De cirkel van huiselijk geweld

Gebaseerd op de dubieuze theorie dat het gebruik van geweld wordt 'geleerd', hebben de grote steden besloten een grootscheeps onderzoek te starten.

Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.



Wat denken jullie?



Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?

Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?

quote:Margaretha2 schreef op 09 juli 2009 @ 10:00:

Ik denk dat huiselijk geweld wat anders is dan geweld in de samenleving.

Geweld op straat of met het uitgaan zijn in mijn ogen héél anders dan geweld tegen een geliefde / familielid, iemand die zo dicht bij je staat.



Ik denk juist dat het goed is om mannen te betrekken in het probleem, voorheen werden vrouwen weerbaar gemaakt, of naar een blijf-van-mijn-lijf-huis gestuurd. Nu is er ook therapie voor de mannen, ook voor mannen die van zichzelf merken dat ze gewelddadig zijn maar nog nooit de controle zijn verloren. Kijk bv. op www.everymanproject.co.uk

(..).



Volgens Amerikaans onderzoek (gedaan door een vrouw) van vóór de eeuwwisseling, was het in veruit de meeste gevallen de vrouw die als eerste fysiek geweld gebruikte. En ik kan dat vanuit mijn persoonlijke ervaringen beamen. Dat staat in schril contrast met de officiële cijfers, die bijna uitsluitend de vrouw (en/of kinderen) aanmerken als slachtoffer.

Bij kindermoord is het ook meestal de moeder.



Tijd voor een 'everywoman'-project?



Op 'huiselijkgeweld.nl' kun je zien hoe onwaarschijnlijk veel onderzoeken er al zijn geweest rond dit thema, alleen al in Nederland. Ook over de relatie tussen 'ander' geweld en huiselijk geweld. Maar vrijwel alle onderzoeken zijn zo goed als waardeloos door de eerder door mij gesignaleerde problemen van 'bias', 'gefilterde' statistieken, gebrek aan diepgang en het gebruik van verschillende definities.

@ Helenita,



Voorzover ik cijfers noem, heb ik die hiervoor al onderbouwd. Jouw commentaar blinkt (zoals je zelf ook aangeeft) uit door wat jij kwalificeert als 'onderbuikgevoel': Een sentiment dat wordt ingegeven door je persoonlijke waarneming.



Laten we het even hebben over dat cyclische karakter en de relatie tot 'socialisatie'. Oftewel: In hoeverre is het geobserveerde gedrag te herleiden tot de opvoedkundige/beïnvloedbare aspecten. Ik wil dat doen aan de hand van een appèl aan je 'onderbuikgevoel'.



- Gezin 'A' wordt gevormd door een man die gekenschetst kan worden als 'in zichzelf gekeerde nerd'. En zijn vrouw, die als hobbies tuinieren en borduren heeft.



- Gezin 'B' wordt gevormd door een man die zijn geld verdient met 'kickboxen'. Zijn vrouw houdt van uitgaan en uitdagen.



In welk gezin is de kans op 'huiselijk geweld' het grootst?



Intuïtief denk ik dat er in gezin 'B' nog wel eens een onvertogen woord valt, en lijkt een 'opvoedkundige tik' in de opvoeding, louter op basis van het karakter van de man en vrouw, bepaald niet denkbeeldig.

Echter, gezin 'A' is praktisch het schoolvoorbeeld van een gezin waarin 'zomaar' de stoppen door kunnen slaan. Zo'n gezin waarover je leest in de krant dat niemand ooit iets vermoedde, maar 'vader' of 'moeder' op zekere dag eerst de kinders op tamelijk gruwelijke wijze om zeep helpt, om vervolgens zelfmoord te plegen.



Huiselijk geweld is een 'beest met vele gezichten'. En het is een van-God-los idee dat je van een kickboxer en een uitdagende vrouw middels 'socialisatie' (of in de termen van dit onderzoek: een 'modelmatige aanpak') een 'nerd' en een gemoedelijk punnikende huisvrouw zou kunnen maken. Nog los van de vraag of je daar de kinderen in dat gezin een dienst mee bewijst als ze vervolgens door hun 'model-ouder' aan het mes worden geregen als daar de depressie manifest wordt.



Ook over de kinderen zelf valt op voorhand al wel iets te zeggen, louter op basis van intuïtie, uitgaande van de 'genenpool' die hen heeft voortgebracht.



