Relaties
alle pijlers
vader en niet (mee)betalen voor dochter
maandag 18 februari 2008 om 16:01
Hallo dames,
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
Bij deze heb ik het topic, geopend door mij, gesloten. Althans daar waar het om mijn persoonlijke ervaring en vraag aan jullie betreft.
Omdat het onderwerp toch veel reacties en emoties van ervaringsdeskundigen en anderen oproept (ik ben tenslotte niet de enige met dit vraagstuk), heb ik viva-angel niet gevraagd om het gehele topic te verwijderen.
Hierdoor blijft de gelegenheid tot delen van ervaringen, praten en discussieren over het onderwerp gewoon bestaan.
Wat naar voren komt in alle verhalen van mensen die hier ervaring mee hebben is, dat het verdomd moeilijk is om de juiste keuzes te maken als jij degene bent bij wie de kinderen (gebleven) zijn !!
groetjes Winnie.
donderdag 21 februari 2008 om 09:18
Beste Winniedepoeh,
Ik heb een aantal vragen als je verhaal lees, want ik snap het zo niet helemaal. Waarom is je ex tijdens de zwangerschap weggegaan? Waarom heb je je ex zijn dochter niet laten erkennen? Waarom is er in het begin geen normale omgangsregeling afgesproken waarbij hij zijn kind langer dan een uur en op een eigen plek zag, zodat hij een band met haar kon opbouwen? Hebben jullie daar toen over gesproken?
Mijn grootste vraag is: waarom heb je het contact tussen hem en jullie dochter stopgezet toen ze 2 jaar was? Was dat alleen omdat hij die relatie niet op- en uitbouwde? Vond jij het dan beter dat er maar helemaal geen relatie meer was, dat je dochter geen vader meer in haar leven had? Had je het idee dat het contact schadelijk was voor je dochter zoals het ging? Ik vraag dat omdat het zo'n ingrijpende beslissing is geweest, voor je ex maar zeker ook voor je dochter. Jij besloot dat ze te zijner tijd zelf zou kunnen beslissen dat ze haar vader wilde zien, maar daarmee ontnam je haar jarenlang de mogelijkheid een band met hem op te bouwen. Ik vraag me af of er iets meer achterzit dan je nu hebt aangegeven of dat je er op dat moment misschien niet zo bij hebt stilgestaan wat een impact dat op je dochter zou hebben.
Het is duidelijk dat jij en je ex absoluut niet meer samen door één deur kunnen en dat hij helemaal niets meer met je te maken wil hebben. Los van hoe dat komt, is het een feit waar je nu rekening mee moet houden in het belang van je dochter. Waarom laat je je correspondentie met hem aan je dochter zien? Die verloopt vervelend, dat is voor haar niet leuk om te lezen. Zij ziet hoe jij reageert op zijn mails en stuurt vervolgens een mail waarin ze het voor jou opneemt. Klassiek geval van een kind van gescheiden ouders dat tussen beide ouders in zit. Dat is geen fijne en gezonde situatie voor je dochter, dus probeer haar daar nu gewoon buiten te houden. Het is het beste voor haar als ze (in elk geval van jouw kant) geen negatieve verhalen, opmerkingen of gezichtsuitdrukkingen te zien of horen krijgt als het over haar vader gaat.
Nog verstandiger zou ik het vinden als je geen contact meer opneemt met je ex, aangezien dat duidelijk de mogelijkheden voor je dochter om contact met haar vader te hebben frustreert. Nogmaals, het is niet zo belangrijk waarom hij geen contact met jou wil, het gaat om wat belangrijk is voor je dochter. Ik zou, zoals iemand al suggereerde, een derde vragen als tussenpersoon te fungeren en te helpen bij de eerste contacten tussen je dochter en haar vader. Ze willen het allebei, maar jij staat er nu tussenin.
Hoe voel jij je bij het idee dat je dochter en je ex elkaar zouden zien en spreken? Ben je bang voor wat je ex over jou gaat vertellen, dat je dochter misschien een ander beeld van jou krijgt? Probeer even heel eerlijk tegen jezelf te zijn over waarom je reageert zoals je nu doet. Heb je het belang van je dochter wel echt voorop staan? Wat zou zij belangrijker vinden, denk je, haar vader leren kennen of kleedgeld krijgen?
Wat de alimentatie betreft, jij was degene die destijds besloot dat hij geen rechten of plichten als vader zou hebben. Jij kunt het waarom niet relevant vinden, maar als je alimentatie wilt eisen zul je dit via de rechter moeten doen, en die zal zeker wel naar de reden vragen waarom je na zoveel tijd opeens met dit verzoek komt.
Mijn advies? Laat de financiële kant even zitten en denk nu aan je dochter. Hou je buiten het contact met haar vader en zoek hiervoor een tussenpersoon die je vertrouwt. Hou heel goed in de gaten hoe je dochter eronder is, praat met haar. Vertel haar dat jij en haar vader (zeg in hemelsnaam NOOIT verwekker tegen haar) niet samen door één deur kunnen, maar dat jullie wel allebei haar ouders zijn. En dat jij het belangrijk vindt dat zij een band met hem kan opbouwen.
Nu ik dit zo opschrijf wil ik je eerst eens vragen: vind je dat eigenlijk belangrijk?
groet,
dubio
Ik heb een aantal vragen als je verhaal lees, want ik snap het zo niet helemaal. Waarom is je ex tijdens de zwangerschap weggegaan? Waarom heb je je ex zijn dochter niet laten erkennen? Waarom is er in het begin geen normale omgangsregeling afgesproken waarbij hij zijn kind langer dan een uur en op een eigen plek zag, zodat hij een band met haar kon opbouwen? Hebben jullie daar toen over gesproken?
Mijn grootste vraag is: waarom heb je het contact tussen hem en jullie dochter stopgezet toen ze 2 jaar was? Was dat alleen omdat hij die relatie niet op- en uitbouwde? Vond jij het dan beter dat er maar helemaal geen relatie meer was, dat je dochter geen vader meer in haar leven had? Had je het idee dat het contact schadelijk was voor je dochter zoals het ging? Ik vraag dat omdat het zo'n ingrijpende beslissing is geweest, voor je ex maar zeker ook voor je dochter. Jij besloot dat ze te zijner tijd zelf zou kunnen beslissen dat ze haar vader wilde zien, maar daarmee ontnam je haar jarenlang de mogelijkheid een band met hem op te bouwen. Ik vraag me af of er iets meer achterzit dan je nu hebt aangegeven of dat je er op dat moment misschien niet zo bij hebt stilgestaan wat een impact dat op je dochter zou hebben.
