Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 3 december 2008 om 12:05
quote:saartje1980 schreef op 03 december 2008 @ 11:50:
Geeft niet hoor Claire. Al raak ik in de war van al die mensen die ons verwarren.
Maar ja, de gelijkenissen (naam, avater) zijn ook zo treffend
ja je kunt het "men" ook gewoon niet kwalijk nemen....
Maar dat doe je ook niet natuuk....jij sociaal ( je best doende) wezen.
Geeft niet hoor Claire. Al raak ik in de war van al die mensen die ons verwarren.
Maar ja, de gelijkenissen (naam, avater) zijn ook zo treffend
ja je kunt het "men" ook gewoon niet kwalijk nemen....
Maar dat doe je ook niet natuuk....jij sociaal ( je best doende) wezen.
woensdag 3 december 2008 om 12:20
Ja, ineens is zo'n inzicht er dan! Valt alles op zijn plaats en zie je ineens het grotere geheel.
Ik wil geen druk op je schouders leggen, maar jij bent van onschatbare waarde in dat geheel Claire
Hulpverlening? Hoe kom je daar nou bij
(ik moet eigenlijk echt eens gaan douchen, zit hier nog steeds in mijn joggingbroek en moet nog veel doen vandaag...)
Ik wil geen druk op je schouders leggen, maar jij bent van onschatbare waarde in dat geheel Claire
Hulpverlening? Hoe kom je daar nou bij
(ik moet eigenlijk echt eens gaan douchen, zit hier nog steeds in mijn joggingbroek en moet nog veel doen vandaag...)
woensdag 3 december 2008 om 13:54
Hai Claire, precies dat wat je me aanraadt doe ik al een uur. Ik loop hard te zingen en kabaal te maken ben al twee keer van vier hoog naar beneden gelopen om koffie te halen (ben op mijn werk) en moet mijn adrenaline echt eruit gooien anders trilt mijn hele lijf. Men denkt hier waarschijnlijk 'goh wat is die Philomein vrolijk vandaag'. Ik vermoed dat ik vanavond als een blok in elkaar stort aan de andere kant: waarom...dat hoeft niet.
GATVERDAMME!!!!
Straks komt de kleine man sinterklaas feest vieren op mijn werk das wel leuk, veel bombarie en snoep.
Zijn jullie al uit de pyama's? Hup hup!
En EV heeft het al wat kunnen bezinken de opstellingen van gister? Het lijkt me heel heftig maar ook heel nuttig.
GATVERDAMME!!!!
Straks komt de kleine man sinterklaas feest vieren op mijn werk das wel leuk, veel bombarie en snoep.
Zijn jullie al uit de pyama's? Hup hup!
En EV heeft het al wat kunnen bezinken de opstellingen van gister? Het lijkt me heel heftig maar ook heel nuttig.
woensdag 3 december 2008 om 14:41
Ik ren heel even heel snel hier binnen, want ff'tjes thuis tussen drukke en een vervelende rit door, maar poeh, wat werkt het na. Het duikt steeds op in mijn gedachten. Moet echt nog bezinken. Ik probeer vanavond meer te schrijven.
En ik heb tegen dat altijd chagrijnige meisje (lange rit, anderhalf uur met haar) gezegd toen ik haar thuis afleverde, en zij haar tas en jas zowat uit mijn handen rukte en zonder enig woord naar binnen liep, en in de gang nog uitdagend stond te kijken: 'Doe jij altijd zo onvriendelijk tegen iedereen? Dat is niet leuk hoor'. Heel rustig en kalm zei ik dat, en ik heb het naderhand ook tegen mijn baas verteld. Dan weet ie ervan, mocht moederlief bellen. Wat een chagrijn, die dochter! En niet 1 keer, maar IEDERE keer. Bah!! Echt iedere keer gaat dat zo. Er komt geen normaal woord uit, hoogstens een een-woord antwoord, op snauwtoon, maar vandaag dus echt helemaal niets. Fijn, zo'n dochter.
