Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:54
Impliciet gebeurt dat vaak genoeg.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 09:45Dat zou kunnen. Ik ken ze niet die het op deze manier doen.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:57
Yggdrasil, ik heb alleen je eerste post gelezen, het commentaar nog niet. Ik krijg heel, heel sterk het gevoel dat je ouders enorm van je houden, maar dat ze jou, zoals je nu eenmaal bent, niet kunnen begrijpen, ook nooit konden begrijpen.
En dat moet vreselijk voor je zijn geweest.
Ik heb hetzelfde meegemaakt, ik paste totaal niet in het gezin waarin ik ben opgegroeid en ik voelde me er doodongelukkig en angstig. Het was ook zo dat ik niet "mocht" zijn zoals ik was omdat het niet voegde bij de rest. Nog steeds voel ik daar de gevolgen van.
Maar....de liefde van met name mijn moeder was echt en groot. Ze moet zich over mij wanhopig hebben gevoeld omdat ze het, "mij" dus, zo graag anders had gehad. Maar dat was onmogelijk omdat ik nou eenmaal was wie ik was, ben wie ik ben.
Heel lang onttrok ik me aan het familiegebeuren, ik voelde me zo ongewenst en weird in het gezin. Maar met name toen ikzelf kinderen had ging ik inzien dat er bij mijn ouders niet voornamelijk onwil in het spel is geweest, maar onmacht.
Ik ben ze weer vaker op gaan zoeken en zie...ik stuitte op precies dezelfde dingen als in mijn jeugd. Want ik was ik gebleven en zij waren ook nog helemaal zichzelf!
Ik besloot me voor de verschillen enigszins af te sluiten, me hun reacties op mij minder aan te trekken. Dat werkte wel, ik liet veel langs me heen glijden en vermeed ook bepaalde onderwerpen waarvan ik aanvoelde dat er weerzin en conflict zou ontstaan.
En het ging beter.
En toen het beter ging vielen er schellen van mijn ogen en ik kon eindelijk zien hoeveel met name mijn moeder van mij hield en dat er ook veel dingen waren die ze wel in mij waardeerde.
Mijn ouders zijn overleden, maar in de tijd die ik nog met ze had kon ik meestal goed met ze door een deur. Niet altijd, maar dat hoefde ook niet.
Het verdriet van jouw moeder lijkt me echt, hevig en wanhopig. jij bent haar kind. Ook al was je het pikzwarte schaap van het gezin: ook jij blijft onlosmakelijk verbonden door een onzichtbare navelstreng met haar.
Wat jij moet doen kan ik je niet zeggen. Maar ik vind het hartverscheurend, voor jezelf, maar ook voor je ouders!
En dat moet vreselijk voor je zijn geweest.
Ik heb hetzelfde meegemaakt, ik paste totaal niet in het gezin waarin ik ben opgegroeid en ik voelde me er doodongelukkig en angstig. Het was ook zo dat ik niet "mocht" zijn zoals ik was omdat het niet voegde bij de rest. Nog steeds voel ik daar de gevolgen van.
Maar....de liefde van met name mijn moeder was echt en groot. Ze moet zich over mij wanhopig hebben gevoeld omdat ze het, "mij" dus, zo graag anders had gehad. Maar dat was onmogelijk omdat ik nou eenmaal was wie ik was, ben wie ik ben.
Heel lang onttrok ik me aan het familiegebeuren, ik voelde me zo ongewenst en weird in het gezin. Maar met name toen ikzelf kinderen had ging ik inzien dat er bij mijn ouders niet voornamelijk onwil in het spel is geweest, maar onmacht.
Ik ben ze weer vaker op gaan zoeken en zie...ik stuitte op precies dezelfde dingen als in mijn jeugd. Want ik was ik gebleven en zij waren ook nog helemaal zichzelf!
Ik besloot me voor de verschillen enigszins af te sluiten, me hun reacties op mij minder aan te trekken. Dat werkte wel, ik liet veel langs me heen glijden en vermeed ook bepaalde onderwerpen waarvan ik aanvoelde dat er weerzin en conflict zou ontstaan.
En het ging beter.
En toen het beter ging vielen er schellen van mijn ogen en ik kon eindelijk zien hoeveel met name mijn moeder van mij hield en dat er ook veel dingen waren die ze wel in mij waardeerde.
