden aan kanker. Ik zit nu echt midden in mijn verdriet, slaap slecht en kan maar moeilijk mijn 'koppie boven water houden'. Maar heb het gevoel dat ik gewoon maar door moet gaan. Alsof dat ene weekje na de begrafenis voldoende was om het te verwerken en nu weer op volle toeren alles voort te zetten....
Ondanks dat ik er wel met mijn broers en zus over kan praten heb ik echt het gevoel dat ik er compleet alleen voorsta. Zij hebben ook hun eigen verdriet en dan kun je elkaar niet echt meer troosten. Mijn kennissen, 'vrienden' en de rest van de familie lijkt echt maar heel weinig aan mij te denken. Iedereen vraagt alleen hoe het met mijn moeder gaat, als men al wat vraagt. Ik snap best dat het moeilijk is om iets opbeurends te zeggen in deze situatie maar ik zou het fijn vinden als men in ieder geval laat weten en voelen dat ze aan me denken. Natuurlijk is het iets dat ik alleen zal moeten verwerken maar ik snak wel naar een lief kaartje of telefoontje.
Ik gaf laatst aan mijn baas aan dat ik het wel lastig vind om in deze moeilijke tijd met alles door te gaan en dan ook nog een cursus met zelfstudie voor mijn werk te gaan volgen. Weet je wat hij zei "Hoezo moeilijke tijd? Wat is er zo moeilijk dan?" :o
donderdag 31 mei 2007 om 19:08
Ja, allemaal *; *;
Wat er in het berichtje hierboven al werd geschreven, : ik zit nu middenin het verdriet.
Ik denk ook dat pas na een tijd het besef komt dat degene er echt niet meer is.Ik voel me ook nog helemaal niet " als iemand die haar moeder net heeft verloren " Raar toch ?
Ïk weet niet zo goed hoe ik het neer moet zetten.Ik dacht dat ik tot veel minder in staat zou zijn met wat ik nu kan en doe.Ja want "het leven gaat gewoon door "
Ja,makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik had het er gisteravond nog met mijn vriendin over dat de rouwtijd zo "beperkt ".is.
Vandaag had ik een gesprek met iemand,die ik vorige week telefonisch op de hoogte had gesteld dat mijn moeder plotseling was overleden en dat de afspraak die stond, dus niet kon doorgaan.
Vandaag dus dat gesprek gehad,en degene condoleerde me niet eens even persoonlijk.En vroeg ook helemaal niet eeven hoe het met me ging.
Vond ik toch heel raar.Zijn mijn verwachtingen dan toch te hoog gespannen ?
En ja,als je nu al wordt geacht "normaal " mee te kunnen funtioneren,tja dan moet je er over zes maanden al helemaal "'overheen " zsijn zeker.
Ik zie er nu al tegenop.
En bovenal,mis ik haar zo erg, mijn lieve mama !!!!
Wat er in het berichtje hierboven al werd geschreven, : ik zit nu middenin het verdriet.
Ik denk ook dat pas na een tijd het besef komt dat degene er echt niet meer is.Ik voel me ook nog helemaal niet " als iemand die haar moeder net heeft verloren " Raar toch ?
Ïk weet niet zo goed hoe ik het neer moet zetten.Ik dacht dat ik tot veel minder in staat zou zijn met wat ik nu kan en doe.Ja want "het leven gaat gewoon door "
Ja,makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik had het er gisteravond nog met mijn vriendin over dat de rouwtijd zo "beperkt ".is.
Vandaag had ik een gesprek met iemand,die ik vorige week telefonisch op de hoogte had gesteld dat mijn moeder plotseling was overleden en dat de afspraak die stond, dus niet kon doorgaan.
Vandaag dus dat gesprek gehad,en degene condoleerde me niet eens even persoonlijk.En vroeg ook helemaal niet eeven hoe het met me ging.
Vond ik toch heel raar.Zijn mijn verwachtingen dan toch te hoog gespannen ?
En ja,als je nu al wordt geacht "normaal " mee te kunnen funtioneren,tja dan moet je er over zes maanden al helemaal "'overheen " zsijn zeker.
Ik zie er nu al tegenop.
En bovenal,mis ik haar zo erg, mijn lieve mama !!!!
donderdag 31 mei 2007 om 22:13
Hallo allemaal,
Voor veel mensen is het bedreigend om te horen dat er iemand in je directe omgeving overleden is. Ik denk wel eens dat mensen door er niet over te praten, hun eigen angst om iemand te verliezen proberen te negeren. En hoe moet je reageren als die ander gaat huilen als je iets vraagt? Vroeger kon ik ook niet goed met zulke dingen omgaan, tot het me zelf overkwam. Nu bel ik juist extra vaak om te vragen hoe het gaat, juist omdat ik weet hoe belangrijk het is om je verhaal kwijt te kunnen.
En inderdaad, na de begrafenis of crematie begint het grote verdriet pas echt. Op de meest ongelegen momenten word je geconfronteerd met je verdriet en herinneringen. Ik zelf heb het eerste jaar bij alles gedacht dit is de eerste keer pasen, moederdag, etc. zonder mijn moeder.
Wat ik zelf het ergste vond was dat ik af en toe met de telefoon in mijn hand stond om haar te bellen met een verhaal en me dan realiseerde dat dat niet meer kon. En 's avonds in bed....lag manlief naast me te slapen en ik in tranen op mijn kussen. Want ik wilde mijn omgeving ook niet steeds belasten met mijn verdriet, dus huilde ik veel in stilte.
Ik ben een jaar na het overlijden van mijn moeder compleet overspannen geraakt, omdat ik mezelf niet voldoende toestond om te rouwen. Ik had een baby en vond dat zij niet moest lijden onder mijn verdriet. Dus voor haar altijd vrolijk zijn en doorgaan. Op mijn werk vond ik ook dat ik (na mijn zwangerschapsverlof en vervolgens veel afwezigheid in verband met de ziekte en het overlijden van mijn moeder) voor 200% moest kunnen presteren. Heb vervolgens bijna een jaar in de ziektewet gezeten en met hulp van een psycholoog uiteindelijk leren rouwen en verwerken.
Uiteindelijk wordt de pijn minder en beheerst het niet meer je leven, maar dit kan best lang duren. Ik zie het als een litteken, dat altijd zichtbaar blijft, nooit helemaal zal verdwijnen en af en toe nog akelig veel pijn kan doen.
Voor iedereen*;, duet
Voor veel mensen is het bedreigend om te horen dat er iemand in je directe omgeving overleden is. Ik denk wel eens dat mensen door er niet over te praten, hun eigen angst om iemand te verliezen proberen te negeren. En hoe moet je reageren als die ander gaat huilen als je iets vraagt? Vroeger kon ik ook niet goed met zulke dingen omgaan, tot het me zelf overkwam. Nu bel ik juist extra vaak om te vragen hoe het gaat, juist omdat ik weet hoe belangrijk het is om je verhaal kwijt te kunnen.
