Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
donderdag 22 januari 2009 om 12:59
Ev, misschien moet ik me er niet mee bemoeien maar ik doe het toch even maar ik wil het toch graag even iets tegen je zeggen over een dagbehandeling.
Mijn ervaring is dat sommige therapeuten (de jouwe ken ik natuurlijk niet) soms iets te lang door gaan met ambulant ipv iemand door te verwjzen naar een intensievere behandeling.
En een dagbehandeling betekend niet perse dat er meer los komt, het betekend ook structuur, meer ondersteuning, verschillende soorten therapieen die elkaar ondersteunen.
En dat er nu al zoveel los komt dat je je ziek moet melden vind ik eerder een argument om wel in dagbehandeling te gaan, ipv niet.
Nu lijkt het misschien alsof ik vind dat je perse in een dagbehandeling moet, maar dat is absoluut niet zo! Ik raad je alleen aan om, net zoals met de medicatie, goed naar je eigen gevoel en behoeften te luisteren en het eventueel ook met anderen het te bespreken ipv alleen met je therapeut. Hoe sta je er zelf tegenover?
Mijn ervaring is dat sommige therapeuten (de jouwe ken ik natuurlijk niet) soms iets te lang door gaan met ambulant ipv iemand door te verwjzen naar een intensievere behandeling.
En een dagbehandeling betekend niet perse dat er meer los komt, het betekend ook structuur, meer ondersteuning, verschillende soorten therapieen die elkaar ondersteunen.
En dat er nu al zoveel los komt dat je je ziek moet melden vind ik eerder een argument om wel in dagbehandeling te gaan, ipv niet.
Nu lijkt het misschien alsof ik vind dat je perse in een dagbehandeling moet, maar dat is absoluut niet zo! Ik raad je alleen aan om, net zoals met de medicatie, goed naar je eigen gevoel en behoeften te luisteren en het eventueel ook met anderen het te bespreken ipv alleen met je therapeut. Hoe sta je er zelf tegenover?
donderdag 22 januari 2009 om 17:24
Heb jij ook dagbehandeling gehad, LL? Ik ben juist blij dat je dit zegt, ik hoop dat Claire er ook nog iets over wil zeggen. De mening van mijn therapeute is er maar één natuurlijk, en ik zelf heb er hier op het forum dingen over gelezen waardoor ik me afvroeg of het misschien voor mij nu goed zou zijn.
Maar mss is het juist wel beter om toch weer zo snel mogelijk aan het werk te gaan, het is tenslotte toch maar parttime..
of zit ik mezelf dan weer te pushen?
Wat is wijsheid in deze? Pff moeilijk. Wacht op tel. van de baas die vanavond wou langskomen, dat vind ik ook eng.
Maar mss is het juist wel beter om toch weer zo snel mogelijk aan het werk te gaan, het is tenslotte toch maar parttime..
of zit ik mezelf dan weer te pushen?
Wat is wijsheid in deze? Pff moeilijk. Wacht op tel. van de baas die vanavond wou langskomen, dat vind ik ook eng.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 22 januari 2009 om 17:40
He EV lijkt me een heel moeilijke afweging. Wat zegt het stemmetje diep in jezelf ervan? Kun je dat stemmetje horen? Soms merk ik dat ik ergens beter weet wat ik wil dan ik zelf weet.
Ik ga nu een heel verhaal neerzetten dat ik zelf amper meer snap als ik het teruglees maar wie weet heb je er wel wat aan en anders ben je in ieder geval weer 5 minuten verder...
Mijn therapeute had de volgende manier om mij met mijn diepste stem te laten praten. Ze zette twee stoelen tegenover elkaar, elk van de stoelen stond voor een deel van mij. In mijn geval het bange en altijd maar denkende deel in de ene stoel en op de andere stoel de wijze, oude, alwetende ik. Ik kwam in contact met de oude ik door eerst in mijn 'bange stoel' te gaan zitten en te uiten waar ik allemaal tegen aan liep en daarna, als ik er klaar voor was, in de 'wijze' stoel te gaan zitten, mijn voeten stevig op de grond, en rustig luisterend naar hoe deze IK naar de andere, bange paniekerige ik keek. En vaak wist ik dan heel goed wat ik van dingen vond en kon ik naar de andere ik kijken en zien hoe zwaar ze het heeft maar ook voelen dat het allemaal wel goed komt. Mijn wijze kern voelen. En ook voelen wat IK nodig had/heb.
Nou ja misschien een lastig uit te leggen en ook niet makkelijk thuis te doen ding maar het heeft mij verschrikkelijk geholpen om de brei die in mijn hoofd maar doordraaide tot rust te kunnen brengen en rustig te voelen wat ik nodig had en wat ik wilde.
