Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
woensdag 5 augustus 2020 om 08:38
Ja, dat is moeilijk ygg.
Ik zie dat zo: zij maken de keuze jou niet te zien voor wie je bent, dus dit is hun consequentie.
Je had geen afstand willen nemen. Mijn moeder had ook liever een leuke relatie met haar moeder gehad.
Als ik naar mijn moeder kijk denk ik dat zij 100 keer meer energie heeft gestoken in het leuk houden van de relatie dan andersom.
En dan kies je voor jezelf. Want deze mensen kiezen niet voor jou.
Ze kiezen voor een idee 'mijn kinderen doen alles voor me', 'ik ben een goede moeder geweest'. Maar niet voor de persoon of om fatsoenlijk met je om te gaan.
Ik zie dat zo: zij maken de keuze jou niet te zien voor wie je bent, dus dit is hun consequentie.
Je had geen afstand willen nemen. Mijn moeder had ook liever een leuke relatie met haar moeder gehad.
Als ik naar mijn moeder kijk denk ik dat zij 100 keer meer energie heeft gestoken in het leuk houden van de relatie dan andersom.
En dan kies je voor jezelf. Want deze mensen kiezen niet voor jou.
Ze kiezen voor een idee 'mijn kinderen doen alles voor me', 'ik ben een goede moeder geweest'. Maar niet voor de persoon of om fatsoenlijk met je om te gaan.
woensdag 5 augustus 2020 om 08:45
Sterkte Yggdrasil. Het is een hele stap die je neemt en tegelijkertijd voor jou alleen nog maar het sluitstuk van iets wat al veel langer speelt. Voor jouw ouders daarentegen begint het nu pas. Door in te spelen op jouw schuldgevoel hoeven ze niet te kijken naar hun eigen aandeel in het verhaal. Lekker makkelijk dus.
Ik vind je beslissing ontzettend dapper.
Ik heb een lastige relatie met mijn ouders. Het is een soort mismatch. Ik ben heel anders dan zij en hoe ouder we worden hoe meer dat naar voren komt. Zij hadden het liefst gezien dat ik mijzelf volledig zou wegcijferen ten behoeve van hun ideaalbeelden. In plaats daarvan ging ik studeren, ontwikkelde ik mijzelf en koos ik ervoor mijn eigen weg te kiezen. Dat heeft lang geduurd. En dus komen er steeds meer barstjes in dat zogenaamde perfecte gezinnetje. Mijn vader heeft weleens gezegd dat hij jaloers is op mijn man en mij.
Mijn ouders dachten altijd dat een gezin maakbaar is. Dat je kinderen wel precies doen wat je voor hen uitstippelt. Dus nu staat hun leven bol van teleurstellingen.
Ik sta op de wachtlijst voor therapie omdat ik nu, op mijn 35ste, vastloop in de verwerking van de levenslange beperkingen die mijn aandoening met zich meebrengt en de rol van mijn ouders in mijn leven hierin mede bepalend is.
Ik vind je beslissing ontzettend dapper.
Ik heb een lastige relatie met mijn ouders. Het is een soort mismatch. Ik ben heel anders dan zij en hoe ouder we worden hoe meer dat naar voren komt. Zij hadden het liefst gezien dat ik mijzelf volledig zou wegcijferen ten behoeve van hun ideaalbeelden. In plaats daarvan ging ik studeren, ontwikkelde ik mijzelf en koos ik ervoor mijn eigen weg te kiezen. Dat heeft lang geduurd. En dus komen er steeds meer barstjes in dat zogenaamde perfecte gezinnetje. Mijn vader heeft weleens gezegd dat hij jaloers is op mijn man en mij.
Mijn ouders dachten altijd dat een gezin maakbaar is. Dat je kinderen wel precies doen wat je voor hen uitstippelt. Dus nu staat hun leven bol van teleurstellingen.
Ik sta op de wachtlijst voor therapie omdat ik nu, op mijn 35ste, vastloop in de verwerking van de levenslange beperkingen die mijn aandoening met zich meebrengt en de rol van mijn ouders in mijn leven hierin mede bepalend is.
woensdag 5 augustus 2020 om 08:52
Als ik geen afstand had genomen - wat zij trouwens ook deden van mij en wat voor mij een bewijs was dat ze niet van me hielden - dan was ik als een idioot blijven reageren op pijnknoppen die bij mij ingedrukt werden. Ze hoefde dan maar iets te zeggen of een lange reeks van pijn kwam volautomatisch op in mijn herinnering, adrenaline komt boven (en dat maakt je niet slimmer) en dan had ik verschrikkelijke dingen gezegd om die pijn af te reageren. Om achteraf dan weer spijt te krijgen en me schuldig te voelen. En dan wéér woedend over iets.
