Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:27
Voor mezelf sprekend: ik kom uit een nest waarin echt enorme ruzies gemaakt werden die zo onveilig waren (met mishandeling en dingen kapot maken in huis en dat duurde uren en urenlang) dat ik er serieuze psychische klachten aan over heb gehouden. Toch hou ik wel van mijn ouders en zie ook wel dat ze samen het beste voor hadden maar gewoon totaal verschillend zijn qua persoonlijkheid.
De psychische klachten ontstaan juist doordat je als kind je helemaal aan gaat passen (als ik maar lief doe - lees ik maak me onzichtbaar) dan heb ik geen aandeel in dit alles. En ik bleef 100% houden van mijn beide ouders en zag al heel jong waar hun disfunctionaliteit in zat. Maar je moet ook wel als kind: je kunt niet leven zonder je ouders. Ik durf wel te stellen dat ik toen meer van van hun hield dan zij van mij, want ze hadden geen oog voor onze behoeftes en waren te druk met hun eigen gelijk zonder te zien wat de consequenties waren.
In die zin durf ik ook wel te stellen dat ik meer van mijn kinderen hou nu, want ik zet hun behoeftes veel hoger dan die van mezelf.
Maar goed Ygg, dat is heel persoonlijk. Wat ik al eerder opmerkte: je bent niet de enige die 1 of beide ouders niet meer ziet. Dan kunnen andere mensen zeggen: dat doe je niet. Maar soms is er teveel gebeurd om nog een gezonde relatie te kunnen hebben.
De psychische klachten ontstaan juist doordat je als kind je helemaal aan gaat passen (als ik maar lief doe - lees ik maak me onzichtbaar) dan heb ik geen aandeel in dit alles. En ik bleef 100% houden van mijn beide ouders en zag al heel jong waar hun disfunctionaliteit in zat. Maar je moet ook wel als kind: je kunt niet leven zonder je ouders. Ik durf wel te stellen dat ik toen meer van van hun hield dan zij van mij, want ze hadden geen oog voor onze behoeftes en waren te druk met hun eigen gelijk zonder te zien wat de consequenties waren.
In die zin durf ik ook wel te stellen dat ik meer van mijn kinderen hou nu, want ik zet hun behoeftes veel hoger dan die van mezelf.
Maar goed Ygg, dat is heel persoonlijk. Wat ik al eerder opmerkte: je bent niet de enige die 1 of beide ouders niet meer ziet. Dan kunnen andere mensen zeggen: dat doe je niet. Maar soms is er teveel gebeurd om nog een gezonde relatie te kunnen hebben.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:29
herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 09:22Uiteraard bevestigen uitzonderingen de regel, maar mijn ervaring (met eigenlijk iedereen in mijn omgeving) is anders.
En zoals gezegd: er is geen eenduidig antwoord.
Klopt. Want elke situatie is anders en elk mens is anders. Zelfs in 1 gezin kan het ene kind een moeilijke jeugd hebben terwijl het andere kind geen problemen had. Omdat niet elke actie van een ouder even hard bij elk kind binnenkomt, bijvoorbeeld. Er zijn zoveel factoren.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:31
En vaak omdat er onderscheid tussen de kinderen gemaakt wordt.Dreamer schreef: ↑05-08-2020 09:29Klopt. Want elke situatie is anders en elk mens is anders. Zelfs in 1 gezin kan het ene kind een moeilijke jeugd hebben terwijl het andere kind geen problemen had. Omdat niet elke actie van een ouder even hard bij elk kind binnenkomt, bijvoorbeeld. Er zijn zoveel factoren.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:33
Inderdaad!Skadí schreef: ↑05-08-2020 09:12Ik begrijp het niet helemaal denk ik. Je hebt contact verbroken? Uit je post lijkt het wel of je nog contact hebt? Misschien heb ik niet goed gelezen.
Ik heb jaren geleden contact verbroken met mijn moeder. Sommige mensen moeten gewoon geen ouders worden en zij is daar eentje van. Ik zou het wel leuk vinden om een moeder te hebben, maar het is helaas niet anders.
Ze probeert af en toe wel contact op te nemen, maar ik kap het altijd af. Als ze belt neem ik niet op. Ik ervaar veel meer geluk sinds zij er niet meer is. Ze zal ook nooit de omvang van de schade kunnen begrijpen vermoed ik.
