Geld & Recht
alle pijlers
Rechten als ouders. Kinderbescherming
woensdag 4 november 2009 om 17:04
Hallo,
ik twijfel waar ik thuis hoort (kinderen of Geld & recht) maar ik heb toch voor de laatste gekozen.
Dit is het geval. Onlangs kregen we een brief van het AMK (de kinderbescherming zeg maar) dat er een melding over ons was gedaan.
Hier kan ik kort over zijn. Wij mishandelen onze kinderen niet, maar het is echt een schok als iemand dat ineens beweert. Het betrof een anonieme melding. Ik vermoed een beetje dat het een overbuur is geweest, die bonje heeft gehad met mijn jongste. Die reageert namelijk vaak nogal brutaal, mede vanwege zijn aandoening. Zij kwam bij mij aan de deur daarover en ik heb geprobeert uit te leggen waarom hij soms zo doet, maar zij weet het duidelijk aan mijn opvoeding. Maar goed, dat is speculatie en verder ook niet het punt van dit topic.
Er is een mevrouw van AMK langsgeweest die met ons gesproken heeft hierover en zij zou informatie bij de school en huisarts enzo inwinnen. Dat heeft zij gedaan en uit de informatie kwam naar voren dat niemand zorgen over ons gezin had eigenlijk.
Nou mooi, dacht ik, zaak gesloten. Maar nee, zij wil per se nog een gesprek met ons samen met iemand van jeugdhulpverlening. Want (zo zei ze) we hadden immers aangegeven dat we toch wel eens problemen hadden met onze jongste.
Tja, tijdens het eerste gesprek was ze erg naar het zoeken en ik heb inderdaad toegegeven dat het wel eens moeilijk is met onze jongste zoon. Hij heeft PDD-Nos en dat zorgt wel eens voor wat strubbelingen.
Ik vind alleen niet dat we daar meteen hulpverlenning bij hoeven, want we hebben het zelf best goed onder controle. En ja, in welk gezin is nou nooit eens heibel? Dat heb ik haar allemaal verteld, maar ze wil toch langskomen om ons toch een of ander hulptraject door de strot te douwen. Wij willen dit echter helemaal niet, omdat het a) niet nodig is en b) we al genoeg begeleiding van de school krijgen (oudercursussen enzo).
Nadat ik opgehangen ahd zonder een afspraak te maken dus, krijg ik vandaag een brief dat ze nu eenzijdig een afspraak heeft gemaakt voor ons.
Wat is dit nou voor raars? Ik hoeverre kunnen ze ons nou dwingen tot een traject als wij dat niet willen èn er ook geen zorgen zijn gemeld verder?
Ik ben even helemaal de weg kwijt nu.
ik twijfel waar ik thuis hoort (kinderen of Geld & recht) maar ik heb toch voor de laatste gekozen.
Dit is het geval. Onlangs kregen we een brief van het AMK (de kinderbescherming zeg maar) dat er een melding over ons was gedaan.
Hier kan ik kort over zijn. Wij mishandelen onze kinderen niet, maar het is echt een schok als iemand dat ineens beweert. Het betrof een anonieme melding. Ik vermoed een beetje dat het een overbuur is geweest, die bonje heeft gehad met mijn jongste. Die reageert namelijk vaak nogal brutaal, mede vanwege zijn aandoening. Zij kwam bij mij aan de deur daarover en ik heb geprobeert uit te leggen waarom hij soms zo doet, maar zij weet het duidelijk aan mijn opvoeding. Maar goed, dat is speculatie en verder ook niet het punt van dit topic.
Er is een mevrouw van AMK langsgeweest die met ons gesproken heeft hierover en zij zou informatie bij de school en huisarts enzo inwinnen. Dat heeft zij gedaan en uit de informatie kwam naar voren dat niemand zorgen over ons gezin had eigenlijk.
Nou mooi, dacht ik, zaak gesloten. Maar nee, zij wil per se nog een gesprek met ons samen met iemand van jeugdhulpverlening. Want (zo zei ze) we hadden immers aangegeven dat we toch wel eens problemen hadden met onze jongste.
Tja, tijdens het eerste gesprek was ze erg naar het zoeken en ik heb inderdaad toegegeven dat het wel eens moeilijk is met onze jongste zoon. Hij heeft PDD-Nos en dat zorgt wel eens voor wat strubbelingen.
Ik vind alleen niet dat we daar meteen hulpverlenning bij hoeven, want we hebben het zelf best goed onder controle. En ja, in welk gezin is nou nooit eens heibel? Dat heb ik haar allemaal verteld, maar ze wil toch langskomen om ons toch een of ander hulptraject door de strot te douwen. Wij willen dit echter helemaal niet, omdat het a) niet nodig is en b) we al genoeg begeleiding van de school krijgen (oudercursussen enzo).
Nadat ik opgehangen ahd zonder een afspraak te maken dus, krijg ik vandaag een brief dat ze nu eenzijdig een afspraak heeft gemaakt voor ons.
Wat is dit nou voor raars? Ik hoeverre kunnen ze ons nou dwingen tot een traject als wij dat niet willen èn er ook geen zorgen zijn gemeld verder?
Ik ben even helemaal de weg kwijt nu.
donderdag 5 november 2009 om 15:46
donderdag 5 november 2009 om 16:12
Visdiefje, het verhaal van een anonieme melder wordt niet meegewogen in de beeldvorming, maar is slechts aanleiding tot het onderzoek.
Als het geen anonieme melder betreft gaat dit ook op, tenzij de melding wordt gedaan door een professional. Dan wordt de pro nogmaals benaderd in het kader van het onderzoek.
Als het geen anonieme melder betreft gaat dit ook op, tenzij de melding wordt gedaan door een professional. Dan wordt de pro nogmaals benaderd in het kader van het onderzoek.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 16:16
quote:Visdiefje schreef op 05 november 2009 @ 15:46:
Wat gebeurd er eigenlijk met een melder die onjuiste meldingen doet? Krijgt die nog sancties voor de kiezen?
Ik bedoel, bij valse aangiftes bij de politie heeft de aangever ook kans op straf, wegens on terechte belasting van het politie-apparaat.Bij valse meldingen kun je volgens mij als persoon wel een aangifte doen van smaad, als je aan kan tonen dat het ter kwader trouw is gedaan. Hoe dat zit bij anonieme melders weet ik eigenlijk niet, of je dan het recht hebt om te weten wie de melding heeft gedaan zodat je een aanklacht in kan dienen.
Het AMK doet er in principe niets mee in de vorm van aangifte oid., omdat het niet tegen hen gericht is en ze dus geen partij zijn. Ik geloof dat ze er wel bij de melder zelf nog op terugkomen.
Wat gebeurd er eigenlijk met een melder die onjuiste meldingen doet? Krijgt die nog sancties voor de kiezen?
Ik bedoel, bij valse aangiftes bij de politie heeft de aangever ook kans op straf, wegens on terechte belasting van het politie-apparaat.Bij valse meldingen kun je volgens mij als persoon wel een aangifte doen van smaad, als je aan kan tonen dat het ter kwader trouw is gedaan. Hoe dat zit bij anonieme melders weet ik eigenlijk niet, of je dan het recht hebt om te weten wie de melding heeft gedaan zodat je een aanklacht in kan dienen.
Het AMK doet er in principe niets mee in de vorm van aangifte oid., omdat het niet tegen hen gericht is en ze dus geen partij zijn. Ik geloof dat ze er wel bij de melder zelf nog op terugkomen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 16:19
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 16:12:
Visdiefje, het verhaal van een anonieme melder wordt niet meegewogen in de beeldvorming, maar is slechts aanleiding tot het onderzoek.
