Relaties
alle pijlers
Van je partner houden en toch vreemdgaan
dinsdag 12 juni 2007 om 11:52
Hoi, in een ander topic schreef ik dat volgens mij, je niet vreemd zult gaan als je echt 'diep' van je partner houdt.
Dat werd tegengesproken, en om het andere topic niet op een zijspoor te laten belanden, wilde ik hier even mijn standpunt kort uiteenzetten.
Ik ben het er niet mee eens dat het soms onmogelijk is om aan de verleiding van het vreemdgaan te weerstaan.
Stel je het volgende voor: je hebt een partner waar je zielsveel van houdt maar je bent ook verliefd op iemand anders en het is wederzijds; je hebt de gelegenheid om met elkaar naar bed te gaan en je staat op het punt dat te doen, omdat het je onweerstaanbaar lijkt. Maar dan hoor je een stem die je zegt dat als je het doet, je kind zal overlijden. (sorry voor de 'magische' stijl...).
Ik ben ervan overtuigd dat de verleiding dan plots niet meer onweerstaanbaar is en dat niemand in zo'n geval toch zal vreemdgaan, en dat het ook geen moeite zal kosten!
Hetzelfde gebeurt eigenlijk als je 'echt' van iemand houdt. Dan is de gedachte dat je je partner bedriegt, ook zo afschuwelijk dat je gewoon niet kunt vreemdgaan. De liefde voor je partner is dan zo sterk dat het je geen moeite kost om aan verleidingen te weerstaan.
Nu zijn er natuurlijk een heleboel mensen die zeggen en oprecht denken dat ze zielsveel van hun partner houden en die toch vreemdgaan of vreemdgegaan zijn.
Maar dat 'zielsveel' houden van, is dus niet sterk genoeg om hen ervan te weerhouden om vreemd te gaan. Het is dus niet die 'optimale' liefde die wel zo sterk is dat ze je belet om vreemd te gaan.
Ben benieuwd of ik met die mening alleen sta:?, en of ik ze begrijpelijk verwoord heb.
Dat werd tegengesproken, en om het andere topic niet op een zijspoor te laten belanden, wilde ik hier even mijn standpunt kort uiteenzetten.
Ik ben het er niet mee eens dat het soms onmogelijk is om aan de verleiding van het vreemdgaan te weerstaan.
Stel je het volgende voor: je hebt een partner waar je zielsveel van houdt maar je bent ook verliefd op iemand anders en het is wederzijds; je hebt de gelegenheid om met elkaar naar bed te gaan en je staat op het punt dat te doen, omdat het je onweerstaanbaar lijkt. Maar dan hoor je een stem die je zegt dat als je het doet, je kind zal overlijden. (sorry voor de 'magische' stijl...).
Ik ben ervan overtuigd dat de verleiding dan plots niet meer onweerstaanbaar is en dat niemand in zo'n geval toch zal vreemdgaan, en dat het ook geen moeite zal kosten!
Hetzelfde gebeurt eigenlijk als je 'echt' van iemand houdt. Dan is de gedachte dat je je partner bedriegt, ook zo afschuwelijk dat je gewoon niet kunt vreemdgaan. De liefde voor je partner is dan zo sterk dat het je geen moeite kost om aan verleidingen te weerstaan.
Nu zijn er natuurlijk een heleboel mensen die zeggen en oprecht denken dat ze zielsveel van hun partner houden en die toch vreemdgaan of vreemdgegaan zijn.
Maar dat 'zielsveel' houden van, is dus niet sterk genoeg om hen ervan te weerhouden om vreemd te gaan. Het is dus niet die 'optimale' liefde die wel zo sterk is dat ze je belet om vreemd te gaan.
Ben benieuwd of ik met die mening alleen sta:?, en of ik ze begrijpelijk verwoord heb.
dinsdag 12 juni 2007 om 15:53
oh krengiserweer, wat een gedachtengang! Het zou wel verklaren waarom mensen in langere relatie's (waarvan de kinderen groot zijn) inderdaad vaker die parenclub bezoeken en meer open staan voor een open relatie.
Hoewel ik ook steeds meer jongeren voor deze relatie vorm zie kiezen. Misschien de pil en de bewuste keuze voor geen kinderen?
Grappige theorie.
Hoewel ik ook steeds meer jongeren voor deze relatie vorm zie kiezen. Misschien de pil en de bewuste keuze voor geen kinderen?
