Werk & Studie
alle pijlers
oude klasgenoot
zondag 14 september 2008 om 21:12
Hallo,
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
Ik zit met iets waar ik al een tijdje tegenaan loop. Een oud klasgenoot van me is al een tijdje een collega van me. Iets wat sommige mensen misschien juist leuk zouden vinden. Ik vind het iets minder omdat ik vroeger jarenlang het pispaaltje van de klas was. Jaren ben ik uitgelachen, buitengesloten, geschopt en geslagen. Iets wat ik nooit achter me heb kunnen laten en sowieso nog heel veel last heb in het dagelijks leven. Om aan te geven hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad: ik wil geen kinderen omdat ik bang ben dat ze op mij lijken en daarom ook gepest zullen worden. Het zit dus nog altijd behoorlijk diep.
Nu werk ik dus met een oud klasgenoot die geen actieve pester was maar meer een meeloper. Ik heb het hier heel moeilijk mee. Omdat ik hem elke dag zie denk ik elke dag aan wat er gebeurd is, zie ik de beelden weer voor me. Heel confronterend. En zo zijn er wel meer dingen die ik moeilijk vind op mijn werk die met het pesten van vroeger te maken hebben, bv iets zeggen voor een groep mensen in vergaderingen. Dat kost me heel veel moeite. Als ik hem dan zie zitten, denk ik: het komt door jullie dat ik me nu zoveel moeite kost iets te zeggen tijdens een overleg.
Ik heb het hier heel moeilijk mee. Vaak kom ik van slag thuis door alle herinneringen aan vroeger. Dit reageer ik thuis af waardoor ik daar woede-aanvallen krijg. Niet echt goed dus.
Mijn werk gaat juist heel goed, dat is het dubbele eraan. Qua werk zit ik helemaal op mijn plek, ik heb ook leuke collega's. Alles is perfect, behalve dan dat 50m van me vandaag iemand zit die vroeger met vele andere mensen mijn zelfbeeld heeft vertekend en me een heel slecht beeld over mezelf heeft gegeven waar ik nog vaak mee worstel.
Wat zou jij doen? Weggaan of juist blijven? Er iets van zeggen of juist zwijgen?
PS: hij is niet vervelend voor me of zo.
zondag 9 november 2008 om 17:00
zondag 9 november 2008 om 17:00
zondag 9 november 2008 om 17:02
quote:granny71 schreef op 09 november 2008 @ 17:00:
Alleen al het feit dat ze steeds terug komt op dit topic zegt al genoeg denk ik.
Ze vindt hier bevestiging voor de dingen die ze zoekt.
Namelijk: Zie je wel dat iedereen tegen me is.
Als ze werkelijk zou willen veranderen zou ze boos worden en hier wegblijven maar dat kan/wil ze niet.Nee als ze werkelijk zou willen veranderen zou ze de positieve dingen uit dit topic halen en die zijn er genoeg, het staat er bol van. Allemaal mensen die advies geven en meedenken etc. Maar zij kiest ervoor om dat te negeren, omdat ze niet wil veranderen.
Alleen al het feit dat ze steeds terug komt op dit topic zegt al genoeg denk ik.
Ze vindt hier bevestiging voor de dingen die ze zoekt.
Namelijk: Zie je wel dat iedereen tegen me is.
Als ze werkelijk zou willen veranderen zou ze boos worden en hier wegblijven maar dat kan/wil ze niet.Nee als ze werkelijk zou willen veranderen zou ze de positieve dingen uit dit topic halen en die zijn er genoeg, het staat er bol van. Allemaal mensen die advies geven en meedenken etc. Maar zij kiest ervoor om dat te negeren, omdat ze niet wil veranderen.
zondag 9 november 2008 om 17:02
quote:elske schreef op 09 november 2008 @ 15:31:
ik vind niet dat ik een keuze heb. Een slecht beeld wat ik van mezelf heb is ontstaan door het pesten. Ik zie mezelf als heel negatief daardoor. Dat straal ik ook uit, dus stoot ik mensen juist af. Wat voor mij weer extra bevestiging is dat ze mij raar/vreemd e.d vinden en liever niet met mij omgaan daarom.
Mijn zelfbeeld is totaal vertekend. Dan kan je wel zeggen dat ik er zelf voor moet zorgen dat mensen mij erbij willen betrekken ed. maar ik vind mijzelf daar te onbelangrijk voor. Te slecht beeld van mezelf. Durf mensen niet meer te vertrouwen. Gekomen door het pesten. Ik vind dat geen keuze.