Iedereen die mij ongelukkig maakt in het leven gaat eruit, inclusief een ouder. Als kind heeft ze mij jarenlang ontzettend veel pijn gedaan en ik ben blij dat ze weg is.
Je geeft je moeder nog teveel ruimte om haar klaagzang te doen TO en ze sleept jou daarin mee wat emotioneel uitputtend is voor je.
Zou ook breken met de familieleden die jou continu verwijten maken anders heb je alsnog je rust niet.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:33
Het gaat toch niet om verplichting? Het gaat om gevoel.
Daar komt bij dat de verplichting van ouders richting kinderen ook stopt nadat de kinderen volwassen zijn geworden.
Maar feit is wel dat ouders hun kinderen vaak tot diep in hun volwassenheid blijven steunen en helpen. Met karweitjes doen bijvoorbeeld, met onbetaald oppassen, ook met financiële ondersteuning.
anoniem_310255 wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:36
39.57% gewijzigd
woensdag 5 augustus 2020 om 09:34
Maleficent schreef: ↑05-08-2020 09:27
Maar goed Ygg, dat is heel persoonlijk. Wat ik al eerder opmerkte: je bent niet de enige die 1 of beide ouders niet meer ziet. Dan kunnen andere mensen zeggen: dat doe je niet. Maar soms is er teveel gebeurd om nog een gezonde relatie te kunnen hebben.
Mensen die zeggen 'dat doe je niet' zijn óf mensen die een goede relatie hebben en het dus niet snappen, of mensen die zelf zo gedrild zijn in 'hoe het hoort' dat ze het daarom zeggen.
(ik had nog een andere reden, maar die ben ik weer kwijt
)In jouw geval (heftig trouwens) denk ik dat jouw ouders wel van je hielden, maar gewoon zo in hun eigen problemen/wereld vast zaten, dat ze het niet konden laten zien. En dat lijkt me voor jullie allemaal moeilijk. Goed dat jij ermee om kunt gaan zoals je doet, maar dat zal niet iedereen kunnen, denk ik.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:34
andersom evenmin. Mensen projecteren hun eigen gevoel op een ander. Ouders en kinderen. tussen ouders en kinderen gaat vaak over patronen die in de jeugd al vastliggen. Als je je daar als volwassene niet los van kan maken dan blijft dat een struikelblok. Contact verbreken helpt ook niet want het zit in jezelf. Contact verbreken is volgens mij alleen belangrijk als je nog steeds mishandeld word door je oudersDaveotion schreef: ↑05-08-2020 09:15Inderdaad. Volgens mij zijn kinderen veel trouwer aan hun ouders dan andersom. Hoe vaak ik niet zie dat zelfs 'goede' ouders werkelijk geen flauw idee hebben wie hun kinderen eigenlijk zijn, of geen oog hebben voor hun wensen en gevoelens.... Ik vind dat niet heel liefdevol.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:36
Die moeder denkt dat dat iemand van gedrag verandert alleen door erop te wijzen. Misschien was ze wel een perfectionist; die hebben dat ook vaak; maken zich enorm druk over andermans fouten en blazen dan hoog van de toren om de ander duidelijk te maken Dat Ze Het Verkeerd Doen. Of misschien voelde ze zichzelf wel slachtoffer, reuze zielig, en dacht ze dat haar kind niet om haar gaf terwijl ze alles voor haar had gedaan. Of een Dominant, dat zijn onzekere baasspelers die er genoegen uit halen anderen naar beneden te drukken zodat ze een gevoel van macht krijgen. Minder macht maakt hen ongelukkig.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 09:20Dat ben ik niet met je eens en daar heb ik voorbeelden van te over gezien, bij meerdere mensen die een ouder niet meer zien.
Ik ken iemand die moeder niet meer in haar leven kan hebben, maar die moeder die bleef ook maar continu oude koeien uit de sloot halen.
"Jij was in de puberteit zo'n moeilijk kind en jij hebt dit en dat en dat gedaan, en daar heb je me zo mee gekwetst." Dat bleef maar doorgaan, jarenlang ook (terwijl ik denk: de puberteit is bij uitstek een periode waarin zulke dingen mis gaan en kinderen heel erg oefenen met waar de grens ligt).
Je weet het gewoon niet.
retrostar wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:37
0.08% gewijzigd
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 5 augustus 2020 om 09:36
Ook dat.