Sterkte vanavond met je baas. Heftig dat hij langskomt trouwens, kan me voorstellen dat je er enigzins tegen op ziet.
Ik ga nu een heel verhaal neerzetten dat ik zelf amper meer snap als ik het teruglees maar wie weet heb je er wel wat aan en anders ben je in ieder geval weer 5 minuten verder...
Mijn therapeute had de volgende manier om mij met mijn diepste stem te laten praten. Ze zette twee stoelen tegenover elkaar, elk van de stoelen stond voor een deel van mij. In mijn geval het bange en altijd maar denkende deel in de ene stoel en op de andere stoel de wijze, oude, alwetende ik. Ik kwam in contact met de oude ik door eerst in mijn 'bange stoel' te gaan zitten en te uiten waar ik allemaal tegen aan liep en daarna, als ik er klaar voor was, in de 'wijze' stoel te gaan zitten, mijn voeten stevig op de grond, en rustig luisterend naar hoe deze IK naar de andere, bange paniekerige ik keek. En vaak wist ik dan heel goed wat ik van dingen vond en kon ik naar de andere ik kijken en zien hoe zwaar ze het heeft maar ook voelen dat het allemaal wel goed komt. Mijn wijze kern voelen. En ook voelen wat IK nodig had/heb.
Nou ja misschien een lastig uit te leggen en ook niet makkelijk thuis te doen ding maar het heeft mij verschrikkelijk geholpen om de brei die in mijn hoofd maar doordraaide tot rust te kunnen brengen en rustig te voelen wat ik nodig had en wat ik wilde.
Sterkte vanavond met je baas. Heftig dat hij langskomt trouwens, kan me voorstellen dat je er enigzins tegen op ziet.
donderdag 22 januari 2009 om 17:54
Oh ja, dat verhaal snap ik wel, ik ken het ook vanuit de hypno-opleiding die ik twee jaar heb gedaan. Daar deden we ook zulke dingen. Misschien kan ik zoiets zelf eens proberen, al werkt het beter als iemand anders de vragen stelt, denk ik. Zeker als je al geneigd bent, zoals ik, om voelen en denken door elkaar te halen en het niet door te hebben..
Ik merk dat ik echt zenuwachtig begin te worden over dat bezoekje van mijn baas. Hij heeft nog niet gebeld overigens. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat een werkgever bij mij thuis kwam. Ieks.
Ik merk dat ik echt zenuwachtig begin te worden over dat bezoekje van mijn baas. Hij heeft nog niet gebeld overigens. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat een werkgever bij mij thuis kwam. Ieks.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 22 januari 2009 om 19:09
quote:Loving_Life schreef op 22 januari 2009 @ 12:59:
En een dagbehandeling betekend niet perse dat er meer los komt, het betekend ook structuur, meer ondersteuning, verschillende soorten therapieen die elkaar ondersteunen.
Dit klopt idd. Maar nogmaals ik zou niet zomaar een dagbehandeling gaan doen. Die ik hiervoor heb gedaan was totaal anders en daar kwam juist wel enorm veel los. Voor mij dus te veel...Te snel.
EV..Deze dagbehandeling is speciaal voor vroegkinderlijke chronische traumatisering.
Als je het op kunt brengen zou je gewoon eens kunnen bellen met het Trauma centrum bij jou in de buurt. Te vinden via het LCTV.
Zij kunnen het veel beter uitleggen dan ik dat kan. Desgewenst kun je dan een vrijblijvend info gesprek krijgen.
Wat ik er zo goed aan vind is dat je ze je leren bewust te worden van je gevoel. Daarbij word je geleerd hoe je daarmee om kan gaan.
Je ontwikkeld zo een bepaalde stevigheid zodat je het allemaal ook kúnt handelen. Inmiddels kan ik écht zeggen dat je goed word opgevangen. Mocht het zo zijn dat je na een therapiedag niet goed naar huis kunt omdat het bv te heftig is geweest....kun je altijd individueel nog een (na)gesprek krijgen. Waardoor ze dus bewaken dat je oke ( veilig) naar huis kunt.
Ook is er een crisis telefoon die je altijd kunt bellen. Dus ook
's nachts. Samen met je mentor maak je een crisisplan. Dat komt in een map en de gene die dan de telefoon opneemt, kan dan zien wie je bent, en hoe zij je het beste kan helpen als je bv helemaal in paniek bent.
Na dit traject kun je desgewenst doorstromen naar een andere groep. Daarin wordt er dieper op je trauma ingegaan. Dit kun je doen. Moet niet. Ook dit wordt dan in overleg besloten.
Wat ik dus zo goed vind is dat je eerst een basis ontwikkeld ( een bepaalde stevigheid) en daarna pas echt veel dieper kúnt gaan als dat voor jou wenselijk is.
