Je kind verliezen tijdens de zwangerschap

Bedankt voor jullie tips! Jullie zeggen dat jullie het knap vinden dat ik direct weer 32 uur ga werken maar ik zit al 2 maanden thuis nu. Omdat Quinty ouder was dan 24 weken toen ze overleed had ik gewoon recht op zwangerschaps- en bevallingsverlof (16 weken). Uit jullie verhalen begrijp ik dat jullie al na 6 weken ofzo weer zijn gaan werken. Na 6 weken kan ik me voorstellen dat veel zwaarder is. Na 6 weken kon ik echt nog niet aan het werk. In die periode had ik ook last van mijn concentratie en was ik heel onrustig. Als ik thuis was wilde ik weg en als ik weg was wilde ik weer naar huis. Dat is nu gelukkig over.



Maar ik ga mijn werk rustig weer oppakken. Het is nu vakantieperiode dus een stuk minder druk. Ik ga eerst rustig beginnen met mail lezen etc.



@ Jill en Niekje: gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Jill ik kan me voorstellen dat je heel bang bent als je al bloed verliest. Ik ben heel blij voor je dat er niets aan de hand blijkt te zijn. En je moet inderdaad gewoon lekker naar de vk gaan om het hartje te laten luisteren. Na deze nare periode moet je proberen dubbel te genieten van het kleine wondertje in je buik.



En Niekje: wat een fijne uitslag van de 20-weken echo! Zal wel heel eng zijn geweest toen je daar lag? Heb je nog extra echo's gehad voor de 20-weken echo? Je bent al over de heflt. Nog even dan hebben jullie je kleine ventje bij jullie. Spannend zeg!



@ Dolfijntje: Hoe gaat het nu met je? Is je dipje al wat minder? Wel vervelend voor je dat het nu even wat minder met je gaat. Ik hoop dat je je snel beter zult voelen!

mijn dochter is met 24 geboren en ik had ook recht op verlof. Die heb ik niet helemaal gebruikt, ik ben na zo'n 7/8 weken weer aan het werk gegaan. En toen rustig aan begonnen en uiteindelijk na zo'n 5 weken zat ik weer op 32uur. Het is ook maar niet wat je aan kunt, wat bij je past en wat goed voor je voelt. Ook denk ik dat de soort werkzaamheden heel erg toedoen in zo'n situatie, namelijk of je 't ook lichamelijk weer aan kan. Want we hebben wel een normale bevalling gehad wat zeker een aanslag op je lijf is...



Wij heb inderdaad wel extra echo's gehad. Met 8 weken de eerste en toen zo'n beetje om de 3 weken. Met 17 weken hadden we ook al een uitgebreide echo, maar omdat onze zoon toen als een bolletje in m'n buik lag, konden ze nog niet alles zien. Die echo + die van 20 weken waren enorm spannend. De hele week daarvoor was ik erg emotioneel en gespannen. Ook nu zijn er weer zorgen. Als ik hem een dag wat minder goed en vaak voel, dan schiet ik al in de stress. Deze week is ook zo'n week dat ik er niet lekker bij loop, erg moe ben en veel in m'n hoofd zit en mezelf gek maak met allerlei gedachtes. Tja, het hoort er ook maar bij denk ik dan, daar moet ik doorheen....

Och niekje wat een spanning! Al ben ik dan niet zwanger, ik kan me de angst erg goed voorstellen. Net wat je zegt, het zal pas weg zijn als je een huilend kindje op je buik hebt liggen. Wat een opluchting dat de 20weken echo goed was! Dat lijkt me zo'n vreselijk eng moment. Steeds bang dat de gyn weer opkijkt en zegt: "ik vertrouw het niet..."

Konienke, goed dat je in een rustige periode begint. Hoe voel je verder?

Jill, hoe reageerden je ouders? Waren ze blij of wat terughoudend? Sterkte met de weken voorbij komen...

Ik zit nu buiten op een bankje. Heb een huisbezoek maar de ouders komen er zo pas aan. Lekker werken zo! Mij hoor je niet klagen

Het gaat hier gelukkig wel weer. Schrik alleen elke keer op als de telefoon gaat omdat ze waarschijnlijk (hopelijk) deze week bellen over de uitslag van Jasmijn.

