Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
donderdag 24 juni 2010 om 12:19
Elynn, een voor jou. Wat vreselijk dat je je ouders op zo jonge leeftijd hebt moeten missen, en dan helemaal geen lieve pleegmoeder kreeg. Hoe is de band met je broer nu, heb je daar enigszins een vorm voor kunnen vinden?
Ik heb gelukkig allebei mijn ouders nog en heb een goede band met ze. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, dus daar kan mijn foute eetpatroon niet vandaan komen. Toch denk ik dat je, of je jeugd nu wel of niet gelukkig was, als kind van alles meekrijgt en aangeleerd krijgt. Jouw perfectionisme bijvoorbeeld, jezelf wegcijferen, pleasen, dat herken ik wel.
Ik weet niet hoe ik dat precies moet plaatsen, daar moet ik misschien nog eens met de psych over praten Ik had wel een enigszins bemiddelende rol thuis tussen de andere gezinsleden en kreeg bij conflicten meestal te horen dat ik 'de wijste moest zijn'. Dat is me later in mijn huwelijk opgebroken, want ik kon zo goed "de wijste zijn" en "erboven staan" dat ik veel te weinig voor mezelf opkwam.
De wijste zijn betekent niet dat je wijs bent, maar dat je niet voor je eigen belangen durft op te komen en het conflict dus maar uit de weg gaat. Dat moet ik nu dus opnieuw invullen. Wat vind ik wel wijs? Ik probeer nu assertief te worden en dat gaat me gelukkig steeds beter af (vandaar dat het compliment dat ik vorige week kreeg zo goed aankwam ). Maar ik moet er nog steeds moeite voor doen. Het is inderdaad een ingesleten patroon, niet alleen qua gedrag maar ook qua gedachten.
Wat geesten uit het verleden betreft, ik heb dus geen demonen te bestrijden maar zoals ik zei heeft iedereen wel wat bagage meegekregen en moet je nu zien hoe je daarmee omgaat. Of dat een kwestie van willen of van kunnen is... Als je het wil, kun je het ook, denk ik. Ik bedoel, het begint met de wil om die zaken een plek te geven.
Dat klinkt meer cliché dan ik het bedoel. Met een plek geven bedoel ik: bedenken wat het voor jou betekent dat die dingen gebeurd zijn en ze plaatsen in hoe je leven nu is en hoe jij nu bent. Want hoe je het ook bekijkt, die gebeurtenissen hebben jou mede gevormd. Ze volledig afwijzen is dus ook een deel van jezelf afwijzen. Wel heb je zelf veel invloed op hoe je tegen de gebeurtenissen aankijkt en welke betekenis je ze in je leven geeft. Je kunt (zo nodig met hulp) besluiten de betekenis die ze voor je hadden te accepteren maar ze geen rol meer in je huidige leven te laten spelen.
Dit klinkt zo wel heel erg simpel en dat is het natuurlijk allesbehalve. Zeker als het gaat om heel ingrijpende zaken is het een moeilijk en lang proces (ik denk aan Hanke). Maar ik geloof wel dat het kan. En Hanke is daar het meest geweldige voorbeeld van. Onderkennen, hulp zoeken, de confrontatie aangaan, achter je laten.
Hanke, herken jij iets in hoe ik het zie?
Elynn, knap hoe jij hiertegenaan kijkt en heel wijs van je dat ziet dat je met kleine stappen gaat komen waar je wezen wilt.
Zou je je doel kunnen omschrijven?
Ik heb gelukkig allebei mijn ouders nog en heb een goede band met ze. Ik heb een gelukkige jeugd gehad, dus daar kan mijn foute eetpatroon niet vandaan komen. Toch denk ik dat je, of je jeugd nu wel of niet gelukkig was, als kind van alles meekrijgt en aangeleerd krijgt. Jouw perfectionisme bijvoorbeeld, jezelf wegcijferen, pleasen, dat herken ik wel.
Ik weet niet hoe ik dat precies moet plaatsen, daar moet ik misschien nog eens met de psych over praten Ik had wel een enigszins bemiddelende rol thuis tussen de andere gezinsleden en kreeg bij conflicten meestal te horen dat ik 'de wijste moest zijn'. Dat is me later in mijn huwelijk opgebroken, want ik kon zo goed "de wijste zijn" en "erboven staan" dat ik veel te weinig voor mezelf opkwam.
De wijste zijn betekent niet dat je wijs bent, maar dat je niet voor je eigen belangen durft op te komen en het conflict dus maar uit de weg gaat. Dat moet ik nu dus opnieuw invullen. Wat vind ik wel wijs? Ik probeer nu assertief te worden en dat gaat me gelukkig steeds beter af (vandaar dat het compliment dat ik vorige week kreeg zo goed aankwam ). Maar ik moet er nog steeds moeite voor doen. Het is inderdaad een ingesleten patroon, niet alleen qua gedrag maar ook qua gedachten.