Het is duidelijk dat jij en je ex absoluut niet meer samen door één deur kunnen en dat hij helemaal niets meer met je te maken wil hebben. Los van hoe dat komt, is het een feit waar je nu rekening mee moet houden in het belang van je dochter. Waarom laat je je correspondentie met hem aan je dochter zien? Die verloopt vervelend, dat is voor haar niet leuk om te lezen. Zij ziet hoe jij reageert op zijn mails en stuurt vervolgens een mail waarin ze het voor jou opneemt. Klassiek geval van een kind van gescheiden ouders dat tussen beide ouders in zit. Dat is geen fijne en gezonde situatie voor je dochter, dus probeer haar daar nu gewoon buiten te houden. Het is het beste voor haar als ze (in elk geval van jouw kant) geen negatieve verhalen, opmerkingen of gezichtsuitdrukkingen te zien of horen krijgt als het over haar vader gaat.
Nog verstandiger zou ik het vinden als je geen contact meer opneemt met je ex, aangezien dat duidelijk de mogelijkheden voor je dochter om contact met haar vader te hebben frustreert. Nogmaals, het is niet zo belangrijk waarom hij geen contact met jou wil, het gaat om wat belangrijk is voor je dochter. Ik zou, zoals iemand al suggereerde, een derde vragen als tussenpersoon te fungeren en te helpen bij de eerste contacten tussen je dochter en haar vader. Ze willen het allebei, maar jij staat er nu tussenin.
Hoe voel jij je bij het idee dat je dochter en je ex elkaar zouden zien en spreken? Ben je bang voor wat je ex over jou gaat vertellen, dat je dochter misschien een ander beeld van jou krijgt? Probeer even heel eerlijk tegen jezelf te zijn over waarom je reageert zoals je nu doet. Heb je het belang van je dochter wel echt voorop staan? Wat zou zij belangrijker vinden, denk je, haar vader leren kennen of kleedgeld krijgen?
Wat de alimentatie betreft, jij was degene die destijds besloot dat hij geen rechten of plichten als vader zou hebben. Jij kunt het waarom niet relevant vinden, maar als je alimentatie wilt eisen zul je dit via de rechter moeten doen, en die zal zeker wel naar de reden vragen waarom je na zoveel tijd opeens met dit verzoek komt.
Mijn advies? Laat de financiële kant even zitten en denk nu aan je dochter. Hou je buiten het contact met haar vader en zoek hiervoor een tussenpersoon die je vertrouwt. Hou heel goed in de gaten hoe je dochter eronder is, praat met haar. Vertel haar dat jij en haar vader (zeg in hemelsnaam NOOIT verwekker tegen haar) niet samen door één deur kunnen, maar dat jullie wel allebei haar ouders zijn. En dat jij het belangrijk vindt dat zij een band met hem kan opbouwen.
Nu ik dit zo opschrijf wil ik je eerst eens vragen: vind je dat eigenlijk belangrijk?
groet,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 21 februari 2008 om 11:08
quote:dubiootje schreef op 21 februari 2008 @ 09:18:
Beste Winniedepoeh,
Ik heb een aantal vragen als je verhaal lees, want ik snap het zo niet helemaal. Waarom is je ex tijdens de zwangerschap weggegaan?
geen idee ! We hadden net een paar maaanden er voor een miskraam achter de rug en samen besloten we daarna om opnieuw te oefenen voor een volgende zwangerschap. Op moment dat ik hem vertelde opnieuw zwanger te zijn reageerde hij lauw en was een dag of 2 niet te genieten. Op dag 3 heb ik hem zijn bord eten uit de handen gegrist en gezegd dat ik nu wilde weten wat er was. Hij schrok, liep naar de gang en begon te huilen. Het lag aan hem, helemaal aan hem zei hij . Hij hield nog van mij, maar het lag aan hem. Blijkt dat hij een paar maand voor de zwangerschap gedachten had van uit de relatie te willen stappen maar dit niet gezegd heeft . Ondertussen hadden we wel gewoon sex met mij hebben en dan schrikken als ik opnieuw zwanger blijk te zijn ! Toen ik 5 maanden heen was is hij uit huis gegaan.
Waarom heb je je ex zijn dochter niet laten erkennen?
Omdat hij giga veel afstand nam van mij en het kind dat in mij groeide, liet niks van zich horen etc. In de bevallingsmaand nam hij kontakt op en vroeg of hij bij de bevalling mocht zijn. Dat heb ik toegelaten.
Waarom is er in het begin geen normale omgangsregeling afgesproken waarbij hij zijn kind langer dan een uur en op een eigen plek zag, zodat hij een band met haar kon opbouwen?
Hij wilde haar op de veilige plek bij haar moeder laten zei hij.
De keren dat hij langskwam waren slechts van korte duur, van zijn kant. Van mij mocht hij de hele dag wel met haar doorbrengen bij wijze van.
Hebben jullie daar toen over gesproken?
Mijn grootste vraag is: waarom heb je het contact tussen hem en jullie dochter stopgezet toen ze 2 jaar was? Was dat alleen omdat hij die relatie niet op- en uitbouwde?
Ja inderdaad. Hij kwam altijd met een lang chagrijnig gezicht bij ons. En wilde nergens over praten verder.
Vond jij het dan beter dat er maar helemaal geen relatie meer was, dat je dochter geen vader meer in haar leven had? Had je het idee dat het contact schadelijk was voor je dochter zoals het ging?
Schadelijk niet zo maar er was weinig enthousiasme en vadergevoel te bespeuren bij hem. Het was steeds alsof het bezoem aan haar even snel ingepland en afgeraffeld moest worden. Steeds had ie daarna weer wat anders op zijn agenda staan.
Ik vraag dat omdat het zo'n ingrijpende beslissing is geweest, voor je ex maar zeker ook voor je dochter. Jij besloot dat ze te zijner tijd zelf zou kunnen beslissen dat ze haar vader wilde zien, maar daarmee ontnam je haar jarenlang de mogelijkheid een band met hem op te bouwen. Ik vraag me af of er iets meer achterzit dan je nu hebt aangegeven of dat je er op dat moment misschien niet zo bij hebt stilgestaan wat een impact dat op je dochter zou hebben.
het was een beslissing op basis van wat ik observeerde, voelde en zag of niet zag. Ik heb niet zo stilgestaan bij een impact van mijn kind. Ik had immers ook zeker niet de intentie haar bij hem weg te houden, Sterker nog ik heb hem verzocht adreswijzigingen etc aan mij door te geven. Nooit heeft ie iets van zich laten horen. Ook op haar verjaardagen niet.
Het is duidelijk dat jij en je ex absoluut niet meer samen door één deur kunnen en dat hij helemaal niets meer met je te maken wil hebben. Los van hoe dat komt,
Beats me... !
is het een feit waar je nu rekening mee moet houden in het belang van je dochter. Waarom laat je je correspondentie met hem aan je dochter zien? Die verloopt vervelend, dat is voor haar niet leuk om te lezen. Zij ziet hoe jij reageert op zijn mails en stuurt vervolgens een mail waarin ze het voor jou opneemt. Klassiek geval van een kind van gescheiden ouders dat tussen beide ouders in zit. Dat is geen fijne en gezonde situatie voor je dochter, dus probeer haar daar nu gewoon buiten te houden. Het is het beste voor haar als ze (in elk geval van jouw kant) geen negatieve verhalen, opmerkingen of gezichtsuitdrukkingen te zien of horen krijgt als het over haar vader gaat.
