Geld & Recht
alle pijlers
Gezamenlijke rekening: wie stort welk bedrag?
zaterdag 15 juni 2024 om 12:39
Ik zal proberen de situatie zo duidelijk mogelijk te schetsen.
Partner en ik zijn midden 50 en elkaars 2e liefde. We zijn sinds 7 jaar samen en inmiddels 3 jaar geregistreerd partner (ivm gezamenlijke aankoop huis destijds).
Na mijn scheiding heb ik ervaren hoe fijn het is om financieel onafhankelijk te zijn en dit wil ik graag zo blijven. Ik heb geen financiële verplichtingen naar mijn ex en vice versa.
Mijn man heeft een ex aan wie hij nog lange tijd partner alimentatie moet betalen. Dit is een behoorlijk bedrag, maar hij verdient dan ook ruim boven modaal.
Op dit moment betalen wij alle gezamenlijke kosten 50/50.
Nu ben ik recent van baan veranderd en verdien ik aanzienlijk minder. Van een baan in de commerciële sector naar non profit betekende flink inleveren op mijn salaris. Uiteraard waren er ook voordelen en redenen waarom ik deze stap heb gemaakt, die doen voor dit verhaal nu niet terzake.
Ik kan prima rondkomen van mijn nieuwe salaris maar het sparen staat wel op een heel veel lager pitje dan hiervoor. Mijn man spaart gewoon lekker door en heeft sowieso een veel groter vermogen dan ik.
Ik denk erover om hierover met hem in gesprek te gaan.
Maar ja, ik heb natuurlijk wel zélf gekozen voor een andere baan (in mijn vorige baan stevende ik op een burn-out aan, dus ik had het gevoel dat ik wel íets moest doen). En met die baan dus ook de keuze gemaakt voor een veel lager inkomen ook.
En mochten we overeen komen dat we de gezamenlijke lasten niet 50/50 meer gaan verdelen maar naar rato, telt zijn alimentatie verplichting aan zijn ex partner dan mee of juist niet, wat is logisch hierin?
Ik kom er eerlijk gezegd zelf niet goed uit. Reden dat we de financiën zoveel mogelijk gescheiden houden is ook dat we allebei (volwassen) kinderen (en kleinkinderen) hebben en ook voor hen ivm toekomstige erfenissen alles zo helder mogelijk geregeld willen hebben. We willen ieder onze eigen kinderen laten erven van ons spaargeld (en ook elkaar uiteraard, maar niet de kinderen over en weer van ons allebei).
Om je een idee te geven: partner heeft €210k spaargeld/beleggingen en ik €25k. Mijn inkomen is gedaald van €3700 netto naar €2500.
We leggen ieder €1300 pmnd in voor de gezamenlijke kosten.
Ik ben benieuwd naar jullie ideeën en ervaringen.
Partner en ik zijn midden 50 en elkaars 2e liefde. We zijn sinds 7 jaar samen en inmiddels 3 jaar geregistreerd partner (ivm gezamenlijke aankoop huis destijds).
Na mijn scheiding heb ik ervaren hoe fijn het is om financieel onafhankelijk te zijn en dit wil ik graag zo blijven. Ik heb geen financiële verplichtingen naar mijn ex en vice versa.
Mijn man heeft een ex aan wie hij nog lange tijd partner alimentatie moet betalen. Dit is een behoorlijk bedrag, maar hij verdient dan ook ruim boven modaal.
Op dit moment betalen wij alle gezamenlijke kosten 50/50.
Nu ben ik recent van baan veranderd en verdien ik aanzienlijk minder. Van een baan in de commerciële sector naar non profit betekende flink inleveren op mijn salaris. Uiteraard waren er ook voordelen en redenen waarom ik deze stap heb gemaakt, die doen voor dit verhaal nu niet terzake.
Ik kan prima rondkomen van mijn nieuwe salaris maar het sparen staat wel op een heel veel lager pitje dan hiervoor. Mijn man spaart gewoon lekker door en heeft sowieso een veel groter vermogen dan ik.
Ik denk erover om hierover met hem in gesprek te gaan.
Maar ja, ik heb natuurlijk wel zélf gekozen voor een andere baan (in mijn vorige baan stevende ik op een burn-out aan, dus ik had het gevoel dat ik wel íets moest doen). En met die baan dus ook de keuze gemaakt voor een veel lager inkomen ook.
En mochten we overeen komen dat we de gezamenlijke lasten niet 50/50 meer gaan verdelen maar naar rato, telt zijn alimentatie verplichting aan zijn ex partner dan mee of juist niet, wat is logisch hierin?