En inderdaad, na de begrafenis of crematie begint het grote verdriet pas echt. Op de meest ongelegen momenten word je geconfronteerd met je verdriet en herinneringen. Ik zelf heb het eerste jaar bij alles gedacht dit is de eerste keer pasen, moederdag, etc. zonder mijn moeder.
Wat ik zelf het ergste vond was dat ik af en toe met de telefoon in mijn hand stond om haar te bellen met een verhaal en me dan realiseerde dat dat niet meer kon. En 's avonds in bed....lag manlief naast me te slapen en ik in tranen op mijn kussen. Want ik wilde mijn omgeving ook niet steeds belasten met mijn verdriet, dus huilde ik veel in stilte.
Ik ben een jaar na het overlijden van mijn moeder compleet overspannen geraakt, omdat ik mezelf niet voldoende toestond om te rouwen. Ik had een baby en vond dat zij niet moest lijden onder mijn verdriet. Dus voor haar altijd vrolijk zijn en doorgaan. Op mijn werk vond ik ook dat ik (na mijn zwangerschapsverlof en vervolgens veel afwezigheid in verband met de ziekte en het overlijden van mijn moeder) voor 200% moest kunnen presteren. Heb vervolgens bijna een jaar in de ziektewet gezeten en met hulp van een psycholoog uiteindelijk leren rouwen en verwerken.
Uiteindelijk wordt de pijn minder en beheerst het niet meer je leven, maar dit kan best lang duren. Ik zie het als een litteken, dat altijd zichtbaar blijft, nooit helemaal zal verdwijnen en af en toe nog akelig veel pijn kan doen.
Voor iedereen*;, duet
donderdag 7 juni 2007 om 09:32
Sunny, Felicity, Duet en Yamuna, ik heb jullie verhalen net gelezen. Heel erg herkenbaar allemaal. Ik huil met jullie mee.
Mijn vader is vorig jaar, 12 december overleden (ik heb het hele verhaal een paar weken geleden al op deze site gezet).
Het doet inderdaad pijn om alles de eerste keer te doen zonder mijn vader. Oudejaarsavond was het ergste. Ik haatte de mensen die me belden en gelukkig nieuwjaar wensten bijna.
En inderdaad bijna niemand wil er nog met je over praten, terwijl je daar zoveel behoefte aan hebt. Het houdt de persoon die je verloren hebt een beetje in leven als je over hem of haar kunt praten. Vandaar dat deze site zo goed is, we hebben allemaal min of meer hetzelfde meegemaakt.
Lieverds, het blijft voorlopig nog pijn doen, maar de scherpe kantjes gaan er echt van af. Soms komt het opeens in alle hevigheid weer naar boven en dan huil je gewoon in je eentje alles van je af.
En ik heb mezelf voorgenomen om voortaan iedereen in mijn omgeving die iemand heeft verloren extra aandacht te geven.
Yamuna, mooie tekst van Bram Vermeulen. Ik kende het niet, maar ik ga het kopen.
Blijf gewoon allemaal alles van je afschrijven op deze site. Ik denk aan jullie.
*;
Mijn vader is vorig jaar, 12 december overleden (ik heb het hele verhaal een paar weken geleden al op deze site gezet).
Het doet inderdaad pijn om alles de eerste keer te doen zonder mijn vader. Oudejaarsavond was het ergste. Ik haatte de mensen die me belden en gelukkig nieuwjaar wensten bijna.
En inderdaad bijna niemand wil er nog met je over praten, terwijl je daar zoveel behoefte aan hebt. Het houdt de persoon die je verloren hebt een beetje in leven als je over hem of haar kunt praten. Vandaar dat deze site zo goed is, we hebben allemaal min of meer hetzelfde meegemaakt.
Lieverds, het blijft voorlopig nog pijn doen, maar de scherpe kantjes gaan er echt van af. Soms komt het opeens in alle hevigheid weer naar boven en dan huil je gewoon in je eentje alles van je af.
En ik heb mezelf voorgenomen om voortaan iedereen in mijn omgeving die iemand heeft verloren extra aandacht te geven.
Yamuna, mooie tekst van Bram Vermeulen. Ik kende het niet, maar ik ga het kopen.
Blijf gewoon allemaal alles van je afschrijven op deze site. Ik denk aan jullie.
*;
donderdag 7 juni 2007 om 10:32
fleurtje het zijn allemaal fases die je doorloopt
een ieder in zijn eigen volgorde en in zijn eigen tijd.
ongeloof, boosheid, gemis, berusting, verdriet, ontkenning, erkenning, en nog veel meer in willekeurige volgorde, overlappende periodes gemengde gevoelens... het komt zo als het komt en gaat zoals het gaat.
een ieder in zijn eigen volgorde en in zijn eigen tijd.
ongeloof, boosheid, gemis, berusting, verdriet, ontkenning, erkenning, en nog veel meer in willekeurige volgorde, overlappende periodes gemengde gevoelens... het komt zo als het komt en gaat zoals het gaat.
donderdag 7 juni 2007 om 11:08
Volgende week is het precies 6 jaar geleden dat mijn schoonzus is verongelukt met de auto. Mijn broer zat naast haar en heeft het ongeluk overleefd, zij was op slag dood. Ze liet mijn broer achter met twee zoontjes die toen 9 en 11 waren.
Als familie stort je je er dan op om te helpen waar je kan, maar broer wilde dat niet. Als we vroegen hoe het ging dan was het antwoord altijd; 'goed'...
Pas later kwamen we erachter dat broer nooit echt goed het verlies heeft verwerkt en het rouwproces duurt tot op de dag van vandaag.
Neefjes zijn ondertussen totaal afgeleden. Hebben nog nét een diploma van de middelbare school gehaald maar hebben zich eigenlijk compleet uit de familie kring teruggetrokken. Ze blowen, drinken, dragen Lonsdalekleding, zijn betrokken bij vechtpartijen en werken maar mondjesmaat. Eigenlijk hangen ze de hele dagen maar wat rond.
Boetes die ze krijgen moet mijn broer betalen, want zij werken meestal niet dus hebben geen geld. Als er al eens geld is, dan gaat dat op aan wiet, kleding en hardcorefeesten. Ze doen niks in huis, want dat hebben ze nooit geleerd.
Mijn broer kan niet tegen de eenzaamheid. Hij is internationaal chauffeur dus onder werktijd is hij alleen. Als hij thuis komt is hij weer alleen.
Vorige week belde hij me weer in een erg verdrietige bui, dus ik ben er meteen naar toe gegaan.
Het huis was een puinhoop, terwijl ik net drie dagen tevoren alles aan kant had gemaakt (ik ga er eenmaal per week de boel poetsen). Hij had gedronken en deed een paar uitspraken waaruit ik op kon maken dat hij (weer) sucidale gedachten heeft.