Dat klopt wel wat je zegt maar ik wilde het gewoon open houden, dat doe ik met meer dingen. En nogmaals ik maak hem niet zwart integendeel.
Nog verstandiger zou ik het vinden als je geen contact meer opneemt met je ex, aangezien dat duidelijk de mogelijkheden voor je dochter om contact met haar vader te hebben frustreert. Nogmaals, het is niet zo belangrijk waarom hij geen contact met jou wil, het gaat om wat belangrijk is voor je dochter. Ik zou, zoals iemand al suggereerde, een derde vragen als tussenpersoon te fungeren en te helpen bij de eerste contacten tussen je dochter en haar vader. Ze willen het allebei, maar jij staat er nu tussenin.
Hoe voel jij je bij het idee dat je dochter en je ex elkaar zouden zien en spreken? Ben je bang voor wat je ex over jou gaat vertellen, dat je dochter misschien een ander beeld van jou krijgt?
Helemaal niet, nogmaals ze kent mijn kant van het verhaal, mijn aandeel in het geheel ook. Ik vrees niks als je dat bedoelt.
Probeer even heel eerlijk tegen jezelf te zijn over waarom je reageert zoals je nu doet. Heb je het belang van je dochter wel echt voorop staan? Wat zou zij belangrijker vinden, denk je, haar vader leren kennen of kleedgeld krijgen?
Haar vader leren kennen, uit nieuwsgierigheid zoals ze zelf zegt en of ze qua uiterlijk op hem lijkt .
Wat de alimentatie betreft, jij was degene die destijds besloot dat hij geen rechten of plichten als vader zou hebben. Jij kunt het waarom niet relevant vinden, maar als je alimentatie wilt eisen zul je dit via de rechter moeten doen, en die zal zeker wel naar de reden vragen waarom je na zoveel tijd opeens met dit verzoek komt.
Geen alimentatie, dat is niet wat ik wil.
Mijn advies? Laat de financiële kant even zitten en denk nu aan je dochter. Hou je buiten het contact met haar vader en zoek hiervoor een tussenpersoon die je vertrouwt. Hou heel goed in de gaten hoe je dochter eronder is, praat met haar. Vertel haar dat jij en haar vader (zeg in hemelsnaam NOOIT verwekker tegen haar) niet samen door één deur kunnen, maar dat jullie wel allebei haar ouders zijn. En dat jij het belangrijk vindt dat zij een band met hem kan opbouwen.
Sorry maar ik zie hem niet als ouder ! Zo gedraagt hij zich niet. Ik had de reactie van hem nl totaal geen reactie op mijn brief 11 jaar geleden geheel niet verwacht ! Wat ik wel verwacht had was iets in de trant van dat dit niet iets was wat hij wilde maar dat hij mij daarin respecteerde. Zo kende ik hem namelijk al 12 jaar, dat zou zijn reactie kunnen zijn geweest.
Ik was verbijsterd helemaal niks gehoord te hebben op die brief niet en al die jaren niet.
Toen ik zijn mailadres in handen kreeg vorig jaar (via via) was zijn enige reactie: zo hier ben ik , geef me je nummer en dan bel ik.
Meer niet, geen aanhef, geen vragen en geen afsluiting.
Nu ik dit zo opschrijf wil ik je eerst eens vragen: vind je dat eigenlijk belangrijk?
Ik vind het zeker van belang dat ze hem leert kennen om zo haar eigen beeld op te bouwen van hem.groet,
dubio
Beste Winniedepoeh,
Ik heb een aantal vragen als je verhaal lees, want ik snap het zo niet helemaal. Waarom is je ex tijdens de zwangerschap weggegaan?
geen idee ! We hadden net een paar maaanden er voor een miskraam achter de rug en samen besloten we daarna om opnieuw te oefenen voor een volgende zwangerschap. Op moment dat ik hem vertelde opnieuw zwanger te zijn reageerde hij lauw en was een dag of 2 niet te genieten. Op dag 3 heb ik hem zijn bord eten uit de handen gegrist en gezegd dat ik nu wilde weten wat er was. Hij schrok, liep naar de gang en begon te huilen. Het lag aan hem, helemaal aan hem zei hij . Hij hield nog van mij, maar het lag aan hem. Blijkt dat hij een paar maand voor de zwangerschap gedachten had van uit de relatie te willen stappen maar dit niet gezegd heeft . Ondertussen hadden we wel gewoon sex met mij hebben en dan schrikken als ik opnieuw zwanger blijk te zijn ! Toen ik 5 maanden heen was is hij uit huis gegaan.
Waarom heb je je ex zijn dochter niet laten erkennen?
Omdat hij giga veel afstand nam van mij en het kind dat in mij groeide, liet niks van zich horen etc. In de bevallingsmaand nam hij kontakt op en vroeg of hij bij de bevalling mocht zijn. Dat heb ik toegelaten.
Waarom is er in het begin geen normale omgangsregeling afgesproken waarbij hij zijn kind langer dan een uur en op een eigen plek zag, zodat hij een band met haar kon opbouwen?
Hij wilde haar op de veilige plek bij haar moeder laten zei hij.
De keren dat hij langskwam waren slechts van korte duur, van zijn kant. Van mij mocht hij de hele dag wel met haar doorbrengen bij wijze van.
Hebben jullie daar toen over gesproken?
Mijn grootste vraag is: waarom heb je het contact tussen hem en jullie dochter stopgezet toen ze 2 jaar was? Was dat alleen omdat hij die relatie niet op- en uitbouwde?
Ja inderdaad. Hij kwam altijd met een lang chagrijnig gezicht bij ons. En wilde nergens over praten verder.
Vond jij het dan beter dat er maar helemaal geen relatie meer was, dat je dochter geen vader meer in haar leven had? Had je het idee dat het contact schadelijk was voor je dochter zoals het ging?
Schadelijk niet zo maar er was weinig enthousiasme en vadergevoel te bespeuren bij hem. Het was steeds alsof het bezoem aan haar even snel ingepland en afgeraffeld moest worden. Steeds had ie daarna weer wat anders op zijn agenda staan.
Ik vraag dat omdat het zo'n ingrijpende beslissing is geweest, voor je ex maar zeker ook voor je dochter. Jij besloot dat ze te zijner tijd zelf zou kunnen beslissen dat ze haar vader wilde zien, maar daarmee ontnam je haar jarenlang de mogelijkheid een band met hem op te bouwen. Ik vraag me af of er iets meer achterzit dan je nu hebt aangegeven of dat je er op dat moment misschien niet zo bij hebt stilgestaan wat een impact dat op je dochter zou hebben.
het was een beslissing op basis van wat ik observeerde, voelde en zag of niet zag. Ik heb niet zo stilgestaan bij een impact van mijn kind. Ik had immers ook zeker niet de intentie haar bij hem weg te houden, Sterker nog ik heb hem verzocht adreswijzigingen etc aan mij door te geven. Nooit heeft ie iets van zich laten horen. Ook op haar verjaardagen niet.