Wat geesten uit het verleden betreft, ik heb dus geen demonen te bestrijden maar zoals ik zei heeft iedereen wel wat bagage meegekregen en moet je nu zien hoe je daarmee omgaat. Of dat een kwestie van willen of van kunnen is... Als je het wil, kun je het ook, denk ik. Ik bedoel, het begint met de wil om die zaken een plek te geven.
Dat klinkt meer cliché dan ik het bedoel. Met een plek geven bedoel ik: bedenken wat het voor jou betekent dat die dingen gebeurd zijn en ze plaatsen in hoe je leven nu is en hoe jij nu bent. Want hoe je het ook bekijkt, die gebeurtenissen hebben jou mede gevormd. Ze volledig afwijzen is dus ook een deel van jezelf afwijzen. Wel heb je zelf veel invloed op hoe je tegen de gebeurtenissen aankijkt en welke betekenis je ze in je leven geeft. Je kunt (zo nodig met hulp) besluiten de betekenis die ze voor je hadden te accepteren maar ze geen rol meer in je huidige leven te laten spelen.
Dit klinkt zo wel heel erg simpel en dat is het natuurlijk allesbehalve. Zeker als het gaat om heel ingrijpende zaken is het een moeilijk en lang proces (ik denk aan Hanke). Maar ik geloof wel dat het kan. En Hanke is daar het meest geweldige voorbeeld van. Onderkennen, hulp zoeken, de confrontatie aangaan, achter je laten.
Hanke, herken jij iets in hoe ik het zie?
Elynn, knap hoe jij hiertegenaan kijkt en heel wijs van je dat ziet dat je met kleine stappen gaat komen waar je wezen wilt.
Zou je je doel kunnen omschrijven?
Ga in therapie!
donderdag 24 juni 2010 om 12:28
Heel lief, Lé. Thanx.
Ja, dat vastgeroest zitten in je eigen (niet zo constructieve) waarheid herken ik. Duurde best lang voordat ik doorhad hoe ik het patroon kon doorbreken. Op een gegeven moment was ik helemaal klaar met praten en analyseren.
Kan ik ook heel goed, praten en analyseren. Gevoelens onder ogen komen en er wat mee doen, daar heb ik dan weer geen aangeboren talent voor. Maareh, daar wordt aan gewerkt. Heb nu eindelijk een manier gevonden om op emotioneel niveau ook verder te komen: mindfulness.
En ja, vind het ook heel prettig om eye-openers zoals de posts van Spinster en Hanke te lezen. Geldt ook voor goede boeken of artikelen op internet of in bladen, trouwens. Gaat vaak om dingen die ik zelf onbewust wel weet, maar die blijkbaar niet genoeg tot me doordringen totdat iemand het duidelijk en helder op papier zet. Pas als ik zoiets lees, wordt er bij mij wat in gang gezet. Komt maar zelden echt vanuit mezelf vooralsnog.
Ja, dat vastgeroest zitten in je eigen (niet zo constructieve) waarheid herken ik. Duurde best lang voordat ik doorhad hoe ik het patroon kon doorbreken. Op een gegeven moment was ik helemaal klaar met praten en analyseren.
Kan ik ook heel goed, praten en analyseren. Gevoelens onder ogen komen en er wat mee doen, daar heb ik dan weer geen aangeboren talent voor. Maareh, daar wordt aan gewerkt. Heb nu eindelijk een manier gevonden om op emotioneel niveau ook verder te komen: mindfulness.
En ja, vind het ook heel prettig om eye-openers zoals de posts van Spinster en Hanke te lezen. Geldt ook voor goede boeken of artikelen op internet of in bladen, trouwens. Gaat vaak om dingen die ik zelf onbewust wel weet, maar die blijkbaar niet genoeg tot me doordringen totdat iemand het duidelijk en helder op papier zet. Pas als ik zoiets lees, wordt er bij mij wat in gang gezet. Komt maar zelden echt vanuit mezelf vooralsnog.
donderdag 24 juni 2010 om 12:47
Yas, misschien ken ik hem wel Maar dat is denk ik te lang geleden en de KM is best groot hahahahaha
LEo, het was een leuk gesprek maar ik kan niet peilen wat ze er van vonden. Vaak wel een beetje maar nu dus helemaal niet wordt. De gedachte dat ik na volgende week misschien geen werk meer heb, zorgt voor een hoop onrust (geen controle hebben is een struikelpunt voor mij) maar ik heb besloten dat ik me daar vandaag niet druk over mag maken. Ik ga na volgende week een week op vakantie en relaxen en me daarna bedenken wat de volgende stappen gaan zijn. Maar het is wel moeilijk om het los te laten...
