Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
maandag 2 oktober 2017 om 09:58
Bij de uitvaart van mijn moeder waren mijn toenmalige vriendinnen ook. Bij de uitvaart van mijn tante was mijn beste vriendin (de andere zorgde voor het eten naderhand, want ze moest werken).
Toen de vader van een vriend van me overleed heb ik hem gevraagd waar hij behoefte aan had. Of hij wilde dat ik die dag er zou zijn of later een keer wilde afspreken. Hij wilde graag dat ik er zou zijn, dus dan ben ik er.
Dat vraag ik eigenlijk altijd: wat de nabestaande zelf wil, wil hij me op die dag erbij hebben, dan ben ik er. Wat voor familielid het ook is.
Wil hij het niet en later afspreken, dan doen we dat.
Toen de vader van een vriend van me overleed heb ik hem gevraagd waar hij behoefte aan had. Of hij wilde dat ik die dag er zou zijn of later een keer wilde afspreken. Hij wilde graag dat ik er zou zijn, dus dan ben ik er.
Dat vraag ik eigenlijk altijd: wat de nabestaande zelf wil, wil hij me op die dag erbij hebben, dan ben ik er. Wat voor familielid het ook is.
Wil hij het niet en later afspreken, dan doen we dat.
maandag 2 oktober 2017 om 10:36
maandag 2 oktober 2017 om 10:41
Ik denk dat dat heel afhankelijk is van hoe jong jong is en hoe de band was met haar ouders.
Ik heb een tijdje terug zelf een afspraak gemaakt met een uitvaartondernemer en daar waren zowel mijn man als mijn ouders bij. Man had eerder al een keer aangegeven niks te beslissen zonder mijn ouders en zus erbij.
In mijn geval zou mijn familie zich dus inderdaad gepasseerd voelen als ze er niet bij betrokken zouden worden.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 2 oktober 2017 om 10:41
Dat die mensen niet snappen dat de weduwnaar wel even iets anders aan zijn hoofd heeft...
Als mijn man zou overlijden, zou ik zijn ouders en zusje er wel bij betrekken overigens, maar dat is omdat ik weet dat ze mijn positie zouden respecteren en ook wel weten dat ik mijn man zéér goed ken en dus beter op de hoogte ben qua muzieksmaak en andere voorkeuren.
maandag 2 oktober 2017 om 10:45
Ik zou de ouders mits er een goede band was, er zeker bij betrokken hebben.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
maandag 2 oktober 2017 om 10:55
Ik zou de familie er wel bij betrekken, maar zou me niet gepasseerd voelen.
De man en kinderen regelen het voor hun moeder.
maandag 2 oktober 2017 om 11:09
Ik zou me niet beledigd voelen.
Maar zelf zou ik het liever met zijn alle doen.
Maar het ligt ook weer erg aan de leeftijd.
En natuurlijk de band die je met elkaar heb.
Als ik nu zou overlijden ( in de dertig) zou ik willen dat mijn ouders het regelen plus vriend en nog 2 naaste.
maandag 2 oktober 2017 om 11:19
Ik denk dat anderen mij en mijn familie wel als bron van ergernis kunnen hebben gezien.
Ik las het al eerder, maar ook bij mij in de familie zijn we niet altijd alleen maar bloedserieus bij begrafenissen. Onze familie is jolig en maakt veel grappen, en ook bij een begrafenis glipt er wel eens een grap tussendoor en lopen we niet alleen maar stemmig te rouwen.
Zo was vorig jaar de vriend van mijn oma overleden. Natuurlijk erg verdrietig, maar met name voor mijn oma die voor de tweede keer een partner verloor. De man is relatief gezond 83 geworden en toen tijdens het koken van de aardappels boven zn krantje in elkaar gezakt. Wij kunnen daarmee leven.
Dus de begrafenis was voor ons meer het ophalen van herinneringen en het steunen van oma, dan het zelf verdrietig zijn om het verlies.
En als dan tijdens de kerkdienst van deze erg muzikale man het kerkorgel nog valser speelt dan het orgel van Davy Jones... Ja, dan is het risico op de slappe lach wel heel groot. Was natuurlijk ook een stuk ontlading van emoties. Mijn nichtjes, mijn zus, broer en ik hebben elkaar echt heel bewust niet aangekeken, want dan hadden we het uitgeproest denk ik.
En daar zal 'de gemeenschap' best wat van gevonden hebben ja, van die 'jeugd' die zich niet wist te gedragen. Maar de beste man zelf, had waarschijnlijk het hardst gelachen.
