Twee liefdes - we gaan gewoon door...

Sil, Ik wens je veel sterkte en de kracht om de juiste keuzes te maken.



Big Cuddle*;

Ow wat hebben sommigen het hier weer moeilijk.... Knuffel voor iedereen die er nu één kan gebruiken!!!@ Sil: sterkte, meis... Ik begrijp dat je nr2 zelf heeft aangegeven dat hij zeker niet verder met je zal gaan? Aan de ene kant heel goed nieuws... zo raak je er niet verder in verstrikt en is er geen onherstelbare schade aangericht! Maar aan de andere kant... ik weet het niet... ik denk dat ik me in jouw plaats een beetje... gekwetst zou voelen (omdat ik niet de moeite waard ben om mee verder te gaan...?). Onzin natuurlijk, maar lijkt me toch dat je ook met een dubbel gevoel zit nu. Lekker uithuilen vandaag en morgen vol goede moed verder, hoor! Je komt er heus wel, je bent sterk, echt!!!@ Tja, Thea, wegrennen nu het nog kan... dat zou inderdaad het beste zijn, maar... of het zomaar kan? Mensen die het nooit hebben meegemaakt zeggen 'ja, je hebt altijd de keuze!', maar ik weet het niet... Als ik terug denk aan de periode nét voor er echt iets gebeurd is tussen nr2 en mij, dan vraag ik me af of waarschuwingen op het forum me hadden tegengehouden om verder te gaan? Misschien... Maar op het moment zelf, als je echt op het punt staat om verder te gaan... dan denk je niet meer helder, gevoel neemt het over van verstand en de wereld om je heen valt gewoon weg... Een heel overweldigende ervaring. Ik ben benieuwd hoe het verder loopt bij jou.... De tijd zal het leren!Liefs,Marlies

quote: Thea83 reageerde Ik durf het alleen hier neer te zetten omdat ik hier heel anomiem en onherkenbaar schrijf. Ik wil zo graag die geweldige sex met hem een keer mee maken. Mijn seksleven met mijn man is prima, nog een reden waarom ik niet begrijp hoe ik me ook lichamelijk zo tot een ander aangetrokken kan voelen.

Lieve Thea,



Goed dat je het hier neerzet, vind ik. En o, wat herken ik het ...........



Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik een verhaal als het mijne gehoord zou hebben voordat ik hierin zo diep verzeild raakte als ik nu ben. Ik kan je alleen mijn verhaal vertellen in de hoop dat je er iets aan hebt (en ondertussen werkt het voor mij ook wel helend om dit alles eindelijk eens uit te spreken, merk ik).



Ik heb me heel lang verzet tegen fysiek contact met mijn vriend (ik weiger nog steeds 'm "nummer 2" te noemen, maar weet absoluut niet hoe ik 'm wél moet noemen....weet je wat, ik noem hem "X"). Totdat op een gegeven moment de emotionele ontrouw al zo groot geworden was, dat ik dacht dat een beetje fysiek contact er ook nog wel bij zou kunnen. Ik bedoel: in mijn visie maakte dat mijn ontrouw niet groter - die was immers al zo immens en gruwelijk. En ik hunkerde naar lichamelijk contact met X, ik wilde hem zo verschrikkelijk graag. Ik hield mezelf voor dat ik me een soort bevrijd zou voelen als ik maar 1 keer met hem naar bed zou zijn geweest, dat het dan uit mijn systeem zou zijn, dat ik zou kunnen denken dat ik aan die ene keer voldoende zou hebben voor de rest van mijn leven en dat ik daarna verder zou kunnen. Weet ik veel wat ik allemaal dacht, maar duidelijk is dat ik oprecht dacht dat ik alles zou kunnen scheiden, dat ik dit aan zou kunnen.



Ik ging met hem naar bed en het was ge-wel-dig. Een intensere, diepere, meer emotioneel geladen ervaring had ik nog nooit meegemaakt. En toen begon de ellende pas echt, want door die ervaring zakte ik alleen maar dieper weg in het moeras van tegenstrijdige emoties, mijn band met X versterkte alleen maar méér. Het was helemaal niet "uit mijn systeem", ik walgde van mezelf vanwege het feit dat ik in staat was tot zo'n erg bedrog en tegelijkertijd hunkerde ik naar méér. 



Met mijn man had ik altijd een goed seksleven gehad, nu werd seks een moeilijk iets. Want als ik met mijn man naar bed ging en mijn lichaam reageerde niet, dan dacht ik aan X en ging vervolgens kapot van schuldgevoelens ten opzichte van mijn man. En als ik seks had met mijn man en mijn lichaam reageerde wél, dan dacht ik: "vergeef me, X, maar hij is mijn man en de vader van mijn kinderen en ik houd nog van hem". Snap je? Seks werd heel erg beladen, iets wat schuldgevoelens en gevoelens van verschuivende loyaliteit met zich meebracht, in plaats van iets wat 2 mensen die van elkaar houden nu eenmaal samenbrengt.



