Zwanger
alle pijlers
Je kind verliezen tijdens de zwangerschap
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
Ik schrijf hier al een tijdje mee via mijn eigen topic en van andere lotgenoten die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap.
Er zijn nu een aantal losse topics hierover, maar wellicht is er ook behoefte aan een topic waar we allemaal onze gevoelens en verhalen kunnen delen.
Voor wie mee wil schrijven....wees welkom!
woensdag 6 juli 2011 om 15:37
Jill, ben "blij" te horen dat jij hetzelfde gevoel hebt. Denk ook niet dat dat schuldgevoel zo 1, 2, 3 weg is. Ik merk dat de buitenstaanders dat niet begrijpen, maar daar moet ik me maar bij neer leggen.
Heb je de VK nog gebeld? Wanneer heb je eigenlijk je eerste echo? Misschien ben je wel veel verder zwanger als je zo'n rare cyclus hebt gehad.
Ik sprak gisteren tijdens mijn werk een moeder die haar kindje was verloren bij 32 weken en nu weer een kleintje had. Ze vertelde me dat ze het gevoel had dat ze haar 1e dochtertje weer terug heeft gekregen. Vond ik wel een mooie gedachte. (heb haar niks verteld over mijn verlies hoor)
Ik ben de laatste dagen weer wat huileriger dan voorheen. Zal vast ook wel komen omdat we weer voor een cryo gaan, is toch ook weer erg spannend.
Heb je de VK nog gebeld? Wanneer heb je eigenlijk je eerste echo? Misschien ben je wel veel verder zwanger als je zo'n rare cyclus hebt gehad.
Ik sprak gisteren tijdens mijn werk een moeder die haar kindje was verloren bij 32 weken en nu weer een kleintje had. Ze vertelde me dat ze het gevoel had dat ze haar 1e dochtertje weer terug heeft gekregen. Vond ik wel een mooie gedachte. (heb haar niks verteld over mijn verlies hoor)
Ik ben de laatste dagen weer wat huileriger dan voorheen. Zal vast ook wel komen omdat we weer voor een cryo gaan, is toch ook weer erg spannend.
woensdag 6 juli 2011 om 17:34
Dolfijn komende maand wordt ook weer heel spannend voor jullie. Logisch toch dat je dan weer emotioneler bent. Ik merk dat ik mij per dag verschillend voel. De ene dag zitten de tranen heel hoog, de andere dag gaat het prima.
Afleiding doet wel heel goed.
Heb jij ook moeite om weer motivatie voor je werk te vinden? Ik had nu zo graag thuis gezeten met een klein babytje. Ik verlang heel erg naar de vakantie ( als ik dan maar niet teveel pieker).
Ik heb volgende week de echo, ik weet zeker dat ik nu ongeveer 6 weken moet zij omdat ik ovulatietesten had gebruikt. Het zou wel heel leuk zijn wanneer ik opeens 4 weken verder zou zijn, haha.
Ik hoop voor jou dat de volgende cryo lekker blijft plakken en dat er een mooi babytje uit komt. toitoitoi!
Afleiding doet wel heel goed.
Heb jij ook moeite om weer motivatie voor je werk te vinden? Ik had nu zo graag thuis gezeten met een klein babytje. Ik verlang heel erg naar de vakantie ( als ik dan maar niet teveel pieker).
Ik heb volgende week de echo, ik weet zeker dat ik nu ongeveer 6 weken moet zij omdat ik ovulatietesten had gebruikt. Het zou wel heel leuk zijn wanneer ik opeens 4 weken verder zou zijn, haha.
Ik hoop voor jou dat de volgende cryo lekker blijft plakken en dat er een mooi babytje uit komt. toitoitoi!
vrijdag 15 juli 2011 om 23:40
Hoi jill, dolfijntje en anderen,
Jill en dolfijntje , had even gelezen bij het andere topic waar jullie schrijven hoe en wat. Jill wat goed nieuws van de echo, heb gister aan je gedacht... wilde nog een berichtje vòòr de echo aan je richten, maar dat lukte niet vanaf de telefoon.
Dolfijntje voor jou veel zonnestraaltjes as maandag
.
Zal binnenkort even een langer berichtje tikken.
liefs
Jill en dolfijntje , had even gelezen bij het andere topic waar jullie schrijven hoe en wat. Jill wat goed nieuws van de echo, heb gister aan je gedacht... wilde nog een berichtje vòòr de echo aan je richten, maar dat lukte niet vanaf de telefoon.
Dolfijntje voor jou veel zonnestraaltjes as maandag
.Zal binnenkort even een langer berichtje tikken.
liefs
dinsdag 19 juli 2011 om 17:29
Hallo allemaal,
Via google ben ik op jullie forum terecht gekomen en heb ik een paar verhalen gelezen. Ik wil ook graag mijn verhaal kwijt.
Op 24 mei 2011 ben ik bevallen van onze dochter Quinty. Op die dag was Quinty precies 27 weken. Een paar dagen eerder hadden we te horen gekregen dat ze was overleden in mijn buik. Wat een onwerkelijk gevoel was dat. Vooral om de zwangerschap steeds al heel spannend is geweest.
Toen ik 14 weken zwanger was moest ik voor een standaardcontrole naar de verloskundige. Omdat ze het hartje niet kon vinden moest ik een echo laten maken. Ze zei nog "ik maak me geen zorgen want ik hoor het kindje bewegen maar ga voor je eigen gemoedsrust even een echo laten maken". Helaas was het niet goed met ons kindje. Het bleek dat ze een omphalocele ofwel buikwanddefect had. Dat wil zeggen dat de organen van het kindje buiten de buik in een vliesje groeien ipv in de buik. Daarna begon een periode van onzekerheid. Eerst kregen we een zeer uitgebreide echo. Daarop was te zien dat er inderdaad een buikwanddefect was maar verder zag het kindje er goed uit. Er moest een vruchtwaterpunctie gedaan worden om uit te sluiten dat er chromosoomafwijkingen waren. Gelukkig was dat allemaal goed. Omdat we te horen hadden gekregen dat een buikwanddefect vaak goed te verhelpen is waren we erg opgelucht en zagen we de toekomst weer positief in.
Toen ik 17 weken zwanger was moesten we naar een ander ziekenhuis voor een echo. Daar kregen we te horen dat de omphalocele toch wel heel groot was (de maag, lever, alvleesklier en darmen groeiden buiten de buik) ook kon ze het hartje en de aorta niet vinden dus we moesten er maar eens goed over na gaan denken of we de zwangerschap wel voort wilden zetten. Dat was een klap in ons gezicht. Na de goede uitslag van de vruchtwaterpunctie hadden we dit niet meer verwacht. We moesten wachten tot ik 20 weken zwanger was en dan zouden we opnieuw een echo krijgen. Dan konden ze alles beter zien. Daaruit bleek dat het hartje goed was en de aorta ook.
