Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
maandag 2 oktober 2017 om 17:31
Technisch gezien niet heel erg raar, want gescheiden; maar toen mijn oma overleed (vaders kant) was mijn moeder ook uitgenodigd. Mijn ouders gaan nog vriendschappelijk met elkaar om, dus niet zo heel raar. Mijn moeder is tientallen jaren de schoondochter van mijn oma geweest en schoonzus van mijn ooms en tantes. Er was tussen moeder en oma nog contact, ze konden goed met elkaar opschieten. Mijn vader is inmiddels een paar jaar hertrouwd.
Bij het condoleren stond de naaste familie in een rij, ik vond het zo'n raar idee dat mijn moeder hier niet bij mocht staan, maar mijn stiefmoeder, die net een paar jaar deel uitmaakt van de familie, wel. Het hoort natuurlijk bij een scheiding, maar vond dit een heel apart gevoel. Dit ook omdat mijn moeder onofficieel volgens mijn oma nog genoeg bij de familie hoorde en ze samen heel wat meegemaakt hebben. Vlak voor haar dood gaf ze ook aan dat ze mijn moeder graag nog een keer weer wou zien (want dat was al lang geleden).
Ik merkte aan mijn moeder dat ze er graag bij wou staan, maar omdat we geen rare situaties wilden is ze er niet uit zichzelf bij gaan staan en heb ik dit ook niet gestimuleerd. Er is verder ook nooit over gesproken binnen de familie.
Bij het condoleren stond de naaste familie in een rij, ik vond het zo'n raar idee dat mijn moeder hier niet bij mocht staan, maar mijn stiefmoeder, die net een paar jaar deel uitmaakt van de familie, wel. Het hoort natuurlijk bij een scheiding, maar vond dit een heel apart gevoel. Dit ook omdat mijn moeder onofficieel volgens mijn oma nog genoeg bij de familie hoorde en ze samen heel wat meegemaakt hebben. Vlak voor haar dood gaf ze ook aan dat ze mijn moeder graag nog een keer weer wou zien (want dat was al lang geleden).
Ik merkte aan mijn moeder dat ze er graag bij wou staan, maar omdat we geen rare situaties wilden is ze er niet uit zichzelf bij gaan staan en heb ik dit ook niet gestimuleerd. Er is verder ook nooit over gesproken binnen de familie.
maandag 2 oktober 2017 om 17:41
Vind ik niet.Partners zijn samen een verbond aangegaan, al dan niet officieel bij de burgerlijke stand, om er voor elkaar te zijn, voor elkaar te zorgen. Als je het heel traditioneel wil doen geeft de vader zijn dochter weg bij het huwelijk. Ofwel, de ouders doen een stapje terug, in het leven van hun kind. Meepraten, voorstellen doen prima, maar de partner heeft het laatste woordredbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 2 oktober 2017 om 18:02
redbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben.
Het regelen van een uitvaart heeft niets met 'oudste rechten' te maken. Ik deel mijn leven met mijn man, hij kent me beter dan wie dan ook. We zijn destijds expres getrouwd zodat we medische beslissingsbevoegdheid over elkaar hebben als de ander bijvoorbeeld in coma zou raken. Als ik overlijd is hij dus ook de aangewezen persoon om over mijn uitvaart te beslissen en niemand anders. Prima als hij mijn familie daarbij wil betrekken, maar dat hoeft niet.
maandag 2 oktober 2017 om 18:41
Man mag het uitvechten op dat moment met mijn ouders.
Maar ik zou het logischer vinden dat hij de beslissingen neemt.
Hij woont al jaren met mij samen.
Hij kent mij zoals ik nu ben. Mijn ouders zoals ik 15 jaar geleden was.
Ik gok overigens dat ze hem laten doen en hoogstens wat extra uitnodigingen en brieven vragen.
Mijn zus moet zich vooral niet moeien.
Die blijft drammen en zeuren tot ze haar eigen zin heeft.
Waarbij zij altijd het omgekeerde wil van wat ik zou willen.
Als je pas 2 jaar samen bent kan ik overigens best geloven dat ouders mee willen kijken en mee willen beslissen.
Maar als je al 10 jaar samen bent, getrouwd bent, samen kinderen hebt, ... dan is het wat mij betreft toch echt de partner die beslist.
Dat je dan een mening vraagt over een aantal onderwerpen ... geen probleem.