Ladies, dankjewel voor jullie verhalen en input. Ik haal er iedere dag weer zo veel uit!
LEo, het was een leuk gesprek maar ik kan niet peilen wat ze er van vonden. Vaak wel een beetje maar nu dus helemaal niet wordt. De gedachte dat ik na volgende week misschien geen werk meer heb, zorgt voor een hoop onrust (geen controle hebben is een struikelpunt voor mij) maar ik heb besloten dat ik me daar vandaag niet druk over mag maken. Ik ga na volgende week een week op vakantie en relaxen en me daarna bedenken wat de volgende stappen gaan zijn. Maar het is wel moeilijk om het los te laten...
Ladies, dankjewel voor jullie verhalen en input. Ik haal er iedere dag weer zo veel uit!
donderdag 24 juni 2010 om 13:01
Ik had de hoofdprijs voor de best vertolkte slachtofferrol kunnen winnen.
*kijkt om zich heen maar kan geen bokaal ontwaren*
Shit, zelfs dát is me niet gelukt!
Nee even alle gekheid op een stokje. In 2007 zat ik nog letterlijk achter de geraniums, kwam er thuiszorg over de vloer, slikte ik medicijnen, was ik morbide obees en was ik nagenoeg bedlegerig. Allemaal vanwege die psychische klachten. Omdat ik slachtoffer was van mijn leven en van mijn emoties.
Mindfullness heeft me daarin erg geholpen. Dat emoties heel heftig kunnen voelen maar dat ik daar niet meteen naar hoef te handelen. Uiteindelijk is een emotie een golfbeweging. De heftigheid zal ook weer zakken. Dat leren uitzitten heeft me veel opgeleverd. Want het dwarsboomde het ´ik kan het niet want dat kan ik niet aan´. Ik bleek veel meer aan te kunnen en had gelukkig de openhartige Hanke mentaliteit om dat voor mezelf en anderen te erkennen. Stapje voor stapje ging ik steeds meer verantwoordelijkheid voor mezelf nemen. Eerst voor mijn emoties. Toen voor het feit dat ik besta. Daarna voor mijn handelen. En nu, eindelijk, na deze emdr, voor mijn plannen voor de toekomst.
Om op de vraag terug te komen. Ik denk er wat genuanceerd over. Pas als je echt accepteert dat wie jij en hoe jij bent mag bestaan op deze aardkloot, ben je in staat om verandering aan te brengen. Anders gaat er altijd een deel van je dood paard staan spelen. Valt er niet aan te trekken, gaat het allemaal veel te moeizaam.
Leren leven met je verstand noem ik dat maar, om in topictaal te blijven praten. Je mag jezelf best doelen stellen. Maar ik heb niet de illusie dat alles maar maakbaar is. Soms zijn doelen niet haalbaar. Dan wil je lijf gewoon niet, of ben je psychisch te ziek. Ik heb het geluk dat ik zoveel beter ben geworden. Maar er zijn ook een hoop mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, en een zelfde soort aard en aanleg hebben, bij wie dat niet lukt. Soms ligt dat aan henzelf en zijn zij zelf een deel van het probleem. Vaak ook is het een combinatie van bijkomende lichamelijke of psychisch aandoeningen, niet de juiste hulp of medicatie krijgen. Of geen mensen om je heen hebben die je tot steun kunnen zijn.
Sommige mensen lijden zo erg, dat ze daar niet uit kunnen stappen en gewoon kunnen doen. Daar zijn ze te ziek voor. Een ptss bijv kan heel invaliderend zijn. Constant alert zijn, slecht slapen, de herbelevingen, de plaatjes in je hoofd, het je afgestompt voelen, de agressie, de depressie, de doodsdrift....
Niet iedereen is behandelbaar. Soms ben je zo ziek dat je daar aan dood gaat. Of de doelen in je leven niet haalt.
Maar je kan nog zo ziek zijn, psychisch of lichamelijk, er ligt altijd wel een verantwoordelijkheid. Hoe ga je er mee om? Hoe betrek je je medemens in dat wat je leven is?
Hoewel ik af en toe een zware wissel op mijn vriendschapsrelaties heb getrokken, was ik er zeker ook voor hén. En hoe k*t mijn leven ook was, ik had wel de instelling om van de kleine dingen te genieten. Dat ze dat konden zien aan mij, deed ze goed.
*kijkt om zich heen maar kan geen bokaal ontwaren*
Shit, zelfs dát is me niet gelukt!