Wij hadden van te voren al besloten dat als het hartje goed zou zijn en ons kindje levensvatbaar zou blijken wij de zwangerschap niet zouden stoppen en ervoor zouden gaan. Na een gesprek met de kinderchirurg bleek ook dat het heel ernstig was wat ons kindje had maar dat het wel te verhelpen zou zijn. Wel bleef er een kans dat er na de geboorte complicaties zouden optreden en ze alsnog zou overlijden maar er was ook een kans dat het goed zou gaan en dat haar buikje na een jaar ofzo gesloten zou kunnen worden.
Na deze onzekere periode hadden we besloten er nu echt van te te gaan genieten. Helaas voelde ik zaterdag 21 mei geen leven meer. Na een ehco bleek dat Quinty inderdaad was overleden.
Er lopen nu nog onderzoeken naar de doodsoorzaak. De biopsie heeft niets opgeleverd. Ook uit het onderzoek van de placenta en de bloedonderzoeken bij mij is niets gekomen. Waarschijnlijk is het gewoon domme pech geweest en is Quinty door de grote omphalocele te zwak geweest. Gisteren hebben we weer een gesprek gehad met een gynisch klinetisch arts en er worden toch nog verder onderzoeken gedaan. Ik hoop dat er een doodsoorzaak gevonden wordt maar ik verwacht het niet.
Het is nu bijna 2 maanden geleden en ik mis haar nog iedere dag. Ik weet dat ze heel ziek was en ik ben er ook van overtuigd dat haar op deze manier veel leed en ellende bespaard is gebleven maar toch ben ik nog steeds heel verdrietig en voel ik me soms ook schuldig. Ten eerste omdat ze niet gezond was en ten tweede omdat ik haar dood heb laten gaan in mijn buik. Ik heb het gevoel dat ik haar had moeten beschermen en dat ik gefaald heb. Ik weet dat het allemaal niet zo is en dat wij er alles aan gedaan hebben om haar een goed leven te geven.
Ik wilde ook nog even zeggen dat ik na wat ik gelezen heb jullie allemaal kanjes vind.
Het is wel een beetje een lang verhaal geworden maar het lucht me wel op.
Groetjes,
Nienke
Via google ben ik op jullie forum terecht gekomen en heb ik een paar verhalen gelezen. Ik wil ook graag mijn verhaal kwijt.
Op 24 mei 2011 ben ik bevallen van onze dochter Quinty. Op die dag was Quinty precies 27 weken. Een paar dagen eerder hadden we te horen gekregen dat ze was overleden in mijn buik. Wat een onwerkelijk gevoel was dat. Vooral om de zwangerschap steeds al heel spannend is geweest.
Toen ik 14 weken zwanger was moest ik voor een standaardcontrole naar de verloskundige. Omdat ze het hartje niet kon vinden moest ik een echo laten maken. Ze zei nog "ik maak me geen zorgen want ik hoor het kindje bewegen maar ga voor je eigen gemoedsrust even een echo laten maken". Helaas was het niet goed met ons kindje. Het bleek dat ze een omphalocele ofwel buikwanddefect had. Dat wil zeggen dat de organen van het kindje buiten de buik in een vliesje groeien ipv in de buik. Daarna begon een periode van onzekerheid. Eerst kregen we een zeer uitgebreide echo. Daarop was te zien dat er inderdaad een buikwanddefect was maar verder zag het kindje er goed uit. Er moest een vruchtwaterpunctie gedaan worden om uit te sluiten dat er chromosoomafwijkingen waren. Gelukkig was dat allemaal goed. Omdat we te horen hadden gekregen dat een buikwanddefect vaak goed te verhelpen is waren we erg opgelucht en zagen we de toekomst weer positief in.
Toen ik 17 weken zwanger was moesten we naar een ander ziekenhuis voor een echo. Daar kregen we te horen dat de omphalocele toch wel heel groot was (de maag, lever, alvleesklier en darmen groeiden buiten de buik) ook kon ze het hartje en de aorta niet vinden dus we moesten er maar eens goed over na gaan denken of we de zwangerschap wel voort wilden zetten. Dat was een klap in ons gezicht. Na de goede uitslag van de vruchtwaterpunctie hadden we dit niet meer verwacht. We moesten wachten tot ik 20 weken zwanger was en dan zouden we opnieuw een echo krijgen. Dan konden ze alles beter zien. Daaruit bleek dat het hartje goed was en de aorta ook.
Wij hadden van te voren al besloten dat als het hartje goed zou zijn en ons kindje levensvatbaar zou blijken wij de zwangerschap niet zouden stoppen en ervoor zouden gaan. Na een gesprek met de kinderchirurg bleek ook dat het heel ernstig was wat ons kindje had maar dat het wel te verhelpen zou zijn. Wel bleef er een kans dat er na de geboorte complicaties zouden optreden en ze alsnog zou overlijden maar er was ook een kans dat het goed zou gaan en dat haar buikje na een jaar ofzo gesloten zou kunnen worden.
Na deze onzekere periode hadden we besloten er nu echt van te te gaan genieten. Helaas voelde ik zaterdag 21 mei geen leven meer. Na een ehco bleek dat Quinty inderdaad was overleden.
Er lopen nu nog onderzoeken naar de doodsoorzaak. De biopsie heeft niets opgeleverd. Ook uit het onderzoek van de placenta en de bloedonderzoeken bij mij is niets gekomen. Waarschijnlijk is het gewoon domme pech geweest en is Quinty door de grote omphalocele te zwak geweest. Gisteren hebben we weer een gesprek gehad met een gynisch klinetisch arts en er worden toch nog verder onderzoeken gedaan. Ik hoop dat er een doodsoorzaak gevonden wordt maar ik verwacht het niet.
Het is nu bijna 2 maanden geleden en ik mis haar nog iedere dag. Ik weet dat ze heel ziek was en ik ben er ook van overtuigd dat haar op deze manier veel leed en ellende bespaard is gebleven maar toch ben ik nog steeds heel verdrietig en voel ik me soms ook schuldig. Ten eerste omdat ze niet gezond was en ten tweede omdat ik haar dood heb laten gaan in mijn buik. Ik heb het gevoel dat ik haar had moeten beschermen en dat ik gefaald heb. Ik weet dat het allemaal niet zo is en dat wij er alles aan gedaan hebben om haar een goed leven te geven.
Ik wilde ook nog even zeggen dat ik na wat ik gelezen heb jullie allemaal kanjes vind.
Het is wel een beetje een lang verhaal geworden maar het lucht me wel op.
Groetjes,
Nienke
dinsdag 19 juli 2011 om 17:54
Konienke wat een verhaal zeg. En wat een vreselijk spannende zwangerschap heb je gehad. Steeds heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees. En dan met deze afloop... Je zegt dat je je schuldig voelt omdat ze is overleden in jouw buik, maar zij kon gewoon niet anders. Ze heeft de hele zwangerschap liggen vechten. Ze wilde ongetwijfeld bij jou in je armen liggen, maar ze kon gewoon niet meer.
Ik vind het persoonlijk, maar dat is natuurlijk ieder voor zich, het een "fijn" idee dat Jasmijn bij mij in de buik is overleden. Daar waar ze het veiligst was, daar waar ze het naar haar zin heeft gehad en niet in de koude wereld.
En hoe gaat het verder met je? Ben je al aan het werk? Hoe reageert je omgeving en je man? Wordt er nu genetisch onderzoek gedaan bij Quinty? Wanneer verwachten ze de uitslag en denken ze iets te kunnen vinden?
