Geld & Recht
alle pijlers
Rechten als ouders. Kinderbescherming
woensdag 4 november 2009 om 17:04
Hallo,
ik twijfel waar ik thuis hoort (kinderen of Geld & recht) maar ik heb toch voor de laatste gekozen.
Dit is het geval. Onlangs kregen we een brief van het AMK (de kinderbescherming zeg maar) dat er een melding over ons was gedaan.
Hier kan ik kort over zijn. Wij mishandelen onze kinderen niet, maar het is echt een schok als iemand dat ineens beweert. Het betrof een anonieme melding. Ik vermoed een beetje dat het een overbuur is geweest, die bonje heeft gehad met mijn jongste. Die reageert namelijk vaak nogal brutaal, mede vanwege zijn aandoening. Zij kwam bij mij aan de deur daarover en ik heb geprobeert uit te leggen waarom hij soms zo doet, maar zij weet het duidelijk aan mijn opvoeding. Maar goed, dat is speculatie en verder ook niet het punt van dit topic.
Er is een mevrouw van AMK langsgeweest die met ons gesproken heeft hierover en zij zou informatie bij de school en huisarts enzo inwinnen. Dat heeft zij gedaan en uit de informatie kwam naar voren dat niemand zorgen over ons gezin had eigenlijk.
Nou mooi, dacht ik, zaak gesloten. Maar nee, zij wil per se nog een gesprek met ons samen met iemand van jeugdhulpverlening. Want (zo zei ze) we hadden immers aangegeven dat we toch wel eens problemen hadden met onze jongste.
Tja, tijdens het eerste gesprek was ze erg naar het zoeken en ik heb inderdaad toegegeven dat het wel eens moeilijk is met onze jongste zoon. Hij heeft PDD-Nos en dat zorgt wel eens voor wat strubbelingen.
Ik vind alleen niet dat we daar meteen hulpverlenning bij hoeven, want we hebben het zelf best goed onder controle. En ja, in welk gezin is nou nooit eens heibel? Dat heb ik haar allemaal verteld, maar ze wil toch langskomen om ons toch een of ander hulptraject door de strot te douwen. Wij willen dit echter helemaal niet, omdat het a) niet nodig is en b) we al genoeg begeleiding van de school krijgen (oudercursussen enzo).
Nadat ik opgehangen ahd zonder een afspraak te maken dus, krijg ik vandaag een brief dat ze nu eenzijdig een afspraak heeft gemaakt voor ons.
Wat is dit nou voor raars? Ik hoeverre kunnen ze ons nou dwingen tot een traject als wij dat niet willen èn er ook geen zorgen zijn gemeld verder?
Ik ben even helemaal de weg kwijt nu.
ik twijfel waar ik thuis hoort (kinderen of Geld & recht) maar ik heb toch voor de laatste gekozen.
Dit is het geval. Onlangs kregen we een brief van het AMK (de kinderbescherming zeg maar) dat er een melding over ons was gedaan.
Hier kan ik kort over zijn. Wij mishandelen onze kinderen niet, maar het is echt een schok als iemand dat ineens beweert. Het betrof een anonieme melding. Ik vermoed een beetje dat het een overbuur is geweest, die bonje heeft gehad met mijn jongste. Die reageert namelijk vaak nogal brutaal, mede vanwege zijn aandoening. Zij kwam bij mij aan de deur daarover en ik heb geprobeert uit te leggen waarom hij soms zo doet, maar zij weet het duidelijk aan mijn opvoeding. Maar goed, dat is speculatie en verder ook niet het punt van dit topic.
Er is een mevrouw van AMK langsgeweest die met ons gesproken heeft hierover en zij zou informatie bij de school en huisarts enzo inwinnen. Dat heeft zij gedaan en uit de informatie kwam naar voren dat niemand zorgen over ons gezin had eigenlijk.
Nou mooi, dacht ik, zaak gesloten. Maar nee, zij wil per se nog een gesprek met ons samen met iemand van jeugdhulpverlening. Want (zo zei ze) we hadden immers aangegeven dat we toch wel eens problemen hadden met onze jongste.
Tja, tijdens het eerste gesprek was ze erg naar het zoeken en ik heb inderdaad toegegeven dat het wel eens moeilijk is met onze jongste zoon. Hij heeft PDD-Nos en dat zorgt wel eens voor wat strubbelingen.
Ik vind alleen niet dat we daar meteen hulpverlenning bij hoeven, want we hebben het zelf best goed onder controle. En ja, in welk gezin is nou nooit eens heibel? Dat heb ik haar allemaal verteld, maar ze wil toch langskomen om ons toch een of ander hulptraject door de strot te douwen. Wij willen dit echter helemaal niet, omdat het a) niet nodig is en b) we al genoeg begeleiding van de school krijgen (oudercursussen enzo).
Nadat ik opgehangen ahd zonder een afspraak te maken dus, krijg ik vandaag een brief dat ze nu eenzijdig een afspraak heeft gemaakt voor ons.
Wat is dit nou voor raars? Ik hoeverre kunnen ze ons nou dwingen tot een traject als wij dat niet willen èn er ook geen zorgen zijn gemeld verder?
Ik ben even helemaal de weg kwijt nu.
donderdag 5 november 2009 om 09:20
quote:Mariejan schreef op 04 november 2009 @ 23:21:
Ik krijg enge nare communistischachtige beelden bij deze opstelling, waarbij iedereen ten alle tijden ergens verdacht van kan worden. De overheid bepaalt wel in al haar wijsheid of je onschuldig bent. Maakt u zich geen zorgen, de overheid heeft altijd gelijk. Sterker nog, ik zie opeens weer een heksenweging voor me. Je bent verdacht totdat wij het tegendeel bewezen hebben. Je kunt maar beter meewerken want anders...
Het zou helpen als je het wat rationeler en minder hysterisch bekijkt. 'De overheid', wie bedoel jij daarmee? Hulpverlening? Of ook rechters? Want dat is nogal een verschil.