Nu wil ik verder, vooruit kijken, terug naar wat ik had met mijn man voordat X mijn leven op zijn kop zette, en ik hem toestond mijn leven op zijn kop te zetten. Want aan het eind van de dag wil ik alle betrokkenen niet het verdriet aandoen van een scheiding en tegelijkertijd houd ik gewoon ook nog van mijn man. Ik houd me sterk, terwijl iedere vezel in mijn lichaam schrééuwt dat ik X terug wil, terwijl een kloterig stemmetje in mijn achterhoofd roept dat als ik alles maar goed verborgen houd, ik heus en echt echt echt nog wel een geheime relatie met X kan hebben, zodat ik geen afscheid hoef te nemen en gewoon van 2 mannen tegelijkertijd kan houden. Gisteren nog vroeg X wat hij moest doen om mij terug te krijgen en ik antwoordde dat er geen enkele kans is dat ik van gedachten verander. Maar ik had het liefst geantwoord: "Je hoeft me niet terug te krijgen want ik ben er nog, ik ben helemaal niet weg geweest".



Zolang ik onder de mensen ben, kan ik mijn masker opzetten en doen alsof ik van binnen niet kapot ga, zodra ik alleen ben lopen de tranen over mijn wangen terwijl ik me er niet eens bewust van ben dat ik zit te huilen.



Lieve Thea maar ook Sil: klinkt dit allemaal erg aantrekkelijk? Nee he? Ook al hebben jullie het nu moeilijk: bovenstaande is een korte opsomming van wat er volgt als je het nu niet stopt. Ik zou zo graag willen dat ik jullie daarvoor zou kunnen behoeden, want geloof me: het is een ervaring die je graag zou willen missen. En tegelijkertijd realiseer ik me dat verhalen zoals dat van mij slechts verhalen zijn, dat je je voorhoudt dat bij jou alles anders zou zijn en dat waarschuwingen waarschijnlijk niet helpen. Geen aanval, ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedacht hebben. Maar als ik alles over kon doen, zou ik het heel anders aangepakt hebben.

O, en Face: jij vroeg of ik mijn vriend ooit loze beloften heb gedaan. Uiteraard niet. Tegen hém ben ik altijd eerlijk geweest. Ben ik toch nog tegen iemand eerlijk geweest....

Marlene, Ik wil je heel erg bedanken voor de eerlijkheid waarmee je hier je verhaal neerzet. Ik krijg een beetje het gevoel dat ik in de toekomst kijk en dat ik het over een jaar ben die iemand op dezelfde manier waarschuwt. Het enige, belangrijke verschil is dat mijn collega en ik het nog niet in duidelijke termen naar elkaar hebben uitgesproken wat we voor elkaar voelen.

Het is bijna lunchpauze, normaal gesproken pauzeren we om 12.00 maar als de een het moet verschuiven doet de ander het ook, woordenloos.

poeh wat n verhalen weer. wat doen we onszelf toch inderdaad aan.

sillmarillion (heb ik je naam goed?), ik heb hetzelfde als jij. ben eigenlijk al klaar met mijn relatie met nr1 maar ook bij mij ontbreekt de moed.

vooral om wat ik mijn kind dan ga aandoen. en toch ook wel nr1 zelf. want hij is niet alleen maar slecht natuurlijk. en veel sterkte voor je, moeilijk dat hij heeft aangegeven dat hij zijn vrouw niet ontrouw wil zijn. ze zijn er dus nog genoeg, goeie kerels.

duiveltje en liefdesster, denk ook dat dat het wel is ja, dat ze als ze een tijd niets laten horen ons willen loslaten omdat ze niet gek op ons willen zijn. maar na een tijdje gaat het toch weer kriebelen en ineens weer bericht.

althans, ik hoop dat het bij mijn nr 2 nu ook weer zo gaat.

marlene, jij ook een hug, wat n moeiljke situatie en een verdriet. en ja ik denk ook zeker dat het kan, van 2 mannen tegelijk houden.

thea, rennen nu je nog kan, ja het is het beste maar tevens ook moeilijkst uitvoerbare advies denk ik.  want kan best begrijpen dat je als is het maar 1 keer, sex met hem wilt. maar ja dan wil je een 2e keer en een 3e, neem dat maar van mij aan. hoe sta jij verder in je relatie thuis dan, omdat je emotioneel toch veel mist bij je man (ken het gevoel, ben ook al heel lang samen met de mijne)?

hier in elk geval nog geen teken van leven van nr 2. hoe lomp kan je zijn denk ik dan? maar ik mis hem, en hoop zo nog van hem te horen of in elk geval nog een keer met hem te kunnen praten over alles.