Grappige theorie.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 15:56
Ik blijf toch bij: En als je het dan toch stiekem achter de rug van de liefde van je leven
doet, ben jij die liefde van je leven niet waard. Er over praten en er
samen over beslissen is iets heel anders. Maar als je grote liefde er
niet mee kan leven dat jij er op los ***** buiten de deur en jij hebt
het er niet voor over om het voor hem of haar te laten vraag ik me wel
af hoe groot je liefde nou is!
Ik snap gewoon niet dat als je zoveel van iemand houdt je je eigen lust voor de gevoelens van je grote liefde laat gaan. Je breekt je lief tot de grond af maar dat was t dan waard? Ik kan er niet bij echt niet. Ik ben niet zo... gelukkig niet. In een relatie hoor je ook te geven en te nemen. je moet ook dingen opofferen en je krijgt er een heleboel bij als het goed is. En dat hoort het waard te zijn.
doet, ben jij die liefde van je leven niet waard. Er over praten en er
samen over beslissen is iets heel anders. Maar als je grote liefde er
niet mee kan leven dat jij er op los ***** buiten de deur en jij hebt
het er niet voor over om het voor hem of haar te laten vraag ik me wel
af hoe groot je liefde nou is!
Ik snap gewoon niet dat als je zoveel van iemand houdt je je eigen lust voor de gevoelens van je grote liefde laat gaan. Je breekt je lief tot de grond af maar dat was t dan waard? Ik kan er niet bij echt niet. Ik ben niet zo... gelukkig niet. In een relatie hoor je ook te geven en te nemen. je moet ook dingen opofferen en je krijgt er een heleboel bij als het goed is. En dat hoort het waard te zijn.
dinsdag 12 juni 2007 om 15:56
Nee ik keer het om ik zeg waarom is het verlangen van je partner waar je zielsveel van zegt te houden niet belangrijk voor je dan?
Waarom is de 1 zijn nee gelijk een grens voor de ander? Zou je er niet samen over kunnen denken wat wel mogelijk is? Zou je er niet over kunnen denken zonder het gelijk af te kappen? Zou je juist omdat je ook van die gene die dit wil zoveel houd ook aan zijn verlangen willen werken? Waarom is het altijd alleen maar liefde als je iets laat? Waarom kun je niet de ander bv vrijheid en vertrouwen geven hiermee? OOk uit liefde, uit diepe liefde.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 15:58
dinsdag 12 juni 2007 om 16:08
Niet achter de rug om van je lief. Ik ben ook tegen vreemdgaan, maar ik snap uit de reacties hier al dat bespreken echt niet altijd in dank zal worden afgenomen. Dus dat is al mooier beweerd dan de werkelijkheid laat zien. En omdat dat zo is vermoed ik dat veel het dus inderdaad maar niet bespreken en gewoon doen.
Mijn ideaal van een goede relatie zou zijn dat dit inderdaad ook bespreekbaar is. Het is n.l een serieus verlangen waar veel in langere relatie's tegenaan lopen. Ineens wil men wel eens wat met een ander omdat het spannend is.
Ik snap dan best de pijn en de onmogelijkheid omdat dit gewoon over je grens gaat. Maar ik zou het mooi vinden als zo iemand er bv over na zou denken. Niet gelijk denkt "dat kan niet en dat hoort niet" maar bv "wat kan wel?" hoe zou ik er wel iets mee kunnen, waar zie ik wel mogelijkheden het spannender te maken in de beleving die hij/zij ziet? Of om bv te zeggen, "ik moet er niet aan denken je overvalt me enorm, maar geef me de tijd er eens over na te denken en vraag het over een tijd nog eens" dan kap je niet af maar doe je iets met zo'n gesprek, heeft bespreken ook zin.
Mijn man is daar een voorbeeld van. Hij had bv totaal geen behoefte maar zei wel "ik kan niet verwachten dat jij bent zoals ik" Hij wilde iets doen met wat ik gevonden had, samen in onze relatie en binnen zijn mogelijkheden. Hij zei 'als je dan spanning zoekt laten we dat dan samen doen"
en echt hij had zelf totaal niet de behoefte maar is er wel over gaan nadenken. We zijn samen opties gaan bekijken waar hij zich ook in kon vinden.