Het zou helpen voor de discussie, jouw meningvorming en de algemene beeldvorming als je je richt op de feiten en niet op onderbuikgevoelens.
Ik krijg enge nare communistischachtige beelden bij deze opstelling, waarbij iedereen ten alle tijden ergens verdacht van kan worden. De overheid bepaalt wel in al haar wijsheid of je onschuldig bent. Maakt u zich geen zorgen, de overheid heeft altijd gelijk. Sterker nog, ik zie opeens weer een heksenweging voor me. Je bent verdacht totdat wij het tegendeel bewezen hebben. Je kunt maar beter meewerken want anders...
Het zou helpen als je het wat rationeler en minder hysterisch bekijkt. 'De overheid', wie bedoel jij daarmee? Hulpverlening? Of ook rechters? Want dat is nogal een verschil.
Het zou helpen voor de discussie, jouw meningvorming en de algemene beeldvorming als je je richt op de feiten en niet op onderbuikgevoelens.
donderdag 5 november 2009 om 10:18
Ik vind het zelfs niet eens idealistisch klinken, maar enkel strijdvaardig. Als je wel zegt dat je het AMK zou bellen als je zorgen hebt over een kind, moet je je ook realiseren dat het altijd kan voorkomen dat zorgen die anderen over kinderen (dus mogelijk over jóuw kind) hebben óók melden bij het AMK. De meeste van die zorgen zullen terecht zijn, een kleiner gedeelte zal onterecht zijn. Van die onterechte zorgen zal het overgrote deel goedbedoeld zijn en slechts een klein deel niet goed bedoeld zijn (vanuit bijvoorbeeld rancuneuze overwegingen). Dat is vervelend, maar dat lijkt inherent aan het bestaan van een AMK. Ik zou me er dáárom alleen al in kunnen vinden om me wél coöperatief op te stellen (dat wil zeggen: in ieder geval het gesprek aan te gaan), omdat ik er wel vanuit kan gaan dat de bezorgdheid oprecht is en dat er vanuit het belang van het kind geredeneerd wordt (ookal kan het uitgangspunt verschillend zijn).
Peas on earth!
donderdag 5 november 2009 om 10:23
Als je wilt dat zulke procedures ook daadwerkelijk het gewenste effect hebben, dus de kinderen er uit filteren waar het niet goed mee gaat, dan zul je toch met standaarden moeten werken en procedures helemaal af moeten werken. Je kan niet halverwege stoppen omdat ouders roepen dat het allemaal zo goed gaat. Ook ouders waar het niet goed gaat, roepen dat. Het lijkt me niet de bedoeling dat instanties ouders met rust gaan laten omdat die vinden dat het prima gaat. Iemand heeft zorgen gemeld en daar moet je wat mee. Wordt dan boos op de melder.
(Overigens kan een onderzoek van het AMK wel stoppen na het eerste gesprek, als blijkt dat de melding niet terecht was.)
En ik snap ook niet dat als je dan meegewerkt hebt aan zo'n onderzoek, waarom je dan het eindgesprek over zou slaan. Daarin worden juist de resultaten van het onderzoek besproken.
(Overigens kan een onderzoek van het AMK wel stoppen na het eerste gesprek, als blijkt dat de melding niet terecht was.)
En ik snap ook niet dat als je dan meegewerkt hebt aan zo'n onderzoek, waarom je dan het eindgesprek over zou slaan. Daarin worden juist de resultaten van het onderzoek besproken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 10:34
Wat ik een beetje bedoel: Vinden jullie het niet verontrustend dat als iemand een onterechte melding over je gezin doet (al dan niet uit rancune) en dat als je in een eerste gesprek toegeeft dat er wel eens heibel in huis is (medewerkster was daar erg naar aan het zoeken btw). Dat je dan meteen min of meer verplicht wordt om mee te werken aan allerlei trajecten, terwijl er a) geen zorgen vanuit school en ha zijn gemeld en je b) aangeeft voldoende begeleiding van school te krijgen.
En de consequentie van niet meewerken kan een onder toezichtstelling zijn of een slechte aantekening in je dossier dat je tot in de lengte der dagen blijft achtervolgen. Stel nou hè: we werken niet mee, omdat er verder niks gevonden wordt, kunnen ze ons ook niet onder toezichtstellen (denk ik dan). Maar dossier blijft open en volgend jaar breekt een van mijn kinderen zijn been omdat hij bij wijze van spreken van de trap afvalt. Asl dat op de voetbalclub was gebeurd, dan had je tenminste getuigen dat jij het niet gedaan hebt, maar thuis en met dat belastende dossier zijn de ouders meteen weer hoog verdacht. Ik vind het een nachtmerrie dat ik tot hun 18 me moet gaan indekken tegen elke blauwe plek omdat jeugdzorg er wel eens lucht van kan krijgen.
Als ik dit geweten had, had ik keihard ontkend dat we wel eens probleempjes hebben (want wie heeft die nou niet?).
Ik keur mishandeling af hoor, maar tussen mishandeling en een keer geod boos worden op je kind zit toch een wereld van verschil, of vind AMK echt dat kinderen alleen maar met fluwelen handschoenen aangepakt mogen worden? Poe, dan kunnen ze wel alle ouders van Nederland gaan ondervragen. Hoe doen ouders die zelf bij AMK werken dat eigenlijk, opvoeden?
En de consequentie van niet meewerken kan een onder toezichtstelling zijn of een slechte aantekening in je dossier dat je tot in de lengte der dagen blijft achtervolgen. Stel nou hè: we werken niet mee, omdat er verder niks gevonden wordt, kunnen ze ons ook niet onder toezichtstellen (denk ik dan). Maar dossier blijft open en volgend jaar breekt een van mijn kinderen zijn been omdat hij bij wijze van spreken van de trap afvalt. Asl dat op de voetbalclub was gebeurd, dan had je tenminste getuigen dat jij het niet gedaan hebt, maar thuis en met dat belastende dossier zijn de ouders meteen weer hoog verdacht. Ik vind het een nachtmerrie dat ik tot hun 18 me moet gaan indekken tegen elke blauwe plek omdat jeugdzorg er wel eens lucht van kan krijgen.