Marlene, heb jij iemand in het echt die je erover kan vertellen? Ik heb 1 vriendin die op de hoogte is van mijn gevoelens die ik ook toestemming heb gegeven om te vragen hoe en wat er gebeurt, of ik ook zal durven vertellen als het echt te ver gaat weet ik niet. Wat ik ook herken is dat jij wist dat het al ontrouw was voordat er iets fysieks aan de hand was Ik kan alles nog goed praten en verontwaardiging tonen als mensen(=collega's) denken dat we een verhouding hebben, maar ik weet voor mezelf wel beter. Ik voel me vooral zo schuldig als sommige collega's het dan voor mij opnemen en het idee dat ik een verhouding zou hebben absoluut verwerpen, zo ben ik niet is hun mening. Ze moesten eens weten hoe ik soms denk.

quote: Thea83 reageerde Ik durf het alleen hier neer te zetten omdat ik hier heel anomiem en onherkenbaar schrijf. Ik wil zo graag die geweldige sex met hem een keer mee maken. Mijn seksleven met mijn man is prima, nog een reden waarom ik niet begrijp hoe ik me ook lichamelijk zo tot een ander aangetrokken kan voelen.

Lieve Thea,



Goed dat je het hier neerzet, vind ik. En o, wat herken ik het ...........



Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik een verhaal als het mijne gehoord zou hebben voordat ik hierin zo diep verzeild raakte als ik nu ben. Ik kan je alleen mijn verhaal vertellen in de hoop dat je er iets aan hebt (en ondertussen werkt het voor mij ook wel helend om dit alles eindelijk eens uit te spreken, merk ik).



Ik heb me heel lang verzet tegen fysiek contact met mijn vriend (ik weiger nog steeds 'm "nummer 2" te noemen, maar weet absoluut niet hoe ik 'm wél moet noemen....weet je wat, ik noem hem "X"). Totdat op een gegeven moment de emotionele ontrouw al zo groot geworden was, dat ik dacht dat een beetje fysiek contact er ook nog wel bij zou kunnen. Ik bedoel: in mijn visie maakte dat mijn ontrouw niet groter - die was immers al zo immens en gruwelijk. En ik hunkerde naar lichamelijk contact met X, ik wilde hem zo verschrikkelijk graag. Ik hield mezelf voor dat ik me een soort bevrijd zou voelen als ik maar 1 keer met hem naar bed zou zijn geweest, dat het dan uit mijn systeem zou zijn, dat ik zou kunnen denken dat ik aan die ene keer voldoende zou hebben voor de rest van mijn leven en dat ik daarna verder zou kunnen. Weet ik veel wat ik allemaal dacht, maar duidelijk is dat ik oprecht dacht dat ik alles zou kunnen scheiden, dat ik dit aan zou kunnen.



Ik ging met hem naar bed en het was ge-wel-dig. Een intensere, diepere, meer emotioneel geladen ervaring had ik nog nooit meegemaakt. En toen begon de ellende pas echt, want door die ervaring zakte ik alleen maar dieper weg in het moeras van tegenstrijdige emoties, mijn band met X versterkte alleen maar méér. Het was helemaal niet "uit mijn systeem", ik walgde van mezelf vanwege het feit dat ik in staat was tot zo'n erg bedrog en tegelijkertijd hunkerde ik naar méér. 



Met mijn man had ik altijd een goed seksleven gehad, nu werd seks een moeilijk iets. Want als ik met mijn man naar bed ging en mijn lichaam reageerde niet, dan dacht ik aan X en ging vervolgens kapot van schuldgevoelens ten opzichte van mijn man. En als ik seks had met mijn man en mijn lichaam reageerde wél, dan dacht ik: "vergeef me, X, maar hij is mijn man en de vader van mijn kinderen en ik houd nog van hem". Snap je? Seks werd heel erg beladen, iets wat schuldgevoelens en gevoelens van verschuivende loyaliteit met zich meebracht, in plaats van iets wat 2 mensen die van elkaar houden nu eenmaal samenbrengt.



Nu wil ik verder, vooruit kijken, terug naar wat ik had met mijn man voordat X mijn leven op zijn kop zette, en ik hem toestond mijn leven op zijn kop te zetten. Want aan het eind van de dag wil ik alle betrokkenen niet het verdriet aandoen van een scheiding en tegelijkertijd houd ik gewoon ook nog van mijn man. Ik houd me sterk, terwijl iedere vezel in mijn lichaam schrééuwt dat ik X terug wil, terwijl een kloterig stemmetje in mijn achterhoofd roept dat als ik alles maar goed verborgen houd, ik heus en echt echt echt nog wel een geheime relatie met X kan hebben, zodat ik geen afscheid hoef te nemen en gewoon van 2 mannen tegelijkertijd kan houden. Gisteren nog vroeg X wat hij moest doen om mij terug te krijgen en ik antwoordde dat er geen enkele kans is dat ik van gedachten verander. Maar ik had het liefst geantwoord: "Je hoeft me niet terug te krijgen want ik ben er nog, ik ben helemaal niet weg geweest".



