Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 1 december 2008 om 20:58
Hai allemaal,
Fijn EV dat je weekend ondanks het samen slapen toch ook vol plezier en gezelligheid heeft gezeten. Lijkt me heel erg vervelend als mensen je herkennen van tv en dan out of the blue je met je neus op de feiten kunnen drukken.
Saartje ben je al een beetje over je griep heen?
En Claire wat heftig om al je gevoel weer te gaan voelen, kan me voorstellen dat het fijn maar ook overweldigend kan zijn. Wel goed dat je bijna met je therapie kan beginnen, mij helpt het vaak om m'n emoties eindelijk echt te voelen, los van alle mechanismen die ik gaande heb om de pijnlijkste juist te omzeilen.
Ik was vandaag weer bij mijn therapeut en het was heftig. Heftig omdat ik een soort eyeopener kreeg van hier tot Tokyo. Zo één waarvan alle puzzelstukjes allang bekend zijn maar die ik tot nog toe niet compleet tot plaatje heb kunnen leggen.
We gingen eindelijk eens echt in op mijn gevoel met betrekking tot mijn ex. De stem die nog steeds in mijn hoofd mee praat, die me bekritiseerd en waar ik tot mijn grote ergernis nog steeds last van heb.
Kort door de bocht komt het er op neer dat ik een soort geheim verbond met hem heb gesloten ooit. Een verbond waar ik nog steeds deel van uit maak. Ik zou hem nooit laten zitten, ik zou hem laten zien dat ik hem niet in de steek zou laten, ik zou hem laten zien dat ik de juiste vrouw voor hem was, dat ik hem kon genezen. Zijn kant van het verbond is dat ik voor eeuwig de ware ben, dat ie van me zou houden no matter what.
Of ik dit nu nog van hem wil? NEE. Waarom zit ik dan nog in dit verbond? Omdat ik hem niet mag laten zitten want dan is alles waar wat hij altijd al wist, namelijk dat ik hem ook zou laten zitten. En ik maar het tegendeel bewijzen.
Mijn therapeute noemde het een symbiotische relatie, een mij welbekende term maar één die ik nooit op hem en mij geplakt zou hebben. Maar alles lijkt op zijn plek te vallen ineens.
En ik schaam me, ik schaam me heel erg. Ik schaam me dat ik niet los ben van hem, dat ik nog steeds zo diep verbonden ben met hem. Een negatieve verbintenis maar daarmee niet minder sterk.
Het goede aan dit alles is dat ik weer tools heb gekregen om me los te vechten, ik kan weer ergens mijn tanden in zetten. Ik heb de opdracht mee gekregen om alles wat er voor mijn gevoel verbonden is aan mijn geheime verbond met hem op te schrijven. Volgende keer gaan we daarmee afscheid nemen van mijn verbintenis met deze man.
Waarom ben ik nog niet los van dit systeem? Omdat de wereld eng is zonder de vertrouwde afhankelijke zieke relatie denk ik. Ik merk namelijk hoe meer ik in mezelf terecht kom hoe enger ik de wereld vind. Ik ben ineens bang voor de dood, bang voor mijn eigen kracht, bang voor de grootsheid van de wereld. Ik denk dat ik me ondanks alles veilig heb gevoeld in ons zieke verbond.
Ik denk zelfs dat het ten dele verklaard waarom ik van binnen zo boos kan zijn op mijn dochter die (gelukkig) helemaal geen last heeft van deze symbiotische nonsens met haar vader. Ik denk dat ik zo geprogrammeerd ben om hem te beschermen, te redden en te laten zien dat ik het goed doe dat ik het bijna niet aan kan dat zij niet hetzelfde doet.
Nou ja het is heftig maar brengt ergens wel rust in mijn hoofd. Dat hoofd van mij draait 18 uur per dag overuren. Ik denk me een slag in de rondte, mijn manier van grip houden op dingen. Nu ik op een soort kern ben gestuit ben ik wel verdrietig en boos maar ben wel in mijn lijf en mijn hoofd mag even uitrusten.
Ik moet weer gaan rennen of op een soort zelfverdedigingsport ofzo, een goede manier om in mijn lijf en dus mijn stevigheid te blijven staan.
Sjonge jonge wat een dag.
Fijn EV dat je weekend ondanks het samen slapen toch ook vol plezier en gezelligheid heeft gezeten. Lijkt me heel erg vervelend als mensen je herkennen van tv en dan out of the blue je met je neus op de feiten kunnen drukken.