Als ik dit geweten had, had ik keihard ontkend dat we wel eens probleempjes hebben (want wie heeft die nou niet?).
Ik keur mishandeling af hoor, maar tussen mishandeling en een keer geod boos worden op je kind zit toch een wereld van verschil, of vind AMK echt dat kinderen alleen maar met fluwelen handschoenen aangepakt mogen worden? Poe, dan kunnen ze wel alle ouders van Nederland gaan ondervragen. Hoe doen ouders die zelf bij AMK werken dat eigenlijk, opvoeden?
donderdag 5 november 2009 om 10:36
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 10:23:
Als je wilt dat zulke procedures ook daadwerkelijk het gewenste effect hebben, dus de kinderen er uit filteren waar het niet goed mee gaat, dan zul je toch met standaarden moeten werken en procedures helemaal af moeten werken. Je kan niet halverwege stoppen omdat ouders roepen dat het allemaal zo goed gaat. Ook ouders waar het niet goed gaat, roepen dat. Het lijkt me niet de bedoeling dat instanties ouders met rust gaan laten omdat die vinden dat het prima gaat. Iemand heeft zorgen gemeld en daar moet je wat mee. Wordt dan boos op de melder.
(Overigens kan een onderzoek van het AMK wel stoppen na het eerste gesprek, als blijkt dat de melding niet terecht was.)
En ik snap ook niet dat als je dan meegewerkt hebt aan zo'n onderzoek, waarom je dan het eindgesprek over zou slaan. Daarin worden juist de resultaten van het onderzoek besproken.
Boos worden op de melder gaat niet, wnat die wenst anoniem te blijven.
Verder hebben we een eerste gesprek gehad. Volgens de procedure moet ze ook info vragen bij school en ha. Daar hebben we mee ingestemd, uit die info kwamen geen zorgen. Nou dan is het toch einde onderzoek?
Enkel en alleen omdat we op haar aandringen gezegd hebben dat er wel eens wat probelemen zijn (maar dat we daar hulp bij krijgen vanuit school) vind zij het noodzakelijk dat er nog meer hulp komt.
Als je wilt dat zulke procedures ook daadwerkelijk het gewenste effect hebben, dus de kinderen er uit filteren waar het niet goed mee gaat, dan zul je toch met standaarden moeten werken en procedures helemaal af moeten werken. Je kan niet halverwege stoppen omdat ouders roepen dat het allemaal zo goed gaat. Ook ouders waar het niet goed gaat, roepen dat. Het lijkt me niet de bedoeling dat instanties ouders met rust gaan laten omdat die vinden dat het prima gaat. Iemand heeft zorgen gemeld en daar moet je wat mee. Wordt dan boos op de melder.
(Overigens kan een onderzoek van het AMK wel stoppen na het eerste gesprek, als blijkt dat de melding niet terecht was.)
En ik snap ook niet dat als je dan meegewerkt hebt aan zo'n onderzoek, waarom je dan het eindgesprek over zou slaan. Daarin worden juist de resultaten van het onderzoek besproken.
Boos worden op de melder gaat niet, wnat die wenst anoniem te blijven.
Verder hebben we een eerste gesprek gehad. Volgens de procedure moet ze ook info vragen bij school en ha. Daar hebben we mee ingestemd, uit die info kwamen geen zorgen. Nou dan is het toch einde onderzoek?
Enkel en alleen omdat we op haar aandringen gezegd hebben dat er wel eens wat probelemen zijn (maar dat we daar hulp bij krijgen vanuit school) vind zij het noodzakelijk dat er nog meer hulp komt.
donderdag 5 november 2009 om 10:42
Maar ís dat zo, dat ze vindt dat er meer hulp moet komen? Ik lees dat jij dat idee hebt én dat ze een afspraak wil maken om de uitkomsten van het onderzoek te bespreken. Heeft ze gezegd dat ze vindt dat er meer hulp moet komen?! Zo nee, ga het gesprek dan aan met als insteek het aanhoren van de bevindingen van hun onderzoek (en jouw kritische blik of je het daarmee eens bent). Zo ja, ga het gesprek dan aan met de insteek het horen waarom zij aanvullende hulpverlening noodzakelijk achten en zelf duidelijk maken waarom jij dat niet vindt. Je verwoordt dat hier duidelijk, dus ik neem aan dat je dat in zo'n gesprek ook kunt.
Peas on earth!
donderdag 5 november 2009 om 10:52
Ze heeft het inderdaad niet met zoveel woorden gezegd, maar het feit dat er een juegdhulpverlener meekomt, zegt wel iets denk ik..
Misschien zie ik wel spoken hoor en moet ik rapport maar afwachten.
Ja, ik kan het op papier wel duidelijk zeggen hoor, maar in een gesprek klap ik hartstikke dicht (heb ik eigenlijk altijd gehad), lijken al mijn goede argumenten kul en walst de ander dwars over me heen.
Misschien zie ik wel spoken hoor en moet ik rapport maar afwachten.
Ja, ik kan het op papier wel duidelijk zeggen hoor, maar in een gesprek klap ik hartstikke dicht (heb ik eigenlijk altijd gehad), lijken al mijn goede argumenten kul en walst de ander dwars over me heen.
donderdag 5 november 2009 om 11:45
quote:Visdiefje schreef op 05 november 2009 @ 10:52:
Ze heeft het inderdaad niet met zoveel woorden gezegd, maar het feit dat er een juegdhulpverlener meekomt, zegt wel iets denk ik..
Misschien zie ik wel spoken hoor en moet ik rapport maar afwachten.
