Hoe gaan we de psychische-problemen-epidemie stoppen?

Solomio zaterdag 7 december 2024 om 05:14

In navolging van het obesitasepidemie-topic, waarin mensen zich vooral enorme zorgen maken over de (zorg)kosten van obesitas, heb ik eens even gegoogled en ontdekt dat psychische klachten een veel grotere kostenpost zijn.

https://acrobat.adobe.com/id/urn:aaid:s ... e29f1b8921

Ondanks de belangrijke invloed van ongezond gedrag op ziekte en zorggebruik is het aandeel ervan in de totale zorgkosten relatief beperkt. De kosten van ziekten als gevolg van roken vormen 3,7% van de totale zorgkosten. Voor overgewicht is dit 2%. Dit is weinig in vergelijking met het kostenaandeel van ziektegroepen als psychische stoornissen (22%), hart- en vaatziekten (bijna 10%) en aandoeningen aan het bewegingsstelsel (6,8%). Over het algemeen geldt, dat vooral chronische aandoeningen tot hoge zorgkosten leiden. Deze aandoeningen lijken vooralsnog lang niet allemaal direct gerelateerd aan ongezond gedrag. Hart- en vaatziekten (inclusief beroerte) vormen de belangrijkste ziektegroep waar substantiële kosten en een belangrijke invloed van ongezond gedrag samengaan.

Dus: overgewicht is verantwoordelijk voor 2% van de zorgkosten, psychische stoornissen voor 22%.

Ik neem voor het gemak dan maar even aan dat ook voor de maatschappelijke kosten (ziekteverzuim, lagere arbeidsproductiviteit) eenzelfde verhouding geldt.
https://www.maastrichtuniversity.nl/nl/ ... per%20jaar.
Hier is berekend dat overgewicht de maatschappij 79 miljard per jaar kost. Psychische klachten zouden de maatschappij dan dus 869 miljard per jaar kosten. Die berekening zal vast ook gemaakt zijn, maar kon ik zo snel niet terugvinden.

Als de kosten echt zo belangrijk zijn, dan is het veel zinniger om in te zetten op het terugdringen van psychische klachten.

Maar: hoe gaan we dat aanpakken?

Ik denk dat we naar een veel vriendelijker, opener, inclusieve maatschappij moeten, waarin voor iedereen plek is.
Daarmee voorkom je niet alle psychische problemen, maar m.i. wel een substantieel deel.

Nog even ter verduidelijking: ik geloof niet serieus dat mensen obesitas willen terugdringen vanwege de kosten, vandaar dat inzetten op verbeteren van psychische gezondheid, wat een veel grotere besparing geeft, geen prioriteit heeft.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

MrsM zaterdag 7 december 2024 om 08:40

framboise-t schreef: ↑
07-12-2024 08:26
Ik vraag me wel eens af of we psychische zorg niet juist beter bereikbaar zouden moeten maken dan het nu is. Je moet nu een heel circus in van verwijzingen en diagnostiek, en wachtlijsten, en de hulp die je erna krijgt is tijdelijk.

Wat als we nou zorgden voor een psycholoog die een beetje werkt als een huisarts? De huispsycholoog. En dan niet dat je naar de dichtstbijzijnde moet maar dat je je levenslang kunt inschrijven bij een praktijk als je een prettige psycholoog hebt gevonden. En dat je dan zo nodig weer een afspraak kunt maken. (Ik weet dat er POH's zijn al, maar dat bedoel ik niet, die kun je zelf niet uitkiezen en je kunt er ook niet voor alles terecht).

Natuurlijk is dat ook heel belangrijk, maar daarmee bestrijd je het symptoom en niet de oorzaak. Psychische hulp zou naar mijn mening veel minder nodig zijn wanneer we in een maatschappij leven waar alles rustiger verloopt, minder verplichtingen op sociaal vlak, minder prestatiedrang op school of op het werk.

Want ja vroegah (ook weer een dooddoener) waren deze problemen er veel minder. Waarom is dat? Want daar zit de kern van het probleem.

Solomio zaterdag 7 december 2024 om 08:41

framboise-t schreef: ↑
07-12-2024 08:26
Ik vraag me wel eens af of we psychische zorg niet juist beter bereikbaar zouden moeten maken dan het nu is. Je moet nu een heel circus in van verwijzingen en diagnostiek, en wachtlijsten, en de hulp die je erna krijgt is tijdelijk.