Saartje ben je al een beetje over je griep heen?
En Claire wat heftig om al je gevoel weer te gaan voelen, kan me voorstellen dat het fijn maar ook overweldigend kan zijn. Wel goed dat je bijna met je therapie kan beginnen, mij helpt het vaak om m'n emoties eindelijk echt te voelen, los van alle mechanismen die ik gaande heb om de pijnlijkste juist te omzeilen.
Ik was vandaag weer bij mijn therapeut en het was heftig. Heftig omdat ik een soort eyeopener kreeg van hier tot Tokyo. Zo één waarvan alle puzzelstukjes allang bekend zijn maar die ik tot nog toe niet compleet tot plaatje heb kunnen leggen.
We gingen eindelijk eens echt in op mijn gevoel met betrekking tot mijn ex. De stem die nog steeds in mijn hoofd mee praat, die me bekritiseerd en waar ik tot mijn grote ergernis nog steeds last van heb.
Kort door de bocht komt het er op neer dat ik een soort geheim verbond met hem heb gesloten ooit. Een verbond waar ik nog steeds deel van uit maak. Ik zou hem nooit laten zitten, ik zou hem laten zien dat ik hem niet in de steek zou laten, ik zou hem laten zien dat ik de juiste vrouw voor hem was, dat ik hem kon genezen. Zijn kant van het verbond is dat ik voor eeuwig de ware ben, dat ie van me zou houden no matter what.
Of ik dit nu nog van hem wil? NEE. Waarom zit ik dan nog in dit verbond? Omdat ik hem niet mag laten zitten want dan is alles waar wat hij altijd al wist, namelijk dat ik hem ook zou laten zitten. En ik maar het tegendeel bewijzen.
Mijn therapeute noemde het een symbiotische relatie, een mij welbekende term maar één die ik nooit op hem en mij geplakt zou hebben. Maar alles lijkt op zijn plek te vallen ineens.
En ik schaam me, ik schaam me heel erg. Ik schaam me dat ik niet los ben van hem, dat ik nog steeds zo diep verbonden ben met hem. Een negatieve verbintenis maar daarmee niet minder sterk.
Het goede aan dit alles is dat ik weer tools heb gekregen om me los te vechten, ik kan weer ergens mijn tanden in zetten. Ik heb de opdracht mee gekregen om alles wat er voor mijn gevoel verbonden is aan mijn geheime verbond met hem op te schrijven. Volgende keer gaan we daarmee afscheid nemen van mijn verbintenis met deze man.
Waarom ben ik nog niet los van dit systeem? Omdat de wereld eng is zonder de vertrouwde afhankelijke zieke relatie denk ik. Ik merk namelijk hoe meer ik in mezelf terecht kom hoe enger ik de wereld vind. Ik ben ineens bang voor de dood, bang voor mijn eigen kracht, bang voor de grootsheid van de wereld. Ik denk dat ik me ondanks alles veilig heb gevoeld in ons zieke verbond.
Ik denk zelfs dat het ten dele verklaard waarom ik van binnen zo boos kan zijn op mijn dochter die (gelukkig) helemaal geen last heeft van deze symbiotische nonsens met haar vader. Ik denk dat ik zo geprogrammeerd ben om hem te beschermen, te redden en te laten zien dat ik het goed doe dat ik het bijna niet aan kan dat zij niet hetzelfde doet.
Nou ja het is heftig maar brengt ergens wel rust in mijn hoofd. Dat hoofd van mij draait 18 uur per dag overuren. Ik denk me een slag in de rondte, mijn manier van grip houden op dingen. Nu ik op een soort kern ben gestuit ben ik wel verdrietig en boos maar ben wel in mijn lijf en mijn hoofd mag even uitrusten.
Ik moet weer gaan rennen of op een soort zelfverdedigingsport ofzo, een goede manier om in mijn lijf en dus mijn stevigheid te blijven staan.
Sjonge jonge wat een dag.
maandag 1 december 2008 om 22:08
Dapper dat je je gevoelens toch hier beschrijft en dat je ze toegeeft voor jezelf. Schaamte en wellicht ook schuldgevoelens(?)...zijn lastige emoties om toe te geven vind ik. Dat is niet makkelijk maar wel heel oke.