Misschien zonder dat ouders zich dat zelf beseffen. Zoals ik het al had over verwachtingen naar dochters (die voor hun ouders zullen zorgen, wanneer ze oud zijn) die verschillend kunnen zijn in verwachtingen naar zoons. Wat in de jeugd al begint met meisjes, die hun moeder helpen in het huishouden terwijl de jongens buiten aan het voetballen/ravotten zijn (want zo zijn jongens) Als je dan als meisje ook naar buiten wil, dan val je ineens buiten de boot en voel je misschien al dat je je moeder tekort doet, terwijl je gewoon kind bent en wil doen wat je broer ook mag.
Maar in dat geval zijn de ouders ook een product van hun opvoeding, alleen heb je daar als kind niets aan.
En dit is ook maar een voorbeeld dat niet voor iedereen geldt, natuurlijk.
dreamer wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:37
11.38% gewijzigd
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:36
De eerste periode na het verbreken van contact is (in mijn beleving) vaker erg onrustig. De ouder wil het niet accepteren en gaat via andere wegen contact proberen te leggen. Hetzij via social media, mails, hetzij via andere mensen (gelijk willen halen bij familieleden). Het moet even indalen en wennen. Het kost verdriet (maar dat uit zich meestal in woede want woede is een makkelijkere emotie). Dat is ook allemaal logisch. Maar nergens op reageren is uiteindelijk wel de beste reactie.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:38
Deze persoon die ik ken heeft een reactieve hechtingsstoornis, dus er is wel iets meer mis gegaan.retrostar schreef: ↑05-08-2020 09:36Die moeder denkt dat dat iemand van gedrag verandert alleen door erop te wijzen. Misschien was ze wel een perfectionist; die hebben dat ook vaak; maken zich enorm druk over andermans fouten en blazen dan hoog van de toren om de ander duidelijk te maken Dat Ze Het Verkeerd Doen. Of misschien voelde ze zichzelf wel slachtoffer, reuze zielig, en dacht ze dat haar kind niet om haar gaf terwijl ze alles voor haar had gedaan. Of een Dominant, dat zijn onzekere baasspelers die er genoegen uit halen anderen naar beneden te drukken zodat ze een gevoel van macht krijgen. Minder macht maakt hen ongelukkig.
Je weet het gewoon niet.
alleen legt moeder de schuld continu bij anderen.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:38
Ik herken het volledig wat je schrijft.Dreamer schreef: ↑05-08-2020 09:36Ook dat.
Misschien zonder dat ouders zich dat zelf beseffen. Zoals ik het al had over verwachtingen naar dochters (die voor hun ouders zullen zorgen, wanneer ze oud zijn) die verschillend kunnen zijn in verwachtingen naar zoons. Wat in de jeugd al begint met meisjes, die hun moeder helpen in het huishouden terwijl de jongens buiten aan het voetballen/ravotten zijn (want zo zijn jongens) Als je dan als meisje ook naar buiten wil, dan val je ineens buiten de boot en voel je misschien al dat je je moeder tekort doet, terwijl je gewoon kind bent en wil doen wat je broer ook mag.
Jij weet misschien ook nog wel uit mijn verhalen dat mijn ouders nog steeds behoorlijk onderscheid maken tussen hun kinderen, waarbij ik mij altijd maar moet voegen naar wat mijn broertje wil.
Mijn ouders roepen altijd heel hard dat ze van al hun kinderen en schoonkinderen evenveel houden en zelfs geen onderscheid maken tussen schoonkinderen en eigen kinderen.
Ik vind dat heel pijnlijk om aan te horen.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:38
herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 09:33Het gaat toch niet om verplichting? Het gaat om gevoel.
Daar komt bij dat de verplichting van ouders richting kinderen ook stopt nadat de kinderen volwassen zijn geworden.
Maar feit is wel dat ouders hun kinderen vaak tot diep in hun volwassenheid blijven steunen en helpen. Met karweitjes doen bijvoorbeeld, met onbetaald oppassen, ook met financiële ondersteuning.
Maar bij sommige ouders komt die hulp ook met voorwaarden. En een 'ik doe dit toch ook voor jou, waarom doe jij niets/nooit wat voor mij?'
