Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
woensdag 5 augustus 2020 om 10:47
In warme stabiele gezinnen is het ook niet perfect. Mijn vriend komt uit zo'n harmonieus gezin. Er was nooit ruzie, niemand van de kinderen heeft 'gepuberd'. Nu als volwassenen durven ze geen van allen ooit 'nee' te verkopen aan hun ouders. En daardoor weten die ouders vaak niet wat er echt in hun kinderen omgaat. En de kinderen zijn - naar mijn idee - nooit zichzelf in bijzijn van elkaar en de ouders.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:43Wat ik soms lastig vind om te zien is dat de warme stabiele gezinnen ook weer kinderen maken die elkaar daarin vinden en ook weer een warm stabiel gezin vormen.
In ons geval komen we beiden niet uit zo'n gezin en hebben beide problemen op dat vlak en dan is ook ook vreselijk moeilijk om een warm stabiel gezin te vormen (ook al doen we wel allebei enorm ons best en doen we het beter dan onze voorbeelden).
Ik zou het uiteindelijk vreselijk vinden als het mijn zoon ook niet gaat lukken, omdat we uiteindelijk niet het standaard gezinnetje zijn.
Ik kan best jaloers kijken naar vrienden die zo moeiteloos opvoeden omdat ze zelf een stabiele basis hadden.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:49
Maar is dan toch alleen harmonieus vanaf de buitenkant? Ergens hebben die ouders dan toch de kinderen het gevoel gegeven dat ze niet lastig mochten zijn. In een warm stabiel gezin moeten kinderen ook zich kunnen afzetten als ze puber zijn, binnen de grenzen van de ouders.Daveotion schreef: ↑05-08-2020 10:47In warme stabiele gezinnen is het ook niet perfect. Mijn vriend komt uit zo'n harmonieus gezin. Er was nooit ruzie, niemand van de kinderen heeft 'gepuberd'. Nu als volwassenen durven ze geen van allen ooit 'nee' te verkopen aan hun ouders. En daardoor weten die ouders vaak niet wat er echt in hun kinderen omgaat. En de kinderen zijn - naar mijn idee - nooit zichzelf in bijzijn van elkaar en de ouders.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 10:50
Plus dat dat soort kinderen vaak op latere leeftijd in een identiteitscrisis terecht komen wat zich uit in allerlei vormen (depressie, burn-out of wat dan ook)Daveotion schreef: ↑05-08-2020 10:47In warme stabiele gezinnen is het ook niet perfect. Mijn vriend komt uit zo'n harmonieus gezin. Er was nooit ruzie, niemand van de kinderen heeft 'gepuberd'. Nu als volwassenen durven ze geen van allen ooit 'nee' te verkopen aan hun ouders. En daardoor weten die ouders vaak niet wat er echt in hun kinderen omgaat. En de kinderen zijn - naar mijn idee - nooit zichzelf in bijzijn van elkaar en de ouders.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:50
Ook weer herkenbaar. Mijn broer en zijn vrouw groeiden beide op in een problematisch gezin. Het gezin dat zij vervolgens vormden, waarin ze twee kinderen kregen, is ook problematisch gebleken. De nu pubers van mijn broer hebben echt een k-jeugd. Daar beginnen we inmiddels de beschadigingen te zien. Desondanks willen ze toch het liefst hun vader om zich heen.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:43Wat ik soms lastig vind om te zien is dat de warme stabiele gezinnen ook weer kinderen maken die elkaar daarin vinden en ook weer een warm stabiel gezin vormen.
In ons geval komen we beiden niet uit zo'n gezin en hebben beide problemen op dat vlak en dan is ook ook vreselijk moeilijk om een warm stabiel gezin te vormen (ook al doen we wel allebei enorm ons best en doen we het beter dan onze voorbeelden).
Ik zou het uiteindelijk vreselijk vinden als het mijn zoon ook niet gaat lukken, omdat we uiteindelijk niet het standaard gezinnetje zijn.
