Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 20 april 2018 om 20:52
Geeft niet, ik vind het juist wel fijn om erover te praten.
Hoe lang het nog gaat duren? Ik elk geval maanden. Als ik in het Radboud terecht kan voor de behandeling wordt het waarschijnlijk op zijn vroegst de tweede helft van juni voor ik kan beginnen en een hele serie behandelingen kan een paar maanden duren. En daarna nog het definitieve oordeel van de scenarts. Het zou best kunnen dat ik de volgende jaarwisseling nog meemaak, al hoop ik van niet.
Waar ik graag nog even mee door wil gaan is mijn onderzoek naar een eventueel hiernamaals, als weet ik dat ik pas echt een antwoord krijg als het zover is... Mijn ideeën daaromtrent zijn de afgelopen jaren 180 graden gedraaid. Van geloven dat er helemaal niets is na de dood tot steeds meer aanwijzingen vinden voor het bestaan van reïncarnatie.
Verder is er niet echt iets wat ik nog wil doen. In de zomer van 2015, toen ik me voor het laatst goed voelde, was ik er een poosje van overtuigd dat ik een methode had gevonden om zelf uit het leven te stappen die ik wel durfde uit te voeren en ik had een datum gepland, nog wat eenvoudige leuke dingen gedaan (dierentuin, heel veel chocola van mijn favoriete chocowinkel, nog een keer mijn favoriete tv series kijken, zulke simpele dingen), ik maakte een indrukwekkend onthechtingsproces door. Ik heb in 2015 'mijn laatste dingen' al gedaan en mijn bucketlist is leeg. De belangrijke dingen die ik wou doen in mijn leven heb ik gedaan.
Geen spijt, niet van wat ik niet gedaan heb en niet van wat ik wel gedaan heb. Ik heb ook hard genoeg aan mijn problemen gewerkt en genoeg behandelingen heel serieus geprobeerd, ook daar geen schuldgevoel of zo. Het is gewoon helemaal goed.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 20 april 2018 om 21:03
vrijdag 20 april 2018 om 21:12
Nou... die antwoorden zijn wel belangrijk. Stel dat er een hel zou bestaan, dan zou ik me misschien nog bedenken. Maar doodgaan moet toch een keer, wanneer dan ook. Ik denk dat minstens 99,9% van alle mediums nep zijn. Ken degene niet die je bedoelt.MissMaran schreef: ↑20-04-2018 21:03Dus die rust is er wel, zijn die antwoorden die je zoekt over het hiernamaals nog bepalend dan?
Geloof je in die tlc medium en die man ik weet zijn naam even niet meer maar die ook met kinderen en nabestaanden communiceert.
Die neig ik wel te geloven, in tegenstelling tot bijvoorbeeld astro tv
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 20 april 2018 om 21:18
Niemand die het zeker weet of er wel of geen hel is, hoop je op een bevestiging of teken of kun je dat gevoel van vinden wel loslaten als je verder in het 'radboud' proces komt
vrijdag 20 april 2018 om 21:18
Maar die zekerheid zul je denk ik niet krijgen in het leven. Ik denk dat je pas echt "weet" wat er na de dood is als je daadwerkelijk dood bent.
zaterdag 21 april 2018 om 04:48
Klopt, ik zal geen zekerheid krijgen, maar ik kan dat proces en die vragen niet loslaten.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 21 april 2018 om 06:23
Mensen in de omgeving denken vaak meer in hun eigen belang dan degene die gebukt gaat aan ondraaglijk psychisch lijden.
Ik had het egoïstisch gevonden van mijzelf als ik mijn broer op deze mensonwaardige manier in leven had willen laten.
Ik heb hem losgelaten uit liefde en gunde hem rust.
zaterdag 21 april 2018 om 06:31
Mijn broer is niet geholpen.ikBedoelHetGoed schreef: ↑20-04-2018 07:41Lieve Fayanna,
Wat een narigheid heb jij meegemaakt, lieverd. Ik ben zo blij voor je dat je huisarts mee wil werken aan dit traject. Ik ken iemand uit een warm gezin die op zijn achttiende depressief werd en uiteindelijk op zijn 43e euthanasie kreeg. Het was een bijzonder lastig traject, omdat hij al 25 jaar depressief was zonder bekende oorzaak. De laatste 10 jaar woonde hij in een psychiatrische instelling, dus je zou denken: wat maakt die oorzaak nog uit? Nou, voor het euthenasietraject blijkbaar een hoop, want je hebt een arts nodig die durft te zeggen dat je nooit meer beter wordt. Hij moest in dat traject toen een jaar lang allerlei behandelingen ondergaan en er werd geoordeeld of hij wel echt meewerkte. Toen alle lichten op groen stonden was hij zó opgelucht. Hij heeft niet lang daarna samen met zijn naasten een datum vastgesteld. Die dag waren zij bij hem en samen hebben ze nog een fijne ochtend gehad. Hij was zo blij dat hij uit zijn lijden werd verlost. Hij heeft het drankje met een glimlach ingenomen, zijn naasten bedankt dat ze er altijd voor hem zijn geweest en toen sliep hij vredig in.