Ik herken veel van wat je beschrijft van mijn moeder maar ook bij mezelf. Je hebt mijn OP natuurlijk nooit gelezen maar jou verhaal lijkt erg op dat van mijn moeder. Ik reageer niet altijd op wat je schrijft...juist omdat er veel gelijkenissen zijn.....alleen ben ik nu meer bezig met eigen mijn verhaal. Wat het met mij als kind heeft gedaan. Ik merk dat ik daarom lastig vind om te reageren.....maar ik leef wel heel erg met je mee en vind het super goed dat je hulp hebt gezocht.....dat helpt jou maar ook je dochter mocht ze het in de toekomst toch moeilijk krijgen ( dat hoeft natuurlijk niet zoals bij mij te zijn...iedereen is anders), dan heeft ze een heel goed voorbeeld!
Ik herken veel van wat je beschrijft van mijn moeder maar ook bij mezelf. Je hebt mijn OP natuurlijk nooit gelezen maar jou verhaal lijkt erg op dat van mijn moeder. Ik reageer niet altijd op wat je schrijft...juist omdat er veel gelijkenissen zijn.....alleen ben ik nu meer bezig met eigen mijn verhaal. Wat het met mij als kind heeft gedaan. Ik merk dat ik daarom lastig vind om te reageren.....maar ik leef wel heel erg met je mee en vind het super goed dat je hulp hebt gezocht.....dat helpt jou maar ook je dochter mocht ze het in de toekomst toch moeilijk krijgen ( dat hoeft natuurlijk niet zoals bij mij te zijn...iedereen is anders), dan heeft ze een heel goed voorbeeld!
dinsdag 2 december 2008 om 10:46
Goedemorgen dames!
Goh Philomein, wat een inzichten. Geweldig als ineens al die losse puzzelstukjes samenvallen. Ik kan me zó voorstellen hoe dat is, want ik had een beetje hetzelfde toen ik na al die jaren mist ineens een heldere herbeleving kreeg over vroeger en dat toen ook alles 'paste', al die angst, alles van zo lang.
Een geheim verbond...
Ja, ook daar kan ik me iets bij voorstellen. Het is niet hetzelfde, maar ik denk dat ik ook zoiets met mijn ouders had, zonder dat het met woorden afgesproken was. Ik moest mijn mond houden over alles, de schone schijn moest intact blijven. En ik voel óók, nu ik wel mijn mond opendoe, hoeveel angst er dan ook loskomt. Angst voor 'wraak' en dat soort dingen, wat natuurlijk nergens op slaat, want wat kan zij me nu nog doen?
Echt, ik lees met bewondering hoe je het hier allemaal verwoord hebt. En je hoeft je nergens voor te schamen. Dat zeg ik en dat meen ik, maar ook dat gevoel ken ik maar al te goed. Goed huiswerk trouwens, en een goed plan om op die manier afscheid te gaan nemen. Geheimen, geheime verbonden, dat is niet iets wat je voor de rest van je leven wilt meenemen, toch?
Goh Philomein, wat een inzichten. Geweldig als ineens al die losse puzzelstukjes samenvallen. Ik kan me zó voorstellen hoe dat is, want ik had een beetje hetzelfde toen ik na al die jaren mist ineens een heldere herbeleving kreeg over vroeger en dat toen ook alles 'paste', al die angst, alles van zo lang.
Een geheim verbond...
Ja, ook daar kan ik me iets bij voorstellen. Het is niet hetzelfde, maar ik denk dat ik ook zoiets met mijn ouders had, zonder dat het met woorden afgesproken was. Ik moest mijn mond houden over alles, de schone schijn moest intact blijven. En ik voel óók, nu ik wel mijn mond opendoe, hoeveel angst er dan ook loskomt. Angst voor 'wraak' en dat soort dingen, wat natuurlijk nergens op slaat, want wat kan zij me nu nog doen?
Echt, ik lees met bewondering hoe je het hier allemaal verwoord hebt. En je hoeft je nergens voor te schamen. Dat zeg ik en dat meen ik, maar ook dat gevoel ken ik maar al te goed. Goed huiswerk trouwens, en een goed plan om op die manier afscheid te gaan nemen. Geheimen, geheime verbonden, dat is niet iets wat je voor de rest van je leven wilt meenemen, toch?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 2 december 2008 om 11:07
Grappig dat jullie allemaal een soort herkenning lijken te hebben met het geheime verbond...ik dacht al toen ik het schreef dat we ons allemaal op de een of andere manier los aan het vechten zijn van dit soort verbonden. We zijn soort van verbonden in het hebben van geheime/zieke verbonden.