@Niekje, je hebt helemaal gelijk wat je zegt met het werken. Iedereen moet het doen waar ze zich goed bij voelt en wat bij diegene past. En inderdaad we hebben een normale bevalling gehad maar veel mensen snappen dat niet. Hoe vaak mensen wel niet aan mij vragen of ik een keizersnee heb gehad omdat mijn kindje was overleden.



Zijn jullie al bezig met de babykamer en het aanschaffen van babyspullen? Dat lijkt mij heel moeilijk, maar aan de andere kant ook wel weer heel leuk om te doen.



@ Dolfijntje. Met mij gaat het wel goed. Ben lekker bezig geweest de laatste paar dagen.

Spannend dat je snel de uitslag van Jasmijn krijgt. Ik kan me voorstellen dat je er heel zenuwachtig voor bent.



Ik heb vandaag een ashanger besteld om wat as van Quinty in te laten doen. Ik had het steeds uitgesteld omdat ik er tegenop zag om dat te gaan regelen maar nu heb ik het toch maar gedaan. Ik wil haar zo graag dicht bij me hebben. Nu moeten we nog beslissen wat we met de rest van de as gaan doen. Eigenlijk hadden we al een keuze gemaakt maar daar twijfel ik nu weer over. Maar gelukkig hebben nog even de tijd om daar een keuze in te maken.



Liefs,

Nienke

Hi

Kort berichtje van mij. Zie dat sommigen opnieuw zwanger zijn, spannend zeker...



Hier gaat het wat minder, het is nu 4 maandan geleden dat ons meisje met 32 weken overleed, maar het gemis wordt steeds heviger. Ik huil elke dag, ben nu op vakantie, maar het gaat niet goed. Hier in hotel kwam gister stel met baby aan met zelfde kinderwagen als ik had gekocht, zelfde merk, zelfde kleuren, klein meisje erin van 2 maandjes oud. Trok helemaal wit weg en heb nog niks weer kunnen doen. Morgen gaan we naar huis, ik kan het niet meer aan. Verstop me in lezen van boeken, heb er afgelopen tijd al we 30 verslonden. Als ik lees ben ik van de wereld. Over 2 weken weer gesprek in ziekenhuis.



Vorige week weer tante geworden en volgende week is m'n vriendin uitgerekend. Denk niet dat ik een kraamvisite op kan brengen...



X allemaal van hele verdrietige puck.

Beste Puck,



Wat vervelend voor je je zo rot voelt. Ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt waarmee je kunt praten en even je hart kunt luchten. Confronterend is het he om andere mensen wel gelukkig te zien zijn met een gezond kindje terwijl je er zelf ook zo naar verlangt.

Ik hoop dat je je snel wat beter zult voelen! Heel veel sterkte!



Liefs,

Nienke

Lieve puck,



Wat vreselijk voor je.. Dat je dat ook net op vakantie, waar je even weg bent van je omgeving, dat tegen moet komen! Kan je er met je man/vriend goed over praten? En heb je het gevoel dat hij je begrijpt? En hoe is hij er zelf onder?

Heb je verder nog hulp van een psycholoog oid?

Meid, veel sterkte.

Knuffel

Ach Puck wat vreselijk confronterend voor je Wil je lekker weg van alles op vakantie en dan kom je dat tegen... Kan je met je man erover praten of gaat dat moeilijk?

En die kraamvisite? Laat dat even zitten. Eerst even aan jezelf denken. Gooi je verdriet eruit als het nodig is, krop het niet op.



Konienke, wat mooi dat je een ashanger hebt gekocht. En weet je al wat je met de rest van de as gaat doen? Wij hebben een hele mooie urn die in de woonkamer staat. Niemand ziet dat het een urn is, het is een roze bal met een witte vlinder erop.



Hier verder afgelopen vrijdag nieuws gekregen dat het niet erfelijk is wat Jasmijn* had. Had de klinisch geneticus al wel verwacht, maar ik vind het toch een hele opluchting om het te weten. Zaterdag ongesteld geworden, dus de cryo's zijn nu op. We moeten weer voor een volledige icsi-poging. Wel een gek gevoel, alles is nu "af" rondom Jasmijn. De onderzoeken zijn klaar, de cryo's die verkregen zijn in de zelfde poging zijn op. Best verdrietig. Gisteren waren we wandelen in de bossen en we kwamen een stel tegen met de kleine in de draagdoek. Zo hadden we er nu ook bij kunnen lopen... Ik probeer niet teveel na te denken als ik die taferelen zie, maar het schiet toch door mijn gedachten.

breekt even in voor dolfijntje.