Ik kan best jaloers kijken naar vrienden die zo moeiteloos opvoeden omdat ze zelf een stabiele basis hadden.
Ikzelf heb toevallig wel een man uit een harmonieus gezin getroffen. Een kinderwens heb ik niet. De eierstokken rammelen niet en... ik zou als de dood zijn de fouten van mijn ouders te herhalen.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:52
Ik sprak laatst iemand die uit zo'n 'voor de buitenkant harmonieus gezin' kwam en die is altijd erg geremd geweest door de ouders, ze moest vooral lief zijn en makkelijk, geen ruzie maken etc en zij paste zich aan aan hun wensen, de ideale dochter. Dat geeft ook veel problemen op latere leeftijd. Maar van de buitenkant is het allemaal prachtig.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 10:54
woensdag 5 augustus 2020 om 10:56
Ja, ik denk dat je daar op een zekere manier gelijk in hebt. Om je af te kunnen zetten moeten ouders grenzen stellen. En deze ouders hebben zich zo coulant opgesteld dat de kinderen eigenlijk niets hadden om zich tegen af te zetten. Bovendien hebben die ouders onderling ook nooit onenigheid, dus de kinderen hebben ook niet gezien hoe je überhaupt kunt tegenspreken of ruziën.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:49Maar is dan toch alleen harmonieus vanaf de buitenkant? Ergens hebben die ouders dan toch de kinderen het gevoel gegeven dat ze niet lastig mochten zijn. In een warm stabiel gezin moeten kinderen ook zich kunnen afzetten als ze puber zijn, binnen de grenzen van de ouders.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:03
Adelaide schreef: ↑05-08-2020 10:28Ik weet niet precies hoe je dit bedoelt, maar dat lijkt mij een beetje simpel gesteld als de reden waarom het hier anders is. Waar mijn familie vandaan komt werken vrouwen vaker fulltime, en zijn de afstanden veel groter. Bijna niemand blijft in hun geboortedorp, en zelfs in dezelfde stad wonen betekent vaak een commute van een uur (hoewel ouders wel vaker bij hun kinderen intrekken als dat nodig is). De jongere generatie werkt en studeert bovendien ook vaak in het buitenland.
Bovendien gaat het niet alleen om dochters.
Dat kan, maar op een gegeven moment lukt het niet meer.
Wat ook nog mee kan spelen is dat mensen later aan kinderen beginnen. Terwijl mijn ouders een 'empty nest' hadden, toen mijn moeder 43 was, zat ik rond die leeftijd nog met 2 pubers. Reken daarbij dat mensen ouder worden, dus de zorg voor de (groot)ouders houdt veel langer aan. Jij zegt 'we nemen de ouders in huis', maar wat als je ouders hún ouders al in huis hebben. Neem je dan 2 generaties in huis? Hoedan?
Verder is mantelzorgen in Nederland een groot goed. En dat zijn ook gewoon vaak mensen, die voor hun ouders zorgen hoor.
Maar vroeger woonde men in hetzelfde dorp en bracht je bijvoorbeeld elke dag eten naar je oude vader. Als je op een uur afstand woont, doe je dat niet meer zo makkelijk, natuurlijk. Daarnaast waren vroeger de gezinnen groter en deelde je de zorg. Nu komt het op 1 of 2 kinderen aan, die zelf ook in de kleine kinderen zitten.
En dan heb je natuurlijk de ouderen, die het zelf als zwaar hebben ervaren dat moeten zorgen voor hun ouders en daarom hun kinderen niet willen belasten en daarom liever zorg inkopen.