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:40
S-Meds schreef: ↑05-08-2020 09:34andersom evenmin. Mensen projecteren hun eigen gevoel op een ander. Ouders en kinderen. tussen ouders en kinderen gaat vaak over patronen die in de jeugd al vastliggen. Als je je daar als volwassene niet los van kan maken dan blijft dat een struikelblok. Contact verbreken helpt ook niet want het zit in jezelf. Contact verbreken is volgens mij alleen belangrijk als je nog steeds mishandeld word door je ouders
Als je met je ouders in een bepaald patroon zit, waarbij zij steeds weer inspelen op schuldpatroon en je dingen verwijten, zou je dat als geestelijke mishandeling kunnen zien, natuurlijk.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:42
Ik (her)ken het ook alleen uit verhalen van anderen, niet uit eigen ervaring gelukkig. Het lijkt me inderdaad pijnlijk.lise1985 schreef: ↑05-08-2020 09:38Ik herken het volledig wat je schrijft.
Jij weet misschien ook nog wel uit mijn verhalen dat mijn ouders nog steeds behoorlijk onderscheid maken tussen hun kinderen, waarbij ik mij altijd maar moet voegen naar wat mijn broertje wil.
Mijn ouders roepen altijd heel hard dat ze van al hun kinderen en schoonkinderen evenveel houden en zelfs geen onderscheid maken tussen schoonkinderen en eigen kinderen.
Ik vind dat heel pijnlijk om aan te horen.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:44
Toch zal ik ze nooit durven aanspreken over wat het heeft aangericht bij mij.Dreamer schreef: ↑05-08-2020 09:34Mensen die zeggen 'dat doe je niet' zijn óf mensen die een goede relatie hebben en het dus niet snappen, of mensen die zelf zo gedrild zijn in 'hoe het hoort' dat ze het daarom zeggen.
(ik had nog een andere reden, maar die ben ik weer kwijt
In jouw geval (heftig trouwens) denk ik dat jouw ouders wel van je hielden, maar gewoon zo in hun eigen problemen/wereld vast zaten, dat ze het niet konden laten zien. En dat lijkt me voor jullie allemaal moeilijk. Goed dat jij ermee om kunt gaan zoals je doet, maar dat zal niet iedereen kunnen, denk ik.
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis, ook al denkt mijn psychiater dat ik er deels overheen gegroeid ben en dat komt vooral omdat ik zelf moeder werd en liefde op een andere manier ging ervaren. Maar elke dag is strijd, vooral intern in mijn hoofd. In therapie is wel eens ter sprake gekomen of ik dat zou moeten bespreken met ze. Maar ik durf dat niet. Ik zal dat nooit durven denk ik. Ik heb nu een betere band met ze en dat wil ik graag zo houden.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:44
Ik ben weleens jaloers op mensen die het niet herkennen van zichzelf, maar ik ben ook heel blij voor ze.
Ik vind het al een hele stap dat ik naar mezelf dingen kan erkennen nu.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:44
De schuld bij anderen leggen is op zich een manier om door te gaan met je leven, zeker als de ander dat accepteert. Dus ook van belang hoe de ander reageert. Vaak door tegenverwijten zodat de bal heen en weer wordt gekaatst.Maleficent schreef: ↑05-08-2020 09:38Deze persoon die ik ken heeft een reactieve hechtingsstoornis, dus er is wel iets meer mis gegaan.
alleen legt moeder de schuld continu bij anderen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 5 augustus 2020 om 09:45
Eens.
Mishandeling kent vele vormen.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:45
HeftigMaleficent schreef: ↑05-08-2020 09:44Toch zal ik ze nooit durven aanspreken over wat het heeft aangericht bij mij.
Ik heb een persoonlijkheidsstoornis, ook al denkt mijn psychiater dat ik er deels overheen gegroeid ben en dat komt vooral omdat ik zelf moeder werd en liefde op een andere manier ging ervaren. Maar elke dag is strijd, vooral intern in mijn hoofd. In therapie is wel eens ter sprake gekomen of ik dat zou moeten bespreken met ze. Maar ik durf dat niet. Ik zal dat nooit durven denk ik. Ik heb nu een betere band met ze en dat wil ik graag zo houden.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:49
Gelukkig is er best goed mee te leven hoor.
Ik heb als begin twintiger 2 jaar heel intensief therapie gedaan en ik leef nog steeds zoals het me toen aangeraden is. Goed ritme, voldoende slapen, valkuilen herkennen, etc en de reden dat ik nu weer therapie doe, heeft vooral te maken met dat ik het weer even op moet frissen na alles wat er is gebeurd met onze oudste zoon qua medische trauma's etc. En ik denk ook wel dat ik er deels overheen ben gegroeid want ik was vroeger veel heftiger.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 5 augustus 2020 om 09:51
herfstappeltaart schreef: ↑05-08-2020 09:45Dat zou kunnen. Ik ken ze niet die het op deze manier doen.