Ik hoop dat je hier een plek vind om je hart te luchten. Het heeft mij erg goed gedaan de afgelopen maanden en nu nog.
Ik vind het persoonlijk, maar dat is natuurlijk ieder voor zich, het een "fijn" idee dat Jasmijn bij mij in de buik is overleden. Daar waar ze het veiligst was, daar waar ze het naar haar zin heeft gehad en niet in de koude wereld.
En hoe gaat het verder met je? Ben je al aan het werk? Hoe reageert je omgeving en je man? Wordt er nu genetisch onderzoek gedaan bij Quinty? Wanneer verwachten ze de uitslag en denken ze iets te kunnen vinden?
Ik hoop dat je hier een plek vind om je hart te luchten. Het heeft mij erg goed gedaan de afgelopen maanden en nu nog.
woensdag 20 juli 2011 om 07:59
Konienke .
Wetend dat je alles hebt gedaan wat je kon en toch voelt dat soms niet zo...het schuldgevoel.
Zoals dolfijntje zegt.. jouw buik was het veiligste plekje, daar waar ze lekker heeft lopen spartelen met haar handjes en voetjes, daar waar ze jullie stemmen heeft mogen horen en jullie heeft leren kennen .
Dat neemt niet de gedachtes weg die langswaaien, het schuldgevoel doen opborrelen en je hoofd in de war brengt.
Die gedachtes van een oorzaak bij jezelf zoeken herken ik.
Ons meisje is aan een onbekende oorzaak in mijn buik overleden. Bij het zien van de echo was één van de eerste dingen die ik zei "wat heb ik verkeerd gedaan", waarop de verloskundige zei: "het eerste wat ik dacht was, wat heb ik over het hoofd gezien".
Het blijft niet te bevatten dat in je buik een nieuw mensje is gaan groeien en dat dat plots stopt.
Heel veel warmte en liefde voor jou en je omgeving.
liefs
Wetend dat je alles hebt gedaan wat je kon en toch voelt dat soms niet zo...het schuldgevoel.
Zoals dolfijntje zegt.. jouw buik was het veiligste plekje, daar waar ze lekker heeft lopen spartelen met haar handjes en voetjes, daar waar ze jullie stemmen heeft mogen horen en jullie heeft leren kennen .
Dat neemt niet de gedachtes weg die langswaaien, het schuldgevoel doen opborrelen en je hoofd in de war brengt.
Die gedachtes van een oorzaak bij jezelf zoeken herken ik.
Ons meisje is aan een onbekende oorzaak in mijn buik overleden. Bij het zien van de echo was één van de eerste dingen die ik zei "wat heb ik verkeerd gedaan", waarop de verloskundige zei: "het eerste wat ik dacht was, wat heb ik over het hoofd gezien".
Het blijft niet te bevatten dat in je buik een nieuw mensje is gaan groeien en dat dat plots stopt.
Heel veel warmte en liefde voor jou en je omgeving.
liefs
woensdag 20 juli 2011 om 08:35
Hallo,
Ik lees al een hele tijd mee, maar vond dat altijd genoeg!Troost kon ik putten uit jullie verhalen.Maar nu wil ik graag meeschrijven!
Net zoals bij Kronieke was ik 27 weken zwanger!Ik ging net de nacht van de 27e week in en kreeg weeen!Mijn nichtje was een paar weken ervoor bevallen met 27 weken en dat ging goed, dus ik maakte mij niet al te veel zorgen!Een half uur later lag ik in het ziekenhuis en toen ze me aansloten op de CTG was de hartslag 70!Veel te weinig!We moesten nog ruim een half uur wachten voor de gyn in huis was!Mijn kleintje had ondertussen al een uur zuurstoftekort!We besloten met zijn allen om niet in te grijpen!Rond 7 uur 's morgens klopte zijn hartje niet meer!De volgende dag ben ik ingeleid!We hadden een mooie crematie en de dag erna ben ik gestart met mijn opleiding!Nu ik geen "groot" gezin had wilde ik mijn andere droom ( rechten studeren) niet opgeven!Het was het moeilijkste schooljaa
r dat ik ooit gehad heb,maar ik ben over,tegen alle verwachtingen in!
Ondertussen ben ik 10 weken zwanger!En dat vind ik doodeng!Ik ben ook hardstikke ziek, daar kan ik op zich wel mee leven, maar die paniek die iedere keer toeslaat, daar kan ik niet mee omgaan!Doodsbang ben ik!Ik ben zo niet, ik herken mezelf helemaal niet terug!En wat gaat de tijd langzaam!Voor mijn gevoel ben ik al eeuwen zwanger en ik moet officieel nog tot Valentijnsdag!
Dit was even kort mijn verhaal!
*zwaait naar Vivamember*
Ik lees al een hele tijd mee, maar vond dat altijd genoeg!Troost kon ik putten uit jullie verhalen.Maar nu wil ik graag meeschrijven!
Net zoals bij Kronieke was ik 27 weken zwanger!Ik ging net de nacht van de 27e week in en kreeg weeen!Mijn nichtje was een paar weken ervoor bevallen met 27 weken en dat ging goed, dus ik maakte mij niet al te veel zorgen!Een half uur later lag ik in het ziekenhuis en toen ze me aansloten op de CTG was de hartslag 70!Veel te weinig!We moesten nog ruim een half uur wachten voor de gyn in huis was!Mijn kleintje had ondertussen al een uur zuurstoftekort!We besloten met zijn allen om niet in te grijpen!Rond 7 uur 's morgens klopte zijn hartje niet meer!De volgende dag ben ik ingeleid!We hadden een mooie crematie en de dag erna ben ik gestart met mijn opleiding!Nu ik geen "groot" gezin had wilde ik mijn andere droom ( rechten studeren) niet opgeven!Het was het moeilijkste schooljaa
r dat ik ooit gehad heb,maar ik ben over,tegen alle verwachtingen in!
Ondertussen ben ik 10 weken zwanger!En dat vind ik doodeng!Ik ben ook hardstikke ziek, daar kan ik op zich wel mee leven, maar die paniek die iedere keer toeslaat, daar kan ik niet mee omgaan!Doodsbang ben ik!Ik ben zo niet, ik herken mezelf helemaal niet terug!En wat gaat de tijd langzaam!Voor mijn gevoel ben ik al eeuwen zwanger en ik moet officieel nog tot Valentijnsdag!
Dit was even kort mijn verhaal!
*zwaait naar Vivamember*
woensdag 20 juli 2011 om 09:30
Goedemorgen!
Jullie zijn er vroeg bij zeg! Bedankt voor de lieve reacties!
@ Dolfijntje: wat een mooie gedachte van je hoe jij er over denkt dat Jasmijn in jouw buik is overleden. Zo heb ik er nog niet naar gekeken.