Ik moet de hele dag opletten dat ik in mijn kracht blijf en niet terug schiet in mijn kleine meisjes angst. En zoals jij al schrijft EV, ook bij mij zit er angst voor wraak. En zoals Claire schrijft dat je het herkend vanuit je kindertijd dat maakt dat ik dankbaar ben dat ik op tijd weg ben gegaan bij hem en hij zijn aandeel in het leven van mijn dochter zélf tot een minimum beperkt heeft in ieder geval in emotioneel opzicht. Hij is ook een paar jaar in het buitenland geweest en dus nooit zo onder haar huid gekomen. Ik weet niet wat het op lange termijn met zich mee zal brengen maar so far denk ik dat ze zich er heel nuchter door heen slaat. Voor haar voelt het niet eens als ergens door heen slaan, ze is gewoon opgelucht dat ze haar weekenden weer voor zichzelf en haar eigen plannen heeft.
En Claire ik weet niet waar het je aan het denken zet maar kan me voorstellen dat ook jij in een verstikkend verbond zit.
Ik ben aan het lezen geslagen over narcisten, heel herkenbaar. Ik heb te maken met een narcist zoveel is mij nu wel duidelijk. Niet dat dat mij oplucht, integendeel. Maar het is een feit als ik de DSM IV er op na sla.
Verder gaf mijn therapeut mij de opdracht om in mijn boosheid te blijven, mijn woede te gebruiken om niet terug te vallen in angst en verdriet. Niet meer het bange prinsesje maar de woedende (ontembare?) vrouw.
Voor jullie allemaal een dikke knuffel en hiep hiep hoera voor het forum-verbond.
Ik moet de hele dag opletten dat ik in mijn kracht blijf en niet terug schiet in mijn kleine meisjes angst. En zoals jij al schrijft EV, ook bij mij zit er angst voor wraak. En zoals Claire schrijft dat je het herkend vanuit je kindertijd dat maakt dat ik dankbaar ben dat ik op tijd weg ben gegaan bij hem en hij zijn aandeel in het leven van mijn dochter zélf tot een minimum beperkt heeft in ieder geval in emotioneel opzicht. Hij is ook een paar jaar in het buitenland geweest en dus nooit zo onder haar huid gekomen. Ik weet niet wat het op lange termijn met zich mee zal brengen maar so far denk ik dat ze zich er heel nuchter door heen slaat. Voor haar voelt het niet eens als ergens door heen slaan, ze is gewoon opgelucht dat ze haar weekenden weer voor zichzelf en haar eigen plannen heeft.
En Claire ik weet niet waar het je aan het denken zet maar kan me voorstellen dat ook jij in een verstikkend verbond zit.
Ik ben aan het lezen geslagen over narcisten, heel herkenbaar. Ik heb te maken met een narcist zoveel is mij nu wel duidelijk. Niet dat dat mij oplucht, integendeel. Maar het is een feit als ik de DSM IV er op na sla.
Verder gaf mijn therapeut mij de opdracht om in mijn boosheid te blijven, mijn woede te gebruiken om niet terug te vallen in angst en verdriet. Niet meer het bange prinsesje maar de woedende (ontembare?) vrouw.
Voor jullie allemaal een dikke knuffel en hiep hiep hoera voor het forum-verbond.
dinsdag 2 december 2008 om 12:00
quote:philomein schreef op 02 december 2008 @ 11:07:
En Claire ik weet niet waar het je aan het denken zet maar kan me voorstellen dat ook jij in een verstikkend verbond zit.
Ik denk dat je hier saartje mee bedoeld?
Voor jullie allemaal een dikke knuffel en hiep hiep hoera voor het forum-verbond.Een hele dikke knuf terug!!!
En Claire ik weet niet waar het je aan het denken zet maar kan me voorstellen dat ook jij in een verstikkend verbond zit.
Ik denk dat je hier saartje mee bedoeld?
Voor jullie allemaal een dikke knuffel en hiep hiep hoera voor het forum-verbond.Een hele dikke knuf terug!!!
dinsdag 2 december 2008 om 13:21
Hartstikke fijn voor je, Claire!!
(8 december.. onze trouwdag. Speciale dag dus.)