Ik vraag me echt af hoe mensen, in jouw voorbeeld, die 40 uur werken en op een uur afstand van hun ouders wonen, dagelijks voor diezelfde ouders zorgen, terwijl ze zelf ook nog een gezin hebben. Ergens doe je dan iets of iemand tekort (vaak jezelf)
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 11:06
Was ze enig kind? Dan lijkt het me namelijk nog veel moeilijker om tegen je ouders in te gaan.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:52Ik sprak laatst iemand die uit zo'n 'voor de buitenkant harmonieus gezin' kwam en die is altijd erg geremd geweest door de ouders, ze moest vooral lief zijn en makkelijk, geen ruzie maken etc en zij paste zich aan aan hun wensen, de ideale dochter. Dat geeft ook veel problemen op latere leeftijd. Maar van de buitenkant is het allemaal prachtig.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:19
Dit 'kind' is ook gewoon zelf ook een ouder. Raar dat je het manco koppelt aan je eigen kind-ouder relatie maar niet naar je eigen ouder-kind relatie kijkt.
Ouders kunnen relationeel gestoord zijn, maar kinderen ook. En als die kinderen dan zelf kinderen krijgen, zijn het net zo makkelijk weer relationeel gestoorde ouders. Ik denk dat in alle gevallen kinderen denken dat het aan de ouders ligt. Behalve natuurlijk zodra ze zelf ouder zijn, dan ligt het vanzelfsprekend aan het kind als de relatie niet lekker loopt.
Ouders kunnen relationeel gestoord zijn, maar kinderen ook. En als die kinderen dan zelf kinderen krijgen, zijn het net zo makkelijk weer relationeel gestoorde ouders. Ik denk dat in alle gevallen kinderen denken dat het aan de ouders ligt. Behalve natuurlijk zodra ze zelf ouder zijn, dan ligt het vanzelfsprekend aan het kind als de relatie niet lekker loopt.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:22
Ligt ook heel erg aan het karakter van het kind EN aan de opvoeding hoor! Ik vind het altijd zo apart wat er allemaal aan "het enige kind" wordt opgehangen, alsof dat opeens de enige factor is waardoor een kind zich op een bepaalde manier ontiwkkelt
woensdag 5 augustus 2020 om 11:25
Dat herken ik wel.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:43Wat ik soms lastig vind om te zien is dat de warme stabiele gezinnen ook weer kinderen maken die elkaar daarin vinden en ook weer een warm stabiel gezin vormen.
Het huwelijk tussen mij en mijn exman is niet gelukt. Als partners ging het niet. Mede door alle inbreng van onze familie.
Nu ik gebroken heb met mijn ouders en het contact tussen hem en zijn ouders enorm is afgenomen, is er rust.
Dit hebben we vooral ook gedaan om aan onze zoon duidelijk te maken dat je bepaald gedrag niet hoeft te accepteren, ook al zijn het je ouders.
We hopen ontzettend om hiermee een cirkel te doorbreken. We spreken allebei aan onze zoon uit dat we enorm trots op hem zijn, dat hij mag zijn wie hij is, dat wij ook fouten maken.
Hij is pas 7 maar slim genoeg om te zien hoe verstoord alle relaties met familieleden waren/zijn.
We doen ons best om anders te zijn.
We gaan anders met elkaar om, respectvol.
Ik hoop zo dat onze zoon als hij volwassen is terugkijkt op een andere jeugd, dat hij ons als ouders waardeert en dat we de genen van onze ouders in dit geval niet hebben overgenomen.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:29
Een heftige beslissing. Maar als het contact alleen maar negatieve energie en ruzie geeft is het soms beter ermee te stoppen. Je mag voor jezelf kiezen en bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Al is het natuurlijk wel heel vervelend dat jou zoveel verweten wordt.
Iemand in mijn kennissenkring heeft een erg moeizame band met haar moeder. Ze kon het nooit goed doen en loopt hiervoor al jaren bij de psycholoog. Ze komt nu eindelijk tot de conclusie dat het vooral aan haar moeder ligt. Die is erg claimerig en belerend, geef altijd anderen de schuld van problemen. Niemand in haar dorp wil nog met haar omgaan. Haar zoon en man zo weinig mogelijk. En ze snapt niet waarom en blijft zich opdringen aan mensen. Ook aan mijn moeder helaas. Die heeft haar liever ook niet en heeft zich voorgehouden dat ze 1 keer per jaar afspreken.