De kans is buitengewoon groot dat de kinderen uit gezin 'A' enigszins timide, mogelijk zelfs dociel en 'intellectueel gericht' zullen zijn. Zelfs de gedachte aan een fysieke respons op ongewenst gedrag levert bij hen een trauma op.

De kinderen uit gezin 'B' zullen 'levendiger' zijn, en liggen niet wakker van een 'opvoedkundige tik' meer of minder.



Ik wil benadrukken dat gezin 'A' niet per definitie 'betere' kinderen voortbrengt. Mogelijk zijn ze in andere opzichten moreel behoorlijk gehandicapt. Achterbaks, leugenachtig, hypocriet, vlijerig. Terwijl de kinderen uit gezin 'B' door hun 'levendigheid' veel avontuurlijker zijn, en minder bang voor de gevolgen (straf), maar wel 'goudeerlijk', verantwoordelijk en bereid de consequenties van hun handelen te accepteren als die onaangenaam zijn.



Cijfermatig zijn dit soort complexe verhoudingen onmogelijk weer te geven en te abstraheren. Er zijn (letterlijk) miljarden mensen die in hun leven zijn blootgesteld aan 'huiselijk geweld' volgens de (uiteenlopende) definities van de lobbygroepen die de samenleving op sleeptouw hebben genomen in een gevecht tegen 'windmolens', en die als mens geen spoor van 'schade' vertonen, en ZELF niet aarzelen te erkennen dat ze er beter van geworden zijn. Het is typerend voor deze tijd dat dergelijke geluiden actief worden onderdrukt.

quote:Margaretha2 schreef op 09 juli 2009 @ 11:54:

Het punt is dus dat onderzoeken waardeloos zijn, niet dat therapie of gedragsverandering weggegooide tijd is.



Onderzoek op zich KAN heel waardevol zijn. Ik kan niet genoeg krijgen van de intrigerende onderzoeken van de vermaarde neuroloog Oliver Sacks, bijvoorbeeld. Maar wat al zijn onderzoeken typeert, is een gepaste bescheidenheid en ontzag voor het gegeven dat we nog zo ontzettend weinig weten. En zoals Oliver Sacks zijn er veel meer onderzoekers in andere disciplines die betrekking hebben tot dit onderwerp waar ik groot respect voor heb.



Therapie en bio-chemische modificatie ('medicatie') KUNNEN, vooral in extreme gevallen, of waar het individu met zichzelf overhoop ligt, uitkomst bieden. Maar in een héél groot aantal gevallen is het aanmerkelijk gecompliceerder.

Jij merkt bijvoorbeeld op dat slachtoffers vaak niet weg willen bij hun partners, ook al worden ze mishandeld. Dat patroon is niet zelden nóg duidelijker: Nadat ze gered zijn uit een hopeloze relatie, kiezen ze opnieuw een partner waarvan 'iedereen' meteen weet: Zelfde laken een pak.



Zoals ik hiervoor al heb aangegeven (waar ik twee fictieve gezinnen tegen het licht houd), is het 'temperament' van de betrokken personen veruit de belangrijkste factor die onze perceptie stuurt. Belangrijker dan alle factoren die daar als een 'filter' overheen gelegd kunnen worden middels therapie of drogering. En er is nauwelijks onderzoek naar de gevolgen van onderdrukking van dergelijke persoons-gebonden, natuurlijke voorkeuren vanuit een 'menswetenschappelijke- matrix' (model) die dicteert wanneer je gelukkig moet zijn, en wanneer niet. Het 'politiek correcte denken' op dit punt is ZO onwaarschijnlijk dominant, dat de wet die de 'opvoedkundige tik' verbood in ons land door HONDERD PROCENT van de kamerleden werd gesteund, ondanks de enorme twijfel die er (ook door prominente wetenschappers) werd geuit. En ik vind het net zo lullig om steeds weer hierop te moeten terugkomen, maar ik kan onmogelijk anders als ik dit duidelijk wil maken, omdat de lobby 'doofstom' doorgaat op de ingeslagen weg, en door hun verkettering (activisme bij gebrek aan argumenten) dit inmiddels het grootste taboe in onze tijd is geworden. Ik zou daar vrede mee hebben als het objectief tot een duidelijke verbetering van de 'Condition Humaine' zou leiden. Maar het tegenovergestelde is waar. En dat is onverteerbaar.

quote:Margaretha2 schreef op 09 juli 2009 @ 12:10:

Tuurlijk. Maar hoe kom je erbij dat dat het uitgangspunt is?