Ik kom er eerlijk gezegd zelf niet goed uit. Reden dat we de financiën zoveel mogelijk gescheiden houden is ook dat we allebei (volwassen) kinderen (en kleinkinderen) hebben en ook voor hen ivm toekomstige erfenissen alles zo helder mogelijk geregeld willen hebben. We willen ieder onze eigen kinderen laten erven van ons spaargeld (en ook elkaar uiteraard, maar niet de kinderen over en weer van ons allebei).
Om je een idee te geven: partner heeft €210k spaargeld/beleggingen en ik €25k. Mijn inkomen is gedaald van €3700 netto naar €2500.
We leggen ieder €1300 pmnd in voor de gezamenlijke kosten.
Ik ben benieuwd naar jullie ideeën en ervaringen.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:47
Dat klopt en daarom worstel ik er ook mee. Ik had toen een veel hoger inkomen (en een flinke bonusregeling, auto van de zaak etc) en ondanks ons verschil in inkomen destijds vond ik dat prima.
Nu is mijn salaris met ruim 30% afgenomen dus is het een totaal andere situatie.
De baan die ik had was niet meer mogelijk voor mij. Overstappen naar een andere baan in de commerciële hoek was niet haalbaar ivm burn-out waar ik op af stevende.
Dus ipv nog maanden in de ziektewet wilde ik het heft in eigen hand nemen en op zoek naar een baan met minder stress.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:49
Ik snap je vraag. Ik zat in de ziektewet met zowel flinke fysieke klachten als een burn-out situatie. Op dat noemen wilde ik vooral weg uit mijn baan.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:49
Ik snap je vraag. Ik zat in de ziektewet met zowel flinke fysieke klachten als een burn-out situatie. Op dat noemen wilde ik vooral weg uit mijn baan.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:50
Ja zeker. Bij het kopen van dit huis was mijn verwachting echt en oprecht dat ik tot mijn pensioen bij dit bedrijf zou blijven werken.Olea schreef: ↑15-06-2024 13:07En toch zitten daar dan ook weer bepaalde keuzes en consequenties aan, bijv in wat je maximaal aan kosten per maand kwijt wilt zijn aan hypotheek. Dus niet per se akkoord gaan met een huis van 2 miljoen als je daar de maandlasten voor jouw deel niet van kunt opbrengen.
Zijn dat dingen voor jou TO, die meespelen?
zaterdag 15 juni 2024 om 13:51
Dat is het punt toch helemaal niet. Je blijft hameren op de noodzaak van die baan. Prima beslissing.
Maar het punt is of je je partner daar financieel verantwoordelijk voor moet maken.
Ik ben niet altijd sarcastisch. Soms slaap ik.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:52
Je antwoordt niet op de vraag waarom je het gesprek niet gevoerd hebt. Bijvoorbeeld tijdens het gesprek waarin je man zei ' kijk maar of het financieel haalbaar voor je is'. Dat was toch een logisch moment om ook de verdeling te (her)bespreken en deze wel of niet aan te passen?
zaterdag 15 juni 2024 om 13:53
Als jij geweten had dat je minder zou gaan verdienen bij een andere baan, zou je dan andere maandlasten voor je huis willen hebben?
Is het een optie dat je man een aflossing doet, dit notarieel laat vastleggen, waarmee de maandelijkse kosten voor het huis voor jullie allebei dalen?
zaterdag 15 juni 2024 om 13:54
Maar dat is geen antwoord op de vraag.
Mijn ding is het niet, maar als jij zelf die 50/50 zo belangrijk vindt snap ik niet dat je daar nu op wil terugkomen als je nog gewoon goed rondkomt.
Jij wil die onafhankelijkheid toch zo graag. Waarom dan nu niet meer?
zaterdag 15 juni 2024 om 13:55
Ik vind het ook ruim eerlijk gezegd. Ik leg minder in de gezamenlijke pot maar houd ook minder per maand "vrij te besteden" aan mijzelf. Hier ook 50/50 maandlasten verdeeld.PoesmetLaarzen schreef: ↑15-06-2024 13:53En met €2500 salaris voor een parttime baan en €1300 in de gezamenlijke pot heb ik het eerlijk gezegd niet heel erg met je te doen.