Iemand in mijn kennissenkring heeft een erg moeizame band met haar moeder. Ze kon het nooit goed doen en loopt hiervoor al jaren bij de psycholoog. Ze komt nu eindelijk tot de conclusie dat het vooral aan haar moeder ligt. Die is erg claimerig en belerend, geef altijd anderen de schuld van problemen. Niemand in haar dorp wil nog met haar omgaan. Haar zoon en man zo weinig mogelijk. En ze snapt niet waarom en blijft zich opdringen aan mensen. Ook aan mijn moeder helaas. Die heeft haar liever ook niet en heeft zich voorgehouden dat ze 1 keer per jaar afspreken.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:51
Wat lees ik hier een hoop herkenbare dingen. Het maakt me verdrietig omdat het laat zien dat er zoveel meer mensen worstelen met een verstoorde ouder-kindrelatie.
Zelf heb ik nog dagelijks last van mijn jeugd.
Ik heb ouders die beslist niet onvoorwaardelijk van mij konden/kunnen houden.
Mijn moeder vertelt tot op de dag van vandaag aan iedereen die het maar horen wil dat wij beter niet geboren hadden kunnen worden (ik heb nog een broer, die net zo lijdt onder zijn jeugd). En mijn vader heeft me recht in mijn gezicht gezegd dat hij ook niet van me kan houden zoals ik ben.
Tot zover dus de onvoorwaardelijkheid van ouderliefde in mijn geval.
Ik heb geen kinderen, wel een kinderwens. Ik durfde beslist niet aan kinderen te beginnen uit angst dat ik hen zou aandoen wat mij is aangedaan.
Mijn jeugd heeft me verre van stabiel achtergelaten.
Mijn vader is een kille man die niet in staat is tot enige affectie.
Mijn moeder is een bijzonder beschadigd persoon met heel veel psychische problemen en een emotionele tijdbom. Ze kan heel leuk en gezellig zijn en (vooral tegen ons kinderen) uit het niets opeens in je gezicht ontploffen en je uitmaken voor oud vuil.
Mijn jeugd bestond uit een constant gevoel van onveiligheid en niet geaccepteerd worden. Altijd de schuld krijgen voor alles wat er mis ging in het leven van mijn moeder. Zowel door haar zelf, als (indirecter) door mijn vader die vond dat wij maar liever moesten zijn "want mama heeft het al zo zwaar".
Ik heb twee maal in mijn leven het contact met mijn ouders verbroken. En twee maal dat weer herstelt omdat zij het er zo zwaar mee hadden.
Inmiddels lukt het me beter om meer emotionele afstand tot mijn ouders te houden.
Als ze weer eens heel beschuldigend doen lukt het me steeds beter om te denken dat het meer over hen dan over mij zegt.
Maar ik moest wel eerst 50 worden voordat dat me eindelijk lukte. En nog steeds ga ik daar soms de mist mee in.
En hoewel ik me realiseer dat ik nooit echt door ze geaccepteerd zal worden en nooit onvoorwaardelijke liefde zal krijgen, blijft een deel van mij daar toch altijd nog op hopen.
Het moeilijkste vind ik, dat ik weet dat mijn moeder wel degelijk echt van mij houdt. Dat zegt ze sinds een paar jaar ook tegen me, en ik kan zien dat ze dat meent. Voelen ook.
Maar het verandert niets in haar gedrag. Het verandert niets in hoe ze met mij omgaat (ze is zwaar teleurgesteld in me oa omdat ik volledig afgekeurd ben en zelf maar zeer matig functioneer in onze maatschappij).
Ik weet niet of je er iets mee opschiet TO, met mijn heel persoonlijke relaas.
Maar ik herken je worsteling in elk geval.