En een dagbehandeling betekend niet perse dat er meer los komt, het betekend ook structuur, meer ondersteuning, verschillende soorten therapieen die elkaar ondersteunen.
Dit klopt idd. Maar nogmaals ik zou niet zomaar een dagbehandeling gaan doen. Die ik hiervoor heb gedaan was totaal anders en daar kwam juist wel enorm veel los. Voor mij dus te veel...Te snel.
EV..Deze dagbehandeling is speciaal voor vroegkinderlijke chronische traumatisering.
Als je het op kunt brengen zou je gewoon eens kunnen bellen met het Trauma centrum bij jou in de buurt. Te vinden via het LCTV.
Zij kunnen het veel beter uitleggen dan ik dat kan. Desgewenst kun je dan een vrijblijvend info gesprek krijgen.
Wat ik er zo goed aan vind is dat je ze je leren bewust te worden van je gevoel. Daarbij word je geleerd hoe je daarmee om kan gaan.
Je ontwikkeld zo een bepaalde stevigheid zodat je het allemaal ook kúnt handelen. Inmiddels kan ik écht zeggen dat je goed word opgevangen. Mocht het zo zijn dat je na een therapiedag niet goed naar huis kunt omdat het bv te heftig is geweest....kun je altijd individueel nog een (na)gesprek krijgen. Waardoor ze dus bewaken dat je oke ( veilig) naar huis kunt.
Ook is er een crisis telefoon die je altijd kunt bellen. Dus ook
's nachts. Samen met je mentor maak je een crisisplan. Dat komt in een map en de gene die dan de telefoon opneemt, kan dan zien wie je bent, en hoe zij je het beste kan helpen als je bv helemaal in paniek bent.
Na dit traject kun je desgewenst doorstromen naar een andere groep. Daarin wordt er dieper op je trauma ingegaan. Dit kun je doen. Moet niet. Ook dit wordt dan in overleg besloten.
Wat ik dus zo goed vind is dat je eerst een basis ontwikkeld ( een bepaalde stevigheid) en daarna pas echt veel dieper kúnt gaan als dat voor jou wenselijk is.
donderdag 22 januari 2009 om 19:34
Toevoeging: stel het lukt niet in de groep, kun je ook individueel verder. Na het traject is er ook nog nazorg en zelf nog iets van een reintegratie traject...Maar hoe dat precies zit weet ik niet.
En ja pittig is het zeker maar welke therapie niet? Mocht het te pittig voor je zijn dan komt dat tjdens de uitgebreide intake wel naar voren. Dus dat is ook weer een ingebouwde veiligheid.
Verdere pluspunten: Je komt toch onder de mensen.
Je hoeft niet alles in een uurtje te proppen. En wil je een dag wat minder actief meedoen dan mag dat ook. Dan kun je dat aangeven. En niet te vergeten....er wordt óók wel gelachen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt EV. (f)
En ja pittig is het zeker maar welke therapie niet? Mocht het te pittig voor je zijn dan komt dat tjdens de uitgebreide intake wel naar voren. Dus dat is ook weer een ingebouwde veiligheid.
Verdere pluspunten: Je komt toch onder de mensen.
Je hoeft niet alles in een uurtje te proppen. En wil je een dag wat minder actief meedoen dan mag dat ook. Dan kun je dat aangeven. En niet te vergeten....er wordt óók wel gelachen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt EV. (f)
donderdag 22 januari 2009 om 21:13
He allemaal, wat vertel je dat helder en overzichtelijk Claire. Klinkt heel veilig.
Ev ik ben benieuwd naar de visite van je baas, ik zelf heb al moeite met normaal doen tegen de meester van mijn zoon terwijl die 13 jaar jonger is dan ik. Lastig autoriteiten, dus een baas op visite...kan me voorstellen dat je niet staat te trappelen van ongeduld.
Nee dat geschuif met stoelen lijkt me ook makkelijker als er iemand is die je de juiste vragen stelt, hoewel ik nu af en toe wel terug kan vallen op de oefening.
Ev ik ben benieuwd naar de visite van je baas, ik zelf heb al moeite met normaal doen tegen de meester van mijn zoon terwijl die 13 jaar jonger is dan ik. Lastig autoriteiten, dus een baas op visite...kan me voorstellen dat je niet staat te trappelen van ongeduld.
Nee dat geschuif met stoelen lijkt me ook makkelijker als er iemand is die je de juiste vragen stelt, hoewel ik nu af en toe wel terug kan vallen op de oefening.
donderdag 22 januari 2009 om 22:51
Fijn dat het toch een duidelijk verhaal is blijkbaar, vind ik wel eens lastig
Ja ik kan me ook helemaal voorstellen dat je op ziet tegen een bezoekje van je werkgever. Ik hoop echt dat het goed is gegaan.