Het is duidelijk dat jij en je ex absoluut niet meer samen door één deur kunnen en dat hij helemaal niets meer met je te maken wil hebben. Los van hoe dat komt,
Beats me... !
is het een feit waar je nu rekening mee moet houden in het belang van je dochter. Waarom laat je je correspondentie met hem aan je dochter zien? Die verloopt vervelend, dat is voor haar niet leuk om te lezen. Zij ziet hoe jij reageert op zijn mails en stuurt vervolgens een mail waarin ze het voor jou opneemt. Klassiek geval van een kind van gescheiden ouders dat tussen beide ouders in zit. Dat is geen fijne en gezonde situatie voor je dochter, dus probeer haar daar nu gewoon buiten te houden. Het is het beste voor haar als ze (in elk geval van jouw kant) geen negatieve verhalen, opmerkingen of gezichtsuitdrukkingen te zien of horen krijgt als het over haar vader gaat.
Dat klopt wel wat je zegt maar ik wilde het gewoon open houden, dat doe ik met meer dingen. En nogmaals ik maak hem niet zwart integendeel.
Nog verstandiger zou ik het vinden als je geen contact meer opneemt met je ex, aangezien dat duidelijk de mogelijkheden voor je dochter om contact met haar vader te hebben frustreert. Nogmaals, het is niet zo belangrijk waarom hij geen contact met jou wil, het gaat om wat belangrijk is voor je dochter. Ik zou, zoals iemand al suggereerde, een derde vragen als tussenpersoon te fungeren en te helpen bij de eerste contacten tussen je dochter en haar vader. Ze willen het allebei, maar jij staat er nu tussenin.
Hoe voel jij je bij het idee dat je dochter en je ex elkaar zouden zien en spreken? Ben je bang voor wat je ex over jou gaat vertellen, dat je dochter misschien een ander beeld van jou krijgt?
Helemaal niet, nogmaals ze kent mijn kant van het verhaal, mijn aandeel in het geheel ook. Ik vrees niks als je dat bedoelt.
Probeer even heel eerlijk tegen jezelf te zijn over waarom je reageert zoals je nu doet. Heb je het belang van je dochter wel echt voorop staan? Wat zou zij belangrijker vinden, denk je, haar vader leren kennen of kleedgeld krijgen?
Haar vader leren kennen, uit nieuwsgierigheid zoals ze zelf zegt en of ze qua uiterlijk op hem lijkt .
Wat de alimentatie betreft, jij was degene die destijds besloot dat hij geen rechten of plichten als vader zou hebben. Jij kunt het waarom niet relevant vinden, maar als je alimentatie wilt eisen zul je dit via de rechter moeten doen, en die zal zeker wel naar de reden vragen waarom je na zoveel tijd opeens met dit verzoek komt.
Geen alimentatie, dat is niet wat ik wil.
Mijn advies? Laat de financiële kant even zitten en denk nu aan je dochter. Hou je buiten het contact met haar vader en zoek hiervoor een tussenpersoon die je vertrouwt. Hou heel goed in de gaten hoe je dochter eronder is, praat met haar. Vertel haar dat jij en haar vader (zeg in hemelsnaam NOOIT verwekker tegen haar) niet samen door één deur kunnen, maar dat jullie wel allebei haar ouders zijn. En dat jij het belangrijk vindt dat zij een band met hem kan opbouwen.
Sorry maar ik zie hem niet als ouder ! Zo gedraagt hij zich niet. Ik had de reactie van hem nl totaal geen reactie op mijn brief 11 jaar geleden geheel niet verwacht ! Wat ik wel verwacht had was iets in de trant van dat dit niet iets was wat hij wilde maar dat hij mij daarin respecteerde. Zo kende ik hem namelijk al 12 jaar, dat zou zijn reactie kunnen zijn geweest.
Ik was verbijsterd helemaal niks gehoord te hebben op die brief niet en al die jaren niet.
Toen ik zijn mailadres in handen kreeg vorig jaar (via via) was zijn enige reactie: zo hier ben ik , geef me je nummer en dan bel ik.
Meer niet, geen aanhef, geen vragen en geen afsluiting.
Nu ik dit zo opschrijf wil ik je eerst eens vragen: vind je dat eigenlijk belangrijk?
Ik vind het zeker van belang dat ze hem leert kennen om zo haar eigen beeld op te bouwen van hem.groet,
dubio
donderdag 21 februari 2008 om 12:33
Wdp, bedankt voor je uitgebreide reactie. Nu snap ik de context een beetje beter. (Het lukt mij niet eens meerdere stukken te onderstrepen trouwens )
Een heftig verhaal hoor. Hoe was dat voor jou om hem bij de bevalling te laten zijn en later bij je thuis te laten langskomen, terwijl hij je zo onverwacht had laten zitten? Ik vind het zo ongerijmd op de een of andere manier... niets laten horen en dan toch bij de bevalling willen zijn, zijn dochter willen zien maar dan maar heel beperkt en niet blij en geïnteresseerd lijken. Het lijkt me voor jou moeilijk om een duidelijke positie daarin in te nemen. Werd je emotioneel ook niet heen en weer geslingerd? Zeker als je zwanger of net bevallen bent...
Wat ik niet goed begrijp, is dat je schrijft dat je je dochter nooit bij hem weg wilde houden. Je hebt het contact tussen hen toch stopgezet toen ze twee was? Twee! Toen kon ze nog niet eens praten, laat staan zeggen: ik wil graag naar papa toe. Op die leeftijd is het aan de ouders over de belangen van de kinderen te waken, dat kun je niet aan het kind zelf overlaten. Ik begrijp dat de situatie voor jou waarschijnlijk erg moeilijk was, vooral omdat hij totaal geen verantwoordelijkheid nam. De vraag is of een onverantwoordelijke vader beter is dan geen vader? Het komt er nu op neer dat je dochter al die jaren geen vader heeft gehad, en die jaren krijgt ze niet meer terug...
Wat betreft het laten lezen van de mailwisseling met je ex aan je dochter, snap je na het lezen van de diverse postings hierover dat dit niet goed is voor haar? Jij hebt misschien oprecht het gevoel dat je hem niet zwartmaakt en een vriendelijke toon aanslaat in je mails, en dat hij degene is die onredelijk is. Maar je dochter kan dit heel anders ervaren. Ik hoorde laatst dat kinderen (van gescheiden ouders) alle kritiek op hun ouders ervaren als kritiek op henzelf. Niet alleen openlijke kritiek maar bijvoorbeeld opmerkingen als: het zou leuk zijn als je vader zus of zo deed. Onbedoeld beïnvloed je nu je dochter. Openheid klinkt mooi maar om je kind te beschermen moet je bepaalde dingen tot grotemensenzaken bombarderen en ze alleen datgene vertellen wat ze moeten weten. Je wil niet weten wat ik allemaal volledig naar waarheid tegen mijn kinderen had kunnen zeggen... dan hadden ze hun vader misschien niet eens meer willen zien!