Je houdt echt nog wel wat over.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:55
Dan is het aan de partner of hij dit soort extraatjes wil gaan betalen voor haar of niet. Hij kan ook vaker alleen of met iemand anders op vakantie gaan, of duur uit eten. En met partner goedkopere dingen gaan doen. Bij een relatie op basis van financiële onafhankelijk hoort ook dat je partner mag besluiten om zelf minder geld uit te (willen) gaan geven aan luxe. Dat heeft partner dan te accepteren.
impala wijzigde dit bericht op 15-06-2024 14:00
5.55% gewijzigd
.
zaterdag 15 juni 2024 om 13:59
zaterdag 15 juni 2024 om 13:59
Het is geen antwoord op de vraag waarom je dit soort dingen niet bespreekt met je partner. En niet alleen omdat het voor hem ook consequenties kan hebben, maar gewoon omdat je een relatie hebt en dus met elkaar praat over wat je bezig houdt.
Oh ik lees nu dat je het wel (vluchtig?) ter sprake hebt gebracht en hij zei: kijk maar of het financieel haalbaar is voor jou.
Dat is toch duidelijk?
Hij ging er dus van uit dat het voor jou haalbaar moet zijn. Onafhankelijk van hem.
Je hebt niet gezegd dat je dan van hem een extra bijdrage zou verlangen
.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:19
Je zegt dat je op een burnout afstevende. Maar zat je dan in de ziektewet voor iets anders of voor daadwerkelijke burnout klachten?Anniexx schreef: ↑15-06-2024 13:47Dat klopt en daarom worstel ik er ook mee. Ik had toen een veel hoger inkomen (en een flinke bonusregeling, auto van de zaak etc) en ondanks ons verschil in inkomen destijds vond ik dat prima.
Nu is mijn salaris met ruim 30% afgenomen dus is het een totaal andere situatie.
De baan die ik had was niet meer mogelijk voor mij. Overstappen naar een andere baan in de commerciële hoek was niet haalbaar ivm burn-out waar ik op af stevende.
Dus ipv nog maanden in de ziektewet wilde ik het heft in eigen hand nemen en op zoek naar een baan met minder stress.
Financieel was het wellicht beter geweest om wel in de ziektewet te blijven en als je het werk idd niet meer aankon, op een reïntegratietraject af te stevenen. Waardoor je meer tijd had gehad iets te vinden waarmee je meer kon verdienen (meer uren).
Of in het ergste geval een gedeeltelijke wia-uitkering had kunnen aanvragen op je oude, hoge salaris.
Als jij partner medeverantwoordelijk wil maken voor jouw (gebrek aan) financiën, had je deze optie ook met hem moeten bespreken. Maar als je alles alleen besluit, wat je goed recht is trouwens, zijn de consequenties ook voor jou alleen.
.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:25
Nee ik had ook niet verwacht dat het feit dat de inkomsten qua verhouding zo scheef zouden komen te liggen me zo bezig zou gaan houden.
Ik weet niet of je zelf weleens in de situatie hebt gezeten dat je na 13 jaar werken bij een bedrijf op een burn-out afstevent en je na maanden ziektewet je steeds slechter voelt. Zowel fysiek als mentaal? En je in die periode ook een ouder verliest?
Dan maak je niet altijd rationele keuzes.
Ik ben blij met m’n beslissing om niet langer in de ziektewet te blijven en een nieuwe baan te zoeken en vinden. Achteraf gezien had ik langer moeten denken over de financiële gevolgen hiervan ja.
En ja, ik heb nog steeds een prima budget om vrij te besteden. Ik vind het wel lastig dat mijn man ruim het dubbele heeft en zijn spaarrekening flink kan spekken. Hierdoor heeft hij toch meer financiële vrijheid dan ik, zowel nu als later bij bijv eerder willen stoppen met werken.
Enerzijds wil ik graag onafhankelijk zijn en alles gelijk verdelen. Anderzijds voelt het ook niet fair dat meer dan de helft van mijn inkomen aan gezamenlijke lasten op gaat en van hem slechts een kwart.
Het zou denk ik anders voelen als hij inderdaad af en toe wat zou trakteren of voor zijn rekening zou nemen. Eerlijk gezegd gebeurt dat nooit en deed ik dat in het verleden wel regelmatig. Ook dat vind ik soms lastig. Wel de lusten en niet de lasten zeg maar.
En dan een ex partner die wel nog jarenlang meedeelt in zijn inkomen voelt soms wat verkeerd, aangezien wij inmiddels ook al jaren samen zijn. Maar ik begrijp dat de meesten hier dan heel anders zien en zal mijn gedachten hierover beter op een rijtje proberen te krijgen.
Ik weet niet of je zelf weleens in de situatie hebt gezeten dat je na 13 jaar werken bij een bedrijf op een burn-out afstevent en je na maanden ziektewet je steeds slechter voelt. Zowel fysiek als mentaal? En je in die periode ook een ouder verliest?