Ik heb hem laten praten en nadat hij weer wat gekalmeerd was ben ik weer weggegaan. Die week daarna ben ik elke dag even gaan kijken of alles goed was. Nu lijkt het weer even wat beter te gaan, maar ik weet dat dat allemaal uiterlijke schijn is.
Met neefjes (ondertussen 17 en 19) valt geen normaal gesprek te voeren. We hebben in de loop der jaren alles geprobeerd om hulp te krijgen, maar om een voorbeeld te geven: na een middag bellen met jeugdzorg, was ik na drie uur bellen terug bij af. Ik eindige met het zelfde telefoonnummer waarmee ik drie uur eerder was begonnen...Wij als familie konden niet eens melding maken! Dat moest één van de ouders doen! Ja hallo! Vader zit aan het eind van zijn latijn en moeder is dood, daarom trekken wij als familie aan de be! Maar nee hoor, nooit meer iets van gehoord...(als ik zo'n familiedrama op tv voorbij zie komen en de hulpverlening krijgt de zwartepiet toegeschoven, dan zit ik alleen maar te knikken. Want ik kan me dan soms best voorstellen hoe het zo ver heeft kunnen komen.)
Huisarts doet ook weinig, eigenlijk niks, maar die houden we toch maar op de hoogte zodat bekend is wat er daar in huis speelt.
Ook school heeft ons weinig geholpen, die leken alleen maar blij te zijn toen ze ze eindelijk uit konden zwaaien...
Hele avonden hebben we geprobeerd ze tot rede te brengen: Dat het natuurlijk heel erg is dat hun moeder er niet meer is, maar dat ze ook zouden kunnen proberen om er met z'n drieen het beste van te maken.
Het haalt jammer genoeg allemaal niks uit. Het gaat het ene oor in en het andere weer uit...
Ze gebruiken de dood van hun moeder als excuus om te doen hoe ze doen.
Maar goed, mijn schoonzus is dood en blijft dood.
Mijn broer is een wrak en mijn neefjes horen bij het uitschot van de stad.
De familie zal hierdoor nooit meer hetzelfde zijn en bij alles loop je hier weer tegenaan.Om even een stom voorbeeld te noemen Een familiefoto voor het 50-jarig huwelijksfeest van mijn ouders? Leuk idee, maar de neefjes willen er niet bij, en wij willen ze er eerlijk gezegd ook eigelijk niet bij hebben. (want ze komen tenslotte ook niet op het feest en komen zowieso al nooit meer bij iemand van de familie over de vloer), dus dat gaat over...
Volgende week is er (net als ander jaren) een herdenkingsdienst in de kerk. Het is maar afwachten of ze de moeite nemen om te komen (ik leg natuurlijk een briefje in huis klaar, zodat 'vergeten' geen excuus is., en áls ze komen dan is de spanning voelbaar.
Degene me zes jaar gelden had verteld dat het er op deze manier aan toe zou gaan in onze familie, had ik voor gek verklaard.
Als familie stort je je er dan op om te helpen waar je kan, maar broer wilde dat niet. Als we vroegen hoe het ging dan was het antwoord altijd; 'goed'...
Pas later kwamen we erachter dat broer nooit echt goed het verlies heeft verwerkt en het rouwproces duurt tot op de dag van vandaag.
Neefjes zijn ondertussen totaal afgeleden. Hebben nog nét een diploma van de middelbare school gehaald maar hebben zich eigenlijk compleet uit de familie kring teruggetrokken. Ze blowen, drinken, dragen Lonsdalekleding, zijn betrokken bij vechtpartijen en werken maar mondjesmaat. Eigenlijk hangen ze de hele dagen maar wat rond.
Boetes die ze krijgen moet mijn broer betalen, want zij werken meestal niet dus hebben geen geld. Als er al eens geld is, dan gaat dat op aan wiet, kleding en hardcorefeesten. Ze doen niks in huis, want dat hebben ze nooit geleerd.
Mijn broer kan niet tegen de eenzaamheid. Hij is internationaal chauffeur dus onder werktijd is hij alleen. Als hij thuis komt is hij weer alleen.
Vorige week belde hij me weer in een erg verdrietige bui, dus ik ben er meteen naar toe gegaan.
Het huis was een puinhoop, terwijl ik net drie dagen tevoren alles aan kant had gemaakt (ik ga er eenmaal per week de boel poetsen). Hij had gedronken en deed een paar uitspraken waaruit ik op kon maken dat hij (weer) sucidale gedachten heeft.
Ik heb hem laten praten en nadat hij weer wat gekalmeerd was ben ik weer weggegaan. Die week daarna ben ik elke dag even gaan kijken of alles goed was. Nu lijkt het weer even wat beter te gaan, maar ik weet dat dat allemaal uiterlijke schijn is.
Met neefjes (ondertussen 17 en 19) valt geen normaal gesprek te voeren. We hebben in de loop der jaren alles geprobeerd om hulp te krijgen, maar om een voorbeeld te geven: na een middag bellen met jeugdzorg, was ik na drie uur bellen terug bij af. Ik eindige met het zelfde telefoonnummer waarmee ik drie uur eerder was begonnen...Wij als familie konden niet eens melding maken! Dat moest één van de ouders doen! Ja hallo! Vader zit aan het eind van zijn latijn en moeder is dood, daarom trekken wij als familie aan de be! Maar nee hoor, nooit meer iets van gehoord...(als ik zo'n familiedrama op tv voorbij zie komen en de hulpverlening krijgt de zwartepiet toegeschoven, dan zit ik alleen maar te knikken. Want ik kan me dan soms best voorstellen hoe het zo ver heeft kunnen komen.)
Huisarts doet ook weinig, eigenlijk niks, maar die houden we toch maar op de hoogte zodat bekend is wat er daar in huis speelt.
Ook school heeft ons weinig geholpen, die leken alleen maar blij te zijn toen ze ze eindelijk uit konden zwaaien...
Hele avonden hebben we geprobeerd ze tot rede te brengen: Dat het natuurlijk heel erg is dat hun moeder er niet meer is, maar dat ze ook zouden kunnen proberen om er met z'n drieen het beste van te maken.
Het haalt jammer genoeg allemaal niks uit. Het gaat het ene oor in en het andere weer uit...
Ze gebruiken de dood van hun moeder als excuus om te doen hoe ze doen.
Maar goed, mijn schoonzus is dood en blijft dood.
Mijn broer is een wrak en mijn neefjes horen bij het uitschot van de stad.
De familie zal hierdoor nooit meer hetzelfde zijn en bij alles loop je hier weer tegenaan.Om even een stom voorbeeld te noemen Een familiefoto voor het 50-jarig huwelijksfeest van mijn ouders? Leuk idee, maar de neefjes willen er niet bij, en wij willen ze er eerlijk gezegd ook eigelijk niet bij hebben. (want ze komen tenslotte ook niet op het feest en komen zowieso al nooit meer bij iemand van de familie over de vloer), dus dat gaat over...