Met mij gaat het best goed. Ik heb eigenlijk tot half september bevallingsverlof maar ik heb besloten dat ik vanaf 1 augustus weer aan het werk ga. Het is zo dubbel om bevallingsverlof te hebben en geen kindje te hebben om voor te zorgen. Gisteren ben ik voor het eerst weer even op kantoor geweest om even bij te kletsen met collega's. Ik vind mijn werk erg leuk en ik heb ook leuke collega's dus dat maakt het allemaal wel wat makkelijker om weer aan het werk te gaan.
Gelukkig kan ik het er met mijn man goed over hebben. Ik merk wel dat ik meer behoefte heb om er over de praten dan hij. Onze omgeving wist al van de problemen tijdens de zwangerschap en we hebben (en krijgen nog steeds) heel veel lieve reacties. Dat is heel fijn maar ik merk ook dat sommige mensen het moeilijk vinden om er met ons over te praten. Wij zijn er heel open over en vinden het niet moeilijk om het er met andere mensen over te hebben.
Ondanks dat de zwangerschap heel spannend was en onzeker hebben wij ook momenten gehad die prachtig waren. De eerste keer dat we haar voelden bewegen was een moment om nooit te vergeten. We hebben ook veel echo's gehad en als we haar dan zagen op de echo dat ze druk aan het bewegen was en van de ene kant naar de andere kant aan het stuiteren was dan konden we daar wel van genieten.
@ Dolfijntje en Vivamember: ik weet dat ik er niets aan kan doen dat ze is overleden en dat wij er alles aan hebben gedaan wat in ons vermogen lag om haar een goed leven te geven. Het heeft niet zo mogen zijn. Ze was te ziek om te overleven. Maar toch denk ik steeds "misschien heb ik iets verkeerds gegeten of gedronken. Of als ik dat niet had gedaan had ze dan nog geleefd. Of als ik niet toen zwanger was geworden maar een keer eerder of later was er dan hetzelfde gebeurt?". Ik weet dat ik dat allemaal niet moet doen en dat ik geen foute dingen heb gegeten, gedronken etc maar toch. Je wilt gewoon een reden hebben waarom zulke dingen gebeuren.
Vivje: wat spannend dat je weer zwanger bent. Ik kan me heel goed voorstellen dat je doodsbang bent. Goed van je dat je toch aan je studie begonnen bent zeg! Je bent heel sterk! Ik hoop dat er ondanks je angst toch een periode komt dat je kunt genieten van je zwangerschap.
Jullie zijn er vroeg bij zeg! Bedankt voor de lieve reacties!
@ Dolfijntje: wat een mooie gedachte van je hoe jij er over denkt dat Jasmijn in jouw buik is overleden. Zo heb ik er nog niet naar gekeken.
Met mij gaat het best goed. Ik heb eigenlijk tot half september bevallingsverlof maar ik heb besloten dat ik vanaf 1 augustus weer aan het werk ga. Het is zo dubbel om bevallingsverlof te hebben en geen kindje te hebben om voor te zorgen. Gisteren ben ik voor het eerst weer even op kantoor geweest om even bij te kletsen met collega's. Ik vind mijn werk erg leuk en ik heb ook leuke collega's dus dat maakt het allemaal wel wat makkelijker om weer aan het werk te gaan.
Gelukkig kan ik het er met mijn man goed over hebben. Ik merk wel dat ik meer behoefte heb om er over de praten dan hij. Onze omgeving wist al van de problemen tijdens de zwangerschap en we hebben (en krijgen nog steeds) heel veel lieve reacties. Dat is heel fijn maar ik merk ook dat sommige mensen het moeilijk vinden om er met ons over te praten. Wij zijn er heel open over en vinden het niet moeilijk om het er met andere mensen over te hebben.
Ondanks dat de zwangerschap heel spannend was en onzeker hebben wij ook momenten gehad die prachtig waren. De eerste keer dat we haar voelden bewegen was een moment om nooit te vergeten. We hebben ook veel echo's gehad en als we haar dan zagen op de echo dat ze druk aan het bewegen was en van de ene kant naar de andere kant aan het stuiteren was dan konden we daar wel van genieten.
@ Dolfijntje en Vivamember: ik weet dat ik er niets aan kan doen dat ze is overleden en dat wij er alles aan hebben gedaan wat in ons vermogen lag om haar een goed leven te geven. Het heeft niet zo mogen zijn. Ze was te ziek om te overleven. Maar toch denk ik steeds "misschien heb ik iets verkeerds gegeten of gedronken. Of als ik dat niet had gedaan had ze dan nog geleefd. Of als ik niet toen zwanger was geworden maar een keer eerder of later was er dan hetzelfde gebeurt?". Ik weet dat ik dat allemaal niet moet doen en dat ik geen foute dingen heb gegeten, gedronken etc maar toch. Je wilt gewoon een reden hebben waarom zulke dingen gebeuren.
Vivje: wat spannend dat je weer zwanger bent. Ik kan me heel goed voorstellen dat je doodsbang bent. Goed van je dat je toch aan je studie begonnen bent zeg! Je bent heel sterk! Ik hoop dat er ondanks je angst toch een periode komt dat je kunt genieten van je zwangerschap.
vrijdag 22 juli 2011 om 12:39
@Jill
Ik zie dat je weer zwanger bent. Gefeliciteerd!
Ik kom me hier weer even melden omdat ik Dolfijntje in een ander topic voorbij zag komen. Lief van je dat je me daar een hart onder de riem komt steken.
Ik heb me hier even niet meer laten zien om er niet teveel mee bezig te zijn. Merk dat het me heel veel doet en dat ik het niet goed kan loslaten.
Laatste tijd weer heel veel verdriet, en dat wordt versterkt door het feit dat een bevriend stel nu ongeveer hetzelfde meemaken als ons.
Daarbij heb ik dus al tijden het idee dat er iets niet klopt bij mij. Heb al vanaf de bevalling last van buikpijn op een bepaalde plaats onderin mn buik. Heftige, zeer onregelmatige menstruaties, en tussentijdse bloedingen. Dat maakte dat ik dus naar de huisarts terug ben gegaan en via haar toch weer bij de gyn zat. Daar werd een cyste gezien die direct benoemd werd als endometriosecyste. En nu zitten we ineens in de medische molen om te onderzoeken of het dat inderdaad is. En helaas wijzen er wel veel dingen in die richting. En ben ik bang dat de wens voor een nieuw kindje tussen mn vingers weg glipt.
Dus soms wanhoop ik echt, en komt het gevoel van waarom is het de eerste keer niet allemaal goed gegaan heel erg terug boven.
Tot zover even een update van mij.
Ik zie dat je weer zwanger bent. Gefeliciteerd!
Ik kom me hier weer even melden omdat ik Dolfijntje in een ander topic voorbij zag komen. Lief van je dat je me daar een hart onder de riem komt steken.
Ik heb me hier even niet meer laten zien om er niet teveel mee bezig te zijn. Merk dat het me heel veel doet en dat ik het niet goed kan loslaten.
Laatste tijd weer heel veel verdriet, en dat wordt versterkt door het feit dat een bevriend stel nu ongeveer hetzelfde meemaken als ons.