Soms is het een soort van onderhuids
Andere keren wordt het misschien niet eens meer zo bedoeld, maar vat je het als kind zo op, omdat er een ingesleten patroon is. Ruggemergreactie noemen mijn zus en ik dat wel. Dat je eerst reageert en dan denkt 'wordt het eigenlijk wel zo bedoeld?'.
Een voorbeeld: mijn zus had vroeger bepaalde acties, waar ik op een bepaalde manier reageerde. Boos. Wanneer ik als ouder zag dat één van mijn kinderen zo'n actie als die van mijn zus had naar mij of naar z'n broertje, had ik de neiging primitief te reageren, zoals ik als kind reageerde. Ik werd weer even teruggeworpen op een bepaald gevoel dat ik als kind ervoer. Maar als ouder sta je er natuurlijk heel anders in. Het is wel goed om je dat te beseffen.
EN zo kun je als kind dus ook als volwassene nog op iets van je ouders reageren, zoals je dat vroeger deed. Door direct op te springen en te gehoorzamen of door juist heel boos en verongelijkt te worden.
Later is nu
woensdag 5 augustus 2020 om 09:52
Ik lees veel herkenbare verhalen. Ik houd me voor dat mijn ouders altijd hun best hebben gedaan en niet bij machte waren/zijn om empathie te tonen of überhaupt interesse in wat anderen denken of voelen. Laatst liepen de gemoederen op. Pa heeft een nieuwe partner die mij een erg slechte dochter vindt (heeft zij geconcludeerd na 6 maanden), en hij had toch altijd alles voor me over gehad. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen ‘wat dan precies’. Zij vond me toch al kil, wat op het oog wel zo kan lijken, maar dat heeft hij zelf gezaaid.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:53
Ik denk niet dat de liefde van een kind naar de ouder toe onvoorwaardelijk is of dat hoort te zijn. Andersom is dat wel vaak zo.
Als je het als ouder goed doet kan je wel een heel sterke band met je kind(eren) opbouwen, maar helaas heeft niet iedere persoon de skills om dit goed te doen. Vaak worden dingen uit de eigen jeugd weer meegenomen in de opvoeding, mensen doen het hetzelfde als hun eigen ouders of juist compleet het tegenovergestelde, zonder te kijken waar hun kind daadwerkelijk behoefte aan heeft. Dat kan op een gegeven moment gaan wringen.
Ik heb zelf ook vaak het gevoel gehad dat er aan mijn behoeftes voorbij werd gegaan en heb daardoor ook vaak botsingen gehad met mijn ouders, en nog steeds wel eens, maar dankzij therapie heb ik wel ontdekt waar het schuurt en dat heeft onze band wel erg verbetert. Het belangrijkste dat ik daarin moest leren: mijn ouders doen hun best, maar zien het soms anders dan hoe ik het zie. Ik koester de mooie momenten en probeer de lastige dingen sneller achter me te laten en te bedenken dat zij gewoon anders in het leven staan dan ik
Als je het als ouder goed doet kan je wel een heel sterke band met je kind(eren) opbouwen, maar helaas heeft niet iedere persoon de skills om dit goed te doen. Vaak worden dingen uit de eigen jeugd weer meegenomen in de opvoeding, mensen doen het hetzelfde als hun eigen ouders of juist compleet het tegenovergestelde, zonder te kijken waar hun kind daadwerkelijk behoefte aan heeft. Dat kan op een gegeven moment gaan wringen.
Ik heb zelf ook vaak het gevoel gehad dat er aan mijn behoeftes voorbij werd gegaan en heb daardoor ook vaak botsingen gehad met mijn ouders, en nog steeds wel eens, maar dankzij therapie heb ik wel ontdekt waar het schuurt en dat heeft onze band wel erg verbetert. Het belangrijkste dat ik daarin moest leren: mijn ouders doen hun best, maar zien het soms anders dan hoe ik het zie. Ik koester de mooie momenten en probeer de lastige dingen sneller achter me te laten en te bedenken dat zij gewoon anders in het leven staan dan ik