Zolang ik onder de mensen ben, kan ik mijn masker opzetten en doen alsof ik van binnen niet kapot ga, zodra ik alleen ben lopen de tranen over mijn wangen terwijl ik me er niet eens bewust van ben dat ik zit te huilen.



Lieve Thea maar ook Sil: klinkt dit allemaal erg aantrekkelijk? Nee he? Ook al hebben jullie het nu moeilijk: bovenstaande is een korte opsomming van wat er volgt als je het nu niet stopt. Ik zou zo graag willen dat ik jullie daarvoor zou kunnen behoeden, want geloof me: het is een ervaring die je graag zou willen missen. En tegelijkertijd realiseer ik me dat verhalen zoals dat van mij slechts verhalen zijn, dat je je voorhoudt dat bij jou alles anders zou zijn en dat waarschuwingen waarschijnlijk niet helpen. Geen aanval, ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedacht hebben. Maar als ik alles over kon doen, zou ik het heel anders aangepakt hebben

;(Wauw, Marlene,

Zit hier vreselijk te huilen, het is voor mij heel herkenbaar wat je schrijft, en ik weet dat het beter is om idd Hem los te laten, de gevoelens die je beschrijft, de pijn, het verlies, het is precies zoals ik mij voelde dat hij een 'pauze ;  voorstelde, en ik dacht waarom kan het gewoon niet doorgaan, ik wil hem blijven zien, maar beter is het te wachten ,,, dit wat jij besloten hebt had mijn nr2 besloten, en ik kon en kan er niet mee omgaan, maar denk dat ik hem helemaal los moet laten om voor zijn gezin te gaan, wij houden zoveel van elkaar, wie weet komen we ooit weer bij elkaar als dat zo bestemd is, momenteel moet ik eerst uitmaken voor mijzelf of ik nog wel met nr1 verder wil, *;

Marlene respect voor je openheid en eerlijkheid.*;

Ik denk dat ik assertiever moet worden en wat directere vragen moet stellen. Tijdens ons wandelingetje in de lunchpauze ging het gesprek als volgt. Ik weet niet eens meer precies waar we het over hadden maar ik zei dat hij gewoon kan doen wat hij wilt. Hierop antwoordde hij , "nee ik kan niet doen wat ik wil wat ik ben getrouwd en het is niet wat God wil" Nu zit ik alsmaar te malen wat hij precies hiermee bedoelde, slaat het op mij? slaat het op het feit dat hij will scheiden? Waarom vraag ik dat dan niet gelijk ipv mezelf gek te maken met 1001 antwoorden.

Duiveltje, als ik het idee had dat nr2 niet serieus is of een spelletje met me speelt, had ik er al lang een punt achter gezet. Zoveel problemen en verdriet voor iemand die het niet waard is. Maar ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan.

@Flamenco, je hebt helemaal gelijk. Nu ik het zo zie staan denk ik ook, laat maar. Helpt me in ieder geval wel om dingen weer in perspectief te zien. Ben alleen bang dat ik niet meer zo sterk in mijn schoenen sta als hij me weer smst (en reken maar dat hij me weet in te pakken - hij kan me laten smelten met 1 smsje). Van mijn kant uit is het ook vooral lichamelijke aantrekkingskracht, nooit iemand ontmoet die ik fysiek zo aantrekkelijk vind. Zijn karakter is helaas blijkbaar minder fraai. Ik probeer het wel goed te praten dat ik nu niets hoor, hij is echt heel erg druk geweest (o.a. net verhuisd etc). maar hoeveel tijd kost een smsje nou. Het is natuurlijk waar, als hij iets om me gaf had hij heus wel iets gestuurd. Hoop als hij weer iets stuurt dat ik hem niet te gemakkelijk vergeef, ga hem in ieder geval lang laten wachten, weet hij ook eens hoe dat is.

ja duiveltje ik heb dit ook weken hoor ik weinig tot niks op het werk is hij dan

afstandelijk en dan opeens ja hoor begint het weer sms en of ik kom. maar

weet je wat het gewoon is als ze zelf ook een relatie hebben en dat is bij deze

man zo willen ze van dat gevoel voor ons af maar dat gaat bij hun een tijdje goed maar dan houden ze het toch niet meer vol en vergeten ze inderdaad wat jij al schrijft hun eigen beloften en gooien ze dat maar weer in de kast.tot dat

ze weer wakker worden en denken oh ja ik zou hier mee stoppen.en hup dan komt de afstand weer terug en hun hebben daar ook wel moeite mee hoor

alleen tja dat zullen ze je niet laten merken.mijn vriend sms te in het begin heel veel leuks en lekkers nu doet hij dat al helemaal niet meer zegt daar ook

helemaal niks meer over smst alleen nog kom je nog langs dat is toch ook vreemd.ja iedere keer vooral in het weekend denk ik ik wil niet aan hem denken

want ik heb een lieve man maar lukt me voor geen meter.