Ik heb het idee dat je denkt: ga je vader maar leren kennen, dan zie je wel hoe hij echt is. Je verwacht dat dat een negatief beeld zal zijn, op basis van jouw ervaringen met hem. Hoe zou je het vinden als je dochter het leuk vindt tijd met hem door te brengen en contact met hem te hebben?
Ik begrijp heel goed dat je hem geen ouder vindt, zo heeft hij zich ook niet gedragen. Maar misschien zou hij nu de kans moeten krijgen die titel te verdienen? In het belang van je dochter vanzelfsprekend.
Een heftig verhaal hoor. Hoe was dat voor jou om hem bij de bevalling te laten zijn en later bij je thuis te laten langskomen, terwijl hij je zo onverwacht had laten zitten? Ik vind het zo ongerijmd op de een of andere manier... niets laten horen en dan toch bij de bevalling willen zijn, zijn dochter willen zien maar dan maar heel beperkt en niet blij en geïnteresseerd lijken. Het lijkt me voor jou moeilijk om een duidelijke positie daarin in te nemen. Werd je emotioneel ook niet heen en weer geslingerd? Zeker als je zwanger of net bevallen bent...
Wat ik niet goed begrijp, is dat je schrijft dat je je dochter nooit bij hem weg wilde houden. Je hebt het contact tussen hen toch stopgezet toen ze twee was? Twee! Toen kon ze nog niet eens praten, laat staan zeggen: ik wil graag naar papa toe. Op die leeftijd is het aan de ouders over de belangen van de kinderen te waken, dat kun je niet aan het kind zelf overlaten. Ik begrijp dat de situatie voor jou waarschijnlijk erg moeilijk was, vooral omdat hij totaal geen verantwoordelijkheid nam. De vraag is of een onverantwoordelijke vader beter is dan geen vader? Het komt er nu op neer dat je dochter al die jaren geen vader heeft gehad, en die jaren krijgt ze niet meer terug...
Wat betreft het laten lezen van de mailwisseling met je ex aan je dochter, snap je na het lezen van de diverse postings hierover dat dit niet goed is voor haar? Jij hebt misschien oprecht het gevoel dat je hem niet zwartmaakt en een vriendelijke toon aanslaat in je mails, en dat hij degene is die onredelijk is. Maar je dochter kan dit heel anders ervaren. Ik hoorde laatst dat kinderen (van gescheiden ouders) alle kritiek op hun ouders ervaren als kritiek op henzelf. Niet alleen openlijke kritiek maar bijvoorbeeld opmerkingen als: het zou leuk zijn als je vader zus of zo deed. Onbedoeld beïnvloed je nu je dochter. Openheid klinkt mooi maar om je kind te beschermen moet je bepaalde dingen tot grotemensenzaken bombarderen en ze alleen datgene vertellen wat ze moeten weten. Je wil niet weten wat ik allemaal volledig naar waarheid tegen mijn kinderen had kunnen zeggen... dan hadden ze hun vader misschien niet eens meer willen zien!
Ik heb het idee dat je denkt: ga je vader maar leren kennen, dan zie je wel hoe hij echt is. Je verwacht dat dat een negatief beeld zal zijn, op basis van jouw ervaringen met hem. Hoe zou je het vinden als je dochter het leuk vindt tijd met hem door te brengen en contact met hem te hebben?
Ik begrijp heel goed dat je hem geen ouder vindt, zo heeft hij zich ook niet gedragen. Maar misschien zou hij nu de kans moeten krijgen die titel te verdienen? In het belang van je dochter vanzelfsprekend.
Ga in therapie!
donderdag 21 februari 2008 om 16:07
[
@dubiootje
Het was ook heftig. Ik heb er zelf langere tijd (de resterende zwangerschapsmaanden)mee geworsteld of ik hem wel of niet bij de bevalling wilde laten zijn. Voor de binding heb ik er uiteindelijk mee ingestemd. Hij moest gigantisch huilen vlak na de geboorte, knuffelde mij steeds en riep tegen mij: ik hou van je !!
Het rijmt idd niet met elkaar: zijn reactie toen en in de afgelopen jaren (geen reactie) en nu.
En zeker werd ik emotioneel heen en weer geslingerd.
Pfff al tijdens de zwangerschap. Kon het niet bevatten gewoon, zeker omdat ik geen aanleiding gemerkt heb of een reden heb gekregen. Ik had ook erg veel moeite met het idee een alleenstaande moeder te worden.
Klopt wat je zegt dat hij in mijn ogen geen verantwoordelijkheid nam. Op haar eerste verjaardag 1 kaart met een gedichtje over konijntje flappie en dat hij dat nog wel es aan haar uitlegt als ze groot is en dan ondertekend met "je vader". Zo afstandelijk vond ik dat.
Klopt ook dat mijn dochter die jaren zonder hem niet terugkrijgt.
Maar hij ook niet !! Echt nogmaals ik had zo anders verwacht. Ik ken hem gewoon niet meer terug.
Snap dat ik het lezen van de mails door dochter beter had kunnen laten ja idd. Ergens kan dit wel van invloed zijn (geweest) op haar gevoel richting hem.
maar ik denk zeker niet: leer hem maar kennen en dan weet je wel wat voor zak het is. Beslist niet. Ik hoop juist dat als het ooit wel zo mocht zijn,dat ze leuk kontakt hebben.
Zelf zegt ze dat ze zeker wil horen van hem waarom hij vertrokken is en waarom hij nooit moeite heeft gedaan in de jaren vanaf haar 2e om haar te zien, om er werk van te maken ofzo.
@dubiootje
Het was ook heftig. Ik heb er zelf langere tijd (de resterende zwangerschapsmaanden)mee geworsteld of ik hem wel of niet bij de bevalling wilde laten zijn. Voor de binding heb ik er uiteindelijk mee ingestemd. Hij moest gigantisch huilen vlak na de geboorte, knuffelde mij steeds en riep tegen mij: ik hou van je !!
Het rijmt idd niet met elkaar: zijn reactie toen en in de afgelopen jaren (geen reactie) en nu.
En zeker werd ik emotioneel heen en weer geslingerd.
Pfff al tijdens de zwangerschap. Kon het niet bevatten gewoon, zeker omdat ik geen aanleiding gemerkt heb of een reden heb gekregen. Ik had ook erg veel moeite met het idee een alleenstaande moeder te worden.
Klopt wat je zegt dat hij in mijn ogen geen verantwoordelijkheid nam. Op haar eerste verjaardag 1 kaart met een gedichtje over konijntje flappie en dat hij dat nog wel es aan haar uitlegt als ze groot is en dan ondertekend met "je vader". Zo afstandelijk vond ik dat.