Ook mooi om te lezen dat jij veel hebt aan je therapie Philomein! En dat je thuis ook nog steeds iets kunt hebben aan bepaalde oefeningen.
Hoe is het met jou?
Ja ik kan me ook helemaal voorstellen dat je op ziet tegen een bezoekje van je werkgever. Ik hoop echt dat het goed is gegaan.
Ook mooi om te lezen dat jij veel hebt aan je therapie Philomein! En dat je thuis ook nog steeds iets kunt hebben aan bepaalde oefeningen.
Hoe is het met jou?
vrijdag 23 januari 2009 om 09:36
Hoi meiden..
Ja, een helder verhaal Claire. Vooral ook wat je zegt over leren bewustworden van je gevoel, want ik ontdek nu wel dat ik vaak 'willen' en 'vinden dat ik moet' heb aangezien voor 'gevoel'.
Maar als ik naar mijn échte gevoel ga..... ook over vroeger.....
wooow. Dan voel ik wat..
Maar bellen..? Lijkt dan net of ik achter de rug van van mijn therapeute iets doe wat niet hoor.
Anderzijds: het gaat om mij, wat ik nodig heb, toch? En dat weet ik alleen zelf, toch?
Misschien schrijf ik zo nog over een inzicht van vanmorgen, als ik durf.
Gisteravond dus voor niets me ontzettend zenuwachtig gemaakt, want niets gehoord van baas. Het zal toch nog te druk zijn geweest. Maar sjonge, wat heb ik me weer op zitten fokken. Gewoon idioot! Vandaag wacht ik maar gewoon af of hij wel tijd gaat vinden. Niet dat ik er zo naar uit zit te kijken trouwens.
Lastig Philomein, steeds tegen griep aanhikken. Ik hoop dat het echt gaat opklaren bij je. Sterkte met werken vanmorgen.
En Claire, rust lekker uit, je hebt nu dus weekend? Dank je wel voor je heldere uitleg.
Ja, een helder verhaal Claire. Vooral ook wat je zegt over leren bewustworden van je gevoel, want ik ontdek nu wel dat ik vaak 'willen' en 'vinden dat ik moet' heb aangezien voor 'gevoel'.
Maar als ik naar mijn échte gevoel ga..... ook over vroeger.....
wooow. Dan voel ik wat..
Maar bellen..? Lijkt dan net of ik achter de rug van van mijn therapeute iets doe wat niet hoor.
Anderzijds: het gaat om mij, wat ik nodig heb, toch? En dat weet ik alleen zelf, toch?
Misschien schrijf ik zo nog over een inzicht van vanmorgen, als ik durf.
Gisteravond dus voor niets me ontzettend zenuwachtig gemaakt, want niets gehoord van baas. Het zal toch nog te druk zijn geweest. Maar sjonge, wat heb ik me weer op zitten fokken. Gewoon idioot! Vandaag wacht ik maar gewoon af of hij wel tijd gaat vinden. Niet dat ik er zo naar uit zit te kijken trouwens.
Lastig Philomein, steeds tegen griep aanhikken. Ik hoop dat het echt gaat opklaren bij je. Sterkte met werken vanmorgen.
En Claire, rust lekker uit, je hebt nu dus weekend? Dank je wel voor je heldere uitleg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 23 januari 2009 om 10:47
(Misschien wis ik het naderhand weer, maar ik wil het even van me afschrijven.)
Gisteravond heb ik de film 'Dunya en Desie' gezien, mss kennen jullie 'm ook wel. Wat me echt raakte, was de zoektocht van Desie naar haar vader, en het vragen aan haar beide ouders 'of ze haar wel gewild hadden'.
Dat zit nu de hele tijd in mijn hoofd. Als ik kijk naar waar ik werkelijk problemen mee heb, is het 'welkom voelen op de plek waar ik ben', 'er mogen zijn', of het nu op een werkplek is of ergens anders. En dat mijn hele leven al. Dat voel ik dus niet.
Als puber ontdekte ik dat mijn ouders hadden moeten trouwen omdat ik op komst was. Oke, daar komen mijn problemen vandaan, dacht ik. (Later dus ontdekt dat er nog wel meer was..) Ik heb ooit aan mijn moeder gevraagd of ze mij wel wilden. Antwoord: iedereen was blij toen je er eenmaal was. Ja logisch. Iedereen vindt zo'n baby'tje schattig, toch? Problemen met beider ouders waren opgelost toen ik eenmaal geboren was, als ik dat moet geloven.
Maar het is geen antwoord op mijn vraag. Aan mijn vader kan ik het niet meer vragen (hij overleed toen ik net 19 was) en vroeger durfde ik het niet; aan mijn moeder heb ik het dus ooit wel gevraagd. En ik denk maar steeds, als ik zie hoe mijn moeder in het leven staat, dat ze gruwelijk in paniek is geweest van de schande ongetrouwd zwanger te zijn, en mss wel pogingen heeft gedaan er iets aan te doen..