Wat ontzettend balen dat het deze maand weer niet is gelukt. Wel fijn om te horen dat het niet erfelijk is.



Hoop heel snel op mooi nieuws van jullie kant!

Dolfijntje

Wat jammer dat het niet gelukt is en dat je weer van vooraf aan moet beginnen. Gelukkig ook nog een beetje goed nieuws van de klinisch geneticus.

Knuffel voor jouw en ik hoop dat het snel wel mag lukken!

Puck, wat zal dat confronterend zijn geweest die kinderwagen met dat meisje er in. Pfff, dat was waarschijnlijk net even de druppel waardoor je je nu gebroken bent. Je zit nog midden in de rouw, en ik vind het nu ook heel moeilijk. Er zijn vriendinnen bevallen die later zwanger werden dan ik. Zij hebben nu een gezond kindje en hebben mooie verhalen, dat doet heel veel pijn.

Ik weet ook niet wanneer dat minder wordt.

De tranen zitten me ook erg hoog de laatste dagen, ik ga morgen op kraamvisite. Ben stiekem heel blij dat het een meisje is en niet een jongen.

Zou een dagboek iets voor jou zijn, of toch gesprekken met en psycholoog? Ik weet dat het enige dat echt helpt is de tijd terug draaien en jou een gezond dochtertje geven maar helaas...

Sterkte meid.



Dolfijn, ik vind het voor jou ook zo jammer dat de cryo niet is gelukt. Je was/ bent zo sterk en er aan toe. Ik vind je heel pittig overkomen, en dat je meteen doorgaat de volgende ICSI snap ik dan ook wel. Ik ga weer voor duimen meid!

Heel fijn om te horen dat Jasmijn haaf afwijking niet erfelijk is. Dat geeft iets rust. Maar de volgende zwangerschap wordt heftig kan ik je vertellen. Probeer nu echt nog even van de momenten te genieten dan je je zo sterkt voelt ( klinkt vast heel dom) maar zodra je zwanger bent beland je in een grote emotierollercoaster.

Misschien zit je dat ook al maar ik had niet verwacht zo heftig te reageren op deze zwangerschap en heb moeite met relativeren merk ik. Terwijl ik me een aantal weken na de geboorte van ons zoontje echt sterk voelde en er alle vertrouwen in had.

Puck, hoe gaat het nu met je?

Konienke, hoe was je eerste werkweek?

En Puck, hoe gaat het nu met je?

Jill, ik heb zo met je te doen. Wat lijkt me het moeilijk om weer zwanger te zijn. Aan de ene kant helemaal geweldig, maar aan de andere kant de grote angst. Ik schrok wel een beetje van je berichtje, ik wil zo graag weer zwanger zijn, maar ik zie er ook wel een beetje tegenop.

Wat helpt jou om vertrouwen te krijgen in deze zwangerschap? De 20weken echo? Praten met anderen? Van je af schrijven? Ik denk aan je, en als je je ei kwijt wilt prive, dan kan je me altijd mailen hoor

Wij hebben gisteren het wiegje naar zolder gebracht. Dat was het enige wat nog in haar kamertje stond en ik vond het te moeilijk om het naar boven te brengen. Tot gisteren dus. Nu is het kamertje weer leeg. Ik vond het te confronterend worden om elke keer als ik langsliep het lege wiegje te zien.

Vorige week ben ik met een vriendin die tegelijkertijd met mij was uitgerekend thee gaan drinken in de stad, zonder haar kleintje erbij. Dat ging gelukkig erg goed, al vind ik het erg moeilijk als ik er over na ga denken. Maandag ga ik naar haar huis toe, dus dan zal ik de kleine ook weer zien (tot nu toe alleen nog maar gezien toen we op kraamvisite zijn gegaan) Ben benieuwd hoe dat zal gaan.

En verder loop ik er tegenaan dat mensen het lijken te vergeten. Lompe opmerkingen maken die erg pijnlijk zijn terwijl ze waarschijnlijk lief bedoeld zijn.

Nog steeds niet zo goed. Droom alleen maar over dode baby's en word 's ochtends volledig bezweet wakker. Ene schoonzusje vorige week bevallen, 2e schoonzus 20 weken zwanger, 3e schoonzus 11 weken zwanger, beste vriendin volgende week uitgerekend. Ik word helemaal gek.