@liefdesster, ben bang dat mijn nr 2 nog erger is, hij heeft me weleens verteld dat hij wel vaker een scheve schaats rijdt, gewoon om de sleur te doorbreken, ik geloof niet dat hij zo'n last heeft van schuldgevoel naar zijn vrouw toe. Ik denk dat zijn belangstelling voor mij gewoon al een heel stuk minder is dan in het begin, hij weet nu dat hij me kan krijgen, dus de spanning is er alweer een beetje af. Daarbij komt dat hij nu druk is met allerlei leuke dingen, dus zijn hoofd staat er niet zo naar. Als hij zich weer een keer te pletter verveelt kom ik misschien wel weereens in beeld. Vraag me op dit moment alleen sterk af of ik daar dan nog wel zin in heb, op het moment helemaal niet, wat moet ik met die eikel. Hoop dat ik dan ook niet weer snel overstag ga als hij me weer een keer iets stuurt. Hij zal er in ieder geval wel weer moeite voor moeten doen. Ik houd afstand.

Ik denk dat ik assertiever moet worden en wat directere vragen moet stellen. Tijdens ons wandelingetje in de lunchpauze ging het gesprek als volgt. Ik weet niet eens meer precies waar we het over hadden maar ik zei dat hij gewoon kan doen wat hij wilt. Hierop antwoordde hij , "nee ik kan niet doen wat ik wil wat ik ben getrouwd en het is niet wat God wil" Nu zit ik alsmaar te malen wat hij precies hiermee bedoelde, slaat het op mij? slaat het op het feit dat hij will scheiden? Waarom vraag ik dat dan niet gelijk ipv mezelf gek te maken met 1001 antwoorden.

@Thea, is hij gelovig? Misschien wil hij je wel graag maar mag hij volgens zijn religieuze overtuiging niet vreemdgaan. ?.

Haha, wat zal mijn nr 2 raar op zijn neus kijken als hij geen smsje van me terugkrijgt.... dat ik hij niet gewend. Ben benieuwd wat hij gaat doen, ik weet dat hij er niet tegen kan. Of hij denkt, ook goed, dan niet. Hou jullie op de hoogte.

Haha, wat zal mijn nr 2 raar op zijn neus kijken als hij geen smsje van me terugkrijgt.... dat ik hij niet gewend. Ben benieuwd wat hij gaat doen, ik weet dat hij er niet tegen kan. Of hij denkt, ook goed, dan niet. Hou jullie op de hoogte.

iS hij niet gewend

Ik denk dat ik assertiever moet worden en wat directere vragen moet stellen. Tijdens ons wandelingetje in de lunchpauze ging het gesprek als volgt. Ik weet niet eens meer precies waar we het over hadden maar ik zei dat hij gewoon kan doen wat hij wilt. Hierop antwoordde hij , "nee ik kan niet doen wat ik wil wat ik ben getrouwd en het is niet wat God wil" Nu zit ik alsmaar te malen wat hij precies hiermee bedoelde, slaat het op mij? slaat het op het feit dat hij will scheiden? Waarom vraag ik dat dan niet gelijk ipv mezelf gek te maken met 1001 antwoorden.

Thea, wat zegt je gevoel je? Ik herinner me dat heel in het begin, toen X en ik om elkaar heendraaiden en ik al tot over mijn oren was, mijn gevoel zei dat dit volledig wederzijds was, en toch legde ik iedere zin van hem anders uit. Ik suste mezelf met de gedachte dat het VAST niet wederzijds was, en dus kon ik veilig doorgaan met dat zogenaamd vriendschappelijk contact. Gevoelens waren er immers alleen maar van mijn kant en zouden toch niet beantwoord worden, dus ons contact was heus wel veilig.



Achteraf denk ik: hoe naief kun je zijn. Uit alles bleek dat het wel degelijk wederzijds was: alle keren dat hij een smoesje verzon om maar in mijn buurt te zijn of langer op kantoor bleef zitten zodat we nog even samen konden praten. Zeg maar: dezelfde dingen die ik deed om maar in zijn buurt te zijn............



Herken je daar iets in? Is het niet zo dat jullie contact nu nog best redelijk veilig aanvoelt, omdat er niets echt uitgesproken is?

Marlene, bij mij was het precies zo. Ik was er van overtuigd dat zijn gevoelens voor mij alleen vriendschappelijk waren en dat is ook wat hij mij wilde laten geloven want hij had nooit gedacht dat ik gevoelens voor hem zou hebben. Achteraf gezien vraag ik me af hoe we zo naief hebben kunnen zijn. En in mijn onderbewustzijn heb ik het altijd geweten.

waarom, waarom, waarom, waarom weet ik zo goed, net als jullie dat je er niet aan moet beginnen, omdat het ook veel ellende zal gaan brengen!!