Als het geen anonieme melder betreft gaat dit ook op, tenzij de melding wordt gedaan door een professional. Dan wordt de pro nogmaals benaderd in het kader van het onderzoek.
Oh okay, dat wist ik niet.
Ik denk dat het maar moeilijk aan te voeren is dat iemand gemeldt heeft omdat hij/zij vooral kwaad op mij was. En zolang het anoniem is, zal dat persoon altijd ontkennen dat zij het was.
Nou ja, beetje jammer, ook vanwege al die wachtlijsten, dat de tijd en mensen op gaan aan dit soort onzin
Visdiefje, het verhaal van een anonieme melder wordt niet meegewogen in de beeldvorming, maar is slechts aanleiding tot het onderzoek.
Als het geen anonieme melder betreft gaat dit ook op, tenzij de melding wordt gedaan door een professional. Dan wordt de pro nogmaals benaderd in het kader van het onderzoek.
Oh okay, dat wist ik niet.
Ik denk dat het maar moeilijk aan te voeren is dat iemand gemeldt heeft omdat hij/zij vooral kwaad op mij was. En zolang het anoniem is, zal dat persoon altijd ontkennen dat zij het was.
Nou ja, beetje jammer, ook vanwege al die wachtlijsten, dat de tijd en mensen op gaan aan dit soort onzin
donderdag 5 november 2009 om 16:22
quote:Snormel schreef op 05 november 2009 @ 15:23:
[...]
Vind je het dan correct dat er kinderen die niets gedaan hebben en die dringend hulp nodig hebben zonder hulp in de gevangenis zitten, of onder toezicht staan en zelden een hulpverlener zien?
Als er te kort aan hulpverleners is, dan moet je én indiceren dat de nood hoog is, én je vervolgens bescheiden opstellen t.a.v. zulke ingrijpende maatregelen.
Ik heb het niet over indicaties, maar over het overnemen van de macht en er vervolgens niets mee doen.Ik denk niet dat je iemand zult vinden die dat correct vindt maar dat zul je vast zelf ook wel kunnen verzinnen.
Indiceren en de hulp uitvoeren gebeurt overigens niet bij dezelfde club. Een ondertoezichtstelling bijv. wordt gevraagd door de Raad voor de Kinderbescherming, uitgesproken door de rechter en uitgevoerd door BJZ. En daar tussen vind regelmatig frictie plaats als het gaat om de hoeveelheid aanvragen en de beschikbare hulp. Maar je kunt de hoeveelheid aanvragen of de zwaarte van de aanvragen niet afstemmen op de beschikbaarheid, zo werkt het niet. Er wordt vaak met man en macht gewerkt om de periode te overbruggen tot er wel de juiste zorg beschikbaar is, maar die zorg is idd niet toereikend anders hadden ze die wel geïndiceerd.
Maar zoals is al zei; de beslissingen liggen niet allemaal in de uitvoering, een groot deel daarvan is politiek.
[...]
Vind je het dan correct dat er kinderen die niets gedaan hebben en die dringend hulp nodig hebben zonder hulp in de gevangenis zitten, of onder toezicht staan en zelden een hulpverlener zien?
Als er te kort aan hulpverleners is, dan moet je én indiceren dat de nood hoog is, én je vervolgens bescheiden opstellen t.a.v. zulke ingrijpende maatregelen.
Ik heb het niet over indicaties, maar over het overnemen van de macht en er vervolgens niets mee doen.Ik denk niet dat je iemand zult vinden die dat correct vindt maar dat zul je vast zelf ook wel kunnen verzinnen.
Indiceren en de hulp uitvoeren gebeurt overigens niet bij dezelfde club. Een ondertoezichtstelling bijv. wordt gevraagd door de Raad voor de Kinderbescherming, uitgesproken door de rechter en uitgevoerd door BJZ. En daar tussen vind regelmatig frictie plaats als het gaat om de hoeveelheid aanvragen en de beschikbare hulp. Maar je kunt de hoeveelheid aanvragen of de zwaarte van de aanvragen niet afstemmen op de beschikbaarheid, zo werkt het niet. Er wordt vaak met man en macht gewerkt om de periode te overbruggen tot er wel de juiste zorg beschikbaar is, maar die zorg is idd niet toereikend anders hadden ze die wel geïndiceerd.
Maar zoals is al zei; de beslissingen liggen niet allemaal in de uitvoering, een groot deel daarvan is politiek.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 16:27
Visdiefje, ik heb ook moeite met anonieme meldingen hoor. Ik ben van mening dat dat eigenlijk alleen zou moeten mogen als de melder echt gevaar loopt.
maar ja, het heeft twee kanten. Als de mogelijkheid anoniem te melden wordt weggenomen, dan zijn er veel mensen die niet meer durven te melden in situaties dat er wel echt iets aan de hand is, omdat ze bang zijn voor een boze blik van de buurvrouw.
Aan de andere kant zie ik wat het met mensen doet, zo'n anonieme melding. Dat is ontzettend heftig. Als mensen mij een situatie voorleggen waarin ze twijfelen, raad ik ze eigenlijk nooit aan om anoniem te melden, juist om die reden. Tenzij ze te maken hebben met de buurman die uzi's spaart ofzo.
maar ja, het heeft twee kanten. Als de mogelijkheid anoniem te melden wordt weggenomen, dan zijn er veel mensen die niet meer durven te melden in situaties dat er wel echt iets aan de hand is, omdat ze bang zijn voor een boze blik van de buurvrouw.
Aan de andere kant zie ik wat het met mensen doet, zo'n anonieme melding. Dat is ontzettend heftig. Als mensen mij een situatie voorleggen waarin ze twijfelen, raad ik ze eigenlijk nooit aan om anoniem te melden, juist om die reden. Tenzij ze te maken hebben met de buurman die uzi's spaart ofzo.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 17:03
Jij werkt bij AMK of JZ begrijp ik?
Maar inderdaad, ik denk dat die ene buurvrouw het was, maar misschien was het wel een ander. Of de man van verderop omdat ik hem aangesproken had op zijn hond die altijd op het speelveld schijt etc etc. Je kijkt iedereen scheef aan en heb al weken geen zin meer in gezellige praatjes over de schutting, bang dat iemand wat hoort dat ze doorbrieft.
Maar goed, we wachten het rapport dus af.
Maar inderdaad, ik denk dat die ene buurvrouw het was, maar misschien was het wel een ander. Of de man van verderop omdat ik hem aangesproken had op zijn hond die altijd op het speelveld schijt etc etc. Je kijkt iedereen scheef aan en heb al weken geen zin meer in gezellige praatjes over de schutting, bang dat iemand wat hoort dat ze doorbrieft.
Maar goed, we wachten het rapport dus af.
donderdag 5 november 2009 om 17:15
snormel, ik denk dat je de zaken nu wat uit verband trekt.
Ja zaken blijven liggen als ik ziek wordt, gebeurd dat bij jou niet dan? In veel banen is het zo dat je niet direct vervangen wordt als je een griepje hebt. Nu het langer blijkt te gaan duren als een griepje wordt ik inderdaad structureel vervangen. De weken hiervoor heb ik de in mijn ogen dringende zaken bij collega's neergelegd ( die overigens ook tot over hun oren in het werk zitten) En dat heeft wel degelijk te maken met politiek en niet met een of ander k**excuus. Hulpverlening is nog steeds ook gewoon werk en onbetaald extra uren draaien vind niemand leuk, zeker als iedereen al erg hard werkt.