Mijn ouders zijn overleden, maar in de tijd die ik nog met ze had kon ik meestal goed met ze door een deur. Niet altijd, maar dat hoefde ook niet.
Het verdriet van jouw moeder lijkt me echt, hevig en wanhopig. jij bent haar kind. Ook al was je het pikzwarte schaap van het gezin: ook jij blijft onlosmakelijk verbonden door een onzichtbare navelstreng met haar.
Wat jij moet doen kan ik je niet zeggen. Maar ik vind het hartverscheurend, voor jezelf, maar ook voor je ouders!
woensdag 5 augustus 2020 om 10:00
De rol van een ouder is soms ook dubbel. Je moet behalve ondersteunen, begrip hebben, liefde geven enz. ook opvoeden.
En dat kan moeilijk zijn. Ouders hebben geen handboek, hebben ook geen handleiding van het karakter van hun kinderen. Het is vaak aftasten, proberen aan te voelen,maar ook grenzen stellen (tijdens puberteit) bijvoorbeeld).
Achteraf kun je tot de conclusie komen dat het beter had gekund...of niet.
En dat kan moeilijk zijn. Ouders hebben geen handboek, hebben ook geen handleiding van het karakter van hun kinderen. Het is vaak aftasten, proberen aan te voelen,maar ook grenzen stellen (tijdens puberteit) bijvoorbeeld).
Achteraf kun je tot de conclusie komen dat het beter had gekund...of niet.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:03
Het is vooral heel moeilijk als je zelf ook geen goed voorbeeld hebt gehad.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 10:00De rol van een ouder is soms ook dubbel. Je moet behalve ondersteunen, begrip hebben, liefde geven enz. ook opvoeden.
En dat kan moeilijk zijn. Ouders hebben geen handboek, hebben ook geen handleiding van het karakter van hun kinderen. Het is vaak aftasten, proberen aan te voelen,maar ook grenzen stellen (tijdens puberteit) bijvoorbeeld).
Achteraf kun je tot de conclusie komen dat het beter had gekund...of niet.
Dan loop je soms ook maar wat aan te klooien, want wat is nou het beste?
Soms vraag ik advies aan andere moeders, als ik het even niet weet.
Maar het belangrijkste vind ik vooral wel luisteren naar behoeftes, liefde geven, waardering uitspreken.
Het hoeft ook niet perfect te gaan als een kind zich maar wel gezien en geliefd voelt.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 10:06
Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:03Het is vooral heel moeilijk als je zelf ook geen goed voorbeeld hebt gehad.
Dan loop je soms ook maar wat aan te klooien, want wat is nou het beste?
Soms vraag ik advies aan andere moeders, als ik het even niet weet.
Maar het belangrijkste vind ik vooral wel luisteren naar behoeftes, liefde geven, waardering uitspreken.
Het hoeft ook niet perfect te gaan als een kind zich maar wel gezien en geliefd voelt.
Helemaal mee eens.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:07
Oh ja, dat ken ik ook. Mensen, buitenstanders, die vijf minuten een gezin meemaken en die vinden dat het kind enorm lui is en haar moeder wel had kunnen helpen bij de afwas. En moeder voelt zich dan gesteund in haar ongenoegen over het kind.KamilleT schreef: ↑05-08-2020 09:52Ik lees veel herkenbare verhalen. Ik houd me voor dat mijn ouders altijd hun best hebben gedaan en niet bij machte waren/zijn om empathie te tonen of überhaupt interesse in wat anderen denken of voelen. Laatst liepen de gemoederen op. Pa heeft een nieuwe partner die mij een erg slechte dochter vindt (heeft zij geconcludeerd na 6 maanden), en hij had toch altijd alles voor me over gehad. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen ‘wat dan precies’. Zij vond me toch al kil, wat op het oog wel zo kan lijken, maar dat heeft hij zelf gezaaid.