Mijn advies aan jou zou zijn om ook goed na te denken hoe je die dag wil invullen. Zo te lezen zijn je ouders je helaas niet tot steun, maar misschien is er wel iemand waarmee je die laatste dag wil delen?
@SpiritusLoco: Bij psychisch lijden betekent euthanasie dat je zelf een drankje in moet nemen. En aan dat drankje overlijd je dan. Heel waardig.
Er is een documentaire over een zwaar depressieve moeder die door haar arts euthanasie wordt ontzegd. Zij pleegt uiteindelijk zelfmoord door van een flat af te springen. De mensen die dat zien hebben er jaren later nog last van. De dochter gaat vervolgens in de docu langs bij allerlei betrokkenen. Ook bij de weigerarts, die nog steeds achter zijn besluit staat. Hij vraagt verder niet hoe het met moeder is. Als dochter vertelt dat ze zelfmoord heeft gepleegd, vertrekt hij geen spier. Er zitten weinig onsympathieke mensen in die docu, maar deze arts had ik door het scherm willen trekken.
Voor íederern die in de (psychiatrische) zorg werkt is dit wel een docu die je gezien zou moeten hebben:
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... flats.html
Hij is gevlucht van een gesloten afdeling toen de deur even open ging om iemand binnen te laten.
Hij is 2 maanden vermist geweest voor hij gevonden is in de Maas.
Gelukkig is hij teruggevonden maar hoe verschrikkelijk is het dat vissers hem hebben gevonden.
Hoe vreselijk is het dat iemand in alle eenzaamheid is gestorven, op deze manier.
Het is dit jaar 20 jaar geleden en als ik bedenk dat het op deze manier moest kan ik nog boos worden.
zaterdag 21 april 2018 om 06:39
Dachten maar meer mensen zoals jij. Mooie postdamesbril schreef: ↑21-04-2018 06:23Mensen in de omgeving denken vaak meer in hun eigen belang dan degene die gebukt gaat aan ondraaglijk psychisch lijden.
Ik had het egoïstisch gevonden van mijzelf als ik mijn broer op deze mensonwaardige manier in leven had willen laten.
Ik heb hem losgelaten uit liefde en gunde hem rust.
Wat verdrietig hoe hij om het leven is gekomen.
zaterdag 21 april 2018 om 07:07
Omdat ik nog heel erg lang dood ga zijn. Ook als ik van euthanasie zou afzien en 80 wordt. Dan ben ik toch wel heel nieuwsgierig hoe het in het hiernamaals is en hoe men daar haar dagen doorbrengt
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
En er rest nog een heel klein pietsje van de christelijke opvoeding die ik gehad heb met hel en verdoemenis. En hoe meer ik mij in deze zaken verdiep, hoe duidelijker het mij word hoe absurd de christelijke visie is en hoe klein de kans dat de christelijke hel bestaat. Hoe kleiner de kans op een hel, hoe minder bang voor de dood.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 21 april 2018 om 07:10
Wát vreselijk voor je broer. En voor jou en jullie ouders. En alle anderen die hem lief hadden. Natuurlijk is het vervelend als arts om onder ogen te zien dat je iemand niet kan genezen. Maar iemand laten leven en lijden en impliciet de kans op een gebeurtenis als van jouw broer creëren, dat is toch best hard. Logisch dat je daar nog altijd boos en verdrietig over bent! De realiteit is helaas, of was tot een aantal jaar terug, dat weet ik niet, dat artsen psychisch lijden bijna nooit als uitzichtloos wilden bestempelen. Bijna niemand had het geluk dat euthanasie om die reden kon. Mijn neef, want daar ging het hierboven over, was in het jaar dat hij mocht sterven om zijn psychische problemen één van de, ik geloof, drie. En al die anderen, met een minder welwillende arts, die hadden pech en moesten zelf maar iets verzinnen. En dat achtervolgt je al nabestaande de rest van je leven.damesbril schreef: ↑21-04-2018 06:31Mijn broer is niet geholpen.
Hij is gevlucht van een gesloten afdeling toen de deur even open ging om iemand binnen te laten.
Hij is 2 maanden vermist geweest voor hij gevonden is in de Maas.
Gelukkig is hij teruggevonden maar hoe verschrikkelijk is het dat vissers hem hebben gevonden.
Hoe vreselijk is het dat iemand in alle eenzaamheid is gestorven, op deze manier.