Nee.. dat helpt niemand. Later zag ik dat het ze goed ging na mijn vertrek en dan moet je weer iets bij jezelf bevechten om dat te verwerken. Alsof ze slechter zouden verdienen. Lekker puh ofzo. Het is gewoon het makkelijkste om fijne herinneringen te koesteren als een soort ankers in je bestaan en de rest te negeren zolang je er niet iets mee kan.
Nee.. dat helpt niemand. Later zag ik dat het ze goed ging na mijn vertrek en dan moet je weer iets bij jezelf bevechten om dat te verwerken. Alsof ze slechter zouden verdienen. Lekker puh ofzo. Het is gewoon het makkelijkste om fijne herinneringen te koesteren als een soort ankers in je bestaan en de rest te negeren zolang je er niet iets mee kan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 5 augustus 2020 om 08:54
De liefde voor je kind is onverwaardelijk. Dus je ouders ook voor jou, dat betekent niet dat er niet gewerkt moet worden aan de relatie van elkaar. Als je volwassen wordt maak je je los van je ouders en ontstaat er een relatie van geven en nemen.
Je betrekt elkaar bij elkaar en luistert naar elkaar.
Ik denk dat het voor ouders heel belangrijk is om altijd te kijken naar je kind en te luisteren waar hij of zij behoefte aan heeft, zonder oordeel.
Zelf heb ik een fijne jeugd gehad en nu besef ik dat ik als kind ook moet werken aan de relatie met mijn ouders, dat het niet vanzelf gaat.
Ik respecteer je keuze en het is vervelend dat ouders niet er voor jou willen zijn en naar je luisteren!
Je betrekt elkaar bij elkaar en luistert naar elkaar.
Ik denk dat het voor ouders heel belangrijk is om altijd te kijken naar je kind en te luisteren waar hij of zij behoefte aan heeft, zonder oordeel.
Zelf heb ik een fijne jeugd gehad en nu besef ik dat ik als kind ook moet werken aan de relatie met mijn ouders, dat het niet vanzelf gaat.
Ik respecteer je keuze en het is vervelend dat ouders niet er voor jou willen zijn en naar je luisteren!
woensdag 5 augustus 2020 om 08:55
Nee, ik den niet dat liefde voor je ouders onvoorwaardelijk is. Wel denk ik - net als Merl0t - dat de loyaliteit van kinderen naar de ouders heel ver gaat. Zo ver dat het je op kan breken.
Maar er kan een punt komen dat je geen liefde meer kunt geven aan je ouders. Wanneer het gevoel van afwijzing sterker is dan de loyaliteit. Wanneer je ziet dat de relatie met de ouder meer ellende dan liefde met zich meebrengt.
Ik was een jaar of 27 toen k het contact met mijn vader verbrak. Ik had verdriet. Niet omdat ik hem miste, maar om de vader die hij nooit heeft kunnen zijn door zijn alcoholverslaving. Ik stuitte toen ook wel op wat onbegrip. Niet in de laatste plaats omdat verslaafden toch vaak 'zielig' gevonden worden. Maar vooral de 'het blijft toch je vader?' irriteerde me mateloos.
Ik heb nu wel weer contact met hem. Hij is nu ruim 15 jaar nuchter, dat helpt. Maar een hechte band is het nooit meer geworden. Niet zoals ik die met mijn moeder heb.
Ik vind het dankbaar moeten zijn trouwens altijd zo'n bullshit! Je hebt als kind niet om het leven gevraagd.
Maar er kan een punt komen dat je geen liefde meer kunt geven aan je ouders. Wanneer het gevoel van afwijzing sterker is dan de loyaliteit. Wanneer je ziet dat de relatie met de ouder meer ellende dan liefde met zich meebrengt.
Ik was een jaar of 27 toen k het contact met mijn vader verbrak. Ik had verdriet. Niet omdat ik hem miste, maar om de vader die hij nooit heeft kunnen zijn door zijn alcoholverslaving. Ik stuitte toen ook wel op wat onbegrip. Niet in de laatste plaats omdat verslaafden toch vaak 'zielig' gevonden worden. Maar vooral de 'het blijft toch je vader?' irriteerde me mateloos.