Terwijl je je ook had kunnen afvragen waar het probleem zit en hoe je het kan verbeteren. Misschien zeggen dat je het zo gezellig vindt als het kind komt helpen? Aanmoedigen om wat over zichzelf te vertellen misschien? En zelf ook over de eigen jeugd vertellen? Hoe dan ook, ze komen daar dan niet op en de gelegenheid tot verbeteren van de moeder-kindrelatie gaat dan onbenut voorbij.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 5 augustus 2020 om 10:09
Maar ouders denken soms dat ze bij hun volwassen kinderen door moeten gaan met opvoeden, terwijl ze dat toch ooit los moeten laten. Zelf kunnen ze vaak ook geen opvoedkundig advies van hun eigen ouders meer hebben en reageren daarop geïrriteerd. Ziedaar een patroon 
En ouders zullen moeten accepteren dat hun kinderen de dingen anders doen dan zij zelf. Ook kunnen kinderen niet alle problemen van hun ouders oplossen.
Ik ken bijvoorbeeld iemand, wiens moeder graag heeft dat ze helpt bij/met haar broer, terwijl zij dat er bij haar eigen huishouden/gezin/werk niet bij kan hebben. Die moeder kan dat niet accepteren, omdat ze het zelf allemaal niet meer aan kan met haar zoon en daar graag hulp bij heeft. Zo legt ze een (te) grote druk op haar dochter, omdat ze haar zoon zelf niet aankan. Dat is vervelend, maar als dochter zul je dan toch echt voor jezelf en je eigen gezin moeten kiezen, voordat jouw kinderen indirect last krijgen van de problemen die je oma met je oom heeft.
Maar dit zegt verder niets over de liefde van die moeder voor haar dochter. Wel over de onmacht die ze voelt richting haar zoon. Ze moet de hulp gewoon in andere hoek gaan zoeken en met haar dochter een moeder-dochterband aanhouden. Maar dat ziet ze niet, kennelijk.
En ouders zullen moeten accepteren dat hun kinderen de dingen anders doen dan zij zelf. Ook kunnen kinderen niet alle problemen van hun ouders oplossen.
Ik ken bijvoorbeeld iemand, wiens moeder graag heeft dat ze helpt bij/met haar broer, terwijl zij dat er bij haar eigen huishouden/gezin/werk niet bij kan hebben. Die moeder kan dat niet accepteren, omdat ze het zelf allemaal niet meer aan kan met haar zoon en daar graag hulp bij heeft. Zo legt ze een (te) grote druk op haar dochter, omdat ze haar zoon zelf niet aankan. Dat is vervelend, maar als dochter zul je dan toch echt voor jezelf en je eigen gezin moeten kiezen, voordat jouw kinderen indirect last krijgen van de problemen die je oma met je oom heeft.
Maar dit zegt verder niets over de liefde van die moeder voor haar dochter. Wel over de onmacht die ze voelt richting haar zoon. Ze moet de hulp gewoon in andere hoek gaan zoeken en met haar dochter een moeder-dochterband aanhouden. Maar dat ziet ze niet, kennelijk.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 10:11
Mijn liefde voor niemand is onvoorwaardelijk, vrees ik. Ook niet voor mijn zoon. Hij zal altijd een deel van me blijven, maar ik kan me situaties bedenken waarin ik niet meer van hem zou kunnen houden.
De liefde die ik voel voor mijn ouders gaat even diep, maar ze zijn dan ook lieve mensen en over het algemeen fijne ouders. Natuurlijk hebben ze hun fouten en zwakke kanten, en hebben ze me daarom niet in alles kunnen steunen. Maar ze zouden wel hele extreme dingen moeten doen om mijn liefde kwijt te raken.
Ik schrik altijd een beetje van het Nederlandse idee dat ouders alles voor hun kinderen over moeten hebben, en dat ouders daarvoor niets terug mogen verwachten. In mijn cultuur is dat anders. Ik voel die "verplichting" om ook voor mijn ouders te zorgen wel. Nu we allemaal volwassen zijn, voel ook ik me verantwoordelijk voor een goede relatie tussen ons. Het is niet allemaal eenrichtingsverkeer. Zeker nu ik zelf ouder ben, zie ik heel duidelijk wat mijn ouders allemaal voor ons hebben gedaan. En nee, ik heb er niet om gevraagd, maar ik heb het wel met open armen geaccepteerd, dat leven.
Ik begrijp wel dat als je ouders er nooit voor jou waren, dat het dan anders is, en er ook situaties zijn waarbij je voor jezelf moet kiezen.