Volgende week is er (net als ander jaren) een herdenkingsdienst in de kerk. Het is maar afwachten of ze de moeite nemen om te komen (ik leg natuurlijk een briefje in huis klaar, zodat 'vergeten' geen excuus is., en áls ze komen dan is de spanning voelbaar.
Degene me zes jaar gelden had verteld dat het er op deze manier aan toe zou gaan in onze familie, had ik voor gek verklaard.
vrijdag 8 juni 2007 om 19:21
*; Voor iedereen die iemand verloren heeft...
Meiden wat een herkenning... ik woon al 8 jaar in amerika ...kerst 2005 was mijn vader hier met zijn vriendin... een super kerst gehad hij was zo'n leuke opa voor mijn jochies....in begin april2006 kreeg ik te horen dat hij was op genomen met buik klachten ..zelf deed ie daar nogal nuchter over..een week later belde mijn zus het was kanker..hodgekins.....maar goed te behandelen.... we hadden al 1 jaar het paln on 8 mei met zijn 4-en naar nederland te komen..mijn vader wilde me het persoonlijk vertellen en niet over de telefoon..uit eindelijk heef tme zus dus toch gebeld... 30 april zou hij met chemo beginnen op 29 april belde hij ...hij klonkt ZO goed..had net bloed transfussie gehad... hij keek er naar uit om ons weer te zien..... en drukte me op het hart dat we wel plezier moeten hebben als we hier zijn ook al kon hij niet veel doen...... 3 uur later had ik mijn zus aan de telefoon hij had een hart stilstand gehad........hij was 62 jaar..... het is nu een jaar geleden..en het doet nog steeds zo veel pijn..misschien wel meer omdat je realiseert wat je mist....
merk dat mijnh man weinig over hem praat..hij is bang dat ik "weer" begin te huilen en verdrietig ben...... ik mis hem zo vrezelijk en juist omda tik gewent ben om mijn familie 1x per jaar te zien...lijkt het wel of ik het nu pas een jaar later echt realiseer..... mijn oudste praat regelmatig over zijn opa de jongste was 2 en ik denk dat ie hem alleen herkent van foto's...
Als je een ouders verliest sterft er een stukje van je verleden...verlies je je lief dan ver lies je iets van het heden... verlies je een kind verlies je iets van je toekomst.... effe vertaalt van een "amerikaans" kaartje...
omda tik in amerika woon heb ik veel zitten denken was ik maar niet gegaan dan had ik zoveel extra dagen met mijn papa gehad.... al die dingen.... maar dan had ik mijn kinderne niet gehad.... soms wordt ik gek van me zelf....... maar ik realiseer me gewoon dat ik nooit afscheid van hem heb kunen nemen en nog 1 x vtegen hem heb kunen zeggen dat hij ondanks aklles een super papa en opa was...en dat ik van hem hield (iets wat wij nooit zeggen tegenelkaar in onze familie) maar hier in amerika wordt je er mee bedolven... en nu had ik zo graag gewilt dat ik dat tegen mijn had kunnen zeggen.....
Meiden wat een herkenning... ik woon al 8 jaar in amerika ...kerst 2005 was mijn vader hier met zijn vriendin... een super kerst gehad hij was zo'n leuke opa voor mijn jochies....in begin april2006 kreeg ik te horen dat hij was op genomen met buik klachten ..zelf deed ie daar nogal nuchter over..een week later belde mijn zus het was kanker..hodgekins.....maar goed te behandelen.... we hadden al 1 jaar het paln on 8 mei met zijn 4-en naar nederland te komen..mijn vader wilde me het persoonlijk vertellen en niet over de telefoon..uit eindelijk heef tme zus dus toch gebeld... 30 april zou hij met chemo beginnen op 29 april belde hij ...hij klonkt ZO goed..had net bloed transfussie gehad... hij keek er naar uit om ons weer te zien..... en drukte me op het hart dat we wel plezier moeten hebben als we hier zijn ook al kon hij niet veel doen...... 3 uur later had ik mijn zus aan de telefoon hij had een hart stilstand gehad........hij was 62 jaar..... het is nu een jaar geleden..en het doet nog steeds zo veel pijn..misschien wel meer omdat je realiseert wat je mist....
merk dat mijnh man weinig over hem praat..hij is bang dat ik "weer" begin te huilen en verdrietig ben...... ik mis hem zo vrezelijk en juist omda tik gewent ben om mijn familie 1x per jaar te zien...lijkt het wel of ik het nu pas een jaar later echt realiseer..... mijn oudste praat regelmatig over zijn opa de jongste was 2 en ik denk dat ie hem alleen herkent van foto's...
Als je een ouders verliest sterft er een stukje van je verleden...verlies je je lief dan ver lies je iets van het heden... verlies je een kind verlies je iets van je toekomst.... effe vertaalt van een "amerikaans" kaartje...
omda tik in amerika woon heb ik veel zitten denken was ik maar niet gegaan dan had ik zoveel extra dagen met mijn papa gehad.... al die dingen.... maar dan had ik mijn kinderne niet gehad.... soms wordt ik gek van me zelf....... maar ik realiseer me gewoon dat ik nooit afscheid van hem heb kunen nemen en nog 1 x vtegen hem heb kunen zeggen dat hij ondanks aklles een super papa en opa was...en dat ik van hem hield (iets wat wij nooit zeggen tegenelkaar in onze familie) maar hier in amerika wordt je er mee bedolven... en nu had ik zo graag gewilt dat ik dat tegen mijn had kunnen zeggen.....
vrijdag 8 juni 2007 om 22:17
Lieve dutchie,
Ik heb dezelfde gedachten gehad na de dood van mijn vader, nu een half jaar geleden. Ik woon in Zwitserland en mijn ouders in Nederland. Mijn vader overleed in de week dat hij naar mij toe zou komen in Zwitserland. Ik had de tickets al 4 weken daarvoor gekocht. Hij heeft er gelukkig wel de voorpret van gehad, ik hoorde van mijn moeder dat hij er weer heel erg veel zin in had om hierheen te komen. Maar ik heb ook vaak gedacht, was ik maar niet verhuisd. Aan de andere kant is het zo dat het contact juist veel hechter wordt als je elkaar niet iedere week ziet. Je ziet elkaar langer, van het ontbijt tot het slapen gaan.
En je vader vond het waarschijnlijk ook leuk om naar jou in Amerika toe te gaan.
Er zijn altijd dingen die je achteraf anders had willen doen, maar niemand weet wat er morgen kan gebeuren (gelukkig).
Je vader heeft zich ook nog kunnen verheugen op het feit dat jij weer naar Nederland zou komen met je kinderen.
Maar het blijft pijn doen als je geen afscheid hebt kunnen nemen, ik weet er alles van.