Vervolgens liepen we naar de begraafplaats in de stromende regen. Nogal een modderige bedoeling rond het graf en de dames allemaal op hoge hakken. We klusteren dicht tegen elkaar aan onder de paar beschikbare paraplu's waarop een familielid opmerkt dat de familiebanden toch wel erg hecht worden tijdens zo'n begrafenis. En toen merkte dezelfde man ook nog op dat het nu wel moeten stoppen met regenen omdat de dames op hakken anders sneller de grond in zakken dan de overledene.
Ongetwijfeld in sommige ogen erg ongepast, maar het is onze manier van met spanning omgaan zullen we maar zeggen. En ik hoop toch dat er op mijn begrafenis (die hopelijk nog erg lang mag duren) ook ruimte mag zijn voor een lach.
Ik las het al eerder, maar ook bij mij in de familie zijn we niet altijd alleen maar bloedserieus bij begrafenissen. Onze familie is jolig en maakt veel grappen, en ook bij een begrafenis glipt er wel eens een grap tussendoor en lopen we niet alleen maar stemmig te rouwen.
Zo was vorig jaar de vriend van mijn oma overleden. Natuurlijk erg verdrietig, maar met name voor mijn oma die voor de tweede keer een partner verloor. De man is relatief gezond 83 geworden en toen tijdens het koken van de aardappels boven zn krantje in elkaar gezakt. Wij kunnen daarmee leven.
Dus de begrafenis was voor ons meer het ophalen van herinneringen en het steunen van oma, dan het zelf verdrietig zijn om het verlies.
En als dan tijdens de kerkdienst van deze erg muzikale man het kerkorgel nog valser speelt dan het orgel van Davy Jones... Ja, dan is het risico op de slappe lach wel heel groot. Was natuurlijk ook een stuk ontlading van emoties. Mijn nichtjes, mijn zus, broer en ik hebben elkaar echt heel bewust niet aangekeken, want dan hadden we het uitgeproest denk ik.
En daar zal 'de gemeenschap' best wat van gevonden hebben ja, van die 'jeugd' die zich niet wist te gedragen. Maar de beste man zelf, had waarschijnlijk het hardst gelachen.
Vervolgens liepen we naar de begraafplaats in de stromende regen. Nogal een modderige bedoeling rond het graf en de dames allemaal op hoge hakken. We klusteren dicht tegen elkaar aan onder de paar beschikbare paraplu's waarop een familielid opmerkt dat de familiebanden toch wel erg hecht worden tijdens zo'n begrafenis. En toen merkte dezelfde man ook nog op dat het nu wel moeten stoppen met regenen omdat de dames op hakken anders sneller de grond in zakken dan de overledene.
Ongetwijfeld in sommige ogen erg ongepast, maar het is onze manier van met spanning omgaan zullen we maar zeggen. En ik hoop toch dat er op mijn begrafenis (die hopelijk nog erg lang mag duren) ook ruimte mag zijn voor een lach.
maandag 2 oktober 2017 om 11:22
Als ik nu zou overlijden dan zou mijn man mijn ouders en broer denk (en hoop) ik ook nergens bij betrekken, maar dat ligt aan de (niet)relatie die ik zelf met hen heb.
Als hij zou overlijden dan kan ik me niet voorstellen dat ik zijn ouders erbuiten zou laten.
Zijn broers en zussen zou moeilijker kunnen worden, omdat zij onderling heel hard van elkaar verschillen en er eentje tussenzit van wie ik me kan voorstellen dat ze alles naar zich toe zou trekken vanuit haar eigen persoon.
Als hij zou overlijden dan kan ik me niet voorstellen dat ik zijn ouders erbuiten zou laten.
Zijn broers en zussen zou moeilijker kunnen worden, omdat zij onderling heel hard van elkaar verschillen en er eentje tussenzit van wie ik me kan voorstellen dat ze alles naar zich toe zou trekken vanuit haar eigen persoon.
maandag 2 oktober 2017 om 11:26
Als haar kinderen kunnen meehelpen met regelen zal dat vast niet meer piepjong zijn.