Wat als we nou zorgden voor een psycholoog die een beetje werkt als een huisarts? De huispsycholoog. En dan niet dat je naar de dichtstbijzijnde moet maar dat je je levenslang kunt inschrijven bij een praktijk als je een prettige psycholoog hebt gevonden. En dat je dan zo nodig weer een afspraak kunt maken. (Ik weet dat er POH's zijn al, maar dat bedoel ik niet, die kun je zelf niet uitkiezen en je kunt er ook niet voor alles terecht).

Hierbij moet ik altijd denken aan tbs'ers. We vinden het volstrekt normaal dat een tbs-behandeling minimaal 6 jaar duurt, maar kan ook prima levenslang duren.

Maar als ik vastloop moet ik na maximaal een jaar weer helemaal opgeknapt zijn.

We weten dus best dat psychische problemen heel lastig te behandelen zijn (zie tbs), maar alleen als je een gevaar bent voor de maatschappij zijn we bereid om daar dan voor te betalen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Catalina zaterdag 7 december 2024 om 08:41

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:26
De eeuwige dooddoener.

Evenals je laatste zin.

Passief agressief heet dat geloof ik.

Veel plezier met je discussie met de mensen die je wel leuk belachelijk kunt maken zonder je assumpties expliciet te hoeven maken (dit heet duidelijk zijn over mijn standpunt over jouw manier van discussieren)

Solomio zaterdag 7 december 2024 om 08:42

Olea schreef: ↑
07-12-2024 08:39
Tegelijkertijd zijn al die mensen, die op welke manier dan ook "falen" omdat ze te zwaar zijn, psychisch en/of fysiek ziek of beperkt, drop out zijn van school, vastgelopen in werk of failliet zijn gegaan met hun eigen bedrijf, dus nodig voor de "gelukte" persoon om verheven te kunnen zeggen: wat een losers, míj is het toch ook gelukt!

Als het iedereen zou lukken dan zou niemand zich meer zo lekker verheven kunnen voelen.

Daarom koester ik mijn overgewicht en mijn arbeidsongeschiktheid.
Voor anderen.
Nobel van mij.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Koettie zaterdag 7 december 2024 om 08:43

Lieveheersbeestje schreef: ↑
07-12-2024 08:01
Ik ben van de preventie, dus daar steek ik op in. De oorsprong van veel psychische ellende ligt in de jeugd, dus: zien te voorkomen dat kinderen in ellende opgroeien, fysiek en/of emotioneel verwaarloosd worden, fysiek mishandeld worden, grote geldzorgen, ouders die zelf kampen met verslaving en andere zware psychische problemen, verstandelijke beperking, etc.

Dit. Ik werk in de ggz en de groep waarmee ik werk is echt beschadigd. Veelal slechte jeugd of trauma's en dat stoort de hele ontwikkeling. Voor deze mensen is 'accepteren' dat je buiten het normale valt geen optie want ze vallen buiten de hele maatschappij. Geen sprake van 'gewoon je best doen' of geen stempel moeten willen in ieder geval.

Solomio zaterdag 7 december 2024 om 08:44

Catalina schreef: ↑
07-12-2024 08:41
Veel plezier met je discussie met de mensen die je wel leuk belachelijk kunt maken zonder je assumpties expliciet te hoeven maken (dit heet duidelijk zijn over mijn standpunt over jouw manier van discussieren)

Dank, gaat lukken.

Ik ben helaas te dom om jouw duidelijkheid te begrijpen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

Olea zaterdag 7 december 2024 om 08:44

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:42
Daarom koester ik mijn overgewicht en mijn arbeidsongeschiktheid.
Voor anderen.
Nobel van mij.

Ja, die hebben jou echt heel hard nodig. Meer dan ze zelf zullen toegeven.

Solomio zaterdag 7 december 2024 om 08:45

MrsM schreef: ↑
07-12-2024 08:40
Natuurlijk is dat ook heel belangrijk, maar daarmee bestrijd je het symptoom en niet de oorzaak. Psychische hulp zou naar mijn mening veel minder nodig zijn wanneer we in een maatschappij leven waar alles rustiger verloopt, minder verplichtingen op sociaal vlak, minder prestatiedrang op school of op het werk.

Want ja vroegah (ook weer een dooddoener) waren deze problemen er veel minder. Waarom is dat? Want daar zit de kern van het probleem.

Er was minder hulp, maar of er ook minder problemen waren? Dat waag ik te betwijfelen.

Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt

MrsM zaterdag 7 december 2024 om 08:52

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:45
Er was minder hulp, maar of er ook minder problemen waren? Dat waag ik te betwijfelen.

Jammer dat daar een stuk door ontbreekt in de onderzoeken.