Oef dat is er uit. Ik heb er natuurlijk geen bewijs voor. Maar het is net of de doodsangst in mijn lijf zit. En nu ik helemaal geen contacten meer met familie heb, of dat het gevoel is wat weer terugkomt. Ze willen me niet. Alsof ik mijn leven als het ware weer bedreigd zie, net als vroeger.
En in mijn werk, ik zie zoveel mensen en hoor zoveel over familie, over relaties, .. dat roept vanalles op. Als ik denk aan mijn baas, dat hij de moeite wil nemen om langs te komen, dan denk ik: hoe kan dat? Ben ik die moeite waard? Als ik EM zie, voel wat hij allemaal doet voor mij, denk ik hetzelfde. Maar als ik zie hoe gemakkelijk mijn familie mij laat vallen omdat mijn verhaal ze niet aanstaat, is dat oude diepzittende gevoel terug. Dat is een gevoel: ik mag er niet zijn.
Aarzelend stapte ik steeds mijn bedrijf binnen; onbewust verwachtend dat al die collega's die daar 's morgens zaten, mij zouden wegsturen, afkatten, wegschoppen. Elke morgen moest ik mezelf oppeppen om binnen te gaan. Om die taxi in te stappen, om mensen binnen te laten. Het voelt nog steeds gevaarlijk. Gevaarlijk.. wat een woord. En rationeel denk ik: er is toch niks aan de hand? Zou iemand mij nu bedreigen of wat dan ook, dan kan ik er toch gewoon mee omgaan? Handelen?..
Ik weet niet of ik dit durf te laten staan, maar ik doe het wel even. Alsjeblieft niet quoten. Ik ben toch al bang dat ik op het forum teveel heb gezegd, bang dat ooit iemand van mijn familie erachter komt.
Gisteravond heb ik de film 'Dunya en Desie' gezien, mss kennen jullie 'm ook wel. Wat me echt raakte, was de zoektocht van Desie naar haar vader, en het vragen aan haar beide ouders 'of ze haar wel gewild hadden'.
Dat zit nu de hele tijd in mijn hoofd. Als ik kijk naar waar ik werkelijk problemen mee heb, is het 'welkom voelen op de plek waar ik ben', 'er mogen zijn', of het nu op een werkplek is of ergens anders. En dat mijn hele leven al. Dat voel ik dus niet.
Als puber ontdekte ik dat mijn ouders hadden moeten trouwen omdat ik op komst was. Oke, daar komen mijn problemen vandaan, dacht ik. (Later dus ontdekt dat er nog wel meer was..) Ik heb ooit aan mijn moeder gevraagd of ze mij wel wilden. Antwoord: iedereen was blij toen je er eenmaal was. Ja logisch. Iedereen vindt zo'n baby'tje schattig, toch? Problemen met beider ouders waren opgelost toen ik eenmaal geboren was, als ik dat moet geloven.
Maar het is geen antwoord op mijn vraag. Aan mijn vader kan ik het niet meer vragen (hij overleed toen ik net 19 was) en vroeger durfde ik het niet; aan mijn moeder heb ik het dus ooit wel gevraagd. En ik denk maar steeds, als ik zie hoe mijn moeder in het leven staat, dat ze gruwelijk in paniek is geweest van de schande ongetrouwd zwanger te zijn, en mss wel pogingen heeft gedaan er iets aan te doen..
Oef dat is er uit. Ik heb er natuurlijk geen bewijs voor. Maar het is net of de doodsangst in mijn lijf zit. En nu ik helemaal geen contacten meer met familie heb, of dat het gevoel is wat weer terugkomt. Ze willen me niet. Alsof ik mijn leven als het ware weer bedreigd zie, net als vroeger.
En in mijn werk, ik zie zoveel mensen en hoor zoveel over familie, over relaties, .. dat roept vanalles op. Als ik denk aan mijn baas, dat hij de moeite wil nemen om langs te komen, dan denk ik: hoe kan dat? Ben ik die moeite waard? Als ik EM zie, voel wat hij allemaal doet voor mij, denk ik hetzelfde. Maar als ik zie hoe gemakkelijk mijn familie mij laat vallen omdat mijn verhaal ze niet aanstaat, is dat oude diepzittende gevoel terug. Dat is een gevoel: ik mag er niet zijn.
Aarzelend stapte ik steeds mijn bedrijf binnen; onbewust verwachtend dat al die collega's die daar 's morgens zaten, mij zouden wegsturen, afkatten, wegschoppen. Elke morgen moest ik mezelf oppeppen om binnen te gaan. Om die taxi in te stappen, om mensen binnen te laten. Het voelt nog steeds gevaarlijk. Gevaarlijk.. wat een woord. En rationeel denk ik: er is toch niks aan de hand? Zou iemand mij nu bedreigen of wat dan ook, dan kan ik er toch gewoon mee omgaan? Handelen?..