Dan vind ik pas dat je ook met bespreken iets bereikt en niet dat je de ander gewoon verteld dat het toch blijft zoals het is en hij daar maar mee moet leven. Want dan zet je je relatie op een dood spoor.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:12
dinsdag 12 juni 2007 om 16:15
dinsdag 12 juni 2007 om 16:23
a. je kan het toch doen, en accepteerd de concequentie. je doet je partner verdriet en accepteerd haar'zijn boosheid. wacht af hoe het eindigd, In of acceptatie omdat je partner jou ook niet kwijt wil of in uit elkaar gaan.
b de eerste optie bij a kan als de ander went aan de gedachten en voorwaarde stelt waaronder het wel kan binnen bepaalde grenzen en regels.
c de tweede optie bij a men ziet dat er te veel verschillen zijn en besluit uit elkaar te gaan
d men doet het stiekem in de veronderstelling "wat niet weet wat niet deert"
f de ander kiest ook voor de vrijheid, en men komt tot een swing of open relatie.
g bij a schreef ik hoe de partner het kan accepteren omdat men de ander toch niet kwijt wil Om dezelfde reden kan de gene die sex wil met de ander er van af zien.. 1 van de twee ziet dus af van zijn ideaal.
Er zijn dus verschillende optie's en het zal van de persoon en de relatie afhangen wat er dan zal gebeuren, hoe het zal aflopen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:25
Hier ben ik het helemaal mee eens. Maar ook de ander kan keuze maken, "zo kan en wil ik niet met je leven, dit doet me te veel pijn, dan ga je maar"
Maar je bent niet elkaars bezit en ik vind inderdaad dat je voor je keuze ook de concequentie moet dragen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:29
dinsdag 12 juni 2007 om 16:35
Ik denkt dat die dan kiest wat als ideaal wordt gezien, men wil nl zijn partner niet kwijt, houd ervan en wil beide. Op moment dat hij al kiest voor de sex met een ander zal hij iets verliezen dat hij niet wil (ik spreek voor gemak even over hij waar het ook zij kan zijn) kies je dus niet en laat je het erop aankomen dan hoopt hij denk ik op berusting of acceptatie. Accepteerd woede en verdriet in hoop dat die gene er mee leert leven. Uit elkaar gaan kan altijd nog als het echt niet lijkt te werken. Maar in die optie laat je wel de keus ook aan je partner die ervoor kan kiezen dan weg te gaan bij je. bij vreemdgaan ontneem je de keus van je partner.
Veel hameren erop dat iemand die vreemdgaat moet kiezen. Maar dat is nou juist niet het gene wat een vreemdgaander wil Anders ging die wel scheiden. Men wil het juist beide en wil juist niet kiezen.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:40
ik gaf verschillende opties die dan kunnen gebeuren. A is een optie waarin je het erop aan laat komen. Je kent de mening van je partner en doet het toch, open en eerlijk. Dat doet inderdaad pijn, maar zou (vind ik) toch eerlijker zijn dan vreemdgaan omdat je hier dan wel de concequentie aanvaard, Je aanvaard de ruzie en moet leven met het feit dat je je partner enorm verdriet doet, bovendien laat je die dan zelf ook de keuze omdat die je bv andersom wel voor keuze kan plaatsen. "als je zo doorgaat ga ik van je af"
Ik vind het dus een meer moedige vorm waarin je niet wegloopt voor je gedrag. Waar vreemdgaan eigenlijk laf is. Je bent bang voor de concequentie en ruzie en bent bang te verliezen.
Het is dus wel een harde keus maar wel een eerlijkere dan vreemdgaan.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:43
Is dat triest? Ik denk dat het heel menselijk is dat je graag je vrouw en liefde wil behouden maar ook graag de spanning van een ander wil ervaren. het vreemdgaan is triest maar dat de vreemdgaander niet wil kiezen snap ik maar al te goed, juist omdat ik inderdaad het geluk heb dat ik dat beide kan en mag beleven.
en een mooie warme diepgaande liefdevolle relatie en de spanning en passie die je met andere kan beleven.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
dinsdag 12 juni 2007 om 16:46
dinsdag 12 juni 2007 om 16:51
dinsdag 12 juni 2007 om 17:45
Ja de belangrijkste maar niet de enige. Je kan dan niet tegen je partner zeggen, schat jij bent de enige voor mij. En dat is voor mij heel belangrijk. Ik laat jou in je waarde dat je dat niet nodig vindt en dat jullie gelukkig zijn in een open relatie maar ik kan er niks mee. Dus er zijn ook stellen die wel monogaan kunnen zijn en daar ook gelukkig mee zijn.