Even iets heel anders, Elske, heb je wel eens EMDR geprobeerd? Als je zo vastzit in wat voor jou traumatisch is geweest, en er niet op een andere manier uit kunt komen, is dat misschien iets voor je.
Zomaar een suggestie, omdat erover praten en nadenken voor jou niet veel lijkt op te leveren.
Zelf was ik na een trauma een controlefreak geworden. Dat uitte zich onder andere in mensen niet meer dichtbij kunnen laten. Vrienden konden roepen dat ik de controle los moest laten, therapeuten konden dat roepen, maar tevergeefs. Ik kón het gewoon niet meer. Pas nadat ik mijn trauma gedeeltelijk had verwerkt, liet ik als vanzelf weer een stuk controledrang los, en kon ik weer mensen toelaten. Toen ging het bijna zonder moeite. (Ik ben nu ook pas halverwege hoor, maar dat gaat wel goed komen.)
Ik herken het dus wel dat er zoveel gebeurd kan zijn dat je al verstart bij het idee iemand dichtbij te laten. En als je stijf van angst zit is het moeilijk spontaan, of zelfs maar adequaat te reageren.
ik vind niet dat ik een keuze heb. Een slecht beeld wat ik van mezelf heb is ontstaan door het pesten. Ik zie mezelf als heel negatief daardoor. Dat straal ik ook uit, dus stoot ik mensen juist af. Wat voor mij weer extra bevestiging is dat ze mij raar/vreemd e.d vinden en liever niet met mij omgaan daarom.
Mijn zelfbeeld is totaal vertekend. Dan kan je wel zeggen dat ik er zelf voor moet zorgen dat mensen mij erbij willen betrekken ed. maar ik vind mijzelf daar te onbelangrijk voor. Te slecht beeld van mezelf. Durf mensen niet meer te vertrouwen. Gekomen door het pesten. Ik vind dat geen keuze.
Even iets heel anders, Elske, heb je wel eens EMDR geprobeerd? Als je zo vastzit in wat voor jou traumatisch is geweest, en er niet op een andere manier uit kunt komen, is dat misschien iets voor je.
Zomaar een suggestie, omdat erover praten en nadenken voor jou niet veel lijkt op te leveren.
Zelf was ik na een trauma een controlefreak geworden. Dat uitte zich onder andere in mensen niet meer dichtbij kunnen laten. Vrienden konden roepen dat ik de controle los moest laten, therapeuten konden dat roepen, maar tevergeefs. Ik kón het gewoon niet meer. Pas nadat ik mijn trauma gedeeltelijk had verwerkt, liet ik als vanzelf weer een stuk controledrang los, en kon ik weer mensen toelaten. Toen ging het bijna zonder moeite. (Ik ben nu ook pas halverwege hoor, maar dat gaat wel goed komen.)
Ik herken het dus wel dat er zoveel gebeurd kan zijn dat je al verstart bij het idee iemand dichtbij te laten. En als je stijf van angst zit is het moeilijk spontaan, of zelfs maar adequaat te reageren.
zondag 9 november 2008 om 17:27
wie zegt nou weer dat ik postings negeer? ik val de mensen die positief reageren toch niet aan? soms reageer ik er wel op of bedank ze. zo vind ik de laatste post van pink wel fijn.
zo heb ik een tijdje geleden al eens gekeken of ik hier in de buurt emdr kan doen, misschien helpt dat wel. je weet toch niet of ik ergens iets mee doe? maar als ik zeg dat ik denk dat ik ptss heb (edmr schijnt daarbij te helpen) dan krijg ik weer verwijten dat ik misbruik maak om dit aan te halen, of komen er termen als munchhausen voorbij. Ja dan zeg ik er ook niks meer over.
ik reageer op negatieve post omdat ik mezelf niet alles hoef laten zeggen vind ik.
zo heb ik een tijdje geleden al eens gekeken of ik hier in de buurt emdr kan doen, misschien helpt dat wel. je weet toch niet of ik ergens iets mee doe? maar als ik zeg dat ik denk dat ik ptss heb (edmr schijnt daarbij te helpen) dan krijg ik weer verwijten dat ik misbruik maak om dit aan te halen, of komen er termen als munchhausen voorbij. Ja dan zeg ik er ook niks meer over.
ik reageer op negatieve post omdat ik mezelf niet alles hoef laten zeggen vind ik.