Het is dit jaar 20 jaar geleden en als ik bedenk dat het op deze manier moest kan ik nog boos worden.
Misschien is dat inmiddels wat aan het veranderen. Dat hoop ik van ganser harte!
Voor jou een knuffel, bril.
zaterdag 21 april 2018 om 07:37
Lieve Fayanna, na de dood bestaat tijd niet meer. Uren, jaren, eeuwen: ze zijn slechts bedacht door de mens om ordening te scheppen en overzicht te krijgen. Niets meer en niets minder. 
Ik denk dan ook dat je niet bang hoeft te zijn voor de tijd dat je dood bent. Wat de dood is? Geen idee. Ik denk hetzelfde als voordat je geboren wordt.
Een vriendin van mij gelooft het volgende: na het overlijden ga je met hulp je leven opnieuw bekijken. Wat ging goed? Wat minder? Wat waren de lessen en heb je ze geleerd? (en ik denk niet dat het uitmaakt of het een zelfverkozen dood of andere vormen van sterven belangrijk is voor de lessen)
Na deze 'herleving' ga je kiezen welke lessen er nog over zijn. Ook kan je kiezen voor wedergeboorte of verder gaan als gids in het hiernamaals.
Damesbril, wat een tragisch einde van je broer.
Ik denk dan ook dat je niet bang hoeft te zijn voor de tijd dat je dood bent. Wat de dood is? Geen idee. Ik denk hetzelfde als voordat je geboren wordt.
Een vriendin van mij gelooft het volgende: na het overlijden ga je met hulp je leven opnieuw bekijken. Wat ging goed? Wat minder? Wat waren de lessen en heb je ze geleerd? (en ik denk niet dat het uitmaakt of het een zelfverkozen dood of andere vormen van sterven belangrijk is voor de lessen)
Na deze 'herleving' ga je kiezen welke lessen er nog over zijn. Ook kan je kiezen voor wedergeboorte of verder gaan als gids in het hiernamaals.
Damesbril, wat een tragisch einde van je broer.
zaterdag 21 april 2018 om 07:59
Dank je.ikBedoelHetGoed schreef: ↑21-04-2018 07:10Wát vreselijk voor je broer. En voor jou en jullie ouders. En alle anderen die hem lief hadden. Natuurlijk is het vervelend als arts om onder ogen te zien dat je iemand niet kan genezen. Maar iemand laten leven en lijden en impliciet de kans op een gebeurtenis als van jouw broer creëren, dat is toch best hard. Logisch dat je daar nog altijd boos en verdrietig over bent! De realiteit is helaas, of was tot een aantal jaar terug, dat weet ik niet, dat artsen psychisch lijden bijna nooit als uitzichtloos wilden bestempelen. Bijna niemand had het geluk dat euthanasie om die reden kon. Mijn neef, want daar ging het hierboven over, was in het jaar dat hij mocht sterven om zijn psychische problemen één van de, ik geloof, drie. En al die anderen, met een minder welwillende arts, die hadden pech en moesten zelf maar iets verzinnen. En dat achtervolgt je al nabestaande de rest van je leven.
Misschien is dat inmiddels wat aan het veranderen. Dat hoop ik van ganser harte!
Voor jou een knuffel, bril.
Ik hoop het met je mee, voor iedereen die er nu mee te maken hebben/krijgen.
Je draagt het idd de rest van je leven mee als nabestaande.
Mijn vader is een paar jaar geleden daarna overleden, denk van verdriet om hoe het is gegaan.
Als hij op een menswaardige manier had kunnen sterven hadden ze het beter af kunnen sluiten.
We hebben geen afscheid kunnen nemen omdat hij al te lang overleden was.
Mijn moeder leeft nog maar is een totaal andere persoon geworden. Gelukkig kan ze wel van onze kinderen genieten.
zaterdag 21 april 2018 om 08:29
Ik geloof 100 procent, dus zonder twijfel dat er na de dood een hiernamaal is. En dat er een rekenschap is. Iedereen zal gevraagd worden naar al zijn daden het slechte en het goede, van groot tot zo klein als als een atoom.
Iemand die in zijn leven slechte dingen heeft gedaan bv. moord,verkrachting etc. en daarvoor nooit voor opgepakt voor is. Die kan toch niet dezelfde eindbestemming hebben als zijn slachtoffer. Dat klopt toch niet. Er is een Rechter der rechters. Zelfs dieren zullen hun recht bij je halen als je ze onrecht hebt aangedaan. (sorry als het misschien onduidelijk is Ik ben niet zo een held in schrijven)
Iemand die in zijn leven slechte dingen heeft gedaan bv. moord,verkrachting etc. en daarvoor nooit voor opgepakt voor is. Die kan toch niet dezelfde eindbestemming hebben als zijn slachtoffer. Dat klopt toch niet. Er is een Rechter der rechters. Zelfs dieren zullen hun recht bij je halen als je ze onrecht hebt aangedaan. (sorry als het misschien onduidelijk is Ik ben niet zo een held in schrijven)
zaterdag 21 april 2018 om 08:46
Ik geloof 100 procent dat er helemaal niks is na de dood. Hetzelfde als voor je geboorte.receptenfreak schreef: ↑21-04-2018 08:29Ik geloof 100 procent, dus zonder twijfel dat er na de dood een hiernamaal is. En dat er een rekenschap is. Iedereen zal gevraagd worden naar al zijn daden het slechte en het goede, van groot tot zo klein als als een atoom.