Bovendien: zaken zijn niet zo makkelijk over te nemen, vooral omdat het hier om mensen en hun kinderen gaat. Hoe zou het voor TO zijn als iemand anders het eindgesprek met haar kwam doen? Iemand die haar of haar kind nog nooit had gesproken en letterlijk alle info uit het rapport haalt? Voel je je dan serieus genomen als ouder? Beetje kort door de bocht vind ik je reactie wel.
Maar goed, ik snap ook wel dat wat ik zeg wrang is, zeker als je als ouder al de moed hebt opgevat om om hulp te vragen. Dan zit je gewoon niet te wachten op dit soort problemen, of die nu persoonlijk, organisatorisch of politiek zijn. Dat ben ik in die zin met je eens en ik zou het ook graag anders zien. Het is alleen allemaal niet zo simpel op te lossen.
Ja zaken blijven liggen als ik ziek wordt, gebeurd dat bij jou niet dan? In veel banen is het zo dat je niet direct vervangen wordt als je een griepje hebt. Nu het langer blijkt te gaan duren als een griepje wordt ik inderdaad structureel vervangen. De weken hiervoor heb ik de in mijn ogen dringende zaken bij collega's neergelegd ( die overigens ook tot over hun oren in het werk zitten) En dat heeft wel degelijk te maken met politiek en niet met een of ander k**excuus. Hulpverlening is nog steeds ook gewoon werk en onbetaald extra uren draaien vind niemand leuk, zeker als iedereen al erg hard werkt.
Bovendien: zaken zijn niet zo makkelijk over te nemen, vooral omdat het hier om mensen en hun kinderen gaat. Hoe zou het voor TO zijn als iemand anders het eindgesprek met haar kwam doen? Iemand die haar of haar kind nog nooit had gesproken en letterlijk alle info uit het rapport haalt? Voel je je dan serieus genomen als ouder? Beetje kort door de bocht vind ik je reactie wel.
Maar goed, ik snap ook wel dat wat ik zeg wrang is, zeker als je als ouder al de moed hebt opgevat om om hulp te vragen. Dan zit je gewoon niet te wachten op dit soort problemen, of die nu persoonlijk, organisatorisch of politiek zijn. Dat ben ik in die zin met je eens en ik zou het ook graag anders zien. Het is alleen allemaal niet zo simpel op te lossen.
donderdag 5 november 2009 om 17:38
Nou, inderdaad. Als ze me echt aan het steigeren willen krijgen, moeten ze vooral ineens een ander op mijn zaak zetten .
Omdat mijn zoon een paar keer van school gewisseld is, hebben we al vaak ons verhaal moeten doen, en dat is echt frustrerend, vooral als bklijkt dat sommigen niet zo goed rapporten kunnen lezen.
Omdat mijn zoon een paar keer van school gewisseld is, hebben we al vaak ons verhaal moeten doen, en dat is echt frustrerend, vooral als bklijkt dat sommigen niet zo goed rapporten kunnen lezen.
vrijdag 6 november 2009 om 00:32
De discussie is inmiddels al een heel stuk verder. Ik vind het wel zo netjes nog even te reageren. Mij wordt onderbuikgevoelen en hysterica verweten. Ik zou mij bij de feiten moeten houden. In mijn ogen liggen de feiten als volgt
- er wordt een anonieme melding gedaan
- het AMK stelt, terrecht, een onderzoek in
- op basis van informatie van school, huisarts en moeder zelf wordt geconstateerd dat er geen reden tot zorg is
- het AMK maakt tegen de zin van moeder een eenzijdige afspraak met een jeugdhulpverlener erbij
- moeder heeft al hulp via de speciale school waar haar zoon op zit, en daarnaast logepedie en fysiotherapie. Moeder heeft dus al adequaat gereageerd op de problemen van haar zoon.
Op basis van welk feit precies hier, moet moeder verdere inbreuk op haar gezinsleven dulden?
Ik blijf mij enorm verbazen over de mentaliteit dat de meesten het hier maar normaal vinden dat je iemand in je persoonlijke levenssfeer moet toelaten. Met de betuttelende woorden: misshien hebben ze nog goede tips? Alsof moeder zich nog niet verdiept heeft in haar zoon.
En wat ik bizar blijf vinden is dat de meesten het normaal vinden dat je 'maar mee moet werken omdat je anders alleen maar erger zal worden'.
Maar goed, blijkbaar hebben de meesten hier geen enkele moeite met het binnen laten van vreemden in je gezinsleven.
- er wordt een anonieme melding gedaan
- het AMK stelt, terrecht, een onderzoek in
- op basis van informatie van school, huisarts en moeder zelf wordt geconstateerd dat er geen reden tot zorg is
- het AMK maakt tegen de zin van moeder een eenzijdige afspraak met een jeugdhulpverlener erbij
- moeder heeft al hulp via de speciale school waar haar zoon op zit, en daarnaast logepedie en fysiotherapie. Moeder heeft dus al adequaat gereageerd op de problemen van haar zoon.
Op basis van welk feit precies hier, moet moeder verdere inbreuk op haar gezinsleven dulden?
Ik blijf mij enorm verbazen over de mentaliteit dat de meesten het hier maar normaal vinden dat je iemand in je persoonlijke levenssfeer moet toelaten. Met de betuttelende woorden: misshien hebben ze nog goede tips? Alsof moeder zich nog niet verdiept heeft in haar zoon.
En wat ik bizar blijf vinden is dat de meesten het normaal vinden dat je 'maar mee moet werken omdat je anders alleen maar erger zal worden'.
Maar goed, blijkbaar hebben de meesten hier geen enkele moeite met het binnen laten van vreemden in je gezinsleven.
mariejan wijzigde dit bericht op 06-11-2009 10:07
Reden: zin vergeten
Reden: zin vergeten
% gewijzigd
vrijdag 6 november 2009 om 09:31
Mariejan, Wij, als samenleving, hebben hier min of meer voor gekozen.En ja, dat heeft consequenties voor de privesfeer van sommige gezinnen. Na alle drama's van de afgelopen jaren met kinderen (Savanna, Maasmeisje) kwam er een sterk appel uit de samenleving dat de hulpverlening zich meer moest bezighouden met dit soort gezinnen en niet de verantwoordelijkheid moesten afschuiven. Vaak ging het mis omdat de ene hulpverlener niet wist wat de ander aan het doen was in een gezin. Als de hulpverleners er maar gewoon vanuit gaan dat 'iemand' het wel doet, dan is er dus geen toezicht en kunnen er weer dit soort excessen gebeuren.
Als je dus wil dat er echt iets gebeurd als er zorgen bekend zijn over een kind, dan zal je je als AMK ook echt moeten bemoeien met zo'n gezin en het kind blijven volgen tot je zeker weet dat het goed gaat.
Natuurlijk is dat ingrijpend, natuurlijk zit niemand hierop te wachten. Maar weet jij dan hoe de veiligheid van kinderen gecontroleerd en gegarandeerd kan worden in gezinnen waar zorgen over zijn?
Het AMK kan helaas niet ruiken of de zorgen terecht zijn en moeten bij twijfel altijd het welzijn van het kind voorop stellen, NIET het welzijn van de ouders!
Ik heb zelf toen ik bij de club van Poez werkte eens een bijna-Savanna zaak meegemaakt. Ik ben erg blij dat ik het er toen niet bij het laten zitten toen die moeder onze afspraak afzei ( want alles ging goed) Het is maar net goed gegaan. En dan? Wat was er dan gebeurd? Was je dan over me heen gevallen met de rest van NL dat ik gefaald had in mijn werk "want er waren toch zorgen om dat kind" ?
Want zo werkt het wel helaas...