Dolfijntje, je bent een schat! Ik vind het juist knap dat je het wiegje zo lang hebt kunnen laten staan. Wij hebben op de dag van de crematie het wiegje naar zolder gedaan. Het deed zo'n pijn om dat lege wiegje te zien staan. Ook heb ik toen alle kaarten in een doos gedaan en de kadootjes op een minder opvallend plekje gezet. Dat gaf mij rust en een gevoel we moeten weer verder. ik kon wel blijven huilen wanneer ik de lieve kaarten zag en de andere dingetjes die we haddn gekregen.

Op dit moment gaat het wel weer redelijk en hen ik mezelf aardig onder controle. Ik ben nu bezig met mindfulness en dat doet mij wel goed merk ik. Het helpt me om alles in een groter geheel te zien. Daarnaast heb ik naar de VK gebeld en aangeven dat ik het op het moment wel moeilijk vind. Zij nam het heel goed op en heeft ervoor gezorgd dat ik morgen weer ee echo eb ipv volgende week dinsdag. Ook kan ik altijd bij haar terecht voor gesprekjes. Dat mis ik wel heel erg bij de gynaecoloog (ook omdat dat steeds verschillende mensen zijn geweest tot nu toe).



Puck, dat zit dan ook niet mee met al die zwangeren om je heen, bah. Weet je al iets meer wanneer jullie weer met IUI mogen beginnen? Laat je het verdriet wel toe? Of verzet je je er steeds tegen? Je moet er echt flink doorheen voordat het beter wordt is mijn ervaring. Heb je al enig idee wat je zou kunnen helpen?Maatschappelijk werk vond je maar niet toch? En schrijven, iets creatiefs doen, mindfulness, sporten? Maar ga het verdriet aan, alleen dan kom je er sterker uit.



Ik heb gelukkig niet zoveel problemen met baby's. Wel met zwangere vrouwen ( zelfs nu ik weer zwanger ben), en kinderwagens.

Wat ontzettend naar voor je Puck, dat je je zo voelt en ook nog zoveel zwangere vrouwen om je heen hebt. Ik kan me voorstellen dat dat zo ontzettend confronterend is! Ik gun je heel erg een manier die bij je past om je verdriet en het verlies een plekje te geven. Ik hoop dat je iets of iemand vind die je hierbij kan helpen, want alleen is moeilijk en het is fijn om er hulp bij te hebben.



Inderdaad heel knap dolfijntje, dat je zo lang het wiegje hebt kunnen laten staan. Wij hebben ook het wiegje weggehaald op de dag van de crematie en een aantal weken later heb ik alle kaarten in een doos gedaan. Zo heel af en toe kijk ik het nog eens door, want het doet me heel goed dat er destijds zoveel mensen waren die aan ons dachten en met ons meeleefden. Ik houd het dan ook echt niet droog als ik het terug lees, maar voor mij is het toch ook weer een stukje verwerking vanhet verdriet denk ik. Verder heb ik alles destijds opgeschreven in een herinneringsboek en die lees ik soms ook door. Het heeft me toen heel erg geholpen om alles op te schrijven. Niet alleen gebeurtenissen, maar ook gevoelens,gedahcten etc.



Wat vervelend dat je vervelende opmerkingen krijgt Dolfijntje. Wat voor soort opmerkingen bijvoorbeeld?

Het is helaas zo, dat er inderdaad veel mensen zijn die het lijken te vergeten. Of het echt zo is, weet je pas als je het benoemd, sommige mensen hebben het er ook niet over uit angst om verdriet bij jou op te rakelen.

Nu ik weer zwanger ben, merk ik ook dat er veel mensen zijn die vergeten hoe dat is na zo'n ervaring als de onze. Het is dan ook lastig uit te leggen aan zo iemand merk ik en ik laat het er ook vaak bij. het zijn vaak ook mensen die verder van me af staan of zelf nog niet in de fase van kinderen krijgen zitten.

Ook al zijn onze echo's en controles steeds goed, je bent je nu zoveel meer bewust van dat er nog veeel meer is wat mis kan gaan en dat is soms toch erg moeilijk loslaten.

Voor mij helpt het erg om met mijn man hierover te praten , want hij is juist positief ingesteld en dat helpt mij m'n gedahcten om te zetten in postieve gedachten.



Lieve meiden, ik wens jullie veel kracht en sterkte toe. Ik denk aan jullie!