Ja, ik kan het op papier wel duidelijk zeggen hoor, maar in een gesprek klap ik hartstikke dicht (heb ik eigenlijk altijd gehad), lijken al mijn goede argumenten kul en walst de ander dwars over me heen.Misschien helpt het wel als je je postings van hier knipt en klapt in een bestandje, beetje aanpassen en dat voorlezen als je er echt niet meer uitkomt? Je kunt trouwens altijd nog schriftelijk reageren op het rapport, dat wordt ook toegevoegd aan het rapport en je dossier.
Ze heeft het inderdaad niet met zoveel woorden gezegd, maar het feit dat er een juegdhulpverlener meekomt, zegt wel iets denk ik..
Misschien zie ik wel spoken hoor en moet ik rapport maar afwachten.
Ja, ik kan het op papier wel duidelijk zeggen hoor, maar in een gesprek klap ik hartstikke dicht (heb ik eigenlijk altijd gehad), lijken al mijn goede argumenten kul en walst de ander dwars over me heen.Misschien helpt het wel als je je postings van hier knipt en klapt in een bestandje, beetje aanpassen en dat voorlezen als je er echt niet meer uitkomt? Je kunt trouwens altijd nog schriftelijk reageren op het rapport, dat wordt ook toegevoegd aan het rapport en je dossier.
donderdag 5 november 2009 om 11:55
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 05 november 2009 @ 10:43:
Ik denk overigens dat een AMK-medewerker eerder gealarmeerd is door een ouder die zegt nóóit problemen te ervaren dan door een ouder die aangeeft dat het soms best lastig is, dat hele opvoeden.
Dat denk ik eerlijk gezegd ook. het is dus juist positief dat Visdiefje zo open is geweest tegen het AMK.
Ik heb zelf een aantal jaren bij de club van poezewoes gewerkt en het klopt inderdaad dat ook ouders waarbij het echt volkomen in het honderd loopt zeggen dat ze geen hulp nodig hebben en dat juist de inmenging van het AMK of Kinderbescherming ervoor zorgt dat het slechter gaat.
Wat belangrijk is, is dat je als ouders inzicht toont in de problemen van je kind of je gezin en je actief opstelt om iets aan die problemen te doen. Het AMK weet ook heus wel dat er in ieder gezin wel eens (of vaker) wat speelt. Het gaat er met name om hoe je daar als ouder op reageert.
Visdiefje, je zou ook nog met een tegenvoorstel kunnen komen. Je schrijft dat er door school ouderbegeleiding is geadviseerd. Is dat gericht op de specifieke PDD_NOS problemen thuis of juist meer op school? En heb je dit ook opgestart? Dan zou je namelijk kunnen voorstellen dat het AMK contact mag opnemen met de ouderbegeleider zodat zij aan de bel kan trekken als het niet goed gaat. Zo werk je mee maar voorkom je dat je met een andere hulpverleningsinstantie te maken krijgt.
Eigenlijk kun je dan gewoon het traject blijven volgen dat school heeft geadviseerd en waar je zelf achter stond.
Ik denk overigens dat een AMK-medewerker eerder gealarmeerd is door een ouder die zegt nóóit problemen te ervaren dan door een ouder die aangeeft dat het soms best lastig is, dat hele opvoeden.
Dat denk ik eerlijk gezegd ook. het is dus juist positief dat Visdiefje zo open is geweest tegen het AMK.
Ik heb zelf een aantal jaren bij de club van poezewoes gewerkt en het klopt inderdaad dat ook ouders waarbij het echt volkomen in het honderd loopt zeggen dat ze geen hulp nodig hebben en dat juist de inmenging van het AMK of Kinderbescherming ervoor zorgt dat het slechter gaat.
Wat belangrijk is, is dat je als ouders inzicht toont in de problemen van je kind of je gezin en je actief opstelt om iets aan die problemen te doen. Het AMK weet ook heus wel dat er in ieder gezin wel eens (of vaker) wat speelt. Het gaat er met name om hoe je daar als ouder op reageert.
Visdiefje, je zou ook nog met een tegenvoorstel kunnen komen. Je schrijft dat er door school ouderbegeleiding is geadviseerd. Is dat gericht op de specifieke PDD_NOS problemen thuis of juist meer op school? En heb je dit ook opgestart? Dan zou je namelijk kunnen voorstellen dat het AMK contact mag opnemen met de ouderbegeleider zodat zij aan de bel kan trekken als het niet goed gaat. Zo werk je mee maar voorkom je dat je met een andere hulpverleningsinstantie te maken krijgt.
Eigenlijk kun je dan gewoon het traject blijven volgen dat school heeft geadviseerd en waar je zelf achter stond.
donderdag 5 november 2009 om 12:47
Bowie, die ouderbegeleiding is inderdaad voor de dingen waar we door PDD-Nos tegenaanlopen. Maar dat zijn niet bij wijze van spreken wekelijkse bijeenkomsten. je kunt de begeleider bellen of er mee afspreken als je wat hebt. En dat kan van alles zijn, van opvoedingsvragen tot praktische dingen (wat is een goede sportclub voor mijn kind bijvoorbeeld).
Wat dat eindgesprek betreft: vanwege die plotselinge eenzijdige afspraak (sorry, maar dat vind ik echt niet kunnen) heeft mijn man gebeld met ze en nu gaan ze het rapport dan toch naar ons opsturen, waarna we gaan bellen om het te bespreken.
Ik weet niet of we nu te overdreven gereageerd hebben, maar ik heb gewoon ook hele slechte ervaringen met hulpverleners in het algemeen.