De liefde die ik voel voor mijn ouders gaat even diep, maar ze zijn dan ook lieve mensen en over het algemeen fijne ouders. Natuurlijk hebben ze hun fouten en zwakke kanten, en hebben ze me daarom niet in alles kunnen steunen. Maar ze zouden wel hele extreme dingen moeten doen om mijn liefde kwijt te raken.
Ik schrik altijd een beetje van het Nederlandse idee dat ouders alles voor hun kinderen over moeten hebben, en dat ouders daarvoor niets terug mogen verwachten. In mijn cultuur is dat anders. Ik voel die "verplichting" om ook voor mijn ouders te zorgen wel. Nu we allemaal volwassen zijn, voel ook ik me verantwoordelijk voor een goede relatie tussen ons. Het is niet allemaal eenrichtingsverkeer. Zeker nu ik zelf ouder ben, zie ik heel duidelijk wat mijn ouders allemaal voor ons hebben gedaan. En nee, ik heb er niet om gevraagd, maar ik heb het wel met open armen geaccepteerd, dat leven.
Ik begrijp wel dat als je ouders er nooit voor jou waren, dat het dan anders is, en er ook situaties zijn waarbij je voor jezelf moet kiezen.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:15
oh en waarom het ook vaak misgaat tussen volwassen kinderen en ouders is de verwachtingen. Kinderen die verwachten op latere leeftijd wel erkenning te krijgen die ze vroeger misschien niet kregen. Ouders die graag erkenning willen van hun kinderen, of graag horen dat ze het goed hebben gedaan. Als je leert dat die verwachtingen niet realistisch zijn, omdat mensen niet veranderen, en als je leert dat je als volwassene zelf verantwoordelijk bent voor je eigen erkenning dan kom je heel ver in contact met je ouders
woensdag 5 augustus 2020 om 10:17
Dat ben ik wel met je eens. Ik schrik bijvoorbeeld wel wel eens hoe makkelijk gesteld wordt dat opa en oma op moeten passen en hoe ze zich dan aan moeten passen aan de wensen van de ouders. Er zullen best veel opa's en oma's zijn die dat met liefde ook willen doen, maar ik zie er ook wel bij die geen nee durven zeggen omdat ze dan anders de kleinkinderen veel minder zien.Adelaide schreef: ↑05-08-2020 10:11
Ik schrik altijd een beetje van het Nederlandse idee dat ouders alles voor hun kinderen over moeten hebben, en dat ouders daarvoor niets terug mogen verwachten. In mijn cultuur is dat anders. Ik voel die "verplichting" om ook voor mijn ouders te zorgen wel. Nu we allemaal volwassen zijn, voel ook ik me verantwoordelijk voor een goede relatie tussen ons. Het is niet allemaal eenrichtingsverkeer.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 10:22
Maleficent schreef: ↑05-08-2020 10:17Dat ben ik wel met je eens. Ik schrik bijvoorbeeld wel wel eens hoe makkelijk gesteld wordt dat opa en oma op moeten passen en hoe ze zich dan aan moeten passen aan de wensen van de ouders. Er zullen best veel opa's en oma's zijn die dat met liefde ook willen doen, maar ik zie er ook wel bij die geen nee durven zeggen omdat ze dan anders de kleinkinderen veel minder zien.
Precies. Dat komt best vaak voor. Wij passen ook op ons kleinkind, met veel plezier, maar ik ken een aantal oma's en opa's die niet durven weigeren uit angst onenigheid met hun kinderen te krijgen. Wat dat betreft kunnen de verhoudingen behoorlijk scheef liggen.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:25
Ik heb altijd gezegd dat ik niets van mijn kinderen verwacht. Ik hoop dat ze van me houden, uit zichzelf langskomen maar niets is verplicht. Ik zal ze ook nooit vragen te komen schilderen of klussen o.i.d. (ik ben 62). Wij doen dat wèl nog steeds bij onze oudste (die geen partner heeft).
Ik zal zorgen dat als we ècht oud worden de mogelijkheid er is om zorg en hulp in te kopen. Ik zou de wetenschap dat mijn kinderen met tegenzin naar me toe komen niet kunnen verdragen.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:28
Ik weet niet precies hoe je dit bedoelt, maar dat lijkt mij een beetje simpel gesteld als de reden waarom het hier anders is. Waar mijn familie vandaan komt werken vrouwen vaker fulltime, en zijn de afstanden veel groter. Bijna niemand blijft in hun geboortedorp, en zelfs in dezelfde stad wonen betekent vaak een commute van een uur (hoewel ouders wel vaker bij hun kinderen intrekken als dat nodig is). De jongere generatie werkt en studeert bovendien ook vaak in het buitenland.