XXX*;
Ik heb dezelfde gedachten gehad na de dood van mijn vader, nu een half jaar geleden. Ik woon in Zwitserland en mijn ouders in Nederland. Mijn vader overleed in de week dat hij naar mij toe zou komen in Zwitserland. Ik had de tickets al 4 weken daarvoor gekocht. Hij heeft er gelukkig wel de voorpret van gehad, ik hoorde van mijn moeder dat hij er weer heel erg veel zin in had om hierheen te komen. Maar ik heb ook vaak gedacht, was ik maar niet verhuisd. Aan de andere kant is het zo dat het contact juist veel hechter wordt als je elkaar niet iedere week ziet. Je ziet elkaar langer, van het ontbijt tot het slapen gaan.
En je vader vond het waarschijnlijk ook leuk om naar jou in Amerika toe te gaan.
Er zijn altijd dingen die je achteraf anders had willen doen, maar niemand weet wat er morgen kan gebeuren (gelukkig).
Je vader heeft zich ook nog kunnen verheugen op het feit dat jij weer naar Nederland zou komen met je kinderen.
Maar het blijft pijn doen als je geen afscheid hebt kunnen nemen, ik weet er alles van.
XXX*;
vrijdag 8 juni 2007 om 22:23
zaterdag 9 juni 2007 om 22:56
Het is heel wisselend. Delen van de dag gaat het goed en dan lijkt het ook net of het allemaal niet gebeurt is. En vooral s'ochtends voel ik me vaak heel verdrietig.Normaal ben ik iemand die smorgens al blij wakker wordt. Het is allemaal nog zo kort geleden en er moet nog heel veel geregeld worden, dus eigenlijk hebben we het ook nog erg druk. ;)
Ik ga alle dagen even naar mijn moeder toe, vind dat toch wel fijn.
Vind het voor haar het ergste, want zij is degene die alleen achter blijft. Gelukkig is zij iemand die wel haar eigen leven heeft, maar het is toch erg moeilijk.
Merk wel dat wij het allemaal steeds moeilijker krijgen nu. :(
Krijgen steeds meer door, dat hij echt niet meer terug komt en dat is niet echt grappig.
Maar zoals ik steeds tegen mijn moeder zeg.. als hij niet gemist zou worden, zou het pas echt erg zijn.
zaterdag 9 juni 2007 om 23:02
Dutchie, moeilijk hoor dat je man er niet met je over wilt praten. Omdat je ver weg woont, heb je waarschijnlijk geen mensen in de buurt, die hem kennen. Ik merk dat ik de hele dag wel over mijn vader kan praten.
Gelukkig heb ik heeeel veel mensen met wie ik over hem kan praten. Want ik wil ook niet als ik met iemand praat, dat het alleen nog maar daar over gaat.
Want dat is ook weer niet leuk, voor die persoon. ;)
Gelukkig heb ik heeeel veel mensen met wie ik over hem kan praten. Want ik wil ook niet als ik met iemand praat, dat het alleen nog maar daar over gaat.
Want dat is ook weer niet leuk, voor die persoon. ;)
zondag 10 juni 2007 om 00:35
*; voor allemaal.
Helaas zit ik nu ook in een periode van verwerking en de dingen een plekje geven.
Mijn verhaal:
1996, mn zus bevalt van een tweeling.Prachtige dochters!! Helaas gaat het bij de geboorte van het 2e meisje mis, zuurstofgebrek/hersenbloeding ........reanimatie.Gelukkig ze leeft.Vele ziekenhuis bezoeken volgen, het schatje is geestelijk en lichamelijk toch gehandicapt.Voor de rest een lekker ding en zus en gezin proberen het leven op te pakken.8 maanden later,ik wordt 's morgens vroeg opgebelt door zus.Dr dochter is 's nachts overleden;( 1998..... ik ben 22 weken zwanger van mn 1e kindje en mn schoonvader overlijd.;( 2003.........schoonzusje zwanger van tweeling,worden te vroeg geboren en overlijden onmiddelijk na de geboorte;(
2005.........oktober krijgt mn moeder te horen dat ze de meest agressieve longkanker heeft die er is.Stiefpa heeft blaas problemen,onderzoek....vlak voor kerst krijgen ze te horen dat hij blaaskanker heeft.;(
Januari 2006 overlijd mn moeder.Geen tijd om te rouwen,stiefpa wordt geopereerd en er wordt van een stukje van zn darm een nieuwe blaas gemaakt.We rommelen lekker door in 2006,gezondheid van stiefpa gaat goeie kant op.We krijgen er weer zin in en proberen alles een plekje te geven.oktober 2006, ziekenhuisopname stiefpa,galwegen probleem en de alarmbellen beginnen te rinkelen bij ons.Gelukkig knapt hij op ......en weer proberen we de draad op te pakken.Maart 2007 spoed opname stiefpa,er gaat van alles mis in zn lichaam.Op 1 dag na,heeft hij 7 weken in het ziekenhuis gelegen.Hij is 8 mei overleden, kanker was terug gekomen,met door zn hele lichaam uitzaaiingen. Nog geen kans om te verwerken, zus en ik hebben zoveel dingen te regelen en te doen.Als de rust er eenmaal is,dan zal het ben ik bang in alle hevigheid los barsten.Maar nu.......elke dag met frisse moed er tegenaan.......er is nog zoveel meer in het leven.En laten we er van genieten!!
*;
Helaas zit ik nu ook in een periode van verwerking en de dingen een plekje geven.
Mijn verhaal:
1996, mn zus bevalt van een tweeling.Prachtige dochters!! Helaas gaat het bij de geboorte van het 2e meisje mis, zuurstofgebrek/hersenbloeding ........reanimatie.Gelukkig ze leeft.Vele ziekenhuis bezoeken volgen, het schatje is geestelijk en lichamelijk toch gehandicapt.Voor de rest een lekker ding en zus en gezin proberen het leven op te pakken.8 maanden later,ik wordt 's morgens vroeg opgebelt door zus.Dr dochter is 's nachts overleden;( 1998..... ik ben 22 weken zwanger van mn 1e kindje en mn schoonvader overlijd.;( 2003.........schoonzusje zwanger van tweeling,worden te vroeg geboren en overlijden onmiddelijk na de geboorte;(
2005.........oktober krijgt mn moeder te horen dat ze de meest agressieve longkanker heeft die er is.Stiefpa heeft blaas problemen,onderzoek....vlak voor kerst krijgen ze te horen dat hij blaaskanker heeft.;(
Januari 2006 overlijd mn moeder.Geen tijd om te rouwen,stiefpa wordt geopereerd en er wordt van een stukje van zn darm een nieuwe blaas gemaakt.We rommelen lekker door in 2006,gezondheid van stiefpa gaat goeie kant op.We krijgen er weer zin in en proberen alles een plekje te geven.oktober 2006, ziekenhuisopname stiefpa,galwegen probleem en de alarmbellen beginnen te rinkelen bij ons.Gelukkig knapt hij op ......en weer proberen we de draad op te pakken.Maart 2007 spoed opname stiefpa,er gaat van alles mis in zn lichaam.Op 1 dag na,heeft hij 7 weken in het ziekenhuis gelegen.Hij is 8 mei overleden, kanker was terug gekomen,met door zn hele lichaam uitzaaiingen. Nog geen kans om te verwerken, zus en ik hebben zoveel dingen te regelen en te doen.Als de rust er eenmaal is,dan zal het ben ik bang in alle hevigheid los barsten.Maar nu.......elke dag met frisse moed er tegenaan.......er is nog zoveel meer in het leven.En laten we er van genieten!!