Nee even alle gekheid op een stokje. In 2007 zat ik nog letterlijk achter de geraniums, kwam er thuiszorg over de vloer, slikte ik medicijnen, was ik morbide obees en was ik nagenoeg bedlegerig. Allemaal vanwege die psychische klachten. Omdat ik slachtoffer was van mijn leven en van mijn emoties.
Mindfullness heeft me daarin erg geholpen. Dat emoties heel heftig kunnen voelen maar dat ik daar niet meteen naar hoef te handelen. Uiteindelijk is een emotie een golfbeweging. De heftigheid zal ook weer zakken. Dat leren uitzitten heeft me veel opgeleverd. Want het dwarsboomde het ´ik kan het niet want dat kan ik niet aan´. Ik bleek veel meer aan te kunnen en had gelukkig de openhartige Hanke mentaliteit om dat voor mezelf en anderen te erkennen. Stapje voor stapje ging ik steeds meer verantwoordelijkheid voor mezelf nemen. Eerst voor mijn emoties. Toen voor het feit dat ik besta. Daarna voor mijn handelen. En nu, eindelijk, na deze emdr, voor mijn plannen voor de toekomst.
Om op de vraag terug te komen. Ik denk er wat genuanceerd over. Pas als je echt accepteert dat wie jij en hoe jij bent mag bestaan op deze aardkloot, ben je in staat om verandering aan te brengen. Anders gaat er altijd een deel van je dood paard staan spelen. Valt er niet aan te trekken, gaat het allemaal veel te moeizaam.
Leren leven met je verstand noem ik dat maar, om in topictaal te blijven praten. Je mag jezelf best doelen stellen. Maar ik heb niet de illusie dat alles maar maakbaar is. Soms zijn doelen niet haalbaar. Dan wil je lijf gewoon niet, of ben je psychisch te ziek. Ik heb het geluk dat ik zoveel beter ben geworden. Maar er zijn ook een hoop mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, en een zelfde soort aard en aanleg hebben, bij wie dat niet lukt. Soms ligt dat aan henzelf en zijn zij zelf een deel van het probleem. Vaak ook is het een combinatie van bijkomende lichamelijke of psychisch aandoeningen, niet de juiste hulp of medicatie krijgen. Of geen mensen om je heen hebben die je tot steun kunnen zijn.
Sommige mensen lijden zo erg, dat ze daar niet uit kunnen stappen en gewoon kunnen doen. Daar zijn ze te ziek voor. Een ptss bijv kan heel invaliderend zijn. Constant alert zijn, slecht slapen, de herbelevingen, de plaatjes in je hoofd, het je afgestompt voelen, de agressie, de depressie, de doodsdrift....
Niet iedereen is behandelbaar. Soms ben je zo ziek dat je daar aan dood gaat. Of de doelen in je leven niet haalt.
Maar je kan nog zo ziek zijn, psychisch of lichamelijk, er ligt altijd wel een verantwoordelijkheid. Hoe ga je er mee om? Hoe betrek je je medemens in dat wat je leven is?
Hoewel ik af en toe een zware wissel op mijn vriendschapsrelaties heb getrokken, was ik er zeker ook voor hén. En hoe k*t mijn leven ook was, ik had wel de instelling om van de kleine dingen te genieten. Dat ze dat konden zien aan mij, deed ze goed.
donderdag 24 juni 2010 om 13:13
Zit in een soort niemandsland nu. De draadjes naar het verleden zijn losgeknipt. De automatische piloot staat uitgeschakeld en ik voel me stuurloos.
Ik voel me moe, voel een soort van weemoed. Dit was mijn leven tot nu toe. Zo wordt het nooit meer.
Maar wat dan? Gevoelens van onvervuldheid, van ontevredenheid neem ik waar bij mezelf. Ik wil meer, maar wat dan?
Gedachtes over werk, studie, hobbies... het golft door mijn hoofd en golft weer weg. De blauwe lucht, de zilte smaak van al de ooit vergoten tranen. Ik dobber wat mee en kijk rond. Vrij. Ongebonden. Alleen. Op mijn eigen zee.
Ik wist dat ik dit allemaal zou voelen. In september had ik dit allemaal al gepland. Dat maakt het minder zwaar, minder verwarrend. Maar niet minder energievretend.
(gisteravond ging eten daarom ook als het laatstgenoemde woord in de vorige alinea)
Ik voel me moe, voel een soort van weemoed. Dit was mijn leven tot nu toe. Zo wordt het nooit meer.
Maar wat dan? Gevoelens van onvervuldheid, van ontevredenheid neem ik waar bij mezelf. Ik wil meer, maar wat dan?