Maar goed, ik moet weer weg. Nog een paar uurtjes te gaan. Argggghhh, die woensdag altijd!!
En ik heb tegen dat altijd chagrijnige meisje (lange rit, anderhalf uur met haar) gezegd toen ik haar thuis afleverde, en zij haar tas en jas zowat uit mijn handen rukte en zonder enig woord naar binnen liep, en in de gang nog uitdagend stond te kijken: 'Doe jij altijd zo onvriendelijk tegen iedereen? Dat is niet leuk hoor'. Heel rustig en kalm zei ik dat, en ik heb het naderhand ook tegen mijn baas verteld. Dan weet ie ervan, mocht moederlief bellen. Wat een chagrijn, die dochter! En niet 1 keer, maar IEDERE keer. Bah!! Echt iedere keer gaat dat zo. Er komt geen normaal woord uit, hoogstens een een-woord antwoord, op snauwtoon, maar vandaag dus echt helemaal niets. Fijn, zo'n dochter.
Maar goed, ik moet weer weg. Nog een paar uurtjes te gaan. Argggghhh, die woensdag altijd!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 3 december 2008 om 14:42
Even in elkaar storten is ook niet erg Philomein
Geef daar gewoon aan toe als het vanavond gebeurd, je kan je niet altijd maar groot houden.
Ben inmiddels aangekleed hoor en heb ook mijn halve lijstje van wat ik moet doen al afgewerkt. Heb nu even pauze
Je hebt wel wat bij mij in gang gezet met je verhaal over 'geheim verbond'. Ik ben er nog even over aan het nadenken wat ik daarmee wil/kan doen.
En dat terwijl ik net zo goed bezig was met even niet teveel nadenken... (nou ja, mezelf voor de gek houden kan ik het beter noemen)
Geef daar gewoon aan toe als het vanavond gebeurd, je kan je niet altijd maar groot houden.
Ben inmiddels aangekleed hoor en heb ook mijn halve lijstje van wat ik moet doen al afgewerkt. Heb nu even pauze
Je hebt wel wat bij mij in gang gezet met je verhaal over 'geheim verbond'. Ik ben er nog even over aan het nadenken wat ik daarmee wil/kan doen.
En dat terwijl ik net zo goed bezig was met even niet teveel nadenken... (nou ja, mezelf voor de gek houden kan ik het beter noemen)
donderdag 4 december 2008 om 10:23
Goedemorgen!
Saartje Claire
Hoe is het met jou? Schiet nu echt op he, volgende week al beginnen.
Vanavond sinterklaas op het werk. Ben benieuwd, meestal zitten er een aantal tussen die heel slecht met dit soort 'gezellige' dingen om kunnen gaan.
En ik weet al dat ik geen gedicht en surprise krijg
Hoe is het met jullie, Philomein en EV?
Saartje Claire
Hoe is het met jou? Schiet nu echt op he, volgende week al beginnen.
Vanavond sinterklaas op het werk. Ben benieuwd, meestal zitten er een aantal tussen die heel slecht met dit soort 'gezellige' dingen om kunnen gaan.
En ik weet al dat ik geen gedicht en surprise krijg
Hoe is het met jullie, Philomein en EV?
donderdag 4 december 2008 om 10:41
donderdag 4 december 2008 om 11:09
Hai meiden. Ja, waarom krijg jij niets, Saartje? Hier, krijg je van mij iets (en je mag zelf bepalen wat erin zit; iets waar jij blij van wordt).
Claire, wat fijn van die laarzen! Het is je gegund. Hoe zien ze eruit?
Philomein, hoe gaat het nu?
Ik ben eigenlijk pas een uurtje wakker, was terug naar bed gegaan toen ik EM naar zijn werk had gebracht. Vandaag naar de acupuncturiste, dacht ik tenminste, want terwijl ik de vorige regels typte werd er gebeld van de praktijk met de mededeling dat ze verhinderd was en de afspraak dus niet doorgaat.