Dan maak je niet altijd rationele keuzes.
Ik ben blij met m’n beslissing om niet langer in de ziektewet te blijven en een nieuwe baan te zoeken en vinden. Achteraf gezien had ik langer moeten denken over de financiële gevolgen hiervan ja.
En ja, ik heb nog steeds een prima budget om vrij te besteden. Ik vind het wel lastig dat mijn man ruim het dubbele heeft en zijn spaarrekening flink kan spekken. Hierdoor heeft hij toch meer financiële vrijheid dan ik, zowel nu als later bij bijv eerder willen stoppen met werken.
Enerzijds wil ik graag onafhankelijk zijn en alles gelijk verdelen. Anderzijds voelt het ook niet fair dat meer dan de helft van mijn inkomen aan gezamenlijke lasten op gaat en van hem slechts een kwart.
Het zou denk ik anders voelen als hij inderdaad af en toe wat zou trakteren of voor zijn rekening zou nemen. Eerlijk gezegd gebeurt dat nooit en deed ik dat in het verleden wel regelmatig. Ook dat vind ik soms lastig. Wel de lusten en niet de lasten zeg maar.
En dan een ex partner die wel nog jarenlang meedeelt in zijn inkomen voelt soms wat verkeerd, aangezien wij inmiddels ook al jaren samen zijn. Maar ik begrijp dat de meesten hier dan heel anders zien en zal mijn gedachten hierover beter op een rijtje proberen te krijgen.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:28
Ja wij hebben partnerschapsvoorwaarden. Toen we die opmaakten was het verschil aanzienlijk kleiner dan nu waardoor we hier destijds niet veel aandacht aan hebben gegeven.
Het gaat mij ook niet om de vraag of ik juridisch een punt heb maar of het gevoelsmatig juist is om het gesprek hierover te openen en deze kwestie op tafel te leggen. Ik lees hier vooral reacties dat dat niet het geval is in de optiek van de meesten.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:30
zaterdag 15 juni 2024 om 14:32
zaterdag 15 juni 2024 om 14:34
Het klinkt inderdaad alsof je gewoon niet al je opties onderzocht hebt maar hoppa die baan meteen aangenomen hebt zonder de consequenties goed te overzien.
Ik begrijp niet waarom jullie niet samen hebben gekeken naar wat de beste manier was om en een oplossing te vinden mbt jouw gezondheid en hoe jij zo weinig mogelijk financieel in zou moeten boeten.
En verder klink je erg jaloers. Dat man alimentatie moet betalen, wist je toen je met hem ging samenwonen. Dat is wat het is. En jaloers zijn op zijn ex is niet een hele mooie eigenschap. Zeker niet omdat die alimentatie nul invloed heeft op jullie gezamenlijke financiële situatie.
Ik begrijp niet waarom jullie niet samen hebben gekeken naar wat de beste manier was om en een oplossing te vinden mbt jouw gezondheid en hoe jij zo weinig mogelijk financieel in zou moeten boeten.
En verder klink je erg jaloers. Dat man alimentatie moet betalen, wist je toen je met hem ging samenwonen. Dat is wat het is. En jaloers zijn op zijn ex is niet een hele mooie eigenschap. Zeker niet omdat die alimentatie nul invloed heeft op jullie gezamenlijke financiële situatie.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:36
Ik in principe ook hoor. Maar er zijn hier 'eigen' kinderen en co. En man was best duidelijk toen hij zei ; 'Kijk maar of dat financieel kan voor JOU'.Lila-Linda schreef: ↑15-06-2024 14:32Als jij mijn partner was, zou ik de situatie graag gelijkwaardiger maken
zaterdag 15 juni 2024 om 14:38
Ik zie het probleem niet zo. Je wil graag zelfstandig zijn en de financiën gescheiden houden. Je verdient op dit moment 2500 euro netto waarvan er 1300 euro naar de vaste lasten gaat. Je houdt dus iedere maand 1200 euro over voor overige uitgaven en hebt 25k aan spaargeld. Je staat er financieel dus prima voor. Als je niet bij je huidige partner was geweest dan was je situatie natuurlijk niet anders geweest. Ik denk dat je jouw situatie niet moet vergelijken met jouw partner. In een eerste relatie, waarbij je vanaf het begin af aan alles samen opbouwt is dat anders maar in dit geval is de start en uitgangspositie van jullie beiden heel anders. Je kan dat dan niet vervolgens recht, gelijk of naar elkaar toe willen trekken.