Gedachtes over werk, studie, hobbies... het golft door mijn hoofd en golft weer weg. De blauwe lucht, de zilte smaak van al de ooit vergoten tranen. Ik dobber wat mee en kijk rond. Vrij. Ongebonden. Alleen. Op mijn eigen zee.
Ik wist dat ik dit allemaal zou voelen. In september had ik dit allemaal al gepland. Dat maakt het minder zwaar, minder verwarrend. Maar niet minder energievretend.
(gisteravond ging eten daarom ook als het laatstgenoemde woord in de vorige alinea)
donderdag 24 juni 2010 om 14:44
Dub, hope so. Punt is meer dat er gewoon geld verdiend moet worden en ik graag nu al zou weten wat ik na mijn vakantie ga doen. Maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken...
Hanke, je leven wordt inderdaad heel anders. Ik heb diep respect voor je, wat ik al eerder zei, dat je je demonen in de ogen bent gaan kijken. Je mag nu kiezen welke kant je opgaat en hoe eng dat misschien is, ik denk dat het wel goed is dat je Hanke mag zijn. Je bent nu al zo ver meis, omkijken mag best maar teruglopen niet.
Hanke, je leven wordt inderdaad heel anders. Ik heb diep respect voor je, wat ik al eerder zei, dat je je demonen in de ogen bent gaan kijken. Je mag nu kiezen welke kant je opgaat en hoe eng dat misschien is, ik denk dat het wel goed is dat je Hanke mag zijn. Je bent nu al zo ver meis, omkijken mag best maar teruglopen niet.
donderdag 24 juni 2010 om 15:30
Even vlug tussendoor: ik word toch zo blij van radijsjes. Heerlijk. Gezond en lekker fris, knapperig en peperig.
Hanke, het is prachtig en bewonderenswaardig dat je het negatieve hebt afgesloten en dat je je leven nu in eigen hand hebt. Dat houdt ook in dat je niet langer wordt geleid door de invloeden uit het verleden, maar dat je zélf de richting kunt bepalen. Denk dat het wel goed is om even rustig mee te deinen op de golven van alles wat er in je hoofd omgaat, want er is veel te kiezen.
Hanke, het is prachtig en bewonderenswaardig dat je het negatieve hebt afgesloten en dat je je leven nu in eigen hand hebt. Dat houdt ook in dat je niet langer wordt geleid door de invloeden uit het verleden, maar dat je zélf de richting kunt bepalen. Denk dat het wel goed is om even rustig mee te deinen op de golven van alles wat er in je hoofd omgaat, want er is veel te kiezen.
donderdag 24 juni 2010 om 15:54
Hanke, jij gaat echt de goede weg op! Top!
LL, zou best kunnen, hij gaat volgend jaar zijn 30e en tevens laatste jaar bij de KM in. Over anderhalf jaar gaat ie met FLO (functioneel leeftijdsontslag) Hij is dan nét 51
Lachen he?
Hij valt nog net in die oude regeling, en de jaren onder en boven zee en de uitzendingen tellen dubbel.
Dus over anderhalf jaar heb ik een pensionado in huis.
Ik eet straks een soepje en dan naar het zwembad om te aquajoggen met forummer Kookie.
We zijn dan net op tijd terug voor voetbal en dan eet ik een tartaartje gebakken in olijfolie met een salsa (jawel!) van gesmoorde tomaat, knoflook en veel ui.
Radijsjes, goede tip, nog niet aan gedacht!
LL, zou best kunnen, hij gaat volgend jaar zijn 30e en tevens laatste jaar bij de KM in. Over anderhalf jaar gaat ie met FLO (functioneel leeftijdsontslag) Hij is dan nét 51
Lachen he?
Hij valt nog net in die oude regeling, en de jaren onder en boven zee en de uitzendingen tellen dubbel.
Dus over anderhalf jaar heb ik een pensionado in huis.
Ik eet straks een soepje en dan naar het zwembad om te aquajoggen met forummer Kookie.
We zijn dan net op tijd terug voor voetbal en dan eet ik een tartaartje gebakken in olijfolie met een salsa (jawel!) van gesmoorde tomaat, knoflook en veel ui.
Radijsjes, goede tip, nog niet aan gedacht!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 24 juni 2010 om 16:10
quote:hanke321 schreef op 24 juni 2010 @ 13:01:
Ik had de hoofdprijs voor de best vertolkte slachtofferrol kunnen winnen.
*kijkt om zich heen maar kan geen bokaal ontwaren*
Shit, zelfs dát is me niet gelukt!