Zelf heb ik nog dagelijks last van mijn jeugd.
Ik heb ouders die beslist niet onvoorwaardelijk van mij konden/kunnen houden.
Mijn moeder vertelt tot op de dag van vandaag aan iedereen die het maar horen wil dat wij beter niet geboren hadden kunnen worden (ik heb nog een broer, die net zo lijdt onder zijn jeugd). En mijn vader heeft me recht in mijn gezicht gezegd dat hij ook niet van me kan houden zoals ik ben.
Tot zover dus de onvoorwaardelijkheid van ouderliefde in mijn geval.
Ik heb geen kinderen, wel een kinderwens. Ik durfde beslist niet aan kinderen te beginnen uit angst dat ik hen zou aandoen wat mij is aangedaan.
Mijn jeugd heeft me verre van stabiel achtergelaten.
Mijn vader is een kille man die niet in staat is tot enige affectie.
Mijn moeder is een bijzonder beschadigd persoon met heel veel psychische problemen en een emotionele tijdbom. Ze kan heel leuk en gezellig zijn en (vooral tegen ons kinderen) uit het niets opeens in je gezicht ontploffen en je uitmaken voor oud vuil.
Mijn jeugd bestond uit een constant gevoel van onveiligheid en niet geaccepteerd worden. Altijd de schuld krijgen voor alles wat er mis ging in het leven van mijn moeder. Zowel door haar zelf, als (indirecter) door mijn vader die vond dat wij maar liever moesten zijn "want mama heeft het al zo zwaar".
Ik heb twee maal in mijn leven het contact met mijn ouders verbroken. En twee maal dat weer herstelt omdat zij het er zo zwaar mee hadden.
Inmiddels lukt het me beter om meer emotionele afstand tot mijn ouders te houden.
Als ze weer eens heel beschuldigend doen lukt het me steeds beter om te denken dat het meer over hen dan over mij zegt.
Maar ik moest wel eerst 50 worden voordat dat me eindelijk lukte. En nog steeds ga ik daar soms de mist mee in.
En hoewel ik me realiseer dat ik nooit echt door ze geaccepteerd zal worden en nooit onvoorwaardelijke liefde zal krijgen, blijft een deel van mij daar toch altijd nog op hopen.
Het moeilijkste vind ik, dat ik weet dat mijn moeder wel degelijk echt van mij houdt. Dat zegt ze sinds een paar jaar ook tegen me, en ik kan zien dat ze dat meent. Voelen ook.
Maar het verandert niets in haar gedrag. Het verandert niets in hoe ze met mij omgaat (ze is zwaar teleurgesteld in me oa omdat ik volledig afgekeurd ben en zelf maar zeer matig functioneer in onze maatschappij).
Ik weet niet of je er iets mee opschiet TO, met mijn heel persoonlijke relaas.
Maar ik herken je worsteling in elk geval.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:00
Ja natuurlijk spelen meerdere factoren een rol. Maar ik kan me goed voorstellen dat als je ouders een front vormen en je enig kind bent, het lastiger is om tegen ze in te gaan. Met z'n tweeën zou je dan net iets sterker staan.mindervanmij schreef: ↑05-08-2020 11:22Ligt ook heel erg aan het karakter van het kind EN aan de opvoeding hoor! Ik vind het altijd zo apart wat er allemaal aan "het enige kind" wordt opgehangen, alsof dat opeens de enige factor is waardoor een kind zich op een bepaalde manier ontiwkkelt
Maar dat is ook maar hypothetisch, want in dat voorbeeld wat ik zelf gaf gaat het om drie kinderen (inmiddels volwassenen) die nooit tegen hun ouders ingaan. Mijn vriend weet het meestal zo te breien dat wat zijn ouders willen/vragen ook 'toevallig' is wat hij zelf wil, of hij beweert het niet vervelend genoeg te vinden om er een punt van te maken. En nou zijn zijn ouders in de loop der jaren gelukkig wat terughoudender geworden dus het valt in de praktijk allemaal wel mee. Persoonlijk vind ik het wel jammer dat hem nooit de vraag wordt gesteld: wat zou jij willen, wat komt jou uit, heb je hier eigenlijk wel zin in/behoefte aan? Als ik moeder zou zijn zou die vraag voor mij het allerbelangrijkste zijn.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:22
Nee, in mijn geval niet en ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben.