Fijn! Want het was me wel een week tot dusver.. dinsdagavond die fam.opstellingen, gisteren een hele lange werkdag met frustratie en ook angst, en gisteravond bespreking van het behandelingsplan bij de psychotherapeute. (Zal ik haar voortaan maar Wendy noemen?) Alles zwart op wit zien staan over mezelf, geschiedenis en klachten, erg confronterend, en ik zit er flink tegenaan te hikken dat volgende week de therapie echt begint.
Dus ik vind het wel lekker dat ik nu vandaag niets meer hoef te doen, alleen wat huishoudelijke dingen en straks EM weer ophalen. Eindelijk weer eens wat tijd voor internet!
Claire, wat fijn van die laarzen! Het is je gegund. Hoe zien ze eruit?
Philomein, hoe gaat het nu?
Ik ben eigenlijk pas een uurtje wakker, was terug naar bed gegaan toen ik EM naar zijn werk had gebracht. Vandaag naar de acupuncturiste, dacht ik tenminste, want terwijl ik de vorige regels typte werd er gebeld van de praktijk met de mededeling dat ze verhinderd was en de afspraak dus niet doorgaat.
Fijn! Want het was me wel een week tot dusver.. dinsdagavond die fam.opstellingen, gisteren een hele lange werkdag met frustratie en ook angst, en gisteravond bespreking van het behandelingsplan bij de psychotherapeute. (Zal ik haar voortaan maar Wendy noemen?) Alles zwart op wit zien staan over mezelf, geschiedenis en klachten, erg confronterend, en ik zit er flink tegenaan te hikken dat volgende week de therapie echt begint.
Dus ik vind het wel lekker dat ik nu vandaag niets meer hoef te doen, alleen wat huishoudelijke dingen en straks EM weer ophalen. Eindelijk weer eens wat tijd voor internet!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 december 2008 om 11:32
De jongen die mij heeft met lootjes is weggelopen...
Vandaar geen gedicht of surprise voor mij. Maar ik hoorde dat hij al wel een kado had gehaald, dus die zal ik nog even gaan zoeken
Wat goed Claire, dat het nog gelukt is met die laarzen!
Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd hoe ze eruit zien.
(we maken het zeker ingewikkeld nu, zit zelf niet ver van een identiteitscrisis af nu )
Lekker EV, de hele dag voor jezelf nu!
Hoe is het dinsdag gegaan met die familieopstellingen? Ben erg benieuwd hoe je dat ervaren hebt.
Vandaar geen gedicht of surprise voor mij. Maar ik hoorde dat hij al wel een kado had gehaald, dus die zal ik nog even gaan zoeken
Wat goed Claire, dat het nog gelukt is met die laarzen!
Nu ben ik natuurlijk wel benieuwd hoe ze eruit zien.
(we maken het zeker ingewikkeld nu, zit zelf niet ver van een identiteitscrisis af nu )
Lekker EV, de hele dag voor jezelf nu!
Hoe is het dinsdag gegaan met die familieopstellingen? Ben erg benieuwd hoe je dat ervaren hebt.
donderdag 4 december 2008 om 11:34
quote:saartje1980 schreef op 04 december 2008 @ 11:32:
De jongen die mij heeft met lootjes is weggelopen...
(... moet er toch ook wel een beetje om lachen, hoe je dit zegt!)
Ik ga zo eens proberen om op te schrijven hoe het was, de fam.opstelling van dinsdag.
De jongen die mij heeft met lootjes is weggelopen...
(... moet er toch ook wel een beetje om lachen, hoe je dit zegt!)
Ik ga zo eens proberen om op te schrijven hoe het was, de fam.opstelling van dinsdag.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 december 2008 om 11:44
donderdag 4 december 2008 om 11:49
De groep was een stuk kleiner, dinsdag. Ik heb maar meteen de di-wo-verandering voorgelegd aan V (de begeleider, er is ook nog een vrouw die mee begeleidt, weet haar naam niet). Wat bleek: hij wilde eigenlijk de groep opsplitsen, eentje voor di. en eentje voor wo. Maar aangezien de groep nu klein was en hij een stemming heeft gehouden, en iedereen gewoon op di. wilde blijven, was het geregeld. Ha, punt voor mij!