Dus....ik snap je verontwaardiging maar kijk ook eens wat verder dan alleen naar de kant van de 'onschuldige' ouder.
Als je dus wil dat er echt iets gebeurd als er zorgen bekend zijn over een kind, dan zal je je als AMK ook echt moeten bemoeien met zo'n gezin en het kind blijven volgen tot je zeker weet dat het goed gaat.
Natuurlijk is dat ingrijpend, natuurlijk zit niemand hierop te wachten. Maar weet jij dan hoe de veiligheid van kinderen gecontroleerd en gegarandeerd kan worden in gezinnen waar zorgen over zijn?
Het AMK kan helaas niet ruiken of de zorgen terecht zijn en moeten bij twijfel altijd het welzijn van het kind voorop stellen, NIET het welzijn van de ouders!
Ik heb zelf toen ik bij de club van Poez werkte eens een bijna-Savanna zaak meegemaakt. Ik ben erg blij dat ik het er toen niet bij het laten zitten toen die moeder onze afspraak afzei ( want alles ging goed) Het is maar net goed gegaan. En dan? Wat was er dan gebeurd? Was je dan over me heen gevallen met de rest van NL dat ik gefaald had in mijn werk "want er waren toch zorgen om dat kind" ?
Want zo werkt het wel helaas...
Dus....ik snap je verontwaardiging maar kijk ook eens wat verder dan alleen naar de kant van de 'onschuldige' ouder.
bowie79 wijzigde dit bericht op 06-11-2009 09:59
Reden: iets te herkenbaar
Reden: iets te herkenbaar
% gewijzigd
vrijdag 6 november 2009 om 10:30
quote:Bowie79 schreef op 05 november 2009 @ 17:15:
Ja zaken blijven liggen als ik ziek wordt, gebeurd dat bij jou niet dan? .
Nee, dat gebeurt bij mij niet. Als ik ziek ben dan geef ik bij de ziekmelding meteen door wat ik aan lopende zaken heb liggen, en wie dat over kan nemen.
En wij hebben al onze afspraken in een elektronische agenda staan, waar de secretaresse bij kan.
Colleges nemen we van elkaar over (ik ben docent in het hbo) en begeleidingsgesprekken ook. Het kan zijn dat je aan studenten moet uitleggen dat er wat geïmproviseerd moet worden of dat de dingen een beetje anders lopen, of dat je wat minder tijd aan bepaalde dingen kunt besteden, maar het hoofdproces (lessen en tentamens) gaat altijd door.
Dat is een kwestie van organiseren.
Als hulpaanvragen op jouw bureau blijven liggen omdat jij ziek bent, dan moeten jullie regelen dat dat soort dingen dus onderling overgenomen wordt, of dat er backup-procedures zijn bij ziekte.
De vraag is echt simpel: is het TOPprioriteit dat het proces doorgaat, of is het dat niet? De elektriciteit en het schone water wordt ook altijd geleverd, ook al zijn er wel eens mensen van het elektriciteitsbedrijf of waterbedrijf ziek. Die organisaties kunnen het zich niet permitteren om de dienstverlening te onderbreken, dus regelen ze het zo.
Ik verwijt jou niet dat je ziek bent, maar ik verwijt het jouw branche dat ze dat soort dingen niet regelen, en ik verwijt het jou in zekere zin wél dat je dat kennelijk gewoon vindt.
Ja zaken blijven liggen als ik ziek wordt, gebeurd dat bij jou niet dan? .
Nee, dat gebeurt bij mij niet. Als ik ziek ben dan geef ik bij de ziekmelding meteen door wat ik aan lopende zaken heb liggen, en wie dat over kan nemen.
En wij hebben al onze afspraken in een elektronische agenda staan, waar de secretaresse bij kan.
Colleges nemen we van elkaar over (ik ben docent in het hbo) en begeleidingsgesprekken ook. Het kan zijn dat je aan studenten moet uitleggen dat er wat geïmproviseerd moet worden of dat de dingen een beetje anders lopen, of dat je wat minder tijd aan bepaalde dingen kunt besteden, maar het hoofdproces (lessen en tentamens) gaat altijd door.
Dat is een kwestie van organiseren.
Als hulpaanvragen op jouw bureau blijven liggen omdat jij ziek bent, dan moeten jullie regelen dat dat soort dingen dus onderling overgenomen wordt, of dat er backup-procedures zijn bij ziekte.
De vraag is echt simpel: is het TOPprioriteit dat het proces doorgaat, of is het dat niet? De elektriciteit en het schone water wordt ook altijd geleverd, ook al zijn er wel eens mensen van het elektriciteitsbedrijf of waterbedrijf ziek. Die organisaties kunnen het zich niet permitteren om de dienstverlening te onderbreken, dus regelen ze het zo.
Ik verwijt jou niet dat je ziek bent, maar ik verwijt het jouw branche dat ze dat soort dingen niet regelen, en ik verwijt het jou in zekere zin wél dat je dat kennelijk gewoon vindt.
vrijdag 6 november 2009 om 10:44
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 16:22:
[...]
hulp. Maar je kunt de hoeveelheid aanvragen of de zwaarte van de aanvragen niet afstemmen op de beschikbaarheid, zo werkt het niet.
Poezewoes, ik heb toch de indruk dat we langs elkaar heen aan het praten zijn. Jij schaart alles wat de hulpverlenende instanties doen onder het kopje "hulp", en dat is ook logisch want zo is het bedoeld en zo zie jij het als werknemer in die sector ook.
Maar voor ouders is er een groot verschil tussen vrijwillig aangevraagde hulp, en opgelegde hulp. Gedwongen hulp, hulp die ouders _niet_ willen en die toch geforceerd wordt (zoals een eenzijdig gemaakte afspraak), voelt aan als dwang en straf.
Voor ouders die hun kinderen kwaad doen, is dat een noodzakelijk gegeven. Sorry, belang van het kind gaat nou eenmaal boven de wensen van de ouders.
Maar voor ouders die hun kinderen prima behandelen, voelt het uitermate lullig om zo'n dreigend dwangtraject boven je hoofd te hebben hangen. Er wordt je een afspraak opgelegd en die heb je na te komen, want anders.....
Ik zei het al eerder en Bowie bevestigt het zojuist: het moet, vanwege de Savanna's en dergelijke.
Maar dat neemt niet weg dat de jeugdhulpverlening naar de clienten toe twee kanten heeft: even ongenuanceerd noem ik dat hulp (fijn), en dwang (akelig).
Jij hebt het voortdurend over "hulp", want voor jou is het allemáál hulp, of het nou vrijwillig ondergaan wordt of niet. Maar ouders voelen dat niet zo. Die voelen óók dreiging.
En dat bedoel ik met die pretenties: als je alléén hulpverlener-op-vrijwillige-basis bent vind ik het nog tot daar aan toe als je die hulp niet kunt geven wegens personeelsgebrek en slechte organisatie. Maar als je daarnaast óók dreiging en dwang in het assortiment hebt, vind ik dat je het niet kunt maken om niet-thuis te geven.
Als dat een troost is: ik vind dat dat voor meer sectoren geldt hoor. In de volwassenenpsychiatrie vind ik het ook dramatisch als mensen wel gedwongen opgenomen kunnen worden (ja, ik weet dat dat nodig is), maar vervolgens dagenlang in een isoleercel gestopt worden omdat er onvoldoende bemanning is om ze fatsoenlijk te behandelen.
[...]
hulp. Maar je kunt de hoeveelheid aanvragen of de zwaarte van de aanvragen niet afstemmen op de beschikbaarheid, zo werkt het niet.