Zo heb ik eens met iets wat volgens mij een depressie leek te worden bij het Riagg aangeklopt. (en geloof me als ik zeg dat dat me ontzettend veel moeite kostte) Na een intake, waarin de intaker nogal neerbuigend en ongeïnteresseerd tegen me deed, heb ik helemaal niks meer gehoord van ze (dus niet eens dat ze me niet konden helpen of zo). Misschien had ik ook wel geen depressie hoor, maar dat heeft dus niemand ooit vastgesteld of uitgesloten. Vind het eigenlijk een schande dat ze je daarmee gewoon rond laten lopen.
Een andere keer liep ik vast in mijn studie, ik voelde me niet zo op mijn plek in de klas. Mijn mentor dwong mij min of meer naar de studentenpsycholoog te gaan en die adviseerde me maar te stoppen met studeren. Ik vond het een raar advies en ben uiteraard gewoon gebleven en ben gewoon afgestudeerd verder. Maar hel en verdoemenis dat ik dat advies niet op wilde volgen, ik zou het volgens hun nooit redden. Op een gegeven moment is er zelf gedreigd dat ze me van school zouden sturen! Belachelijk, ik had gewoon goede cijfers, lag alleen niet zo goed in de groep.
En tenslotte de 'experts' op het consultatiebureau die zeker wisten dat alles goed was met mijn zoon. Hij was 'alleen wat laat met praten enzo.'
Mijn zorgen waren ongegrond en verder onderzoek was zeker niet nodig.
Nou, ja, ik heb het dus ook wel een beetje gehad met al die goedbedoelende hulpverleners.
Wat dat eindgesprek betreft: vanwege die plotselinge eenzijdige afspraak (sorry, maar dat vind ik echt niet kunnen) heeft mijn man gebeld met ze en nu gaan ze het rapport dan toch naar ons opsturen, waarna we gaan bellen om het te bespreken.
Ik weet niet of we nu te overdreven gereageerd hebben, maar ik heb gewoon ook hele slechte ervaringen met hulpverleners in het algemeen.
Zo heb ik eens met iets wat volgens mij een depressie leek te worden bij het Riagg aangeklopt. (en geloof me als ik zeg dat dat me ontzettend veel moeite kostte) Na een intake, waarin de intaker nogal neerbuigend en ongeïnteresseerd tegen me deed, heb ik helemaal niks meer gehoord van ze (dus niet eens dat ze me niet konden helpen of zo). Misschien had ik ook wel geen depressie hoor, maar dat heeft dus niemand ooit vastgesteld of uitgesloten. Vind het eigenlijk een schande dat ze je daarmee gewoon rond laten lopen.
Een andere keer liep ik vast in mijn studie, ik voelde me niet zo op mijn plek in de klas. Mijn mentor dwong mij min of meer naar de studentenpsycholoog te gaan en die adviseerde me maar te stoppen met studeren. Ik vond het een raar advies en ben uiteraard gewoon gebleven en ben gewoon afgestudeerd verder. Maar hel en verdoemenis dat ik dat advies niet op wilde volgen, ik zou het volgens hun nooit redden. Op een gegeven moment is er zelf gedreigd dat ze me van school zouden sturen! Belachelijk, ik had gewoon goede cijfers, lag alleen niet zo goed in de groep.
En tenslotte de 'experts' op het consultatiebureau die zeker wisten dat alles goed was met mijn zoon. Hij was 'alleen wat laat met praten enzo.'
Mijn zorgen waren ongegrond en verder onderzoek was zeker niet nodig.
Nou, ja, ik heb het dus ook wel een beetje gehad met al die goedbedoelende hulpverleners.
donderdag 5 november 2009 om 13:16
tja, ik snap je weerstand wel tegen de hulpverlening. Dat zijn geen fijne ervaringen. Hoewel ik aan de andere kant ook wel vind dat de ene hulpverlener de andere niet is.
Zoals jij niet op de grote hoop van 'slechte ouders' gegooid wil worden, hoeft het niet te betekenen dat het AMK op de hoop 'slechte hulpverleners' thuishoort.
Ik zou ze dus niet bij voorbaat al als de vijand proberen te zien, maar meer als gesprekspartner over het welzijn van je zoon. Lijkt me trouwens nog best een goede oplossing om gewoon een regelmatig contactmoment met die ouderbegeleider af te spreken en dat zo aan het AMK voor te leggen, mochten ze je een hulpaanbod 'door de strot willen duwen'. Zij willen uiteindelijk ook gewoon dat het goed gaat met jouw kind in jullie gezin, net zoals jij en je man dat willen
Zoals jij niet op de grote hoop van 'slechte ouders' gegooid wil worden, hoeft het niet te betekenen dat het AMK op de hoop 'slechte hulpverleners' thuishoort.
Ik zou ze dus niet bij voorbaat al als de vijand proberen te zien, maar meer als gesprekspartner over het welzijn van je zoon. Lijkt me trouwens nog best een goede oplossing om gewoon een regelmatig contactmoment met die ouderbegeleider af te spreken en dat zo aan het AMK voor te leggen, mochten ze je een hulpaanbod 'door de strot willen duwen'. Zij willen uiteindelijk ook gewoon dat het goed gaat met jouw kind in jullie gezin, net zoals jij en je man dat willen
donderdag 5 november 2009 om 13:23
Begrijp ik Bowie, maar de keren dat ik vanwege iets acuuts met hulpverleners en professionals in aanraking ben geweest, waren allemaal negatieve ervaringen. En de wijze waarop ik nu benaderd ben, is ook maar zo-zo. Dus misschien zijn het dan geen slechte hulpverleners, maar is de werkwijze van hulpverlenend Nederland een beetje krom. (namelijk: wij weten hoe het hoort, denk maar niet meer zelf na)
Je idee om regelmatige contacten met de ouderbegeleiding in te stellen vind ik een goeie. Dan houden we het tenminste in eigen hand met wie en wanneer ik contact heb en die kennen ons al dus hoeven we niet weer alles uit de doeken te doen.