En even advocaat van de duivel, het begint veelal bij de jeugd toch? Kinderen hebben baat bij een stabiel gezin, goed contact met beide ouders, regelmaat en grenzen.

Zou het misschien niet mogelijk zijn dat doordat mensen nu fulltime moeten werken (rekeningen moeten betaald worden het leven is duurder doordat we ook allerlei luxe willen), kinderen minder vaak een stabiel thuis hebben (1 op de 3 huwelijken stranden in een echtscheiding), overcompensatie voor afwezigheid van ouders (duurdere kados, merkkleding, de nieuwste iphone), ouders die van hun kinderen verwachten dat ze overal in uitblinken enerzijds en kinderen die opgroeien in armoede en dus nooit mee kunnen met anderen (geen sinterklaaskados, 2e handskleding, niet kunnen sporten maar dit wel allemaal zien bij hun leeftijdsgenoten) ervoor zorgt dat kinderen ongelukkiger zijn?

Yildizlar2 zaterdag 7 december 2024 om 08:53

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:45
Er was minder hulp, maar of er ook minder problemen waren? Dat waag ik te betwijfelen.

Die waren er zeker wel.
Ook in mijn jeugd weet ik dat diverse mensen zoals dat toen heette Overspannen waren .
Daar werd altijd een beetje over geschamperd . Evenals over mensen die bv dyslexie hadden die waren dom of slecht in spellen .

Catalina zaterdag 7 december 2024 om 08:54

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:44
Dank, gaat lukken.

Ik ben helaas te dom om jouw duidelijkheid te begrijpen.

Dan zal ik het voor je uitleggen: ik vind het geen goede discussie als je zegt dat iemand iets niet begrijpt zonder uit te leggen hoe het dan wel begrepen moet worden.

MrsM zaterdag 7 december 2024 om 08:55

Yildizlar2 schreef: ↑
07-12-2024 08:53
Die waren er zeker wel.
Ook in mijn jeugd weet ik dat diverse mensen zoals dat toen heette Overspannen waren .
Daar werd altijd een beetje over geschamperd . Evenals over mensen die bv dyslexie hadden die waren dom of slecht in spellen .

Dat klopt. Overspannen zijn bestaat al best lang, maar niet in de mate waarop het nu speelt.

En de vraag is of dat ook daadwerkelijk zo is (cijfers uit die tijd ontbreken) of dat het probleem de laatste jaren veel groter is geworden?

Olea zaterdag 7 december 2024 om 08:58

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:45
Er was minder hulp, maar of er ook minder problemen waren? Dat waag ik te betwijfelen.

Of er minder problemen waren weet ik niet, maar ik denk dat de kring waar mensen zich aan spiegelen wel veel en veel groter is geworden waardoor veel mensen misschien opgroeien met het idee: Wat hij heeft bereikt is ook mijn doel. Zoals zij eruit ziet wil ik er ook uit zien.

Dat zijn gevoelens van alle tijden maar ik denk dat de confrontatie zich voordoet met veel meer personen, ook met mensen die je dus helemaal niet kent of ooit zult ontmoeten.

MrsM zaterdag 7 december 2024 om 09:02

Olea schreef: ↑
07-12-2024 08:58
Of er minder problemen waren weet ik niet, maar ik denk dat de kring waar mensen zich aan spiegelen wel veel en veel groter is geworden waardoor veel mensen misschien opgroeien met het idee: Wat hij heeft bereikt is ook mijn doel. Zoals zij eruit ziet wil ik er ook uit zien.

Dat zijn gevoelens van alle tijden maar ik denk dat de confrontatie zich voordoet met veel meer personen, ook met mensen die je dus helemaal niet kent of ooit zult ontmoeten.

Dat zou ook heel goed kunnen zijn inderdaad. De wereld is veel kleiner geworden en je ziet rijkdom en luxe die anderen hebben veel beter.

Er is niks mis met het hebben van ambities en doelen maar je moet wel heel goed voor jezelf weten of die doelen ook haalbaar zijn. Het najagen van onbereikbare zaken zorgt ook voor veel stress en een ongelukkig gevoel.

Daarom denk ik dat tevredenheid zo belangrijk is.

Anoniem_677683ba4a1a0 zaterdag 7 december 2024 om 09:04

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 07:51

Waarom denk je dat zoveel mensen uitvallen?

Méér werken......
Salarissen bevriezen...

Hoe verzin je het allemaal?

Veel mensen met psychische problemen werken niet eens, dus wat maakt het uit? Als jij een traumatische jeugd hebt gehad los je dat echt niet op met minder werken.