Bovendien gaat het niet alleen om dochters.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:32
Mijn exman komt uit een cultuur waar familie (en dan vooral ouders) heilig is.
Als jong kind voelde hij al dat hij als minder werd gezien, zijn oudere broer was alles.
De oudste zoon in het gezin is vaak ook extra speciaal.
Pas sinds het afgelopen jaar, waarin heel veel is gebeurd en mijn ex echt in de steek is gelaten door zijn familie, komt hij los van het idee dat je onvoorwaardelijk van je ouders moet houden.
Hij is altijd een goede zoon geweest, een goed persoon en de behandeling die hij heeft gekregen is absoluut niet goed te praten, zeker niet door mensen die leven met het 'familie boven alles' principe.
Dat is meer voor de buitenwereld, showen op social media hoe gezellig het allemaal is, elke dag glitterplaatjes posten over hoe geweldig diep de liefde van een moeder voor haar kind zit. En ondertussen.
Het geeft hem rust dat hij niet meer continu gekwetst wordt, omdat hij er naar zijn gevoel alles aan heeft gedaan om een goede zoon te zijn was hij in staat afstand te nemen.
Elke familie is anders.
Ik dacht dat mijn ouders enorm veel van me hielden, dat zeiden ze immers altijd.
Maar met alles wat ik nu weet is het vooral een hele nare manier van mij claimen, manipuleren en kort houden geweest.
Van zulke ouders kan ik ook niet houden.
Als jong kind voelde hij al dat hij als minder werd gezien, zijn oudere broer was alles.
De oudste zoon in het gezin is vaak ook extra speciaal.
Pas sinds het afgelopen jaar, waarin heel veel is gebeurd en mijn ex echt in de steek is gelaten door zijn familie, komt hij los van het idee dat je onvoorwaardelijk van je ouders moet houden.
Hij is altijd een goede zoon geweest, een goed persoon en de behandeling die hij heeft gekregen is absoluut niet goed te praten, zeker niet door mensen die leven met het 'familie boven alles' principe.
Dat is meer voor de buitenwereld, showen op social media hoe gezellig het allemaal is, elke dag glitterplaatjes posten over hoe geweldig diep de liefde van een moeder voor haar kind zit. En ondertussen.
Het geeft hem rust dat hij niet meer continu gekwetst wordt, omdat hij er naar zijn gevoel alles aan heeft gedaan om een goede zoon te zijn was hij in staat afstand te nemen.
Elke familie is anders.
Ik dacht dat mijn ouders enorm veel van me hielden, dat zeiden ze immers altijd.
Maar met alles wat ik nu weet is het vooral een hele nare manier van mij claimen, manipuleren en kort houden geweest.
Van zulke ouders kan ik ook niet houden.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:35
Er zijn een paar passages van Griet Op de Beeck in Zomergasten destijds raakte me:
“Een van de verschrikkelijkste wendingen in de psychologie van de mens is dat kinderen vaak veel te sterk zijn. Kinderen die niet krijgen wat ze eigenlijk nodig hebben van hun ouders – veiligheid, liefde, waardering, aandacht – zullen nooit zeggen dat ze een slechte vader of moeder hebben, maar zullen daarentegen altijd de schuld bij zichzelf leggen. Omdat niet krijgen wat je nodig hebt van die ene persoon die er normaal altijd voor jou zou moeten zijn, een realiteit is die té grauw is om te aanvaarden.”
Volgens Op de Beeck bestaat er dan ook maar één soort van onvoorwaardelijke liefde, en dat is die van kinderen voor hun ouders. “Niet alle ouders kunnen oprecht liefde voelen voor hun kinderen, maar kinderen kunnen nooit om de onvoorwaardelijke loyaliteit naar hun ouders toe heen. Kinderen zullen altijd blijven verlangen naar liefde en aandacht, dat zit ingebakken.” Wie die liefde, aandacht en waardering niet krijgt, zal volgens de schrijfster altijd achter blijven met een soort gemis. “Ook al heb je als volwassene je eigen leven uitgebouwd en weet je rationeel wel beter, je zal naar die verloren liefde altijd blijven hunkeren.”