Ik weet niet of ik dit durf te laten staan, maar ik doe het wel even. Alsjeblieft niet quoten. Ik ben toch al bang dat ik op het forum teveel heb gezegd, bang dat ooit iemand van mijn familie erachter komt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 23 januari 2009 om 11:16
Goedemorgen!
Sjonge ik kan beter op tijd opstaan...ik ben nu helemaal duf.
EV. He jammer dat hij niet is gekomen. In warrige tijden heb je gewoon duidelijkheid nodig, nou ik iig wel. En helemaal als het iets is wat spanning oproept zoals dit soort bezoekjes. Vind het ook niet erg netjes. druk of niet, hij had op zijn minst even kunnen bellen.
Verder vind ik niet dat je iets achter de rug van je psych om doet mocht je gaan bellen. Maar ik kan me het gevoel wel voorstellen hoor Een goede hulpverlener luistert naar je wensen en zal het juist aanmoedigen om dingen uit ze zoeken die helpend voor jou kunnen zijn. Zelfzorg is een groot goed ( voor jezelf zorgen is al zo moeilijk elke steun daarbij is welkom, lijk mij. Vind ik.). Daarbij ben jij zelf verantwoordelijk voor je levens geluk. Jij zit na een gesprek weer thuis...zij doet gewoon haar werk. Het is ook helemaal vrijblijvend he. Je moet niets lieve EV. Informatie inwinnen is nooit verkeerd denk ik.
Stel je had fysieke pijn dan is het toch ook geoorloofd om verdere info in te winnen?
Zo kom je juist tot keuzes en kun je daarin een bepaalde rust vinden.
Ik snap je loyaliteit naar je psych wel, maar de loyaliteit naar jezelf zou toch groter mogen zijn. ( kuch kuch moet je horen wie het zegt) . Maar het wel zo.
Waar is je psych als het je allemaal overspoeld? Waar kan jij dan je verhaal kwijt? Heb jij handvatten ( schrijf ik dat goed) om het gevoel wat loskomt weer te kunnen stoppen, afzwakken?
Ik kan alleen maar zeggen door mijn eigen ervaringen is het zoooo ongelovelijk belangrijk dat je veiligheden inbouwt. Juist omdat het in je leven al zo onveilig is geweest.
Wees zuinig op jezelf! Het gezonde wat in je zit mag je beschermen. Want dat is het fundament waar je op verder kunt bouwen. Dat hoeft niet verder afgebroken te worden....Bewaak en bescherm dat. Dat kon vroeger niet maar nu wel degelijk.
Dat is wat ik ervan heb geleerd.
Sorry, het is projectie maar ik had heel graag gehad dat er mensen waren geweest die dat toen tegen me hadden gezegd. Ik heb me zo verloren gevoeld! Daarom ben ik hier zo fel mee. Misschien tot vervelends aan toe.
Daarbij zeg ik absoluut niet dat deze therapie De therapie is, maar de veiligheden die ik heb beschreven zijn gewoon hard nodig. Als je met zulke zware gevoelens 'aan de slag gaat'. Dat word soms erg onderschat en daardoor doe je dat zelf wellicht ook. ( of andersom) Daarbij weet je helemaal niet wat er allemaal los kán komen als je net begint met therapie.
Je kunt niet tegen iemand zeggen...spring maar! En die gene dan niet goed opvangen! Dat is funest.
Sjonge ik kan beter op tijd opstaan...ik ben nu helemaal duf.
EV. He jammer dat hij niet is gekomen. In warrige tijden heb je gewoon duidelijkheid nodig, nou ik iig wel. En helemaal als het iets is wat spanning oproept zoals dit soort bezoekjes. Vind het ook niet erg netjes. druk of niet, hij had op zijn minst even kunnen bellen.
Verder vind ik niet dat je iets achter de rug van je psych om doet mocht je gaan bellen. Maar ik kan me het gevoel wel voorstellen hoor Een goede hulpverlener luistert naar je wensen en zal het juist aanmoedigen om dingen uit ze zoeken die helpend voor jou kunnen zijn. Zelfzorg is een groot goed ( voor jezelf zorgen is al zo moeilijk elke steun daarbij is welkom, lijk mij. Vind ik.). Daarbij ben jij zelf verantwoordelijk voor je levens geluk. Jij zit na een gesprek weer thuis...zij doet gewoon haar werk. Het is ook helemaal vrijblijvend he. Je moet niets lieve EV. Informatie inwinnen is nooit verkeerd denk ik.