Konienke, hoe is je eerste week werken gegaan? Houden je collega's een beetje rekening met je? En heb je aan kunnen geven dat je er niet constant over wilt praten of was dat niet nodig?



Jill, oh wat moet jij weer een spanning hebben gevoeld toen je bloed verloor. Ik had dat bij mijn zoontje ook en ben als de dood dat dit nog een keer gebeurd. Wel een paar druppels bloed verloren zelf, maar toen ik het zag, was het alweer over. Wat fijn dat je zoveel controles krijgt! Ik heb met 8 weken en met 12 weken een echo gehad. Ik mag op afspraak bij de gyn komen wanneer ik wil, maar voorlopig vind ik om de 4 weken echt voldoende.

Heb jij ook het gevoel dat zo'n echo je niet geruststelt? Vroeger keek ik uit naar de echo's en het hartje luisteren, maar nu, zodra ik weer van het bed afglij, denk ik: "tsja nu is het goed, maar over 5 minuten kan het weer anders zijn". Ik ben echt ontzettend gespannen en herken mijzelf helemaal niet meer terug als zwangere.

Wanneer ben je precies uitgerekend? Ik sta "op" voor 12 februari, officieel was het valentijnsdag, maar de echo geeft 2 dagen eerder aan en die houden ze tegenwoordig aan. 12 februari ga ik toch nooit halen ( en gelukkig maar, want dan is mijn vader jarig ), dus we gokken ergens op eind januari!



Puck, wat vreselijk dat je je zo vreselijk voelt! En dat je uitgerekend op vakantie zoiets tegenkomt. Het liefst zou je je willen verstoppen he! Geen zwangere en baby's tegenkomen. Ik ben na een paar weken gewoon de confrontatie aangegaan, we ging met onze andere 2 zoontjes naar een "thomasweekend" en daar liepen ook allemaal zwangere en pasgeboren baby's in de kinderwagen, erg confronterend, maar ik moest voor mijn kinderen erdoorheen. Ik hoop dat je snel een manier vind die voor jou goed voelt om ermee om te gaan!En het is ook helemaal niet erg om dagen niks te doen en alleen maar verdrietig te zijn! Het is beter dat het eruit komt dan dat je ermee blijft zitten.



Dolfijntje, ik heb ook het gevoel dat mensen het vaak schijnen te vergeten of dat je idd lompe opmerkingen krijgt. Wij hebben een schoonzus en zwager en die waren 2 weken geleden op bezoek. Ze hebben een 2,5 jaar oude dochter, die niet wilde eten. Schijnbaar leren ze haar dat als je niet eet, je dood gaat, want ze wilde liever dood zijn! Iedereen moest even slikken, want zoiets leer je je kind toch niet? Ongeacht of ons zoontje is overleden, dreigen met de dood vind ik een beetje ver gaan. Ook krijgen we regelmatig te horen, loop je daar nog steeds mee ( met onze zoon in mijn hoofd op bepaalde momenten ) alsof het maar gewoon klaar moet zijn. En de buurvrouw zei dat mijn zwangerschap zeker een ongelukje moest zijn, want niemand deed zichzelf dit nog eens aan! Sommige mensen denken gewoon niet na en alhoewel het heel kwetsend kan zijn, denk ik dat je het toch gewoon naast je neer moet leggen. Zij weten niet beter en misschien moeten we daar ook maar heel blij om zijn er zijn al genoeg mensen die dit verdriet meemaken!



Oh Jill nog even tussendoor, ik heb een vaste gyneacoloog! Ik wil pertinent geen ander ( fouten gemaakt door andere gyneacologen ) en dat mag je best eisen! Je zwangerschap is al zwaar genoeg, je hebt geen zin aan telkens een ander aan je lijf! In mijn geval zou ik met 19 weken een echo krijgen, maar dan was zij op vakantie ( haar goed recht, dus ga ik met 20 weken ) omdat ik altijd bij de vk terecht kan ( waar ik een goede band mee heb na al 3 zwangerschappen,gelukkig ) vind ik het niet zo'n probleem om een weekje langer op de echo te wachten!