Hanke
Ik vind het heel mooi dat je zo mild kijkt naar anderen, Hanke. Dat probeer ik ook, ik wil ook geen oordeel vellen over mensen die (naar mijn idee) het leven minder in eigen hand nemen. Ik heb net een discussie op een ander topic met iemand die dat niet doet. Die ik jarenlang heb geholpen, geadviseerd, aangehoord en die nooit iets onderneemt om verandering te brengen in haar situatie. Nu lijkt het voor een buitenstaander of ze klem zit en hier niets aan kan veranderen, maar ik zie welke rol ze hier zelf in heeft gespeeld. Daar heb ik dan wel een (negatief) oordeel over, moet ik helaas toegeven. Eigenlijk ben ik gewoon kwaad, maar goed, dat waait wel weer over, morgen ben ik er niet meer mee bezig
Er zijn ook mensen die buiten hun schuld om in heel zwaar weer terechtkomen. Die zoals jij als kind heel erg gekwetst zijn, of iets heel ergs hebben meegemaakt. Of die ongeneeslijk ziek zijn. Heel verschrikkelijke dingen die een zware wissel trekken op jezelf en de mensen die van je houden. Toch kun je ook daarin verschil zien tussen mensen met en zonder veel veerkracht. De mensen met veerkracht stellen hun doelen bij, genieten van het moment, van de kleine dingen, proberen ook naar het positieve te kijken en niet alleen naar het negatieve.
Ik geloof heel sterk dat alles relatief is en dat heel veel afhangt van hoe je zelf naar een situatie kijkt. Daarmee wordt een ongeneeslijke ziekte niet minder tragisch, maar kan iemand die die ziekte heeft wel zo veel mogelijk halen uit de dagen die hij of zij nog heeft. Ik denk aan die prachtige film, La vita è bella. Heel veel erger kon de situatie van die man niet zijn, maar hij bleef toch proberen iets moois van te maken van een plek waar alleen maar lelijks was. Omdat hij een doel had: zijn zoon.
Een doel hebben is denk ik de kern.
Ik had de hoofdprijs voor de best vertolkte slachtofferrol kunnen winnen.
*kijkt om zich heen maar kan geen bokaal ontwaren*
Shit, zelfs dát is me niet gelukt!
Hanke
Ik vind het heel mooi dat je zo mild kijkt naar anderen, Hanke. Dat probeer ik ook, ik wil ook geen oordeel vellen over mensen die (naar mijn idee) het leven minder in eigen hand nemen. Ik heb net een discussie op een ander topic met iemand die dat niet doet. Die ik jarenlang heb geholpen, geadviseerd, aangehoord en die nooit iets onderneemt om verandering te brengen in haar situatie. Nu lijkt het voor een buitenstaander of ze klem zit en hier niets aan kan veranderen, maar ik zie welke rol ze hier zelf in heeft gespeeld. Daar heb ik dan wel een (negatief) oordeel over, moet ik helaas toegeven. Eigenlijk ben ik gewoon kwaad, maar goed, dat waait wel weer over, morgen ben ik er niet meer mee bezig
Er zijn ook mensen die buiten hun schuld om in heel zwaar weer terechtkomen. Die zoals jij als kind heel erg gekwetst zijn, of iets heel ergs hebben meegemaakt. Of die ongeneeslijk ziek zijn. Heel verschrikkelijke dingen die een zware wissel trekken op jezelf en de mensen die van je houden. Toch kun je ook daarin verschil zien tussen mensen met en zonder veel veerkracht. De mensen met veerkracht stellen hun doelen bij, genieten van het moment, van de kleine dingen, proberen ook naar het positieve te kijken en niet alleen naar het negatieve.
Ik geloof heel sterk dat alles relatief is en dat heel veel afhangt van hoe je zelf naar een situatie kijkt. Daarmee wordt een ongeneeslijke ziekte niet minder tragisch, maar kan iemand die die ziekte heeft wel zo veel mogelijk halen uit de dagen die hij of zij nog heeft. Ik denk aan die prachtige film, La vita è bella. Heel veel erger kon de situatie van die man niet zijn, maar hij bleef toch proberen iets moois van te maken van een plek waar alleen maar lelijks was. Omdat hij een doel had: zijn zoon.
Een doel hebben is denk ik de kern.
Ga in therapie!
donderdag 24 juni 2010 om 16:27
Dub, ik had je al gelezen op dat andere topic. Je was daarin heel duidelijk. Ik snap dat je je in die situatie zo voelt, als ik er zo veel energie in had gestoken zou ik ook pissig zijn.
Laatst ben ik gestopt met contact met iemand. Ik dacht dat ik er goed aan deed met die persoon om te gaan, for their better good. Maar het kostte me zoveel energie omdat ik vond dat diegene zo weinig uit het leven haalde, zoveel met klagen en met beperkingen bezig was. Nooit eens vertelde iets leuks of moois of bijzonders gezien te hebben, al was het maar op de televisie. Dat gebrek aan belangstelling en oog hebben voor de leuke dingen in het leven, dat brak me op. Voel me zelfs niet schuldig, het leverde me echt meer energie op.