*;
maandag 11 juni 2007 om 17:23
sunny lapin...
ja ik heb ook een beter band met mijn vader gehad sinds ik hier ging wonen...en ik ben daar ook heel dank baar voor..hij heeft mij zien trouwen hij heeft mijn zoontjes gezien...dat heeft mijn broertje niet..... het klintk zo krom...ik weet dat ik moet blij zijn met wat ik heb...maar ik had zo graag zo veel meer gehad......
Mijn familie in inederland heeft het rouw procces gelijkt een start gemaakt... maar ik merkl bij mijn da thet nu pas begint...de verhjaardagen...de telefoon blijft stil..brieven bus blijft leeg....
tja mijn man kende mijn vader niet "echt" maar ze hadden veel lol samen.... mijn oudste zoon praat dagelijks over opa...ik vind dat fijn want ik ben zo bang dat ze hem "vergeten" omdat ze zo klein zijn
Het rare praten doe ik niet graag en snel over mijn vaders ziekte en hoe hij is overleden..maar wel in wat hij deed en hoe speciaal hij was.... maar schrijven zo als "hier" dat gaat veel makkelijker en het lucht ook op...
Mijn vader is gecremeert en ik heb een "knuffel kei" gevult met zijn as...da theb ik hier...zodat mijn vader hier dicht bij mij is voor mij...de jongens geven opa ook een kus elke keer voordat ze naar bed gaan... maar het is meer een rede om het "naar bed" gaan uit te stellen...bandito's zijn het toch...
trouwens we hebben een pakje lampjes in zijn kist gedaan.... want opa maakt sterretjes in de hemel.... en af entoe zitten we buiten.... en dan zegt mijn oudste (4jr) wow mom Opa made the most beautifull stars tonight.... en dan smelt ik van binnen.....
ja ik heb ook een beter band met mijn vader gehad sinds ik hier ging wonen...en ik ben daar ook heel dank baar voor..hij heeft mij zien trouwen hij heeft mijn zoontjes gezien...dat heeft mijn broertje niet..... het klintk zo krom...ik weet dat ik moet blij zijn met wat ik heb...maar ik had zo graag zo veel meer gehad......
Mijn familie in inederland heeft het rouw procces gelijkt een start gemaakt... maar ik merkl bij mijn da thet nu pas begint...de verhjaardagen...de telefoon blijft stil..brieven bus blijft leeg....
tja mijn man kende mijn vader niet "echt" maar ze hadden veel lol samen.... mijn oudste zoon praat dagelijks over opa...ik vind dat fijn want ik ben zo bang dat ze hem "vergeten" omdat ze zo klein zijn
Het rare praten doe ik niet graag en snel over mijn vaders ziekte en hoe hij is overleden..maar wel in wat hij deed en hoe speciaal hij was.... maar schrijven zo als "hier" dat gaat veel makkelijker en het lucht ook op...
Mijn vader is gecremeert en ik heb een "knuffel kei" gevult met zijn as...da theb ik hier...zodat mijn vader hier dicht bij mij is voor mij...de jongens geven opa ook een kus elke keer voordat ze naar bed gaan... maar het is meer een rede om het "naar bed" gaan uit te stellen...bandito's zijn het toch...
trouwens we hebben een pakje lampjes in zijn kist gedaan.... want opa maakt sterretjes in de hemel.... en af entoe zitten we buiten.... en dan zegt mijn oudste (4jr) wow mom Opa made the most beautifull stars tonight.... en dan smelt ik van binnen.....
vrijdag 15 juni 2007 om 16:56
Het is nu 2,5 jaar geleden dat ik mijn moeder ben verloren aan longkanker! Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid in juli 2004! Mijn moeder hoestte al een tijdje en is naar de dokter gegaan en na een aantal onderzoeken kwam de diagnose longkanker (agressieve vorm) reeds gesprekken volgde en bleek dat ze niet meer kon genezen alleen nog maar verlenging mits de chemo aansloeg.. Mn moeder ging ervoor en begon aan de chemo, haar klachten verminderden en wij dachten dat de chemo aansloeg.. Ze heeft 2 kuren gehad en toen sloeg het noodlot voor de 2e keer toe.. Augustus 2004 kreeg ze een hersenbloeding en was eenzijdig verlamd en ook haar spraak was weggevallen..
Voor de 2e keer werden wij gestraft.. Na een tweetal weken kregen we het 3e slechte nieuws te horen, de chemo sloeg niet aan en we mochten haar meenemen of naar een verzorgingstehuis of naar huis voor ons was de keuze vrij makkelijk.. we hebben haar naar huis gehaald om daar haar laatsten dagen te slijten..
Dit was september 2004, dit was een intense tijd waar verdriet en vreugde elkaar afwisselden.. Helaas heeft het niet lang mogen duren op zaterdag 30 oktober belde mijn vader dat ze het niet meer deed en toen ik aankwam was ze al overleden..
In een tijdsbestek van 3 maanden heb ik 3 klappen moeten verwerken en de zwaarste was dat ik mijn moeder kwijt was.. mn maatje en beste vriendin.. :(
Mijn gevoel was voor maanden totaal uitgeschakeld en ik kon niet meer van iemand houden.. dit heeft moeten slijten en nu na 2,5 jaar kan ik zeggen dat ik weer van het leven kan genieten.. al mis ik haar iedere minuut van de dag..
Voor de 2e keer werden wij gestraft.. Na een tweetal weken kregen we het 3e slechte nieuws te horen, de chemo sloeg niet aan en we mochten haar meenemen of naar een verzorgingstehuis of naar huis voor ons was de keuze vrij makkelijk.. we hebben haar naar huis gehaald om daar haar laatsten dagen te slijten..
Dit was september 2004, dit was een intense tijd waar verdriet en vreugde elkaar afwisselden.. Helaas heeft het niet lang mogen duren op zaterdag 30 oktober belde mijn vader dat ze het niet meer deed en toen ik aankwam was ze al overleden..
In een tijdsbestek van 3 maanden heb ik 3 klappen moeten verwerken en de zwaarste was dat ik mijn moeder kwijt was.. mn maatje en beste vriendin.. :(
Mijn gevoel was voor maanden totaal uitgeschakeld en ik kon niet meer van iemand houden.. dit heeft moeten slijten en nu na 2,5 jaar kan ik zeggen dat ik weer van het leven kan genieten.. al mis ik haar iedere minuut van de dag..
vrijdag 15 juni 2007 om 22:52
Hallo allemaal,
Hier gaat het op en neer,op en neer.........