Maar waarom weet ik 99% zeker dat als ik de kans krijg, er toch aan begin?! Iedereen kan waarschuwen, maar iedereen volgt toch zijn of haar eigen gevoel. waarschijnlijk zal dit ook voor mij de verkeerde keus worden....



eigenlijk weet ik het wel 100% zeker   -((

Duiveltje, goed van je dat je niet smst. Je nr. 2 komt over als een notoire vreemdganger en dat is toch iets anders dan dat "wat ons overkomt". Hoop dat je het volhoudt.

Anna, sterkte meid, ik vind je een sterke vrouw.

Thea, ik denk dat je nr. 2 idd voor je valt, maar dat zijn geloof hem tegenhoudt.

En alle anderen, wat een afgrijselijke verhalen, ik leef erg met jullie mee.

Gisteren mijn nr. 2 gezien. Was erg gezellig. We konden niet naar zijn huis omdat hij de kids had, maar daarvan zei hij dat wel weer blijkt, zoals we al wisten, dat we het bed niet nodig hebben om het samen goed te hebben.

In de vakantie zie ik hem 6!!!!! weken niet. Zucht...... Nr. 2 zei dat altijd weer blijkt dat, ook al zien we elkaar een poos niet, het binnen 3 minuten weer als vanouds is. Lief he?

Nr. 1 heeft aangekondigd vanavond met me te willen vrijen. Daar kan ik toch zo tegenop zien. Hebben jullie dat ook? Ik moet niets hebben van zijn aanrakingen. Betekent dat dat ik niet meer van hem houdt? Ik weet het niet. Blijf ik bij hem om de gewoonte, vertrouwdheid, ongewisse toekomst in m'n eentje en vooral de kids, of is er nog een sprankje liefde. Hoe kom je daar in vredesnaam achter.....

Hallo allemaal,



Ook ik lees al een hele tijd mee. Eerst alleen uit zgn. interesse want zover was ik nog lang niet. Want zelfs nu moet ik over een grens stappen om te typen ja ik ben verliefd op iemand anders.

Het gaat in mijn geval om een collega die ik niet vaak zie. Zelf ben ik getrouwd, heb kinderen, hij is ook getrouwd en heeft ook kinderen. We kennen elkaar inmiddels een tijdje. Volgens mij vind hij mij alleen aardig, hoewel we goed kunnen praten en het weggaan uitstellen allebei aardig onder de knie hebben. Toch nog even wat zeggen, even terugroepen en haast nijdig zijn als de telefoon gaat, want daar gaat het gesprek. En omdat je met goed fatsoen niet kunt wachten (dat valt wel heel erg op) ga je dus maar weer weg).



Hij is al een hele tijd bijna niet meer uit mijn gedachten, als ik weet dat ik hem weer zie fladderen de vlinders aardig rond in mijn buik. Hij is het tegenovergestelde van mijn huidige man, waar ik gek genoeg wel een goed huwelijk mee heb. Daar voel ik me ook heel schuldig om. Hoe kan ik nu verliefd zijn op een ander, terwijl mijn partner echt een schat van een vent is?!



Ik ben zelf begonnen met flirten, hij ging er niet zo op in dacht ik altijd. Ik dacht zelfs dat ie niets door had tot hij me erop attent maakte dat hij doorhad dat ik aan het flirten was. Daarna heb ik het een tijdje gelaten durfde niet meer zo goed en het was voor mij een stuk rustiger. Want met het flirten, merkte ik dat ik gevoelens begon te krijgen. Dat had ik niet verwacht, op het eerste gezicht is het niet mijn type.



Na een tijdje waarin we heel veel contact hadden op de momenten dat we elkaar zagen en veel vertelden aan elkaar leek ik te merken dat het wederzijds was. De vlinders kwamen terug, en ik ben toch weer begonnen met flirten. Gewoon oogcontact, een losse opmerking dat soort dingen. Inmiddels gaat hij er leuk op in, maar of zijn gevoel wederzijds is weet ik niet.



Ik ben nu vreselijk in de war, wil mijn man en mijn kinderen niet kwijt, en volgens mij is hij ook gelukkig getrouwd.



Aan een kant zeg ik tegen mezelf dat er toch niets is gebeurd en ik me dus geen zorgen hoef te maken. We mailen, bellen noch sms-en en hebben alleen contact als we elkaar zien.



Aan de andere kant baart het me wel zorgen want de drang om zeker te weten dat hij wel of niet wat voor mij voelt wordt groter. En dat baart me een beetje zorgen.



Ik hoop door af en toe mee te schrijven de dingen helder te krijgen voor mezelf, en heb veel aan jullie verhalen. Het lijkt me daarom fijn om ook mee te schrijven hier.