Wat die dikke pil, dat boek, betreft, Philomein. Ik ben maar gewoon voorin begonnen. Het zijn wel verhalen. Een verhaal gelezen, en daarna laat ik het bezinken, lees ik weer andere boeken en ben met andere dingen bezig, en pak het dan weer eens op. Dat is hoe ik het lees.. dus ik heb geen beginners-aanrader voor je.
(8 december.. onze trouwdag. Speciale dag dus.)
Wat die dikke pil, dat boek, betreft, Philomein. Ik ben maar gewoon voorin begonnen. Het zijn wel verhalen. Een verhaal gelezen, en daarna laat ik het bezinken, lees ik weer andere boeken en ben met andere dingen bezig, en pak het dan weer eens op. Dat is hoe ik het lees.. dus ik heb geen beginners-aanrader voor je.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 2 december 2008 om 14:55
Ik heb dat boek ook al een paar weken liggen, maar nog niet in begonnen.
Philomein, ja wel herkenbaar, zo'n verbond. Er valt hier ineens iets op zijn plaats. Volgens mij heb ik daar nooit eerder over verteld (of misschien ook wel, ik heb zoveel verteld), maar dat komt nog wel een keer.
Super Claire, dat je al zo snel kan beginnen!
Tuurlijk is het spannend, maar volgens mij ben je er echt aan toe.
(en ik zie die vakantie in april nu helemaal goedkomen )
EV, jij vanavond weer naar de familie-opstellingen?
Philomein, ja wel herkenbaar, zo'n verbond. Er valt hier ineens iets op zijn plaats. Volgens mij heb ik daar nooit eerder over verteld (of misschien ook wel, ik heb zoveel verteld), maar dat komt nog wel een keer.
Super Claire, dat je al zo snel kan beginnen!
Tuurlijk is het spannend, maar volgens mij ben je er echt aan toe.
(en ik zie die vakantie in april nu helemaal goedkomen )
EV, jij vanavond weer naar de familie-opstellingen?
dinsdag 2 december 2008 om 17:30
Ja, zo dadelijk weer. Net thuis, en moest natuurlijk weer eerst ff mail enzo zien, EM kookt eten. Niet leuk dit gehaast, en ik wil vanavond twee dingen: vragen of het al zeker is dat de avond naar woensdagavond gaat; én als ik genoeg moed heb ga ik mijn thema inbrengen. Bibberrrrrrr...
Dus mij zien jullie de eerste uren hier niet terug, dan zit ik misschien wel zogenaamd tussen mijn 'familie'. Als het ervan komt met mijn opstelling. ALS.. ha!
Dus mij zien jullie de eerste uren hier niet terug, dan zit ik misschien wel zogenaamd tussen mijn 'familie'. Als het ervan komt met mijn opstelling. ALS.. ha!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 2 december 2008 om 22:16
Allebei de dingen gedaan die ik me heb voorgenomen.
Opstelling was heftig.
Avond blijft dinsdagavond.
Even genoeg voor nu, zoveel emotie van binnen en er komt even niets uit, kan ook nu niets schrijven over vanavond.
Jullie alvast welterusten voor dadelijk of straks!
Opstelling was heftig.
Avond blijft dinsdagavond.
Even genoeg voor nu, zoveel emotie van binnen en er komt even niets uit, kan ook nu niets schrijven over vanavond.
Jullie alvast welterusten voor dadelijk of straks!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 3 december 2008 om 10:36
Hai Claire, nog steeds in opperbeste stemming?? Fijn!
Ik zat vanochtend in de auto toen het nummer I willsurvive langskwam. Het schoot helemaal naar binnen en ik voelde me weer GOED en STERK. Vervolgens zag ik op mijn telefoon dat ex me probeert te bellen voor het eerst sinds de verwijdering. En meteen mijn hele lijf in de bibbers...nu is het een kwestie van overeind blijven en bij m'n sterke gevoel proberen te blijven maar wat is mijn lichaam bang...
Ik zat vanochtend in de auto toen het nummer I willsurvive langskwam. Het schoot helemaal naar binnen en ik voelde me weer GOED en STERK. Vervolgens zag ik op mijn telefoon dat ex me probeert te bellen voor het eerst sinds de verwijdering. En meteen mijn hele lijf in de bibbers...nu is het een kwestie van overeind blijven en bij m'n sterke gevoel proberen te blijven maar wat is mijn lichaam bang...
woensdag 3 december 2008 om 10:39