Je idee om regelmatige contacten met de ouderbegeleiding in te stellen vind ik een goeie. Dan houden we het tenminste in eigen hand met wie en wanneer ik contact heb en die kennen ons al dus hoeven we niet weer alles uit de doeken te doen.
donderdag 5 november 2009 om 13:24
nog even ter aanvulling: hulpverleners zijn uiteindelijk ook mensen. En de ene mens is beter in z'n werk dan de ander. Ik ben zelf maatschappelijk werkster op verschillende basisscholen maar heb bijv. de laatste tijd complicaties in mijn zwangerschap waardoor ik niet volledig kan werken. Ja, en dan bellen mensen me omdat ze dringend hulp nodig hebben of moet ik bijv een training aanvragen voor hun kind en dat blijft dan liggen. Heel vervelend als het om jouw kind gaat maar ik heb als mens en dus als hulpverlener ook mijn beperkingen.
Dat is natuurlijk geen excuus voor het feit dat jij niet teruggebeld wordt door het RIAGG maar het is wel de realiteit. Je moet er zelf achteraan zitten als je hulp wilt voor jezelf of voor je kind. De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt. Blijft het natuurlijk slordig dat het bij jou zo gelopen is.
Dat is natuurlijk geen excuus voor het feit dat jij niet teruggebeld wordt door het RIAGG maar het is wel de realiteit. Je moet er zelf achteraan zitten als je hulp wilt voor jezelf of voor je kind. De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt. Blijft het natuurlijk slordig dat het bij jou zo gelopen is.
donderdag 5 november 2009 om 13:30
wat je zegt klopt denk ik in veel gevallen wel: de hulpverlening denkt het vaak beter te weten dan de client. Dat komt natuurlijk vooral door het feit dat zij 'ervoor geleerd' hebben en ervaring hebben met dit soort zaken. Ik heb ook een keer gelijk gehad toen de koelkastmonteur beweerde dat mijn koelkast probleem X had en ik zeker wist dat dat het niet was. Ja, dat kan maar meestal zal hij het beter weten dan ik. Nu is dat natuurlijk met koelkasten of auto's makkelijk zat want ik ben geen monteur. maar de meeste mensen voelen zich wel eens depri of voeden kinderen op en denken daarom dat ze net zoveel weten als de gemiddelde hulpverlener.
Toch weet ik dat er ook hulpverleners zijn die jou als client wel in je waarde laten en je serieus nemen. Het is vaak de toon die muziek maakt en daar schort het in de hulpverlening nog wel eens aan, dat zie ik ook om me heen.
Toch weet ik dat er ook hulpverleners zijn die jou als client wel in je waarde laten en je serieus nemen. Het is vaak de toon die muziek maakt en daar schort het in de hulpverlening nog wel eens aan, dat zie ik ook om me heen.
donderdag 5 november 2009 om 14:32
quote:Bowie79 schreef op 05 november 2009 @ 13:24:
heb bijv. de laatste tijd complicaties in mijn zwangerschap waardoor ik niet volledig kan werken. Ja, en dan bellen mensen me omdat ze dringend hulp nodig hebben of moet ik bijv een training aanvragen voor hun kind en dat blijft dan liggen. Heel vervelend als het om jouw kind gaat maar ik heb als mens en dus als hulpverlener ook mijn beperkingen.
Huh? Dat soort dingen draag je toch over dan? Het kan toch niet zo zijn dat als mensen dringend hulp nodig hebben, dat ze die niet krijgen omdat jij zwanger bent en dat het dan "dus" blijft liggen?
Precies het argument wat ik zo onzuiver vind: de hulpverlening machtigt zichzelf wel om de boel over te nemen als ze dat beter vinden in het belang van het kind (dossier, dreigementen met OTS en uithuisplaatsing), maar als het erop aankomt dan is het ineens "ja wij zijn ook maar mensen dus sorry, nu even geen hulp".
De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt.
Nu draai je de zaken om ten opzichte van TO. In het geval van TO gaat het er om dat in uiterste instantie de hulpverlenende instantie de verantwoordelijkheid kan overnemen. Dan ben je óók verantwoordelijk voor de goede afwikkeling en hulpverlening. Je kunt in deze context niet aankomen met zo'n voorbeeld, TO wil juist zélf verantwoordelijkheid en bevoegdheid houden.
Het is van tweeën één: OF de jeugdzorg zegt "wij weten het beter dan de ouders maar je kunt er dan ook op rekenen dat wij er stáán als het nodig is", OF je zegt "wij zijn ook maar beperkt en geven ook wel eens niet thuis, dus we zijn maar wat bescheiden in wat we doen".
De macht om ouders dwingend hulp of toezicht op te leggen, is een behoorlijk ingrijpende macht. Die macht brengt ook de plicht met zich mee om te doen wat je belooft.
.
heb bijv. de laatste tijd complicaties in mijn zwangerschap waardoor ik niet volledig kan werken. Ja, en dan bellen mensen me omdat ze dringend hulp nodig hebben of moet ik bijv een training aanvragen voor hun kind en dat blijft dan liggen. Heel vervelend als het om jouw kind gaat maar ik heb als mens en dus als hulpverlener ook mijn beperkingen.
Huh? Dat soort dingen draag je toch over dan? Het kan toch niet zo zijn dat als mensen dringend hulp nodig hebben, dat ze die niet krijgen omdat jij zwanger bent en dat het dan "dus" blijft liggen?
Precies het argument wat ik zo onzuiver vind: de hulpverlening machtigt zichzelf wel om de boel over te nemen als ze dat beter vinden in het belang van het kind (dossier, dreigementen met OTS en uithuisplaatsing), maar als het erop aankomt dan is het ineens "ja wij zijn ook maar mensen dus sorry, nu even geen hulp".
De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt.
Nu draai je de zaken om ten opzichte van TO. In het geval van TO gaat het er om dat in uiterste instantie de hulpverlenende instantie de verantwoordelijkheid kan overnemen. Dan ben je óók verantwoordelijk voor de goede afwikkeling en hulpverlening. Je kunt in deze context niet aankomen met zo'n voorbeeld, TO wil juist zélf verantwoordelijkheid en bevoegdheid houden.