Daarbij heb ik dus al tijden het idee dat er iets niet klopt bij mij. Heb al vanaf de bevalling last van buikpijn op een bepaalde plaats onderin mn buik. Heftige, zeer onregelmatige menstruaties, en tussentijdse bloedingen. Dat maakte dat ik dus naar de huisarts terug ben gegaan en via haar toch weer bij de gyn zat. Daar werd een cyste gezien die direct benoemd werd als endometriosecyste. En nu zitten we ineens in de medische molen om te onderzoeken of het dat inderdaad is. En helaas wijzen er wel veel dingen in die richting. En ben ik bang dat de wens voor een nieuw kindje tussen mn vingers weg glipt.
Dus soms wanhoop ik echt, en komt het gevoel van waarom is het de eerste keer niet allemaal goed gegaan heel erg terug boven.
Tot zover even een update van mij.
vrijdag 22 juli 2011 om 12:40
vrijdag 22 juli 2011 om 13:06
Konienke, dat herken ik heel erg; je gevoel dat je misschien iets verkeerds gegeten hebt of gedronken en dat dat de oorzaak dan is geweest. Ik vond ergens op internet dat de aandoening van Jasmijn ook te maken kon hebben met toxoplasmose. De gyn en klinisch geneticus wisten echter te vertellen dat dat onzin was, maar ik bleef er maar mee in mijn maag zitten. Dus ik heb uiteindelijk toch weer gevraagd om een bloedtest en bleek dat ik helemaal geen antistoffen had tegen toxoplasmose. Toch ben ik blij dat ik doorgevraagd heb om die test aangezien ik anders maar was blijven malen.
En je gaat per 1 augustus dus weer aan het werk? Niet volledig gelijk, toch? Hoe gaat het met concentreren?
Vivamember, hoe gaat het nu met jou?
En Jill en Niekje, hoe gaat het met de zwangerschappen?
Vivje, ook voor jou een behoorlijk heftige tijd zeg... Sterkte!
Wohman, wat een onzekerheid geeft dat, zo'n uitspraak. Wanneer heb je een afspraak met de gyn? Ik zal even kort mijn verhaal vertellen: ik heb een laparoscopie (kijkoperatie) gehad in 2008 aangezien ik al 2 jaar niet zwanger werd en er verder niks aan de hand leek te zijn. Ik kreeg toen te horen dat ik ernstige endo had en de enige manier om zwanger te worden was dmv IVF. Ik ben toen zelf heel veel gaan zoeken op internet en heb een second opinion aangevraagd. Deze gyn vond IVF te voorbarig, omdat ik jong was (toen 26) wilde hij de endo eerst weghalen zodat ik daarna "gewoon" weer zwanger kon worden of via IUI. Daarna naar het VU gegaan voor meer info en daar stelden ze voor dat de endo werd weggelaserd. Zo gezegd, zo gedaan (na een wachtlijst van 8 maanden). Na het laseren echt wonderbaarlijk minder pijn, maar het advies was dan ook om zsm zwanger te worden zodat het niet elke maand weer verder aangroeit. Maar ja, zwanger worden gaat bij ons niet helemaal vanzelf aangezien mijn man's zaad ook steeds slechter werd. Na weer 3 keer IUI, kreeg ik IVf, daarna ISCI en was ik zwanger van Jasmijn.
Heel verhaal maar wat ik wil zeggen is: de deur staat nog open, laat je goed informeren en onderzoeken. Je kan prima zwanger worden met endo, maar als het op rotplekken zit (bij mij veel rondom mijn eierstokken, blaas en darmen) dan wordt het moeilijker. Geef de moed niet op, vraag zn 2nd opinions aan er is in NL zoveel mogelijk.
En wat heftig dat een bevriend stel hetzelfde meemaken als jullie. Kan je het opbrengen om ze te steunen of komt je eigen verdriet dan heel erg naar boven?
Hier gaat alles wel goed eigenlijk. Ik merk dat ik een stuk rustiger ben dan een paar maanden geleden. De wanhoop is wat weggezakt, de waarom-vraag stel ik niet meer zo vaak en de laatste keer dat ik echt een flinke huilbui had is ook al weer een tijdje geleden. We zijn weer bezig met het ICSI gebeuren en ik heb sinds afgelopen maandag weer een cryo in mijn buik. Ik hoop dat hij/ zij blijft plakken en dat ik over 1,5 week een positieve test heb. Ik merk wel dat ik nu weer wat meer met Jasmijn bezig ben, vooral toen we weer naar het ziekenhuis moesten, weer dezelfde gang door, weer dezelfde stoel in. Vorig jaar nog vol goede moed en hoop en nu met een heel ander gevoel. Ook wel hoopvol maar angstiger.
En je gaat per 1 augustus dus weer aan het werk? Niet volledig gelijk, toch? Hoe gaat het met concentreren?
Vivamember, hoe gaat het nu met jou?
En Jill en Niekje, hoe gaat het met de zwangerschappen?
Vivje, ook voor jou een behoorlijk heftige tijd zeg... Sterkte!
Wohman, wat een onzekerheid geeft dat, zo'n uitspraak. Wanneer heb je een afspraak met de gyn? Ik zal even kort mijn verhaal vertellen: ik heb een laparoscopie (kijkoperatie) gehad in 2008 aangezien ik al 2 jaar niet zwanger werd en er verder niks aan de hand leek te zijn. Ik kreeg toen te horen dat ik ernstige endo had en de enige manier om zwanger te worden was dmv IVF. Ik ben toen zelf heel veel gaan zoeken op internet en heb een second opinion aangevraagd. Deze gyn vond IVF te voorbarig, omdat ik jong was (toen 26) wilde hij de endo eerst weghalen zodat ik daarna "gewoon" weer zwanger kon worden of via IUI. Daarna naar het VU gegaan voor meer info en daar stelden ze voor dat de endo werd weggelaserd. Zo gezegd, zo gedaan (na een wachtlijst van 8 maanden). Na het laseren echt wonderbaarlijk minder pijn, maar het advies was dan ook om zsm zwanger te worden zodat het niet elke maand weer verder aangroeit. Maar ja, zwanger worden gaat bij ons niet helemaal vanzelf aangezien mijn man's zaad ook steeds slechter werd. Na weer 3 keer IUI, kreeg ik IVf, daarna ISCI en was ik zwanger van Jasmijn.
Heel verhaal maar wat ik wil zeggen is: de deur staat nog open, laat je goed informeren en onderzoeken. Je kan prima zwanger worden met endo, maar als het op rotplekken zit (bij mij veel rondom mijn eierstokken, blaas en darmen) dan wordt het moeilijker. Geef de moed niet op, vraag zn 2nd opinions aan er is in NL zoveel mogelijk.
En wat heftig dat een bevriend stel hetzelfde meemaken als jullie. Kan je het opbrengen om ze te steunen of komt je eigen verdriet dan heel erg naar boven?