Volgens mij is het uitgangspunt dat je van een persoon die niet in staat is zijn woede te beheersen, die niet op een constructieve of in elk geval niet gewelddadige manier ruzie kan maken, wel iemand gemaakt kan worden die daar wel toe in staat is. (..)



Niets op tegen dat mensen (abstract) geleerd wordt hoe ze met hun woede om moeten gaan. Nog beter is het hen te leren hoe ze een conflict kunnen beheersen voordat het in woede uitmondt. Maar jij zegt dat men moet leren op een 'niet gewelddadige' manier ruzie te maken.

Daar zit dat 'geweld' weer als een vanzelfsprekende term in verpakt op een wijze die in elk geval niet aansluit op de definitie die ik zelf heb gegeven, alsof uitsluitend fysiek geweld het probleem is. Waarbij dan gemakshalve maar meteen elk fysiek contact onder die noemer wordt geschoven die in dit kader te benoemen valt. Echter met uitsluiting van fysieke reacties die door vrouwen worden geïnitieerd, want dan is het zielig, omdat ze geen andere uitweg meer zag in haar repressieve relatie.



Het probleem is dat de 'menswetenschappen' sinds het 'behaviorisme' geen oog meer hebben voor de 'black box' die het gedrag genereert, en louter nog naar het 'geobserveerde gedrag' kijken. Een 'druk kind' is 'beter' na toediening van amphetamine, omdat het dan rustiger is, zich beter kan concentreren, en daardoor beter leert. Het is een perversie van het denken over onszelf, en wat ons gelukkig maakt.



Dit onderzoek, en de onderzoeken die eraan vooraf gingen en een plaatsje hebben gekregen op 'huiselijkgeweld.nl', gaan uit van een mensbeeld dat perfide is, en de weg bereid voor (weer) een Sociaal Darwinistisch experiment. De 'maakbare mens'. Terwijl we er getuige van zijn dat al dat geklungel juist tot steeds méér geweld en agressie in de samenleving leidt. Niet in de laatste plaats omdat je wellicht een individu kunt manipuleren tot het beteugelen van zijn woede, maar allerlei onderzoek op dit gebied suggereert dat die onderdrukte gevoelens uiteindelijk op een nog véél kwalijker manier een uitweg vinden in het handelen, en dan zonder waarschuwing tot regelrechte gruweldaden leidt.



Een groot probleem is dat we als samenleving een wettelijk kader moeten scheppen waarin voldoende ruimte wordt geboden voor het individu, maar we tegelijk mogelijke slachtoffers van die individuele vrijheid moeten zien te voorkomen. Daarom is mijn definitie van huiselijk geweld niet bruikbaar voor een wetstekst, ook al is die (in mijn ogen) veel beter. Belangrijker dan wat de buurvrouw, de sociaal werkster, de politie-agent, de onderwijzer of de rechter ervan vindt, is wat het 'slachtoffer' ervan vindt.

quote:Helenita2 schreef op 09 juli 2009 @ 13:50:

Met cijfers strooien is nog geen onderbouwen Jaap. Er zijn in deze tak van sport altijd wel cijfers en onderzoeken te vinden die een bepaalde mening staven.



Ik noem geen cijfers of publikaties nee, ik probeer in normale woorden te vatten wat jij zo krampachtig probeert te "bewijzen". En met een doodnormale dagelijks observatie jouw hoogdravende betoog met de voeten op aarde te krijgen.



Anyway. Nee, ik bedoelde niet dat de kinderen van een kickbokser (hoe kom je erop..) per definitie gewelddadige volwassenen worden. Of dat kinderen uit een ogenschijnlijk keurig gezin opgroeien tot voorbeeldige burgers. Dat zijn jouw conclusies, en die zeggen 100x meer over je dan alle semi-interessante citaten. Mijn hemel, wat een verzameling clichés en vooroordelen! Tenenkrommend.



Sorry Jaap, je valt hier wat mij betreft gigantisch door de mand en ik ben zo vrij om me uit de discussie terug te trekken (al ben ik toch een tikje nieuwsgierig naar waar die enorme puist frustratie bij jou vandaan komt).