zondag 9 november 2008 om 17:33
quote:elske schreef op 09 november 2008 @ 17:27:
wie zegt nou weer dat ik postings negeer? ik val de mensen die positief reageren toch niet aan? soms reageer ik er wel op of bedank ze. zo vind ik de laatste post van pink wel fijn.
zo heb ik een tijdje geleden al eens gekeken of ik hier in de buurt emdr kan doen, misschien helpt dat wel. je weet toch niet of ik ergens iets mee doe? maar als ik zeg dat ik denk dat ik ptss heb (edmr schijnt daarbij te helpen) dan krijg ik weer verwijten dat ik misbruik maak om dit aan te halen, of komen er termen als munchhausen voorbij. Ja dan zeg ik er ook niks meer over.
ik reageer op negatieve post omdat ik mezelf niet alles hoef laten zeggen vind ik.Zou je dan alsjeblieft op mijn uitgebreide postings willen reageren?
wie zegt nou weer dat ik postings negeer? ik val de mensen die positief reageren toch niet aan? soms reageer ik er wel op of bedank ze. zo vind ik de laatste post van pink wel fijn.
zo heb ik een tijdje geleden al eens gekeken of ik hier in de buurt emdr kan doen, misschien helpt dat wel. je weet toch niet of ik ergens iets mee doe? maar als ik zeg dat ik denk dat ik ptss heb (edmr schijnt daarbij te helpen) dan krijg ik weer verwijten dat ik misbruik maak om dit aan te halen, of komen er termen als munchhausen voorbij. Ja dan zeg ik er ook niks meer over.
ik reageer op negatieve post omdat ik mezelf niet alles hoef laten zeggen vind ik.Zou je dan alsjeblieft op mijn uitgebreide postings willen reageren?
zondag 9 november 2008 om 18:57
enkel mensen tegengekomen die niet snappen waar ik het over heb. Die roepen dat ik slap ben, niets doe, nooit iets heb gedaan om erover heen te komen, me opstel als slachtoffer, me er gewoon overheen moet zetten, en natuurlijk een schop onder mijn kont moet hebben.
Dat dat ontzettend heeft geholpen is te zien.
Dat dat ontzettend heeft geholpen is te zien.
zondag 9 november 2008 om 19:03
Nou joh, dan blijf je er toch lekker in hangen??? Wat jij wilt hoor, het is JOUW leven!
Maar ik kan je vertellen dat er supergoede therapieen te vinden zijn die mensen succesvol over hun trauma heen helpen. Het is wat jij wilt. Zo doorgaan of je ergens voor inzetten en het verleden afsluiten.
Je postings te lezen kies jij voor de eerste optie!
Maar ik kan je vertellen dat er supergoede therapieen te vinden zijn die mensen succesvol over hun trauma heen helpen. Het is wat jij wilt. Zo doorgaan of je ergens voor inzetten en het verleden afsluiten.
Je postings te lezen kies jij voor de eerste optie!
...
zondag 9 november 2008 om 19:10
quote:ambrosia9 schreef op 09 november 2008 @ 16:51:
Elske even op een rijtje:
* Je wil medeleven/medelijden
* Je wil vooral ook erkenning van je lijden
* Je wil er geen oplossing voor Dat is niet waar
* Je wil geen advies over hoe het anders kan Dat wil ik natuurlijk wel alleen niet met termen als muts, miep, zeikerd, kleuter en dat soort dingen. Het kan ook op een andere manier* Je vat alles negatief en verkeerd op Dat is zo, gaat eigenlijk automatisch
* Je bent niet gediend van verhalen van je lotgenoten die er anders mee omgaan Natuurlijk wel. Ik hou er alleen niet van als er dan weer termen voorbij komen als schop onder kont en slachtofferrol. Daar heb ik het helemaal mee gehad. En als ik niet op mensen reageer wil niet zeggen dat ik er niets mee doe.
Kortom, wat wil je nou eigenlijk, behalve zwelgen in zelfmedelijden? Ja het is erg, ja het heeft een enorme impact op je leven, maar wat dan?? Blijf je dan gewoon stilstaan, blijf je dit voor altijd doen? Is dit hoeveel macht je die pesters op je leven geeft? Neem je ze gewoon mee naar je toekomst? Dat is jouw KEUZE. Het is niet makkelijk om er mee te leren leven, maar jij probeert het niet eens.
Ik probeer het al jaren. Ik vind het ook geen keuze. Sommige dingen zijn zo verwoest dat ze niet meer goed zijn gekomen en daar blijf ik dan natuurlijk tegenaan lopen. Dat is geen keuze. Ook ' jij probeert het niet eens' staat mij nogal tegen, omdat ik al erg veranderd ben de afgelopen jaren.