Het is van tweeën één: OF de jeugdzorg zegt "wij weten het beter dan de ouders maar je kunt er dan ook op rekenen dat wij er stáán als het nodig is", OF je zegt "wij zijn ook maar beperkt en geven ook wel eens niet thuis, dus we zijn maar wat bescheiden in wat we doen".
De macht om ouders dwingend hulp of toezicht op te leggen, is een behoorlijk ingrijpende macht. Die macht brengt ook de plicht met zich mee om te doen wat je belooft.
.
donderdag 5 november 2009 om 15:02
quote:Snormel schreef op 05 november 2009 @ 14:32:
Het is van tweeën één: OF de jeugdzorg zegt "wij weten het beter dan de ouders maar je kunt er dan ook op rekenen dat wij er stáán als het nodig is", OF je zegt "wij zijn ook maar beperkt en geven ook wel eens niet thuis, dus we zijn maar wat bescheiden in wat we doen".
De macht om ouders dwingend hulp of toezicht op te leggen, is een behoorlijk ingrijpende macht. Die macht brengt ook de plicht met zich mee om te doen wat je belooft.
Ben ik niet met je eens, Snormel. Dan zou je de noodzaak van hulpverlening afpassen op de beschikbaarheid van hulpverlening. Oh, we hebben te kort hulpverleners, nou dan indiceren we wel dat de nood niet zo hoog is. Lijkt me niet correct.
Onvoldoende beschikbaarheid is gevolg van politieke keuzes, niet van falende hulpverlening.
Het is van tweeën één: OF de jeugdzorg zegt "wij weten het beter dan de ouders maar je kunt er dan ook op rekenen dat wij er stáán als het nodig is", OF je zegt "wij zijn ook maar beperkt en geven ook wel eens niet thuis, dus we zijn maar wat bescheiden in wat we doen".
De macht om ouders dwingend hulp of toezicht op te leggen, is een behoorlijk ingrijpende macht. Die macht brengt ook de plicht met zich mee om te doen wat je belooft.
Ben ik niet met je eens, Snormel. Dan zou je de noodzaak van hulpverlening afpassen op de beschikbaarheid van hulpverlening. Oh, we hebben te kort hulpverleners, nou dan indiceren we wel dat de nood niet zo hoog is. Lijkt me niet correct.
Onvoldoende beschikbaarheid is gevolg van politieke keuzes, niet van falende hulpverlening.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 15:02
Hm ja Snormel, maar nu gaat het even over twee verschillende dingen.
Dat met dat Riagg bv. Ja ik had natuurlijk zelf achteraf na moeten bellen, maar op dat moment (met die dreigende depressie) was het al een enorme stap om er zelfs maar naar toe te gaan. Zelf er weer achteraan gaan was me echt teveel gevraagd.
Tegen de tijd dat ik dat weer aankon een paar maanden later, hoefde het voor mij niet meer. Of het nou een depressie, een dipje of een burn-out was, vind ik ook helemaal niet meer belangrijk. Ze hadden op z'n minst kunnen terugbellen met de mededeling dat ze niks voor me konden doen ofzo, maar zelfs dat niet. Heeft niks met wel of niet zwangere werknemers te maken (intaker was ook nog een man), maar met een niet zo goede administratie.
Ik vind het meer dan slordig, een ander was misschien op de rails gaan liggen.
Btw, ik vind mezelf behoorlijk deskundig als het mijn eigen kinderen betreft. Een AMK-medewerker die een rapport schrijft over een kind dat ze nog nooit gezien heeft, alleen maar uit (onder andere onjuiste) verhalen kent. wat weet Die er nou eigenlijk vanaf?
Dat met dat Riagg bv. Ja ik had natuurlijk zelf achteraf na moeten bellen, maar op dat moment (met die dreigende depressie) was het al een enorme stap om er zelfs maar naar toe te gaan. Zelf er weer achteraan gaan was me echt teveel gevraagd.
Tegen de tijd dat ik dat weer aankon een paar maanden later, hoefde het voor mij niet meer. Of het nou een depressie, een dipje of een burn-out was, vind ik ook helemaal niet meer belangrijk. Ze hadden op z'n minst kunnen terugbellen met de mededeling dat ze niks voor me konden doen ofzo, maar zelfs dat niet. Heeft niks met wel of niet zwangere werknemers te maken (intaker was ook nog een man), maar met een niet zo goede administratie.
Ik vind het meer dan slordig, een ander was misschien op de rails gaan liggen.
Btw, ik vind mezelf behoorlijk deskundig als het mijn eigen kinderen betreft. Een AMK-medewerker die een rapport schrijft over een kind dat ze nog nooit gezien heeft, alleen maar uit (onder andere onjuiste) verhalen kent. wat weet Die er nou eigenlijk vanaf?
donderdag 5 november 2009 om 15:05
quote:Snormel schreef op 05 november 2009 @ 14:32:
[De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt.
Nu draai je de zaken om ten opzichte van TO. In het geval van TO gaat het er om dat in uiterste instantie de hulpverlenende instantie de verantwoordelijkheid kan overnemen.
...]
Nee dat doet ze niet. Bowie ging hier in op een voorbeeld van to waarin ze zelf om hulp vroeg, bij de RIAGG, en daar een slechte ervaring mee had. Wat Bowie hier zegt slaat niet op to's situatie nu.
[De verantwoordelijkheid ligt niet ineens bij een instantie puur omdat jij hem daar neerlegt.
Nu draai je de zaken om ten opzichte van TO. In het geval van TO gaat het er om dat in uiterste instantie de hulpverlenende instantie de verantwoordelijkheid kan overnemen.
...]