Poezewoes, ik heb toch de indruk dat we langs elkaar heen aan het praten zijn. Jij schaart alles wat de hulpverlenende instanties doen onder het kopje "hulp", en dat is ook logisch want zo is het bedoeld en zo zie jij het als werknemer in die sector ook.
Maar voor ouders is er een groot verschil tussen vrijwillig aangevraagde hulp, en opgelegde hulp. Gedwongen hulp, hulp die ouders _niet_ willen en die toch geforceerd wordt (zoals een eenzijdig gemaakte afspraak), voelt aan als dwang en straf.
Voor ouders die hun kinderen kwaad doen, is dat een noodzakelijk gegeven. Sorry, belang van het kind gaat nou eenmaal boven de wensen van de ouders.
Maar voor ouders die hun kinderen prima behandelen, voelt het uitermate lullig om zo'n dreigend dwangtraject boven je hoofd te hebben hangen. Er wordt je een afspraak opgelegd en die heb je na te komen, want anders.....
Ik zei het al eerder en Bowie bevestigt het zojuist: het moet, vanwege de Savanna's en dergelijke.
Maar dat neemt niet weg dat de jeugdhulpverlening naar de clienten toe twee kanten heeft: even ongenuanceerd noem ik dat hulp (fijn), en dwang (akelig).
Jij hebt het voortdurend over "hulp", want voor jou is het allemáál hulp, of het nou vrijwillig ondergaan wordt of niet. Maar ouders voelen dat niet zo. Die voelen óók dreiging.
En dat bedoel ik met die pretenties: als je alléén hulpverlener-op-vrijwillige-basis bent vind ik het nog tot daar aan toe als je die hulp niet kunt geven wegens personeelsgebrek en slechte organisatie. Maar als je daarnaast óók dreiging en dwang in het assortiment hebt, vind ik dat je het niet kunt maken om niet-thuis te geven.
Als dat een troost is: ik vind dat dat voor meer sectoren geldt hoor. In de volwassenenpsychiatrie vind ik het ook dramatisch als mensen wel gedwongen opgenomen kunnen worden (ja, ik weet dat dat nodig is), maar vervolgens dagenlang in een isoleercel gestopt worden omdat er onvoldoende bemanning is om ze fatsoenlijk te behandelen.
vrijdag 6 november 2009 om 12:03
Dat die dwang akelig is, lijkt me logisch. Het is hulpverlening in een gedwongen kader. Dat impliceert in vrijwel alle gevallen dat ouders niet willen meewerken aan hulpverlening in een vrijwillig kader (hetzij omdat ze vinden dat er geen probleem is, hetzij omdat ze het niet eens zijn met de hulpverleners). Dat gedwongen kader wordt door een kinderrechter echter noodzakelijk geacht in het belang van het kind. En dat laatste is iets wat in deze discussie soms wat ondersneeuwt mijns inziens. Wat ouders allemaal wel en niet willen en hoe gedwongen die hulpverlening ook is, het uitgangspunt is het kind.
Het citaat van Poez wat je aanhaalt, gaat volgens mij over een eerdere opmerking over kinderen in jeugdgevangenissen, die op behandeling wachten. Natuurlijk is dat slecht. Er zal niemand zijn die dat een goede ontwikkeling vindt. Het is echter niet omdat de hulpverlening vindt dat die kinderen in een jeugdgevangenis moeten zitten, het is omdat de politiek keuzes heeft gemaakt die als gevolg hebben dat er onvoldoende plekken zijn voor de kinderen die specialistische hulp nodig hebben. Verwijt het dus de politie, niet de hulpverlening. Als je dit breder trekt, geldt dit ook voor de manier waarop de hulpverlening in Nederland opgezet is. Het AMK is er en heeft na zaken als Savanna een meer prominente rol gekregen. Ook dat zijn politieke keuzes, gemaakt door óns kabinet. Daar hebben wij dus (indirect) voor gekozen.
Het citaat van Poez wat je aanhaalt, gaat volgens mij over een eerdere opmerking over kinderen in jeugdgevangenissen, die op behandeling wachten. Natuurlijk is dat slecht. Er zal niemand zijn die dat een goede ontwikkeling vindt. Het is echter niet omdat de hulpverlening vindt dat die kinderen in een jeugdgevangenis moeten zitten, het is omdat de politiek keuzes heeft gemaakt die als gevolg hebben dat er onvoldoende plekken zijn voor de kinderen die specialistische hulp nodig hebben. Verwijt het dus de politie, niet de hulpverlening. Als je dit breder trekt, geldt dit ook voor de manier waarop de hulpverlening in Nederland opgezet is. Het AMK is er en heeft na zaken als Savanna een meer prominente rol gekregen. Ook dat zijn politieke keuzes, gemaakt door óns kabinet. Daar hebben wij dus (indirect) voor gekozen.
Peas on earth!
vrijdag 6 november 2009 om 12:24
Bowie79, op basis van mijn opstelling hier had je allang kunnen concluderen dat ik niet over je heen zou vallen als er een Savanna zaak gebeurd. Eerste verantwoordelijkheid ligt altijd bij de ouders! Daarnaast geloof ik er niet in dat al het leed op de wereld maar voorkomen kan worden, en heb dus geen behoefte aan het aanwijzen van een zondebok.
Dat er in hulpverleningsland heel veel zaken slecht geregeld zijn staat buiten kijf. Zoals Snormel ook al terecht op merkt, het feit dat het maar normaal is dat er dingen blijven liggen als iemand ziek is bijvoorbeeld. Ik zie het inderdaad al voor me dat ik geen water meer heb omdat er iemand ziek is!
‘Wij’ als samenleving willen niet dat er kinderen mishandeld en vermoord worden. De hulpverlening is slecht geregeld, werkt langs elkaar heen en heeft veel te veel werk waardoor het werk niet goed gedaan kan worden. Antwoord op incidenten als Savanna en het Maasmeisje is blijkbaar dat iedereen dan maar als verdacht aangemerkt moet kunnen worden en inmenging op zijn persoonlijke levenssfeer moet dulden. Dit lijkt mij het probleem neerleggen daar waar het niet hoort. Los de problemen op binnen de organisaties!
Dat de organisaties instrumenten nodig hebben om in te kunnen grijpen is logisch en daar ben ik ook niet tegen.
Ik ga niet uit van de onschuldige ouder. Ik ga er vanuit dat inbreuk op de persoonlijke levenssfeer proportioneel moet zijn. Een anonieme melding is aanleiding voor een onderzoek. Wanneer er naar aanleiding van dít onderzoek, niet omdat de moeder zegt dat alles goed gaat, geen zorgen meer zijn, dan is het niet meer gerechtvaardigd om een gezin verder lastig te vallen.
Want het kind wordt beschermt en de ouders hebben dat maar te dulden, is dan de reden. We hebben het toch ook nog over een gezin? Een gezin waarbij de moeder volledig van de kaart is vanwege ernstige beschuldigingen en van schrik haar andere kind een dag thuis houdt, om maar een voorbeeld te noemen. De enorme impact van de inbreuk op de persoonlijke levenssfeer moet in verhouding staan tot het doel. En het doel, bescherming van kinderen, rechtvaardigt niet alle middelen.
Ik maak mij oprecht zorgen over het idee dat ontstaan is van de maakbare samenleving waarbij geen erge dingen meer gebeuren als we al onze rechten op privacy en staatsinmenging maar opgeven. Meestal onder hem mom: als je niets te verbergen hebt, heb je toch ook niets te vrezen? Gaande weg wordt er steeds meer gecontroleerd en wordt de tendens zichtbaar dat je schuldig bent tot het tegendeel is bewezen. In landen waar mensen geen recht hebben op bescherming tegen staatsinmenging gebeuren hele enge dingen.