Iemand die in zijn leven slechte dingen heeft gedaan bv. moord,verkrachting etc. en daarvoor nooit voor opgepakt voor is. Die kan toch niet dezelfde eindbestemming hebben als zijn slachtoffer. Dat klopt toch niet. Er is een Rechter der rechters. Zelfs dieren zullen hun recht bij je halen als je ze onrecht hebt aangedaan. (sorry als het misschien onduidelijk is Ik ben niet zo een held in schrijven)
Wat jij en ik geloven is irrelevant voor TO.
Is niet te bewijzen. Hooguit vanuit kennis te beredeneren en dan denk ik dat ik met mijn geloof over de dood wat geloofwaardiger overkom.
Misschien kan je TO met rust laten. Ze is niet gelovig en je helpt echt niks met dit soort posts.
zaterdag 21 april 2018 om 08:54
Receptenfreak, je zal het goed bedoelen, maar ik denk niet dat dit helpend is. Voor mij zou de angst die de rekenschap en de Rechter der Rechters inboezemen vooral verlammend werken.
Mocht er een hiernamaals zijn, dan geloof ik zonder enige twijfel dat er geen rangen en standen zijn. Geen god, geen opperwezen. Geen gezeik, iedereen gelijk.
Mocht er een hiernamaals zijn, dan geloof ik zonder enige twijfel dat er geen rangen en standen zijn. Geen god, geen opperwezen. Geen gezeik, iedereen gelijk.
zaterdag 21 april 2018 om 08:57
Als er al zoiets zou zijn als reïncarnatie (wat ik niet geloof en zeker niet hoop), ga ik er vanuit dat je dat dan net zo min weet als dat je dat nu weet.
Dus dan maakt het eigenlijk geen fluit uit of het wel of niet zo is. Dat geeft mij een soort rust.
En dieren die hun recht bij je komen halen Receptenfreak, really? Jij hebt nog nooit een mug doodgeslagen of op een mier gestaan? Dat zal een gezellige boel worden.
Dus dan maakt het eigenlijk geen fluit uit of het wel of niet zo is. Dat geeft mij een soort rust.
En dieren die hun recht bij je komen halen Receptenfreak, really? Jij hebt nog nooit een mug doodgeslagen of op een mier gestaan? Dat zal een gezellige boel worden.
zaterdag 21 april 2018 om 08:59
Ik geloof daar ook weinig van.Kunstenkitsch schreef: ↑21-04-2018 08:54Receptenfreak, je zal het goed bedoelen, maar ik denk niet dat dit helpend is. Voor mij zou de angst die de rekenschap en de Rechter der Rechters inboezemen vooral verlammend werken.
Mocht er een hiernamaals zijn, dan geloof ik zonder enige twijfel dat er geen rangen en standen zijn. Geen god, geen opperwezen. Geen gezeik, iedereen gelijk.
zaterdag 21 april 2018 om 08:59
Zo eens.damesbril schreef: ↑21-04-2018 06:23Mensen in de omgeving denken vaak meer in hun eigen belang dan degene die gebukt gaat aan ondraaglijk psychisch lijden.
Ik had het egoïstisch gevonden van mijzelf als ik mijn broer op deze mensonwaardige manier in leven had willen laten.
Ik heb hem losgelaten uit liefde en gunde hem rust.
zaterdag 21 april 2018 om 09:07
Ik zou een oorlog krijgen met muggen, gezien mijn fanatieke muggenstekkers en dergelijke. En dan heb ik het nog niet eens over alle miertjes die ik onbedoeld plat stamp als ik op straat loop.SpringDing schreef: ↑21-04-2018 08:57Als er al zoiets zou zijn als reïncarnatie (wat ik niet geloof en zeker niet hoop), ga ik er vanuit dat je dat dan net zo min weet als dat je dat nu weet.
Dus dan maakt het eigenlijk geen fluit uit of het wel of niet zo is. Dat geeft mij een soort rust.
En dieren die hun recht bij je komen halen Receptenfreak, really? Jij hebt nog nooit een mug doodgeslagen of op een mier gestaan? Dat zal een gezellige boel worden.