Om af te sluiten zoals je begon, met een aanval op de persoon, zonder ergens zelfs maar een poging te hebben gedaan iets van een discussie op argumenten aan te gaan, is triest. Dat je daarnaast heel veel moeite hebt met lezen, en fanatiek naar je eigen vermeende gelijk toe redeneert is in discussies over dit onderwerp overigens vrij gebruikelijk.



Jij stelt dat ik jou als mening wil aanpraten dat de kinderen van een kickboxer en een uitdagende vrouw 'gewelddadiger' zouden zijn dan de kinderen van een introverte nerd en een vrouw die houdt van tuinieren en borduren. Dat geeft aan dat je niet gelezen hebt wat ik schreef. Want ik denk ZELF dat die kinderen van die kickboxer en de uitdagende vrouw (generaliserend gesproken) wél eerder geneigd zijn tot fysieke response op conflictsituaties, vanuit hun genetisch bepaalde temperament. En dat ze, vanuit datzelfde temperament, ook minder moeite hebben met een fysieke reactie op hun eigen gedrag waar dit niet door de beugel kan.

Ik stelde deze twee gezinnen aan je voor om je in staat te stellen uit je fixatie op 'socialisering' los te raken, en oog te krijgen voor het begrip 'natuurlijke aanleg'.



Dat dit temperament niet zegt of iemand 'goed' of 'slecht' is, is eigenlijk een open deur. Maar vanuit het perspectief dat ons door de huidige dominante stroming binnen de 'menswetenschappen' wordt opgedrongen, kan het zeker geen kwaad dit nog eens onder de aandacht te brengen. Steeds meer aspecten die zijn terug te voeren op aanleg worden via de DSM tot 'afwijking' verheven. Een angstaanjagende ontwikkeling.

quote:matamata schreef op 09 juli 2009 @ 14:32:

De grootste kans op huiselijk geweld is als Jaap kinderen zou krijgen. Een ware marteling om elke keer weer aan de eettafel dat gezevel aan onzin van Jaap aan te horen. Dat zou geen kind uithouden.Twee inhoudsloze persoonlijke aanvallen, en een 'Ach ja' in de loze ruimte. Van iemand die zich al heeft gemanifesteerd als 'idealist' in de meer benepen zin van het woord. Geen mooier bewijs dat dit onderwerp zo'n beetje het grootste taboe is in onze huidige samenleving. Een regelrechte aanval op het 'hart' van de 'Maakbare Mens'. Och jeetje! Te paard iedereen!

quote:matamata schreef op 09 juli 2009 @ 14:54:

Dat mijn bovenstaande bijdrage het grootste bewijs is voor jouw argumentatie, geeft te kennen hoe jij jezelf onderbouwt. Zoals ik al zei, hopeloos metsel je alles wat los en vast zit aan elkaar door mooie woorden als cement te gebruiken. Maar de bakstenen zijn gevuld met één grote pulp aan vuilnis. Het is triest dat een muur van zoveel onwaarheden, door mooi taalgebruik overeind blijft staan. Dank je Jaap, dat je aan mij zoveel gewicht toekent.Derde inhoudsloze persoonlijke aanval.

quote:matamata schreef op 09 juli 2009 @ 15:00:

Waarom inhoudsloos? Maak er een poll van, met de twee door jou fictief geschetste gezinnen, plus een derde gezin met Jaap aan het hoofd als opvoeder en een geheel gesluierde vrouw, waarvan haar kinderen haar hoofd nog nooit gezien hebben.



Maar goed, ik zal hier niet meer posten.



Vierde inhoudsloze persoonlijke aanval.



Hoe hoog kan een taboe zitten? Hoeveel 'afweer' kan zo'n taboe genereren?

quote:matamata schreef op 09 juli 2009 @ 15:49:

Mag ik je herinneren aan je post in het topic over geert Wilders op 08-07-2009.



Ik citeer het volgende door jouw geposte:

Ja, je mag iemand beledigen louter en alleen omdat zij een burka draagt. Vooropgesteld dat je het kunt hanteren als iemand met een burka jou ook beledigt vanwege je bekrompen, kleingeestige, wereldvreemde opvattingen.



Zit nou niet 'huilie, huilie' te doen!



Ennuh, het waren geen aanvallen Jaap, kom eens een keer uit die bunker van angst joh.