Stel je had fysieke pijn dan is het toch ook geoorloofd om verdere info in te winnen?
Zo kom je juist tot keuzes en kun je daarin een bepaalde rust vinden.
Ik snap je loyaliteit naar je psych wel, maar de loyaliteit naar jezelf zou toch groter mogen zijn. ( kuch kuch moet je horen wie het zegt) . Maar het wel zo.
Waar is je psych als het je allemaal overspoeld? Waar kan jij dan je verhaal kwijt? Heb jij handvatten ( schrijf ik dat goed) om het gevoel wat loskomt weer te kunnen stoppen, afzwakken?
Ik kan alleen maar zeggen door mijn eigen ervaringen is het zoooo ongelovelijk belangrijk dat je veiligheden inbouwt. Juist omdat het in je leven al zo onveilig is geweest.
Wees zuinig op jezelf! Het gezonde wat in je zit mag je beschermen. Want dat is het fundament waar je op verder kunt bouwen. Dat hoeft niet verder afgebroken te worden....Bewaak en bescherm dat. Dat kon vroeger niet maar nu wel degelijk.
Dat is wat ik ervan heb geleerd.
Sorry, het is projectie maar ik had heel graag gehad dat er mensen waren geweest die dat toen tegen me hadden gezegd. Ik heb me zo verloren gevoeld! Daarom ben ik hier zo fel mee. Misschien tot vervelends aan toe.
Daarbij zeg ik absoluut niet dat deze therapie De therapie is, maar de veiligheden die ik heb beschreven zijn gewoon hard nodig. Als je met zulke zware gevoelens 'aan de slag gaat'. Dat word soms erg onderschat en daardoor doe je dat zelf wellicht ook. ( of andersom) Daarbij weet je helemaal niet wat er allemaal los kán komen als je net begint met therapie.
Je kunt niet tegen iemand zeggen...spring maar! En die gene dan niet goed opvangen! Dat is funest.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:27
quote:philomein schreef op 22 januari 2009 @ 23:06:
oh lekker uitslapen dus morgen...Nou ik hoop dat je een fijne avond en nacht hebt en dat het gespook in je hoofd netjes op tijd op houdt!
Welterusten!
Dankzij slaapmedicatie is het gestopt
Heb goed geslapen.
Hoe is het met jou? Al weer wat beter?
Ik hoop het!!!
oh lekker uitslapen dus morgen...Nou ik hoop dat je een fijne avond en nacht hebt en dat het gespook in je hoofd netjes op tijd op houdt!
Welterusten!
Dankzij slaapmedicatie is het gestopt
Heb goed geslapen.
Hoe is het met jou? Al weer wat beter?
Ik hoop het!!!
vrijdag 23 januari 2009 om 11:35
Lieve Claire, ik wou net de pc uitzetten en lees wat je schrijft, het raakt me. Want ja, ik zit er dus wel alleen mee, en weet ook niet hoe ik e.e.a. moet hanteren behalve dan erover te schrijven. En hier op het forum krijg ik dan nog reactie, waardoor ik me er niet helemaal alleen mee voel, maar als ik voor mezelf schrijf schiet dat niet op dus. Ik voel heel goed wat je bedoelt, en je hebt gelijk, maar ik moet er nog over denken en het laten bezinken, ik ga zo met de hond een eind lopen.
En ja, ik vind eigenlijk ook dat mijn baas gewoon even had kunnen bellen, ik heb me nu voor niets dus zo druk zitten maken.
Ja, ik wil wel heel graag leren omgaan met die triggers, want het zijn er zoveel en ik kom ze dagelijks tegen!!
Ik hoop trouwens dat je je straks minder duf voelt. Liefs!
En ja, ik vind eigenlijk ook dat mijn baas gewoon even had kunnen bellen, ik heb me nu voor niets dus zo druk zitten maken.
Ja, ik wil wel heel graag leren omgaan met die triggers, want het zijn er zoveel en ik kom ze dagelijks tegen!!
Ik hoop trouwens dat je je straks minder duf voelt. Liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 23 januari 2009 om 11:37
En nog even dit Claire: ik heb eerder vanmorgen dus weer op die site zitten lezen en vraag me dan toch weer af of mijn problematiek wel 'erg' genoeg is om daarvoor in aanmerking te komen. Ik heb wel al wat dingen uitgeprint, dat wel. Denk er toch echt wel over om mss te gaan bellen, dat verplicht tenslotte nog tot niets, maar ik vind het wel eng dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 23 januari 2009 om 11:46
quote:Elmervrouw schreef op 23 januari 2009 @ 11:37:
En nog even dit Claire: ik heb eerder vanmorgen dus weer op die site zitten lezen en vraag me dan toch weer af of mijn problematiek wel 'erg' genoeg is om daarvoor in aanmerking te komen. Ik heb wel al wat dingen uitgeprint, dat wel. Denk er toch echt wel over om mss te gaan bellen, dat verplicht tenslotte nog tot niets, maar ik vind het wel eng dus.