Het wordt wel van je verwacht, dat je onvoorwaardelijk van je ouders houdt, omdat zij als het goed is zo goed als ze konden voor je hebben gezorgd. Maar soms is dat niet genoeg.
Zelf heb ik momenteel zo min mogelijk contact met mijn moeder. Omdat contact met haar mij letterlijk ziek maakte. Ik kan eigenlijk niet eens goed uitleggen wat er mis ging tussen ons. Ik weet wel dat ik altijd gevoeld heb dat ik moest deugen, lief moest zijn, naar haar pijpen moest dansen en moest doen wat er van mij verwacht werd. Dit ben ik blijven doen tot ik al lang volwassen was, mezelf volledig wegcijferen om haar tevreden te houden. En opeens was ik er zó klaar mee, ze slurpt al mijn energie op. En dus heb ik besloten daar niet meer aan mee te doen. Ik heb geen ruzie met haar, maar ook geen behoefte meer om haar te redden.
Het wordt wel van je verwacht, dat je onvoorwaardelijk van je ouders houdt, omdat zij als het goed is zo goed als ze konden voor je hebben gezorgd. Maar soms is dat niet genoeg.
Zelf heb ik momenteel zo min mogelijk contact met mijn moeder. Omdat contact met haar mij letterlijk ziek maakte. Ik kan eigenlijk niet eens goed uitleggen wat er mis ging tussen ons. Ik weet wel dat ik altijd gevoeld heb dat ik moest deugen, lief moest zijn, naar haar pijpen moest dansen en moest doen wat er van mij verwacht werd. Dit ben ik blijven doen tot ik al lang volwassen was, mezelf volledig wegcijferen om haar tevreden te houden. En opeens was ik er zó klaar mee, ze slurpt al mijn energie op. En dus heb ik besloten daar niet meer aan mee te doen. Ik heb geen ruzie met haar, maar ook geen behoefte meer om haar te redden.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:36
Je volgt juist de cirkel. In een andere post schrijf je dat jij je oma niet echt gekend hebt omdat je ouders het contact met haar hadden verbroken. Nu is je zoon de volgende die gaat zeggen dat hij zijn oma niet goed gekend heeft omdat zijn ouders het contact met oma hebben verbroken.Kuzu schreef: ↑05-08-2020 11:25Dat herken ik wel.
Het huwelijk tussen mij en mijn exman is niet gelukt. Als partners ging het niet. Mede door alle inbreng van onze familie.
Nu ik gebroken heb met mijn ouders en het contact tussen hem en zijn ouders enorm is afgenomen, is er rust.
Dit hebben we vooral ook gedaan om aan onze zoon duidelijk te maken dat je bepaald gedrag niet hoeft te accepteren, ook al zijn het je ouders.
We hopen ontzettend om hiermee een cirkel te doorbreken. We spreken allebei aan onze zoon uit dat we enorm trots op hem zijn, dat hij mag zijn wie hij is, dat wij ook fouten maken.
Hij is pas 7 maar slim genoeg om te zien hoe verstoord alle relaties met familieleden waren/zijn.
We doen ons best om anders te zijn.
We gaan anders met elkaar om, respectvol.
Ik hoop zo dat onze zoon als hij volwassen is terugkijkt op een andere jeugd, dat hij ons als ouders waardeert en dat we de genen van onze ouders in dit geval niet hebben overgenomen.
Ik zeg niet dat het niet terecht is.