Nee dat doet ze niet. Bowie ging hier in op een voorbeeld van to waarin ze zelf om hulp vroeg, bij de RIAGG, en daar een slechte ervaring mee had. Wat Bowie hier zegt slaat niet op to's situatie nu.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 15:08
quote:Visdiefje schreef op 05 november 2009 @ 15:02:
Btw, ik vind mezelf behoorlijk deskundig als het mijn eigen kinderen betreft. Een AMK-medewerker die een rapport schrijft over een kind dat ze nog nooit gezien heeft, alleen maar uit (onder andere onjuiste) verhalen kent. wat weet Die er nou eigenlijk vanaf?De verhalen die ze gebruikt voor het rapport zijn die van jou, die van school en die van de huisarts. Met die verhalen vormt zij een beeld van jouw kind.
Welke van deze verhalen is onjuist dan?
Btw, ik vind mezelf behoorlijk deskundig als het mijn eigen kinderen betreft. Een AMK-medewerker die een rapport schrijft over een kind dat ze nog nooit gezien heeft, alleen maar uit (onder andere onjuiste) verhalen kent. wat weet Die er nou eigenlijk vanaf?De verhalen die ze gebruikt voor het rapport zijn die van jou, die van school en die van de huisarts. Met die verhalen vormt zij een beeld van jouw kind.
Welke van deze verhalen is onjuist dan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 5 november 2009 om 15:23
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 15:02:
[...]
Ben ik niet met je eens, Snormel. Dan zou je de noodzaak van hulpverlening afpassen op de beschikbaarheid van hulpverlening. Oh, we hebben te kort hulpverleners, nou dan indiceren we wel dat de nood niet zo hoog is. Lijkt me niet correct.
Vind je het dan correct dat er kinderen die niets gedaan hebben en die dringend hulp nodig hebben zonder hulp in de gevangenis zitten, of onder toezicht staan en zelden een hulpverlener zien?
Als er te kort aan hulpverleners is, dan moet je én indiceren dat de nood hoog is, én je vervolgens bescheiden opstellen t.a.v. zulke ingrijpende maatregelen.
Ik heb het niet over indicaties, maar over het overnemen van de macht en er vervolgens niets mee doen.
[...]
Ben ik niet met je eens, Snormel. Dan zou je de noodzaak van hulpverlening afpassen op de beschikbaarheid van hulpverlening. Oh, we hebben te kort hulpverleners, nou dan indiceren we wel dat de nood niet zo hoog is. Lijkt me niet correct.
Vind je het dan correct dat er kinderen die niets gedaan hebben en die dringend hulp nodig hebben zonder hulp in de gevangenis zitten, of onder toezicht staan en zelden een hulpverlener zien?
Als er te kort aan hulpverleners is, dan moet je én indiceren dat de nood hoog is, én je vervolgens bescheiden opstellen t.a.v. zulke ingrijpende maatregelen.
Ik heb het niet over indicaties, maar over het overnemen van de macht en er vervolgens niets mee doen.
donderdag 5 november 2009 om 15:27
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 15:05:
[...]
Nee dat doet ze niet. Bowie ging hier in op een voorbeeld van to waarin ze zelf om hulp vroeg, bij de RIAGG, en daar een slechte ervaring mee had. Wat Bowie hier zegt slaat niet op to's situatie nu.
OK, maar dan blijft dat ik het héél bizar vind dat het kennelijk normaal is in hulpverleningsland om als je zwanger bent je taken niet over te dragen maar gewoon te laten liggen.
Als je zulke ernstige tekorten hebt dat je normale bedrijfsvoering niet meer door kan gaan (ongeacht of dat aan de politiek of wie dan ook ligt), dan moet je ook bescheiden zijn over wat je kunt doen.
Als het gaat om falende ouders dan heeft de hulpverlening een hoop pretenties over "wij zijn er voor het belang van het kind en wij weten het zo goed", en als het op daden aankomt dan zegt een medewerkster ijskoud "sorry, blijft liggen, ben zwanger". Dat vind ik falen ja. Niet het personeelsgebrek, maar de hoge pretenties i.c.m. de gebrekkige uitvoering.
[...]
Nee dat doet ze niet. Bowie ging hier in op een voorbeeld van to waarin ze zelf om hulp vroeg, bij de RIAGG, en daar een slechte ervaring mee had. Wat Bowie hier zegt slaat niet op to's situatie nu.
OK, maar dan blijft dat ik het héél bizar vind dat het kennelijk normaal is in hulpverleningsland om als je zwanger bent je taken niet over te dragen maar gewoon te laten liggen.
Als je zulke ernstige tekorten hebt dat je normale bedrijfsvoering niet meer door kan gaan (ongeacht of dat aan de politiek of wie dan ook ligt), dan moet je ook bescheiden zijn over wat je kunt doen.
Als het gaat om falende ouders dan heeft de hulpverlening een hoop pretenties over "wij zijn er voor het belang van het kind en wij weten het zo goed", en als het op daden aankomt dan zegt een medewerkster ijskoud "sorry, blijft liggen, ben zwanger". Dat vind ik falen ja. Niet het personeelsgebrek, maar de hoge pretenties i.c.m. de gebrekkige uitvoering.
donderdag 5 november 2009 om 15:45
quote:Poezewoes schreef op 05 november 2009 @ 15:08:
[...]
De verhalen die ze gebruikt voor het rapport zijn die van jou, die van school en die van de huisarts. Met die verhalen vormt zij een beeld van jouw kind.
Welke van deze verhalen is onjuist dan?
Onder andere onjuiste verhalen. Het onjuiste verhaal is de belangrijkste van allemaal, namelijk die van de anonieme melder.
[...]
De verhalen die ze gebruikt voor het rapport zijn die van jou, die van school en die van de huisarts. Met die verhalen vormt zij een beeld van jouw kind.
Welke van deze verhalen is onjuist dan?
Onder andere onjuiste verhalen. Het onjuiste verhaal is de belangrijkste van allemaal, namelijk die van de anonieme melder.