Ja ik was ziek van het pesten, echt ziek. En ik had momenten dat ik er eigenlijk liever niet meer was, zo ongelukkig was ik. Maar zij bepalen niet wie ik nu ben, ik ben nu een gelukkige Ambrosia die heel erg geniet van het leven. Ik studeer pedagogiek en in mijn eerste jaar heb ik een Anti-pestproject opgezet in groep 5 van een basisschool. Uiteindelijk was het resultaat dat het jongetje dat altijd gepest werd, nu niet meer gepest wordt. Dat er in de klas over gepraat wordt! Hoe veel is dat waard? Heel veel, in ieder geval voor mij. Dat is me gelukt doordat ik wist hoe zo'n klas in elkaar steekt en wat ik des tijds hadden willen hebben aan hulp.
Dat is toch ook heel mooi en goed wat jij gedaan hebt/doet. Voor mij bepalen de pesters nog altijd wie ik ben. De boodschap die zij mij vroeger hebben gegeven, is nooit meer weggegaan. Hij zit nog heel erg in mij. Natuurlijk wil ik daar vanaf. Ik weet alleen niet hoe. Ik denk nog altijd dat iedereen tegen mij is, mij er liever niet bij wil hebben e.d. En daar gedraag ik me ook naar. Niet expres, het gaat automatisch. De overtuiging dat ik niks ben is nog te groot.
Dat kan jij ook! Jij ook iets positiefs doen met je verleden ipv wat je nu aan het doen bent.
Elske even op een rijtje:
* Je wil medeleven/medelijden
* Je wil vooral ook erkenning van je lijden
* Je wil er geen oplossing voor Dat is niet waar
* Je wil geen advies over hoe het anders kan Dat wil ik natuurlijk wel alleen niet met termen als muts, miep, zeikerd, kleuter en dat soort dingen. Het kan ook op een andere manier* Je vat alles negatief en verkeerd op Dat is zo, gaat eigenlijk automatisch
* Je bent niet gediend van verhalen van je lotgenoten die er anders mee omgaan Natuurlijk wel. Ik hou er alleen niet van als er dan weer termen voorbij komen als schop onder kont en slachtofferrol. Daar heb ik het helemaal mee gehad. En als ik niet op mensen reageer wil niet zeggen dat ik er niets mee doe.
Kortom, wat wil je nou eigenlijk, behalve zwelgen in zelfmedelijden? Ja het is erg, ja het heeft een enorme impact op je leven, maar wat dan?? Blijf je dan gewoon stilstaan, blijf je dit voor altijd doen? Is dit hoeveel macht je die pesters op je leven geeft? Neem je ze gewoon mee naar je toekomst? Dat is jouw KEUZE. Het is niet makkelijk om er mee te leren leven, maar jij probeert het niet eens.
Ik probeer het al jaren. Ik vind het ook geen keuze. Sommige dingen zijn zo verwoest dat ze niet meer goed zijn gekomen en daar blijf ik dan natuurlijk tegenaan lopen. Dat is geen keuze. Ook ' jij probeert het niet eens' staat mij nogal tegen, omdat ik al erg veranderd ben de afgelopen jaren.
Ja ik was ziek van het pesten, echt ziek. En ik had momenten dat ik er eigenlijk liever niet meer was, zo ongelukkig was ik. Maar zij bepalen niet wie ik nu ben, ik ben nu een gelukkige Ambrosia die heel erg geniet van het leven. Ik studeer pedagogiek en in mijn eerste jaar heb ik een Anti-pestproject opgezet in groep 5 van een basisschool. Uiteindelijk was het resultaat dat het jongetje dat altijd gepest werd, nu niet meer gepest wordt. Dat er in de klas over gepraat wordt! Hoe veel is dat waard? Heel veel, in ieder geval voor mij. Dat is me gelukt doordat ik wist hoe zo'n klas in elkaar steekt en wat ik des tijds hadden willen hebben aan hulp.
Dat is toch ook heel mooi en goed wat jij gedaan hebt/doet. Voor mij bepalen de pesters nog altijd wie ik ben. De boodschap die zij mij vroeger hebben gegeven, is nooit meer weggegaan. Hij zit nog heel erg in mij. Natuurlijk wil ik daar vanaf. Ik weet alleen niet hoe. Ik denk nog altijd dat iedereen tegen mij is, mij er liever niet bij wil hebben e.d. En daar gedraag ik me ook naar. Niet expres, het gaat automatisch. De overtuiging dat ik niks ben is nog te groot.