Dat ouders de hele uitvaart naar hun hand zetten ... wel een probleem.
Maar ik zou het logischer vinden dat hij de beslissingen neemt.
Hij woont al jaren met mij samen.
Hij kent mij zoals ik nu ben. Mijn ouders zoals ik 15 jaar geleden was.
Ik gok overigens dat ze hem laten doen en hoogstens wat extra uitnodigingen en brieven vragen.
Mijn zus moet zich vooral niet moeien.
Die blijft drammen en zeuren tot ze haar eigen zin heeft.
Waarbij zij altijd het omgekeerde wil van wat ik zou willen.
Als je pas 2 jaar samen bent kan ik overigens best geloven dat ouders mee willen kijken en mee willen beslissen.
Maar als je al 10 jaar samen bent, getrouwd bent, samen kinderen hebt, ... dan is het wat mij betreft toch echt de partner die beslist.
Dat je dan een mening vraagt over een aantal onderwerpen ... geen probleem.
Dat ouders de hele uitvaart naar hun hand zetten ... wel een probleem.
maandag 2 oktober 2017 om 18:48
Het gaat mij niet om rechten, maar als je als ouder(s) een kind moet begraven, vind ik het niet meer dan normaal ( als de relatie goed is) om over de uitvaart in overleg te gaan. Zeggen wat je gaat doen, vragen of de ouders iets willen en daar gehoor aan geven. Mits het niet iets is waarvan je weet dat de overledene dat no way gewild zou hebben.
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
maandag 2 oktober 2017 om 19:11
Als je het echt cru wilt stellen: (getrouwde) partner en kinderen zijn de erfgenamen. Die zijn ook verantwoordelijk voor de rekening. En wie betaalt, bepaalt...
maandag 2 oktober 2017 om 19:13
Ook al.Stokstaartjenl schreef: ↑02-10-2017 19:11Als je het echt cru wilt stellen: (getrouwde) partner en kinderen zijn de erfgenamen. Die zijn ook verantwoordelijk voor de rekening. En wie betaalt, bepaalt...
dinsdag 3 oktober 2017 om 12:49
Hoe lang blijft dat zo volgens jou? Mijn man en ik wonen al langer samen dan hij ooit heeft thuisgewoond en zijn ook een behoorlijke tijd daarvan getrouwd.redbulletje schreef: ↑02-10-2017 14:21Eerlijk gezegd vind ik dat de ouders de oudste rechten hebben. Ik zou het dan weer heel raar vinden als de partner, die nog maar 'n paar jaar in beeld is, de knopen mag doorhakken. Tuurlijk zal die wel meer op de hoogte zijn van haar muzieksmaak en daar inbreng in kunnen hebben, maar voor de ouders is het verlies natuurlijk vele malen erger. Die partner zal na z'n rouwperiode weer 'n nieuwe relatie krijgen, maar die ouders krijgen nooit hun dochter meer terug.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
dinsdag 3 oktober 2017 om 13:02
Er zal idd een omslagpunt komen wat puur gevoelsmatig zal zijn. Maar persoonlijk vind ik een paar jaar samen zijn nog niet genoeg om de ouders te mogen overrulen.
dinsdag 3 oktober 2017 om 13:11
Nee hoor, de opdrachtgever betaald en dat kan ook de buurvrouw zijn.Stokstaartjenl schreef: ↑02-10-2017 19:11Als je het echt cru wilt stellen: (getrouwde) partner en kinderen zijn de erfgenamen. Die zijn ook verantwoordelijk voor de rekening. En wie betaalt, bepaalt...
dinsdag 3 oktober 2017 om 14:16
Klopt. Tenzij niemand de opdracht geeft, dan zal er altijd geprobeerd worden het op de erfgenamen te verhalen.
En in de praktijk zullen in de meeste gevallen de erfgenamen ook de opdrachtgevers zijn.
dinsdag 3 oktober 2017 om 15:10
Dat snap ik wel, maar in de oorspronkelijke vraag - waar jouw reactie met betrekking tot oudste rechten op sloeg - ging het om een getrouwde vrouw inclusief kinderen die samen de uitvaart regelden. Dan neem ik aan dat het stel al een behoorlijke tijd samen zal zijn, zeker gezien het feit dat kinderen meehelpen met het regelen van/nadenken over de uitvaart.redbulletje schreef: ↑03-10-2017 13:02Er zal idd een omslagpunt komen wat puur gevoelsmatig zal zijn. Maar persoonlijk vind ik een paar jaar samen zijn nog niet genoeg om de ouders te mogen overrulen.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
dinsdag 3 oktober 2017 om 15:49
Ik heb er nog een 
Niet echt verschrikkelijk misschien maar door dit topic moet ik er toch weer even aan denken.