Ik heb nu wel weer contact met hem. Hij is nu ruim 15 jaar nuchter, dat helpt. Maar een hechte band is het nooit meer geworden. Niet zoals ik die met mijn moeder heb.
Ik vind het dankbaar moeten zijn trouwens altijd zo'n bullshit! Je hebt als kind niet om het leven gevraagd.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:05
Lieve Ygg
ik denk dat jouw liefde voor je ouders er wel is. Daarom heb je er ook zo'n moeite mee. Wat jij niet kunt is leven naar hun verwachtingen. Wat Lise hierboven ook schetste, bij haar in het gezin.
Op die manier lijkt het of de liefde van jouw ouders voor jou voorwaardelijk is: als jij doet wat zij willen, is de relatie goed. Als je je eigen weg kiest (zoals dat hoort bij een volwassen leven) dan doe JIJ iets niet goed. Ouders horen los te laten. Je je eigen weg te laten kiezen, zoals jij ook bij jouw kinderen probeert te doen. En als liefde en respect op deze manier wederzijds is, is het ook geen probleem om eens wat voor je ouders te doen, maar niet zo dat jij eraan onderdoor gaat.
Volgens mij heb je mij wel eens over één van de pijnpunten verteld en was mijn advies toen "niet meer doen" En ik snap dat je moeder bij dat geval hulp nodig heeft, maar anders dan jij kan geven. Vooral ook omdat dat ten kosten van jou en jóuw gezin gaat. Het is jammer dat je moeder dat niet kan en wil zien
Ik lees en hoor al jaren over de haat-liefde verhouding tussen jou en je moeder. Het zou mooi zijn als jullie nog een soort 'low impact' contact konden houden, gezellig bij elkaar zonder verplichtingen naar elkaar toe, maar dit lijkt niet te lukken. Dan kan de oplossing zijn om helemaal te breken, maar het is wel verdrietig.
Sterkte hiermee
ik denk dat jouw liefde voor je ouders er wel is. Daarom heb je er ook zo'n moeite mee. Wat jij niet kunt is leven naar hun verwachtingen. Wat Lise hierboven ook schetste, bij haar in het gezin.
Op die manier lijkt het of de liefde van jouw ouders voor jou voorwaardelijk is: als jij doet wat zij willen, is de relatie goed. Als je je eigen weg kiest (zoals dat hoort bij een volwassen leven) dan doe JIJ iets niet goed. Ouders horen los te laten. Je je eigen weg te laten kiezen, zoals jij ook bij jouw kinderen probeert te doen. En als liefde en respect op deze manier wederzijds is, is het ook geen probleem om eens wat voor je ouders te doen, maar niet zo dat jij eraan onderdoor gaat.
Volgens mij heb je mij wel eens over één van de pijnpunten verteld en was mijn advies toen "niet meer doen" En ik snap dat je moeder bij dat geval hulp nodig heeft, maar anders dan jij kan geven. Vooral ook omdat dat ten kosten van jou en jóuw gezin gaat. Het is jammer dat je moeder dat niet kan en wil zien
Ik lees en hoor al jaren over de haat-liefde verhouding tussen jou en je moeder. Het zou mooi zijn als jullie nog een soort 'low impact' contact konden houden, gezellig bij elkaar zonder verplichtingen naar elkaar toe, maar dit lijkt niet te lukken. Dan kan de oplossing zijn om helemaal te breken, maar het is wel verdrietig.
Sterkte hiermee
dreamer wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:07
4.31% gewijzigd
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:05
Geen ervaringen met breken met ouders. Wel een aantal jaren een lastige stroeve band gehad door een aantal gebeurtenissen. Intussen is de band weer goed en weet ik dat ze onvoorwaardelijk van mij houden. Een broer van mij heeft het contact met mijn vader verbroken na jaren van ruzies en verwijten over en weer.
Een verzoenpoging is vorig jaar mislukt.
Ik lees de reacties hier met een brok in mijn keel.
Een verzoenpoging is vorig jaar mislukt.
Ik lees de reacties hier met een brok in mijn keel.
hanaa wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:19
1.85% gewijzigd
woensdag 5 augustus 2020 om 09:09
Ouders hebben een onvoorwaardelijke liefde voor hun kinderen. Jouw ouders ook, Yggdrasil, denk ik.
