Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
zaterdag 21 juni 2008 om 00:28
quote:Kris10a schreef op 19 juni 2008 @ 23:38:
Mijn lief
Mijn lief, zo vredig ben je nu.
Wakend bij je stille lichaam, denk ik aan al die tijden,
Dat ik naast je zat en meeleed als ik jou zag lijden.
Vaak was ik radeloos en bang,
Ik kon het niet verdragen.
Soms zei je zachtjes: Huil maar,
Dan vonden we elkaar en klaagden onze grote nood in
Eindeloos vragen.
Jij was zo dapper en zo sterk,
Soms werd het je te machtig,
Dan zei je:
Ik kan dit lijden niet meer dragen, laat mij nu menswaardig gaan.
Dan pakte ik je hand,
Jij keek mij aan en in mijn ogen zag je,
Dat ik je nog niet laten kon en zachtjes zei je:
't valt wel mee, en weer een lange nacht lag je en leed en
Wachtte, totdat ook ik kon zeggen:
't is goed mijn lief, ik kan je laten gaan, ik wil niet dat je langer wacht, Ik heb er vrede mee, ga maar.
Rust zacht.
Kris10a, ik zie je eigen topic nu pas... Heel heel heel heel heel veel sterkte
Ik heb een kaarsje voor je aangestoken.
Puck
Mijn lief
Mijn lief, zo vredig ben je nu.
Wakend bij je stille lichaam, denk ik aan al die tijden,
Dat ik naast je zat en meeleed als ik jou zag lijden.
Vaak was ik radeloos en bang,
Ik kon het niet verdragen.
Soms zei je zachtjes: Huil maar,
Dan vonden we elkaar en klaagden onze grote nood in
Eindeloos vragen.
Jij was zo dapper en zo sterk,
Soms werd het je te machtig,
Dan zei je:
Ik kan dit lijden niet meer dragen, laat mij nu menswaardig gaan.
Dan pakte ik je hand,
Jij keek mij aan en in mijn ogen zag je,
Dat ik je nog niet laten kon en zachtjes zei je:
't valt wel mee, en weer een lange nacht lag je en leed en
Wachtte, totdat ook ik kon zeggen:
't is goed mijn lief, ik kan je laten gaan, ik wil niet dat je langer wacht, Ik heb er vrede mee, ga maar.
Rust zacht.
Kris10a, ik zie je eigen topic nu pas... Heel heel heel heel heel veel sterkte
Ik heb een kaarsje voor je aangestoken.
Puck