Bij een achterbuurman die vrij stevig was, waren er geen dragers vanuit de familie. Dus legden de uitvaartondernemers zelf de kist van de baar op het graf.
Dat deden ze met touwen die er omheen geslagen werden waarmee ze de kist ook wilden laten zakken.
Daarbij ging iets mis omdat een van hen gladde schoenen had en verkeerd in de aarde stapte ofzo dus toen ging die kist helemaal wiebelen en viel bijna uit de touwen.
Mijn fantasie zag mijn achterbuurman er al akelig uitvallen maar gelukkig herstelden ze zich snel.
dus geen echte rampuitvaart maar wel een collectief schrikmomentje (blijkbaar ben ik niet de enige met een levendig geestesoog
Niet echt verschrikkelijk misschien maar door dit topic moet ik er toch weer even aan denken.
Bij een achterbuurman die vrij stevig was, waren er geen dragers vanuit de familie. Dus legden de uitvaartondernemers zelf de kist van de baar op het graf.
Dat deden ze met touwen die er omheen geslagen werden waarmee ze de kist ook wilden laten zakken.
Daarbij ging iets mis omdat een van hen gladde schoenen had en verkeerd in de aarde stapte ofzo dus toen ging die kist helemaal wiebelen en viel bijna uit de touwen.
Mijn fantasie zag mijn achterbuurman er al akelig uitvallen maar gelukkig herstelden ze zich snel.
dus geen echte rampuitvaart maar wel een collectief schrikmomentje (blijkbaar ben ik niet de enige met een levendig geestesoog
dinsdag 3 oktober 2017 om 19:55
Oh ja, die van Aphia doet me aan de begrafenis van de opa van mijn man denken. Zijn kist werd met een draaiwieltje handmatig naar beneden gedraaid. Maar de kist stond er niet helemaal recht boven. Dus de achterkant bleef op de rand van het graf hangen... gelukkig zakte/gleed het uiteindelijk wel met een klap naar beneden en kwam opa niet rechtop met z'n hoofd naar beneden de grond in...
dinsdag 3 oktober 2017 om 21:36
@Iekx, o dat lijkt me ook een heel akelig moment ja 
en er komt weer een bovendrijven. Geen ramp in de zin dat er iets mis ging maar als toehoorder afschuwelijk omdat het zo eindeloos lang duurde.
Ik werk bij een vrij grote organisatie waar een paar jaar geleden een iets oudere collega (56 jaar) van een andere locatie totaal onverwacht een hartaanval had gekregen en overleed.
Had af en toe met hem in een werkgroepje gezeten dus samen met een andere collega van mijn locatie die ook met hem te maken had gehad gingen we naar de begravenis.
De kerk was afgeladen vol. En het is niet gelogen dat er 17! sprekers waren die allemaal hun hele geschiedenis met hem vertelden. Vanaf een spreker uit zijn studentenhuis die vertelde over de grappen die ze daar 30 jaar ervoor uithaalden tot een spreker van de kaartclub die vertelde dag hij zo'n klaverjasser was en de week ervoor nog gewonnen had, tot een spreker van de roeivereniging die over zijn favoriete tochtjes uitweidde en de scouting waar hij lid van het bestuur was enz enz.
Echt niet normaal, het duurde uuuuren!
En het was dus wel
in een kerkgebouw maar het was verder geen plechtigheid in die zin. Alleen al die vertellers die maar bleven spreken .... en dan denk je na 5 dus al, zo hij had een aardig sociaal
leven, zin in koffie!
maar dan komt er nóg een, en nóg een...
afijn, het is duidelijk, haha.
Ik geloof dat ik deze uitvaart gewoon helemaal verdrongen had
en er komt weer een bovendrijven. Geen ramp in de zin dat er iets mis ging maar als toehoorder afschuwelijk omdat het zo eindeloos lang duurde.
