Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 19 januari 2009 om 18:33
quote:Elmervrouw schreef op 19 januari 2009 @ 18:27:
Heb al jaren en jaren geen griep gehad, ben trouwens ook niet verkouden, daarom vind ik het zo raar. Maar ik zit hier echt met al de hele tijd hartkloppingen, onrust. Vanmiddag valdispert genomen om te kalmeren, maar daar merkte ik niets van. Poeh, ik klink echt wel opgefokt geloof ik Maakt helemaal niet uit Ev, wees jij maar even lekker opgefokt! Is toch helemaal niet zo gek met wat er nu allemaal speelt! Ik zou eerder raar opkijken als je volkomen relaxed en ontspannen zou zijn. Wat ga je vanavond doen? Lekker met een dekentje en een pot thee op de bank?
Heb al jaren en jaren geen griep gehad, ben trouwens ook niet verkouden, daarom vind ik het zo raar. Maar ik zit hier echt met al de hele tijd hartkloppingen, onrust. Vanmiddag valdispert genomen om te kalmeren, maar daar merkte ik niets van. Poeh, ik klink echt wel opgefokt geloof ik Maakt helemaal niet uit Ev, wees jij maar even lekker opgefokt! Is toch helemaal niet zo gek met wat er nu allemaal speelt! Ik zou eerder raar opkijken als je volkomen relaxed en ontspannen zou zijn. Wat ga je vanavond doen? Lekker met een dekentje en een pot thee op de bank?
maandag 19 januari 2009 om 18:42
In ieder geval op de bank hangen met mijn dekentje. Vanmorgen heb ik wel een telefoontje gehad waarvan ik echt schrok, van de politie (toevallig ken ik die vrouw); dat mijn kinderen gesignaleerd zouden zijn in Polen. Ze zouden dat verder onderzoeken. Ik schrok zo dat ik niks meer begreep van heel het telefoontje. En ik verwacht er niets van, maar toch doet het me wat. Misschien heeft dat ook wel meegespeeld, want ik kon bij niemand iets kwijt. Maar dan nog, waarom voel ik me nu dan nog steeds zo vreemd? ..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 19 januari 2009 om 19:31
Ach lieve EV, mijn god, ik raak al in de stress als ik je laatste bericht lees. Wees toch niet zo streng voor jezelf, natuurlijk raakt alles uit balans na zo'n telefoontje!
En of je nu griep hebt of niet, je voelt je belabberd, dus kun je je ziek melden. Ik ken het gevoel hoor, dat je weet wat je anderen aan doet als je je ziek meldt, maar ziek is ziek. En dan noem je het maar griep.
En waarom voel je je zo vreemd...dat kan van alles zijn maar een telefoontje zoals je kreeg lijkt mij genoeg.
Lieve EV wees lief voor jezelf en sla je armen om de tien minuten om jezelf heen, je doet het goed, je doet je best en nu voel je je zo. Gaat wel weer over, heus.
En of je nu griep hebt of niet, je voelt je belabberd, dus kun je je ziek melden. Ik ken het gevoel hoor, dat je weet wat je anderen aan doet als je je ziek meldt, maar ziek is ziek. En dan noem je het maar griep.
En waarom voel je je zo vreemd...dat kan van alles zijn maar een telefoontje zoals je kreeg lijkt mij genoeg.
Lieve EV wees lief voor jezelf en sla je armen om de tien minuten om jezelf heen, je doet het goed, je doet je best en nu voel je je zo. Gaat wel weer over, heus.
maandag 19 januari 2009 om 19:35
Oh wat moet er een boel door je heen gaan nu. Je hebt vast vaker berichten gekregen waar je valse hoop uit zou kunnen putten, maar wat lijkt het me verschrikkelijk moeilijk om dit op zijn juiste plek te houden.
Dit lijkt mij een soort emotionele marathon qua krachtinspanning, natuurlijk voel je je vreemd en moe en op en in de war.
Pfoe, als ik een oermoeder had dan stuurde ik je hem haar nu toe.
Dit lijkt mij een soort emotionele marathon qua krachtinspanning, natuurlijk voel je je vreemd en moe en op en in de war.
Pfoe, als ik een oermoeder had dan stuurde ik je hem haar nu toe.
dinsdag 20 januari 2009 om 11:07
Het was een heftige avond, gisteravond. Bij alles wat ik zei moest ik huilen. En ik heb EM een herinnering uit mijn pubertijd verteld, die na de laatste therapiesessie ineens terugkwam. Dat had ik nog nooit aan iemand verteld. Een nare ervaring met een man toen ik 16-17 was, ik had er ook nooit meer aan gedacht trouwens. Verder alleen maar liggen trillen en ellendig voelen onder mijn dekentje en vannacht bijna niet geslapen, ik lag compleet met hartkloppingen wakker, en maar draaien.