Lieve schat, het is ontzettend erg!!! En ben er wel degelijk van overtuigd dat je er voor in aanmerking komt. Cijfer jezelf niet zo weg, laat het over je heen komen, laat mensen voor je zorgen en je helpen. Probeer alsjeblieft een klein beetje de controle los te laten.
Sorry dat ik me er misschien mee bemoei maar ik heb dit hele topic meegelezen en ben gewoon heel erg begaan met jullie.
En nog even dit Claire: ik heb eerder vanmorgen dus weer op die site zitten lezen en vraag me dan toch weer af of mijn problematiek wel 'erg' genoeg is om daarvoor in aanmerking te komen. Ik heb wel al wat dingen uitgeprint, dat wel. Denk er toch echt wel over om mss te gaan bellen, dat verplicht tenslotte nog tot niets, maar ik vind het wel eng dus.
Lieve schat, het is ontzettend erg!!! En ben er wel degelijk van overtuigd dat je er voor in aanmerking komt. Cijfer jezelf niet zo weg, laat het over je heen komen, laat mensen voor je zorgen en je helpen. Probeer alsjeblieft een klein beetje de controle los te laten.
Sorry dat ik me er misschien mee bemoei maar ik heb dit hele topic meegelezen en ben gewoon heel erg begaan met jullie.
vrijdag 23 januari 2009 om 11:46
vrijdag 23 januari 2009 om 11:51
Wat schrijven jullie veel zeg...
Goed van jullie dat je hier je verhaal kunt doen! En heel fijn dat de ander je dan weer zo goed steunt!
Claire,
Wat heb je duidelijk en helder geschreven over je behandeling. Zou ik echt niet kunnen..
Ev,
Goed van je dat je al wat informatie op hebt gezocht! Ik begrijp dat het heel eng is, dat herken ik zeker!
Maar belen verplicht je idd tot niets, en dan weet je wel wat meer!
Wens je veel sterkte en kracht!
Goed van jullie dat je hier je verhaal kunt doen! En heel fijn dat de ander je dan weer zo goed steunt!Claire,
Wat heb je duidelijk en helder geschreven over je behandeling. Zou ik echt niet kunnen..
Ev,
Goed van je dat je al wat informatie op hebt gezocht! Ik begrijp dat het heel eng is, dat herken ik zeker!
Maar belen verplicht je idd tot niets, en dan weet je wel wat meer!
Wens je veel sterkte en kracht!
vrijdag 23 januari 2009 om 11:55
quote:Sterretjee schreef op 23 januari 2009 @ 11:46:
[...]
Lieve schat, het is ontzettend erg!!! En ben er wel degelijk van overtuigd dat je er voor in aanmerking komt. Cijfer jezelf niet zo weg, laat het over je heen komen, laat mensen voor je zorgen en je helpen. Probeer alsjeblieft een klein beetje de controle los te laten.
Sorry dat ik me er misschien mee bemoei maar ik heb dit hele topic meegelezen en ben gewoon heel erg begaan met jullie.
Helemaal mee eens! Goed dat je dit hebt geschreven aan EV.
Waarom zou deze hulp er voor anderen wél zijn? Maar niet voor jou?
[...]
Lieve schat, het is ontzettend erg!!! En ben er wel degelijk van overtuigd dat je er voor in aanmerking komt. Cijfer jezelf niet zo weg, laat het over je heen komen, laat mensen voor je zorgen en je helpen. Probeer alsjeblieft een klein beetje de controle los te laten.
Sorry dat ik me er misschien mee bemoei maar ik heb dit hele topic meegelezen en ben gewoon heel erg begaan met jullie.
Helemaal mee eens! Goed dat je dit hebt geschreven aan EV.
Waarom zou deze hulp er voor anderen wél zijn? Maar niet voor jou?
vrijdag 23 januari 2009 om 12:22
Ev ik ga nu weg.
Nogmaals laat het gewoon even bezinken idd. Deze of andere hulp blijft wel. Je moet niets. Ik kan me voorstellen dat je nu misschien niet de energie hebt om het uit te zoeken. Hoeft ook (nu) niet
Ik hoop dat je een beetje tot rust komt als je gaat lopen met je trouwe viervoeter.
(f)
Nogmaals laat het gewoon even bezinken idd. Deze of andere hulp blijft wel. Je moet niets. Ik kan me voorstellen dat je nu misschien niet de energie hebt om het uit te zoeken. Hoeft ook (nu) niet
Ik hoop dat je een beetje tot rust komt als je gaat lopen met je trouwe viervoeter.
(f)