Ik vind het feit dat mensen hier elkaar vertellen dat je vooral maar mee moet werken omdat je in grote problemen kunt komen als je als weigerachtige ouder vermeldt staat al een hele enge ontwikkeling. Maar goed. Ik geloof ook in democratie en blijkbaar ben ik in de minderheid . Het grote deel, hier, lijkt het prima te vinden steeds meer rechten op te geven.
Dat er in hulpverleningsland heel veel zaken slecht geregeld zijn staat buiten kijf. Zoals Snormel ook al terecht op merkt, het feit dat het maar normaal is dat er dingen blijven liggen als iemand ziek is bijvoorbeeld. Ik zie het inderdaad al voor me dat ik geen water meer heb omdat er iemand ziek is!
‘Wij’ als samenleving willen niet dat er kinderen mishandeld en vermoord worden. De hulpverlening is slecht geregeld, werkt langs elkaar heen en heeft veel te veel werk waardoor het werk niet goed gedaan kan worden. Antwoord op incidenten als Savanna en het Maasmeisje is blijkbaar dat iedereen dan maar als verdacht aangemerkt moet kunnen worden en inmenging op zijn persoonlijke levenssfeer moet dulden. Dit lijkt mij het probleem neerleggen daar waar het niet hoort. Los de problemen op binnen de organisaties!
Dat de organisaties instrumenten nodig hebben om in te kunnen grijpen is logisch en daar ben ik ook niet tegen.
Ik ga niet uit van de onschuldige ouder. Ik ga er vanuit dat inbreuk op de persoonlijke levenssfeer proportioneel moet zijn. Een anonieme melding is aanleiding voor een onderzoek. Wanneer er naar aanleiding van dít onderzoek, niet omdat de moeder zegt dat alles goed gaat, geen zorgen meer zijn, dan is het niet meer gerechtvaardigd om een gezin verder lastig te vallen.
Want het kind wordt beschermt en de ouders hebben dat maar te dulden, is dan de reden. We hebben het toch ook nog over een gezin? Een gezin waarbij de moeder volledig van de kaart is vanwege ernstige beschuldigingen en van schrik haar andere kind een dag thuis houdt, om maar een voorbeeld te noemen. De enorme impact van de inbreuk op de persoonlijke levenssfeer moet in verhouding staan tot het doel. En het doel, bescherming van kinderen, rechtvaardigt niet alle middelen.
Ik maak mij oprecht zorgen over het idee dat ontstaan is van de maakbare samenleving waarbij geen erge dingen meer gebeuren als we al onze rechten op privacy en staatsinmenging maar opgeven. Meestal onder hem mom: als je niets te verbergen hebt, heb je toch ook niets te vrezen? Gaande weg wordt er steeds meer gecontroleerd en wordt de tendens zichtbaar dat je schuldig bent tot het tegendeel is bewezen. In landen waar mensen geen recht hebben op bescherming tegen staatsinmenging gebeuren hele enge dingen.
Ik vind het feit dat mensen hier elkaar vertellen dat je vooral maar mee moet werken omdat je in grote problemen kunt komen als je als weigerachtige ouder vermeldt staat al een hele enge ontwikkeling. Maar goed. Ik geloof ook in democratie en blijkbaar ben ik in de minderheid . Het grote deel, hier, lijkt het prima te vinden steeds meer rechten op te geven.
vrijdag 6 november 2009 om 12:26
quote:Mariejan schreef op 06 november 2009 @ 12:24:
Dat de organisaties instrumenten nodig hebben om in te kunnen grijpen is logisch en daar ben ik ook niet tegen.De vraag is volgens mij: hoe bepalen organisaties dan dat er ingegrepen moet worden? Met andere woorden: hoe krijgen organisaties dan zicht op wat er speelt?
Dat de organisaties instrumenten nodig hebben om in te kunnen grijpen is logisch en daar ben ik ook niet tegen.De vraag is volgens mij: hoe bepalen organisaties dan dat er ingegrepen moet worden? Met andere woorden: hoe krijgen organisaties dan zicht op wat er speelt?
Peas on earth!
vrijdag 6 november 2009 om 12:28
Snormel, ik begrijp prima hoe het werkt en ik begrijp prima hoe ouders zich voelen. Waarschijnlijk meer dan jij beseft.
Echter, bij opgelegde hulp staan niet de ouders centraal, maar het kind. Het is hulp aan het kind. Dat ouders die hulp niet nodig achten lijkt me evident. Anders zou je die niet in een gedwongen kader in hoeven zetten.
Uiteraard probeer je ouders er van te overtuigen dat de ontwikkeling van hun kind gevaar loopt en probeer je ze mee te krijgen in een vrijwillig hulp traject. Maar als dat niet lukt, dan passeer je dus inderdaad de gevoelens van de ouders en geef je prioriteit aan de ontwikkeling van het kind. En dat gebeurt in het overgrote deel van de gevallen echt niet zomaar.
De situatie die to schetst is daar absoluut niet tekenend voor, dan hebben we het over heel andere gevallen. Vandaar dat meerdere mensen hier zeggen dat als het inderdaad zo is als zij schetst, dat ze zich niet zoveel zorgen hoeft te maken.
Echter, bij opgelegde hulp staan niet de ouders centraal, maar het kind. Het is hulp aan het kind. Dat ouders die hulp niet nodig achten lijkt me evident. Anders zou je die niet in een gedwongen kader in hoeven zetten.
Uiteraard probeer je ouders er van te overtuigen dat de ontwikkeling van hun kind gevaar loopt en probeer je ze mee te krijgen in een vrijwillig hulp traject. Maar als dat niet lukt, dan passeer je dus inderdaad de gevoelens van de ouders en geef je prioriteit aan de ontwikkeling van het kind. En dat gebeurt in het overgrote deel van de gevallen echt niet zomaar.
De situatie die to schetst is daar absoluut niet tekenend voor, dan hebben we het over heel andere gevallen. Vandaar dat meerdere mensen hier zeggen dat als het inderdaad zo is als zij schetst, dat ze zich niet zoveel zorgen hoeft te maken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 6 november 2009 om 12:38
Mariejan, ik krijg de indruk dat jij er geen idee van hebt hoeveel kinderen in de problemen zitten maar waar de hulpverlening niet bij kan, omdat ouders dat niet willen en er onvoldoende middelen zijn om toch toegang tot het kind te krijgen. Hoe machteloos jeugdzorg vaak staat, terwijl iedereen weet dat het niet goed gaat met een kind. Ouders hebben veel en veel meer macht en rechten dat jij hier schetst.
Het is niet een probleem wat op te lossen is met een paar juiste politieke beslissingen. Er spelen veel meer zaken mee die invloed hebben op het werk van jeugdzorg. De publieke opinie bijvoorbeeld. Het beleid ten aanzien van hoe snel er in wordt gegrepen laat een golfbeweging zien, die mede gestuurd wordt door de roep vanuit de burgers en de media.
Dat het beschermen van kinderen een inbreuk met zich mee brengt op de persoonlijke levenssfeer is onvermijdelijk. Het is het één of het ander. En nee, dat is niet leuk voor ouders. Dat is heel naar. Maar daarin moeten keuzes gemaakt worden. Persoonlijk ben ik er niet voor om de overheid zich dan maar weer terug te laten trekken en de kinderen aan hun lot over te laten.