Nu ga ik mantelzorgen zodat iemand een gedenkwaardige dag kan vieren. Met lekker eten <. Mooi toch.
Laatst ben ik gestopt met contact met iemand. Ik dacht dat ik er goed aan deed met die persoon om te gaan, for their better good. Maar het kostte me zoveel energie omdat ik vond dat diegene zo weinig uit het leven haalde, zoveel met klagen en met beperkingen bezig was. Nooit eens vertelde iets leuks of moois of bijzonders gezien te hebben, al was het maar op de televisie. Dat gebrek aan belangstelling en oog hebben voor de leuke dingen in het leven, dat brak me op. Voel me zelfs niet schuldig, het leverde me echt meer energie op.
Nu ga ik mantelzorgen zodat iemand een gedenkwaardige dag kan vieren. Met lekker eten <. Mooi toch.
donderdag 24 juni 2010 om 20:41
Tante reuma... klinkt bijna gezellig dat ze langskomt.
Sterkte, Leo. Hoop dat de pijn snel minder wordt. Komt het door het warme weer?
Duub, snap het. Zou er ook kwaad van worden. Vind ook dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. Zelfs als er veel belemmeringen zijn, zijn er vaak nog genoeg mogelijkheden om er wat van te maken.
Mijn pleegmoeder wentelde zich in haar zieligheid. Stond centraal in haar leven. In plaats van iets constructiefs te doen en de situatie beter te maken genoot ze van alle aandacht die ze vanwege haar sneuheid naar zich toe wist te trekken. Gadverdamme. Kan er nog pissig van worden.
En toevallig: ik moest afgelopen week ook nog denken aan La vita è bella. Vond de film vreselijk. Hyperactieve acteur, sentimenteel, te vet aangezet. Maar het gegeven dat je van een heel nare situatie een draaglijk of zelfs mooi iets kunt maken spreekt me erg aan.
Sterkte, Leo. Hoop dat de pijn snel minder wordt. Komt het door het warme weer?
Duub, snap het. Zou er ook kwaad van worden. Vind ook dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. Zelfs als er veel belemmeringen zijn, zijn er vaak nog genoeg mogelijkheden om er wat van te maken.
Mijn pleegmoeder wentelde zich in haar zieligheid. Stond centraal in haar leven. In plaats van iets constructiefs te doen en de situatie beter te maken genoot ze van alle aandacht die ze vanwege haar sneuheid naar zich toe wist te trekken. Gadverdamme. Kan er nog pissig van worden.
En toevallig: ik moest afgelopen week ook nog denken aan La vita è bella. Vond de film vreselijk. Hyperactieve acteur, sentimenteel, te vet aangezet. Maar het gegeven dat je van een heel nare situatie een draaglijk of zelfs mooi iets kunt maken spreekt me erg aan.
vrijdag 25 juni 2010 om 07:18
quote:meds schreef op 24 juni 2010 @ 21:24:
Hallo Gezondheidsfreaks,
even goed nieuws tussendoor, ik heb de kersen alweer gespot voor een betaalbare prijs. Da's nog eens verantwoord snacken!Niet teveel suiker? Ben geschrokken van het bericht van Muis, teveel fruit=teveel suiker.
Hallo Gezondheidsfreaks,
even goed nieuws tussendoor, ik heb de kersen alweer gespot voor een betaalbare prijs. Da's nog eens verantwoord snacken!Niet teveel suiker? Ben geschrokken van het bericht van Muis, teveel fruit=teveel suiker.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 25 juni 2010 om 08:45
Het advies van het Voedingscentrum is: twee porties fruit per dag. Fruit levert calorieën, die vooral afkomstig zijn van suikers. Te veel fruit kan dan ook leiden tot overgewicht. Of je gewicht gezond is kun je beoordelen met de BMI-test op onze website.
Zolang je een gezond gewicht hebt is veel fruit eten prima. Merk je dat je gewicht stijgt doordat je mee fruit eet dan dat aanbevolen is, houd het dan bij de twee keer fruit.
Even opgesnord... Ik kom ook niet vaak aan meer dan drie porties hoor. Maar het lijkt me dat als je gaat kiezen tussen een snicker of je 5e stuk fruit, nog steeds het fruit de beste keuze is!
Zolang je een gezond gewicht hebt is veel fruit eten prima. Merk je dat je gewicht stijgt doordat je mee fruit eet dan dat aanbevolen is, houd het dan bij de twee keer fruit.