Hier gaat alles wel goed eigenlijk. Ik merk dat ik een stuk rustiger ben dan een paar maanden geleden. De wanhoop is wat weggezakt, de waarom-vraag stel ik niet meer zo vaak en de laatste keer dat ik echt een flinke huilbui had is ook al weer een tijdje geleden. We zijn weer bezig met het ICSI gebeuren en ik heb sinds afgelopen maandag weer een cryo in mijn buik. Ik hoop dat hij/ zij blijft plakken en dat ik over 1,5 week een positieve test heb. Ik merk wel dat ik nu weer wat meer met Jasmijn bezig ben, vooral toen we weer naar het ziekenhuis moesten, weer dezelfde gang door, weer dezelfde stoel in. Vorig jaar nog vol goede moed en hoop en nu met een heel ander gevoel. Ook wel hoopvol maar angstiger.
vrijdag 22 juli 2011 om 13:12
quote:wohman schreef op 22 juli 2011 @ 12:40:
@Dolfijntje
Hoe erg heb jij het? Je hebt het in verschillende gradaties he.
En ben je er wel eens aan geopereerd? Mijn gyn stelde dinsdag meteen een kijkoperatie voor om dan meteen eea te kunnen weghalen. Ik schrok daar best wel van eigenlijk.
Ik moet wat sneller typen Ik heb 2e en 3e graads. Die kijkoperatie is inderdaad wel nodig zodat ze alles goed kunnen bekijken.
Bij mij hebben ze eerst een kijkoperatie gedaan en hebben toen niks verwijderd omdat ze bang waren dat ze veel zouden beschadigen. Het zat echt op rotplekken. Vandaar dat de gyn toen IVF voorstelde. Maar het VU snijdt het niet weg, maar lasert waardoor ze veel voorzichtiger en preciezer te werk kunnen gaan.
De kijkoperatie is goed te doen hoor. Ze maken een sneetje onder je navel en net boven je schaambot. Je ziet er bij mij bijna niks meer van. Het is een dagopname. De keer in het VU dat ze ook echt dingen weghaalden/laserden moest ik wel een nachtje blijven.
@Dolfijntje
Hoe erg heb jij het? Je hebt het in verschillende gradaties he.
En ben je er wel eens aan geopereerd? Mijn gyn stelde dinsdag meteen een kijkoperatie voor om dan meteen eea te kunnen weghalen. Ik schrok daar best wel van eigenlijk.
Ik moet wat sneller typen Ik heb 2e en 3e graads. Die kijkoperatie is inderdaad wel nodig zodat ze alles goed kunnen bekijken.
Bij mij hebben ze eerst een kijkoperatie gedaan en hebben toen niks verwijderd omdat ze bang waren dat ze veel zouden beschadigen. Het zat echt op rotplekken. Vandaar dat de gyn toen IVF voorstelde. Maar het VU snijdt het niet weg, maar lasert waardoor ze veel voorzichtiger en preciezer te werk kunnen gaan.
De kijkoperatie is goed te doen hoor. Ze maken een sneetje onder je navel en net boven je schaambot. Je ziet er bij mij bijna niks meer van. Het is een dagopname. De keer in het VU dat ze ook echt dingen weghaalden/laserden moest ik wel een nachtje blijven.
vrijdag 22 juli 2011 om 13:26
@Dolfijntje
Bedankt voor je uitleg. Ik zit dus vooralsnog in een streekziekenhuis. Wel bij een gyn gespecialiseerd in endo.
Ik vermoed zelf dat het wel eens op meer plekken kan zitten. Heb altijd heel veel last van buikklachten en blaasklachten. De internist gooide dat altijd op spastische darmen. Maar nu denk ik ineens dat het wel eens bij endo kan horen. Daarbij gaf de gyn dus ook al aan dat het op plekken kan zitten waar hij het niet ziet met een echo. En met die echo is dus alleen de cyste in mn eierstok te zien.
Operatie kan er ook nog wel bij. Heb al een paar buikoperaties gehad helaas en al een paar mooie littekens daar
Maar alles voor het goede doel. Al hoop ik wel dat ik niet zo lang hoef te wachten, want ik ben dus inmiddels 32...
Wat je schrijft over bepaalde gevoelens die terug boven komen, dat herken ik wel. Steeds als ik bij de gyn kom, heb ik het weer even moeilijk en moet ik denken aan vorig jaar.
Ik ga voor je duimen dat je zwanger bent en over 1,5 week een knalpositieve test in handen hebt!!
Bedankt voor je uitleg. Ik zit dus vooralsnog in een streekziekenhuis. Wel bij een gyn gespecialiseerd in endo.
Ik vermoed zelf dat het wel eens op meer plekken kan zitten. Heb altijd heel veel last van buikklachten en blaasklachten. De internist gooide dat altijd op spastische darmen. Maar nu denk ik ineens dat het wel eens bij endo kan horen. Daarbij gaf de gyn dus ook al aan dat het op plekken kan zitten waar hij het niet ziet met een echo. En met die echo is dus alleen de cyste in mn eierstok te zien.
Operatie kan er ook nog wel bij. Heb al een paar buikoperaties gehad helaas en al een paar mooie littekens daar
Maar alles voor het goede doel. Al hoop ik wel dat ik niet zo lang hoef te wachten, want ik ben dus inmiddels 32...
Wat je schrijft over bepaalde gevoelens die terug boven komen, dat herken ik wel. Steeds als ik bij de gyn kom, heb ik het weer even moeilijk en moet ik denken aan vorig jaar.
Ik ga voor je duimen dat je zwanger bent en over 1,5 week een knalpositieve test in handen hebt!!
maandag 25 juli 2011 om 17:16
Ik heb net even de tijd genomen om alle pagina's dit forum wat grondiger te lezen dan ik eerder heb gedaan en dat zijn er behoorlijk veel.
Ik vind het echt super hoe iedereen elkaar steunt en met elkaar meeleeft!
Zelf heb ik gisteren een beetje een dipje gehad. Ik weet niet precies waar het door komt. Misschien door het weer of doordat het gisteren precies 2 maanden geleden was dat Quinty is geboren. Vandaag gaat het weer wat beter maar ik heb nergens zin in. Ik wilde eigenlijk gaan sporten maar ik ben niet gegaan. Morgen wil ik wel echt gaan want dan kan ik me een beetje afreageren op de sportschool. Ik denk dat dat me wel goed zal doen even lekker zweten.
@ Dolfijntje: Ik lees dat er weer een spannende periode voor je aan is gebroken. Ik ga voor je duimen!
Wat je zegt over die bloedonderzoeken ivm een virus daar heb ik al over gehad met de arts. Er is bloedonderzoek gedaan bij mij maar daar is niets uitgekomen.
Ik ga inderdaad volgende week weer fulltime werken (in mijn geval 32 uur). Ik heb er ook echt zin in en voel dat ik er weer aan toe ben om weer in het werkritme te gaan zitten. Ik begin me te vervelen thuis. Vorige week heb ik hier nog een gesprek over gehad met de bedrijfsarts en hij staat er ook achter dat ik weer meteen volledig ga werken.
Ik moet wel zeggen dat ik er ook een beetje tegenop zie, maar meer tegen de reacties van collega's. Ik vind het niet erg om er over te praten maar ik heb geen zin om het er op mijn werk steeds over te hebben. Ik vind het lastig om dat tegen mensen te zeggen omdat mensen het toch goed bedoelen als ze ernaar vragen. Herkennen jullie dit en hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
Ik vind het echt super hoe iedereen elkaar steunt en met elkaar meeleeft!