Groet Snuffie

O-zo-herkenbaar... Lees er m'n laatste post maar op na, daarin staat ook hoe ik de periode net 'voor' heb ervaren... Tuurlijk stapt geen mens hier met z'n volle verstand in, maar dat is nou net het probleem... Je verstand is helemaal zoek op zo'n moment! Hoe het bij mij ging? Och, ongelooflijk naïef, zoals je hier wel meer leest... Ik heb ook lang gedacht dat ik gewoon alles onder controle had, dat het een puur vriendschappelijk contact was. Ik ben op een avond naar z'n huis geweest, écht in de rotsvaste overtuiging dat ik 'gewoon' bij m'n buurman op bezoek ging, gewoon even naar z'n huis kijken (in volle verbouwing). Leuk, toch? En ja, ergens, onbewust wist ik wél dat het niet zo onschuldig was, tenslotte had ik al genoeg spanning gevoeld. Maar ik dacht dat ik het wel de baas kon...Aanvankelijk ging alles goed. Rondleiding door het huis, veel uitleg van nr2, gezellig gebabbeld. Boven stonden we in de slaap- en badkamer en... ineens was daar toch weer een beladen, gespannen gevoel. Ineens realiseerde ik me dat ik in de slaapkamer van een relatief onbekende man stond, maar tegelijk voelde het wel vertrouwd... Mmm... Een paar keer iets te lang oogcontact en wat onwennig gelach en hij zei 'we zullen best maar terug naar beneden gaan, hé?'...Ik ging bewust in een éénzitsbank zitten en ja, weer gezellig. Sigaretje, drankje en dan steeds meer stiltes en oogcontact. Ik heb toen nog gezegd 'wat zit ik hier nu eigenlijk te doen?' en besloot naar huis te gaan (verstand werkte toen nog). Aan de deur ging het mis... Afscheid nemen liep mis... want zoen op de wang of..???? Het werd een kus en veel meer.... Tijdens die allereerste kus dàcht ik 'nee nee nee', maar tegelijk voelde ik alleen maar 'ja ja ja' en terwijl het gevoel steeds sterker werd, leek het verstand gewoon uit te doven. Je dénkt niet meer op zo'n moment. Het voelde voor mij alsof de hele wereld gewoon wegviel.. heel overweldigend allemaal... Heeeeel sterke man/vrouw die dan nog 'nee' kan zeggen en kan weggaan. Als je echt beiden zo'n sterke aantrekking voelt, dan lukt dat niet, echt niet... 100 waarschuwingen hadden me toen niet kunnen tegenhouden (nogmaals: je wéét immers echt wel dat het fout is, maar je voelt iets heel anders... ). Ik heb er mezèlf ook anders door leren kennen, wist daarvoor niet dat ik zo kon zijn, dat ik zo'n sterke, onweerstaanbare seksuele spanning kon voelen... Of ik jullie hier mee help??? Ik denk het niet... kan maar mijn ervaring delen, maar elk verhaal zal anders zijn... Ik hoop dat degene die er nu nog voor staan sterker zullen zijn dan ik, want eerlijk... het is het verdriet en de ellende echt niet waard... echt niet... hoewel ik geen spijt heb van de (seksuele) ervaring op zich, maar van het bedrog en het feit dat m'n hele wereld (en die van m'n man) overhoop is gehaald, daar heb ik wél spijt van... Dan was ik liever een lief, braaf en onschuldig vrouwtje geweest, gelukkig met cakejes bakken en zonder al die opdringerige lustgevoelens die 'gewoon gelukkig zijn' onmogelijk lijken te maken....Kus,Marlies

Thea, wat zegt je gevoel je? Ik herinner me dat heel in het begin, toen X en ik om elkaar heendraaiden en ik al tot over mijn oren was, mijn gevoel zei dat dit volledig wederzijds was, en toch legde ik iedere zin van hem anders uit. Ik suste mezelf met de gedachte dat het VAST niet wederzijds was, en dus kon ik veilig doorgaan met dat zogenaamd vriendschappelijk contact. Gevoelens waren er immers alleen maar van mijn kant en zouden toch niet beantwoord worden, dus ons contact was heus wel veilig.



Achteraf denk ik: hoe naief kun je zijn. Uit alles bleek dat het wel degelijk wederzijds was: alle keren dat hij een smoesje verzon om maar in mijn buurt te zijn of langer op kantoor bleef zitten zodat we nog even samen konden praten. Zeg maar: dezelfde dingen die ik deed om maar in zijn buurt te zijn............



Herken je daar iets in? Is het niet zo dat jullie contact nu nog best redelijk veilig aanvoelt, omdat er niets echt uitgesproken is?



quote: Flamenc reageerde:



Marlene, bij mij was het precies zo. Ik was er van overtuigd dat zijn gevoelens voor mij alleen vriendschappelijk waren en dat is ook wat hij mij wilde laten geloven want hij had nooit gedacht dat ik gevoelens voor hem zou hebben. Achteraf gezien vraag ik me af hoe we zo naief hebben kunnen zijn. En in mijn onderbewustzijn heb ik het altijd geweten.