Toen werd er gevraagd naar thema's. Behalve ik had nog één iemand een thema, de rest niet. En het werd de mijne, zo bepaalde V. Schrikken! Want ik wilde alweer terugkrabbelen eigenlijk.
Maar goed, toch gedaan. Eerst werd onze familie in kaart gebracht: ouders, namen, gezinsleden, kinderen. Daar kwam mijn kinderen-verhaal natuurlijk ook weer ter sprake, logisch, en sommigen die dat nog niet gehoord hadden bij het eerste voorstelrondje schrokken zich rot van dat verhaal. Tja, en dan moest de rest nog komen....
Dan de opstelling zelf. Oh ja, het thema: mij niet welkom voelen in het leven. Ik moest mensen kiezen die mijn ouders en mezelf representeerden, en ze opstellen in de ruimte. Ik zette vader en moeder en dochter ver van elkaar af. Toen moesten zij voelen wat dat opriep. En zo werd er verder gewerkt. Uiteindelijk zette V er nog drie vrouwen bij, achter mijn 'moeder': oma, en de overgroot-oma's. Dit maakte heel beeldend en concreet duidelijk dat het een generatie vrouwen was van hard werken (boerderij) en geen tijd voor liefde en gevoelens. Allemaal dus veel te kort gekomen, en zo gaf mijn moeder dat ook door aan mij. Ze konden het gewoonweg niet.
Op dat moment moest ik zelf op die plek van de 'dochter' gaan staan en moesten 'moeder' en ik bepaalde dingen zeggen. Op zich zou dat goed geweest zijn, als er niet méér was. De moeder verontschuldigde zich voor het tekortschieten, en zei dat ik veel tekort was gekomen. Ik moest symbolisch de lasten teruggeven aan haar. En zij en 'vader' namen die dus aan en zeiden dat dat van hun was, en niet van mij. Ik mocht dat loslaten. '
Toen ik moest zeggen 'ik eer jou als moeder' kon ik dat absoluut niet. En toen werd het mij teveel. Ik gooide zo'n beetje het verhaal eruit: dat er méér was dan alleen maar deze situatie, dat als het alleen dit was, het wel klopte, maar nu dus niet. Dat vader zijn handen niet kon thuishouden. En dat ik er nu mee wilde stoppen, want dat dit gewoon even teveel was. Ik trilde op mijn benen en werd helemaal duizelig, zoveel voelde ik toen ik dit alles zo zei. Men schrok ook, om deze onverwachte wending. De begeleiders overigens niet, ze reageerden heel goed. Maar ik was té emotioneel om nog iets te willen, ik was bang dat ik compleet zou beginnen te janken.
Nabesprekings-rondje daarna; iedereen vertelde hoe die het ervaren had, men vond mij een sterke vrouw blabla, en V. vroeg wat ik met mijn emoties deed (hij had goed gezien dat het zo intens was..). De tweede al deze week die dat aan mij vraagt. En ja, wat doe ik ermee? Grotendeels wegdrukken.. en al zeker niet aan de groep laten zien of zo. Ik werd heel bang van hoe zij reageerden: echt allemaal aardig, met begrip, met meevoelen. Pfff, ik wist er geen raad mee, zo eng!!!! Maf ben ik, echt.
Na afloop zei hij nog tegen mij dat ik het er zeker in de therapie over moest hebben (hij kent mijn therapeute ook). Dat heb ik gisteravond ook gedaan. Ik sta versteld dat het zoveel oproept, en dat je dus dingen er niet buiten kunt houden in zo'n opstelling. Het is niet een geïsoleerd iets, als je bijv. met een thema komt zoals ik deed. Alles hangt samen, alles is er. Logisch eigenlijk ook.