Zelf heb ik gisteren een beetje een dipje gehad. Ik weet niet precies waar het door komt. Misschien door het weer of doordat het gisteren precies 2 maanden geleden was dat Quinty is geboren. Vandaag gaat het weer wat beter maar ik heb nergens zin in. Ik wilde eigenlijk gaan sporten maar ik ben niet gegaan. Morgen wil ik wel echt gaan want dan kan ik me een beetje afreageren op de sportschool. Ik denk dat dat me wel goed zal doen even lekker zweten.
@ Dolfijntje: Ik lees dat er weer een spannende periode voor je aan is gebroken. Ik ga voor je duimen!
Wat je zegt over die bloedonderzoeken ivm een virus daar heb ik al over gehad met de arts. Er is bloedonderzoek gedaan bij mij maar daar is niets uitgekomen.
Ik ga inderdaad volgende week weer fulltime werken (in mijn geval 32 uur). Ik heb er ook echt zin in en voel dat ik er weer aan toe ben om weer in het werkritme te gaan zitten. Ik begin me te vervelen thuis. Vorige week heb ik hier nog een gesprek over gehad met de bedrijfsarts en hij staat er ook achter dat ik weer meteen volledig ga werken.
Ik moet wel zeggen dat ik er ook een beetje tegenop zie, maar meer tegen de reacties van collega's. Ik vind het niet erg om er over te praten maar ik heb geen zin om het er op mijn werk steeds over te hebben. Ik vind het lastig om dat tegen mensen te zeggen omdat mensen het toch goed bedoelen als ze ernaar vragen. Herkennen jullie dit en hoe zijn jullie daar mee omgegaan?
maandag 25 juli 2011 om 17:27
Hallo meiden,
De verhalen van iedereen blijven toch wel heel confronterend. Maar ook zo herkenbaar. Het idee hebben dat het jou schuld is dat het mis is gegaan. Denken dat je iets verkeerd hebt gegeten of gedronken. Ik heb dat ook heel erg.
Vivje, je klinkt heel sterk zeg. Een studie opgepakt direct na je bevalling en nu weer 10 weken zwanger. Ik ben nu dus 9 weken zwanger en vind het doodeng! Ben nu ook heel bang iets te doen of te eten/ drinken wat niet goed is.
Ik ben vorige week heel erf geschrokken want had 's ochtends helderrood bloedverlies. We konden de volgende dag terecht voor een echo maar wat een spanning. Gelukkig was alles goed en was het bloedverlies bij die ochtend gebleven. Tot vanochtend, ik had weer bloedverlies en ik vond het best veel. Gelukkig geen krampen en het leek ook wel te stoppen maar toch. Maar we konden meteen om 11.30 terecht voor een echo. En gelukkig was alles weer goed. Er was wel een bloeduitstorting te zijn dus dat was de boosdoener. Gelukkig had het niets met het kindje te maken. En er kan nog meer bloed komen. Pfff, ik vind het maar zenuwslopend.
Dolfijntje, ik heb aan je gedacht maandag. Ik hoop zo dat jij volgende week een positiefs test vast gaat houden. Maar man wat zal het dan ook weer spannend worden.
Konienke, heftig hoor wat jullie hebben meegemaakt. Wel goed om te lezen dat jullie ook momenten hebben kunnen genieten van de zwangerschap. En volgens mij is het heel logisch dat je Quinty nog ontzettend mist.
Ik vind het knap dat je alweer 32 uur gaat werken. Ik ben naar 6 weken weer begonnen maar wel rustig per dagdeel opgebouwd.
De verhalen van iedereen blijven toch wel heel confronterend. Maar ook zo herkenbaar. Het idee hebben dat het jou schuld is dat het mis is gegaan. Denken dat je iets verkeerd hebt gegeten of gedronken. Ik heb dat ook heel erg.
Vivje, je klinkt heel sterk zeg. Een studie opgepakt direct na je bevalling en nu weer 10 weken zwanger. Ik ben nu dus 9 weken zwanger en vind het doodeng! Ben nu ook heel bang iets te doen of te eten/ drinken wat niet goed is.
Ik ben vorige week heel erf geschrokken want had 's ochtends helderrood bloedverlies. We konden de volgende dag terecht voor een echo maar wat een spanning. Gelukkig was alles goed en was het bloedverlies bij die ochtend gebleven. Tot vanochtend, ik had weer bloedverlies en ik vond het best veel. Gelukkig geen krampen en het leek ook wel te stoppen maar toch. Maar we konden meteen om 11.30 terecht voor een echo. En gelukkig was alles weer goed. Er was wel een bloeduitstorting te zijn dus dat was de boosdoener. Gelukkig had het niets met het kindje te maken. En er kan nog meer bloed komen. Pfff, ik vind het maar zenuwslopend.
Dolfijntje, ik heb aan je gedacht maandag. Ik hoop zo dat jij volgende week een positiefs test vast gaat houden. Maar man wat zal het dan ook weer spannend worden.
Konienke, heftig hoor wat jullie hebben meegemaakt. Wel goed om te lezen dat jullie ook momenten hebben kunnen genieten van de zwangerschap. En volgens mij is het heel logisch dat je Quinty nog ontzettend mist.
Ik vind het knap dat je alweer 32 uur gaat werken. Ik ben naar 6 weken weer begonnen maar wel rustig per dagdeel opgebouwd.
maandag 25 juli 2011 om 17:28
@konienke
Wat knap dat je alweer aan het werk gaat! En direct 32uur op ga je rustig aan opbouwen?
Wat betreft je vraag, over hoe om te gaan met collega's... Denk goed aan jezelf en je eigen behoefte. Als je voelt dat het je te veel wordt, zeg het dan gewoon, mensen hebben daar echt begrip voor! Ze hebben meer aan je als je open en eerlijk bent, dan dat je iets voor de ander doet. Je kan dan bijv aangeven wanneer ze er wel naar kunnen vragen?!Ik heb het in ieder geval op deze manier gedaan. Verder waren mijn collega's al die tijd al veel op de hoogte door mailtjes die ik tussendoor stuurde en 3 collega's zijn destijds ook geweest om onze dochter te bewonderen thuis.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik wens je veel sterkte! Zet 'm op meid.xxx
Wat knap dat je alweer aan het werk gaat! En direct 32uur op ga je rustig aan opbouwen?
Wat betreft je vraag, over hoe om te gaan met collega's... Denk goed aan jezelf en je eigen behoefte. Als je voelt dat het je te veel wordt, zeg het dan gewoon, mensen hebben daar echt begrip voor! Ze hebben meer aan je als je open en eerlijk bent, dan dat je iets voor de ander doet. Je kan dan bijv aangeven wanneer ze er wel naar kunnen vragen?!Ik heb het in ieder geval op deze manier gedaan. Verder waren mijn collega's al die tijd al veel op de hoogte door mailtjes die ik tussendoor stuurde en 3 collega's zijn destijds ook geweest om onze dochter te bewonderen thuis.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Ik wens je veel sterkte! Zet 'm op meid.xxx
maandag 25 juli 2011 om 17:30
@jill
Jee wat moet dat spannend geweest zijn!!! En nu nog zoveel angst en bezorgdheid dat het allemaal goed mag gaan met je kleine. Die bezorgdheid zal blijven denk ik , tot je hem of haar gezond in de armen hebt.. En ook dan zul je natuurlijk altijd zorgen hebben om je kindje. Wel fijn dat jullie zo snel terecht konden voor een echo.. Wanneer heb je een volgende echo? Heb je regelmatig controle?