Mensen vallen niet uit door werken op zich. Wij hebben hier de meeste burn-outs ter wereld, en we hebben juist relatief veel parttimers.

Overigens vind ik parttime werken veel stressvoller, maar dat terzijde.

Anoniem_677683ba4a1a0 zaterdag 7 december 2024 om 09:07

Solomio schreef: ↑
07-12-2024 08:45
Er was minder hulp, maar of er ook minder problemen waren? Dat waag ik te betwijfelen.

Vroeger waren mensen ook zeer getroebleerd en dat is allemaal gezellig doorgegeven aan volgende generaties. Problemen horen bij mens-zijn.

anoniem_677683ba4a1a0 wijzigde dit bericht op 07-12-2024 09:14

0.50% gewijzigd

Olea zaterdag 7 december 2024 om 09:07

Lorem_Ipsum schreef: ↑
07-12-2024 09:04
Veel mensen met psychische problemen werken niet eens, dus wat maakt het uit? Als jij een traumatische jeugd hebt gehad los je dat echt niet op met minder werken.

Mensen vallen niet uit door werken op zich. Wij hebben hier de meeste burn-outs ter wereld, en we hebben juist relatief veel parttimers.

Overigens vind ik parttime werken veel stressvoller, maar dat terzijde.

Hangt misschien van je werkzaamheden af. Of je veel mist op de dagen dat je niet werkt. Hier 2 parttimers en wij zweren erbij. Maar voor beiden geldt dat we geen werk hebben waarvoor onze aanwezigheid echt een enorme must is, zeer belangrijke informatie of vergaderingen of bijeenkomsten gemist worden etc. Dus hier is het wel een ideale balans.

MrsM zaterdag 7 december 2024 om 09:07

Lorem_Ipsum schreef: ↑
07-12-2024 09:04
Veel mensen met psychische problemen werken niet eens, dus wat maakt het uit? Als jij een traumatische jeugd hebt gehad los je dat echt niet op met minder werken.

Mensen vallen niet uit door werken op zich. Wij hebben hier de meeste burn-outs ter wereld, en we hebben juist relatief veel parttimers.

Overigens vind ik parttime werken veel stressvoller, maar dat terzijde.

https://www.vzinfo.nl/overspannenheid-e ... %20venster)).

Ik denk ook niet dat het te maken heeft met de hoeveelheid werk maar eerder met het niveau van werken.

Speculaastaart zaterdag 7 december 2024 om 09:08

Lorem_Ipsum schreef: ↑
07-12-2024 09:04
Veel mensen met psychische problemen werken niet eens, dus wat maakt het uit? Als jij een traumatische jeugd hebt gehad los je dat echt niet op met minder werken.

Mensen vallen niet uit door werken op zich. Wij hebben hier de meeste burn-outs ter wereld, en we hebben juist relatief veel parttimers.

Overigens vind ik parttime werken veel stressvoller, maar dat terzijde.

Als er een verband is, is dat verband dan ooit aangetoond? Vallen de parttimers uit, of juist de fulltimers?

Anoniem_677683ba4a1a0 zaterdag 7 december 2024 om 09:10

Olea schreef: ↑
07-12-2024 09:07
Hangt misschien van je werkzaamheden af. Of je veel mist op de dagen dat je niet werkt. Hier 2 parttimers en wij zweren erbij. Maar voor beiden geldt dat we geen werk hebben waarvoor onze aanwezigheid echt een enorme must is, zeer belangrijke informatie of vergaderingen of bijeenkomsten gemist worden etc. Dus hier is het wel een ideale balans.

Ja, dat zal zeker met de aard van het werk te maken hebben. Persoonlijk ervaar ik dat ik minder hard hoef te werken als ik fulltime werk. Het loopt lekkerder door. Beetje de don’t touch paper twice theorie.

Anoniem_677683ba4a1a0 zaterdag 7 december 2024 om 09:12

Speculaastaart schreef: ↑
07-12-2024 09:08
Als er een verband is, is dat verband dan ooit aangetoond? Vallen de parttimers uit, of juist de fulltimers?

Geen idee of dat is aangetoond. Vast niet.

Om mij heen vallen er net zoveel parttimers als fulltimers uit. Ik ken persoonlijk vooral vrouwen die uitvallen en daar zitten natuurlijk meer parttimers bij. Maar die vallen niet uit puur vanwege het werk. Dan klopt de balans elders vaak ook niet.