Zesde persoonlijke aanval. En, zoals je kunt zien, kan ik je provocaties uitstekend hanteren. Hoewel ik afstand neem van je citaat in de zin dat er sprake zou zijn van pariteit. Jij opent hier met een persoonlijke aanval, en volhardt daarin.



Je reacties zijn overigens een puike illustratie van de actualiteit van mijn eigen definitie van 'huiselijk geweld'. Ik haal 'm er nog even bij:



Volgens mij is er sprake van 'huiselijk geweld' als er machtsmiddelen worden aangewend die disproportioneel zijn, of zelfs volledig zijn terug te voeren op de grillen van één persoon, die hem of haar onvoorspelbaar maken. Die (re)acties moeten door degene die als slachtoffer beschouwd dient te worden (ouders kunnen daarbij eveneens slachtoffer zijn!) ook als buitensporig of onverdiend worden aangemerkt.



Omdat je louter met beledigende diskwalificaties strooit, en de dialoog obstinaat vermijdt, val jij in de categorie die binnen een relatie het gebruik van geweld niet zal schuwen.

quote:Helenita2 schreef op 09 juli 2009 @ 16:01:

Begrijpend lezen is ook een kunst.... Ik wil het nog wel even uitleggen? Jouw conclusie is dat ik denk dat kinderen van een kickboxer automatisch enz enz. Da's een domme conclusie, want ik stel alleen dat kinderen overnemen wat ze om zich heen zien, en doe geen uitspraken over de aard van (huiselijk) geweld, agressie of wat dan ook - dat doe je toch echt zelf, en hoe! Met de tenenkrommende clichés en vooroordelen doelde ik dan ook op jouw fantastische uiteenzetting over de kickboxer en de nerd en hun kinderen.



Enfin, waarom leg je je grieven niet voor aan die misdadige menswetenschappers, onderzoekers, politici en beleidsmakers zelf? Lijkt me zinvoller dan hier. Maar wacht, ik denk dat ik het wel weet....



Tenenkrommend is dat je het nog stééds niet begrijpt. Ik leg jou geen enkele gedachte in de mond. Jij doet zelf uitspraken over 'socialiseren' die suggereren dat het gedrag dat jij waarneemt is AANGELEERD.

Ik probeer je ervan te overtuigen dat die perceptie op een wijdverbreide misvatting berust door je te wijzen op het natuurlijke temperament dat vanaf onze eerste uren reeds in belangrijke mate bepaalt hoe wij op onze omgeving reageren. Er zijn heel goede onderzoeken gedaan met tweelingen die al vroeg van elkaar gescheiden werden, en die door totaal verschillende stiefouders werden opgevoed. Soms ook in een totaal verschillende sociale omgeving.

Dergelijke onderzoeken (Zie bijvoorbeeld 'The Blank Slate' van professor Pinker) tonen onweerlegbaar aan dat een héél groot deel van ons gedrag, en de perceptie van het gedrag van anderen, niet is aangeleerd, maar is 'voorgeprogrammeerd'. Tweelingen vormen daarbij wel een aparte categorie, en die wetmatigheid gaat niet in gelijke mate op voor twee willekeurige kinderen van dezelfde ouders, bijvoorbeeld. Dat wil zeggen: Het gedrag dat zij vertonen is ook bij hen in hoge mate 'voorgeprogrammeerd' (genetisch bepaald), maar niet gelijkvormig aan het gedrag van broertjes en zusjes in datzelfde gezin.



Onze kennis over de mate waarin externe invloeden (opvoeding) effect sorteren staat nog steeds in de kinderschoenen. Ook al omdat je voor dergelijk onderzoek amper vergelijkingsmateriaal hebt, omdat je de klok niet kunt terugdraaien met hetzelfde kind, en zeggen: 'Okay. Op 'dit' initiatief reageert dit kind 'zus', nu gaan we eens 'dat' initiatief implementeren en kijken of het nu 'zo' reageert'. Je onderzoeksresultaten worden 'vervuild' door de eerdere experimenten en progressie op allerlei gebied die je niet kunt stoppen of buitensluiten.



In elk geval, en dat is in dit verband HEEL belangrijk, is het niet alleen een kwestie van 'aanleren', maar ook van 'afleren'. Dat laatste aspect is zózeer onderbelicht, dat het eigenlijk volledig wordt ontkend in de pedagogiek anno 'nu'.