Het is niet een probleem wat op te lossen is met een paar juiste politieke beslissingen. Er spelen veel meer zaken mee die invloed hebben op het werk van jeugdzorg. De publieke opinie bijvoorbeeld. Het beleid ten aanzien van hoe snel er in wordt gegrepen laat een golfbeweging zien, die mede gestuurd wordt door de roep vanuit de burgers en de media.
Dat het beschermen van kinderen een inbreuk met zich mee brengt op de persoonlijke levenssfeer is onvermijdelijk. Het is het één of het ander. En nee, dat is niet leuk voor ouders. Dat is heel naar. Maar daarin moeten keuzes gemaakt worden. Persoonlijk ben ik er niet voor om de overheid zich dan maar weer terug te laten trekken en de kinderen aan hun lot over te laten.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 6 november 2009 om 12:46
quote:Poezewoes schreef op 06 november 2009 @ 12:38:
Mariejan, ik krijg de indruk dat jij er geen idee van hebt hoeveel kinderen in de problemen zitten maar waar de hulpverlening niet bij kan, omdat ouders dat niet willen en er onvoldoende middelen zijn om toch toegang tot het kind te krijgen. Hoe machteloos jeugdzorg vaak staat, terwijl iedereen weet dat het niet goed gaat met een kind. Ouders hebben veel en veel meer macht en rechten dat jij hier schetst.
Uhm, in mijn geval geeft iedereen aan géén zorgen te hebben. De dwang komt dus geheel voort uit de melding (die volgens jou niet meetelt) en het feit dat ik toegeef dat het niet altijd lekker loopt thuis (maar niet dramatisch). Als we op deze weg verder gaan, kan het AMK wel bij elk huisgezin 'hulp' aanbieden.
Mariejan, ik krijg de indruk dat jij er geen idee van hebt hoeveel kinderen in de problemen zitten maar waar de hulpverlening niet bij kan, omdat ouders dat niet willen en er onvoldoende middelen zijn om toch toegang tot het kind te krijgen. Hoe machteloos jeugdzorg vaak staat, terwijl iedereen weet dat het niet goed gaat met een kind. Ouders hebben veel en veel meer macht en rechten dat jij hier schetst.
Uhm, in mijn geval geeft iedereen aan géén zorgen te hebben. De dwang komt dus geheel voort uit de melding (die volgens jou niet meetelt) en het feit dat ik toegeef dat het niet altijd lekker loopt thuis (maar niet dramatisch). Als we op deze weg verder gaan, kan het AMK wel bij elk huisgezin 'hulp' aanbieden.
vrijdag 6 november 2009 om 12:48
Maar goed, het rapport wapperde net door mijn brievenbus naar binnen (ook fijn dat er met dikke vette rode letter BUREAU JEUGDZORG opstaat. Weet de postbode ook meteen dat het hier niet pluis is, maar dat terzijde)
Ik ga eerts even de kinderen naar school brnegen en dan met knikkende knieën lezen.
(geen geintje, ik ben er doodsbang van)
Ik ga eerts even de kinderen naar school brnegen en dan met knikkende knieën lezen.
(geen geintje, ik ben er doodsbang van)
vrijdag 6 november 2009 om 13:08
poez, jij weet het toch weer een stuk beter te verwoorden dan ik....
snormel, misschien is het handig voor de beeldvorming als ik vermeld dat ik dus voornamelijk Preventief werk en geen geindiceerde zorg verleen. Ik bied, op vrijwillige basis, kortdurende hulp ( 2 tot 5 gesprekken). Dit houdt oa in: lichte opvoedingsondersteuning of de aanvraag van bijv. een weerbaarheidstraining voor een kind. Daarnaast kunnen ouders bij mij terecht voor advies over welke hulpverlening het meest geschikt is voor hun kind. Ik help ze dan bij hun keuze en bij de toeleiding naar deze (veelal geindiceerde) hulp.
Ik ben daarnaast wel betrokken bij AMK-meldingen omdat ook ik natuurlijk soms ernstige problemen signaleer en ouders weigeren om passende hulp te accepteren.
Wat ik hiermee wil aangeven: ik denk dat je beeld van hoe de jeugdhulpverlening eruit ziet niet helemaal kloppend is. Daarnaast ga je voorbij aan het gegeven dat er in spoedgevallen altijd wordt opgetreden, omdat er altijd iemand als achterwacht wordt aangewezen.
Een beetje zoals de gemiddelde huisarts in NL werkt dus. Hoe vaak ik niet heb gebeld en dan een bandje kreeg: "De praktijk is gesloten tot..... in spoedeisende gevallen kunt u bellen met..." Vind je dat een huisartsenpraktijk ook op de 1e vakantie of ziektedag overgenomen moet worden?
snormel, misschien is het handig voor de beeldvorming als ik vermeld dat ik dus voornamelijk Preventief werk en geen geindiceerde zorg verleen. Ik bied, op vrijwillige basis, kortdurende hulp ( 2 tot 5 gesprekken). Dit houdt oa in: lichte opvoedingsondersteuning of de aanvraag van bijv. een weerbaarheidstraining voor een kind. Daarnaast kunnen ouders bij mij terecht voor advies over welke hulpverlening het meest geschikt is voor hun kind. Ik help ze dan bij hun keuze en bij de toeleiding naar deze (veelal geindiceerde) hulp.
Ik ben daarnaast wel betrokken bij AMK-meldingen omdat ook ik natuurlijk soms ernstige problemen signaleer en ouders weigeren om passende hulp te accepteren.
Wat ik hiermee wil aangeven: ik denk dat je beeld van hoe de jeugdhulpverlening eruit ziet niet helemaal kloppend is. Daarnaast ga je voorbij aan het gegeven dat er in spoedgevallen altijd wordt opgetreden, omdat er altijd iemand als achterwacht wordt aangewezen.
Een beetje zoals de gemiddelde huisarts in NL werkt dus. Hoe vaak ik niet heb gebeld en dan een bandje kreeg: "De praktijk is gesloten tot..... in spoedeisende gevallen kunt u bellen met..." Vind je dat een huisartsenpraktijk ook op de 1e vakantie of ziektedag overgenomen moet worden?
vrijdag 6 november 2009 om 13:16
quote:Snormel schreef op 06 november 2009 @ 10:44:
Maar voor ouders die hun kinderen prima behandelen, voelt het uitermate lullig om zo'n dreigend dwangtraject boven je hoofd te hebben hangen. Er wordt je een afspraak opgelegd en die heb je na te komen, want anders.....
Die grens is niet zo zwart-wit als jij hem stelt. Ook ouders die hun kind prima behandelen kunnen fouten maken die de ontwikkeling van hun kind schaadt. Denk daarbij aan verstandelijk beperkte ouders, ouders met een psych. stoornis of ernstige schuldenproblematiek. Je kunt gezinnen nu eenmaal niet onderverdelen in goed of fout. De meeste ouders doen hun best en overal is wel eens wat maar waar trek je de grens?
quote:En dat bedoel ik met die pretenties: als je alléén hulpverlener-op-vrijwillige-basis bent vind ik het nog tot daar aan toe als je die hulp niet kunt geven wegens personeelsgebrek en slechte organisatie. Maar als je daarnaast óók dreiging en dwang in het assortiment hebt, vind ik dat je het niet kunt maken om niet-thuis te geven.Daar ben ik het niet mee eens. De hulp zou beschikbaar moeten zijn, ongeacht de zwaarte. Juist preventieve hulp kan voorkomen dat ouders in een gedwongen traject terecht komen. Als je als jeugdhulpverleningsinstelling een budget krijgt voor een jaar dan kun je daar maar zoveel mee doen. Als dan plots het aantal aanmeldingen toeneemt en de minister houdt zijn hand op de knip dan ben je nergens, al wil je nog zo graag de hulp bieden. Het mag ook niet tot onveilige situaties leiden voor de kinderen of het personeel.