@ Marlene en Flamenco, dit herken ik helemaal. Juist omdat er niets uitgesproken is kan ik blijven volhouden dat er eigenlijk niets aan de hand is. Maar wat jullie schrijven is zo herkenbaar. De hoeveelheid contact die we hebben zegt wel wat, en het komt echt niet alleen van mij af. Deze week is hij wat stiller maar hij heeft a.s. vrijdag een examen en probeert ook op werk zoveel mogelijk te studeren tussen alles in. Dat was laatste keer tijdens zijn examen ook zo.  Naief.....dat woord is al vele malen in mijn gedachten gekomen.



Ik vraag me ook wel eens af of één van de redenen dat hij graag wil dat ik meewerk in zijn eigen bedrijf is dat we op die manier contact moeten blijven houden, ook als hij van baan verandert.



@Groningse80 & Snuf64 ik begrijp dat jullie ook in een soort gelijke situatie zit? Je mag hier gerust meepraten. Voor mij werkt het bijna therapeutisch, en je hoeft hier niet bang te zijn veroordeeld te worden.

Hallo Thea83. Ik hoop inderdaad dat het schrijven voor mij ook therapeutisch werkt, en me laat zien dat ik het hierbij moet laten. Moet genieten van het gevoel dat hij me geeft. Daar is denk ik niets mis mee. Ik voel me gewaardeerd, mooier en zorg er altijd voor dat ik er goed uit zie als ik weet dat ik hem zie.Omdat er niets is uitgesproken weet ik natuurlijk ook helemaal niet of hij mij ook ziet zitten op die manier. Dat we elkaar erg aardig vinden is wel zeker. Hij gaat met niemand zo om als hij met mij doet, dat zegt denk ik wel iets. Maar hij heeft nog nooit ook maar een toespeling gemaakt dat hij meer zou voelen. Moet ik zeggen dat ik buiten het flirten wat op zich nog heel onschuldig is, ook niets laat merken. Althans dat probeer ik.





In het begin was het ook leuk, juist omdat je jezelf er zoveel beter bij voelt. Maar nu merk ik dat ik onrustig wordt, en wil weten hoe het er echt voor staat. En dat maakt me onrustig. Plus dat ik een schuldgevoel heb naar mijn man, dit verdient hij echt niet! Hij is er altijd voor me, en als ik zou merken dat hij zulke gevoelens zou hebben zou ik er niet zo blij mee zijn. Waarom doe ik het dan wel?



Het is wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben in deze situatie, dat maakt het nog een beetje draaglijk. Ik dacht werkelijk dat ik de enige was!

quote: Mar1ies reageerde   Ik hoop dat degene die er nu nog voor staan sterker zullen zijn dan ik, want eerlijk... het is het verdriet en de ellende echt niet waard... echt niet... hoewel ik geen spijt heb van de (seksuele) ervaring op zich, maar van het bedrog en het feit dat m'n hele wereld (en die van m'n man) overhoop is gehaald, daar heb ik wél spijt van...

Ooooooooooo, tell me.........



Ik heb ook spijt, spijt dat ik bij de eerste alarmbellen niet weggerend ben, spijt dat ik in al mijn stommiteit heb gedacht dat ik alles wel zou kunnen combineren, dat ik mijn gevoelens voor X zou kunnen isoleren van de échte wereld. Dat ik ervan zou kunnen genieten dat er iemand was op de wereld met wie ik zo'n enorm diepe klik voelde, terwijl ik donders goed wist dat alles wat ik voelde voordat de stap naar fysiek contact gezet was, keihard emotionele vreemdgangerij was.



In ons geval was het veel en veel meer dan lichamelijke aantrekkingkracht  of lustgevoelens. Dat kwam er zelfs pas veel later bij, maar toen dat er eenmaal bij kwam, was de beer pas goed los.



Tja. Wijsheid komt altijd achteraf.

Snuf, ik was ook zo opgelucht toen ik er achter kwam dat ik niet de enige was met die vreselijke verwarrende gevoelens. Het heeft bij mij wel veel los gemaakt over hoe ik werkelijk over mijn huwelijk denk en dat is niet makkelijk.

Marlene, ik herken nog steeds te veel bij jou bijdrages.  keihard emotionele vreemdgangerij omschrijft het goed. Zoals gisteren, ik was wat vroeger van werk naar huis gegaan zodat ik even alleen thuis was. Het eerste wat ik deed was hem even bellen om nog even met hem te praten. Hij vindt dat dan ook echt leuk dat ik hem even bel zonder enige reden. Puur lichamelijk is hij ook helemaal mijn type niet, nog een reden waarom ik niet begrijp dat ik nu zo graag sex met hem zou willen.