Ik werk bij een vrij grote organisatie waar een paar jaar geleden een iets oudere collega (56 jaar) van een andere locatie totaal onverwacht een hartaanval had gekregen en overleed.
Had af en toe met hem in een werkgroepje gezeten dus samen met een andere collega van mijn locatie die ook met hem te maken had gehad gingen we naar de begravenis.
De kerk was afgeladen vol. En het is niet gelogen dat er 17! sprekers waren die allemaal hun hele geschiedenis met hem vertelden. Vanaf een spreker uit zijn studentenhuis die vertelde over de grappen die ze daar 30 jaar ervoor uithaalden tot een spreker van de kaartclub die vertelde dag hij zo'n klaverjasser was en de week ervoor nog gewonnen had, tot een spreker van de roeivereniging die over zijn favoriete tochtjes uitweidde en de scouting waar hij lid van het bestuur was enz enz.
Echt niet normaal, het duurde uuuuren!
En het was dus wel
in een kerkgebouw maar het was verder geen plechtigheid in die zin. Alleen al die vertellers die maar bleven spreken .... en dan denk je na 5 dus al, zo hij had een aardig sociaal
leven, zin in koffie!
maar dan komt er nóg een, en nóg een...
afijn, het is duidelijk, haha.
Ik geloof dat ik deze uitvaart gewoon helemaal verdrongen had
woensdag 4 oktober 2017 om 13:51
Niet heel afschuwelijk maar ik vond het wel respectloos.
Begrafenis in Nederland maar wel een “ buitenlandse” begrafenis. Met de kist naar het graf lopen zingend en dansend en een band erbij etc. De overledene zou het echt prachtig hebben gevonden. Maar goed hele stoet achter de kist etc allemaal dansen en zingen maar er waren ook andere bezoekers op de begraafplaats die luid en duidelijk hun afschuw uitspraken want welke idioten brengen iemand zo naar hun graf toe. Zo respectloos was dat.
Begrafenis in Nederland maar wel een “ buitenlandse” begrafenis. Met de kist naar het graf lopen zingend en dansend en een band erbij etc. De overledene zou het echt prachtig hebben gevonden. Maar goed hele stoet achter de kist etc allemaal dansen en zingen maar er waren ook andere bezoekers op de begraafplaats die luid en duidelijk hun afschuw uitspraken want welke idioten brengen iemand zo naar hun graf toe. Zo respectloos was dat.
woensdag 4 oktober 2017 om 13:53
Wat een verhalen hier, zeg. Ik heb gelukkig alleen maar mooie begrafenissen en crematies meegemaakt. Het 'ergste' wat ik kan bedenken is de begrafenis van mijn nichtje, waarbij mijn broertje en zijn neef de wijwateremmer en nog zoiets moesten dragen en het allemaal net wat te puberaal-lomp neerzetten, met een hoop kabaal. Maar daar moest iedereen wel om lachen. Ook wel eens op een crematie geweest waar iedereen enorme tokkiekleding aanhad - werkkleding of juist heel erg opgedirkt met te strakke shirts met glitters - maar dat paste juist helemaal bij de overledene, die altijd op klompen in een oude spijkerbroek liep met een peuk in z'n mond en een stuk gereedschap in zijn handen. Die man zou een zaal vol met nette pakken en jurken helemaal niet op prijs gesteld hebben.
Dat crematoria meestal overvol zitten herken ik wel. Waarom maken ze in elk geval één van die zaaltjes niet wat groter?
En wat vinden jullie van zwart op een begrafenis? Ik ben dat zelf niet gewend, maar was laatst op een begrafenis waarbij bijna iedereen nog zwart aan had en ik niet (en de familie van de overledene ook niet, dus ik voelde me niet zo schuldig). Ik was verder wel gewoon netjes gekleed maar veel mensen liepen toch in een zwart pak of zwarte jurk. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Dat crematoria meestal overvol zitten herken ik wel. Waarom maken ze in elk geval één van die zaaltjes niet wat groter?
En wat vinden jullie van zwart op een begrafenis? Ik ben dat zelf niet gewend, maar was laatst op een begrafenis waarbij bijna iedereen nog zwart aan had en ik niet (en de familie van de overledene ook niet, dus ik voelde me niet zo schuldig). Ik was verder wel gewoon netjes gekleed maar veel mensen liepen toch in een zwart pak of zwarte jurk. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