“Een van de verschrikkelijkste wendingen in de psychologie van de mens is dat kinderen vaak veel te sterk zijn. Kinderen die niet krijgen wat ze eigenlijk nodig hebben van hun ouders – veiligheid, liefde, waardering, aandacht – zullen nooit zeggen dat ze een slechte vader of moeder hebben, maar zullen daarentegen altijd de schuld bij zichzelf leggen. Omdat niet krijgen wat je nodig hebt van die ene persoon die er normaal altijd voor jou zou moeten zijn, een realiteit is die té grauw is om te aanvaarden.”
Volgens Op de Beeck bestaat er dan ook maar één soort van onvoorwaardelijke liefde, en dat is die van kinderen voor hun ouders. “Niet alle ouders kunnen oprecht liefde voelen voor hun kinderen, maar kinderen kunnen nooit om de onvoorwaardelijke loyaliteit naar hun ouders toe heen. Kinderen zullen altijd blijven verlangen naar liefde en aandacht, dat zit ingebakken.” Wie die liefde, aandacht en waardering niet krijgt, zal volgens de schrijfster altijd achter blijven met een soort gemis. “Ook al heb je als volwassene je eigen leven uitgebouwd en weet je rationeel wel beter, je zal naar die verloren liefde altijd blijven hunkeren.”
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 10:37
Ik hou niet onvoorwaardelijk van mijn vader. Maar zal nooit het contact verbreken ondanks alles wat er is gebeurd. We zien elkaar soms jaren niet en ik wijt dit aan het onvermogen van hem om een band aan te gaan en behouden met je kind. Ik heb dit als volwassene geaccepteerd en wanneer we elkaar wel zien geniet ik van het feit dat dit contact eigenlijk best prima is. Ik realiseer me dat het nooit meer zal worden dan dit en dat is voor mij ok. Ik voel weinig voor hem maar dit is nou eenmaal de vader die ik heb.
Mijn moeder heb ik jaren een erg gecompliceerde band mee gehad, dit is sinds een aantal jaren veel beter geworden doordat we praten over wat er in het verleden is gebeurd. Ik denk dat we elkaar hebben vergeven en hierdoor verder konden samen. Maar of het onvoorwaardelijk is, dat kan ik niet beantwoorden.
Ik denk wel dat het bestaat in warme en stabiele gezinnen. Zo'n jeugd heb ik niet gehad.
Mijn moeder heb ik jaren een erg gecompliceerde band mee gehad, dit is sinds een aantal jaren veel beter geworden doordat we praten over wat er in het verleden is gebeurd. Ik denk dat we elkaar hebben vergeven en hierdoor verder konden samen. Maar of het onvoorwaardelijk is, dat kan ik niet beantwoorden.
Ik denk wel dat het bestaat in warme en stabiele gezinnen. Zo'n jeugd heb ik niet gehad.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:38
Onafhankelijkheid is fijn en veel waard. Geen verwachtingen hebben behoed je voor teleurstelling.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 10:25Ik heb altijd gezegd dat ik niets van mijn kinderen verwacht. Ik hoop dat ze van me houden, uit zichzelf langskomen maar niets is verplicht. Ik zal ze ook nooit vragen te komen schilderen of klussen o.i.d. (ik ben 62). Wij doen dat wèl nog steeds bij onze oudste (die geen partner heeft).
Ik zal zorgen dat als we ècht oud worden de mogelijkheid er is om zorg en hulp in te kopen. Ik zou de wetenschap dat mijn kinderen met tegenzin naar me toe komen niet kunnen verdragen.
Maar ik zou het wel vreemd vinden als je kinderen wel verwachten dat jullie altijd komen opdraven bij verhuizing, of inspringen bij ziekte etc, en nooit aanbieden om jou te helpen. Daar trekt het volgens mij scheef - en lijkt het me al snel geen gezonde relatie tussen volwassenen.