Mijn zwangerschap is ontzettend zwaar! Ik hou vanaf week 7 niet veel meer binnen. Ik heb emasafene voorgeschreven gekregen en primperan, beide werkten niet. Dat maakt deze zwangerschap eens zo zwaar, ik ben de 12 weken gepasseerd dus ik heb niet al te veel hoop dat het binnenkort over is. Emotioneel is het ook ontzettend zwaar, vind ik dan. Echt niemand begrijpt waar ik elke dag doorheen ga en bezoekjes aan gyn of vk zijn gewoon niet geruststellend, zoals ik al zei, ik herken mijzelf helemaal niet meer terug. Ik ben zo ontzettend negatief en heb absoluut nergens vertrouwen in. Partner snapt het niet zo goed, want ik wilde toch zo graag weer zwanger worden. Voor hem voelt het heel anders. Morgen ben ik 13 weken, het missende stukje bij de 27 weken van onze zoon! En het lijkt of ik nog een eeuwigheid te gaan heb. 16 maanden zwanger voor hopelijk 1 gezond kindje, dat is echt zo lang!Er zit niks anders op dan uitzingen tot ik uiteindelijk een gezond, huilend kindje kan vasthouden! Ik wacht met smart op de bevalling, laat maar komen, maar het duurt nog zo ontzettend lang. Ik ben blij als ik eindelijk weer naar school kan gaan!



Liefs Viv

Vivje, ik herken wel dingen die je noemt. Even gerust zijn na een echo maar dan denken: ' de volgende dag kan het anders zijn. Bij ons kwemxwe er tijdens de 20 weken echo achter dat het mis was. Ik hoop nu na de 20 weken een beetje vertrouwen te krijgen.

Ik heb de eerste wcho's gehad bij de fertiliteitsarts. Daarna gaat het over naar een andere gyn maar die zat vol tot september. Nu krijg ik dus een die mij hopelijk tot het eind kan begeleiden samen met mijn VK. Alleen voor de GUO zal ik dan naar de specialist gaan.

Ik zeg nu maar steeds tegen mezelf: 'het kan weer misgaan maar de kans dat het goed is groter'.

Hoe graag we dit ook willen, moeilijk blijft het.

Jill, bij jullie was er een oorzaak he? Bij ons dus totaal niet!De 20 weken echo was prima in orde en alles ging goed behalve de pijn in mijn buik ( die ik nu overigens ook weer heb, ik vermoed endometriose, maar ik wilde geen kijkoperatie ), dus een "gezonde echo" is voor mij totaal geen geruststelling! De vk vermoed dat ik na 27 weken wat meer adem kan halen! Laten we het hopen!

Wat is een GUO? Ik krijg gewoon de standaard echo's in ons ziekenhuis omdat er dus geen oorzaak is gevonden!

Het blijft zeker moeilijk, maar des te mooier als er een klein kindje in onze armen ligt!

We hebben de pretecho op de 1e verjaardag van Dean*!Dat geeft wel een fijn gevoel!

Heb je het al aan iedereen verteld? Zo ja, hoe waren de reacties?

Vivje, ja wij kwamen er bij de 20 weken echo achter dat er iets flink mis was. Wel een oorzaak dus ( obstructie in de plasbuis) maar het is onbekend hoe zoiets ontstaat. Het komt alleen bij jongens voor dus ik hoop nu stiekem dat het een meisje is zodat dat tenminste niet weer kan gebeuren.

Wij hebben het (bij 6 weken) de ouders en broers/ zussen verteld. Daarnaast weten 2 vriendinnen het. Ik mek dat ik nog niet zoveel behoefte heb om het anderen te vertellen. Het liefst houd ik het stil tot 20 weken. Maar ik denk dat me dat ook niet gaat lukken. Eerst de 12 weken maar eens halen, volgende week maandag.

Ik knijp hem toch wel een beetje voor de echo

van morgen.



Het lijkt me trouwens heel moeilijk, wanneer er geen oorzaak gevonden is voor het overlijden van je kindje, het te accepteren.

Het is ook erg moeilijk om te accepteren, maar dat is het in alle gevallen!Ik had er wel "meer" vrede mee gehad als er een oorzaak was, maar we waren beide gezond! Moeder natuur heeft gewoon haar eigen wetten! Ik probeer het wel positief te bekijken door het feit dat ik al 2 "gezonde" kinderen heb en dat ik na de bevalling toch kon zorgen in tegenstelling tot bv jou, waar het de eerste was!Ik weet dat ik kids kan krijgen en sommige leven nog steeds in onzekerheid daarover!