Even opgesnord... Ik kom ook niet vaak aan meer dan drie porties hoor. Maar het lijkt me dat als je gaat kiezen tussen een snicker of je 5e stuk fruit, nog steeds het fruit de beste keuze is!
...
vrijdag 25 juni 2010 om 09:59
Fruit is beter dan chips, omdat er geen verzadigde vetten in zitten maar voor je alvleesklier is te veel suiker (en dus ook fruitsuiker) niet al te best en zelfs ongezond.
Het advies is dus ook om fruit in één keer te eten, zodat er niet doorlopend insuline aangemaakt wordt door je alvleesklier die maar bezig is de boel te stabiliseren qua suikerpieken.
Voorheen was het vooral vet wat in de ban zat. Nu mag een heleboel vet wel op de een of andere manier. Buiten dan o.a. verzadigde en transvetten bijvoorbeeld, omdat je aderen daar van dichtslibben. Suiker is het nieuwe vet zeg maar. Tandartsen, artsen, diëtisten, allemaal krijsen ze nu moord en brand vanwege de fruitsuikers en de fruitzuren die mensen niet te veel moeten eten.
Ik ben gestopt met vruchtensappen drinken. Daar was ik nogal fan van en ik dronk zo een liter sinaasappelsap. 7 x 60 calorieën dus. Calorieën drinken doe ik (op wat light frisdrank na) niet meer. Fruit eet ik zelf 2 x per dag, bij mijn ontbijt en lunch. In de yohurt met muesli doe ik aardbeien of blauwe bessen, na de lunch eet ik een appel.
Zoals ik het begrepen heb zou je fruit niet moeten snacken maar als een soort maaltijdonderdeel moeten zien.
Dat is wat o.a. Dr. Oz (de internist die altijd bij Oprah zit) zegt.
Het advies is dus ook om fruit in één keer te eten, zodat er niet doorlopend insuline aangemaakt wordt door je alvleesklier die maar bezig is de boel te stabiliseren qua suikerpieken.
Voorheen was het vooral vet wat in de ban zat. Nu mag een heleboel vet wel op de een of andere manier. Buiten dan o.a. verzadigde en transvetten bijvoorbeeld, omdat je aderen daar van dichtslibben. Suiker is het nieuwe vet zeg maar. Tandartsen, artsen, diëtisten, allemaal krijsen ze nu moord en brand vanwege de fruitsuikers en de fruitzuren die mensen niet te veel moeten eten.
Ik ben gestopt met vruchtensappen drinken. Daar was ik nogal fan van en ik dronk zo een liter sinaasappelsap. 7 x 60 calorieën dus. Calorieën drinken doe ik (op wat light frisdrank na) niet meer. Fruit eet ik zelf 2 x per dag, bij mijn ontbijt en lunch. In de yohurt met muesli doe ik aardbeien of blauwe bessen, na de lunch eet ik een appel.
Zoals ik het begrepen heb zou je fruit niet moeten snacken maar als een soort maaltijdonderdeel moeten zien.
Dat is wat o.a. Dr. Oz (de internist die altijd bij Oprah zit) zegt.
vrijdag 25 juni 2010 om 10:03
Ben een beetje onpasselijk van de reumapijn, heel vervelend. Jammer genoeg heeft het ook meteen z'n weerslag op mijn mentale status.
Bij pijn in deze mate ben ik meteen bang dat ik niet goed eet, dat ik aangekomen ben, dat ik niet gezond genoeg leef.
Ik weet dat dat niet zo is, dat ik me geen zorgen hoef te maken maar pijn, zo heftig als nu, associeer ik met overgewicht, dingen niet kunnen, moeite hebben met de planten water geven omdat dat zo veel lopen is in dit grote huis en slecht slapen.
Vannacht ook bijna niet geslapen en dan doet mijn lichaam nóg meer pijn de volgende dag (vandaag dus).
Gezellig ben ik he?
Wie weet zakt de pijn wel en klaar ik weer helemaal op, dat hoop ik dan maar!
Bij pijn in deze mate ben ik meteen bang dat ik niet goed eet, dat ik aangekomen ben, dat ik niet gezond genoeg leef.
Ik weet dat dat niet zo is, dat ik me geen zorgen hoef te maken maar pijn, zo heftig als nu, associeer ik met overgewicht, dingen niet kunnen, moeite hebben met de planten water geven omdat dat zo veel lopen is in dit grote huis en slecht slapen.
Vannacht ook bijna niet geslapen en dan doet mijn lichaam nóg meer pijn de volgende dag (vandaag dus).
Gezellig ben ik he?
Wie weet zakt de pijn wel en klaar ik weer helemaal op, dat hoop ik dan maar!