Ik probeer het in mijn leven zo ook 'hanteerbaar' te houden, omdat ik me schuldig voel over zóveel issues die moeilijk zijn, zelfs tegenover mijn therapeute, maar eigenlijk kan dat gewoon niet.
Toen werd er gevraagd naar thema's. Behalve ik had nog één iemand een thema, de rest niet. En het werd de mijne, zo bepaalde V. Schrikken! Want ik wilde alweer terugkrabbelen eigenlijk.
Maar goed, toch gedaan. Eerst werd onze familie in kaart gebracht: ouders, namen, gezinsleden, kinderen. Daar kwam mijn kinderen-verhaal natuurlijk ook weer ter sprake, logisch, en sommigen die dat nog niet gehoord hadden bij het eerste voorstelrondje schrokken zich rot van dat verhaal. Tja, en dan moest de rest nog komen....
Dan de opstelling zelf. Oh ja, het thema: mij niet welkom voelen in het leven. Ik moest mensen kiezen die mijn ouders en mezelf representeerden, en ze opstellen in de ruimte. Ik zette vader en moeder en dochter ver van elkaar af. Toen moesten zij voelen wat dat opriep. En zo werd er verder gewerkt. Uiteindelijk zette V er nog drie vrouwen bij, achter mijn 'moeder': oma, en de overgroot-oma's. Dit maakte heel beeldend en concreet duidelijk dat het een generatie vrouwen was van hard werken (boerderij) en geen tijd voor liefde en gevoelens. Allemaal dus veel te kort gekomen, en zo gaf mijn moeder dat ook door aan mij. Ze konden het gewoonweg niet.
Op dat moment moest ik zelf op die plek van de 'dochter' gaan staan en moesten 'moeder' en ik bepaalde dingen zeggen. Op zich zou dat goed geweest zijn, als er niet méér was. De moeder verontschuldigde zich voor het tekortschieten, en zei dat ik veel tekort was gekomen. Ik moest symbolisch de lasten teruggeven aan haar. En zij en 'vader' namen die dus aan en zeiden dat dat van hun was, en niet van mij. Ik mocht dat loslaten. '
Toen ik moest zeggen 'ik eer jou als moeder' kon ik dat absoluut niet. En toen werd het mij teveel. Ik gooide zo'n beetje het verhaal eruit: dat er méér was dan alleen maar deze situatie, dat als het alleen dit was, het wel klopte, maar nu dus niet. Dat vader zijn handen niet kon thuishouden. En dat ik er nu mee wilde stoppen, want dat dit gewoon even teveel was. Ik trilde op mijn benen en werd helemaal duizelig, zoveel voelde ik toen ik dit alles zo zei. Men schrok ook, om deze onverwachte wending. De begeleiders overigens niet, ze reageerden heel goed. Maar ik was té emotioneel om nog iets te willen, ik was bang dat ik compleet zou beginnen te janken.
Nabesprekings-rondje daarna; iedereen vertelde hoe die het ervaren had, men vond mij een sterke vrouw blabla, en V. vroeg wat ik met mijn emoties deed (hij had goed gezien dat het zo intens was..). De tweede al deze week die dat aan mij vraagt. En ja, wat doe ik ermee? Grotendeels wegdrukken.. en al zeker niet aan de groep laten zien of zo. Ik werd heel bang van hoe zij reageerden: echt allemaal aardig, met begrip, met meevoelen. Pfff, ik wist er geen raad mee, zo eng!!!! Maf ben ik, echt.
Na afloop zei hij nog tegen mij dat ik het er zeker in de therapie over moest hebben (hij kent mijn therapeute ook). Dat heb ik gisteravond ook gedaan. Ik sta versteld dat het zoveel oproept, en dat je dus dingen er niet buiten kunt houden in zo'n opstelling. Het is niet een geïsoleerd iets, als je bijv. met een thema komt zoals ik deed. Alles hangt samen, alles is er. Logisch eigenlijk ook.