Gelukkig hakte EM vanmorgen vroeg de knoop door en heeft mijn baas gebeld en verteld wat er aan de hand is, en dat hij me zo niet de weg op durft te laten gaan. Baas reageerde begripvol en belt mij vandaag zelf (zie ik ook al tegenop, wat moet ik zeggen?). En vervolgens zijn we naar de huisarts gegaan, ja, hij ging mee. Echt een steun! En ook daar heb ik zitten huilen, want ik voel nu pas hoezeer ik toch weer over mijn grenzen ben gegaan met al mijn moeten. Moeten werken, moeten volhouden, moet, moet, en nog eens moeten.
En ja, al die lichamelijke klachten wijzen volgens hem puur op spanning en dingen die nu, juist door weer aan het werk te zijn, in beweging komen. Hij schreef me oxazepam voor, om wat te kalmeren (eerst 's even rondkijken wat het precies is..). En maandag terugkomen. Tot die tijd niet werken en ziekmelden dus. En met mijn therapeute bespreken of die drie kwartier in de week wel genoeg is qua hulp.
Zo staat het er nu dus voor....
Gelukkig hakte EM vanmorgen vroeg de knoop door en heeft mijn baas gebeld en verteld wat er aan de hand is, en dat hij me zo niet de weg op durft te laten gaan. Baas reageerde begripvol en belt mij vandaag zelf (zie ik ook al tegenop, wat moet ik zeggen?). En vervolgens zijn we naar de huisarts gegaan, ja, hij ging mee. Echt een steun! En ook daar heb ik zitten huilen, want ik voel nu pas hoezeer ik toch weer over mijn grenzen ben gegaan met al mijn moeten. Moeten werken, moeten volhouden, moet, moet, en nog eens moeten.
En ja, al die lichamelijke klachten wijzen volgens hem puur op spanning en dingen die nu, juist door weer aan het werk te zijn, in beweging komen. Hij schreef me oxazepam voor, om wat te kalmeren (eerst 's even rondkijken wat het precies is..). En maandag terugkomen. Tot die tijd niet werken en ziekmelden dus. En met mijn therapeute bespreken of die drie kwartier in de week wel genoeg is qua hulp.
Zo staat het er nu dus voor....
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 januari 2009 om 11:34
Ach lieverd toch...wat fijn dat EM met je mee is gegaan en het voortouw heeft genomen. Ik hoop dat je vandaag een klein beetje rust kan vinden in je lijf. En het gesprek met je baas, hm, dat lijkt me ook best vervelend, ik hoop dat je niet heel erg in detail hoeft te gaan en de ruimte krijgt.
Ga je een stuk wandelen met de hond?
Een hele dikke knuf...
Ga je een stuk wandelen met de hond?
Een hele dikke knuf...
dinsdag 20 januari 2009 om 14:39
Net drie kwartier met de hond in het bos gelopen, en daarna weer helemaal trillerig, moe en emo; baas heeft nog niet gebeld (of toen ik weg was) en voor vanavond had ik een afspraak met twee vriendinnen, maar die ga ik afbellen. Ik breng het niet op om drie kwartier te gaan rijden, laat staan een leuk gesprek te voeren. Ik ben zo doodop, ik snap er niets van. Alsof het er nu pas uitkomt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 januari 2009 om 16:19
Misschien is dat ook zo. Misschien is het een combi van van alles en loopt de emmer nu echt even over. Ik hoop dat er vanavond heel lekker voor je gekookt wordt en dat jijzelf maar ook EM goed oplet dat je niet weer te snel gaat.
Twee stappen voorwaarts, drie stappen terug. Dat betekent niet dat je niet heel langzaam vooruit loopt, het gaat op en neer en dat hoort erbij.
Goed dat je bent gaan lopen, frisse lucht en beweging is denk ik het beste dat je voor jezelf kunt doen nu.
Twee stappen voorwaarts, drie stappen terug. Dat betekent niet dat je niet heel langzaam vooruit loopt, het gaat op en neer en dat hoort erbij.
Goed dat je bent gaan lopen, frisse lucht en beweging is denk ik het beste dat je voor jezelf kunt doen nu.
dinsdag 20 januari 2009 om 19:49
Lieve EV soms id dat even zo. Dat je de één even wat meer aandacht geeft. Logisch maar lastig om te ontvangen?