Stil houden tot de 20 weken?Wow, dat zou mij nooit lukken!Ik had 2 minuten na de test ( 3 weken 4 dagen ) al iedereen uit bed gebeld, het was 6 uur 's morgens, haha!Het is bij mij ook moeilijk te verbergen omdat ik er zo slecht uitzie!En zo zie ik alleen in zwangerschappen uit, ik ben nou eenmaal gezegend met het "spuuggen".

Ik hoop dat de echo van morgen je toch weer iets geruststelt!Je wilt zo graag een "normale" zwangerschap, maar het onbevangene is weg!

Succes morgen!

@Dolfijntje: wat naar voor je dat het niet gelukt is. Hoe gaat het nu met je? Kun je het een beetje aan allemaal? Maar ondertussen heb je ook nog een fijn bericht gehad. Ik hoop dat dat je weer een beetje troost geeft. En heftig dat je het wiegje naar zolder hebt gezet, heb er nu nog steeds een goed gevoel bij? Hoe is het vandaag bij je vriendin gegaan?



Mijn beste vriendin is 2 weken na mij bevallen. Gelukkig vind ik het niet moeilijk om haar of haar kindje te zien. Ze is ook een hele grote steun voor mij geweest tijdens de zwangerschap en na de bevalling.



En wat een spanning voor iedereen die zwanger is. Jill hoe is je echo gegaan?



Vivje wat naar voor je dat je je zo slecht voelt tijdens je zwangerschap. Ik hoop dat het snel over is. Je hebt al genoeg ellende meegemaakt. En die opmerkingen van iedereen waar jullie het over hebben. Jeetje wat kunnen mensen toch lomp zijn. Gelukkig heb ik zulke dingen (nog) niet meegemaakt.



Mijn eerste werkweek is goed gegaan. Vandaag ben ik alweer aan de tweede begonnen. Ik moet wel zeggen dat ik de vrijdag voordat ik ging werken een vreselijke dip heb gehad. Die dag was ik ook voor het eerst weer naar mijn vrijwilligerswerk in een woonzorgcenrum met demente mensen geweest. Ik had niet verwacht dat iemand van de bewoners mij zou herkennen omdat ze dement zijn maar iemand zei toch dat ze het leuk vond om me weer te zien en waar ik toch al die tijd was geweest. Ik heb maar gezegd dat ik op vakantie ben geweest want hoe ga je een dement iemand alles uitleggen. Toen ik thuis kwam had ik het echt moeilijk en toen twijfelde ik er wel aan om weer te gaan werken die maandag. Maar toen mijn man thuis kwam heb ik bij hem even lekker uitgehuild en daarna ging het een stuk beter.



Donderdag gaan we de as ophalen. Ik ga er een hangertje van laten maken en de rest laten we uitstrooien op zee.



Ik moet er nu snel vandoor! Allemaal heel veel sterkte met alles!!!

Daar ben ik nog even. Ik moest net onverwacht snel weg en had geen tijd om mijn hele verhaal af te typen.



Wat ik nog wilde zeggen over mijn werk is dat sommige mensen spontaan beginnen te huilen als ze mij zien. Beetje vaag...En ik heb gemerkt dat nog niet iedereen op de hoogte is wat me verbaasd omdat er normaal gesproken nogal veel geroddeld wordt op mijn werk (vooral collega's die ik af en toe spreek weten het nog niet).

Ik vind het lastig als mensen vragen hoe mijn zwangerschap is gegaan en dat ik dan moet vertellen dat mijn kindje overleden is. Maar ik vind het niet lastig voor mijzelf maar meer voor de mensen die dit vragen omdat ze schrikken van mijn antwoord en ze zich dan schuldig voelen omdat ze het gevraagd hebben. Herkent iemand dit? Eigenlijk is het een beetje de omgekeerde wereld want ik ben bezig om andere mensen te troosten en uitleg te geven en een soort van gerust te stellen dat het wel goed met mij gaat. En ik merk ook dat er een paar collega's zijn die mij ontwijken terwijl die eerder nog wel eens een praatje kwamen maken.



Maar al met al ben ik blij om weer aan het werk te zijn, een beetje ritme is wel goed voor mij

Vreselijk wat jullie allemaal mee moeten maken!



Speciaal berichtje voor Floor81, weet niet of je hier nog schrijft/leest, maar wil je even laten weten dat ik nog zeer regelmatig aan jou en M* denk en hoop dat alles goed met je gaat!



Veel liefs