Ik probeer het in mijn leven zo ook 'hanteerbaar' te houden, omdat ik me schuldig voel over zóveel issues die moeilijk zijn, zelfs tegenover mijn therapeute, maar eigenlijk kan dat gewoon niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 4 december 2008 om 12:02
Eerst even zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je dit gedaan hebt.
Het is nogal wat om zoiets in een groep met vreemde mensen te bespreken.
Hoe heb je het achteraf ervaren? Heb je wel het idee dat je er wat aan hebt gehad of is dat moeilijk te zeggen nu vanwege alle emoties?
Goed ook dat je eruit hebt geknald dat er veel meer aan de hand was, dan alleen dat wat er uitgespeeld werd. Het staat inderdaad niet los van elkaar.
voor jou!
Het is nogal wat om zoiets in een groep met vreemde mensen te bespreken.
Hoe heb je het achteraf ervaren? Heb je wel het idee dat je er wat aan hebt gehad of is dat moeilijk te zeggen nu vanwege alle emoties?
Goed ook dat je eruit hebt geknald dat er veel meer aan de hand was, dan alleen dat wat er uitgespeeld werd. Het staat inderdaad niet los van elkaar.
voor jou!
donderdag 4 december 2008 om 14:23
quote:saartje1980 schreef op 04 december 2008 @ 12:02:
Hoe heb je het achteraf ervaren? Heb je wel het idee dat je er wat aan hebt gehad of is dat moeilijk te zeggen nu vanwege alle emoties?
Wat bij mij nu het meest op de voorgrond staat, is het gevoel van eenzaamheid van die hele vrouwenrij. Een eenzaamheid die ik ook ken. Ze konden geen liefde geven, en of dat nu lag aan het eeuwig drukke boerenwerk, druk leven met kleine kinderen met een partner in de oorlog (mijn oma, de moeder van mijn moeder); dat is wat ze doorgegeven hebben.
Al deze vrouwen zijn veel tekortgekomen. Ik ook.
Oh wat eng om dat hardop te zeggen: ik ben veel tekortgekomen.
Ik vind de fam.opstellingen een heel verhelderende methode, omdat je alles concreet voor je ogen ziet. Hoe vreemde mensen voelen wat zij gevoeld moeten hebben, puur door hun plek in de ruimte; en wat er gebeurt als ze op een andere plek moeten gaan staan. Een energetisch veld waar alles elkaar beïnvloedt.
Saartje, dit lees je dus niet meer want je bent nu aan het werk, maar ik hoop dat je je cadeautje nog vindt, en dat het de moeite waard was om te zoeken
Hoe heb je het achteraf ervaren? Heb je wel het idee dat je er wat aan hebt gehad of is dat moeilijk te zeggen nu vanwege alle emoties?
Wat bij mij nu het meest op de voorgrond staat, is het gevoel van eenzaamheid van die hele vrouwenrij. Een eenzaamheid die ik ook ken. Ze konden geen liefde geven, en of dat nu lag aan het eeuwig drukke boerenwerk, druk leven met kleine kinderen met een partner in de oorlog (mijn oma, de moeder van mijn moeder); dat is wat ze doorgegeven hebben.
Al deze vrouwen zijn veel tekortgekomen. Ik ook.
Oh wat eng om dat hardop te zeggen: ik ben veel tekortgekomen.
Ik vind de fam.opstellingen een heel verhelderende methode, omdat je alles concreet voor je ogen ziet. Hoe vreemde mensen voelen wat zij gevoeld moeten hebben, puur door hun plek in de ruimte; en wat er gebeurt als ze op een andere plek moeten gaan staan. Een energetisch veld waar alles elkaar beïnvloedt.
Saartje, dit lees je dus niet meer want je bent nu aan het werk, maar ik hoop dat je je cadeautje nog vindt, en dat het de moeite waard was om te zoeken
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