Vind je het prettig als er gevraagd wordt over je kinderen? Of juist liever niet?
Ik vroeg me namelijk af of je al weer wat gehoord hebt. Maar als je daar niet op wilt/ kunt antwoorden is dat natuurlijk ook oke.
Ik wil je geen extra pijn doen vandaar dat ik het je vraag.
Met mij gaat het weer redelijk, ik heb een enorme heftige dag gehad. Vol met triggers, zeg maar. Houd dat wat vaag want ik wil niet weer in dat nare gevoel schieten.
We hadden afgesproken dat als het te heftig voor mij word dat ik dan even uit de groep mag lopen. Ik vind dat erg moeilijk maar ik heb het vandaag wél gedaan. Voelde ook een beetje als falen, heb altijd zoiets gehad van...hup...doorgaan. En daarbij waren er vroeger momenten dat ik niet weg kón. Meestal 'bevries' ik dus en doe ik niets maar nu dus gelukkig wel.
Zo langzamerhand kan ik er dus een beetje een goed gevoel aan overhouden. Weet nu ook hoe ik dat gevoel weer wat kan af laten zakken. Dus ik heb ervaren dat ik toch nog wel iets van controle kan houden op deze manier ( is voor mij even buiten lopen).
Verder ben ik nu natuurlijk helemaal gaar, mij ogen prikken van het huilen maar het is wel oke. Ik ben weer rustig.
Ja, ik ben toch wel lief voor mezelf geweest, heb mezelf beschermd én daarbij ben ik enorm goed opgevangen. Echt top hoe mijn mentor met me omgaat. Ik voel me erg serieus genomen en heb zelfs een soort van troost kunnen ontvangen van haar. Ook de reacties van groepsgenoten hebben me goed gedaan. Ik ben blij met deze therapie al is het echt niet altijd makkelijk zoals vandaag.
Vind je het prettig als er gevraagd wordt over je kinderen? Of juist liever niet?
Ik vroeg me namelijk af of je al weer wat gehoord hebt. Maar als je daar niet op wilt/ kunt antwoorden is dat natuurlijk ook oke.
Ik wil je geen extra pijn doen vandaar dat ik het je vraag.
Met mij gaat het weer redelijk, ik heb een enorme heftige dag gehad. Vol met triggers, zeg maar. Houd dat wat vaag want ik wil niet weer in dat nare gevoel schieten.
We hadden afgesproken dat als het te heftig voor mij word dat ik dan even uit de groep mag lopen. Ik vind dat erg moeilijk maar ik heb het vandaag wél gedaan. Voelde ook een beetje als falen, heb altijd zoiets gehad van...hup...doorgaan. En daarbij waren er vroeger momenten dat ik niet weg kón. Meestal 'bevries' ik dus en doe ik niets maar nu dus gelukkig wel.
Zo langzamerhand kan ik er dus een beetje een goed gevoel aan overhouden. Weet nu ook hoe ik dat gevoel weer wat kan af laten zakken. Dus ik heb ervaren dat ik toch nog wel iets van controle kan houden op deze manier ( is voor mij even buiten lopen).
Verder ben ik nu natuurlijk helemaal gaar, mij ogen prikken van het huilen maar het is wel oke. Ik ben weer rustig.
Ja, ik ben toch wel lief voor mezelf geweest, heb mezelf beschermd én daarbij ben ik enorm goed opgevangen. Echt top hoe mijn mentor met me omgaat. Ik voel me erg serieus genomen en heb zelfs een soort van troost kunnen ontvangen van haar. Ook de reacties van groepsgenoten hebben me goed gedaan. Ik ben blij met deze therapie al is het echt niet altijd makkelijk zoals vandaag.
woensdag 21 januari 2009 om 10:06
Goh Claire, dat klinkt als een intense dag. Maar wel goed ook, dat je zo afspraken kunt maken, en dat je ook goed voor jezelf kunt zorgen door bijv. dan even weg te gaan.
En het gevoel van falen, dat snap ik zo goed.. maar dat is het niet! Zeg ik tegen een ander en ik meen het ook, maar voor mezelf voelt het nu ook echt als falen.
Ik wilde zo graag weer werken en het lukt niet of niet meer. Gisteren was een vreemde dag, maar vanmorgen werd ik, al 'moet' ik nu niets, ook met angst in mijn lijf e.d. wakker. Uiteindelijk net een half pilletje genomen, benieuwd of ik er iets van ga voelen. Vanavond naar therapie, nou, ik heb haar dus wel wat te vertellen. Het is alsof ik nu nergens meer omheen kan, mijn lijf laat zo duidelijk voelen dat ik niet meer kan, dat het niet gaat. Heel wat om dat hier zo toe te geven. EM is naar zijn werk, maar heeft net even gebeld om te vragen hoe het gaat. Echt lief, zoiets doen we anders nooit.