Zonlicht zaterdag 7 december 2024 om 09:13

MrsM schreef: ↑
07-12-2024 08:52
Jammer dat daar een stuk door ontbreekt in de onderzoeken.

En even advocaat van de duivel, het begint veelal bij de jeugd toch? Kinderen hebben baat bij een stabiel gezin, goed contact met beide ouders, regelmaat en grenzen.

Zou het misschien niet mogelijk zijn dat doordat mensen nu fulltime moeten werken (rekeningen moeten betaald worden het leven is duurder doordat we ook allerlei luxe willen), kinderen minder vaak een stabiel thuis hebben (1 op de 3 huwelijken stranden in een echtscheiding), overcompensatie voor afwezigheid van ouders (duurdere kados, merkkleding, de nieuwste iphone), ouders die van hun kinderen verwachten dat ze overal in uitblinken enerzijds en kinderen die opgroeien in armoede en dus nooit mee kunnen met anderen (geen sinterklaaskados, 2e handskleding, niet kunnen sporten maar dit wel allemaal zien bij hun leeftijdsgenoten) ervoor zorgt dat kinderen ongelukkiger zijn?

Dit speelt ook mee, de maakbaarheid van alles, grote hoeveelheid prikkels, social media. Social media mag echt een flinke tand minder. Ik heb niet de indruk dat de levenskwaliteit van velen er beter van wordt.
Van alle tijden vallen mensen ook uit door onderliggend trauma. Denk aan oorlogstrauma, mishandeling/verwaarlozing dat generatie op generatie in sommige families doorgaat, grensoverschrijdend gedrag etc. Dat kan ook minder belastbaar maken.

Olea zaterdag 7 december 2024 om 09:13

Lorem_Ipsum schreef: ↑
07-12-2024 09:07
Vroeger waren mensen ook zeer getroebleerd en dat is allemaal gezellig doorgegeven aan volgden generaties. Problemen horen bij mens-zijn.

Dat is inderdaad altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. Hoeveel externe prikkels van "onbekenden" er wel of niet zien. Maar ik denk dat zelfs mensen die helemaal niet getroebleerd zijn of met intergenerationeel trauma rondlopen, als er een gevoeligheid is voor prikkels van succes, het nu lastiger hebben dan 100 of 200 jaar geleden.

Ik heb gelukkig alleen maar met het eerste te maken, het tweede zal mij een worst wezen maar een hoop mensen hebben het omgekeerd of vooral het tweede. En een paar gelukkigen hebben van allebei geen last.

bijtie zaterdag 7 december 2024 om 09:14

Mentaal welbevinden uit het descartiaanse medische model halen.

Classificatie (diagnostiek) als basis van verzekerde zorg werkt probleemdenken en (zelf)stigmatisering in de hand. Classificatie voegt niets toe en blijft toch altijd arbitrair. En het kost heel veel geld.

Natuurlijke variatie (neurodivergentie) meer omarmen, ipv alles classificeren en als chronische ongeneeslijke afwijkingen bestempelen.

Iedereen recht op en toegang geven tot geestelijke en mentale begeleiding, van jongs af aan.

Aandacht voor mentaal welbevinden meer integreren in het onderwijs.

Meer aandacht voor trauma en herstel bij jongeren.

Minder onderscheid tussen lichaam en geest dus, waardoor het taboe van psychische problemen en psychosomatiek af gaat.

Zodat we net als voor ons lichaam ook goed voor onze geest gaan zorgen en daar passende interventies en begeleiding voor hebben.

De GGZ blijft voor ernstige problematiek en voor "levensproblemen" is er laagdrempelige begeleiding zonder diagnostische trajecten. Waar nu de POH's mee vollopen maar dan beter opgeleid, multidisciplinair en structureler inzetbaar.

Zomaar een paar ideetjes.

Speculaastaart zaterdag 7 december 2024 om 09:15

Lorem_Ipsum schreef: ↑
07-12-2024 09:10
Ja, dat zal zeker met de aard van het werk te maken hebben. Persoonlijk ervaar ik dat ik minder hard hoef te werken als ik fulltime werk. Het loopt lekkerder door. Beetje de don’t touch paper twice theorie.

Ik denk dat mensen in de zorg dat heel anders ervaren. Sowieso werkt iedereen daar korter dan de de werkweek lang is. Dat gaat continu door. Ook al je veertig uur werkt, gaat iemand anders verder waar jij bent gestopt. De ochtend-, avond- en nachtdienst kunnen nooit door één en dezelfde persoon worden gevuld. Ook fulltimers zijn er niet altijd als anderen werken.

Actieve topics