Dat kan jij ook! Jij ook iets positiefs doen met je verleden ipv wat je nu aan het doen bent.
zondag 9 november 2008 om 19:11
Elske; dat wat je koestert/aandacht geeft, groeit.
Zoals je zelf in jouw posting van 17.27 uur al aangeeft, geef je meer aandacht aan het negatieve (in jouw ogen) in dit topic. En zie; het groeit in jouw visie.
Nu houd ik het klein en focus ik op dit topic, maar een dergelijk karma sijpelt door tot in elk detail van het leven. Geeft te denken.
Waarom zou je in hemelsnaam wíllen verantwoorden in jouw idee dat je wellicht ptss hebt? Zelfs al heb je het, dan ligt daar niet het einde van het verhaal maar slechts het begin. Vrachtladingen aan mensen liepen of lopen ooit tegen een trauma op. Heel vervelend voor elk mens, maar daar hoeft het leven niet op te houden. Zie de vrachtladingen aan mensen die er namelijk ook weer uit komen (puur op basis van eigen keuzes, eigen kracht en eigen knokken).
Wel of geen trauma, het is geen eindstation, geen excuus, geen reden, geen ramp. Het kan wel een station of weg naar beter zijn.
Zoals je zelf in jouw posting van 17.27 uur al aangeeft, geef je meer aandacht aan het negatieve (in jouw ogen) in dit topic. En zie; het groeit in jouw visie.
Nu houd ik het klein en focus ik op dit topic, maar een dergelijk karma sijpelt door tot in elk detail van het leven. Geeft te denken.
Waarom zou je in hemelsnaam wíllen verantwoorden in jouw idee dat je wellicht ptss hebt? Zelfs al heb je het, dan ligt daar niet het einde van het verhaal maar slechts het begin. Vrachtladingen aan mensen liepen of lopen ooit tegen een trauma op. Heel vervelend voor elk mens, maar daar hoeft het leven niet op te houden. Zie de vrachtladingen aan mensen die er namelijk ook weer uit komen (puur op basis van eigen keuzes, eigen kracht en eigen knokken).
Wel of geen trauma, het is geen eindstation, geen excuus, geen reden, geen ramp. Het kan wel een station of weg naar beter zijn.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 9 november 2008 om 19:12
quote:queenie1 schreef op 09 november 2008 @ 19:03:
Nou joh, dan blijf je er toch lekker in hangen??? Wat jij wilt hoor, het is JOUW leven!
Maar ik kan je vertellen dat er supergoede therapieen te vinden zijn die mensen succesvol over hun trauma heen helpen. Het is wat jij wilt. Zo doorgaan of je ergens voor inzetten en het verleden afsluiten.
Je postings te lezen kies jij voor de eerste optie!ja en aan jouw postings te lezen heb jij je vooroordeel al weer klaar.
Nou joh, dan blijf je er toch lekker in hangen??? Wat jij wilt hoor, het is JOUW leven!
Maar ik kan je vertellen dat er supergoede therapieen te vinden zijn die mensen succesvol over hun trauma heen helpen. Het is wat jij wilt. Zo doorgaan of je ergens voor inzetten en het verleden afsluiten.
Je postings te lezen kies jij voor de eerste optie!ja en aan jouw postings te lezen heb jij je vooroordeel al weer klaar.
zondag 9 november 2008 om 19:17
Elske, jij zit NIET te wachten op verhalen van lotgenoten. Jij zit te wachten op verhalen die jouw visie bekrachtigen. Mag hoor, ieder mens is vrij daarin. Maar blijf niet volharden in de leugen dat jij zit te wachten op ervaringsverhalen. Daarvoor zijn er in de diverse discussies omtrent dit onderwerp net even te veel ervaringen voorbij gekomen waarin (in eerste instantie) niets gezegd werd over slachtofferrol, waar jij echter toch vaak op reageerde met 'ja maar, ik.................' of de boel grandioos negeerde.
Serieus, ik heb aardig wat keren in- en uitgeademd en bij mezelf gedacht 'ach, ze zit gewoon te veel met zichzelf in de knoop'. Maar een keer houdt dat geduld op. Heel eerlijk? Ik ben er meer dan moe van dat dergelijke verhalen en onvermoeiende pogingen van menigeen keer op keer op keer genegeerd worden of waar zelfs ergens op neergekeken wordt.