Jullie mogen gerust vragen naar de kinderen of andere dingen, ik moet net zo goed mijn gevoel daarover onder ogen zien. Want ik dacht het allemaal zo leuk rationeel op een rijtje te hebben en zei eerder allemaal erg verstandige dingen (om anderen maar gerust te stellen) maar als ik het over gevoel heb, wordt het wel heel anders. Hoe kun je jezelf ook zand in de ogen strooien? Het wordt hoog tijd dat ik mijn gevoel over dingen niet meer ontken of afzwak, daar schiet ik niets mee op. Overigens heeft mijn baas gisteren niet meer gebeld, en ik zit me af te vragen of ik dan maar zelf ga bellen. Zie er wel tegenop!
En het gevoel van falen, dat snap ik zo goed.. maar dat is het niet! Zeg ik tegen een ander en ik meen het ook, maar voor mezelf voelt het nu ook echt als falen.
Ik wilde zo graag weer werken en het lukt niet of niet meer. Gisteren was een vreemde dag, maar vanmorgen werd ik, al 'moet' ik nu niets, ook met angst in mijn lijf e.d. wakker. Uiteindelijk net een half pilletje genomen, benieuwd of ik er iets van ga voelen. Vanavond naar therapie, nou, ik heb haar dus wel wat te vertellen. Het is alsof ik nu nergens meer omheen kan, mijn lijf laat zo duidelijk voelen dat ik niet meer kan, dat het niet gaat. Heel wat om dat hier zo toe te geven. EM is naar zijn werk, maar heeft net even gebeld om te vragen hoe het gaat. Echt lief, zoiets doen we anders nooit.
Jullie mogen gerust vragen naar de kinderen of andere dingen, ik moet net zo goed mijn gevoel daarover onder ogen zien. Want ik dacht het allemaal zo leuk rationeel op een rijtje te hebben en zei eerder allemaal erg verstandige dingen (om anderen maar gerust te stellen) maar als ik het over gevoel heb, wordt het wel heel anders. Hoe kun je jezelf ook zand in de ogen strooien? Het wordt hoog tijd dat ik mijn gevoel over dingen niet meer ontken of afzwak, daar schiet ik niets mee op. Overigens heeft mijn baas gisteren niet meer gebeld, en ik zit me af te vragen of ik dan maar zelf ga bellen. Zie er wel tegenop!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 21 januari 2009 om 11:12
Philomein, nee ik ben samen met nog iemand ingestroomd. Ik vind het prettig dat er al 'oud gedienden' in zaten. Zij hebben me echt wegwijs kunnen maken. Dus ik vind dat echt een voordeel.
Vandaag natuurlijk erg moe, geen verrassing. Ik doe rustig aan. Misschien duik ik zo wel weer even mijn bed in.
Hoe is het met jou?
Vandaag natuurlijk erg moe, geen verrassing. Ik doe rustig aan. Misschien duik ik zo wel weer even mijn bed in.
Hoe is het met jou?
donderdag 22 januari 2009 om 09:59
Leuk, een bericht van Saartje!
Heeft ze het naar haar zin?
Vandaag weer therapie, Claire?
Ik ben gisteravond geweest. Alles verteld, t/m tel.gesprek met baas toe (ik had hem zelf gebeld). Ze waarschuwde voor het verslavingseffect van de Oxa, ik had er zelf al e.e.a. over gelezen op internet en heb behalve die halve gisteren niets meer genomen.
Ook overlegd over evt. meer hulp nodig, maar ze was het daar niet zo mee eens. Ze vindt dat er zo al meer dan genoeg gebeurt, lees: loskomt. Vooralsnog gaan we dus niets veranderen. Ze vond dagbehandeling behoorlijk pittig!
Heeft ze het naar haar zin?
Vandaag weer therapie, Claire?
Ik ben gisteravond geweest. Alles verteld, t/m tel.gesprek met baas toe (ik had hem zelf gebeld). Ze waarschuwde voor het verslavingseffect van de Oxa, ik had er zelf al e.e.a. over gelezen op internet en heb behalve die halve gisteren niets meer genomen.
Ook overlegd over evt. meer hulp nodig, maar ze was het daar niet zo mee eens. Ze vindt dat er zo al meer dan genoeg gebeurt, lees: loskomt. Vooralsnog gaan we dus niets veranderen. Ze vond dagbehandeling behoorlijk pittig!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