De weekenden vind ik echt een kwelling,vooral als ik de kinderen dan niet heb,dit was vorig weekend het geval,ik ben letterlijk het huis uitgevlucht,na mijn werk gelijk doorgereden naar mijn oudste broer,( +- 2 uur rijden ) en ben daar het hele weekend gebleven.
Ik heb soms nu al het gevoel dat ik niet teveel over mijn moeder kan praten ! Dat durf en doe ik nu alleen met mijn vader,broers zus en 2 vriendinnen.Endat maakt soms best wel dat ik me daar eenzaam in voel.
Ik neem wel gewoon deel aan het leven van alledag,maar het is net of je er niet "echt" aan deelneemt,meer dat je aanwezig bent.
Thuis gaat hier alles wel zijn gang,de kinderen doen gewoon de dingen die ze altijd al deden ( msn,vroijke muziek downloaden,voetballen etc...) en dat maakt ook al dat ik me minder triest voel.
Ik heb nu een paar "rituelen" waar ik me beter van voel : ik schrijf regelmatig in een dagboek,en dan rechtstreeks aan haar.
Bijvoorbeeld,als ik een liedje op de radio hoor,en ik voel me dan opeens weer heel verdrietig,het is dan bv een liedje van toen ik nog klein was,
zo onbezorg,en er van overtuigd dat dit nog heeeeeeel erg lang zou gaan duren........
Het intense verlangen naar mijn moeder,om haar gezicht gezien,om haar nog een keer aan te kunnen raken.......en dan beseffen dat dit alles voorgoed,voorgoed voorbij is.
Door dit alles op te schrijven voel ik me rustiger worden.Ik heb 2 foto's van haar,een in de woonkamer,en eentje in mijn slaapkamer.
Zeg ik altijd goedemorgen of welterusten tegen.Ik weet niet......voel ik me gewoon prettiger door.
Ik voel me nu wel weer redelijk maar ik zie nu alweer als een berg tegen het volgende weekend op,dan ben ik weer alleen,ik zit nu alweer te prakkizeren wat ik dan kan gaan doen.....
Liefs,
Felicity
Hier gaat het op en neer,op en neer.........
De weekenden vind ik echt een kwelling,vooral als ik de kinderen dan niet heb,dit was vorig weekend het geval,ik ben letterlijk het huis uitgevlucht,na mijn werk gelijk doorgereden naar mijn oudste broer,( +- 2 uur rijden ) en ben daar het hele weekend gebleven.
Ik heb soms nu al het gevoel dat ik niet teveel over mijn moeder kan praten ! Dat durf en doe ik nu alleen met mijn vader,broers zus en 2 vriendinnen.Endat maakt soms best wel dat ik me daar eenzaam in voel.
Ik neem wel gewoon deel aan het leven van alledag,maar het is net of je er niet "echt" aan deelneemt,meer dat je aanwezig bent.
Thuis gaat hier alles wel zijn gang,de kinderen doen gewoon de dingen die ze altijd al deden ( msn,vroijke muziek downloaden,voetballen etc...) en dat maakt ook al dat ik me minder triest voel.
Ik heb nu een paar "rituelen" waar ik me beter van voel : ik schrijf regelmatig in een dagboek,en dan rechtstreeks aan haar.
Bijvoorbeeld,als ik een liedje op de radio hoor,en ik voel me dan opeens weer heel verdrietig,het is dan bv een liedje van toen ik nog klein was,
zo onbezorg,en er van overtuigd dat dit nog heeeeeeel erg lang zou gaan duren........
Het intense verlangen naar mijn moeder,om haar gezicht gezien,om haar nog een keer aan te kunnen raken.......en dan beseffen dat dit alles voorgoed,voorgoed voorbij is.
Door dit alles op te schrijven voel ik me rustiger worden.Ik heb 2 foto's van haar,een in de woonkamer,en eentje in mijn slaapkamer.
Zeg ik altijd goedemorgen of welterusten tegen.Ik weet niet......voel ik me gewoon prettiger door.
Ik voel me nu wel weer redelijk maar ik zie nu alweer als een berg tegen het volgende weekend op,dan ben ik weer alleen,ik zit nu alweer te prakkizeren wat ik dan kan gaan doen.....
Liefs,
Felicity
vrijdag 15 juni 2007 om 23:34
Dank je !!
Het is misschien ook wel zo hoor,maar de mensen die ik opnoemde zie ik in de privesfeer.
Maar ik vind het zo moeilijk om op mijn werk mijn kop erbij te houden,soms dwalen mijn gedachten zo af.......en dan durf ik niet meer te zeggen dat ik op dat moment zo heel erg aan mijn moeder moet denken !
( letterlijke reactie : ja,maar het is nu toch al bijna een maand geleden ?? )
Het is misschien ook wel zo hoor,maar de mensen die ik opnoemde zie ik in de privesfeer.
Maar ik vind het zo moeilijk om op mijn werk mijn kop erbij te houden,soms dwalen mijn gedachten zo af.......en dan durf ik niet meer te zeggen dat ik op dat moment zo heel erg aan mijn moeder moet denken !
( letterlijke reactie : ja,maar het is nu toch al bijna een maand geleden ?? )
maandag 18 juni 2007 om 09:23
Felicity,
Dat eenzame gevoel herken ik heel erg. Daar heb ik nog steeds last van na een half jaar. Iedereen gaat gewoon door met zijn leven en de gewone dingetjes en het interesseert je eigenlijk gewoon geen f..k. Je hangt er maar een beetje bij en het zal allemaal wel. Kom maar gewoon af en toe op deze site even kijken en schrijf het van je af, hier zit iedereen met hetzelfde gevoel en begrijpen we je. *;
Ik ben gisteravond terug gekomen uit Nederland. Vorige week vrijdag hebben we mijn vaders as uitgestrooid op het veldje bij de begraafplaats. Mooie bloemen neergezet en een tulp die gaat branden als het donker wordt. En dan sta je daar te kijken naar dat hoopje as, alles wat er nog over is van je vader. Ik kon alleen maar denken, daar ligt zijn haar, dat was net zo zilverwit als de as. Daarna zijn we met z'n allen gaan eten bij de chinees en hebben we toch nog best wel een leuke avond gehad. Het is allemaal zo dubbel. Tegenover mijn moeder was een lege stoel. We zaten aan een ronde tafel met 8 stoelen en we waren met z'n zevenen. Alsof het zo moest zijn.
Het doet alleen nog steeds zo veel pijn. Ik wil hem zo graag nog een keer zien en met hem praten en een zoen geven.