Alleen als jouw partner uitgaven wil doen die niet bij jouw inkomsten passen zoals een dure reis of de aanschaf van iets duurs waaraan jij niet de helft kan of wil bijdragen dan is het aan partner om er voor te kiezen meer bij te dragen omdat hij het wel heel graag wil of het plan te laten varen. Voor de vaste lasten is dit nu niet aan de orde lijkt me. 1300 euro aan vaste lasten heb je al snel en is geen onredelijk bedrag ten opzichte van jouw inkomsten.
Ik zou het dus lekker laten zo.
Alleen als jouw partner uitgaven wil doen die niet bij jouw inkomsten passen zoals een dure reis of de aanschaf van iets duurs waaraan jij niet de helft kan of wil bijdragen dan is het aan partner om er voor te kiezen meer bij te dragen omdat hij het wel heel graag wil of het plan te laten varen. Voor de vaste lasten is dit nu niet aan de orde lijkt me. 1300 euro aan vaste lasten heb je al snel en is geen onredelijk bedrag ten opzichte van jouw inkomsten.
Ik zou het dus lekker laten zo.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:38
Ik zat in de ziektewet voor fysieke klachten en had daarnaast ook mentale klachten die ik verder niet met mijn werkgever wilde bespreken.impala schreef: ↑15-06-2024 14:19Je zegt dat je op een burnout afstevende. Maar zat je dan in de ziektewet voor iets anders of voor daadwerkelijke burnout klachten?
Financieel was het wellicht beter geweest om wel in de ziektewet te blijven en als je het werk idd niet meer aankon, op een reïntegratietraject af te stevenen. Waardoor je meer tijd had gehad iets te vinden waarmee je meer kon verdienen (meer uren).
Of in het ergste geval een gedeeltelijke wia-uitkering had kunnen aanvragen op je oude, hoge salaris.
Als jij partner medeverantwoordelijk wil maken voor jouw (gebrek aan) financiën, had je deze optie ook met hem moeten bespreken. Maar als je alles alleen besluit, wat je goed recht is trouwens, zijn de consequenties ook voor jou alleen.
Ja achteraf had ik beter in de ziektewet kunnen blijven. Zeker mee eens. Echter ik heb nog nooit lange tijd niet gewerkt of in de ziektewet gezeten dus dat voelt al snel verkeerd voor mij. Ik wil ook hierin onafhankelijk zijn en ben toen om die reden redelijk snel naar een baan op zoek gegaan waarbij ik minder stress zou hebben. Die heb ik ook zeker gevonden en daar ben ik blij om.
Echter nu alles op z’n plaats valt komt ook het besef dat dit een keuze is geweest met financiële gevolgen die ik vooraf niet super goed heb bedacht.
Ja ik kan prima rondkomen maar het sparen wat we allebei altijd deden loopt nu wel heel scheef tussen ons. Dat voelt niet oké en daarom mijn vraag.
zaterdag 15 juni 2024 om 14:42
Dan is de oplossing toch om verder te kijken naar een baan die bij je ' welzijn' past maar met meer uren/salaris? En daar zit niet echt haast bij want je kan nu prima rondkomen. Dit vind ik een eerlijker scenario dan willen dat partner meer gaat bijdragen.Anniexx schreef: ↑15-06-2024 14:38Ik zat in de ziektewet voor fysieke klachten en had daarnaast ook mentale klachten die ik verder niet met mijn werkgever wilde bespreken.
Ja achteraf had ik beter in de ziektewet kunnen blijven. Zeker mee eens. Echter ik heb nog nooit lange tijd niet gewerkt of in de ziektewet gezeten dus dat voelt al snel verkeerd voor mij. Ik wil ook hierin onafhankelijk zijn en ben toen om die reden redelijk snel naar een baan op zoek gegaan waarbij ik minder stress zou hebben. Die heb ik ook zeker gevonden en daar ben ik blij om.
Echter nu alles op z’n plaats valt komt ook het besef dat dit een keuze is geweest met financiële gevolgen die ik vooraf niet super goed heb bedacht.
Ja ik kan prima rondkomen maar het sparen wat we allebei altijd deden loopt nu wel heel scheef tussen ons. Dat voelt niet oké en daarom mijn vraag.
Toevoeging na je post: Ik begrijp nu waarom man niet zelf kwam met meer bij te willen dragen. Na nare ervaringen is het voor hem heel belangrijk dat zijn partner ' zichzelf' bedruipt.
ollegrieze wijzigde dit bericht op 15-06-2024 14:46
10.86% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