Jee wat moet dat spannend geweest zijn!!! En nu nog zoveel angst en bezorgdheid dat het allemaal goed mag gaan met je kleine. Die bezorgdheid zal blijven denk ik , tot je hem of haar gezond in de armen hebt.. En ook dan zul je natuurlijk altijd zorgen hebben om je kindje. Wel fijn dat jullie zo snel terecht konden voor een echo.. Wanneer heb je een volgende echo? Heb je regelmatig controle?
maandag 25 juli 2011 om 17:39
Konienke, ik logde toevallig net in en zag je berichtje. Gelijk maar even reageren dus.
Je klinkt zo gigantisch sterk! Super knap dat je 32 uur gaat werken. Ik kon dat echt niet. Ik kon me gewoon niet concentreren, dan zat er iemand tegen me te praten en dan zag ik haar mond bewegen, maar ik hoorde echt helemaal niks. Ik ben 14 februari bevallen, 6 weken daarna ben ik gestart met 2x 2 uurtjes en zo op eigen inzicht steeds meer gaan werken. In juni ben ik pas weer de volledige 20 uur gaan werken.
En over de reacties op je werk: het is oh zo goed bedoeld maar soms helemaal niet fijn. Ben je net lekker even bezig en dan word je weer herinnerd aan je verlies. Ik had daarna erg veel moeite om de draad van het werk weer op te pakken. Blijft lastig...
Ik heb vandaag ook weer een super dipdag. Tranen blijven komen bij elk zielig liedje op de radio. Ook heb ik mijn dagboek terug zitten lezen en de foto's van jasmijn zitten bekijken. Dat leverde natuurlijk ook weer een tranenvloed op. (ik gebruik nu ook extra hormonen, dus dat versterkt de tranenvloed nog even extra)
Ik hoop zo dat ze deze week klaar zijn met het genetisch onderzoek, dat zit zo in mijn hoofd te spoken.
Je klinkt zo gigantisch sterk! Super knap dat je 32 uur gaat werken. Ik kon dat echt niet. Ik kon me gewoon niet concentreren, dan zat er iemand tegen me te praten en dan zag ik haar mond bewegen, maar ik hoorde echt helemaal niks. Ik ben 14 februari bevallen, 6 weken daarna ben ik gestart met 2x 2 uurtjes en zo op eigen inzicht steeds meer gaan werken. In juni ben ik pas weer de volledige 20 uur gaan werken.
En over de reacties op je werk: het is oh zo goed bedoeld maar soms helemaal niet fijn. Ben je net lekker even bezig en dan word je weer herinnerd aan je verlies. Ik had daarna erg veel moeite om de draad van het werk weer op te pakken. Blijft lastig...
Ik heb vandaag ook weer een super dipdag. Tranen blijven komen bij elk zielig liedje op de radio. Ook heb ik mijn dagboek terug zitten lezen en de foto's van jasmijn zitten bekijken. Dat leverde natuurlijk ook weer een tranenvloed op. (ik gebruik nu ook extra hormonen, dus dat versterkt de tranenvloed nog even extra)
Ik hoop zo dat ze deze week klaar zijn met het genetisch onderzoek, dat zit zo in mijn hoofd te spoken.
maandag 25 juli 2011 om 17:44
Zo, ik kreeg even telefoon tussendoor en Niekje en Jill hebben ook gereageerd!
Jill wat een super spanning zeg... Pffff! Gelukkig dat alles goed was met de kleine en super fijn dat je gelijk mocht komen voor echo. Blijf je nij de gyn onder controle? En heb je het al aan de wereld verkondigd? Hoe reageerde iedereen?
Niekje, hoe ver ben jij nu? Toch ook al over de 20 weken? Hoe gaat het? Kan je genieten of ben je 1 brok stress of spanning?
Jill wat een super spanning zeg... Pffff! Gelukkig dat alles goed was met de kleine en super fijn dat je gelijk mocht komen voor echo. Blijf je nij de gyn onder controle? En heb je het al aan de wereld verkondigd? Hoe reageerde iedereen?
Niekje, hoe ver ben jij nu? Toch ook al over de 20 weken? Hoe gaat het? Kan je genieten of ben je 1 brok stress of spanning?
maandag 25 juli 2011 om 19:09
Dolfijn, wij hebben het alleen aan onze ouders en zussen verteld. En mijn vriendinnetjes die ik via viva heb leren kennen. Maar ik ben toch nog heel bang voor een miskraam (terwijl de gyn vandaag vertelde dat wanmeer je met 9 weken het hartje hebt gehoord en het steeds goed is gegroeid de kans op een mk klein is).
Ik blijf idd in het ziekenhuis onder controle. Mag altijd bellen als ik me zorgen maak en dat is erg fijn.
Daarnaast mag ik altijd bij de vk binnenlopen als ik het hartje wil horen. Maar dat kan nu nog niet. ( ik denk dat ze me vaak gaat zien, haha)
Ik heb nu dus al 3 echo's gehad. Met 7,8,9 weken. Donderdag mag ik weer.
En ik hoop dan voor de 12 weken ook nog een. Voordat we de zwangerschap 'bekend' maken.
Niekje, vertel eens hoe het met jou gaat.
Ik blijf idd in het ziekenhuis onder controle. Mag altijd bellen als ik me zorgen maak en dat is erg fijn.
Daarnaast mag ik altijd bij de vk binnenlopen als ik het hartje wil horen. Maar dat kan nu nog niet. ( ik denk dat ze me vaak gaat zien, haha)
Ik heb nu dus al 3 echo's gehad. Met 7,8,9 weken. Donderdag mag ik weer.
En ik hoop dan voor de 12 weken ook nog een. Voordat we de zwangerschap 'bekend' maken.
Niekje, vertel eens hoe het met jou gaat.
maandag 25 juli 2011 om 19:17
wat fijn jill, zoveel controles en dat je langs kan komen als je je zorgen maakt!
wij zijn nu 22 weken onderweg en het gaat aardig goed. De zorgen zijn er met ups en downs. De 20weken echo was gelukkig goed. De hartafwijking die onze dochter had, heeft onze zoon (!) niet. Dat was een hele opluchting natuurlijk. Sinds de 20weken echo kunnen we wat meer genieten, maar nog wel met enige voorzichtingheid. Het zal pas goed zijn als we hem gezond en levend bij ons hebben.
wij zijn nu 22 weken onderweg en het gaat aardig goed. De zorgen zijn er met ups en downs. De 20weken echo was gelukkig goed. De hartafwijking die onze dochter had, heeft onze zoon (!) niet. Dat was een hele opluchting natuurlijk. Sinds de 20weken echo kunnen we wat meer genieten, maar nog wel met enige voorzichtingheid. Het zal pas goed zijn als we hem gezond en levend bij ons hebben.