Dat eenzame gevoel herken ik heel erg. Daar heb ik nog steeds last van na een half jaar. Iedereen gaat gewoon door met zijn leven en de gewone dingetjes en het interesseert je eigenlijk gewoon geen f..k. Je hangt er maar een beetje bij en het zal allemaal wel. Kom maar gewoon af en toe op deze site even kijken en schrijf het van je af, hier zit iedereen met hetzelfde gevoel en begrijpen we je. *;
Ik ben gisteravond terug gekomen uit Nederland. Vorige week vrijdag hebben we mijn vaders as uitgestrooid op het veldje bij de begraafplaats. Mooie bloemen neergezet en een tulp die gaat branden als het donker wordt. En dan sta je daar te kijken naar dat hoopje as, alles wat er nog over is van je vader. Ik kon alleen maar denken, daar ligt zijn haar, dat was net zo zilverwit als de as. Daarna zijn we met z'n allen gaan eten bij de chinees en hebben we toch nog best wel een leuke avond gehad. Het is allemaal zo dubbel. Tegenover mijn moeder was een lege stoel. We zaten aan een ronde tafel met 8 stoelen en we waren met z'n zevenen. Alsof het zo moest zijn.
Het doet alleen nog steeds zo veel pijn. Ik wil hem zo graag nog een keer zien en met hem praten en een zoen geven.
vrijdag 22 juni 2007 om 18:32
Hallo Felicity,
Alles goed bij jou?
Ik dacht het weekend staat weer voor de deur. Heb je al plannen gemaakt om iets te gaan doen, of zijn je kinderen bij jou?
Weet je wat ik altijd ga doen als ik het weekend alleen ben? Ik ga schoonmaken en keihard in de tuin werken. Dan heb ik geen tijd om te piekeren of te treuren. En de rest van de week hoef ik niets meer te doen, omdat alles al schoon en opgeruimd is;).
Hoop dat het goed met je gaat.
*;
Alles goed bij jou?
Ik dacht het weekend staat weer voor de deur. Heb je al plannen gemaakt om iets te gaan doen, of zijn je kinderen bij jou?
Weet je wat ik altijd ga doen als ik het weekend alleen ben? Ik ga schoonmaken en keihard in de tuin werken. Dan heb ik geen tijd om te piekeren of te treuren. En de rest van de week hoef ik niets meer te doen, omdat alles al schoon en opgeruimd is;).
Hoop dat het goed met je gaat.
*;
zaterdag 23 juni 2007 om 00:45
Lapin,
Bedankt voor je lieve woorden ! Op het moment gaat het best wel goed,ik kom net thuis,want ja,de kinderen zijn bij hun vader en ik durf het nog niet aan om een hele avond in mijn eentje op de bank te blijven zitten.Meestal zorg ik er toch wel voor dat de weekenden dat ik de kinderen niet heb gevuld zijn.
"Vroeger " en dan heb ik het over de tijd voordat mijn moeder is overleden,kon ik me prima vermaken zo in mijn eentje,vond het zelf wel lekker relaxed.
Op het moment kan ik nog niet echt een boek lezen,terwijl ik lezen heerlijk vind,ik kan me echt verliezen in een goed verhaal.
Ik had het stukje dat je schreef over oud & nieuw nog eens gelezen,ik zie er ook als een berg tegenop.
Omdat het jaar 2007 dan echt definitief wordt afgesloten,het jaar waarin in tot mei nog een moeder had.
Ook mijn verjaardag en die van de kinderen ( allemaal aan het eind van het jaar )......ik zie er zo tegenop.
Nu denken we nog in weken....straks al in maanden......en straks is er zomaar al een heel jaar voorbij.
Van de week werd ik vroeg wakker en alles was weer zo opstandig in me,waarom waarom waarom denderde het weer door mijn kop heen.
Ik ben gelijk opgestaan,en ben wat gaan doen,omdat ik anders het idee had dat ik knettergek zou worden van verlangen naar haar.
De gedachte dat ik haar nooit meer zal zien doet soms letterlijk pijn aan mijn hart.
Wat ook vaak door mijn hoofd speelt is ( en dat vind ik een hele nare gedachte ) dat ik soms zo bang ben dat ik haar "zomaar" vergeet,op de momenten dat je gewoon weer puur plezier hebt,ik heb vanavond gewoon echt gelachen,en dan besef ik me opeens : hoe kan je nu zo lachen ?
Heel tegenstrijdig allemaal.Terwijl ik zeker weet dat mijn moeder wil dat ik van het leven geniet,zoals ze zo vaak kon zeggen.
Ik heb heel veel dingen met mijn moeder gedaan ( samen op vakantie,tripjes,shoppen etc ) maar ik had nog zoveel meer met haar willen doen ! en dat kan dan niet meer,nooit meer !
En zodra ik me dat besef,dan doet alles weer zo'n pijn !
*; Felicity
Bedankt voor je lieve woorden ! Op het moment gaat het best wel goed,ik kom net thuis,want ja,de kinderen zijn bij hun vader en ik durf het nog niet aan om een hele avond in mijn eentje op de bank te blijven zitten.Meestal zorg ik er toch wel voor dat de weekenden dat ik de kinderen niet heb gevuld zijn.
"Vroeger " en dan heb ik het over de tijd voordat mijn moeder is overleden,kon ik me prima vermaken zo in mijn eentje,vond het zelf wel lekker relaxed.
Op het moment kan ik nog niet echt een boek lezen,terwijl ik lezen heerlijk vind,ik kan me echt verliezen in een goed verhaal.
Ik had het stukje dat je schreef over oud & nieuw nog eens gelezen,ik zie er ook als een berg tegenop.
Omdat het jaar 2007 dan echt definitief wordt afgesloten,het jaar waarin in tot mei nog een moeder had.
Ook mijn verjaardag en die van de kinderen ( allemaal aan het eind van het jaar )......ik zie er zo tegenop.
Nu denken we nog in weken....straks al in maanden......en straks is er zomaar al een heel jaar voorbij.
Van de week werd ik vroeg wakker en alles was weer zo opstandig in me,waarom waarom waarom denderde het weer door mijn kop heen.
Ik ben gelijk opgestaan,en ben wat gaan doen,omdat ik anders het idee had dat ik knettergek zou worden van verlangen naar haar.
De gedachte dat ik haar nooit meer zal zien doet soms letterlijk pijn aan mijn hart.
Wat ook vaak door mijn hoofd speelt is ( en dat vind ik een hele nare gedachte ) dat ik soms zo bang ben dat ik haar "zomaar" vergeet,op de momenten dat je gewoon weer puur plezier hebt,ik heb vanavond gewoon echt gelachen,en dan besef ik me opeens : hoe kan je nu zo lachen ?
Heel tegenstrijdig allemaal.Terwijl ik zeker weet dat mijn moeder wil dat ik van het leven geniet,zoals ze zo vaak kon zeggen.
Ik heb heel veel dingen met mijn moeder gedaan ( samen op vakantie,tripjes,shoppen etc ) maar ik had nog zoveel meer met haar willen doen ! en dat kan dan niet meer,nooit meer !
En zodra ik me dat besef,dan doet alles weer zo'n pijn !
*; Felicity