Ik zou het in eerste instantie aan de partner en kinderen overlaten. Als die de ouders van de vrouw erbij willen hebben, prima, maar die moeten zich niet opdringen en zich al helemaal niet gepasseerd voelen.
maandag 2 oktober 2017 om 11:29
Op de crematie van mijn oma kreeg ik van twee verschillende tantes bij de condoleance na de uitvaart een kraamcadeau in mijn handen gedrukt (dochter was net een week oud), was wel zo makkelijk vonden de dames. Zo vaak zagen we elkaar niet en nu hoefden ze niet twee keer deze kant op te rijden. Vond ik ook op zijn minst ongepast.
Sowieso meerdere mensen die dag die me condoleerden met oma en in een en dezelfde zin feliciteerden met de geboorte van mijn dochter.
Ook was er een oom die in de speech vertelde dat oma het altijd zelf zei; dat waar er een kwam er een ging en dat het nu met de geboorte van haar eerste achterkleinkind dan ook wel haar tijd gekomen was. Nu kan ik het wel zien als erg christelijk gezwetst (de rest van de speech was ook nogal typisch, zeker in een totaal niet-kerkelijke familie), maar toen voelde ik me er echt schuldig over. Ik vond het al erg dat ik oma niet meer had gezien na de geboorte van onze dochter (en dat zij mijn dochtertje dus niet had kunnen zien) en toen had ik ehct het gevoel dat het mijn schuld was dat ze was overleden (de hormonen hielpen niet).
Sowieso meerdere mensen die dag die me condoleerden met oma en in een en dezelfde zin feliciteerden met de geboorte van mijn dochter.
Ook was er een oom die in de speech vertelde dat oma het altijd zelf zei; dat waar er een kwam er een ging en dat het nu met de geboorte van haar eerste achterkleinkind dan ook wel haar tijd gekomen was. Nu kan ik het wel zien als erg christelijk gezwetst (de rest van de speech was ook nogal typisch, zeker in een totaal niet-kerkelijke familie), maar toen voelde ik me er echt schuldig over. Ik vond het al erg dat ik oma niet meer had gezien na de geboorte van onze dochter (en dat zij mijn dochtertje dus niet had kunnen zien) en toen had ik ehct het gevoel dat het mijn schuld was dat ze was overleden (de hormonen hielpen niet).
Forever is a hell of a long time
maandag 2 oktober 2017 om 11:37
Tr0tter schreef: ↑02-10-2017 11:26Als haar kinderen kunnen meehelpen met regelen zal dat vast niet meer piepjong zijn.
Ik zou het in eerste instantie aan de partner en kinderen overlaten. Als die de ouders van de vrouw erbij willen hebben, prima, maar die moeten zich niet opdringen en zich al helemaal niet gepasseerd voelen.
Dit klinkt heel hard.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
maandag 2 oktober 2017 om 12:00
De familie van mijn man is niet erg hecht. Bij de begravenis van zijn moeder, vroeg een familielid om hand in hand om de kist te gaan staan.. De man is Boedhistisch en begon ‘ooooooohmmmm’ of zoiets te neuriën. We hadden allemaal moeite om ons gezicht strak te houden..
Zeker de kleinkinderen kregen bijna de slappe lach. Van te voren was dit niet afgesproken/gepland, dus was nogal vreemd.
Daarna was er nog een ander die soort bidprentjes uit ging delen, met daarop een zwart wit foto van zijn hand die oma’s hand vast hield. Dat vond ik echt luguber.
Zeker de kleinkinderen kregen bijna de slappe lach. Van te voren was dit niet afgesproken/gepland, dus was nogal vreemd.
Daarna was er nog een ander die soort bidprentjes uit ging delen, met daarop een zwart wit foto van zijn hand die oma’s hand vast hield. Dat vond ik echt luguber.
maandag 2 oktober 2017 om 12:45
In een dergelijk geval ligt de regie bij de overgebleven partner en de kinderen. Afhankelijk van de banden is het wel logisch met de overige familie te overleggen, maar de eindbeslissing ligt niet bij hun. Dus ik kan mij voorstellen dat als je veel 'gedoe' verwacht, of weet dat de meningen kilometers uit elkaar liggen, dat je er dan voor kiest om ze niet te betrekken. Wellicht ook om de kinderen niet te belasten met het verdriet van de grootouders, of te voorkomen dat hun mening niet gehoord word (ook afhankelijk van de leeftijd van de kinderen).