Maar wees je er wel bewust van dat je dus exact het zelfde doet als jouw moeder deed. Het contact met moeder verbreken.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:36
Ik heb geen echt contact met mijn vader meer sinds de scheiding van mijn ouders in 2006. Hij had al 2 jaar een ander toen hij zei te willen scheiden. En de sfeer was vaak erg gespannen die 2 jaar. Pa had een kort lontje gekregen.
Toen ging alles heel snel. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader zei dat hij alleen ging wonen, maar zijn vriendin trok direct bij hem in. In het begin kwam ik er soms nog, maar stopte er na een half jaar mee. Want ik had nooit eens een moment met hem alleen. Altijd was zij erbij. Dat vond ik ongemakkelijk. Alles was veranderd en ik heb altijd moeite met veranderingen. Zijn bruiloft was mijn laatste bezoek aan hem en we hebben 5 jaar helemaal geen contact gehad. In die tijd heeft hij geld van mij achtergehouden. Terwijl hij wist dat ik door een beperking een laag inkomen heb. Dit was wel het laatste wat ik van hem verwacht had. Want vroeger was hij een betrokken vader. Maar toen ik door mijn ASS steeds vaker vastliep kon hij daar moeilijk mee omgaan. Hij vond me maar lui en dwars. De diagnose kwam een half jaar voor de scheiding. Ik vraag me of dat ook een rol speelt bij hem. Dat hij zich misschien schaamt voor mij. Hij heeft 5 jaar geleden in een chatgesprek wel eens gezegd dat hij weer contact wil. En dat hij van mensen verwijten krijgt. Ik confronteerde hem met zijn eigen verwijten en hij zei er heel veel spijt van te hebben. Excuus geaccepteerd. Ik gaf aan er wel voor open te staan, maar hij heeft nooit een datum voorgesteld. Als ik we dan wel eens chatten komt dat van mijn kant. Hij is ook erg oppervlakkig, springt gauw naar een ander onderwerp. En dan zijn het nog "veilige"onderwerpen. Niet eens over gevoelens. Het lijkt of hij niet oprecht geïnteresseerd is. Mijn familie zegt dat hij niks om me geeft en ze zijn bang dat ik opnieuw teleurgesteld worden. Als ik weer met hem zou omgaan. Ze laten de keus uiteraard bij mij. En ik weet niet wat ik ermee aan moet, doe maar niks. De situatie is nog hetzelfde met een paar keer chatten per jaar.
Toen ging alles heel snel. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader zei dat hij alleen ging wonen, maar zijn vriendin trok direct bij hem in. In het begin kwam ik er soms nog, maar stopte er na een half jaar mee. Want ik had nooit eens een moment met hem alleen. Altijd was zij erbij. Dat vond ik ongemakkelijk. Alles was veranderd en ik heb altijd moeite met veranderingen. Zijn bruiloft was mijn laatste bezoek aan hem en we hebben 5 jaar helemaal geen contact gehad. In die tijd heeft hij geld van mij achtergehouden. Terwijl hij wist dat ik door een beperking een laag inkomen heb. Dit was wel het laatste wat ik van hem verwacht had. Want vroeger was hij een betrokken vader. Maar toen ik door mijn ASS steeds vaker vastliep kon hij daar moeilijk mee omgaan. Hij vond me maar lui en dwars. De diagnose kwam een half jaar voor de scheiding. Ik vraag me of dat ook een rol speelt bij hem. Dat hij zich misschien schaamt voor mij. Hij heeft 5 jaar geleden in een chatgesprek wel eens gezegd dat hij weer contact wil. En dat hij van mensen verwijten krijgt. Ik confronteerde hem met zijn eigen verwijten en hij zei er heel veel spijt van te hebben. Excuus geaccepteerd. Ik gaf aan er wel voor open te staan, maar hij heeft nooit een datum voorgesteld. Als ik we dan wel eens chatten komt dat van mijn kant. Hij is ook erg oppervlakkig, springt gauw naar een ander onderwerp. En dan zijn het nog "veilige"onderwerpen. Niet eens over gevoelens. Het lijkt of hij niet oprecht geïnteresseerd is. Mijn familie zegt dat hij niks om me geeft en ze zijn bang dat ik opnieuw teleurgesteld worden. Als ik weer met hem zou omgaan. Ze laten de keus uiteraard bij mij. En ik weet niet wat ik ermee aan moet, doe maar niks. De situatie is nog hetzelfde met een paar keer chatten per jaar.
