Oplossingen bij vechtscheidingen

Ik ben benieuwd naar jullie ideeën over constructieve oplossingen in het geval van vechtscheidingen waar kinderen bij betrokken zijn.

Zelf zou ik willen dat er verplicht psychotherapie wordt ingeschakeld om te leren wat triggers zijn bij oude pijn, oude mechanismes die in stand worden gehouden en hoe je daar bij jezelf én bij de ander mee om kan gaan.

Er moet in mijn ogen een vaste verdeling zijn voor kinderen na scheiding. Zodat je weet waar je aan begint en aan toe bent als je uit elkaar bent.
In mijn optiek moet dit op basis van leeftijd en gezinssamenstelling.
Broertjes en zusjes moeten bij elkaar blijven, dus de regeling gaat in op basis van het jongste kind. (Ik ben voorstander van jonge kinderen bij de hoofdverzorger wat vaak de moeder is en naarmate een kind ouder wordt steeds meer naar vader)
Uiteraard mag hiervan afgeweken worden mits dit geen strijdpunt is in de vechtscheiding.

Tevens zou ik voorstander zijn van een landelijke campagne om het aangaan van nieuwe relaties ten tijde van een vechtscheiding af te raden. Rond eerst het oude goed af met jezelf en de ander voor je aan iets nieuws begint.
Een landelijke campagne zorgt er voor dat het maatschappelijk beeld hervormt en het niet als normaal wordt gezien.

Ik twijfel nog over alimentatie. Ergens zou verplichte alimentatie in mijn ogen afgeschaft mogen worden om de druk voor het goed oplossen van de problemen te vergroten. Daarbij komt het ook vaak voor dat er strijd is over geld. En natuurlijk moeten beide ouders van kinderen financieel zorg dragen over de kinderen. Maar moet het ook verlicht zijn als het strijd oplevert? Wat nou als de andere ouder, zodra er meer harmonie is, wel uit zichzelf wil bijdragen?
Hoe denken jullie daarover?


Hebben jullie hier nog ideeën over?

Genoemde oplossingen:

- beperken van het aantal procedures
- snellere doorlooptijden
- campagne om beter na te denken voor te beginnen aan kinderen. (Meenemen in opleidingen wellicht?)
- scannen wanneer sprake is van pesthedrag en hier de kosten aan toebedelen (wat zijn de maatstaven?)
- verplicht samen in therapie voor er wordt samengewoond
- bij een vechtscheiding een screening laten uitvoeren en kijken of er een voorgeschiedenis is met partnergeweld
- hulpverleners meer expertise geven obv psychische problematiek
- ander uitgangspunt bij onderzoek naar ouders (wie is constructief/ destructief)
Tevens ouders tegelijkertijd onderzoeken en niet individueel.
- geen bemoeienis vanuit de overheid in de vorm van advocaten en hulpverlening
- het netwerk betrekken
-stoppen met steun bieden in vechtscheiding (aanhoren/ oppassen/ geld geven/ bemiddelen/ etc)
- heldere procedures en tijdslijnen voor een scheidingsprocedure opstellen en die ook laten naleven door alle partijen.
-De wildgroei aan (slechte!) mediators stoppen.
-Er voor zorgen dat je groeit en zo min mogelijk afhankelijk bent. Je verlies nemen en op een wijze compenseren waar je wél invloed op hebt. Je verwachtingen aanpassen.
-Naar je eigen aandeel kijken: bijvoorbeeld het niet dwarsbomen van co-ouderschap zou al een goed begin zijn.
- Er wordt bij bepalingen en onderzoeken gekeken naar welke hulp de andere ouder daadwerkelijk geboden heeft om het de andere ouder zo comfortabel mogelijk te maken.
- er wordt gekeken naar de behoeften van kinderen op basis van de piramide van Maslow en hoe de ouders daarin kunnen voorzien en wat ze te bieden hebben aan kinderen. Hoe ze daarin kunnen ontwikkelen en elkaar kunnen begeleiden

patchouli_ schreef: ↑

10-11-2023 16:51

En wat wil je dan met die info? Waar gaat je onderzoek naartoe?

Ik bedoelde als er een screening op de ouders zou plaatsvinden (dit was een ander geopperd idee)

Twentyeight schreef: ↑

10-11-2023 16:53

Bij intieme terreur.

Als jij de ouder bent die geen strijd wilt kun je zorgen dat je ook daadwerkelijk uit de strijd blijft door:
- niet of kort reageren op strijd van de ander.
- niet de aanval in gaan
- niet verdedigen als je niets verkeerd doet. Wel uitleg vragen wat diegene bedoelt: wat bedoel je met die opmerking/kun je dit uitleggen?
Soms werkt het niet zo, maar je kunt de strijd zo sterk verminderen.

Focus op de kinderen: hulp voor hen tijdens of na een scheiding. En dan echt iemand met expertise, evt op eigen kosten. Liefst kinderpsycholoog of orthopedagoog.

Advies vragen aan veilig thuis, zij zijn sindskort bekend met deze term. *een paar jaar geleden wisten veel medewerkers van VT hier nog niet echt van.

Documenteren wanneer de intieme terreur plaats vindt en bewijs bewaren.

Er aan werken om zelf de stabiele ouder te worden voor je kinderen met hulp van een psycholoog o.i.d.

Ben wel benieuwd wat je met alle tips gaat doen. Kun je daar meer over vertellen?

Ik ga er zelf niets mee doen. Althans niet op het moment. Ik ben gewoon benieuwd hoe anderen erover denken wat kan bijdragen aan de oplossing,
Erover praten, waar dan ook, helpt.
Zwijgen niet.
Hoe meer mensen er over na gaan denken en óók willen bijgedragen aan de oplossing hoe beter.

Ik hoop ergens het juiste zaadje te planten. Ik zal er zelf (op korte termijn) niets meer aan hebben. Maar vele anderen na mij misschien wel.

S-Groot schreef: ↑

10-11-2023 17:48

Waarom niet bij jezelf? Je zit toch nog midden in je vechtscheiding?

Ik zal mijn eigen situatie moeten accepteren zoals het is. Daar is niets anders aan te doen, óf ik moet de strijd aan gaan in mijn persoonlijke situatie.
Dat zie ik niet zitten.
Dan gebruik ik liever mijn onvrede om de situatie voor anderen wellicht te verbeteren.

Ok (hier gaat wat mis in quoten)

SweetFirefly schreef: ↑

10-11-2023 19:52

Ik krijg eerder de indruk dat jij je eigen situatie projecteert op anderen. Het idee alleen al dat psychotherapie verplicht wordt. . Symptoombestrijding die een mens opgelegd wordt? Want het huwelijk is dan al mislukt. Wil je mensen ook verplichten deel te nemen aan therapieën voordat ze in het huwelijk treden? Soms werken huwelijken/relaties nou eenmaal niet.

Wat kom jij precies doen in dit topic? Ik heb mijn intenties duidelijk gemaakt toch?
Waar is jouw constructieve bijdrage?
Of wil je alleen naar beneden halen?
Dank voor jouw kritische bijdrage. Ik kan er alleen weinig mee. Er zit geen enkele zin in waar ik iets mee kan.
Ik zie het als kritiek. Ik zie het als ‘geen steun’
Ik zie het als onwil om mee te denken aan een oplossing.
Je roept maar wat. Je maakt het zelfs persoonlijk.
Blijf dan gewoon weg alsjeblieft.