Het hoeft natuurlijk niet oog om oog, tand om tand. Dat is ook een ongezonde relatie. Zolang jij je prettig voelt bij geven, en de kinderen bij nemen, moet je doen wat je wil en wat jullie gelukkig maakt. Het gaat me meer om de vanzelfsprekendheid, het schouder ophalen, het kille naar ouders toe dat ik soms voel dat hier heerst. Alsof de ouder tot het einde der tijden moet accepteren dat erover hem / haar heengelopen wordt, alles moet incasseren en inderdaad - onvoorwaardelijk houden van, omdat hij / zij het schaamteloze lef heeft gehad jou op de aarde te zetten.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:39
Dat zie ik anders. Kinderen hebben vaak juist een enorme loyaliteit naar ouders toe en vergeven ze de meest vreselijke dingen, en blijven soms tot volwassen aan toe proberen om gezien te worden door hun ouders.herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 08:28We horen het verhaal maar van één kant natuurlijk dus dat is lastig.
Ik hield veel van mijn ouders (ben nu 62) en heb er een goede band mee gehad. Met mijn vader iets beter dan met mijn moeder.
Ik hoor wel om me heen van vriendinnen (en die ervaring heb ik zelf ook) dat kinderen richting ouders stukken minder vergevingsgezind zijn dan andersom.
Wij ouders vergeven onze kinderen àlles keer op keer, terwijl een fout van de kant van de ouders ze vaak levenslang wordt nagedragen.
Zo gaan die dingen.
Dus TO, ik ken je niet dus het is absoluut geen oordeel, maar kijk vooral ook naar je eigen aandeel. Met een eerlijke blik.
Zelfs na misbruik, mishandelingen en emotionele kwellingen willen kinderen nóg geen afstand nemen van hun ouders. Dat is vaak een proces van jaren.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:40
Adelaide schreef: ↑05-08-2020 10:38Onafhankelijkheid is fijn en veel waard. Geen verwachtingen hebben behoed je voor teleurstelling.
Maar ik zou het wel vreemd vinden als je kinderen wel verwachten dat jullie altijd komen opdraven bij verhuizing, of inspringen bij ziekte etc, en nooit aanbieden om jou te helpen. Daar trekt het volgens mij scheef - en lijkt het me al snel geen gezonde relatie tussen volwassenen.
Het hoeft natuurlijk niet oog om oog, tand om tand. Dat is ook een ongezonde relatie. Zolang jij je prettig voelt bij geven, en de kinderen bij nemen, moet je doen wat je wil en wat jullie gelukkig maakt. Het gaat me meer om de vanzelfsprekendheid, het schouder ophalen, het kille naar ouders toe dat ik soms voel dat hier heerst. Alsof de ouder tot het einde der tijden moet accepteren dat erover hem / haar heengelopen wordt, alles moet incasseren en inderdaad - onvoorwaardelijk houden van, omdat hij / zij het schaamteloze lef heeft gehad jou op de aarde te zetten.
Ik ben het met je hele post eens.
Ik voel die kilte gelukkig niet bij mijn eigen kinderen. Maar ik kies toch deze opstelling voor mezelf.
Ik verwacht niet dat ze me zullen laten vallen, integendeel.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:42
rumforviva schreef: ↑05-08-2020 10:39Dat zie ik anders. Kinderen hebben vaak juist een enorme loyaliteit naar ouders toe en vergeven ze de meest vreselijke dingen, en blijven soms tot volwassen aan toe proberen om gezien te worden door hun ouders.
Zelfs na misbruik, mishandelingen en emotionele kwellingen willen kinderen nóg geen afstand nemen van hun ouders. Dat is vaak een proces van jaren.
In deze extreme gevallen kun je best gelijk hebben, daar heb ik geen ervaring mee gelukkig.
Ik spreek meer over de "normale dingen" tijdens de opvoeding.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:43
Wat ik soms lastig vind om te zien is dat de warme stabiele gezinnen ook weer kinderen maken die elkaar daarin vinden en ook weer een warm stabiel gezin vormen.
In ons geval komen we beiden niet uit zo'n gezin en hebben beide problemen op dat vlak en dan is ook ook vreselijk moeilijk om een warm stabiel gezin te vormen (ook al doen we wel allebei enorm ons best en doen we het beter dan onze voorbeelden).
Ik zou het vreselijk vinden als het mijn zoon ook niet gaat lukken, omdat we uiteindelijk niet het standaard gezinnetje zijn.
Ik kan best jaloers kijken naar vrienden die zo moeiteloos opvoeden omdat ze zelf een stabiele basis hadden.
Stressed is just desserts spelled backwards