Nog maar weer eens de vraag; wat doe je in hemelsnaam nog op het vivaforum als het in jouw visie zo vol van walgelijke mensen met onterechte verwijten in jouw richting is?*
* Disclaimer; dit is geen "rot hier op", maar een zéér doodserieuze vraag waarvan ik hoop -doch vrees- dat je jezelf die vraag ook eens serieus gaat stellen en ernstig naar het antwoord gaat zoeken en handelen.
Serieus, ik heb aardig wat keren in- en uitgeademd en bij mezelf gedacht 'ach, ze zit gewoon te veel met zichzelf in de knoop'. Maar een keer houdt dat geduld op. Heel eerlijk? Ik ben er meer dan moe van dat dergelijke verhalen en onvermoeiende pogingen van menigeen keer op keer op keer genegeerd worden of waar zelfs ergens op neergekeken wordt.
Nog maar weer eens de vraag; wat doe je in hemelsnaam nog op het vivaforum als het in jouw visie zo vol van walgelijke mensen met onterechte verwijten in jouw richting is?*
* Disclaimer; dit is geen "rot hier op", maar een zéér doodserieuze vraag waarvan ik hoop -doch vrees- dat je jezelf die vraag ook eens serieus gaat stellen en ernstig naar het antwoord gaat zoeken en handelen.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 9 november 2008 om 19:21
Heb dit hele topic gelezen en zit me al de hele tijd in te houden om niet te reageren. Maar kan het toch niet laten me ermee te bemoeien
Elske, je hebt het de hele tijd over "slachtoffers" en "trauma's" etc. Als je jezelf als slachtoffer voelt en gedraagt, zal je er ook eentje zijn. Maar dat is dus jouw keuze. Vandaar dat mensen het hebben over de slachtofferrol die jij op je neemt.
Je bent gepest en je wilt erkenning. Oké, ik erken je. Happy? Nee, want je bent er nog steeds heel ongelukkig onder. Dus waarom zoek je niet liever naar genezing van je trauma, ipv erkenning ervan?
Je zegt "ja maar, ik doe er toch iets aan, ik heb professionele hulp gezocht". Dat is goed van je, maar wat is jouw insteek van deze hulp? Heb je deze gezocht om erkenning te krijgen, of om te genezen? Niet lullig bedoeld maar geef jezelf eens eerlijk antwoord op deze vraag.
Daarnaast is een professioneel hulpverlener ook maar een mens, en niet iemand die met een toverstafje heel jouw verleden "fixt". Je zal er zélf iets aan moeten doen, en een hulpverlener is alleen maar iemand die je daarbij kan helpen, sturen en handvatten aanreiken. Maar het grote werk moet je toch echt alleen doen. Blijven zoeken naar erkenning en om de haverklap roepen dat je getraumatiseerd slachtoffer bent en heel je leven naar de kloten is, zal je daarbij niet helpen vrees ik.
Of vind je dit nu zelf een constructief proces? Zo ja; waarom dan?
Elske, je hebt het de hele tijd over "slachtoffers" en "trauma's" etc. Als je jezelf als slachtoffer voelt en gedraagt, zal je er ook eentje zijn. Maar dat is dus jouw keuze. Vandaar dat mensen het hebben over de slachtofferrol die jij op je neemt.
Je bent gepest en je wilt erkenning. Oké, ik erken je. Happy? Nee, want je bent er nog steeds heel ongelukkig onder. Dus waarom zoek je niet liever naar genezing van je trauma, ipv erkenning ervan?
Je zegt "ja maar, ik doe er toch iets aan, ik heb professionele hulp gezocht". Dat is goed van je, maar wat is jouw insteek van deze hulp? Heb je deze gezocht om erkenning te krijgen, of om te genezen? Niet lullig bedoeld maar geef jezelf eens eerlijk antwoord op deze vraag.
Daarnaast is een professioneel hulpverlener ook maar een mens, en niet iemand die met een toverstafje heel jouw verleden "fixt". Je zal er zélf iets aan moeten doen, en een hulpverlener is alleen maar iemand die je daarbij kan helpen, sturen en handvatten aanreiken. Maar het grote werk moet je toch echt alleen doen. Blijven zoeken naar erkenning en om de haverklap roepen dat je getraumatiseerd slachtoffer bent en heel je leven naar de kloten is, zal je daarbij niet helpen vrees ik.
Of vind je dit nu zelf een constructief proces? Zo ja; waarom dan?