woensdag 5 augustus 2020 om 12:51
Ik snap wat je zegt.sugarmiss schreef: ↑05-08-2020 12:36Je volgt juist de cirkel. In een andere post schrijf je dat jij je oma niet echt gekend hebt omdat je ouders het contact met haar hadden verbroken. Nu is je zoon de volgende die gaat zeggen dat hij zijn oma niet goed gekend heeft omdat zijn ouders het contact met oma hebben verbroken.
Ik zeg niet dat het niet terecht is.
Maar wees je er wel bewust van dat je dus exact het zelfde doet als jouw moeder deed. Het contact met moeder verbreken.
Alleen is de intentie anders.
Mijn ouders hebben ons weggehouden van iedereen die anders in het leven stond dan mijn ouders.
We kregen te horen hoe naar en slecht die mensen waren.
Achteraf gezien blijkt de waarheid heel anders te zijn.
De reden dat mijn zoon mijn ouders niet meer ziet is omdat hun gemanipuleer niet alleen van invloed was op mijn leven, maar ook op dat van hem.
Hij kreeg nare opmerkingen over zijn vader te horen, vreemde toespelingen over zijn vaders afkomst, opmerkingen over mensen uit de buurt die hij wel of niet kende.
Exact zoals ik ook als kind te horen kreeg.
De juf op school was niet 'juf Truus' maar 'die vetzak', de buurman met grote hond 'die vetklep met die smerige rothond', ga zo maar door.
Nadat Veilig Thuis bij ons betrokken raakte (door mijn vaders toedoen) en niet alleen gesprekken met mijn ex en mij had, maar ook met mijn zoon en met mijn ouders kwam dit gedrag als heel verontrustend naar boven.
Ik vind het heel erg dat het zo is gegaan, maar als ik het contact niet had verbroken was mijn zoon in een heel ongezonde situatie opgegroeid.
En dat ben ik ook, achteraf gezien.
Mijn ouders hebben niet gebroken met iedereen om ons heen om ons te beschermen, maar omdat iedereen hun uitkotste door hun rare gedrag en omdat ze totaal geen zelfreflectie hadden.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:12
ook als je als kind niet de schuld krijgt is het makkelijker om jezelf de schuld te geven. dat is een heel natuurlijk afweermechanisme.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 13:26
Vaak lees ik, dat de volwassen kinderen niet onvoorwaardelijk van hun ouders houden en zelfs het contact verbreken.
Maar zij claimen zelf wel onvoorwaardelijk van hun eigen kinderen te houden.
Zij zijn, in hun ogen, een verbeterde versie van hun ouders.
Een dubbele afwijzing dus.
woensdag 5 augustus 2020 om 13:28
mooie observatie-Shifty- schreef: ↑05-08-2020 11:19Dit 'kind' is ook gewoon zelf ook een ouder. Raar dat je het manco koppelt aan je eigen kind-ouder relatie maar niet naar je eigen ouder-kind relatie kijkt.
Ouders kunnen relationeel gestoord zijn, maar kinderen ook. En als die kinderen dan zelf kinderen krijgen, zijn het net zo makkelijk weer relationeel gestoorde ouders. Ik denk dat in alle gevallen kinderen denken dat het aan de ouders ligt. Behalve natuurlijk zodra ze zelf ouder zijn, dan ligt het vanzelfsprekend aan het kind als de relatie niet lekker loopt.