Klopt ook dat mijn dochter die jaren zonder hem niet terugkrijgt.
Maar hij ook niet !! Echt nogmaals ik had zo anders verwacht. Ik ken hem gewoon niet meer terug.
Snap dat ik het lezen van de mails door dochter beter had kunnen laten ja idd. Ergens kan dit wel van invloed zijn (geweest) op haar gevoel richting hem.
maar ik denk zeker niet: leer hem maar kennen en dan weet je wel wat voor zak het is. Beslist niet. Ik hoop juist dat als het ooit wel zo mocht zijn,dat ze leuk kontakt hebben.
Zelf zegt ze dat ze zeker wil horen van hem waarom hij vertrokken is en waarom hij nooit moeite heeft gedaan in de jaren vanaf haar 2e om haar te zien, om er werk van te maken ofzo.
donderdag 21 februari 2008 om 19:25
Ik vind het knap dat je zo bereid bent ook naar jezelf te kijken, WtP. (f)
Toch vind ik dat je ook naar de oplossingen moet zoeken. Was mijn idee van school niet goed? Daarmee zet je jezelf zo neer dat je niet meer de schuld kan krijgen van het verstoren van hun relatie, of het beinvloeden, of wat dan ook. Dan kunnen zij elkaar leren kennen en heb jij wel het gevoel dat het contact in de gaten wordt gehouden. Is er een vertrouwenspersoon op de school van dochter? Tegenwoordig is dat toch zo?
Vooral omdat de andere mogelijkheden, familie en wederzijdse vrienden, geen optie zijn.
Ben heel benieuwd wat je gaat doen. Of niet, dat kan ook een keuze zijn.
Toch vind ik dat je ook naar de oplossingen moet zoeken. Was mijn idee van school niet goed? Daarmee zet je jezelf zo neer dat je niet meer de schuld kan krijgen van het verstoren van hun relatie, of het beinvloeden, of wat dan ook. Dan kunnen zij elkaar leren kennen en heb jij wel het gevoel dat het contact in de gaten wordt gehouden. Is er een vertrouwenspersoon op de school van dochter? Tegenwoordig is dat toch zo?
Vooral omdat de andere mogelijkheden, familie en wederzijdse vrienden, geen optie zijn.
Ben heel benieuwd wat je gaat doen. Of niet, dat kan ook een keuze zijn.
donderdag 21 februari 2008 om 21:40
Bedankt voor je uitleg Wdp. Er wordt ook wel weer wat opgerakeld voor jou, lijkt me. Ik ben blij dat je wel oprecht wil dat je dochter haar vader leert kennen, en dan hopelijk anders dan jij hem hebt leren kennen. Ik kan me voorstellen dat ze veel vragen heeft: die raken aan haar bestaansrecht en identiteit. Het is heel belangrijk dat ze die vragen kan stellen, ook al zal het antwoord haar misschien heel veel pijn doen. Of komt er geen duidelijk antwoord, wat ook pijnlijk zal zijn. Het is aan jou om haar daar liefdevol doorheen te helpen en haar te laten weten dat ze met alles bij jou terechtkan. Het verdriet en de verwarring, maar ook euforische verhalen of vergoeilijkende redenen waarom haar vader zich zo heeft gedragen.
Ik zou in elk geval (nu) afzien van een verzoek om financiële ondersteuning, dat vertroebelt de zaak maar. Probeer samen met je dochter te zoeken naar een manier waarop zij weer contact kan zoeken met hem zonder dat jij daarbij betrokken bent. Stuur hem een e-mail waarin je uitlegt dat je geen financiële aanspraken op hem maakt en dat je dochter graag contact wil, en dat jij het nodige zal doen om dat mogelijk te maken, inclusief je buiten het eigenlijke contact houden. Je kan je dochter een eigen mobiel geven waarop hij haar kan bellen of beloven dat jij de telefoon niet zal opnemen maar direct aan je dochter zal geven als hij belt. Ze kunnen misschien via msn contact hebben. Natuurlijk blijf jij verantwoordelijk voor je dochter, maar dat kun je ook zijn zonder bij de gesprekken met haar vader aanwezig te zijn.
groeten,
dubio
Ik zou in elk geval (nu) afzien van een verzoek om financiële ondersteuning, dat vertroebelt de zaak maar. Probeer samen met je dochter te zoeken naar een manier waarop zij weer contact kan zoeken met hem zonder dat jij daarbij betrokken bent. Stuur hem een e-mail waarin je uitlegt dat je geen financiële aanspraken op hem maakt en dat je dochter graag contact wil, en dat jij het nodige zal doen om dat mogelijk te maken, inclusief je buiten het eigenlijke contact houden. Je kan je dochter een eigen mobiel geven waarop hij haar kan bellen of beloven dat jij de telefoon niet zal opnemen maar direct aan je dochter zal geven als hij belt. Ze kunnen misschien via msn contact hebben. Natuurlijk blijf jij verantwoordelijk voor je dochter, maar dat kun je ook zijn zonder bij de gesprekken met haar vader aanwezig te zijn.
groeten,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 23 februari 2008 om 01:32
ik vind het wel vreemd dat TO haar ex het kind niet heeft laten erkennen, ook vind ik het gek dat TO toen dochter 2 was heeft besloten het contact met pa te verbreken en het eventuele vervolg van dit contact in handen te leggen van dochter die toen twee was. Wat in feite betekent dat je als vader geheel buiten spel staat en nog erger dat je je kind weghoudt bij haar vader. Ook al gaat het zo slecht tussen pa en ma, je handelt toch altijd in het belang van het kind?
Ook vind ik het manipulatief dat dochter getuige is van de mailwisseling/telefoongesprekken tussen pa en ma. Moeder manipuleert zo een heel slecht beeld van vader. Kind is weer kind van de rekening.
Ook vind ik het manipulatief dat dochter getuige is van de mailwisseling/telefoongesprekken tussen pa en ma. Moeder manipuleert zo een heel slecht beeld van vader. Kind is weer kind van de rekening.
zaterdag 23 februari 2008 om 07:40
quote:winniedepoeh schreef op 18 februari 2008 @ 16:27:
[...]
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik destijds niet wilde dat hij haar ging erkennen.
Mijn dochter zegt nav feit dat hij zelfs haar niet teruggemaild heeft, dat het voor haar neit meer hoeft . Hij gaf vorig jaar ook een 06 nummer door die alleen voor haar bestemd was, gaf hij nadrukkelijk aan. Zij wilde niet zelf bellen dus ik gebeld en hij hing gelijk op .Wacht even: heb jij de erkenning van jouw kind door haar eigen vader tegengehouden? En nu wil je dat ie ineens mee gaat betalen voor haar onderhoud? Nu snap ik ook wel dat ie nergens op reageert.
[...]
Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik destijds niet wilde dat hij haar ging erkennen.
Mijn dochter zegt nav feit dat hij zelfs haar niet teruggemaild heeft, dat het voor haar neit meer hoeft . Hij gaf vorig jaar ook een 06 nummer door die alleen voor haar bestemd was, gaf hij nadrukkelijk aan. Zij wilde niet zelf bellen dus ik gebeld en hij hing gelijk op .Wacht even: heb jij de erkenning van jouw kind door haar eigen vader tegengehouden? En nu wil je dat ie ineens mee gaat betalen voor haar onderhoud? Nu snap ik ook wel dat ie nergens op reageert.
zaterdag 23 februari 2008 om 09:36
Sjongejonge zeg, zit WinniedePoeh in de beklaagdenbank hier ofzo? Belachelijke reacties allemaal en lekker makkelijk lullen door dames die of zelf geen kinderen hebben of die kinderen hebben gekregen met een man die ze niet heeft laten zitten.
Natuurlijk laat je als moeder je kind niet in d'r eentje contact zoeken of onderhouden met een onbetrouwbare volwassene die ze niet kent, of zouden jullie wel allemaal je kind alleen naar een wildvreemde vent waarvan je niet eens weet hoe zijn leven eruit ziet laten gaan?
Laten we wel zijn, de reden dat deze man een wildvreemde voor haar is ligt op ZIJN bord, niet op dat van WinniedePoeh. Hij weet toch ook al 11 jaar dat hij een dochter heeft? Het is godgeklaagd dat hij nog nooit contact gezocht heeft en dat hij nu de pogingen tot contact frustreert door met allerlei rare eisen aan te komen kakken.
Dat WinniedePoeh het kind dat zij koestert, opvoedt en liefheeft daarin wil beschermen is volkomen normaal, zij zal immers straks weer in haar eentje de brokken moet opruimen als deze onverantwoordelijke eikel zijn kind weer laat zitten. Dat hij dat gaat doen lijkt me evident, overigens.
Dat neemt niet weg dat ik WinniedePoeh volkomen begrijp en geloof als ze zegt dat ze hoopt dat haar dochter een leuke band met hem krijgt. Hopen tegen beter weten in, dat is het lot van moeders zoals als zij en zoals ik. Want jij kent dat fantastische kind wel, jij weet hoe leuk dat kind is, hoe grappig en onbevangen en hoe lief je kind is. Jij ziet hoe je kind op de vader lijkt, en elke keer als dat je weer opvalt denk je "goh, als je vader je nu eens zou zien". En op andere dagen denk je "hoe kan het toch dat je vader jou niet wil kennen? Zou ie uberhaupt aan je denken? Of gaat ie 's avonds slapen, kust ie zijn eventuele nieuwe kinderen welterusten, en denkt ie dan niet eens aan jou?"
En dan neem je je voor, om wat er ook gebeurt ervoor te zorgen dat dit fantastische kind nooit zal denken dat het aan hem lag, dat het jouw schuld is - en zelfs de dingen die níet jouw schuld zijn neem je op je - alles om ervoor te zorgen dat jouw kind beschermd wordt van die pijn en dat verdriet.
En dan ben je daarmee uitgeworsteld, heb je je neergelegd bij het feit dat je iemand die je dacht te kennen zo ongelooflijk verkeerd hebt ingeschat, heb je je neergelegd bij het feit dat jouw lieve en leuke en fantastische kind zonder vader opgroeit, heb je zo goed en zo kwaad als het gaat bedacht hoe je dat gaat verkopen zonder je kind pijn te doen als de onvermijdelijke vragen gaan komen, en dan vraag je eens advies op een forum, en ben jij ineens degene die het allemaal verkeerd heeft gedaan.
Als moeder doe je het nooit goed, dat blijkt.
Winnie de Poeh,
Ik ben het daar niet mee eens, zoals je ziet. Ik denk dat je binnen de mogelijkheden die er zijn tot nu toe goed gehandeld hebt. Ik zou - en ook mijn kind kent zijn vader niet - hetzelfde gehandeld hebben. Mijn advies aan jou is om wel gewoon juridische stappen te gaan ondernemen voor een bijdrage in levensonderhoud. Want die band, die gaat er toch niet komen op de korte termijn, vrees ik. Dat ligt aan hem, niet aan jou. Hij had in die 11 jaar al duizenden keren kunnen bellen, kunnen aanbellen, kunnen mailen, iemand anders kunnen laten bellen, enfin, dat weet je zelf ook wel en dat heb je vast ook al duizenden keren gedacht. Maar hij doet het niet en zelfs als zijn eigen dochter mailt reageert hij niet.
Dus het enige wat jij volgens mij op dit moment voor haar kunt doen is zorgen dat ze dan maar financieel krijgt waar ze recht op heeft. Dat is absoluut een schrale troost, iedere moeder zou denk ik liever een vader aan haar kind geven dan geld, maar goed, die mogelijkheid heb je nu eenmaal niet. Als ze straks wat ouder is en nog steeds die behoefte heeft dan gaat ze dat ongetwijfeld zelf met hem uitvechten. Het enige wat jij kunt doen is denk ik zorgen dat je de juridische aspecten voor je rekening neemt en dat je gewoon haar rots in de branding blijft.
Sterkte en succes, volgens mij kun je niet anders dan doen wat je tot nu toe gedaan hebt. Laat je niet aanpraten dat jij in deze situatie de verwijtbare partij bent, want dat ben je niet.
Natuurlijk laat je als moeder je kind niet in d'r eentje contact zoeken of onderhouden met een onbetrouwbare volwassene die ze niet kent, of zouden jullie wel allemaal je kind alleen naar een wildvreemde vent waarvan je niet eens weet hoe zijn leven eruit ziet laten gaan?
Laten we wel zijn, de reden dat deze man een wildvreemde voor haar is ligt op ZIJN bord, niet op dat van WinniedePoeh. Hij weet toch ook al 11 jaar dat hij een dochter heeft? Het is godgeklaagd dat hij nog nooit contact gezocht heeft en dat hij nu de pogingen tot contact frustreert door met allerlei rare eisen aan te komen kakken.
Dat WinniedePoeh het kind dat zij koestert, opvoedt en liefheeft daarin wil beschermen is volkomen normaal, zij zal immers straks weer in haar eentje de brokken moet opruimen als deze onverantwoordelijke eikel zijn kind weer laat zitten. Dat hij dat gaat doen lijkt me evident, overigens.
Dat neemt niet weg dat ik WinniedePoeh volkomen begrijp en geloof als ze zegt dat ze hoopt dat haar dochter een leuke band met hem krijgt. Hopen tegen beter weten in, dat is het lot van moeders zoals als zij en zoals ik. Want jij kent dat fantastische kind wel, jij weet hoe leuk dat kind is, hoe grappig en onbevangen en hoe lief je kind is. Jij ziet hoe je kind op de vader lijkt, en elke keer als dat je weer opvalt denk je "goh, als je vader je nu eens zou zien". En op andere dagen denk je "hoe kan het toch dat je vader jou niet wil kennen? Zou ie uberhaupt aan je denken? Of gaat ie 's avonds slapen, kust ie zijn eventuele nieuwe kinderen welterusten, en denkt ie dan niet eens aan jou?"