Maar zoals in iedere relatie: soms is liefde niet genoeg. Een relatie is meer dan houden van.
Vind het enorm verdrietig dat jullie elkaar niet kunnen bereiken en het contact verbreken de enige weg lijkt/is.
Maar zoals in iedere relatie: soms is liefde niet genoeg. Een relatie is meer dan houden van.
Vind het enorm verdrietig dat jullie elkaar niet kunnen bereiken en het contact verbreken de enige weg lijkt/is.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:12
Ik begrijp het niet helemaal denk ik. Je hebt contact verbroken? Uit je post lijkt het wel of je nog contact hebt? Misschien heb ik niet goed gelezen.
Ik heb jaren geleden contact verbroken met mijn moeder. Sommige mensen moeten gewoon geen ouders worden en zij is daar eentje van. Ik zou het wel leuk vinden om een moeder te hebben, maar het is helaas niet anders.
Ze probeert af en toe wel contact op te nemen, maar ik kap het altijd af. Als ze belt neem ik niet op. Ik ervaar veel meer geluk sinds zij er niet meer is. Ze zal ook nooit de omvang van de schade kunnen begrijpen vermoed ik.
Iedereen die mij ongelukkig maakt in het leven gaat eruit, inclusief een ouder. Als kind heeft ze mij jarenlang ontzettend veel pijn gedaan en ik ben blij dat ze weg is.
Ik heb jaren geleden contact verbroken met mijn moeder. Sommige mensen moeten gewoon geen ouders worden en zij is daar eentje van. Ik zou het wel leuk vinden om een moeder te hebben, maar het is helaas niet anders.
Ze probeert af en toe wel contact op te nemen, maar ik kap het altijd af. Als ze belt neem ik niet op. Ik ervaar veel meer geluk sinds zij er niet meer is. Ze zal ook nooit de omvang van de schade kunnen begrijpen vermoed ik.
Iedereen die mij ongelukkig maakt in het leven gaat eruit, inclusief een ouder. Als kind heeft ze mij jarenlang ontzettend veel pijn gedaan en ik ben blij dat ze weg is.
Emboldened by the flame of ambition
woensdag 5 augustus 2020 om 09:12
Ik geloof er ook niet in dat liefde voor je kind per definitie onvoorwaardelijk is. Ik heb ook voorbeelden in mijn omgeving gezien waaruit dat bleek. Heel schrijnend, dat wel.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:14
wat wij liefde noemen is bijzonder complex. Het gaat vooral over jezelf en niet over de anderen die je lief denkt te hebben
woensdag 5 augustus 2020 om 09:15
Inderdaad. Volgens mij zijn kinderen veel trouwer aan hun ouders dan andersom. Hoe vaak ik niet zie dat zelfs 'goede' ouders werkelijk geen flauw idee hebben wie hun kinderen eigenlijk zijn, of geen oog hebben voor hun wensen en gevoelens.... Ik vind dat niet heel liefdevol.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:20
Dat ben ik niet met je eens en daar heb ik voorbeelden van te over gezien, bij meerdere mensen die een ouder niet meer zien.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 08:28
Wij ouders vergeven onze kinderen àlles keer op keer, terwijl een fout van de kant van de ouders ze vaak levenslang wordt nagedragen.
Ik ken iemand die moeder niet meer in haar leven kan hebben, maar die moeder die bleef ook maar continu oude koeien uit de sloot halen.
"Jij was in de puberteit zo'n moeilijk kind en jij hebt dit en dat en dat gedaan, en daar heb je me zo mee gekwetst." Dat bleef maar doorgaan, jarenlang ook (terwijl ik denk: de puberteit is bij uitstek een periode waarin zulke dingen mis gaan en kinderen heel erg oefenen met waar de grens ligt).
maleficent wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:28
0.38% gewijzigd
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:21
Maar er zijn ook genoeg kinderen die uit eigenbelang zo ver mogelijk van hun ouders weg gaan wonen om er niet voor te hoeven zorgen. Of die gewoon nooit tijd vrijmaken om hun bejaarde ouders te bezoeken, want druk druk druk. Oók als die ouders er altijd voor ze geweest zijn.,Daveotion schreef: ↑05-08-2020 09:15Inderdaad. Volgens mij zijn kinderen veel trouwer aan hun ouders dan andersom. Hoe vaak ik niet zie dat zelfs 'goede' ouders werkelijk geen flauw idee hebben wie hun kinderen eigenlijk zijn, of geen oog hebben voor hun wensen en gevoelens.... Ik vind dat niet heel liefdevol.