Maar voor ouders die hun kinderen prima behandelen, voelt het uitermate lullig om zo'n dreigend dwangtraject boven je hoofd te hebben hangen. Er wordt je een afspraak opgelegd en die heb je na te komen, want anders.....
Die grens is niet zo zwart-wit als jij hem stelt. Ook ouders die hun kind prima behandelen kunnen fouten maken die de ontwikkeling van hun kind schaadt. Denk daarbij aan verstandelijk beperkte ouders, ouders met een psych. stoornis of ernstige schuldenproblematiek. Je kunt gezinnen nu eenmaal niet onderverdelen in goed of fout. De meeste ouders doen hun best en overal is wel eens wat maar waar trek je de grens?
quote:En dat bedoel ik met die pretenties: als je alléén hulpverlener-op-vrijwillige-basis bent vind ik het nog tot daar aan toe als je die hulp niet kunt geven wegens personeelsgebrek en slechte organisatie. Maar als je daarnaast óók dreiging en dwang in het assortiment hebt, vind ik dat je het niet kunt maken om niet-thuis te geven.Daar ben ik het niet mee eens. De hulp zou beschikbaar moeten zijn, ongeacht de zwaarte. Juist preventieve hulp kan voorkomen dat ouders in een gedwongen traject terecht komen. Als je als jeugdhulpverleningsinstelling een budget krijgt voor een jaar dan kun je daar maar zoveel mee doen. Als dan plots het aantal aanmeldingen toeneemt en de minister houdt zijn hand op de knip dan ben je nergens, al wil je nog zo graag de hulp bieden. Het mag ook niet tot onveilige situaties leiden voor de kinderen of het personeel.
vrijdag 6 november 2009 om 13:45
quote:Visdiefje schreef op 06 november 2009 @ 12:46:
[...]
Uhm, in mijn geval geeft iedereen aan géén zorgen te hebben. De dwang komt dus geheel voort uit de melding (die volgens jou niet meetelt) en het feit dat ik toegeef dat het niet altijd lekker loopt thuis (maar niet dramatisch). Als we op deze weg verder gaan, kan het AMK wel bij elk huisgezin 'hulp' aanbieden.Mijn geciteerde stukje ging dan ook niet over jou, maar over het hulpverleningsland wat Mariejan schetst.
De dwang waar jij het over hebt, is er nog niet eens. Er is nog niet eens hulp aangeboden. Het enige waar ze tot nu toe op aandringen is om het onderzoek naar behoren af te ronden.
Enniehoe, ik ben benieuwd of je je kan vinden in de conclusies van het rapport.
[...]
Uhm, in mijn geval geeft iedereen aan géén zorgen te hebben. De dwang komt dus geheel voort uit de melding (die volgens jou niet meetelt) en het feit dat ik toegeef dat het niet altijd lekker loopt thuis (maar niet dramatisch). Als we op deze weg verder gaan, kan het AMK wel bij elk huisgezin 'hulp' aanbieden.Mijn geciteerde stukje ging dan ook niet over jou, maar over het hulpverleningsland wat Mariejan schetst.
De dwang waar jij het over hebt, is er nog niet eens. Er is nog niet eens hulp aangeboden. Het enige waar ze tot nu toe op aandringen is om het onderzoek naar behoren af te ronden.
Enniehoe, ik ben benieuwd of je je kan vinden in de conclusies van het rapport.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 6 november 2009 om 13:50
quote:Poezewoes schreef op 06 november 2009 @ 12:38:
Mariejan, ik krijg de indruk dat jij er geen idee van hebt hoeveel kinderen in de problemen zitten maar waar de hulpverlening niet bij kan, omdat ouders dat niet willen en er onvoldoende middelen zijn om toch toegang tot het kind te krijgen. Hoe machteloos jeugdzorg vaak staat, terwijl iedereen weet dat het niet goed gaat met een kind. Ouders hebben veel en veel meer macht en rechten dat jij hier schetst.
Nee hoor Poezewoes. Ik weet wel degelijk dat er heel veel kinderen in de problemen zitten. Ik weet ook ik hoeveel macht en rechten ouders hebben. (Daarom zou ik zelf dus nooit akkoord gaan met een eenzijdige afspraak bijvoorbeeld).
Het gaat mij erom dat mensen die rechten zomaar opgeven omdat je anders te boek staat als weigerachtige ouder en omdat we Savanna achtige zaken willen voorkomen.
Omdat er veel kinderen in de problemen zitten, zou alles maar geoorloofd moeten zijn. Ook jij probeert mij weer terecht te wijzen dat ik vast niet weet hoeveel kinderen er in de problemen zitten. Als ik dát zou weten, nou dan zou ik wel anders piepen.
Niet dus.
Er blijft ook maar gehamerd worden op dat dat allemaal mag vanwege de belangen van het kind en dat de ouders dat maar te slikken hebben. Is de impact die zoiets heeft op het gezin dan niet van (schadelijke) invloed op het kind? Het kind maakt ook onderdeel uit van het gezin. Dat kun je niet isoleren.
Ik heb al meerdere keren verteld dat ik helemaal niet er tegen ben dat kinderen beschermt worden. Het moet alleen wel in proporties blijven.
En daarbij lijkt het mij niet de bedoeling dat mensen elkaar gaan vertellen dat je bang moet zijn voor de hulpverlening want anders...'. En dat lijkt toch wel het klimaat hier te zijn.
Visdiefje, ik ben benieuwd hoe het was voor je om het rapport te lezen.
Mariejan, ik krijg de indruk dat jij er geen idee van hebt hoeveel kinderen in de problemen zitten maar waar de hulpverlening niet bij kan, omdat ouders dat niet willen en er onvoldoende middelen zijn om toch toegang tot het kind te krijgen. Hoe machteloos jeugdzorg vaak staat, terwijl iedereen weet dat het niet goed gaat met een kind. Ouders hebben veel en veel meer macht en rechten dat jij hier schetst.
Nee hoor Poezewoes. Ik weet wel degelijk dat er heel veel kinderen in de problemen zitten. Ik weet ook ik hoeveel macht en rechten ouders hebben. (Daarom zou ik zelf dus nooit akkoord gaan met een eenzijdige afspraak bijvoorbeeld).
Het gaat mij erom dat mensen die rechten zomaar opgeven omdat je anders te boek staat als weigerachtige ouder en omdat we Savanna achtige zaken willen voorkomen.
Omdat er veel kinderen in de problemen zitten, zou alles maar geoorloofd moeten zijn. Ook jij probeert mij weer terecht te wijzen dat ik vast niet weet hoeveel kinderen er in de problemen zitten. Als ik dát zou weten, nou dan zou ik wel anders piepen.
Niet dus.
Er blijft ook maar gehamerd worden op dat dat allemaal mag vanwege de belangen van het kind en dat de ouders dat maar te slikken hebben. Is de impact die zoiets heeft op het gezin dan niet van (schadelijke) invloed op het kind? Het kind maakt ook onderdeel uit van het gezin. Dat kun je niet isoleren.
Ik heb al meerdere keren verteld dat ik helemaal niet er tegen ben dat kinderen beschermt worden. Het moet alleen wel in proporties blijven.
En daarbij lijkt het mij niet de bedoeling dat mensen elkaar gaan vertellen dat je bang moet zijn voor de hulpverlening want anders...'. En dat lijkt toch wel het klimaat hier te zijn.
Visdiefje, ik ben benieuwd hoe het was voor je om het rapport te lezen.