Hierbij vind ik wel een onderscheid in ouders en broers/zussen. Kan mij voorstellen dat je niet met 10 man wil overleggen, en dan zijn de ouders toch 'directer' betrokken dan de broers/zussen (wederom afhankelijk van de band die iedereen heeft).
maandag 2 oktober 2017 om 12:59
Die ouders zijn hun kind verloren. Dat is in mijn ogen het ergste wat je mee kunt maken. Ik vind dan ook zeker dat zij betrokken moeten worden bij de uitvaart. Tenminste als er geen ruzie was tussen ouders en kind. Ik vind dat eigenlijk heel normaal. Ook broer en zus zou ik erbij betrekken als de band goed is.
maandag 2 oktober 2017 om 13:01
Helemaal mee eens. Vreemd om ervan uit te gaan dat de ouders zich er niet teveel mee zouden moeten bemoeien.watdachtjehiervan schreef: ↑02-10-2017 12:59Die ouders zijn hun kind verloren. Dat is in mijn ogen het ergste wat je mee kunt maken. Ik vind dan ook zeker dat zij betrokken moeten worden bij de uitvaart. Tenminste als er geen ruzie was tussen ouders en kind. Ik vind dat eigenlijk heel normaal. Ook broer en zus zou ik erbij betrekken als de band goed is.
'Cause the sweetest kiss I ever got is the one I've never tasted.
maandag 2 oktober 2017 om 13:01
Dit, ik zou mijn schoonouders er wel bij betrekken, maar zijn broer niet. Die treed dan wel op de voorgrond met zinnen als je moet dit, je moet dat. En op zo'n manier dat een ander geen kans krijgt om wat te zeggen.nessemeisje schreef: ↑02-10-2017 10:41Dat die mensen niet snappen dat de weduwnaar wel even iets anders aan zijn hoofd heeft...
Als mijn man zou overlijden, zou ik zijn ouders en zusje er wel bij betrekken overigens, maar dat is omdat ik weet dat ze mijn positie zouden respecteren en ook wel weten dat ik mijn man zéér goed ken en dus beter op de hoogte ben qua muzieksmaak en andere voorkeuren.
maandag 2 oktober 2017 om 13:04
watdachtjehiervan schreef: ↑02-10-2017 12:59Die ouders zijn hun kind verloren. Dat is in mijn ogen het ergste wat je mee kunt maken. Ik vind dan ook zeker dat zij betrokken moeten worden bij de uitvaart. Tenminste als er geen ruzie was tussen ouders en kind. Ik vind dat eigenlijk heel normaal. Ook broer en zus zou ik erbij betrekken als de band goed is.
Dit. Alleen vind ik wel dat als er meningsverschillen zijn over bijvoorbeeld kerkelijke zaken, de echtgenoot het laatste woord heeft.
maandag 2 oktober 2017 om 13:17
Klopt. Ik heb de begrafenis geregeld samen met mijn schoonouders, de twee beste vrienden van mijn partner en haar broer.watdachtjehiervan schreef: ↑02-10-2017 12:59Die ouders zijn hun kind verloren. Dat is in mijn ogen het ergste wat je mee kunt maken. Ik vind dan ook zeker dat zij betrokken moeten worden bij de uitvaart. Tenminste als er geen ruzie was tussen ouders en kind. Ik vind dat eigenlijk heel normaal. Ook broer en zus zou ik erbij betrekken als de band goed is.
Ik kreeg wel in alles de leiding - ook van mijn schoonouders - maar uiteindelijk was het geheel wel samen gemaakt. Mijn schoonouders zouden misschien liever een ander tekstje er nog bij hebben gehad, ik had als ik zelf had gekozen geen foto op het prentje gezet... en zo kom je tot een geheel waar iedereen zich toch in kan vinden en tevreden mee is. Maar wij komen dan allemaal ook wel goed overeen, dat scheelt natuurlijk.
Ik kan me niet voorstellen dat ik hen niet betrokken zou hebben. Ik mag er niet aan denken dat ik later mijn zoon zou verliezen en dan door zijn vrouw of vriendin nergens bij betrokken zou worden.
maandag 2 oktober 2017 om 14:21
Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
maandag 2 oktober 2017 om 14:32
Volledig mee eens.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
Erg naar voor de ouders om hun er niet in te betrekken!
maandag 2 oktober 2017 om 14:46
ik denk dat dit typisch zo'n discussie is waar de uitkomst van de situatie afhangt.
Ik zou het vanuit mijn eigen perspectief niet begrijpen als mijn ouders, of die van mijn partner helemaal niet zouden worden betrokken.