Volgens mij is er geen eenduidig antwoord mogelijk op deze vraag.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:22
Maleficent schreef: ↑05-08-2020 09:20Dat ben ik niet met je eens en daar heb ik voorbeelden van te over gezien, bij meerdere mensen die een ouder niet meer zien.
Ik ken iemand die zijn moeder niet meer in haar leven kan hebben, maar die moeder die bleef ook maar continu oude koeien uit de sloot halen.
"Jij was in de puberteit zo'n moeilijk kind en jij hebt dit en dat en dat gedaan, en daar heb je me zo mee gekwetst." Dat bleef maar doorgaan, jarenlang ook (terwijl ik denk: de puberteit is bij uitstek een periode waarin zulke dingen mis gaan en kinderen heel erg oefenen met waar de grens ligt).
Uiteraard bevestigen uitzonderingen de regel, maar mijn ervaring (met eigenlijk iedereen in mijn omgeving) is anders.
En zoals gezegd: er is geen eenduidig antwoord.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:27
Ik denk dat de meeste ouders wel onvoorwaardelijk van hun kinderen houden, maar zij zijn ook maar het product van hun opvoeding. En vooral vrouwen krijgen altijd en soort schuldgevoel mee, als ze niet (helpen) te zorgen, bijvoorbeeld. Dat wil niet zeggen dat de ouders niet van hun dochters houden, wanneer die niet doen wat zij dachten dat een dochter zou moeten doen, maar de ouders hebben ooit geleerd, dat dochters zich op een bepaalde manier zouden moeten gedragen, en als dochters dan dan niet doen, worden ze boos. Want zó hoort het. Ook als de moeder in kwestie zelf haar opvoeding al in zekere zin ontstegen is.
Zo'n soort dynamiek is gewoon lastig.
Zo had ik en oma, die als volwassen vrouw altijd verwijten kreeg van haar moeder, als ze niet regelmatig langskwam, met de kinderen. Deze oma heeft ervoor gewaakt dit niet aan haar kinderen door te geven, want zij heeft het er heel moeilijk mee gehad.
Ook mijn moeder kreeg van mijn oma (andere oma) het verwijt 'kom je nog eens', terwijl ze er naast haar baan van 40 uur 2x per week heenging. Mijn moeder heeft zoiets dus nooit naar haar dochters gedaan, waardoor ik nu niet naar haar toega omdat het 'moet', maar omdat ik dat wíl. Hoe lastig ook soms.
Soms denken mensen gewoon dat liefde met voorwaarden komt. Als mijn kind iemand anders iets aan zou doen, zou ik zijn gedrag afkeuren, maar nog wel van hem houden. Want ik zie in die volwassen man nog steeds dat jongetje, dat ik opgevoed heb.
Zo'n soort dynamiek is gewoon lastig.
Zo had ik en oma, die als volwassen vrouw altijd verwijten kreeg van haar moeder, als ze niet regelmatig langskwam, met de kinderen. Deze oma heeft ervoor gewaakt dit niet aan haar kinderen door te geven, want zij heeft het er heel moeilijk mee gehad.
Ook mijn moeder kreeg van mijn oma (andere oma) het verwijt 'kom je nog eens', terwijl ze er naast haar baan van 40 uur 2x per week heenging. Mijn moeder heeft zoiets dus nooit naar haar dochters gedaan, waardoor ik nu niet naar haar toega omdat het 'moet', maar omdat ik dat wíl. Hoe lastig ook soms.
Soms denken mensen gewoon dat liefde met voorwaarden komt. Als mijn kind iemand anders iets aan zou doen, zou ik zijn gedrag afkeuren, maar nog wel van hem houden. Want ik zie in die volwassen man nog steeds dat jongetje, dat ik opgevoed heb.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:27
Maar kinderen zijn ouders niets verplicht. Andersom zijn ouders hun kinderen wel zorg en liefde verplicht.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 09:21Maar er zijn ook genoeg kinderen die uit eigenbelang zo ver mogelijk van hun ouders weg gaan wonen om er niet voor te hoeven zorgen. Of die gewoon nooit tijd vrijmaken om hun bejaarde ouders te bezoeken, want druk druk druk. Oók als die ouders er altijd voor ze geweest zijn.,
Volgens mij is er geen eenduidig antwoord mogelijk op deze vraag.