En dan neem je je voor, om wat er ook gebeurt ervoor te zorgen dat dit fantastische kind nooit zal denken dat het aan hem lag, dat het jouw schuld is - en zelfs de dingen die níet jouw schuld zijn neem je op je - alles om ervoor te zorgen dat jouw kind beschermd wordt van die pijn en dat verdriet.
En dan ben je daarmee uitgeworsteld, heb je je neergelegd bij het feit dat je iemand die je dacht te kennen zo ongelooflijk verkeerd hebt ingeschat, heb je je neergelegd bij het feit dat jouw lieve en leuke en fantastische kind zonder vader opgroeit, heb je zo goed en zo kwaad als het gaat bedacht hoe je dat gaat verkopen zonder je kind pijn te doen als de onvermijdelijke vragen gaan komen, en dan vraag je eens advies op een forum, en ben jij ineens degene die het allemaal verkeerd heeft gedaan.
Als moeder doe je het nooit goed, dat blijkt.
Winnie de Poeh,
Ik ben het daar niet mee eens, zoals je ziet. Ik denk dat je binnen de mogelijkheden die er zijn tot nu toe goed gehandeld hebt. Ik zou - en ook mijn kind kent zijn vader niet - hetzelfde gehandeld hebben. Mijn advies aan jou is om wel gewoon juridische stappen te gaan ondernemen voor een bijdrage in levensonderhoud. Want die band, die gaat er toch niet komen op de korte termijn, vrees ik. Dat ligt aan hem, niet aan jou. Hij had in die 11 jaar al duizenden keren kunnen bellen, kunnen aanbellen, kunnen mailen, iemand anders kunnen laten bellen, enfin, dat weet je zelf ook wel en dat heb je vast ook al duizenden keren gedacht. Maar hij doet het niet en zelfs als zijn eigen dochter mailt reageert hij niet.
Dus het enige wat jij volgens mij op dit moment voor haar kunt doen is zorgen dat ze dan maar financieel krijgt waar ze recht op heeft. Dat is absoluut een schrale troost, iedere moeder zou denk ik liever een vader aan haar kind geven dan geld, maar goed, die mogelijkheid heb je nu eenmaal niet. Als ze straks wat ouder is en nog steeds die behoefte heeft dan gaat ze dat ongetwijfeld zelf met hem uitvechten. Het enige wat jij kunt doen is denk ik zorgen dat je de juridische aspecten voor je rekening neemt en dat je gewoon haar rots in de branding blijft.
Sterkte en succes, volgens mij kun je niet anders dan doen wat je tot nu toe gedaan hebt. Laat je niet aanpraten dat jij in deze situatie de verwijtbare partij bent, want dat ben je niet.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 23 februari 2008 om 10:17
Ja Lindy, jij kan het allemaal korter en beter verwoorden dan ik. Er een slaatje uit slaan, daar sloeg ik ook steil van achterover. Het is godbetert al erg genoeg dat die vent niet naar zijn dochter omkijkt, moet ze daar financieel dan soms ook de dupe van worden?
En dan manipulatief genoemd worden. Weet je wat pas manipulatief is? Iemand vertellen dat ze vooral niet haar recht moet halen omdat ze anders het contact frustreert. Welk contact in godsnaam? Dat contact is er niet en zal er waarschijnlijk ook niet komen. Je bent gewoon een slappe zak als je je eigen kind niet zou willen zien met het excuus "ja, je moeder eiste dat ik voor je schoolboeken betaalde, en daarom wil ik niet met je omgaan." Grote kul.
En dan manipulatief genoemd worden. Weet je wat pas manipulatief is? Iemand vertellen dat ze vooral niet haar recht moet halen omdat ze anders het contact frustreert. Welk contact in godsnaam? Dat contact is er niet en zal er waarschijnlijk ook niet komen. Je bent gewoon een slappe zak als je je eigen kind niet zou willen zien met het excuus "ja, je moeder eiste dat ik voor je schoolboeken betaalde, en daarom wil ik niet met je omgaan." Grote kul.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 23 februari 2008 om 10:21
P.S. Het erge is dat je daarin ook nog meegaat, als moeder. Dat doe ik zelf ook. Want toch blijf je hopen tegen beter weten in. Goed, dan betaal ik die schoolboeken zelf wel, misschien wil hij haar dan toch zien. Goed, ik vraag hem niets, dan wil hij misschien wel. Terwijl je heus wel weet dat het geen ene ruk uitmaakt of je het nu wel of niet vraagt, dat je het hem eigenlijk alleen maar makkelijk maakt. Maar ja, die hoop he...
Am Yisrael Chai!
zaterdag 23 februari 2008 om 10:28
Helemaal eens met Lindy en Fashion. Ik vind het niet meer dan normaal dat Winnie haar dochter bij wil staan en wil helpen het contact te maken/ onderhouden. Als je zelf kinderen hebt of een beetje inlevingsvermogen, snap je toch dat een kind dat niet zelf en alleen kan, het is voor haar dcohter hardstikke eng, want ze kent haar vader eigenlijk helemaal niet, is nu opzoek naar zichzelf en hij is een puzzelstuk daarin, maar dat betekent niet dat het niet heel teleurstellend of eng kan zijn allemaal.
Succes en sterkte, Winnie. Hoop dat het lukt en dat hij bijtrekt en ze toch een goed contact met hem kan krijgen.
Succes en sterkte, Winnie. Hoop dat het lukt en dat hij bijtrekt en ze toch een goed contact met hem kan krijgen.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
zaterdag 23 februari 2008 om 10:41
zaterdag 23 februari 2008 om 10:53
quote:lindy schreef op 23 februari 2008 @ 10:45:
Wat maakt dat nou uit? Ik kan me heel goed voorstellen dat je als vrouw redenen hebt om je kind niet te laten erkennen, als je bijvoorbeeld een agressieve ex hebt. Maar dat ontslaat hem niet van zijn financiele verplichtingen. Echt hoor, in landen als de States gaat er indien nodig gewoon een DNA test tegen aan. En op basis daarvan mag je dokken. En dokken maakt je nog geen geschikte ouder.We zijn hier niet in de States.
Wat maakt dat nou uit? Ik kan me heel goed voorstellen dat je als vrouw redenen hebt om je kind niet te laten erkennen, als je bijvoorbeeld een agressieve ex hebt. Maar dat ontslaat hem niet van zijn financiele verplichtingen. Echt hoor, in landen als de States gaat er indien nodig gewoon een DNA test tegen aan. En op basis daarvan mag je dokken. En dokken maakt je nog geen geschikte ouder.We zijn hier niet in de States.