Maar ik ben het ook helemaal niet eens met Redbulletje dat de ouders oudste rechten hebben. Het is natuurlijk lang niet altijd zo dat de ouders hun zoon/dochter altijd beter kennen dat een partner, want die partner is niet altijd pas een paar jaar in beeld.
Stel dat ik jong zou komen te overlijden, op mn 40ste ofzo, dan zou ik op dat moment 17 jaar in de zorg van mijn ouders hebben geleefd en al 23 jaar met mijn partner samen zijn geweest.
Ik heb laatst een soortgelijke lugubere discussie gehad met mijn schoonmoeder n.a.v. een bericht uit de actualiteit over een man die al maanden in coma lag. Mijn schoonmoeder zei dat ze bij haar zoon na een groot ongeluk toch niet 'de stekker eruit zou kunnen trekken', omdat ze altijd bang zou zijn dat hij toch nog te redden zou zijn geweest. Toen gaf ik aan dat haar zoon zelf wel graag wil dat we in een dergelijke situatie er een eind aan maken, dus dat ik dat ook zou doen als de dag ooit daar zou komen. Schoonmoeder gaf aan daar niet mee akkoord te gaan, totdat mijn man haar voorzichtig eraan herinnerde dat zij daar, sinds die mooie bruiloftsdag enkele jaren geleden dus niet meer over gaat.
En in dat verlengde zou ik het heel gek vinden als ik wel diegene zou zijn die zou bepalen of mijn man zou sterven, maar dan bij het regelen van de uitvaart mijn schoonouders 'oudste rechten' zouden hebben.
maar goed.. al met al hoop je natuurlijk dat dit soort gedachten puur hypothetisch zijn, dat je niet met dergelijk rampspoed te maken krijgt en dat als het al zover moet komen, dat je dan gezamenlijk beslissingen kunt maken om met die vreselijke situatie om te gaan.
Ik zou het vanuit mijn eigen perspectief niet begrijpen als mijn ouders, of die van mijn partner helemaal niet zouden worden betrokken.
Maar ik ben het ook helemaal niet eens met Redbulletje dat de ouders oudste rechten hebben. Het is natuurlijk lang niet altijd zo dat de ouders hun zoon/dochter altijd beter kennen dat een partner, want die partner is niet altijd pas een paar jaar in beeld.
Stel dat ik jong zou komen te overlijden, op mn 40ste ofzo, dan zou ik op dat moment 17 jaar in de zorg van mijn ouders hebben geleefd en al 23 jaar met mijn partner samen zijn geweest.
Ik heb laatst een soortgelijke lugubere discussie gehad met mijn schoonmoeder n.a.v. een bericht uit de actualiteit over een man die al maanden in coma lag. Mijn schoonmoeder zei dat ze bij haar zoon na een groot ongeluk toch niet 'de stekker eruit zou kunnen trekken', omdat ze altijd bang zou zijn dat hij toch nog te redden zou zijn geweest. Toen gaf ik aan dat haar zoon zelf wel graag wil dat we in een dergelijke situatie er een eind aan maken, dus dat ik dat ook zou doen als de dag ooit daar zou komen. Schoonmoeder gaf aan daar niet mee akkoord te gaan, totdat mijn man haar voorzichtig eraan herinnerde dat zij daar, sinds die mooie bruiloftsdag enkele jaren geleden dus niet meer over gaat.
En in dat verlengde zou ik het heel gek vinden als ik wel diegene zou zijn die zou bepalen of mijn man zou sterven, maar dan bij het regelen van de uitvaart mijn schoonouders 'oudste rechten' zouden hebben.
maar goed.. al met al hoop je natuurlijk dat dit soort gedachten puur hypothetisch zijn, dat je niet met dergelijk rampspoed te maken krijgt en dat als het al zover moet komen, dat je dan gezamenlijk beslissingen kunt maken om met die vreselijke situatie om te gaan.
maandag 2 oktober 2017 om 14:49
Want die partner is gewoon inwisselbaar ofzo?redbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
Ik vind dat je het niet kunt vergelijken. Ieder zijn eigen belangrijke rol, ouder of partner.
En als er dan een volwassen kind is, hoe dan? Want die krijgt nooit zijn moeder meer terug. Maar is korter in het leven van de overledene geweest dan de ouder.
Ik denk dat het helemaal afhankelijk is van de situatie, wat logisch is.
maandag 2 oktober 2017 om 15:31
Nog nooit je levenspartner verloren zeker? Ik vind deze wel heel hard.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
Well behaved women rarely make history.
